Aut Ceasar aut nihil

Na HRE przyjdzie kolej po Francji. Chciałbym wyrwać im Lotaryngię. Jak będzie nie wiem. Przydałoby się wygaśnięcie tamtejszej linii Montsalvyich...

 

Jak mają niski autorytet korony to wystarczy "pomóc" tej linii wygasnąć.

 

Tak, wiem. Możliwe, że ploty i sztylety pójdą w ruch.

 

Masz szanse na odcinek dzisiaj?
Nie rozważasz zaatakowania Francji gdy będzie z kimś wojowała?
Rozbudowujesz coś zamki w swoim państwie?

 

Jakaś szansa jest. A Francuzi są zajęci nieustannie - walczą ze sobą ciągle. Zamierzam ich jeszcze bardziej zdestabilizować i przeprowadzić operację pokojową i stabilizacyjną.

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy





Rozdział IX

O wojnie francuskiej króla Michaela, o Pogromie w Lesie Compiègne, małżeństwach synów królewskich, smierci Michaela Dobrego i początkach rządów wspaniałego króla Roberta​

W poprzednim rozdziale opisaliśmy jak król Michael rozszerzył wpływy akwitańskie na południe od Pirenejów. W tym miejscu ukażemy w jaki sposób dynastia de Montsalvy przejęła królestwo Francji.

W tym czasie na tronie paryskim zasiadał król Filip II Gruby z dynastii Kapetyngów. Prawa księżnej-wdowy Owernii - Elisy de Montsalvy były zbyt słabe by móc podważyć władzę Filipa. Od czego jednak wierni poddani Korony Francuskiej?

​

Król Michael zainicjował spisek mający na celu obalenie paryskiego tyrana. Niech Bóg jednak broni czytelnika przed myślą, iż de Montsalvy zamyślał o zgładzeniu Filipa II! Nie! Zbyt szlachetny był nasz władca by podobna zbrodnia miała splamić jego honor!

​

Niemniej intryganci, czy to z chęci przypochlebienia się wielkiemu królowi Akwitanii, czy to w obawie przed dekonspiracją otruli swego monarchę:

​

Tron po zmarłym objął Filip III Kapet. Na stolcu paryskim raczej zamajaczył niż zasiadł. Tym razem nieszczęsnego władcę zamordowano na zlecenie jego kuzynki - Idy Kapet, primo voto de Blois, secundo de Normandie. Księżna Normandii planowała osadzić na tronie któregoś ze swoich synów.

​

Po śmierci Filipa III na tron wstąpiła jego córka - Beatrice. Regencję objął Antoni hrabia Vermandois, Wielki Mistrz Szpiegów Francji. Jej następcą był małoletni diuk Orleanu - Renaud. Negocjacje akwitańsko-francuskie w sprawie roszczeń księżnej Elisy załamały się.

​

W tej sytuacji król Michael postanowił interweniować w sporach dynastycznych na północy. W dniu 2 czerwca roku pańskiego 1128 władca Akwitanii wypowiedział Francji wojnę w obronie interesów synowej i wnuka.

Na czele armii akwitańskiej stanął Blasi de Millau, pochodzący ze starej zasłużonej, oksytańskiej rodziny. Inwazja miała być formalnością. Plan wojenny zakładał szybkie zajęcie Paryża i zainstalowanie tam królowej Elisy. De Millau nie miał jednak żadnego doświadczenia wojskowego i 27 grudnia 1128 r. dał się zaskoczyć w lesie niedaleko Compiègne przeważającym siłom francuskim (18 tys.).

​

Klęska była porażająca, z ponad 9 tys. rycerstwa akwitańskiego zginęło aż 6 tys. Niedobitki zostały rozgromione w kolejnej bitwie pod Gisors. Przy życiu pozostało nieco ponad 900 rycerzy, którzy w obawie przed Francuzami rozpierzchli się po całym Île-de-France.

Nowy Rok 1129 Akwitania przywitała bez armii. Król na wieść o klęsce pod Compiègne doznał wstrząsu. Szybko jednak otrząsnął się z szoku i przystąpił do nowych zaciągów, jednocześnie najął kilka kompanii. De Millau z obawy przed gniewem królewskim zbiegł z dworu. W rezultacie działań Michaela I na wiosnę Akwitania miała 21-tysięczną armię.

