Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Bardzo fajny AAR, ale mam pewną małą uwagę: the Bold znaczy Śmiały. Łysy to by było the Bald

 

No tak, racja Dzięki za wskazanie.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 29






​

Wojna o niepodległość była... długa i piekielnie nudna. Kolejne oblężenia kolejnych miast przy minimalnym przeciwdziałaniu królewskich wojsk. Tak wyglądała głównie ta wojna.

​

Dopiero w listopadzie 977 roku doszło do bitwy pod Glasgow. Diuk Bran liczył, że uda mu się tam zniszczyć wojska królewskie, a nie zaatakują go sojusznicy Cormaca, z którymi faktycznie nie miał stanu wojny. Srogo się przeliczył – sojusznicy króla potraktowali go tak, jak każdego innego wroga. Bran sromotnie przegrał pod Glasgow. Po tej bitwie postanowił, że wojna powinna toczyć się swoim biegiem. Wrócił z armią na domowe leża i rozpoczął obserwację konfliktu pozwalając innym walczyć o jego niepodległość. Na tym się nie zawiódł.

​

19 lutego 979 roku w zastanawiającym wypadku zginął diuk Malcolm, bratanek diuka Brana. Tym samym do władzy dostał się jego najstarszy syn Gilberto, który niezbyt przejmował się więzami krwi. Diuk Bran zaczął rozmyślać nad siłowym odzyskaniem Fife, które tak głupio wymsknęło mu się z rąk.

​

13 kwietnia 979 roku księstwo Albany uzyskało niepodległość na mocy traktatu z królem Alby. Jednocześnie księstwo zmieniło swój status na Królestwo Albany zaś diuk Bran stał się królem Branem. Chociaż nie była to korona, którą tak mocno pożądał, to jednak zimny dotyk złota na swym czole sprawiał mu satysfakcję.

​

Mając odłożone faktycznie góry złota król Bran postanowił część zainwestować w nową baronię w hrabstwie Gowrie.


Już w maju król Cormac usiłował ponownie wciągnąć swojego teścia do wojny domowej w Albie, lecz Bran się nie dał zmanipulować. Kosztowało go to trochę prestiżu, ale utrzymał się poza wojennym nurtem wzmacniając swoje własne siły. Kilka miesięcy później Cormac zmarł naturalną śmiercią, ale nie zakończyło to wojny.

​

Do dalszych planów wobec Alby potrzebne było królowi Branowi wsparcie papiestwa, które znów samo przechodziło ciężki kryzys. W Hamburgu papieżem ogłosił się samozwańczo lokalny biskup przyjmując imię Teodora II. Król Bran postanowił pozbyć się samozwańca. Pierwotny plan otrucia go winem podczas uczty nie wypalił, ale celna strzała mistrza łucznictwa przecięła nić żywota antypapieża. Niestety, na opuszczonym antypapieskim tronie zasiadł Paweł II robiąc konkurencję rzymskiemu Zacharemu II.

​

Jakby mało było problemów, to jeszcze najstarszemu synowi króla zamarzyło się własne hrabstwo. Brain strasznie rwie się do władzy, a to może nie być dobre. Zdołał już wysiudać swoją matkę z pozycji mistrza szpiegów królestwa, a teraz chce jeszcze własnej domeny jakby obawiał się, że ojciec pożyje długie lata chociaż obecnie miał już 74 lata. Chociaż tyle, że jego siostra Mariota wyjechała na francuski dwór za swym mężem, księciem Wichrem.


W maju 982 roku król Bran wyłożył pieniądze na budowę nowego miasta w hrabstwie Buchan. W czerwcu rozpoczęła się budowa palisady wokół Ellon.


We wrześniu 982 roku nie dało się już dłużej powściągać zapędów młodego Briana. W celu wprawiania go do rządzenia król Bran darował mu w lenno hrabstwo Strathearn.

​

W międzyczasie kanclerz królestwa Albany korzystając z wojennej zawieruchy w Albie rozpoczął działania w celu wysunięcia roszczeń króla Brana wobec hrabstwa Moray. Udało się tego dokonać w kwietniu 983 roku, lecz kosztowało to całkiem sporą sumkę pieniędzy. Bran nie pozwolił sobie na czekanie i bez zbędnej zwłoki wypowiedział księciowi Mael-Doraidowi (eks-królowi swoją drogą) wojnę o Moray.

​

Wojna generalnie toczyła się pomyślnie. Wyczerpana wojną domową Alba nie mogła przeciwko Albany wystawić większych sił, a do tego król Bran wynajął jeszcze najemną kompanię, która rozpoczęła zdobywanie miast i zamków hrabstwa Ross. Sam Bran ze swoimi wojskami obozował w Moray. Zapewne wszystko szłoby swoim torem gdyby nie nagła śmierć siedemdziesięcioośmioletniego króla w 984 roku. Władzę po nim przejął jego syn Brian. Nie cieszył się on prestiżem, a religijność... on w ogóle wiedział do czego służy kościół?

​

Dwa miesiące po zgonie nieodżałowanego króla Brana zakończyła się wojna domowa w Albie pozostawiając królestwo Albany z niczym. Wobec ponownego zjednoczenia Alby pod berłem królowej Ben-Muman II król Brian musiał wycofać swoje wojska z domeny księcia Mael-Doraida. Pozostając faktycznie elektorem królestwa Alby król Brian poparł prawo zwiększające autorytet koronny Ben Muman II, gdyż przekładało się to na jego królestwo również.


W listopadzie 984 roku król Brian zaaranżował zaręczyny swojego młodszego brata Drostana z frankijską hrabianką.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Sev Brain nie miało być Brian ?

 

Tak, literówka przy pisaniu.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 30






​

W lutym 985 roku królestwo Alby zaatakowane zostało przez pogańskie królestwo Leinster. W sierpniu zmarła ciotka Eithne, była królowa Francji od czasu zgonu swego męża przebywająca na dworze w Scone. Miesiąc po niej zmarła królowa-matka Marietta, matka króla Briana.

Od pewnego czasu poważnym zmartwieniem dla króla Briana była jego małżonka Ingrid. Ich politycznie zaangażowane małżeństwo nie przyniosło efektów pod postacią dzieci. Tylko roszczenia do licznych ziem, w tym księstwa Yorku, powstrzymywały Briana przed podjęciem drastycznych kroków w kierunku pozbycia się żony.


