Bitwa o Morze Śródziemne czyli Włochy w czasie II WŚ - AAR od 1936

Odcinek XXVI
Impet Blitzkriegu zatrzymany
11.09.1942 – 11.11.1942​

​

Włochy i ich sojusznicy 11.09.1942​

We wrześniu Włosi opracowali plan ofensywy której celem miało być przebicie się przez pozycje radzieckie i dalszy marsz w głąb Ukrainy aby tam spotkać się z Niemcami i odciąć część wojsk Stalina na półwyspie krymskim. 13.09.1942 wojsko cesarskie uderzyło na Tikhoretsk gdzie stacjonowały zaledwie cztery dywizje.

Pierwsza napotkana dywizja pancerna ZSRR​

Po tym zwycięstwie oddziały musiały się zatrzymać ze względu na problemy logistyczne. Ten trzy dniowy postój wystarczył Rosjanom na przygotowanie obrony i następny atak Włochów został odparty kończąc ofensywę zanim się jeszcze na dobre zaczęła.

Obsługa włoskiego działka w czasie prowadzenia ognia.​

W czasie gdy na północy legiony zostały zatrzymane na wschodzie dwie dywizje zmotoryzowane zostały wyparty ze swoich pozycji przez przeważające siły wroga.

Zabity żołnierz włoski w czasie odwrotu z Grozna​

Taki obrót spraw wprowadził dowództwo włoski w lekki osłupienie, ponieważ widząc sukcesy Niemców było ono pewne że ZSRR jest już pokonane i teraz należy tylko dobijać resztki. Mimo to postanowiono że cesarstwo nie może zatrzymać natarcie, ponieważ może to doprowadzić do utraty zajętych już terenów. Opracowano plan ataku na południe na tereny dawnej Persji. Pierwszy atak przeprowadzono na Rasht.

Odziały górskie walczące w górach Kaukazu ​

Włosi wiedzą gdzie atakować.​

Zwycięstwo pod Rashy i zajęcie tych terenów nie było jednak powodem do radości. Gdy tylko Włosi wkroczyli do miejscowości nastąpił zmasowany atak Rosjan którzy atakowali z wszystkich możliwych stron. Mimo wszelkich prób obrona został przełamana i wojska Imperium musiały się wycofywać. Wszystko szło nie tak jak chciał tego Mussolini. Widząc nie powodzenia swojej armii postanowił osobiście odwiedzić walczących żołnierzy aby dodać im otuchy.

Mussolini w pociągu zmierzający na front wschodni.​

Mniej więcej w tym samym czasie wojska, które zostały oddane pod dowództwo włoskie państw takich jak Rumunia, Węgry czy Bułgaria przesuwały front ukraiński w kierunku pozycji armii cesarstwa. Wiele z tych bitew było okupionych setkami ofiar ale mimo to natarcie nie słabło i 25.10.1942 doszło do bitwy o Zaporozhye. Rosjanie przygwożdżeni ilością przeciwnika wycofali.

Włoscy żołnierze biorący udział w ofensywie ukraińskiej.​

Musieliśmy to wygrać​

Po tych wszystkich działaniach na froncie Mussolini wraz ze swoim sztabem zapoznał się z aktualną sytuacją która nie przedstawiała się tak różowo. Włosi z problemami przesuwali front na południu natomiast Niemcy zaczęli przechodzić do całkowitej defensywy. Kapitulacja ZSRR, która jeszcze nie dawno była powszechnie uważana za kwestię tygodni teraz nie była nawet poruszana. Największy sukces Rzeszy czyli zajęcie Moskwy zamienił się w hańbiącą porażkę kiedy na kremlu znów zaczęła powiewać czerwona flaga.

Sytuacja nie jest dobra.​

Potem zajęto się frontem afrykańskim, który mimo ciężkich warunków i zaciekłej obrony wroga pomału przesuwał się w stronę wybrzeża.

Są postępy to jest najważniejsze.​

Na początku listopada świat obiegła wiadomość o ataku Japonii na Wielką Brytanię, USA oraz Holandię. To oznaczało że Alianci będą musieli część swoich sił przerzucić do Azji a tym samym osłabić siły w Afryce oraz Persji.

Nie jesteśmy sami na tej wojnie.​

Trzy dni później Hitler i Mussolini podpisali umowę w ramach, której Niemcy zgodziły się przekazać Włochom plany najnowszej maszyny deszyfrującej.

Czemu by nie przyjąć.​

Do listopada sformowano kolejne dywizje piechoty oraz oddziały zmechanizowane. Wszyscy ci żołnierze od razu zostali skierowani na front wschodni.

Już niedługo Rosjanie zobaczą na co ich stać​

Do 11.11.1942 włoskie zespoły badawcze skończyły kilka kolejnych projektów. Między innymi opracowano pierwszy włoski model lotniskowca oraz kilka doktryn.

Wszystko znajdzie swoje zastosowanie.​

===========================================================
Szczerze mówiąc martwię się o front wschodni. Ciekawe czy Niemcy coś wymyślą.
Nazwy dywizji z będą sie zmieniac dopiero od następnego odcinka.

 

Odcinek XXVII
Włosi przejmują inicjatywę
11.11.1942 – 11.01.1943​

​

Włochy i ich sojusznicy 11.09.1942​

Od 11.11.1942 trwały przygotowania do operacji mającej na celu połączenie frontu ukraińskiego z frontem południowym. Działania zaczęły się 10.12 kiedy to włosi pokonali Rosjan pod Salskiem.

To było w miarę łatwe zwycięstwo.​

Następnie idące z zachodu wojska małych sojuszników Hitlera czyli Rumunii, Bułgarii i Węgier zbliżały się do Rostova. 06.01.1943 Włosi przy wsparciu wojsk sojuszniczych uderzyli i pokonali armię czerwoną łącząc tym samym front ukraiński i południowy w jeden.

Włoski żołnierz w czasie przygotowań do bitwy.​

Udało nam się.​

Po wygraniu bitwy pod Rostovem postanowiono zlikwidować otoczone w Krasnodarze dwie dywizje radzieckie. Zniszczenie tych oddziałów było sporym sukcesem Włochów choć patrząc na liczebność armii radzieckiej była to zaledwie kropla w morzu żołnierzy Stalina.

Zawsze coś.​

W tym samym czasie Mussolini dostał podpisany przez przywódcę Belgii akt kapitulacji. Był to kolejny sojusznik Wielkiej Brytanii skreślony z listy " Do pokonania".

Oby tak dalej.​

Zaanektowanie Belgii skłoniło naczelne dowództwo do przeanalizowania sytuacji na wszystkich frontach. Zaczęto od frontu wschodniego.

Gdyby nie Włochy Hitler przegrałby tą wojnę.​

Następnie przeanalizowano sytuacją w Persji gdzie wojska cesarskie w bardzo krótkim czasie zajęły jej spory fragment. Pokonując przy tym małe stosunkowo siły Sprzymierzonych.

Już nic nas nie zatrzyma.​

Na końcu dopiero zapoznano się z Afryką gdzie zaszły duże zmiany. Nie tylko z mapy zniknęła Belgia ale również Francja została zepchnięta do wybrzeża a jej obecność na tym froncie była już praktycznie zakończona.

To już końcówka.​

Niedługo po tym wydarzeniu cesarz wysłał swojego zięcia – hrabiego Ciano do Hitlera aby przekonał Führera do próby mediacji z Rosją. Niestety Adolf przekonany o potędze swojej armii nie chciał o tym słyszeć.

Hitler nie wie co robi.​

W 1943 podpisano dwie umowy jedną zawarto z Węgrami, drugą z Czarnogórą. Obie były bardzo korzystne dla cesarstwa, które cały czas szybko się rozwijało i goniło bardziej zaawansowane państwa takie jak Rzesza czy Wielka Brytania.

Mały kraj a mimo to potrafi nas w czymś prześcignąć.​

Takiej współpracy potrzebujemy.​

Do końca 1942 z linii produkcyjnych zjechała wystarczając ilość sprzętu aby sformować kolejną dywizję pancerna.

Przyda się na froncie.​

Oprócz pomocy innych państw Włosi opracowali również własne technologie.

Kolejne technologie.​

============================================
Co wy na taką sytuację??

 

Armia Cesarska planuje zagłodzić Rosjan na Krymie aby pokazać Stalinowi że nie tylko on potrafi być okrutnyevil:

Ok w następnym odcinku wstawię. Stalingrad i Leningrad kontroluje ZSRR a przynajmniej tak jest na razie bo wszystko może się zmienić.

---------- Post dodany 30.09.2009 o 13:43 ----------Poprzedni post został napisany 29.09.2009 o 19:18 ----------

Odcinek XXVIII
Kolejne sukcesy Cesarstwa
11.01.1943 – 22.03.1943​

​

Włochy i ich sojusznicy 11.09.1942​

Około 20.01.1943 wprowadzono kolejne zmian w cesarskiej armii. Dzięki nim proces profesjonalizacji został praktycznie skończony, gdyż pobór stanowił znikomy procent całości.

Już prawie skończyliśmy​

Jednak nie to było najważniejsze. Dzięki szybkiej ofensywie wojsk pancernych i wsparciu piechoty udało się Włochom odciąć a następnie zniszczyć znaczną część sił Sprzymierzonych stacjonujących w Persji.

To duże osiągnięcie naszej armii.​

W tym samym czasie wojska państw bałkańskich, które zostały oddane cesarstwu pod dowództwo odcięły zniszczyły dwie dywizje radzieckie, które znajdowały się pod Kijowem zagrażając tym samym miastu.

Oby tak dalej.​

Żołnierze radzieccy wzięci do niewoli​

Oprócz tego stoczono jeszcze wiele mniej znaczących bitew, które doprowadziły do znaczącego przesunięcia frontu. Hitler nie mógł przejść obok tego bez słowa więc wybrał się do Rzymu gdzie pogratulował Mussoliniemu oraz chciał przeanalizować sytuację.

Cesarz wraz z Hitlerem przed analizowanie planów.​

Na początku obaj przywódcy omówili front wschodni.

Włoska ofensywa częściowo odciążyła Niemców.​

Następnie przedyskutowano sprawę Persji oraz Afryki. Dwóch frontów gdzie dzięki Cesarstwu Oś cały czas była na wygranej pozycji.

Stoimy u bram Indii.​

Została już tylko Wielka Brytania.​

Na końcu obaj przywódcy pokusili się o przeanalizowanie tego co się dzieje w Azji. Stwierdzono że nieoficjalny sojusznik Osi – Japonia jak na razie wygrywa z Aliantami zajmując Filipiny, część wysp USA oraz wypierając Anglików z Birmy.

Nieźle im idzie. Oby nie było tak jak z Niemcami.​

Do marca ukończono prace nad kolejnymi projektami. Głównie opracowano nowe typy okrętów ale nie tylko.

teraz wystarczy tylko rozpocząć produkcję.​

==================================================
Odcinek krótki jak na czas który opisuje ale no cóż tak jakoś wyszło.

 

Na wasze pytania będę odpowiadać następne odcinki.

---------- Post dodany 01.10.2009 o 20:20 ----------Poprzedni post został napisany 30.09.2009 o 17:19 ----------

Odcinek XXIX
Wiosenna ofensywa cesarstwa
22.03.1943 – 01.05.1943​

​

Włochy i ich sojusznicy 22.03.1943​

Od połowy marca trwały przygotowania do wiosennej ofensywy jaką planowało Cesarstwo. Zanim jednak do tego doszło powołana do życia kolejny w włoskiej armii legion - Legion Sulla. Był to oddział przystosowany do walki w górach.

Powołanie legionu​

Odział oraz jego dowódca.​

Mimo żądań Hitlera aby ofensywę zacząć już po koniec marca rozpoczęła się ona dopiero w połowie kwietnia. Pierwszy atak przeprowadzono 23.04.1943 na prowincje Klirtsy. Mimo słabego wyposażenia przeciw pancernego oddziały państw bałkańskich pod dowództwem Cesarstwa pokonały dwie radzieckie dywizje pancerne oraz jedną dywizje piechoty.

To nie było trudne zwycięstwo.​

Dwa dni później Włoskie oddziały zaatakowały na Mashhad znajdujący się w byłej Persji co całkowicie zaskoczyło dowództwo radziecki, które było przekonane że Włosi planują iść za ciosem atakując gdzieś niedaleko Klirtsy. Takie działania według Stalina i jego podwładnych nie miały sensu natomiast w naczelnym dowództwie Imperium ataki te były częścią szczegółowo zaplanowanej ofensywy.

Zaskoczenie jest naszym sojusznikiem.​

Następnym miejscem gdzie uderzyli Włosi wspierani prze innych sojuszników był Cherny Yar. Miejscowość niedaleko Stalingradu. Po tym dość łatwym zwycięstwie Rosjanie bojąc się że miasto Stalina może zostać w każdej chwili zaatakowane zaczęli chaotycznie podsyłać kolejne dywizje w rejon Chernyego Yaru przez co do maja w tym rejonie stoczono co najmniej pięć bitew, których jedynym efektem były większe straty w ludziach po stronie ZSRR.

Jesteśmy już tak blisko Stalingradu.​

Te zwycięstwa nie były jedynymi w wiosennej ofensywie, która miała być zapowiedzią letniej. Włosi nie tylko walczyli z ZSRR. Ich drugi duży przeciwnik Wielka Brytania z każdym dniem traciła kolejne kilometry swoich koloni ale nie to było najważniejsze. 29.04.1943 Włosi uderzyli na Karachi rozpoczynając tym samym walki z Aliantami na nowym froncie. Plan zakładał podzielenie Subkontynentu indyjskiego na dwie strefy wpływów – japońską oraz cesarską.

Nowy front czas otworzyć​

Na początku maja przyszedł czas na podsumowanie obecnej sytuacji. Na pierwszy ogień poszedł front wschodni.

Nie jest źle.​

Następnie omówiono sytuację w Persji i Indiach a na samym końcu w Afryce.

Jak widać Japonia nie próżnuje.​

Został już tylko skrawek.​

Do maja cesarskie siły lotnicze powiększyły się o kolejne trzy dywizjony bombowców taktycznych.

Przewaga w powietrzu jest bardzo ważna​

Oprócz nich sformowano dywizję pancerną która została natychmiast wysłana na front wschodni.

Kolejna dywizja nowoczesnej armii cesarskiej.​

Pod koniec marca odnotowano również ukończenie dwóch nowych projektów których efektem miło być opracowanie nowego, lepszego sprzętu dla dywizji piechoty. Zaraz po ich ukończeniu rozpoczęto modernizację armii cesarskiej.

Piechota na pewno na tym zyska.​

===========================================================================
I jak??? Podoba wam się wiosenna ofensywa?? Nie można nazwać jej jakąś spektakularną ale zawsze to coś. Tak jak mówiłem legiony będą się co jakiś czas pojawiać więc śmiało podsyłajcie swoje pomysły.

 

Wiem że inni tez czytają tego AARa za co jestem im bardzo wdzięczny. Cieszę się widząc kolejny komentarz po wydaniu odcinka. Twoje jednak posty często zawierają poprawki do moich odcinków. Może i kogoś by to wkurzało ale mnie jak ty lub ktoś innym poprawia mobilizuje do poprawy dlatego też wdzięczny jestem wszystkim, którzy mnie poprawiają, podrzucają pomysły lub radzą. :-D

w ciągu weekendu powinienem coś wrzucić zwłaszcza że sytuacja na wschodzie jest coraz ciekawsza.

---------- Post dodany 03.10.2009 o 15:56 ----------Poprzedni post został napisany 02.10.2009 o 18:59 ----------

Odcinek XXX
Początek letniej ofensywy.
01.05.1943 – 01.06.1943​

​

Włochy i ich sojusznicy 01.05.1943​

Po udanej ofensywie wiosennej dzięki, której Stalin nie mógł przewidzieć następnego ruchu Cesarstwa Mussolini rozkazał zajęcie półwyspu krymskiego. Włoscy żołnierze przekonani że Rosjanie będą się zaciekle bronić byli totalnie zaskoczeni kiedy zamiast walczyć czerwonoarmiści poddawali się gdy tylko zaczynała się jakakolwiek potyczka. Dzięki szybkim jednostkom Włosi zajęli Sewastopol i wszystkie tereny do niego przyległe w niecały tydzień. Zakończenie oblężenia wprawiło wszystkich w dobry humor.

Włoscy żołnierze szczęśliwi z faktu zajęcia Krymu.​

W odwecie Stalin uderzył na cesarskie legiony znajdujące się w Morozowsku. Chcąc mieć pewność wygranej do ataku poszło ponad piętnaści dywizji. Nawet tak dobrze wyszkolone oddziały jak Legiony Cesarskie nie były w stanie odeprzeć takiej nawałnicy i musiały się wycofać na wyżej upatrzone pozycje. Po tej bitwie postanowiony wszystkie trzy legiony powiększyć do wielkości brygad.

Zapłacą nam za to.​

Porażki i zemsta za nie coraz bardziej nakręcały obu przywódców do akcji odwetowych. Zaraz po przegranej bitwie na maszerujące dywizje radzieckie rzucono piętnaście dywizjonów bombowców w tym dwanaście taktycznych. Efektem zmasowanych bombardowań było zniszczenie ośmiu dywizji radzieckich w tym trzech pancernych oraz duże straty w pięciu następnych.

