Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

A mapke kulturową świata wrzuciłbyś?

 

Myślałem nad jej zrobieniem, ale trochę sporo tego. W kolejnym odcinku specjalnym jest chyba.

 

Kolejny odcinek specjalny to bedzie 100 czy wczesniej?

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 77




​

28 listopada 1165 roku urodził się kolejny syn cesarza Henryka. Nadano mu na chrzcie imię Matthew. Był to piąty syn Henryka, a zarazem szóste dziecko. Kolejka pretendentów do cesarskiego tronu rosła w zastraszającym tempie.


10 marca 1166 roku w hrabstwie Shrewsbury pojawiło się ognisko katarskiej herezji. Arcybiskup Audry de Habsburg natychmiast udał się tam za swoją świtą w celu wyplenienia heretyków.


16 maja 1166 roku w wiek męski wstąpił książę Alan. Dobrze zapowiadający się jako dziecko mężem stał się miernym, który nie mógł stanowić konkurencji dla pierworodnego Severusa. Do tego pretensje posiadał wielkie z racji ambicji sięgnięcia po koronę szkocką.

​

8 lipca 1166 roku zmarła szacowna cesarzowa-matka przekazując swemu synowi Henrykowi koronę norweską. Jej śmierć zakończyła również w ciągu najbliższych tygodni świętą wojnę o Karelię. Zarazem otworzyła ona szerokie możliwości przed cesarzem, który teraz mógł dokonać agresywnych posunięć wobec skandynawskich pogan. Henryk bez zbędnej zwłoki przewiózł osiem tysięcy swych prywatnych wojsk do Norwegii.

​

Wojska cesarskie u granicy hrabstwa Naumadal oraz szczodry podarunek w złocie przekonały hrabiego Ale do złożenia hołdu lennego Henrykowi. Król Asger z Ostergotland nie był już jednak równie chętny do przysiężenia wierności cesarzowi, więc został wpisany na szczyt listy kolejnych celów wojennych.


W listopadzie cesarz pozbył się na dłuższy czas problemów z ambicją młodszego księcia Alana dając mu w posiadanie dalekie hrabstwo karelskie. Zarazem zgodnie z prawami Norwegii gwarantowało to w razie śmierci cesarza nadanie Alanowi korony norweskiej jako lennikowi starszego Severusa.

​

W listopadzie 1166 roku zmarła Anna Stara z Trondelagu, a jej dziedzictwo objęła niechętnie nastawiona do cesarza księżna Asa. Mogła ona w przyszłości stanowić źródło problemów w Norwegii.


W grudniu wybuchła rewolta katarska w Shrewsbury. Arcybiskup Aubry de Habsburg ze swoim dworem i licznymi księżmi najwidoczniej na tyle aktywnie starali się nawrócić lokalnych katarów, że ich przywódcy religijni podnieśli zbrojne powstanie. Rewolta godziła bezpośrednio w interesy cesarza Henryka, który słynął ze swojej religijności (piety = 896). Nie mógł on tolerować heretyckiej wiary, która dodatkowo usiłowała jeszcze podważać jego władzę w Anglii. Bezzwłocznie powołał pod broń swych ludzi z księstw Albany, York oraz Wysp i wysłał armię na południe.

​

Podążając w imię Boga niemal dziesięciotysięczna szkocka armia ścigała uciekających przed tą przemożną siłą katarów. Wreszcie pod Worcester obie armie rozwinęły swe sztandary i stanęły twarzą w twarz. Fanatycy katarscy zagrzewali swych ludzi fałszywymi twierdzeniami, że Bóg ich wspiera i pozwoli zwyciężyć dla słusznej sprawy. Cesarz Henryk wiedział, że Bóg wspiera jedynie prawdziwą chrystusową wiarę rzymską. Przed armią odprawiła się msza, którą w czystej łacinie odprawił arcybiskup Aubry Habsburg. Następnie po mszy przebył wzdłuż szeregów procesją błogosławiąc kolejne oddziały. Żołnierze klękali przyjmując błogosławieństwo i zagrzani boską opieką gotowali się do starcia z tymi, którzy Bogu ubliżali swymi heretyckimi poglądami. Gdy słońce sięgnęło najwyższego punktu na nieboskłonie, zagrzmiały trąby, werble i dudy. Załopotały na wietrze sztandary. Największym i najwyższym był ten z hufca ciężkiej kawalerii cesarskiej, na którym wielokolorowymi nićmi wyhaftowano świętego Andrzeja, patrona Szkocji, a pod postacią świętego dewizę „Bóg mnie obroni”. Właśnie hufiec świętego Andrzeja poprowadził miażdżącą szarżę kawalerii, która rozbiła szyki lekkiej piechoty. Ciężkie rumaki nabierały tempa przechodząc z stępa w kłus, a następnie w galop, który wstrząsał równinę swym taktem. Wpadli rycerze w szeregi piechoty. Kwiczały śmiertelnie ranione konie, łamały się włócznie, ginęli stratowani katarzy. Kawaleria Henryka przeszła przez wroga niczym nóż przez masło i zawróciła do szeregów armii jak na ćwiczeniach – karnie i równo. Gdy oszołomieni katarzy zbierali się w szeregach znów zabrzmiały trąby i miarowe werble bębnów zaczęły wybijać takt, do którego marsz zaczęły nieprzeliczone tysiące pieszych wojowników szkockich. Piskliwie dźwięki dud towarzyszyły świstowi szarych chmur strzał dziesiątkujących wroga. Widok był porywający i przerażający. Katarzy jednak nie tracili ducha i chociaż osłabieni pierwszą szarżą kawalerii dzielnie stawiali czoła piechocie zadając jej poważne straty. Ich religijny fanatyzm dodawał im sił, lecz nie pozwolił na odniesienie zwycięstwa. Straty po obu stronach były podobne, ale to katarzy musieli się wycofać zostawiając na polu swych zabitych i ciężko rannych.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty
Następny odcinek specjalny nosi numer 87.

 

Najlepsze scenariusze pisze życie . Ciekawe, czy ksiąze Alan dostanie tą Norwegie?

 

A zobaczysz, bo z tego całkiem ciekawy wątek się rozwija

 

Kto moze byc twoim przeciwnikiem w Norwegii/walczyc o wplywy?

 

W Skandynawii najpoważniejsi przeciwnicy to Dania i Rzeczpospolita.

 

Rzeczpospolita?

 

Jak idzie republika?
Ciekawe kiedy jaki host sie pojawi?

 

Polska Tak tylko żartobliwie określiłem - wiem, że niehistorycznie

Tzn? Gwynedd?

 

On, Amalfi i Wenecja.

 

Z niecierpliwością czekam na kolejne odcinki, oby były w starym, dobrym, prostym stylu tych od Warzkinsa. :'D

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 78




​

Pod Coventry 22 kwietnia 1167 roku armia cesarza wsparta jednostkami z Yorku i Lincoln drugi raz stanęła przed katarskimi wojskami. Tym razem dzięki pięciokrotnej przewadze liczebnej Szkoci łatwo wygrali ponosząc przy tym niskie straty. Zaledwie sześćdziesięciu ośmiu Szkotów zginęło wobec ponad tysiąc sześciuset katarów. Duch w heretyckiej armii upadł, a sam jej wódz zastanawiał się czy Bóg się od nich odwrócił – tak, jakby kiedykolwiek im wsparcia udzielał. W ciągu następnych kilku miesięcy katarska rebelia została stłumiona, a jej przywódca Oengus wydany Kościołowi. Decyzją arcybiskupa Audry'ego heretycki kapłan został spalony na stosie za ubliżanie prawdziwej wierze, czarnoksięstwo, a także konszachty z Lucyferem i pomniejszymi diabłami.

​

W maju 1167 roku król Asger z Ostergotland otrzymał drugą i ostatnią ofertę złożenia hołdu lennego Henrykowi. Ponownie odmówił, więc jeszcze w tym samym miesiącu cesarskie wojska wkroczyły do domeny Asgera. Pretekstem były roszczenia earla Ragnvalda z Opplandii. Pod Saxholmem straż przednia Szkotów rozbiła stupięćdziesięcioosobowy oddział Asgera. Główna armia zbierała się pod Goksholmem, gdzie dopadły ją wojska cesarskie. Wynik mógł być tylko jeden – szkockie zwycięstwo. Po tym rozpoczęły się nudne oblężenia.


W tym samym czasie w Anglii w hrabstwie Gloucester wybuchło chłopskie powstanie. Zdławiły ją wojska cesarskie sprowadzone z północy. Ci chłopi, którzy przeżyli, wrócili do domów z obciętymi prawicami lub wyłupionymi oczami.


14 lutego 1168 roku urodził się przyszły dziedzic korony, syn Severusa i wnuk Henryka – Colban.

​

20 kwietnia 1168 roku zakończyła się wojna z królem Asgerem. Wynik był łatwy do przewidzenia.


W maju cesarz Henryk uznał, że najwyższa pora rozpocząć budować autorytet swego następcy. Severus otrzymał w posiadanie hrabstwo Innse Gall oraz tytuł księcia Wysp. W kilka dni po nominacji Severusa Henrykowi urodziła się druga córka i zarazem jego siódme dziecko – córka imieniem Affraic.


