Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Wieczor jest, aodcinek gdzie?

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 101




​

W lipcu 1221 roku wybuchło chłopskie powstanie w Norwegii. Liczyło one niecałe trzy tysiące ludzi, lecz ani królowa norweska ani wasale skandynawscy nie rwali się do wystawienia swoich wojsk do walki z nimi. Sumarycznie wystawiliby może dwa, może dwa i pół tysiąca ludzi, a to nie gwarantowało wygranej nawet przeciwko chłopskiej armii, gdyż morale tych wojsk byłoby słabe. Przynajmniej królowa norweska na tyle wspomogła cesarstwo, że przyłączyła do niego Islandię.

​

Wojna z hrabią Tanetem z Kildare zakończyła się 1 grudnia 1221 roku wraz ze zdobyciem miasta Kildare. Portugalska armia przez wiele miesięcy nie podjęła żadnych działań przeciwko Szkotom i po tym okresie bezczynności zmuszona została do powrotu do kraju. Portugalski król pogodzić się musiał ze stratą ostatniej rodowej posiadłości na Wyspach Brytyjskich, zaś cesarz Alan zapisał się w annałach historii jako władca, który pod swoim berłem zjednoczył całe Wyspy.


Po zakończeniu sprawy z Irlandią cesarz Alan zebrał siedem i pół tysiąca żołnierzy z własnych domen i wysłał ich drogą morską do Norwegii, aby tam zdusili bunt chłopski. Przekornie działająca królowa Ashid nie uczyniła nic, aby ukarać chłopów za zbrojne powstanie chociaż to właśnie jej ziemie były pustoszone.

​

Pod Idre buntownicy dostali solidnego łupnia, a pod Hamragne rebelia faktycznie zakończyła się.


W maju 1222 roku Alan wydał za mąż swoją ciotkę Annabellę, córkę cesarza Severusa. Szczęśliwym małżonkiem został książę ruteński Danił Gregorowicz.


W lipcu cesarz obłożnie zachorował. Ciężka choroba trzymała go w swych objęciach przez pół roku. Alana nie powstrzymywało to od sprawowania władzy. W międzyczasie utworzył dwa tytuły nowych księstw – Kornwalii i Leinster. Zwiększył tym samym swój prestiż i dorobił się dwóch wiernych wasali wdzięcznych za nadanie.


18 listopada urodził się trzeci syn cesarza. Alan dał mu na imię Duncan.

​

W grudniu 1222 roku rozpoczęła się seria konfliktów domowych w obrębie Cesarstwa Szkockiego. Pierwszy wybuchł za sprawą diuka Dugalda II Orleańskiego, który w wyniku swej intrygi zmuszony został do podjęcia działań zbrojnych wobec księcia Uberta II z Kentu. Dugaldowi nie udało się podstępnie doprowadzić do zmiany księcia Kentu, więc usiłował dokonać tego drogą militarną wspierany przez królową Ashild oraz księcia Konstantyna II z Mercii.


W styczniu 1223 roku cesarz Alan rozpoczął gospodarczą rozbudowę Cesarstwa Szkockiego. Będąc konsekwentnym w pierwszej kolejności postarał się o wzmocnienie świeżej republiki kupieckiej Norrlandu fundując na jej terenie dwa nowe miasta i biskupstwo. Kolejne fury złota poszły na fundację miast w hrabstwach Fife i Durham.


Następny konflikt domowy rozpoczął się w styczniu 1223 roku między earlem Gilbertem z Ross, a jego seniorem, diukiem Colbanem z Moray. Earlowi Gilbertowi przeszkadzała osoba Colbana i zawiązał spisek mający na celu osadzenie na książęcym tronie Gilpatricka z tegoż rodu panującego w Moray. Earl Gilbert zdołał zmontować zaskakująco silną koalicję w skład której weszli: diuk Findlay z Northumberlandu, hrabina Thoborg z Szetlandów, earl Ale z Naumadal i książę Richard II Ulsterski.

​

W marcu 1223 roku cesarz Alan ufundował kolejne dwa miasta w Norwegii – w hrabstwach Herjedalen i Hedmark.


Po wielkiej wojnie domowej za czasów cesarza Severusa wasale zaczynali jakby zapominać swego miejsca w feudalnej strukturze państwa. Znów rozpoczęły się liczne spiski i dążenia do wewnętrznego rozdarcia państwa. Ród altmarskich Mazowieckich wiecznie wykazywał dążenia separatystyczne, a z Altmarku niedaleko było do Oslo. Zaskakująco duże poparcie zyskiwał wuj Archibald, którego wielu widziało uginającego się pod ciężarem kolejnych koron. Alanowi było to nie w smak, lecz jego władza była jeszcze zbyt młoda aby mógł bez poważnych konsekwencji zgnieść opozycję.

​

W 1224 roku Alan rozpoczął wielki program rozbudowy swego prywatnego potencjału militarnego. W prawie wszystkich jego zamkach znacząco wzrosły wydatki na infrastrukturę wojenną, co mogło spowodować na przestrzeni kolejnych lat zwiększenie liczebności jego wojsk o około 15-20%.


W październiku 1224 roku nadeszły ze wschodu paniczne wiadomości o nieprzeliczonych armiach skośnookich wojowników poruszających się na niewielkich, acz niezwykle wytrzymałych konikach. Uderzali oni w dwóch wielkich ordach Ilchanatu i Złotej Ordy poruszając się na zachód i południowy zachód. Jeśli wieści nie są przesadzone, to barbaria mogą zagrozić cywilizacji.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Ile zamierzasz wpompowac kasy w ta nowa republike?

 

Tyle, co na nowe miasta.

 

Sev odcinek bedzie dzisiaj?

 

Nie będzie - cieszę się nowym komputerem i w związku z tym gram w Company of Heroes na maksymalnych ustawieniach grafiki

 

Ruszyles cos z produkcja odcinkow czy nie?
Wrzucisz cos dzisiaj?

 

Dzisiaj nieco ruszyłem i napisałem 1/3 odcinka. Nowy odcinek rzucę dzisiaj jak nie zapomnę.

 

Zmiana planów - odcinek w piątek/sobotę.

 

EEE jak to ?

 

Nowy komp - nawet mi się nie chce laptopa po robocie z plecaka wyciągać, a tam mam odcinki

 

Odcinek kiedy?

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 102




​

5 stycznia 1225 roku oficjalnie prawa miejskie nadane zostały miastom Falkland, Raby, Tornea, Ornskoldsvik, Torp, Tannas i Eidskog. Cesarz Alan osobiście rozdał stanowiska burmistrzom, a następnie wydał dekret ustanawiającym wspomniane miasta miastami cesarskimi, których seniorem bezpośrednio był cesarz. W przyszłości część z miast miało przejść pod rząd lokalnych wasali, lecz póki co miały one spłacać koronie inwestycję w nie włożoną.


W lipcu 1226 roku książę duński Svend poprosił cesarza Alana o pozwolenie na wstąpienie do Zakonu Calatravy. Najwyraźniej Svendowi znudziło się przebywanie na dworze w Scone bez większych perspektyw na zbrojne zdobycie korony duńskiej i szwedzkiej. Cesarz wyraził zgodę, gdyż nie chciał narażać się Kościołowi, lecz w głębi duszy wolałby mieć pretendenta do tronu sąsiedniego państwa u siebie tak, aby móc wykorzystać jego roszczenia w dowolnym, wygodnym momencie.

​

Od 1226 roku wśród ludu coraz częściej cesarza nazywano Kulawym. Nikt tego nie mówił władcy w twarz, gdyż Alan nie cierpiał swojego kalectwa. Niemniej wyglądało na to, że w annałach historii zapisze się jako Alan I Kulawy.


W styczniu Kenneth MacSev, wnuk wielkiego mistrza Brana z Zakonu Santiago, ogłosił oficjalnie, że zbiera wojska i rusza na wschód zdobyć swoje własne ziemie. Kenneth do najoszczędniejszych nie należał i wystarczyło mu złota tylko na niecałe osiemnaście setek wojaków miernej jakości. Do tego Kennethowi nie spieszyło się za specjalnie do walki na wschodzie nad nią przedkładając pijaństwa po karczmach i obłapywanie dziewek. Wraz ze swoją bandą miał pozostać w Szkocji bezczynnie jeszcze wiele przyszłych lat.