Jeden z wielu czołgów zniszczonych w czasie bombardowań.
​

Jednak bombardowania to był dopiero początek tego co Mussolini zafundował Stalinowi w odwecie. Wcześniej przygotowana ofensywa letnia weszła w życie.

Czyżby Stalinowi brakowało wyszkolonych żołnierzy?​

Szybko postępujące odziały cesarskie oraz państw bałkańskich dwa tygodnie po rozpoczęciu natarcie zbliżyły się a do Stalingradu, który jak się okazało nie był broniony. Miasto zajęto bez przeszkód. Kiedy Stalin się o tym dowiedział to wpadł w szał i zaczął wydawać sprzeczne ze sobą rozkazy co tylko pogorszyło sytuację Armii Czerwonej.

Kolumna radzieckich jeńców i pilnujący ją Niemcy.​

30.05.1943 w Stalingradzie powołano do życia Legion Cavour. Była to elitarna piechota, która słynęła z dużej ilości ciężkiego sprzętu oraz bezwzględności.

Stalin zobaczy na co ich stać​

Legion i jego dowódca​

Zdjęcie nowo powstałego legionu.​

Koniec maja pozwolił Cesarstwu na podsumowanie sytuacji na frontach. Front wschodni na którym teraz głównie skupili się Włosi diametralnie się zmienił.

Jedno z trzech miast jest nasze, czas na następne.​

Sytuacja w Indiach też wyglądała nieźle mimo że Włosi nie byli w stanie przebić się przez broniących się na rzece Aliantów Japonia zajmowała coraz to większe obszary.

Trzymamy kciuki na Japonię.
​

Ostatni włoski front – Afryka nie zmienił się. Mimo że nie było już przeciwnika włoski oddziały wolno się przesuwał na przód z powodu kiepskiej infrastruktury.

koniec jest bliski.​

===================================================================================
I jak wam się podoba początek letniej ofensywy?? Zastanawiam się czy ta milicja to przypadek czy może dodać ruskim trochę piechoty. Zobaczę co zrobię. Na razie niech walczą tym co mają.

 

Odcinek XXXI
Letnia ofensywa w pełni
01.06.1943 – 10.08.1943​

​

Włochy i ich sojusznicy 01.06.1943​

W czerwcu letnia ofensywa cesarstwa rozwinęła się w pełni. Dywizje włoski przy współpracy z wojskami państw bałkańskich napierały cały czas na Rosjan nie dając im szans na przygotowania obrony. W tym okrasie uwidoczniała się jeszcze bardziej słabość armii czerwonej. Głównym jej trzonem nie była jak dawniej piechota tylko zwykłe oddziały chłopów i robotników na szybko przeszkolone w strzelaniu.

Jedne z wielu bitew stoczonych w czasie ofensywy​

Na południowym-wschodzie wojska włoskie bez pośpiechu podejmowały próby zajęcia kolejnych terenów Indii. Nowy front, który w pewnym momencie był dla cesarza najważniejszy teraz pozostawiono silnym i przygotowanym do walki w trudnych warunkach oddziałom japońskim. Włosi ograniczyli się do ataku na Hyderabad aby choć częściowo pomóc Japończykom.

To powinno ich zmylić.​

23.06.1943 Cesarz dostał wiadomość o częściowym ukończeniu budowy umocnień na wybrzeżach Afryki. Był to kolejny krok po sformowaniu Oddziałów Obrony Afryki mający na celu zabezpieczenie czarnego lądu przed Aliantami.

Teraz tak łatwo nie wylądują.​

W sierpniu zapoznano się z sytuacją na frontach. Zaczęto od tego na, którym najwięcej się dzieje czyli od wschodniego.

To jest już praktycznie kopanie leżącego​

Następnie poruszono sprawę Indii gdzie włosi po wygraniu bitwy o Hyderabad i zajęciu miasta zostali pokonani przez wojska sprzymierzonych oraz Afryki gdzie zakończono już walki a odziały cesarskie przeszły do całkowitej defensywy.

Jak nie my to Japonia ich pokona.​

I skończyła się brytyjska dominacja w Afryce.​

Do 10.08.1943 w cesarskich fabrykach wyprodukowano kolejny dywizjon bombowców taktycznych. Miała to na celu wzmocnienie sił lotniczych w razie gdyby sytuacja wymagała wsparcia z powietrza.

Siły lotnicze są coraz większe.​

Okres letniej ofensywy zaowocował również w postęp w badaniach. Był on widoczny w wielu dziedzinach zwłaszcza w opracowywaniu nowych taktyk walki dla wojsk lądowych.

Teraz tylko zacząć wdrażać wszystko w życie.​

=====================================================================================
Mało sccernów. Wiem. No ale co miałem wstawić dwadzieścia screenów z walk z jedną - dwiema dywizjami. Wstawiłem największe i takie najczęściej spotykane. Dodałem ruskim coś koło 140 dywizji piechoty tylko nie wiem gdzie to rozmieścili. Ale tak czy siak to już raczej koniec.

 

Odcinek XXXII
Ostatnia wielka bitwa Armii Czerwonej.
10.08.1943 – 30.10.1943​

​

Włochy i ich sojusznicy 01.06.1943​

W sierpniu letnia ofensywa weszła w decydującą fazę. Wojska cesarskie pokonując w kilku bitwach armię czerwoną zaczęły zbliżać się do Moskwy. Miasto po raz kolejny stanęło w obliczu ataku wroga. Wszyscy mieszkańcy znów brali udział w przygotowywaniu się do obrony. Kobiety zajmowały się zapasami, mężczyźni budową umocnień oraz szkoleniem w obsłudze różnorakiej broni. Nawet dzieci robiły co mogły aby być przygotowanym do odparcia wroga.

Nowe umocnienia w jeszcze nie odbudowanej Moskwie​

Atak na miasto rozpoczął się 02.09.1943. Mimo zaciekłej obrony żołnierzy oraz ludności cywilnej cztery dni później ostanie oddziały wroga złożyły broń.

My tego miasta tak łatwo nie oddamy.​

To zwycięstwo było gwoździem do trumny Stalina i jego państwa. Zmęczone, słabe, często bez broni oddziały Armii Czerwonej same szukały Włochów aby się poddać. 25.10.1943 Związek radziecki podpisał z Niemcami i Cesarstwem pokój, później nazywany przez niektórych „Gorzkim Pokojem”.

ZSRR nie mogło inaczej skończyć.​

Po podpisaniu wszystkich dokumentów mapa Europy wschodniej diametralnie się zmieniła. Mussolini dyktował warunki a nie jak do tej pory Hitler. To właśnie cesarzowi przypadało największa część podbitych terenów co kłóciło się z Niemiecką żądzą posiadanie Europy wschodniej.

Cesarstwo pokazało na co je stać.​

Ciekawie przedstawiała się również sytuacja w Indiach gdzie japońskie wojska pokonywały Aliantów w każdej praktycznie bitwie zajmując coraz większe tereny ich azjatyckich kolonii.

Anglicy tracą wpływy w Azji.​

Hitler wiedział ze bez Włochów nie wygrałby wojny z Stalinem, Anglicy mogliby wzmocnić obronę wysp dodatkowymi siłami z Afryki a marynarka zniszczona na Morzu Śródziemnym byłaby dodatkowym problemem dla jego u-bootów. Zasługi Włochów w tej wojnie były nie ocenione dla tego też Adolf postanowił zastosować wobec Mussoliniego metodę ugłaskania. Zaczął od przekazania części technologii odkrytych przez naukowców III Rzeszy. Napominając przy okazji że Niemcy Zasługują na większą część ziem na wschodzie.

Czy to może przekonać Włochów do oddania części ziem??​

Nie tylko Niemcy opracowywali nowe technologie. Włochom w tym okresie udało się ukończyć kilka projektów w dziedzinach w których cesarstwo było zacofane.

Ten postęp zbliża nas do czołówki.​

W czasie ostatnich walk z ZSRR i przepychanek o zdobyte ziemie włosi ukończyli kolejny etap budowy umocnień nabrzeżnych w Afryce.

Oby tak dalej.​

===================================================================================
Jak myślicie Włochy oddadzą część terenów Rzeszy a może zrobią coś jeszcze innego?? Jak wam się podoba takie Cesarstwo.

 

Odcinek specjalny I
Kilka spraw do wyjaśnienia.
30.10.1943 – 09.11.1943​

​

Włochy i ich sojusznicy 01.06.1943​

02:11.943 Cesarz postanowił porozumieć się z Hitlerem w sprawie podziału ziem pokonanej Rosji. Postawił on jednak warunki na które początkowo Rzesza nie chciała się zgodzić lecz dzięki nie ugiętej postawie Cesarza przystała na nie.

To powinno nam zrekompensować utratę terytorium.​

Hitler i Mussolini po zakończonych negocjacjach.​

Zaraz po podpisaniu aktu o podziale terenów wschodnich cesarz podpisał akt nadając cesarstwu nowe granice. Wiedząc że ma poparcie Hitlera Mussolini osobiście dodał część południowych terenów Francji oraz tereny Tunezji i Algierii, które znajdywały się w rękach kolaboracyjnego rządu Vichy.

Teraz granice przypominają granice cesarstwa.​

Nie długo po tym wydarzeniu Włosi zażądali od Vichy oddania im części terenów. Petain nie chciał się zgodzić ale w momencie gdy do negocjacji włączył się Hitler i poparł Benito nie miał wyboru. Włosi dostali wszystkie tereny które chcieli.

Nie mieli wyboru musieli się zgodzić.​

Teren marzenie o morzu wewnętrznym jest prawie zrealizowane.​

Ostatnim ważnym warunkiem podziału ziem na wschodzie było utworzenie legionu składającego się z włoskich Niemców. Adolf bardzo szybko się wywiązał z tego warunku wysyłając już dwa dni po podpisaniu układu do Włoch sprzęt, dzięki któremu można było utworzyć brygadę pancerną wzmocnioną niszczycielami czołgów. Na początku nie miała ona walczyć gdyż potrzeba było czasu na wyszkolenie żołnierzy w obsłudze skomplikowanego sprzętu ale postępy w nauce szły bardzo szybko dzięki czemu zakładano że będzie można ją wysłać na ewentualny front już miesiąc po sformowaniu.

To dobrze że został on utworzony.​

Messe wie jak szkolić legionistów.​

Ostatnią ważną sprawą, którą rozstrzygnięto w ciągu tych dziesięciu dni była sprawa ogromnej ilości ludzi zamieszkujących tereny byłego ZSRR a aktualnie znajdujących się w Cesarstwie Rzymskim. Było wiele propozycji wykorzystania tej masy ludzi. Jedne mówiły że można by było utworzyć z nich nowe oddziały lub wykorzystać do uzupełnień a inne że można ich wykorzystać ich do budowy infrastruktury w rozległym państwie. Cesarz chcąc rozwijać gospodarczo swój kraj zaakceptował drugi pomysł. W krótkim czasie setki tysięcy przymusowych robotników zostało wysłanych do pracy.

Robotnicy zmierzający do zleconej im pracy.​

==================================================================================
Nie byłem wstanie napisać eventa a właściwie to nie wychodził mi on ( kto zagląda na pomoc przy evencie to wie że pytałem się o to ). W ramach wyjaśnienia skróciłem czas budowy infrastruktury i fortyfikacji nabrzeżnych i lądowych o połowę mam nadzieje że mnie zrozumiecie i nie będziecie mówić że oszukuje. 100% przy żądaniach od Vichy to dlatego że wpisałem pierwszy raz acceptall. Dlaczego?? Z bardzo prostej przyczyny co bym nie robił i tak było 0%. W razie gdyby gdzieś ktoś jeszcze myślał że oszukuje to proszę pisać będę wyjaśniał. Kryzys gospodarczy objawiał się tym że ubywało mi 375 energii a wszelki umowy szybko były zrywane

 

Odcinek XXXIII
Nowy front wymaga nowego sprzętu.
09.11.1943 - 01.02.1944​

​

Włochy i ich sojusznicy 01.06.1943​

W styczniu 1944 poczyniono ostatnie kroki w celu profesjonalizacji armii. Teraz wszyscy żołnierze byli zawodowymi.

Koniec zmian w rodzaju armii.​

Okres od listopada 1943 do lutego 1944 był ważny dla marynarki cesarskiej. Do użytku weszły trzy nowe ciężkie pancerniki zbudowane na wzór pancernika „Impero”. Już niedługo Brytyjczycy i ich sojusznicy mieli się przekonać o ich sile ognia.

To wzmocni nasze siły.​

Nie tylko pancerniki były nowym nabytkiem Regia Marina, w połowie lutego ukończono budowę siedmiu nowoczesnych lekkich krążowników.

Nie można zapominać o eskorcie.​

Kolejnym ukończonym projektem były wzmocnienia do kadłubów. Dzięki nim trudniej było zatopić włoskie okręty główne.

To było im potrzebne.​

W styczniu ukończono również budowę umocnień trzeci, ostatni etap budowy umocnień w Afryce.

Kolejny punkt na liście spraw do zrobienia odznaczony.​

20.01.1944 Niemcy złożyli Włochom ofertę wymiany technologicznej. Benito praktycznie bez namysłu zgodził się, ponieważ Cesarstwo nic nie musiało dawać w zamian.

Takich ofert nikt nie odrzuca.​

30.01.1944 był też czasem podsumowania ukończonych w tym okresie projektów. Ważne postępy poczyniono w marynarce oraz lotnictwie choć i tak włoska technologia odstawała od innych.

To się nam na pewno przyda.​

=======================================================
Trochę mało tekstu ale nie potrafiłem jakoś się rozpisać.:sad: Stratę włoskich żołnierzy ciężko jest zrekompensować.:-D

 

Odcinek XXXIV
Pora wychylić nos z jaskini.
01.02.1944 – 01.05.1944​

​

Włochy i ich sojusznicy 01.02.1944​

Gdy tylko nowe pancerniki były gotowe do działań postanowiono że ich pierwszym teatrem działań powinien być kanał La Manche. Po uzyskaniu zgody od Hitlera na możliwość wykorzystania bazy w Cherbourgu flota wyruszyła z Genuy. 06.02.1944 dotarła na miejsce ,gdzie z godnie z oczekiwaniami na okręty czekały puste doki oraz obsługa portu gotowa do działania.

Zdjęcie niemieckich marynarzy w Cherbourgu w dniu przybycie włoskich okrętów.​

Już dwa dni po przybyciu do północnej Francji włoska armada wypłynęła na kanał w poszukiwaniu wroga. Nie musiała długo czekać. Jeszcze tego samego dnia cesarskie okręty wygrały bitwę z niewielką flotą francusko-brytyjską. Zachęceni zwycięstwem włosi popłynęli za zachód kanału gdzie 12.02.1944 zatopili dwie flotylle angielskich niszczycieli. Wracając do portu natknęli się na amerykański lotniskowiec w obstawie lekkiego krążownika oraz flotylli niszczycieli. Wywiązała się bitwa lecz zanim włosi zdołali zbliżyć się przeciwnik uciekł.

Nie jest źle ale mogło być lepiej.​

Włoskie okręty jeszcze wielokrotnie wypływały z portu w Cherbourgu ale ich ofiarami były co najwyżej lekkie krążowniki. Sytuacja się zmieniła gdy 09.04.1944 Do dowódcy okrętów doszła informacja że angielskie lotniskowce atakują na port w Brest. Podjęto decyzję o ataku. Dwie godziny później cała flotylla wyruszyła w stronę Brestu. 10.04.1944 o godzinie 17:00 Włosi zaatakowali angielską flotę. Lotniskowce bez samolotów na pokładzie i przestarzałe pancerniki nie były w stanie dorównać armadzie cesarskiej.

Największa bitwa w jakiej brały udział nowe pancerniki cesarstwa.​

Jedna z kilku ofiar Włoskich okrętów.​

Do bitwy włączyły się również okręt podwodne znajdujące się w atakowanym porcie oraz bombowce okrętowe przerzucone do północnej Francji jeszcze w styczniu. Po zakończeniu walk raport o zatopieniu złożony przez dowódcę armady nie pokrywał się z doniesieniami wywiadu, które mówiły że do portu wrócił tylko jeden lotniskowiec oraz jeden poważnie zniszczony pancernik i kilka okrętów osłony. Po dokładnych przeanalizowaniu raportów stwierdzono że duża część zatopień przypadła bombowcom co wywołało na początku pewnego rodzaju chaos w ilości ofiar. Stwierdzono również że wsparcie lotnicze będzie od tej pory częściej używane zwłaszcza w walkach z lotniskowcami.

Całkowity raport z bitwy ​

W północnej Francji działały również cesarskie myśliwca walczące z bombowcami wroga niszczącymi Niemcy i zagrażając okrętom cesarstwa.

Jedna z wielu bitew lotniczych stoczonych nad kanałem.​

Aby pomóc włoskim zespołom pracującym na nowymi technologiami cesarz podpisał z Niemcami umowę w ramach której oba kraje miały przekazać część prac swoich elit naukowych.

każdy na tym skorzysta​

Efektem wymian oraz nieprzerwanej pracy naukowców było ukończenie pięciu kolejnych projektów.

