Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Ciekkawie sie robi, co planujesz zrobic z buntownikami po tym jak pojda do lochow?

 

Pozwolę im otworzyć przewody magisterskie nt. znajomości ich cel

 

A kto dostanie ziemie buntownikow?

 

Draken jak zwykle poluje na spojlery

 

Zobaczysz wszystko w swoim czasie

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 74




​

Korzystając z czasu wojennego i zainteresowania cesarza sprawami buntowników baronowie hrabstwa Lincoln przełożyli mu prośbę o przywrócenie prawa pierwszej nocy. Oznaczałoby to, że baronowie mieliby prawo do pokładania się z każdą dziewicą w jej noc poślubną nim będzie mogła pokładać się ze swym mężem. Cesarz z odrazą odrzucił tę barbarzyńską prośbę ogarniętych chuciami nadmiernymi szlachciców.


Oporna była gałąź MacSevów holenderskich, którzy od kilku pokoleń zajmowali tron Świętego Cesarstwa Rzymskiego. W planach Lachlana znajdowało się miejsce dla nich jako tych, którzy zaatakowaliby diuczesę Forflissę w jej macierzy, lecz cesarz Gijsbrecht, a wcześniej jego ojciec, odmówili pomocy krewniakowi.

​

Działania wojenne toczyły się swoim rytmem. Buntownicza koalicja Orleanu, Northumberland i Kentu miała przetrącony militarny kręgosłup, jednakże nadal miała w swym posiadaniu liczne zamki, które należało mozolnie zdobywać. Mobilizowane przez wroga pomniejsze oddziały wojskowe były szybko znoszone siłami cesarskimi lub w potyczkach z wiernymi koronie wasalami. Wszystko toczyłoby się bezproblemowo, lecz 4 marca 1157 roku ukochany imperator Lachlan zmarł, a na tron wstąpił trzydziestojednoletni Henryk I Szkocki. Do tronu ustawiła się z miejsca długa lista pretendentów, z których większość była poniżej wieku męskiego, więc był czas na załatwienie spraw z nimi. Gorzej, że Henryk cieszył się kiepską opinią wśród wasali. Jego prestiż był bardzo niski i jedynie pobożnością zyskiwał serca biskupów swych ziem. Zaskakującym w tych okolicznościach było, że liczba frakcji zmalała do relatywnie małego poziomu czterech, z których najmocniejsza miała zaledwie czternaście procent siły w porównaniu do wojsk cesarza. Do tego żadna frakcja nie stanowiła większego zagrożenia dla korony z racji jej podstawowych celów, gdyż tyczyły się tronów Walii i Szkocji oraz praw koronnych w Irlandii i Szkocji.

​

Szczęśliwie dla Henryka żaden z dotychczas wiernych wasali nie złamał swoich przysiąg i nie obrócił się przeciwko niemu. Pozwalało mu to toczyć wojnę przeciwko buntowniczym książętom bez zakłóceń. Na południu Europy jednak nie układało się dla chrześcijańskiego świata równie dobrze, gdyż kalif Samir II odbił podczas świętej wojny Andaluzję z rąk królowej Ewy z Leon. W tym czasie również rozpadło się potężne pogańskie imperium Karpatii podzielone na wiele niezależnych bytów wzajemnie się zwalczających. Jeśli madziarski cesarz nie zdoła połączyć tych ziem pod swym berłem, to zapewne wielka pogańska religia stanie przed widmem upadku i odesłania w niebyt historii atakowana przez chrześcijan i muzułmanów.

​

Zaskakujące było, że w grudniu 1157 roku król Francji Malise, krewniak od strony Colina MacSeva (brata króla Macbetha Wielkiego) zgodził się wziąć udział w wojnie przeciwko księżnej Forflissie. Wreszcie w rękach szkockiego cesarza znalazł się bat na macierzyste ziemie księstwa Orleanu. Pół roku później ziemia zaczęła się palić pod nogami rebelianckiej diuczesy. Wojna toczyła się po myśli cesarza i groziła jej totalna klęska. W kwietniu 1158 roku księżna wysłała poselstwo, które zaproponowało Henrykowi zawarcie pokoju na warunkach sprzed wojny. Henryk wyśmiał emisariuszy i odesłał ich z niczym. Teraz mogło go zadowolić jedynie wygranie tej wojny i wsadzenie buntowniczych szumowin do lochów pod zamkiem Scone.


