Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Od tego nagłego zwrotu akcji głowa mi chyba wybuchnęła, tak mówiąc szczerze... i gdzie wcięło Templariuszów?

 

Tak to wyglądało, że oddali swoje ziemie Królestwu Akwitanii, a sobie zostawili jedną prowincję.

 

Myślałem, że widziałem już wszystko...
A ty tu nagle na islam przechodzisz!

 

A zabawa dopiero się zaczyna

 

Lold. Ładnie poszalałeś. Więcej, szybciej, mocniej.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 38




​

Previously in Auld Lang Syne... Król Morgan zmienił wiarę na islam i sprzymierzył się z wielkim kalifem Murzą. Poślubił również trzy kolejne żony i przystąpił do podboju Szkocji w imię Allacha. Następnie... obudził się z tego niepokojącego snu i zmówił „Ojcze Nasz” oraz trzykrotnie wykonał znak krzyża. Paskudne sny go trzymały się, ale trochę zapił po weselu, a noc poślubna rozbudziła w nim nowe żądze, które zapewne tłumaczyły te rojenia o czterech żonach.


W marcu 1022 Elżbieta zaszła w ciążę. Jej owocem była pierworodna córka króla Morgana II – Sorcha.


Na południu Europy rozrosło się potężne Imperium Hiszpańskie kierowane przez kalifa Murzę Wielkiego, Miecz Islamu. Dzięki swoim talentom kalif zdołał rozciągnąć swoje wpływy nie tylko na Półwyspie Iberyjski, ale również dokonał w ciągu ostatnich dwóch lat błyskawicznego podboju większości Francji. Tylko tereny wcześniej zajęte przez Templariuszy, a obecnie scedowane na rzecz Królestwa Akwitanii, oparły się inwazji. Islam coraz mocniej zakorzeniał się w Europie.

​

W kwietniu 1022 zakończyła się działalność misyjna w Northumberland. Pogańscy wyznawcy nordyckich bogów nawrócili się na wiarę chrystusową.


W czerwcu król Morgan usiłował wydać swoją siostrę Unę za mąż za francuskiego księcia Folberta, lecz Folbert wzgardził propozycją. W związku z tym zaręczył ją z niepełnoletnim hrabią Opola Mikołajem Mazowieckim, synem szlezwickiego księcia i zarazem silnym pretendentem do polskiego tronu.


Również w czerwcu w lochu zmarł wuj Drostan. Morgan II jakoś za nim nie płakał. Zaufani słudzy dokładnie wyjaśnili mu za co wuj trafił do ciemnicy. Hrabstwo Northumberland przejął Sicco, syn Drostana.


Wygrana wojna młodocianego wówczas króla Morgana sprawiał, że coraz częściej nazywano go Wielkim. Niestety, na zamku w Scone jednocześnie było dwóch możnych z przydomkami, gdyż kuzyn Gilberto II, zwany Okrutnym, został wysiudany ostatecznie ze swojego ciepłego stołka.

​

W styczniu 1024 roku Morgan wreszcie znalazł partię godną jego siostry bliźniaczki. Morag wyszła za mąż za Magnusa II, króla Burgundii.


W lutym 1024 roku Elżbieta znów była w ciąży. 25 września urodziły się bliźnięta – syn Severus i córka Sileas. Morgan był zachwycony, gdyż tym samym miał spadkobiercę, które od razu namaścił przed swymi wasalami.


W 1025 doszło do sporych przetasowań w Europie Zachodniej. Mocno zredukowane Imperium Francji trzymało się w morzu islamskich państw, które oderwały się do Imperium Hiszpańskiego kalifa Mirzy.

​

W ciągu ostatnich lat zintensyfikowały się najazdy Wikingów na ziemie króla Morgana. Zawitali oni dwa razy do Buchan, raz do Gowrie i raz do Ulsteru. Za każdym razem zostali pobici, lecz pozostawiali za sobą sporo zniszczeń.