Do rozstrzygającej bitwy doszło 19 marca 1129 r. pod Montargis w hrabstwie Sens. Niespełna 15-tysięczna armia francuska uległa Akwitańczykom.

​

Trzeba było jeszcze zwycięstw pod Gien (23 maja) i Brienne (19 listopada) by zmusić Francuzów do zawarcia pokoju.

​

Na mocy traktatu paryskiego z listopada 1129 r. królowa Beatrice zrzekła się korony na rzecz księżnej Owernii.

​

Z francuskich praw dziedziczenia (podział tytułów) wynikało, iż po jej śmierci tron francuski przejdzie na wnuka Michaela I - księcia Owernii Amalryka.

​

Tym samym polityka dynastyczna Michaela odniosła kolejny sukces. Już wcześniej bowiem królowi udało się zaręczyć swych młodszych synów z dziedziczkami koron Lotaryngii i Kastylii.

Książę Robert zaręczył się z królową Urraką władającą Kastylią i Galicią. Nawet wojna o Aragonię nie zepsuła dobrych relacji akwitańsko-kastylijskich. Potomstwo tej pary miało objąć rządy nad posiadłościami na Półwyspie Pirenejskim i zwierzchność nad odległą Karyntią.

​

Po śmierci Arnauda z Owernii Robert jako najzdolniejszy wyznaczony został na króla Akwitanii.

Książę Michael Młodszy miał pojąć królową Lotaryngii Irmelę. Lotaryngia była największym królestwem Świętego Cesarstwa Rzymskiego.

​

Tedy posiadłości Domu Montsalwyńskiego miały obejmować zwarty blok terytoriów od hiszpańskiej mesety po Alpy Karynckie i od Morza Śródziemnego po Morze Północne i Kanał La Manche.

24 kwietnia roku pańskiego 1132, w wieku zaledwie 59 lat zmarł król Michael.

​

Skoro tedy król Michael odszedł z tego świata, złoty wiek zmienił się w ołowiany, Akwitania, przedtem królowa, strojna w koronę błyszczącą złotem i drogimi kamieniami, siedzi w popiele odziana we wdowie szaty; dźwięk cytry - w płacz, radość - w smutek, a głos instrumentów zmienił się w westchnienia. Istotnie przez cały ów rok nikt w Akwitanii nie urządził publicznej uczty, nikt ze szlachty, ani mąż, ani niewiasta, nie ustroił się w uroczyste szaty, ani klaskania, ani dźwięku cytry nie słyszano po gospodach, żadna dziewczęca piosenka, żaden głos radości nie rozbrzmiewał po drogach. I tego przez rok przestrzegali wszyscy powszechnie, lecz szlachetni mężowie i niewiasty skończyli żałobę po Michaelu dopiero wraz z życiem. Z odejściem tedy króla Michaela spośród żywych zdało się, że pokój i radość oraz dostatek odeszły razem z nim z Akwitanii.

Na tron wstąpił, zgodnie z wolą monarchy, jego trzeci co do starszeństwa syn - Robert. Nowy monarcha pospiesznie dopełnił aktu koronacji:

​

Jego pierwszą decyzją było przeprowadzenie reform podwyższających autorytet monarszy. Zmiany te przyjęte zostały bez większego oporu. Widać pamięć o żałosnym końcu Frondy hrabiów była wciąż żywa.

​

Koniec wojny o Aragonię umożliwił realizację umowy małżeńskiej z Urraką - królową Kastylii i Galicii. Był to wielki sukces dynastii. Potomstwo Roberta i Kastylijki miało odziedziczyć dwa zapirenejskie królestwa.

​

Właściwe należałoby wskazać, że trzy zapirenejskie monarchie albowiem król Robert w 1133 r. koronował się na władcę Aragonii:

​

W tym czasie królowa Francji Elisa weszła w konflikt z królem Robertem. Robert nigdy nie przepadał za dumną szwagierką i niechętnie myślał o udzieleniu jej pomocy w walkach z feudałami frankońskimi. Król niechętnie też przyjął kolejne małżeństwo Elisy z Aliasem hrabią Tarragony. Upatrywał w tym próby rozszerzenia wpływów francuskich w Hiszpaniach.

