Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Akurat nie sprawdzę tego, bo na chybcika nie odpalę sobie CK2 w pracy. Zasadniczo drugą siłą świata powinni być Mongołowie, ale w samej Europie to raczej HRE.

 

Jaka przyszłość czeka buntowników? Dobrze naostrzony miecz czy kilkadziesiąt lat pod zamkiem w Gowrie?

 

Przekonasz się O tym bez spojlerowania, bo to okaże się w kolejnych odcinkach

 

Czyli możemy oczekiwać sromotnej klęski?

 

Kogo? Zakładając, że tylko Skandynawia się buntuje. Cesarz ma 20k gwardii i drugie tyle z domeny, do tego jakieś 20k od wasali i jakieś 10-15k od sojuszników. Z Ruthenii można mieć jakieś 15-20k wojska, a jest trochę mniejsza niż Skandynawia, czyli wróg ma kolo 30k własnych wojsk i jakieś drugie tyle z eventow.
Cesarz śpi na złotych górach, więc go stać na zaciągnięcie jedno albo i dziesięciu kompanii najemnych.

 

Wystarczy, że w jakaś posiłkowa armijka natrafi na wroga, owa będzie dowodzona przez władcę, ten wpadnie jako jeniec i już oponenci maja 100%.

 

Z reguły jeśli władca idzie na wojnę robi to z gwardią i głównym zgrupowaniem.

 

Zachowam milczenie. Zobaczycie

 

Sev gdzie jest odcinek?

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 132




​

Edward Stary nie miał zamiaru tanio oddać swojej skóry. Jedna trzecia jego imperium chciała się oderwać, lecz on był zdeterminowany aby walczyć. Pod swe sztandary wezwał wojska własne oraz sojusznicze. Zbierał plony bycia wiernym sojusznikiem przez ostatnie dziesięciolecia.

​

Zdrajca Hemming Duński, przywódca haniebnego buntu, poczynał sobie coraz bezczelniej. Ogłosiwszy się najpierw królem Danii, teraz wezwał pod swe rozkazy wszelkich wyrzutków z całej Europy obiecując im niebotyczne zyski z łupów w Szkocji. Hemming zdeterminowany był aby zwyciężyć. Za nic miał zniszczenie kraju swego seniora, któremu przysięgał przez Bogiem i ludźmi. Podsunięta mu przez szatana żądza władzy spowodowała, iż podeptał wszystkie swe przysięgi służąc złemu przeciwko boskiemu pomazańcowi Edwardowi II Staremu.

​

Szczęśliwym trafem gwardia cesarska w tym czasie przebywała w Skandynawii. Forsownym marszem udała się ona do Bergenshus, gdzie znajdowała się stolica Królestwa Norwegii. W czasie, gdy wojska Edwarda oblegały stolicę norweską, dziwnym przypadkiem zmarła królowa szwedzka. Niezwykle pechowo ugryzła ją żmija. Zaiste, dziwny przypadek... Schedę po niej przejął młodociany Halvor II.


Hemming dla ułatwienia sobie aprowizacji sił podzielił wojska zaciężnych łachudrów na trzy armie. Jedna z nich wysłana została do pustoszenia ziem angielskich i walijskich. Prawie szesnaście tysięcy żołnierzy wylądowało na Wyspach Szkockich i zabrało się za systematyczne ich pustoszenie. Jedynie niekompetencji dowódców duńskich przypisać należy fakt, że nie ruszyli oni od razu przeciwko wojskom cesarskim, nad którymi mieli dwukrotną przewagę liczebną.

​

W kwietniu 1323 roku na terenie macierzystych wysp udało się zebrać armię, której celem było rozbicie duńskich sił inwazyjnych. Bezczelni Normanowie najwyraźniej przekonani byli, iż jest ich wystarczająco dużo aby podbić całe Wyspy. Jakoś nikt z nich nie wpadł na pomysł, że możliwym będzie zabranie przeciwko nim dwudziestopięciotysięcznej armii szkockiej. Gdyby znali sukces gwardii cesarskiej, która w tym czasie rozbiła ośmiotysięczną armię norweską w bitwie pod Gillberg, to pewnie byliby mniej dufni w swoje siły.

