Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Póki co sześć odcinków zapasu. Jeszcze nie wiem kiedy wznowienie.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 115
​

Działania wojenne przeciwko pogańskim Madziarom to była czysta przyjemność. Ich armia istniała w szczątkowej ilości, a zamki obsadzone zwykle były przez szczupłe załogi. W lutym 1265 roku wojna zakończyła się przyłączeniem Zelandii do Cesarstwa Szkocji.

​

W celu ugłaskania króla Sverrego cesarz Edward podarował mu hrabstwo Fyn oraz podległe mu tytuły. Nie przyniosło to spodziewanego efektu, a jedynie niepotrzebnie wzmocniło nieprawomyślnego władcę. 15 czerwca 1265 roku król Sverre przedstawił ultimatum wsparte przez licznych jego stronników. Zażądał uniezależnienia się od korony szkockiej, z którą nie czuł się związany. Cesarz Edward odmówił tym żądaniom.

​

Na dniach wybuchła kolejna wojna domowa. Niestety, Sverre nie poniósł odpowiedniej kary podczas buntu diuka Arnvida i teraz owocowało to. Cesarz zebrał dwie armie do walki z rebeliantami – cesarską gwardię, która tymczasowo stacjonowała w Zelandii, oraz wojska lenne z Szkocji i Anglii. W sumie miał pod swoimi rozkazami około trzydziestu sześciu tysięcy żołnierzy. Wróg w południowej Anglii wystawił jedynie niecałe dziewięć tysięcy, lecz większe armie formowały się w Norwegii oraz w księstwie Orleanu.

​

Cesarska gwardia przystąpiła do odzyskiwania niedawno nadanych królowi Norwegii ziem hrabstwa Fyn, a wojska lenne ruszyły na południe w celu rozniesienia armii wroga nim połączy on swoje siły. Dodatkowo zmobilizowano wojska króla Irlandii, aby odzyskać jedyne buntujące się na Zielonej Wyspie hrabstwo. Na tyłach desantowała się jesienią dwutysięczna armia orleańska, która przystąpiła do plądrowania Gowrie i oblężenia stołecznego Scone. Wobec zagrożenia na południu cesarz nie zdecydował się z podążeniem z natychmiastową odsieczą swej stolicy. Pod Eynsham doszło do bitwy z wojskami księstwa Essex. Siedemnaśćie tysięcy cesarskich stanęło przeciwko niecałym pięciu tysiącom wrogów. Zwycięstwo było miażdżące. Trzy czwarte przeciwników zaległo trupem pobojowisko stając się wybornym pożywieniem dla lokalnych padlinożerców oraz łowców łupów. W listopadzie 1265 roku pod Marlborough cesarska armia zaatakowała wojska księcia Kentu. Z czterech tysięcy wrogów ocalał jedynie tysiąc. 25 listopada 1265 roku cesarz Edward zmarł po kilkunastu dniach choroby. Dopadła go czarna ospa, wobec której nie miał żadnych szans. U sterów nawy państwowej stanął młody cesarz Donald – utalentowany administrator, lecz mierny wojownik. Zamieszanie ze zmianą władcy nie wróżyło dobrze dla Szkocji.

​

W grudniu 1265 roku cesarska gwardia po długim marszu dotarła do stołecznej prowincji Norwegii, gdzie stoczyła bitwę z armią króla Sverrego. Niestety, był to tylko ułamek jego sił, więc główny kręgosłup militarny Norwegów nie został złamany mimo wysieczenia tam ponad dwóch tysięcy ludzi.


Jeszcze w 1265 roku mieszczanie wyczuli słabość nowego władcy i wystosowali petycję dotyczącą zmniejszenia obciążeń podatkowych. Cesarz Donald dzięki swoim wysokim umiejętnościom administracyjnym zdołał przekupić przewodniczącego delegacji, co skutecznie storpedowało zakusy burmistrzów.


