Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

I wasale czuja krew

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 80




​

Zaskakującym było, iż pierwszy bunt wobec władzy cesarza Severusa poniosło wieśniactwo norfolckie. Nieco ponad dwa tysiące chłopów pod wodzą byłego żołnierza chwyciło za broń. W tym czasie z Norwegii płynęło osiem tysięcy cesarskich żołnierzy sprowadzanych na gwałt przez Severusa wobec widma rychłej wojny domowej. Śmigła łódź z pismem władcy przekierowała wojsko z kursu na Gowrie do środkowej Anglii. Zaprawieni w bojach weterani kampanii przeciwko poganom niczym czerwone, krwawe diabły utopiły bunt we krwi folgując sobie ponad wszelką miarę. Gwałty, morderstwa i rozboje żołdactwa sprowadziły pewien niesmak na działania cesarza.


Dla podniesienia zbrukanego prestiżu cesarz utworzył dwa nowe tytuły książęce – Wschodniej Anglii oraz Deheubarth. Wschodnią Anglię dostał wuj Severusa, earl John, będący faktycznie przyrodnim bratem Henryka pochodzącym z nieprawego łoża. Jak wiadomo powszechnie cesarz Lachlan nie był wzorem małżeńskich cnót. Walijskie księstwo Deheubarth otrzymał earl Fergus de Perth z Dyfed. Wierny ród de Perthów tym samym został nagrodzony za dziesięciolecia służby dla MacSevów.

​

Głównym przeciwnikiem Severusa był książę Mael-Maedoc władający irlandzkim księstwem Connacht. Za podpowiedzią swego mistrza szpiegów Severus postanowił pozbyć się księcia raz na zawsze. Sporo chętnych było do udziału w spisku, więc cesarz nie widział przeciwwskazań. Nikt nie mógł przewidzieć, że biskup Lincoln Edward wygada się po pijaku, a wiadomość o zakusach Severusa na życie Mael-Maedoca rozniesie się lotem błyskawicy po całej Szkocji. Reputacja młodego cesarza została zszargana. Wielu możnych uważało go za pozbawionego honoru. Chociaż książę Connacht zginął w pułapce na drodze, to było to pyrrusowe zwycięstwo Severusa.

​

Dla uspokojenia nastrojów przynajmniej na terenie Walii cesarz Severus zrzekł się jednego ze swoich tytułów dla wiernego diuka Fergusa z Deheubarth, którego uczynił królem. Wprawdzie rodziły się obawy o przyszłe kontakty pomiędzy królem Fergusem a wielkim burmistrzem Gwynedd z racji odmiennych praw ustrojowych, jednakże Severus liczył na rozsądek swego lennika.

​

Nic tak nie poprawia kontaktów z wasalami jak zwycięska wojenka. Za namową marszałka Severus postanowił dokonać szybkiego podboju niewielkiego księstwa Finlandii na dalekiej północy Półwyspu Skandynawskiego. W tym celu zmobilizował niemal sto dwadzieścia okrętów oraz osiem i pół tysiąca swych najwierniejszych wojsk, które w przeciągu miesiąca dokonały błyskawicznego podboju. Dodatkowy zysk polegał na tym, że konflikt rozgorzał w imię roszczeń księżnej Asy z Trondelagu. Zwycięstwo i przekazanie jej spornego hrabstwa uczyniło z niej wierną popleczniczkę Severusa.

​

Powracające z północy wojska cesarz skierował tym razem nie do Szkocji, lecz do Francji w celu wsparcia swego cesarskiego kuzyna z Świętego Cesarstwa Rzymskiego wojującego z rodem Karlingów. Nie żeby Severus miał w planach prawdziwe wsparcie militarne kuzyna – bardziej chodziło o złupienie bogatego kraju i przetransferowaniu złota prosto do skarbca w Scone. Najbliższe lata konfliktu pozwoliło na znaczne wzmocnienie skarbu Szkocji francuskim złotem. Rozwiązał się również samodzielnie problem przerostu ambicji króla Alana, który stracił władzę na rzecz królowej Rannveig z rodu Orphir (z którego pochodziła cesarzowa Eldrid, babka Severusa i Alana). Sam Alan na pocieszenie otrzymał tytuł księcia-małżonka Scane, które to księstwo w ciągu najbliższych lat utraciło suwerenność na rzecz królestwa Danii.

