Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Jak są jakieś pogańskie państwa to holly warami sporo możesz ugrać.

 

Bieda z tym. W sumie na Wyspach zostały może ze 3 prowy pogańskie, z czego może jednym kieruje poganin, a resztą już wierni katolicy.

 

Dawanie w łapę papieżowi ,żeby ekskomunikował cele do podbicia?
Zawsze można spróbować się wżenić w ród kandydata i skrócić o głowę innych kandydatów do tronu?

 

Spokojnie, mam sposoby na kolejne podboje

 

Oż Ty. Kłócić się jeszcze chcesz?! W ten świąteczny czas, kiedy ciągle pada śnieg i niech zasypie nas?!
http://ifp.uwb.edu.pl/index.php?opt...odmiana-wyrazow-pytanie-6&catid=14&Itemid=189

 

Polecam mojego aara:
http://forum.paradoxplaza.com/forum...-m-playing&p=16500984&viewfull=1#post16500984
Około 70 lat z counta do króla (mało brakowało a bym w 3 razy szybszym czasie zdobył Francje zamiast Anglii), bez holy warów i takich tam. To nie jest trudne tylko trzeba mocno kombinować, a nie bawić się nudnymi claimami od kanclerza.

 

A chcesz na ubitą ziemię?

Spoiler

Spoko, uznaję Twoją argumentację

@Languorous_Maiar - brawa z okazji tak szybkiego podboju Mnie się mniej spieszy

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 43




​

Ulsterczycy dalej prowadzili swoją kampanię przeciwko rozproszonym oddziałom króla Blathmaca, lecz w stosunku do swojej pierwotnej liczebności stracili już ponad dwustu ludzi, co stanowiło niemal czwartą część ich liczebności. Tymczasem Blathmac nie poprzestawał na tym. Gdy tylko mógł, rekrutował kolejnych i kolejnych żołnierzy. Do tego jeszcze czuł się na tyle pewnie, że w lipcu 1046 roku utworzył dla siebie tytuł księcia Wysp. Wraz z tym tytułem mógł wreszcie przeforsować zwiększone prawa koronne, co powinno również odbić się na liczebności armii.

​

Tymczasem główna armia Morgana zajęła wszystkie grody hrabstwa Clydesdale i przeniosła się do Carrick. W tym czasie dołączyła do niej niewielka ekspedycyjna armia należąca do Szlezwiku, który znów pozytywnie odpowiedział na wezwanie pod broń. Pozostali sojusznicy również zgodzili się przyłączyć do wojny, ale poza deklaracjami nie uznali oni za koniecznie wysyłać jakiekolwiek siły.


W marcu 1047 roku ulsterczycy byli już poważnie osłabieni, a doszło jeszcze do starcia z równorzędnymi siłami Wikingów, którzy postanowili wykorzystać wojenną zawieruchę i uderzyć na Buchan. Po bitwie pod St Machar została połowa pierwotnych sił ulsterskich i król musiał coś z tym zrobić zanim wykrwawią się do ostatniego.

​

Najlepszym wyjściem było zwerbowanie najemników. Relatywnie tanie utrzymanie oferowali Katalończycy, po których grzbietach przejechał się wcześniej Morgan. Szkoda tylko, że stanowili zaledwie trzecią część wyjściowego stanu, lecz powinno to wystarczyć do niszczenia mniejszych oddziałów wroga buszujących na tyłach. Ulsterczycy wrócili do domów, a Katalończycy rozpoczęli walki. Jedną z najbardziej udanych była bitwa pod Lowther, gdzie zniszczono niemal cały oddział Alby i wzięto do niewoli burmistrza Iverness.

​

W październiku 1047 roku zakończyło się zdobywanie hrabstwa Carrick. Szło to wszystko niewiarygodnie powolnie. W tym tempie wojna powinna zakończyć się tak gdzieś w okolicach roku 1080, najwcześniej. W listopadzie doszło do starcia z większym oddziałem króla Blathmaca w bitwie pod Dunstaffnage. Jednym ze skrzydeł wroga dowodził osobiście Blathmac, który jednakże dowódcą był zaledwie miernym. W tej walce cała armia Alby została wycięta w pień i tylko królowi udało się uciec.