Pod Nidaros i Bergenhus udało się zabić kolejne dwa tysiące norweskich żołnierzy, lecz pogłoski donosiły o czterotysięcznej armii wroga w tejże okolicy. Dowódca gwardii uznał, że bezpieczniej będzie zdobyć stolicę Norwegii i odbudować nieco swoje siły przed kolejnymi starciami.

​

Po rozprawieniu się z buntownikami na południu Anglii cesarskie wojska pomaszerowały na północ z odsieczą dla Scone. Pod murami zamku zebrało się w międzyczasie pięć tysięcy żołnierzy wroga stanowiąc poważne zagrożenie dla stolicy cesarstwa. Dla wojsk cesarskich nie był to przeciwnik – same były trzykrotnie liczniejsze i wynik bitwy był z góry przesądzony. Dowódcy cesarscy dobrani byli z klucza umiejętności, a nie urodzenia, więc nie było nawet mowy o jakiejś spektakularnej klęsce wskutek postawienia miernot na czele. W bitwie pod Clunie poległo ponad cztery tysiące wrogich żołnierzy.


Ostatnia silna armia rebeliancka znajdowała się w Republice Norlandu. Liczyła ona ponad dziewięć tysięcy żołnierzy i pustoszyła bogacące się ziemie. W grudniu 1266 roku cesarska gwardia dotarła i tam, aby wreszcie wprowadzić porządek. W trakcie bitwy pod Torp poległ jeden z wrogich generałów, biskup Berard. Z dziewięciu i pół tysiąca przeciwników przeżyło dwa tysiące sześciuset, a cesarskie siły zmniejszyły się zaledwie o tysiąc sześciuset ludzi.







-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

Tak żebyście nie pomyśleli, że porzuciłem to

 

Czarny cesarz?

 

Od razu czarny. Najwyżej szkockoafrykański

 

Spoiler

Już myślałem , że aar....

Przybliżysz sytuacje miedzynarodową ? Wiem , że Ci się pewnie nie chce pisac , wiec o ile łaska to wrzuc screeny szkocji I "okolic" , żebyśmy wiedzieli kto teraz jest Twoim głównym wrogiem .

 

W odcinku 119 jest pełen zestaw screenów z całej okolicy

I tak, to nadal żyje Nie miałem kiedy popchnąć rozgrywki, ale nadal żyje.

 

A dumnym, bogatym, potężnym i w ogóle idealnym miastem Dydony kto włada ?

 

Trudne pytanie, lecz przypuszczam, że któryś z islamskich władców.

 

Wrócisz do jednego odcinka dziennie?

Wysłane z mojego Nexus 5

 

Na razie nie.

 

Obecny król ma jednego syna i dwóch braci?

Wysłane z mojego Nexus 5

 

Dwóch synów i chyba z 4 braci.

 

Czyli wojna sukcesyjna się szykuje

Wysłane z mojego Nexus 5

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 116




​

Resztki norweskiej armii dorżnięte zostały w bitwie pod Tannas. Od tej chwili głównym zadaniem cesarskiej gwardii stało się zajmowanie miast i zamków należących do króla Sverrego. Takie same zadania czekały wojska w Anglii i Irlandii. Bunt norweski był na jak najlepszej drodze do zakończenia. Cesarz Donald tak był pewien swego, że w kwietniu 1267 roku wyłożył znaczną sumę na rozbudowę terenów treningowych dla swych gwardzistów w Scone.

​

W sierpniu 1267 roku sprawy niepomiernie się skomplikowały. Wojna domowa i młody, relatywnie słaby cesarz podjudziły do spiskowania w celu osadzenia króla Ewana Kastylijskiego na tronie szkockim. Jego stronnictwo znacznie urosło w siłę i wreszcie oficjalnie wystąpiło z żądaniem abdykacji Donalda. Na pocieszenie oferowali mu zachowanie korony szkockiej i angielskiej, lecz pod warunkiem złożenia hołdu lennego Ewanowi. Cesarz Donald był oburzony taką propozycją i gdyby miał tych spiskowców pod ręką, to skróciłby ich wszystkich i głowę. Niestety, taki luksus był poza jego zasięgiem, więc wybuchła formalna wojna o roszczenia króla Ewana Kastylijskiego.