Jesteśmy coraz lepsi.​

=====================================================================================
Mam nadzieje że ten odcinek bardziej się wam spodoba niż poprzedni. Starałem się ciekawie opisywać bitwy ale niestety mam małe doświadczenie więc nie spodziewam się jakichś pochwał. Liczę na wasze rady i pomysł.

 

Odcinek XXXV
Walk ciąg dalszy.
01.05.1944 – 01.07.1944​

​

Włochy i ich sojusznicy 01.05.1944​

26.06.1944 po długiej rekonwalescencji włoska armada po raz kolejny wypłynęła z Cherbourga na polowanie. Już następnego dnia doszło do spotkania z brytyjskimi pancernikami. Admirał Iachino wiedząc że Royal Navy nie dysponuje tak dobrymi okrętami jak on od razu wydał rozkaz ataku.

Włoskie pancerniki ostrzeliwujące Brytyjczyków.​

Po kilku godzinach wzajemnego ostrzału Angielski dowódca straciwszy wszystkie okręty osłony postanowił się wycofać ratując cudem ocalałe pancerniki. To był wielki coś dla marynarki Wielkiej Brytanii. Okazało się że Royal Navy nie jest w stanie wygrać bitwy morskiej z Włochami.

Tow wielki sukces naszej floty.​

Jedyną radą na tak kiepską sytuację było wsparcie US Navy. Jednak i ta miała problemy z Włochami i Niemcami. Aby pomóc Brytyjczykom w walce z U-Bootami musiała rozdrobnić swoją flotę aby ta mogła działać na jak największym obszarze. Niestety wiązało się to z możliwością ataków państw Osi na słabo chronione okręty główne. Cesarz i naczelne dowództwo wiedzieli że należy to wykorzystać ale pamiętając że praktycznie każda konfrontacja z lotniskowcami USA kończyła się uszkodzeniami włoskich pancerników i ucieczką amerykanów postanowiono rzucić do walki z pływającymi lotniskami nowe bombowce okrętowe. Nie trzeba było długo czekać na rezultaty.

Nie jest źle ale może być lepiej.​

Okres od maja 1944 do lipca 1944 był dla włoskiej floty i lotnictwa bardzo ważny. W stoczniach ukończono budowę kolejnych dwunastu flotylli niszczycieli oraz systemów naprowadzania torped i radarów powierzchniowych. W fabrykach zbrojeniowych ukończono tez produkcję dwunastu dywizjonów myśliwców eskortujących. Cały ten sprzęt został od razu odpowiednio rozdzielony.

To wzmocni nasze siły.​

Pod koniec czerwca miała też miejsce wymiana między Rzeszą a Cesarstwem. W podpisanej prze oba te kraje umowie Niemcy zgodziły się przekazać część sowich badań zwłaszcza w dziedzinie nowego sprzętu dla piechoty oraz czołgów.

Niemcy to dobrzy sojusznicy.​

Do lipca uczyniono duży postęp technologiczny w flocie. Opracowano nowy lotniskowiec oraz ciężki krążownik. Z tym że do produkcji wprowadzono tylko ten drugi okręt.

Musimy mieć najlepszą marynarkę na świecie a to nam w tym pomoże.​

========================================================================
Mam nadzieje ze się nie zawiedliście na tym odcinku. Starałem się opisywać wszystko jak najlepiej.
Medievista dzięki za rady.

 

XXXVI
Dotkliwe straty.
01.07.1944 – 01.11.1944​

​

Włochy i ich sojusznicy 01.07.1944​

Okres od lipca 1944 był dla Royal Navy bardzo bolesny. Włoska armada, które po walkach na początku lata ponownie wpłynęła na Morze Śródziemne w celu dokonania napraw i uzupełnienia zapasów była gotowa do drogi. Pozostało jej tylko otrzymać rozkazy od dowództwa i mogła wyruszać. Dzięki rozpoznaniu lotniczemu dowództwo miało bardzo dobre rozeznanie na temat działać flot Wielkiej Brytanii oraz USA. Postanowiono że Admirał Iachino popłynie w stronę Azorów gdzie podobno działa kilka flotylli niszczycieli i lekkich krążowników Brytyjskich. Zatopi tam tyle okrętów ile zdoła i wróci do portu w Cherbourgu. Zadanie nie było trudne lecz fakt możliwości kontaktu z amerykańskimi lotniskowcami znacząco je komplikował. Po długich naradach postanowiono że w razie jakiejkolwiek konfrontacji z nimi flota wycofa się i bez względu na wszystko zacznie zmierzać do bazy w Cherbourgu a w razie gdyby ta była nie osiągalna to do najbliższego przyjacielskiego portu.

Włoski pancernik płynący w kierunku Azorów​

Działania wokół Azorów i w drodze do północnej Francji trwały z przerwami do listopada. Włoska armada zatopiła większość pływających po tamtych wodach okrętów wroga. Wśród nich był między innymi francuski pancernik „Paris” oraz dwa ciężkie krążowniki Wielkiej Brytanii.

Ofiary i ich oprawcy.​

Do największej bitwy morskiej jesieni 1944 doszło 21.10.1944 gdy wypływająca z portu włoska armada spotkała na swojej drodze amerykańskie lotniskowce. Niestety mimo walk które trwały przez okrągłe cztery godziny US Navy wykorzystując noc zdołała uciec uszkadzając lekko dwa cesarskie pancerniki. Potyczka ta przekonała naczelne dowództwo że do walki z pływającymi lotniskami należy używać samolotów.

To się nazywa konfrontacja.​

Praktycznie następnego już dnia z lotniska w Breście wystartowały włoskie bombowce. Był to początek wielkiej operacji której kryptonim brzmiał „Mewa”. Od tego momentu piloci cesarstwa latali praktycznie cały czas. Jedni lądowali drudzy startowali. Takie działania szybko odnosiły sukces. Wielokrotnie dochodziło do konfrontacji z lotniskowcami US Navy i tym razem to Włosi wykorzystywali zasięg ścigając uciekające okręty wroga.

Teraz mamy wyrównane szanse.​

Na początku listopada gdy dowództwo pokusiło się o podsumowanie operacji wszyscy byli mile zaskoczeni widząc wiele zatopionych okrętów ale największą radość sprawiły raporty pilotów mówiące o tonących lotniskowcach wroga. Oznaczało to że Amerykanie tracą swoje najważniejsze okręty a co za tym idzie Włosi będą mogli w spokoju działać na Atlantyku.

Operacja okazała się sukcesem.​

Jedna z ofiar włoskich bomb.​

Widząc włoskie postępy w zwalczaniu Royal Navy i US Navy Hitler postanowił pogratulować Włochom. 23.10.1944 Cesarstwo dostało od Rzeszy kolejne plany. Miał być to gest przyjaźni pomiędzy Mussolini i Hitlerem.

Miło z ich strony.​

Włoscy naukowcy bez wsparcia Rzeszy też bardzo dobrze sobie radzili. Poczyniono duży postęp. Opracowano nowy sposób wykorzystania lotnictwa okrętowego oraz wiele inncyh.

O tak.​

====================================================================================
Wiem że krótko nie trzeba mi tego powtarzać co odcinek. Ober, Tadziomencel dzięki za dobre słowa . Zachęca mnie to do dalszego pisania krótkiego ale pisania. Jeżeli bym mógł to proponuję zobaczyć przebadane ostatnie dwa badania

 

XXXVII
Jeśli wchodzisz między wrony to kracz tak jak i one.
01.11.1944 -10.01.1945
​

​

Włochy i ich sojusznicy 01.11.1944​

Koniec kolejnego roku wojny Wielka Brytania nie mogła uznać za udany. Royal Navy poniosła kolejne straty starając się zatopić niemieckie u-booty u ujścia kanału La Manche. Na dodatek Jedna z flot, która uciekła do portu w Portsmouth nie mogła z niego wypłynąć ze względu na włoską armadę. Jak donosił wywiad prowadzono bardzo zaciekła dyskusje na temat sytuacji tej floty, ponieważ posiadała ona znaczną część Brytyjskich pancerników oraz jedyny lotniskowiec, którego utrata byłaby dla Anglików strasznym ciosem. Przedstawiano wiele propozycji, jedna mówiły aby w rejon kanału ściągnąć jaszcze kilka flotylli, inne że powinno się zaryzykować i w nocy wyprowadzić okręty z portu a jeszcze inne że najlepiej byłoby podzielić flotę na kilka mniejszych i próbować uciec małymi grupkami. Wszystkie propozycje był trudne do spełnienia ze względu na fakt że kanał wbrew pozorom jest wąski o czym już niejednokrotnie przekonywały się amerykańskie lotniskowce. 08.11.1944 postanowiono wykorzystać chwilowy postój włoskich okrętów porcie i spróbować wyrwać się w pułapki. Admirał Iachino gdy tylko dostał raport o ruchach Brytyjczyków od razu postawił wszystkie załogi w stan gotowości i dwie godziny później wszystkie okręty wyruszyły w celu konfrontacji. Do bitwy doszło następnego dnia o siódmej nad ranem. Cesarskie pancerniki wykorzystując panujący wokół mrok podpłynęła na tyle blisko okrętów królewskiej marynarki wojennej że te nie miały już szans na ucieczkę. Bitwa trwała niespełna dwie trzy godziny a jej efektem było udaremnienie ucieczki floty oraz co ważniejsze zatopienie dwóch pancerników.

Takich zwycięstw nam potrzeba.​

Po tej porażce Anglicy przez ponad miesiąc łatali podziurawione okręty. W tym samy czasie tracąc praz włoskie działania kolejne flotylle niszczycieli o raz lekkie krążowniki. Dopiero w grudniu okręty uwięzione w Portsmouth mogły podjąć kolejną próbę ucieczki. Po ustaleniu wszystkich szczegółów z naczelnym dowództwem nowy już admirał floty rozpoczął przygotowania do próby przebazowania i tym razem wywiad nie zawiódł włoskiego admirała. W momencie kiedy wszystkie okręty brytyjskie wypłynęły z bazy z Cherbourga wyruszyła im na spotkanie cesarska armada. Do bitwy doszło wo godzinie szóstej dnia 20.12.1944 kiedy to po raz pierwszy odezwały się działa włoskich pancerników. Bitwa jak i poprzednia nie trwała dłużej niż trzy godziny i zakończyła się zatopieniem kolejnego pancernika Royal Navy. Ofiarą był również ciężki krążownik oraz flotylla niszczycieli. Druga już próba wyrwania się z portu nie powiodła się co zaowocowało kolejnymi kłótniami, przepychankami oraz dymisjami w naczelnym dowództwie królewskiej marynarki wojennej.

To było łatwe zwycięstwo.​

W cesarskiej marynarce sytuacja przedstawiała się zupełnie inaczej niż u Brytyjczyków. Do 10.01.1945 ukończono budowę aż piętnastu ciężkich krążowników.

Kolejne wygłodniałe wilki czyhające na brytyjskie owieczki​

Jednak nie to było największym osiągnięciem włoskich stoczniowców. Po wielu miesiącach oczekiwań ukończono wreszcie budowę dwóch pierwszych włoskich lotniskowców. Był to początek włoskiej floty lotniskowcowej. Na wodowanie tych okrętów przybyli najwyżsi przedstawiciele władzy oraz goście zagraniczni, między innymi przywódcy Węgier, Bułgarii i Rumunii. Niemcy ograniczył się jedynie do ambasadora co zostało odebrane jako nie takt z ich strony.

Cesarstwo wchodzi w nową erę.​

Jednak już po tygodniu rozumiejąc swój błąd Hitler wysłał Mussoliniemu propozycję kolejnej wymiany handlowej pomiędzy dwoma krajami. Benito przystał na nią choć wszyscy wiedzieli że pomimo oficjalnie miłych uśmiechów i życzliwości ma za złe Hitlerowi to że ten mimo zaproszenia nie pojawił się na wodowaniu okrętów.

Choć na tyle ich stać.​

Do stycznie ukończono również kilka projektów. Miedzy innymi nowy sprzęt dla dywizji zmechanizowanych oraz nowsze, lepsze wyposażenie dla dywizji piechoty morskiej.

Jesteśmy coraz lepsi.​

========================================================================
mam nadzieje że się spodobało. Nie zdziwię się jak powypisujecie mi gigantyczne ilości błędów ale tak mam zawsze im więcej tekstu tym więcej błędów, więc drodzy czytelnicy jak wolicie mało tekstu i błędów czy dużo tekstu i dużo błędów. Dla mało zorientowanych tytuł odnosi się do lotniskowców i o US Navy

 

Odcinek XXXVIII
Operacja „Sierp”.
10.01.1945 – 16.03.1945​

​

Włochy i ich sojusznicy 10.01.1945​

Na początku lutego powstała koncepcja zadania Wielkiej Brytanii kolejnego poważnego ciosu. Tak rozpoczęły się przygotowania do operacji „Sierp”. 15.02.1945 wszystko zostało dopracowano w najdrobniejszych szczegółach. Dowódcy byli z swoimi oddziałami na miejscu. Okręty gotowe do drogi teraz tylko czekano na najlepsze warunki do desantu. Celem był Półwysep Arabski.

Uproszczony plan operacji, to od niego wzięła się nazwa.​

19.02.1945 pierwsze oddziały dotarły do wybrzeży koloni brytyjskich. Nie napotykając żadnego oporu zajęły miejscowość Dubaj oraz Doha. Jak donosił wywiad włoski desant wywołał wśród Brytyjczyków popłoch. Dowództwo zaczęło wydawać sprzeczne ze sobą rozkazy co zaowocowało brakiem jakichkolwiek działań na fakt przesyłania drogą morską kolejnych oddziałów cesarskiej armii.

Pierwsze oddziały w trakcie lądowania.​

Dwa dni po wylądowaniu Włosi mieli już na Półwyspie piętnaście dywizji i przystąpili do ataku na stolice Omanu Mascate. Mimo zaciekłej obrony arabów oraz wsparciu Anglików miasto padło. Wchodzący do niego cesarscy żołnierze byli witani w różny sposób. Część mieszkańców, którzy słyszeli że Włosi nie słyną z okrucieństwa wobec cywilów znajdujących się na zajętych terenach przyjęła ich obojętnie. Inni, lepiej wykształceni rozumieli że zwycięscy są szansą na pełne wyzwolenie kraju spod jarzma brytyjskiej dominacji nawet jeżeli kosztowałoby to czasową niewole. Jeszcze inni ulegali propagandzie Sprzymierzeńców i bali się nowych. W krótkim czasie tereny które jeszcze nie należały do cesarstwa zaczęły się wyludniać z nie niedowiarków myślących że u Brytyjczyków będzie im lepiej. Jednak nie to było największym problemem naczelnego dowództwa. Przed zbliżającym się wrogiem z stolicy uciekł przywódca oraz ministrowie Omanu a co za tym idzie aneksja i okupowanie nowych zdobyczy było utrudnione.

To już koniec tego żałosnego państwa.​

Na szczęście już następnego dnia po zajęciu Mascate włoski patrol dalekiego zwiadu zatrzymał zmierzający do linii frontu wóz ze względu na dość dziwne zachowanie jadących an nim osób. Zachowywali się oni nie naturalnie gapiąc się na Włochów i uśmiechając do nich a przecież uciekali do Anglików. To ich zgubiło. Okazało się że znajdował się na wozie przywódca Omanu. Chciał on pod przebraniem zwykłego chłopa uciec do Aliantów i tam zwoływać ludność jego państewka do walki z Włochami. Gdy tylko potwierdzono jego prawdziwą tożsamość został on przetransportowany do Rzymu gdzie dzięki bardzo „dużej sile perswazji” cesarza podpisał kapitulacje swojego państwa.

Jednego mniej.​

Anglicy widząc że włosi skupili się teraz na walkach z Arabami postanowili spróbować po raz trzeci uciec flotę z Portsmouth. Okręty włoskie przebywały w tym czasie w Cherbourgu, więc łudzono się szansą powodzenia misji. Z portu okręty wypłynęły w dzień aby uniknąć ewentualnej walki w nocy.

Zdjęcie dwóch brytyjskich lotniskowców wykonane 22.02.1945.​

Niestety stare okręty osłony bardzo spowalniały flotę na dodatek niemiecki samolot rozpoznawczy wykrył flotę i przekazał informacje o jej położeniu włoskiemu dowódcy zgodnie z wydanymi przez samego Hitlera rozkazami z dnia 02.02.1944. Mówiły one o tym że dopóki armada włoska będzie korzystać z portu w Cherbourgu wszelki informacje na temat ruchów okrętów wroga mają być przekazywane w pierwszej kolejności jej dowódcy. Flota Imperiale Marina w bardzo krótkim czasie została postawiona w stan gotowości i wyruszyła na spotkanie Brytyjczykom. Doszło do niego o siódmej. Ta godzina prześladowała flotę Royal Navy, ponieważ dwie poprzednie bitwy też stoczono o tej porze. Tak jak wcześniej ucieczka się nie powiodła a jej skutki były chyba jednymi z najdotkliwszych. Zatoną brytyjski lekki lotniskowiec HMS Argus oraz pancernik HMS Warspite. Były to najcenniejsze okręty w flocie zaraz po głównym lotniskowcu. Na koncie cesarskich okrętów zanotowano również jeden ciężki krążownik oraz trzy flotylle niszczycieli. To zwycięstwo Włochów ostatecznie zniechęciło Anglików do wyprowadzenia okrętów z Portsmouth.