​

W grudniu 1047 roku król Morgan podjął decyzję, która przyspieszyła działania wojenne przeciwko Albie. Podzielił swoje wojska na pół i jedną połowę pozostawił do oblegania hrabstwa Argyll, a druga pomaszerowała do Moray. Skutecznie przecięło to lądowe połączenia między północną Szkocją, a resztą królestwa, lecz nie przeszkodziło Blathmacowi w rekrutowaniu nowych najemników. Pomaszerowali oni pod Ulster, lecz nie sprowokowali Morgana do nierozważnego porzucenia oblężeń. Wyliczył on sobie, że może spokojnie zająć wyznaczone cele zanim Blathmac zdoła zdobyć Downpatrick.

​

Gdy kończyło się oblężenie zamku w hrabstwie Argyll, powołane pod broń zostały znów poczty lenników z niemal całego królestwa. Dało to wzmocnienie rzędu niemal dwóch tysięcy ludzi, a do tego zawsze można było wykorzystać do walki załogę twierdzy w Downpatrick. Maszerująca do Ulsteru armia liczyła ponad pięć i pół tysiąca zbrojnych.

​

Pod Carrickfergus ponad sześć tysięcy wojowników króla Morgana zadało klęskę przeciwnikowi. Przewaga układała się jak cztery do jednego, a do tego tylko prawe skrzydło armii Blathmaca miało dobrego dowódcę. Właśnie to skrzydło walczyło najdłużej osłaniając odwrót resztek armii. Trupem padło tysiąc stu ludzi, a do niewoli wpadł oddany zwolennik króla Blathmaca, biskup Patraic z Raphoe.

​

Po zniszczeniu odnowionej armii Blathmaca wojska wasali Morgana wróciły do domów, a reszta armii udała się znów do Argyll, gdzie podjęła przerwane oblężenie pozostałych miast i zamków hrabstwa. W październiku 1049 roku całe Argyll było już zajęte, a armia Morgana ruszyła do Moray, gdzie pomogła w zdobyciu ostatniej baronii tego hrabstwa.

​

21 lutego 1050 roku urodził się wnuk Morgana w linii męskiej. Dumą Severusa stał się mały Macbeth MacSev.


W marcu na wybrzeżu Gowrie zawitała wyprawa Wikingów, których najwyraźniej mocno kusiła ta bogata szkocka ziemia. Nie spodziewali się oni, że spadną na ich głowy cztery tysiące Szkotów z dużą ochotą raz na zawsze wybijających Normanom z głów chęć rabunku w tej okolicy. Po rozbiciu łupieżczej wyprawy armia zawróciła na zachód i wzmocniła się wojskami lenników. Wszystko to po to, żeby rozbić kolejne wojska Blathmaca starające się odbić Argyll. Pod St Moulag Blathmac poniósł kolejną klęskę.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Dobra, tym razem przesadziłeś - zdecydowanie za krótki to odcinek jest

Krótko mówiąc chyba powinieneś dać kolejny odcinek jako prezent pod choinkę

 

Prawie 4600 znaków, więc dłuższy, niż średnia

Spoiler

Zobaczę, może z okazji Wigilii dam jeszcze jeden

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 44




​

W sierpniu 1050 roku Blathmac miał dosyć. Ta wojna wyniszczała jego królestwo i nie rokowała większych szans na zwycięstwo. Postanowił się ukorzyć i upokorzyć oferując Morganowi wszystkie podbitego przez niego ziemie, a do tego koronę Alby. Poselstwo przyjęte na zamku Scone uniżenie przedstawiło ofertę Blathmaca, lecz Morgan ją wyśmiał:
- Czemu miałbym rezygnować z dalszej wojny, skoro bezapelacyjnie ją wygrywam i mogę zdobyć więcej? - retorycznie zapytał posłów króla Alby. Nie potrafili mu oni na nie odpowiedzieć, więc ich odprawił z niczym.

​

Po upadku ostatnie baronii hrabstwa Moray armie Morgana pomaszerowały na północ. Jedna z nich rozłożyła się obozem w hrabstwie Ross, a druga na Wyspach. Niestety, w kwietniu 1051 jedna z armii musiała zawrócić na południe w karnej wyprawie przeciwko Wikingom. Tym razem zwiedzieli się oni wcześniej o powrocie Szkotów i zmyli się na czas. Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło. Akurat w tym czasie Blathmac zwerbował ponad dwa tysiące najemników, którzy mieli wraz z połączonymi siłami zebranymi z pozostałych hrabstw odmienić bieg wojny. Morgan znów wezwał do stawiennictwa swoich wasali i mając sześć tysięcy czterystu ludzi pomaszerował za wrogiem. Blathmac chyba spanikował, ponieważ jego armia udała się na Wyspę Man, skąd bez licznej floty nie mogli nigdzie uciec.