We wrześniu 1027 roku papież Sabinian III ogłosił Krucjatę Burgundzką. Był to niewielki krok w celu pozbycia się muzułmanów z terenu Francji, lecz lepsze to, niż nic.

​

W październiku 1027 roku chorowity kuzyn Sicco zmarł i zostawił hrabstwo Norhumberland w spadku swemu synowi Drostanowi, który w tym momencie miał cztery lata.


W grudniu 1028 roku, gdy Krucjata Burgundzka rozkręcała się coraz mocniej, król Morgan II wystosował do papieża Sabiniana III ofertę dołączenia do walki. Papież z wielką radością zgodził się na udział króla Albany. Morgan zebrał dwa i pół tysiąca żołnierzy, którzy drogą morską udali się do Rouen. Do grudnia 1029, gdy zakończyła się krucjata, szkockie wojska rozbiły szereg małych oddziałków muzułmańskich i oblegały twierdzę w Tours.

​

W maju 1030 roku król powołał kolejny oddział wojsk królewskich. Tym razem powstała jednostka doborowej piechoty z włóczniami i pikami zwanej schiltron. Była to szkocka wersja pikinierów, aczkolwiek we wczesnej jej formie relatywnie nieruchoma. Świetnie sprawdzała się przeciwko kawalerii, lecz była bardzo wrażliwa na ostrzał łuczników.


W listopadzie 1030 roku doszło do wielce niespodziewanego zdarzenia. W księstwie Lothian zmienił się władca. Został nim diuk Rhydderch, zagorzały... sunnita. Rhydderch niewiele się namyślając zerwał przysięgi lenne (bo jak to muzułmanin mógłby coś niewiernym psom przysięgać) wobec królowej Maire (stara cholera miała niemal osiemdziesiątkę na karku i dalej trzymała się nieźle!) i złożył hołd kalifowi Murzy. Królowa Maire została tak ogłupiona sytuacją, że zapomniała języka w gębie i nie zareagowała w żaden sposób.

​

Okazję za to wyczuł doskonale król Morgan, który postanowił upiec dwie pieczenie na jednym ogniu – zdobyć księstwo Lothian i przypodobać się papieżowi. 5 listopada 1030 roku wypowiedział świętą wojnę diukowy Rhydderchowi.





-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Piękny zwrot akcji. Swoją drogą dalej czekam na jakąś porażkę.

 

Nie lubię przegrywać, więc minimalizuję ryzyko

 

No na prawdę to był tylko sen a już miałem nadzieję na islamskich Szkotów nawracających wszystko i wszystkich

 

Taka mała prowokacja z mojej strony gdy zobaczyłem numer z Lothian

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 39




​

Wyjątkowo na sojusznicze wezwanie władcy Albany odpowiedział francuski książę, który zgodził się na udział w wojnie. Nawet bez jego pomocy król Morgan zebrał ponad cztery i pół tysiąca żołnierzy jedynie ze swoich domen i wojsk królewskich. Główna armia przystąpiła do oblężenia Lothian, a ośmiuset pięćdziesięciu wojów z Ulsteru stanęło w Teivotdale, gdzie załoga zamku Jedburgh liczyła zaledwie 243 ludzi. Król Morgan nie spieszył się, nie marnował życia swoich żołnierzy. Na spokojnie rozłożył się obozem wokół zamków i czekał kiedy głód zmusi obrońców do poddania się.

​

W grudniu hrabina Alice z Galloway założyła frakcję wewnątrz królestwa. Zamarzyło się jej, że powinna zostać królową... Alicja chyba za dużo ganiała za królikami na przyzamkowych łąkach i się jej we łbie poprzewracało.


W marcu 1031 roku na dwór w Scone wróciła Morag MacSev. Jej mąż został zdetronizowany i zamordowany z rozkazu jednego z burmistrzów burgundzkich. Morgan nie mógł patrzeć na cierpienie bliźniaczki i szybko wyswatał ją z fryzyjskim księciem Ekbertem.


