Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Żeby z tego jeszcze wyszła walna bitwa do opisania... Aztekowie w tej materii mnie zawiedli.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 112




​

Pod Finlaggan w księstwie Wysp zginęło ponad cztery tysiące ludzi należących do księcia Donalda. Stutysięczna armia aztecka dosłownie rozszarpała wojska szkockie. Niemniej ten opór kupował czas na zebranie sił w Scone. Przez okres marca i kwietnia roku 1257 zbierała się cesarska armia, a Aztekowie w zadziwiający sposób rozdzielali swoje siły usiłując jednocześnie być wszędzie. Najwyraźniej głęboko im się spieszyło, żeby zająć jak największe tereny i założyć tu placówkę swojego plugawego imperium.

​

W maju stupięćdziesięciotysięczna armia szkocka wreszcie ruszyła ze swoich leż pod Scone. W tak wielkim zgromadzeniu ludzi zaczynały o sobie dawać znać choroby związane z brudem i złym jedzeniem, więc należało działać szybko nim wybuchnie jakaś epidemia, która rozłoży wojska bez walki. Do pierwszego starcia doszło pod Fortingall w hrabstwie Atholl. Tracąc jedynie pięćdziesięciu żołnierzy cesarska armia rozniosła na mieczach dziesięć tysięcy przeciwników. To był pierwszy raz gdy Aztekowie spotykali się z masowym wykorzystaniem ciężkiej kawalerii oraz silnie opancerzonej piechoty. Konie wzbudzały wśród najeźdźców strach – w swojej ojczyźnie nie znali takich zwierząt. Do tego gdy na grzbiecie konia znajdował się zakutany od stóp do głów w stal jeździec, którego nie imały się strzały...

​

Cesarska armia nie czekała i maszerowała dalej na północ. Pod zamkiem Urquhart w hrabstwie Moray znów przy minimalnych stratach rozniesiono piętnastotysięczny aztecki korpus. W czerwcu pod Rosemarkie kolejnych jedenaście tysięcy Azteków zostało odesłanych do swoich krwawych bogów. Nie szczędzono nikogo. Poruszając się na północ Szkoci, zakonnicy i najemnicy widzieli przerażające przykłady barbarzyńskich zachowań najeźdźców. Znajdowano ołtarze ofiarne skąpane we krwi ludzkiej. Nikt nie czuł litości wobec wroga. Po bitwie pod Rosemarkie armia podzieliła się na dwie części – jedna pomaszerowała do Caithness, a druga na Wyspy.

​

Okres wojny z Aztekami wybrali sobie przedstawiciele miast, aby przedstawić swoje żądania obniżenia podatków. Absurdalne roszczenia wysunął burmistrz Simon z Eidskog. Cesarz Edward słusznie wskazał wyższą rację stanu, która uniemożliwia takie posunięcie, lecz burmistrzowie nie zrozumieli tego i uznali działania władcy za afront.


W lipcu rozbito ponad trzydzieści tysięcy azteckich żołnierzy w Caithness i na Wyspach. Następnie wojska cesarskie pomaszerowały na południe, gdzie nadal przebywały liczne wrogie oddziały. W tym momencie zniszczono już niemal trzy czwarte z atakujących sił najeźdźców i wygrana w tej wojnie była na wyciągnięcie ręki. Dodatkowo z południa zmierzał piętnastotysięczny korpus wojsk lennych z Anglii i Walii, co jeszcze bardziej wzmacniało cesarza. Pod Glasgow doszło do połączenia tego korpusu z jedną z północnych armii – tamże również stoczono bitwę z azteckim wojskiem, w trakcie której zginęło jedenaście tysięcy wrogów, a osobistą odwagą na polu bitwy wykazał się cesarz Edward.

