Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Auld Lang Syne*​

Odcinek 136​

W październiku 1333 roku sukcesem zakończyła się krucjata na Jerozolimę. Jej szczęśliwym zdobywcą był sycylijski doża Theophanes. Jednakże w wyniku kompletnie niezrozumiałych przesunięć władzę nad Ziemią Świętą przejął poganin – cesarz Mate II Szlachetny władający Cesarstwem Karpatii.

​

Wobec władzy cesarz Murdocha grupować się zaczęła opozycja, która liczyła na wyrwanie kawałka dla siebie. Szczególnie silna była frakcja niepodległościowa, której członkiem był król Danii. Kolejne frakcje optowały za obniżeniem praw koronnych w Szkocji Południowej oraz lansowały księcia Hugh II na króla tego rejonu.

W marcu 1334 roku młodsza siostra cesarza, Helen, wyszła za mąż za księcia Asturii. Książę Jan tym samym przypieczętował sojusz ze Szkocją. Dwa miesiące później Kentigerna, starsza siostra Murdocha, wyszła za mąż za szwedzkiego króla Christiana.

​

W styczniu 1336 roku Zakon Krzyżacki otrzymał kolejne nadanie ziemi. Nad wyraz hojną okazała się być królowa Rutenii Yefrosinia. Krzyżacy od wielu władców otrzymali liczne ziemie w całej Europie, a jeszcze inne przeszły pod ich panowanie siłą perswazji miecza. Zakon Krzyżacki niepostrzeżenie stał się najpotężniejszym ramieniem Kościoła Rzymskiego w Europie. Jego bogactwa były legendarne, a siła militarna niezrównana.

​

Wraz z upływem czasu siły opozycji rosły. Było to zadziwiające, gdyż cesarz nie wyróżniał się jakoś zapędami w kierunku tyranii czy władzy absolutnej. Zasadniczo nie wtrącał się w sprawy poszczególnych dziedzin, a znacznie dbał o rozwój gospodarczy.

​

W 1337 roku w dalekiej Karelii wybuchło chłopskie powstanie. Zbiegło się ono w czasie z ogłoszenie wielkiego turnieju rycerskiego, którego organizacja musiała być w związku z tym przesunięta. Z domen królów Szwecji, Finlandii i Norwegii zebrano ponad dziesięć tysięcy żołnierzy, których zadaniem było zdławienie buntu. Nie stanowiło to dla nich żadnego problemu, lecz jednocześnie wybuchło drugie powstanie w Finlandii Zachodniej. Szczęśliwie chłopi ograniczyli się tylko do oblężenia zamku lokalnego hrabiego, więc można było kwestię obu powstań załatwić osobno. Po zakończeniu działań wojennych cesarz wrócił do pomysłu organizacji turnieju. Były to wyjątkowo krwawe zmagania i pojawiły się głosy, że to zła wróżba zapowiadająca nadejście krwawych czasów. Na obliczu cesarza pojawiały się ciemne chmury z każdym zbyt ciężko poturbowanym uczestnikiem. Poważne rany odnieśli Bermond de Domeyrat i Edgar de Douglas, Zginęli: rycerz James, Alfgeir of Othem i Laurence de Markayrd.

Mimo wszelkich starań cesarza Murdocha w kwietniu 1339 roku niepodległościowcy przedstawili mu ultimatum. W imieniu księcia Ogmunda z Galloway wystąpili z żądaniem uznania ich niezależności i zwolnienia z przysięgi lennej. Młody cesarz wzorem swych poprzedników odmówił tej niegodnej propozycji i rozpoczął działania wojenne przeciwko buntownikom. Murdoch osobiście ruszył ze swymi wojskami przeciwko Księstwu Galloway.

​

Z wezwanych sojuszników jedynie cesarzowa stawiła swe wojska pod sztandary Murdocha. Cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego oraz król Garcia z Leon odmówili pomocy za nic mając usługi, jakie oddał im dziad obecnego szkockiego cesarza. Do tego księciu Galloway udało się szybko zebrać armię szumowin i wyrzutków skuszonych wizją bogatych łupów. Dodatkowe trzydzieści tysięcy żołnierza było nie do pogardzenia niezależnie od ich karności i wierności. Rozmiar zgromadzonej armii diuka Ogmunda zmusił cesarza Murdocha do powołania liczniejszej armii ze swoich domen. W sumie zebrał on czterdzieści jeden tysięcy żołnierzy, w tym ponad połowę stanowili gwardziści.

​

Cesarska armia ruszyła w pościg za siłami diuka Ogmunda, który na wieść o jej nadejściu ruszył do Irlandii. Ogmund wywiał się jak piskorz, lecz popełnił zasadniczy błąd – nie połączył swojej armii w jeden związek, lecz podzielił ją na trzy niezależnie od siebie działające. W ten sposób zamiast zebranych w jednym miejscu trzydziestu trzech tysięcy ludzi miał jedną silną armię i dwie bardzo słabe. Ten zasadniczy błąd Ogmunda wykorzystał Murdoch. W bitwie pod Aileach rozbił dziesięciotysięczne wojska buntownicze nie szczędząc ani jednego wroga. Wszyscy wrogowie zostali wyrżnięci i świadek klęski nie poniósł wieści do diuka Ogmunda.

​

W maju 1339 roku cesarz Murdoch otrzymał szczęśliwe wieści ze Scone. Jego żona Gerdr była w ciąży. To mógł być oczekiwany następca tronu!





-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Bardzo dobry odcinek. Mam rozumieć, że masz już DLC Conclave?

 

Niestety, nie posiadam tego DLC. Ogólnie to w CK dawno nie grałem, a odcinek tak sobie na dysku leżał. Nawet nie wiem czy mam sejwa, bo niedawno formatowałem laptopa.

 

jest jeszcze szansa na kontynuację?

 

Mam gdzieś jeszcze 2 czy 3 napisane odcinki i tyle. Zapomniałem sejwa skopiować przy formacie laptopa.

Wysłane z mojego LG-H440n przy użyciu Tapatalka