Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Kogo masz na myśli?

 

O tego !

Spoiler

 

To nie mój. Gość jest jednym z dowódców z Królestwa Jorvik bodajże Zaś co do wartości maksymalnych, to na pewno to taką nie jest. Grając Polską kiedyś trafił mi się marszałek mający coś koło 35 punktów umiejętności martial.

 

Jest też exploit pozwalający dowolnie nabijać szpiegostwo.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 8




​

W czerwcu 896 roku książę Barid rozpoczął kolejną wojnę z Królestwem Albany. Tym razem celem jego kampanii było hrabstwo Ross. Król Donald dobrze rozpoczął wojnę przechwytując część sił wroga nim zdołał on połączyć je w jedną dużą armię. Najpierw w Moray pokonał pięciuset ludzi Barida, a następnie rozbił wojska oblegające Ross, by następnie ścigać niedobitki aż na wyspy. Do kolejnego starcia doszło znów w Ross. Armie z południowych lenn Barida nie zdążyły z odsieczą dla północnych, lecz nadal stanowiły one znaczną siłę. Donaldowi udało się rozbić i te wojska samemu ponosząc relatywnie niskie straty. Ta wojna układała się przedziwnie po myśli króla Albany. Wszystko szło zbyt pięknie.

​

Cóż, w marcu 897 roku sprawy zaczęły się komplikować, gdyż earl Strathearn postanowił sobie zająć Gowrie. W tym celu wysłał siedem setek żołnierzy, by oblegali stolicę króla Donalda.


W kwietniu tego samego roku earl Morgan ożenił się z przyrzeczoną mu Ioanną z Armenii Mniejszej. Wprawdzie słyszał pogłoski, iż Ioanna jest słabego zdrowia, a do tego jeszcze ma niepokojące ciągotki do swych dwórek, lecz zdecydował się honorować postanowienia swojego ojca. Z okazji zaślubin w lennach Morgana zebrano dodatkowy podatek.


Wojny króla Donalda toczyły się pomyślnie do maja 898 roku, gdy dołączyły się do niej siły lothiańskie. Lothianie rozbili armię Donalda, a następnie wspólnie z earlem Strathearn rozpoczęli oblężenie Gowrie. Król Albany mógł jedynie szarpać mniejsze oddziały wroga bez szans na strategiczne zwycięstwo.

​

Niespodziewanie w kwietniu 899 roku książę Barid wystąpił z propozycją pokojową. Najwyraźniej książę miał dosyć wojny, w której poniósł takie ofiary, a nie miał wystarczającej cierpliwości by przekuć klęskę w ostateczne zwycięstwo. Takich problemów nie miał earl Strathearn, dla którego konflikt przynosił same korzyści. W sierpniu 900 roku Donald musiał się zgodzić na oddanie Gowrie. Earl Morgan przewrotnie nie wspomógł swojego seniora ani jednym żołnierzem ze swoich prywatnych oddziałów.

​

W maju 900 roku zmarł król Szkocji Sigtrygg, a na tron wstąpił jego nastarszy syn Sigtrygg II. Jak to przy zmianie władców, rozgorzały wewnętrzne konflikty. Na koronę pożądliwie od lat już patrzył królewski wuj, książę Barid, a i earlowi Strathearn zamarzyła się niepodległość. 3 września tego samego roku wybuchła kolejna szkocka wojna domowa. Earl Morgan nie mógł od razu wykorzystać nadarzającej się okazji, gdyż na kilkanaście tygodni rozłożyła go słabość wielka. Dopiero w marcu 901 roku choroba przeszła i Morgan przystąpił do działania. Kluczową rolę w jego planach stanowili najemnicy z Kompanii Katalońskiej i Saksońskiej, łącznie trzy tysiące doborowego chłopa. 23 marca wypowiedział oficjalnie świętą wojnę earlowi Strathearn. Za earlem z miejsca opowiedział się pogański władca Orkadów, lecz Morgan nie obawiał się go samemu mając 3700 ludzi. Na początku czerwca Morganowi udało się już podbić całe Gowrie. Wobec lądowania dziewięciuset Okradyjczyków w Fife musiał zmienić swoje plany i najpierw ruszył na południe. 3 lipca pod Dunfermline Morgan odniósł wspaniałe zwycięstwo roznosząc wroga w pył. Z całej armii Okradów, która wylądowała w Fife, przeżyło raptem 159 ludzi. Na polu bitwy na żer wilkom i ptactwu zostały trupy 768 wrogów.