​

We wrześniu 1257 roku zniesiono oblężenie w Atholl miażdżąc niemal sześć tysięcy Azteków. W tym momencie pozostało już tylko jedenaście tysięcy wrogich żołnierzy w hrabstwie Buchan. Ostatecznie armia inwazyjna zniszczona kompletnie została w starciu pod Ellon, gdzie Szkocja wystawiła swą armię w pełnej krasie. Ponad sto czterdzieści tysięcy żołnierzy pod cesarskimi sztandarami zmiotło z powierzchni ziemi ostatni jedenastotysięczny oddział Azteków. Ze stu tysięcy, które zaatakowały Szkocję, nie uszedł świadek klęski. Niemniej na południu Europy, w Hiszpanii, druga taka armia odnosiła sukcesy.

​

Po bitwie pod Ellon, starodawną macierzą rodu MacSevów, cesarz Edward rozpuścił najemne wojska pozostawiając pod swoją komendą jedynie żołnierzy szkockich oraz zakony rycerskie. W grudniu 1257 roku do domów odesłał również wojska ze swoich domen. W Gowrie przebywało w tym czasie ponad trzydzieści siedem tysięcy żołnierzy, głównie zakonników. Wojna jeszcze się nie zaskoczyła, chociaż aztecki władca przystałby na ofertę białego pokoju. Cesarz postanowił czekać do momentu, aż przeciwnik zmięknie i przedstawi korzystniejsze warunki pokojowe. W międzyczasie Edward podziękował za pomoc zakonów rycerskich i odesłał je z hojnymi darami.

​

W styczniu 1259 roku u wschodnich wybrzeży Szkocji znów pojawiła się wielka flota aztecka. Edward zaczął żałować decyzji odesłania zakonników, lecz nie załamywał się. Wezwał pod broń żołnierzy z księstwa Albany oraz swoich gwardzistów. Łącznie dysponował ponad dwudziestoma sześcioma tysiącami ludzi oraz nadzieją, że azteckie armie poniosły w Hiszpanii straty, które poważnie je osłabiły.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Zbyt łatwo to poszło. Mam nadzieję, że chociaż ten obecny desant trochę pomiesza ci szyki.

 

Jak dla mnie to było tylko rozpoznanie terenu

 

Aztekowie zachowali się jak lemingi. Liczyłem u nich na epicką bitwę, a tu kicha.

 

Dobij ich niech wracają i potulnie czekają do EUIV kiedy to Ty im zrobisz taki wjazd

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 113




​

Jakież było zaskoczenie gdy z tych nieprzeliczonych okrętów na brzeg wysadzono zaledwie siedem tysięcy żołnierzy. Toż same załogi wrogich jednostek liczyły więcej ludzi, niż ten żałosny desant. W starciu pod Falklandem położono trupem ponad cztery tysiące Azteków. W finalnej rozprawie pod Perth rozsiekano pozostałe dwa tysiące siedmiuset kończąc tym samym również wojnę z agresywnym imperium z zachodu. Szkocja obroniła się przed najazdem.

​

Zwycięska wojna przeciwko Aztekom osłabiła frakcje na łonie Szkocji, lecz nie wyeliminowała ich. Nadal istniała silna grupa możnych gardłująca za osadzeniem na tronie króla Ewana Kastylijskiego, a co poniektórzy przebąkiwali o uzyskaniu niepodległości. Może i Edward nie był wybitnym przedstawicielem swoje rodu, lecz dowiódł już, że dla swego kraju jest dobrym przywódcą. Nie miał najmniejszego zamiaru pozwolić na roztrwonienie spuścizny po swoich przodkach w imię interesów grupki szlachetków. Wojna na tyle zmieniła Edwarda, że wyzbył się swojej wrodzonej nieśmiałości.


15 sierpnia 1259 roku królowa Ashild zaatakowała niewielkie norweskie hrabstwo Trondelag, które oderwało się od królestwa Danii i Szwecji. Podbicie tej ziemi przez Norwegów było tylko kwestią czasu.

​

Przybycie Azteków do Europy przyniosło nie tylko śmierć i zniszczenie, ale również towary, które wcześniej nie były tutaj znane. Proste w uprawie ziemne bulwy mogły być rozwiązaniem dla wielu klęsk głodowych, a ciepły klimat południa Europy sprzyjał rozwojowi krzaków rodzących soczyste, czerwone owoce gaszące jednocześnie głód i pragnienie. Co bogatsi mieli okazji spróbować zamorskiego smakołyku z owoców drzewa zwanego w języku barbarzyńców cacahuatl. Kto raz spróbował słodkiego napoju z owoców cacahuatl, ten nigdy nie zapominał tego smaku.