​

W 1176 roku cesarz Severus ogłosił wielki turniej rycerski. Ostatni tak wielki turniej odbył się jeszcze za panowania jego dziada Lachlana, który wówczas go wygrał. W trakcie turnieju jeden z młodszych rycerzy, Findlay de Perth (daleki krewniak króla Walii) odniósł paskudną ranę uda, która okulawiła go na resztę życia. Chociaż cesarzowi nie udało się wygrać, to turniej przyniósł mu wiele korzyści politycznych.


W tym samym roku cesarz ogłosił również wielkie polowanie. Łowczy doniósł swemu władcy, że w cesarskich lasach dostrzeżono białego jelenia. Severus nie mógł podarować sobie takiej okazji. Naprędce zebrana świta możnych ruszyła z władcą do puszczy, lecz nie wpadła na trop rzadkiego zwierzęcia. Severus musiał wreszcie zaprzestać bezskutecznego pościgu na czym ucierpiała jego miłość własna. W zamian udało się zlokalizować dużego niedźwiedzia, wobec którego cesarz stanął z oszczepem własną osobą. Szczęśliwie go zabił bez szwanku. Biały jeleń nie przepadł jednak w bezkresnej puszczy – łowczy ponownie wpadł na jego trop, lecz cesarz nie czuł potrzeby osobistego ścigania zwierzęcia i wysłał za nim jednego ze swych dworzan.








-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Co tak pozno?

 

Jakby mi Kubacki nie przypomniał na SB, to nie byłoby wcale

 

Dziękujcie mi

 

Ukradli Norwegie , a to chamy!

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 81




​

Rok 1176 słynny był z racji mnogości hucznych zabaw, które urządzał cesarz Severus. Jesienią ogłosił on wielki festyn, na który sprosił wszystkich możnych z całego kraju. Nie żałując złota ściągnął do Gowrie połykaczy ognia, najlepszych minstreli oraz żonglerów. Cesarz osobiście udał się na polowanie na dziki, które miały być podane na pierwszej uczcie festynu i nie oszczędzał na innym jedzeniu. Niemniej czterech burmistrzów stanowczo odmówiło udziału w zabawie, w tym burmistrz miasta Perth leżącego w niedalekiej odległości od zamku Scone. Nie obyło się bez serii pomniejszych incydentów w trakcie festynu, lecz ogólnie wyszedł on całkiem nieźle. Gdyby tylko zmniejszyło to liczbę frakcji cesarstwa...

​

W marcu 1177 roku cesarz Severus przeprowadził reformę wojskową, dzięki której zwiększył liczbę swoich prywatnych wojsk o kolejne dwa tysiące żołnierzy osiągając liczebność dziesięciu tysięcy pięciuset ludzi. Wśród nowych żołnierzy znalazło się również stu ciężkozbrojnych kawalerzystów oraz pięciuset wyborowych pikinierów szkockich.


25 sierpnia tego roku urodziła się cesarska córka imieniem Mor. Niedługo po narodzinach córki Severus zaatakował hrabstwo Laponii, które oderwało się od państwa króla Erika II. Wojna trwała pięć miesięcy i zakończyła się nieuniknionym zwycięstwem Szkocji.

​

Podbój Laponii był zaledwie pierwszym krokiem w celu podporządkowania sobie pogan szwedzkich. Zanim w ziemię wsiąkła krew ofiar poprzedniej wojny, wojska cesarza uderzyły na Olandię rządzoną przez Ilianę Knytling. W tym czasie Laponia została przekazana królowej Norwegii, a w Yorku pojawiło się poważne ognisko herezji fraticellich. Do tego znów o sobie zaczął dawać znać książę Alan, którego grupa możnych forsowała na króla Szkocji.


Wojna z Olandią była nieco trudniejsza, niż z Laponią, gdyż na pomoc Ilianie ruszyło całkiem sporo wodzów wyznających wierzenia nordyckie. Niemniej nawet zebrani razem nie byliby w stanie wygrać ze szkocką armią.


19 czerwca 1178 nadmiernie ambitny książę Alan, earl Vasterbotten i książę-małżonek Skane, zmarł na zapalenie płuc, którego prawdopodobnie nabawił się na wielodniowym polowaniu. Miał zaledwie dwadzieścia osiem lat, lecz kłopotów był w stanie sprawić tyle, co przynajmniej dwa razy starsza osoba. Vasterbotten przejęła jego córka. Zgon Alana znacznie osłabił frakcje w cesarstwie, lecz pozostała nadal jedna zaskakująco mocna. Założona została przez diuka Findlaya z księstwa Mercii (dawnego Herefordu) i wspierana przez diuka Baudoina II (Kent i Essex), diuka Colbana (Lancaster, z rodu MacSev) oraz diuka Richarda (Wessex, również z rodu MacSev). Jej siła sięgnęła niemal 45% siły militarnej cesarza.

​

20 lipca zmarła Maud, najstarsza córka cesarza. Śmierć umysłowo opóźnionej księżniczki była niemalże błogosławieństwem.


11 września zmarła królowa Norwegii Rannveig, a na tron wstąpił jej syn Skjalg III. Średnio przepadał on za Severusem, lecz jako urodzony dyplomata ukrywał się z tym bardzo dobrze.


Wojna przeciwko księżnej Ilianie zakończyła się w styczniu 1179 roku. Kolejne pogańskie hrabstwo zostało zajęte przez Szkocję ku chwale Chrystusowi i jego Kościołowi. Severus z miejsca utworzył tytuł Księstwa Norrlandu i obdarował nim swą małoletnią bratanicę Donadę, córkę niedawno zmarłego Alana. Był to element jego planu podboju Szwecji i możliwego osadzenia bocznej gałęzi rodu na tamtejszym tronie.

​

W lutym 1179 roku Szkocja zaatakowała niewielkie pogańskie hrabstwo Medelpadu rządzone przez Tjudmunda Alandzkiego. Cesarskie wojska szturmem zdobyły zameczek Selanger oraz świątynię w Sundsvall. Ta ostatnia została doszczętnie złupiona i spalona do samej ziemi tak, aby żaden poganin nie mógł z niej więcej korzystać. Bałwochwalczych kapłanów boga Frejra utopiono w pobliskim jeziorze przywiązując każdemu z nich solidny kamień do szyi.


Świeża władza króla Skjalga III od razu została zakwestionowana przed nieodrodną córkę Anny Starej – Asę z Trondelagu. Żądna władzy kobieta nie miała skrupułów do wypowiedzenia posłuszeństwa seniorowi i poprowadzenia przeciwko niemu również księcia Gunnara z Jamtlandii.

​

Pod Uppsalą cesarskie wojska rozbiły zdążające posiłki Tjudmunda, a następnie przeprawiły się na Alandię, gdzie szturmem zdobyły tamtejsze zamki i miasta. Niestety nie było tam żadnego większego centrum kultu pogańskich bożków nordyckich, które można by było obrócić w perzynę. Wraz ze złupieniem Alandii wojna wygasła, a Tjudmund zgodził się na oddanie swych posiadłości na Półwyspie Skandynawskim. Severus od razu przekazał je Donadzie MacSev.








-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

A co to za frakcja ? Niepodległości ?

 

Tak, to frakcja niepodległościowa.

 

Co robią nasi w Norwegi?

 

a co mogą robić?? siedzą i zawadzają

 

Emigracja zarobkowa pewnie A serio - kiedyś jakiś książę mazowiecki się w rodzinę panują Szlezwiku wżenił i tak jakoś po iluś latach Szlezwik do polskiej macierzy się dołączył jednocześnie emigrując do Norwegii

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 82




​

W sierpniu 1179 roku Severus zaoferował królowi Brynjolfowi z Bergslagen władającemu hrabstwem Jarnbaralandu aby został jego wasalem. Durny Norman odprawił poselstwo z dumną odpowiedzią i to był początek jego końca. Severus nie czuł potrzeby złamania sztywnego karku Brynjolfa i dlatego właśnie dał mu pierwszą ofertę, lecz odpowiedź o zirytowała. Drugiego pisma nie było. Teraz nadszedł czas miecza. W imieniu roszczeń jednej z hrabin norweskich wojska cesarskie wkroczyły do Jarnbaralandu.

​

W bitwie pod Borganas została rozbita niemal dwutysięczna armia króla Brynjolfa. Następnie wojska Severusa szturmem wzięły sam zamek Borganas, a po nim biskupstwo Idre. W październiku 1179 wojna zakończyła się absolutnym zwycięstwem Szkocji. Zajęcie wspomnianego hrabstwa pozwoliło cesarzowi na utworzenie tytułu księstwa Bergslagem, który podarował norweskiej hrabinie Gunnhild.


