Bitwa o Morze Śródziemne czyli Włochy w czasie II WŚ - AAR od 1936

Odcinek XLIX
„Lew morski po Rzymsku”
04.01.1947 – 01.05.1947​

​

Włochy i ich sojusznicy 04.01.1947​

Koniec wojny z USA i większością ich sojuszników oznaczał że przeciwko Osi z liczących się państw pozostała już tylko Wielka Brytania i to przeciwko niej zwrócili się Włosi. Praktycznie wszystkie siły z Ameryki Północnej zostały ściągnięte konwojami do północnej Francji gdzie miały oczekiwać na rozkazy. Normandia - bo to głównie tam były skupione wojska cesarstwa - stała się strefą zamkniętą, nawet Niemcy mieli problemy w poruszaniu się po niej co niejednokrotnie kończyło się wzajemnymi oskarżeniami o próbę sabotażu jednej z stron. Na szczęście tak sytuacja miała trwać tylko do wiosny, która zbliżała się dużymi krokami.

(ogromna grafika jakby co)

Spoiler

Hierarchia sił włoskich biorących udział w operacji.​

Włosi jednak chcieli jak najszybciej zakończyć sprawę Anglii, dlatego też mimo trwającej jeszcze zimy, która w tym roku była sroga jak na wyspy brytyjskie na dzień desantu wybrano datę 27.01.1947. Wielu generałów nie zgadzało się z tą koncepcją ale nie mieli oni nic do powiedzenia gdyż data został zatwierdzona przez Cesarza. Dzień przed desantem rozpoczęło się wielkie sprawdzanie czy wszystkie oddziały są na swoich pozycjach gotowe do drogi. O godzinie 17:00 dnia 26.01.1947 oddziały desantowe rozpoczęły rejs w stronę wybrzeża Wielkiej Brytanii. O godzinie 03:00 zgodnie z założeniami rozpoczął się desant a dwie godziny później na zaskoczone dywizje brytyjskie zaczęli się desantować spadochroniarze. Wprowadziło to tak wielki popłoch w szeregach wroga że mimo dużych umocnień kilku dywizji pancernych i dobrze przygotowanej obrony wróg zaczął się cofać a Włosi zdobyli przyczółki w Wielkiej Brytanii.

Nieźle się zaczęło.​

Cztery dni później włosi zaatakowali na Portsmouth. Mimo zaciekłej obrony dziesięć dywizji Brytyjskich nie miało szans z trzydziestoma sześcioma dywizjami cesarskimi. Anglicy ponieśli ciężkie straty i w popłochu opuścili swoje pozycje. Jeden z żołnierzy tak opisał widok jaki zastali po wkroczeniu do miasta:
„Widać było że jeszcze nie dawno toczyły się tu walki. Wszędzie dopalały się szczątki pojazdów i wysadzonych budynków. Podziwialiśmy celność naszej artylerii, żartowaliśmy i powiadaliśmy sobie śmieszne historie gdy nagle nasza ciężarówka zatrzymała się. Było to tak gwałtowne że bezwładnie „poprzytulaliśmy się”. Jako ze jechałem najbliżej burty wyskoczyłem aby sprawdzić co się stało. Szybkim krokiem zbliżyłem się do pierwszego pojazdu. Tam zobaczyłem leżące na ulicy ciała cywilów. Był to dla mnie szok i to nie dlatego że byli to niewinni ludzi, którzy zginęli w czasie walk lub od pocisku działa lecz dlatego że ich zamordowano. Leżeli na środku drogi: kobiety, dzieci, starcy. Wszyscy w nienaturalnych pozach z dziurami po kulach. Kiedy wróciłem na ciężarówkę i opowiedziałem co zobaczyłem nikt już się nie śmiał. Nie mogłem uwierzyć że zrobili to Brytyjczycy, zwłaszcza że zawsze opowiadali o tym jak to oni stoją na straży dobra zwykłych ludzi, a tu zamordowali wiele rodzin tylko po to aby spowolnić nasz marsz.”

bitwa o Portsmouth​

11.02.1947 doszło do pierwszej bitwy o Bristol. Włosi uderzyli na miasto siłami z Plymouth wspieranymi z niedawno zdobytego Portsmouth. Mimo wygranej i zajęcia miasta cesarscy żołnierze musieli się wycofać po znacznie silniejszym kontrataku Brytyjczyków. Bristol pozostał w rękach wroga. Aby już cztery dni później zostać ponownie wyzwolonym.

Bitwa o Bristol​

Po przepychankach o Bristol front czasowo zamarł. W piętnastego lutego Włosi wyzwolili wsie na zachód od Dover a 21.02.1947 samo miasto przejmując tym samy kontrolą na południowym wybrzeżem Wielkiej Brytanii. Front ożywił się dopiero 22.03.1947 kiedy to siły z Dover przy wsparciu wojsk z Bristol zaatakowały Londyn. Włosi przez przypadek trafili na moment gdy w mieście reorganizowano obronę i powstało małe zamieszanie. Atak mimo hartu ducha Brytyjczyków zakończył się zwycięstwem cesarskiej armii a zdobycie stolicy utwierdziło żołnierzy Wielkiej Brytanii że ich kraj czeka taki sam los jak inne państwa walczące z Mussolinim.

Bitwa o Londyn​

Dwa dni po wyzwoleniu Londynu Włosi przeprowadzili nalot na port w Sheffield gdzie znajdowały się niedobitki Royal Navy. Atak rozpoczął się nad ranem. Z ośmiu lotniskowców wchodzących w skład armady wystartowały wszystkie samoloty. Dwadzieścia minut później pierwsze torpedy zostały zrzucone. Atak trwał niecałe dwie godziny a jego skutki były dla Brytyjczyków straszne. Zatopiono jeden pancernik a wszystkie inne poważnie uszkodzono. Tym samy Imperiale Marina unieszkodliwiło swojego ostatniego wroga. Po tym nalocie przeprowadzono jeszcze jeden ale ten nie odniósł takie sukcesu. Sam port natomiast został obstawiony przez armadę pancerników czyhających na uciekające z niego okręty wroga. Te jednak nie zamierzały wychylić nawet nosa poza port ale to miało się zmienić.

Skuteczny nalot to niszczycielski nalot
​

Po zajęciu Londynu zaciekłość brytyjskiej obrony gwałtownie spadła. Oddziały wycofywały się nawet przy nie wielkich stratach a coraz większa część społeczeństwa zaczynała szczerze nienawidzić króla. Po wielu potyczkach okrążeniach i kapitulacjach Brytyjczykom pozostał zaledwie dwadzieścia cztery dywizje, które wiedząc że nie mają szans na przetrwanie zaatakowały i zajęły Bristol nie broniony w tej chwili przez Włochów, którzy maszerowali na północ. Naczelne dowództwo natychmiast zmieniło kierunkowy swojego natarcia i ruszyło na miasto. Anglicy mimo zaciętości nie mieli szans z znacznie większymi siłami wroga zwłaszcza że ich dywizje były poważnie wykrwawione prze wcześniejsze walki. Bitwa rozpoczęła się 23.04.1947 i zakończyła się nad ranem dnia następnego kapitulacją ostatnich oddziałów.

Ostatni bastion – nie zawsze oznacza zaciekłą obronę. ​

W tym samym mniej więcej czasie brytyjska flota uciekła z portu do którego wkroczyli Włosi. Na nieszczęście Anglików ich po uszkadzane okręty były łatwym celem dla włoskich pancerników. Celne salwy olbrzymich, cesarskich dział zatapiały kolejne okręty wroga. Royal Navy w tej bitwie straciła wszystkie pancerniki i krążowniki liniowe zachowując jedynie dwa okręty podwodne, trzy flotylle niszczycieli oraz jeden lekki krążownik. Ta porażka oznaczała totalną dominację Włochów na Atlantyku i nie tylko.

Koniec Royal Navy​

Kapitulacja wojsk w Bristolu była ostatnim ważnym wydarzeniem patrząc z perspektywy wojskowej. Po jej dokonaniu można było przystąpić do podsumowywania całej operacji, która w opinii każdego mimo początkowych problemów przerodziła się w wielki sukces cesarskiej armii.