Włoski krążownik w trakcie oddawania salwy.​

Kiedy oni się w końcu nauczą.​

Pod koniec lutego Mussolini podpisał z Hitlerem kolejną umowę handlową dzięki której cesarstwo zyskiwało plany kilku ważnych technologi. Mimo ciągłej wymiany badań oraz surowców między oboma krajami, wszyscy zauważali narastające napięcie między przywódcami. Niektórzy mówili nawet że może dojść do rozpadu Osi i wojny między dawnymi sojusznikami lecz jak na razie nikt nie zmienił stron i każdy walczył z wrogiem a nie szukał sobie nowego.

Cenny dar.​

Do połowy marca w stoczniach ukończono budowę kolejnych sześciu lotniskowców. Ich wodowanie nie było już tak hucznie świętowane jednakże były one równie ważne jak dwa wcześniejsze. Po ich ukończeniu pozostała tyko modernizacja samolotów na nich stacjonujących i nowe okręty mogły iść na łowy.

Już nie długo Alianci zobaczą na co ich stać.​

Do połowy marca ukończono również cztery rozpoczęte wcześniej projekty.

Koniec jednych początek drugich.​

===================================================================================
Starałem się rozpisać nie wiem jak mi to wyszło. Mam nadzieje że nieźle. Historia przywódcy Omanu nie wiem jak się pojawiła tak jakoś naszło mnie coś na kształt weny :wink: Nie wiem czy wam się spodoba więc wstawiłem abyście ocenili.

 

Odcinek XXXIX
Koniec operacji „Sierp”.
16.03.1945 – 10.07.1945​

​

Włochy i ich sojusznicy 16.03.1945​

Zaanektowanie Omanu nie zakończyło działań włoskich na Półwyspie Arabskim. Wręcz przeciwnie, nabrały one rozpędu. Obie strony rozpoczęły przygotowania do ataku bądź obrony zależnie od sytuacja jaka może w każdej chwili mieć miejsce. Pierwsi do konfrontacji przygotowali się Włosi, którzy zaatakowali pozycje Brytyjskie pod Makulla 15.04.1945. Wykorzystując element zaskoczenia i wsparcie lotnicze cesarscy żołnierze bardzo szybko przebili się przez linie wroga i ruszyli za uciekającymi w panice Aliantami.

Jest coraz lepiej. ​

W tym samym mniej więcej czasie gdy odziały Brytyjskie wycofywały się z dawnej granicy Omanu, pod Aden wylądowały cztery dywizje włoskie wprowadzając jeszcze większy chaos wśród Anglików. Niejednokrotnie zdarzało się że oddziały brytyjskie uciekając przed jednymi dywizjami wroga trafiały do niewoli innych. 19.04.1945 oddziały desantowe, które zabezpieczyły już przyczółki i połączyły je w jeden duży, przystąpiły do ataku. Ich celem była Sanna, stolica Jemenu. Było to kolejne państewko arabskie, które znajdowało się pod zwierzchnictwem Wielkiej Brytanii. Po zaciekłej bitwie 21.04.1945 miasto padło a wojska włoskie miały otwarta drogę do opanowania kraju. Następnego dnia ogłoszono aneksję Jemenu.

Nie byli trudnym przeciwnikiem.​

Z nami będzie im znacznie lepiej.​

Brytyjczycy widząc że ich sytuacja jest bardziej niż tragiczna postanowili ewakuować wszystkie, jeszcze nie rozbite siły. Wydano rozkaz wycofywania się w stronę wybrzeża w Mukalla gdzie miały czekać na dywizje okręty transportowe. Niestety włoskie pancerniki, które brały udział w osłanianiu lądowania aktualnie patrolowały wybrzeże w celu atakowania konwojów. 23.04.1945 Włosi natrafili na płynące w stronę półwyspu transportowce. Wywiązała się bitwa, której efektem było zatopienie wszystkich okrętów wroga. Ewakuacja się nie powiodła a do niewoli trafili kolejni żołnierze Sprzymierzonych.

Brytyjskie okręty atakowane przez włoską flotę.​

Niedługo po zatopieniu ratunku dla Aliantów ostatnie ich oddziały walczące na Półwyspie Arabskim poddały się. Nie zakończyło to jednak działań włoskich w tym rejonie świata. Aby zmniejszyć wpływy Sprzymierzonych w Azji oraz aby pomóc Japończykom postanowiono zająć najważniejsze wyspy na Oceanie Indyjskim. Obawiano się co prawda US Navy ale okazało się że nie potrzebnie, ponieważ ta skupiła się na walce z azjatyckim cesarstwem oraz na Atlantyku więc nie miała czasu i środków aby walczyć na tym froncie. Wszystkie cele zajęto bez większych problemów. Dopiero fakt opanowania ostatniej wyspy na liście ważnych zakończył operację „Sierp”.

Teraz nie będą już tak pewnie pływać po tych wodach.​

Działanie włoskie na wschodzie odbiły się szerokim echem w Berlinie. Hitler niejednokrotnie w rozmowach z swoimi ministrami oraz doradcami słyszał jak ci chwalą Mussoliniego za jego nieustępliwość i ciągle nękanie Brytyjczyków. Docierały do niego również wypowiedzi chwalące go za przyjęcie Włoch do sojuszu, ponieważ były one sojusznikiem dobrym, dokładnym i niewiele gorszym od Niemiec. Niektórzy, co pewniejsi swojej pozycji podpowiadali mu aby zaprzestał ciągłych utarczek z Benito, który słyną z porywczości bo może to się zakończyć nagłym wycofaniem Cesarstwa z wojny albo co gorsze przejściem na stronę Aliantów. Te wszystkie argumenty, komplementy i opinie sprawiły że Führer postanowił zmienić swoją politykę wobec Włoch. Zaczął od wysłania listu gratulującego zwycięstwami na Półwyspie Arabskim oraz propozycją kolejnej wymiany badań. Jego propozycja został przyjęta przez Cesarza a stosunki między oboma krajami znów zaczęły wracać do normy.

Miło z ich strony.​

Od pewnego czasu w jednym z ośrodków badawczych, który znajdował się w północnej części Półwyspu Apenińskiego prace nad ściśle tajnym projektem prowadził Arturo Crocco. Był to uznany we Włoszech naukowiec w dziedzinie rakiet i badań nad paliwem do nich. Mimo że przez wojnę musiał przerwać prace z braku funduszy, to jednak ciągły wyścig zbrojeń doprowadził do tego że dzięki tej samej wojnie środki na badania popłynęły do niego jeszcze szerszym strumieniem. Dzięki wykorzystaniu technologi przesłanych prze Rzesze Cesarstwu w ramach umów handlowych oraz własnemu geniuszowi Crocco, Włochy w 1945 odnotowały przełom w badaniach w dziedzinie technologi rakietowej. Arturo opracował przystosowany do warunków włoskich silnik rakietowy a od tego do pomysłu i pierwszych projektów myśliwców już tylko jeden krok. Tak, więc już 23.06.1945 przedstawiono Mussoliniemu pierwszy prototyp i ogólną koncepcje nowej maszyny.

Tego nam potrzeba​

Jednak nie tylko w tej dziedzinie poczyniono postępy. Ukończono projekty nowej artylerii przeciw pancernej oraz czołgów lekkich i ciężkich. Były to jedne z kilku projektów, które opracowano lub kończono opracowywać do początków lipca.

O tak, jesteśmy coraz lepsi.​

W drugiej połowie czerwca ukończono również formowanie dwóch nowych dywizji zmechanizowanych. Zaraz po przypisaniu do odpowiednich oddziałów żołnierze zostali skierowani do Cherbourga, gdzie mieli bronić portu i stojących w nim okrętów w razie ewentualnych ataków wroga.

Nowe oddziały są gotowe do walki.​

==========================================================================
Mam nadzieje że opłacało się czekać na odcinek. Jak łatwo zauważyć starałem się rozpisać. Mam nadzieje że wychodzi mi to coraz lepiej.

 

Odcinek XL
Sukcesy włoskiej floty i nie tylko.
10.07.1945 – 27.10.1945​

​

Włochy i ich sojusznicy 10.01.1945​

Po opanowaniu wysp na Oceanie Indyjskim Włosi poszli za ciosem i rozpoczęli działania mające na celu opanowanie południowego Atlantyku. Do walk z wrogiem została skierowana armada lotniskowców. Okręty miały stacjonować w Bananie, dawnym porcie belgijskich koloni. Już w trakcie rejsu do portu jak i nie długo po rozpoczęciu działań spotkały one kanadyjskie oraz brazylijskie okręty operujące w tym rejonie świata. Flota Sprzymierzonych nie mogły się równać z większą oraz bardziej zaawansowaną technologicznie flotą cesarską. Doszło do wielu bitew z czego najważniejsza rozegrała się u wybrzeży Ameryki Południowej gdzie na dno poszedł brazylijski pancernik zatopiony torpedą z jednego z wielu samolotów pokładowych stacjonujących na IM Aquila. Inne bitwy były równie owocne ale już nie tak spektakularne.

Jedne z pierwszych bitew włoskich lotniskowców oraz ich rezultaty.​

Walki miały również miejsce na Północnym Atlantyku, gdzie zdziesiątkowanej przez trzy bitwy flocie uwięzionej w Portsmouth udało się w końcu niepostrzeżenie uciec. Jednak już 17.07.1945 brytyjska admiralicja wysłała dopiero co uratowany lotniskowiec na spotkanie z włoską armadą stacjonująca wciąż w Cherbourgu. Było to tragiczne w skutkach posunięcie, ponieważ jeden okręt główny eskortowany przez zaledwie dwie flotylle starych niszczycieli nie był w stanie odeprzeć ataku siedmiu pancerników znajdujących się w eskorcie najnowocześniejszych ciężkich i lekkich krążowników oraz niszczycieli Imperial Marine. Bitwa wydawała się trwać wieki. Brytyjski HMS Ark Royal dzielnie stawiał opór starając się z miarę swoich możliwości lawirować między coraz gęściej spadającymi pociskami włoskich dział. Jego samoloty starały się zaatakować IM Impero, który to znalazł się najbliżej lotniskowca. Na nieszczęście Brytyjczyków jego olbrzymie, ponad czterystu milimetrowe działa już po oddaniu drugiej salwy trafiły pływające lotnisko, chlubę Royal Navy w burtę. Był to koniec potężnej floty Anglików. Z całej załogi ocalało zaledwie sto pięćdziesiąt osób.

Ostatnie zdjęcie brytyjskiej chluby.​

.
Nikt nie wygra z włoskimi pancernikami.​

Włosi rzucili również do ataku przeciwko US Navy oraz niedobitkom Royal Navy bombowce okrętowe. Po kilku patrolach, które wykonano nad Atlantykiem zastanawiano się czy nie przerwać działań ze względu na brak rezultatów. Dopiero 26.07.1945 gdy włoskie bombowce miały już wracać do bazy spotkały flotę ciężkich i lekkich krążowników US Navy. Mimo problemów z zaatakowaniem okrętów udało się zatopić jeden ciążki krążownik a dwa inne poważnie uszkodzić. Ten sukces był jednak jednym więc postanowiono na razie wstrzymać się z dalszymi atakami.

Pomału ale jednak uzyskujemy przewagę na morzu.​

W tym samym czasie gdy na północy toczyły się bitwy morskie na południu włoskie dywizje piechoty morskiej, które zmobilizowano i przetransportowano początkowo Gibraltar rozpoczęły zajmowanie ostatnich brytyjskich koloni w Afryce i i na Południowym Atlantyku. Początkowo zastanawiano się czy w ogóle formować dywizje przystosowane do desantów morskich ale po tym jak zaczęło brakować przeciwnika którego można zaatakować z lądu nowy rodzaj wojsk stał się koniecznością.

Nowy rodzaj wojsk w Cesarstwie​

W czasie działań w Afryce jedynym problemem z jakim się spotkały włoskie oddziały była Liberia. To małe państewko będące pod zwierzchnictwem Stanów Zjednoczonym mimo wielkiej dysproporcji sił stawiło Włochom opór. Był to raczej krzyk małego dziecka, któremu złodziej zabrał lizaka niż prawdziwy opór. Jednakże walki trwały trzy dni. Po tym jak cesarscy żołnierze wkroczyli do stolicy państwa jego prezydent zaproponował pokój w ramach, którego Liberia miała stać się częścią Włoch. Fakt podpisania kapitulacji zakończył walki w Afryce.

Stany tracą wpływy.​

Tereny zajęte za pomocą piechoty morskiej.​

Włochy nie miały tylko sukcesów na polu walk z wrogiem. W drugiej połowie lata Mussolini podpisał dwie umowy handlowe z Niemcami. Co w krótkim czasie zaowocowało kolejnymi ukończonymi projektami oraz dalszą poprawą stosunków między dwoma sojusznikami.

Na pewno to wykorzystamy.​

Dzięki obecnym i poprzednim umowom handlowym z Rzeszą Cesarstwo w sierpniu odnotowało wielki przełom w badaniach jakim było opracowanie projektu silnika turboodrzutowego. Planowano w najbliższym czasie rozpocząć badania, które zamieniłyby plany w prawdziwy napęd nowych myśliwców.

O tak.​

Oprócz tego ukończono również szereg badań, które wprowadzały do użytku nowy sprzęt oraz zwiększały jakoś już używanego.

Nie jest źle ale zawsze mogłoby być lepiej.​

Piechota morska nie była jedynymi nowymi dywizjami Cesarstwa. Do końca października sformowano cztery nowe dywizje zmechanizowane.

OK​

====================================================================================
Mam nadziej że się podoba. Nie spodziewam się jakichś ochów i achów na temat tego odcinka. Ze względu no to że jestem chory i ledwo żywy więc błędów są pewnie całe miliony ale pomimo tego życzę miłej lektury.

 

Odcinek XLI
Ostatni wielki spektakl cz.1.
"Początek"
27.10.1945 – 03.02.1946​

​

Włochy i ich sojusznicy 27.10.1945​

Po długich przygotowaniach włoskie oddziały wylądowały na Bermudach, które to były tylko przystankiem w drodze do zakończenia wojny. W krótkim czasie od momentu gdy pierwsze dywizje wylądowały na wyspach Włosi przetransportowali tam większość wszystkich wojsk jakie miały brać udział w operacji „Nowy Świat”. Pozostało tylko jeszcze tylko wyczekać dobry moment i zaatakować. Było to konieczne, ponieważ US Navy była bardzo silna i nie przemyślane działania mogły kosztować życie cesarskich żołnierzy z dywizji piechoty morskiej i nie tylko.

Włoskie oddziały desantowe czekające na rozkazy​

Idealny moment nadarzył się 15.12.1945 kiedy to atmosfera zbliżających się świąt częściowo uśpiła czujność Amerykanów. Włoskie dywizje wylądowały na plażach niedaleko Charleston około szesnastej. Niektórzy krytykowali tak późną godzinę desantu, ponieważ w przypadku przedłużających się walk żołnierze mogli utknąć na piaskach Stanów Zjednoczonych mając przed sobą wroga a za sobą wodę. Jednak dzięki zaskoczeniu Włosi przełamali obronę wybrzeża i w trzy dni później wszystkie przyczółki zostały połączone w jeden.

Początek nowej operacji.
​

Naczelne dowództwo nie osiadło jednak na laurach. Jak tylko wiadomość że front na chwile zamarł a oddziały zabezpieczyły miejsce desantu została potwierdzona przedstawiono Mussoliniemu dokładne plany związane z być albo nie być operacji. Stwierdzono w nich że aby myśleć o dalszych działaniach włoscy żołnierze muszą zająć praktycznie całą Południowa oraz większość Północnej Karoliny. Celami drugorzędnymi, które można zająć ale nie są one priorytetami była Georgia oraz pozostała część Północnej Karoliny. Benito był żywo zainteresowany tym pomysłami i planami, ponieważ wiedział że pokonanie USA oznaczałoby koniec wojny oraz wzmocnienie pozycji Cesarstwa w Osi. Dopytywał się wielu szczegółów, przedstawiał swoje pomysły i koncepcje, które mimo jego wielkich chęci niejednokrotnie były odrzucane. Po przeanalizowaniu planów zatwierdził je mówiąc przy okazji „Jeżeli to co mi przedstawiliście uda się, zostaniecie zapisani na kartach historii nowych Włoch, złotymi literami” .

Tak nie wiele a zarazem tak wiele.​

Amerykanie jednak mimo początkowych sukcesów nie chcieli łatwo oddać swojej ziemi. Po zaciekłych walkach i dużych stratach po obu stronach, dopiero 03.02.1946 Włosi mogli powiedzieć że plan zatwierdzony w połowie grudnia został wykonany. Przejęto wszystkie obszary a w niektórych miejscach nawet więcej niż planowano. Jednak było to możliwe tylko dzięki coraz to nowszym oddziałom przesyłanym z Bermudów na kontynent oraz Imperial Marine, która broniła transportów na wszystkich etapach podróży. Kolejny rok wojny ukazywał wciąż rosnącą potęgę Cesarstwa.

Nie jest źle.​

Imperial Marine wcale nie maiła łatwego zadania związanego z osłoną transportowców. Do początku lutego stoczono dziesiątki bitew a ich rezultatem były ogromne straty w US Navy. Flota Stanów Zjednoczonych od początku lutego straciła dwadzieścia dwa okręty, w tym aż pięć ciężkich lotniskowców, jeden lekki lotniskowiec oraz krążowniki i flotylle niszczycieli. Włosi mieli znacznie więcej szczęścia niż amerykańscy marynarze. Cesarstwo nie straciło żadnego okrętu choć niejednokrotnie niektóre wracały do baz podziurawione, z zniszczonymi niektórymi przyrządami, osmolone po pożarach które na nich wybuchały i co najgorsze bez części załóg.

Jedna z ofiar Imperial Marine​

Pełna lista ofiar​

W styczniu do Cesarza przybył jeden z przedstawicieli projektów, które zostały zlecone włoskim i nie tylko zespołom badawczym. Był bardzo podekscytowany czego w pierwszej chwili Mussolini nie mógł zrozumieć dopiero gdy ten wytłumaczył w jakiej sprawie przyszedł entuzjazm udzielił się również Benito. Wiadomością, która wywołała takie reakcje u obu Włochów były plany przedstawiające model samolotu z grup pokładowych lotniskowców wyposażonego w napęd odrzutowy. Były to tylko plany, jednakże dzięki nim można było przystąpić do badań nad nowymi samolotami a potem rozpocząć ich produkcję. Ten nie wątpliwie duży przełom mógł pomóc zatrzeć braki pomiędzy nowoczesnymi lotniskowcami US Navy a starszymi Imperial Marine.

Zrobiliśmy pierwszy krok teraz trzeba zrobić następne.​

Na wieść że Włosi coraz lepiej radzą sobie w Ameryce Północnej Hitler był w szoku, do tej pory mimo wielu zwycięstw nie uważał Włochów za naród , który byłby w stanie przeprowadzić tak dużą operacje samemu. Zwołał w tej sprawie swoich głównych dowódców aby ci wypowiedzieli się na temat „ Czy pomóc Włochom, czy też nie ?”. Rozmowy długie i wielokrotnie przerywane. Jedni twierdzili że Rzesza powinna pomóc aby pokazać że jest dobrym sojusznikiem oraz ze względów propagandowych. Inni mówili że Kriegsmarine nie jest w stanie osłaniać konwojów i że w przypadku nie powodzenia operacji istnieje duże ryzyko utracenia wielu dywizji. Adolf po długich rozmyśleniach zdecydował się wysłać Włochom kolejne projekty badań ale nic poza tym.

Chociaż tyle.​

Do lutego ukończono wiele projektów. W tym również na nowy sprzęt dla piechoty. Prace przy nim ułatwiło wyposażenie zdobyte na Amerykanach, które zostało praktycznie od razu przesłane do Włoch aby tam poddano je analizie i opracowano włoskie odpowiedniki. Gdy pracy zostały ukończone od razu przystąpiono do modernizacji wojska.

Postęp w wielu dziedzinach.​

=====================================================================================
Mam nadzieje że się podoba i że nie powiecie że nic się nie dzieje. Przepraszam za tak długą przerwę ale niestety miałem urwanie głowy w szkole i nie miałem czasu nic napisać. Następny odcinek nie wiem kiedy będzie ale postaram się jak najszybciej.

 

Odcinek XLII
Ostatni wielki spektakl cz.2
"Przygotowanie terenu do ofensywy."
03.02.1946 – 13.03.1946​

​

Włochy i ich sojusznicy 03.02.1946​

Po opracowaniu nowego sprzętu dla piechoty rozpoczęła się wielka modernizacja. Włosi chcąc jednak nie dać czasu Amerykanom na zorganizowanie silnej obrony postanowili uderzyć pod Richmond. Dzięki dużej mgle i atakowi w nocy 03.02.1946 cesarscy żołnierze zaskoczyli oddziały US Army i w krótkiej bitwie pokonały je stając tym samym u bram Waszyngtonu. Główne dowództwo Stanów Zjednoczonych dwukrotnie planowało wyprzeć Włochów z tych pozycji lecz gdy to się nie udało zarządzono ewakuację miasta. Była ona nie potrzebna, ponieważ mieszkańcy sami zaczęli uciekać gdy tylko rozniosła się wiadomość o porażce pod Richmond.

Prędkość, siła ognia i zaskoczenie to podstawa tej i wielu innych bitew​

Okres od lutego do połowy marca obfitował w walki obu amii na wszystkich frontach. Jednak jedną z najważniejszych bitew frontu południowego była bitwa o Jacksonville gdzie do walki stanęło dziewiętnaście dywizji cesarskich w tym między innymi Legion Cavour oraz siedem amerykańskich. Mimo przewagi liczebnej Włosi nie mogli początkowo przebić się przez obronę jankesów. Powodem były między innymi mokradła oraz nie najlepsze zorganizowanie oddziałów faszystowskich. Walki trwały prawie dwie doby a ich efektem były olbrzymie straty po obu stronach oraz pokonanie dywizji Alianckich.

Włoscy żołnierze nie zginęli na darmo.​

Te dwie duże bitwy zadecydowały o dalszych sukcesach Włochów na obu frontach – północnym i południowym. Zajęto wiele punktów oporu wroga, między innymi Atlantę, Baltimore czy na przykład Louisville. We wszystkich tych miejscach żadna ze stron nie chciała dać za wygraną. Jednak to Amerykanie zawsze musieli uznać przewagę Włochów nad nimi.

Martwy żołnierz Amerykański w dzielnicy francuskiej w Atlancie.​

13.03.1946 Mussolini odbył naradę z naczelnym dowództwem, które złożyło mu raport z sytuacji na froncie. Przedstawiała się ona bardzo obiecująco. Włosi byli cały czas w ofensywie a po zajęciu Baltimore udało im się okrążyć stolice USA wraz z znajdującymi się tam oddziałami wroga. Na południu po ciężkich walkach front się ustabilizował co pozwoliło żołnierzom odetchnąć a dowództwom sporządzić dokładne raporty o stanie osobowym oraz potrzebach poszczególnych oddziałów. Przedstawiono również plan odcięcia Aliantów w Dover oraz zakrojoną na szeroką skale ofensywę na froncie południowym, które jeżeli wszystko poszłoby zgodnie z założeniami mogła się zakończyć przejęciem cennych pod względem surowców terenów nad Zatoką Meksykańską oraz zniszczeniem nawet piętnastu dywizji wroga. Cesarz po wysłuchaniu wszystkich pomysłów, złożył podpis na odpowiednich dokumentach i zakończył zebranie.

Linia frontu oraz plany naczelnego dowództwa.​

Hitler widząc że dzięki temu że Mussolini walczy w Ameryce on może się w spokoju rozwijać postanowił podpisać z Benito kolejną umowę na wymianę technologiczną. W Rzymie gest Niemiec przyjęto z zadowoleniem. Jednak po dłuższym zastanowieniu się okazało się że nowe plany nie były Włochom praktycznie do niczego potrzebne. Zawierały one projekt bombowca okrętowego z napędem turboodrzutowym, problem polegał na tym że Cesarstwo nie prowadziło badań nad tego typu projektem ani też nie planowało prowadzić.

Szkoda że nie dali czegoś lepszego.​

Pod koniec lutego W cesarskich stoczniach ukończono budowę dziesięciu nowych lotniskowców. Ich ukończenie znacząco wzmocniło siły Imperial Marine mimo że nie nie mogły one jeszcze wyruszyć na łowy z powodu braku okrętów osłony. Jednak jak te zostaną zbudowane nowa flota będzie mogła zacząć działać. Jednak do tego czasu powstał mały problem natury czysto papierkowej. Nazwy pływających lotnisk zawierały pozostałość jeszcze po Regia Marine czy prefiks „RM” a marynarka wojenna cesarstwa miał mieć „IM”. Po ustaleniach jak wybrnąć z tego „problemu” ustalono że do czasu pierwszego bojowego rejsu nazwy pozostaną bez zmian. Dopiero w momencie gdy wypłyną one na patrole bojowe nazwy zostaną zmienione.

Nasza nowa chluba.​

Do początków marca ukończono dwa kolejne projekty z, których najważniejszym była nowa organizacja logistyki, ponieważ front w Ameryce Północnej ujawnił znaczące braki w tej dziedzinie. Długie linie zaopatrzenia jakie powstały w wyniku podbijania Afryki czy ZSRR spowodowały że do walczących bądź strzegących granic oddziałów docierało zaledwie jakieś 75-80% zaopatrzenia. Reszta ginęła przechwytywana przez partyzantów bądź była kradziona przez zaopatrzeniowców, którzy to następnie sprzedawali wszystkim, którzy chcieli kupić. Nowy organizacja usprawniła zarządzanie wszystkimi konwojami oraz znacząco ukróciła kradzieże.

Czas na następne projekty.​

====================================================================
I jak wam się podoba ten odcinek. Głównie chodzi mi o to wasze opinie na temat tekstu. Czy jest dobrze czy nie no i czy da się przeczytać.

 

Odcinek XLIII
Ostatni wielki spektakl cz.3
"Stolica jest nasza"
13.03.1946 – 05.05.1946​

​

Włochy i ich sojusznicy 13.03.1946​

Od połowy marca włoskie siły rozpoczęły przygotowania do operacji „Lew”. Jej celem było w krótkim czasie zajęcie stanów: Alabama i Floryda. Gdyby plan się powiódł możliwe by było skrócenie frontu oraz przegrupowanie sił, tak aby wzmocnić niektóre dość słabo chronione jego odcinki. Po prawie dwóch tygodniach odpoczynku włoscy chłopcy znów mieli pokazać na co ich stać. Dzięki dobremu wywiadowi oraz ludności cywilnej, która ku zaskoczeniu Włochów zaczęła im niejednokrotnie pomagać znali oni skład oraz przygotowanie Amerykanów w tym rejonie działań. 19.03.1946 cesarscy żołnierze zaatakowali Aliantów pod Mobile. Była to pierwsza bitwa a zarazem sprawdzian dla nowego sprzętu piechoty. Wszystkie modernizacje i zmiany okazały się przydatne. Wróg szybko został wyparty z zajmowanych przez niego pozycji.

Niezły początek.​

Niestety do Mobile wkroczyły jedynie trzy dywizje piechoty oraz Legion Sulla. Gdy tylko dowiedział się o tym amerykański dowódca – Generał Patton, rozkazał zamiast się wycofywać na wyżej upatrzone pozycje przypuścić kontratak. Przystąpiło do niego dziesięć dywizji piechoty. Włosi nie byli w stanie odeprzeć tej kontry dlatego też nie chcąc tracić na darmo ludzi Generał broni Battisti nakazał odwrót. Fakt nie utrzymania Mobile pokrzyżował Włochom plany odcięcia wojsk US Army na Florydzie.

Odwrót to była konieczność.​

Porażka zawsze jest trudna do przełknięcia dlatego tez cesarskie dowództwo chcąc szybko odwrócić uwagę od niej rozkazało atak na Tallahsse. Było to małe miasteczko, które osłonięte było od linii frontu gęstym lasem. To właśnie w tym lesie Amerykanie zorganizowali obronę. Wiedzieli oni że jeżeli się nie utrzymają to zabudowania miejskie są zbyt małe aby skutecznie zatrzymać nacierających w stronę wybrzeża Włochów dlatego też dostali rozkaz obrony za wszelką cenę, ponieważ gdyby Cesarstwu udało się przebić się przez las i zająć miasto Floryda straciłaby jedyną drogę zaopatrzenia lądem. Bitwa rozpoczęła się 24.03.1946 o 6:00 nad ranem. Doskonale okopani żołnierze Stanów zjednoczonych stawiali wręcz szaleńczy opór. Jeden z cesarskich żołnierzy napisał w swoim dzienniku:

„W takiej bitwie jeszcze nie brałem udziału. Uderzyliśmy pewni siebie i przekonani że szybko bitwa się zakończy a tu niespodzianka. Gdy ruszyliśmy do natarcie odezwały się ich karabiny maszynowe poustawiane w takich zakamarkach że myśleliśmy że są ich setki. Biegłem zaraz obok Marcello gdy ten nagle padł. Mimo gwiżdżących nad głową kul zatrzymałem się i popatrzyłem na niego. Jego twarz zamarła z nienaturalnym uśmiechu jakby cieszył się że nie musi dalej walczyć. Po chwili osłupienia ruszyłem dalej. Wstąpiła we mnie jakaś dzika bestia, którą puszczono ze smyczy. Wskoczyłem do jednego z okopów. Znajdywali się tam dwaj amerykańcy bez wahania pociągnąłem za spust. [..]Gdy bitwa się skończyła wróciłem do Marcello zabrałem jego list do matki, zamknąłem oczy i pomodliłem się. To było wszystko co mogłem dla niego zrobić.”

Po zajęciu Tallahsse wojska cesarskie uderzyły na Tampa. Tu też bitwa była ciężka Jednak dzięki uporowi Włochów i ona zakończyła się sukcesem. Dzięki tym dwóm zwycięstwom, porażka pod Mobile została puszczona w niepamięć a jeden z podstawowych celów ofensywy wykonany. Duża ilość Amerykańskich żołnierzy została odcięta. Teraz pozostało jedynie zakończyć istnienie tego kotła. 29.03.1946 tego zadania jako pierwszy podjął się Generał broni Ambrosio, niestety włoscy żołnierze byli zbyt zmęczeni aby być w stanie tego dokonać dlatego też pierwsza próba niszczenia kotła zakończyła się nie powodzeniem.

Kolejna porażka. Nie za dużo ich ostatnio?​

Włoskie dowództwo rozumiejąc że na razie nie jest w stanie zająć całej Florydy rozkazało swoim oddziałom przejść do całkowitej defensywy. Wszystkie dywizje okopały się i czekały na amerykańskie próby wydostanie się z okrążenia. Tych nie było za wiele dlatego też cesarscy żołnierze wreszcie mogli odpocząć. Ich koledzy walczący na północy nie mieli tak dobrze. Po nie całych trzech tygodniach oblegania Waszyngtonu wydano rozkaz zajęcia miasta. Do odparcia Włochów Amerykanie mieli zaledwie trzy dywizje co mimo dobrej motywacji nie mogło się równać z prawie trzy razy większą siła ognia. Walki były zażarte ale po czterech dniach miasto padło a ostatni żołnierze Alianccy złożyli broń. Zajmując stolicę USA Włosi nie tylko zyskali dobrą kartę przetargową w razie ewentualnych rozmów pokojowych ale co ważniejsze dla ich gospodarki, olbrzymie składy materiałów poczynając od stali a kończąc na ropie i węglu.

Padła stolica, padnie i kraj.​

Pod względem strategicznym zajęcia Waszyngtony nie było olbrzymim osiągnięciem. Było to kolejne miasto na liście zdobytych. Jednakże pod względem propagandowym był to sukces nad sukcesami. Rozsławiono oddziały zdobywające miasto do tego stopnie że inne dywizje chciały udowodnić że nie są gorsze. Gdy 05.04.1946 wprowadzono w życie plan ofensywy którego celem miało być przesunięcie frontu południowego dalej na zachód, morale w oddziałach sięgało zenitu. Dzięki skoordynowanym atakom i dobremu zaopatrzeniu Włoscy dowódcy nie tylko zajęli obszary, które zakładała operacja ale i uderzyli na Biloxi. W pierwszej chwili głównodowodzący chcieli przerwać atak ale po przeczytaniu meldunków że Amerykańska obrona się załamuje postanowiono utrzymać natarcie. Po zakończeniu walk jeden z atakujących dowódców powiedział:

„Na początku nie sądziłem żeby nasza inicjatywa odbiła się pozytywnym echem w sztabie. Na szczęście myliłem się.”

Własną inicjatywę, jeżeli jest słuszna należy chwalić.​

W czasie walk w stanach Hitler podpisał z Mussolinim kolejną umowę na wymianę technologiami. Włochy dostały od Rzeszy plany dwóch cennych projektów. Pierwszym był nowoczesny szpital polowy. Postanowiono natychmiast zająć się wdrażaniem tego projektu w życie, ponieważ życie każdego z włoskich żołnierzy było na wagę złota. Drugim projektem była nowe systemy produkcji zborze oraz innych uprawa. Mimo że był to również bardzo ważny ze względu aby armii nie doskwierał głód projekty jego przystosowanie i rozpowszechnienie w rolnictwie postanowiono odłożyć w czasie.

OK!​

Wymiana technologiczne nie była jedyną sprawą poruszaną przez Hitlera w rozmowie z Mussolinim przy spotkaniu obu przywódców. W czasie rozmów kanclerz Rzeszy poinformował cesarza o tym że Wehrmacht przekroczył granice ZSRR i że rozpoczęła się ostateczna krucjata przeciwko komunizmowi. Na tę wiadomość Mussolini pobladł aby chwilę później zrobić cię cały purpurowy od wściekłości. Cesarstwo na wojnę z USA zabrało większość dywizji z Europy w tym z granicy z Związkiem Radzieckim i nie było w stanie odeprzeć ewentualnego kontrataku ruskich. Nikolay Shvernik wiedząc o tym postanowił zaatakować na słabszego wroga a silniejszego chamowaci ile się da. Dlatego też amia ZSRR zaatakowała nieliczne odziały włoskie w Kazachstanie w czasie gdy Niemcy Zajmowali Ural.

Jeszcze tylko tego nam brakowało.​

Wojna na dwa fronty zmusiła naczelne dowództwo do zapoznania się z sytuacją. Na pierwszy ogień poszły Stany Zjednoczone gdzie było coraz lepiej mimo ze nie udało się zlikwidować otoczonych na Florydzie dywizji. Drugi pod nóż poszedł nowy front wschodni. Tam sytuacja przedstawiała się nie najlepiej. Rosjanie dzięki przewadze liczebnej pokonywali pojedyncze dywizje Włoskie. Na szczęście cesarz objął dowództwo nad wojskami państw bałkańskich, które od razu skierował na front wschodni. Dla dodatkowego wzmocnienia obrony i myślenia o ewentualnym ataku zatwierdzono projekt sformowania sześciu dodatkowych dywizji piechoty. Niestety na dywizje sojuszników jak i na nowo sformowane trzeba było czasu a Włosi nie mieli go za dużo.

Sytuacja przedstawia się obiecująco.​

Nie jest dobrze ale też nie jest tragicznie.​

Działanie w Ameryce Północnej zaowocowały przechwyceniem dużej ilości sprzętu amerykańskiego. To pozwoliło Włochom na opracowanie swoich odpowiedników oraz sprawdzeniu słabych punktów wrogiego wyposażenia. Po wielu dniach badań prób i testów ukończono prace nad nowymi działami dla brygad artylerii oraz dział przeciw pancernych. Unowocześniono oraz poprawiono kilka części pojazdów, których używały dywizje zmechanizowane. Nowe wozy miały zapewnić lepsza ochronę załóg oraz większe straty w szeregach wroga.

OK!​

====
Powróciłem pod dość długiej przerwie. Jak wam się podoba? Mam nadzieje że chociaż troszkę. Co do eventów to tak jak mówiłem wcześniej część sam napisałem, cześć zrobiły osoby z forum, które o to poprosiłem a większość jest z eventów Cristiano. Ikonki to tak jak podał MenEl i kilka swoich oraz od MarekR

 

XLIV
Ostatni wielki spektakl cz.4
"40:0"
05.05.1946 – 27.06.1946​

​

Włochy i ich sojusznicy 05.05.1946​

Włoskie oddziały na Florydzie po przejściu do defensywy miały wreszcie czas aby odsapnąć, zorganizować się oraz w miarę możliwości uzupełnić. To ostatnie było najtrudniejsze. Zasłużeni weterani, którzy niejednokrotnie pamiętali kampanie na Bałkanach czy Afryce o Związku Radzieckim nie mówiąc często nie chcieli zapoznawać się z nowymi żołnierzami oddziałów co wytwarzało zbędne podziały na doświadczonych i żółtodziobów. Podziały te były od zawsze i nie można było się ich pozbyć. Włoskie dowództwo jedyny co mogło zrobić to mieć nadzieje że jak dojdzie do walki z wrogiem znikną podziały i wszyscy będą walczyć jak jeden mąż. 05.05.1946 miało się okazać czy ich nadzieje nie były przypadkiem płonne. To właśnie na ten dzień wyznaczono datę ataku na Miami. Było to największe miasto znajdujące się na amerykańskiej części Florydy. Liczyło ponad 300 000 mieszkańców i było bronione przez dziewięć dywizji Amerykańskich. Włosi wiedzieli ze jeżeli chcą zniszczyć kocioł na Florydzie muszą za wszelką cenę zająć tą aglomerację i port, który się w niej znajduje. Atak nastąpił zgodnie z planem o 21:00 co miało ułatwić wojskom włoskim zaskoczenie przeciwnika. Mimo dużych zabudowań miejskich i mokradeł, które znajdowały się wokół miasta Włosi po trzech dniach nieprzerwanych walk wyparli Amerykanów pozbawiając tym samym zaopatrzenia odciętym oddziałom. Bitwa upewniła włoskie dowództwo w fakcie że żołnierze na polu walki nie patrzą na to z czy ktoś z ich prawej jest doświadczony czy nie.

Koniec kotła jest bliski.​

Po zajęciu Miami w włoskim sztabie pojawiły się dwie koncepcje dalszych działań na Florydzie. Po długich debatach w, których ścierały się dwie opcje. Jedna mówiąca że należy jak najszybciej uderzyć na ostatni bastion amerykanów na Florydzie- Orlando aby wycofujący się z Miami Alianci nie zdołali wesprzeć obrony tego miejsca. Druga natomiast przekonywała aby na razie wstrzymać z atakiem do czasu zorganizowania się oddziałów aby atak był przeprowadzony na najwyższym poziomie co w połączeniu z brakiem zaopatrzenia ze strony wroga da szybki i łatwe zwycięstwo. Głównodowodzący tym odcinkiem frontu Umberto Principe di Piemonte po długich przemyśleniach wydał wojskom rozkaz okopania się i czekania na ewentualne ataki wroga. W tym samym czasie na zachodzi u ujścia rzeki Missisipi stoczono bitwę, której celem było wyparcie wroga z jej prawego brzegu.

Jedno z wielu mniejszych zwycięstw.​

Po ośmiu dniach odpoczynku Włosi zaatakowali na Orlando. Zepchniętymi i odciętymi wojskami amerykańskimi dowodził generał Marshall, który już nie raz próbował przełamać pierścień, który zaciskał się coraz ciaśniej wokół jego ludzi. Bitwa ku zaskoczeniu Włochów nie trwała długo. Możliwe że przyczyną było dobra rozpoznanie jakie poczyniono przed bitwą, a może Amerykanom brakowało zapału do walki. Jedno jest pewne po dwóch dniach walk ostatnie okrążone oddziały złożyły broń. Faszyści odnieśli swoje największe zwycięstwo na Aliantami w historii. Włoskie dowództwo miało nadzieje że uda mu się uchwycić głównodowodzącego obroną Marshalla, niestety ten zdołał uciec.

To musi być cios dla Stanów.​

Spektakularne zwycięstwo na Florydzie rozniosło się szerokim echem po całym froncie. Wszyscy dowódcy wiedzieli ze teraz znaczna część włoskich dywizji zostanie skierowana na inne odcinki frontu aby wesprzeć tam obronę bądź wspomóc atak. Dzięki dobrze rozwiniętej infrastrukturze jaka znajdowała się zna zajętym przez Włochów wybrzeżu transport wojsk nie był ani długi ani trudny. Mimo to wszystkie oddziały liniowe musiały odczekać swoje aż przyjedzie wsparcie, które ich wesprze. Po blisko dwóch tygodniach od wielkiego zwycięstwa wszyscy byli na swoich miejscach, przygotowani na wszelką ewentualność, czekając na rozkazy. Jako pierwsze dostały je wojska znajdujące się nie daleko Memphis. Wytyczne brzmiały, krótko :

„Uderzyć na wroga znajdującego się w Memphis. Opanować miasto i lotnisko. W miarę możliwości zadać jak największe straty przeciwnikowi redukując do minimum swoje. [...]Rozkaz ma zostać wykonany.”

kolejne zwycięstwo na naszej liście.​

Ta na pozór niewielka bitwa, jedna z wielu jakie stoczono w tym czasie, była początkiem zakrojonej na szeroką skalę operacji. Jej celem było zadanie amerykanom kolejnych poważnych strat. Planowano utworzyć kocioł niedaleko Greenville, gdzie amerykanie w momencie ataku na Memphis, trzymali zaledwie sześć dywizji, jednakże zlikwidowanie ich znacząco uszczupliłoby siły wroga na tym odcinku frontu. Gdy Włosi prowadzili ataki na skrzydłach obrony Greenville w samym miasteczku siły Aliantów wzrosły do jedenastu dywizji w tym pancernych oraz zmechanizowanych. 17.06.1946 kocioł zamknięto uniemożliwiając ucieczkę jakiejkolwiek jednostce. Nie tracąc czasu już następnego dnia to jest o 18.06.1946 o godzinie 18:00 Włosi przystąpili do ataku na otoczone wojska wroga. Dzięki zaskoczeniu oraz szybkiemu natarciu Amerykanie poddali się po ośmiu godzinach walk.

Kolejne wielkie zwycięstwo.​

Dzięki tej wygranej stan armii amerykańskiej w ciągu nie całych dwóch miesięcy zmniejszył się o prawie czterdzieści dywizji. Tak poważna strata musiała się odbić na morale żołnierzy wroga oraz na opnij publicznej. Głównodowodzący siłami lądowymi, szczęśliwie dla amerykanów zbiegły z kotła na Florydzie George C. Marshall o raz szef sztabu Douglas MacArthur dokonali ogromnego przetasowania w szeregach kadry oficerskiej. Wielu generałów zostało odsuniętych z stanowisk za „ brak zdecydowania w walce z wrogiem”, inni, którzy zachowali swoje stanowiska czuli że każdy patrzy im na ręce więc bali się podejmować jakiekolwiek decyzje. W rezultacie takie działania nie przyniosły żadnych pozytywnych efektów o czym miano się przekonać już w czasie zbliżającego się lata. Coraz częściej na ścianach budynków nie wisiały plakaty zachęcające do wspierania wysiłku w walce z wrogiem lecz krytykujące lub ukazujące w krzywym zwierciadle poczynania dowództwa armii USA.

Jeden z wielu plakatów ukazujący niezadowolenie Amerykanów.​

27.06.1946 front w Ameryce północnej przedstawiał się bardzo obiecująco. Włosi posiadali większość wschodnich stanów oraz nie przerwanie napierali na zachód. Wzięto do niewoli czterdzieści dywizji i przygotowywano kolejną ofensywę, której efektem, przy sprzyjających warunkach mogło być pojmanie kolejnych kilkunastu. Ogólnie sytuacja była nie najgorsza i napawała optymizmem.

może być tylko lepiej.​

Na wschodzi też było nie najgorzej. Rosjanie mimo początkowych sukcesów zatrzymali swoją ofensywę bojąc się że Niemcy, którzy zajęli znaczną część Uralu rozleją się po stepach wchodu. To pozwoliło Włochom na zreorganizowanie sił na wschodzi. Wycofano się na wyżej upatrzone pozycje. Z Bałkanów zmierzały dywizje sojusznicze a w zakładach zbrojeniowych ukończono produkcję sprzętu dla pierwszych trzech dywizji piechoty oraz dwóch pancernych, które początkowo miały zostać skierowane do Ameryki ale zmieniono kierunek ich podróży.

Nowe siły powinny znacząco utrudnić Rosjanom ewentualne ataki.​

Jednak dywizje wschodnie bo tak zaczęto nazywać te nowo powstałe oddziały, które od razy po sformowaniu miały zostać przerzucone na wschód ukończono formować. Do końca czerwca w włoskich stoczniach ukończono produkcję dwudziestu flotylli torpedowych niszczycieli. Ich zadaniem miała być ochrona dziesięciu nowoczesnych lotniskowców Imperial Marine. Zakłady zbrojeniowe mogły również pochwalić się wyprodukowanie czołgów, których ilość pozwoliła na powołanie do życia dodatkowych dwóch dywizji pancernych.

Lotniskowce mają już zapewnioną ochronę.​

Kolejne wsparcie naszych sił na zachodzie.​

W północnych Włoszech jedni z najwybitniejszych teoretyków wojennych opracowali po długich staraniach ogólne zasady koncentracji sił szturmowych. Zmieniono sposób w jaki do tej pory tego dokonywano oraz zaczęto kłaść jeszcze większy nacisk na wsparcie artyleryjskie. Ukończono również prace nad nowymi lekami oraz sposobami przeprowadzania operacji w warunkach polowych. To znacząco wpłynęło na zmniejszenie umieralności rannych oraz okresu w jakim dochodzili do siebie po odniesieniu ran.

To było nam potrzebne.​

====
Co wy na to?? Podoba się ?? Tak w woli ścisłości ten plakat to moja przeróbka. Mam nadzieje na opnie na jego temat.

 

Odcinek XLV
Ostatni wielki spektakl cz.5
„Polowanie”
27.06.1946 – 19.07.1946​

​

Włochy i ich sojusznicy 27.06.1946​

Sukcesy wiosennej ofensywy zachęciły Włochów do dalszego, nie przerwanego nacierania w kierunku zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych. Amerykanie tracąc w krótkim czasie ponad czterdzieści dywizji nie byli w stanie uzupełnić luk w linii frontu spowodowanych ich stratą. Cesarstwo wykorzystało to wprowadziło w życie operacje „Polowanie”. Jej celem miało być odcięcie i zniszczenie jak największej liczby dywizji. Pierwsza pod nóż poszła szesnasta dywizja piechoty morskiej znajdująca się w Nowym Orleanie. Włosi chcąc ją otoczyć musieli zając miasteczko Houston przez które przechodziła ostatnia droga ucieczki dla marines. Na datę ataku wybrano 4 lipca – Dzień Niepodległości. Do ataku poszły dwie dywizje w pełnym stanie osobowymi oraz z wysokim zorganizowaniem. Przeciwko nim Amerykanie byli stanie przeciw stawić jedynie nie pełną dywizje piechoty zmotoryzowanej. Dzięki mokradło jej główny atut czyli prędkość został zniwelowany i dlatego też bitwa nie było długa i przeciwnik musiał się wycofać.

kolejna dywizja otoczona. ​

Czekając aż na południu Włosi zajmą pozycje na północy zaatakowano Chicago zadając dotkliwe straty ósmej dywizji pancernej i zamykając kocioł pod Indianapolis. Było to kolejne zwycięstwo włoskich legionów. Wpłynęło ono na opnie niektórych dowódców w sprawie liczebności jednostek. Coraz więcej osób w sztabie uważało że te elitarne dywizji w końcu powinny być dywizjami nie tylko na papierze. Inni natomiast uważali że skoro sobie tak dobrze radzą jako brygady to po co to zmieniać. Tego rodzaju dyskusje nie dało jednoznacznego rozstrzygnięcia sytuacji co odwlekło podjęcie ostatecznej decyzji.

Domknęliśmy już drugi kocioł.​

Zajęcie Chicago było ostatnią fazą zamykania kotła pod Indianapolis. Znajdowały się tam zaledwie dwie dywizje piechoty ale w obecnej sytuacji amerykanom potrzebna była każda jednostka. Otoczenie jakiejkolwiek oznaczało jej kapitulacja w najbliższym czasie. Chcąc temu zaradzić U.S. Army musiałaby przeprowadzić kontratak na co nie miała ani ludzi ani środków. Już następnego dnia po wkroczeniu do Chicago o godzinie dwudziestej przystąpiono do natarcia na okrążonego wroga. Bitwa zakończyła się się po nie całych pięciu godzinach walk po tym jak jeden spod oddziałów 52a Divisione „Torino” szybkim natarciem dosłownie wjechał do sztabu Amerykanów. W tym samym czasie gdy na północy likwidowano kocioł, na południu przygotowania do zajęcia Nowego Orleanu były na ukończeniu. Siedem godzin po włoskim sukcesie przy granicy z Kanadą cesarskie wojska rozpoczęły szturm na miasto i wzięły do niewoli szesnastą dywizje piechoty morskiej. Wsławionej w bojach nad Zatoką Meksykańską.

3-0 dla nas​

Włosi jednak nie zamierzali poprzestać na dwóch dywizjach piechoty oraz zdziesiątkowanej dywizji piechoty morskiej. Wręcz przeciwnie, operacja „Polowanie” nabierała dopiero rozpędu. Wykorzystując lukę w dziurawej linii obrony amerykańskiej uderzyli jednocześnie na Fort Smith oraz Kansas City. Szybkim natarciem wojsk zmechanizowanych przy wsparciu piechoty okrążono Springfield w którym znajdywały się świeżo sformowane i skierowane na front dywizje Aliantów. Wzięcie ich do nie woli, mimo że miały całkiem wysoką organizację oraz stan osobowy nie było dla cesarskich żołnierzy wielkim problemem. Dzięki wsparciu artyleryjskiemu oraz doświadczeniu bitwa trwała kilka godzin i obyła się bez większych strat po stronie Włochów.

Coraz więcej jeńców. Co by z nimi zrobić?​

Po tym sukcesie operacja zaczęła zbliżać się do końca. Amerykanie nie mieli już większych skupisk swoich dywizji a te które pozostały były w takim stanie że ewentualna próba otoczenia którejś z nich przysparzała więcej problemów niż jej frontalne zakatowanie i zmuszenie do odwrotu. Dlatego też postanowiono na koniec operacji zlikwidować siły amerykańskie, które były przyparte do granicy Kanadyjskiej na północ od Nowego Yorku w mieście Plattsburgh. Było to głównie pospolite ruszenie zmobilizowane jeszcze gdy planowano odbić Waszyngton oraz dywizja piechoty. Włosi mimo że mogli, przez bardzo długi czas nie atakowali obawiając się że Eisenhower przekroczy granice z Kanadą i ucieknie z potrzasku. Jednak po tym jak Alianci podzieli się na dwa mniejsze sojusze, jeden pod przewodnictwem USA jednoczący praktycznie całą Amerykę Południową z dobijanym kolosem zwany Organizacją Narodów Walczących oraz na Aliantów czyli państwa walczące pod przywództwem Wielkiej Brytanii, problem przekroczenia granicy rozwiązał się. Oba sojusze były nastawione do siebie wrogo dlatego też Kanada nie pozwoliła Amerykanom na uniknięcie zagłady. 15.07.1946 o 17:00 rozpoczął się włoski atak. Dobrze przygotowana obrona zaskoczyła Włochów zadając im w pierwszych dwóch godzinach straty cięższe niż się spodziewali. Dowództwo nie miało jednak zamiaru przerwać natarcie i już następnego dnia Eisenhower podpisał akt kapitulacji swoich sił.

Kolejne cztery dywizje na naszym koncie.​

Po wzięciu do nie woli tylu dywizji włoska ofensywa dobiegła końca. Stoczono co prawda jeszcze wiele bitew do połowy lipca lecz wszystkie one były raczej spychaniem przeciwnika niż zadaniem mu ciężkich strat. Jedną z takich bitew było starcie niedaleko Omaha, miasta w którym znajdowało się lotnisko z którego startowały samoloty utrudniające zaopatrywanie wojsk na tym odcinku frontu. Do ataku przystąpiły dwie dywizje zmechanizowane wspierane ogniem artylerii oraz brygadą saperów z dywizji sztabowej. To dzięki temu wsparciu włosi w miarę możliwości szybko przeprawili się przez rzekę i uderzyli na broniących się Amerykanów.

Wielkie zwycięstwa to szereg małych wygranych.​

Dzięki dobrze zaplanowanej i perfekcyjnie przeprowadzonej ofensywie włosi przesunęli front o całe setki kilometrów, Amerykanie stracili sporo wojska a sojusz Wielkiej Brytanii i USA rozpadł się na dwa mniejsze. Przyszłość dla Włochów w Ameryce klarowała się bardzo przejrzyście. Praktycznie nic nie mogło ich zatrzymać przed zajęciem większości kontynentu. Sprawę dodatkowo ułatwiał akt że na Wschodzie Rosjanie zatrzymano a front zamarł.

Na podbój dzikiego zachodu!​

Kiedy w Stanach próbowano na szybko formować nowe dywizji mogące zatrzymać Włochów w Rzymie na spokojnie ukończono projekt włoskiego rakietowego myśliwca przechwytującego. Od razu rozpoczęto program modernizacji lotnictwa myśliwskiego do poziomu nowych maszyn.

O tak.​

==
Co wy na taki rozwój wypadków. Teraz już nie planuję kotłować. Chce ich spychać aż do Pacyfiku. Wytykajcie wszelakie błędy zależy mi aby się ich pozbyć.

 

Odcinek XLVI
Ostatni wielki spektakl cz.6
„Północna ofensywa”
19.07.1946 – 03.10.1946​

​

Włochy i ich sojusznicy 19.07.1946​

Sukces operacji „Polowanie” oraz zwycięstwa na całej długości frontu zaowocowały rozentuzjazmowaniem w armii cesarskiej i „depresją” w obozie wroga. USA straciło około 80-90% całej armii nie zadając Włochom praktycznie żadnych poważnych strat dlatego też obawiano się kolejnej letnie ofensywy faszystów. Jednak tu z „pomocą” przyszła Kanada, która pod naciskiem Wielkiej Brytanii zaatakowała pozycje włoskie na północy. Włosi natychmiast główną uwagę skierowali na ten odcinek frontu. Po kilku przegranych bitwach front wreszcie zamarł dając tym samy czas żołnierzom Mussoliniego na przygotowanie się do ofensywy. Postanowiono zaatakować pozycje Kanadyjczyków niedaleko Windsor. Nie było to korzystne miejsce do ataku, ponieważ z, której strony by nie zatakować zawsze trzeba było się przeprawiać przez rzekę. Na szczęście jakiś czas tamu aby nie było dziur w froncie skierowano tam dwie dywizje piechoty morskiej i to właśnie one miała być główną siłą nacierającą. Bitwa rozpoczęła się 26.07.1946 i nie przerwanie trwała do 28.07.1946. Przeciwnik został pokonany ale i cesarstwo zapłaciło krwią za to zwycięstwo.

Pierwsze zwycięstwo.​

Po tym zwycięstwie przeprowadzono dokładną analizę sił swoich i w miarę możliwości nieprzyjaciela. Wyniki były straszne. Wróg miał prawie o jedna trzecią więcej sił niż Włosi co nie napawało optymizmem. Nie można było dugo zwlekać z działaniami, ponieważ Kanadyjczycy mogli się domyśleć że ich przeciwnik nie jest w stanie zaatakować. Postanowiono przeprowadzić atak, którego celem miało być nie tyle odzyskanie utraconych terenów co pokazanie że włoska armia jest w stanie przeprowadzić kontratak a co za tym idzie nie będzie czekać wiecznie na działanie Aliantów. Miejscem atak było miasteczko Concord, gdzie znajdowało się lotnisko i niedziałające jak na razie zakłady lotnicze. Atak przeprowadzono dzień po zakończeniu działań niedaleko Widsor. Do ataku poszło osiemnaście dywizji z czego około tylko połowa miała zająć ośrodek miejski. Tak jak przypuszczano atak był kompletnym zaskoczeniem dla wroga dlatego też bitwa trwała tylko kilka godzin, zadano żołnierzom alianckim spore straty.

Kolejny sukces na nowym froncie.​

Wykorzystując czasową nie uwagę Włochów Amerykanie ukradkiem przeprowadzili brygadę pancerną przez linie frontu i tym samy chcieli rozpocząć działanie zaczepne połączone z atakami z linii frontu. Jednakże na wieść o tak zuchwałym ataku wroga włoskie dowództwo skierowało przeciwko niemu pięć dywizji w tym jeden z legionów. Przy takiej masie wroga amerykanie nie mieli szans i poddali się praktycznie bez walki. Tym samy USA straciło swoją ostatnią dywizję pancerną.

Nierozsądne działania będę tępione.​

Jeszcze tego samego dnia przed północą Włosi uderzyli na Flint gdzie w wyniku zwycięstwa pod Windsor zostało odciętych pięć dywizji piechoty Kanadyjskiej. Dowódca włoski nie zamierzał w tej bitwie oszczędzać ani ludzi ani sprzętu dlatego też do ataku na żołnierzy kraju liścia klonowego ruszyły wszystkie siły pod jego dowództwem. Bitwa nie była długa. Po zaledwie dwóch dniach od natarcie skapitulowały ostatnie oddziały wroga. Proporcja sił coraz bardziej przypominała 1:1 ale mimo to każda z stron miała jeszcze kilka atutów po swojej stronie. Włosi posiadali doświadczone jednostki, świetnych, znających się na swoim rzemiośle dowódców i nowoczesny sprzęt. Kanadyjczycy natomiast walczyli na swoim terenie, ich żołnierze byli uzbrojeni w równie dobry sprzęt i co najważniejsze nie brakowało im hartu ducha.

Włosi mistrzami okrążenia.​

Dotychczasowe zwycięstwa na froncie północnym oraz zniszczenie dywizji pod Flint utwierdziło Włochów w tym że mimo iż ich siły mimo że są mniejsze nadrabiają braki doświadczeniem i pomysłowością w wykonywaniu powierzonych celów. Po przeanalizowaniu sytuacji jak zaczęła się kształtować po pierwszym miesiącu sierpnia stwierdzono że najsłabszym punktem obrony Kanadyjczyków jest miasto Kingston gdzie znajdowało się zaledwie pięć dywizji piechoty. Naprzeciwko nich stało trzynaści w pełni przygotowanych, zaopatrzonych i gotowych do dalszych działań oddziałów włoskich. Główne natarcie miało ruszyć od wschodu gdzie płynęła rzeka. Ta naturalne przeszkoda miała „uśpić” czujność obrońców na tym odcinku frontu. Dwie godziny po rozpoczęciu się bitwy z Windsor miał rozpocząć się atak oskrzydlający, który według założeń nie miał napotkać większych sił wroga do czasu wkroczenia na przedmieścia miasta a dopiero po dokonaniu tego rozpocząć walki. Ich celem było odciążenie atakujących przez rzekę oddziałów, które mogły by przejść do pełnego przeprawiania się przez „strumień”. 20.08.1946 o godzinie 20:00 rozpoczął się atak. Tak jak przypuszczano Kanadyjczycy byli przekonani że wróg nie da rady przełamać obrony i nie rzucili do ataku wszystkich sił. To pozwoliła Włochom na opanowanie przyczółków i przegotowanie się do całkowitej przeprawy. Gdy obrońcy zrozumieli co się dzieje rzucili do ataku większość sił ale już dwadzieścia minut później z Windsor na pełnym gazie zaczęły nacierać wojska zmotoryzowane. Osłabienie sił na zachodniej części miasta w celu zniszczenia prób przeprawy na wschodzie pozwoliło cesarskim żołnierzom na szybkie przełamanie obrony i wkroczenie do centrum miasta. Po tak spektakularnym zwycięstwie Kanadyjczycy wycofywali się jak tylko mogli najszybciej.

Zaplanować działanie,[...] działać bezlitośnie, a potem iść spać [...]. ​

Kolejnym celem włoskiej ofensywy był Montreal. To właśnie tam wycofała się większość dywizji pokonanych 20.08.1946 pod Kingston. Włosi nie zamierzali nawet czekać na przybycie posiłków i już cztery dni później trzy dywizje piechoty zmotoryzowanej uderzyły na słabo zorganizowane wojska Kanadyjskie pokonując je w niecałe sześć godzin. W takim właśnie tempie włosi prowadzili swoją kolejną wielką krucjatę przeciwko Aliantom.

Kolejne strategiczne pozycje zajęte.​

Następnym celem włoskiego natarcia było Val d'Or gdzie nie znajdywała się żadna dywizja a zajęcie tego miejsca oznaczało praktycznie okrążenie kanadyjskiej stolicy – Ottawy. Na początku włosi byli zaskoczeni tak łatwym zwycięstwem jednak już następnego dnia po zajęciu tego miasteczka do ataku na zaledwie dwie włoskie dywizje zmechanizowane ruszyło aż szesnaście dywizji wroga. Przeciw takiej masie nawet najlepsi Włosi nie mogli nic poradzić i po zaledwie trzech godzinach to oni się wycofywali.

Raz na wozie raz pod wozem.​

Jednak zanim korytarz do Ottawy został utworzony Włosi przystąpili do ataku na miasto wiedząc że może to być jedyna szans na dwa sukcesy przy jednym ataku. Jednym byłoby zajęcia stolicy wroga, drugim natomiast zlikwidowanie kolejnych dywizji i co za tym idzie wyrównanie proporcji sił. Do ataku przystąpiono ostatniego dnia sierpnia o siódmej nad ranem. Jeden z żołnierzy w swoim dzienniku zapisał:

„Piękny mamy dziś poranek, właściwie to jeszcze nie dzień ale i nie noc. To taki specyficzny czas gdy dzień i noc jest jakby w jednym momencie. Całe pole przyszłej bitwy spowiła poranna mgła. Siedzę w okopie i jem. Pierwszy raz od jakiegoś czasu mogę powiedzieć że jest to coś zjadliwego. Wokoło mnie cisza, spokój ale już nie długo. Za pół godziny idziemy do ataku na to cholerne miasto. Wole nawet nie myśleć ilu ich tam jest. Grunt to skupić się na wykonaniu zadań, to jest najważniejsze.[...]No i koniec opisywania dnia. Jeszcze trzy minuty i ruszamy. Każdy przygotowany, wie co ma robić i jak się zachowywać. Mam nadzieje że będę mógł jeszcze zapisać kilka stron tego dziennika.”

Teraz już nasza ofensywa może rozwinąć się w pełni.​

Po zajęciu stolicy i utraceniu znajdujących się w niej siedmiu dywizji piechoty Kanadyjczycy stracili największy swój magazyn zaopatrzeniowy co znacząco zatrzymało ich działania ofensywne. Teraz dopiero Włosi rozpoczęli prawdziwą zabawę w kotka i myszkę. Kolejnym ich celem było Quebec City. Miasteczko ważne z kilku powodów. Po pierwsze znajdowała się tam przeniesiona z Ottawy stolica, po drugie był tam duży port oraz po trzecie lotnisko. Atak nastąpił szóstego września o dziewiętnastej. Mimo zaciekłej obrony Włosi roznieśli Kanadyjczyków w proch w nie całe sześć godzin.

Jedni idą na ilość, inni na jakość a ja lubię łączyć obie te rzeczy.​

W momencie gdy pokonywano wojska Aliantów pod Quebec City, włoskie siły wypierały wroga z północnych stanów i spychały go w stronę Halifaxu, gdzie ostatecznie stoczono bitwę dnia 02.10.1946. To właśnie nie daleko tej miejscowości do walki stanęło łącznie trzydzieści jeden dywizji z czego siedemnaście było włoskich. Naprzeciwko nich stanęło czternaście częściowo zdziesiątkowanych i słabo uzbrojonych dywizji kanadyjskich. Wbrew pozorom bitwa nie było krótka i trwała z przerwami prawie pięć dni. Zakończyła całkowitym zwycięstwem Cesarstwa. To właśnie po tej wygranej stosunek sił znów wynosił 2:1 z tą różnicą ze tym razem to Włosi mieli przewagę ilości, której wykorzystania nie zamierzali omieszkać a o czym przekonać się miała Kanada jeszcze przed końcem roku.

Wielki sukces Włochów​

Do trzeciego października pomimo dużych problemach ukończono formowanie pierwszych włoskich dywizji spadochronowych. Pierwsze plany utworzenia tego specjalnego rodzaju wojsk pojawił się już przed wojną, później opracowano nawet sprzęt oraz miejsce do treningu jednakże z momentem oficjalnego przyłączenia się Włoch do wojny projekt został zawieszony ze względu na inne, ważniejsze potrzeby. Dopiero w drugiej połowie 1946 pomysł reaktywowano. Mniej więcej od sierpnia zaczęto zbierać chętnych do skakania ze spadochronem a już od dwudziestego września rozpoczęto intensywne szkolenia. Na początku października dwie dywizje: 184a Divisione „Nembo”, oraz 80a Divisione „Spezia” uznano za sformowane. Cesarstwo jako drugie na świecie wprowadziło ten rodzaj wojsk do swojej armii. Wiadomo jednak że oddziały specjalne potrzebują specjalnego sprzętu. W przypadku spadochroniarzy tym sprzętem były transportowce z którym mogliby skakać podczas desantu dlatego też sformowano 39a Gruppo Trasporti na wzór 1a Squadrone Trasporti. Każdy z tych dywizjonów miał w razie czego przetransportować wyznaczoną mu dywizje w rejon działania.

Nowa chluba Cesarstwa.​

Do października skończono również formowanie kolejnych oddziałów wschodnich tym razem utworzono aż cztery dywizje piechoty zmechanizowanej oraz trzy „zwykłej”. Wszystkie one były posiadały brygady wsparcia artyleryjskiego. Dzięki tym nowym siłom Włosi kto wie czy nie będą mogli pomyśleć o kontrofensywie na wschodzie.

Wschód stanowi już coraz mniejsze zagrożenie.​

Okres „Ofensywy Północnej” był również ważny dla postępu technologicznego. Cały sprzęt jaki udało się zdobyć na Kanadyjczykach od razu odsyłano do Italii gdzie w centrach naukowych sprawdzano jego skuteczność, słabe i mocne punkty oraz możliwość „przystosowania” go dla armii cesarskiej. W ten właśnie sposób opracowano lepszy sprzęt dla nowo sformowanych dywizji powietrznodesantowych. Ich aktualny miał pozostać bronią ćwiczebną a nowy systematycznie zastępować stary. Udoskonalono również ekwipunek piechoty, która mimo stopniowego przestawiania się na wojska szybkie nadal stanowiła trzon włoskiej armii. Modernizacji uległy też bombowce okrętowe, którym dano lepszy, bardziej wytrzymały kadłub i co najważniejsze silniki turboodrzutowe.

Naszej armia jest coraz nowocześniejsza.​

=========================================================================
Moje pytanie do tego odcinak brzmi jak wam się podoba fragment „ z dziennika”? Zmienilibyście coś, dodali, wycieli? Walcie śmiało.

 

Odcinek XLVII
Ostatni wielki spektakl cz.7
„Koniec północnego wroga.”
03.10.1946 -08.12.1946​

​

Włochy i ich sojusznicy 19.07.1946​

Sukces „Północnej Ofensywy” doprowadził Kanadę do sytuacji bardzo podobnej w jakiej znajdowały się Stany Zjednoczone. Armia była w dużym stopniu zdziesiątkowana, morale spadały z każdym rozkazem wycofania się a na Anglię nie można było liczyć, ponieważ rząd w Londynie obawiał się wciąż desantu wojsk osi. Kanadyjczycy pozostali sami w walce z coraz to silniejszym wrogiem. Wróg ten planował zniszczenie kolejnych dywizji kraju liścia klonowego dlatego też 11.10.1946 Generał broni Ambrosio uderzył na Ridisson. Znajdowało się tam aż piętnaści dywizji wroga. Teren nie był zbyt korzystny do natarcia a na dodatek dowódca włoski objął dowodzenia nad znacznie większa armią niż był w stanie dowodzić. Skutki tego były łatwe do przewidzenia, pomimo początkowych sukcesów natarcie załamało się i obie strony okopały się.