​

Zwycięska wojna przeciwko Aztekom nie przekonała licznych arystokratów do wspierania idei wielkiej Szkocji. Ciągle wielu z nich uważało, że ich partykularne interesy powinny stać nad interesami przyświecającymi całemu imperium. Skandynawska część imperium wciąć marzyła o niepodległości chociaż ich dotychczasowe bunty zostały zmiażdżone twardo. Zadziwiającym było, że niezależność osiągnąć chciała również Republika Norrlandu, która tak szczodrze do tej pory była obdarowywana przez cesarza. Inna grupa niezadowolonych widziałaby na tronie w Scone księcia Ewana, króla-małżonka Kastylii, zamiast cesarza Edwarda.

​

W listopadzie 1260 roku rozpoczęła się rozbudowa przyzamkowych miast Scone i Errol. Główny wkład w te wielkie inwestycje dokonany został sumptem cesarskim.


W styczniu 1261 roku cesarz ufundował wielki turniej rycerski dla szlachciców z całego imperium. Na turnieju tym okaleczającą ranę odniósł jeden z uczestników, Ranald de Perth.


22 stycznia urodziła się Nuala, córka cesarza Edwarda.


W kwietniu przewodnictwo w skandynawskiej frakcji niepodległościowej przejął diuk Arnvid Młody. Nieszczęśliwie jednocześnie pełnił on funkcję mistrza szpiegów cesarza Edwarda, więc mógł wprowadzać go w błąd co do istniejącego zagrożenia. W Szkocji dramatycznie rosło zagrożenie wybuchem wojny domowej. Niestety, nieco miesiąc później diuk Arnvid przystąpił do otwartego działania przedstawiając swemu seniorowi ultimatum. Oburzony Edward odrzucił je w całej rozciągłości, a oznaczało tylko jedno – wojna!

​

W pierwszym rzucie Edward wysłał do Jutlandii swoją gwardię, a za nią popłynęły wojska z jego domen. W sumie w Jutlandii zebrało się trzydzieści tysięcy szkockich wojowników. W tym czasie wróg podrzucił drobne oddziały do Szkocji, gdzie doszło do relatywnie niedużych starć ze zmobilizowanymi wojskami lenników. Głównym polem walki miała stać się południowa Szwecja, gdzie wróg operował siłami liczącymi ponad dwadzieścia jeden tysięcy żołnierzy.

​

W grudniu pod Lund zmieciono z powierzchni ziemi dwutysięczny oddział altmarski. Spośród Altmatrczyków nie został świadek klęski. Następnie armia cesarska pomaszerowała na spotkanie trzynastotysięcznego korpusu najemnych rabusiów w służbie diuka Arnvida. Kierowani głównie żądzą łupu najmici wycofali się, lecz wskutek splotu niefortunnych decyzji zostali zapędzeni w kozi róg i zmuszeni do przyjęcia walki. Czując się niepewnie na polu bitwy wobec przeważających sił, wielu z wrogów czmychnęło nim rozpoczęło się prawdziwe starcie. O „przekonaniu” do niepodległościowej sprawy diuka Arnvida niechże zaświadczy chociażby fakt strat po obu stronach.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Kiedy można spodziewać się kolejnej części?

Wysłane z mojego GT-P5210 przy użyciu Tapatalka

 

Ciężko powiedzieć - nie mam ostatnio czasu na pisanie.

 

Zdążysz przed 18 września napisać jeszcze jakiś odcinek ... czy to będą pernametne wakacje ?

 

Czemu akurat 18 września?

Wysłane z mojego GT-P5210 przy użyciu Tapatalka

 

Zdążę, zdążę

 

18 września jest planowane referendum w Szkocji .

