Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Trzeba było wieprza zostawić samemu sobie. Ile godzin dziennie grasz na odcinek/odcinki?

 

Cieszy mnie to

Siadam na kilka godzin i ciągnę rozgrywkę. Potem wyłączam i patrzę sobie ile screenów natrzaskałem Nie rozgrywam pod odcinki konkretnie. Raz z takiej sesji idzie 200 screenów, innym razem 450.

 

Uroki bycia bezrobotnym - czas na pisanie AAR,a i popierdalanie w gry.

 

Nie bój się, szukam sobie pracy, ale przede wszystkim czekam na prawo wykonywania zawodu

 

ciesze sie, ze to tylko mnie nie wychodzi pisanie w CK2

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 3


​

Wygrana pod Aberdeen wreszcie zmotywowała króla Hugh do dalszych działań, rzecz jasna pod komendą earla Severusa. Niestety, w sierpniu 874 roku wojna się rozszerzyła. Południowi poganie zaatakowali Szkocję w celu przejęcie Gowrie. Z miejsca okazało się, że dysponują przynajmniej trzykrotną przewagą nad królewską armią. Na samym początku wojny Hugh stracił niemal połowę żołnierzy, a starł się dopiero z pogańskimi forpocztami. Za dobrą radą wycofał się i usiłował kontynuować wojnę tylko przeciwko rebeliantom pozostawiając stolicę swojemu losowi. Do jesieni pozostała mu nieco ponad setka żołnierzy, lecz Hugh był uparty, a cierpliwość Severusa powoli się kończyła...

​

Wojna potwornie się rozciągała i toczyła ze zmiennym szczęściem. Earl Severus w 876 roku miał jej już szczerze dosyć. Problemem nie do przeskoczenia była osoba króla Hugh I. Ten życiowy niedorajda, który jakimś cudem zdobył tron, nie potrafił nic poza gadaniem. Od ponad czterech lat tylko gadał i gadał i gadał jaki to on jest wspaniały i co to on nie zrobi z buntownikami. W praktyce wspaniały był jedynie w piciu, a robił brzuchy kolejnym dziewkom. Nie tylko Severus miał go dosyć, ale to on miał najlepsze możliwości w pozbyciu się problemu. Zawiązawszy spisek z kilkoma dworzanami króla przygotował plan zabicia Hugh. 19 października 876 roku król jak zwykle był pijany niemal jak bela – niemal, gdyż jeszcze nie padł nieprzytomny na ziemię, żeby głośno chrapiąc spać do rana wśród buszujących za resztkami jedzenia psów. Severus pod pozorem rozmowy wywabił króla na balkon. Król zataczając się wkroczył na balkon, a wtedy earl popchnął go w kierunku podpiłowanej w nocy barierki. Nadwątlone drewno nie wytrzymało bezwładnego ciężaru i trzasnęło głośno, a Hugh poleciał niczym kamień na ziemię i wylądował na brukowanym dziedzińcu rozbijając sobie głowę. Umarł król Hugh I, niech żyje król Donald II! Na tron wstąpił niepełnoletni bratanek poprzedniego władcy, a jego regentem stał się earl Severus.

​

Jakby mało było dobrych wiadomości, to w styczniu 877 roku okazało się, że Liutswind jest znów w ciąży. Młodemu Morganowi miało przybyć młodsze rodzeństwo. 24 sierpnia tego roku urodziła się earlowi Severusowi córka, której nadał imię Brianag.


Wojna domowa w niewielkim stopniu natężenia toczyła się aż do maja 878 roku, gdy buntownicy musieli ukorzyć się przed młodym królem Donaldem II, który w międzyczasie wstąpił w wiek dorosły. Niestety Severusowi nie udało się podstępnie wyciąć w pień tej linii królewskiej. Rebelię wygasiła w znacznej mierze śmierć starego earla Caithness. Jego najstarszy syn, Donald, nie posiadał takiego poważania jak ojciec i jego krucha koalicja rozpadła się. Towarzysze zdradzili go i związanego jak prosiaka dostarczyli królowi, który wsadził earla do lochów.