W tym samym miesiącu przyszła pora na prztyczka w nos pogańskiemu wodzowi Grimowi z Viken. Jego wojska swego czasu w łupieżczym rajdzie zaatakowały samo Gowrie, a teraz nadszedł czas, aby mu za to odpłacić. Poganin zdołał zebrać jedynie dwie i pół setki ludzi do walki w polu. Logicznym było, że nie miał szans na wygraną. W samym Viken w zamku Bagahus do obrony stanęło tysiąc trzystu ludzi, których cesarz zamierzał zagłodzić w trakcie oblężenia.


W samym Królestwie Norwegii dochodziło do ciągłych przetasowań u władzy. Severusa nie obchodziło to specjalnie dopóki każdy kolejny król składał mu hołd. Obecnie król Skjalg III stanął przed obliczem buntu... własnej żony, królowej Cecylii. Ambitna Cecylia zebrała silną koalicję, dzięki której liczyła na zrzucenie małżonka z tronu i osadzenie samej siebie.

​

W lutym 1180 roku cesarskim edyktem wyłożone zostały pieniądze na powiększenie zabudowy miejskiej zamków Blair Atholl, Ellon i Gainsborough.


W październiku 1180 pojawiło się ognisko katarskiej herezji w norweskim Herjedalen.


Miesiąc później zakończyła się wojna przeciwko hrabstwu Viken. Pogańscy władcy zostali pokonani i przegonieni, a fałszywi bożkowie obaleni. W miejscu pogańskich świątyń rozpoczęła się budowa chrześcijańskich kościołów, a duchowieństwo pilnie strzegło przestrzegania nakazów kościelnych. Podbite Viken Severus podarował swemu dworzaninowi Thomasowi de Dingwall.

​

15 lutego 1181 dwór Scone opuścił młodszy przyrodni brat cesarza. Severus korzystnie ożenił brata, lecz jednocześnie postarał się, aby jego nowa siła nie była zbyt wielka. W tym wypadku uzyskał on bardziej pozycję prestiżową, niż realną władzę jako Basileus-małżonek Cesarstwa Bizantyjskiego. Wieki wojen zniszczyły potęgę Bizancjum. Obecnie było słabsze, niż rodowe księstwo Albany MacSevów. Chociaż cieszyło się nadal statusem cesarstwa i miało nawet wśród wasali Królestwo Serbii, to faktycznie wszystko to ograniczało się do... trzech hrabstw.

​

W marcu 1181 roku arcybiskup Archibald doniósł o sukcesie w misji nawracania heretyków z Herjedalen.


18 kwietnia cesarz ufundował uniwersytet w mieście Clunie w hrabstwie Gowrie. Był to drugi uniwersytet na ziemiach szkockich.


W listopadzie 1181 roku Severus postarał się o wsparcie swoich rządów ze strony kuzyna Richarda, diuka Wessex oraz Orleanu. Richard do geniuszy nie należał. Prawdę mówiąc był skończonym imbecylem – bełkoczącym i śliniącym się durniem. Mimo to jakimś pierwotnym instynktem odczuwał żądzę władzy, która pchała go do posiadania coraz większych ilości ziemi i złota. Wykorzystując właśnie tę żądzę Severus zaoferował Richardowi hrabstwo Cornwall w zamian za jego poparcie. Richard zapalił się do tego jak małe dziecko, które zobaczy zabawkę, a Severus nie pozwolił mu długo czekać.

​

Cesarskie wojska wkroczyły do Kornwalii i od razu rozbiły gwardię przyboczną księcia Mael-Iosy liczącą nieco ponad dwustu żołnierzy. Potem zaczęło się oblężenie zamku Tintagel bronionego przez ponad tysiąc sześciuset ludzi.


4 grudnia 1181 roku przyrodni brat Severusa, książę Matteo, wstąpił w związek małżeński z księżną Beatrice z Brunszwiku. Dzięki temu małżeństwu Severus pozbył się brata z dworu w Scone, gdzie mógłby spiskować w celu przejęcia korony.


Również w grudniu pojawiło się kolejne ognisko herezji. Tym razem heretyckie poglądy waldezjańskie rozprzestrzeniały się niczym ogień w hrabstwie Leicester. Severus bez zbędnej zwłoki wysłał tam swojego arcybiskupa w celu przywrócenia rzędu dusz dla Chrystusa.

​

Na południu Europy zaskakująco długo trwał Zakon Krzyżacki na ziemiach, które wyzwolił w trakcie Czwartej Krucjaty Greckiej. Naciskany od północy przez pogan z Karpatii, a od wschodu i południa przez muzułmanów bronił starochrześcijańskiego kraju w imię Jezusa i Maryi.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Sam musze się nieźle namordowac , by "zrobic wrzutkę" swojej dynastii na jakiś tron , a tutaj widze ... cesarstwo bizantyjskie

Mnie niestety gra po roku 1000 trochę nudzi , ze względu na ogrom zarządzanym imperium . Nadasz komuś królestwo to jego syn od razu robi bunt , powstania chłopskie wybuchaja po 3-4 na raz , pretendenci robiący desanty po 150k woja , a zmienienie prawa to niemożliwosc , bo zawsze jakiś głupi wasal walczy z innym wasalem.

 

Jak idzie produkcja odcinkow i ile ich zostalo w zapasie?
Doszles w grze do Mongolow albo Aztekow?

 

Aktualny zapas to osiem napisanych odcinków. Dziewiąty jest rozgrzebany.

Nie ma jeszcze w grze ani Mongołów ani Azteków.

 

Sev nie zapomnial o odcinku?

 

Człowieku, weekend jest. Po jedenastej dopiero wstałem

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 83




​

Zamek Tintagel padł 15 lipca 1182 roku, lecz to nie przekonało bretońskiego księcia do poddania się. Należało dalej oblegać miasto Bodmin. Zaskakującym jednak było, że w niecałe dwie niedziele później książę Mael-Iosa przysłał poselstwo, w którym zaczął prosić o pokój. Najwidoczniej podjęcie oblężenia Bodminu ostatecznie potwierdziło, że Severus nie ma zamiaru się wycofać. Mael-Iosa zrzekł się hrabstwa Cornwall, a cesarz poważnie zaplusował u swojego skretyniałego kuzynka Richarda. Książęcy imbecyl na wieść, że ma nową domenę, zaczął skakać i pluć z radości nawet bardziej, niż zwykle. Severus do dzisiaj nie wiedział jak ten idiota zdołał spłodzić dziecko... W każdym razie to się nie liczyło – najważniejszym było, że Richard stał się jednym z najgorętszych zwolenników cesarza.

​

Łaskawości i dbałości o zbawienie swych poddanych w żaden sposób nie docenili waldezjańscy heretycy z Leicester. W trakcie niedzielnej mszy w kościele miejskim odprawianej przez samego arcybiskupa Archibalda wdarła się liczna grupa heretyków zakłócając spokój domu bożego. Poturbowali arcybiskupa i towarzyszących mu duchownych oraz przegnali wiernych. Świątobliwy Archibald odarty został z bogatych szat i przy gwizdach heretyków pogoniony w stroju Adama za bramy miejskie. Rosnący tłum heretycki zdemolował kościoły wznosząc hasła o ubóstwie kleru. W ciągu paru godzin ponad pięć tysięcy waldensów wyszło na ulice. Książę Murcii wyprowadził przeciwko buntownikom swoją pięćsetosobową gwardię, która w walkach ulicznych została zmasakrowana. Sam książę musiał salwować się ucieczką do zamku, gdzie za zaryglowanymi bramami dawał odpór rozwścieczonej tłuszczy. Pchnięty umyślny do dowódcy cesarskich wojsk prywatnych doniósł o zamieszkach. Szlachetny baron Bard odgadując z wyprzedzeniem życzenia swego cesarza poderwał armię do marszu przeciwko heretykom.

​

Dziesięć i pół tysiąca żołnierzy cesarza wkroczyło do hrabstwa Leicester. 30 września 1182 roku armia barona Barda stanęła przed oddziałami heretyków na równinie pod Worksop. Waldensów było dwa razy mniej, lecz zagrzewała ich silna wiara w boską pomoc. Cóż jednak warta byłaby nawet i ich plugawa wiara gdy mieli przed sobą najbardziej doborowe wojska w całym cesarstwie? Szlachetny Bard ufny w swą przewagę liczebną posłał do frontalnego ataku piechotę, którą najpierw wsparli kilkoma salwami łucznicy. Dopiero na sam koniec kawaleria rozpędziła zdemoralizowany tłum waldensów.

​

30 września cesarz Severus wydał swoją przyrodnią siostrę Eithne za księcia Virmantasa z Litwy.