W lipcu 986 roku zmarł diuk Gilberto z Fife, książę Tary, a formalnie elektor królestwa Albany. Schedę po nim przejął niepełnoletni Gilberto II.

​

W kolejnych miesiącach nie działo się nic specjalnie ciekawego – a to najazd Wikingów, a to karawana kupiecka oddająca w służbę królewską beduińskie eunucha. W 987 roku król Franków Godfried Gruby (prywatnie kuzyn Briana) wezwał go do wojny przeciwko cesarzowi Hildebertowi, władcy Świętego Imperium Rzymskiego. Godfried postanowił obalić Hildeberta i samemu mianować się cesarzem. Brian zgodził się formalnie wypowiedzieć wojnę, lecz nie miał najmniejszego zamiaru w niej uczestniczyć. Frankowie wypięli się na jego ojca tyle razy, że zasłużyli sobie na to.

​

W lutym 988 roku król Brian dowiedział się, że jego siostra Eithne zamierza zabić ich kuzyna Constantine'a, a zarazem marszałka królestwa. Umiejętności wojskowe Constantine'a były na tyle duże, a zaszłości między rodzeństwem tak poważne, że król Brian wsparł swego kuzyna w misji pozbycia się z tego świata Eithne. Na przełomie listopada i grudnia tego roku sam król rozpoczął spisek na życie swojej żony. Niestety, w spiskowaniu była ona lepsza od męża i szanse na jej zabicie były kiepskie.

​

W czerwcu 989 roku udało się sfabrykować roszczenia wobec hrabstwa Ulsteru, a w sierpniu król Brian powołał pierwszy w historii Albany oddział przyboczny złożony z setki ciężkiej piechoty i czterech setek łuczników.


Pierwsza próba zabicia królowej zupełnie nie wyszła, a do tego jeszcze Brian po pijaku się wygadał ze spisku...


W sierpniu 990 roku Drostan ożenił się ze swą frankijską hrabianką z Eu imieniem Sarrazine. Z tej okazji zebrany został specjalny, dodatkowy podatek. Drostan opuścił dwór brata i przeniósł się do Eu**.

​

W październiku 991 roku zakończyło się hamburskie antypapiestwo. Ostatnim antypapieżem z tej linii został Adrian II, który ukorzył się przed Rzymem i złożył insygnia swojego urzędu. W tym czasie królestwo Alby dalej odpierało najazd pogańskiego Leinsteru.


W lutym królowa Ingrid (ciągle żywa mimo wieloletniego spisku – twarda sztuka!) zachorowała na zapalenie płuc, które powaliło ją na długie tygodnie. Król Brian z nadzieją oczekiwał na wieść o jej śmierci, lecz się nie doczekał. Stara cholera wykurowała się z choroby. Brian zaczynał sądzić, że jedynie gwałtowne oddzielenie jej głowy od tułowia rokowałoby jakiekolwiek szanse na ponownym ożenek z młodą szlachcianką.

​

W grudniu 992 roku król Brian założył nowe miasto na ostatnim możliwym holdingu w hrabstwie Gowrie.


W styczniu 993 roku papież Formozus ogłosił Drugą Krucjatę Akwitańską. Zdobycze Pierwszej Krucjaty Akwitańskiej zostały bardzo szybko utracone na rzecz muzułmańskiego Imperium Umajadów i tylko seria wojen frankijsko-umajadzkich doprowadziła do rekonkwisty części południowej Francji. Papież Formozus postanowił odzyskać pozostałą część południa aż do pogranicza hiszpańskiego i dlatego właśnie ogłosił krucjatę. Przez pierwsze miesiące na jego wezwanie odpowiedziała głucha cisza. Nawet zakony rycerskie nie wysłały nikogo, gdyż były głęboko zajęte swoimi zadaniami w innych rejonach świata np. Krzyżacy aktualnie budowali swoje państwo na pograniczu polsko-saksońskim.

​

Korzystając z zakłopotania większych władców problemem krucjaty król Brian zaatakował Królestwo Gwynedd pod sztandarem zdobycia Ulsteru. Królowa Alby zajęta była Drugą Yorską Wojną o Niepodległość, więc były minimalne szanse na jej udział w konflikcie. Brian zmobilizował ponad trzy tysiące zbrojnych i z całą tą siłą udał się do hrabstwa Ulsteru aby oblegać zamek w Downpatrick. Król Gella z Gwynedd wyczerpany wojnami z poganami (dzięki tym wojnom uzyskał przydomek Wyzwoliciela) dysponował jedynie nielicznymi oddziałami. Atak tak skąpymi siłami na wojska Briana byłby samobójstwem bez jakichkolwiek szans na sukces.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty
** wpadka z mojej strony – nie sprawdziłem, a AI w propozycji dała związek martylinearny

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 31






​

Wobec ogłoszenia Drugiej Krucjaty Akwitańskiej osiągnięto jeden sukces – zakończyła się wojna króla Francji Godfrieda Grubego o zdobycie tronu Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Obu naburmuszonym władcom papież Formozus zdołał wbić do głowy, że jak już koniecznie mają przelewać krew, to na południu jest sporo muzułmanów do usieczenia. Generalnie nie zmieniało to faktu, że Druga Krucjata Akwitańska nie cieszyła się jakoś za specjalnie wielkim poparciem możnych tego świata, gdyż w rok po jej ogłoszeniu tylko jeden hrabia przybył z poważniejszym orszakiem. Nawet papież Formozus wysłał zaledwie jakiś strzępek wojsk.

​

We wrześniu 993 roku młody kuzynek diuk Gilbert II z Tary (a faktycznie jedynie earl Fife) usiłował za pomocą swojego kanclerza sfabrykować roszczenia wobec hrabstwa Strathearn. Ludzie króla Briana donieśli mu wcześniej o działalności dyplomaty kuzyna, więc mógł podjąć kontrdziałania. Węszący za możliwymi dokumentami potwierdzającymi prawa diuka Gilberta II do Strathearn kanclerz zatrzymał się na noc w pewnej karczmie i zniknął. Rano nie było go w jego komnacie, a ze stajni zniknął jego koń. Gilbert podejrzewał, że zaufany możny uciekł gdzieś z jemu znanej przyczyny, ale gdyby poszukał w lesie kilka wiorst na północny wschód, to może znalazłby tam dość głęboki grób.