6 czerwca 1158 roku urodził się trzeci syn Henryka. Nazwał go po swym ojcu Lachlanem.


We wrześniu Henryk dowiedział się od swoje mistrza szpiegów, że jego żona usiłuje zamordować pierworodnego Severusa. Zapewne w ten sposób chciała oczyścić drogę sukcesji dla swoje Lachlana, lecz zarazem odpłaciła się Henrykowi złą monetą za jej wyniesienie z gminu aż do cesarzowej, co wcześniej kosztowało możnowładcę wiele prestiżu. Na wyraźne żądanie Morna porzuciła swój spisek, ale Henryk zaczął się zastanawiać czy nie słuszniejszym byłoby pozbycie się żony z tego świata.


W czerwcu 1159 roku księżna Forflissa ponownie poprosiła o biały pokój. W tym okresie jej klęska była niemal absolutna i jej propozycja była pokerowym zagraniem. Henryk utrzymał kamienną twarz i nie dał się jej blefowi. W ręku miał pokera, a Forflissa same blotki.


Również w czerwcu w lata męskie wkroczył książę Severus. Poza nadzwyczajnymi zdolnościami dyplomatycznymi nie był on jakoś wybitny. Henryk wyszukał mu żonę o znakomitych predyspozycjach intelektualnych, chociaż z uboższej szlachty okcytańskiej. Zaślubiny Severusa z Gersendą d'Aubusson były świetnym wydarzeniem w Scone i przyniosły władcy wiele prestiżu.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Cos male tempo wojenki.

 

Na wojnie i w miłości spieszyć się nie wolno

 

Francuzi potwierdzą?

 

Sa jakies widoki na szybkie zdobycie tronu HRE, kiedy zaczniesz knuc celem przejecia tronu Francji czy Bretanii?

 

Genialdo - oni to źle zrozumieli i na wojnie szukali miłości, a że na wojnie głównie sami faceci... potem ich pewnie między pośladkami bolało

Draken - nie mam najmniejszego zamiaru kiedykolwiek zajmować Świętego Cesarstwa Rzymskiego.

 

@S czemu nie?

 

Ponieważ nie będę robił paneuropejskiego superbloba

 

To na ilu koronach cesarskich sie zatrzymasz? 2(Szocji i Skandynawii)?

 

A masz zamiar pomóc kuzynom na tronie HRE w odparciu seljuków, mongołów i azteków?

 

Nawet nie wiem czy będę sięgał po cesarską koronę Skandynawii. Stanie się ona raczej terenem spornym, na którym będą ścierać się działania kilku państw.

Jeśli kuzyni francuscy i niemieccy poproszą o pomoc przeciwko wrogom wiary, to ją zapewne od Szkocji otrzymają

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 75




​

W końcówce wojny domowej młodo (i o dziwo bez starań cesarskich w tym kierunku) zmarł diuk Northumberland, a jego tron zajęła młodociana (ośmioletnia) Eadburh, córka poprzedniego władcy. W listopadzie wojna zakończyła się zwycięstwem, a do lochów powędrowała księżna Forflissa, księżna Eadburh oraz diuk Kentu. Co do Forflissy Henryk miał jasne plany – nie powinna ona nigdy opuścić lochów żywa.

​

W grudniu 1159 roku król Francji Malise usiłował uwikłać cesarza Lachlana w wojnę bratobójczą przeciwko cesarzowi Gijsbrechtowi z Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Henryk nie chciał się opowiadać po stronie żadnego z sojuszników i zarazem krewniaków. W tym samym miesiącu musiał jednak podjąć kroki w celu ratowania swojego norweskiego dziedzictwa powtórnie zagrożonego przez działania księżny Anny z Trondelagu, która usiłowała na tronie osadzić Oysteina. Cesarskie wojska udały się do Middlesex, gdzie pod rządami Anny znajdowało się miasto i biskupstwo – swoją drogą obydwa były cierniem w zdrowej tkance cesarstwa. Oba lenna zostały zdobyte szybkim szturmem przy wielkiej przewadze liczebnej napastników.