Konflikt przecięła tajemnicza śmierć królowej. Jak zaś doszło do zgonu królowej Elisy, długo byłoby o tym mówić; tyle wszakże można powiedzieć, że królowa sama będąc pomazańcem Bożym nie powinna była drugiego pomazańca usiłować zgładzić.

1 stycznia 1034 r. królowa Elisa przeniosła się na Łono Abrahama.​

Na tron francuski wstąpił książę Owernii Amalryk. Dom Monstalwyński po raz pierwszy w dziejach objął swymi rządami obie korony:

​

Jednocześnie jednak Owernia przeszła pod zwierzchność francuską, co zostało źle przyjęte przez stryja króla Amalryka.

W tym czasie Francja była na skraju przepaści od blisko wieku wstrząsana była nieustannymi wojnami domowymi i przewrotami. Dość powiedzieć, że w okresie ostatnich 30 lat władało nią 10 monarchów z 5 dynastii.

O tym czy de Montsalvim udało się umocnić na nowozdobytych lub pozyskanych tronach dowie się czytelnik z kolejnego rozdziału traktującego o dalszych losach Robertowego panowania.

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.


​

 

Czyli teraz jednoczenie tych ziem pod twoim panowaniem?

 

Powiedzmy, że planuje szereg nieszczęśliwych wypadków tudzież czynów nieznanych sprawców.

 

I w następnym odcinku cesarstwo, z odcinkiem spodziewanym dzisiaj. Powiedz kogo musisz wysiec w drodze do tronów i jaki jest plotpower, przy osobach potrzebnych do skrócenia o głowę?

 

Cesarstwo raczej nie jest możliwe do zdobycia w następnym odcinku. Gdyż uznaję tylko 2 w tej grze: bizantyjskie i rzymsko-niemieckie. Tak więc trzeba będzie wejść w Rzeszę. Do tego czasu nie planuje tworzyć jakiś wydumanych galijskich imperiów (choć byłoby łatwiej).

A z mordowaniem będzie problem gdyż to nie aktualna linia królewska będzie dziedziczyć. Będę musiał zastanowić się kogo dokładnie zabijać. Za pewne trzeba będzie zacząć od Roberta...

 

Zjeść na obiadek Prowansje?

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy​

Rozdział X

O wyprawach króla Roberta na Francję, o wojnie świętej o Walencję oraz o reformie Durana z Alet i przekleństwie Domu de Montsalvy-Lothringen​

Na poprzednich kartach naszych Dziejów opisaliśmy okoliczności towarzyszące wstąpieniu na tron Akwitanii króla Roberta Mądrego. Za jego to światłych rządów Akwitania, a tym samym świat wszystek, weszły w Nową Epokę. Zanim jednak dojdziemy do tych ważkich wydarzeń przedstawmy wypadki, które do nich przywiodły.

Po śmierci królowej Elisy de Poitou władzę we Francji objął Amalryk de Montsalvy, bratanek króla Roberta. Od początku zmagał się on z licznymi wrogami a to z Henrykiem Złym księciem Burgundii, Etienne IV księciem Szampanii i Beatrice Capet księżną Valois i Anjou.

Armie Roberta rok w rok wyprawiały się na północ by wesprzeć chwiejący się tron Amalryka. I choć Amalryk do końca swego panowania nie okiełznał wichrzycieli frankijskich a w końcu zginął w skrytobójczym zamachu to Dom Montsalwyński dzięki niemu i posiłkom akwitańskim utrzymał w posiadaniu Koronę Francji.

W tym czasie królowi Robertowi udało się przeforsować podwyższenie autorytetu monarszego w Aragonii.

​

Korona Aragonii była niezwykle istotna w planach ekspansji snutych przez de Montsalvyego. Królestwo owe miało stanowić podstawę do rekonkwisty na południu i wraz z Kastylią i Galicią zapewnić dynastii hegemonię w Hiszpaniach.

W tym czasie Papiestwo zaczęło podnosić swe bezpodstawne uroszczenia do ingerowania w sprawy Korony Akwitanii. Papieżowi Sabinianowi II zdawało się, że może narzucać królowi Robertowi prawo nominowania biskupów. Władca dał słuszny odpór tym żądaniom.

​

W Akwitanii od dawna narastały resentymenty antypapieskie. Powszechnie piętnowano nadużycia kolektorów papieskich, ciemnotę niższego kleru i zeświecczenie biskupów bardziej zajętych sprawami doczesnymi niż duchowymi.

Jako się już wspomniało król Robert mocno zaangażował się w politykę hiszpańską. Jedną z przyczyn tego stanu rzeczy był fakt, że de Montsalvy jako mąż Urraki Śmiałej z rodu Jimena był również królem-małżonkiem Kastylii i Galicii. Stąd też władca akwitański większość swego panowania spędził za Pirenejami.

W tych latach przygotowywał dyplomatycznie wojnę o hrabstwo Zaragoza, należące do Portugalii i o hrabstwo Nawarry. Pierwsze jednak uderzenie wymierzył w Bisurmanów. Na początku roku pańskiego 1140 Robert wypowiedział świętą wojnę emirowi Ya'farowi władcy Emiratu Shaheen. Spór dotyczył księstwa Walencji we wschodniej Hiszpanii.

​

Ya'farowi pomocy udzielili emir Sewilli, emir Kordoby i sam Aghali władca Sułtanatu Ziridów. Roberta wsparli król Francji i królowa Urraka.

​

Długo byłoby opisywać wszystkie rycerskie czyny jakich dokonano przy zdobywaniu Alicante czy Walencji. I może de Montsalvy wyzwoliłby już wówczas wszystkie Hiszpanie albo i odebrał niewiernym Ziemię Świętą gdyby nie kolejne bunty we Francji. Tedy król Robert zgodził się łaskawie udzielić Bisurmanom pokoju.

​

Podczas zmagań w Iberii książę Normandii Robert III podniósł bunt przeciw Amalrykowi w celu osadzenia na tronie francuskim księcia Poitou Turstina de Normandie.

​

Książę Robert liczył najwyraźniej, że zza pleców krewniaka rządzić będzie całą Francją a z czasem sam nałoży koronę królewską na skronie.

Książę Robert III rozbił siły akwitańsko-francuskie pod Abbaye de Mortemer, gdzie poległo prawie 11 tys. dzielnych Franków i Akwitanów (10 sierpnia 1142 r.), ale sam dał się zaskoczyć pod Forges (1 stycznia 1143 r.) i dostał się do niewoli. Kolejna rebelia na północy została zduszona.

Rzeź pod Abbaye de Mortemer


Sukces pod Forges rozstrzygnął losy wojny...

​

Książę Robert III pochwycony został przez rycerzy jednego z hrabiów hiszpańskich.​

​

Dzięki interwencji akwitańskiej rebelia na północy rychło się zakończyła.​

Podczas buntu Normandczyków król Robert zaproponował akwitańsko-lotaryński układ małżeński (1141 r.). Na jego mocy książę Arnaud został zaręczony z Klarą de Montsalvy - była ona najstarszą córką królowej Irmele i księcia Michaela - brata króla Roberta. Klara miała młodszych braci, którzy mieli przejąć lotaryńską schedę. Związek małżeński miał umocnić więzy miedzy akwitańską a lotaryńską linią Montsalvych.

​

Po zakończeniu walk we Francji król Robert postanowił wyegzekwować swe prawa do hrabstwa Saragossy od króla Portugalii (1144 r.). Po zdobyciu alkazaru saragoskiego król Sancho II zawarł korzystny dla Akwitanii pokój.

​

W tym samym czasie Robert odebrał Nawarrę hrabiemu Dato Datezowi d'Avales.

​

Za panowania króla Roberta działał w Tuluzie mąż pobożny i uczony - kapelan królewski biskup Duran z Alet.

​

Kapłan ten świątobliwy na tle ówczesnego episkopatu akwitańskiego był jako Księżyc w pełni pośród dalekich gwiazd. Duran był wybitnym teologiem, poliglotą: znał łacinę, grekę, aramejski i hebrajski. Jako kanclerz uniwersytetu w Montsalvy miał dostęp do wielu prohibitów w tym do dzieł Gilberta d'Alberta - wtrąconego do lochów teologa z czasów wielkiego hrabiego Arnauda de Montsalvy.

Duran w coraz ostrzejszych słowach piętnował zepsucie i ignorancję wśród duchownych, nadużycia popełniane w Kościele katolickim i świeckie pretensje papieży. Wytykał błędy w zawarte w pismach kościelnych. W końcu zbliżył się w swych poglądach do dualistów.

12 stycznia 1146 r. podczas synodu w Saint-Felix-de-Caraman biskup Duran wezwał króla Roberta do przyjęcia wyznania katarskiego i reformy kościelnej w Akwitanii. Już wówczas wokół Durana zgromadzeni byli liczni zwolennicy. Osobliwie reformie sprzyjały niewiasty jako, że Duran uznał je za równe mężczyznom i zdolne obejmować urzędy a nawet dowództwo nad wojskiem.

​

Król Robert od dawna był pod wrażeniem charyzmy Durana. Tedy ten oświecony monarcha ustanowił kataryzm religią panującą w swym królestwie. Za królem wielu biskupów, hrabiów, książąt jako i poddanych Korony przyjęło prawdziwą i odnowioną wiarę. Biskup Duran rozpoczął też działalność misyjną w Tuluzie i Roussillon.

Na wiarę Katarów przeszedł również następca tronu królewicz Arnaud:

​

Nieliczni tylko dworzanie tacy jak Vicenc próbowało powstrzymać monarchę przed zerwaniem z Rzymem.

​

Król jednak w takich wypadkach postępował oględnie i nie prześladował katolików w swym królestwie. Wynikało to z jednej strony ze szlachetnego charakteru monarchy z drugiej z kalkulacji politycznej. Akwitania leżała w samym sercu katolickiego świata. W przypadku ogłoszenia krucjaty królestwo mogłoby się nie obronić przed katolickimi władcami. Robert tedy dbał o poprawne relacje z papieżem. Ponadto tuż po konwersji przytłaczającą większość mieszkańców państwa stanowili wciąż katolicy. Król tedy dbał o spokój społeczny w swych państwach.

Tymczasem na dynastię spadły dwa wielkie ciosy. W krótkim odstępie czasu zmarło dwóch męskich przedstawicieli dynastii de Montsalvy. Wśród gminu rozniosły się dwie sprzeczne wieści: o skrytobójstwie królewiczów lub o przekleństwie domu montsalwyńsko-lotaryńskiego.

​

21 kwietnia 1150 r. zginął w niewyjaśnionych okolicznościach królewicz lotaryński Baledwin de Montsalvy. Jego starszego brata śmierć zabrała dwa miesiące później:

​

Michael de Montsalvy - następca tronu Lotaryngii zginął w podejrzanym wypadku. Tron lotaryński po śmierci monarchini miał przejść na królewnę Klarę małżonkę akwitańskiego następcy tronu - królewicza Arnauda.

​

Powyższe oznaczało, iż po śmierci królowej Irmele władzę nad Lotaryngią przejmie Klara i jej dzieci. Z kolei po jej śmierci Lotaryngia i Akwitania miały wejść w ściślejszą unię.

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.


​

 

Dobrze widze ,że twój dziedzic dostanie Lotaryngię, Akwitanie, Aragonie, Galicje i Leon?
Jak idą twoje interesy we Francji?
Dasz rade wrzucić tej nocy kolejny odcinek?
Daj mapę państw i dynastii jak możesz.

 

Dziedzic dostanie Akwitanię, Aragonię, Kastylię i Galicję. W Lotaryngii będzie rządzić jego żona. Leon jest osobnym królestwem rządzonym przez Jimenezów. Francję przez długi czas zaniedbywałem. Ograniczałem się tylko do podtrzymywania na tronie tamtejszej gałęzi rodu de Montsalvy. Przyznam się, że nigdy nie widziałem by to królestwo było aż tak niestabilne wewnętrznie. Ciągłe wojny domowe i skrytobójstwa.

Dziś w nocy już nic nie wypuszczę. Jutro wieczorem najprędzej.

Zasadniczo ekspansja skierowała się ku Hiszpanii.

​

Rozmiary Burgundii są w poprzednim odcinku.

 

Wyjątkowo historycznie ta mapa wygląda, AI nigdzie nie wyczynia nic niehistorycznego, może poza Polską.
Jak twój wnuk przejmie korone Lotaryngii to zostaniesz poddanym cesarza?

 

To prawda. Może poza wbijaniem się Zirydów do Italii mapa jest dość stabilna. Od czasu do czasu są jakieś deformacje ale dość szybko sytuacja się normalizuje. Co do spadku lotaryńskiego to nie planuje zostać poddanym cesarskim.

 

Francja jakoś w tej grze ma co jakieś 50-100 lat okres wojen domowych zwłaszcza jak jest regencja.

 

"Na wiarę Waldensów przeszedł również następca tronu królewicz Arnaud " - a nie przeszedł przypadkiem ( wzorem ojca ) na katarski obrządek ?

 

Tak, masz rację. Poprawione.

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy​

Rozdział XI

O krucjatach hiszpańskich króla Roberta, o wojnie z Rzeczypospolitą Pizy, o Żelaznej Gertrudzie i śmierci króla Roberta Mądrego słów kilka​

Na początku 1152 r. król Robert wypowiedział świętą wojnę emirowi Murcji. Po stronie zaatakowanego opowiedzieli się Siddray II emir Shaheen i Ma'n Gruby emir Sewilii. 25 czerwca pod Nogalte siły chrześcijańskie rozbiły wojska muzułmańskie. Droga do Murcji stanęła otworem. 10 sierpnia 1152 r. stolica emiratu została zdobyta.

​

W połowie października tegoż roku Robert zdobył Kartagenę. Klęska Bisurmanów była kompletna.

​

30 czerwca 1153 r. księżna Bourbon - Sybilla de Marvejols przyjęła wyznanie katarskie. Kobieta to była tyleż piękna co ambitna. Twardą ręką rządziła Bourbonnais a ponoć marzyła jej się korona akwitańska. Jej konwersja była o tyleż istotna, że widać zrezygnowała z przewodniczenia nieformalnej opozycji katolickiej w państwie. Głową malkontentów stał się Rainaut de Montsalvy hrabia Foix - brat króla Roberta i mąż osławionej Beatrycze, księżnej Orleanu i obalonej królowej Francji.

​

W grudniu 1153 r. Robert postanowił kontynuować wojnę w Hiszpaniach - uderzył tedy na samego Siddraya emira Shaheen. Wojna się przeciągała. Siddray miał poparcie emiratów Sewilli i Kordoby. Wiedząc że nie ma szans w starciu w polu zamknął się za murami miast. Dopiero po upadku Almerii i Hellinu Robert zmusił go do zawarcia pokoju (14 grudnia 1155 r.).

​

W tym czasie we Francji doszło do kolejnego buntu możnych. Jednym z leaderów frondy był książę Owernii, hrabia Gévaudan - Arnaud de Montsalvy-d'Este, stryj władcy Francji. Nie mógł on wybaczyć królowi Amalrykowi II odstąpienia Cesarzowi rzymskiemu Owernii właściwej (na mocy traktatu w Saint-Exupery-en-Champagne w 1155 r.). Robert postanowił skorzystać z okazji by przyłączyć Gévaudan do Akwitanii. Jak zapewne czytelnik pamięta całe księstwo Owernii przeszło pod zwierzchność Korony Francuskiej po wstąpieniu Amalryka I na tron paryski. W 1156 r. armia Roberta zaatakowała władztwo Arnauda pod pretekstem pomocy dla króla Amalryka II.

​

Po stronie zaatakowanego księcia Owernii nieoczekiwanie opowiedział się Abril I król Leonu. Jego żoną była Carlota, siostra rodzona Arnauda. Władca Leonu czuł się zresztą osobiście zagrożony podbojami Roberta w Hiszpaniach i związkom Akwitanii z Kastylią i starał się gdzie tylko mógł szkodzić interesom króla tuluzańskiego.

​

Wydawało się, że zajęcie hrabstwa będzie czystą formalnością ale sytuacja międzynarodowa Akwitanii gwałtownie się pogorszyła.

24 stycznia 1157 r. doża Najjaśniejszej Rzeczypospolitej Pizańskiej Luchino della Gherardesca wypowiedział Robertowi świętą wojnę o Tuluzę. Spełniły się najgorsze sny króla. Rajcowie Pizy węszyli dobry interes w zawładnięciu Tuluzą. Od dawna handlowali z Akwitanią i nie w smak im była silna władza króla. Toteż po przejściu Roberta na kataryzm dostali do ręki doskonały pretekst do wojny! Obrona katolików rzekomo ciemiężonych w Akwitanii! Król jednak poważnie obawiał się ligii katolickiej wymierzonej w heretycki kraj. Od dawna przeto kanclerze pracowali w Rzymie nad polepszeniem relacji z Papiestwem. Pizy jednak nikt nie brał pod uwagę jako agresora.

​

Szczęśliwie jednak papież Hilary miał na pieńku z patrycjuszami z Pizy i nie zamierzał ich wspomagać w wojnie z Akwitanią. Wydaje się, że Pizańczycy liczyli też na pomoc opozycji katolickiej w Akwitanii. 19 kwietnia 1157 r. mistrz szpiegów Akwitanii - Mabila powiadomiła króla o spisku księcia Rainauta de Montsalvy hrabiego Foix. Brat króla zmierzał do zdobycia co najmniej mitry książęcej Tuluzy.

​

Sytuacja była poważna: wojna o Gévaudan trwała, na Akwitanię ciągnęła potężna armia Pizy a w kraju istniał spisek. Król musiał działać.

Wpierw Robert zmusił hrabiego Rainauta do wyrzeczenia się roszczeń do Tuluzy i zaprzestania spisków. De Foix zaskoczony ujawnieniem konspiracji przed nadejściem Pizańczyków poprzysiągł wierność Robertowi i zrezygnował z działalności opozycyjnej.

​

W dniu 1 maja 1157 r. upadło Marvejos i książę Owernii zmuszony został do zawarcia pokoju. Resztę życia spędził w baronii Este we Włoszech.

​

Pizańczycy haniebnie się spóźnili. 20-tysięczna wroga armia dopiero we wrześniu 1157 r. weszła w granice królestwa. Robertowi udało się do tego czasu spacyfikować kraj, zawrzeć pokój z Arnaudem Owernijskim i skoncentrować wszystkie siły. Do decydującego boju doszło 10 września pod Montpellier. Akwitańczycy zebrali w sumie 24-tysięczną armię ale największym atutem wojsk Roberta była Żelazna Gertruda.

​

Gertruda von Weimar (ur. 9 luty 1086 - zm. 25 maja 1164 r.) była jednym z największych wodzów swej epoki. Weimarowie byli dość znaczącą ongiś rodziną niemiecką. Członkowie tego rodu byli książętami Miśni i Moraw. Gertruda była przedstawicielką bocznej linii rodu, jej ojcem był hrabia Aribo von Weimar. Nic nie zapowiadało by odznaczyła się czymś w historii. Ojciec wydał ją za Siegfrieda von Holstein hrabiego Fryzji. Ten jednak marnie skończył wtrącony do lochu przez księżną Miśni Odę - siostrę stryjeczną Gertrudy. Rodzina zaraz po śmierci pierwszego męża wydała ją za nowo kreowanego księcia Moraw Baldemara von Litomysl. Ten jednak ślubował życie w celibacie i zmarł w 1119 r. Gertruda była już za stara by rodzić dzieci tedy powszechnie lekceważona, przezywana wdową-dziewicą tułała się po zamkach należących do dalszej rodziny aż w końcu słysząc wieści o herezji katarskiej i wysokiej pozycji kobiet w Akwitanii udała się na zachód.

​

Na dworze Roberta wykazała się niezwykłą energią i zmysłem do spraw wojskowych. Choć drobnej kibici i niemłoda już świetnie przewodziła wojsku. Pierwsze doświadczenia zbierała w trakcie wojen hiszpańskich. Okazała się najwybitniejszym strategiem Akwitanii. Słynęła z nieprzewidywalności i dowodzenia kawalerią (jazdy konnej nauczyła się dopiero jako księżna Moraw). Największym jednak jej sukcesem wojskowym było zwycięstwo pod Montpellier.