​

W lutym 1227 roku wojna w księstwie Moray była faktycznie przesądzona i pewnikiem było wyniesienie do zaszczytów książęcych Gilpatricka wspieranego przez earla Ross. W tymże również czasie rozgorzał kolejny konflikt domowy. Earl Lachlan z Tyrone podniósł wojennej sztandary przeciwko młodocianemu diukowi Richardowi III z Ulsteru usiłując osadzić na książęcym tronie Macbetha. Earla Tyrone wsparli diuk Lothian oraz earl Perfeddwlad. Do tego w maju 1227 roku wybuchła wojna o handel między Leinster a Gwynedd. Książę Edwyn z Leinster uważał, że zbyt mały kawałek tortu idzie do jego skarbca, a zbyt wiele zgarniają bogate rody kupieckie z Walii. Patrycjusza Ynyra wsparł diuk Hugh z Galloway, któremu nie w smak było wzmacnianie księstwa Leinster, a do tego znacznie korzystał z rozwiniętego handlu z Gwynedd. Szczęśliwie młoda Republika Norrlandu nie miała większych problemów z podbijaniem nowych rynków zbytu rozszerzając tym samym wpływy szkockie w Skandynawii.

​

Jesienią roku 1227 na wschodzie Europy mongolskie hordy zajęły już znaczne tereny. Smutnym i zaskakującym było, iż Ilchanatowi wskutek zdradzieckiego małżeństwa chrześcijanki z pogańskim chanem udało się przejąć znaczne ziemie na Bałkanach między posiadłościami chorwackimi, a należącymi do Zakonu Krzyżackiego. W tym czasie Złota Orda kierowała się na południe i południowy zachód widząc szansę na bogate łupy na Bliskim Wschodzie.


8 stycznia 1228 roku urodził się kolejny syn cesarza Alana. Nadano mu imię Richard.


W połowie roku 1228 niebezpiecznie wzmacniała się niepodległościowa frakcja earla Zygmunta z Altmarku, który uzyskał poparcie m.in. królowej norweskiej Ashild oraz księcia Kentu. Intryga dojrzała w styczniu 1229 roku gdy emisariusze spiskowców przedstawili cesarzowi ultimatum. Zagrała kolejny raz gorąca krew szkockich górali. Rozwścieczony Alan rozkazał ściąć posłów i ich głowy zakonserwowane w słojach z miodem odesłać jako odpowiedź.

​

Earl Zygmunt odpowiedź zrozumiał, lecz nie pojął przesłania w niej zawartego. Zamiast grzecznie ukorzyć się przed cesarzem i prosić o wybaczenie win, wyjął miecz z pochwy i zaatakował. W Skandynawii wierność zachowała jedynie Republika Norrlandu, za co miała słono zapłacić. Pod chorągwie Zygmunta w krótkim czasie zleciały się łapczywe złota bandy wyrzutków ze znacznego terenu Europy dochodząc liczebnością do niemal trzydziestu tysięcy. Taki prawie dziesięciotysięczny oddział długie miesiące pustoszył Norrland. Mimo jawnego podkopywania boskiego prawa cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego oficjalnie odmówił wsparcia swego krewniaka w walce z buntownikami. Będzie go kiedyś ta krótkowzroczność wiele kosztować, gdy na Sądzie Ostatecznym Zbawiciel położy na szali czyny i zaniechania!


Początek wojny był mocno nie po myśli cesarza. Buntownicy szybko rozpoczęli zajmowanie cesarskich miast w Skandynawii, a na południu Anglii znacznie osłabiony książę Kentu znosił gwardie kolejnych wasali Alana. Właśnie tam pomaszerowały dwadzieścia cztery tysiące żołnierzy cesarza, który chciał zarzewie buntu wyciąć do poziomu gruntu w księstwie Kentu.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Co to za font paskudny?

 

Na nowym kompie nie było czcionki, której używałem, więc jakąś sobie dobrałem. Pewnie powrócę do starej jak sprawdzę na laptopie jaka to była.

 

Toledo. *flies away*

 

Co tym arystokratok sie stalo, ze w miejscu ustac nie potrafia?

 

Dzięki Zoor, doinstalowana.