W lipcu 1160 roku papież Innocenty II ogłosił Czwartą Krucjatę Grecką przeciwko kalifowi Samirowi II, który tak niedawno przecież w trakcie dżihadu odbił Andaluzję od Królestwa Leon.

​

2 sierpnia 1160 roku cesarz Henryk mianował swego syna Severusa seneszalem.


1 listopada wybuchło chłopskie powstanie w Oxford. Starą tradycją zostało utopione we krwi.


6 marca 1161 roku urodził się czwarty syn cesarza, który otrzymał na chrzcie imię Bran. Jego siostra bliźniaczka nazwana została Eithne.


Cesarzowej-matce Eldrid w Norwegii rządzenie szło słabo. Pod jej berłem królestwo ciągle traciło na sile obskubywane przez sąsiadów. W stosunku do zdobyczy jeszcze za cesarza Lachlana teraz było mniejsze przynajmniej o trzecią część. Skandynawskie dziedzictwo Henryka zapowiadało się coraz skromniej.

​

W związku z porażkami królowej Eldrid cesarz Henryk postanowił głębiej zaangażować się w sprawy norweskie, a do zabezpieczenia swojej sukcesji. W tym celu drogą morską wyprawił siedmioipółtysięczną armię swych własnych, prywatnych wojsk. Pod Hamarhus Szkoci dorwali oddziały Anny z Trondelagu i wyrżnęli je w pień. Nieco ponad tysiąc normańskich wojowników legło pokotem na pobojowisku. Pojawienie się wojsk Henryka Szkockiego w Norwegii rozstrzygnęło faktycznie o przebiegu wojny. Anna z Trondelagu pozbawiona trzonu swych sił zbrojnych zawarła korzystny dla Eldrid traktat pokojowy, a oddziały cesarskie wróciły do Szkocji.


10 kwietnia 1162 roku Henryk okazał łaskę wobec córki zdradzieckiego diuka z Northumberlandu i wypuścił ją z lochów. Uznał, że nie powinna ona odpowiadać za grzechy swego rodzica. Dzięki temu zyskał również wiele na poważaniu wśród wasali, którzy docenili jego miłosierdzie.


16 kwietnia urodziła się pierwsza wnuczka cesarza Henryka. Książę Severus został ojcem małej Maud, która w przyszłych latach miała pokazać, że w przeciwieństwie do rodziców jest ociężałego umysłu. Cóż za rozczarowanie.

​

W lutym 1162 roku cesarzowa-matka Eldrid usiłowała bezskutecznie odwołać Annę z Trondelagu z jej lenna, lecz Anna stanęła okoniem. Zamiast pokornie udać się na wygnanie zebrała ponownie wojska i ruszyła na wojnę. Eldrid wezwała swego syna do broni, a on nie kazał jej czekać i wypowiedział wojnę Annie. Ponownie wojska cesarskie zdobyły miasta St Pauls i Tottenham w Middlesex, co zapewniło cesarzowej-matce przewagę nad zbuntowaną lenniczką. Siedemdziesięciosiedmioletnia, Anna zwana Starą, nie zamierzała jednak od razu złożyć broni i wydać się na łaskę Eldrid.

​

Ciągłe problemy z ugruntowaniem władzy oraz poprzedniej upokorzenia w związku z licznymi zdradami męża doprowadziły cesarzową-matkę Eldrid do głębokiej depresji. Tylko interwencja wojsk Henryka pozwoliła na utrzymanie w jej rękach korony norweskiej. Nieliczne własne wojska Eldrid długo oblegały zamek Veiga w rodzinnym Anny Trondelaskiej Halogalandzie. Wreszcie 13 listopada 1164 roku cesarzowa-matka zdołała stłumić bunt Anny i zamknąć ją w celi.


W lutym 1165 Gowrie najechali Wikingowie z Viken. Byli to jedni z ostatnich rdzennych normańskich pogan nadal urządzających zbójeckie rajdy. Wojska Henryka rozbiły napastników.