Powstanie waldensów stłumione zostało po bitwie pod Warwick, gdzie zginęło dwa tysiące zrewoltowanych heretyków. Cesarscy rządcy odpłacili rejonowi Leicester za bunt. Wszyscy przyznający się do wiary waldensów zostali obłożeni dodatkowym, zabójczym podatkiem, zaś władza kościelna arcybiskupa Archibalda postarała się, żeby każdy zamieszany w jego upokorzenie odpowiedział głową. W rejonie wyznanie waldensów poczęło powoli zanikać.


W styczniu 1183 roku Severus począł badać możliwości zhołdowania króla Portugalii Siana Pijaka. Sian może i chlał na potęgę, ale swój honor miał. Stanowczo nie miał zamiaru przed nikim zginać karku, więc cesarzowi została opcja wojenna. Zamierzał on zbrojnie odebrać księstwo Leinster w imię roszczeń swojego kanclerza. Kanclerz wprawdzie obiecywał, że wówczas złoży hołd lenny Severusowi, ale cesarz jakoś nie dawał wiary jego zapewnieniom.

​

Pierwotny plan wojenny przewidywał wykorzystanie całej prywatnej armii oraz części armii z domen, głównie południowych, do zajęcia portugalskich posiadłości na terenie Wysp Brytyjskich (zwanych przez niektórych obecnie już Wyspami Szkockimi). Wojska króla portugalskiego na wyspach były relatywnie słabe i zostały zmiażdżone w większości w pierwszych etapach kampanii. O wiele trudniej zapowiadało się oblężenie zamku Leighlin w hrabstwie Leinster, gdzie zamkniętych za murami było dwa i pół tysiąca obrońców. W kwietniu 1183 roku okres wojenny wykorzystali waldensi z Leicester. Gnębieni przez cesarskich urzędników i Kościół uznali, że to najlepsza pora do drugiej próby uzyskania swobód religijnych. Niejaki Hrafn, potajemny kapłan swego wyznania, poderwał pod broń pięć tysięcy ludzi. Na wieść o drugim waldesiańskim powstaniu Severus zareagował bardzo gwałtownie. Jako praktykujący katolik nie uznawał racji bytu chrześcijańskich herezji. W związku z tym chciał powstanie zmiażdżyć, a nie tylko wyciszyć. Zmobilizował ze swoich ziem oraz wasali ponad piętnaście tysięcy żołnierzy, którzy zebrali się w punkcie zbornym pod niewielką osadą Manchester obok dawnej rzymskiej twierdzy Mancunium. W tym czasie do wybrzeży Irlandii zbliżała się portugalska flota z pokładami wypełnionymi żołnierzami...






-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Dziwne, ze nikt sie nie buntuje...

 

A w ogóle jest możliwosc zwasalizowania króla w tej grze ? Mi się nigdy nie udało ...;(

 

Pewnie jeśli należy de iure do danego cesarstwa, bo innej opcji nie widzę. Mimo to czasem sprawdzam czy się kogoś da zwasalizować czy nie.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 84




​

4 maja pod Leighlin wylądowało jedenaście i pół tysiąca portugalskich żołnierzy zdążających z odsieczą dla tej twierdzy. Szkoci mieli wiele szczęścia, gdyż dzień wcześniej wroga flota weszła w sztormową pogodę i teraz wojownicy na jej pokładach byli zmęczeni bujaniem oraz chorobą morską. Znękani morzem Portugalczycy wysypali się gromadnie na plaże irlandzkie formując szyki bojowe. Zwiadowcy szkoccy szybko dostrzegli zagrożenie i zaalarmowali główny obóz, gdzie armia zaczęła zwijać się jak w ukropie odstępując od oblężenia. Ustawiały się jeden za drugim oddziały piechoty i kawalerii, a następnie ruszały w kierunku, z którego nadchodzili Portugalczycy. Do bitwy doszło półtorej ligi** od zamku Leighlin. Podobne liczebnie armie stanęły twarzą w twarz. Pojedynczy harcownicy przed formacjami obu stron wykazywali się męstwem w pojedynkach jeden na jednego nim wreszcie trąby po obu stronach zwołały niepokornych do szeregu. Następnie zaśpiewała muzyka łuków. Przewagę w niej mieli urodzeni w Walii i szkoleni przez długie lata tzw. longbowmani, których zasięg strzału był o wiele większy, niż każdego możliwego wroga. Wielu przeciwników padło przeszytych celnym strzałami. Ostrzał sprowokował Portugalczyków do ataku piechotą. Obie strony zwarły się w śmiertelnym uścisku. Tysiące żołnierzy w tłoku bitwy toczyło swoje indywidualne walki. Wtem na lewej flance wroga osobiście dowodzonej przez pijanego Siana uderzyła szkocka kawaleria mordując i tratując. Najsłabsza flanka załamała się i to był początek końca. Chociaż na prawej flance Portugalczyków było najwięcej ich żołnierzy, to kiepskie dowodzenie biskupa Samzuna oraz męstwo Szkotów pozwoliło utrzymać ją do momentu rozbicia lewej strony i centrum wroga.