Draken - powariowali

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 103




​

Książę Kentu raczej nie spodziewał się, że w momencie jego wystąpienia przeciwko cesarzowi wybuchnie w Essex chłopski bunt. Wieśniacy związali i rozbili część jego sił zbrojnych. Nie zmieniłoby to wprawdzie losu tych żołnierzy w razie przybycia wojsk cesarskich, lecz nieco pokrzyżowało plany dumnego szlachcica. W maju 1229 roku czterotysięczny oddział Kentu przechwycony został pod Bedford. Wróg nie wykazywał większej chęci do walki mimo wysiłków oficerów i po pierwszym uderzeniu podał tyły. W bezładnej pogoni przeciwnicy zostali wycięci w pień.

​

Również w maju nadeszły kolejne niepomyślne wiadomości ze Skandynawii, gdzie padło miasto Tannas bronione przez stu trzydziestu dwóch dzielnych miejskich milicjantów. W miesiąc później pod Bury cesarz zniszczył tysiąctrzystuosobowy oddział Kentu. Pod Worcester kolejnych ośmiuset wrogów pobito z kretesem. W sierpniu w ręce rebeliantów wpadła Biedsta, a we wrześniu pod Bury tysiąc czterystu Altmarczyków zakończyło swoją ekspedycję do Szkocji wdeptaniem w ziemię przez końskie kopyta kawalerii cesarskiej. Cóż z tego, skoro w Norwegii nic nie szło po myśli cesarza.

​

28 września 1229 roku urodziła się córka cesarza imieniem Marjory.


W 11 grudnia 1229 roku cesarz Alan obudził się krwawiąc z dłoni i stóp. W prawym boku odczuwał niepokojący ból. Wezwani medycy nie wiedzieli co się dzieje władcy. Gdy wieści dotarły do arcybiskupa Szkocji, ten nie miał większych wątpliwości. Oto Wszechmogący oznaczył cesarza stygmatami cierpienia Jezusa!


Na przełomie 1229 i 1230 roku wojska buntowników pojawiły się w szkockich posiadłościach we Francji. Z miesiąca na miesiąc obecność wojskowa rebeliantów rosła.

​

Chociaż cesarska armia zdobyła Dover, to w międzyczasie utracono Blois i Vendome. Bilans zdobytych i straconych twierdz wraz z miastami skandynawskimi był wybitnie nie na korzyść cesarza Alana. Do sierpnia 1230 roku padł szereg miast, a po stroni zdobyczy był może ze trzy. Irytująco powolny postęp tłumienia buntu zirytował cesarza, który ogłosił powszechną mobilizację wojsk wasali.

​

Na początku roku 1231 w księstwie Kentu operowało już ponad czterdzieści pięć tysięcy cesarskich żołnierzy szybko i zgrabnie obracając te tereny w ruinę. Pomocą służyli również chłopscy buntownicy, którzy na rozkaz cesarski nie byli niepokojeni. Rozbicie ich sił wspomogłoby tylko księcia Kentu, a to nie leżało w interesie władcy. W ciągu pierwszych dziesięciu miesięcy 1231 roku nadal rachunek straconych miast przeważał nad zdobytymi, lecz jednocześnie niemal całe księstwo Kentu było podbite w wyniku kombinacji oblężeń silniejszych twierdz oraz szybkich szturmów tych słabszych. Niemniej wynik wojny był nadal głęboko negatywny dla cesarza, a to podważało jego prestiż. Szczególnie negatywnie odbijał się brak przeciwdziałania we Francji i właśnie to chciał obecnie zniwelować Alan. Drugim czynnikiem opowiadającym się za wyborem Francji jako pola toczenia wojny była rosnąca obecność wojskowa rebeliantów w tamtym rejonie. Przynajmniej dwadzieścia tysięcy wrogich żołnierzy właśnie tam prowadziło swoje działania. Cesarz Alan zdecydował się przetransportować pełny ponad czterdziestotysięczny korpus na drugą stronę Kanału Szkockiego i tam wydać generalną bitwę przeciwnikowi.

​

W międzyczasie papież ogłosił krucjatę, lecz nie jedną z tych, które ogłaszali jego poprzednicy. Papieżowi Feliksowi IV zamarzyła się Jerozolima!


W styczniu 1232 roku cesarski korpus znajdował się już we Francji i mógł wreszcie podjąć działania przeciwko głównym siłom rebelii. W lutym doszło do wielkiej bitwy pod Saumur. Rozczłonkowane wojska wroga przybywały na pole bitwy o różnych godzinach. Powodowało to, że były rozbijane jedne za drugimi samemu zadając relatywnie niskie straty. W tym ogromnym starciu wzięło udział ponad siedemdziesiąt tysięcy żołnierzy, z których zginęło dwadzieścia cztery tysiące.

​

W drugiej bitwie, pod Vendome, cesarska armia starła się z dziesięciotysięcznym korpusem wroga. Znaczna część sił przeciwnika to byli pobici żołnierze spod Saumur, lecz zostali wsparci przez świeże oddziały. Niemniej przewaga Szkotów była przytłaczająca, gdyż na jednego wroga przypadało czterech cesarskich żołnierzy. Prawie siedem tysięcy Skandynawów legło trupem, a reszta podała tyły ratując swe marne życia.








-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

PS. Znów koniec zapasu odcinków Cdn.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 104




​

Po rozbiciu głównych sił rebelianckich w Księstwie Orleanu cesarska armia przystąpiła do odbierania zajętych przez nich zamków. Szczupłe załogi zostawione przez Skandynawów padały pod naporem wielkiej, czterdziestotysięcznej armii szkockiej niczym domki z kart. Odbicie francuskich zamków zmieniło wynik wojny na korzyść cesarza Alana.

​

1 maja 1232 roku cesarscy rozbili we Francji zapewne ostatni już oddział hrabstwa Altmarku liczący niemal dwa tysiące żołnierzy. W czerwcu cesarz zaoferował wspaniałomyślnie kapitulację hrabiemu Zygmuntowi, lecz dumny Mazowiecki odrzucił tę propozycję. Wobec tego władca Szkocji nie miał wielkiego pola manewru. Musiał teraz przenieść wojnę na terytorium wroga.

​

Jesienią roku 1232 cesarska armia zajęła się zdobywaniem i pustoszeniem Altmarku, rodzinnej ziemi hrabiego Zygmunta Mazowieckiego. Na pewno zachwycony tym buntownik nie był, lecz nadal nie odpuszczał. Z tego powodu Alan rozszerzył swoją kampanię przeciwko rodowym dobrom królowej Ashild. W trakcie zimowej kampanii zajęto wszystkie ziemie wokół Oslo. W tym czasie we Francji wybuchła chłopska rewolta, które obecnie cesarz nie mógł przeciwdziałać. W lutym padły zamki hrabstwa Vestfold i wtedy cesarz podzielił swoją armię na dwa korpusy, które miały działać niezależnie od siebie.

​

W kwietniu 1233 roku szybkim szturmem odzyskano cesarskie miasto Eidskog. Okupant zostawił tam tylko szczupłą załogę liczącą stu piętnastu żołnierzy. Miesiąc później odbito kolejne cesarskie miasto, Tannas. Tym samym z lenn cesarza buntownicy okupowali jeszcze jedynie Republikę Norrlandu, lecz tam wojska szkockie wkroczyły w czerwcu. Niczym niepowstrzymane płomienie pożaru zajmowali kolejne zamki uwalniając zniewolone ziemie.


Również w czerwcu doszło do zaślubin księcia Edwarda, następcy szkockiego tronu, oraz Ermengard van Bergh pochodzącej ze starego, królewskiego rodu.

​

W lipcu 1233 roku bunt norweskich wasali zakończył się ich porażką. Niedoczekanie dla każdego, komu wydawałoby się, że cesarz Alan jest jedynie synem swego ojca, a nie silnym władcą. Od dzieciństwa ludzie mieli tendencję do postrzegania Alana przez pryzmat jest kalectwa, lecz to jedynie go wzmocniło i zahartowało do sprawowania władzy. Teraz za niedocenianie cesarza do lochów zostali wtrąceni rebelianci z królową Ashild i earlem Zygmuntem na czele. Ich bezsensowne marzenia o wolności zaprowadziły ich za kraty celi pod zamkiem Scone. Nieprzewidzianym skutkiem ubocznym tej wojny było oderwanie się hrabstwa Suffolk, które stało się lennem Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Kwestia zjednoczenia ziem Wysp Szkockich stała się znów otwarta.


W styczniu 1234 roku zmiażdżony został bunt chłopstwa francuskiego w hrabstwie Vendome. W bitwie pod Lavardin utopiono rebelię we krwi.


