Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Czyżby Aztekowie

PS. Za prości są... można ich rozdupczyć zanim zdążą powiedzieć "Quetzalcoatl"...

 

No to im sprawisz łomot, ale przynajmniej będzie to bardzo ciekawie wyglądać - w końcu któż inny może ci w jakikolwiek sposób jeszcze zagrozić (no, może poza zmasowanym buntem wasali)?

 

Jeśli zrobię to tak, jak w testowym podejściu, to wyjdzie pewnie z tego największa bitwa średniowiecza

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 106




​

21 marca 1244 roku królowa Ashild Norweska przystąpiła do likwidacji Królestwa Polskiego. To chore państwo, które utraciło wszystkie swoje rdzenne ziemie, nadal wegetowało w jednej jedynej prowincji w Skandynawii. Królowa Danuta Mazowiecka, której potęgę wyrażało jedne biedne hrabstwo, nawet nie chciała myśleć o oddaniu się w protektorat cesarstwa. Wskutek wcześniejszej wojny szkocko-polskiej i podpisanego traktatu pokojowego cesarz Alan nie mógłby podjąć działań wojennych bez znacznej utraty prestiżu. W związku z tym uknuł on intrygę wespół z królową Ashild, aby dobić Polskę rękoma swej lenniczki. Wynik wojny był łatwy do przewidzenia, gdyż Polska faktycznie nie dysponowała wojskiem ani sojusznikami.

​

Również w marcu 1244 roku Szkocja uwikłała się w wojnę Kastylii z muzułmańskim Toledo. Kastylijczycy podnieśli sztandary świętej wojny, a Alanowi, teściowi ich królowej, trudno byłoby odmówić udziału w tak szlachetnym przedsięwzięciu. Oczywiście udział Alana był jedynie formalny, gdyż nie miał zamiaru wysyłać do Iberii żadnych wojsk.


W kwietniu 1245 roku prymas Szkocji doniósł o szczęśliwej konwersji na katolicyzm ludności Alandii.


23 maja 1245 roku zakończyła się historia Królestwa Polski. Ostatnia królowa, Danuta Mazowiecka, zmuszona została do abdykacji zachowując jedynie swój honorowy tytuł polskiej księżniczki. Pozbawiona swego skandynawskiego domu wyemigrowała do Furstenberga na dwór swych teściów.

​

W grudniu 1245 roku znacznie wzrosła siła frakcji, która widziałaby na tronie szkockim księcia Ewana, jednego z młodszych synów cesarza. Zadziwiającym było, że poparcia jej udzielił król walijski. Przywódcą frakcji był książę Connacht, który zapewne nadal w pamięci miał bunt swojego ojca, dawnego marszałka Szkocji. W pierwszym odruchu cesarz Alan wysłał do Connacht swojego kanclerza, aby ten zmienił zdanie księcia, lecz potem przyszedł mu do głowy inny pomysł. Irlandzcy wasale zwykle sprawiali sporo problemów, które później lądowały na głowie cesarza, który nawet nie miał tam swoich prywatnych ziem. Alan uznał, że korona Irlandii nie jest mu potrzebna do szczęścia. Podarował ją swemu oddanemu stronnikowi – diukowi Sigeraedowi z Meath.

​

W marcu 1246 roku cesarz Alan wsparł szlachetną inicjatywę księżnej Ady z Alandii, która usiłowała przekonać księcia Kentu i Owernii do przekazania jednego z jego tytułów wasalowi. Książęta Kentu od zawsze mieli tendencje do centralizacji swojej władzy i w przypadku Umberta Okrutnego nie było inaczej. Niestety, Umbert nie potrafił zrozumieć korzyści płynących z tej zmiany i obraził się za udział cesarza. Jak dziecko, normalnie jak dziecko.


W październiku 1246 roku muzułmanie odłamu szyickiego ogłosili dżihad na ziemie perskie opanowane przez Złotą Ordę. Dla świata chrześcijańskiego były to świetne wiadomości, gdyż w ten sposób oba zagrożenia wzajemnie się wykrwawią.


