Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Madziarom zdecydowanie nie można odmówić rozmachu

 

Z jakiego powodu teraz sie pojawil specjalny odcinek a nie zwykly?
Dziwne, za frakcje nie gardluja za niepodlegloscia.
Nie zamierza zajrzec do kiesy szlachty?

 

Ponieważ jakieś 2 tygodnie temu pisałem, że odcinek 87 będzie odcinkiem specjalnym? Czasem jak mi się kończą screeny, to pierwszą czynnością po wejściu do gry jest dla mnie przygotowanie materiału do odcinka specjalnego

Dziwne mam te frakcje - mało się buntuje chociaż mają często siłę niemal 50%.

Co do kiesy szlacheckiej, to zobaczysz

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 88




​

Zagłada cesarskiej gwardii poważnie zachwiała finansami Severusa. Zirytowany tym oraz dłużącym się okresem oczekiwania w celu odbudowy swoich sił zbrojnych, wpadł na pomysł mający poprawić jego sytuację. W Cesarstwie Szkocji od wieków klasa szlachetnie urodzonych nie była obłożona żadnymi podatkami. Jej jedynym obowiązkiem było wystawianie wojsk na żądanie władcy, co zdarzało się niezmiernie rzadko i wiązało się zwykle z niezadowoleniem możnych. W styczniu 1188 roku cesarz Severus wprowadził niski podatek od dóbr szlachciców. Opozycja wobec cesarza w tym okresie została znacznie zredukowana, więc nowe prawo weszło bez większych sprzeciwów, chociaż wygenerowało sporo niezadowolenia wśród wasali.

​

W lipcu 1188 roku szkocka załoga zamku Oviedo musiała się poddać oblegającym siłom. Był to drugi policzek w twarz Severusa, który w tym czasie nie chciał powszechnej mobilizacji sił wasali w celu wywarcia zemsty.


W październiku 1188 roku przez działania szwagra cesarskiego, księcia litewskiego, Szkocja dołączyła do piątej wojny prowadzonej równolegle. Na tę wojnę Severus nie miał zamiaru wysyłać nawet jednego żołnierza.


W styczniu 1189 roku królowa Norwegii Rannveig II w wyniku działań spiskowych doprowadziła do wojny z potężnym księciem Kentu Baudoinem II. Królowej zależało z jej tylko znanych powodów na obaleniu księcia Kentu i zastąpienia go jednym z pretendentów do tej domeny.

​

Również w styczniu na prośbę burmistrza Rodericka z Auchterarder cesarz uwolnił diuka Finlaya z Mercii, który przebywał w lochu w związku ze spiskiem na życie księcia Colbana, następcy tronu.


W lipcu 1189 roku cesarska gwardia została odbudowana, a Severus mógł na poważnie rozpocząć działania w kierunku odwetu na wrogach króla Leon. Cesarz zmobilizował wojska ze swoich domen, co razem z gwardią dało mu niemal dwadzieścia dwa tysiące żołnierzy, a następnie zaokrętował ich na pokłady swoich jednostek i wysłał do północnej Hiszpanii. W tym czasie pojawiło się zagrożenie katarskiej herezji w irlandzkim Oriel, lecz ten problem cesarz zostawił Kościołowi.

​

W sierpniu 1189 roku królowa Rannveig II przegrała konflikt zbrojny z diukiem Kentu i została uwięziona.


W grudniu armia Severusa dowodzona przez diuka Tigernana z Connacht, jednego z najznakomitszych dowódców szkockich, wylądowała w Hiszpanii. 25 lutego 1190 pod Zamorą dokonała się zemsta za gwardię. Z niemal dwunastotysięcznej armii hrabstwa Asturias de Oviedo zginęło prawie osiem tysięcy żołnierzy, a reszta wycofała się w nieładzie. Szkockie wojska uszczuplone zostały o zaledwie dwa tysiące.

​

Pod Toreno resztki armii Asturias zostały wdeptane w ziemię, a szczupła załoga zamku Astorga licząca niecałe trzy setki żołnierzy wybita w trakcie generalnego szturmu z udziałem prawie dwudziestu tysięcy ludzi. Po wyzwoleniu tego hrabstwa armia Severusa pomaszerowała z odsieczą dla Leon, gdzie w każdym zamku była załoga okupantów. W samej twierdzy Leon znajdowało się ich tam tysiąc. Nie chcąc niepotrzebnie szafować krwią żołnierską diuk Tigernan rozłożył oblężenie pod murami zamkowymi. W październiku 1190 roku siły szkockie zostały zluzowane przez wojska króla Leon. Diuk Connacht pomaszerował ze swoimi ludźmi do Asturias, gdzie pozwolił im palić i rabować w imię swego cesarza. W styczniu 1191 roku padł zamek Oviedo, a nim zdobyto Gijon, wojna się zakończyła. Niepokorna hrabina została uwięziona.