​

19 lipca wojska Morgana dotarły pod zamek w Crieff oblegany przez zrewoltowanych wieśniaków z Argyll. Armia Morgana położyła trupem ponad pięciuset chłopów tracąc zaledwie czternastu ludzi. Pozostali buntownicy wycofali się w nieładzie na ziemie Barida, co ucieszyło earla Buchan. Każde dodatkowe zamieszenia u wrogów służyło jego sprawie. Gdy ludzie Morgana przystąpili do oblężenia Crieff, niedobitki Orkadyjczyków postanowiły odbić zamek w Scone. By temu zapobiec, earl wydzielił kilkusetosobowy oddział, który przerwał wrogie oblężenie. Operacja powiodła się bez większych problemów, lecz w międzyczasie w Gowrie wylądowała kolejna armia z Orkadów. W tej sytuacji wydzielona grupa wojsk Morgana zawróciła do Strathearn, a najmici przystąpili do szturmu zamku w Crieff.

​

6 września 901 roku wojska Morgana zdobyły Crieff i to wystarczyło. Earl Strathearn poddał się i opuścił swoją domenę w niesławie, zaś MacSev stał się jednym z najpotężniejszych ludzi w Szkocji. Posiadał dokładnie połowę wszystkich hrabstw Królestwa Albany, a ambicje miał nie mniejsze, niż ojciec.




-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 9




​

W lutym 902 roku zakończyła się wojna domowa w Królestwie Szkocji oraz nastąpiła zmiana na tronie. Król Sigtrygg II wylądował w lochach, a koronę na swoje skronie założył jego wuj Barid. Ten sam Barid, który miał kilka dobrych powodów, aby powywieszać wszystkich przedstawicieli rodu MacSev.

​

W połowie roku 902 Morgan MacSev postanowił wyeliminować Nialla mac Aeda, jedynego syna jednej z dwóch możliwych spadkobierczyń króla Donalda. Pierwotny spisek został zdekonspirowany przez pijaństwo dwórki Nialla, lecz za drugim razem udało się zabić cel.


Na początku rok 903 earl Buchan uznał, że trzech braci o dwóch za wielu. Do czasu, gdy sam będzie miał potomka, życie oszczędzi Concharowi, lecz godziny życia małego Sionna były już policzone. Spisek był liczny i niezwykle silny. Biedny Sionn nawet nie spodziewał się, że będąc w jednej komnacie z zaufaną dwórką Grouch może w pewnej chwili poczuć, że jej silne ręce złapią go pod pachami, stopy oderwą się od podłogi, a za moment znajdzie się za szerokim parapetem zamkowej baszty z krzykiem lecąc na spotkanie brukowych kamieni dziedzińca. Morgan nawet wspiął się na wyżyny dramatyzmu pomstując nad okrutnym losem młodszego brata, by następnie w swej komnacie radośnie wznieść puchar przedniego wina za udane morderstwo.

​

Czasem Morgan żałował, że nie pozbył się Conchara zamiast Sionna. Młodszy brat wykazywał coraz więcej cech żałosnej kreatury ludzkiej. Od swego mistrza szpiegów wiedział już, że Conchar wykazuje zboczenie w kierunku młodszych chłopców, a kilku stajennych już się osobiście o tym przekonało. Do tego był słabego charakteru i wyraźnie nieśmiały oraz wycofany względem obcych. Morgan często modlił się, żeby spłodzić potomka. Dziedzictwo ojca nie może przecież wpaść w ręce tego idioty Conchara.


Świadom stałego zagrożenia ze strony cholernego króla Barida I, earl Buchan wysłał do niego swojego kanclerza, żeby chociaż próbował w jakiś sposób zniechęcić wyspiarza do myślenia nad odegraniem się. Kanclerz sprawował się na tyle dobrze, że Barid przynajmniej przestał publicznie lżyć Morgana, co było już postępem.

​

1 lipca 904 roku król Donald chyba poczuł się nieco zbyt mocny. Uznał, że nadeszła pora odebrać to, co zabrał królowi Hugh uzurpator Ivar. Cholera wie na co liczył Donald posiadając raptem 1400 swoich żołnierzy, ale wypowiedział tę przeklętą wojnę, a Morgan musiał się zdecydować czy go poprzeć czy wbić mu nóż w plecy. W przypadku zwycięstwa mógł zawsze liczyć na tytuł diuka – jeśli nie Moray, to może Albany. W razie porażki Donalda mogło stać się absolutnie wszystko. Co by jednak nie miała przynieść przyszłość, Morgan rozpoczął drastycznie oszczędzanie. Tak na wszelki wypadek, żeby móc wynająć te półtora tysiąca najemników. Albo z pięć tysięcy. W grze o tron miało to znaczenie.


Sprawdzianem poparcia dla Morgana miała stać się bitwa o Argyll. Król Donald dysponował o wiele mniejszymi siłami, niż Barid. Na pierwszy rzut oka Donald powinien dostać takie lanie, że na kopach wróciłby do Moray, ale... szczwany lis zdołał wygrać i to we wspaniałym stylu. Z armii Barida pozostało ośmiuset ludzi, a Donald stracił jedynie trzy setki swoich.