​

Początek wojny nie był zbyt udany dla Donalda. Wiele z jego zmobilizowanych oddziałów zostało zaatakowanych przez rebeliantów i zniszczonych. Zanim udało się zebrać poważniejsze siły w jedną armię, to znaczna ilość wojska została zmarnowana. Do tego do wroga dołączyli chętnie różnego typu rabusie i wagabundzi z całych Wysp. Rebelia Ewana dramatycznie urosła siłą do kilkudziesięciu tysięcy zbrojnych, a nie było obecnie możliwości sprowadzenia z Norwegii gwardii cesarskiej, która konieczna tam była w celu zakończenia buntu króla Sverrego.

​

Pierwotnie do gaszenia nowego buntu miały posłużyć tylko wojska cesarskie zebrane z domen i od wasali. Niestety, udało się ich zebrać jedynie niecałe dwadzieścia tysięcy, lecz nadzieja leżała w nieskoordynowaniu działań przez buntowników. Kolejną niezbyt pozytywną informacją była ogłoszona przez papieża Marcelusa III krucjata na Węgrów. Cesarz Donald z przyjemnością by się do niej dołączył, lecz w obecnej sytuacji wewnętrznej nie mógł sobie pozwolić na wysyłanie wojsk jeszcze do zewnętrznej wojny.

​

Na przełomie kwietnia i maja 1268 roku doszło do serii niezwykle ważnych starć w rebelii Ewana. Zaczęło się to niezwykle niewinnie – ot, pod Burgh armia cesarska zaatakowała tysiącosobowy oddział wroga roznosząc go doszczętnie. Niedługo potem doszło do kolejnej niedużej bitwy – pod Penrith. Przynajmniej początkowo była ona nieduża. Cesarską armię zaatakowało tysiącośmiusetosobowa grupa wojsk przeciwnika. Wydawało się, że pokonanie ich to będzie formalność, lecz w trakcie walki na horyzoncie ukazały się sztandary dużej armii nadciągającej na pole bitwy. Pierwszy oddział to była zaledwie jej forpoczta, a teraz pojawiły się główne siły. Przeciwko dziewiętnastu tysiącom żołnierzy Donalda stanęło szesnaście tysięcy świeżych wojaków rebeliantów. Bitwa rozgorzała nowym płomieniem, lecz Bóg sprzyjał tym, którzy w słusznej sprawie walczyli i w ciągu następnych kilku godzin trup po stronie wroga ścielił się mocniej, niż po stronie wojsk Donalda. W pewnym momencie na lewym skrzydle wroga nastąpił znaczny upadek animuszu. Oto dowódca dużej części rebelianckiej armii, burmistrz Raegenwald, padł pod ciosem topora, który rozpłatał mu głowę. Przyboczni wyciągnęli swego wodza z centrum walk, lecz burmistrz ledwie dychał, a ustami szła mu krwawa piana. W ciągu następnych kilku minut wyzionął on ducha. Chociaż wojak z niego mierny był, a inteligencją mógłby się z wołem zamieniać, to lubiany był przez swych żołnierzy i jego śmierć osłabiła entuzjazm ich.

​

Losy bitwy przechylały się powoli na stronę cesarza, lecz zwiadowcy donosili, że to nie koniec wrogich sił. Na pole walki zmierzał jeszcze dziesięciotysięczny korpus wroga, który mógł zupełnie odwrócić obecną sytuację. Nowe jednostki przeciwnika wkroczyły, gdy poprzednie były już znacznie wyczerpane. Mogły one przeważyć szalę zwycięstwa, lecz wróg popełnił błąd. Zamiast wzmocnić swoje lewe skrzydło, które od rana ulegało największemu naciskowi, posłał świeże siły w centrum. W ten sposób udało mu się wprawdzie dramatycznie pogorszyć sytuację analogicznej formacji cesarza, lecz jednocześnie wystawił się na atak na swoim skrzydle. Na prawej flance operowała najsilniejsza część cesarskiej armii, która teraz po rozbiciu swojego przeciwnika atakowała odsłonięte skrzydło posiłków rebelianckich...

​

To be continued...







-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Ciągu dalszego kiedy można się spodziewać?

Wysłane z mojego Nexus 5 przy użyciu Tapatalka

 

Będzie, ale nie wiem kiedy. 20 września mam LEK i to na nim głównie się skupiam.

PS. Odcinek jest oczywiście napisany.

 

Może zacznij w październiku wrzucać, a teraz produkuj na zapas odcinki?

Wysłane z mojego Nexus 5 przy użyciu Tapatalka

 

E tam LEK, zostań jakimś psychiatrą, a nam dostarcz dobre odcinki

 

Ja się przymierzam do AAR'a z jednej gry, ale gdzie koło listopada szczegóły wypłyną.

Wysłane z mojego Nexus 5 przy użyciu Tapatalka

 

Staram się jednak poprawić wynik, bo ostatecznie składać będę papiery na medycynę rodzinną Mam dobrą ofertę pracy i mi pasuje teraz taki kierunek rozwoju zawodowego. Najwyżej hobbystycznie potnę kogoś czas na organy

Z zapasem odcinków zobaczę - może w weekend coś zagram w CK2.

 

Czytałem, że w Gdańsku grasuje szajka porywająca dzieci na organy, a Sevciu nie ma czasu na AAra.
Przypadek?

 

Przejrzałeś mnie Capri. Niestety, Twoja wątroba i płuca już się nie nadadzą, ale mam kupca na serce i nerki. Nigdzie się nie ruszaj, już jadę po Ciebie :mrgreen:

 

Do boju Szkocjo !

Spoiler

Kiedy odcinek ?:> Nie mam czego czytac.

 

Sev jest szansa na odcinek przed październikiem?

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 117




​

Przeciwnik ciągle miał szanse na pozytywne rozstrzygnięcie tej bitwy dla siebie, lecz wynik został przesądzony przez postawę jego prawej flanki. Tamże doszło do wybuchu paniki i cztery tysiące żołnierzy poszło w rozsypkę. Tylko dzięki trzeźwości głów dowódców szkockich lewa flanka cesarska nie poszła w pościg, a zorganizowała się i uderzyła na wrogie centrum. Nagle przewaga środka formacji przeciwnika prysnęła niczym tafla szkła trafiona kamieniem. Atakowani z obu skrzydeł wrogowie coraz bardziej słabli. Zagony ich wojsk kurczyły się wycinane przez krwawych szkockich żniwiarzy, a stosy ciał za nimi imitować mogły kopy zboża. Wreszcie wróg nie wytrzymał i rzucił się do ucieczki. Zmachani Szkoci nawet nie przystępowali do natychmiastowego pościgu. Niemal jedna czwarta cesarskiej armii legła na tym polu bitewnym, lecz u przeciwnika rozmiar strat był ogromny. Rebelianci w karygodny sposób roztrwonili swoją przewagę liczebną i zapłacili za to wielką cenę we krwi.

​

W bitwie w niewolę wzięto kilku prominentów, w tym biskupa Patraica z Crossraguel i wpływowego Żyda Shlomo. Cesarz odstąpił od pościgu za wrogiem. W dziękczynieniu za zwycięstwo odprawiono mszę wotywną, a w darach dla kościoła w Scone przekazano sztandary pokonanych przeciwników oraz znaczne ilości złota i kosztowności. Jednocześnie Donald intensywnie rozważał powstałą sytuację. Tym razem ledwie wywinął się katowi spod topora. Bitwa pod Penrith wygrana została fuksem, ale w kolejnych nie mógł już się opierać jedynie li na łucie szczęścia. Należało sięgnąć do kasy i to głęboko. Gwardia musiała nadal pozostać w Skandynawii, więc jedyna nadzieja leżała w najemnikach. Donald nie żałował złota. Od niego zależało czy będzie ostatnim cesarzem Szkocji ze swej gałęzi rodu MacSevów, a jak przodkowie – władzę kochał i oddawać jej nie miał najmniejszego zamiaru.

​

Dwadzieścia pięć tysięcy najemników wdziało barwy MacSevów szkockich i w imię ich złota ruszyło walczyć przeciwko buntownikom. Teraz cesarz w Szkocji dysponował czterdziestotysięczną armią. To powinno pozwolić mu zdławić ten bunt podniesiony w imię Ewana Kastylijskiego. Po kilku niewielkich potyczkach na pograniczu królestw Szkocji i Anglii armia pomaszerowała do Irlandii, gdzie znajdowały się całkiem spore siły buntowników. Irlandzki król pod broń wystawił siedem tysięcy sześciuset ludzi, a do tego pomniejszych baronów, hrabiów i innych landlordów wojska liczyły do trzech tysięcy. Pod Cavan szkocka armia rozbiła wiele irlandzkich zakutych łbów. Do tego schwytano burmistrza Dublina. Pod Leighlin większość reszty sił irlandzkich została rozbita.

​

Irlandczycy nie odpuszczali jednak tak łatwo. Ich król szarpnął się nawet na najemną kompanię, lecz wpadli oni szybko w obroty szkockich najemników, co dla tych pierwszych zakończyło się niezwykle krwawo. Po względnym zakończeniu oczyszczania Irlandii wojska cesarskie pomaszerowały do Szkocji i Anglii, gdzie tymczasem buntownicy strasznie się zbisurmanili. Do tego jeszcze cesarskich uszu doszły wiadomości, że wielki burmistrz Norrlandu zawiązał spisek na życie władcy. Cesarz Donald nie chciał wywoływać kolejnego buntu w sytuacji, gdy musiał sobie radzić już z dwoma, więc specjalnym edyktem do rąk własnych burmistrza Alexandra rozkazał mu zaprzestanie spiskowania pod groźbą katowskiego topora. Alexander głupi nie był, więc natychmiast zapewnił o swej wierności i solennym oddaniu. Alexandrowi wiele można było wybaczyć – z całą pewnością nie był w pełni władz umysłowych, a co poniektórzy twierdzili nawet, że opętał go diabeł.

​

W grudniu 1268 roku cesarska armia zaatakowała dziesięć tysięcy rebeliantów pod Lancaster. Zwycięstwo było całkowite. Również porażkę ponieśli norwescy buntownicy w styczniu 1269 roku gdy doszło do starcia z cesarską gwardią. Do tego wspaniałe wieści przybywały zza oceanu. Azteccy najeźdźcy otrzymali cios, którego nie mogli się w żaden sposób spodziewać. Te chorowite mięczaki zostały zaatakowane przez czarną ospę, którą przytargali do siebie wraz z niewolnikami wziętymi w Hiszpanii. Podobno ichniejszy władca rozkazał wymordować wszystkich jeńców i niewolników, ale szkoda już się stała. Jeśli dobrze pójdzie, to Aztekowie przez wiele lat nie będą stanowić realnego zagrożenia dla świata.

​

W marcu 1269 roku do uszu cesarza doszły wiadomości, iż w Persji schwytano jego jego wysłannika, księcia Hugh, który prowadził misję wywiadowczą. Miał on wykradać nowe technologie, które dotarły ze wschodu wraz z mongolskimi najeźdźcami. Było to bardzo niefortunne wydarzenie.







-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

W sumie... co mi szkodzi. Parę odcinków w zapasie jest, a dzisiaj popchnąłem rozgrywkę do przodu. Pewnie jeszcze bym siedział w CK2, ale gra mi się wywaliła (God bless autosave).