​

W lutym 1191szkockie wojska w ostatnie chwili przybyły z odsieczą leończykom toczącym śmiertelny bój z wojskami Delfinatu pod Cistierną. Przybycie osiemnastu tysięcy Szkotów obróciło losy bitwy o sto osiemdziesiąt stopni. Triumfujący nad poddanymi króla Leon żołnierze Delfinatu zostali wyrżnięci w pień. Nim Szkoci zdołali odbić twierdzę San Pedro de Perix z rąk ludzi księcia-arcybiskupa, tenże zawarł biały pokój z królem Diedrickiem. Zapewne przeczuwał, że w razie kontynuacji konfliktu cesarz Severus przeniesie zarzewie wojny na jego ziemie, które zostaną wówczas spustoszone przez żądne zemsty wojska szkockie.


Wobec zakończenia niemal wszystkich wojen Królestwa Leon pozostawało Szkotom udać się tylko na łupieżczą wyprawę do Burgundii. Wieści o wymarszu Szkotów musiały rozejść się lotem błyskawicy, gdyż już w miesiąc później do króla Diedricka przybyło poselstwo z Burgundii, w którym poproszono o biały pokój. Zięć Severusa wyraził zgodę i Szkoci nagle przestali być potrzebni w Hiszpanii.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Tchórze i nieudacznicy, ledwie szkocki ogień liznął iberyjski półwysep a już cała Europa wywiesiła białe gacie na balkonach...

 

Nie zamierza zjednoczyc Skandynawii?
<kat ostrzy miecz> Sev o odcinku nie zapomnial?

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 89




​

Wojska cesarskie wróciły do Szkocji w czerwcu 1191 roku. Na miejscu zwolniono do domów żołnierzy z domen władcy, a gwardia wróciła do swojego miejsca stacjonowania w hrabstwie York.


W październiku tego roku udało pozbyć się katarskiej herezji z hrabstwa Oriel. Szczęśliwie nie doszło w tym czasie do zamieszek religijnych. Zapewne w znacznej mierze dzięki wyważonym działaniom arcybiskupa Gilla-Comgaina z Briefne. Między innymi dzięki zasługom w Oriel cesarz Severus określany był mianem Pobożnego. Jego zasługi w szerzeniu i umacnianiu wiary katolickiej były nie do przecenienia.

​

W październiku 1191 roku wobec ponownie rosnącego zagrożenia ze strony muzułmanów na Półwyspie Iberyjskim powstały dwa nowe zakony rycerskie. Zakon Calatrava powstał dzięki inicjatywie cysterskiego opata kilkadziesiąt lat wcześniej, lecz dopiero w tym roku zatwierdził go papież. Rekrutował on w swoje szeregi nie tylko szlachetnie urodzonych, lecz również prosty lud. Wszyscy podlegali zmodyfikowanej regule cysterskiej wzbogaconej o obowiązek walki z niewiernymi. Drugim nowym zakonem rycerskim był Zakon Świętego Jakuba od Miecza popularnie znany jako Zakon Santiago. Była to zaiste niezwykła organizacja, gdyż werbowała również mężczyzn żonatych. Żony również należały do zakonu, zaś dzieci w momencie wejścia w wiek dorosły mogły zadecydować o złożeniu ślubów.

​

Siła frakcji popierającej koronację basileusa Brana na cesarza Szkocji niebezpiecznie rosła, lecz księżna Flora z Ulsteru, liderka spiskowców, ciągle obawiała się przedstawić swoje roszczenia Severusowi, który na pewno by je odrzucił i rozpoczął wojnę domową.