​

W październiku 993 roku król Gilla z Gwynedd zdołał namówić earla Breifne do wsparcia go w wojnie z królem Brianem. Nie doprowadziło to w sumie do niczego specjalnego poza rajdem sześciu dziesiątek ludzi Gilli do hrabstwa Gowrie, gdzie rozbiło ich stu dwudziestu wojów lenników Briana. W tym samym czasie padł zamek w Downpatrick. Baronię Connor oraz miasta Carrickfergus i Dunluce król wziął szturmem. W związku z zajęciem wszystkich wartościowych celów w Ulsterze armia Albany przemaszerowała do sąsiedniego Oriel, gdzie zniesiono dwie setki żołnierzy królestwa Gwynedd i przystąpiono do oblężenia zamku Clones (mocnego dość swoją drogą i z licznym garnizonem).

​

Gdy armia króla Briana bawiła się w Irlandii, w Szkocji tymczasem rozkręcała się chłopska rebelia wywodząca się z Moray. Królewskie wojska Alby ganiały rebeliantów po całej północy, lecz po drodze buntownicy zawadzili też o Królestwo Albany.


Nie próżnowała dyplomacja królestwa. W wyniku wewnętrznych porachunków szwedzkich i norweskich oraz angielskich powstało ostatnimi czasy nieco małych i rozproszonych hrabstw, które tylko czekały na kogoś, kto je przejmie. Jednym z takich hrabstw było Northumberland położone tuż na południowy wschód od granicy królestwa Alby. Na ten właśnie teren oczy swoje skierował król Brian i wysłał tam kanclerza, któremu po długich staraniach udało się sfabrykować roszczenia królestwa Albany. Brian wysunął roszczenia, lecz nie skierował za tym siły militarnej, gdyż zbyt zajęty był wojną z Gwynedd.

​

Aby nie ryzykować przedwczesnego konfliktu z Albą, król Brian skierował swego kanclerza do Argyll, aktualnej stolicy królestwa, w celu poprawienia swojego wizerunku w oczach królowej. Odnosiło to powoli skutki, lecz pozycja Briana na dworze Alby była relatywnie słaba.


W listopadzie 995 roku wojna o Ulster zakończyła się. Król Gilla uznał swoją porażkę i oddał hrabstwo Ulsteru królowi Brianowi. Cały rejon był mocno spustoszony, lecz prezentował sobą poważny potencjał militarny z racji rozbudowanej infrastruktury wojskowej.

​

Wieloletni spisek w celu zamordowania królowej zamieniał się w jakąś farsę do której korzeni prawie tysiąc lat później sięgały czeskie filmy. A to nieudane wypuszczenie węża w komnacie (cholernie drogiego węża), a to gadanie o spisku w każdej tawernie. O istniejących planach wygadał się już sam król, jedna z dwórek królowej, a ostatnio język rozpuścił po pijaku biskup Archibald z Dunblane. Brian miał ochotę walić głową w mur z rozpaczy.


W lutym 996 roku udało się wreszcie diukowi Gilbertowi II sfabrykować roszczenia wobec Strathearn. Dokonał tego za pomocą swojego kanclerza Lachlana MacSeva, swoją drogą kolejnego z „kochanych” kuzynków króla Briana. Rodzinka od strony wujaszka Rosa rozpleniła się niczym karaluchy i równie uciążliwa zaczynała być. Jeszcze ten przeklęty Gilbert. Ambicji draniowi odmówić nie można, ale żaden gładszy dworzanin się przy nim schylać nie powinien... Gdyby tylko dało się go zabić, to tron Tary przejąłby jego kulawy brat Pellegrino, który miał takie same ciągotki do własnej płci, a do tego wykazywał jedynie talent do zarządzania w każdej innej dziedzinie będąc niekompetentnym głupcem.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Ładna rodzinka się trafiła, nie dasz rady wypowiedzieć wojny twojemu kuzynowi i wsadzić go do lochu?

 

Niestety nie mogę, bo dostanę po prestiżu - oficjalnie jest moim sojusznikiem.

 

Spisek nie pomoże?

 

Zmieni tylko aktualnego diuka Tary i zarazem earla Fife - gałąź rodziny od Rosa MacSeva jest silnie rozbudowana. Urodziło się tam wielu mężczyzn, którzy dorobili się licznych kolejnych potomków w linii męskiej. Wycięcie ich jest praktycznie niemożliwe. Zresztą patrzyłem kiedyś i siły spisków mam tam mizerne.

 

Brian dorobił się jakiegoś potomka? Na ten moment nie masz zbyt pewnej sukcesji, jakie masz prawa sukcesyjne?

 

Jeśli dobrze pamiętam, to w tym okresie w jego linii nie ma potomków. Dziedzicem jest Drostan, jego młodszy brat. Kolejni ewentualnie pretendenci do tronu z rodu MacSev pochodzą od diuka Rosa (tego do Tary i Fife). W państwie od wielu lat funkcjonuje monarchia elekcyjna, a wśród możliwych kandydatów z bocznych gałęzi rodu pojawiają się m.in. królowie i królowe Alby oraz władcy Francji.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 32





​

​

3 lipca 996 roku król Brian wykorzystał swoje roszczenia wobec ziem earla Halfdana Northumberlandzkiego. Wypowiedział mu wojnę i skierował od razu ponad trzy tysiące zbrojnych do spornej prowincji. Na miejscu znajdowała się armia Halfdana licząca ponad tysiąc czterystu ludzi. Dzielny earl podjął nierówną walkę i przegrał ją, lecz odniósł jedną korzyść. Osobiście biorący udział w bitwie król Bran został raniony włócznią w lewy bark i jego stan był dosyć kiepski.

​

Królewska armia rozbiła doszczętnie siły Halfdana w serii bitew, lecz okazało się, że Halfdan wynajął dwa tysiące zbrojnych. Marszałek Constantine dowodzący w imieniu rannego Briana rozkazał ruszyć na tę nową armię earla Northumberland. 12 października 996 roku doszło do bitwy pod Ednam, gdzie najemne wojsko Halfdana zostało rozbite.

​

W grudniu Brian wydobrzał na tyle, że mógł dalej kontynuować kampanię osobiście. Wojna była praktycznie wygrana, ale należało jeszcze zdobyć stolicę hrabstwa, żeby Halfdan zgodził się na kapitulację.


W maju 997 roku zakończyła się Druga Krucjata Akwitańska. Dekretem papieskim w całym chrześcijańskim świecie rozpoczęło się świętowanie zwycięstwa. Odzyskane dla prawdziwej wiary ziemie nie zostały jednak zwrócone Frankom. Papież Formozus nadał je Zakonowi Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona zwanego potocznie Templariuszami. Zupełnie niespodziewanie we Francji wyrosło wielkie państwo zakonne dostarczające Wielkiemu Mistrzowi Gargamelowi Okrutnemu poważnych dochodów. Mistrz Gargamel zasiadł w swojej nowej stolicy w Bordeaux i głaszcząc grzbiet wiernego kocura Klakiera planował dalsze posunięcia przeciwko muzułmanom.

​

Zmęczony przedłużającymi się przeprawami z pozbyciem się swej żony król Brian zechciał posmakować młodszej dziewki. Wykorzystując swój urok osobisty i pozycję uwiódł on Ursulę Engelbrechtdochter, żonę jednego ze swych dworzan. Ingrid szybko dowiedziała się o mężowej zdobyczy i starała się mu utruć życie jak tylko się dała. Stara prukwa nie dość, że umrzeć nie chce, to jeszcze zamęcza człowieka...

​

20 czerwca 997 roku zakończyła się wojna o Northumberland.


13 sierpnia tego roku wiadomość spadła na głowę króla Briana niczym grom z jasnego nieba. Król Augaire z Gwynedd, spadkobierca starego Gilli, zdołał przekonać papieża Formozusa, że król Albany powinien zostać wykluczony z łona Kościoła. Najwyraźniej uraz za odebranie Ulsteru był tak poważny, że postanowili się zemścić angażując w to papieża. Natychmiastowa reakcja króla Briana u papieża nie przyniosła żadnego efektu – jego poseł nie otrzymał nawet posłuchania.

​

Wreszcie w grudniu 997 roku udało się zabić Ingrid, która sięgnęła wtedy wieku pięćdziesięciu sześciu lat. Ten zapijaczony stary biskup Archibald wreszcie wywiązał się ze swoje zadania. Ekskomunikowany Brian nie mógł liczyć szybko na dobrą partię. Najlepiej rokująca była trzynastoletnia Eufrozyna, córka króla Polski. Król Krzesław zgodził się na zaręczyny, lecz Brian zastanawiał się ciągle czy to aby dobra partia. Królestwo Polski zdecydowanie straciło ostatnimi czasy na znaczeniu.

​

W marcu 998 roku księżna Gwenfrewwi z Lothian zdołała sfabrykować roszczenia wobec Strathearn. Podejrzanie wielu możnych chciało się zaopiekować tym hrabstwem.


W czerwcu król Brian obstalował budowę bron w zamkowych bramach do Scone. Potężne drewniane okute żelazem kraty unoszone i opuszczane miały być przez zespół kołowrotów.


W kwietniu 999 roku król Brian sprowadził na dwór swego owdowiałego młodszego brata Drostana. Jako iż sam był był bezdzietny i aktualnie bezżenny, to musiał zadbać o trzymanie dziedzica blisko siebie. Do tego Brian był na tyle łaskawy, że oddał w lenno bratu hrabstwo Northumberland – nikt nie powinien zwrócić uwagi na to, że otrzymał najbardziej spustoszone ziemie królestwa.

​

W sierpniu 999 roku król Brian wykazywał wszelkie oznaki, że zakończył burzliwe czasy, gdy na zamku Scone intensywnie się balowało i obłapiało dziewki. Król zaczął coraz częściej chodzić na msze do zamkowej kaplicy i przestrzegać nauk Kościoła. Niestety, nadal był ekskomunikowany, a papież nawet nie chciał słyszeć jakichkolwiek argumentów za zniesieniem kary.

​

Szkocja oraz reszta Wysp Brytyjskich w roku 999. Ciągle trwa wojna królestwa Alby z Leinster.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 33






​

W grudniu 1000 roku królewna Eufrozyna wkroczyła w wiek dorosły i okazało się, że jest zwyczajnie tępawa. Do tego pozycja jej ojca jeszcze osłabła, więc król Brian zerwał zaręczyny. Zamiast Eufrozyny upatrzył sobie szybko Eufemię, siostrę króla Burgundii. Nie była ona może zbyt błyskotliwa, lecz dzięki niej miał bliższego i pewniejszego sojusznika. Zaślubiny króla nie spodobały się jego kochance Ursuli, która wykazała się nadspodziewaną zaborczością. Usiłowała ona wymusić na Brianie pewne ustępstwa, lecz zamiast tego została zupełnie odtrącona i pozbawiona królewskich łask.

​

Już w listopadzie 1001 roku Eufemia zaszła w ciążę.


W lutym 1002 roku wybuchło chłopskie powstanie w Ulsterze, zaś jego liderem został niejaki Fedelmid – umiarkowany dowódca. Problemem było, że chłopi zebrali ponad siedmiotysięczną armię. Ze swoich szkockich włości król Brian zgromadził ponad sześć tysięcy ludzi, a gdy wkroczył do Ulsteru, to połączył się z lokalnymi wojskami liczącymi ponad półtora tysiąca żołnierzy. W sumie pod Downpatrick starło się ponad osiem tysięcy królewskich przeciwko siedmiu tysiącom buntowników. Bitwa była zażarta i krwawa. W jej trakcie wydawało się już nawet, że chłopska dzika tłuszcza przeważy, lecz szczęśliwie udało się temu zapobiec. Niemniej prawie dwa tysiące sześciuset królewskich wojów poległo, a armia chłopska nadal nie poszła w całkowitą rozsypkę.

​

W maju mistrz szpiegów króla odkrył spisek na życie władcy. Druga żona earla Drostana widocznie postanowiła przyspieszyć bieg rzeczy i wprowadzić swego męża na tron zanim na świecie pojawią się dzieci Briana. Król dobitnie się z nią rozmówił i zagroził, że jeśli jeszcze raz dowie się o podobnych jej działaniach, to skończy w najgłębszym lochu Scone. Miesiąc później urodziła się córka Briana imieniem Agnes.