​

W niedługim czasie potem gwardia rozbiła kolejny norweski oddział zabijając trzy i pół tysiąca wrogów. Wreszcie w maju 1323 roku duńscy najemnicy i wagabundowie ruszyli na ziemie walijskie przeciwko siedmiotysięcznej armii szkockiej oblegającej lokalne lenna norweskie. Jakim zaskoczeniem dla wojsk cesarskich było przekonanie się, że atak wyprowadziły nowe siły duńskie, a przebywająca od dłuższego czasu na wyspach armia zajęta była obecnie pustoszeniem Somerset. Hemming Duński nie mógł się lepiej wystawić na odstrzał. Z odsieczą pod Monmouth zdążało już prawie trzydzieści tysięcy żołnierzy wojsk posiłkowych.

​

Pod Monmouth szkockie wojska odniosły zwycięstwo tracąc trzy tysiące ludzi wobec jedenastu tysięcy wrogów. Udało się tej sztuki dokonać jeszcze przed przybyciem głównej, dwudziestopięciotysięcznej armii maszerującej z północy. Na wieść o klęsce ruszyła się również duńska armia spod Somerset, lecz teraz Duńczycy zmarnowali swoją okazję. Mogli mieć zebraną w jednym miejscu prawie trzydziestodwutysięczną armię. Teraz na ich wpół pobite siły miały stawić czoła trzydziestu dwóm tysiącom Szkotów. Pod Swansea doszło do pogromu raz pokonanych duńskich wojsk. Ocalały pięciotysięczny korpus został zmieciony jednym, zdecydowanym uderzeniem. Duńczyków wyrżnięto w pień tracąc jedynie czterdziestu siedmiu ludzi.

​

 Do decydującej bitwy z Duńczykami na Wyspach Szkockich doszło pod Salisbury. Tamże wróg spotkał się z dwukrotnie liczniejszymi siłami szkockimi dowodzonymi przez wybitnych wodzów. Duńczycy kierowani byli przez dowódcę miernego, a wyrazem jego sztuki wojennej było samo ugrupowanie przyjęte do stoczenia tej walki. Mianowicie Norman ustawił swe wojska tak, że odsłonił obie flanki. Dzięki temu jego armia została szybko otoczona i zmasakrowana w koncentrycznym uderzeniu. Spanikowany wrogi wódz nie był w stanie zapanować nad wytworzonym chaosem. Zdołał jedynie z trzema tysiącami ludzi wycofać się z pola bitwy. Osiemdziesiąt procent jego sił zostało zniszczonych podnosząc chwałę szkockiego oręża.

​

Pod Gloucester resztki duńskich armii inwazyjnych zostały pokonane i rozproszone na cztery strony świata. Ponad trzydzieści tysięcy żołnierzy króla Hemminga zostało straconych dla jego sprawy.




-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

I wszystko skończyło się tak jak zawsze ;-)

Wysłane z mojego C1905 przy użyciu Tapatalka

 

Powiem Ci, że chciałbym rzucić spojlerem, ale nie zrobię tego. Sam jeszcze nie wiem jak rozwiążę tę sytuację, która się wytworzyła

 

Sev co z wczorajszym odcinkiem?

 

A to ja się gdzieś deklarowałem, że teraz będę codziennie wrzucał? Piszę w znacznie zwolnionym tempie odcinki, gdyż czas zajmuje mi praca, dziewczyna, nauka i własne zainteresowania. Jeśli w pracy mam spokój, to mogę coś machnąć, ale nie wyrobię obecnie na tempo codziennego odcinka

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 133




​

29 sierpnia 1323 roku zmarła cesarzowa Argilo Jimenez de Epila. Odeszła w spokoju w wieku 69 lat pozostawiając owdowiałego cesarza Edwarda II Starego. Pogrążony w żałobie władca świadom był, iż kraj potrzebuje nowej kobiety i jego boku, więc szybko przystąpił do aranżowania nowego ożenku. Wybór padł na młodą księżniczkę Blankę z cesarskiego rodu Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Zanim Argilo dobrze ostygła, w Scone odbyło się weselisko Edwarda i Blanki.

​

Po ponad roku wojny domowej z Ligą Duńską jej wynik lekko przechylał się na stronę szkocką. Pod rozkazami cesarza Edwarda II Starego znajdowało się obecnie ponad pięćdziesiąt tysięcy zmobilizowanych żołnierzy. Szkocja boleśnie odczuła stratę kilku zamków w Saksonii, lecz odkuła się rozbiciem głównych sił duńskich przewiezionych na Wyspy Szkockie.

