Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Starzeje się ...nie rozumiem tej nowomowy

 

Nowomowy... imć pan Zagłoba byłby niepocieszony

 

Widać ficzery z nowych patchy nie działają w rozpoczętych już grach, bo jak teraz zacząłem nową rozgrywkę, to wszyscy buntownicy tworzą jedno quazi-państwo z jedną armią, co już w jakiś sposób podnosi poziom trudności.

 

Owszem, ficzery z RoI nie działają na wcześniejszych wersjach w rozpoczętych rozgrywkach. Ja gram dalej na wersji z wyłączonymi RoI i na patchu 2.0.4

 

Duża strata, z tego co zauważyłem po rozgrywce na RoI i 2.1.6...

 

Wiem, ale niestety tutaj już nic z tym nie zrobię. Żałuję, bo wreszcie bunty nabrałyby kolorytu, a tak to kasuje się ich prawie machinalnie.

 

No nie wiem . Nie mam RoI i bunty dla mnie to jest problem. 50 róznych armii (tak po 2-3 tys.) i mi jednocześnie oblegaja 40 zamków , "biegam" jak głupi po mapie ...a oni uciekają i mi zdobywają zamki na krańcach mapy.

Z RoI byłoby łatwiej , bo by się zebrali do kupy i wtedy nie ma tej bieganiny.

 

I tak i nie, wynajmujesz kompanie, albo i 10 i jedziesz szerokim frontem.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 118




​

W lutym 1269 roku cesarska gwardia zdobyła stołeczną prowincję Norwegii. Wówczas pomaszerowała na południe w kierunku Danii, gdyż tam właśnie znajdowały się kolejne wrogie armie zajęte oblężeniami szkockich zamków. W Anglii cesarska armia główny swój wysiłek skierowała na zdobywanie twierdz przeciwnika. Największe armie rebelianckie zostały już rozbite, więc można było spokojnie zająć się zamkami. Tak tylko przy okazji dochodziło do starć z buntownikami. Pod Nottingham w ten sposób zniesiono ponad dwa tysiące ludzi, a pod Bostonem tysiąc siedmiuset. W międzyczasie przyszła od Złotej Ordy propozycja wykupienia księcia Hugh, który wpadł w barbarzyńską niewolę podczas swojej pracy wywiadowczej. Cesarz bez wahania wyłożył złoto za jego wolność.

​

W sierpniu 1269 roku jeden z bardziej prominentnych dworzan księcia Kentu zdradził go i przeszedł na stronę cesarską. Donald z pełną gościnnością przywitał u siebie sir Jamesa, który przynajmniej teraz wiedział jak się ustawić w kształtującej się przyszłości politycznej.


We wrześniu 1269 roku cesarska gwardia dotarła wreszcie na Półwysep Jutlandzki i od razu przystąpiła do tępienia wojsk diuka Szlezwiku. W tym czasie również wojska w Anglii, znacznie uszczuplone licznymi szturmami na umocnione miasta wroga, polowały na większe oddziały buntowników. Pod St Ethelberts doszło do starcia z niemal pięciotysięcznymi siłami przeciwnika. Posiadając pięciokrotną przewagę liczebną nie można było tego przegrać.

​

Na przełomie roku 1269 i 1270 dwa wielkie bunty powoli wygasały. Zdecydowanie cesarza Donalda przynosiło skutki, lecz dla skarbca dość opłakane. W stosunku do stanu z okresu wybuchu rebelii Ewana zasoby finansowe Donalda spadły o około trzy tysiące grzywn** złota. Kosztowała ona również życie wielu ludzi, co osłabiało Cesarstwo Szkocji na arenie międzynarodowej. Jedynie Bogu Wszechmogącemu dziękować należało, że aztecka inwazja nie odbyła się w tym okresie, gdyż oznaczałoby to koniec szkockiej cywilizacji.

​

Zakończenie buntu króla Sverrego pozwoliło cesarzowi na skupieniu się tylko i wyłącznie na rebelii Ewana. Zbuntowani możni jeszcze rzutem na taśmę usiłowali odmienić losy tej wojny – uczynić cud domu MacSevów – lecz nie mogli na to liczyć. Sumarycznie ich armie liczyły może dziesięć tysięcy głów, a to było o wiele za mało. Lwia część tych sił zgromadziła się w Kornwalii. Do ich pogromu doszło w bitwie pod Restormel. Tutaj nie pomógł nawet genialny wódz po stronie wroga – nie był on Hannibalem, a Restormel daleko było do kanneńskiej wiktorii. W tym wypadku bliżej było do bitwy nad rzeką Bagradas z tą różnicą, że szkocki Scypion posiadał miażdżącą przewagę nad buntowniczym Hazdrubalem. Ciekawostką było, że lewą flanką rebeliantów dowodził aztecki renegat o dość miernych zresztą zdolnościach militarnych.

​

Na początku roku 1270 paradoksalnie cesarz Donald musiał przystąpić do obrony włości księcia Szlezwiku jednocześnie je atakując. Jeden z węgierskich pogan umyślił sobie, że wykorzysta rzekomą słabość Szkocji i odzyska te ziemie dla swojej barbarzyńskiej religii. Gwardia cesarska zmuszona była do zajmowania ziem księcia Szlezwiku oraz ewentualnego rozbicia Węgrów, którzy mogli w każdej chwili wkroczyć na Półwysep Jutlandzki. Szczęściem zaprawdę wielkim było, że jednocześnie trwała jeszcze krucjata papieża Marcellusa III wiążąca większość pogańskich wojsk bardziej na południe. Cieszyć się należało również, że krucjata spotkała się z tak wielkim odzewem ze strony świata chrześcijańskiego i odniosła sukces, lecz cesarz Donald cieszyłby się bardziej z dłuższego jej trwania.

​

W końcówce marca 1270 roku earl Farquhar z Westmorland, przywódca rebelii Ewana, uznał swą porażkę. Ubrany we włosienicę i z głową posypaną popiołem na kolanach wpełzł do sali tronowej w Scone prosząc o wybaczenie swych grzechów. Cesarz Donald w całej swej łaskawości nie rozkazał ścięcia go, a jedynie zamknął pod pilnym baczeniem straży w lochu. Wraz z porażką rebelii roszczenia króla Ewana Kastylijskiego wygasły i nie mógł on od tej pory stanowić zagrożenia dla tronu. Linia kastylijskich MacSevów została odłączona od dziedziczenia cesarstwa.







-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty
** grzywna – dawna miara mincerska. W przybliżeniu wynosi ok. pół funta. W tym wypadku oznacza to, że koszt wojny wyniósł ok. 600-700 kilogramów złota. Oczywiście przyjęcie przeze mnie określenia jednej „sztuki” złota w CK2 jako odpowiednika grzywny złota jest czysto umowne i nie ma żadnego uzasadnienia w mechanice gry. Jest to tylko i wyłącznie dla celów stylistycznych.

 

Czyżby teraz miał nastac czas mlekiem i miodem płynącym ?


Planujesz umiescic może jakaś mapę świata w najbliższej przyszłości ?

 

Wyobraź sobie, że nawet następny odcinek to jest taki z różnymi mapkami Irkuck kiedyś się domagał, to zrobiłem

 

Kiedy będzie ten odcinek?

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 119




​

Na specjalne życzenie młodszego giermka Irkucka z Zakonu Parapolityki Forumowej Pod Wezwaniem Błogosławionego Korwina – odcinek specjalny Jak zwykle w takim wypadku dużo screenów i ekstremalnie mało treści, czyli coś w stylu mini-aara Warzkinsa.

​

​

​

​

​

​

​

​

Tabelki, wszyscy kochają tabelki

​

​

​

​

​

​

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Warto złożyć wizytę w Rzymie, 100+k jest warte zachodu.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 120




​

Ostatni bunt miał kosztować jego uczestników bardzo wiele. Gdyby Donald nie wiedział, że ryzykuje nową wojną domową, to przywódcy rokoszan zostaliby straceni jak jeden mąż. Niestety, takie postawienie sprawy spowodowałoby wojnę jakiej Szkocja jeszcze nie widziała, a w konsekwencji zapewne rozpad cesarstwa. W związku z tym należało pozbawić głowy obu buntów ich najważniejszych tytułów, a tym samym znacznie osłabić ich możliwości oddziaływania politycznego w przyszłości. Znaczna część buntowników wedle zamysłu cesarza miała pozostać w lochach do końca życia, więc odbieranie im tytułów redukowało zagrożenie ze strony ich dziedziców. Na pierwszy ogień poszedł Sverre Yngling, król Norwegii. Edyktem o buntownikach stracił koronę norweską. Earl Dugald de Iona pozbawiony został hrabstwa Szlezwiku. Diuk John III MacSev utracił księstwo Norfolk i zatrzymał tylko hrabstwo o tej samej nazwie. Tytuły utracili również: diuk Giulhem z Bedford, earl Blathmac z Fife, earl Laurence z Olandii, earl Żegota z Altmarku (zachował hrabstwo Viken), król walijski Uthred i earl Farquar z Westmorland. Wolność za to odzyskał burmistrz Dublina Morgan, który nadal pozostawał zwolennikiem cesarza.

​

W czasie wymiany niewiernych lenników na ludzi, którzy mogliby być na ich miejscu lepsi, cesarz Donald uzurpował sobie prawo do tytułu Księcia Zelandii. Natychmiast tytuł ten przekazał lokalnemu earlowi zelandzkiemu. Korona norweska przypadła diukowi Oysteinowi Jamtlandzkiemu, który chociaż miał mocno nierówno pod sufitem, to był najmniej wrogo nastawiony względem Donalda. Król Irlandii Sigeraed z rodu Kenmore zawsze był przyjaźnie nastawiony dla cesarza Donalda, więc ten szybko wybaczył mu udział w buncie. Zazdrosny o swą władzę nad rzędem dusz papież praktycznie szantażem wymusił uwolnienie dwóch książąt-biskupów. Póki co Donald nie chciał zadzierać z papiestwem.


W tymże również okresie po powodzeniu Krucjaty Węgierskiej doszło do sporego politycznego przemeblowania w środkowej Europie. Królestwo Węgier praktycznie podzieliło się na dwa nowe – Węgier i Polski. Polski tron przejął trzynastoletni Arpad z rodu Arpadów. Jakże nieoryginalne imię. Rodzice jego musieli być wyjątkowo tępi jak na pogan.

​

Niedługo po nadaniu korony dla Oysteina doszło do gwałtowanych przetasowań. Oystein nagle... zmarł. Zaiste, zaskakujący... przypadek. Koronę po nim przejął Harald III, który zaraz został zaatakowany przez hrabiego Gudleika z Opplandii. W Norwegii wybuchła wojna o koronę. Potężny ród Ynglingów najwyraźniej nie potrafił pogodzić się z utratą statusu królewskiego.


Tymczasem zza Atlantyku dobiegły kolejne dziwne wieści. Imperium Azteckie najwyraźniej było w trakcie wojny z bardzo silnym krajem leżącym na południu od nich. Zwany ten kraj po barbarzyńsku był jako Tawantinsuyu. Wieści nie były pozytywne dla Azteków, co budziło spore zadziwienie. Skoro Aztekowie potrafili przysłać do Europy ponad dwieście tysięcy wojowników, to jakimi siłami musieli dysponować ich przeciwnicy? Podobno sukces zapewniał im jakiś rodzaj broni zwany „ognistymi patykami” - ziać miał ogniem i powalać ludzi na sporym dystansie tak, jakby raził ich piorun. Zabobonni głupcy pewnie musieli takimi czarami uzasadniać swoje porażki.

​

W styczniu 1272 roku książę Uthred Walijski uzyskał przebaczenie od cesarza Donalda, który oddał mu koronę. Nie mogło to naprawić zepsutych relacji między oboma arystokratami. Dość pomyśleć, że kiedyś królowie Walii byli ostoją rojalizmu szkockiego. W lutym 1272 zmarł earl John MacSev – jeden z głównych przeciwników polityki MacSevów ze Scone. Earl John ducha wyzionął w lochu Donalda, który na wieść o jego śmierci wychylił puchar przedniego wina. Wcale nie było mu żal krewniaka.


W czerwcu 1272 roku dla zatarcia złego wrażenia cesarz Donald wywołał krótką, zwycięską wojenkę. Inną ta wojna być nie mogła, bo przeciwnik był żałośnie słaby. Padło na niewielkie księstwo Kemi, gdzie nadal rządzili poganie. Mimo to Donald nie wypowiedział świętej wojny – o wiele korzystniejsze było wystąpienie w imię roszczeń aktualnego wielkiego burmistrza Republiki Norrlandu, a tym samym kupienie sobie jego wierności. Oczywiście wojna była prosta, szybka i niewiele kosztowała. Czysta, sama przyjemność, a do tego wierność burmistrza Norrlandu. Same korzyści.





-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

A to jest jakiś myk by przejąc ta kasę ?

Sev- co to jest to takie małe coś w Anglli w "nieczerwonym" kolorze. I o co chodzi z Danią?

Sam nigdy nie dotarłem do momentu inwazji Azteków , to jest jakiś ciąg eventów z nimi związany czy normalna ścieżka (w sensie , że zawsze to samo) ?

 

@Medievista - instalacja antypapieża + "trochę kombinowania" i już można przejąć majątek papieski

 

Albo CB na Rzym, złapać i wywalić na wygnanie

 

Przy którejś wojnie domowej straciłem jedno hrabstwo na rzecz Francji. A co dokładnie Cię frapuje z Danią?

Również nie wiem

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 121




​

Po wojnie o Kemi wierność Wielkiego Burmistrza Norrlandu znacznie wzrosła. Żałować jedynie należało, że nie ma on jeszcze dodatkowych roszczeń na ziemie sąsiednich państw, gdyż pokojowe działania w tym rejonie nie rokowały sukcesu na powiększenie Cesarstwa. Szczególnie kłopotliwa była obecność Wielkiego Księstwa Fińskiego, które obecnie było już krajem katolickim i nie było możliwe zajęcie go pod pretekstem świętej wojny. Oznaczało to, że zdobycie drugiej korony cesarskiej będzie okupione znacznym mozołem.


W październiku 1273 roku mistrz szpiegów cesarza Donalda odkrył spisek na życie Jego Cesarskiej Wysokości. Na tamten świat Donalda chciał posłać earl Gautier z okcytańskiego rody de Chancelade. Człek ten znany był z tego, że po otrzymaniu groźnej rany zaczął mieć problemy z piątą klepką. Podobno widziano go lunatykującego po zamku Clydesdale. Donald nie okazał mu miłosierdzia i rozkazał uwięzienie, lecz ciężko dziś o dobrych sługów. Niezgrabiasze pozwolili earlowi Gautierowi wymknąć się i podnieść sztandary buntu przeciwko cesarzowi.

​

Gautier zebrał wokół siebie tysiąc czterystu żołnierzy i z tą siłą rzucił wyzwanie cesarzowi. Donald nie podjął się walki na warunkach honorowych i wyruszył przeciwko szaleńcowi na czele prawie czternastu tysięcy ludzi. W starciu pod Lesmahagow earl Gautier poniósł druzgocącą porażkę. Słodycz sukcesu zatruła cesarzowi wieść przyniesiona przez posłańca na zgonionym koniu. Młody giermek w zapylonym ubraniu prosto z konia wpadł do namiotu władcy i rymnął na kolana nie śmiąc podnieść wzroku na swego cesarza. Przyniósł straszną wieść i obawiał się reakcji Donalda. Wreszcie zniecierpliwiony cesarz rozkazał mu mówić, lecz szybko pożałował. Młodzieniec przyniósł mu tragiczną wieść – zamordowany został książę Gregor, pierworodny syn cesarza Donalda i następca tronu. Wspaniale rokujący piętnastolatek został dźgnięty nożem na rozkaz Laurence'a MacSeva, przyrodniego brata obecnego cesarza. Pochodzący z drugiego małżeństwa poprzedniego władcy ambitny Laurence chciał oczyścić sobie krwawym sposobem drogę do tronu. Na wieść o zabójstwie ukochanego syna cesarz wpadł w furię. Młody giermek przezornie usunął się z widoku seniora i skrył się w obozie wojskowym, aby przypadkiem nie oberwać rykoszetem. Furia cesarska skupiła się na osobie Laurence'a. Przekonany o swojej nietykalności książę Laurence nie spodziewał się, że Donald może zareagować tak ostro. Gdy Laurence bawił rozmową damy w jednej sal zamku na Scone, przez drzwi z impetem wpadł kilkunastoosobowym oddział gwardzistów cesarskich, którzy bez ceregieli złapali cesarskiego brata i brutalnie zawlekli go do lochu. Tam został obdarty do bielizny, skopany i rzucony na wiązkę zatęchłej słomy w wilgotnym lochu. Donald poczynił ślubowanie przed Bogiem, że za jego życia ten Kain z ciemnicy nie wyjdzie. Laurence nadzieje jakoweś robił sobie jeszcze ze stronnictwa, które widziałoby go na tronie, lecz zabijając Gregora uczynił z Donalda tak wielkiego wroga osobistego, że nadzieje ten płonne być musiały.

​

Zaiste, nadzieje Laurence'a nie mogły się spełnić. Szalejący z wściekłości i nieutulonego żalu Donald znalazł sobie nową ofiarę. Przywódczynią stronnictwa upadłego księcia była księżna Gyrid z Varmlandu. Na niej skupiła się furia cesarza. Księżna Gyrid musiała umrzeć. Wszyscy, który mogli maczać palce z zabójstwie Gregora musieli umrzeć. W marcu 1274 roku podczas uczty księżnej zrobiło się nagle słabo, a następnie wystąpiła okrutna piana na ustach. Gyrid zmarła w męczarniach na oczach zgromadzonych gości. Chociaż nie było dowodów na udział cesarza, to po kątach szeptało się, że księżna odpowiedziała za grzechy Laurence'a.

​

Dopiero po miesiącach żałoby, w czerwcu 1274 roku, cesarz Donald oficjalnie wyniósł swego drugiego syna Edwarda do miana następcy tronu. Dwunastoletni Edward zapowiadał się na miernego męża, który od zawsze pogodzony był z faktem, że nie dostanie korony. To Gregor od wczesnego dzieciństwa przygotowywany był do roli cesarza, a spadło to na barki Edwarda. Nominacja młodego księcia zbiegła się w czasie z wiktorią nad zbuntowanym earlem Gautierem. W głowie cesarza roiły się myśli, czy spisek Gautiera nie był czasem elementem intrygi Laurence'a, który chciał pozbawić życia ojca i syna, a w powstałym chaosie uczynić z młodszego syna marionetki. Marionetki, której pozbyłby się z czasem jak zepsutej lalki, aby na swoje skronie włożyć koronę szkocką. Niestety, wzięty na męki Gautier nie pisnął ani słowa. Połamany i okaleczony arystokrata wylądował w lochu obok Laurence'a

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Jakaś szansa na kolejnego syna, jakby temu coś się przytrafiło?

 

Szanse są zawsze, a w razie czego rodzina jest całkiem rozległa, więc nie wymrze.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 122




​

Już w czerwcu 1274 roku cesarz Donald swym emocjom ujście dał poprzez wywołanie wojny. Słabe, pogańskie Królestwo Polski rządzone przez młodego Arpada z rodu Arpadów było idealnym celem do zaborczej wojny. Gwardia cesarska przygotowała się do marszu na południe, a po dostarczeniu oficjalnego wypowiedzenia wojny przez poselstwo, ruszyła. Już pierwsze starcia wykazały wyższość Szkotów nad madziarskimi Polakami.

​

W sierpniu 1274 roku bezczelny książę Laurence zaczął się skarżyć na warunki panujące w lochu, które jego zdaniem uwłaczały godności księcia Szkocji. Gdy Donald się o tym dowiedział, to wydał rozkaz przeniesienia książątka do najgorszego lochu, gdzie Laurence musiał spać na gołych, wilgotnych kamieniach, a do towarzystwa miał liczne i spasione szczury.


Do pierwszej poważniejszej bitwy w wojnie szkocko-polskiej doszło pod Hamburgiem. Tamże rozbito czterotysięczną wrogą armię ponosząc minimalne straty własne. Praktycznie z marszu zdobyto również sam Hamburg. Inne miasta i twierdze padały równie szybko. Ziemie polsko-węgierskie były męczone licznymi wojnami, a to odbijało się na stanie zamków. Do najpoważniejszego starcia tej wojny doszło na ziemiach brandenburskich, gdzie cesarska gwardia spotkała się z dziesięcioma tysiącami Polaków. Bitwa była zaskakująco wyrównana i tylko wysokiemu kunsztowi oręża szkockiego przypisać należało ostateczne zwycięstwo, w wyniku którego legły pokotem trzy ćwierci wrogich sił.

​

Zimą z roku 1274 na 1275 niemal nie doszło do katastrofy. Siły ekspedycyjne bliskie były doznania klęski takiej, jak swego czasu z rąk muzułmanów w Hiszpanii. Podążający za rozbitymi Polakami Szkoci znaleźli się blisko wielkiej armii śląskiej. Gdyby trzy armie wroga operujące w tym rejonie połączyły się, to gwardia nigdy nie wróciłaby do ojczyzny. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności Ślązacy nie byli jakoś szczególnie ochoczy do wspomożenia swego króla i Szkoci mogli spokojnie wycofać się na północny zachód.

​

Wobec nieposłuszeństwa Ślązaków król Arpad w lutym 1275 roku poprosił cesarza o zawarcie pokoju. Potulnie oddał ziemie księstwa Holsztynu i ukorzył się przed Donaldem. Samego tytułu holsztyńskiego Arpad oddać nie mógł, gdyż do niego nie należał. Posiadał go książę Knud Wyborski, członek rady króla Danii i Szwecji. Cesarz Szkocji odebrał mu ten tytuł i mianował księciem swojego człowieka. Knud został jedynie uzurpatorem bez ziemi.

​

W trzy niedziele po zakończeniu wojny z Polakami zmarła cesarzowa Martha de Kenmore. Miała jedynie trzydzieści dwa lata. Powiła Donaldowi dwóch synów. Nowe małżeństwo Donalda było sprawą polityczną. Wybranką stała się córka króla litewskiego Svarnasa, bardzo dobrego chrześcijanina, który toczył ciągłe walki z poganami, w tym z Polakami i Węgrami.


W związku z ambicjami co do korony duńskiej i szwedzkiej cesarz Donald z powodzeniem przeprowadził operację pozbawienia życia króla Haralda III. Schedę po nim przejął młody król Tord II, ale jego władza była słaba. Donald w rękawie posiadał jednego, ważnego asa – pretendenta do tronu szwedzkiego, który jednocześnie był wasalem cesarza. Oznaczał to, że w razie wygranej wojny królestwo Szwecji stałoby się szkockim lennem. Konflikt wybuchł w marcu 1276 roku.

​

Zadziwiającym było, lecz jedną z ważniejszych bitew tej wojny było pomniejsze starcie pod Lokstedt w Księstwie Holsztynu. Tamże rozbita została przez cesarską gwardię trzytysięczna armia duńska. Ku zaskoczeniu cesarza Dania była tak słaba, że utrata tej armii oznaczała dla niej faktycznie koniec. Król Tord II usiłował wprawdzie zmontować jakieś poważniejsze siły, lecz wysiłki te spełzały na marne. Prawdopodobnie to z jego namowy pogańscy wikingowie dokonali najazdu na hrabstwo Buchan, ale wycieczka ta zakończyła się dla nich bardzo źle. Legł na polu bitwy ich przywódca Dorfinn oraz dwie trzecie jego ludzi.


Zmartwienia ostatnich lat wycisnęły piętno na cesarzu. W październiku 1276 roku poważnie zachorował. W razie jego śmierci państwo miałoby niepełnoletniego następcę tronu, który posiadałby relatywnie niewiele prestiżu. Oznaczało to niechybne kłopoty.


W końcówce listopada 1276 roku zakończyła się wojna szkocko-duńska o Królestwo Szwecji. Porażka Duńczyków była druzgocąca. W wyniku tej wojny utracili ponad połowę swojego terytorium, a na horyzoncie majaczyła wizja dalszych konfliktów z Cesarstwem Szkocji.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Szwecja w Danii , a Dania w Szwecji Jako odwieczny straźnik ładnych granic stanowczo protestuje ! xD

 

Spoko, pracuję nad tym :mrgreen: