Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Nie mam na to wpływu - działa jako samodzielny wasal.

 

Widać że Zakonowi Krzyżackiemu się powodzi w Grecji. Czy Cesarz Szkocji da im jakiś datek za szerzenie i obronę wiary chrześcijańskiej?

 

Cesarz Szkocji nic im nie da, ale Krzyżakom ziem i złota brakować nie będzie

 

Masz wplyw w opcjach dyplomacji Educate Childe i tam jego wybierasz.

 

Żeby nie było - zapas się skończył, tworzę nowy.

 

Kiedy mozna spodziewac sie kolejnych odcinkow?

 

Nie mam weny. Napisałem trzy odcinki zapasu i w kolejnym stanąłem przy czwartym zdaniu bez pomysłu na opisanie starcia, które prosi się o porządny opis. Nie wiem kiedy będą kolejne odcinki.

 

Sev jest szansa na odcinek przed koncem miesiaca?

 

Myślę, że przed końcem miesiąca to na spokojnie. Obecnie mam napisane cztery. Nie chcę ich teraz publikować, bo wydarzenia z tamtego okresu wymagają jednak pewnej ciągłości wrzucania.

 

To moze jakis spoiler?

 

Spora wojna.

 

Ostatnio nie mam za wiele czasu - dużo pacjentów (środek sezonu przeziębieniowego), zakładanie własnej działalności gospodarczej oraz uparcie się na przejście King's Bounty: Wojownicy Północy. Niemniej mam w tej chwili pięć pełnych odcinków i zapewne w okolicach weekendu coś zacznę wrzucać gdy tylko rozegram dalszą część gry.

 

Okolice weekendu juz sa wiec kiedy zaczniesz wrzucac odcinki?

 

pewnie dostał powołanie i siedzi teraz na jakimś poligonie przy granicy z ukraina ...

 

Okopy ryję A serio - od rana przy szpadlu i łopacie pracuję

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 93




​

Rządy małego Gregoriosa potrwały dziesięć miesięcy nim dziecko został uduszone na zlecenie karelskiego earla Sverrego, dziwnym zrządzeniem losu męża pretendentki do tronu. Władzę objęła królowa Anna z rodu Ynglingów. Przez krótki czas umysłowo niezbyt lotny kuzyn Richard z Wessex był nawet rozważany przez elektorów francuskich do objęcia korony tego kraju, lecz szczęśliwie zmienili oni swoje zdanie na jego niekorzyść.


Sytuacja polityczna w Europie znacznie się zmieniała. Wraz z mariażem księcia Arnulfa, następcy tronu Świętego Cesarstwa Rzymskiego oraz królowej Isabel władającej królestwami Leon, Burgundii i Galicji zarysowywały się możliwości stworzenia kontynentalnego molocha zjednoczonego pod berłem męskiego potomka obu rodów. Zaznaczyć należy, że oba rządzące rody w tych krajach to MacSevowie.

​

W listopadzie 1207 roku doszło do kolejnego konfliktu na linii Norwegia-Kent. Tym razem poszło o roszczenia jakiegoś szlachetki do hrabstwa Bedford. Pierdoła, przez którą zginie sporo ludzi.


Kariera księcia Brana, eks-basileusa Cesarstwa Bizantyjskiego, w Zakonie Santiago rozwijała się wspaniale. Szlachetne urodzenie oraz posiadana wcześniej prestiżowa korona pozwoliły mu w krótkim czasie awansować do ścisłej zakonnej elity w otoczeniu wielkiego mistrza. Coraz częściej się mówiło, że właśnie książę Bran zostanie kolejnym wielkim mistrzem Zakonu Santiago.


1 czerwca 1208 roku doszło do niesłychanego wydarzenia. Zażywającego konnej przejażdżki cesarza zaatakował oddział najemników, który rozproszył jego nieliczną eskortę i porwał samego władcę. Szczęśliwie w zasięgu wzroku znajdował się earl Gregor z Dunbar z kilkudziesięcioma konnymi, który to natychmiast ruszył z odsieczą. Temu szczęśliwemu zbiegowi okoliczności należy przypisać, że cesarz wyszedł z tych opresji bez szwanku na ciele, chociaż mocno poturbowany na duchu. Schwytanych porywaczy poddano torturom, lecz żaden nie wydał swojego mocodawcy.

​

Na przełomie czerwca i lipca 1209 roku po wieloletnich staraniach udało się cesarzowi Severusowi z pogańskiej niewoli wykupić swą bratanicę Shonę, córkę księcia Brana. Biedna Shona pochwycona jako małe dziecko trzymała się swej wiary nie dając się wtrącić w pogański zabobon. Shona długo nie zabawiła na dworze swego wuja, gdyż po latach niewoli pragnęła założyć swą własną rodzinę. Severus zaaranżował jej małżeństwo ze świeckim bratem Englebrechtem z Zakonu Krzyżackiego kierującym komturiami Arty i Epirusu. Cesarz wiedział, że Shona tęskniła za rodzinnymi stronami, a osiedlenie się w południowej Grecji zbliżało ją do nich na najmniejszy możliwy dystans.


20 marca 1210 roku urodził się cesarski syn Angus. Szczęście rodzinne przyćmiła choroba nowonarodzonego dziecka, która mogła w krótkim czasie doprowadzić do jego zgonu. Dzięki łasce boskiej, którą osobiście wymodlił cesarz całymi dniami leżący krzyżem w prywatnej kaplicy, Angus odzyskał zdrowie i mógł się rozwijać bez przeszkód.

​

29 października 1212 roku w wiek męski wkroczył książę Alan, następca cesarskiego tronu. Chociaż od samego początku miał problem z oszpeconą nogą, to dzielnie kroczył przez życie nie zważając na kalectwo. Pięknie władał mieczem, lecz lepiej wychodziła mu walka piórem i intrygą. Od dziecięcia będąc władcą znacznych domen zyskiwał na prestiżu w oczach przyszłych wasali.

​

W 1212 roku durny acz ambitny kuzynek Richard z Wessex, książę Wessex i Orleanu, wypowiedział wojnę Królestwu Bretanii celem zajęcia hrabstwa Rennes. Severus po cichu mu kibicował, lecz oficjalnego wsparcia nie udzielał.


Na początku roku 1213 znacznie wzrosła siła frakcji cesarstwa. Szczególnie niebezpieczna była frakcja księżnej ulsterskiej, która nadal uparcie forsowała księcia Brana na cesarza. Wsparcie jej zapewniali diukowie: Aleksander II Munsterski, Richard III z Moray (kanclerz cesarski), Edward z Galloway oraz Tigernan z Connacht (marszałek cesarstwa), a także wielki burmistrz Gwynedd Rhainallt. Łącznie siła frakcji stanowiła już ponad połowę tego, co mógł wystawić cesarz, lecz jedynie dzięki kunktatorstwu księżnej Flory z Ulsteru cesarz zapewniony miał spokój. Niemniej wiele innych frakcji było potencjalnie niebezpiecznych dla panowania cesarza Severusa, w tym również frakcja norweska, która coraz głośniej domagała się niepodległości czy też frakcja księżnej Flory i diuka Tigernana domagających się zmniejszenia autorytetu koronnego w Irlandii.








-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

pewnie Twój własny syn chce Cię zabic (tzn obecnego władce)

 

Bardziej frakcja chcaca Brana na tronie.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 94




​

W kwietniu 1213 roku młody książę Alan, następca cesarskiego tronu, wstąpił w związek małżeński z córką diuka Edwarda z Galloway. Dzięki temu jednał sobie cennego sojusznika w przyszłej i niewątpliwej walce o cesarstwo po śmierci Severusa, który coraz mocniej postępował w latach, lecz trzymał się ciągle krzepko. Działając również zaskakująco przebiegle Alan wsparł kuzyna Richarda w jego wojnie przeciwko Bretończykom jednając tym samym do swojej sprawy kolejnego silnego wasala szkockiego.


We wrześniu 1213 roku sprawy miały się nieodwracalnie zmienić. Zmarła bojaźliwa księżna Flora Ulsterska, która bała się postawić w otwarty sposób cesarzowi, a schedę po niej objął młody książę Richard. Śmierć Flory nie zakończyła działania frakcji lobbującej za księciem Branem, rycerzem Zakonu Santiago, lecz jeszcze ją wzmocniła. Liderem frakcji został stary, lecz rzutki i przebiegły patrycjusz Rhainallt rządzący republiką Gwynedd z wyboru pięciu patrycjuszowskich rodów. Chociaż całkowita siła frakcji zmalała, to od tej pory można było się spodziewać agresywniejszych jej posunięć.

​

14 października 1213 roku zmarła w wieku 43 lat Cristina MacSev, córka Severusa.


W styczniu 1214 roku cesarz Severus w swej łaskawości został fundatorem katedry w biskupstwie Dunkeld. Znany ze swej pobożności cesarz uczynił kolejny dar, dzięki któremu kiedyś może dołączyć do grona Świętych Kościoła.


W kwietniu tegoż roku potężny Zakon Krzyżacki otrzymał nadanie hrabstwa Hradec od bawarskiego króla Hynka. Bawarczyk od dawna czuł się zagrożony zakusami Karpatii i ściągnięciem zaciętego jej wroga usiłował wzmocnić swoją pozycję. W nadchodzących latach król Hynek miał dalej umacniać Krzyżaków na Morawach kolejnymi nadaniami.

​

12 października 1214 roku urodziła się kolejna córka cesarza Severusa nazwana imieniem Mariota. W tym samym miesiącu na świat przyszedł również prawnuk cesarski, syn księcia Alana – Colban. Urodził się on chory i niewielu wróżyło mu dożycie wieku dorosłego.


15 grudnia 1214 roku cesarz otrzymał pismo sygnowane przez wielkiego burmistrza Rhainallta oraz kilku książąt wzywające go do abdykacji na rzecz księcia Brana. Żaden z konspiratorów nie odważył się osobiście stawić przed cesarzem i bardzo słusznie, bo zakończyłoby się to zapewne pokazową egzekucją na rynku w Scone. Bezczelni rozzuchwaleni magnaci myśleli, że sami mogą ustanawiać władców nie bacząc na boskie błogosławieństwo. Severus nie mógł tolerować takiej bezczelności.

​

Poselstwo wielkiego burmistrza wróciło do Gwynedd z niczym, więc nastał czas kolejnego ruchu konspiratorów. 18 grudnia 1214 roku wybuchła wojna o sukcesję księcia Brana. Bunt podniosła cała Irlandia, Kornwalia, Moray, Northumberland i Gwynedd. Wierność cesarzowi zachowała liczna grupa wasali, głównie z Anglii i Skandynawii. Daleki kuzyn Claes, cesarz Świętego Imperium Rzymskiego, na wezwanie Severusa się wypiął mówiąc, że to nie jego sprawy, więc musiał sobie radzić sam.

​

Severus nie wezwał początkowo swoich wszystkich wojsk. Niecałe dwadzieścia tysięcy zbrojnych to było aż nadto, żeby zaatakować najpierw księcia Moray i rozbić jego wojska. W międzyczasie ze wschodu nadchodziły wieści o jakimś chanie chanów, który miał zjednoczyć plemiona barbarzyńców i utworzyć z nich sprawną armię. Zaiste, czego to ludzie nie wymyślą. Świetna opowiastka do obozowych ognisk.

​

20 stycznia 1215 roku pod Urquhart dwadzieścia tysięcy cesarskich żołnierzy przechwyciły trzyipółtysięczny oddział księcia Moray. W gwałtownej walce, w której nie wzięła udziału nawet cała armia Severusa, wojska Moray zostały rozbite. Tysiąc ludzi wroga wycofało się na północ, a za nimi podążyli ślad w ślad severusowi żołnierze. Pod Rosemarkie resztka wrogich wojsk została zniszczona i w spokoju można było ruszyć na południe przeciwko poważniejszym zagrożeniom.

​

15 marca okazało się, że niewierność wasali może być większa, niż ktokolwiek by się spodziewał. Tego dnia do wojskowego obozu, w którym przebywał cesarz, przybyło poselstwo od królowej Anny Norweskiej. W dostarczonym piśmie stanowczo i pod groźbą wojny domagała się uniezależnienia od szkockiej korony dla Norwegii, Altmarku, Bergslagen oraz Kentu. W praktyce oznaczało to żądanie oderwania od Szkocji jednej trzeciej jej posiadłości, co było absolutnie niedopuszczalne. Zwłaszcza w kontekście wzrostu rangi norweskiej korony pod rządami Severusa. Cesarz wszelkie te żądania odrzucił i zapowiedział, że buntownicy będą musieli je wywalczyć mieczem, bo piórem nic nie osiągną. 18 marca 1215 roku rozpoczęła się wojna o niepodległość Ligi Norweskiej. W tym momencie fala buntu objęła już dwie trzecie terytorium cesarstwa i stawiała Severusa w trudnym położeniu.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

No to się zaczęła prawdziwa wojna

Mam pytanie odnośnie Chana, czy jest już gdzieś na tyle blisko, by zdestabilizować sytuację na Bliskim Wschodzie lub gdzieś w tamtych okolicach? Czy Bliski Wschód zostanie utopiony we krwi?

 

Sev ile masz rezerw finansowych?

 

Inwazja mongolska w tamtym okresie faktycznie się jeszcze nie rozpoczęła, ale w najbliższych latach na mapie pojawi się Ilchanat oraz Złota Orda.

Moje rezerwy finansowe są duże i liczone w tysiącach.

 

To asasynuj claimanta a nie się szczypiesz.

 

Dobra wojna nie jest zła

 

Radze wynajac jakies 20-40k najemnikow.