Aut Ceasar aut nihil

Teraz zrobisz przewrót w księstwie Tuluzy czy najpierw zajmiesz resztę hrabstw wchodzących w jego skład?

 

Cóż, sytuacja się nieco skomplikuje bo hrabiowie de Foix i de Carcassonne zdobędą tytuły książęce. Również Michael de Montsalvy osiągnie godność książęcą ale zmieni przy okazji "przynależność państwową". Następny odcinek będzie obfitował w wojny.

 

A będzie jeszcze dzisiaj?
Jak mówisz ,że zmieni przynależność to zakładam ,że złoży hołd HRE.
Jakbyś mógł to rozpisz tą przysięgę lenną czyli tą formułkę wypowiadaną przez seniora i wasala.
Inwestujesz coś w zamki czy wszystko na claimy idzie?

 

Dzisiaj?, znaczy w poniedziałek? Nie wiem czy się wyrobię. Niefortunnie dla dziejów arropisarstwa muszę łazić do roboty. Myślę, że wieczorem coś będzie.

Co do zmiany kraju to na razie słodka tajemnica. W zamki zaś nie inwestuję w ogóle ale trzeba będzie to zmienić, co to za książę który miast nie zakłada, uniwersytetów nie funduje, zamków nie wznosi? Kasa szła na claimy i najemników głównie. Choć Michael nawet sporo zaoszczędził.

 

Ładne rozbicie dzielnicowe w tej Francji się zrobiło, jak tak dalej pójdzie to zostanie zjedzona przez sąsiadów.

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy



Rozdział V

O początkach rządów szlachetnego Michaela de Montsalvy, nieudolności księcia Wilhelma IV i wojnie jaka z tego wynikła​

Skoro tedy wielki Arnaud zeszedł z tego świata, tron objął syn jego Michael de Montsalvy. Ten sławę ojca miał przyćmić i podnieść Dom Montsalwyński do wyżyn znaczenia.

​

Hrabia pojął za żonę niewiastę nadobną i rozumną (a zaiste nieczęste to połączenie) - baronessę Brunilde di Este.

​

Wszyscy ludzie w Gévaudanie, bez różnicy płci i stanu wznosili modły do Niebios o szybkie narodziny następcy tronu.

Tymczasem na ostrzu noża stanęła kwestia homagium jakie powinien złożyć hrabia Michael księciu Tuluzy z lenn Gévaudan, Melgueil, Narbonne i Rodez. Wielu doradców hrabiego wzywało wówczas do rozprawy zbrojnej z księciem Wilhelmem. Wielu rozpowiadało, że śmierć hrabiego Arnauda nie była dziełem przypadku i że stary władca był regularnie podtruwany podczas uczt na dworze w Tuluzie. Również książę Wilhelm podejrzewał hrabiego Michaela o nielojalność i potajemnie się zbroił.

Jednak hrabia de Montsalvy, choć młody wiekiem, nie dał się namówić do wejścia na drogę wiodącą do wojny. Wkrótce po pogrzebie ojca przybył do Tuluzy gdzie ukląkł przed księciem Wilhelmem i złożył mu należny hołd:

Hrabia MIchael de Montsalvy składa dłonie w ręce swego seniora księcia Wilhelma IV de Saint-Gilles.​

Obaj monarchowie nie ufali jednak sobie nawzajem. Hrabia Michael wychowany w przeświadczeniu o krzywdach jakich Dom Montsalwyński doznał od książąt Tuluzy i ich kreatur nie zapominał o zamysłach ojcowskich względem książąt de Saint-Gilles.

Natomiast książę Wilhelm IV chciał zyskać na czasie. Podówczas w Tuluzie przemyśliwano nad aktywniejszym zaangażowaniem się w wojny frankijskich feudałów na północy toczone o koronę Francji. Książę sądził, że uda mu się zdobyć jakieś ziemie bądź sojuszników i wzmocnić się przed nieuniknioną rozprawą z najpotężniejszym wasalem.

Tedy Wilhelm IV postanowił kontynuować taktykę ugłaskiwania lwa jaką stosował z dobrym (jak sądził) skutkiem wobec hrabiego Arnauda. Toteż na uczcie homagialnej mianował Michaela marszałkiem księstwa Tuluzy.

​

Od tej pory regularnie płynęły z Tuluzy do Gévaudanu zaproszenia do udziału w ucztach organizowanych przez Wilhelma IV.

​

Jednym z powodów dla których hrabia de Montsalvy postanowił doprowadzić do odprężenia w relacjach z Tuluzą był fakt nieoczekiwanego pojawienia się opozycji wewnętrznej w Gévaudanie. Ogłoszony przez hrabiego projekt zwiększenia obowiązków militarnych rycerstwa spotkał się z nieoczekiwanym sprzeciwem. Trzy lata hrabia musiał zabiegać o zgodę wasali na zmianę praw.