Jednakże króla Donalda II rozpierało młodzieńce uwielbienie do wojaczki, któremu dał wyraz już miesiąc po zakończeniu wojny domowej dołączając po stronie królowej Elfgyth I w obronie przeciwko szlezwickiej inwazji na Królestwo Anglii. Severus miał złe przeczucia co do tego konfliktu, lecz musiał seniorowi posłać setkę żołnierzy. Złe przeczucia głównie związane były z osobą króla Ivara z Sudreyjaru – największego sąsiada Królestwa Szkocji..Oczywiście kogo król Donald II postawił na czele swojej armii? Earla Severusa. Natychmiast wysłał go z dziewięcioma setkami żołnierzy na południe.

​

Mimo protestów żony earl zabrał na wyprawę wojenną swojego syna Morgana. Chłopak wstąpił już w wiek, w którym przechodził spod opieki matczynej w nauki dorosłego życia, a któż mógł lepiej zadbać o jego edukację i nakierowania na właściwe ambicje rodowe, niż jego własny ojciec? Zwłaszcza, że jak na sześciolatka, Morgan wykazywał cechy nieprzeciętnej inteligencji.

​

Południowa kampania okazała się być klęską w całej swojej rozciągłości. Złe przeczucia nie omyliły earla Severusa. Starcie z ludźmi króla Ivara doprowadziło do wielkich strat. Do początku lipca 879 roku armia stopniała do 241 ludzi, w większości w złej kondycji i obszarpanych. Król Donald II jednak nie potrafił przyjąć do wiadomości, że ta wojna nie może zakończyć się zwycięstwem i wysyłał na południe kolejnych żołnierzy.

​

Jakby mało było tej dalekiej wojny, to do tego jeszcze w lipcu 879 król zdołał przeforsować prawa podnoszące kolejny raz autorytet koronny. Nie spodobało się to zdecydowanie jego lennikom. W marcu 880 roku siedemdziesięciopięcioletni earl Drostan z Fife utworzył frakcję mającą wymusić na królu obniżenie swoich prerogatyw. Król Donald II widząc zagrożenie wewnętrzne wycofał wojska z południa, lecz nie zapobiegło to wybuchowi wojny domowej w sierpniu 880 roku. Earl Severus czując nadchodzące ciężkie czasy ze wszystkich sił starał się zwiększać swoją siłę militarną – tym razem wystawiając dodatkową rotę lekkiej piechoty.




-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Wiesz - gra hrabiostwem jest troche nudna , bo dochód 1,5 nie pozwala aktywnie się właczyc do polityki miedzynarodowej , ale jak już napominałem , Tobie ta historia całkiem dobrze wychodzi :>

 

Gra hrabstwem nudna? Przecież łatwo można dojść z tego poziomu do korony cesarskiej.

 

Czy wykorzystasz nową wojenkę domową do przejęcia władzy?

 

Po wuj takie durne pytania zadajesz. Dowiesz się w następnym odcinku ;_;

 

Czy mógłbyś uzasadnić swoje stanowisko w sprawie moich pytań?

 

Zobaczysz jutro

 

Odcinki masz rozegrane, więc nie powiem Ci co masz robić. Na twoim miejscu miałbym poważne wachania.
Nie dałbyś rady wrzucić odcinka jeszcze dzisiaj?

A tak off-top.
Twój avatar to gostek z BASH'a, tego serialu komediowego o lekarzach wojska USA we Wietnamie?

 

Postanowienie jest żeby jeden odcinek dziennie był

Płoń. Serial nazywał się MASH. Ten "gostek" to kapitan 'Sokole Oko' Pierce, a serial miał miejsce podczas wojny koreańskiej

 

No cóż. Muszę czekać.

Wiedziałem, że coś pomyliłem z tym serialem. Masz rację powinienem spłonąć, ponieważ lubiłem go oglądać.

