Aut Ceasar aut nihil

Przy zmianie religii to sie dzieje. Kliknij na herb, potem przy drzewku na herb i tam go mozesz modyfikowac.
Sprawdz czy po zmianie religii na katolicyzm herb by powrocil do poprzedniego stanu.

 

Może wygląd herbu zapisany jest w sejwie gry (Jak DNA postaci)? Gdyby tak było, mógłbyś skopiować owe "DNA" ze starego sejwa i wrzucić do nowego. Nie mam pojęcia czy to by zadziałało, tylko gdybam bo nigdy tego nie robiłem.

 

Znajac zycie ID sie pozmienialo, stworz moze nowa katarska postac z tym herbem i sprawdz potem ID jak inne to podmien to ID na tamto.

 

Próbowałem tak zrobić. Info o herbie jest zapisane w savie i podmieniałem je ale i tak badziewie mi wariuje. Przy każdym wczytaniu pokazuje inny herb. Odnoszę wrażenie, że ma to na celu zmuszenie ludzi do kupowania Customization Pack i robienia wszystkiego przez nożyczki.

 

Customization Pack ma nie lepsza skutecznosc... Moze zamiast marudzic na herb da kolejny odcineczek?

 

Łatwiej marudzić niż napisać odcinek. Zwłaszcza przy irytującym ograniczniku dla screenów.

 

Jestes VIP to pomarudz Rafowi na podforum VIP zeby zmienil ogranicznik.
Dasz rade dac spoiler albo nowy odcinek?

 

Odcinek może dziś wyjdzie.

 

Z tym herbem w customizer to trzeba jego " rodzaj" na katarski przestawić. To jaka religia decyduje o kształcie i wyglądzie herbu.

 

Ponieważ trochę skomplikowała się sytuacja w trakcie gry muszę przemyśleć jak fabułę ułożyć. Czy chronologicznie czy problemowo. Stąd pewne opóźnienie w publikacji.

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy​

Rozdział XVIII

O wielkiej reformie króla Arnauda II Miłego, o żałobie jaką okryła się cała Akwitania,
o rebelii filipińskiej i o największym wrogu Domu Montsalwyńskiego słów kilka​

Kolejne lata panowania króla Arnauda II Miłego nie obfitowały już w tak liczne konflikty zbrojne. Król dążył do naprawy skarbu królewskiego, nadwyrężonego mnogimi wojnami. Tedy około 1228 r. król postanowił znieść Akt o konfiskacie i rozdać wakujące lenna i tytuły pozostawiając sobie jeno księstwa Tuluzy i Flandrii jako alodium.

Monarcha wybrał tedy najzacniejszych spośród swych rycerzy i obdzielił ich księstwami, hrabstwami i baroniami. Również stolice biskupie i burmistrzostwa obsadził co znamienitszymi personami. Odnowił również znaczenie Rady Królewskiej.

To uczyniwszy, zasłużywszy na wdzięczną pamięć wśród ludu i wszystek rycerstwa i duchownych król Arnaud II Miły oddał Panu Bogu ducha dnia 12 października roku pańskiego 1228.

​

Nowym monarchą został Arnaud III de Montsalvy. Władca ten urodził się widać pod szczęśliwą gwiazdą, bo wiele z jego planów powiodło mu się.

​

Król rozpoczął rządy od wojny świętej przeciw księciu Valois - Anfosowi de Monstalvy. Arnaud III widać obawiał się, że dawny król Francji zdecyduje się podważyć jego prawa do tronu.

​

Wojna zakończyła się 9 listopada 1229 r. pełnym sukcesem Akwitanii.

Król jednak źle zidentyfikował zagrożenie dla swej władzy. Zakusy na tron akwitański mieli bowiem nie katoliccy Montsalwyni co boczna, katarska linia rodu w osobie księcia Filipa de Montsalvy.

​

Na czele rebelii filipińskiej, która wybuchła w 1232 r. stanął książę Algavre - Raolf a wspierała go księżna gaskońska Markiza.