W serii bitew toczonych w północnej Irlandii ulsterskie chłopskie powstanie zostało stłumione. Krwawo stłumione. Król Brian, który w międzyczasie zasmakował w okrucieństwie, teraz niemalże pławił się we krwi. Złapani z bronią w ręku chłopi mieli szczęście jeśli tylko im ją odcinano, bo wielu innych ozdobiło przydrożne drzewa niczym karykaturalne ludzkie owoce dziobane przez kruki. Powstańczy wódz został zamknięty o chlebie i wodzie w ciemnicy w Scone, skąd już nigdy nie wyszedł.


W kwietniu 1003 roku zakończyła się leinsterska inwazja na królestwo Alby. Królowa Maire zdołała obronić się przed najazdem pogan.


W marcu 1004 roku papież Formozus ponownie odmówił odwołania ekskomuniki. Cierpliwość króla Briana była już na wyczerpaniu. Wysiłki kanclerza królestwa od wielu miesięcy przebywającego w Rzymie trafiały w próżnię. Zemsta Gwyneddczyka była straszna. Brian doszedł do wniosku, że w takim razie trzeba zmienić papieża na przychylniejszego i zawiązał spisek na życie Formozusa wraz z papieskim marszałkiem, baronem Radulem z Tivoli.

​

W sierpniu kuzyn Elfric poprosił króla Briana o nadanie mu jakiegoś lenna. Król był zaskoczony, że syn jego ciotki Eithne usiłuje od niego dostać nadanie. Chcąc z tego jakoś wybrnąć zaoferował mu biskupstwo Dunkeld zaraz po śmierci aktualnego biskupa. Elfric nie wyglądał na zachwyconego z tej propozycji, ale ją przyjął.


27 września 1004 roku król Brian stał się najszczęśliwszym człowiekiem w królestwie Albany. Jego żona obdarowała go bliźniakami: córką Morag i synem Morganem! Wreszcie miał spadkobiercę! Oczywiście z miejsca nie omieszkał namaścić go na swoje następcę, co nie spodobało się Drostanowi, który mocno liczył na przejęcie korony.

​

W marcu udało się wreszcie przekonać papieża Formozusa do zdjęcia ekskomuniki z króla Briana. Gdy król otrzymał potwierdzenie tego faktu, natychmiast wstrzymał wszelkie działania mające na celu inhumowanie Formozusa.


27 kwietnia 1006 roku urodziła się trzecia córka króla imieniem Una. Było to bardzo chorowite dziecko i nikt nie spodziewał się żeby miało przeżyć do wieku dorosłego.

​

Tymczasem na niedalekim południu Szkocji nadarzyła się okazja nie do pogardzenia. Hrabstwo Galloway, na które od dawna sobie Brian ostrzył zęby, zbuntowało się przeciwko szwedzkiej koronie. Jego władca, książę Orvar, posiadający również ziemie nad Bałtykiem, wystąpił przeciwko królowi. Dało to pretekst do świętej wojny wypowiedzianej mu przez króla Briana. Brian zrobił to w sam czas, gdyż gdy wkroczył do Galloway ze swoimi wojskami święte wojny przeciwko Orvarowi ogłosiły liczne księstwa Alby.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 34






​

Król Brian do oblężenia Galloway wystawił jedynie niecałe dwa i pół tysiąca ludzi, lecz w niedługim czasie siły te znacznie wzrosły wskutek przybywania wojsk kolejnych diuków Alby. Nie chcąc zostać przegonionym przez rywali król wezwał dodatkowe siły, w tym ponad półtora tysiąca żołnierzy z Ulsteru. Lothian i Wyspy razem wzięci nie stanowili połowy wojsk Briana, więc był on spokojny komu przypadnie laur zdobywcy hrabstwa.

​

W czerwcu 1007 roku do sił oblężniczych dołączyło siedmiuset żołnierzy diuka Gilberta II z Tary, „ukochanego” kuzyna Briana. W międzyczasie królowa Maire zaatakowała Gwynedd. Brian niezwykle cieszył się z tego, że dawni sojusznicy tak się poróżnili.


23 listopada mistrz szpiegów doniósł, że earl Drostan, królewski brat, spiskuje na życie małego Morgana. Brian wpadł w prawdziwą wściekłość. W bezrozumnym szale zdemolował komnatę. Nigdy wcześnie nie poczuł się tak zdradzonym. Z Drostanem nie tylko byli braćmi – byli najlepszymi przyjaciółmi, w dzieciństwie nierozłącznymi, więc ta zdrada tak mocno bolała. Drostan doskonale wiedział, że posiadanie syna i dziedzica było obok korony szkockiej największym marzeniem Briana. Król po napadzie szaleństwa zaczął działać zimno i wyrachowanie. Udając, że o niczym nie wie, zaprosił Drostana na wspólne polowanie. Przed wyjazdem jeszcze długo biesiadowali i chociaż kosztowało to Briana wiele, to zachował pozory dawnej przyjaźni. Już w puszczy wierni królewscy gwardziści pochwycili Drostana i związanego niczym barana odstawili do lochów w Scone. Z popierającymi spisek Constantinem, biskupem Archibaldem oraz dwórkami Agnes i Cecylią król miał zamiar policzyć się później. Teraz najważniejszym było, że działania Drostana zostały skrępowane.

​

W styczniu 1008 roku książę Orvar Szwedzki wyraził zgodę na oddanie hrabstwa Galloway w ręce króla Briana. Teraz królestwo Albany składało się już z siedmiu hrabstw.


Briana okrutnie kusiło, żeby potorturować Drostana za jego zdradę. W snach widział dziesiątki wymyślnych okrucieństw kaleczących ciało brata. Tylko przez wzgląd na dawną przyjaźń powstrzymywał się przed popuszczeniem wodzów fantazji na żywo.

​

29 maja król Brian podarował Galloway swemu wiernemu dworzaninowi Gillbridowi z Perth.


W lutym 1009 roku earl Drostan zaczął prosić o zamianę lochu na areszt domowy. Król Brian na tę wieść ponownie się wściekł i kazał wsadzić brata do najciaśniejszej, najbrudniejszej i najciemniejszej celi w najgłębszym i najbardziej zaszczurzonym rejonie lochu. Drostan najwyraźniej nie tego się spodziewał.

​

W kwietniu król dowiedział się, że jego małżonka spiskuje na życie jego bratanka Sicco, syna uwięzionego Drostana. Pewnie nawet pomógłby wedle możliwości w pełnym upokorzeniu i zniszczeniu Drostanowi życia gdyby nie jeden drobny szczegół – król Brian zmarł nagle 1 sierpnia 1009 roku pozostawiając na tronie swego czteroletniego syna Morgana.

