Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Dobra, szybkie pytanie - czy ktoś kojarzy jakiej czcionki używałem? Zrobiłem sobie formata na laptopie i w plikach nie zachowała się informacja niestety :/ Wrzuciłbym świeższe odcinki, ale nie chcę eksperymentować z czcionkami.

 

Calibri?

 

Moje admińskie moce mówią, że to Toledo.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 123




​

Cesarzowi Donaldowi mało było upokorzeń skierowanych przeciwko królowi Tordowi II. Postanowił mu odebrać również jego tytuł. Sam siebie ogłosił królem Danii i przy błogosławieństwie papieskim dokonał koronacji. Tord stracił w ciągu miesiąca dwie korony spadając rangą do księcia. Słabowity cesarz szybko przeforsował wyższe uprawnienia duńskiej korony. Zależało mu na pozostawieniu Edwardowi silnego państwa. Coraz bliższe były możliwości utworzenia drugiej korony cesarskiej, a to uczyniłoby Szkocję najpotężniejszym krajem świata.

​

W kwietniu 1277 roku słabość cesarza Donalda przeminęła i znów zaczął cieszyć się życiem. W listopadzie w dorosłość wkroczył książę Edward, drugi syn władcy. Zgodnie z przewidywaniami mąż ten był mierny. Nie wykazywał żadnych szczególnych talentów. Zdecydowanie Gregor zapowiadał się znacznie lepiej, lecz jego nie było już wśród żywych. Donald ożenił go z utalentowaną córką okcytańskiego barona licząc, że mądra kobieta zdoła poprowadzić Edwarda w jego życiu. Podarował mu również liczne ziemie tak, aby wprawiał się w rządzeniu i zdobywał konieczny dla jego stanowiska prestiż.

​

3 maja 1278 roku urodził się trzeci syn cesarza Donalda. Matką jego była cesarzowa Gintare, córka litewskiego króla. Maleństwu nadano imię Edgar. Nikt nie musiał wiedzieć, że tak naprawdę Edgar był czwartym synem Donalda. Związek cesarza z jedną z dwórek owocował kilka lat temu młodzieńcem, którego prawdziwe ojcostwo nigdy nie wyszło na jaw.

​

W październiku 1278 roku w Innse Gall wybuchło azteckie powstanie. W miejscu pierwszego lądowania Azteków na ziemiach szkockich swego czasu osiadło wielu z nich. Nie podobało się im, że zabraniano ich barbarzyńskich obyczajów, a szczególnie składania ofiar z ludzi. Ponad siedem tysięcy Azteków poderwało się do walki chcąc zapewne tym zbrojnym zrywem dołączyć część szkockich ziem do swojej podłej ojczyzny. Przeciwko nim pomaszerowała wzmocniona do osiemnastu i pół tysiąca ludzi cesarska gwardia. Jej dowódca od cesarza otrzymał rozkaz wstrzymania wszelkiego miłosierdzia. Niewdzięczne azteckie psy miały zostać wycięte. W bitwie pod Finlaggan ponad połowa buntowników legła trupem. Pod Forres przy stracie trzydziestu sześciu ludzi zmasakrowano ponad trzy tysiące rebeliantów. To nie był koniec tej wojny. Gwardia wróciła do Innse Gall i przy pełnej akceptacji Donalda i Edwarda przeprowadziła pogrom. Mordowano wszystkich pochodzenia azteckiego – starców, kobiety i dzieci. Dochodziło do potwornych rzeczy, które ze sobą zwykle niesie wojna. Społeczność aztecka tutaj osiadła została wybita niemal do nogi, a nieliczni ocaleni przetrwali tylko dzięki konwersji na chrześcijaństwo i schronieniu w kościołach.

​

W lutym 1279 doszło do dziwnej sytuacji, gdy wskutek skomplikowanego systemu sojuszów cesarz Juan, władca Świętego Imperium Rzymskiego, wystąpił w wojnie jednocześnie jako uczestnik obu stron konfliktu. Drwiono przez to z niego, że jakby nie starał się, to z tej wojny wyjdzie zwycięski. Nawet gdyby przegrał z kretesem. Wydarzenie to podważyło zdolność honorową cesarza Juana.

​

Po czterech latach od wybuchu konfliktu wreszcie zbrojnie dołączyły do niego wojska cesarza Donalda. Szkoci popłynęli na kontynent, gdzie wskutek różnorakich działań bliższych i dalszych MacSevów oraz ich wasali szkockie ziemie rozrastały się kosztem sąsiadów. Teraz w interesie cesarza było zabezpieczenie ich przed spustoszeniem oraz konsolidacja ze starymi, rodowitymi terenami na Wyspach Szkockich.


Chociaż Aztekowie ponieśli druzgocące klęski w północnej Europie i zaledwie umiarkowane sukcesy w południowej, to spotkanie cywilizacji Starego Świata wpłynęło na nich bardziej, niż skłonni byliby przyznać. Z Europy do Ameryki przywieźli nie tylko choroby zakaźne, lecz również wiele wynalazków, które poznali tutaj. Jedną z najcenniejszych zdobyczy były stadniny iberyjskich koni. Aztekowie na własnej skórze poznali potęgę uderzenia zakutanych w żelazne zbroje i dosiadających rączych rumaków rycerzy. Walka w stalowych pancerzach nie leżała zupełnie w naturze indiańskiej, lecz od razu pokochali oni konie i przewieźli wielkie ich ilości za ocean tworząc zalążki kawalerii. Szczątkowe informacje docierały z Ameryki o wykorzystaniu tych konnych oddziałów. Inne indiańskie państwa dysponowały tylko wojskami pieszymi i w starciach z kawalerią byli bezradni niczym dzieci. Nikt nie znał taktyki walki przeciwko konnym, a Aztekowie nauczyli się jej krwawo opłacając tę lekcję w Europie.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Chciałbym zobaczyć tych Azteków po konwersji do EU IV.

 

Też jestem ciekaw czy ma to przełożenie potem na EU4

 

Ma, mają inną tech grupę i są dużo więksi

 

A czy jest sens utrzymywać dwa cesarstwa ?

Btw. Edward nie wygląda znowu tak źle . Określiłbym go przymiotnikiem "przeciętny" a nie mierny

Smutni Ci Aztecy :nuked:

 

Jest i nie jest. Na duży plus rozbicie spisków i możliwość żonglerki inwestyturami. Na minus ryzyko większej ilości trupów do pochowania , tfu pretendentów

 

Edward realnie jest jednym ze słabszych jakich miałem

 

Kiedy można się spodziewać kolejnego odcinka Sev?

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 124




​

W listopadzie 1279 roku wybuchło pogańskie powstanie w Holsztynie. Wydarzenie to nie doczekało się szerszej wzmianki w kronikach szkockich jako jedno z wielu pomniejszych.


W 1280 roku zakończyła się wojna cesarza Juana, w której tenże cesarz oczywiście wygrał – bo jak można przegrać będąc jednocześnie po obu stronach. Gwardia cesarza Donalda w tym czasie przebywała na pogórzu Alp Szwajcarskich tocząc walki z wojskami zagrażającymi tamtejszym szkockim posiadłościom. Wraz z wygaśnięciem walk gwardziści pomaszerowali do Holsztynu, gdzie tradycyjnymi metodami ognia i miecza wbili poganom do głów, że ich wiara jest słabsza wobec chrystusowej i powinni natychmiast przyjąć chrzest. Przed swoją śmiercią oczywiście, bo kto by tych wichrzycieli trzymał żywych.


W styczniu 1283 roku urodził się kolejny syn cesarza Donalda – Simon.

​

Nie wiedzieć czemu wśród ludu rozeszła się zła opinia o cesarzu, którego powszechnie zaczęto nazywać Donaldem Niedbałym.


25 października 1284 roku cesarz był w podróży. Zatrzymał się tego dnia w przydrożnej karczmie na nocleg wraz ze swym orszakiem. Usłużny karczmarz zginając się w pokłonach usługiwał władcy i jego ludziom we wszystkich zachciankach. W pewnym momencie oberżysta zniknął na zapleczu i przez dłuższy czas nie wracał. Nie zaniepokoiłoby to nikogo, lecz karczmę zaczął wypełniać dziwny, niepokojący zapach. Cesarz osobiście z mieczem w ręku i kilkoma zbrojnymi wszedł na zaplecze, skąd spod podłogi unosił się tenże odór. Jeden z żołnierzy wywalił deski podłogi. Oczom zgromadzonych ukazał się wielki dół kloaczny, z którego unosił się paskudny fetor. W tym momencie nastąpiła eksplozja. Od pochodni zapaliły się zgromadzone gazy. Wskutek wybuchu kloaki umarł cesarz Imperium Szkockiego... Istniały uzasadnione podejrzenia, że nie był to przypadek.

​

Historia później odkryła, że za spiskiem na życie cesarza stała jego młoda, litewska żona. Zdradzana przez Donalda na lewo i na prawo postanowiła zemścić się na niewiernym małżonku. W wyniku jej ślepej zemsty na tron wstąpił cesarz Edward II. Zaledwie dwudziestodwuletni młodzieniec niezbyt jeszcze poważany w środowisku możnowładców. Następcą tronu był on miernym. Od dziecka ciągnęło go tylko do miecza i wojaczki, zaś zaniedbywał księgi i nauki postępowania z ludźmi. Teraz spadły na niego niespodziewanie rządy największym imperium znanego świata. Czy Edward II MacSev zdoła przeprowadzić nawę państwową przez nadchodzącą burzę?

​

Pierwszym posunięciem młodego cesarza było wyprawienie wielkiej biesiady dla uczczenia pamięci zmarłego ojca. Edward wiedział, że musi sobie w tej uczcie zaskarbić żywe uczucia wasali tak, aby nie doszło do kolejnej wojny domowej. Nie żeby miał specjalnie coś przeciwko, przecież uwielbiał wojować, lecz mogłoby mu braknąć sił do wygrania tego konfliktu. Grupa zaproszonych kierowana przez Wielkiego Burmistrza Gwynedd Rhicerta IV wprost odmówiła przybycia na ucztę. Inni w trakcie uczty zachowywali się tak, że sprowadzili jedynie na siebie niesmak i niełaskę władcy. Niemniej udało się ogólnie polepszyć opinię o Edwardzie.


W marcu 1285 roku Edward zyskał znacznie w oczach kościoła przychylając się do prośby swego dworzanina, który poprosił o zezwolenie na dołączenie do Zakonu Joannitów. Edward nie tylko zezwolił mu, lecz dorzucił również szczodrze złota, które miało posłużyć do szczytnego celu walki z poganami.

​

W lipcu 1285 roku cesarz Edward II honorując zobowiązania sojusznicze dołączył do wojny przeciwko królowi Markwardowi Bawarskiemu. W kilka miesięcy później Edward wysłał dziewiętnaście tysięcy żołnierzy ze swojej gwardii cesarskiej, aby dołączyli do działań zbrojnych na kontynencie. Cesarz swój udział w wojnie rozpoczął z prawdziwym rozmachem. Jego gwardziści zaatakowali wrogów oblegających jedno z niderlandzkich miast – Aarschot. Obie armie rozłożyły się obozem naprzeciwko siebie i po kilku dniach oczekiwania doszło do decydującego starcia. Od samego rana w obozach panował gwar. Wreszcie dźwięki trąb i rogów wezwały wojowników pod chorągwie, a fronty armii uformowały się przeciwko sobie. Na polu bitwy stanęło przeciwko sobie ponad trzydzieści trzy tysiące zbrojnych. Prawa flanka przeciwnika była zarazem najsilniejsza liczebnie i najsłabiej dowodzona. Mimo tej oczywistej wady to ona właśnie najdłużej wytrzymała. Centrum zostało mocno przerzedzone ostrzałem łuczników, zaś lewe skrzydło wroga zostało starte na proch miażdżącym uderzeniem ciężkiej kawalerii. Gdy przeciwnik stracił już w poległych, rannych i dezerterach niemal dwie trzecie armii, doszło do ogólnego odwrotu i pogromu. Szkoci stracili ponad trzy tysiące zabitych, a ich nieprzyjaciele prawie jedenaście tysięcy.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Można prosić ciąg dalszy?

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 125




​

Trzy tysiące niedobitków nieprzyjacielskiej armii jeszcze raz stanęło na polu przeciwko Szkotom, tym razem pod Gent. Tamże półtora tysiąca z nich oddało ducha przy stracie jedynie szesnastu Szkotów. W kolejnej bitwie, pod Brugge, przeciwnik otrzymał niewielkie posiłki, lecz znów stracił półtora tysiąca żołnierzy, a do niewoli wpadł biskup Hlothere z Bussoleno oraz hrabia Gerard z Porto. Po tej serii bitew siły francuskie były tak słabe, że nie mogły stanowić realnego zagrożenia dla wojsk cesarskich. Rozkazem naczelnego wodza szkockiego przystąpiono do serii szturmów, po których w rękach Edwarda II znajdowały się wszystkie miasta i zamki stołecznej prowincji Francji.

​

Gwardia cesarska po złupieniu francuskiej stolicy ruszyła w dalszy marsz przeciwko rozproszonym oddziałom koalicji francusko-bawarskiej. Pod Bouillon zniesiono doszczętnie trzytysięczny oddział francuski. Do kolejnej monumentalnej bitwy doszło pod Donaueschingen z Bawarczykami. Zebrali oni tam niemal siedemnaście tysięcy żołnierzy, a Szkotów było prawie osiemnaście tysięcy. Na papierze siły po obu stronach wyglądały imponująco, lecz zwrócić uwagę należy na niekompetencję i brawurę Bawarczyków. Głównodowodzący ich wojskami był taką miernotą militarną, że nie nadawałby się do dowodzenia dziesiątką żołnierzy, a co dopiero tysiącami. Do tego był miernotą ambitną, więc całą władzę nad wojskiem zgromadził w swoich rękach nie wyznaczając dowódców dla swoich formacji. Uznał, że będzie w stanie poprowadzić wszystkie siły samodzielnie. Szkoci tego błędu nie popełnili, a Wielki Burmistrz Rhainallt dowodzący gwardią sam w sobie był jednym z lepszych dowódców swoich czasów. Bawarskie wojska poszły w rozsypkę już po pierwszych poważniejszych starciach i dłużej broniło się tylko prawe skrzydło. W obfitującej w ofiary bitwie wróg stracił prawie dwanaście tysięcy ludzi, a Rhainallt jedynie nieco ponad trzy tysiące. Do niewoli wpadł biskup Gerlach z Aquilei zwany Niegodziwcem.

​

W kolejnych seriach starć bawarska armia została kompletnie rozbita, a losy wojny zaczęły się zmieniać. Zaprawiona w bojach Gwardia Szkocka była w stanie zmienić rozdanie kart na europejskim kontynencie. Do kolejnego poważnego starcia przeciwko koalicji francusko-bawarskiej doszło pod Ulm, gdzie szesnaście tysięcy Szkotów stawiło czoła dziesięciu tysiącom nieprzyjaciół. Szczęśliwie wrogą armią dowodzili ludzie, którzy w normalnych warunkach nie odróżniali rękojeści miecza od jego ostrza. Najsłabsza lewa flanka szkockiej armii związała najsilniejszą flankę wrogich sił, a tymczasem dała o sobie znać przewaga w centrum i na prawym skrzydle. Gdy doszło do zwarcia środków obu formacji, trup zaczął ścielić się gęsto, lecz na jednego Szkota padało czterech Bawarczyków. W ciągu godziny walki centrum nieprzyjacielskiej armii zostało rozgromione. Wtedy środek szkocki ruszył na lewo, gdzie dokonał się los najsilniejszej części armii francusko-bawarskiej. Przy stracie zaledwie półtora tysiąca żołnierzy udało się pozbawić życia ponad siedem tysięcy wrogów.

​

W styczniu 1288 roku sprytni mnisi z Cluny wydoili cesarza na trzysta grzywien złota. Za wszystkim stał biskup Berard, który kosztem cesarza się wzbogacił. Przynajmniej miał na tyle przyzwoitości, że sławił szczodrość Edwarda II, na czym władca zyskał wiele poklasku.


W lutym 1288 roku doszło do bitwy pod Dietz, gdzie gwardia cesarska pokonała ośmiotysięczną francuską armię. Prawie sześć tysięcy Francuzów zginęło. W późniejszym okresie Szkocji pomaszerowali do Bawarii i przystąpili do oblężenia stołecznej prowincji. W tym czasie doszły do Europy wiadomości o zdobyciu przez Mongołów Jerozolimy. Święte miasto chrześcijaństwa wpadło w ręce pogan.

​

Działania Szkotów w Bawarii mocno odmieniły losy wojny, która zaczęła wychodzić mocno na prostą. Seria sukcesów umocniła również znacznie władzę cesarza Edwarda II, który w krótkim czasie osiągnął zaskakująco wiele. Nikt nie spodziewał się, że ten miłośnik wojaczki właśnie drogą wygranych militarnych w nieswojej wojnie podniesie tak swoją popularność. W marcu 1289 roku kolejne zwycięstwo stało się udziałem szkockiego oręża. W bitwie pod Calw odbudowana armia wrogiej koalicji starła się z weteranami Gwardii Szkockiej. W dwudniowym starciu poległo dwa i pół tysiąca Szkotów oraz osiem tysięcy przeciwników. Po pokonaniu sił wroga na południu armia Edwarda ruszyła do Francji.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Kiedy bedzie mapka swiata?

 

Dopiero za kilka odcinków mogę dać. Mam jeszcze do opisania 300 screenów z podciągniętej rozgrywki i zero odcinków zapasu.

 

Tak z ciekawosci uzywasz dwoch kopii CK2, czy jednej? Pytam sie bo patche juz dawno rozwalilyby sejwa.

 

Mam na Steamie na laptopie ustawione, żeby korzystał z 2.0.4 i wyłączone nadmiarowe DLC. Na pececie mam włączone wszystko, więc w pewnym sensie można powiedzieć, że korzystam z dwóch kopii CK2

 

Ok, przyszedł czas na zadanie zasadniczego pytania co do przyszłości AAR-a. Do tej chwili napisanych i opublikowanych zostało sto dwadzieścia pięć odcinków, co pod względem ich ilości czyni to moim najdłuższym AAR-em. Pisanie go nadal sprawia mi przyjemność i mam ochotę go kontynuować, lecz jednocześnie kołacze mi się po głowie wątpliwość czy powinienem. Zdaję sobie sprawę, że w pewnym momencie podczas pisania wpada się we wtórność i odbiór tego nie jest już tak dobry. Nie chciałbym, aby doszło do takiej sytuacji i żeby pisanie tego nie stało się jakąś tradycją dla tradycji, bez przyjemności dla czytelników. Stąd zasadnicze pytanie w nowej ankiecie w temacie. Ankieta otwarta będzie przez siedem dni.

 

W sumie większością głosów wyszło, że powinienem kontynuować, więc taki jest zamiar

 

(Miesiąc później....)

To kiedy kontynuacja? Stęskniłem się za McSevami....

 

Kurczę, moja skleroza jak zawsze winna. Mam na laptopie jakieś 2-3 odcinki gotowe, ale w pracy ostatnimi tygodniami mam dość niewiele czasu, żeby je wrzucić. W weekendy od jakiegoś czasu jestem dość zajęty i nawet nie mam kiedy pociągnąć rozgrywki. Jeśli tylko nie zapomnę, to postaram się jutro w wolnej chwili wrzucić odcinek.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 126




​

Po sukcesach na południu nadeszła pora na złamanie kręgosłupa odradzających się sił armii francuskiej. Francuzi zdołali odzyskać swoją stolicę obsadzoną relatywnie słabym kontyngentem szkockim, a teraz usiłowali odwrócić losy wojny, która jeszcze dwa, trzy lata temu wydawała się prostą do wygrania. Pod Ravenstein w Niderlandach doszło do masakry francuskich wojsk. Z sześciu tysięcy wrogów prawie pięć tysięcy poległo.

​

We wrześniu 1289 roku doszło do ponownej bitwy pod Gent. Pięciotysięczna chorwacka armia została rozbita przy minimalnych stratach szkockich. W następnych miesiącach doszło do szeregu większych i mniejszych starć, lecz wróg nie był w stanie wystawić armii liczącej powyżej trzech tysięcy ludzi. Zwykle Szkocji rozbijali oddziały liczące po kilkuset żołnierzy.


29 kwietnia 1289 roku urodziła się cesarska córka nazwana imieniem Flora.


Jedną z ostatnich wielkich bitew wojny na linii Leon-Bawaria było starcie pod Taillebourg. Dziewiętnastotysięczna armia szkocka stanęła tam naprzeciwko piętnastotysięcznej armii francuskiej. Wroga armia składała się głównie z ciężkiej piechoty wspartej trzema tysiącami łuczników i pięcioma setkami ciężkiej kawalerii. W bitwie szybko dała o sobie znać znaczna przewaga szkockich łuczników, więc wróg dążył do zwarcia chcąc wykorzystać siłę ciężkiej piechoty. Nieprzyjaciel nie docenił faktu posiadania przez Szkotów ponad trzech tysięcy kawalerzystów, którzy bez większych problemów oskrzydlali formacje piechoty. Pierwsze padło skrzydło dowodzone przez samego papieża Hormisdasa III. Sam papież zdołał uciec dzięki bohaterstwu biskupa Godfrieda, który oddał swoje życie w jego osłonie. Załamanie się sił papieskich uskrzydliło Szkotów i popchnęło ich do zwycięstwa. Po całodziennym boju pobojowisko usłane było trupami. Aż trzynaście tysięcy żołnierzy koalicji francusko-bawarskiej poległo w tej bitwie czyniąc z niej krwawy pogrom, a nie prawdziwe starcie. Cesarz Edward II musiał pogodzić się z utratą czterech tysięcy ludzi.

​

Po ostatnim zwycięstwie wojska szkockie bezkarnie przystąpiły do plądrowania centralnych i południowych ziem francuskich.


W maju 1292 roku urodził się Fergus, syn cesarza Edwarda II i jego żony Argilo.


W kolejnych starciach we Francji niszczone były następne armie wrogiej koalicji. Pod St Savin zmieciono trzy tysiące Francuzów, a pod Aulnay cztery tysiące Bawarczyków. Pod Nantes praktycznie z marszu Szkoci roznieśli tysiąc siedmiuset papieskich ludzi. Ta wojna była już na ukończeniu, lecz jej ostatnie akty wydarzyć się miały w samym sercu ziem przeciwnika – w Bawarii. Tamże właśnie szkocka gwardia cesarska po długim marszu spotkała się na polu pod Sarrebourgiem przeciwko armii króla Chorwacji. W tej bitwie Chorwaci stracili trzy czwarte z wysłanych sześciu tysięcy żołnierzy, a do tego z poważniejszych dostojników w niewolę wpadł burmistrz Pagu – Mihajlo, jeden z lepszych wodzów wroga. 9 grudnia 1293 roku król Juan z Leon wygrał wojnę przeciwko Bawarczykom kończąc jeden z poważniejszych konfliktów ostatnich lat.

​

W listopadzie mnisi z Cluny w Burgundii zaprosili swego dobrodzieja na pielgrzymkę do tego świętego miejsca. Cesarz Edward II zgodził się na ich propozycję licząc, że wsparcie świątobliwych mężów pozytywnie wpłynie na jego postrzeganie wśród poddanych.

​

W grudniu 1294 roku urodziła się cesarska córka ochrzczona imieniem Joan.


W styczniu 1295 roku cesarz Edward II natchniony starożytnymi tekstami podjął decyzję o administracyjnych zmianach w ramach Cesarstwa Szkockiego. Władca uznał, że tytuły królewskie na Wyspach Szkockich są obecnie zupełnie nieadekwatne i promują jedynie stare podziały. Ponad wszystko ważna była Szkocja i to jej powinno być wszystko podporządkowane. Stara Szkocja, jądro cesarstwa, od tej pory miała nazywać się Królestwem Północnej Szkocji. Anglia przemianowana została na Królestwo Szkocji Południowej, a Irlandia stała się Szkocją Zachodnią. Póki co reforma Edwarda II nie dotknęła Walii, Norwegii, Szwecji i Danii, lecz to mogła być tylko kwestia czasu. Krążyły plotki, że Walia ma stać się Szkocją Mniejszą (Lesser Scotland), lecz prawdopodobnie królestwa skandynawskie pozostałyby bez zmian. Przemianowanie wielowiekowych nazw oczywiście miało grono swoich przeciwników, lecz Edward II od czasu swej niespodziewanej i przyspieszonej koronacji znacznie urósł w siłę. Dzisiaj cieszył się już dość znacznym poparciem, a opornych mógł roznieść na mieczach swojej wiernej i zaprawionej w bojach gwardii.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 127




​

6 stycznia 1296 roku cesarz Edward II przestał być królem Danii. Podarował ten tytuł dotychczasowemu holsztyńskiemu księciu Hemmingowi II. Tym jednym ruchem cesarz zyskał wiernego lennika i pozbył się wszelkich problemów z niesnaskami na łonie Królestwa Danii. Od tego dnia z problemami miał sobie radzić samodzielnie Hemming nie przysparzając problemów cesarskiemu dworowi w Scone. Nowemu królowi popularności nie przysparzała widoczna od wielu lat wada pod postacią garba. Oczywistością było, że król Danii do historii przeszedł jako Hemming I Garbaty.

​

Niedługo po Bożym Narodzeniu roku pańskiego 1297 szczęśliwe wieści napłynęły z Półwyspu Iberyjskiego. Barbarzyńscy Aztekowie zostali wyparci z zajmowanych tam ziem. Niszczycielskie hordy krwiożerczych pogan nie zdołały stawić czoła dzielnym Rycerzom Chrystusa. Bałwochwalcy i ich napawające obrzydzeniem zwyczaje religijne zostali wytępieni z Europy. Teraz co światlejsze umysły europejskie wzbijały się ponad rodowe podziały i myślały o przyszłości relacji z Atekami. Inwazja tych pogan musiała spotkać się z adekwatną odpowiedzią, a wiadomym już było, że na zachodzie jest ląd, z którego oni właśnie pochodzą. Odrzucono już teorie, że najeźdźcy pochodzili z Indii, więc gdzieś tam za zachodnim widnokręgiem majaczyła wizja nieznanych lądów pełnych ludzi i bogactw. Bogactw, które odpowiednio dzielna armia mogła zagarnąć dla swojego władcy.

​

W lipcu 1299 roku pogańscy tengri ogłosili świętą wojnę przeciwko królowi Rutenii. Król Symeon był światłym przykładem chrześcijanina, który wiarę swą szerzył mieczem wśród oceanu pogaństwa. Mimo wszelkich przeciwności jego ród zbudował potężne Królestwo Rutenii na ziemiach wydartych z ciemnoty zabobonu. Cały chrześcijański świat modlił się za powodzenie Symeona, a pod jego sztandary zbierali się awanturnicy i dobrzy chrześcijańscy rycerze Europy.

​

W końcówce roku 1299 cesarz Edward II odpowiedział na wezwanie swego sojusznika, cesarza Francji, przeciwko królowi Kastylii. Gwardia cesarska w bitwie pod Ely rozniosła na mieczach nieliczną kompanię z Suffolk i przystąpiła do oblężenia zamków tego hrabstwa. Wojna trwała do maja 1300 roku i zakończyła się zwycięstwem francuskim.


W marcu 1300 roku papież Hormisdad IV, którego tak pognębiły kilka lat wcześniej wojska cesarza Edwarda II, raz jeszcze postanowił złotymi zgłoskami zapisać swe imię w historii chrześcijaństwa. Nie wykazał się przy tym specjalną oryginalnością, gdyż wzorem swoich poprzedników ogłosił drugą już krucjatę na Królestwo Węgier. Tym razem Edward II stanął w szeregu sojuszników papieskich wysyłając na krucjatę swoją gwardię pod dowództwem lorda Colbana.

​

Jesienią tego samego roku gwardia dotarła na Węgry i przystąpiła do rzezania... znaczy się, nawracania dobrym słowem i miłością bożą na prawdziwą wiarę chrystusową. Wstępny chrzest tych ziem przeprowadzono obficie skrapiając je krwią, a zamiast kropidła używano dobrze naostrzonych mieczy. W grudniu 1300 roku doszło do pierwszej wielkiej bitwy Drugiej Krucjaty Węgierskiej. Stoczona została na polach koło miasta Bacs. Szkoci posiadali o połowę więcej żołnierzy od Węgrów, a do tego byli to zaprawieni w bojach weterani. Za to Węgrami osobiście dowodził ich młody król, co znacznie lepiej zagrzewało ich do boju. Mimo tego wieczorem na pobojowisku leżało prawie dziewięć tysięcy trupów węgierskich wojowników i jedynie trzy tysiące szkockich. Ocalałe z pogromu wojska węgierskie wycofały się w rozsypce, zaś czeladź i ciury obozowe gwardii rozpoczęli rabunek połączony z dobijaniem rannych. Wojna zawsze była dochodowym interesem dla tych, którzy przeżyli. W bitwie w niewolę wpadł znaczny węgierski dostojnik, posiadacz sporych majątków, hrabia Szilveszter z Biharu. Niestety, zanim zdołał się wykupić z niewoli, zmarł z powodu ropiejących ran. Nie pomogły nawet obfite krwioupusty, których nie szczędzili mu szkoccy medycy. Po puszczaniu krwi wręcz się robił taki bledszy i słabszy...

​

W bitwie pod Curtea de Arges chrześcijańskie wojska szkockie rozbiły sześciotysięczny korpus węgierski. Pod Barladem taki sam los spotkał liczący dwa tysiące żołnierzy kolejny oddział Madziarów. Starcia te oraz oblężenia zamków mocno uszczupliły gwardię cesarską, która straciła jedną trzecią swojego początkowego składu w półtora roku walk. W lutym 1302 roku Druga Krucjata Węgierska zakończyła się sukcesem, lecz był to już sukces papieża Innocentego III. Hormisdas IV w międzyczasie zmarł z powodu powikłań kiły.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

A co to jest na ziemiach polskich ?
widze ,że coś pogańskiego , ale co ? ksiestwo lechowiczów ?