Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Pogańskie Królestwo Polski pod rządami Madziarów

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 128




​

Zwycięska Dryga Krucjata Węgierska oprócz chwały dla cesarza Edwarda II, głównego konstruktora jej powodzenia, przyniosła mniej spodziewany skutek. Na gruzach Królestwa Węgier potęgę swoją budował Zakon Szpitala Najświętszej Maryi Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie. Wzbudzający strach w poganach Krzyżacy od dekad wzmacniali się na ziemiach Europy Środkowej i Bałkanów, lecz wygrana z Węgrami oddała pod ich panowanie niespotykanie wielkie tereny. Bracia zakonni wyrośli niespodziewanie na jedną z największych potęg europejskich i nie można było mieć pewności jak się ta potęga zachowa w nowym układzie sił.

​

W lipcu cesarz Edward II zagarnął siłą tytuł księcia Smalandii należący do tej pory do księżnej Bodil z Bornholmu. Był to kolejny krok w kierunku przejęcia przez szkockich MacSevów korony cesarskiej Skandynawii. Uzurpowany tytuł książęcy cesarz przekazał szwedzkiemu królowi Halvorowi licząc, że ten zdoła na własną rękę zdobyć resztę Smalandii.


W lutym 1303 roku książę Ranald oficjalnie otrzymał w swe posiadanie Księstwo Wysp i namaszczony został na następcę tronu Cesarstwa Szkocji. Od tego momentu Ranald musiał już sam zadbać o stworzenie swojego autorytetu jako przyszły władca Szkocji.

​

Jesienią 1303 roku do Szkocji dotarły wieści o dalekich podróżach weneckiego kupca Marco Polo, który rzekomo miał zapuścić się do dalekich krain na wschodzie. Stamtąd miał przywieźć zupełnie nieznane dziwa.


Jeszcze w roku 1303 cesarz Edward II podjął zdecydowane kroki w kierunku poszerzenia swej domeny i dodania sobie drugiego tytułu cesarskiego. Między nim, a cesarstwem skandynawskim stały tylko trzy małe księstewka, których opór powinien zostać złamany bez problemów. Na pierwszy ogień poszła maleńka Smalandia posiadana przez księżną Bodil. Cesarz Edward II nie czuł potrzeby zbrojnego łamania kręgosłupa tego państewka, lecz uparta Bodil nie godziła się na przygięcie karku w hołdzie lennym. Nie pozostawiało to innej opcji, niż rozwiązanie militarne. Wiązało się to z dodatkową korzyścią. Szwedzki książę Findlay od dawna miał chrapkę na te ziemie, a w księgach uzasadnione do nich roszczenia. W styczniu 1304 roku wybuchła wojna, która trwała dziesięć miesięcy. Cesarskie wojska nie spieszyły się z podbojem.

​

Dwa miesiące po zdobyciu Smalandii Cesarstwo Szkocji upomniało się o hrabstwo Jernbaerlandu posiadane przez hrabiego Torbena Badelunda. Torben był równie tępy jak Bodil i nie zgodził się na dobrowolne przyłączenie do Szkocji. Cesarz Edward nie miał wyjścia i ponownie wystąpił w imieniu księcia Findlaya Smalandzkiego. Tym razem podbój dokonał się w ciągu półtora miesiąca.

​

Na początku roku 1305 między Edwardem II, a tytułem Cesarstwa Skandynawii stała jeszcze tylko jedna galijska wioska... wróć! Jedno karelskie hrabstwo, do którego roszczenia wysuwał dwunastoletni hrabia Bard. W połowie roku cesarska gwardia wkroczyła na teren Królestwa Estonii niosąc światłą misję uwolnienia spornych ziem spod władztwa króla Ostena Okrutnego. Zajęcie północnych hrabstw estońskich było bułką z masłem. Tak naprawdę wojna rozstrzygnęła się w trakcie jednej bitwy, pod Pitkyaranta. Tamże król Osten Okrutny ze swoją ponad trzytysięczną armią stanął dzielnie naprzeciwko niemal dziewiętnastotysięcznej szkockiej gwardii cesarskiej. Nie można było Ostenowi odmówić talentu wojskowego, lecz przy takiej przewadze Szkotów nawet Hannibal byłby bezradny. Praktycznie cała armia estońskiego króla została wyrżnięta, a ze znaczniejszych wielmożów w niewolę wpadł aszkenazyjski żyd Abbaye, zaufany doradca Ostena.

​

W obliczu utraty całej armii oraz połowy powierzchni kraju król Osten pozytywnie odpowiedział na propozycję pokojową cesarza Edwarda II oddając mu ziemie hrabstwa Kandałakszy. Wraz ze zdobyciem Kandałakszy możliwym stało się obwołanie się Edwarda Cesarzem Skandynawii. 4 stycznia 1306 roku w Katedrze Marii Panny w Kopenhadze Edward II został namaszczony olejem i włożył na swe skronie drugą koronę cesarską. Szkocja stała u szczytu swego panowania. Państwo McSevów wkroczyło w swój złoty wiek.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Sev, kiedy odcinek?

 

Chyba mam jakiś jeszcze na laptopie. Ogólnie to ilość dostępnego czasu mi mocno spadła. Do tego po prostu nie pamiętam o pisaniu Spróbuję coś podziałać

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 129




​

Pora na odcinek specjalny pokazujący świat. Z racji nieregularnego trybu pisania odcinków screeny z tego odcinka pochodzą z dnia 26 listopada 1303 roku, a akcja ostatniego odcinka zakończyła się w styczniu 1306. W związku z tym screeny ilustrują stan sprzed powstanie Cesarstwa Skandynawii. Myślę, że dodatkowe wyjaśnienia na tym etapie byłyby obrazą dla inteligencji czytelników, więc odcinek specjalny pozostanie w klasycznej formie pokazu slajdów W razie dodatkowych pytań – śmiało.

​

​

​

​

​

​

Z dodatkowych informacji – Cesarstwa Szkocji w tym okresie posiadało dziewiętnastotysięczną gwardię. Do tego cesarz mógł powołać 20 tysięcy żołnierzy ze swoich domen oraz 39 tysięcy od wasalów. Cesarz osobiście posiada dziewięć domen – hrabstw i zamków. Osobiście do cesarza należą tytuły: cesarza Szkocji, króla Szkocji Północnej (Szkocja właściwa) oraz Szkocji Południowej (dawna Anglia), księcia Albany i Yorku, hrabiego siedmiu hrabstw oraz kasztelana dwóch zamków.


-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 130




​

Po krótkiej przerwie na propagandę łaskawości cesarskiej oraz reklamę nowych środków czystości do zbroi wracamy do głównego programu!


Świeżo upieczony podwójny cesarz przystąpił do rozbudowy sojuszów klasyczną metodą małżeńską. Zaręczył dwie swoje córki z królem Bretanii Dietmarem van Berghiem i królem Bohemii Zdikiem Żematijskim. Obydwie propozycje zostały przyjęte ochoczo. Taki teść był mocno poszukiwany na matrymonialnym rynku Europy.


W 1308 roku cesarz Edward II wyłożył znaczne sumy na rozbudowę uniwersytetu w mieście Clunie w stołecznej prowincji. Szczodrość swą posunął nawet dalej kładąc kamień węgielny pod drugą wyższą uczelnię w prowincji Gowrie – w mieście Bardney. Co poniektórzy zaskoczeni byli jak wielkie sumy Edward przeznaczył na naukę. Te same pieniądze wystarczyłyby na ufundowanie co najmniej dwóch miast lub znacznej armii.

​

W maju 1308 roku młodszy syn cesarza, książę Fergus, wszedł w dorosłe lata. Przezorny Edward ożenił syna z ruteńską królową Ludmiłą Dregowicz odsuwając go od bezpośredniej bliskości sukcesji szkockiej.

​

Przez krótki czas na przełomie roku 1309 i 1310 Szkocja zaangażowana była w konflikt na Półwyspie Iberyjskim przeciwko muzułmanom. Na konto sukcesów szkockich w tej wojnie zapisać można jedynie zdobycie Shlibu, Aljustrel, Lagos i Almodovar w prowincji Shlib. Nim udało się coś więcej wskórać król Giric Kastylijski podpisał pokój z sułtanem Granady.


W 1310 roku cesarz Edward korzystając ze swych nowych prerogatyw przystąpił do jednoczenia ziem skandynawskich. Tym razem występując z wyżyn władzy cesarskiej mógł lepiej wpływać na niezawisłych władców. Na pierwszy ogień poszła księżna Finlandii Katarina z rodu Vedrów. Księżna rozumiała, że opór jest bezcelowy. W razie odmowy zakończyłoby się to zapewne otwartą wojną i pozbawieniem jej władzy.

​

W czerwcu 1311 roku cesarz zmienił zasady sukcesji w Królestwie Południowej Szkocji (dawna Anglia). Elekcyjność monarchii została zastąpiona przez primogeniturę ostatecznie wiążąc to królestwo z cesarskim rodem MacSevów. Zmiana ta spotkała się z oczywistym niezadowoleniem południowoszkockich parów. Nie obeszło to specjalnie Edwarda II, który w tym czasie był u szczytu swej potęgi.

​

W 1314 roku Szkocja aktywnie wystąpiła w wojnie przeciwko Królestwu Francji. Cesarzowi Edwardowi nie chodziło tutaj już nawet o konkretne korzyści polityczne, a te były jasne – osłabianie Królestwa Francji i pogarszanie jego pozycji względem Cesarstwa Francji było w interesie szkockim. Przyczyna była bardziej prozaiczna. Szkockie wojska wymagały rozruszania, bo żołnierzom się zwyczajnie nudziło. Do tego można było francuskim kosztem opłacić żołd gwardzistów, co też było nie do pogardzenia.
3 kwietnia 1314 roku doszło do pierwszego poważniejszego starcia z Francuzami pod Deols. Wojskami wroga osobiście dowodził sam król Francji Guiges Mądry, swoją drogą całkiem utalentowany militarnie. Nieszczęściem jego był fakt, iż szkoccy wodzowie również kurze spod ogona nie wypadli, a do tego dysponowali niemal dwukrotną przewagą liczebną nad Frankami. Po pierwszych starciach harcowników i sił lekkich lewe skrzydło wojsk króla Francji zrejterowało haniebnie z pola walki. W tym samym czasie do starcia wręcz doszło między centralnymi formacjami obu armii. Część wojsk prawej flanki szkockiej poszła w pościg za uciekinierami, a większość oskrzydliła środek francuski. Frankowie w obronie swego króla Guigesa bili się jak lwy, lecz ich porażkę pogłębiło przybycie kilkutysięcznego korpusu sojuszników Szkotów. Guiges Mądry do samego końca nie chciał się wycofać i uznać swojej porażki co tragicznie odbiło się na jego armii. Gdy wreszcie podał tyły ochraniany przez garstkę wiernych rycerzy, francuskie hufce oddały straszliwą ofiarę krwi. Wojska króla Francji poszły w całkowitą rozsypkę. Do niewoli wpadł nawet Walter, nisko urodzony kapitan dowodzący lewą flanką wojsk królewskich.

​

Gdy szkockie wojska były na gościnnych występach we Francji, cesarz Edward II dostał prośbę swego kastylijskiego zięcia Girica o wsparcie w licznych toczonych przez niego wojnach. Akceptacja tejże prośby nic imperatora nie kosztowała, więc wyraził swą łaskawą zgodę.

​

We wrześniu 1314 roku zakończyła się francusko-francuska wojna o Amiens. Zadziwiająca sytuacja panowała na kontynencie europejskim gdzie jednocześnie egzystowały dwa państwa francuskie – jedno pod władzą królewską i drugie pod cesarską.



-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Kto jest następcą Jego Łaskawości Edwarda II? I jakie ma tytuły?

 

Następcą tronu Szkocji i Skandynawii jest Książę Wysp, hrabia Innse Gall i baron Finlaggan, książę Ranald. Jest on najstarszym synem cesarza Edwarda II

 

A coś więcej na temat zakonów? Jak tam sytuacja wygląda?

 

Można prosić dokładniejszy opis tej sałatki we Francji, ciężko cokolwiek tam zobaczyć. Jakim cudem jedno angielskie hrabstwo, nie jest pod panowanie Mac Sev?

 

Letho - jedynym faktycznie liczącym się na arenie międzynarodowej zakonem jest Zakon Krzyżacki. Dostali sporo nadań na ziemiach niemieckich i węgierskich, a do tego ciągle posiadają zdobycze terytorialne na Bałkanach. Sumarycznie mogą mieć już nawet kilkanaście prowincji. Pozostałe zakony występują jedynie jako najemne siły przeciwko pogaństwu.