​

Regentem małoletniego króla został mistrz szpiegów królestwa Albany burmistrz Maldred z Aberdeen. Z jednej strony był to człowiek, który mógłby spokojnie zabezpieczyć przyszłość Morgana przez ewentualnymi skrytobójcami, ale z drugiej za swym młodym seniorem nie przepadał. Szczególnie zapewne przez wysokie podatki nałożone na miasta królestwa. Młody Morgan nie cieszył się też miłością swych wasali, którzy jak wilki wyczuwali słabość władzy królewskiej. Szczególną nadzieją pałał wuj Drostan, który liczył na opuszczenie lochów i być może przejęcie korony.

​

Szczęśliwie w tym samym roku wybuchła wojna szkocko-angielska i królowa Maire zwana obecnie Wielką nie mogła skierować swoich zachłannych rąk w stronę tak przez nią pożądanego królestwa Albany.


Latem roku 1011 król za radą swego regenta ogłosił letni festiwal. Przyniosło mu to sporo popularności wśród ludu i możnych.

​

W październiku 1011 roku regent i królowa-matka zaaranżowali małżeństwo króla Morgana z francuską królewną Elisabeth, córką cesarza Rorguesa aktualnie więzionego w lochach księżnej Idy Orleańskiej. Sojusz z Francją powinien przynieść wiele korzyści dla niewielkiego królestwa.

​

W południowej Francji sukcesy krzyżowców zostały dość szybko utracone. Jedynie potężny zakon Templariuszy zdołał nie tylko utrzymać swoje dotychczasowe posiadłości, ale jeszcze wyrwać muzułmanom kolejne. Niemniej liczne ziemie powróciły pod jarzmo niewoli islamu.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

To państwo Templariuszy... takie piękne... Kibicuję mu!

 

Sev nie miało być królowa zamiast króla?
Kiedy szansa na koronę Alby?

 

Zwykła literówka, poprawione.

Templariusze się tam ładnie osadzili

Korony Alby mieć nie zamierzam. W swoim czasie dowiesz się dlaczego. Teraz nadchodzą czasy króla Morgana... Wielkiego.

 

A już myślałem, że Wielki Mistrz Gargamel będzie miał problemy z niebieskimi ludzikami - Francuzami.

Czemu stolica HRE jest na francuskim wybrzeżu?

 

bo wywędrowała tam

 

Szczerze mówią, to nie wiem dlaczego. Wygląda na to, że w toku poszczególnych wojen tam się przeniosła.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 35




​

W końcówce roku 1012 zmarł marszałek Constantine MacSev. Na jego miejsce król mianował Andrew de Tullibardine. Nowy marszałek bardzo szybko umocnił swoją pozycję w radzie i zdołał w styczniu 1013 roku doprowadzić do zmiany na stanowisku regenta królestwa. Oczywiście na tę pozycję wprowadził siebie.

​

W 1013 w królestwie Alby wybuchła wojna domowa. Diuk Moray zbuntował się przeciwko królowej Maire. Dla Królestwa Albany były to pomyślne wieści, gdyż tym samym oddalała się wizja ataku większego sąsiada.


W lutym 1014 roku udało się zaręczyć starszą siostrę Morgana z cesarzem Francji. Niemałe zasługi na tym polu miała królowa-matka będąca przecież burgundzką księżniczką. Wykorzystując stare dworskie dojścia udało się namówić cesarza Rorgueasa na ten związek.

​

W grudniu na Ulster najechało 750 Wikingów. Chłopaki spodziewali się szybkiego łupienia i swawoli z dziewkami, lecz się srogo przeliczyli. Nie żeby nie zaczęli łupić i swawolić! O nie, no przecież chłopaki z dalekiej Skandynawii przypłynęli i byli mocno wyposzczeni. Nie spodziewali się tylko, że stanie przeciwko nim półtora tysiąca obrońców. Szybko podciągając gatki musieli zbierać się do walki, ale zginęła ich zaledwie niecała połowa, bo szybko zdali sobie sprawę z przewagi Irlandczyków. W niewolę wpadł wódz nieszczęsnej wyprawy oraz nieco jego ludzi. Paru zidentyfikowanych jako szczególnie aktywnych w edukacji seksualnej okolicznych młodych dziewczyn przybito za jaja do mostu przed zamkiem. Jeden był na tyle twardy, że ducha wyzionął dopiero po trzech dniach! Dzięki jego upartemu trzymaniu się przy życiu kapitan roty ciężkiej piechoty wygrał sporo złota z zakładów.

​

W lutym 1015 roku nieco skomplikowała się sprawa z hrabstwem Galloway. Wybrany jeszcze przez króla Brana earl Gilbride nie otrzymał lenna jedynie za swoje zasługi. Jednym z ważniejszych powodów była jego bezdzietność i żona, która nie powinna już urodzić żadnego dziecka. No właśnie, nie powinna. Tyle, że urodziła córkę. Gdyby nie to, to hrabstwo wróciłoby później do seniora, czyli aktualnie do króla Morgana. W ciągu najbliższych lat trzeba będzie podjąć stosowane działania aby Alice z Galloway nie dożyła wieku dorosłego.


W czerwcu 1016 roku w wiek dorosły wkroczyła księżniczka Elżbieta. Może nie była ona genialna, lecz wystarczająca dobra dla Morgana. Zwłaszcza wobec sojuszu z cesarzem Francji.

​

W 1018 król nieco poluzował reżim finansowy królestwa fundując w zamku Scone drugi donżon – dużą kamienną wieżę o funkcjach mieszkalnych i militarnych. W wyniku tej budowy zawartość skarbca spadła do nieco ponad 1200 sztuk złota. Gdy dowiedziała się o tym królowa Maire Wielka, to natychmiast wypowiedziała wojnę żądając podporządkowania sobie królestwa Albany.

​

Królestwo Albany zmobilizowało większość dostępnych sił i najęło jeszcze prawie cztery tysiące żołnierzy fortuny z Kompanii Gwiazdy pod dowództwem starego i doświadczonego wilka kondotiera Borso. Następnie niemal siedmiotysięczna armia ruszyła w kierunku Ulsteru, gdzie połączyć się miała z tamtejszym garnizonem. Po drodze pod Glasgow doszło do spotkania z pomniejszą armią królowej również spieszącą do Ulsteru. Z tysiąca czterystu wrogów zginęło ośmiuset przy własnych stratach trzydziestu siedmiu ludzi.

​

Pod Whithorn w hrabstwie Galloway doszło do starcia z dziewięciuset żołnierzami królowej Maire. Oddział został wycięty w pień. Następnie armia ruszyła do Ulsteru, gdzie zmierzały również poważne posiłki wroga. Pod Dunluce doszło do wielkiej bitwy. W sumie po obu stronach stanęło do walki szesnaście tysięcy ludzi. Wydawało się, że minimalną przewagę mają wojska Albany, jednakże bitw toczyła się ze zmiennym szczęściem. Najlepiej dowodzone prawe skrzydło armii króla Morgana zostało skontrowane liczebniejszą lewą flanką przeciwnika kierowanego przez równie dobrego wodza. Gdy na obu flankach szybko doszło do walki wręcz, to centrum dowodzone przez italijskiego najemnika zwlekało bardzo długo prowadząc jedynie ostrzał łucznikami. Zwłoka była tak poważna, że prawa flanka armii Morgana została rozbita, a najemnicy jeszcze nie ruszyli do walki wręcz. W tym momencie przyszło im walczyć z czterema tysiącami wrogów, co oznaczało ich lekką przewagę liczebną. Chociaż lewa flanka wygrała i wspomogła centrum, to była na tyle osłabiona, że nie zdołała zrównoważyć walki. Centrum armii królowej Maire zostało rozbite, lecz za cenę odwrotu lewej flanki Morgana. Starcie między centrum Morgana i lewą flanką Maire przesądziła szarża kawalerii, po której najemnicy poszli w rozsypkę.

​

Pod Dunluce zginęło 3750 żołnierzy Morgana i 3400 ze strony Maire. Brianowi ciągle pozostało 4700 ludzi wobec 4450 wrogów. Wojska najemne po obu stronach zaczęły się wzmacniać, lecz szybciej gotowość bojową osiągnęły te należące do królowej. Morgan popełnił poważny błąd pozostając zbyt blisko Ulsteru. Gdy nadeszły wieści o wymarszu armii Alby, nie mógł nigdzie się wycofać. Chcąc nie chcąc musiał przyjąć kolejną bitwę przed przybyciem posiłków ze Scone liczących 1200 ludzi.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 36




​

Previously in Auld Lang Syne... Królowa Maire wypowiedziała wojnę Albany. Młody król Morgan zmobilizował wojska zapominając o silnej armii ze Scone i wyruszył pod Ulster, gdzie w krwawej bitwie jego armia poniosła klęskę. Nie pozwoliwszy na znaczniejsze wzmocnienia Maire znów atakuje licząc na rozbicie pozostałej armii Morgana...


18 sierpnia 1018 roku obie armie starły się pod Armagh. Tym razem delikatna przewaga była po stronie Maire i mogła pokazać dlaczego zasłużyła na przydomek Wielkiej (nie, to wcale nie od tuszy). Wzajemny ostrzał łuczników nie spowodował większych strat, lecz mocno podkopał morale wojsk Morgana. Gdy doszło do walki wręcz, jego ludzie zaczęli szybko podawać pola przeciwnikowi. Czujący zwycięstwo wrogowie rzucili się do walki jak wilki. Był to pogrom. Na polu bitwy legła ponad połowa armii Morgana przy relatywnie niskich stratach Maire sięgających raptem dziewięciuset ludzi.

​

Po tej porażce armia Albany ruszyła forsownym marszem w kierunku szkockich nizin nie czekając na dobicie. Pod Galloway główne siły wzmocniły się o tysiąc dwustu ludzi ze Scone i kontynuowały pochód na północny wschód. Nie żałując złota król Morgan wynajął Kompanię Katalońską liczącą trzy tysiące dusz. Królowa Maire usiłowała ścigać uchodzącego wroga, lecz zebrała się do tego zbyt późno i zdobycz wymknęła się jej z rąk. W Strathearn armie Albany połączyły się dając łącznie sześć i pół tysiąca wojów. Maire rozłożyła się w Galloway i przystąpiła do oblężenia.

​

W styczniu 1019 roku doszło do bitwy pod Crossraguel w hrabstwie Carrick, gdzie wycofała się armia Maire porzucając oblężenie Galloway. Tym razem zakończyło się to pogromem wojsk Alby. Król Morgan nie zmarnował przewagi liczebnej i rozprawił się z wrogiem zadając mu ogromne straty.

​

Armia Albany jedynie krótki czas zabawiła pod murami Turnberry, gdyż pilniejszym zadaniem było rozbicie resztek wojsk królowej. Dokonało się to pod Dumbarton i ponownie pod Crossraguel. W niewolę wpadł wówczas biskup Ardgar z St Peters. Dokończywszy dzieła armia Morgana rozłożyła się w oblężeniu Carrick. Gdy zamek był oblegany, królowa Maire zaczęła zbierać świeże armie. Mając już ponad tysiąc żołnierzy ruszyła z nimi do Strathearn pustosząc prowincję. Brian nie mógł na to pozwolić, więc pospiesznie wziął szturmem twierdze Carrick tracąc przy tym zbyt wielu żołnierzy i pomaszerował do swojej domeny.

​

W bitwie pod Dunblane ponownie siły królowej zostały zmiażdżone, zaś jeden z jej wodzów wpadł do niewoli. Clydesdale od długiego oblężenia uratowało tylko pojawienie się pod Gowrie wyprawy Wikingów. Biedni skandynawscy głupcy nie spodziewali się, że wpadli w sam środek wojny, a na nich maszeruje cała potęga króla Morgana. Ponad pięć tysięcy luda spadło na rabusiów roznosząc ich na mieczach. Po ulsterskich zabawach z jeńcami tym razem nikt się nie poddawał.

​

W ramach przyjemnej zemsty wojska Albany wkroczyły do hrabstwa Fife, żeby je maksymalnie spustoszyć. Diuk Gilberto II nie wyglądał wtedy na pewno na zachwyconego – wyraz twarzy miał raczej bliższy kotu srającemu w trocinach. Miał on jednak wiele szczęścia, gdyż Maire była mądrą kobietą i tajemnymi kanałami przekazała informację, że skłonna byłaby negocjować pokój. Morganowi też nie zależało na kontynuowaniu tej wojny, więc dogadali się szybko. W marcu 1020 roku podpisano traktat, który zachowywał status quo ante bellum.