Mapa po zakończeniu operacji. ​

Rozbicie Royal Navy, zniszczenie RAFu oraz wzięcie do nie woli ponad 92% armii zmusiło władze Wielkiej Brytanii do negocjacji z Osią. Początkowo chciano rozmawiać z Hitlerem jako przywódcą sojuszu jednakże fakt że to Cesarstwo głównie pokonało Aliantów rozpoczął rozmowy między Anglią i jej kompanami a Mussolinim. Cesarz początkowo żądała bezwarunkowej kapitulacji jednakże po długich namowach zgodził się na pewne ustępstwa z swojej strony. Postanowiono że Wilka Brytania zrzeka się na korzyść Cesarstwa wszystkich swoich posiadłości w Afryce, na Bliskim Wschodzie oraz wysp na Morzu Karaibskim i Oceanie Indyjskim. Francja natomiast została zmuszona do zrezygnowania do terenów w Europie i Afryce. Co oznaczało jej koniec jako państwa europejskiego. Oba kraje mogły posiadać armię i marynarkę wojenną jednakże cesarstwo miało pełen dostęp do informacji na temat ich składu, wyposażenia oraz planowanych działań. Włosi zgodzili się że do 1950 wycofają z wysp wszystkie swoje siły inwazyjne pozostawiając jedynie kilka garnizonów mających na celu „pomoc” przy ewentualnych problemach wewnętrznych. Wielka Brytania został również zmuszona do zapłacenia Włochom kwoty równej pięć miliardów funtów jako odszkodowanie wojenne. Podpisanie tej rezolucji pokojowej zakończyło trwającą siedem lat wojnę pomiędzy Cesarstwem a Aliantami. Pozostał jeszcze tylko jeden wróg i to właśnie z nim Mussolini postanowił zakończyć kolejną już wojnę – ZSRR. Rząd Związku Radzieckiego również chciał zakończyć krwawą i nic nie dającą wojnę dlatego też gdy Mussolini zaproponował powrót do Status Quo zgoda była praktycznie natychmiastowa.

Koniec wojny!​

To już koniec!​

Ważnym momentem dla włoskiej armii był zakup dywizjonu niemieckich samolotów transportowych. Zakupu dokonano na niecałe trzy tygodnie przed inwazją ze względu na fakt że „Legion Way of War” jako jednostka powietrznodesantowa musiał posiadać transport lotniczy. Pieniądze po raz kolejny wyłożyła organizacja i to ona dokonała zakupu.

Niemieckie maszyny nie są złe więc czemu nie.​

W okresie inwazji poczyniono również postęp w taktyce walk myśliwców co znacząco podniosło skuteczność włoskich dywizjonów.

To im było potrzebne. ​

====
Tak jak mówiłem jest to ostatni odcinek mojego AARa. Teraz zainteresowani nich czekają na epilog. Nawet jakbym chciał prowadzić jeszcze wojnę z kimkolwiek to nie mogę bo mi się sejw zwalił jak próbowałem go odchudzić więc rozumiecie ( mam nadzieję ). No koniec zagadka podaj czego przeróbką jest tytuł odcinka oraz nazwę oryginału.

 

EPILOG
Koniec wojny początkiem nowej epoki.​

WOJNY​

Podpisanie pokoju z ZSRR i Aliantami uznaje się za koniec II Wojny Światowej. Co prawda na dalekim wschodzie Japonia nadal walczyła z Australią i Nową Zelandią oraz oficjalnie z resztą Aliantów ale konflikt pomału przygasał a w 1949 po podpisaniu rezolucji pokojowych uznano go za zakończony.

Oczywiście na świecie wciąż miały miejsce mniejsze lub większe konflikty wojenne takie jak na przykład:

-Powstanie w Chinach
Wybuchło ono z inicjatywy Mao Tse-tunga w 1965 i trwało prawie trzy lata. Zakończyło się dopiero po interwencji wojsk japońskich. Japończycy wydali tak wiele wyroków śmierci na przywódców powstania i samych powstańców że nazwano to „krwawą interwencją”.

-Wojna Kolumbijsko-Peruwiańska
Trwała w latach 1970-1971 i zakończyła się dopiero po nałożeniu przez mocarstwa sankcji gospodarczych.

-„Cukrowa Wojna”
Była to wojna pomiędzy Nikaraguą a Hondurasem i Kostaryką o wpływy z handlu cukrem. W wojnie musiały zainterweniować zmuszone przez Cesarstwo Stany Zjednoczone. Mimo tego wojna trwała prawie osiem lat

GOSPODARKA​

W Europie dwie potęgi – III Rzesza i Cesarstwo Rzymskie – mimo zakończonej wojny nadal z sobą współpracowały i w 1952 z inicjatywy Niemiec powstała Europejska Wspólnota Węgla i Stali, której celem miało być utworzenie wspólnego rynku węgla i stali między oboma mocarstwami. W krótkim czasie do wspólnoty przyjęto również Szwecję (1953), Węgry, Rumunię, Bułgarię i Słowację (1955). W 1987 po długich staraniach dołączyła również Portugalia i Hiszpania oraz Vichy. Zaowocowało to przekształceniem EWWiS w Unię Europejską.

Flaga EWWiS​

Do wspólnoty dążyła również Wielka Brytania ale na jej członkostwo przez bardzo długi czas nie zgadzały się Niemcy. Kolejni premierzy UK ubiegali się o przyjęcie do EU. Dopiero w 2003 Wielka Brytania stała się kolejnym, dziesiątym członkiem. Tym samym Europa zjednoczyła się w jednej organizacji, która swoim zasięgiem wykraczał poza jej granice. To właśnie z tego względu w 2005 postanowiono zmienić nazwę „Unia Europejska” na „Wspólnota Gospodarcza”. Rok później do WG wstąpiły również Stany Zjednoczone oraz Teksas.

Flaga „Wspólnoty Gospodarczej”​

SOJUSZE​

Po II Wojnie Światowej Oś Berlin – Rzym – Tokio zaczęła się rozpadać. Mussolini chcąc uratować sojusz zaproponował przekształcenie sojuszu w organizację, której celem będzie walka z wspólnym wrogiem. Niczego to praktycznie nie miało zmienić jednakże Niemcy na to przystały. Zainicjowało to Sojusz Maltański. Na czele sojuszu stało dwóch najwyższych stopniem dowódców w Rzeszy i Cesarstwie. Każde inne państwo miało po dwóch swoich generałów i to właśnie ta grupka ludzi miała decydować czy cały sojusz weźmie udział w jakiejkolwiek wojnie. Do sojuszu jednak nie wstąpiła Japonia tworząc wraz z państwami sobie podległymi „Tokijską Organizację Współpracy”.

Flaga "Sojuszu Maltańskiego"​

Taki podział spowodował rywalizację obydwu sojuszy na wszystkich praktycznie płaszczyznach oraz niekiedy wrogą postawę wobec siebie. Wiele państw które nie należały do żadnego z obozów obawiało się że w razie jakiejkolwiek konfrontacji mogą one „dostać rykoszetem” dlatego też wstępowało do któregoś z sojuszu aby mieć zapewnioną ochronę. Jedynie kraje Ameryki Środkowej utworzyły oddzielny sojusz o nazwie „Sojusz Południowo Atlantycki”.

Taka sytuacja podzieliła świat na trzy obozy z których dwa były do siebie wrogie a jeden chciał się dogadać z wszystkimi.

POSTĘP TECHNOLOGICZNY​

Wzajemna rywalizacja pomiędzy „Sojuszem Maltańskim” a „Tokijską Organizacją Współpracy” doprowadziły do gwałtownego postępu technologicznego, który zaczęto nazywać „wyścigiem zbrojeń”. Dwa lata po wojnie Niemcy mieli już pierwszą bombę atomową, Włosi opracowali ją rok później. Japonia pierwszych swoich głowic doczekała się dopiero w 1954 stawiając główny nacisk w swoich badaniach na nowoczesne okręty. Dzięki czemu jako pierwsi na świecie mieli atomowe okręty podwodne oraz atomowe lotniskowce. Przykładów wzajemnego prześcigania się w dziedzinie zbrojeń można by mnożyć.

PODSUMOWANIE​

Podsumowując wojna pochłonęła ogrom istnień ludzkich ( samych Włochów zginęło ponad 6,5 miliona) jednakże dzięki niej pokonano Wielką Brytanie i Francję i „wyrównano rachunki” za Traktat wersalski. Włochy wyrosły na pierwsze co do wielkości mocarstwo świata i drugie co do wielkości gospodarki. Były to krwawo okupione tytuły ale w opinii wielu było warto.

​

KONIEC

Dla zainteresowanych wstawiam wygląd mapy w momencie zakończenia rozgrywki.

Spoiler

===
Dziękuję wszystkim za uwagę i wspieranie mnie w dalszym pisaniu. Dzięki wam pokonałem długa drogę od pierwszych odcinków do tego epilogu i nie chodzi mi tu o czysto formalne wydawanie odcinków tylko o styl i jakość mojego pisania (dużo dały mi wasze krytyki i wytykanie błędówk . Dziękuje wszystkim za uwagę. Zdjęcia na końcu podesłał mi McFlash - dzięki wielki.