​

5 maja 1051 roku pod Rushen starły się armie Alby i Albany. Tym razem Blathmac otoczył się bez wyjątku militarnymi miernotami niezdolnymi do dowodzenia oddziałem kuchcików, a co dopiero taką armią. Przy trzykrotnej przewadze liczebnej Albany straty Blathmaca były katastrofalne. Tysiąc siedmiuset ludzi zginęło lub dogorywało na polu bitwy, gdzie wieczorem buszowała obozowa czeladź obdzierając trupy z cennych rzeczy. Niecałe siedmiuset żołnierzy Blathmaca wycofało się we względnym porządku, lecz i oni mieli niedługo zostać zmasakrowani w Galloway.

​

W czerwcu król Morgan II zachorował na ospę prawdziwą. Choroba powaliła go na długie tygodnie, a jego życie wisiało na włosku. W razie jego śmierci wojna musiała się zakończyć, gdyż kończyło się wtedy papieskie błogosławieństwo na inwazję. Szczęśliwie organizm Morgana wytrzymał i tę próbę, chociaż po dwóch epizodach tyfusu, a teraz jeszcze ospy, był mocno wyczerpany.


W sierpniu Blathmac zebrał kolejny oddział najemników, który wylądował w Fife. Wracając na północ armia rozbiła te nowe siły zanim zdołały cokolwiek zdziałać.

​

Po rozprawieniu się z najemnikami Blathmaca plany się zmieniły. Morgan zbyt długo tolerował, że stolica Alby nie została jeszcze zdobyta. W związku z tym południowa armia rozłożyła się w Fife i rozpoczęła regularne oblężenie. W tym czasie armia północna kończyła oblężenie Ross.


W okresie czerwiec-sierpnień 1052 król Blathmac podjął kolejną próbę odtworzenia swojej armii, lecz zamiast zebrać większe siły gdzieś w Yorku czy Gwynedd, rozstawił się w Strathearn usiłując zdobyć chociaż jedno z hrabstw Morgana. Było to głupie, gdyż tuż za miedzą stała armia oblegająca zamek Cupar w hrabstwie Fife. Gdy padł, armia pomaszerowała na wroga. Pod Dunblane doszło do bitwy, ale innej, niż poprzednie. Tym razem Blathmac miał dobrych dowódców swoich wojsk. Nie zmienił się tylko podstawowy problem – dowódcy byli dobrej klasy, ale wojsko nadal zbyt nieliczna. Nadal o jeden poziom lepsi dowódcy Albany dysponując przewagą jak dwa do jednego znów zdali poważne straty Blathmacowi.

​

W serii potyczek kolejna armia Blathmaca stopniała niczym śnieg wiosną. Zanim wynajął tysiąc pięciuset żołnierzy w marcu 1053 roku hrabstwo Ross było już zajęte, a północna armia oblegała Caithness. Południowa armia dokończyła spokojnie oblężenie biskupstwa St Andrews i pomaszerowała rozbić najemników wzmocnionych kolejnymi oddziałami z królestwa. Mimo znacznie lepszego dowodzenia, niż w stosunku do poprzednich lat, armia królestwa Alby znów uległa.

​

W grudniu 1053 roku Morgan ożenił swojego młodszego syna Briana z diuczesą Waltrud z Kolonii. Jako iż młodszy syn nie posiadał własnych ziem na terenie królestwa Albany, udał się do Germanii, gdzie objął rządy jako małżonek księżnej.


W czerwcu 1054 zakończyło się oblężenie w Caithness i północna armia mocno przerzedzona przez lata kampanii pomaszerowała na Wyspy, ostatnie hrabstwo na północy nadal pozostające pod władzą Blathmaca. Na południu armia Morgana zajęła Wyspę Man i Fife, a następnie pomaszerowała do Irlandii, gdzie pod jurysdykcją Alby były trzy hrabstwa.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

No kończ z nimi wszystkimi i wreszcie będą normalne nazwy (Szkocja itd.)

 

Nie chodziło mi o szybkość podboju, a o twoje słowa że to nie jest łatwe zadanie. A jest.