Mimo wyniszczającej wojny domowej faworyzowana przez cesarza Republika Norrlandu dynamicznie się rozwijała. Fundacja nowych miast znacząco i pozytywnie wpłynęła na budżet republiki, która prowadziła żywą ekspansję handlową na wybrzeżach Morza Bałtyckiego. Szerokim strumieniem ze wschodu do Szkocji zaczął napływać ceniony bałtycki bursztyn.

​

W maju 1234 roku cesarz Alan oficjalnie namaścił księcia Edwarda na swego następcę darowując mu tytuł Księcia Wysp oraz związane z tytułem ziemie.


W czerwcu 1235 roku doszło do zaręczyn księcia Ewana z niepełnoletnią królową Jimeną Kastylijską.


W sierpniu 1235 roku na wolność wyszedł pierwszy z buntowników ostatniej wojny domowej – książę Ubert Okrutny z Kentu. Cesarz uznał, że jego winy były znacznie mniejsze w stosunku do tego, co zrobili królowa Ashild oraz earl Zygmunt.


Już w dwa lata po stłumieniu rebelii norweskiej głowy podnosiły frakcje, których działania zostały wtedy stłumione. Szczególne ambicje wykazywał diuk John III z Norfolk, któremu marzyła się korona angielska. Zapewne jego działania zostałyby znacznie nadszarpnięte gdyby wydało się, że jego dziad był z nieprawego łoża. Dziś nikt już nie wiedział, że John I był synem cesarza, a nie jego brata. Tajemnica miała nie wydać się nigdy.

​

9 lipca 1236 roku zmarła sześcioletnia Marjory, najmłodsza córka cesarza. Biedne dziecko zapadło na zapalenie płuc i nie pomogły krwioupusty, lewatywy ani nawet sprowadzenie relikwii świętego Judy Tadeusza Apostoła. Wszystkie sposoby zawiodły i dziecko zmarło.


W tym czasie zagrożenie mongolskie rozlewało się na Bliskim Wschodzie i Bałkanach. Ilchanat związany więzami małżeńskimi ze światem europejskim wygasił swoje mordercze zapędy, lecz Złota Orda była niczym pożar stepu – niepowstrzymana, ogromna, zachłanna...

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

Tak z okazji świąt

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 105




​

W lutym 1237 roku Cesarstwo Szkocji niespodziewanie zwiększyło się o Księstwo Owerni odziedziczone przez diuka Uberta Okrutnego. Dawny buntownik swoimi rodzinnymi koneksjami przysporzył się sprawie swego cesarza. Ubertowi to jednak było mało, gdyż w niedługim czasie rozpoczął wojnę przeciwko cesarzowi Reginarowi Francuskiemu żądając oddania mu korony Francji.


Wielkie pogańskie cesarstwo Karpatii przeżyło schizmę. Atakowane na swych wschodnich ziemiach przez Mongołów pogodzić się musiało z niepodległością Królestwa Węgier.

​

W roku 1238 władza w Świętym Cesarstwie Rzymskim wyślizgnęła się z rąk rodu niemieckich MacSevów. U steru władzy stanęli Mazowieccy, którzy z lokalnego eks-pogańskiego rodu Polan stali się nad wyraz ekspansywni.

​

W czerwcu 1239 roku cesarz Alan dostrzegł okazję do ekspansji w Skandynawii. Dramatycznie osłabiona przez Węgrów Dania cofnęła się, a hrabstwo Telemarku wręcz oderwało. Hrabina Luitgard nie chciała złożyć hołdu lennego, więc wkroczyły na jej ziemie wojska cesarskie. Wojenka była krótka i łatwa, gdyż jaka może być wojna Goliata z dwuletnim dzieckiem? W sierpniu było już po wszystkim.

​

Rozbita przez węgierski najazd Polska wycofała się całkowicie do Skandynawii, a nieliczne hrabstwa sięgnęły po niezależność. Tytularna już tylko królowa Danuta władała nad dwoma norweskimi hrabstwami, lecz dumna Mazowiecka nie chciała schronić się pod opiekę cesarza Szkocji, który mógłby dla niej odzyskać utracone już królestwo. Skoro szczodra oferta Alana została odrzucona, to nie pozostało mu nic innego, niż wgnieść Polskę w ziemię wymazując pamięć o tym kraju z dziejów historii. We wrześniu 1239 roku Alan wypowiedział królowej Danucie wojnę o Agder w imię roszczeń jakiegoś pomniejszego swego dworzanina imieniem Grim. W miesiąc cesarska armia zadała Polakom takie straty, że królowa Danuta wystąpiła o pokój oddając stolicę swojego kraju.

​

Łatwe zdobycze zwiększyły apetyt cesarza Alana, któremu zaczęła się marzyć druga korona cesarska. Do tego ziemie fińskie nadal były w znacznej mierze opanowane przez pogan. Walka z nimi mogła znacznie podnieść prestiż szkockiej korony w oczach Stolicy Piotrowej, a jej wsparcie zawsze jest mile widziane. Na pierwszy ogień jednak poszło katolickie hrabstwo Kemi. Hrabia Paavo nie miał zupełnie instynktu samozachowawczego i odmówił wasalizacji. Ceną za to było pozbawienie go wszystkiego i wygnanie. Hrabstwo włączone zostało do Republiki Norrlandu.


Jesienią 1240 roku wojska cesarskie wkroczyły do hrabstwa Savo w środkowej Finlandii. Chociaż wróg wystawił niewielu ludzi w polu, to w twierdzach miał ich wystarczająco do długotrwałej obrony. Cesarscy wodzowie nie ryzykowali nadmiernego osłabienia swych sił i przystąpili do bezpiecznego oblężenia. Dopiero po wstępnym zmiękczeniu obrony przystąpiono do udanego szturmu. W tym czasie do walki przyłączali się kolejni pogańscy władcy, lecz ich potęga została dawno złamana i stanowili cień samego siebie.

​

Ostatecznie hrabstwo Savo stało się cesarskim lennem w lipcu 1241 roku stanowiąc dobrą pozycję do dalszej ekspansji w Finlandii, która rozpoczęła się bardzo szybko, bo już w półtora miesiąca później atakiem na pogańskie hrabstwo Aaninen. Pod Pryazhą przy dziesięciokrotnej przewadze liczebnej Szkotów zmiażdżono wojska pogan. Po tym rozpoczęło się oblężenie. W kwietniu 1242 roku było już po wszystkim.


Również w kwietniu 1242 roku doszło do ważnych wydarzeń – na wolność wyszła królowa Ashild oraz earl Zygmunt. Obydwoje pokutowali w lochu po osiem lat za swoje występki, gdy cesarz zdecydował się okazać im łaskę. Alan nie tylko uwolnił Ashild, lecz okazał jej znaczne względy obdarowując świeżo podbitym hrabstwem Aaninen oraz świeżo utworzonym tytułem księżnej Vestlandet. W ten sposób szybko kupił sobie względy królowej, która szybko zapomniała o wzajemnych krzywdach. Wszystko w imię wspólnych interesów!

​

We wrześniu 1242 roku król Walii Radulf II poprosił cesarza, aby ten przekazał mu jednego z lenników – księcia Kornwalii. Po namyśle Alan przystał na ten pomysł. Królowie Walii dotychczas stali zawsze murem za cesarstwem, więc wzmocnienie ich władzy byłoby świetnym pokazaniem, że cesarz również dba o swoich wiernych wasali. Wprawdzie księstwo Kornwalii było słabe i faktycznie obejmowało jedno tylko hrabstwo, lecz liczył się sam gest.


W marcu 1244 roku zmarł wielki burmistrz Norrlandu, John. Jego śmierć spowodowała wygaśnięcie linii rodu.






-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

Nie jest to powrót do regularnego, codziennego wrzucania odcinków. Staram się, jednak czasu nie mam tak wiele. Obecnie (dokładnie w tym momencie nawet) jestem w trakcie rozgrywki.

 

Węgry w Danii... CK2 jest genialne

 

Nieładnie tak niszczyć Polskę Odcinek fajny. Powodzenia w pisaniu następnych.

P.S. Jak się tworzy republiki kupieckie ?

 

Najlepsze jest, że Węgry mają swoje ziemie od Węgier po południową Szwecję

Republiki kupieckie - dajesz burmistrzowi hrabstwo, a potem księstwo. Zostaje Wielkim Burmistrzem, tworzy się pięć rodów kupieckich i interes się kręci

Aha - zaczyna się

 

Czyżby Aztekowie?