Wojna z muzułmańskim Lothian toczyła się sennie i spokojnie. Król Morgan II zdobywał kolejne miasta bez większych problemów. Dopiero w marcu 1032 roku w rejonie Lothian wylądowało siedmiuset pięćdziesięciu muzułmańskich wojowników, którzy zapewne stanowili posiłki od kalifa. Armia Albany rozprawiła się z nimi w try miga. W niewolę wpadł jeszcze daleki kuzyn kalifa Mirzy.

​

Po tej bitwie król Morgan podzielił swoje siły na pół i jedną połowę zostawił w Lothian, a drugą wysłał do Teivotdale, aby dokończyć oblężenia w obu prowincjach. W czerwcu pojawiło się sześciuset nowych muzułmańskich wojowników, ale nie atakowali oni wojsk Albany. Jesienią w związku z najazdem Wikingów na Buchan i zdobyciem wszystkich zamków w Lothian armia ruszyła z odsieczą przeciwko najazdowi. Muzułmanie oczywiście skorzystali z okazji i przystąpili do oblężenia Lothian. Wikingowie zorientowali się co im zagraża i zwiali, więc królewska armia zawróciła pod Lothian, gdzie muzułmanie właśnie rozgaszczali się ze swoimi kozami. Bitwa była krótka i zwycięska dla Albany.

​

W międzyczasie w wiek dorosły wstąpił jeden z kuzynów Morgana z linii od wuja Rosa. David MacSev miał to nieszczęście, że wychowano go w wierze w Allacha. Morgan nie chciał u siebie na dworze powtórki z Lothian, a już wystarczająco tolerował muzułmańską żonę Gilberta. Założył spisek, do którego bardzo ochoczo wstępowano. David zginął zamordowany, lecz udział króla się wydał i rodzinka jakoś tak na niego krzywo patrzyła. Nie wiadomo dlaczego bali się zacząć posiłek przed królem...

​

W lutym 1033 roku zaskoczeni Szkoci dowiedzieli się, że we wschodnim Lothian wylądowała jeszcze jedna nieduża armia muzułmańska, która... rozpoczęła walkę ze swoimi współwyznawcami. Morgan nie mógł zrozumieć co pchało tych ludzi tak daleko od domu, żeby dorwać wrogów na szkockiej ziemi. Miesiąc później rozwiązał problemy muzułmanów roznosząc jedną armię pod Berwick. Druga nie czekała na swój los i uciekła drogą morską na południe. Niestety, król Morgan w walce odniósł paskudną ranę.

​

W czerwcu rana zaczęła się jątrzyć. Morgan gorączkował i było z nim bardzo źle. Nawet udzielono mu ostatniego namaszczenia, lecz twardy Szkot wykaraskał się. Po miesiącu zaczął wracać do stanu względnej formy.


W lipcu pod Crichton druga królewska armia pobiła kolejny niewielki oddział muzułmański i przystąpiła do oblężenia Dunbar. W tym czasie Imperium Hiszpańskie, pod którego opiekę poddał się diuk Rhydderch, przechodziło bardzo poważny kryzys. Część wasali zbuntowała się i utworzyła własne muzułmańskie państwa, a spora część zdobytych ziem wróciła pod panowanie chrześcijan. Nie był to jeszcze odwrót islamu, ale przynajmniej zastopowanie jego dalszego pochodu.

​

Dopiero w czerwcu 1034 roku ostatecznie zabliźniła się stara rana zadana muzułmańską włócznią i od tej pory król Morgan pysznił się wielką blizną na twarzy.


W marcu 1035 nowy kalif Imperium Hiszpańskiego zgodził się na podpisanie pokoju z Albany. Król Morgan zdobył wszystkie ziemie, o które walczył. Od razu rozkazał tytułować się Królem Albany, Księciem Lothian et cetera. Hrabstwa w Lothian rozdał między swych najwierniejszych ludzi. Teivotdale otrzymał Malcolm MacSev, daleki kuzyn. Colin Wherwell dostał Dunbar, a samo Lothian podarował król dla osiemdziesięcioletniego wiernego Gilbride'a Dunkelda.