 

To ja już wiem kto wrzuca te medyczne kawały na Bash'a !

:lol2:

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 4


​

Na przełomie sierpnia i września 880 earla Severusa rozłożyła obłożnie choroba. Ciałem wstrząsały dreszcze, wysoka gorączka odbierała zmysły. Wydawało się, że będzie z earlem kiepsko, lecz po trzech tygodniach zaczął wracać do zdrowia. Okres rekonwalescencji pozwolił mu za to na uniknięcie dowodzenia wojskami króla Donalda II w wojnie domowej przeciwko earlowi Fife. Zresztą, wojna ta toczyła się relatywnie niemrawo. Król zebrał swoje przetrzebione wojska, a następnie rozłożył się obozem na południu królestwa i czekał. W połowie sierpnia do zbuntowanej prowincji przybyły przeważające siły Lothian i Galloway, które potraktowały earla Fife jak zwykłego lennika Donalda II i przejechały się po jego armii rozpędzając ją na cztery wiatry.

​

Dopiero gdy wrogowi wyręczyli Donalda wycinając dwie trzecie armii earla Fife, król ruszył dokończyć dzieła. Mając dwukrotną przewagę bez większych problemów zdołał w serii potyczek wybić niemal wszystkich ludzi Drostana. Przyciśnięty do muru earl Drostan niespodziewanie musiał podjąć na swym dworze poselstwo od króla Donalda II, który wspaniałomyślnie zaoferował pokój i wybaczenie zdrady. Stary earl nie wierzył swoim uszom, lecz nie mógł przepuścić takiej okazji na rozwiązanie konfliktu i ukorzył się przed królem.

​

Drostan zapewne kontynuowałby walkę starając się o pewnego silnego sojusznika gdyby wiedział w jak trudne sytuacji postawiony został Donald II w związku z nierozsądnym uwikłaniem się w inwazję szlezwicką. Od kilku miesięcy w Moray przebywało stałe poselstwo od króla Ivara i w coraz mniej zakamuflowany sposób groziło bezpośrednim atakiem Królestwa Sudreyjaru na Szkocję. Stary pogański lis Ivar doskonale mierzył siły na zamiary, a Donald wiedział, że nie będzie w stanie obronić się przez nim. Uporządkowawszy sprawy wewnętrzne z Drostanem w styczniu 881 roku sam musiał paść na kolana przed Ivarem i oddać mu szkocką koronę. Ukontentowany Ivar nadał Donaldowi niewiele znaczącą koronę Albany** i przydomek Mądrego, choć to drugie to była jawna kpina ze Szkota. Nowe królestwo niewiele mniejsze było od dziedzictwa po Konstantynie i Hugh, lecz o wiele mniej stabilne wewnętrznie, a do tego głęboko zależne od władzy króla Ivara. Faktycznie Donald II z króla stał się księciem. By chociaż trochę ułagodzić oburzonych earlów szkockich Donald wypuścił 23 lutego 881 roku ze swych lochów earla Caithness.

​

Przeniesienie korony szkockiej na Ivara było wybitnie nie w smak Severusowi, gdyż umykała ona daleko poza zasięg jego możliwości. Niespełniona ambicja bycia królem drążyła go od dawna i podejmował szereg działań, aby ją zrealizować. W tym celu postanowił zasiać ferment wśród lenników Ivara i dokonać wewnętrznego rozbicia jego królestwa. Tajemnicą poliszynela było, że earl Teivotdale, jeden z możniejszych feudałów szkockich, delikatnie mówiąc za Ivarem nie przepada. Aby te niesnaski wykorzystać, Severus wysłał z poselstwem to Teivotdale swojego kanclerza, który przystąpił do siania niezgody. Podstępne słowa padły na żyzny grunt i podsyciły chęć earla do usamodzielnienia się. We wrześniu 882 roku w królestwie Ivara wybuchła krwawa wojna domowa.

