Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Nie skonfiskuje tytulow?

 

Za dużo niezadowolenia do wygenerowania.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 98




​

Ostatecznie Severus zdecydował, że priorytet wojenny zostanie skierowany przeciwko księstwu Kentu. Cesarz nie chciał wysyłać swoich wojsk za morze wobec niespokojnej sytuacji wewnętrznej kraju. Wprawdzie najmocniej gardłujący awanturnicy znajdowali się pod kluczem, lecz gdy się sparzysz na gorącym, to na zimne dmuchasz. Dla całkowitej pewności, że nikt nie będzie próbował wychylać się z szeregu, Severus pozbawił księcia Gilla-Brigte tytułu książęcego. Ten niefortunny wasal stracił już dwa tytuły książęce i miał wszelkie podstawy aby nie przepadać za cesarzem. Do tego jeszcze jego żywot zapewne dokona się swego czasu w lochu pod zamkiem Scone.

​

Nowym diukiem Northumberland na miejsce Gilla-Brigte został Gregor, dotychczasowy earl Dunbar, który był umiarkowany zwolennikiem cesarza.


1 grudnia 1217 roku wybuchła chłopska rewolta w hrabstwie Hereford. Trzy tysiące stu wieśniaków odważyło się podnieść ręce na wyżej od nich urodzonych podważając boskie i ludzie prawa. Miała ich za to czekać surowa kara!


12 grudnia 1217 roku rebelia królowej Anny... nagle się zakończyła. Anna Gruba zmarła, a jej koronę przejęła młoda Ashild. Poparcie dla kontynuacji konfliktu dramatycznie spadło i nagle cesarstwo znów było zjednoczone. Severusowi szkoda było tej sytuacji, gdyż mógłby ustanowić dzięki niej nowy porządek w Norwegii.

​

Pierwszym, który zaznał cesarskiej łaski, był diuk Tigernan z Connacht. Cesarz zawsze miał słabość do niepokornego eks-marszałka, który był zaiste wielkim wodzem i charyzmatycznym człowiekiem. Za jego uwolnieniem wstawił się burmistrz Clunie ze stołecznej prowincji Gowrie, a Severus nie oponował. Tak naprawdę z całego buntu zależało mu głównie na upokorzeniu eks-diuka Northumberlandu oraz wielkiego burmistrza Gwynedd. Póki co można było rzec, że sytuacja wewnętrzna Cesarstwa Szkocji była stabilna i nie zagrażało jej nic.

​

W czerwcu 1218 roku na wolność po zapłaceniu sowitego okupu wyszli diuk Neil z Moray, diuk Richard II z Ulsteru, burmistrz Gunnar z Oslo oraz diuk Aleksander II z Munsteru. Miesiąc później książę Bran pozbawiony wskutek nieudanej rebelii praw do szkockiej korony cesarskiej został po śmierci swego poprzednika wielkim mistrzem Zakonu Santiago. Przyznać było trzeba, że życie pięćdziesięciosiedmioletniego Brana pełne było przygód i zaszczytów. Nie każdemu dane było urodzić się jako cesarski syn, zostać cesarzem-małżonkiem Bizancjum, a następnie po upadku zostać wielkim mistrzem zakonnym.

​

Siedemdziesięciopięcioletniemu cesarzowi mało było wojaczki. Przez ostatnie lata rozsmakował się w walce i tylko wtedy czuł, że żyje. Teraz potrzebował tylko pretekstu, żeby znów wyciągnąć miecz z pochwy i poprowadzić swoje hufce do boju. Pretekst znalazł się szybko – roszczenia kuzyna Dugalda II Orleańskiego wobec królowej Seonaid Bretońskiej o Rennes. Swoją drogą królowa ta pochodziła z obalonego przez MacSevów rodu panującego wcześniej w Szkocji, przez co obie familie za sobą nie przepadały. Cesarz Severus dorzucił tylko kolejną cegiełkę do wzajemnej niechęci atakując słabe Królestwo Bretonii.

​

W marcu 1219 roku cesarska gwardia znalazła się już w Rennes i z marszu niemal przystąpiła do szturmu zamku o tej samej nazwie. Królestwo Bretanii było osłabione po poprzednich wojnach i widać to było w przełożeniu na liczbę posiadanych przez nie żołnierzy. Załoga tak dużej twierdzy jak Rennes liczyła jedynie osiem setek ludzi. W mieście St. Malo obrońców było niemal tysiąc, lecz nim Szkoci przystąpili do szturmu, przybyła bretońska odsiecz. Nie wiadomo jaka desperacja kierowała Bretończykami, gdyż nie mogli wygrać tej walki. Trzytysięczna armia poniosła sromotną klęskę w niczym nie poprawiając sytuacji obleganego miasta.