Starej mateczce Eldrid mało było wojen. W połowie 1165 roku wypowiedziała finokarelskim poganom świętą wojnę o Karelię. Najwidoczniej usiłowała sukcesem zagranicznym zatuszować niepowodzenia w polityce wewnętrznej.








-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Powoli dochodzisz do momentu , gdzie już wyzwań nie ma ..

 

Dlatego czekam na inwazje mongolską i aztecką

 

Jest odzyskac dawne ziemie Norwegii.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 76




​

Aaaaaaaand it's gone... żartowałem Odcinek specjalny, czyli to,co autorzy lubią najbardziej – mało tekstu, dużo screenów i same uśmiechnięte mordki wokoło. Czysty Warzkins-style. Jak widać na poniższym, Karpatia eksplodowała niczym dorodny arbuz trafiony z działa kaliber 120mm. Poganie rozwalili się niczym kot na zderzaku i tylko zeskrobać ich ciężko.

​

Szkocja za to stała się tyglem kulturowym. Brakuje jeszcze emigrantów zarobkowych z Polski, żeby było weselej.

​

Słuszna wiara katolicka rozpełzła się po Europie niczym karaluchy po pustym domu. Poganie Tengri dotarli aż na Morawy, lecz dzielni niemieccy rycerze ortalionowych płaszczy hamują ich postęp. O rząd dusz walczy również jakaś dziwaczna wiara, której wymówienie nazwy przyprawia o lekki ból głowy. Biedni Słowianie kiepsko eksportują kupałowe rozpustne zwyczaje co przy chrześcijańskiej powściągliwości jest marnowaniem potencjału.

​

MacSevowie zaczynając od biednego prowincjalnego Buchan rozleźli się po Europie i są dominującą siłą w dwóch cesarstwach, a do tego również w Królestwie Francji. Zaskakuje nieco ród Mazowieckich w Norwegii – wczesna emigracja zarobkowa?

​

Rada cesarza Lachlana. Biskup Aubry był nieco zmieszany i zasłonił twarz.

​

Prawodawstwo szkockie w mniej ważnych aspektach. Te ważniejsze są niepisane. Przekazywane są ustną tradycją w karczmach, a co oporniejsi na wiedzę tracą przy okazji nauki przednie zęby.

​

Gowrie jest naukową stolicą świata nieskromnie mówiąc. Cesarze Szkocji nie ograniczają twórczej inwencji swych poddanych. Czasami trzeba tylko obciążać ich kosztami zniszczeń np. gdy Cobran McLane wpadł na genialny pomysł wysyłania opancerzonych rycerzy ze skrzydłami strzałem katapulty ponad murami. Skrobanie resztek ochotnika rozsmarowanego nad bramą zamkową wymagało sporo wysiłku.

​

Militarnie Szkocja stoi dobrze. Płatnerze i kowale kręcą kokosy (chociaż nie wiedzą co to), a Szkoci za najlepszą biżuterię uważają zgrabny topór i elegancki półtoraręczny miecz. Szczytem ekstrawagancji błysnął Alan Blackwood, który nieduży sztylecik przyczepił sobie do ucha, a toporek wplótł w warkocz. Musiał z tych ozdób zrezygnować gdy w wyniku wypadku zabił swojego krewniaka, który miał nieszczęście stanąć koło niego, gdy ten robił gwałtowny obrót. Podejrzewano, że zabił go nadmiar żelaza. Z toporka.

​

Spiskowanie to druga szkocka natura i czasem prowadzi do lochu. Niemniej raz się żyje!

​

​

Pora na dobranoc,
bo już księżyc świeci.
Dzieci lubią misie,
misie lubią dzieci.
​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Co to się stało we Francji i Niemczech, że nie które państwa wywędrowały w ciekawe miejsca?

 

Standardowe mieszanki po paru wiekach gry.

 

Wiem, że zdarzają się mieszanki, ale nie spodziewałem się np. Leonu we Francji. Dobrze widzę, że stolica Norwegii przeszła do Finlandii?

 

Zgadza się. Stolica Norwegii w tamtym okresie rozgrywki znajdowała się w Karelii.