​

11 sierpnia 881 roku dwór w Ellon okrył się żałobą z powodu śmierci hrabiny Liutswind. Matka dwojga dzieci earla Severusa odeszła z tego świata w wieku 47 lat po krótkiej chorobie. Earl nie desperował zbytnio – po żonie pozostał mu syn i córka, a sąsiad z Atholl posiadał dorastającą córkę Annabellę. Po krótkiej żałobie Severus spotkał się z earlem Eochaidem z Atholl ustalając warunki zrękowin i późniejszego małżeństwa. Ożenek ten dawał spore szanse późniejszego przejęcia Atholl czy to przez Severusa czy przez jego dziedzica.

​

W maju 882 roku earl Severus powtórnie powrócił do królewskiej służby stając się zarządcą Królestwa Albany.


18 stycznia 884 roku król Donald miał chyba dosyć spokoju, gdyż tego dnia wypowiedział wojnę earlowi Morganowi z Ross w celu pozbawienia go jego lenna. Czyn Donalda nie przyniósł mu popularności, lecz tym razem nie można było odmówić mu sprytu w działaniach. Gdy Morgan z Ross mobilizował swoje wojska z najazdem pojawiły się oddziały Wikingów, zapewne opłacone w tym celu przez Donalda. Morgan stracił większość ze swoich wojsk, a resztę w proch i pył rozbił Donald, a następnie przystąpił do oblężenia.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty
** Albany – dawna nazwa na Północną Brytanię

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 5
​

Rozwijające się z powodzeniem oblężenie zamku earla Ross musiało zostać przerwane we wrześniu 884, gdy celem najazdu Wikingów stało się Buchan. Król Donald nie bawił się w takie gierki, jak jego poprzednik Hugh. Dobrze wiedział, że w sytuacji, gdy usiłuje pozbawić lenna jednego z lordów, to nie może sobie pozwolić na najazd ziem drugiego, który do tej pory tak go wspierał. Wraz z siłami earla Severusa w październiku 884 udało się rozbić Wikingów. Nieoczekiwanym plusem najazdu okazał się powrót wojsk earla Morgana do Ross, gdzie zastały jego oddziały króla Donalda. W intensywnym starciu większość ze 146 ludzi Morgana padło.

​

9 stycznia 885 roku earl Severus ponownie wstąpił w związek małżeński. Po śmierci ojca panny młodej honory czynił jej młodszy brat, nowy earl Atholl – David. Śmierć starego earla natchnęła Severusa do działania. W Atholl pozostało dwóch braci, a ostatnia dziedziczka była jego żoną. W związku z tym podjął działania w celu wyeliminowania młodszego brata aktualnego earla.


W styczniu tego samego roku zakończyła się szkocka wojna domowa. Niestety, król Ivar wyszedł z niej umocniony, a earl Teivotdale wylądował w zimnych, królewskich lochach. Zafrapowało to Severusa, który liczył na osłabienie władzy Ivara. Do tego w maju 885 roku wojenka Donalda z Morganem się nieco skomplikowała, gdyż po stronie Morgana opowiedział się irlandzki lord Tyrconnell, który sprowadził ze sobą niemal pięciuset wojów z odsieczą. Donald zdołał wygrać, lecz stracił czwartą część swego wojska i musiał na pewien czas odstąpić od oblężenia.


W grudniu 886 roku młoda hrabina Annabella zaszła w ciążę. 22 lipca 887 roku na świat przybył drugi syn earla Severusa imieniem Conchar.


W grudniu 887 roku Buchan znów zostało najechane przez Wikingów. Król Donald ponownie sprawnie zareagował przychodząc z pomocą. Tym razem skandynawscy wojownicy zostali wycięci do nogi.


2 lutego 888 roku w podzięce za przyjęcie karawany kupieckiej earl Severus otrzymał etiopskiego kastrata imieniem Miruts, całkiem sprawnego w dyplomacji.


W kwietniu 888 roku earl Morgan z Ross uzyskał pomoc kolejnego sojusznika – szesnastoletniego earla Aililla Broga z Desmond. Porywczy młodzieniec po miesiącu stracił większość ze swojej armii nie uzyskując sławy wojennej.