​

W połowie roku 1324 roku przedłużający się konflikt domowy poważnie nadszarpnął zdrowie niemłodego już cesarza. Zaczęły się problemy ze snem, brak apetytu, szybciej się męczył. Tak lubiane przez niego wcześniej polowania nie sprawiały mu już przyjemności. Nawet młoda żona nie mogła sprawić żeby poczuł przypływ sił witalnych.

​

We wrześniu 1324 roku król Hemming podjął jeszcze jedną próbę zawładnięcia Wyspami Szkockimi. Tym razem jego wojska w sile dwunastu tysięcy ludzi wylądowały w stołecznej prowincji. W ciągu dwóch miesięcy nadeszły wojska cesarskie z południa i stanęły do bitwy na polach pod miastem Crieff. Duńczycy ponieśli sromotną klęskę. Ich dowódca przed bitwą uciekł z osłonięty rozwiniętymi szykami bojowymi swej armii. Pozostawieni bez komendy żołnierze walczyli dzielnie, acz daremnie. Ofiarą swego życia zdołali zabić niecałe trzy tysiące Szkotów. Z ich armii nikt nie miał wrócić żywy do domów. Szkoci bez pardonu postępowali z rannymi i jeńcami. Jako buntownicy i krzywoprzysięzcy zostali powywieszani na okolicznych drzewach tworząc upiorne sady dyndających na wietrze wisielców.

​

W 1325 roku wojna przeniosła swój środek ciężkości do Danii. Tam właśnie udała się gwardia cesarska. Jej celem było zadanie ciosu w samo leże duńskiej lwa. Ponosząc konieczne straty udało się zdobyć stołeczną Kopenhagę oraz otaczające ją zamki. Następnie gwardia pomaszerowała na południe do Saksonii. W kilkumiesięcznej operacji odbiła wszystkie utracone do tej pory zamki ziemi lubeckiej. Rozwój sytuacji niepokoił najwyraźniej króla Hemminga, gdyż wystosował on ofertę pokojową. Oferta ta była wielce niesatysfakcjonująca. Hemming proponował powrót do status quo ante bellum. Edward II Stary nie miał zamiaru tolerować tego podłego buntownika pozostawionego na tronie bez odpowiedniej kary. Propozycja Duńczyka została odrzucona.

​

We wrześniu 1325 roku doszło do kolejnej poważnej bitwy tej wojny. W południowej Szwecji gwardia cesarska starła się z jedenastotysięczną armią duńską. Duńczycy nie mieli większych szans z weteranami gwardii, którzy roznieśli ich w pył.
W końcówce roku 1325 cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego zażądał od Edwarda Starego uhonorowania jego zobowiązań sojuszniczych przeciwko francuskiemu królowi Ansurowi. Edward zgodził się na dołączenie do wojny o kontrolę nad Metzem.
W grudniu 1325 roku Szkocję ze znacznymi siłami opuścił Udo de Brienne, który wyruszył w poszukiwaniu swego miejsca na świecie. Udo liczył, że siłą swych mieczy zdoła zająć należną mu dziedzinę, dzięki której zostanie udzielnym księciem. Jako daleki krewny panujących rodów miał słabe roszczenia do Królestwa Chorwacji oraz całkiem silne do hrabstwa Zachlumii.

​

9 grudnia 1325 roku król Hemming Duński zmarł. Jego zgon zarazem stał się końcem wojny. Sposób jej rozwiązania nie zadowalał cesarza Edwarda w żaden sposób. Swymi tytułami nadal niezagrożeni cieszyli się władcy Szwecji i Norwegii. Nie groziła im obecnie żadna realna kara za swoje wiarołomstwo. Nowym królem duńskim został James z rodu Fyvie. Władca ten wykazywał się mierną sympatią dla cesarza, lecz wobec jawnej niesubordynacji Hemminga był to znaczny postęp. Mniej szczęśliwym zrządzeniem był fakt, iż James był zadeklarowanym pijakiem, na którym nałóg wycisnął swoje piętno. Do tego znaczny działający na niego stres dołożył swoje. Nowy duński król nie cieszył się dobrym zdrowiem i niewielu obeznanych w temacie wróżyło mu długie panowanie.