 

Wiesz, na upartego, to mam sporo claimów, a pewnie jeszcze przy odrobinie dobrej woli by się dorobiło następnych

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 45




​

W lutym 1055 roku zmarła Justyna, synowa Morgana. Król nie mógł pozwolić, żeby jego dziedzic Severus był w stanie bezżennym, więc od razu rozpoczął działania w kierunku ponownego małżeństwa. Najlepszą partią była córka króla Ioana III, władcy Chorwacji. Ioan zgodził się, żeby Cededa wyszła za mąż za spadkobiercę potencjalnie silnego państwa na Wyspach Brytyjskich. W niecały miesiąc po zaślubinach syna Morgan znów poważnie cierpiał. Tym razem odezwała się stara rana odniesiona w boju, która znów się otworzyła i jątrzyła. Chociaż Morgan nie był specjalnie stary, to choroby lgnęły do niego jak muchy do miodu.

​

W tym czasie we Francji niemal pozbyto się muzułmanów, lecz w Hiszpanii trwała ciągle niekończąca się wojna między obiema religiami. Odbudowywało się Święte Cesarstwo Rzymskie.

​

W listopadzie 1055 roku Blathmac znów zaoferował pokój na takich samych warunkach jak wcześniej, lecz kolejny raz został odrzucony. Teraz Morgan miał pełne prawo sądzić, że jeśli zdrowie mu na to pozwoli, to zdoła podbić całe królestwo Alby.


Na początku 1056 roku, gdy na północy zostały zajęte już wszystkie hrabstwa, armia północna powróciła do kraju. Najemnicy stanowiący trzecią część wracających wojsk udali się do Irlandii pomóc zdobywać pozostałe zamki, a wojska z domeny otrzymały zasłużony odpoczynek. Wprawdzie nie na długo, ale zawsze coś. W listopadzie pogorszyło się znacznie zdrowie króla Morgana. Ledwie był w stanie się podnieść ze swego łoża, ale kampanią wojenną w polu już nie mógł kierować. Coraz więcej zadań spadało na młodego Severusa.

​

Na przełomie 1056 i 1057 przyspieszyła kampania w Irlandii. Wzmocnione do siedmiu tysięcy ludzi wojska królewskie mniejsze miasta brały z miejsca szturmem na dłużej bawiąc tylko pod murami miast. W styczniu tylko jedno hrabstwo irlandzkie jeszcze nie było pod kontrolą Morgana. W tym czasie druga armia znajdowała się w księstwie Yorku. Wieloletnia wojna doprowadziła m.in. do tego, że Blathmaca zaczęto zwać Ironside. Czy był on silny i odważny? Na polach bitew nie udowodnił tego.

​

W czerwcu 1058 roku wojna wkraczała w końcową jej fazę. Trzy armie Albany oblegały trzy hrabstwa w Anglii i Walii. Szczególnie cenne były Gwynedd i York, gdyż w każdym znajdowały się cztery domeny. Blathmacowi zostały żałosne strzępy armii i niewiele złota, więc nie mógł ponownie zatrudniać najemników. Należało jednak bardzo spieszyć się z końcem wojny, gdyż śmierć Morgana mogła wszystko pokrzyżować.

​

W grudniu 1058 roku na Buchan najechali kolejny raz Normanowie. Liczyli, że skoro królewskie armie zajmują się zdobywaniem miast na południu, to tutaj będą mogli sobie bezkarnie złupić całą prowincję – rodowe gniazdo MacSevów! Nie przewidzieli jedynie, że wasale króla Morgana cały czas dysponują swoimi pełnymi siłami, a król nie zawaha się przed zebraniem ich do odparcia najazdu. Wprawdzie sumarycznie nie mieli wielkiej przewagi liczebnej, lecz radzili sobie lepiej taktycznie. Bardzo słaba flanka najeźdźców padła w pierwszym uderzeniu, lecz centrum zdołało zmusić do odwrotu środek szkocki. Równe liczebnie wrogowi skrzydła szkockiej armii wspólnym uderzeniem zasiały panikę u wroga i przesądziły o zwycięstwie.

​

W styczniu 1059 roku stan zdrowia króla Morgana nieznacznie się poprawił. Odnowiona stara rana ponownie się zabliźniła i ulżyła w żywocie Morgana II Wielkiego.


W kwietniu najmłodsza córka króla wyszła za mąż za króla Bretanii i Portugalii Herriego.

​

Do września 1059 roku jedynym hrabstwem, gdzie jeszcze nie było wojsk Albany, pozostało Gwynedd. W Yorku padały już ostatnie miasta, a główna armia szykowała się w Walii do zakończenia tej wojny.

​

Gdy armie króla Morgana kończyły podbój Alby, papież rozesłał wezwanie do krucjaty. Morgan w związku z wojną nie interesował się za specjalnie wydarzeniami ze świata skupiając się tylko na Wyspach Brytyjskich. Jakież było jego zaskoczenie gdy dowiedział się jaki potwór wyrósł na południowym wschodzie Europy. Pojawiło się tam państwo kierowane przez cesarza Almosa II wyznającego starą pogańską wiarę Tengri. Państwo to rozrosło się przeogromnie swymi mackami sięgając nawet starochrześcijańskich ziem Cesarstwa Wschodniorzymskiego. Tego było za wiele dla papieża Piusa II. Chrześcijaństwo znalazło się w bardzo trudnej sytuacji z jednej strony atakowane wściekle przez islam, a z drugiej przez podnoszące znów głowę pogaństwo. Należało ogniem i mieczem uleczyć tę sytuację.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Abym się uśmiał jakby Morgan wyzionął ducha dzień przed zdobyciem ostatniego holdingu.

 

Sev gdzie odcinek?

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 46




​

W marcu 1060 roku Blathmacowi, o dziwo, udało się zwerbować sojusznika. Został nim earl Aengus Asturias de Oviedo. Jeszcze dziwniejszym było, że Aengus wysłał do Fife dwa i pół tysiąca ludzi. Morgan skierował na niego niemal czterotysięczną armię i to wystarczyło. Szkoci dążyli do zwarcia, więc pojedynek łuczników był krótki. Ciepłolubni południowy padali pod ciosami Szkotów niczym żyto podczas żniw. Ostatnia nadzieja Blathmaca rozwiała się niczym dym.

​

W sierpniu 1060 Blathmac usiłował zachować dla siebie chociaż Gwynedd, lecz Morgan odrzucił jego ofertę. Wiedział, że całe królestwo jest na wyciągnięcie ręki. Modlił się tylko, żeby stan zdrowia pozwolił mu na zakończenie tego podboju. W tym czasie armie Morgana stały już w Gwynedd oblegając ostatnią twierdzę Blathmaca. Padła ona 16 marca 1061 roku kończąc Wojnę Szesnastoletnią zwaną również Wielką Wojną Szkocką.

​

Król Morgan Wielki zwyciężył i od tego dnia zaczęto go nazywać Morganem II Zdobywcą. Jego pierwszą decyzją było wyrzucenie nazwy „Alba” na śmietnik historii. Ten irlandzki potworek słowotwórczy został zastąpiony Szkocją. Morgan stał się królem Szkocji, a nie jakiejś Alby. W spadku po Blathmacu pozostała lokalna wojna w Irlandii, którą powinna szybko wygrać królewska armia. Do tego kraj po tak długim i wyczerpującym konflikcie był spustoszony oraz pozbawiony dawnych lenników. Przed Morganem, a może raczej przed Severusem była długa droga odbudowy.

​

Ceremonia koronacji Morgana II Zdobywcy była podniosłą uroczystością. Dokonała się w kościele w Scone w obecności wszystkich biskupów królestwa. Arcybiskup Gowrie odprawiał mszę i na jej koniec namaścił władcę oraz nałożył mu szkocką koronę na głowę. Morgan cały czas siedział na swoim stronie. Był zbyt zniedołężniały, żeby móc zaprezentować się jak należy.

​

Król od razu przystąpił do umacniania swojej władzy. Wszyscy wasale Blathmaca zostali wyrugowani ze swoich włości, więc obecnie Morgan kontrolował kilkadziesiąt lenn będąc niemalże samodzierżcą Szkocji. Dzięki temu reforma zwiększająca prawa królewskie przeszła od razu. Nikt z dotychczasowych wasali Morgana nie mógł jej zablokować.

​

Pozostała jeszcze kwestia odziedziczonej po Blathmacu wojny z niewielkim irlandzkim hrabstwem, które miało ochotę na skubnięcie czegoś z podbijanego olbrzyma. Morgan pod swoimi rozkazami ciągle miał niemal osiem i pół tysiąca żołnierzy, którzy rozpoczęli bezzwłocznie marsz do Irlandii. Chciwy earl miał jedynie sześciuset ludzi, więc w bitwie pod Galway poniósł druzgocącą klęskę. W lipcu 1061 roku szkocka armia rozłożyła się pod murami zamku Bunratty w hrabstwie Hlymrek. 23 lipca nadeszła straszna wiadomość. Król Morgan II Zdobywca odszedł z tego świata. Koronę i Szkocję po nim przejął król Severus, drugi tego imienia w rodzie MacSev.