28 stycznia 1247 roku w wieku 49 lat zmarła Murron de Perth, cesarzowa Szkocji, żona Alana i matka ich siedmiorga dzieci. Cesarz nosił w sercu żałobę po ukochanej żonie, lecz wiedział, że musi pojąć drugą. Wybór jego padł na szesnastoletnią córę cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego – Iudith Mazowiecką.

​

W lipcu bezpotomnie zmarł baron Errol, Godfrey. Lenno w stołecznej prowincji Gowrie wrócił do cesarza, który postanowił je zachować. Będąc zarazem lordem Gowrie nie musiał liczyć się z pożądliwym wzrokiem earla, który chciałby taką baronię dla siebie jak było to z zamkiem Crichton. Alan Kulawy od razu wyłożył grubszą sumkę na rozbudowę dzielnicy mieszkaniowej i kupieckiej w Errol, co powinno dostarczyć dodatkowych dochodów.


W tym samym miesiącu cesarz nawiązał romans z młodą (siedemnastoletnią) dwórką Euną. Związek z niezamężną kobietą szybko przyniósł owoc pod postacią niechcianej ciąży. W tej sytuacji Alan zaaranżował małżeństwo Euny z marszałkiem Khaetagiem.


W styczniu 1248 roku królowa Bretanii, sojuszniczka Alana, poprosiła o udzielenie jej wsparcia przeciwko chłopskiemu buntowi w jej kraju. Pierwotnie Alan nie miał zamiaru w ogóle cokolwiek robić, lecz wówczas dowiedział się, że armia buntowników liczy niemal pięć tysięcy żołnierzy. Bretonia nie byłaby w stanie sobie poradzić, a tuż obok leżało księstwo Orleanu, które było już lennem szkockim. Cesarz Alan zdecydował o wysłaniu swoich wojsk do Francji, aby rozprawić się z buntownikami naruszającymi boski układ rzeczy. Chamy nie powinny wyciągać rąk przeciwko szlachetnie urodzonym.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Co oznacza przydomek Alana?

 

Chromy, kulawy.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 107




​

Buntownicy przed armią szkocką uciekali, lecz bretońską chętnie zaatakowali. Nie przewidzieli tylko, że Bretończycy będą tak długo zwlekać przed walną bitwą, że zdążą nadejść posiłki cesarskie. Nagle przed pięcioma tysiącami chłopów stanęła trzykrotnie większa siła, której wodzowie zamierzali nauczyć moresu przeciwnika. Pod Ploermel kręgosłup rebelii został złamany, a kolejne wydarzenia jedynie dokończyły to, co wtedy się zaczęło. Królowa Bretonii Seonaid znów miała zapewniony spokój w swoim państwie.


4 maja 1248 roku w czasie porodu zmarła Euna, kochanka cesarza i zarazem żona marszałka Khaetaga. W swych ostatnich słowach wyznała, że maleńka Isabel pochodzi z nieprawego łoża, a jej prawdziwym ojcem jest Alan MacSev. Postawiony wobec niewygodnej prawdy Alan przyznał się do ojcostwa i uznał prawa Isabel przyznając jej swe nazwisko. Wydarzenia te odbiły się szerokim echem skandalu.

​

18 listopada 1248 roku urodziła się córka cesarza Alana Kulawego i młodziutkiej cesarzowej Iudith. Nadano jej imię Orabilia.


W grudniu na hrabstwo Fife najechali jacyś kretyni, którym wydawało się, że są Wikingami. Zabrali się za gwałty i rabunki, które trwały do momentu wkroczenia cesarskich wojsk. Wszystkich durniów wyłapano i wywieszono na przydrożnych drzewach.


W połowie roku 1249 znacznie w siłę urosła frakcja, która żądała umieszczenia na tronie księcia Ewana, obecnego króla-małżonka Kastylii. W skład frakcji wchodzili diukowie: Angus z Lancaster, John III z Wschodniej Anglii, Gilpatrick z Moray, John z Galloway (i Leinster), Magnus z Nothumberland oraz wielki burmistrz Hugh z Norrlandu. Alan skutecznym spiskiem zdołał wyeliminować spośród żywych lidera frakcji, księcia Angusa.


W lipcu 1249 roku wobec potęgi Złotej Ordy upadła islamska święta wojna o Persję.