13 czerwca 888 ciągnąca się wojna domowa przykuła uwagę księstwa Lothian, którego władca postanowił wykorzystać osłabienie królestwa Albany i odebrać mu Atholl, gdzie rządził szwagier earla Severusa. Straż przednia Lothian została w Atholl rozbita, lecz za nią nadciągały główne siły liczące niemal tysiąc ludzi.

​

W sierpniu armia króla Donalda została rozbita przez wojska Lothian. Donaldowi udało się zebrać niedobitki swoich oddziałów i jeszcze raz zadać klęskę sojuszowi earla z Ross, lecz do walki z Lothian nie posiadał wystarczająco sił. Przesądzonym wydawało się, że Atholl zostanie oderwane od Albany.


10 września 888 roku w wiek dorosły wstąpił Morgan MacSev, starszy syn earla Severusa. Następca hrabiego Buchan wyrósł na inteligentnego mężczyznę wielce podobnego do swego ojca.

​

W lutym 889 roku na głowę króla Donalda spadło kolejne nieszczęście pod postacią następnego najazdu. Tym razem celem było hrabstwo Fife, a agresorem jarl Sudreyjaru, syn króla Szkocji. Książę Barid zgromadził pod swoją komendą ponad 1400 ludzi, gdy Donaldowi zostały niepełne dwie setki, a pod Atholl ciągle obozem leżało ponad 900 wojów z Lothian. Przeczuwając kłopoty earl Severus wyłożył pieniądze na wykopanie płytkiej fosy wokół Ellon. W obliczu tylu wrogów atak na Buchan stawał się wielce prawdopodobny.


Donald mając świadomość, że nie wygra na trzy fronty, skupił się jedynie na earlu Ross. Dysponując niewielką przewagą liczebną nad lennikiem, uderzył w końcówce października 889 i zadał mu klęskę. Ścigał następnie niedobitki wrogiej armii do momentu, gdy earl Ross nie miał już żadnej siły zbrojnej. Widząc rozmiar swojej porażki Morgan Mac Morgan z Ross ukorzył się przed królem Donaldem i stracił swoje ziemie na rzecz byłego seniora. Niewiele to pomogło jednak wobec inwazji Lothian i Sudreyjaru. Gdy wojska Lothian zdobyły Atholl, ruszyły na Buchan, gdzie zadały klęskę armii królestwa Albany, lecz nie rozpoczęły oblężenia ku uldze earla Severusa. Ulga ulgą, lecz skarbiec znów został uszczuplony rozbudową umocnień Ellon. Tym razem earl rozkazał wybudować szczeliny strzelnicze dla łuczników.






-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty
Nie wiem dlaczego, ale z pliku mi część screenów zeżarło, więc jest tyle, ile przetrwało :/

 

Powinszować syna. Całkiem niezły następca tronu. Czy próbowałeś sfabrykować roszczenia do jakiś hrabstw sąsiednich by zwiększyć domenę, czy może stawiałeś tylko na spiski?

 

Głównie stawiałem na spiski. Próbowałem kombinować ze stwarzaniem roszczeń przez kanclerza, ale nie szło to za bardzo.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 6


​

W czerwcu 890 roku młoda żona earla Severusa zaszła w ciążę. Po kilku dniach pojawiła się kolejna dobra wiadomość – stary lis Ivar, król Szkocji, zmarł 2 lipca. Na tron wstąpił jego najstarszy syn Sigtrygg, lecz podobno nie w smak było to młodszemu Baridowi, jarlowi Sudreyjaru. W ciągu dwóch miesięcy wybuchła wojna domowa między braćmi. Niezwykle ucieszyło to earla Severusa, gdyż były duże szanse na osłabienie obu przeciwników. Earl odczekał kilka tygodni by walki rozgorzały na dobre i w końcówce września 890 roku wypowiedział księciu Baridowi świętą wojnę o hrabstwa Gowrie i Fife.

​

Wiedząc, że sam posiada zbyt mało wojska, aby pokonać Barida, wynajął Kompanię Irlandzką – ponad 1700 najemników. Wedle oceny Severusa Irlandczycy i jego własne oddziały liczące w sumie ponad 2200 ludzi powinny wystarczyć na zagarnięcie obu hrabstw, ale pod warunkiem, że Barid nie pogodzi się z Sigtryggiem. Do tego zobowiązania sojusznicze przyrzekł wypełnić earl David z Atholl, szwagier Severusa. Wojna przebiegała zgodnie z oczekiwaniami earla Buchan. Książę Barid zaangażowany w walkę z bratem nie mógł wysłać na wschód większych sił, więc Severus spokojnie oblegał kolejne grody. Jako zaś, że wojna długa, oblężenia nudne, a żona ciężarna, to się Severusowi skok w bok przydarzył z lady Eithne, małżonką jednego z dworzan. Na szczęście nikt nigdy się o tym nie dowiedział, a owoc krótkiego romansu udało się przypisać rogaczowi. Premysł, czeski imigrant na dwór Severusa, z miejsca pokochał „swoją” małą córeczkę Mariotę.

​

22 lutego 891 urodził się trzeci syn Severusa imieniem Sionn. Zbiegło się to w czasie ze zdobyciem zamku Scone w Gowrie, dawnej stolicy Szkocji. Po ponad roku wojowania w grudniu 891 roku padł ostatni gród na spornych ziemiach, lecz ciągle uwikłany w wojnę domową Barid ani myślał o pokojowym zakończeniu sprawy. Dla Severusa oznaczało to, że trzeba będzie zadać wrogowi kilka poważnych klęsk, które go złamią. Pierwsza okazja pojawiła się szybko – wojska Lothian ciągle zaangażowane w wojnę o Atholl ruszyły oblegać Gowrie. Dysponujący dwuipółkrotną przewagą uderzył na wroga pod Dunkeld. Centrum szyków Severusa niczym stalowy taran wbiło się w formację lothiańczyków masakrując ich. Prawe skrzydło jedynie nękało wroga, który niedługo później uderzył w centrum i poniósł druzgocącą klęskę. Pod Dunkeld Severus odniósł wspaniałe zwycięstwo tracąc 174 ludzi w zamian za 493 wrogów. Do tego udało się pochwycić jednego z wrogich dowódców, Hjalmara.

​

W styczniu 892 roku małżonka Severusa zaszła w kolejną ciążę. 2 sierpnia urodziła się córka imieniem Annabella.


W pierwszym kwartale 892 roku armia Severusa stoczyła serię większych i mniejszych potyczek, z których godna wspomnienia jest tylko bitwa pod Perth z dnia 18 marca 892. Wojska Buchan spotkały się tam z oddziałem siedmiuset wojów Sudreyjaru. Dysponując trzykrotną przewagą liczebną zgnietli szeregi pogan kładąc trupem czterystu z nich. Nie można było Sudreyjarczykom odmówić odwagi, gdyż mimo dysproporcji sił zdołali uszczuplić wojska Severusa o dwustu dobrych ludzi. 5 kwietnia pod Pitlochry w hrabstwie Atholl niedobitki armii Barida powtórnie zmuszone zostały do zmierzenia się z żołnierzami earla Buchan. Tym razem wyspiarze zostali zmasakrowani i wycięci w pień. Nie został nawet świadek klęski.