​

Severus rządy swoje rozpoczął od wzmocnienia siły militarnej królestwa, a właściwie nie tyle królestwa, co króla. Powołał do służby trzy nowe oddziały wojsk królewskich:

• chorągiew kawalerii składającą się z czterystu lekkich kawalerzystów i setki ciężkozbrojnych rycerzy
• regiment piechoty składający się z czterystu ciężkich knechtów i setki łuczników walijskich
• regiment piechoty składający się z trzystu szkockich pikinierów i dwustu walijskich łuczników

W sumie wojska królewskie od tego momentu liczyć miały dwa i pół tysiąca wyborowego luda wiernego jedynie królowi. Na tym Severus nie poprzestał. Kontynuując linię działań swojego ojca podniósł prawa koronne do poziomu średniego. Nie wywołało to zachwytu aktualnych wasali, lecz było konieczne.


W sierpniu 1061 roku irlandzki earl będący norweskim wasalem poprosił o zawarcie pokoju. Jego oferta była uczciwa i przystająca do wyniku wojny, więc Severus nie widział potrzeby dalszego utrzymywania wojsk w tamtym rejonie. Jarl Kare otrzymał pozytywną odpowiedź na swoją propozycję.

​

W międzyczasie król Severus nadał lenna miejskie, co uszczupliło jego posiadanie o ponad czterdzieści pomniejszych domen. Pozostały jeszcze dwadzieścia dwa lenna pod postacią hrabstw, z których sześć mógł zostawić dla siebie. Jako własne zamierzał utrzymać Gowrie stanowiące jednocześnie stolicę królestwa, Atholl, Strathearn, Buchan, York i Gwynedd. Wprawdzie dwa ostatnie lenna były o wiele uboższe, niż te posiadane w Szkocji, lecz jednocześnie miały duży potencjał ich rozbudowy (cztery miejsca na holdingi). Oznaczało to, że należało zaprzysiąc szesnastu nowych wasali, którzy zachowają wierność swemu królowi. Dwór Severusa był zbyt szczupły na taką operację, więc należało również poszukać ludzi z zewnątrz.








-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Ciekawe jak zakończy się krucjata przeciwko Tengri-molochowi.

 

Sev znowu zapomniałeś o czytelnikach?

 

Będzie odcinek, ale później. Zajęty jestem od rana.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 47




​

Tymczasem gdy Severus na dobre zabierał się do uporządkowania spraw Szkocji dawny król Blathmac był już bardzo daleko. Musiał się nie zwykle obawiać tego, co zrobią z nim zwycięzcy, gdyż wyniósł się z najbliższą rodziną piekielnie daleko. Królewscy szpiedzy namierzyli go aż na Rusi w hrabstwie Uglich należącym do Księstwa Rostowskiego. Sześćdziesięciosiedmioletni Blathmac z rodu Ua Neill Noigiallaich z królewskiego tronu spadł na żebraczy los we wschodniej Europie.


Oraz krótkie spojrzenie na Zachodnią Europę, gdzie muzułmanie dostali mocne lanie i musieli ze swoimi żonami, dziećmi i kozami uciekać masowo do Hiszpanii. Jednocześnie trochę się namieszało i powstała seria dziwnych krajów w dziwnych miejscach. Raczej nikt nie spodziewałby się, że zamówi pizzę w oryginalnej włoskiej karczmie na wybrzeżem Morza Bałtyckiego lub zje bigos gdy zgłodnieje podczas przechadzania się po polskim Berlinie. Już nie mówiąc o Zakonie Krzyżackim, który umieścił się między Odrą, a Elbą.

​

We wrześniu 1061 roku Severus rozpoczął takie rozdawnictwo, że mogli mu tego pozazdrościć politycy XXI wieku. Zresztą, nie żałował sobie. Wszyscy, którym dawał ziemię, mieli u niego wielki dług wdzięczności, który musieli później spłacać. Na pierwszy ogień poszedł sześcioletni imbecyl (serio, kretyn jakich mało) Erik Hrodulfrsson, kuzyn ze szwedzkiej odnogi rodu, która musiała jakiś czas temu się ze Skandynawii ewakuować. Otrzymał on hrabstwo Westmorland. Edgar de Bamburgh obdarowany został hrabstwem Moray. Kuzyn Gilbert otrzymał hrabstwo Carrick. Earlem Perfeddwlad w Walii został Magnus de Fyvie.

​

Kolejne nadania wyglądały następująco:

• hrabstwo Clydesdale – Morgan, Szkot, nisko urodzony
• hrabstwo Connacht – Flaithbertach, Irlandczyk, nisko urodzony
• hrabstwo Oriel – Aedan, Irlandczyk, nisko urodzony
• hrabstwo Argyll – Laurence, Szkot, nisko urodzony
• hrabstwo Isle of Man – Murdoch, Szkot, rodu Crichton
• hrabstwo Caithness – Lachlan, Szkot, rodu Leith
• hrabstwo Ross – Waldeve, Szkot, nisko urodzony
• hrabstwo Innse Gall – Walter, Szkot, nisko urodzony
• hrabstwo Powys – Maldoven, Szkot, rodu Douglas
• hrabstwo Tyrconnell – Gilchrist, Szkot, rodu Kenmore
• hrabstwo Ulster – Dugald, Szkot, rodu Cartmel
• hrabstwo Fife – Colban, Szkot, rodu Raphoe

Jak widać, król Severus postanowił stworzyć nową klasę szlachecką, która byłaby mu wdzięczna za podniesienie z gminu. Przyszłość miała pokazać, że koncepcja ta nie zawsze się sprawdzała. Ostatnią nominację otrzymał earl Colin z Lothian, który od tego momentu znany był jako diuk Lothian. Severus nie miał do niego większego zaufania, lecz spośród earlów tych ziem on był najsensowniejszym kandydatem do zostania księciem.

​

Diuk Colin po otrzymaniu nowego tytułu gwałtownie przeszedł z obozu umiarkowanej opozycji do grupy „kochamy króla Severusa!”. Przemiana ta była potrzebna, bo wcześniej wszyscy earlowie Lothian mieli wielkiego focha na to, że królowie trzymają tytuł książęcy dla siebie.


W sierpniu 1062 okazało się, że królowa Cededa jest w ciąży. W marcu następnego roku urodziła zdrowego chłopca nazwanego Osgar. Był to drugi syn Severusa. Starszy Macbeth w tym czasie miał już trzynaście lat.


W czerwcu 1063 roku cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego Klaudiusz ustanowił uległego sobie antypapieża Anicetusa III.


W sierpniu król Severus utworzył tytuł Księcia Ulsteru i zachował go dla siebie.


We wrześniu 1064 urodziła się pierwsza córka Severusa. Nadano jej imię Fenella.

​

W marcu 1065 roku król Severus utworzył tytuł księcia Moray. Jako że posiadał w związku z tym zbyt dużą ilość tytułów książęcych, to przekazał go zaufanemu earlowi Dugaldowi z Ulsteru. Zarazem pozwoliło to na przygotowanie do wysunięcia roszczeń w imieniu diuka Dugalda Cartmela do hrabstwa Tyrone.


Na przełomie 1065 i 1066 roku król Severus podjął decyzję o wywołaniu niedużej wojny, dzięki której w ręce miało mu wpaść jedno z ostatnich pogańskich hrabstw na Wyspach Brytyjskich. Było to hrabstwo Derby graniczące z Yorkiem. Taka okazja mogła się już nie powtórzyć, więc w styczniu 1066 roku Severus oficjalnie zaatakował Derby. Lokalny earl zmobilizował ponad tysiąc trzystu ludzi, lecz musiał zetrzeć się z doborowymi wojskami króla, w tym z hufcem ciężkiej kawalerii. Wynik mógł być tylko jeden – armia earla została rozbita. Przy własnych stratach rzędu trzydziestu pięciu ludzi królewskie wojska zabiły tysiąc dwustu siedemdziesięciu dwóch pozwalając ujść tylko stu trzynastu.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Może jeszcze Akwitania przeniesie się do Polski, Polska do Włoch, które ewakuują się do Niemiec, a Zakon Krzyżacki zniszczy Akwitanię

 

Przetasowania na mapie są czasem dziwaczne Zaskakująco się rozrosła Republika Amalfi.

 

Czyli co następcą będzie Makbet? Historia potoczy się jak u Szekspira?