​

Pizańczycy całkowicie lekceważyli "Wdowę-dziewicę". W głowach im się nie mieściło, że armią może dowodzić 71-letnia białogłowa! Toteż mimo korzystnych pozycji jakie zajmowali gładko dali się wpierw wymanewrować Gertrudzie a potem rozbić niedaleko Montpellier.

8 października pod Carpentras wojska Żelaznej Gertrudy (15 tys.) rozgromiły resztki armii pizańskiej (ponad 5 tys.). Ostatnią bitwą wojny była batalia pod Viviers gdzie Gertruda pokonała 3-tys. armię pizańską.

Modły do św. Raineriusa - patrona Pizy nie podziałały. Błyskotliwe zwycięstwa Gertrudy zmusiły dożę Pizy do prośby o pokój. Rzeczpospolita zgodziła się wypłacić reparacje wojenne na sumę 1440 denarów. 26 października 1157 r. zawarty został traktat w Antibes na zasadzie status quo ante bellum.

​

Akwitania po krucjacie pizańskiej.​

Zwycięstwo król Robert zdyskontował przeforsowując uznanie agnatycznego systemu dziedziczenia w Akwitanii. Od tej pory kobiety nie mogły zostać wybrane na monarchów Akwitanii.

​

Po uspokojeniu sytuacji na wschodnich i północnych granicach król Robert zwrócił się ponownie na południowy zachód. 25 kwietnia 1159 r. wypowiedział świętą wojnę o Kordobę Sulejmanowi II - władcy Emiratu Yahaffidów. I choć po stronie Maura stanęli sułtani Afryki i Egiptu nic to nie dało. Kordoba wpadła w ręce chrześcijańskie 17 marca 1161 r. Sulejman poddał się Akwitańczykom.

​

Król Robert posiadając wcale zamożny skarbiec postanowił ufundować nową szkołę kościelną w Hautpol i uniwersytet w Muret (1161 r.). Uczelnie te miały wspomóc konwersję poddanych króla Roberta na kataryzm i zapewnić Kościołowi Akwitańskiemu odpowiednie kadry.

Już w 1162 r. król Robert powrócił do Hiszpanii i wszczął wojnę o Grenadę przeciw jej emirowi Bulugginowi Sprawiedliwemu. 2 listopada 1162 r. wojska akwitańskie pod wodzą Żelaznej Gertrudy rozbiły główne siły Grenady pod Xativą ale 6 grudnia pod Denią król Robert został ciężko ranny.

​

16 marca 1165 r. Grenada została wzięta! 12 listopada tegoż roku pod Utrerą Akwitanowie pobili afrykańskie posiłki dla Grenady. W kilku innych bitwach udało się pokonać niewiernych i ostatecznie 24 maja 1166 r. zawarto pokój. Grenada stała się częścią Akwitanii.

​

2 lata później król wypowiedział wojnę o Majorkę Yeh'lemowi IV władcy Emiratu Iznateńskiego.

Jak się jednak okazało była to ostatnia decyzja Roberta. Odczuwający ciągle skutki rany zadanej po Denią król Robert zmarł 6 listopada 1168 r.

​

Na tron wstąpił jego syn - Arnaud. O jego rządach nad Akwitanią opowiemy jednak w następnym rozdziale naszych Dziejów.

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.


​

 

Prawdziwy katar by tak nie zrobił.

 

Nie martw się - Liga kobiet jeszcze zrobi przewrót...

Liga rządzi! Liga radzi! Liga nigdy cię nie zdradzi

 

Wiem, wiem ale kto powiedział, że Robert rzeczywiście wierzy w nową religię?

 

Ma to jeden plus nie ma szans ,że ktoś z innej dynastii przejmie tron a ty nie jesteś chyba na tyle szalony ,żeby ożenić dziedzica matrylinearnie?
Nie myślał o zmianie wiary na islam? Miałbyś dużo większy spokój na południu. Herezje się nie opłacają bo można mieć regularne krucjaty na siebie co nie jest najprzyjemniejszą rzeczą do wybijania.

 

A przy islamie, szczególnie w Akwitanii, nie miałby problemu z krucjatami? Religia katarska to dużo fajniejszy plot twist. Nie mówiąc już o głupiej mechanice muzułmanów.