​

Severus pod murami miasta Blair Atholl zostawił nieliczne wojska królewskie, a ze swoim korpusem ruszył na poszukiwanie resztek armii Barida, który tymczasem sięgnął głębiej do szkatuły i wciągnął do wojny sąsiedni Jorvik. Efekty przeszły wszelkie oczekiwania earla. Baridowi udało się zgromadzić ponad trzy tysiące ludzi. Szczęśliwie najpierw ruszył przeciwko Sigtryggowi roznosząc armię brata na południu, lecz już w sierpniu armia Barida wymaszerowała na północ. Severus musiał mocno zacisnąć pasa by wyłożyć grubą kwotę potrzebną do zatrudnienia Kompanii Bretońskiej. W serii manewrów udało się doprowadzić do połączenia obu armii w Atholl, gdzie swoje siły znacznie wzmocnił również król Donald. Razem mogliby do bitwy wystawić przeszło cztery tysiące ludzi, lecz na szczęście nie musieli. W Gowrie doszło do wielce fartownej dla Severusa bitwy – biskub Hacon z Somerset starł się z wojskami Jorvik i Sudrejyaru. Hacon na szczęście posiadał znaczną przewagę liczebną.

​

Niestety, przewaga liczebna nie dała biskupowi zwycięstwa. Pogańskie siły o wiele lepiej sobie poradziły w walce i zmusiły dzielnego biskupa do wycofania się. Przynajmniej tyle, że Hacon zdołał wyciąć ośmiuset wrogów, co wydatnie ułatwiło zadanie Severusowi. Po połączeniu obu najemnych armii oraz własnych zaciężnych earl zgromadził trzy i pół tysiąca ludzi. Druga bitwa pod Dunkeld była okrutnie krwawa i wcale nie tak oczywista jak mogłoby się pierwotnie wydawać. Irlandzkie centrum armii Severusa tym razem pękło i z wielkimi stratami się rozpierzchło. Gdyby nie nurzający się radośnie we krwi wrogów Bretończycy na prawym skrzydle, to prawdopodobnie Severus przegrałby. Tylko dzięki tym świeżym najemnikom udało się pogonić wyspiarzy. Straty były bardzo wyrównane, lecz to earl Buchan posiadał więcej żołnierzy.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 7



​

Po bitwie pod Dunkeld, która odbyła się 28 listopada 892 roku, armia Severusa rozłożyła się obozem pod miastem Perth, aby odpocząć i podleczyć rannych przed dalszymi etapami kampanii wojennej. Nie było im dane zbyt dużo czasu spędzić na leżach, gdyż 4 grudnia pod Perth przybył tysiąc ludzi z Jorvik. Najwidoczniej postanowili oni na swoją rękę rozprawić się z earlem Severusem, lecz nie docenili jego sił. Najemnicy irlandzcy i bretońscy w centrum i na prawym skrzydle przejechali się po wrogach bez większych problemów. Żołnierze króla Halfdana wpadli w popłoch i porzucili swoje stanowiska w panicznej ucieczce. Zmiatali tak szybko, że udało się zabić tylko 172 z nich.

​

Rozbicie sił wyspiarzy i Jorvik poskutkowało zwrotem w działaniach wojennych. Severus ruszły wesprzeć Donalda w Atholl, gdzie w bitwie pod Pitlochry rozbili znaczny oddział wroga. Trupem legło 590 przeciwników. W tym samym czasie na południu biskup Hacon zmasakrował wojska Sudreyjaru osłabione wcześniej przez Severusa.

​

Do marca 893 roku Severus w licznych starciach znosił kolejne armie wroga. 8 marca, gdy jego armia rozpoczynała szturm murów Stirling, przybyło poselstwo od księcia Barida z ofertą pokoju. Barid uznał w niej swoją klęskę i zgodził się na oddanie Gowrie i Fife dla earla Severusa. MacSev zdołał wykorzystać wojnę domową u sąsiadów na swoją korzyść. Oczywiście Severus nie chwalił się faktem, że gdyby wojna przeciągnęła się jeszcze chociaż o miesiąc, to musiałby zacząć pożyczać pieniądze na utrzymanie najemników, gdyż w kasie zaczynało świecić dno.

​

Wraz z zakończeniem wojny w wiek dorosły wstąpił pierworodny Severusa, Morgan. W związku z tym earl rozpoczął poszukiwania odpowiedniej dla niego żony. Po długich poszukiwaniach najlepszą kandydatką okazała się niepełnoletnia jeszcze Ioanna, córka diuka Nikeforosa I z Armenii Mniejszej.


W sierpniu 893 roku w wiek dorosły wkroczyła Brianag MacSev. Stary earl usiłował znaleźć dla niej najlepszą partię w okolicy, dzięki której miałby łatwy sojusz, lecz wszyscy znaczący możnowładcy byli już żonaci, a król Gruzji na wypadek wojny raczej nie byłby pewnym sojusznikiem. W związku z tym Severus postanowił poczekać z wydanie córki za mąż.

​

Rankiem 27 listopada 893 roku w Ellon jeden za drugim zaczęły bić dzwony kościelne w niekończącej się żałobnej pieśni. Nocą ducha wyzionął earl Severus. Wszystkiej jego plany zakończyły się jednej nocy, gdy jego serce zatrzymało się nie chcąc dalej pracować. Śmierć Severusa spowodowała osłabienie jego domeny, gdyż hrabstwo Gowrie przeszło w ręce niepełnoletniego Conchara. Nowy earl, Morgan MacSev, otrzymał ojcowskie Buchan i zdobyte Fife.

​

20 grudnia 893 roku nowy earl Buchan i Fife otrzymał królewskie zaproszenie na wielką ucztę. Morgan przyjął je i udał się do Moray mimo toczącej go od kilku tygodni choroby. Jednocześnie rozpoczął działania w kierunku morderstwa swojego młodszego brata, Conchara, gdyż po jego śmierci zyskałby hrabstwo Gowrie. W tym celu przekupił biskupa Williama z Dunkeld, który ostał wyznaczony na regenta niepełnoletniego Conchara. Spisek nabierał rumieńców i zakończyłby się sukcesem gdyby nie... król Donald. W trakcie drugiego dnia uczty siedząc przy tym samym stole, co Morgan MacSev, ogłosił, że właśnie odebrał lenno Gowrie od Conchara MacSeva. Morganowi jedzenie stanęło w gardle, a wewnętrznie się zagotował. Donald właśnie okradł go z ziem, które legalnie należały do jego rodziny. Nowy earl Buchan zachował pozory dobrego humoru, lecz we własnej komnacie wściekał się na całego. Nie dość, że Gowrie zagarnął Donald i uczynił swoją stolicą, to jeszcze Conchar wracał na dwór w Ellon, by stanowić zagrożenie dla władzy Morgana.

​

Donald jakby wyczuwał, że Morganem targa wściekłość, więc sześć tygodni po uczcie wysłał mu nominację na funkcję zarządy królestwa. Morgan skorzystał z niej, ale nie by podlizać się królowi, lecz by wkręcić się bliżej władzy i poznać odpowiednich ludzi. Zanim jednak objął swój urząd spędził jeszcze ponad miesiąc w Ellon, by wydobrzeć z toczącej go choroby.


W grudniu 894 roku earl Morgan uznał, że najwyższy czas pozbyć się z dworu swojej siostry. Najlepiej, żeby była przynajmniej tysiąc mil dalej, gdyż jej ambicja zaczynała być męcząca. Morgan czuł, że gdyby mogła, to przeciągnęła by osobiście nożem po gardłach każdego z trzech braci i objęła władzę w zamku Ellon. Aby tego uniknąć albo chociaż ograniczyć do pozostałych dwóch braci, zaaranżował jej zaręczyny z młodym diukiem Kolonii. Zaślubiny odbyły się w czerwcu 895 roku i problem Brianag się zakończył.




-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Jakie to szczęście, że jestes tak skrupulatny i systematyczny, bo ta niedokończona wojna z poprzedniego odcinka nie dawałą mi spokoju

 

Ta systematyczność wyraża się głównie tym, że jak mam te 4500-5000 znaków, to kończę odcinek, żeby nie przeładowywać go treścią, a za chwilę otwieram nowy plik i piszę następny

 

Skad wytrzasnąłes gościa z statami 29? Czy to jest maks w CK?