W czerwcu po wcześniejszej masakrze katarów na polach bitew hrabstwo Shrewsbury nawróciło się na katolicyzm. Trzeba przyznać, że gorliwość arcybiskupa Aubry'ego w tej sprawie była godna pochwały i przyniosła mu uznanie Rzymu. Angielskie niebo zasnuło się dymem stosów z palonych zatwardziałych heretyków. Nieraz ginęły całe rodziny, które nie chciały się wyrzec swej plugawej wiary.


W sierpniu 1168 roku wojska Henryka zaatakowały pogańskie państwo Norrland, którym władał król Erik II**. Celem Henryka był kompletny podbój tego jednego z większych pogańskich krajów, a zamierzał tego dokonać swoją wyborową cesarską armią. Eryk zebrał około półtora tysiąca żołnierzy, co wobec ośmiu tysięcy Szkotów było liczbą żałośnie niską.

​

Bitwy w celu podboju Norrlandu nie są warte atramentu i kronikarskiego pióra, gdyż ich opisywanie byłoby najzwyczajniej nudne. Henryk wygrał wszystkie wydane mu bitwy.


10 grudnia 1168 roku ogłoszono sukces Czwartej Krucjaty Greckiej. Znów Helladę odbił Zakon Krzyżacki, który ponownie objął ją swoim zarządem, zapewne tymczasowym. Ziemiom zakonników zagrażała ciągle muzułmańska Gruzja, która obecnie wyemigrowała z Kaukazu do Azji Mniejszej. Baldemar Okrutny nie miał litości dla pogan i innowierców. Zasłynął on wyjątkowo złego traktowania odszczepieńców prawdziwej wiary.

​

6 maja 1169 roku arcybiskup Aubry de Habsburg zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach. Rzekomo rozerwał go niedźwiedź podczas polowania z oszczepem, jednakże pojawiły się plotki, że gdy zamierzał się na zwierzę, otrzymał cios w plecy, po którym nie był w stanie się obronić przed atakiem bestii. Henrykowi nigdy nie było dane dowiedzieć się prawdziwej przyczyny śmierci arcybiskupa, jednakże podejrzewał, że za sprawą stoją katarskie niedobitki.


Wizja korony norweskiej podziałała na księcia Alana, lecz w sposób zgoła niespodziewany. Uznał on, że powinien doprowadzić również do zmiany dziedziczenia królestwa Irlandii na gavelkind, który premiowałby w jego zamyśle własną osobę – tutaj były rozbieżne zdania, gdyż część uczonych w prawie uważała, że korona przypadłaby trzeciemu synowi Henryka. Stanowisko Alana popierali wielki burmistrz Gwynedd Rhicert, księżna Asa z Trondelagu i księżna Asa z Orkadów. Co ciekawe, patrycjusz Rhicert wspierał również pomysł koronowania pierworodnego syna Henryka Severusa na króla Walii.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty
** Tu aż kusi, żeby dodać - Erik II Cartman „Screw You Guys”

 

Spalenie przywódcy katarów na stosie to tylko element fabularny czy jakiś feature z SoA?

 

Fabularny chociaż chętnie bym coś takiego w grze zobaczył

 

Na co sie ten Alan porywa?
Nie dasz rady elekcyjnej albo primogenitury w Norwegii wprowadzic?

 

Chyba jest coś takiego, że jak masz żydowskiego dworzanina to biskup może wnieść o spalenie heretyka.

 

Mierny, ale ambitny człeczek z niego jest Zmiana zasad dziedziczenia w Norwegii wymaga sporo wysiłku.

Nie wiedziałem, że biskup może wnieść o spalenie Żyda - takie to trochę zbyt niegrzeczne jak na Paradox :mrgreen:

 

Jest sztuczka jak stac na strate prestizu. Niszczysz i tworzysz kroestwo tylko jest ono z prawami glownego tytulu.

 

Myślisz Draken, że skorzystałbym z takiej sztuczki?

 

Nie, ale ciekawie wyjasnione fabularnie nie byloby to zle.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 79




​

Ambicje księcia Alana były zaiste duże, gdyż na przełomie czerwca i lipca 1169 wypowiedział świętą wojnę pogańskiemu królowi Estonii Botulfowi. Posunięcie to był zaskakujące, gdyż alanowa Karelia nie posiadała wystarczających sił, żeby móc wygrać konflikt z bałwochwalcami. Alan miał jedynie szczęście, że wsparło go kilku możnych, w tym jego starszy brat Severus, Książę Wysp.


30 grudnia 1169 zdarzyła się katastrofa. Wojenne plany Henryka posypały się u progu ich spełnienia. Podbój Norrlandu już się kończył i za chwilę trzy hrabstwa dołączyłyby do Szkocji, lecz przebiegły król Erik II przyjął chrzest! Wobec tego powód wojny przestał być słuszny i Henryk musiał wycofać swoje wojska nie chcąc się narażać na papieski gniew.

​

Mimo pstryczka w nos w Norrlandzie Henrykowi nie przeszedł apetyt na podbijanie małych pogańskich państw skandynawskich. W styczniu 1170 roku zaatakował księstwo Olandii, które posiadało na północy hrabstwo Vesterbotn. Księżna Iliana otrzymała zaskakująco szerokie wsparcie od pogańskich władców w okolicy. Może to i by jej pomogło gdyby przeciwnik był bardziej wyrównany, ale wobec potęgi Cesarstwa Szkockiego był to bezcelowy opór.


W tym samym czasie niczym feniks z popiołów podniosło się Imperium Karpatii. Imperator Moric II Odnowiciel wygrał świętą wojnę przeciwko kalifowi Samirowi II zadając mu drugą klęskę w wojnach religijnych (pierwszą odniósł od Zakonu Krzyżackiego w Grecji). Tym samym Moric II połączył znów większość narodów wchodzących w skład Imperium w jeden organizm. Można oczekiwać, że postara się on ponownie objąć swoją władzą wszystkich tengri, a następnie poprowadzić ich do krwawego starcia z chrześcijaństwem i islamem.

​

Wojna z poganami toczyła się zwykłym biegiem. Barbarzyńcy nie potrafili współdziałać i ich wojska były rozbijane w oddzielnych starciach, które generowały relatywnie niskie straty szkockie. W tym czasie niepokojącym była nagła choroba cesarza Henryka, którego wysoka gorączka zmusiła do długiego pobytu w swym łożu. 3 kwietnia 1171 roku hrabstwo Vesterbotn zostało włączone do Szkocji, lecz Henryk już od trzech miesięcy złożon był w łożu boleści i rodzina oraz dworzanie bardzo obawiali się o jego życie. W niecałe dwie niedziele po wygranej nad poganami cesarz Henryk Wielki udał się do ojca w niebiosach w młodym wieku czterdziestu pięciu lat. Śmierć jego pozostawiła cesarstwo w nieutulonym żalu po dobrym władcy. Nowy cesarz Severus miał przed sobą piekielnie trudne zadanie. W bardzo wczesnych latach swej męskości spadło na niego zadanie pokierowania Szkocją przez wiry historii.

​

Przedwczesna śmierć Henryka wygenerowała masę kłopotów. Po pierwsze Alan został królem Norwegii. Ten sam Alan, który był kompletną miernotą z przerostem ambicji i pretensjami do tronu w Scone. Po drugie relacje z wasalami stały się delikatnie mówiąc... kruche. Największe problemy zapowiadały się ze strony książąt Irlandii oraz wiecznie niezadowolonej linii książąt Northuberland obecnie reprezentowanych przez księżną Eadhburh, której tak łaskawie smutnego losu w ciemnicy Scone darował nieodżałowanej pamięci Henryk. Dzisiaj księżna obrosła w piórka i zapomniała o wdzięczności wobec cesarskiej linii w pamięci jedynie eksponując wyimaginowane krzywdy zaznane od tyranii szkockich władców. Severus od młodości wykazywał ponadprzeciętne zdolności intelektualne, więc teraz musiał ich użyć do tego, aby zachować państwo w jedności i nie roztrwonić dziedzictwa ojca oraz dziada. Liczne rodzeństwo tego nie ułatwiało. Wraz z ich dorastaniem problemy powinny narastać.

​

Mapa kontaktów z wasalami:

​

​

Ród MacSevów nadal panował nad wielkimi terenami w Europie, jednakże wraz ze zmianą szkockiego cesarza ugruntowane panowanie wobec złych stosunków z wasalami stawało pod znakiem zapytania.

​

Rozwój technologiczny w Gowrie niezmiennie trzymał się na dobrym poziomie.

​

Śmierć Henryka osłabiła militarny potencjał Szkocji. Wprawdzie pod bezpośrednią komendą Severusa znajdowało się niemal dwadzieścia tysięcy zbrojnych, lecz od wasali mógł uzyskać jedynie niecałe drugie tyle. Chowający urazę książęta w każdy możlowy sposób starali się osłabiać potencjał seniora.

​

Szczęśliwie po zgonie Henryka wiele frakcji się rozwiązało i od tej strony przez jakiś czas Severus miał mieć spokój. Bezpiecznie w lochu od dwudziestu jeden lat nadal przebywała księżniczka norweska Ashild. Jedenasty rok niewoli mijał dla potężnego księcia Kentu Baudoina, który jeszcze za panowania severusowego dziada podniósł sztandar buntu wraz ze zmarłą już dawno Forflissą Orleańską.








-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

widze , że masz sporo minusów u wasali ..może byc ciekawie

 

Wiadomo - nowy, młody władca, mało prestiżu itd.