Najwyraźniej podbój Lothian, dzięki któremu król Morgan poważnie zyskał w oczach papieża (skok pobożności rzędu 400 punktów), nie spodobał się królowej Maire. Stara cholera dociągnęła wieku osiemdziesięciu czterech lat, mocno niedomagała już na zdrowiu, a nadal kombinowała jakby tu uprzykrzyć życie. Gdy Morgan zakończył działania wojenne przeciwko niewiernym, Maire już w kwietniu wypowiedziała mu wojnę chcąc odebrać wszystko.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 40




​

Maire podjęła szybkie kroki w celu zniszczenia Albany, lecz Morgan również nie próżnował. Zgodnie z rodzinną i narodową tradycją skarbiec królestwa był wypchany złotem, więc mógł wynająć dodatkowo kompanię najemników do wsparcia swoich regularnych armii. Oczywiście szwagier Goeffrey, francuski książę, miał pilniejsze zajęcia, niż wsparcie sojusznika. Tak samo postąpił król Zachodniej Francji Rorgues, drugi szwagier. Wiarę w ludzi przywrócił dopiero książę Mikołaj z Szlezwigu, który bez wahania zgodził się pomóc.

​

W maju 1035 roku pod rozkazami króla Morgana II Wielkiego znajdowało się nieco ponad siedem tysięcy zbrojnych, z którymi ruszył przeciwko armiom królowej Maire. Do decydującej o przebiegu kampanii bitwy doszło pod Aberdeen, gdzie Alba wystawiła pięć tysięcy ludzi. Same liczby nie przedstawiały całkowicie dominacji królestw Albany na polu walki. Po stronie króla Morgana formacjami dowodzili bardzo doświadczeni wodzowie, lecz u Maire centrum i lewe skrzydło obsadzone było przez takich dyletantów, że bez pomocy mapy, pięciu skrybów i dwudziestu gońców nie potrafili by zlokalizować nawet własnej dupy. Zmarnowali swoje wojska w bezsensownych posunięciach, gdy na prawej flance sytuację usiłował ratować jedyny kompetentny wódz. Na szczęście dysponował on na tyle małą ilością żołnierzy, że armia Morgana się po nim przejechała.

​

Pobita armia królowej wycofała się najpierw do hrabstwa Carrick, gdzie w krótkiej potyczce straciła ponad trzystu ludzi i kontynuowała odwrót aż do Galloway. Tam połączyła się z posiłkami z Irlandii i rozłożyła pod murami zamku. Morgan poderwał prawie dziewięciuset wojów z Ulsteru i wraz zresztą armii ruszył pod Galloway. W bitwie pod Dumfries po stronie królowej dowodzenie wyglądało tak samo tragicznie. Centrum dowodził książę Tary, a lewą flanką jakiś możny z Yorku. Musieli swoje nominacje dostać z przyczyn politycznych, gdyż na polu bitwy znów podkreślili swoje niekompetencje. Zapewne pięcioletnie dziecko lepiej by się sprawdziło na ich stanowiskach, bo znowu dali dupy na całej linii. Wojska pod ich komendą rozsypały się przy pierwszych uderzeniach Morgana. Znów tylko prawa flanka królowej cokolwiek robiła, lecz wtedy nie miała już szans.

​

Pod Dumfries królestwo Alby straciło niemal trzy tysiące ludzi i jego armia zredukowana została do zaledwie dwóch tysięcy. Królestwo Albany uszczuplone zostało o jedynie siedmiuset zbrojnych, a w linii nadal miało 5800 żołnierzy. Od tego momentu Morgan podjął pościg za uchodzącym przeciwnikiem. Pod Turnberry wróg stracił siedmiuset ludzi i wziętego do niewoli zastępcę Kompanii Bretońskiej. Pod Glasgow i Crossraguel resztki armii Maire zostały rozbite (co dawało łącznie 76% postępu zwycięstwa w wojnie. Morgan zawrócił wojska do Carrick i przystąpił do oblężenia, lecz w listopadzie musiał zrezygnować i udać się do Fife, gdyż tam właśnie pojawiła się nowa kompania najemna pod rozkazami królowej.

​

Szwajcarska Kompania nie miała za specjalnie okazji odpocząć po morskiej podróży, gdyż z marszu została zaatakowana i rozbita. Pod Dunfermline straciła jedną trzecią swego stanu osobowego. Po Dunkeld reszta Szwajcarów poszła w rozsypkę.


W czasie zmagań z wojskami królowej mistrz szpiegów Morgana odkrył spisek hrabiny Tyrone na życie Colina z Dunbar. Hrabina doskonale widziała, że w razie zgonu Colina przejmie hrabstwo Dunbar, lecz nie chciała dać kuzynowi szansy na spłodzenie potomstwa, które mogłoby tę wizję oddalić. Morgan użył swojego autorytetu, żeby zmusić ją do porzucenia tych planów. Colin musiał się o tym dowiedzieć, lecz nie powstrzymało go to od zawiązania spisku na życie Severusa MacSeva, syna i spadkobiercę Morgana. Król nie zareagował na to tak spontanicznie krwawo jak jego ojciec na spisek wuja Drostana i jedynie zmusił Colina do rozwiązania spisku.

​

Po kilku drobniejszych starć, gdy cała armia Maire przedstawiała wartość równą funta kłaków, wojna się zakończyła bezapelacyjnym zwycięstwem Morgana. Budżet królowej Alby został mocno zachwiany potężną kontrybucją. Za te pieniądze można było wybudować połowę miasta. Bardziej Maire zabolało to, że raz na zawsze straciła wszelkie roszczenia wobec królestwa Albany i nie mogła liczyć na ponowne połączenie obu części kraju w jeden organizm.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 41




​

Osiemdziesięciopięcioletnia Maire przegrała wojnę. Nadchodził czas młodych i agresywnych władców takich, jak Morgan, lecz jego wiązały postanowienia dziesięcioletniego traktatu pokojowego, który mijał dopiero w 1046 roku. Spodziewając się długiego okresu pokoju król rozpoczął inwestowanie większych sum pieniędzy w rozwój potencjału militarnego królestwa.


W maju 1037 roku żona króla Morgana zaszła w ciążę. Jej efektem był drugi syn nazwany po swym dziadku Brianem.


Udział w krucjacie oraz święta wojna przeciwko muzułmańskim odszczepieńcom w Lothian opłaciła się z nawiązką, lecz dopiero po dłuższym czasie. We wrześniu 1037 roku nuncjusz papieski wystosował propozycję od samego Sabiniana III – za odpowiednią opłatą Morgan otrzyma pełne rozgrzeszenie w oczach ludzi i Kościoła za zamordowanie swojego krewnego. Nuncjusz sam od siebie dodał, że zamordowanie niewiernego powinno zostać nawet poczytane jako dobry uczynek i powód do chwały. Morgan zgodził się wyłożyć pieniądze i oficjalnie ukorzyć przed Kościołem.

​

W październiku 1038 Morgan wydał swoją córkę Sorchę za mąż za króla Asturii. Nie był to do końca dobrze przemyślany plan, gdyż Asturia nieco zbyt często zaangażowana była w różne wojny. Już po miesiącu Albany musiało dołączyć do świętej wojny o Aragonię. Morgan oczywiście nie ruszył palcem w tym konflikcie.


W marcu 1039 cierpliwość króla Morgana wystawiona została na bardzo ciężką próbę. Mistrz szpiegów poinformował go, że Colin, earl Dunbar, kombinuje jakby tu uzyskać roszczenia do tytułu księcia Lothian. Po tym, gdy faktycznie uratował jego życie dwa razy – raz przed spiskiem hrabiny Tyrone, a drugi przy jego durnym spisku na życie Severusa, Morgan miał dosyć. Rozkazał uwięzić Colina. Niestety nie przebiegło to zgodnie z planem i Colin zdołał wyrwać się oraz podnieść bunt przeciwko swojemu seniorowi.

​

Po Dunbar armia earla Colina została doszczętnie rozbita, lecz Morgan nie mógł zebrać do oblężenia pełni swoich wojsk z racji serii nagłych najazdów Wikingów. Dranie zaczęli najazdy na Buchan i Gowrie tak, jakby dobrze wiedzieli, że nie spotkają tam głównych sił Morgana. Do nieszczęść jeszcze doszedł fakt, że król zachorował na tyfus – potwornie niebezpieczną chorobę z wysokim wskaźnikiem śmiertelności.

​

We wrześniu 1039 roku Morgan wydobrzał. Jego organizm był na tyle silny, że zwalczył tyfus. W międzyczasie wsparło earla Colina hrabstwo Tyrone. Ta sama kuzynka, która chciała się go pozbyć, teraz wybrała wsparcie go w wojnie. Prawie dwutysięczna armia Tyrone rozłożyła się pod murami Downpatrick w Ulsterze. Morgan wyczekał do momentu upadku zamku w Dunbar i dopiero ruszył z odsieczą do Ulsteru. W bitwie pod Armagh hrabstwo Tyrone przegrało, a w kolejnych straciło resztę armii.

​

W międzyczasie dorośli Severus i jego siostra Sileas. Morgan zaaranżował zaręczyny swego dziedzica z czeską księżniczką Justyną, córką króla Jeseka Ślepego. Sileas wydał za mąż za szwedzkiego księcia Hrodulfra, władcę Norrlandu.

​

W listopadzie 1040 bunt earla Colina się zakończył porażką wspomnianego możnowładcy. Właściwie to sam Colin się o tym nie dowiedział, gdyż zmarł miesiąc wcześniej obdarowując hrabstwem swoją świeżo narodzoną córkę Sheenę. Niestety, król musiał uwięzić niemowlę, ale nie był okrutny. Zamienił całą tą sprawę w pokazówkę – Sheena wraz z matką i niańką spędziły w zamknięciu (w komnacie o dobrym standardzie, a nie jakimś lochu) raptem jeden dzień, a następnie Morgan ułaskawił ją. Dziedziczka hrabstwa Dunbar wróciła do domu.

​

W tym samym miesiącu królowa Maire (Boże, to truchło jeszcze żyje?) wypowiedziała wojnę Królestwu Gwynedd w celu jego przejęcia.


W styczniu 1041 roku Morgan ponownie zachorował na tyfus. Tym razem choroba trwała krócej, lecz bardzo sponiewierała organizm władcy.


W lipcu 1041 Morgan II zgodził się wziąć udział w świętej wojnie Królestwa Asturii przeciwko heretykom fraticelli z Królestwa Galicji. Rzecz jasna król Albany nie miał zamiaru i tym razem wysyłać tam swoich wojsk.


We wrześniu 1042 dokonały się zaślubiny księcia Severusa z czeską księżniczką Justyną. Również w tym samym miesiącu królowa Elżbieta zaszła w kolejną ciążę.

​

W listopadzie tego roku wreszcie zdarzyło się coś, na co Morgan wyczekiwał od lat, a przed nim jego ojciec. Królowa Maire zmarła w słusznym wieku dziewięćdziesięciu dwóch lat zostając chyba jedną z najdłużej panujących władczyń w historii. Jej koronę przejął król Blathmac, który od razu rozpoczął umacnianie władzy. Najpierw podjął starania w celu podniesienia praw koronnych, lecz Morganowi najmniej zależało na wsparciu tych dążeń. Jako iż dysponował większą ilością głosów, niż sam król Alby, mógł sprawę odpowiednio długo przewlekać na niekorzyść Blathmaca.





-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

A tak ogólnie to czemu nie podesłałeś temu próchnu assasynów, albo nie zrobiłeś plota na nią?

 

Nie wiem jak wy, ale ja myślę, że potomstwo staruszki zechce się zemścić.

 

Ta stolica Alby, aż korci do ataku.
Zrobić ze trzy staki : pierwszy na tą stolice, a pozostałe dwa do tłumienia wojsk w reszcie kraju wroga.

EDIT:

Podrzuć jakiś screen polski. Ciekawe jak sobie radzi?

 

Nie szło jej zabić - szanse spisku były rzędu 50-60%, a asasyni to bardzo nieefektywny sposób zabijania

Polska radzi sobie słabo. Miała okres, gdy wydawało się, że zrobi małe imperium. Obecnie ma niewielkie wzrosty wielkości, ale nie umywa się do Litwy czy Czech.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 42




​

Porządki podjęte przez króla Blathmaca nie zakończyły się jednak tylko na zmianach praw królestwa. Po miesiącu rządzenia uwięził jednego z książąt Alby, swoją drogą oddanego stronnika jego rządów. Zaraz po tym zażądał od diuka Sverkera z Wysp oddania jego księstwa. Sverker stanowczo odmówił i wezwał swoich popleczników pod broń.

​

W kwietniu 1043 roku urodziła się Morganowi córka nazwana imieniem Ceana.


Wojna domowa w Albie toczyła się pomyślnie dla Blathmaca. Albany i Lothian dawno były poza strukturami Alby, więc dwa największe księstwa de iure podlegające Królestwu nie miały interesu we wszczynaniu wojny. Ostatnim księstwem były Wyspy, ale przeciwko sobie miały całą potęgę Alby. 1 lipca 1044 roku diuk Sverker poddał się królowi i został uwięziony. Zamkniętemu w lochu Sverkerowi Blathmac odebrał wszystko.


W tym czasie Albany ciągle było uwikłane w świętą wojnę w Hiszpanii. Wieloletni konflikt przeciągał się bezsensownie. W 1045 zmarł zięć Morgana i na tron Królestwa Asturii wstąpił Velasco, wnuk króla Albany. Jego regentką została matka. Trzy miesiące po zmianie władcy Asturia wygrała wojnę.


Wygrana Asturii rozwiązała ręce królowi Morganowi. Będąc uwikłanym w konflikt nie mógł on przystąpić do realizacji najważniejszego planu – podboju królestwa Alby. Wraz z końcem wojny na Półwyspie Iberyjskim król Morgan II wysłał poselstwo do papieża Hormisdasa z prośbą o legitymizację ataku na Albę. W związku z wcześniejszymi wykazaniem się Morgana na polu szerzenia wiary papież po niedługim namyśle wyraził zgodę na inwazję.

​

Pozwolenie na inwazję kosztowało króla Morgana II wiele pobożności w oczach papieża, lecz zamierzał to później nadrobić. Teraz miał o wiele ważniejsze zadanie – zdobyć koronę Alby! 24 maja 1045 roku na dwór Blathmaca przybyło poselstwo z Albany z deklaracją wojny. Czego jak czego, ale wojny o całe królestwo Blathmac nie spodziewał się. Dopiero co skrócił o głowę niepokornych i potężnych lenników oraz podbił królestwo Gwynedd, a tu nagle atak obrzydliwie bogatego Albany.

​

Król Morgan od razu wynajął trzy tysiące sześciuset ludzi z najemnej kompanii zwanej The Victual Brothers**. Powołał również pod broń trzy i pół tysiąca wojów z własnych domen oraz tysiąc siedmiuset od swoich wasali. Z pomocniczymi oddziałami, które miały wcześniej pozostać na swoich leżach, zebrał ponad dziewięć tysięcy ludzi, a to nadal nie był koniec jego możliwości mobilizacyjnych. Wprawdzie przeciwnikowi udało się rozbić kilka mniejszych pocztów od wasali, lecz były to zaledwie ułamki wielkości głównych sił. Armia Morgana ruszyła przed siebie znosząc zbierające się oddziały Blathmaca. Pod Dumbarton czterystu ludzi, pod Stirling ośmiuset, a pod Ednam dwustu. Do pierwszej poważniejszej bitwy doszło pod Maybole w hrabstwie Carrick, gdzie Blathmac stracił tysiąc pięciuset ludzi.