​

W sierpniu Szkocja uwikłała się w wojny prowadzone przez Święte Cesarstwo Rzymskie. Cesarz Alan nie miał najmniejszego zamiaru udzielać pomocy teściowi, lecz jednocześnie nie pragnął również uszczerbku na swoim prestiżu, a takowy nastąpiłby w razie odmowy.


W październiku 1249 roku cesarz jednym posunięciem praktycznie rozbił koalicję lobbującą za księciem Ewanem – zrzekł się angielskiej korony na rzecz księcia Edwarda, następcy szkockiego tronu. Wytrąciło to miecz z rąk spiskowców na długi czas. Edward sprawnie przystąpił do swych rządów od razu zmieniając inwestyturę papieską na wolną osiągający tym samym większą kontrolę nad angielskimi katolikami.

​

W lutym roku pańskiego 1252 cesarz Alan Kulawy upomniał się o dziedzictwo swych przodków. Od lat Księstwo Skanii znajdowało się pod panowanie duńskim, a później węgierskim. Na ziemie, gdzie panowała księżna Donada MacSev, niedoszła cesarzowa, spadła pogańska nawałnica mieczem sprowadzająca dobrych katolików z drogi zbawienia. Należało je odebrać i ustanowić tam oświecone szkockie panowanie raz na zawsze. Oczywiście absolutnie nie miało to związku z planami Alana, aby przejąć tytuł króla Danii i Szwecji oraz stworzyć cesarstwo Skandynawii. Dobrotliwy Alan nigdy nie byłby zdolny do takiej perfidii! Jemu chodziło tylko o uratowanie biednych duszyczek rzuconych w odmęty pogańskiej wiary! Usłyszawszy o szczytnych działaniach Alan z pomocą natychmiast ruszył cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego, królowa Kastylii oraz królowa Saksonii. Oczywiście ta ostatnia nie miała w tej wojnie żadnego interesu w osłabianiu kraju, który zajął znaczną część jej ziem. Wszyscy mieli tylko szczytne cele.

​

Cesarz Alan do oświeconej misji zdobycia Skanii skierował ponad dwadzieścia sześć tysięcy swoich żołnierzy, wśród których ponad połowę stanowili elitarni wojacy gwardii cesarskiej. Po niezbyt długiej podróży morskiej wylądowali oni w Skanii, która od jakiegoś czasu skutecznie okupowana była przez Duńczyków. Zebrawszy szeregi do kupy armia pomaszerowała nad Cieśniny Duńskie, gdzie głównym celem był zamek Ringsted. Pod Naestved od niechcenia rozbili gwardię przyboczną jakiegoś lokalnego pogańskiego kniazia. W tym czasie na Bornholmie wylądowała armia Bretończyków. Ich królowa potrafiła okazać wdzięczność za uratowanie państwa podczas chłopskiego buntu. Trzeba było jej to zdecydowanie przyznać.


14 czerwca 1252 roku gwałtowna słabość spadła na cesarza Alana. Z dnia na dzień jego stan się pogarszał. W kilka niedziel nie był w stanie już samodzielnie wstać z łoża, a jego umysł spowijała coraz ciemniejsza mgła mącąca myśli. Zdaniem niektórych poganie rzucili na cesarza klątwę...

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Wrzucaj więcej mistrzu

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 108




​

Nadeszła pora na odcinek specjalny, aczkolwiek nieco nietypowy. Tym razem dominującą rolę mają tabelki Odcinek ten głównie skupia się na najważniejszych kwestiach – złocie, armii i rodzinie. Pewnie zaskoczą Was momentami niemal identyczne tabelki, ale wówczas zwracajcie po prostu uwagę na odmienne sortowanie kolumn. W porównaniu do innych krajów Szkocja wypada w wielu kwestiach zaskakująco mocno. Można się pokusić o stwierdzenie, że właściwie Szkocja jest najpotężniejszym imperium chrześcijańskim.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

Miałem gotowe, ale na laptopie i nie miałem za bardzo jak wrzucić

 

Jakby papę zbanishować.

 

Nie myślałeś o skonsolidowania państw będących we wladaniu MacSev w jednego bloba?

 

To byłoby ekstremalnie trudne.

 

Ale opłacalne.

 

Zrób szkockiego papieża.

 

Szkoda mi kasy na ładowanie w kolegium kardynalskie. Ostatnio jak patrzyłem tam, to Sycylia pakowała swojego kandydata na kardynała za 2000 sztuk złota - wolę za tę kasę postawić 2-3 miasta

 

Bardziej chodziło mi o zdobycie papieża przy mocy stali niż złota.

 

Nawet nie wiesz z jaką przyjemnością położyłbym ręce na jego zachomikowanej górze pieniędzy

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 109




​

Niespodzianka, drugi odcinek specjalny pod rząd W poprzednim skupiłem się na tabelkach, a w tym screeny idą ze świata. Uznałem, że wpakowanie tego wszystkiego do jednego odcinka to zdecydowanie za wiele by było

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Francja wygląda jak sałatka owocowa

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 110




​

Ciężka choroba cesarza wymusiła przyspieszenie działań wojennych. Śmierć Alana zakończyłaby tę wojnę bez rozstrzygnięcia, gdyż to właśnie w imię jego roszczeń wybuchła. Wodzowie nadal się wahali, lecz ze Scone nadchodziły coraz bardziej alarmujące wieści. 21 listopada 1252 cesarz w malignie przestał poznawać swych bliskich. Gorączka trawiła jego ciała i pokryła umysł nieprzebytą zasłoną. Wobec wyraźnej niedyspozycji cesarskiej wyznaczony został regent. Rządy w imieniu Alana sprawował książę Dabid II, jego kanclerz.

​

Od momentu rozpoczęcia regencji wojna wkroczyła w nową, szybką fazę. Upadek głównej twierdzy strzegącej przejścia Cieśninami Duńskimi rozpoczął lawinę domina. Wodzowie armii cesarskiej otrzymali zielone światło na przyspieszenie działań i nie mieli zamiaru z tego przyzwolenia rezygnować. Od tej chwili kolejne miasta i zamki padały pod naciskiem zdecydowanych szturmów.


6 stycznia 1253 roku urodził się kolejny cesarski syn – Andrew. Najmłodszy z alanowych synów nigdy miał nie poznać swego ojca.


Wojna o księstwo Skanii zakończyła się 1 lipca 1253 roku. Cesarskie wojska maszerowały właśnie z Szlezwiku do Holsztynu, gdy nadeszły wieści o zawarciu pokoju.

​

3 sierpnia 1253 roku wskutek dworskiej intrygi diuk Dabid II odsunięty został od funkcji regenta, a jego rolę przejął Everard de Grandola, jeden z dworaków cesarskich. W tym samym czasie rozpoczęło się wyplenianie pogan z księstwa Skanii. Jako iż cesarz Alan roszczenia swoje wywodził z praw dziedzicznych, a nie świętej wojny, to otrzymał w spadku również wszystkich pogańskich hrabiów, baronów, kapłanów i burmistrzów. Należało się z nimi natychmiast rozprawić. Przezornie w Skanii rozłożyło się ponad dwadzieścia tysięcy żołnierzy, lecz okazało się, że ich obecność nie była konieczna. Wszyscy poganie potulnie oddali swoje stanowiska.


30 sierpnia 1253 roku w wieku zaledwie pięćdziesięciu sześciu lat zmarł cesarz Alan Kulawy. Na tron wstąpił trzydziestosiedmioletni Edward, król Anglii i książę Wysp. Edward w momencie intronizacji był człowiekiem przeciętnym, bez specjalnych talentów. Po ojcu nie odziedziczył talentu do intryg, a dyplomatą był... No cóż, określenie go w tej materii „miernym” byłoby nadmierną pochwałą. Nie potrafił zjednywać sobie ludzi. Do tego wszystkiego przybywało chętnych do odebrania tronu – w końcu Alan w celibacie nie żył i potomków sporo napłodził.

​

Po wstąpieniu na tron cesarz Edward najpierw przystąpił do zaaranżowania małżeństwa swojego dziedzica, Donalda. Odpowiednią partią dla niego była córka chorwackiego króla – Mirjana. Po hucznych zaślubinach młody książę otrzymał górę zaszczytów i związanych z nimi obowiązków. Oficjalnie mianowany został księciem Wysp, a dodatkowo od ojca otrzymał księstwo Skanii. Szczególnie to drugie księstwo przynieść mogło wiele problemów, gdyż własne hrabstwa otrzymało tam wskutek intrygi regenta dwóch braci cesarza Edwarda. Można było się spodziewać, że obaj będą knuć jak samemu dostać jak najwięcej władzy. To już jednak było zmartwienie Donalda, gdyż Edward miał swoje własne. Osłabiona przez zmarłego Alana frakcja opowiadająca się za koroną dla króla Ewana ponownie wzrosła w siłę i mogła wystawić pod swoimi rozkazami przynajmniej jedenaście tysięcy mieczy.

​

Nic tak dobrze nie wpływa na politykę wewnętrzną, jak krótka, zwycięska wojenka. Zwłaszcza jeśli jest to wojenka przeciwko poganom. Edward miał na tyle oleju w głowie, żeby poznać i pojąć tę prawdę. Padło znów na Węgrów. Tym razem celem świętej wojny była Jutlandia – bogata ziemia, w której południowej części ciągle znajdowała się większość chrześcijańska obecnie uciskana przez pogan.

​

Na sojusznicze wezwanie do broni odpowiedziała nadal wdzięczna za interwencję królowa Kastylii oraz teść następcy tronu, król Chorwacji. Cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego z uszczerbkiem na honorze wycofał się ze swoich zobowiązań. Gdy prawie dwadzieścia sześć tysięcy żołnierzy płynęło do Jutlandii, w Norwegii wybuchło chłopskie powstanie. Cesarz liczył na rozwiązanie tego problemu przez królową norweską, lecz miał się na tym srogo przeliczyć. Chociaż wojska rebelianckie liczyły zaledwie trzy tysiące ludzi, a królowa miała pod bronią już ponad siedem tysięcy, to wolała skierować te oddziały do walki z niepokornym wasalem. Edward również nie miał zamiaru przerzucać swoich jednostek na północ mając rozpoczętą wojnę z Madziarami. Chłopscy buntownicy otrzymali wolną rękę.











-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Cała władza w ręce chłopów!

 

Wolność dla wszystkich! Śmierć arystokratom!


A tak nawiasem jak tam idzie zakonom?

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 111




​

Po kilkutygodniowym oblężeniu zamku Jelling w Północnej Jutlandii wojska szkockie przystąpiły do generalnego szturmu. Przy stracie kilkuset wojowników udało się zdobyć główną twierdzę tego rejonu. Niemniej nadal zamek Horsenes stwarzał podobne zagrożenie.



23 lipca 1254 roku na zachodnim wybrzeżu Szkocji wylądowały dziwaczne okręty pełne cudacznych ludzi – ubrani byli w bogato zdobione stroje przybrane licznymi piórami, a mowa ich była zupełnie niezrozumiała. Mimo to po kilku tygodniach udało się opanować wzajemnie na tyle swe języki, by zrozumieć w jakim celu obcy przybyli. Przed oczami oczarowanych możnych rozkładali niewiarygodne skarby oferując je w zamian za kupno ziemi. Wzbudziło to nieufność Szkotów, którzy węsząc podstęp stanowczo odmówili transakcji. Przybysze nazywający siebie Aztekami głęboko zirytowali się i obrzucając klątwami od jakiegoś Tezcatlipoca, Quetzalcoatla czy innego Huitzilopochtliego. Na wszelki wypadek odprawiono stosowne egzorcyzmy i spalono prewencyjnie ze dwie wiedźmy.

​

Po serii trudnych oblężeń i szturmów oraz utracie trzech tysięcy ludzi Północna Jutlandia w ciągu niecałego roku wpadła w szkockie ręce. W tym czasie bretońscy sprzymierzeńcy nie próżnowali i również plądrowali ziemie madziarskich pogan. Gdy w grudniu 1254 roku cesarska armia ruszyła na południe w celu wyzwolenia katolickiego Szlezwiku, przybyło poselstwo od króla węgierskiego. Na przełomie roku 1254 i 1255 zawarto porozumienie pokojowe, w wyniku którego cała Jutlandia przeszła pod panowanie szkockie.