​

W tym czasie doszło do niespodziewanych zmian na mapie Oksytanii. Pyszny i zbyt pewny siebie Wilhelm IV zraził do siebie młodocianego króla Wilhelma II de Poitou. Słynący ze złośliwego charakteru monarcha, chcąc sprowadzić dumnego feudała na ziemię w Wigilię Bożego Narodzenia 1093 r. podniósł do rangi księcia Gaskonii hrabiego Carcassonne Rajmunda Rogera de Comminges. Tym samym hrabstwo Carcassonne odpadło od księstwa Tuluzy.

​

Jeszcze Wilhelm IV de Saint-Gilles nie zdążył wyjść z szoku gdy król Wilhelm w Boże Narodzenie kreował kolejnego księcia - Peire Bernata hrabiego de Foix. De Foix został księciem Bourbon. Książę Tuluzy utracił tym samym kolejnego wasala. Król postarał się też o rozpuszczenie plotek, że zamierza w Święto Obrzezania Pańskiego (1 stycznia 1094 r.) wykreować nowe księstwo - Owernii a tytuł planuje nadać... hrabiemu de Montsalvy. Podobnież książę Wilhelm IV do Nowego Roku chodził jak struty a jego twarz bielsza była niźli u młynarza...

Król swoich "planów" nie zamierzał oczywiście realizować. Chciał jeno utrzeć nosa Tuluzańczykowi, osłabić swego największego wasala i móc dalej go szantażować wyniesieniem de Montsalvyego. Dwór miał przednie używanie z tępego Oksytańczyka. A nowi "książęta"? Byli nimi na papierze, żaden z hrabiów z ich terytoriów de iure nie podporządkował się im.

Człowiek o takim poczuciu humoru nie mógł długo pożyć. W 1101 r. Wilhelm (już po utracie tronu) został skrytobójczo zamordowany na zlecenie innej ofiary swoich żartów - hrabiego Raula de Vexin-Amiens.

Książę Wilhelm IV nie mógł jednak przetrawić upokorzenia. Jeszcze w 1094 r. uderzył na księcia Gaskonii:

​

Wojna ta miała ciągnąć się latami i osłabiać obie strony konfliktu. Zresztą cała Francja cierpiała w paroksyzmach wojen i wróżd feudalnych. O ile wcześniej pożoga omijała południe to dzięki Wilhelmowi IV rozlała się i na księstwo Tuluzy. Szczęśliwie jednak nie objęła Gévaudanu:

​

Coraz większe rozmiary przybierała rebelia hrabiego La Marche i diuka Geoffreya d'Anjou:

​

Również stronnictwo burgundzkie na czele z małoletnim Henrykiem III nie składało broni:

​

I w takiej sytuacji kanclerz Ricard de Millau doniósł z Rouergue, gdzie przebywał w poszukiwaniu pergaminów z czasów Pepina Krótkiego, że odnalazł dokument w której król Franków nadał "Księstwo i Margrabstwo Tuluzy po wieczne czasy panu Robertowi de Montsalvy":

​

Hrabia Michael od razu zdał sobie sprawę z konsekwencji powyższego. Miał oto niezbywalne, dziedziczne i starodawne roszczenie do stolca książęcego! Nie wystarczyło jednak odnaleźć jeno dokument. Trzeba było jeszcze upewnić się czy zmiana księcia Tuluzy zostanie zaakceptowana przez króla. Tu jednak sprawa mocno się skomplikowała:

​

Burgundczycy odnieśli zwycięstwo i złożyli z tronu króla Wilhelma II Żartownisia.

Królowa Agnieszka de Poitou była dużo ostrożniejsza od swego poprzednika i nie była życzliwie nastawiona do sugestii płynących z Gévaudanu dotyczących przyszłości księstwa Tuluzy.

​

Rebelia andegaweńska trwała w najlepsze. Królowa nie chciała przy tym wzmacniać pozycji rodu de Montsalvy. Słaby Wilhelm IV był wygodniejszy dla Wielkiej Pani.

W roku pańskim 1095 królowa jednak niespodziewanie zmarła i korona przeszła na księżną Normandii - Gevę.

​

Nowa królowa ani myślała uznać za słuszne pretensje Montsalvich do Tuluzy. W Gévaudanie liczono jednak, iż i ona szybko straci koronę.

Tymczasem 15 października 1095 r. narodził się wyczekiwany od dawna następca tronu Gévaudanu: Arnaud!

​

Wieść o narodzinach syna pobudziła hrabiego Michaela do działania. Hrabia zdecydował się odzyskać należne mu prawa per fas et nefas. Wyczekiwał jeno odpowiedniego momentu a ten nastąpił prawie dwa lata później. Armie burgundzkie i akwitańskie pustoszyły Tuluzę. Książę Wilhelm IV nie miał już złota i wojska, które wytracił próbując zrealizować miraże o zdobyciu przemożnego wpływu na politykę Francji. Tymczasem hrabia Arnaud miał w skarbie ponad 1400 denarów a jego siły wojskowe były nienaruszone.

Na dzień 5 maja 1098 r. hrabia Michael złożył do Gévaudan zjazd wszelkiego duchowieństwa, rycerstwa i miast Księstwa Tuluzy, który miał radzić nad obecnym stanem kraju i przedsięwziąć odpowiednie środki zaradcze. Książę Wilhelm zaprotestował przeciw takiemu zgromadzeniu ale nie miał sił by pokusić się o coś więcej.

W dniu 9 maja roku pańskiego 1098 na Wielkim Zjeździe Notabli Tuluzy na zamku Gévaudan, Arnaud de Montsalvy baron Rodez uklęknąwszy przed hrabią Michaelem (a razem z nim uczynili to wszyscy wasale świeccy i duchowni) w krótkiej przemowie opisał nędzę i rozpacz jaka panuje w prześwietnym Księstwie Tuluzy i uroczyście wezwał hrabiego do objęcia wakującej władzy książęcej.

Jednocześnie biskup Mende - Filibert d'Epignan nałożył na Wilhelma IV ekskomunikę jako wroga ludzkości, sodomitę, nihilistę, heretyka, ateistę, mordercę, gwałciciela, burzyciela pokoju, krzywoprzysięzcę i nieprzyjaciela Pana Jezusa Chrystusa!

Książę Michael de Montsalvy ze łzami w oczach i wielką rozterką w sercu (zdawał sobie przecie sprawę, że przelew krwi krześcijańskiej jest nieunikniony) uznał akt powszechnej woli za wiążący (aczkolwiek na Zjazd nie stawił się nikt spoza władztwa hrabiego Michaela, a to za przyczyną niebezpieczeństw czyhających na drogach, wojsk akwitańskich i represji księcia Wilhelma).

Sala Wielka Zamku Gévaudan gdzie Michael de Montsalvy obwołany został księciem Tuluzy.​

Tego samego dnia goniec księcia Michaela doręczył księciu Wilhelmowi deklarację stanów Tuluzy o wypowiedzeniu posłuszeństwa.

​

Wojna o Tuluzę się rozpoczęła!

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.

​

 

Dziwne ,że sąsiedzi nie chcą odrywać kawałków Francji...

 

Cóż, Anglicy zajęli Flandrię. Zresztą wkrótce Francję czeka większa strata.

 

Czemu grasz od 1066, a nie od 876? Obawiasz się Azteków?

 

Azteków się nie obawiam bo choć mam ten dlc to jest on wyłączony. Działa mi wyjątkowo na uzębienie (nawet jeśli gram na wschodzie Europy). TOG mam ale uważam, że byłoby wówczas za łatwo.

 

Jeżeli "Sunset" psuje źle działa Ci zęby, to dlaczego go kupiłeś?

 

Bo np. kupiłem go w pakiecie z innymi dlc?

 

Dobrze widzę ,że władcą Francji jest królowa Anglii?

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy

​

Rozdział VI

O wojnie o dziedzictwo tuluzańskie, o królu Geoffroyu i jego nowym królestwie oraz o zjednoczeniu Owernii słów kilka​

Wojna jako się rzekło wybuchła w maju 1098 r. i od początku była wybitnie jednostronna. Książę Wilhelm IV nie miał dość sił by potykać się w polu z wojskami księcia de Montsalvy. Wojnę prowadził zamknąwszy się za murami swych miast i zamków.

Książę Michael de Montsalvy wezwał swoich wasali do dostarczenia niezbędnych posiłków. Prócz tego kosztem 375 denarów najął tzw. Białą Kompanię - grupę ok. 6000 najemników dowodzonych przez krwiożerczego kapitana Baltherę.

​

Tymczasem diukowi Geoffroyowi d'Anjou udało się obalić królową Gevę de Normandie i 6 sierpnia 1098 r. koronował się na króla Francji.

​

Zdawało się, że chaos w kraju powoli ustępuje. Wydarzenie to jest o tyle istotne, że z księstwa Tuluzy ustąpiły wojska akwitańskie i burgundzkie.

Król Geoffroy I był jednak mądrzejszy od swych poprzedników! W dniu 21 sierpnia 1098 r. koronował się ponownie na króla ale tym razem Akwitanii! Od śmierci króla Karlomana w 884 r. tytuł króla Akwitanii nie był używany. Geoffroy uznał, że jego sytuacja w południowej Francji jest nieco lepsza niż na północ od Loary i zdecydował się na wyodrębnienie Akwitanii z Francji.

Krok ten niewątpliwie zdobył mu sympatię wśród możnych Oksytanii, którzy od dawna z niechęcią spoglądali na wywyższających się Franków z północy. W ten sposób powstała unia personalna francusko-akwitańska. Feudałowie z północy musieli się liczyć z tym, że jeśli obalą Geoffroya lub wybiorą na tron Francji kogoś spoza dynastii d'Anjou zerwą tym samym związek z Południem.

Od tej pory księstwo Tuluzy było więc lennem Akwitanii.