​

Król Morgan rozpuścił wojska, lecz przystąpił pilnie do odbudowy stanu posiadania finansowego i militarnego. Maire nie powinna go zaatakować przed wygaśnięciem zawieszenia broni, ale nigdy nic nie wiadomo.


W sierpniu 1020 księżna Lothian usiłowała zdobyć roszczenia do jednego z hrabstw należących do Albany. Jej kanclerz zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach, a w jego komnacie znaleziono dziwny owoc, którego nie miało prawa tutaj być – ananas.


27 września tego roku zakończyła się regencja marszałka Andrew. Król Morgan oficjalnie wkroczył w dorosły wiek i mógł kierować państwem zupełnie samodzielnie. Wraz z dorosłością Morgan musiał dochować dawnej obietnicy małżeństwa z Elżbetą. Jego siostra Morag nie była nikomu przyrzeczona, lecz Morgan postarał się dla niej o dobrą partię. Zaręczył ją z młodocianym królem Burgundii – w pewnym sensie kuzynem, gdyż byli spokrewnieni od strony matki.

​

W listopadzie tragedia spotkała „biednego” diuka Gilberta II. Król Morgan długo i radośnie rechotał popijając wino gdy otrzymał wiadomości z Fife. Kochany kuzynek czymś się musiał narazić królowej Maire, gdyż ta zażądała od niego zwrotu lenna. Gilbert oczywiście nie zgodził się i sprowadził sobie najazd paru tysięcy królewskich żołnierzy na głowę. Możliwe, że poszło o jego trzecią żonę. Gilberto dokonał „lekko” ekstrawaganckiego wyboru i poślubił muzułmankę.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 37




​

Szach Morgan obudził się tego ranka radosny i wypoczęty, chociaż niewiele spał. Jego trzecia żona Tawes, siostrzenica wielkiego kalifa Mirzy, władcy Hiszpanii, Portugalii i Francji, wiele mu spać w nocy nie dała. Za oknem słychać było nawoływania muezzina z minaretu meczetu w Scone. Szach Morgan stanął przy parapecie i rzutem oka popatrzył na Szkotów przygotowujących się do modlitwy.
- Allach jest wielki, a Mahomet jest jego prorokiem - szepnął Morgan rozkładając własny dywanik i klękając do modlitwy.

​

Szach Morgan szybko zrozumiał jak przewidujący był jego kuzyn Gilberto II. Gdy inni głupcy trzymali się chrześcijaństwa i wyrzynali się jak psy, on zaczął przygotowania do przyjęcia przyszłości. Ludzi, którzy byli zdolni do stworzenia światowego imperium, przy którym Cesarstwo Rzymskie wyglądałoby jak rozsypująca się szopa przy ogromnym meczecie. Morgan też to zrozumiał i poczynił odpowiednie kroki w 1020 roku.

​

Jego tajni emisariusze udali się do kalifa Mirzy, padli na kolana i błagali o posłuchanie. Mirza nie uzyskałby przydomka Wielkiego gdyby pozbywał się chrześcijan bez ich wysłuchania. Wieści od szkockich emisariuszy poruszyły go – oto chrześcijański władca na północy doznał objawienia prawdziwej wiary i przyrzekł dokonać Szahady**.

​

W połowie roku 1021 szach Morgan oficjalnie stał się muzułmaninem, a przysłani przez kalifa Mirzę imamowie przystąpili do konwersji ludności. Szło to opornie, lecz prócz imamów kalif przysłał również dwadzieścia tysięcy świętych wojowników, którzy do zmiany wiary mieli ostre argumenty. Szkoci to twardy naród, lecz Allach kocha twardych ludzi. Gdy zaczęli odstępować od Chrystusa, przenieśli swoją miłość na Allacha. Wprawdzie nie byli entuzjastyczni wobec porzucenia alkoholu, ale idea wielożeństwa przemawiała do nich całkiem silnie.


Na początku 1022 roku stara królowa Maire usiłowała zatrzymać pochód islamu w Szkocji. Zebrała siedem tysięcy ludzi i liczyła, że z tą armią uda się jej wygnać niewiernych. Do starcia doszło w hrabstwie Strathearn. Wojska Morgana liczyły jedynie nieco ponad pięć tysięcy, ale tłumnie zjawili się nowi islamscy sojusznicy. Na nich przynajmniej można było liczyć, a nie tak, jak na tych chrześcijańskich (tfu!) psów, którzy się wykręcali wszelkimi możliwymi sposobami ze swoich sojuszniczych zobowiązań, ale sami zawsze mieli długą listę żądań. W każdym razie w Strathearn w bitwie pod Crieff siedem tysięcy chrześcijan spotkało się w polu z piętnastotysięczną armią muzułmanów (spora część sił kalifa Murzy zdążyła już wrócić do domów). Maire straciła cztery tysiące dwustu ludzi, a Morgan jedynie niecałe dwa tysiące.


Muzułmanie nie odpuścili i ścigali armię Maire do momentu, gdy nie został z niej jeden wróg. Następnie święta armia udała się do Argyll, gdzie niemal bez przygotowania szturmem wzięła zamki i miasta prowincji. Historia islamu przemilczała to, co się potem działo w Argyll. W każdym razie spłynęło wiele krwi.


Za namową szacha Morgana islamska święta armia ruszyła na południe pustoszyć Lothian, z którym do tej pory dość łaskawie obszedł się los. Bogate prowincje południa znacznie się wyludniły po najeździe potężnej armii muzułmanów. Królowa Maire musiała uznać swoją porażkę.


W 1024 roku szach Morgan po umocnieniu swojej władzy wypowiedział świętą wojnę królowej Alby, aby przejąć całą Szkocję dla siebie. Później miał zamiar zwasalizować całe wyspy brytyjskie i poddać się władzy wielkiego kalifa Murzy jako szach Szkocji, Irlandii, Walii i Anglii, lecz to była kwestia przyszłości...






-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty
** Szahada – muzułmańskie wyznanie wiary. Trzykrotne wypowiedzenie Szahady (Nie ma boga prócz Allaha, a Mahomet jest jego Prorokiem) po rytualnej kąpieli zwanej „ghusl” jest oficjalnym przystąpieniem do islamu.


Sorry, znowu OpenOffice mi część screenów wciągnął i musiałem improwizować. Nie wiem co oni z OO zrobili...