Draken - Francja to ogólnie syf, kiła i mogiła. Królestwo Francji i Cesarstwo Francji to główni gracze rejonu, ale częste wycieczki są ze strony HRE, Leon czy Włoch. Prócz tego sieczka drobniejszych krajów i kraików. Już nie wspominając tego, że tak do dziesięciu prowincji należy do Szkocji wskutek różnej maści dynastycznych kwestii dziedziczenia.
Hrabstwo Suffolk nie należy do Szkocji już od kilkudziesięciu lat. Wówczas w wyniku dziwnego dziedziczenia otrzymał je król Hiszpanii. Obecnie nawet de iure nie należy do Szkocji. Niemniej cały czas sobie na nie ostrzę zęby

Tak w ogóle to dzięki Krakau za przypomnienie o AAR-ze. Dzięki temu wróciłem do pisania

 

Minimum 100 lat musiało minąć od utraty tego hrabstwa, bo de iure się zmienia po upływie 100 lat.
Jest jakiś widok na zaprowadzenie porządku we Francji?

 

W każdym razie to było bardzo, bardzo dawno. Na pewno miałem komunikat o zmianie de iure, więc nie jest to sprawa świeża
Uprzątnięcie Francji to herkulesowa robota i nie jest to możliwe bez jej podboju. Nie chcę tego robić, bo już teraz mam zbyt wielkiego bloba

 

Skandynawia będzie kulą u nogi przez najbliższe 50-60 lat, zanim wasale się wzbogacą i rozbudują to trochę czasu minie. Więc ten blob jest duży tylko na papierze.
Są jakieś widoki na konwersję do EU IV?

 

Zdaję sobie sprawę, że w stosunku do liczby hrabstw i holdingów w nich Skandynawia biednie wygląda na tle takiej Francji. Niemniej staram się teraz, aby moje następne zdobycze były relatywnie skromniejsze albo w wyniku kwestii dziedziczenia. Prócz tego staram się o rozbudowę liczby holdingów w cesarstwie poprzez ich zakładanie i następnie przekazywanie pod rządy wasali

 

Ciekawi mnie co bedzie z tego ruskiego mariażu.

A tak nawiasem
"Chwała Sevciowi , za spełnienie prośby wiernych czytelników!"
"Dzięki Ci za odcinek!"

 

Jak to co? Będzie Wielki Rosyjski Niedźwiedź rządził od Wysp Brytyjskich do Władywostoku ziadek:

 

Aż Ci powiem Medku

Spoiler

Nic, królowa Rutenii straci władzę

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 131




​

Wobec zakończenia konfliktów na terenie Francji gwardia cesarska powędrowała na południe do słonecznej Iberii. Tamże przystąpiła do regularnego wymiatania wrogów Girica Kastylijskiego nie zwracając specjalnie uwagi czy siecze chrześcijan, muzułmanów lub też mojżeszowego wyznania ludzi. Ulubionym zaś zajęciem Szkotów było rabowanie. Szkoccy sojusznicy dla Kastylijczyków ciężcy nieraz bywali niczym wrogowie nie odmawiając sobie w niczym i biorąc cokolwiek im się zamarzyło. Po roku jednakże wojna się zakończyła i przyszło Szkotom wracać do swego kraju.

​

W styczniu 1316 roku doszły wiadomości o zdobyciu przez Mongołów Bagdadu. Nie zrobiły one w Szkocji większego wrażenia. Niewielu było w niej ludzi, którzy mieli wyobrażenie jakim miastem jest Bagdad czy jaką siłą dysponują Mongołowie. Zasadniczo była to wiadomość o ważności zdecydowanie mniejszej, niż wykaz kochanek króla Norwegii.


W lutym 1316 roku doszło do ponownego powiększenia rozmiarów cesarstwa Szkocji. Tym razem udało się tego dokonać drogą pokojową. Estoński król Osten Okrutny ugiął swój kark przed potęgą połączonej korony szkockiej i skandynawskiej składając Edwardowi II hołd lenny.

​

Na początku roku 1318 główną linię rodu MacSevów spotkała wielka tragedia. Na kiłę zmarł książę Ranald, następca tronu. Pozostawił po sobie jedynie dwójkę potomków, w tym jednego męskiego. Tytuł Księcia Wysp i następcy tronu odziedziczył po nim Murdoch MacSev, który dopiero skończył pierwszy rok życia. Dziecko należało do chorowitych i wybitni medycy nie dawali mu szans na długie życie. To był również czas, w którym cesarz Edward II zaczął być nazywany Starym, gdyż osiągnął wiek pięćdziesięciu sześciu lat. Nad sukcesją w Szkocji zawisły ciemne chmury. W razie śmierci Edwarda i Murdocha władza mogła przejść w kierunku bocznych linii cesarskiego rodu. Nikt nie mógł dać gwarancji, że wśród ewentualnych pretendentów nie znajdą się ludzie zdolni do wywołania wojny domowej.

​

Śmierć dziedzica nie załamała Edwarda. Jego kolejnym ruchem było podjęcie próby odzyskania hrabstwa Suffolk utraconego wiele lat wcześniej. Obecnie należało ono do króla Manuela rządzącego Francją. Edward wykorzystał sytuację zaangażowania Manuela w trwające dwie wojny. Wedle rachunków cesarza powinno to uniemożliwić Manuelowi przerzucenie do Suffolk większych sił. Cesarz Edward Stary wypowiedział wojnę w imieniu księżnej Norfolk, Mair. Oddanie jej rodowej domeny powinno zwiększyć jej przywiązanie do Korony.

​

Na wezwanie do broni przeciwko królowi Manuelowi pozytywnie odpowiedział cesarz Aurelio, władca Świętego Cesarstwa Rzymskiego, oraz zięć Edwarda, król Leon. Na przełomie 1318 i 1319 roku cesarska armia zdobyła wszystkie zamki w hrabstwie Suffolk, lecz to było zbyt mało aby móc wymusić rezygnację Manuela z tych ziem. W marcu 1319 roku dwadzieścia jeden tysięcy Szkotów wylądowało w hrabstwie Rouen. Opis dalszych wydarzeń nie wnosi nic ciekawego do przebiegu tejże historii. W rok później król Manuel wystosował propozycję pokojową, której podstawą było oddanie hrabstwa Suffolk do szkockiej macierzy.

​

W połowie 1320 roku cesarz Edward Stary zaatakował pogańskie hrabstwo Ingrii wspierając tym samym roszczenia swego lennika, estońskiego księcia. Tajemnicą poliszynela było, iż Edwardowi zależy na poczynieniu sobie dłużników. Znacznie na sile nabierała opozycja przeciwko władcy. Wiadomym było, że król Hemming Duński tylko czyhał na moment, w którym wbiłby nóż w plecy seniorowi. Poparcia dla jego planów udzielała również norweska królowa Orabilia, a także Osten Okrutny, książę Estonii i Skjalg, hrabia Aaninen. Poparcie roszczeń Ostena Okrutnego miało wyrwać go z kręgu spiskowców.

​

Jednakże bycie łaskawym Edwardowi nic nie przyniosło. Nawet śmierć Ostena Okrutnego nie przekuła się w jakąkolwiek korzyść – dodajmy, że zgon ten był całkowicie z przyczyn naturalnych i nikt nie mieszał w nim trucizny w winie. Do opozycji dołączyła jeszcze królowa szwedzka Rikissa. Wreszcie 1 września 1322 roku doszło do nieuniknionego. Spiskowcy przedstawili swoje żądania. Dania, Szwecja i Norwegia miały zostać uznane za niepodległe byty, zaś korona skandynawska złożona w skarbcu. Cesarz Edward II miał zrzec się swej władzy nad Skandynawią. Wybuchła Wojna o Niepodległość Ligi Duńskiej. W pierwszym mściwym odruchu cesarz podjął starania o zejście z tego świata królowej Rikissy.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Na pohybel buntownikom!

Tak z ciekawości, ilu zbrojnych i motłochu wystawili?

 

Cesarz nie ma jakichś braci, którzy mogliby dostać koronę gdyby obecny następca zginął?

 

Jak mam zgadywać maksymalnie jakieś 30-35k ludzi. Są to biedne tereny więc, nie ma dużo rycerstwa i ciężkiej piechoty, czyli będzie szybka i jednostronna sieczka.

 

Ewentualnie niebo zapłacze i wojska cesarskie padną.

 

Cesarz ma jakieś rodzeństwo, ale ma również młodszego syna

Zaś co do liczebności buntowników... zobaczycie w następnych odcinkach. Zaskakująco sporo ich wyszło

 

A kto jest aktualnie drugi pod względem siły i wpływów w Europie, poza Szkotami?