​

Geoffroy I podnosi autorytet Korony Akwitanii.​

Michael de Montsalvy nie miał jednak czasu by zastanawiać się nad ważkimi konsekwencjami tego czynu - do wojny po stronie Wilhelma IV dołączył hrabia Owernii Robert d'Auvergne. Najwyraźniej hrabia ów zaniepokoił się wzrostem potęgi owerniackich de Montsalvich, którzy - jak zakładał - po zdobyciu Tuluzy będą chcieli podporządkować sobie resztę Owernii.

​

21 maja 1099 r. wojska księcia de Monstalvy wkroczyły do Tuluzy.

​

17 czerwca 1099 r. padł Najac, Lavaur kapitulowało 5 września, 23 września Millau, 13 grudnia Muret, 21 stycznia 1100 Vabres. Zamek po zamku, miasto po mieście książę Michael zbliżał się do upragnionego celu.

Beznadziejną sytuację Wilhelma IV nie polepszyła aneksja Carcassonne (24 września 1099 r.) ani przystąpienie do wojny po jego stronie hrabiego Guillaume d'Angoulême.

​

6 maja 1100 r. armia Gaudevanu rozbiła pod Alet siły Roberta z Owernii. Była to jedyna bitwa podczas tej wojny.

​

15 września 1100 r. w Carcassonne zawarto pokój między Wilhelmem IV de Saint-Gilles i księciem Michaelem de Montsalvy. Tytuł księcia Tuluzy i zwierzchnie prawa nad jej terytorium de iure przeszły na rzecz de Montsalviego. Książę Wilhelm został wtrącony do ciemnicy.

​

Sytuacja wewnętrzna w księstwie była jednak skomplikowana. De Saint-Gilles, choć w więzieniu, nadal był hrabią Tuluzy, Rouergue i Carcassonne. Tym samym mógł po uwolnieniu próbować podważyć postanowienia pokoju w Carcassonne. Dlatego też w otoczeniu księcia przeważył pogląd, iż problem trzeba rozstrzygnąć jak najszybciej. Tu z pomocą przyszedł nieoceniony biskup Mende - Filibert d'Epignan, który Wilhelmowi wytoczył proces o nekromancję i herezję. Sąd parów księstwa Tuluzy orzekł karę banicji i konfiskatę wszystkich lenn rodziny de Saint-Gilles. Obalony i upokorzony dynasta schronił się w Clermont na dworze Roberta z Owernii.

​

Książę Michael zdecydował się również przenieść stolicę z Gévaudan do Tuluzy. Był to największy ośrodek księstwa, stąd też było łatwiej doglądać spraw w Akwitanii i Francji. Gévaudan położony był zbyt peryferyjnie i bądź co bądź za bardzo zacofany by pełnić rolę stolicy jednego z największych podówczas księstw Akwitanii i Francji.

​

Po wygnaniu de Saint-Gillesa została jeszcze jedna kwestia do rozstrzygnięcia: Foix. To cudaczne księstewko wykrojono przed laty z Tuluzy i książę Michael postanowił zlikwidować tę anomalię siłą. W dniu 22 listopada 1100 r. książę de Montsalvy wypowiedział wojnę hrabiemu Foix - papierowemu księciu de Bourbon. Po kilku miesiącach manewrowania armiami Tuluzańczycy dopadli księcia Rogera de Foix pod Castelnaudary i rozbili w pył jego siły.

​

Po zdobyciu zamku Foix w czerwcu 1102 r. książę Roger skapitulował. Hrabstwo Foix zostało inkorporowane do księstwa Tuluzy.

​

W dniu 29 października 1101 r. do Tuluzy dotarły wieści od kanclerza Folqueta de Lavour, który spieszył donieść o pozyskaniu wiarygodnych dokumentów świadczących za tym, że Dom Montsalwyński panował ongi w północnej Owernii. Książę w tym czasie był zajęty zdobywaniem Foix ale postanowił wykorzystać roszczenia przy pierwszej okazji.

​

Wojna o Owernię wybuchła 20 czerwca 1102 r. Jednym z jej powodów był fakt, że na dworze hrabiego Roberta wciąż rezydował zdetronizowany Wilhelm IV. Michael de Montsalvy obawiał się jego knowań i możliwości podniesienia pretensji do tronu Tuluzy.

​

Po zdobyciu m. in. Clermont i Aurillac hrabia Owernii został zmuszony poddać się. Owernii jednak nie inkorporowano wprost do Tuluzy. 7 listopada 1104 r. książę Michael proklamował utworzenie księstwa Owernii złożonego z Gévaudanu i Auvergne.

​

Książę de Montsalvy zrealizował tym samym marzenia swojego ojca i przodków. Był już wówczas najpotężniejszym feudałem nie tylko Akwitanii ale i całej Francji.

Tymczasem sytuacja wewnętrzna w Akwitanii i Francji była na tyle sprzyjająca, iż w otoczeniu księcia Tuluzy musiano już przemyśliwać nad kolejnym posunięciami... Musiano myśleć o koronie królewskiej dla Michaela de Montsalvy.

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.


​

 

Może na chwilę przestaniesz wojować i się zajmiesz rozbudową swojej domeny?

 

Noszę się z zamiarem założenia uniwersytetu w Montpellier. Ongiś słynął z dobrych lekarzy. Chciałbym jednak szybko zdobyć koronę akwitańską. Na wypadek gdyby pojawiła się znów herezja na południu. Doszedłem do wniosku, że mogłoby zdynamizować grę. Na poziomie hrabiego czy pomniejszego księcia zmiana wiary jest ryzykowna. Mając królestwo można zaszaleć. Ale zobaczymy jak będzie bo nie mam rozegranej gry i jeszcze może się wiele zmienić.

A co do normandzkiej królowej to nie władała ona Anglią. Księstwo Normandii pozostało pod zwierzchnością Francji. Muszę sprawdzić ale Wilhelmowi Zdobywcy chyba nie udało się podbić wyspy.

 

Nie planujesz złożyć hołdu cesarzowi HRE?

 

Na razie nie planuje tego typu operacji.

 

Będzie teraz nowy odcinek?

 

Zobaczymy, jak zwykle żyję w niedoczasie. Może coś się ukaże w nocy albo jutro wieczorem.

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy

​

Rozdział VII

O tym jak król Geoffrey postradał dwa trony, o końcu unii francusko-akwitańskiej, o Frondzie hrabiów i o tym co tego wynikło​

Nastał tedy czas na to byśmy bliżej przyjrzeli się panowaniu króla Francji i Akwitanii Geoffreya I Bezradnego. Jego to rządy wywarły bowiem wielki wpływ na późniejsze wydarzenia i dzieje Domu Montsalvyńskiego. Jako się już wspomniało poprzednio Król postanowił odnowić prześwietne Królestwo Akwitańskie, które od ponad 200 lat stanowiło integralną część korony francuskiej. Geoffreyowi zda się wydawało, że krok ten powstrzyma ambitnych książąt frankijskich od kolejnych buntów i uzurpacji. Jakże gorzko musiał się rozczarować!

Jako pierwszy - w 1100 r. - wszczął rebelię Henryk III książę Burgundii. Człowiek ten był etatowym warchołem i opozycjonistą. Wydawało się też, że jeśli ktoś obali Geoffreya to właśnie on.

​

Kolejną awanturę wywołał hrabia Wilhelm de Maine. Ten z kolei uwierzył w to, że jest wstanie przyozdobić skronie swojej kochanki - księżniczki Emmy - koroną królewską.

​

Ostatnim pretendentem był książę Orleanu Filip Kapet, a wsparł go w wysiłkach hrabia Gilles de Bourges.

​

I to właśnie Kapet odniósł sukces, choć nie miał tak wspaniałych zastępów zbrojnych jak Burgundczyk. A stało się to tak.

Geoffroy znany był z tego, że regularnie łamał 6 (i 9) przykazanie. Często nawiedzał też domy rozpusty. Trzeba mu jednak oddać, iż niewiastom się podobał. Orlean doskonale zdawał sobie sprawę z tej słabości i przygotowywał zasadzkę. Nad ranem, 26 października roku pańskiego 1104 r. Filipowi udało się pojmać króla Geoffroya w zamtuzie niedaleko Angers gdzie król zwykł zaspokajać swe żądze. Nie on pierwszy, który stracił tron przez kobiety! Filip zmusił Geoffroya do podpisania aktu abdykacji i przekazania mu wszystkich twierdz i miast będących w jego posiadaniu. Orlean sądził też, że uda mu się rozciągnąć swą władzę i na Akwitanię ale tamtejsi możni przeciwni byli związkom z Paryżem. Geoffroy pozostał królem Akwitanii ale tkwiąc w lochach Filipa II nie miał większego wpływu na to co się dzieje na południu.

​

A w Akwitanii książę Michael de Montsalvy przejął faktyczną władzę. Dzierżąc Owernię i Tuluzę zdominował Radę Parów i choć formalnie regentem był królewski kuzyn - Rorgon d'Anjou - to faktycznie rządził na Południu de Montsalvy. Nikczemni ludzie powtarzają co prawda, że książę Tuluzy zmówił się z Filipem II przeciw prawowitemu królowi ale nie wierz w to drogi czytelniku! Prawdą jest, że książę Michael nie wydobył Geoffroya z lochu i że Filip II nie najeżdżał Akwitanii ale sekretne pakta między nimi nie miały miejsca.

Król Filip II Kapet zmagał się wówczas z buntami i nie był w stanie rewindykować Akwitanii. Z drugiej strony książę Michael musiał pacyfikować kraj i organizować państwo. Nie mógł pomóc swemu seniorowi. W tym to czasie władca Tuluzy prowadził kolejne wyprawy do Gaskonii w celu okiełznania tamtejszych krnąbrnych hrabiów. Nic dziwnego, że powszechnie za prawdziwego króla Akwitanii uważano Oksytańczyka - de Montsalviego a nie dalekiego, uwięzionego w Paryżu Franka - d'Anjou.