W tymże czasie ze wschodu nadchodziły niepokojące wieści o barbarzyńskiej konnej armii nadchodzącej z azjatyckich stepów i bezlitośnie gromiącej wszystkich na swojej drodze. Jakie to szczęście, że Szkocja nie leży na drodze tej hordy dzikusów.

​

W kwietniu 1219 roku cesarska armia szturmem wzięła miasto St. Malo i zajęła się obleganiem biskupstwa Dol. Tamtejsza obrona była nieco silniejsza i liczyła tysiąc dwustu żołnierzy. Po miesiącu oblężenia do cesarskiego obozu przybyło poselstwo od bretońskiej królowej, która uznała swoją klęskę i przystała na żądania Severusa. Cesarz nie czuł potrzeby dalszego pognębiania przeciwnika, gdyż i tak nie czuł wobec niej większej wrogości. To był tylko biznes...

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Ekhem, odcineczek sie pojawi dzisiaj?

 

Jutro będzie. Dzisiaj rano nie miałem netu, a potem czasu ni ochoty.

 

A jeśli będziesz miał czas, ochotę i net wcześniej niż jutro, to czy dasz znać Drakenowi, żeby mógł zapytać czy wrzucisz odcinek?

 

Draken to chociaż jest wierny czytelnik Sevcia ,a nie tak jak Ty Goliat czytasz cichaczem i nic nie pochwalisz

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]



Odcinek 99




​

Speszal edyszyn znów Przegląd screenów z kraju i ze świata:

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Niby masz krewniaków na tronach , ale jakiś takich "małych" terytorialnie . Fajna ta sycylia

 

Co ro za bunt w Polsce? Czy może Frakcja wywalczyła niepodległość?

 

HRE jakoś nie może się rozprzestrzenić

W Polsce to ogólnie syf, kiła i mogiła. Rozdrobnienie dzielnicowe, walki frakcji, słaby król. Kiepsko.

 

Jak się trzymają rody startowe takie jak Piastowie, Rurykowicze, Mojmirowicze, Karolingowie?

 

Piastowie ogólnie kiepsko. Karolingowie również bez szału. Reszty nie wiem.

 

Kontynentalna część rodziny wojuje ze soba ciągle czy nie?
Islandia dołączyła do twojego państwa razem z Norwegią?

 

Na kontynencie rodzinka niezbyt ze sobą wojuje. Królowie Francji podlegli są cesarzowi HRE, a pozostali głównie tluką się z muslimami. Islandię zdobyła norweska królowa. Nawet nie wiem dokładnie kiedy.

 

Ja tu jestem od opierniczania, jak Sevcio zasłuży to zasłuży :twisted:

 

Sev znowu zapomniałeś o odcinku?

 

Cierpliwość jest cnotą królów.

 

Testowanie War Thunder Ground Forces było Odcinek wrzucę później

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 100




​

Sierpień 1219 roku przyniósł szczęśliwą nowinę – w lochu w Scone ducha wyzionął wielki burmistrz Gwynedd Rhainallt. Pognębiony starzec wreszcie odszedł z tego świata wraz ze swoimi nieudanymi spiskami. Nowym patrycjuszem został Rhicert Meilyr, którego nastawienie względem cesarza było o wiele lepsze, niż jego poprzednika-nieboszczyka.

​

Długo śmiercią swego złamanego przeciwnika się Severus nie cieszył. W niecały miesiąc później, 8 września 1219 roku, cesarz Severus zmarł we śnie. Miłościwy Bóg dał mu długie i dobre panowanie, w trakcie którego wiele miał okazji do wychwalania imienia Jego i szerzenia jedynej chrystusowej wiary wśród ciemnoty pogaństwa. Severus chwalebnie zapisał się w kartach historii i w roku 1713 został wyniesiony na ołtarze jako Święty Severus m.in. jako patron misjonarzy. Na tron po nim wstąpił dwudziestotrzyletni Alan, przed którym stało niezwykle trudne zadanie sterowania nawą państwa przez sztormy dziejów.

​

Ambicją przyszłości młodego cesarza Alana było podbicie Danii i zjednoczenie jej z Cesarstwem Szkocji. Rozwiązanie tej sprawy szykowało się długie i trudne, chociaż jeszcze we wrześniu 1219 roku udało się zwabić na dwór Alana księcia Svenda z rodu Bornholmów, który to książę był młodszym bratem króla Danii. Niestety, obecnie wysunięcie roszczeń w imieniu Svenda było niemożliwe, lecz Alan starannie zabezpieczał przyszłość zapraszając do siebie kolejnych dwóch pretendentów do duńskiej korony.


W grudniu 1219 roku słynny kronikarz przybył na dwór w Scone oferując swoje usługi. Kronikarz ten znany później jako Jean-Paul Adcuratus stworzył monumentalne dzieło opisujące historię Szkocji od pradziadów pierwszego Severusa MacSeva aż po kres swego życia za panowania cesarza Alana. Dla potomnych kronika ta znana była jako „Chronica seu originale regum et principum Scociae”.


W styczniu 1220 roku cesarz ogłosił wielki turniej rycerski w Scone pod swoim patronatem. Zaproszenia do udziału w nim wysłano do najsłynniejszych rycerzy pięciu królestw.

​

W marcu 1220 roku dekretem cesarskim powstała republika kupiecka Norrlandu. Dawne ziemie cesarskiej matki, księżnej Donady, teraz posłużyć miały do gospodarczej rozbudowy w Skandynawii jednocześnie dając tam silnego wasala, który mógłby skutecznie walczyć z poganami bez pomocy ze Scone. Pierwszym wielkim burmistrzem trzeciej republiki handlowej świata został John, dotychczasowy burmistrz miasta Biedsta w hrabstwie Angermanland.

​

W sierpniu cesarz zachorował na chorobę, którą medycy jednoznacznie określili jako suchoty zwane również gruźlicą. Postawili już nad nim krzyżyk, gdy Alan po siedmiu tygodniach nagle wyzdrowiał. Uczeni teologowie uznali to za cud za wstawiennictwem Świętego Andrzeja.


W końcówce roku wybuchła wojna domowa w kadłubkowej Portugalii. Zbuntował się hrabia Tanet z Kildare – ostatniej irlandzkiej prowincji, która wymykała się panowaniu Szkocji. Alan nie mógł przepuścić takiej okazji na podbudowanie swoje autorytetu w oczach wasali. W imieniu roszczeń earla Sigeraeda z Dublinu wypowiedział wojnę Tanetowi i wysłał swoją trzynastotysięczną gwardię cesarską. Pod Clonard doszło do bitwy z niemal czterotysięcznymi wojskami irlandzkiego hrabiego. W trakcie walki udało się zabić jednego z wodzów irlandzkiej armii, Derriena. Bilans dnia 8 stycznia 1221 roku zamknął się wynikiem ponad czterech tysięcy zabitych, z czego jedynie dwustu po stronie cesarskiej.

​

W dwa dni po bitwie zmarł diuk Tigernan z Connacht, ponownie mianowany na marszałka przy puszczeniu w zapomnienie jego buntu wraz z niesławnym Rhianalltem z Gwynedd. Tigernan był najpoważniejszym opozycjonistą wobec władzy Alana, więc jego przedwczesna śmierć z powodu gruźlicy nie wywołała większego smutku wśród cesarskiego otoczenia. Księstwo po nim objął jego najstarszy syn Ethelwold, który również nie pałał miłością do swego władcy.


19 stycznia na prośbę barona Godfreya z Errol Alan wypuścił z lochu księcia Aleksandra II z Munsteru. Robił to niechętnie, gdyż Aleksander nie nauczył się niczego w swym odosobnieniu i mógł w przyszłości narobić kłopotów.


W czerwcu w hrabstwie Dublin pojawiła się ośmiotysięczna portugalska armia, która przybyła do Irlandii celem poskromienia buntu hrabiego Taneta. Nie mogła ona wkroczyć do Killdare, gdyż wywiązałaby się walka wojskami szkockimi, więc stała sobie tak nic nie robiąc przez kolejne tygodnie i miesiące...

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Caly czas masz duzy zapas odcinkow?
Kolejny cesarz wojownik sie szykuje?

 

Jeszcze mam 3 odcinki w zapasie.

 

czemu nie zrobiłes gotlandii republika kupiecka ?:> a tak serio , to tam w norlandzie to Ci się to szybko nie rozwinie .

Nie rozumiem też trochę twoich "suwaków" , ja zawsze daje minimalny levies dla kościoła i miast , za to max opodatkowanie .

 

Kosciol lepiej znosi max. wojsko niz max. podatki.

 

Oj, możesz się zdziwić co do rozwoju w Norrlandii Zaś tam zrobiłem republikę, bo to księstwo miałem swoje.

Odcinek wieczorem.