​

Malkontenci nie mieli jednak szans. Większość wasali Arnauda zachowała wierność przysiędze lennej. Oddziały zdrajców zostały rozbite, ich przywódcy pochwyceni. Do lochu trafił również książę Filip de Montsalvy.

​

Wydawało się, że nowy władca zapewnił sobie kilka lat spokoju. Nic bardziej mylnego.

​

Monarchia akwitańska po zdławieniu rebelii filipińskiej​

W tym miejscu należy bowiem powrócić do wydarzen sprzed wielu lat. Nieoczekiwanie wywarły one znaczny wpływ na losy młodego króla.

Jak pewnie uważny czytelnik pamięta z lektury karty XVI naszych Dziejów król Arnaud II Miły 26 marca 1208 r. wypowiedział wojnę świętą o Berry hrabiemu Bourges Wilhelmowi de Châtellerault. W dniu 9 września 1208 r. pokonany Wilhelm zmuszony został do zrzeczenia się swych praw do hrabstwa Bourges i opuszczenia ojcowizny. Miał zaledwie dwadzieścia kilka lat w chwili gdy wyjeżdżał z rodzinnego Bourges. Jego serce przepełniał żal i żądza zemsty.

​

Wilhelm de Châtellerault jako hrabia Bourges​

Wraz z żoną, Alais de Perigord i dwiema córkami - Bregidą i Adelheidą, de Châtellerault udał się na dwór księżnej Brabantu - Sançy de Forez. Podówczas na dworze w Leuven wpływowa była rodzina de Perigord a szczególnie kuzynka Alais - Adalaida. Adalaida zasłynęła z dwóch synów: Guirauda kardynała i Emmanuela marszałka Brabantu - jednego z najwybitniejszych wodzów epoki. Rodzina de Perigord nienawidziła Rodu Montsalwyńskiego. Ongi bowiem de Perigord władali hrabstwem na południu i powiązani byli z książętami Akwitanii i Poitou. Zmuszeni do emigracji, osiedli w Brabancie gdzie stanęli na czele stronnictwa antyakwitańskiego w tym pogranicznym księstwie.

​

Dom de Perigord​

Nienawidzący Arnauda Miłego de Châtellerault szybko zyskał sobie mir wśród Brabantczyków. Znany był też z wielkiej wiedzy teologicznej, tedy po śmierci biskupa Mechelen - Gausberta zasiadł na tronie tej diecezji. W czasie swej posługi biskupiej Wilhelm zasłynął jako wróg Świętej Wiary Katarskiej. Prześladował uczonych mężów, palił księgi, torturował niewinnych i otwarcie wzywał do zorganizowania krucjaty przeciw Akwitanii. Jako kapelan książęcy i członek rady Brabantu szybko zdobył wpływy wykraczające poza księstwo. Kluczowe dla jego dalszej kariery było małżeństwo jego starszej córki - Bregidy z Folkhardem I de Geneve, księciem Kolonii. Dzięki Folkhardowi Wilhelm przyjęty został ciepło na dworze cesarza Ludolfa Wielkiego. Imperator wystarał się wnet o kapelusz kardynalski dla zdolnego biskupa.

Za pontyfikatu Juliusza III (kardynała von Hohenlohe) Wilhelm znalazł się w Rzymie gdzie pełnił funkcję protonotariusza papieskiego. Dość szybko stanął de Châtellerault na czele grupy kardynałów-jastrzębi domagających się krucjaty na Akwitanię i wypalenia ogniem herezji katarskiej. Już w 1222 r. po śmierci papieża Juliusza III określano Wilhelma mianem papabile. Wtenczas obrany został jednak kardynał Lop de La Valette (panował jako Mikołaj I). Za tego pontyfikatu Wilhelm umocnił swoją pozycję w Kurii Rzymskiej. Kiedy 21 grudnia 1228 r. Mikołaj Mądry zmarł, po jednodniowym konklawe Święte Kolegium wybrało na jego następcę Wilhelma kardynała de Châtellerault, który przyjął imię Gelazjusza II.