W sierpniu 1192 roku książę Richard (biedny debilny kuzynek, diuk Wessex i Orleanu) w swej dziecinnej żądzy posiadania rozpoczął długą wojnę przeciwko italijskiemu diukowi Benoit o hrabstwo Maine. Działania Richarda wsparte zostały od razu przez licznych możnych Szkocji, w tym księcia Johna II z Norfolk, księcia Findlaya z Mercii, księcia Baudoina III z Kentu oraz księcia Colbana z Lancaster. Cesarz Severus nie miał zamiaru pakować się ze swoimi wojskami w tę awanturę nie widząc w tym żadnych korzyści. Korzystne dla niego było obserwowanie konfliktu, ponieważ zarówno wygrana jak i porażka księcia Richarda oznaczały zysk dla Severusa.

​

Od czasów wojen Królestwa Leon cesarz Severus praktykował politykę nieangażowania się w wielkie konflikty poza granicami Szkocji. W maju 1193 roku basilisa, cesarska szwagierka, poprosiła o wsparcie przeciwko pogańskiemu imperium Karpatii, które zaatakowało żałosne resztki Cesarstwa Bizantyjskiego. Severus zgodził się, ale nie ruszył palcem w celu wsparcia szwagierki. Tutaj głównym powodem bierności było to, że przyrodni brat Bran był przez silną grupę możnych forsowany jako cesarz Szkocji na miejsce Severusa. Severus nie miał najmniejszego zamiaru pomagać w umocnieniu władzy Brana – nie leżało to w jego interesach.


W czerwcu wydało się, że diuk Baudoin III z Kentu spiskuje przeciwko życiu księcia Colbana. Severus stanowczo zażądał zakończenia spisku, a diuk podporządkował się.


We wrześniu 1193 roku cesarz Severus zachorował na tyfus. Coraz liczniejsze plotki mówiły o tym, że zapewne w ciągu najbliższych tygodni umrze, a cesarzem zostanie Colban.

​

Plotki o rychłym zgodnie Severusa były przedwczesne. Po dwóch miesiącach choroby twardy Szkot znów był na nogach.


Ku zaskoczeniu Severusa Bizantyjczycy początkowo odnieśli nawet kilka pomniejszych sukcesów, lecz niedługo później miażdżąca przewaga liczebna Karpatii dała o sobie znać. Na miejsce pokonanych setek żołnierzy przychodziły tysiące i dziesiątki tysięcy. Severus obserwował to tylko z daleka i nie robił zupełnie nic. Cesarstwo Wschodniorzymskie upadało od wielu wieków, więc interwencja młodego Cesarstwa Szkocji byłoby tylko reanimowaniem trupa. Śmiech ogarniał cesarza na wieści, że twardogłowa grupa książąt nadal popierała zbankrutowaną ideę koronowania Brana na szkocki tron imperialny.

​

W styczniu 1195 roku ponownie u wybrzeży księstwa Albany pojawili się marienburscy piraci. Severus nie wysłał kolejnej wyprawy „moralizujące” podłych pogan, lecz tylko kwestią czasu było zadanie im odpowiedniej klęski, która zniechęciłaby ich do zapuszczania się na szkockie ziemie.


W marcu do wojny księcia Richarda po stronie włoskiego przeciwnika dołączył król Raymond z Wschodniej Francji. Mimo to szala zwycięstwa nadal była przechylona na korzyść koalicji szkockich książąt.






-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty
Pierwszy odcinek już z dodanym SoA.

Planów skandynawskich nie ogłaszam póki co, bo ich nie mam. A co do godziny odcinka - jakbyś miał dzisiaj od obsłużenia całą przychodnię pełnych chorych dzieciaków, to też byś nie miał czasu wrzucić cokolwiek Nawet Goliatowi na gg odpisywałem z przynajmniej kilkunastominutowym poślizgiem

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 90




​

W kwietniu 1195 roku nastąpiła zmiana władzy w Królestwie Norwegii. Królowa Rannveig została zamordowana na rozkaz swojej młodszej siostry Thorborg, która przejęła tron. Skandynawskie metody regulacji populacji królewskich głów wiecznie żywe... Jednakże jak mówi stare przysłowie, nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka. Thorborg zamordowana została z rozkazu Sagi Arnesdatter Gardske, której mąż, Eystein Tordsson, został oślepiony przez królową. W ramach zemsty królowa Thorborg oddała życie, a na tron wstąpiła trzynastoletnia Gjertrud.