​

Pod Crieff we wrześniu 1045 roku udało się przechwycić kolejne dwa tysiące żołnierzy Alby i roznieść ich na proch. Dwa miesiące później pod Kenmore armia Morgana zniszczyła półtora tysiąca najemników, których świeżo zwerbował Blathmac. Główne armie Alby zaściełały liczne pola bitew swoimi trupami, a nad wszystkim królowała wielotysięczna siła pod rozkazami króla Morgana II Wielkiego. Wojska ulsterskie ruszyły w celu niszczenia niedobitków, a główna armia uszczuplona o zwolnione do domów oddziały lenników rozłożyła się w hrabstwie Clydesdale. Morgan doskonale wiedział jakie są przyszłe warunki pokoju – to, co zajmie, będzie jego. Zamierzał zająć wszystko.

​

W czerwcu 1046 roku padł zamek Dumbarton w hrabstwie Clydesdale. W tym czasie ulsterskie wojska rozbiły w kilkunastu bitwach przynajmniej kilkuset ludzi króla Blathmaca. Właściwie w tym okresie wojna jako taka mogła zostać uznana za wygraną, lecz Morgan nie zgodziłby się na żadną propozycję pokojową. Był u szczytu powodzenia, armia Alby nie istniała, skarbiec Albany nadal był ogromny. Tylko dureń rezygnowałby teraz z kontynuacji wojny. Morgan II nie mógł tego wiedzieć, ale rozpoczął wojnę, jakiej jeszcze Wyspy Brytyjskie nie widziały. Rozpoczął Wielką Wojnę Szkocką.







-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty
** nie wiem jak Wam to przetłumaczyć sensownie – Bracia Zaopatrzeniowi?

 

Nareszcie wojna o koronę szkocką! No ciekawy jestem jak się ona potoczy i dlaczego będzie wielka.
Co do Victual Brothers to wiki mówi tak : http://pl.wikipedia.org/wiki/Bracia_Witalijscy

 

Jedno mogę powiedzieć - na pewno nie będzie to wojna krótka i o mały włos nie zakończyłaby się w sposób zupełnie niespodziewany.

Dzięki za informacje o Braciach Witalijskich. Nie słyszałem o nich wcześniej

 

Bracia Witalijcy - taka kompania naprawdę istniała (LINK PL, LINK ENG)

W końcu porządny tytuł

EDIT: Za długo żem czytał

 

Chciałbym zobaczyć jak wyglądają ci wodzowie fantazji

Ale mimo wszystko widzę, że dałeś im sporo luzu, patrząc na to, że pod patronatem papieskim bijesz się o cała Szkocję

 

No problemo, wodze
http://pl.wikipedia.org/wiki/Wodze

 

Od dawna się o nic nie pytałem, więc: Podbijesz całe Wyspy Brytyjskie, czy skierujesz swoją uwagę gdzie indziej? Będzie jakaś większa inwazja Wikingów, czy tylko rajdy po 1000 ludzi?

 

Największa inwazja jaką sobie przypominam, to jakieś 1500 ludzi. Może w porywach do 2000. Nic, z czym bym sobie nie mógł poradzić

Spoiler

W okolicach roku 1100 z samego Gowrie mam ponad 2000 wojska, a ogólna suma retinue wynosi ponad 7000 punktów

Chciałbym podbić całe Wyspy, ale to nie takie łatwe zadanie. Głównie z powodu braku roszczeń na większe obszary, a fabrykowanie ich wraz ze wzrostem terytorium kosztuje coraz więcej.