​

W chwili zakończenia wojny domowej z Ligą Duńską cesarz Edward Stary liczył sobie sześćdziesiąt cztery lata. Prócz tytułów cesarski dzierżył również księstwo Alzacji**. Z piątki jego potomków żyło jeszcze czworo, w tym młodszy syn Fergus. Po starszym został jedynie niepełnoletni wnuk Murdoch i jego dwie siostry.





-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty
** nie pytajcie nawet. Nie wiem kiedy i jak je dostał.

 

Co do księstwa kliknij na jego tarczę i wejdź w historię. Tam jest powiedziane w jaki sposób wylądowało ono w rękach obecnego właściciela i kiedy to nastąpiło.

 

Hmm AAR żyje?

 

Lenistwo żyje i ma się dobrze. Jestem na urlopie, a zapas odcinków leży sobie na laptopie, którego nie wyciągnąłem nawet z plecaka

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 134




​

13 lipca 1326 roku po latach życia w ciężkim stresie zmarł cesarz Edward II Stary pozostawiając tron dziewięcioletniemu Murdochowi. Młodemu cesarzowi wyznaczony został regent, który w naturalny sposób przejął większość władzy w cesarstwie. Niemniej Murdoch podjął jedną decyzję, w której był konsekwentny. Jego matka, księżna Drahosława, uwięziona przez Edwarda Starego za spisek na jego życie, została uwolniona. Dla Cesarstwa Szkocji i Skandynawii mogły nadejść trudne czasy. Wiadomym było, że książę Fergus lub jego syn James byli silnymi kandydatami do przejęcia tronu. Nie było pewności czy roszczenia któregoś z nich przeciwko Murdochowi zostaną podniesione przez możnowładców. Póki co oficjalną następczynią tronu była księżniczka Kentigerna, starsza siostra cesarza.

​

W listopadzie 1327 roku cesarz zaręczył się z księżną pomorską Gerdr. Czasu do ich zaślubin było jednak jeszcze co niemiara.
Przewidywania co do rosnącej opozycji były słuszne. Młodość cesarza ośmielała możnowładców do spiskowania przeciwko niemu. Wuj cesarski, książę Fergus, ostrzył sobie zęby na koronę skandynawską. Trójka ambitnych dalszych krewnych ostrzyła sobie zęby do przejęcia przez siebie Cesarstwa Szkocji. Niemal wszędzie podnosiły się głosy za ograniczeniem władzy cesarskiej, a podniesieniem przywilejów arystokracji. Partykularne interesy wysoko urodzonych przybierały na sile.

​

W lipcu 1328 roku młody cesarz Murdoch utworzył Królestwo Finlandii, na jego czele postawił dotychczasowego księcia estońskiego Paksyuta.
Kilka miesięcy później Murdoch został oddany pod opiekę nowego regenta. Został nim arcybiskup Giric z Lincoln, prymas Cesarstwa Szkocji. Zmiana ta powinna wyjść państwu na korzyść, gdyż prymas Giric był niezwykle zdolnym człowiekiem. Nie można również nie doceniać jego oddania względem cesarza. Rok później pojawiły się uzasadnione podejrzenia, że regent ze skarbca pobiera „dodatkową wypłatę” za swoje usługi. Podważyło to zaufanie Murdocha do prymasa.

​

W sierpniu 1329 roku książę Hereford usiłował wymusić na nieletnim cesarzu przekazanie w jego ręce korony Południowej Szkocji, dawnej Anglii. Udało się oddalić roszczenia księcia Hugh II bez urażenia go.


W końcówce roku 1329 księżniczka Kentigerna osiągnęła wiek dorosły. Została szybko zaręczona z młodocianym królem Szwecji Christianem.


W tym samym roku cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego wezwał cesarza Murdocha do wspomożenia go w wojnie przeciwko hrabiemu Steiermarku, Thomasowi. Konflikt ten toczył się już od trzech lat. Cesarz Aurelio przegrywał w nim sromotnie. Można było się spodziewać szybkiego jego zakończenia na niekorzyść Cesarstwa Rzymskiego.

​

Kolejne lata płynęły w Szkocji zadziwiająco spokojnie. Okresowe bunty chłopstwa w Szwecji były szybko i sprawnie tłumione. Frakcje spiskujące przeciwko cesarzowi Murdochowi jakoś nie mogły przejść od słów do czynów, na co władca nie narzekał. Z ciekawszych wydarzeń tych lat było ogłoszenie przez muzułmanów dżihadu na ziemie perskie przeciwko Mongołom w 1331 roku oraz krucjata do Ziemi Świętej zwołana przez papieża Conona II w 1332 roku.