​

23 marca 1196 roku zakończyła się historia Cesarstwa Bizantyjskiego rozpoczętą w IV wieku naszej ery przez Konstantyna Wielkiego. Ostatnią władczynią była basilisa Iouliana z rodu Maleions, której małżonkiem był książę Bran MacSev. Trzecia Karpacka Inwazja na Serbię zakończyła się pogańskim zwycięstwem i dobiciem ledwie dychających resztek dawnego imperium. Wygnana ze swojej domeny basilisa Iouliana znalazła schronienie na dworze swojego szwagra w dalekiej i zimnej Szkocji. Dziedzictwo i kontynuacja Rzymu Romulusa definitywnie się skończyła. Od tego dnia świat się zmienił.

​

W końcówce roku 1196 cesarz Severus doczekał się pierwszego wnuka w linii męskiej. Jego syn Colban oraz bratanica-synowa Donada zdołali spłodzić Alana. Czy to bliskie pokrewieństwo małżonków czy też pech spowodował, że niemowlę urodziło się ze stopą końsko-szpotawą, co w przyszłości miało przyczynić się do sporych problemów z prawidłowym poruszaniem się.


19 stycznia 1197 roku kalif Halil II rozpoczął świętą wojnę przeciwko królowi Sianowi III (zwanego Pijakiem) o panowanie nad Portugalią. Severus może i pomógłby w tym najeździe muzułmanów, lecz Sian nawet nie chciał słyszeć o oddaniu w zamian za szkocką interwencję hrabstw Gwent i Kildare.

​

21 lutego 1197 książę Richard podpisał korzystny traktat pokojowy dzięki któremu uzyskał kontrolę nad hrabstwem Maine. Trzeba przyznać kuzynkowi, że jak na idiotę radzi sobie całkiem nieźle.


W czerwcu tego samego roku cesarz Severus poczynił kroki w celu nawiązania romansu z baronową Ros. Brakło mu jednak w tej materii doświadczeń swego dziada i gdy udał się do komnaty baronowej został z niej wyrzucony na kopach. Dobrze, że chociaż wiadomość o tym nie rozeszła się.


W listopadzie 1197 roku eks-basileus rzymski, a zarazem cesarski brat Bran poprosił Severusa o pozwolenie na przystąpienie do Zakonu Santiago. Cesarz nie widział przeciwwskazań, gdyż dzięki temu mógł pozbyć się z dworu popieranego przez liczne grono wasalów pretendenta do tronu. Zarazem wskutek decyzji Brana w Scone miała pozostać eks-basilisa Iouliana oraz dwójka z ich dzieci (trzecie przebywało w niewoli u cesarza pogan karpackich, który nie zgadzał się na jego wykupienie).

​

W kwietniu 1198 roku schronienie w Scone znalazł również kolejny z przedstawicieli bizantyjskiej rodziny panującej, który po upadku cesarstwa błąkał się po świecie. Eudoxios Maleinos skorzystał z łaskawości cesarza Severusa.


Rozbudowa gospodarcza na dłuższą metę nudziła Severusa, który lubił wojaczkę. W końcówce roku 1198 cesarska gwardia udała się drogą morską do Skandynawii, gdzie miała kontynuować szkockie podboje pogan. Ostatnimi czasy poganie podnosili głowy i urządzali nawet najazdy na rdzenne szkockie ziemie. Należało temu położyć kres i zadusić bydlę w jego leżach. Początkowo Severus próbował jeszcze metody pokojowej, lecz poganie nie myśleli nawet o złożeniu mu hołdu i nawróceniu się na wiarę chrystusową. Wobec tego gwardia cesarska rozpoczęła w listopadzie 1198 roku najazd na Alandię rządzoną przez Ingę z rodu Grip. Rozstrzygnięcie wojny było błyskawiczne. W ciągu półtora miesiąca Inga musiała uznać swoją klęskę.

​

Zajętą Alandię Severus podarował swojemu synowi Colbanowi. Liczył on, że rządy Colbana w tej pogańskiej ziemi pozwolą na rozwinięcie skrzydeł młodego księcia.


10 lutego 1199 roku papież Hormizdas II ogłosił początek Piątej Krucjaty Greckiej. Mimo stałej obecności rycerzy zakonnych z Zakonu Szpitala Najświętszej Maryi Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie pogaństwo i muzułmanie podnosili głowy hardo. Zislamizowana Gruzja, która wywędrowała z Kaukazu do Azji Mniejszej, zagrażała katolikom w równym stopniu, co ponownie rozlewające się po bezkresnych ziemiach pogańska Karpatia. Grecja, jedna z najstarszych ziem chrześcijańskich, zagrożona była zepchnięciem na wieki w bezkres objęć fałszywych bożków.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty
Po okresie intensywnego wrzucania odcinków zostały mi w zapasie już tylko dwa

 

Radze zajac sie ich produkcja.
Zastanawialem czym sie skonczy to malzenstwo, za bliskie pokrewienstwo bylo, zeby nie bylo wpadek.

 

A czy Cesarz Szkocji weźmie udział w krucjacie?

 

Nie, szkocki cesarz nie weźmie udziału w krucjacie. Gdyby to była krucjata w Hiszpanii, to chętnie, ale Grecja jest za daleko.

 

Sa jakies republiki na swiecie poza twoja?

 

Tylko Sycylia.

 

Na ile odcinkow materialu masz?
Czemu nie zmienisz inwestytury?

 

Mam 322 screeny z kolejnego etapu rozgrywki. Nie jestem w stanie powiedzieć na ile odcinków się to przełoży.

Inwestytura papieska w niczym mi nie przeszkadza.

 

Wolna inwestytura daje +10 do relacji z wasalami jak dobrze pamietam.

 

Zaspoilerujesz czy Bran wróci z Zakonu z cechą "Homseksualista"? :>

 

W tym zakonie rycerze moga miec zony i legalne dzieci.
Sev kiedy zajmiesz sie rozbudowa cesarstwa o ktorej mowiles?

 

Nie, Bran nie wróci z zakonu w żadnej przewidywalnej przyszłości Wręcz odwrotnie - zrobi tam ładną karierę.

Rozbudowa cesarstwa planowana jest na okres po Severusie Pobożnym.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 91




​

W marcu 1199 roku świat chrześcijański otrzymał kolejny cios. Kalif Halil II pokonał w świętej wojnie króla Portugalii Siana III Pijaka i zajął portugalskie ziemie na Półwyspie Iberyjskim. Pod władzą Siana zostało zaledwie nieco terenów w Północnej Afryce oraz dwa hrabstwa na Wyspach Brytyjskich.

​

Cesarz Severus chwilowo nie miał zamiaru korzystać z upodlenia króla Siana III, chociaż taki moment powinien nadejść. Gdyby Sian III odstąpił swoje posiadłości na Wyspach Brytyjskich na początku dżihadu, to zapewne zdołałby obronić swój kraj przy wydatnej pomocy Szkocji. Tymczasem ważniejsze było zadanie kolejnego ciosu poganom skandynawskim. Tym razem na celowniku znalazła się Olandia rządzona przez Ilianę Knytling. Ona również nie miała zamiaru ugiąć karku i złożyć hołdu Severusowi, więc gwardia cesarska wkroczyła na jej ziemie w marcu 1199 roku. Pod Borgholmem tysiąc pięciuset ludzi Iliany zostało wyrżniętych w pień, a wszystkie twierdze zdobyte wskutek szybkich szturmów.

​

4 maja 1199 roku zdarzyła się prawdziwa katastrofa. Po krótkiej chorobie zmarł książę Colban, następca cesarskiego tronu. Szczęśliwie zmarł pozostawiając swego syna i dziedzica, jednakże wieszczyło to kłopoty. Nie było pewności czy nowy następca tronu osiągnie wiek dojrzały za życia Severusa ani czy w ogóle go osiągnie wobec mnogości spisków. Młody Alan narażony był na wiele potencjalnych niebezpieczeństw, a nawa okrętu państwowego wpływała na niebezpieczne wody. Zaburzenia dziedziczenia od razu ośmieliły część wasali. Earl Tomasz z Altmarku wciągnął w swoje niepodległościowe knowania diuka Baudoina III z Kentu oraz królową Norwegii Gjertrud.

​

W czerwcu 1199 roku zakończyła się wojna z poganami z Olandii. Zajęte hrabstwo Severus podarował swemu wnukowi i następcy Alanowi.


Diuk Kentu Baudoin III należał do tak wielu frakcji, że Severus uznał, iż w najlepszym interesie państwowym będzie jego zlikwidowanie. Całkiem liczne grono chętnych wsparło tę szczytną inicjatywę, a earl Fergus rozpoczął działania w celu pozbycia się diuka. Niefortunnie książę-biskup Malcom po pijaku wydał spisek, co na pewno nie wpłynęło pozytywnie na postrzeganie cesarza. Do tego po udanym zamachu udało się strażnikom księcia Kentu złapać mordercę i wydusić na torturach informację kto był jego zleceniodawcą.