 

Tak właściwie to na laptopie mam odcinek 115 gotowy, ale zajęty jestem i nie mam kiedy wrzucić. Poza tym rozgrywkę znowu trzeba popchnąć, a pacjenci jak na złość nie potrafią zrozumieć, że muszę czasem do AAR-a pograć, a nie tylko się nimi zajmować

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 114



​

Na pomoc rabusiom Arnvida ruszyły jego regularne wojska, lecz nie zdążyły dotrzeć na czas. Niemniej ich przybycie do południowo-wschodniej Szwecji było dla armii Edwarda darem z niebios. Pod Kalmarhus doszło do starcia dwudziestu ośmiu tysięcy Szkotów przeciwko dziesięciu tysiącom Norwegów i Szwedów. Jedną trzecią wrogów stanowili uciekinierzy z poprzedniej bitwy, których morale stało na żałośnie niskim poziomie. Nie dość, że sami byli zdemoralizowani, to jeszcze swym zachowaniem zadbali, żeby rozłożyć resztę wojska, które oczekiwało bitwy jak wyroku. Doprowadziło to do prawdziwej rzezi buntowników. Po stronie szkockiej zginęło trzystu ludzi, a wrogowie uszczupleni zostali o niemal siedem tysięcy trupów.

​

Wojna o niepodległość Skandynawii nie osłabiła znacznie frakcji, która w księciu Ewanie upatrywała lepszego cesarza, niż w Edwardzie. Na czoło frakcji wysunął się król Walii Uhtred. Cesarz mianował Uhtreda podczaszym i przekazał mu szczodry podarek w złocie aby zmniejszyć jego zaangażowanie w działania mogące grozić stabilności państwa.


W tym czasie cesarskie wojska w Norwegii zdobywały szturmami jeden zamek za drugim. Było już właściwie kwestią czasu zanim rebelia zostanie zduszona, a jej przywódcy znajdą swe miejsce w ciemnicach Scone, lecz zaszły nieprzewidziane okoliczności. Z „pomocą” wystąpili Duńczycy, którzy zwietrzyli interes. Zaatakowali oni diuka Arnvida, aby przejąć jego Bergslagen. Dysproporcja sił była oczywista i jasnym było, że diuk Arnvid długo nie da rady walczyć na dwa fronty. W listopadzie 1262 roku diuk zaoferował cesarzowi pokój na warunkach status quo ante bellum. Cesarz Edward wyśmiał go.


W grudniu 1262 roku król Walii ostatecznie wycofał swoje poparcie dla idei koronowania króla Ewana Kastylijskiego na cesarza Szkocji. Wraz z utratą poparcia Uthreda siła frakcji znacznie spadła.


W maju 1263 roku doszło do ostatniej wielkiej bitwy rebelii diuka Arnvida. W bitwie pod Borgholmem dwadzieścia trzy tysiące cesarskich żołnierzy starło się z dziesięcioma tysiącami buntowników. Porażka Arnvida była oczywista, lecz kto inny zebrał frukta tej wiktorii. Szybka reakcja duńskiego króla, który odebrał przemocą ziemie diukowi, zakończyła konflikt. Arnvid udał się ze swoją rodziną na tułaczkę po dworach, a Bergslagen zostało dołączone do Danii. Cesarz Edward poprzysiągł zemstę na Duńczykach za takie perfidne okradzenie go w biały dzień.

​

W ramach dalszego osłabiania opozycji cesarz Edward postanowił zabić diuka Richarda IV z Moray. Uzyskał w tym celu znaczne wsparcie, lecz na ostatnim etapie sprawa się wydała. Krew diuka pozostała na rękach cesarza i nie wpłynęło to pozytywnie na jego postrzeganie w oczach poddanych.


Aby zwrócić uwagę lenników na inne sprawy, w listopadzie 1263 roku cesarz wypowiedział wojnę pogańskiemu węgierskiemu królowi Arpadowi II. Celem świętej wojny stało się księstwo Zelandii. Edward wykorzystał okres, w którym książę Konrad wraz z koalicją sojuszników walczył o władzę królewską przeciwko małoletniemu Arpadowi II. Węgry w tym czasie były już znacznie osłabione, co powinno zapewnić bezproblemowe zwycięstwo i upieczenie dwóch pieczeni na jednym ogniu. Księstwo Zelandii w rękach cesarza mogło pozwolić na otwarcie kwestii przynależności korony duńskiej.

​

Sytuację na Węgrzech wykorzystali również Duńczycy, którzy rozpoczęli wojnę o Holsztyn. Okazję wyczuł również niedawny buntownik, król Norwegii Sverre. Uznał on, że militarne zaangażowanie cesarza na Półwyspie Jutlandzkim pozwoli mu na wzmocnienie własnych sił i wywalczenie niepodległości. Linia norweskich monarchów zaczynała powoli irytować szkockich przedstawicieli rodu MacSevów. Ile by tych podłych Skandynawów nie spotkało zaszczytów i dobroci ze Scone, tyle byli od razu gotowi oddać w swej niewierności i zdradliwości. Może jeszcze nie jest to ten moment, lecz linia Ynglingów powinna raz na zawsze spaść ze stolca w Oslo i pogrążyć się na śmietniku historii gdzie jej zasłużone miejsce. Spisek Sverrego osłabiony został wraz z niewyjaśnioną śmiercią wielkiego burmistrza Republiki Norrlandu. Nowy burmistrz wcale nie był pozytywniej nastawiony wobec cesarza, niż poprzedni. Szkoda.

​

Wobec rosnącej siły frakcji króla Sverrego cesarz musiał znacznie pospieszać swoje wojska tak, aby zakończyć podbój Zelandii zanim wybuchnie bunt. Wojna domowa wisiała cały czas w powietrzu. Panowanie Edwarda i jego ojca zdawało się otwierać czarny okres walk domowych oraz dążeń wasali do uniezależnienia się od władzy w Scone.







-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Mam takie pytanie apropo mechaniki gry ; obszary innego cesarstwa asymilują się jak królestwa ,czy musisz mieć 2 cesarstwa jednocześnie , by udobruchać dążenia niepodległościowe swych wasali w Skardynawii?

 

Nie znam odpowiedzi na to pytanie, ale tylko podejrzewam, że zmniejszenie buntów tam możliwe jest dopiero po stworzeniu drugiego cesarstwa.

 

Chyba 50 albo 100 lat trzeba do asymilacji, a im więcej koron cesarskich tym więcej spisków.

Wysłane z mojego GT-P5210 przy użyciu Tapatalka

 

Ale, tym więcej koron, tym większe rozbicie na poszczególne korony. Ogółem zasada jest taka, że jak posiadam personalnie z 10-20 królestw i i kilka cesarstw, to o buntach można pomarzyc, bo wszystko roździela się na osobne frakcje i nikt nie ma wystarczająco dużo % by wypowiedzieć wojnę.

 

Ale jak oddasz o0korony wasalom to panowanie bez buntu nalezy do udanych.

Wysłane z mojego GT-P5210 przy użyciu Tapatalka

 

Żeby nie było - piszę kolejne odcinki, praca posuwa się do przodu. Niemniej chcę zbudować zapas na 2-3 tygodnie tak, żeby historia toczyła się w sposób ciągły, a nie taki szarpany jak ostatnio. Póki co są gotowe 3 nowe odcinki, a czwarty jest rozpoczęty.

 

Truć w tym temacie, że masz pisać?

Wysłane z mojego Nexus 5 przy użyciu Tapatalka

 

Nie ma takiej potrzeby - póki co to w ogóle muszę popchnąć rozgrywkę, a to wymaga zagrania na laptopie (na pececie jest monitor 23" i później obrabianie screenów na laptopie 15,6" jest mocno niewygodne). Pewnie do weekendu coś zagram, ale na kiedy będą odcinki? Nie wiem.

 

Sev, kiedy odcinek?

 

Z tego co wiem ma 6 lub 5 z kawałkiem w zapasie i nie zacznie wrzucać dopóki zapasu nie zrobi.