Nie tym razem.​

W czasie gdy na północy front przesuwał się nieznacznie bądź zamarł, na zachodzie rozpoczął się istny rajd. Włoscy generałowie zaczęli się ścigać, który z nich zajmie kolejne duże miasto. Przyjmowano zakłady a chęć wygranej nad wrogiem, świadomość bliskiego końca wojny i możliwość szybkiego wzbogacenia się skutkowały bardzo dużą efektywnością włoskich oddziałów. 22.10.1946 włosi w sile ośmiu dywizji w tym jednego z legionów uderzyli na Salt Lake City. Była to kolejna już stolica USA. Bitwa nie była długa mimo że w mieście broniły się dwie dywizje piechoty i jedna wycofana z frontu dywizja zmotoryzowana. Amerykanie świadomi że nie obronią miasta wycofali się a Włosi zatknęli kolejną już flagę symbolizującą zwycięstwo.

USA to nie jest już trudny przeciwnik.​

Jednak gdy Włosi mieli już opuszczać miasto i kierować się dalej na zachód do Salt Lake City wkroczył ocalały batalion piechoty zmotoryzowanej rozbitej w jednej z bitew na północ od miasta. Od razu zerwał on flagę i przygotował się do obrony. Fakt ten rozwścieczył włoskich żołnierz, którzy niezbyt chętnie chcieli zajmować to co już uważali z swoje. Z powodów logistycznych i zamieszania w dowództwie. Atak przeprowadzono dopiero 03.11.9146. Amerykanie do tego czasu zastawili w miarę możliwości jak najwięcej pułapek, opracowali kilka wariantów obrony oraz drogi wycofywania się. Wszystko to na nic się jednak zdało, ponieważ zanim Włosi zaatakowali przeprowadzili prawie czterogodzinny ostrzał artyleryjski z wszelkich możliwych dział. Następnie do ataku ruszyli z wszystkich stron miasta siła ośmiu dywizji, czego najbardziej zdeterminowanie żołnierze amerykańscy nie byli w stanie odeprzeć. Same walki w mieście trwały kolejne dwie godziny i zakończyły się całkowita anihilacja oddziału USArmy i praktycznie zerowymi po stronie Cesarstwa.

Nie będą nam urządzać dywersji.​

Miesiąc po porażce na wzgórzach pod Ridisson doszło do kolejnej bitwy. Każda z stron przez ten czas przygotowała się do konfrontacji z wrogiem. Jeden z żołnierzy tak opisał bitwę , która rozegrała się 13.11.1946 oraz wydarzenia ją poprzedzające:

„Minął miesiąc od naszej porażki na tych przeklętych wzgórzach. Nastroje w moim plutonie nie były najlepsze. Zgodnie z rozkazem okopaliśmy się i czekaliśmy. Nasze pozycja nazywaliśmy- knajpą pod czarną sosną, ponieważ za nami, na szczycie wzgórza rosła samotna sosna. Życie w okopie jak to życie w okopie- nuda, żarty i nie znośnie czekanie. Zaraz przed naszymi pozycjami rozciągał się pas ziemi niczyjej. Wyglądał zupełnie jak z pierwszej Wojny Światowej z tą różnica że było kilka wraków i nie było drutów kolczastych oraz rozległych pól minowych. Dwa tygodnie przed drugą bitwą niedaleko Ridisson dostałem rozkaz mówiący że mój pluton wraz z całą dywizją zostaje wycofany z linii frontu w celu wymiany sprzętu. Wiedziałem że zanim skończą nas przezbrajać minie trochę czasu więc chłopaki będę mogli odpocząć i zregenerować siły. Nasza sielanka nie trwała jednak długo, o dziwo z wszystkim uwinęli się w niecałe dwa dni no i trzeba było wracać. Intuicja mówiła mi że taki pośpiech oznacza że coś się szykuje i nie myliłem się. Już następnej noc po naszym przybyciu musiałem wysłać trzech ludzi na zwiad. Taka sytuacja trwała do 12.11.1946. Dzień później zgodnie z rozkazami poprowadziłem moich chłopaków do ataku na wzgórze znajdujące się jakieś pięćset metrów przed nami w linii prostej. Ja jednakże postanowiłem obejść je lekko z prawej idąc małym rowkiem o głębokości około 20-30 cm. Atak zgodnie z założeniami rozpoczął się o 2:00 w nocy. Byliśmy już jakieś 200 metrów od celu gdy reszta dywizji ruszyła do natarcia. Jako awangarda sił głównych mieliśmy uprzedzać dowództwo o ewentualnych zasadzkach wroga i w miarę możliwości eliminować niektóre z nich. Gdy do chodziliśmy do końca naszej naturalnej „osłony” odezwał się karabin maszynowy. Wszyscy od razy przypadli do ziemi. Powolutku się wychyliłem i zobaczyłem ciężki karabin maszynowy znajdujący się jakieś trzydzieści metrów od nas. Spojrzałem w lewo a niecałe czterdzieści metrów od tego pierwszego znajdował się drugi ckm. Jak łatwo się domyślić znajdowaliśmy się przy samych okopach Kanadyjczyków. Postanowiłem że nie możemy tak leżeć i trzeba działać. Do dowództwa nie mogliśmy nadawać bo wróg mógłby nas usłyszeć, wydałem więc rozkazałem przygotowania granatów. Najpierw poszły trzy na ten bliższy km a zaraz potem do samych okopów. Lata wojny wyćwiczyły w nas niesamowitą celność dlatego już chwile później gdy wskoczyliśmy do okopów wroga znaleźliśmy tam dwa trupy przy „taśmie” i trzy w samym szańcu. Od razu podbiegliśmy do pierwszego rozgałęzienia okopów. Podzieliłem pluton na dwie grupy. Jedna poszła w prawo a druga dowodzona prze zemnie w lewo aby zniszczyć drugi km. Poruszaliśmy się nisko co pozwoliło nam na uniknięcie wykrycia. Dopiero gdy dotarliśmy do ostatniego skrętu, odważyłem się lekko wychylić. Obok gniazda znajdowało się jeszcze trzech Kanadyjczyków a zaraz za placami cekaemistów znajdowała się odnoga prowadząca gdzieś do jakiejś ziemianki. Po sprawdzeniu ile mamy granatów okazało się że mamy ich tylko trzy bo resztę ma druga grupa. Podjąłem szybką decyzję – jeden do gniazda a resztę zachować na potem. Rzut, chwile później eksplozja, zawodzenia wroga, krzyknąłem „za mną” i pobiegłem prosto przed siebie. Szybko zastrzeliliśmy zaskoczonych przeciwników. Zostawiłem pięciu ludzi przy kamie aby nas ubezpieczali a sam na czele pozostałych ruszyłem do ziemianki. Wykorzystałem ostatnie dwa granaty i wskoczyłem do środka. Okazało się że była to radiostacja a zaraz za nią mały magazyn amunicji. Zebrałem z stolika wszystkie dokumenty jakie tam się znajdowały, stacją rozstrzelałem a magazyn wysadziłem wrzucając pęk granatów znaleziony wcześniej w składziku. Po tym wszystkim nadaliśmy do dowództwa, podając nasza pozycje. Już kilka minut później nacierające na tym odcinku frontu pododdziały naszej dywizji dołączyły do nas. Po szybkim rozpoznaniu sytuacji wyruszyliśmy do ataku na wyznaczone nam wzgórze. Dzięki wymianie ognia, która trwała z wszystkich stron mogliśmy w miarę szybko poruszać się nie będąc przy tym zauważonymi do czasu aż Gulio, jeden z operatorów moździerza nie wszedł na minę. Od razu posypały się w naszą stronę serie z karabinków maszynowych. Zanim padliśmy dostało kolejnych czterech ludzi. Musieliśmy szybko działać. Wydałem rozkaz drugiemu moździerzowi ostrzelania pozycji taśmy i szybkie natarcie na wzgórze. Najpierw poszły granaty i zanim jeszcze wybuchły ruszyliśmy do szturmu. Gdy dobiegaliśmy już do pozycji wroga nastąpiły eksplozje, ogień nieprzyjaciela gwałtownie osłabł i mogliśmy wskoczyć do okopów. Po w miarę szybkim opanowaniu tych pozycji ruszyliśmy na szczyt skąd według rozkazów mieliśmy wystrzelić racę oznaczającą że punkt jest zdobyty. Tak też się stało. Gdy tak staliśmy na czubku naszego wzgórza rozejrzałem się dookoła i wreszcie mogłem zobaczyć ogrom tej bitwy. Nasi chłopcy przebijali się przez kolejne pozycje wroga a ten uciekał w popłochu.[...] Ogółem w tej bitwie straciłem 10 ludzi a kolejnych dwunastu odniosło rany.”

Tym razem nie mieli szans.​

Dwa dni po wielkim zwycięstwie Włochów pod Ridisson cesarska armia zaatakowała pozycje niedobitków amerykańskiej armii w San Francisco. Mimo że Włosi zakładali ze opór będzie znaczny bitwa nie trwała dłużej niż pięć godzin. Amerykanie często oddawali się do nie woli bez walki, nie chcieli już walczyć zwłaszcza że i tak nie mieli szans z wrogiem. To była ostatni licząca się bitwa a terenie Stanów Zjednoczonych.

Krótko, zwięźle i na temat. ​

Wygrana bitwa pod Ridisson oznaczał koniec Armii Kanadyjskiej. A co za tym idzie koniec tego kraju. 05.12.1946 Gubernator Generalny Kanady podpisał akt kapitulacji. Kraj liścia klonowego zniknął z mapy świata.

Kolejny kraj skreślony z listy.​

We Włoszech życie toczyło się normalnie. Ludzie bawili się, pracowali i nie przejmowali się wojną w jakiej brał ich kraj udział. W zakładach fabrycznych ukończono produkcję ośmiu nowych dywizjonów myśliwskich, które to od razu po zorganizowaniu planowano przerzucić do północnej Francji w celu walki z ostatnim wrogiem Imperium- Wielką Brytanią.

Nowy nabytek włoskich sił lotniczych​

Ukończono również formowanie oraz szkolenie dwóch nowych dywizji pancernych, które również przerzucono do Francji. Włosi szykowali się do ostatniej krucjaty.

Jeszcze zdążą pokazać na co ich stać.​

W związku z formowaniem nowych dywizji pancernych oraz myśliwców opracowano wiele rzeczy z nimi związanych. Dywizje pancerne miały systematycznie otrzymywać najnowszy model czołgu a pilotów myśliwców zaczęto nauczać nowego sposobu walki w przestworzach. Te wszystkie zabiegi miały zwiększyć potęgę armii włoskiej.

Ok.​

=====
Oto kolejny odcinek odcinek mojego AARa. Mam nadzieje że ktoś jeszcze pamięta że takowy piszę Nareszcie znalazłem czas aby wydać ten odcinek. Do tej pory to wiadomo szkoła, szkoła i jeszcze raz szkołą. Życzę miłej lektury.

 

Odcinek XLVIII
Ostatni wielki spektakl cz.8
„Początek nowego ładu.”
08.12.1946 – 04.01.1947​

​

Włochy i ich sojusznicy 08.12.1946​

Przełom roku 1946 i 1947 był dla świata pogrążonego w wojnie bardzo ważnym. Cesarstwo dotarło do zachodniego brzegu Stanów Zjednoczonych, niszcząc po drodze całą USArmy. Wszystkie duże kompleksy przemysłowe były zajęta a rosnąca w siłę bojówka faszystowska przyciągała do siebie coraz większe rzesze zwolenników obiecując zawarcie pokoju z Włochami oraz szybką odbudowę kraju. Fakty te przekonały Alfa Landona, prezydenta USA że jego kraj nie jest w stanie dalej walczyć. Zaproponował czasowe zawieszenie broni i rozpoczęcie rozmów pokojowych. Benito Mussolini przystał na te warunki i Landon wraz z swymi towarzyszami udali się do Meksyku. W tym jedynym kraju Ameryki środkowej, który nie prowadził wojny z Cesarstwem Spotkali się obaj przywódcy. Mussolini mimo że stał na czele zwycięskiej armii traktował Landona jak na przywódcę kraju z honorami, twierdząc że „to co zostanie podpisane i tak go wystarczająco zhańbi”. Obaj przywódcy debatowali w wysokiej klasy hotelu znajdującym się na obrzeżasz miasta Meksyk. Po prawie czterech dniach ciągłych dyskusji prezydent Stanów Zjednoczonych podpisał akt bez warunkowej kapitulacji. Chciał oczywiście jak najwięcej wynegocjować niestety nie ustępliwy Cesarz nie pozwolił mu na to. Po tym wydarzeniu powtórzono je oficjalnie w Białym Domu w Waszyngtonie co miało podkreślić pozycję Włochów jako zwycięzców. Podpisanie aktu kapitulacji pociągnęło za sobą szereg innych wydarzeń.

Kapitulacja USA i jej następstwa.​

Podpisanie przez USA aktu kapitulacji pociągnęło za sobą propozycje pokoju ze strony innych kraju walczących u boku Stanów. Pierwszym krajem była Panama, której głowa państwa bardzo nalegała na spotkanie z Cesarzem. Okazało się że Panama nie dość że chce prosić o pokój to prosi jeszcze o zwrócenie jej kanału panamskiego, który po kapitulacji „molocha” stał się częścią cesarstwa. Przywódca Panamy twierdził że jego kraj został zastraszony przez USA i musiał choć, nie chciał wziąć udział w wojnie przeciw Cesarstwu. Mussolini na początku nie chciał słuchać takich wyjaśnień jednakże po jakiś dwóch dniach zgodził się za zawarcie pokoju i nawet na oddanie kanału ale pod warunkiem że Panama w razie gdyby Imperium Rzymskie musiało prowadzić wojnę w Ameryce Środkowej bądź Południowej pomoże mu w miarę możliwości. Warunek został zaakceptowany i oba kraje od nowa rozpoczęły wzajemną współpracę gospodarczą i nie tylko. Właściwie to do dziś nie wiadomo dlaczego Cesarz oddał tak ważny strategicznie kanał Panamczykom jednakże zaowocowało to lawiną propozycji z strony innych krajów Ameryki Środkowej. Wszystkie je rozważono i podpisano do Świąt Bożego Narodzenia.

Ameryka Środkowa wycofuje się z wojny. ​

Do końca roku w armii cesarskiej utworzono kolejne dwa sztaby – 2 i 3 armii. Był to kolejny ważny krok do zwiększenia efektywności armii cesarskiej na ostatniej prostej tej wojny. Oba sztaby zostały od razu skierowane do północnej Francji gdzie miały czekać na przybycie z Ameryki korpusów, które miały być pod ich dowództwem a, które aktualnie były porozbijane w kilku różnych armiach.

Coraz lepsza armia. ​

Innym bardzo ważnym wydarzeniem, które miał miejsce w tym okresie było utworzenie legionu „Way of war”. Nazwa wzięła się od organizacji, która działała jeszcze przed wojną a, która od początku jak tylko do władzy doszedł Benito Mussolini zaczęła go popierać w jego dążeniach. Jej członkowie pochodzili z różnych kręgów. Jedni byli byłymi wojskowymi, inni należeli do elity naukowej a jeszcze inni byli zwykłymi robotnikami, którzy pracą swoich rąk zarabiali na chleb. Dzięki ściśle wytyczonemu regulaminowi w organizacji nie do chodziło do walk. Była ściśle wyznaczony zarząd a każdy z członków mógł awansować w hierarchii w miarę swojego zaangażowania w życie związku. Cesarz zawsze mógł liczyć na „Way of war”, ponieważ miała ona świetnych specjalistów oraz dużo środków dlatego też postanowił że ich oddanie sprawie, uhonoruje nazwaniem swojej straży przybocznej ich imieniem. Wielu członków „Legionu Way of war” było zapisanych do organizacji więc i pieniądze na coraz to nowe szkolenia i treningi płynęły szerokim strumienie.

Najlepsi z najlepszych.
​

W nowym roku odnotowano również kolejny postęp technologiczny. Dla jeszcze świeżych dywizji spadochronowych opracowano nową, mniej wadliwa broń osobistą oraz sprzęt wsparcia jak artylerię oraz sprzęt przeciw pancerny. Rozpoczęto drugą już w od momentu sformowania modernizację sprzętu w dywizjach, które jeszcze nie stoczyły żadnej bitwy. Ukończono również prace nad lepszym myśliwcem rakietowym, w którym wymieniono silnik oraz uzbrojenie.

To będzie nam bardzo potrzebne.​

==========================================================================
Przepraszam że tak długo musieliście czekać ale jakoś się tak złożyło. Mam nadzieje że podoba wam się nowy legion i grafiki.

 

oto mały przerywnik przed następnym odcinkiem, który planuje wstawić do końca tygodnia.

najpierw mapa Ameryki Północnej o którą mnie prosiliście


a następnie lista państw z którymi jeszcze walczę a z którymi już nie


Mam nadziej że jesteście zadowoleni ​