​

Porażka Siana III Pijaka w oczywisty sposób odsłoniła słabość Portugalii, a jakim spadkobiercą swych przodków byłby Severus, gdyby nie zdecydował się na uszczknięcie rywala? W styczniu roku 1200 Szkocja zaatakowała Portugalię w imię roszczeń hrabiny Eilionory z Glamorgan. Była to wojna niepodobna zupełnie do poprzedniego konfliktu między oboma państwami. W pierwszej wojnie Portugalia dysponowała liczną i całkiem dobrze wyszkoloną armią, a teraz zaledwie żałosnymi niedobitkami. Przez głowę Severusa przemknęła nawet myśl, że w walce o irlandzkie księstwo udało mu się skutecznie podać Portugalię na talerzu do schrupania przez muzułmanów. Przybywające z Afryki wojska portugalskie liczyły zaledwie po kilkuset ludzi i szybko były wycinane przez Szkotów.


W czerwcu cesarz dowiedział się, że książę Ethelwold z Lothian spiskuje przeciwko życiu jego synowej Donady. Ethelwold był jednym z silniejszych diuków cesarstwa i kontrolował księstwa Lothian oraz Northumberland. Zadufany w swoje siły stanowczo odmówił porzucenia swojego spisku. Wobec tego cesarz rozkazał go aresztować, lecz coś poszło nie po jego myśli i Ethelwold zachował swoją wolność. Do tego podniósł bunt przeciwko swemu seniorowi, a Severus nie był w nastroju do ugłaskiwania rebelianta. Armie z księstwa Albany pomaszerowały na południe w celu zmiażdżenia rebelii.

​

W sierpniu niecałe trzy tysiące lothiańczyków spotkało pięćsetosobową gwardię przyboczną diuka Moray, który zachował wierność wobec seniora. Sześciokrotna niemal przewaga buntowników przytłoczyła gwardzistów, lecz zdołali oni zaangażować wroga w walkę na tyle długo, że na pole bitwy zdążyły wkroczyć armie cesarskie liczące ponad dziesięć tysięcy ludzi. Pod Appleby diuk Ethelwold poniósł sromotną porażkę, która wyznaczyła dalszy przebieg jego buntu. Pod Yorkiem rozbito resztki jego armii i cesarskie wojska pomaszerowały na północ. Na południu została tylko gwardia cesarza, która kontynuowała działania przeciwko Portugalczykom.

​

W listopadzie 1200 roku król Sian III Pijak wobec beznadziei na wygranie wojny ze Szkocją zgodził się na upokarzający dla niego pokój mimo niekompletnej porażki militarnej.







-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Przydałoby się , by Imperium Szkockie odbiło ziemie chrześcijańskie od muzułmanów na Półwyspie, skoro Grecja jest "za daleko"

 

Cesarstwo Szkockie poczyniło wiele dobrego w szerzeniu chrześcijaństwa w Skandynawii

 

IRL Szkocji marzy się po odzyskaniu niepodległości aby dołączyć do grona państw nordyckich...
U ciebie to Szkocja jest siłą zjednoczeniową państw nordyckich w Skandynawii ^^

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 92




​

Wraz z wygraną przeciwko Portugalii Severus mógł się mocniej skupić na działaniach przeciwko buntowniczemu księciu Ethelwoldowi. Do stłamszenia jego rebelii skierował ponad dwadzieścia tysięcy żołnierzy, którzy zajmowali zamek za zamkiem. Irytacja buntem doprowadziła w maju 1201 roku cesarza do poważnej choroby, która męczyła go aż do listopada tego roku.

​

25 czerwca 1201 roku zmarła cesarzowa Gersenda, wieloletnia żona Severusa. Aby zapełnić pustkę po kochanej żonie Severus zaaranżował małżeństwo z piętnastoletnią siostrą króla Walii, Forflissą. Dysponowała ona wieloma talentami, lecz wyróżniała się szczególnie swymi zdolnościami intelektualnymi, co czyniło ją tak podobną zmarłej Gersendzie.


Również w czerwcu doszły cesarskich uszu wiadomości o ognisku waldezjańskiej herezji w hrabstwie Durham. Bez zbędnej zwłoki udał się tam arcybiskup i prymas Szkocji.


20 lipca 1201 roku odbyły się zaślubiny Severusa z Forflissą. Cesarz ledwie stał na nogach i wyraźnie było widać, że jest w kiepskiej kondycji fizycznej. Mimo tego wytrwał wszystkie ślubne i weselne obrządki pokazując swoją stalową wolę.

​

Wojna przeciwko diukowi Ethelwoldowi toczyła się spokojnym rytmem. Złożony niemocą cesarz nie nalegał na szybkie rozwiązania. W międzyczasie z dalekiej Grecji nadeszły wieści o sukcesie Piątej Krucjaty Greckiej. Ponownie ku chwale Pańskiej Zakon Krzyżacki odebrał liczne ziemie Hellady z rąk pogan, by nadeszło oświecenie w imię Chrystusa Zbawiciela.

​

W grudniu 1201 roku wybuchło pogańskie powstanie na Olandii. Wracający już do zdrowia Severus postanowił, że najpierw rozprawi się ze zdradzieckim diukiem Lothian, a następnie skruszy dumnych Normanów. W tydzień później Ethelwold uznał swoją porażkę i dobrowolnie udał się do lochów w Scone. Severus tym razem zamierzał zmniejszyć władzę obecnych i przyszłych diuków Lothian-Northumberland poprzez obcięcie części ich władzy. Ethelwold stracił swój główny tytuł i musiał zadowolić się księstwem Northumberland. Księciem Lothian stał się dotychczasowy earl Carrick, Dabid.


Na początku 1202 roku gwardia cesarska znalazła się w Skandynawii i szybkim marszem zdążała przeciwko czterotysięcznym oddziałom pogańskich buntowników na Olandii.

​

Na przełomie kwietnia i maja 1202 roku rebelia pogan olandzkich została stłumiona, a z winnymi rozliczono się krwawo. Swój znaczny udział w tym miał równie szkocki Kościół, z którego rąk zginęli przywódcy nordyckich pogan. Jako iż wojska cesarskie były już w Skandynawii, a Królestwo Norwegii niedawno rozpoczęło wojnę przeciwko Polsce, to i Severus postanowił na tym skorzystać. Języczkiem u wagi jego decyzji było zaatakowanie Polski przez Danię, co powinno wystarczająco rozproszyć uwagę króla Maćka V. Severus rozpoczął wojnę o Rogaland w Norwegii.

​

Zgodnie z przewidywaniami była to wojna nudna i nic nie wnosząca do historii poza pewnymi niewielkimi podbojami. Całkiem słusznie kronikarze pozostawili jej opis krótkim i enigmatycznym. O wiele ciekawszym wydarzeniem był równoległy kolejny najazd łupieżców marienburskich na hrabstwo Buchan, gdzie zostali srogo zgromieni przez wojska szkockie. Zaledwie około jednej czwartej marienburczyków zdołała wrócić do swych domów wioząc mierny łup. Szczęściem dla nich cesarz nie powtórzył karnej ekspedycji, ale kolejne takie zagranie z ich strony może łaskawość Jego Wysokości wyczerpać.

​

W tymże również czasie w wiek męski wstąpił Maldoven MacSev, syn severusowego brata Brana, który to obecnie realizował się w Zakonie Santiago. W uznaniu pozycji byłej basilisy, a swej bratowej, Severus zaaranżował małżeństwo Maldovena z królową Norwegii Gjertrudą wprowadzający tym samym połączoną krew szkocką i bizantyjską na tron norweski.


1 grudnia 1203 roku zakończyła się wojna z Polską. Maćko V zrzekł się praw do hrabstwa Rogalandu.


W lutym 1205 roku przedwczesna śmierć królowej Gjertrud pozostawiła na tronie norweskim rocznego Gregoriosa MacSeva – owoc związku Maldovena i Gjertrud. Szeroko spekulowano na temat możliwości, iż królowa zmarła w wyniku skrytobójstwa, lecz nie było dowodów ani na poparcie tej tezy ani na wskazanie sprawcy.


W lutym 1206 roku cywilizacja zawitała ostatecznie do Lincoln, gdzie wskutek oświeconego przykładu cesarza i jego dworu większość mieszkańców przyjęła wyższość kultury szkockiej porzucając dotychczasowe anglosaskie zwyczaje.

​

12 maja 1206 roku przyszła na świat córka Severusa nazwana imieniem Annabella. Była to już czwarta cesarska córka.







-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Kto sie zajmie wchowaniem Alana?