Zwolnione z działań wojennych w Jutlandii cesarskie wojska pomaszerowały na północ, gdzie w krótkiej kampanii rozbiły chłopskie powstanie.


W marcu 1255 roku cesarz Edward odebrał królowi Danii i Szwecji Ludvigowi II tytuł księcia Jutlandii. Ludvig już od dawna był tylko księciem tych ziem tylko z nazwy. Edward pochopnie podarował ten tytuł swemu następcy, lecz nie do końca przemyślał ten ruch. Zgodnie z prawami Danii króla wybierali tam elektorowie, a pozostawiając Jutlandię przy szkockiej koronie miałby do dyspozycji dwóch elektorów – siebie i syna Donalda jako księcia Skanii.

​

17 maja 1255 roku urodziła się Eva, córka Edwarda.


W październiku 1255 roku cesarz Edward zainwestował znaczne sumy w fundację trzech miast w hrabstwach Orkadów, Szetlandów i Connacht.


W listopadzie 1256 roku nadeszły zatrważające wieści o dostrzeżeniu ogromnej azteckiej floty przy Przylądku Finisterre. Krew w żyłach zmrażały wiadomości o tym, co najeźdźcy robili w podbitych miastach, gdzie składali ofiary z żywych ludzi wydzierając im serca kamiennymi nożami. Wielu wędrownych kapłanów, mnichów i kaznodziejów poczęło głosić kazania o końcu świata i biblijnej Apokalipsie. Licznych ludzi ogarnęło zbiorowe szaleństwo.

​

17 marca 1256 roku na Wyspach wylądowała ponad stutysięczna aztecka armia. Skromna gwardia księcia Donalda została rozniesiona w pył, a schwytani Szkoci ponieśli straszliwą śmierć na ołtarzach pogańskich kapłanów. Na wieść o przybyciu tak ogromnej armii, która bez pytania przystąpiła do walki, cesarz Edward zarządził powszechną mobilizację. Cieszyć się tylko mógł, że dzięki zapobiegliwości swych przodków w skarbcu w Scone znajdowały się duże zasoby finansowe, które mogą zapewnić zwycięstwo w tej kampanii.

​

Wobec barbarzyńskiego pogańskiego zagrożenia cesarz Edward wezwał posiłki z całej Europy. Pod cesarskimi rozkazami stanęli wielcy mistrzowie Eadwig Saksoński (Zakon Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie), Diogenes Neapolitański (Suwerenny Rycerski Zakon Szpitalników Św. Jana, z Jerozolimy, z Rodos i z Malty), Prohor Domagojevic (Zakon Santiago) i Orson Karling (Rycerze Calatravy). Śmietanka europejskich zakonów rycerskich wystawiła do walki z Aztekami ponad dwadzieścia trzy tysiące ludzi, z czego prawie trzy tysiące siedmiuset braci zakonnych. Na tym jednak Edward nie poprzestał. Świetna sytuacja finansowa cesarstwa pozwoliła mu na zebranie największej armii najemnej w dziejach. Na usługach Szkocji były: Biała Kompania, Kompania Świętego Jerzego, Bracia Witalijscy, Compagnia del Cappelletto, Compagnia della Rosa, Kompania Katalońska, Kompania Nawarska, Kompania Szwajcarska, Kompania Bretońska, Kompania Szkocka, Kompania Saksońska i Wielka Kompania. W sumie dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy najemników. Razem z zakonami rycerskimi cesarz Edward najął sto dwadzieścia dwa tysiące ludzi, a do tego dojść jeszcze miało piętnaście i pół tysiąca żołnierzy gwardii cesarskiej oraz czterdzieści tysięcy powołanych ludzi z domen cesarskich oraz wasalnych. Wobec stytysięcznego azteckiego zagrożenia Szkocja wystawiała siłę, która w szczytowym momencie liczyć mogła niemal sto siedemdziesiąt osiem tysięcy ludzi.






-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Noo, nareszcie godny przeciwnik Szkocji Super byłoby zobaczyć taką bitwę w Total Warze Już sobie wyobrażam tę największą bitwę w dziejach gry. A Cesarz Szkocji tak czy siak przejdzie do legendy.

 

Kiepsko to wygląda (dla azteków)


Bedzie opis bitwy ?:>:>