W 1332 roku po sześciu latach wojny zakończył się konflikt cesarza Aurelia z hrabią Thomasem. Wojska szkockie w wojnie nie uczestniczyły, lecz i tak cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego zdołał doprowadzić do białego pokoju.


25 września 1332 roku zakończyła się regencja prymasa Girica. Cesarz Murdoch ukończył szesnaście lat i uznany został za dorosłego. W toku swej edukacji zdobył nieprzeciętną wiedzę dyplomatyczną i w kwestii spiskowania, lecz słabo opanował kwestie ekonomiczne. W niedługim czasie doszło również do zaślubin z księżną pomorską Gerdr.

​

Mimo iż cesarz sam słabo znał się na ekonomii, to miał na tyle rozsądku, by słuchać w tej materii rad żony oraz doradców. Ogromne zapasy złota sięgające obecnie ponad dwudziestu dwóch tysięcy grzywien pozwalały na sfinansowanie znacznych inwestycji gospodarczych. Łącznie wydano około trzynastu tysięcy grzywien złota na budowy w prowincjach:
Zamki: Narwa, Vestfold, Skane, Lubeck
Biskupstwa: Ingria, Satakunta, Vastarbotten, Otranto
Miasta: Derby, Leicester, Suffolk, Middlesex, Sussex, Winchester, Worcester, Somerset, Aaninen, Nordland, Gastrikland
W marzeniach Murdocha pojawiła się możliwa wizja uznania go za wielkiego władcę, dzięki któremu nadejdzie złota era gospodarcza połączonych cesarstwa.





-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Po ponad miesiącu powrociłeś. Gratulacje. Podejrzewa, że na konwersję do EU4 nie ma co liczyć?

 

Przypomniało mi się dzisiaj, że odcinki są do wrzucenia Konwersja... zobaczę. Póki co w EU4 nie grałem jeszcze, ale nie wykluczam niczego. Zależy wszystko jak będę miał czas i ochotę.

 

Mam wrażenie, że jak tego jakoś sensownie nie zrobisz, to bez wielkiej katastrofy i później działu się nie obwodzie, żeby nie być zbyt OP. Chyba,że HRE byłoby scalone, a swoje imperium zrobilbym na mechanice HRE.

EDIT:

Co tam u Azteków słychać?

 

Albo konwersja w trakcie jakiejś wojny domowej. Pomysłów może być sporo.

Aztekowie z Europy dostali kopa i wrócili za ocean.

 

Widzę że mój ulubiony AAR jest kontynuowany. Trzymasz formę Sev

Wysyłane z mojego LG-E400 za pomocą Tapatalk 2

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 135




​

Poczet władców głównej linii rodu MacSevów z Buchan. Przez prawie czterysta sześćdziesiąt lat główna linia MacSevów zdołała osiągnąć władzę nad dwoma cesarstwami oraz podlegającymi im królestwami. Jedna z bocznych linii rodu sprawuje władzę w Świętym Cesarstwie Rzymskim. Niezliczone inne linie wydały na świat ludzi, którzy stali się królami, książętami, hrabiami, baronami i zwykłymi gołodupcami. Rozrysowanie drzewa rodu zapoczątkowanego przez hrabiego, a później księcia Severusa I przekracza możliwości zwykłego człowieka. Tylko nieodżałowanej pamięci cesarz Edward II posiadał czternastu wnuków i wnuczek, z których aż dziesięcioro należało do innych rodów panujących świata.

Severus I (867-893)



Morgan I (893-930)


Bran Śmiały (930-984)


Brian (984-1009)


Morgan II Zdobywca (1009-1061)


Severus III Gruby (1061-1072)


Macbeth Wielki (1072-1109)


Lachlan Wielki (1109-1157)


Henryk Wielki (1157-1171)


Severus IV Święty (1171-1219)


Alan Leniwy (1219-1253)


Edward I Wielki (1253-1265)


Donald Beztroski (1265-1284)


Edward II Stary (1284-1326)


Murdoch (1326-?)




​

Młody cesarz Murdoch niósł nową nadzieję dla połączonych cesarstw. Wykazywał liczne zdolności w wielu kierunkach, a jego ewentualni męscy potomkowie mogli dołączyć do swego państwa Królestwo Pomorskie należące do żony Murdocha.





-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty