Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Po co?

 

Pogonic buntownikow w Norwegii, bo dostana event o przylaczaniu sie czarnych charakterow pod ich sztandary, a im mniej buntownikow tym szybszy koniec wojny.

 

yep, z tego co widac same retiunki powinny wszystko zniszczyc. ; p

 

A ziemię buntowników spalić i zasolić

 

Nie ekonomiczne.

 

Ale skuteczne.

 

Ma zniszczyc 2/3 kraju?

 

Niech wiedzą, że Cesarz się nie patyczkuje z nimi. Tym bardziej że mieli czelność uderzyć jeszcze za jego życia. Trzeba być albo twardym albo miękkim. Nie po to Cesarz i jego rodzina poszerzała systematycznie swoje granice, by teraz banda szlachciuchów, którym się zamarzyło ruszyć sadło ze swoich posiadłości zniszczyła ich dokonanie przez przewrót.

 

Nie martw się, cesarz pokaże swoją moc

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 95




​

Rok 1215 był to dziwny rok, w którym rozmaite znaki na niebie i ziemi zwiastowały jakoweś klęski i nadzwyczajne zdarzenia. Latem zdarzyło się wielkie zaćmienie słońca, a wkrótce potem kometa pojawiła się na niebie. W Scone widywano też nad miastem mogiłę i krzyż ognisty w obłokach; odprawiano więc posty i dawano jałmużny, gdyż niektórzy twierdzili, że zaraza spadnie na kraj i wygubi rodzaj ludzki. Przemarsze wojsk z dymem puszczały wioski i wycinały spokojną ludność, która w przestrachu z rodzinami i dobytkiem uciekała w lasy i góry, aby życie uchować. W nieszczęśliwym tym czasie cesarz Severus zachował spokój umysłu i mimo niepokojących wiadomości z Norwegii skupił swoje działania jedynie na Wyspach Brytyjskich. W tym trudnym okresie nie mógł sobie pozwolić na rozdzielenie swych wojsk, gdyż łacniej wtedy doszłoby do ich zniszczenia. Lista zdrajców była długa, a los ich niepewny. Byli to:

• królowa Anna Norwerska
• Arnvid, diuk Bergslagen
• Ubert, diuk Kentu i Essex
• Zygmunt, earl Altmarku i Viken
• Rhainallt, wielki burmistrz Gwynedd
• Farquhar, diuk Wessex
• Gilla-Brigte, diuk Northumberland
• Richard, diuk Ulsteru
• Aleksander, diuk Munsteru
• Richard, diuk Moray
• Edward, diuk Galloway
• Tigernan, diuk Connacht

Wszyscy ci zdrajcy podnieśli rękę przeciwko swemu seniorowi i pomazańcowi boskiemu Severusowi. Niemniej będzie trudne ich ukaranie, gdyż w kwietniu doszły cesarza słuchy, iż królową Annę wsparła wielotysięczna armia awanturników szukających na tej wojnie sławy i łupów, a któż może być bogatszym w tej części Europy, niż Szkocja?

​

Również w kwietniu pod Berwick cesarska armia rozbiła wojska diuka Northumberlandu. Niemal trzy tysiące jego żołnierzy poległo pozostawiając go z jakimiś żałosnymi resztkami wojska. W maju cesarz udzielił w ostatniej chwili pomocy gwardii księcia Lothian, która pod Crossraguel dawała bohaterski odpór rebeliantom trzykrotnie od niej liczebniejszych. Gdy połowa gwardzistów już padła trupem, nad polem bitwy nagle pojawiły się sztandary i proporce cesarskiej armii wprowadzając konfuzję wśród przeciwników. Severus nie czekał z atakiem i nim słońce zeszło z nieboskłonu pod Crossraguel kruki ucztowały na tysiąc pięciuset trupach rebeliantów.

​

Po Crossraguel Severus poprowadził swoją armię na południe, do Isle of Man, gdzie wiernego wasala oblegało dwa tysiące buntowników. Wróg nie posiadał żadnych statków, którymi mógłby się ewakuować przed przybyciem cesarskich wojsk, więc zmuszony został do przyjęcia beznadziejnej walki. Bitwa pod Peel to była kolejna masakra. Severus posiadał dziesięciokrotną przewagę, której nie zmarnował. Oddziału diuka Aleksandra z Munsteru zostały rozgromione, a sam cesarz wykazał się na polu bitwy osobiście zabijając wielu wrogich żołnierzy. Mimo wieku Severus pozostał nadal twardym żołnierzem, który nie uchylał się od osobistego udziału w walce.

​

Początkowe ruchy na Wyspach Brytyjskich były pomyślne. Buntownicy nie potrafili się zorganizować w siłę, która mogłaby zagrozić Severusowi. Jedynie stary szczwany lis z Gwynedd miał odpowiednie środki, żeby wystawić liczną armię, lecz gdyby otrzymał wsparcie reszty książąt, to dopiero wtedy mógłby wygrać. Odmiennie sytuacja wyglądała w Norwegii, gdzie królowa Anna wsparta awanturniczymi wojskami ochotniczymi zajmowała zamek za zamkiem bez kontrakcji ze strony cesarza.

​

Miejscowe gwardie wasali wiernych Severusowi stawiały opór buntownikom, lecz nie były one wystarczająco silne, aby był on skuteczny. Bez cesarskiego edyktu wasale sami nie śmieli podrywać swoich wojsk do walki, a Severus nie miał zamiaru ich póki co do tego obligować wierząc, że jest w stanie wygrać tylko swoimi siłami. Najpoważniejszym zagrożeniem była połączona armia wielkiego burmistrza Gwynedd, diuka Galloway oraz diuka Munsteru licząca ponad dziesięć tysięcy ludzi. To właśnie ją w pierwszej kolejności zamierzał zniszczyć cesarz, gdyż mogło to odciąć głowę buntowi i pozwolić na znaczne przyspieszenie jego zakończenia.

​

Armie Severusa i Rhainallta krążyły wokół siebie długie tygodnie nim doszło do ich starcia. Wielki burmistrz Gwynedd unikał walki czekając na przybycie trzyipółtysięczne korpusu posiłkowego, lecz został zmuszony do przyjęcia bitwy pod Llanbardan zanim tenże korpus połączył się z jego głównymi siłami. Wsparcie dla buntowników spóźniło się jedynie o kilka godzin, lecz te kilka godzin mogło zaważyć o wyniku wojny...








-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty
A teraz zgadujcie sobie co wplotłem do tego odcinka

 

Jak to co, pierwsze wersy z Ogniem i Mieczem Sienkiewicza

Podsumowując pierwszy etap wojny domowej, Północna Szkocja zostanie utopiona we krwi. Buntowników oczywiście. Najgorsze, co mogłoby się teraz zdarzyć, to śmierć Cesarza. Ktoś powinien stać za nim i odciągać go od walki w zwarciu, bo może dostać w łeb i tyle będzie z Cesarza

 

Brawo Letho Oczywiście to lekko zmodyfikowane pierwsze wersy Ogniem i Mieczem

Cesarz to dziarski starzec i w tej wojnie ciężko będzie go powstrzymać przed osobistym wycinaniem wrogów

 

Hm. Liczyłem, że stanie się coś ciekawszego (śmierć cesarza, klęska armii centralnej etc.). Zawsze to na nowo trzeba byłoby jednoczyć

Generalnie masz aktualnie jakąś szansę na porażkę?

 

Generalnie to nadal jest za łatwo. Gdyby mi teraz wylądowali Aztekowie... o, to by było cudowne. Niestety, na to liczyć nie można. Szkoda, że nie ma tu funkcjonalności z RoI z łączeniem wojsk buntowników, bo wtedy to miałoby sens. Tak to mogę ich zajeździć jednego po drugim bez większego wysiłku.

CK2 za łatwe jest

 

Przeskocz w grze na krolowa Norwegii i uzyj eventu dajacego darmowe wojsko.

 

Chyba sztuczne utrudnianie rozgrywki (podobnie jak w innych grach robienie mobow w stylu scian z milionem HP'kow do nawalania) mija się kompletnie z celem grania. ;d

 

Jakbym chciał dodatkowych utrudnień, to bym sobie skombinował odpowiednie eventy. Na inne postacie nie przeskakuję, bo jeszcze mi AI rozwali państwo - Paradoxy mają takie durne tendencje.

 

Ilu jest aktualnie nastepcow dla obecnego jasnie nam panujacego cesarza Severusa II?

 

Chętnych to pewnie są dziesiątki Trudno obecnie powiedzieć, gdyż... umarł król, niech żyje król!

 

krol?
@S nie zamierzacie przestawic czasu na WoW?

 

Taki cytat z historii

Czas sobie sam przestawiasz w opcjach. Poszukaj.

 

@S znam ten cytat
Jak stoisz z zapasem odcinkow?

 

Siedem w zapasie jest i ósmy w trakcie pisania.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 96




​

Pod Llanbadarn stanęło w sumie po obu stronach prawie czterdzieści tysięcy żołnierzy, dzięki czemu bitwa ta stała się największym starciem w dotychczasowej historii Wysp Brytyjskich. Obie strony dysponowały zdolnym dowódcami, lecz lepsi kierowali wojskami cesarskimi. Również przewaga liczebna była po stronie Severusa. Wprawdzie na pole bitwy spiesznie zdążały posiłki dla buntowników, jednakże dzieliło je nadal kilka godzin forsownego marszu, które to kilka godzin decydowało o wyniku. Cesarz świadom bliskości wrogich uzupełnień nie zwlekał z bitwą. Z samego rana zawrzało w obozie rojalistów, powietrze przeszyły dźwięki rogów, trąb i dud. Armia cesarska gromadnie wyległa na równinę pod Llanbadarn, gdzie z chaosu powoli wynurzyły się regularne jednostki zgrupowane pod swoimi sztandarami. Elita gwardii cesarskiej z samym Severusem stała pod może nienajświetniejszym sztandarem gwardii poległej w Hiszpanii, lecz ten właśnie sztandar okupiony krwią jedenastu tysięcy Szkotów stał się najbardziej prestiżowym. Rebelianci to byli głównie podwładni wielkiego burmistrza Gwynedd, jego najemnicy oraz wojska wasalne kilku książąt. Wielu słów można by użyć do opisania tej bitwy, lecz nie przekazałyby one zapachu strachu będącego specyficzną mieszanką potu, krwi i gówna tak charakterystycznego dla walnej bitwy. Nie przekazałyby one aktów heroizmu i bezprzykładnego tchórzostwa. Nie przekazałyby momentów, gdy tysiące ludzi widzi ostatni cios, który raz na zawsze wymaże ich ze świata żywych. Historia zapamięta geniusz wodzów, a nie starcia poszczególnych żołnierzy. Historia zapamięta wpadki dowódców. Historia może zapamięta bohaterstwo szczególnie wybitnych jednostek... lub nic nie zapamięta. Tego dnia w zapomnienie poszło życie ponad dwunastu tysięcy ludzi, którzy zginęli po obu stronach. Zapamiętano, że kilka godzin jedynie dzielił od połączenia się rebelianckich armii, co jedynie mogłoby wpłynąć na wynik bitwy, lecz nie musiało tak uczynić.

​

Niedobitki armii rebelianckich zgromadzonych pod sztandarem wielkiego burmistrza Gwynedd podzieliły się. Większa, trzytysięczna część rozbita została pod Mathrafal i Ludow, zaś mniejsza, licząca tysiąc dwustu ludzi, salwowała się ucieczką do północno-wschodniej Walii. W styczniu 1216 roku wielki burmistrz najął prawie cztery tysiące żołnierzy fortuny, którzy wylądowali w Gwynedd. Wieści o ich przybyciu rozeszły się szybko, a cesarz nie czekał na dalsze wzmocnienie przeciwnika. Pod Caernarfon najmici zostali rozbici.

