Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Nie rozwazasz utworzyc druga republike w swoim panstwie np. w Norwegii?

 

Nie myślałem nad tym. Szczerze to nawet nie wiem czy jest sens. Ja osobiście jakichś większych korzyści z posiadania republiki nie widzę. Nie przekłada mi się to na jakiś poważniejszy wzrost posiadanej gotówki.

 

Jak republika się rozwinie to przekłada i to znacznie wasale republikańscy (o ile mają trochę szczęścia i im rodziny nie wymierają jedna za drugą) jak zaczną się rozkręcać, to lubią kończyć jako najsilniejsi wasale. Jak i najmniej wierni xd

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 85




​

Wyprawa przeciwko marienburskim piratom realizowana była w imponującym tempie. Wojska Severusa nie bawiły się w długie oblężenia tylko od razu szturmem brały umocnienia przeciwnika. Przy okazji żołnierze rabowali i palili pogańskie miasta odkuwając się za ich najazd na Walię. Zniszczenia ze szkockiego najazdu miały powstrzymywać rozwój gospodarczy Marienburga jeszcze przez wiele lat później. Zdecydowanie nie było najlepszym pomysłem atakowanie bogatych ziem potężnego Cesarstwa Szkocji.

​

15 maja 1184 roku księżniczka Affraic oficjalnie uznana została za dorosłą. Severus postarał się o dobre zabezpieczenie przyszłości swej siostry poprzez zaręczenie jej z Diederickiem, niepełnoletnim królem Leon.


W lipcu tego roku samolubna polityka eks-kanclerza Szkocji, a obecnie księcia Leinster, zemściła się na nim bezlitośnie. Decydując się na utworzenie niepodległego kraju Ruaidri zrezygnował z opieki cesarza, co wykorzystała księżna Maria II z Galloway do wysunięcia roszczeń względem hrabstwa Ossory. Książę Ruiadri mógł wystawić nieco ponad siedmiuset ludzi, a Maria wskutek zaledwie częściowej mobilizacji miała tysiąc ośmiuset. Do tego krążyły pogłoski, że niedługo księżna Maria otrzyma wsparcie do egzekucji swych roszczeń od innych książąt Szkocji.

​

W październiku udało się zwiększyć stan osobowy prywatnej armii cesarskiej do jedenastu tysięcy. W tym samym miesiącu nowy arcybiskup Szkocji, Lachlan z Newstead, doniósł o sukcesie w nawracaniu waldensów z Leicester. Rzeź Leicesterska nie pozostawiła wprawdzie arcybiskupowi wielu zbłąkanych owieczek...


W grudniu książę Ruaidri został zaatakowany przez wojska wielkiego burmistrza Gwynedd, którym obecnie był Bedwyr II Maelor. Ostatnimi miesiącami rotacja na stanowisku wielkiego burmistrza była dość znaczna. W 1184 roku Bedwyr II był już trzecim wielkim burmistrzem. Niemniej abstrahując od kwestii władzy w Gwynedd sytuacja księcia Leinster stała się bardzo trudna. Księżna Maria II w okresie od początku wojny wysłała do Leinster ponad cztery tysiące ludzi, a bogata kupiecka republika nie powinna być w tej materii gorsza. Już tylko forpoczta jej sił pod komendą earla William z Perfeddwlad liczyła niemal ośmiuset ludzi. Ziemia poczęła palić się pod nogami irlandzkiego księcia, który miewał coraz więcej problemów ze snem i panowaniem nad sobą. Nieraz zdarzały mu się ataki złości bez sensownej przyczyny. Musiał zapewne w tym czasie gorzko żałować, że nie przyjął cesarskiej propozycji hołdu lennego.

​

W lutym 1185 wybuchło chłopskie powstanie w Finnmark na północy Norwegii. Szybka wyprawa wojsk cesarskich zlikwidowała bunt.


28 marca 1185 roku cesarz Severus zatwierdził środki na rozbudowę uniwersytetu w Perth. Była to najstarsza i do niedawna jedyna szkocka wyższa uczelnia, która w trakcie swego istnienia oddała już znaczne zasługi dla oświaty cesarstwa. Severus doceniał kwestie kształcenia, więc nie żałował na nie pieniędzy.


Zanim jeszcze cesarskie wojska wróciły z Norwegii, w Yorku wybuchło kolejne chłopskie powstanie. Rozpędzono je w sierpniu tego roku.

​

21 września 1185 roku w wyniku zakażonej rany zmarł król Skjalg III. Koronę norweską przejęła czternastoletnia Rannveig II, córka Skjalga i Cecylii. Jej matka od wielu lat przebywała uwięziona po nieudanym buncie przeciwko swojemu mężowi. W sumie nie było czemu się dziwić – Cecylia kontynuowała jedynie rodzinne tradycje. W końcu krew Anny Starej z Trondelagu oraz jej córki księżnej Asy to nie woda. Ambicje żeńskiej linii od Anny Starej włącznie znane były od dawna, więc można się spodziewać, że Rannveig II również się w nie wrodzi.


14 maja 1186 w dorosłość wkroczyła młodsza córka cesarza – Cristina. Chociaż miała pociąg do osób tej samej płci, to jednocześnie wykazywała nadzwyczajne zdolności intelektualne. Severus wydał ją za niepełnoletniego diuka Antonino Karlinga z Genui.

​

16 maja 1186 roku mistrz szpiegów cesarstwa, baron Godfrey z Errol, doniósł Severusowi o spisku zawiązanym przez ekskomunikowanego księcia Findlaya z Mercii (ekskomunika była inspirowana przez będącego w bardzo złych relacjach z Findlayem earla Archibalda z Leicester). Findlay czyhał na życie jedynego cesarskiego syna Colbana, a to był bardzo poważny błąd. Severus kochał swego syna i ponad wszystko nie pozwoliłby uczynić mu krzywdy. Na cesarski rozkaz diuk Findlay został aresztowany i osadzony w lochu w Scone, co przerwało spisek na życie Colbana. Przyszłość Findlaya malowała się w ciemnych barwach.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Czemu wolisz wsadzac do wiezienia ksiazat jak spiskuja lepsze jest chyba wysylanie milego listu z prosba o skonczenie spisku?

 

for money ... jak na szkota przystało ! :>

 

Nie opisuję większości spisków, bo nie ma to sensu. Zwykle załatwiam to poprzez "End Plot", jednakże są uparte jednostki, które ciągle coś spiskują albo nie chcą się podporządkować, a tych pakuję do lochów

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 86




​

W 1186 roku głównym problemem trapiącym wielu możnych Szkocji był wysoki autorytet koronny wprowadzony jeszcze za cesarza Lachlana Wielkiego. Pozbycie się przez Severusa korony Walii załatwiło również problemy z tej strony, lecz w Szkocji, Anglii i Irlandii rosła opozycja przeciwko nadmiernych, zdaniem wasali, uprawnień cesarza. Potencjalnie groźna była frakcja, która lobbowała za zmianą cesarza i wyniesieniem do tej godności młodszego brata Severusa – Brana, Basileusa szczątkowego Cesarstwa Bizantyjskiego. Plan pozbycia się problemów poprzez odesłanie Brana na marionetkową pozycję daleko od Szkocji najwyraźniej nie do końca wypalił, gdyż prestiż Basileusa nadal był zaskakująco wysoki jako spadkobiercy tradycji Imperium Rzymskiego.

​

17 lipca doszło do zaślubin księżniczki Affraic i króla Diedricka z Leon. W dwa tygodnie później córka Severusa Cristina wyszła za mąż za diuka Genui. Już w miesiąc później szwagier Diedrick poprzez poselstwo prosił o pomoc Severusa w czterech wojnach przeciwko: księciu-arcybiskupowi Veli z Górnej Burgundii, hrabinie Munie z Asturias de Oviedo, księciu-arcybiskupowi Luisowi z Delfinatu i księżnej Elodii z Prowansji. Cesarz zgodził się na przystąpienie do wojny, chociaż pierwotnie uznał, że nie dołączy do niej zbrojnie. Dopiero informacje o tym, jak trudne jest położenie króla Diedricka oraz wizja bogatych łupów skłoniła go do wysłania do Hiszpanii cesarskiej armii w grudniu 1186 roku.