Kardynałowie-elektorzy podczas wyboru papieża Gelazjusza II


Wilhelm de Châtellerault jako Gelazjusz II​

Zważ Drogi Czytelniku jak nienawiść może żywot człowieka odmienić. Hrabia Bourges po utracie ojcowizny zdawał się utracić na zawsze wszelki wpływ i pozycję. Tymczasem jego banicja umożliwiła mu zdobycie zaszczytów i godności o których marzyć by nie mógł pozostawszy w Berry.

Dom de Châtellerault​

Nowy papież rozpoczął dyplomatyczne zabiegi o zmontowanie koalicji antyakwitańskiej. Za rządów Arnauda Miłego krucjata zdawała się być zbyt wielkim ryzykiem ale po śmierci tego monarchy papież chciał wykorzystać ten sprzyjający moment do rozprawy z heretyckim królestwem. Chciał powrócić do Bourges.

W dniu 3 sierpnia 1236 r. nuncjusz papieski obwieścił królowi Arnaudowi III, iż między Akwitanią a całym Światem Chrześcijańskim panuje stan Świętej Wojny. Rozpoczęła się II Krucjata.

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.


​

 

Papa nawet się nie obejrzy, a już będzie musiał z Rzymu uciekać po kryjomu przed katarskimi wojskami.

 

Wieszcze, ze nie bedzie musial.

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy​

Rozdział XIX

O Wtórej Krucjacie na ziemie Korony Akwitańskiej​

Jako się rzekło wcześniej papież Gelazjusz II ogłosił wielką wyprawę krzyżową na Królestwo Akwitanii licząc na niedoświadczenie Arnauda III i bunt jego wasali. Jakże musiał się nikczemnik rozczarować! Poza księżną Gaskonii - Markizą de La Charité żaden z lenników króla Arnauda nie podniósł miecza na swego suzerena. Tak wielka była u nich nienawiść nieprzyjaciół, tak wielka miłość ojczyzny, tak silne więzy przysięgi!

Przeciw Akwitanii stanęła więc połowa świata chrześcijańskiego. Udziału w krucjacie nie odmówił ani cesarz rzymski Arnulf II ani król Anglii i Szkocji Laurence z rodu Godwinów. Jeno monarchowie z dalekiej środkowej i północnej Europy nie stawili się na apel Gelazjusza II.

​

W późniejszym czasie do wojny dołączyli niektórzy książęta duńscy i kilku pomniejszych władców.

Do pierwszego starcia między belligerentami doszło 25 grudnia 1236 r. pod Albi. Wojska krzyżowców dowodzone przez samego Gelazjusza II zostały pobite przez armię na czele której stanęła królewska siostra - księżniczka akwitańska Catherine de Montsalvy.

​

Królewna Catherine była jednym z najwybitniejszych wodzów tej wojny. Jej też król Arnaud III powierzył dowództwo pierwszej wielkiej armii akwitańskiej.

​

Jak się okazało Catherine de Montsalvy odegrała wielką rolę w tym konflikcie.

Pobita armia papieska wycofała się do hrabstwa Tuluzy gdzie 21 stycznia 1237 r. pod Montsalvy napotkała kolejną armię akwitańską.

​

Wojsko Gelazjusza II zostało tam rozbite a sam papież samotrzeć zbiegł w granice cesarskiej Owernii.

Tymczasem inna przywódczyni akwitańska - Tiborga d'Alpuente rozbiła 6 lutego 1237 r. oddziały Joannitów pod Cuixą.

​

Armia Catherine de Montsalvy skierowała się tymczasem do Prowansji gdzie 9 marca 1237 r. pod Aix Królewna rozbiła armię cesarską zmierzającą ku Septymanii.

​

Król Arnaud III powierzył swej siostrze ważkie zadanie: przejście przez Alpy, marsz przez Ligurię i Toskanię oraz wkroczenie do Lacjum i zdobycie Rzymu.

​

Od wyniku tej wyprawy miał zależeć los wojny.

Do Akwitanii przybyły już wtenczas wrogie armie ze wschodu i północy. Anglicy i Szkoci maszerowali wzdłuż Garonny. Armia księcia Yorku wylądowała w Roussillon. Wojska cesarskie uderzyły na wschodnie hrabstwa księstwa Tuluzy.

​

Aby odeprzeć wrażą inwazję, wobec odejścia Armii Królewny do Italii, król Arnaud III zdecydował się na wynajęcie armii najemniczych, które wraz z resztą ściąganych zewsząd oddziałów akwitańskich miały rozgromić Krzyżowców.

​

Armie Krucjaty miały przewagę liczebną ale brakowało im jedności. Krzyżowcy dufni w swe siły, zazdrośni o to który z nich stanie się pogromcą Akwitanii, nie współdziałali ze sobą. Wojska ich łupiły, prowadziły oblężenia, znosiły jakieś drobne hufce Arnauda III. Ale wszystko to bez planu i ładu. Dzięki temu wojska akwitańskie mogły wojować z każdą wrogą armią z osobna. Rozpoczął się tedy taniec goniony w którym to Akwitańczycy ścigali i gromili kolejne siły Krzyżowców.

​

Pod Quéribus 20 maja 1237 r. Akwitanowie roznieśli w pył siły rojącego o chwale wojennej księcia Yorku - Stefana of Hailes.

​

Jednocześnie Królewna Catherine dotarła po forsownym marszu do bram Rzymu.

​

Rozpoczęło się oblężenie Wiecznego Miasta. Podbój reszty Lacjum miał zmusić papieża do zawarcia pokoju z Akwitanią.

Pod Gironą w dniu 23 czerwca 1237 r. Szpitalnicy Wielkiego Komandora Guicharda de Perigord - szwagra papieża Gelazjusza II, ponieśli klęskę z rąk innego wodza akwitańskiego Alberyka hrabiego Sticht.

​

Na początku sierpnia 1237 r. Alberyk pobił księcia Galloway Jocelyna pod Alet.

​

W kolejnych bitwach pod Rodez, Cuixą i Empuries wodzowie akwitańscy bili wojska krzyżowców. Również z Italii płynęły do Tuluzy wyśmienite wieści. 13 października 1237 r. królewna Catherina zdobyła Rzym.

​

Jednak Gelazjusz II opętany wizją zniszczenia Monarchii Montsalwyńskiej nie zważał na upadek swej stolicy. Z terytorium Cesarstwa zagrzewał do walki monarchów katolickich.

Akwitania dalej więc była pustoszona przez najeźdźców.

​

W dniu 21 listopada 1237 r. hrabia Alberyk pobił pod murami Bordeaux seneszala Anglii earla Hugh of Argyll. Prowadzeni przez niego Kornwalijczycy ulegli wyraźnie wojskom katarskim.

​

W tym czasie w Akwitanii kolejne sukcesy nad armiami katolickimi odnosił książę saski Ubald de Tuy. W styczniu 1238 r. rozbił pod Tartas Joannitów a pod Luzech Anglików. W lutym pod Hautpol pobił najemników Hanzy a pod Vabres wojska księcia-biskupa Godfyda z Fuldy. Wszystkich jego zwycięstw nie sposób zliczyć.

Szczęście opuściło jednak zdolnego wodza pod Commercy (24 września 1239 r.) gdzie to czy przez błąd czy przez zlekceważenie przeciwnika haniebnie dał się pokonać. Dość powiedzieć, że armia niemiecka której przewodził Reinhard z Carpentras rozgromiła Akwitańczyków. Na usprawiedliwienie Ubalda de Tuy można jeno wskazać, iż przy przekraczaniu Mozy prawa flanka jego armii poszła w rozsypkę na skutek nieudolności jej wodza - księcia Burgundii Guitarta de Laval.

​

W bitwie tej książę saski wytracił blisko 21 tys. ludzi. Straty cesarskich wynosiły niespełna 10 tys. rycerzy. Klęska była więc potężna ale nie wpłynęła ona na wynik wojny.

Innym utalentowanym wodzem Katarów okazał się Aton de Provancana, którego największym sukcesem było zwycięstwo nad siłami księcia Spoleto Lumberta II pod Comborn (25 marca 1238 r.).

​

Również inni wodzowie akwitańscy odnosili kolejne zwycięstwa. A wśród nich wyróżniała się wspomniana już Tiborga d'Alpuente.

Tymczasem z dalekiego Konstantynopola doszły do Tuluzy wieści o śmierci cesarza Ladislava Trpimirovica. Na tron bizantyjski wstąpił w dniu 2 kwietnia 1238 r. jego młodociany syn Mutimir.

​

Arnaud III po deliberacjach z Radą Koronną pchnął tedy posłańca do królewny Catherine de Montsalvy z rozkazem przyspieszenia podboju Lacjum. Akwitania potrzebowała pokoju.

Królewna nie zasypywała gruszek w popiele. W dniu 6 maja 1238 r. jej wojska wzięły Tusculum. 3 września 1238 r. padło Viterbo. 21 kwietnia 1239 r. kapitulowało Tivoli. 24 września 1239 r. Catherina zdobyła Terracinę a 12 października tego roku jej oddziały szturmem wzięły Agnani. Sutri poddała się 22 października 1239 r.

To był koniec. Papież Gelazjusz II nie miał już pieniędzy, monarchowie katoliccy niechętni byli dalszemu zaangażowaniu swych państw w wojnę o Akwitanię, która okazała się potężniejsza niż się wydawało. Nic też nie wskazywało na upadek króla Arnauda III. Lennicy królewscy nie zawiedli i nie zdradzili prawowiernego monarchy. Złamany Gelazjusz wysłał tedy poselstwo do Tuluzy z misją zawarcia pokoju na zasadzie status quo ante bellum.

​

Pokój zawarto 22 października 1239 r. II Krucjata na Akwitanię poniosła klęskę.

Król Arnaud III zyskał wolne ręce. Mógł tedy zająć się niecierpiącymi zwłoki kwestiami sukcesji bizantyjskiej.

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.


​

 

Nie myslal o powolaniu retiniues?

 

Przecież ma 22k retinues.

 

Macie jakiś pomysł na bizantyjski odpowiednik hrabiów?

 

namiestnik?

 

A tak bardziej grecko? Strategos, thet?

 

Strategos tylko Bizancjum było bardziej rzymskie niż greckie.

 

Właśnie, brakuje mi jakiegoś odpowiednik hrabiego w Bizancjum.

 

Strateg to raczej odpowiednik kogoś na wzór księcia. Może Katepano? http://pl.wikipedia.org/wiki/Katepano

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy​

Rozdział XX

O nierządzie panującym w Bizancjum za czasów Komnenów, o Philotheosie Gnuśnym
i jego szlachetnej córze Aleksandrze​

Aby wyjaśnić Czytelnikowi dlaczego król Arnaud III pospieszał królewnę Catherinę de Montsalvy w jej dziele podboju Lacjum niezbędne jest cofnięcie się w czasie o blisko 40 lat i przyjrzenie się temu co wówczas działo się w Konstantynopolu.

Po śmierci cesarza Justyniana III Wielkiego z rodu Komnenów (2 marca 1201 r.) na tron bizantyjski wstąpiła jego córka - Sybilla Komnen. Jednak już 3 lata później młoda cesarzowa została obalona przez uzdolniona intrygantkę - Atanazję. Sybilla udała się tedy do Paflagonii, którą to krainą władała jako księżna.

​

Jej potomek miał jednak odegrać ważką rolę w bizantyjskiej grze o tron.

Atanazja wywodziła się z bocznej linii Tarchaneiotesów - książąt cylicyjskich.

​

Tarchaneiotesowie wywodzili się z Kasogs - jednej z najdalszych, północnych prowincji Imperium Bizantyjskiego.

​

Matką Atanazji była Aleksandra Komnen - córka cesarza Aleksego Sprawiedliwego. Braćmi Aleksandry byli kolejni cesarze: Leoncjusz II i Demetriusz Sprawiedliwy. Atanazy i Justynian III byli jej bratankami a cesarzowa Sybilla córką tego ostatniego. Tedy Atanazja choć spokrewniona z bizantyjską dynastią panującą nie miała mocnych praw do tronu. Dzięki jednak swym talentom udało jej się zdobyć koronę.

​

Cesarzowa Atanazja wyszła swego czasu za Evangelosa Amiroutzesa:

​

Protoplastą rodu Amiroutzesów był Philotheos Starszy - syryjski Grek wyznania szyickiego.

​

Philotheos Starszy był imamem meczetu w Halbah w prowincji Baalbek w Syrii.

​

Baalbek na mapie Imperium Bizantyjskiego z początków XIII stulecia.​

Baalbek należał podówczas do Komnenów jako książąt Paflagonii. Syn Philotheosa Starszego - Evangelos przeszedł na prawosławie i w nagrodę za swą służbę dyplomatyczną otrzymał hrabstwo Pantikapaion (Kercz) na Krymie w lenno. Evangelos ożenił się z Atanazją z rodu Tarchaneiotesów - przyszłą cesarzową - i miał z nią trójkę dzieci: Evangelosa (dziedzica Kerczu), Philotheosa Młodszego i Aleksandrę. Z trójki rodzeństwa jedynie Philotheosowi Młodszemu dane było dłużej pożyć. Jako regent w imieniu bratanicy hrabianki Kerczu - Teofano, niefortunnie rządził Pantikapaionem prowadząc spory z księciem Dionizjuszem z Karvuny (Dobrudży).

​

Dom Amiroutzesów​

Philotheos Młodszy był zatem dziedzicem cesarskiej korony bizantyjskiej.

Mając powyższe na uwadze król Akwitanii postanowił związać się z rodem Philotheosa jako przyszłego cesarza Bizancjum. Arnaudowi II zależało na zdobyciu mocnego sojusznika na wschodzie, tak aby móc szachować Papiestwo i Rzeszę.

Philotheos był jednak człowiekiem dumnym i ograniczonym. Nie pojmował w kategoriach wielkiej polityki. Odmówił tedy wydania swej najstarszej córki Atanazji za następcę tronu Akwitanii. Mimo tego afrontu Rada Królewska i Wielki Monarcha zgodzili się na propozycję Philotheosa by książę akwitański pojął młodszą siostrę Atanazji - Aleksandrę.

Tedy w dniu 4 sierpnia 1210 r. odbyła się w Konstantynopolu uczta z okazji zaręczyn królewicza Arnauda de Montsalvy z Aleksandrą Amiroutzes.

​

Od tej pory fatum jakoweś zawisło nad rodem Amiroutzesów. Rację zapewne mają ci dziejopisarze którzy o nieszczęścia cesarskiego rodu obwiniali bizantyjskich intrygantów.

W dniu 21 lutego 1211 r. starsza siostra Aleksandry - Atanazja zginęła w wyniku skrytobójstwa.

​

Cztery lata później - w dniu 17 czerwca 1215 r. zginęła młodsza siostra narzeczonej Arnauda - Zofia Amiroutzes.

​

W dniu 30 września 1215 r. zmarł w tajemniczych okolicznościach jedyny syn Philotheosa - Evangelos.

​

Zaiste, niepisane są wyroki Pana! Tego samego dnia wyzionęła ducha w Konstantynopolu cesarzowa Atanazja. Do dziś nie wiemy który zazdrosny książę bizantyjski stał za tym morderstwem.

​

Na tronie cesarskim zasiadł tedy Philotheos Amiroutzes. Cesarz Philotheos okazał się jednym z najsłabszych monarchów w dziejach Bizancjum. Temperamentem i zdolnościami znacząco ustępował matce i co więcej konkurentom do władzy.

​

Nieudolność Philotheosa była jednak tak wielka, że już po kilku miesiącach utracił tron na rzecz Simonis Komnen wnuczki cesarza Demetriusza Sprawiedliwego. Król Arnaud II nie zdołał nawet zebrać swych sił i wypłynąć z pomocą gdy słaby duchem Philotheos abdykował. Oślepiony i zesłany na Krym przez nową władczynię Philotheos tak pogrążył się w marazmie, że odrzucił pomoc w ucieczce z fortecy w której go przetrzymywano.

​

Szczęśliwie jednak udało się ocalić przed nową cesarzową Aleksandrę Amiroutzes. Dziewczyna miała więcej rozumu od swego rodziciela i jeszcze w Konstantynopolu skorzystała z pomocy akwitańskiego ambasadora. Na pokładzie marsylskiej galery odpłynęła ze Złotego Rogu tuż przed wkroczeniem wojsk Simonis Komnen do stolicy Imperium. Cudownie ocalona ostatnia latorośl rodu Amiroutzesów po przybyciu na dwór tuluzański ochoczo przyjęła wyznanie katarskie. Po dojściu obojga nupturientów do lat sprawnych, w dniu 19 sierpnia 1226 r. odbyło się wielkie wesele królewicza Arnauda z cesarzówną Aleksandrą.

​

Szczęście młodych zaburzyła jednak hiobowa wieść z Krymu: cesarz Philotheos zginął 15 września 1226 r. w Teodozji krymskiej. Okoliczności jego śmierci były niewyjaśnione, nikt jednak nie miał wątpliwości, że za jego śmiercią stał nowy cesarz bizantyjski - Ladislav Gruby z dynastii Trpimiroviciów.

​

Trzeba bowiem wiedzieć ci drogi Czytelniku, iż Bizancjum podówczas wstrząsane było kolejnymi przewrotami. Dość powiedzieć, że gdy do Konstantynopola przybył w tym czasie poseł akwitański Jean d'Ess miał zakrzyknąć zdumiony: "Toć to istna Francja!". W istocie Imperium przypominało Francję za Kapetyngów i katolickich Montsalwynów. W ciągu 25 lat od śmierci cesarzowej Atanazji na tronie konstantynopolitańskim przewinęło się 6 monarchów. Początkowo walka o władzę toczyła się między Neophytosem Komnenem, przyrodnim bratem Philotheosa, synem Atanazji a cesarzową Simonis. Ostatecznie zwyciężyła Simonis. Po jej śmierci na tronie zasiadła jej córka Valeria. Tą jednak szybko obaliła Sybilla II Prawa, córka dawnego cesarza Demetriusza Komnena. Sybilla wyszła za barona Dragana Trpimirovica z podupadłej chorwackiej dynastii. Sybilli udało się ocalić swój tron, pomimo licznych rewolt ale przypłaciła to szaleństwem. Regencję a potem schedę po niej (1224 r.) objął jej syn - Ladislav Gruby. Ten krwawe rządy inaugurował mordując starego pretendenta Neophytosa Komnena. Jego syn i następca Dragan został jednak zamordowany i w chwili śmierci Ladislava (1238 r.) na tronie zasiadł małoletni Mutimir.

​

W purpurze nosiło się zatem pacholęcie. Otwierała się przeto możliwość osadzenia na tronie bizantyjskim królowej Aleksandry a poprzez jej i Arnauda III potomstwo zdobycie dla rodu Montsalwyńskiego korony cesarskiej.

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.


​

 

Mam pytanie. Czy kiedy zdobedziesz tron bizantyjski zakonczysz rozrywkę, czy też będziesz gral dalej zaprowadzajac tam kataryzm oraz podbijajac Rzym?

 

Dawaj kolejny odcinek.
Jakie sily ma Bizancjum?