Książę Michael nie zapominał jednak o Północy. Francja zawsze mogła stanowić zagrożenie. Tedy de Montsalvy zamyślał nad zabezpieczeniem się od tej strony. Temu służyły zaręczyny a potem małżeństwo syna Michaela - Arnauda z księżniczką Elissą de Poitou. Była ona córką króla Wilhelma I i miała roszczenia do tronu francuskiego. W planach de Montsalvyego było osadzenie jej na tronie paryskim. Jej dzieci należałyby już do Domu Montsalwyńskiego. Tym samym cała Francja znalazłaby się pod rządami dynastii.

​

Po nadaniu Owernii Arnaudowi, książę Michael zdecydował się w roku pańskim 1112 odnowić księstwo Gaskonii.

​

Ród de Montsalvy daleki był wówczas od wymarcia. Poza starszą linią de Montsalvy et Rodez (kontynuowanej po kądzięli przez baronessę Avę, książę Michael miał wówczas trzech synów: Arnauda, Michaela i Roberta.

​

Jako się wspomniało wyżej w Akwitanii mało kto się przejmował królem, jeszcze mniej jego regentem, którego władza nie sięgała dalej niż za bramy zamku w Tours. W Tuluzie nastroje sprzyjały zerwaniu z frankijskim monarchą.

Biskup Mende - Filibert d'Epignan - w swych kazaniach wprost nawoływał by wzorem króla Pepina pozbyć się gnuśnych królów z północy i wybrać kogoś spośród świetnych rodów akwitańskich. A któż lepszym był od księcia Tuluzy? Bóg wszak wywyższył Dawida kosztem rodu Saula. Papież Zachariasz ongi wprost wskazał, że królem ten jest kto dzierży władzę a nie czczy tytuł! Na króla Akwitanii trzeba więc obrać Michaela de Montsalvy - Dawida i Pepina Oksytanii!

Tedy na początku 1105 r. Rada książęca Tuluzy wezwała króla Geoffroya do uznania zasady elekcyjności tronu Akwitanii. Dotychczas w królestwie panowała zasada senioratu w obrębie dynastii d'Anjou. Król był oburzony ale zatwierdził petycję i wydał ordonans zmieniający zasady sukcesji tronu.

​

Początkowo w toku elekcji vivente rege przewagę miała księżniczka Belleassez - córka króla Geofrroya. Jednak w 1111 r., po dojściu do lat sprawnych Arnauda de Montsalvy książę Michael nadał mu księstwo Owernii. Dzięki temu władca Tuluzy miał największą liczbę głosów w kolegium elektorskim co zaowocowało zdobyciem ekspektatywy na tron akwitański.

​

W grudniu 1112 r. Michael de Montsalvy wysłał do króla Geofrroya ultimatum w którym zażądał abdykacji monarchy. Jak można się spodziewać dumny władca odmówił. W Akwitanii wybuchła wojna domowa.

​

Hrabiowie Dax, Bourbon, La Marche, Limousin opowiedzieli się za Geofrroyem, także książę Owernii - Arnaud de Montsalvy stanął po stronie króla. Jedni piszą, że uczynił to za cichym przyzwoleniem księcia Michaela, inni że z poczucia obowiązku wobec seniora. Jak było trudno orzec.

Po roku działań wojennych wrogowie księcia Tuluzy byli de facto pokonani. W kilku bitwach udało się rozgromić wrogie wojska po czym montsalwyńskie zuchy przystąpiły do oblężeń.

Upadek sprawy Geofrroya w Akwitanii był kwestią czasu. Pojąwszy to król aktem z dnia 15 października 1114 r. wydanym w Bastylii paryskiej podpisał, drugi w swoim gorzkim królowaniu, dokument abdykacji. Nowym królem Akwitanii został Michael de Montsalvy. Wojna o sukcesję akwitańską się zakończyła.

​

Dwa miesiące później obrzędu koronacji, w przytomności wszystkich biskupów, książąt, hrabiów i baronów królestwa, dokonał biskup Mende - Filibert d'Epignan.

​

Pierwszy król z dynastii montsalvyńskiej w poczcie królów Akwitanii.

​

Alodia i lenna podległe królowi Michaelowi I.​

Dom de Montsalvy wraca na mapę dynastyczną świata chrześcijańskiego.​

Nowy król przystąpił do dzieła umacniania państwa. Pierwszym ku temu krokiem było zwiększenie autorytetu Korony.

​

Jednak twarde rządy Michaela nie w smak były hrabiom przyzwyczajonym do samowoli. W dniu 25 czerwca 1116 r. hrabia Archambaud de Bourbon - przywódca frondy antykrólewskiej - zagroził Michaelowi otwartym buntem jeśli nie zrzeknie się tronu na rzecz Geofrroya d'Anjou.

​

Do buntu przyłączyła się hrabina Laura de Dax, hrabia Baudouin de La Marche i pretendent - Geofrroy d'Anjou hrabia Tours.
Wojna zakończyła się w grudniu 1118 r. totalną klęską frondystów.

​

Buntownicy zostali pochwyceni i wtrąceni do lochów. Król w tym czasie nie podjął decyzji co do dalszych losów lenników winnych felonii. Za Pirenejami pojawiła się bowiem szansa na zdobycie nowych terytoriów...

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.


​

 

Wyczuwa walkę z muzulmanami.

 

W rzeczy samej. Król Michael postanowił zaangażować się w sprawy hiszpańskie. To był najprostszy kierunek ekspansji.

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy

​

Rozdział VIII

O wojnach hiszpańskich króla Michaela I, o wygnaniu zdrajców z Królestwa oraz o fatalnym turnieju rycerskim i jego ważkich skutkach słów kilka​

Jeszcze w trakcie wojny z Frondą hrabiów król Michael zwrócił uwagę na wydarzenia jakie miały miejsce za Pirenejami, u granic królestwa Akwitanii. Na początku XII w. Emirat Shaheen podbił księstwo Barcelony. W ten sposób znaczące to mahometańskie państwo stało się sąsiadem Tuluzy i Akwitanii. Król Michael zaniepokojony był wzrostem wojowniczości muzułmanów w Hiszpaniach i uznał, że nadarza się znakomita okazja do zdobycia sławy krzyżowca i nowych ziem na południu. W tym czasie koalicja państw islamskich zaatakowała Portugalię. Spór toczył się o Algavre. Po stronie Półksiężyca stanęli: Sa'd II - władca Emiratu Sadidów, Ibrahim władca Emiratu Yahaffidów i Siddray emir Shaheen. W obronie Portugalii wystąpili Julian król Aragonii, Justi z Bretanii, Karlos król Navarry, Gregorio władca Leonu i Urraka królowa Kastylii.

​

Wojna toczyła się już od jakiegoś czasu i król Michael liczył na wyczerpanie się sił Innowierców. W grudniu 1118 r. władca Akwitanii wypowiedział wojnę emirowi Siddrayowi Sprawiedliwemu. W lipcu 1119 r. wojska akwitańskie posiłkowane przez Wielkiego Mistrza Zakonu Joannitów przeszły Pireneje i rozbiły niewielkie siły muzułmańskie stacjonujące w Katalonii.

​

Zamek po zamku, miasto po mieście, padały pod naciskiem rycerstwa akwitańskiego kolejne punkty oporu Mahometan. 17 maja 1120 r. kapitulowała Girona:

​

Upadek tego miasta zmusił emira Siddraya do zawarcia pokoju z królem Michaelem. Na mocy traktatu z Leridy całe terytorium księstwa barcelońskiego przechodziło na rzecz króla Akwitanii. Siddray zachował jednak tytuł emira Barcelony.

​

Król powrócił do polityki hiszpańskiej w październiku 1122 r. Wówczas to zdecydował się na wypowiedzenie świętej wojny o Walencję władcy Emiratu Dhunnunidów - Muhammadowi II.

​

Emirowi Walencji sąsiedni władcy muzułmańscy udzielili wydatnej pomocy. Po stronie Muhammada II wystąpili emir Sevilli - Sa'd II, emir Majorki - Siddray Sprawiedliwy, emir Kordoby - Ibrahim, emir Murcji Musa II z rodu Tahridów.

​

Trzeba przyznać, że wroga koalicja całkiem nieźle sobie poczynała ale król Akwitanii również mógł liczyć na posiłki a to Wielkiego Mistrza Zakonu Templariuszy - Rainauta i Wielkiego Mistrza Zakonu Joannitów - Brunona. Dzięki ich walnej pomocy udało się rozbić główne siły muzułmańskie i przystąpić do dobywania kolejnych zamków.

​

Po zdobyciu Castello w lutym 1125 r. i rozbiciu mahometańskiej odsieczy, emir Muhammad II zmuszony został do podpisania pokoju w którym ustąpił sporne terytorium Akwitanii.

​

Po podboju Walencji król Michael postanowił opanować Górną Aragonię pozostającą we władaniu Juliana króla czy raczej królika Aragonii. Prowincja ta niezbędna była de Montsalvyemu do przyjęcia tytułu króla Aragonii. Dzięki pracy kancelarii akwitańskiej udało się w 1131 r. odnaleźć dokumenty z których niezbicie wynikało, iż Górna Aragonia wchodziła ongi w skład Marchii Hiszpańskiej a ta jeszcze za Karlomana Karolinga podlegała Koronie Akwitańskiej. Tedy późniejsi władcy Górnej Aragonii byli zwykłymi uzurpatorami a kraj musiał powrócić do Macierzy - Akwitanii.

​

Przeciw Akwitanii uformowała się koalicja monarchów złożona z władcy Nawarry Karlosa, królowej Kastylii i Galicii Urraki i króla Deheubarth Gruffydda III:

​

Mimo to upadek Aragonii był po bitwie pod Barbastro nieunikniony:

​

12 maja 1133 r. Julian uznał roszczenia akwitańskie do Górnej Aragonii. Wiadomości tej już jednak król Michael nie dożył:

​

Przyjdzie nam teraz opisać dzieje przebudowy wewnętrznej Królestwa Akwitańskiego jakiej dokonał Michael I. Fronda hrabiów i kolejne uzurpacje feudałów we Francji upewniły króla o konieczności przeprowadzenia poważnych zmian w swoim państwie. Śledztwo jakie toczyło się w sprawie frondystów wykazało ich liczne plugawe powiązania z zagranicą oraz nadużycia skarbowe. Wiele królewszczyzn zostało bezprawnie zagarniętych, prawa koronne nierespektowane. Po powrocie z wyprawy na Barcelonę monarcha rozpoczął więc akcję usuwania hrabiów, baronów, biskupów i burmistrzów z ich ziem i urzędów.

​

Opór stawiany przez czterech z nich (na czele ze starym baronem Rajmundem de Saint-Gilles baronem Castelnaudary) upewnił króla w rozmiarach konspiracji.

Zdrajców uwięziono, osądzono, pozbawiono majątków a następnie wygnano poza granice królestwa. Dzięki konfiskatom skarbiec królewski zapełnił się złotem:

Stan finansów monarchii przed i po przeprowadzeniu operacji konfiskaty lenn.​

W ramach reorganizacji kraju król odnowił tytuł księcia Bourbon:

​

Spośród dawnej elity Akwitanii jedynie Arnaud de Montsalvy książę Owernii i jego wasale oraz Ava de Montsalvy baronessa Rodez zachowali tytuły i stanowiska.

W następnych miesiącach król rozdał wszystkie lenna i wakujące urzędy nowym ludziom, niepowiązanym ze starą elitą państwa.

​

Król, podobnie jak jego ojciec był bibliofilem i przyjacielem uczonych. W dniu 9 sierpnia roku pańskiego 1123 ufundował więc Akademię Montsalwyńską w Montsalvy w hrabstwie Tuluzy. Uniwersytet ten miał kształcić potrzebnych Królestwu legistów, teologów i medyków. Samo Montsalvy było miastem lokowanym przez króla na surowym korzeniu i jego ulubioną rezydencją.

​

Rok 1125 był dla rodu de Montsalvy tragiczny. Król postanowił na jesieni odprawić wielki turniej rycerstwa akwtańskiego. W szrankach potykał się i syn królewski Arnaud książę Owernii. 28 października został on ciężko ranny podczas pojedynku z jakimś zagranicznym rycerzem.

​

Stan księcia był poważny, słabszy człowiek z pewnością wyzionąłby ducha na miejscu. Książę Owernii leżał na łożu boleści rok zanim w święto Wszystkich Świętych roku pańskiego 1131 oddał duszę Panu.

​

Śmierć ta zrodziła niezdrowe domysły. Powiadają mianowicie, że król Michael, by krzywdy feudałów akwitańskich nie pomścił, nakazał zgładzić tak pięknie zapowiadającego się księcia. Rozsiewano plotki, że syn rodziciela swego uznawał za tyrana i nie pogodził się ze zmianami które zaszły w królestwie. Nie był to pierwszy raz kiedy słabe i nikczemne umysły rzucały kalumnie na króla Michaeala. Tedy nie wierz czytelniku w te kłamstwa i zważ na ból ojca-monarchy. Skoro zaś umarł młody Arnaud, cała Akwitania tak go opłakiwała jak matka śmierć syna-jedynaka. I nie tylko ci, którym był znany, pogrążeni byli w rozpaczy, lecz i tacy, którzy go nigdy nie widzieli, z płaczem postępowali za marami zmarłego. Wieśniacy mianowicie porzucali pługi, pasterze trzody, rzemieślnicy swe zajęcia, robotnicy robotę odkładali z bólu za Arnaudem. A także chłopcy i dzieweczki, co więcej, słudzy i służebnice czcili pogrzeb Arnauda łzami i łkaniem.

Ponownie więc stanęła kwestia sukcesji tronu. Król zdecydował, że po jego śmierci tron winien przypaść najzdolniejszemu z żyjących synów - królewiczowi Robertowi. Potomstwo Arnauda: Amalryk książę Owernii i Arnaud hrabia Gévaudan póki co nie liczyło się, z racji wieku, w układach sukcesyjnych. Podobnie rzecz się miała z Rainautem de Montsalvy.

Ród de Montsalvych po śmierci królewicza Arnauda.​

Pierwotnie w planach królewskich dziedzicem korony akwitańskiej miał być Arnaud. Królem Lotaryngii poprzez ożenek miał stać się Michael Młodszy a królem Kastylii - również w drodze małżeństwa - Robert de Montsalvy. Najmłodszy - Rainaut miał objąć koronę Aragonii po odrestaurowaniu tego królestwa. Wypadek na turnieju zniweczył misterną konstrukcję układów dynastycznych.

Michael poczuł oddech śmierci na policzku. Zgon najstarszego syna skłonił króla do szybkiego działania względem Francji. Wojna była nieunikniona...

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.


​

 

Ładnie zaczynasz sobie wojować ,ze wszystkimi sąsiadami. Może teraz wojenka z HRE?