​

Pod Kilkenny zdemoralizowana portugalska armia znów spotkała się z pobudowanymi zwycięstwem Szkotami. Straty Portugalczyków znacznie ich osłabiły, a do tego w niewolę poszło dwóch znacznych wodzów. W nierównej walce zginęło cztery tysiące wrogów, co szkockie cesarskie wojska okupiły stratą zaledwie dwudziestu trzech ludzi. Bitwa ta była dla barona Barda zaiste majstersztykiem. Los portugalskiej armii ekspedycyjnej dokonał się pod Kildare, gdzie reszta jej oddziałów została rozbita w proch. Zarazem bitwa ta przypieczętowała przegraną króla Siana Pijaka w tej wojnie. Kanclerz Severusa stał się udzielnym księciem i... „zapomniał” złożyć hołdu lennego cesarzowi. Severus w ramach zemsty rozpuścił informacje, że były zaufany Ruaidri wypadł z łask.

​

W 1183 roku doszło również do ostatecznej rozprawy z leicesterskimi waldensami. Pod Warwick doszło do bitwy, gdzie trzykrotnie słabsi liczebnie heretycy zadali królewskiej armii straty niemal równe swoim, co było poważnym zaskoczeniem. Szczęśliwie w tejże bitwie złapano jednego z liderów powstania, znanego wichrzyciela Ingjalda. Pod Droitwich i Stafford reszta waldensów została rozbita, a powstanie wygaszone. Tym razem szkocki kościół postępował bardzo brutalnie i z podżegania arcybiskupa Archibalda doszło do Rzezi Leicesterskiej. 13 sierpnia 1181 roku katolickie wojska Severusa oraz kilku okolicznych książąt wkroczyły do Leicester i poczęły masakrę wszystkich, który podejrzewano o wierzenia waldensów. Przy okazji śmierć z rąk rozochoconych wojaków poniosło sporo katolików, lecz arcybiskupa Archibalda zupełnie to nie obeszło. 14 sierpnia niedobitkowie z waldensów albo ukrywali się w mieście albo dawno byli daleko to za nim.

​

Jakby mało było, to jeszcze wybrzeża Walii najechali marienburscy pogańscy piraci. Wracające z Irlandii wojska Severusa rozprawiły się z nimi, ale dla cesarza to było mało. Po wiekach najazdów przyszedł czas na odpłacenie się rabusiom w ich własnych domach. Pod Bangor Fawr ofensywna część marienburskich sił zbrojnych legła pokotem, a cesarska prywatna armia przygotowywała się do małej morskiej wycieczki.

​

W tym samym czasie w męskie lata wkroczył syn Severusa, Colban. Wyrósł on na całkiem uzdolnionego młodzieńca, który dobrze wyznawał się zarówno w operowaniu złotem, jak i mieczem. Jedyny syn Severusa powinien mieć odpowiednią małżonkę, lecz wśród szlachetnie urodzonych panien wysokich rodów godnych przyszłego cesarza Szkocji brakowało odpowiednich kandydatek. Wobec tego Severus zaręczył Colbana ze swoją bratanicą Donadą, księżną Norrlandu, córką przedwcześnie zmarłego Alana.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty
** Liga – anglosaska jednostka miary długości odpowiadająca trzem milom lub 4828 metrom. W tym wypadku bitwa rozegrała się o ok. 7km od zamku.

 

Spytam z ciekawości- jaki masz dochód ? I co robisz z nadwyżkami ?Ja już około 1050r. mam wiecej kasy niż mogę wydac.

 

Dochód mam rzędu 45/miesiąc. Na nadwyżki jakoś nie narzekam, bo pakuję kupę kasy w rozbudowę własnej domeny, a w planach mam wielki rozwój poprzez fundowanie nowych miast, baronii i biskupstw na terenie całego cesarstwa.