​

O tym co zrobi Morgan MacSev zdecydował król Barid wycofując swoje pokonane wojska na ziemie szkockiego earla. Wkroczenie do Strathearn to był najgorszy błąd Barida w jego karierze. Posłaniec, który doniósł o tym Morganowi, chyłkiem uciekł nie chcąc się narażać na gniew earla. Z miejsca Morgan wezwał swoje wojska, żeby rozbić w proch i pył oddziały Barida. Uprzedził go w tym król Donald, lecz Morgan już nie miał wątpliwości kogo wspierać w tej wojnie, a zdecydowanie miał czym.

​

26 grudnia armia Morgana wspomogła króla w bitwie pod Dunollie, gdzie była siłą rozstrzygającą o zdecydowanym zwycięstwie Donalda Mądrego. Baridowe wojska musiały uciekać z podkulonym ogonem, a do tego mając na karku żołnierzy królestwa Albany. Do marca 905 roku armia szkocka została wyrżnięta w ciągłych starciach z oddziałami Morgana i Donalda. Earl Buchan dla wydatniejszego wsparcia swego seniora pozostawił swoje wojska w Agryll aby przyspieszyć zajęcie prowincji.

​

W kwietniu 905 roku Morgan dowiedział się, że jego żona Ioanna jest w ciąży. Earl był wniebowzięty. Wreszcie spodziewał się potomka, który może rozwiązać kwestie dziedziczenia dotychczas zdominowane przez tego sodomitę Conchara. Obserwując swą żonę w kolejnych miesiącach ciąży Morgan zdał sobie nagle sprawę, że ją kocha. Rzadkie było to przy aranżowanych małżeństwach ludzi, którzy wcześniej nigdy się nawet nie widzieli, że earl był tego pewien. Do tego Ioanna również zapałała do niego gorącym uczuciem, które zdołało nawet oddalić na drugi plan jej ciągotki do kobiet.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Mówię Ci Sev, coś tu śmierdzi...

[video=youtube;0cZ6KVd7N5w]http://www.youtube.com/watch?v=0cZ6KVd7N5w[/video]

 

O, przepraszam

A osobiście wolę to
[video=youtube;2vUeB4p9pNI]http://www.youtube.com/watch?v=2vUeB4p9pNI[/video]

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 10




​

21 listopada 905 roku na świat przyszedł spadkobierca Morgana MacSeva, jego pierworodny syn Bran MacSev. Niedługo później do domów wrócili żołnierze earla, gdyż wszystkie zamki i miasta Argyll padły. Od tego momentu król Donald miał sobie radzić sam, lecz tak dobrze być nie mogło. W lutym 906 roku wybuchła ponownie chłopska rewolta w Argyll. Wojska królewskie pogoniły chłopską bandę, lecz wylądowała ona z miejsca na ziemiach earla Morgana, który musiał zebrać wojska w celu pogonienia krnąbrnych chłopów. W niezwykle wyrównanej bitwie pod Cardiff udało się przegnać chłopskie oddziały poza obszar domeny Morgana, a przy okazji rozwiązała się ważna rodzinna sprawa. Przebity widłami zginął Conchar MacSev, po którym starszy brat nie płakał. Tak właściwie to Conchar miał wiele szczęścia, gdyż niedługo przez bitwą Morgan od swojego mistrza szpiegów dowiedział się, że jego brat spiskuje przeciwko życiu nowonarodzonego Brana. Rozwścieczony tym faktem earl już uspokajał swoje myśli barwnym opisami tortur jakim podda brata, lecz jakiś wsiur załatwił to bez robienia złego wrażenia na okolicznych możnowładcach. Przy okazji spełniły się też marzenia Brianag, która nawet z odległej Kolonii kombinowała jakby tu Conchara wysłać na przedwczesne spotkanie z ojcem.

​

W marcu 908 roku w wiek dorosły wkroczyła najmłodsza siostra Morgana, który nie zwlekając zbyt długo wydał ją za mąż za diuka Herberta I z Poitou.


Aż do grudnia 908 earl Morgan nie musiał podejmować żadnych działań interwencyjnych w wojnie Donalda o koronę szkocką. Król Albany radził sobie zaskakująco dobrze wspomagając się oddziałami najemnymi, lecz popełnił błąd przystępując do oblężenia wysp u zachodniego wybrzeża Szkocji. Paskudne warunki pogodowe i niedobory żywności powodowały liczne zgony w obozie oblegających sił. Do tego pozostawiony sam sobie Barid zdołał zgromadzić półtora tysiąca żołnierzy, z którymi ruszył na odsiecz Suderyjarowi. Earl Morgan nie zdążył na czas zebrać swoich wojsk by pomóc Donaldowi, więc tym bardziej nie mógł uwierzyć swym uszom, gdy królewski posłaniec poinformował go o świetnym zwycięstwie nad Baridem. Mimo iż ten ostatni miał o połowę więcej żołnierzy, to ich morale było tak słabe, że szczuplejsze wojska Donalda zmusiły go do odwrotu. Na to tylko czekał Morgan. Dorwał armię szkockiego króla w Ross, gdzie w bitwie pod Tain zadał mu klęskę.

​

W kolejnych bitwach: pod Elgin, St Moulag i Glasgow earl Morgan rozgromił niedobitki wielkiej armii Barida i wziął do niewoli jednego z jego dowódców. Nie spoczywając na laurach MacSev pomaszerował dalej na południe i rozbił z marszu armię hrabstwa Teviotdale w bitwie pod Roxburghiem. Z poczuciem dobrze wypełnionego obowiązku earl poprowadził swoją armię z powrotem do swych ziem, a królowi pozostawił zadanie zdobywania kolejnych zamków.

​

Również w grudniu 906 roku z tego świata odszedł król Barid, a na tron wstąpił jego syn Sörkver. Nowy król może sprytem i zdolnościami do knowania nie mógł doścignąć swego zmarłego ojca, lecz był zdecydowanie bardziej uzdolniony w sztuce wojennej, a to było bardzo potrzebne w obecnym konflikcie.

​

Jeszcze raz earl rozesłał wici w marcu 910 roku, gdy odtworzona armia Sörkvera usiłowała odbić Argyll. Pod St Moulag wojska Morgana bezsprzecznie wygrały wgniatając ludzi króla Szkocji w błotnistą ziemię. Większość niedobitków zginęło w potyczce pod Auchterarder niecały miesiąc później.

​

17 sierpnia 910 roku w Strathearn poganie zamordowali biskupa Kennetha z St Machar w trakcie jego działalności misyjnej. Bezwstydni bałwochwalcy spalili świątobliwego księdza na stosie w ofierze swym mrocznym bóstwom. Earl Morgan nie zniechęcił się faktem nieświadomego stworzenia Kościołowi nowego męczennika (kilka wieków później biskup Kenneth zostanie wyniesiony do godności świętego) i wysłał tam jego następcę, biskupa Brice'a. Szczęśliwie Brice'a nie spotkał tak okrutny los, a do tego zastał już przygotowany przez Kennetha grunt do chrztu prowincji, z czego skwapliwie skorzystał ogłaszając w grudniu 910 roku, że Strathearn od tej pory jest ziemią katolicką.

​

W trakcie działań oblężniczych miast i zamków Lothian król Donald zdołał uwięzić dwóch synów jarla Ofeiga skutecznie wywierając na nim presję ich zamordowania. Osłabiło to silną wolę jarla i spowodowało wcześniejszy upadek Lothian. Jednocześnie earl Morgan znów interweniował w wojnie zbierając oddziały z Strathearn na odsiecz królewskiemu garnizonowi Clydsdale. Obie armie starły się pod Dumbarton, a wrogą armią dowodził sam król Sörkver. Mimo względnego nieprzygotowania wojsk Morgana udało się wygrać, chociaż ze znacznymi stratami.

​

Wylizawszy rany trzy setki żołnierzy Morgana pomaszerowało na południe, gdzie obozował Sörkver w oczekiwaniu na posiłki. Udało się dorwać jego armię przed połączeniem i rozbić obie jej części w bitwie pod Melrose. Wraz z upadkiem Lothian król Sörkver musiał uznać swoją porażkę i przekazać szkocką koronę Donaldowi. W akcie łaski król Donald pozostawił Sörkvera jako jarla Sudreyjaru.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Zwasalizujesz to malutkie państwo pokojowo czy siłą?

 

Nie mam na niego claima niestety.

 

Taki ładny AAR, byłaby szkoda, gdybyś w końcu miał przegrać.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 11




​

Wraz ze zwycięstwem króla Donalda Mądrego przy wydatnej pomocy earla Morgana nadeszła pora, aby upomnieć się o nagrodę za swoją wierną służbę. Morgan miał doskonale sprecyzowany pomysł jak powinien zostać wynagrodzony – księstwo Albany, którego większość ziem już kontrolował, było idealne. Donald świetnie wiedział, że gdyby nie interwencje wojsk earl Buchan w krytycznych momentach wojny, to zwycięstwo odniósłby już zapewne Barid, a najpóźniej jego syn. W związku z tym nie robił żadnych problemów Morganowi i bez zbędnej zwłoki nadał mu tytuł diuka Albany. Oznaczało to, że Morgan bezpośrednio posiadał cztery hrabstwa oraz piąte, Atholl, jako lenno. Król Donald bez problemów zaakceptował fakt, że nowy diuk stał się pod każdym względem drugą siłą Szkocji.

​

Dbając o rozwój swojej domeny diuk Morgan wyłożył naprawdę grube sumy na rozbudowę zabudowy miejskiej w Scone, Cupar i Crieff, lecz doskonale wiedział, że ściągając więcej ludzi odzyska te pieniądze w podatkach.


W październiku 911 roku lord Morgan poparł zwiększenie autorytetu Korony Szkockiej. Diuk Albany zdawał sobie sprawę, że koniecznie jest wzmocnienie państwa, gdyż wokół nadal znajdowało się wielu wrogów wewnętrznych i zewnętrznych. Osobiście uważał, że pozostawienie dawnych możnych Sörkvera oraz jego samego nie tylko przy życiu, ale na ich domenach, to poważny błąd. Większość z nich stanowili poganie, którzy nie uznawali praw boskich płynących z Biblii i chrześcijańskich tradycji. W związku z tym wśród nich łatwiej było o bunt, który mógł być tragiczny w skutkach. Może nie powinno to specjalnie obchodzić Morgana, bo nawet za bardzo nie przepadał za Donaldem, ale z drugiej strony... królestwo! Po cholerę je rozwalać, skoro można przejąć gotowe? Może zająć to trochę czasu, ale Severus poczynił odpowiednie przygotowania, a Morgan obecnie już był diukiem. Kto wie, może Bran będzie królem?


25 stycznia 912 roku najgorsze oczekiwania Morgana stały się prawdą. Cholerny jarl Dag wybrał sobie niepodległość. Diabli wiedzą co sobie dureń wyobrażał – że magicznie przeniesie wojska z Norfolk do Argyll i następnie pokona Donalda? Najwyraźniej zabrakło mu wsparcia jakiegoś Merlina, bo Donald zgromadził ponad 3400 ludzi przejechał się po brzuchach żołnierzy Daga.

​

W czerwcu 912 roku udało się Donaldowi dopaść armię earla Dublinu. Drań od jakiegoś czasu już kombinował jakby tu uzyskać niepodległość, więc bunt jarla Daga spadł mu z nieba. Irlandzki biedaczek tylko miał problemy z liczeniem na liczbach przekraczających sumę palców rąk i stóp, więc nie ogarnął kompletnie z jak dużą armią przyjdzie mu się spotkać. Najwyraźniej nie udało mu się również znaleźć czterolistnej kończyny, bo szczęścia nie miał zupełnie. Cała jego armia została rozjechana, a dowódcą wojsk króla Donalda był, ku głębszej ironii, książę Sörkver – dawny król szkocki.

​

W międzyczasie książę Sörkver zmarł w wyniku trudów kampanii wojennej, chociaż błąkały się plotki, że te trudy to głównie załapany od markietanek syfilis, ale kto by w głupie gadanie wierzył. W każdym razie Sörkver umarł i jeden problem był z głowy.


W październiku 912 roku królewska armia pokonała oddziały jarla Daga pod Suffolk. Porażka poganina praktycznie przypieczętowywała dalsze losy wojny, jednakże czekało jeszcze długie oblężenie. Królewskimi na tym etapie wojny dowodził zaufany burmistrz Inverness, Angus z rodzinnej domeny króla – Moray.

​

Gdy Morgan dowiedział się, wypuścił z ręki puchar z winem, który roztrzaskał się o posadzkę komnaty. Kogo jak kogo, ale Angusa o taki numer by nie podejrzewał w życiu. Ten cholerny burgmeister nie mógł działać sam, to było niemożliwe. Zapewne maczała w tym palce Malmure, ale nie można było jej odmówić sprytu. Zabić króla Donalda u szczytu jego powodzenia, by przejąć koronę, która wpadła jej w ręce niczym dojrzałe jabłko. Na jej miejscu kazałby następnie obedrzeć Angusa ze skóry, a głowę zatknąć na włóczni nad bramą swego zamku, lecz ona jakby nie zauważyła, że ma królobójcę pod bokiem. Pewnie dlatego, że ciągnie swój do swego – Malmure, a właściwie to królowa Malmure I Szkocka zdązyła ubrudzić swoje ręce w królewskiej krwi. Morgan żałował jedynie, że najstarsza z dzieci króla Kennetha I nie dożyła chwili, w której mogłaby założyć koronę, gdyż to Moray najlepiej z nich się do tego nadawała. Niestety, przeżyła Konstantyna i Hugh, a niewiele jej brakło, żeby przeżyć jeszcze Donalda i uprzedzić w kolejce swą młodszą siostrę.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty


Ad Sauron - piszę 24. odcinek i nadal jestem w grze

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 12




​

Królowa Malmure kontynuowała wojnę z jarlem Dagiem, gdyż była równie niechętna przyznaniu mu niepodległości jak jej poprzednik. Diuk Morgan na wszelki wypadek za sporą sumkę złota obstalował budowę kamiennego muru wokół rodzinnej twierdzy w Ellon. Nagła zmiana władcy postawiła go w nagłej niepewności co do dalszych losów, a od wielu lat jego klan znany był ze wspierania starszej Morag, a nie młodszej Malmure. Niepokoiło również Morgana to, że Malmure posiadała pewne roszczenia wobec hrabstwa Gowrie, które aktualnie do niego należało.

​

Na szczęście Malmure nie wiedziała, że za śmiercią jej jedynego syna Nialla stał earl Severus. Równie dobrze było, że się nie dowiedziała kto stał za śmiercią córki Nialla, a jej wnuczki, bo tym razem był to diuk Morgan. Wszystkie spiski i zlecone morderstwa, a do tego wymogi twardej ręki w rządzeniu księstwem zmieniły Morgana. Kiedyś bardzo uprzejmy wobec wszystkich, z czasem stawał się coraz bardziej drażliwy i szorstki.

​

Zmianę charakteru diuka poczuli szczególnie mieszczanie, gdyż Morgan bardzo mocno przykręcił im podatkową śrubę. Petycje burmistrzów pozostały niewysłuchane. Diuk chętne inwestował w domenę, ale do tego potrzebował pieniędzy. Pieniędzy, których mieli mu dostarczyć właśnie mieszczanie. Szlachta jakoś nie miała nic przeciwko podwyżkom podatków dla miast. Pewnie dlatego, że do ich kiesy Morgan nie miał zamiaru zaglądać... zbyt głęboko.

​

W lipcu 914 roku księżna Ioanna zaszła w kolejną ciążę.


23 sierpnia 914 pod Argyll burmistrz Angus poniósł tak sromotną klęskę, że Morgan na miejscu królowej pokazowo by go stracił. Sam posiadając 2200 wyszkolonych żołnierzy uległ czterem tysiącom chłopskiego „wojska”. Akurat w te rejony przywlekła się irlandzka chłopska rewolta, która wcześniej się przetoczyła przez szereg innych hrabstw. Angus nie zdołał zatrzymać rozpuszczonego do granic możliwości chłopstwa i stracił półtora tysiąca swoich ludzi wybijając jedynie dziewięciuset wieśniaków. Do dzisiaj nie wiadomo jakim cudem wsiury z widłami i cepami zdołały tak zmasakrować opancerzonych, dobrze uzbrojonych i wyszkolonych żołnierzy. Prewencyjnie wskazane byłoby obdarcie Angusa ze skóry. Tak dla przykładu.

​

W wrześniu 914 roku diuk Morgan przeniósł swoją stolicę do Scone w hrabstwie Gowrie. Uznał, że w ten sposób chociaż w pewnym stopniu zabezpieczy się przed możliwymi żądaniami królowej, a do tego Gowrie było rejonem z większym potencjałem, niż Buchan. Pewnym minusem była miernie rozbudowana infrastruktura zamku w Scone, lecz kasa MacSevów była całkiem dobrze wypchana złotem. Na początku diuk Morgan opłacił wzniesienie kamiennego muru wokół kasztelu.


W listopadzie tego samego roku Morgan przechodził kryzys osobowościowy. Z jednej strony dworskie klechy namawiały go do pobożnego życia powstrzymującego się od ziemskich pokus z wielkim naciskiem na przekazanie złota na potrzeby kościelne. Z drugiej jednak strony była żona i kompanioni. Ioanna od czasów wczesnej młodości znacznie się zmieniła i z cnotki pożądliwie patrzącej na kształtne dzierlatki przerodziła się w niewy... nie, źle. W kobietę świadomą swych potrzeb w łożnicy. Nagłe wstrzymanie zaspokajania tych potrzeb mogłoby doprowadzić do pewnych komplikacji, a tego Morgan wolał uniknąć. Do tego kompanioni nie zrozumieliby w żaden sposób przerzucenie się na chleb i wodę, gdy na stole jest mięso, piwo i wino. Mając z jednej klechów, a z drugiej żonę i wesołą kompanię Morgan ostatecznie się zdecydował – nie ma co się hamować. Raz się żyje.

​

14 stycznia 915 roku zakończył się bunt jarla Daga. Na ziemiach zapanował spokój, a sam jarl zmienił warunki bytowania na dosyć skromne – w głębokim lochu ze szczurami i na dosyć ubogiej diecie. Tak w ramach kontemplacji swoich błędów.


7 kutego 915 roku urodziła się Sorcha, drugie dziecko, a pierwsza córka diuka Morgana. Mając już dwójkę dzieci diuk zapragnął teraz ozdobić swoje skronie szkocką koroną. Nie chwalił się tym głośno, bo jej obecna posiadaczka mogłaby mieć jakieś obiekcje. Usiłowała ona zresztą w dwie niedziele później namówić Morgana do poparcia zwiększenia autorytetu Korony, lecz diuk nie wykazywał niezbędnego do tego entuzjazmu.


Już 31 marca 915 królowa Malmure chciała pokazać jaka to jest łaskawa i wypuściła jarla Daga z lochu. Dag raczej nie wykorzystał tego czasu produktywnie i nie wywietrzały mu z głowy buntownicze myśli. Malmure jednak liczyła, że go ugłaska wolnością, a potem wykorzysta dla swoich celów, lecz srogo się zawiodła. W związku z tym dwa miesiące później usiłowała pozbawić go domeny. Dag rzecz jasna nie miał interesu w pokojowym zrzeczeniu się swego dziedzictwa, więc wybuchła ponowna wojna domowa. Morganowi nie spodobało się pozbawianie wasala jego ziemi – w końcu taki los mógł spotkać i jego. Znacznie lepiej było takie problemy załatwiać definitywnie i bez zbędnego hałasu.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Całkiem nieźle, jakieś szansę na koronę królewską?
Masz chyba dość wojska ,żeby zmienić króla?

 

Szanse są zawsze, ale czasem większe, czasem mniejsze. Póki co moje armie muszę opierać na najemnikach, więc kwestią kluczową jest zawsze ilość złota, a nie własnych wojsk.

 

Z takiego królestwa jak Szkocja przy maksymalnym rozwinięciu provów ,można wycisnąć do 20k wojska ,ja z Ruthenii wyciskałem jakieś 20k a Ruthenia jest dziczą.
Jest szansa na odcinek koło północy?

 

Nie jestem królem Szkocji, więc nie mam szans na takie wojsko. Z mojej domeny w zależności od praw królestwa mogę do 2000-2500 ludzi mieć, ale to są mocno zmienne wartości, gdyż często prawa koronne wahają się od autonomicznych wasali po średni autorytet korony.

Odcinek będzie jutro rano najpewniej.

 

Szkoci jaki mają ten budynek dający bonusy w postaci ataku dla jakiegoś rodzaju wojska i jego jakąś ilość?
Fabrykuj claimy i zajmuj hrabstwa, nei myślałeś o zajęciu tych terenów pogańskich na południu?
Postaraj się go wrzucić w nocy.

 

Nie gram typowego WC - tak naprawdę to sam nie wiem czy gram WC czy nie. Rozwijam akcję tak, jak mi się akurat potoczy. Nie mam wielkiego ciśnienia na posiadanie wielu hrabstw. Koronę szkocką chcę, ale pewnie zdobędę ją może przed rokiem 1000. Nie wiem.

Odcinek będzie jutro rano. Ustaliłem sobie cykl jednego odcinka dziennie i tego chcę się trzymać.

 

Mówię wieczorem ,ale po północy.
Podnieś to ile mają dawać Ci wojska.
Tej grupie kulturowej specjalny budynek daje ciężką piechotę?
Jak tak to go zbuduj.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 13




​

W listopadzie 915 roku okazało się, że Ioanna po raz trzeci jest w ciąży. Pierwsze lata związku Morgana i Ioanny były trudne, lecz teraz prawdziwie owocowały. 7 lipca 916 urodziła się druga córka imieniem Eithne. W międzyczasie królowa skutecznie dokończyła kampanię przeciwko jarlowi Dagowi posyłając go na zieloną trawkę.


Stan pokoju w Szkocji był niezwykle rzadki. Właściwie to nie tyle był pokój, co międzywojnie. 21 października 916 roku wybuchła kolejna wojna. Cholera ich wie dlaczego, ale Duńczycy zamarzyli sobie, że podbiją Norfolk. Brakło im śledzi do kiszenia czy co?

​

Cóż za zaskoczenie, w grudniu Ioanna znów zaszła w ciążę. Księżna zaczęła rodzenie dzieci niemal na skalę przemysłową!


Stycznie roku 917 przyniósł parszywe wiadomości. Najwyraźniej w całej Danii zabrakło tych kiszonych śledzi, bo do Norfolk zwaliło się prawie dziewięć tysięcy smakoszy tego śmierdzącego paskudztwa. Naprawdę, jak można to jeść? Przecież cuchnie to jak martwy od miesiąca stary cap. Albo jak szkocki góral.

​

Słysząc wieści z południa Morgan poczuł śledziowaty zapach klęski. Aby maksymalnie zniechęcić do rabowania swoich włości, wyłożył grube sumy na budowę fos wokół zamków Scone, Crieff i Cupar. Wprawdzie dla dla dziewięciu tysięcy śledziożerców jakaś fosa to nie jest wielki problem, ale może chociaż trochę z nich zamieniłoby się na karmę dla ryb. Nie śledzi, bo ich w fosach nie było.


Zgodnie z oczekiwaniami Norfolk padło, lecz na północ pomaszerowała tylko część wojsk duńskiego króla. Dokładniej to prawie 5700 ludzi. Królowa zdołała przeciwko nim wystawić 3900 swoich ludzi, czyli niemal dwa tysiące mniej. Dawało to jakieś szanse chociażby na poważne osłabienie wroga gdyby nie jeden drobny fakt – idiotka Malmure podzieliła siły. Naprzeciwko Duńczykom zostawiła 1700 ludzi, a reszta zapakowała się na okręty i popłynęła w siną dal. Szkoci bitwę przyjęli w Gowrie i dostali w skórę aż huczało. Stracili tysiąc dwustu ludzi zabijając jedynie setkę przeciwników. Czy Malmure liczyła, że Morgan zwoła swoje wojska na pomoc? Możliwe, lecz się głęboko przeliczyła. Diuk Albany nie zamierzał dać sobie zabić swoich 1800 ludzi, których mógł wystawić, bo królowa gdzieś wysłała 2200 swoich.

​

7 lipca urodził się drugi syn Morgana i Ioanny nazwany imieniem Ros.


Wskutek dziwnej polityki wojennej królowej Malmure w styczniu roku 918 podpisano pokój oddający Norfolk Duńczykom. Przebrzydłe skandynawskie paskudy mogły sobie teraz do woli odławiać brytyjskie śledzie.


Po roku spokoju, w trakcie którego nie wybuchła żadna wojna, nie było najazdów, a jedynie hrabina Dublina przebąkiwała coś o niepodległości, królowa Malmure zaprosiła diuka Morgana na wielką ucztę. MacSev z oporami jechał do Moray nie spodziewając się niczego dobrego, lecz tym razem mile się zaskoczył. Po początkowych oporach wraz z kolejnymi kielichami wina rozmowa między królową, diukiem i jarlem Saemundrem rozwinęła się wspaniale. W pewnym momencie cała trójka opuściła biesiadę i debatowała w osobnej sali. Wszyscy się dogadywali tak wspaniale, że aż trudno było w to uwierzyć. Wszyscy troje wielką ucztę zakończyli jako przyjaciele i tyko żal było Morganowi, że dla szkockiej korony musiałby wbić nóż w plecy takiej osobie, jak Malmure.

​

Niedługo po uczcie zakończył się roczny okres pokoju. Malmure wtajemniczyła Morgana i Saemundra w swoje plany względem maleńkiego królestwa Strathclyde, gdzie „rządził” niepełnoletni król Rhobert I. Po dwóch pierwszych bitwach jasne było, że wojna zakończy się bardzo szybko. Malmure wystawiła ponad cztery tysiące zbrojnych, a biedny Rhobert jedynie ośmiuset. Po wspomnianych bitwach z armii Strathclyde zostały tylko niedobitki ukrywające się po lasach. Po rocznym oblężeniu Rhobert poddał się. Królowa oszczędziła życie nieszczęsnego króla-dziecka i zabrała go na swój dwór, gdzie otoczyła go matczyną niemal opieką. Rhobert, z wiadomych względów, do swej babki Malmure miłością nie zapałał.

​

Listopad 920 roku przyniósł serię poważnych inwestycji książęcych. Zdając sobie sprawę z naprawdę silnego obciążenia podatkowego miast diuk postanowił z własnego budżetu wybudować rynki w Perth, Aberdeen i Dunfermline. Kosztowało go to naprawdę poważne sumy, lecz liczył na ich zwrot w podatkach przy okazji zwiększonego obrotu handlowego.


W grudniu 920 roku Ioanna była w piątej ciąży. 7 września 921 roku urodziła trzecią córkę, której nadal imię Sileas.







-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Sehr gut.
W miastach nadbrzeżnych pobuduj stocznie pomoże to potem przy wycieczkach do Norwegii ,żeby pozbyć się uciążliwych najazdów.
Co strzeliło do łba tym Duńczykom ,że się wybrali do tej Szkocji z wizytą?
Jaki masz teraz dochód? Planujesz podnieść podatki szlachcie i kościołowi? Bardziej opłaca budować mury niż targi ,bo
mury zawsze dają jakiś bonus do wojska i bonus do kasy.
Wrzucaj po dwa odcinki dziennie jak masz taki ich zapas.
Jorvik dalej istnieje? Jak dasz radę to wrzuć mapę świata.

 

Nie inwestuję w stocznie, bo kontrnajazdy mogłyby być dla mnie bardzo kosztowne politycznie. Norwegia to ogromne państwo obecnie.

Skandynawowie zwani Normanami lubili wycieczki na Wyspy Brytyjskie.

Dochód w tamtym czasie był jakoś rzędu 9-10/miesiąc. Inwestuję i w mury i w wioski oraz targi. Inwestycje w podnoszenie podstawy podatku same w sobie nakręcają przyszły dochód, bo biskupi, baroni i burmistrze mają większy dochód, który mogą inwestować w holdingi. Podatki wysokie płacić będą tylko miasta. Baroni zerowe, kościół minimalne.

Będzie nadal jeden dziennie. Póki co mam wenę i piszę (aktualnie piszę dwudziesty piąty), ale to się może zmienić.

Pojawia się i znika. Zależnie od sytuacji politycznej. W spojlerze mapy Europy z 944 roku.

Spoiler

 

Fallen, fallen is Constantinople [*]