W międzyczasie w lata dorosłe wkroczyła księżna Donada, bratanica Severusa oraz narzeczona księcia Colbana. W Scone wyprawiono wielkie wesele dla młodej pary, która następnie zamieszkała w Skandynawii, gdzie leżały posiadłości Donady. Młoda księżna spełniała pokładane w niej nadzieje i błyszczała intelektem. Wraz ze zdolnym Colbanem powinni zapoczątkować linię utalentowanych władców Szkocji.

​

Aby książę Colban zyskał więcej prestiżu wobec swych przyszłych wasali, cesarz Severus obdarzył go najpierw hrabstwem Innse Gall, a następnie tytułem Księcia Wysp. Tytuł ten w tradycji stawał się już od czasów Lachlana Wielkiego i jego ojca Henryka Wygnańca tytułem przyznawanym następcy tronu.


Wojska cesarskie w Hiszpanii ponad dziesięć miesięcy spędziły w Asturias de Oviedo wspierając króla Diedricka w wojnie przeciwko hrabinie Munie. Dowódca wojsk uznał, że najlepiej będzie osłabić przeciwnika zajęciem jego matecznika, a następnie atakiem na jego niemal dziesięciotysięczne wojska w Leon. W październiku zwiadowcy donieśli o marszu armii barona Pelayo oraz księcia-biskupa Lorenzo na północ do Asturias de Oviedo. Szkocki dowódca był pewien swego i nie odstępował od oblężenia. Wróg nie posiadał liczebnej przewagi i mógł zostać relatywnie łatwo pobity. Nawet nie wiedział jak bardzo się mylił. Kilka dni wcześniej na zachodzie wylądowała armia wroga licząca niemal dwadzieścia cztery tysiące żołnierzy. Południowa armia poruszała się w porozumieniu z armią zachodnią. Gdy Szkoci stanęli do walki, jak mniemali, przeciwko jeden armii, druga zachodziła ich od flanki.

​

Bitwa pod Noreną była masakrą. Dowódcy obu skrzydeł szkockich zapili i nie byli w stanie dowodzić, co zrzuciło całokształt kierowania bitwą na barki głównodowodzącego. Mimo tego zwycięstwo było realne do momenty, gdy dotarła pierwsza, dziesięciotysięczna część zachodniej armii. Wówczas losy bitwy obróciły się o sto osiemdziesiąt stopni. Gdy wroga armia liczebnością osiągnęła ponad trzydzieści tysięcy, Szkoci byli już przegrani. Przewaga liczebna przeciwników wdeptała cesarską gwardię w ziemię. Pod Noreną poległ kwiat rycerstwa szkockiego. Była to największa porażka i hańba w historii kraju.

​

Z dwudziestu dwóch chorągwi bitwę opuściło jednie zdekompletowane siedem. Sztandary piętnastu pozostałych wpadły w ręce wroga, w tym sam sztandar gwardii cesarskiej kontynuującej tradycje pierwszych oddziałów rodowych MacSevów. W bitwie pod Astorgą wojska hrabiny Muny rozbiły doszczętnie resztę gwardii. Ocalał tylko jeden ze sztandarów ukryty pod pancerzem jednego z kawalerzystów, który zdołał z nim uciec z pola bitwy. Sztandar ten udało się przywieźć do Scone, gdzie stał się nowym sztandarem całej gwardii. Nigdy nie usiłowano wywabić z jego faktury plam krwi ostatniego chorążego spod Astorgi.

​

Wieść o klęsce w Hiszpanii wywołała u Severusa dwojakie uczucia – goryczy z porażki oraz przemożnej chęci zemsty. Z miejsca rozpoczął formowanie nowej gwardii cesarskiej złożonej z siedmiu chorągwi ciężkiej piechoty, pięciu chorągwi kawalerii, pięciu chorągwi pikinierów oraz pięciu mieszanych chorągwi pikinierów i łuczników. W sumie nowa gwardia cesarska liczyć miała znowu jedenaście tysięcy ludzi. Jej sztandarem został wyniesiony spod Astorgii sztandar, zaś chorążym kawalerzysta, który zdołał go ocalić. Wokół sztandaru w każdej bitwie miało być dwudziestu najlepszych żołnierzy całej gwardii. Koszt samego powołania nowej gwardii zamknął się w sumie tysiąca siedmiuset sztuk złota, a do tego doszły sumy wymagane na szkolenie i uzupełnienie jej szeregów.








-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Po co sie mieszal w wojne w tej dziurze?

 

Dla łupów, a dostał w*******

 

Kto jest dziedzicem wysp?

 

Księstwo Wysp jest aktualnie w posiadaniu cesarza.

 

A nie nastepcy?

 

Pardon, otrzymał je już Colban. Wątek na chwilę straciłem. Co do pytania - nie pamiętam kto był następcą, ale najprawdopodobniej cesarz wobec braku potomków Colbana.

 

A dorobil sie juz potomkow mam na mysli w momencie w ktorym jest rozgrywka?

 

Nie, nie dorobił się. Póki co na nim wygasa ta męska linia rodu.

 

Po nim cesarzem byliby jego bracia(jak Severus sie ich dorobi) a potem bracia Severusa?

 

Aktualnie Colban nie posiada braci. Pewności nie mam, ale w razie wygaśnięcia tej linii korona cesarska spocznie na skroniach Brana MacSeva lub któregoś z jego synów.

 

Czyli prędzej, czy później żądania jednej z frakcji zostaną spełnione. Gdybyś przejął Bizancjum, to który tytuł będzie tym głównym?

 

Głównym tytułem zawsze będzie Szkocja

 

Z innej beczki - jest możliwość, że w razie zakończenia czasu rozgrywki w CK2 poprowadzę grę dalej w EU4, ale na razie możliwość. Właśnie zakupiłem EU4, ale nie znam mechaniki, a moje doświadczenia z serią EU odnoszą się do EU1 i EU2 sprzed ok. 8-9 lat.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 87




​

I znów speszal edyszyn Mody na Sukces, a w niej: w światowych rankingach politycznych kilka poważnych graczy. Szkockie Imperium werbuje stromtrooperów w Skandynawii na chwałę Darth Severusa. Karpatia nadal blobuje czekając na cios w plecy od mongolskich imigrantów, zaś muzułmanie ciągle mają poważne problemy z dostaniem się na teren Unii Europejskiej.

​

​

Rzymski namiestnik chrystusowy podlicza zyski z dziesięcin z całej Europy, brakuje czasu na msze. Kościół wschodnie leży i kwiczy pod butem tengri oraz islamu.

​

​

Ze świata kultury – dominującą potrawą w Europie jest gulasz na pograniczu z ruskimi plemionami zapijany wódką.

​

​

Wśród wielkich rodów panujących MacSevowie mają swoje niepoślednie miejsce. Uwaga na Afrykę, można zostać zrobionym w bambuko.

​

​

W Cesarstwie Szkocji tradycyjnie nie brakuje chętnych do bitki i do wypitki. Cesarska armia nie nudzi się, masa ludzi stara się o wypróbowanie ostrości ich mieczy.

​

Szkocka kultura jakoś nie chce się rozprzestrzeniać na południe. Może przez kilty? Może przez dudy? Kto ich tam wie.

​

Księstwo Gwynedd powoli rozwija się handlowo. Rozwijałoby się szybciej gdyby nie ciągłe walki o władzę w republice.

​

Cesarska rada – nic ciekawego, przewijaj dalej.

​

Postęp naukowy – nie przerywaj przewijania.

​

Wojsko, nadal nudy.

​

Paru niezadowolonych popiera młodszego brata Severusa. Kat ostrzy topór.

​

Papież nadal nie kontroluje Jerozolimy, ale przynajmniej nikogo tam nie wysyła w celu podbojów. Plus dla niego.

​

Kochany i uwielbiany Severus. Kobiety na jego widok mdleją, faceci... no może tego nie chcecie wiedzieć.

​

Na koniec książę Colban, następca tronu.

​

Koniec... keep scrolling






-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Jakaś promocja była/jest? Poniżej lub równe $9,99? Jeśli tak, to czemu nie krzyczałeś? :>

 

Wrzuć sobie w subskrypcje ten temat

Promocja zaś jest cały czas aktualna pod tym linkiem

 

Węgrzy co odwalają, brakuje ich tylko na księżycu