​

W tym czasie z Norwegii nadchodziły same złe wiadomości. Liczna armia królowej Anny zajmowała włości cesarskich wiernych wasali paląc i rabując dopiero wyciągany z odmętów pogaństwa kraj. Severus nie był w stanie w tym czasie ratować norweskich ziem, lecz mógł przynajmniej odegrać się na frakcji królowej Anny poprzez zadanie klęski Kentowi. Ciągle był to jednak cel drugorzędny wobec buntu wasali na Wyspach. Po rozbiciu armii wielkiego burmistrza Severus z rozpędu szturmem wziął zamek w Caernarfon rabując jednocześnie dobra zgromadzone w siedzibie patrycjusza.


W marcu pod naporem sił Kentu padł zamek Reading w hrabstwie Oxford. W tym czasie cesarska armia ścigała relatywnie niewielki oddział norweski, który wcześniej usiłował działać przeciwko posiadłościom Severusa w Yorku. Norwegów udało się złapać pod Norwich, gdzie ponieśli sromotną klęskę.

​

W maju 1216 roku cesarska armia rozbiła pięciotysięczną armię Kentu w bitwie pod St Albans. Niemal cztery tysiące wrogów legło trupem przy utracie jedynie sześciuset ludzi. Nie przeważyło to losów buntu norweskiego, lecz nieco zredukowało jego negatywne konsekwencje. W tym czasie o wiele lepiej powodziła się wojna przeciwko buntownikom kierowanym przez Rhainhallta. Ostatnie zwycięstwa w Walii nagrodzone zostały schwytaniem do niewoli wnuka wielkiego burmistrza Gwynedd oraz żony tegoż wnuka. Szczęśliwie był to jeden z ulubionych krewniaków Rhainhallta, co mocno go ubodło.

​

Tak naprawdę stronnictwo sukcesji księcia Brana przegrało już wiele miesięcy temu wraz z porażką wojsk wielkiego burmistrza. Dalsze działania opierały się właściwie na dobijaniu ich sił zbrojnych i stwarzaniu wobec rokoszan atmosfery strachu i przygnębienia. Oddziały buntowników liczyły do półtora tysiąca żołnierzy i były niszczone jeden po drugim. Szczególnie nie byli w stanie dojść do konsensusu i wspólnego działania książęta irlandzcy, którzy mieli na takowy wiele czasu. Pod St Peters w hrabstwie York armia diuka Ulsteru stała się wspomnienie. Na północy nadal kłopoty sprawiał były marszałek, książę Tigernan.








-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 97




​

9 marca 1217 roku rebelia wielkiego burmistrza Rhainallta z Gwynedd wygasła wskutek rozbicia sił buntowników. Świadomi swej klęski książęta Szkocji ukorzyli się przed cesarzem. Severus przykładnie ich ukarał i zamknął pod kluczem w lochach Scone. Jak niewiele dzieli wielkość od upadku... Teraz tylko Norwegia pozostała do uspokojenia i cesarstwo znów będzie zjednoczone pod twardym berłem MacSevów. Biorąc pod uwagę dotychczasowe sukcesy królowej Anny może to nie być takie proste jak się wydaje. Na początku marca w Gowrie pojawił się pięciotysięczny korpus norweski, któremu na spotkanie maszerowała armia cesarska.

​

Pod Perth cesarska armia starła się z Norwegami. Przy czterokrotnej przewadze liczebnej nie mogło być niespodzianki w bitwie, lecz była i to spora. Kiepskie dowodzenie Norwegów przyczyniło się do tego, iż wydarzenia z 5 kwietnia 1217 roku nazywano później Rzezią pod Perth. Kompletna indolencja Skandynawów spowodowała, że cesarska armia straciła dwustu osiemdziesięciu trzech ludzi, zaś po stronie wrogów wyrżnięto pięć tysięcy trzystu sześćdziesięciu czterech żołnierzy. Z życiem uciekł zaledwie dowódca wroga, który przestał się ukrywać dopiero po zakończeniu wojny. Cała norweska armia, która wylądowała w Szkocji, została wycięta w pień. Podobny los spotkał rabusiów, którzy najechali księstwo Moray. Tysiąc trzystu bandytów zginęło tak, że świadek klęski do ich pogańskiej ojczyzny nie wrócił.


Czasem ludzka bezczelność nie zna granic o czym przekonał się Severus 31 maja 1217 roku. Wiele pokrzywdzony wtrąceniem do lochu wielki burmistrz Gwynedd poprosił o złagodzenie rygoru więziennego z racji na jego sędziwy wiek i zły stan zdrowia. Jakoś oba czynniki nie miały większego wpływu na to, gdy skutecznie zbuntował jedną trzecią państwa przeciwko boskiemu pomazańcowi Severusowi. Zirytowany cesarz rozkazał przenieść Rhainallta do ciemnicy oraz pozostawić na chlebie i wodzie licząc, że przebiegły starzec zdechnie wreszcie tam w ciemności i opuszczeniu.

​

28 lipca 1217 roku doszło do drugiej w tej wojnie bitwy pod Perth, w której starła się szkocka armia z oddziałami norweskiej królowej Anny. Tym razem pod komendą biskupa Olvera ze Skandynawii przybyły główne jednostki buntowniczej królowej, w tym zaciężni awanturnicy, którzy ochoczo wybrali się na tę wojnę w poszukiwaniu bogatych łupów. Biskup Olver był zaskoczony, gdyż Szkoci zaatakowali jego armię niedługo po przybyciu do Gowrie zastając ją jeszcze mocno zdezorganizowaną po morskiej podróży. Dowodzone osobiście przez biskupa Olvera centrum wytrzymało zaskakująco długo, lecz najsłabszym ogniwem okazało się być prawe skrzydło dowodzone przez niejakiego Alva, którego szlachectwo było mocno dyskusyjną sprawą. Natarł na niego śmiało burmistrz Duncan z Kenmore, którego zapalczywość doprowadziła do szybkiego starcia na krótkim dystansie. Norwegowie stawiali pola odważnie, lecz przegrywali. Widząc związanie prawego skrzydła swej armii upadł duch w centrum i najpierw pojedynczo, a później grupkami żołnierze Olvera podawali tyły w próżnej nadziei ratowania swego bezwartościowego, tchórzliwego życia. To głównie awanturnicy, którzy liczyli na obfite zdobycze w bogatej Szkocji, teraz podawali tyły. Ucieczka centrum formacji pociągnęła za sobą również kompletną klęskę prawej flanki. Jedynie lewa trzymała się jeszcze przez jakieś dwie godziny nim została zaatakowana ze wszystkich stron. Siedem i pół tysiąca najeźdźców padło w tej bitwie kosztem życia niemal dwóch tysięcy odważnych cesarskich żołnierzy. Do niewoli wzięto wielu znacznych jeńców, w tym burmistrza Oslo, Gunnara.

​

Pod Dunfermline kosztem życia dwudziestu trzech żołnierzy rozgromiono dwa tysiące czterystu Norwegów, a osobistym bohaterstwem znów wsławił się cesarz Severus. Gorąca krew zagrała w starym władcy, który wraz ze swoimi doborowymi rycerzami zaszarżował na oddział wrogiej piechoty rozgramiając go w pierwszym uderzeniu. Miecz Severusa spłynął krwią, a on oszołomiony żądzą zabijania atakował dalej kładąc trupem w tej bitwie co najmniej kilkunastu przeciwników. Gdy cesarz konno wracał do obozu dzierżąc w ręku unurzany we krwi miecz, pozdrawiali go pełni uznania żołnierze. Majestat Severusa rósł wraz z miłością jego wojowników.

​

Pod Clunie trzy tysiące sześciuset Skandynawów legło trupem pozbawiając Annę jej armii. Teraz przed cesarzem stanęła trudna decyzja – czy wybrać się ze swoją armią do Norwegii i tam mieczem zaprowadzić pokój czy też zdławić rebelię poprzez położenie stopy na szyi księcia Kentu...









-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty