Burgundia AAR - "Droga do chwały i potęgi"

Królestwo Burgundii

„Droga do chwały i potęgi”

Odcinek I – „Wróg przyjacielem, sojusznik wrogiem” cz. I

1.01.1419 – 17.12.1421
​

Roku 1419 sprawuje władzę w Królestwie Burgundzkim Jean Ier Sans Peur, uzdolniony dowódca wojskowy i dyplomata. Gorzej idą mu jednak sprawy ekonomiczne…

​

… lecz tam może liczyć na pomoc swych sołtysów, którzy zarządzili budowę siedzib poborców podatkowych w poszczególnych prowincjach kraju.

​

Budowa nieznacznie nadwyrężyła skarbiec państwa. Potrwa ona 12 miesięcy.

Zgodnie z radami ministrów monarcha przekazuje większą część dochodu z podatków na badania pod kątem lądowej techniki wojennej, handlu oraz infrastruktury. Król chce, aby Burgundia była państwem lądowym, a więc prawie całkowicie zaniedbuje rozwój nad nowymi ulepszeniami okrętów.

​

Pomimo braku pieniędzy na badania nasi znakomici naukowcy odkryli możność budowy okrętów potężniejszych, szybszych, bardziej sterownych i pojemnych.

​

W celu zabezpieczenia granic, podjęto próby zawarcia królewskich mariaży z naszymi serdecznymi sąsiadami. Jako szanujące się w Europie państwo nie mieliśmy problemu z tym zadaniem.

​

Aby zdobyć więcej informacji o toczącej się wojnie Husytów z Czechami, zawarto z nimi śluby. Pozwoliło to na podpatrywanie rozwoju akcji na tamtych terenach. Nasi szpiedzy donieśli o masowych mordach na ludności cywilnej oraz licznych grabieżach. Obu stronom konfliktu na pewno nie przyniesie to dobrej opinii na arenie międzynarodowej.

​

W celu złamania potęgi Dauphine (tak wtedy myślano) polepszono stosunki z Anglią i zwerbowano dodatkowe wojsko w Bourgogne. W wyniku tych zdarzeń nowym królem naszego państwa został Philippe III le Bon.

​

Znany był nowy władca z wielu wygranych bitew, był świetny ekonomistą i dyplomatą. Z takim monarchą na czele, Burgundia miała wreszcie szansę poszerzyć swoje terytorium.

​

________________________________________________________________________
Zawsze myślałem o napisaniu AAR-a, ale nie wiedziałem jak się do tego zabrać. Jak widzicie będzie to raczej opis gry, niż fabularna historia. Proszę o wytykanie błędów. Mam nadzieję, że kolejny odcinek spodoba się wam bardziej, gdyż będzie tam opis wojny z Anglią. Tak naprawdę jestem słabym graczem, a więc nie zwracajcie uwagi na moje błędy, lecz możecie mnie o niech powiadamiać. Screeny zostaną naprawione prawdopodobnie jutro.

 

Królestwo Burgundii

„Droga do chwały i potęgi”

Odcinek I – „Wróg przyjacielem, sojusznik wrogiem” cz. II

1.01.1419 – 17.12.1421
​

25 czerwca 1421 roku do naszego sojuszu wojskowego z Cleves, Brabant i Lorraine dołącza Szwajcaria. Oprócz zabezpieczenia granic, nowy sojusznik na pewno pomoże nam w zbliżającej się wojnie.

​

Dzięki wymianie dyplomatów polepszyły się nasze stosunki z Dauphine. W tym czasie nie szło to akurat nam na rękę.

​

Na tym się nie skończyło. Król dowiedział się, że Anglia chce uzależnić nas od siebie. Uprzedzając wrogie kroki nie poparliśmy Henryka V w dalszej ekspansji na kontynencie. Posłowie przybyli z Dauphine i Francji dziękowali za wstawiennictwo w ich sprawie. Z zagorzałych wrogów staliśmy się dobrymi przyjaciółmi.

​

Henryk V nie był zadowolony z polepszających się naszych stosunków z sąsiadami. Podpisując sojusz z Francją doprowadziliśmy do wybuchu wojny z Anglią. Czas, aby przekonać się czy nasza Unia Burgundzka (od lidera sojuszu) da radę ich pokonać.

​

Wydarzenia ze świata:

- 23 sierpnia 1419 roku w środkowej Europie ludzie deklarują uzyskanie niepodległości przez Husytów, lecz zostają oni wasalami wcześniejszych ciemiężycieli;

​

Niedługo potem Husyci nie chcąc zapłacić corocznych danin, wywołują wojnę z własnym seniorem…

​

… która dobrze im idzie.

- 3 stycznia 1420 roku Austria zostaje wasalem Czech. Polepszenie stosunków zapewni nam spokój w razie znacznego wzrostu ich potęgi.

​

- 5 stycznia 1420 roku nasz sąsiad Dauphine zostaje seniorem Szkocji. Pozwoli to w przyszłości na wzięcie w kleszcze panoszących się wszędzie Anglików.

​

- 2 stycznia 1421 roku Milan zmusza Genuę do płacenia corocznego trybutu i pomocy militarnej w razie wojny.

​

- 25 czerwca 1421 roku Dauphine zostaje seniorem Prowansji. Spod tyrańskiej władzy Luksemburczyków wyrywają się Frieslandczycy, proklamując powstanie własnego państwa pod senioratem Luksemburga.

​

 

Królestwo Burgundii

„Droga do chwały i potęgi”

Odcinek II – „Wojna z Anglią… wielkie zaskoczenie” cz. I

17.12.1421 – 20.09.1424
​

​

17 grudnia 1421 roku armia nasza oraz Brabantu pod dowództwem Jean’a de Pressy’ego wkroczyły do prowincji Picardie, gdzie natychmiast rozpoczęły oblężenie. Na tych terenach nie stacjonowały żadne wojska wroga. 1 kwietnia 1422 roku morale wroga zaczęły spadać. Do tego czasu straciliśmy już prawie 7 tys. ludzi. Kolejne posiłki przyszły od sojuszników. 23 maja 1422 roku oblężenie zbliżało się ku końcowi. Część obrońców umarło z głodu, a wiele budynków spłonęło. Tak naprawdę nasz król nie spodziewał się aż takiej pomocy od sojusznika. 23 czerwca 1422 roku zamek upadł, a my zaczęliśmy okupować przyległe do niego tereny.

​

17 grudnia 1921 -------------- 1 kwietnia1422 -------------- 3 maja 1422​

Tegoż samego dnia (17 grudnia 1921 roku) nasi żołnierze samotnie wkroczyli do portu w Calais. Dowodził nimi niejaki Richecourt. Mury były potężniejsze, a więc i oblężenie miało potrwać dłużej. 6 czerwca 1422 roku morale Anglików zaczęło się łamać. Płonące wokół domostwa wzbudzały strach nawet w żołnierzach, nie mówiąc już o cywilach. Wiedzieliśmy, że dzięki pomocy przysłanej z Lorraine i Szwajcarii, niedługo zamek ulegnie naszym atakom. Tak się też stało 3 lipca 1422 roku.

​

17 grudnia 1421--------------- 6 czerwca 1422​

13 lipca 1422 roku rozpoczęło się oblężenie fortecy w Caux. 21 września przybyły posiłki z Lorraine, przejmując dowództwo. Niedługo potem zaczęli do obozu przybywać żołnierze Brabantu. Dzięki ich pomocy 7 listopada już pół miasta była opanowana przez wojska Unii Burgundzkiej. W związku z nadejściem zimy oblężenie stanęło. Po nowym roku dzięki poprawie warunków pogodowych możliwe było kontynuowanie wymierzania kary wrogom. Już 10 stycznia 1423 roku zamek został zdobyty, a kontrolę nad prowincją przejął nasz sojusznik – Lorraine.

​

13 lipca 1422--------------- 21 września 1422 -------------- 7 listopada 1422​

Nasz marsz przeciwko Henrykowi V nie ustawał. Już 22 stycznia 1423 roku nasze wojska wkroczyły do Normandii. 1 września 1423 roku posiłki burgundzko – brabanckie wkroczyły, aby pomóc atakującym. Oblężeniem dowodził nieznany nam wcześniej kapitan pochodzący z Bredy. Oblężenia trwało do 1 grudnia 1423 roku. Wtedy obrońcy zamku poddali się, widząc ogrom zniszczenia wokół nich oraz niezliczone wojska naszego sojuszu. Oficjalnie Normandia była okupowana przez Brabant. Wielu żołnierzy poświęciło życie, aby pomóc naszemu kraju zostać potęgą na skalę europejską.

​

22 stycznia 1423 -------------- 1 września 1423​

Już wcześniej, 13 października Anglicy przysłali posłów z własną ofertą pokojową. Pomimo, że zamek w Picardie był pod naszym władaniem, Henryk V chciał go przekazać dla Lorraine, wraz z Caux. Dla nas miałby być przeznaczony port w Calais. Nasz król, jako lider Unii, nie zgodził się na te postanowienia, chcąc jak najbardziej wyzyskać przegrywających wrogów.

​

26 października Anglicy desantowali się we wspomnianym wcześniej porcie w Calais, rozpoczynając oblężenie.

​

1 grudnia, czyli w dniu zdobycia Normandii, Henryk V wysłał kolejną propozycję pokoju. Monarcha nasz, wysłuchawszy wysłanników wroga, nie mógł powstrzymać się od śmiechu. My, którzy jesteśmy liderami sojuszu, nie mielibyśmy nic zyskać na tej wojnie? Z wiadomą odpowiedzią posłowie powrócili do króla Anglii.

​

3 stycznia 1424 roku nasz władca objął dowodzenie armią w Bourgogne, która miała pomóc w wojnie. Na nic to się nie przydało, gdyż Francuzi odmówili nam przejścia naszych wojsk przez ich ziemie. W przyszłości pożałują za znieważenie naszych próśb.

​

1 lutego 1424 roku wyruszyliśmy do Calais, aby przerwać oblężenie miasta. Nasze wojska, nie bez trudu, pokonały Anglików. Bitwa trwała aż do 7 lutego. Każdy żołnierz wroga, który nie zginął, dostał się do naszej niewoli. Wygrana była możliwa dzięki świetnemu wyszkoleniu naszej ciężkiej jazdy, która brawurową szarżą rozbiła szyki piechoty i tak sławnych łuczników brytyjskich.

​

1 lutego 1424 ----------------- 7 lutego 1424​

Henryk V nie poddawał się. Nie chcąc stracić tak ważnego strategicznie terenu, 14 maja wydał rozkaz desantu i jak najszybszego przystąpienia do odbicia miasta z naszych rąk.

​

---------------------------------------------------------------------------------
Posty nie połączone, bo w ogóle inny temat jak widać, jak trzeba koniecznie połączyć posty to proszę. Następna część oddzielnie bo w poście jest limit 20 zdjęć.

 

Królestwo Burgundii

„Droga do chwały i potęgi”

Odcinek II – „Wojna z Anglią… wielkie zaskoczenie” cz. II

17.12.1421 – 20.09.1424
​

Nasza armia już od bitwy lutowej, nieprzerwanie stacjonowała w porcie. Widząc zbliżające się statki, nasi żołnierze ukryli się w lasach. Anglicy, nie wiedząc nic o naszym podstępie, byli bardzo zaskoczeni. Piechota zaatakowała przechodzącą przez las ciężką jazdę wroga, która bez możliwości jakiegokolwiek manewru została rozgromiona w lasach calais’kich 29 maja 1424 roku.

​

Atak wroga na Artois 24 lipca zmusił nasze wojska do kolejnego długiego marszu. 9 sierpnia nasza armia podjęła walkę z wrogiem. Anglicy, wiedząc o naszej kontrofensywie przygotowali potężne umocnienia. Łucznicy na murach nieprzerwanie ostrzeliwali obóz Anglików. To dzięki pomocy cywilów i znajomości terenu udało się pokonać słabiej wyszkolonych żołnierzy angielskich. Armia ta była już doświadczona w bitwach po długich walkach w Calais.

​

W czasie tej wojny, armia rebeliantów z południa, 29 kwietnia 1423 roku niespodziewanie podjęła próbę zdobycia naszej stolicy. Próba ta została krwawo stłumiona przez wojska królewskie. W przyszłości ludzie będą bardziej uważać, chcąc wzniecić jakieś powstanie przeciwko władzy monarchy.

​

20 września 1424 roku przyszła odpowiedź na naszą propozycję traktatu pokojowego. Zażądaliśmy od Henryka V oddania w nasze ręce prowincji Calais i Picardie. Tenże dokument został podpisany na neutralnym terenie, w Paryżu. Pozwoliło to na zaniechanie rozruchów i innych trudności, które mogły być wywołane przez ludzi państw przegranych w tej wojnie. Aby tylko sojusznicy nie obrazili się na nas, że pomimo pomocy jakiej nam udzielili, praktycznie nic nie zyskali na tej wojnie.

​

W czasie wojny trwania, 22 października 1422 roku doszła do króla wiadomość o śmierci francuskiego władcy Karola VI. Prawowitym spadkobiercą do tronu był Dauphin. Należało podjąć decyzję: zgłosić pretensje do korony czy poprzeć Karola VII. Filip III zdecydował, że należy poprzeć wcześniej wspomnianego pretendenta, gdyż i tak mamy za małe szanse na zdobycie korony. Dzięki tej decyzji zostały ocieplone stosunki z naszymi sąsiadami, a Dauphine połączył się z Francją tworząc nowe państwo francuskie.

​

Wydarzenia na świecie :
- 24 listopada 1422 roku Francja zaczyna jednoczyć ziemie własne, uzależniając od siebie Bourbonnais. Pozwoli to w przyszłości Karolowi VII na trwałe przyłączenie tych ziem do państwa swojego.

​

Tego samego dnia Europę obiegła dziwna wiadomość. W większych miastach dało się słyszeć głosy: „Meissen anektował Saksonię !!!”. Była to prawda, a było to dziwne o tyle, że wszyscy dotąd uważali, że to Saksonia jest tym państwem silniejszym.

​

-Karol VII nie ustawał w jednoczeniu ziem. Już 2 stycznia 1423 roku Francja zwasalizowała ziemie Orleanu. Król Filip III musi uważać, aby nasi sąsiedzi nie urośli zbyt w siłę, aby w razie konfliktu nasza Unia Burgundzka miała z nimi z nimi szansę.

​

- 22 stycznia 1423 roku zamknięte zostało centrum handlowe w Lyonie. Było to spowodowane coraz mniejszym zainteresowaniem zakupem towarów w tym regionie. Zaś w Ile de France już od dawna można było zauważyć przybywanie coraz większej liczby kupców. Tego samego dnia zaczęto ogłaszać tą prowincję nowym centrum wymiany towarów.

​

- Wcześniej nie interesowaliśmy się świata tymi regionami. To wydarzenie z 7 stycznia 1424 roku zmusiło nas do zwrócenia oczu w te regiony. Tegoż dnia Tlemcen został wasalem Tunisii. Pomoc w wojnie to tylko część obowiązków wasala wobec seniora, a jest ich tak wiele, że lepiej o tym nie mówić.

​

Jeszcze tego samego dnia nasi szpiedzy dostarczyli królowi wiadomość o wynikach wojny husycko – czeskiej. Ku zdziwieniu wszystkich to Husyci wygrali ten konflikt. Dzięki temu zdobyli tereny takie jak: Sumava, Sudety i Morawy.

​

- 16 czerwca 1424 roku Styria zostaje wasalem Tyrolu. Wszyscy nienawidzą króla za to, że sprawami się interesuje odległymi od granic naszej Burgundii. Lecz Filip III wie, co robi. W przyszłości to właśnie znajomość sytuacji w Europie będzie decydować o polityki zagranicznej sukcesach.

​

 

Królestwo Burgundii

„Droga do chwały i potęgi”

Odcinek III – „Chwile grozy”

20.09.1424 – 07.02.1425
​

Kolejne dni w królestwie mijały spokojne. Po wojnie z Anglią, życie powróciło do wcześniejszego rytmu. Wszyscy chwalili Filipa III i jego sojuszników za talent taktyczny. Państwa coraz częściej zwracały uwagę na Unię Burgundzką, która w przyszłości mogłaby przeszkodzić im w realizacji własnych celów. Nasz sojusz brany jest odtąd bardziej pod uwagę w polityce innych państw. Żaden z sąsiadów nie chce mieć w nas wrogów. Pozwala to na spokojny rozwój naszych terenów, zarówno ekonomiczny, kulturalny, jak i militarny.

27 października z Brabantu, przyszła prośba o pomoc w odbiciu żony Jana IV – Jacqueline. Ze złości zadeklarowała ona, że jej małżeństwo nie jest ważne i do Anglii uciekła. Tam w bracie króla zakochała się i poinformowała o wszystkim, co dzieje się w Holandii. Wrogowie nasi przygotowali inwazję na Hainault, która rozpoczęła się dnia poprzedniego, tzn. 26 października. Król nie dowiedział się o tej wizycie posła, gdyż mógłby zdenerwować się za mocno. Zdecydowano, w porozumieniu z głównym dyplomatą, o wyrażeniu poparcia dla naszego sąsiada. W wyniku tej decyzji, nasze stosunki z Anglią pogorszyły się, a sojusznik nasz z własnej woli stał się naszym wasalem, gdyż wiedział, że ochronimy go zawsze. Wielu ludzi wyprowadziło się z Bourgogne, gdyż za poparcie wroga zemsty króla obawiało się.

​

11 listopada tegoż samego roku zadecydowano, że spadkobiercą posesji księżnej Wittelsbach, a tym samym pretendentem do terenów Holandii i Zeelandu będzie książę burgundzki. Dzięki tej decyzji nasze stosunki z Luksemburgiem ociepliły się.

​

5 stycznia 1425 roku syn Filipa III wziął ślub z córką króla Francji. Dopóki król nie był zdolny do polityki, starano się zabezpieczyć nasze granice przed wojną, ażeby katastrofa się nie stała.

​

6 stycznia przyszła wiadomość o śmierci Jana z Bawarii. Nie była to śmierć naturalna, lecz najprawdopodobniej zabójstwo poprzez zatrucie. O udział w morderstwie podejrzewano naszego księcia, a więc plany zajęcia posesji księżnej Wittelsbach spełzły na niczym.

​

A oto mapa, jaka powstała z rozkazu króla:

​

------------------------------------------------------
mapka w następnym odcinku, gdyż już dziś chciałem wypuścić odcinek. A jednak mapkę zamieszczam jeszcze w tym odcinku.

 

Królestwo Burgundii

„Droga do chwały i potęgi”

Odcinek IV – „Rozmyślania i rozwój” cz.I

07.02.1425 – 05.08.1432
​

​

3 marca 1427 roku Filip III wydał „Ukaz o miejscach handlowych”. Odtąd każdy kupiec, przejeżdżając przez większe miasto Burgundii, ma obowiązek wystawienia tam straganu ze swoimi towarami. Pozwoli to na uzyskiwanie większych wpływów od kupców na mocy ceł. Większa konkurencja powoduje, że ceny maleją, a więc i ludziom żyje się lepiej.

​

Kwietnia 1427 roku przyszła wiadomość o śmierci Jana IV, władcy Brabantu. Według wcześniejszych umów, mieliśmy przejąć kontrolę na prowincjami: Hinault, Holland i Zeeland. Brat jego posłużył się podstępem. Aby nie dopuścić do włączenia powyższych ziem do Burgundii, ożenił się z Jacqueline, która prawowitą dziedziczką tych ziem była. Władca nasz nie mógł nic na to poradzić, a więc musiał zaakceptować te fakty.

​

2 stycznia 1428 roku powrócili z zagranicznej podróży nasi architekci. Oznajmili oni, że zdobyli wystarczające informacje na temat budowli akademickich. Dzięki planom zagranicznych mistrzów możliwe było rozpoczęcie budowy. W tym czasie w skarbcu nie było tyle środków, aby w Akademię zainwestować, a więc król te ambitne plany odłożył na później.

​

14 lipca 1428 roku podpisany został „Treaty of Delft”. Po uprzednim anulowaniu małżeństwa Jacqueline z angielskim mężem przez papieża, prawowitą hrabiną swych ziem została, a władca nasz został administratorem i spadkobiercą tych ziem. Nie dbano w tym czasie o relacje z wyspiarzami, a więc z wiadomych powodów pogorszyły się one.

​

Niektóre osoby z kleru zaczęły mieszać się w politykę państwa. Krytykowali oni cudzołóstwa w dworze królewskim, a także morderstwa mające na celu wyeliminowanie wrogów. Filip III nie godził się na to, aby byle kto go potępiał. Zażądał, aby w ciągu tygodnia pod jego tronem głowy tych zdrajców się znalazły. W wyniku tak ostrego postępowania monarchy, wielu księży nie chciało dalej służyć dla Burgundii, a nastroje rewolucyjne zwiększyły się do takich rozmiarów, że w Nevers regularna rebelia wybuchła.

​

17 czerwca 1430 roku do prowincji Picardie przybyła armia rebeliantów. Początkowo sądzono, że to wojnę wypowiedziała nam Anglia. Lecz jak później się okazało, większość ekwipunku w stylu wyspiarskim buntownicy wzięli stąd, że wcześniej złupili doszczętnie Caux, pokonując stacjonujący tam niewielki garnizon angielski.

​

22 czerwca tegoż samego roku do Nevers nasza armia przybyła, w celu stłumienia „klerykowskiej” rebelii. Naprzeciw naszej prawie 16 tys. armii stanęło około 7 tysięcy wojska, w tym 5 tys. piechoty i 2 tys. lekkiej jazdy. Po dwóch dniach walk zaczepnych, podczas których zginęło ponad 1 tys. ludzi rozpoczęto regularną bitwę. 26 czerwca było już po wszystkim. Morale wroga załamało się, wszyscy uciekali w popłochu przed naszą potężną „ręką”. W czasie całej bitwy zginęło prawie 1 tys. piechoty po naszej stronie, a także ponad półtora tysiąca rebeliantów.

​

17 lipca 1430 roku nasza armia składająca się z ponad 4 tys. piechoty i 5 tys. jazdy wkroczyła do Picardie, aby przerwać oblężenie miasta. Wojska rebeliantów liczyły ponad 9 tys. ludu. Dzięki pomocy łuczników ostrzeliwujących z murów obóz wroga, udało się nam od początku kontrolować przebieg bitwy. Decydujące potyczki rozegrały się na początku sierpnia, kiedy to morale obu stron było niepokojące. Nasze szczęście, że była to jedynie nieregularna armia rebeliantów, gdyż w innym przypadku mielibyśmy spore kłopoty.

​

Tegoż samego dnia do króla poseł z Brabantu przybył. Informował on o niezadowoleniach wynikających z tego, że Filip III Holandię chce mieć w granicach swego państwa. Monarcha nie trzymał tych planów w ukryciu, co spowodowało sporą stratę wizerunku władcy na arenie międzynarodowej, zaś w niektórych naszych miastach wybuchły krótkie zamieszki, szybko stłumione przez służby porządkowe. Relacje z naszym wasalem pogorszyły się, a Burgundia zyskała powód do wojny.

​

2 lutego 1432 roku o wizytę do króla przybyli prosić pewni inżynierowie nieznanego pochodzenia. Filip III zgodził się, gdyż wszelkimi nowościami technicznymi interesował się. Mężczyźni Ci przedstawili władcy plany rozbudowy naszym fortec, aby mogły się w nich pomieścić prawie 2 razy większe garnizony. Monarcha uradował się słysząc tą wieść. Rozkazał swym architektom sprawdzenie przedstawionych planów, czy są one prawdziwe, a także sporządzenie ewentualnego kosztorysu dobudowy dodatkowych murów do twierdz. Szkice zostały sprawdzone i zakupione od „nieznajomych”.

​

​

 

Królestwo Burgundii

„Droga do chwały i potęgi”

Odcinek IV – „Rozmyślania i rozwój” cz.II

07.02.1425 – 05.08.1432
​

Wydarzenia na świecie:

- 3 marca 1427 roku Cypr został wasalem Mameluków. Ta mała wysepka pewnie nigdy nie wydostanie się spod ich władzy.

​

- 2 grudnia 1428 roku nawiązaliśmy kontakty z ludźmi, którzy uwolnili się spod władzy Państwa Żółta (Mameluków – tak ich będę niekiedy nazywał, żeby się nie powtarzało, albo dajcie jakąś inną nazwę, bo nie mam pomysłu) i utworzyli nowe państwo – Trypolitanię.

​

- 10 lutego 1429 roku Imperium Tureckie zaanektowało prowincję Ghazi.

​

- 17 grudnia 1429 roku centrum handlowe w Wismar zostało zamknięte z powodu coraz mniej licznych kupców tam uczęszczających. Większość z nich przeniosło się do Sjaelland, gdzie powstało nowe miejsce wymiany towarów.

​

- Mamelucy nie poprzestali na zwasalizowaniu Cypru. Już 1 lutego 1431 roku rozszerzyli oni swoje wpływy na Trypolitanię, która 2 lata temu ogłosiła suwerenność.

​

Tego samego dnia oficjalnym listem powiadomiono króla, że Lorraine – nasz dawny sojusznik – został wasalem Prowansji.

​

- 19 marca 1431 roku Sybir zostaje wasalem Złotej Ordy.

​

- Państwo Żółta kontynuowało swoje podboje. Król nie interesował się zbytnio tak odległymi terenami, ale wiedział, że Ramazan zostało włączone do państwa Mameluków. Stało się to 28 kwietnia 1431 roku.

​

- Litwa przez długi okres czasu - od roku 1385, kiedy to odbyła się Unia w Krewie – zacieśniała więzy z Królestwem Polskim. Aby zabezpieczyć własny kraj oraz kontynuować zbliżanie się do Polski, zgodziła się zostać jej wasalem. Był to 21 stycznia 1432 roku.

​

------------------------------------------------------------
mam takie małe pytanko. Czy ktoś w ogóle to czyta? żadnych komentarzy nie ma, że coś źle czy coś. Jakby ktoś to przeczytał to bym prosił o jakiś komentarz.

 

Królestwo Burgundii

„Droga do chwały i potęgi”

Odcinek V – „Walka o suwerenność”

12.09.1434 – 08.06.1437 cz.I
​

​

21 lipca 1435 roku do Picardie przybyli buntownicy wysłani prawdopodobnie przez francuskiego króla. Informacje te nie były potwierdzone przez szpiegów. Rebelianci w mniemaniu króla mieli zająć prowincję, a następnie przyłączyć ją do państwa francuskiego. Czyny te zostały udaremnione poprzez szybkie wysłanie wojsk w celu stłumienia „buntu”. Słabo uzbrojone wroga armia, jeśli tych ludzi można było tak nazwać, nie miała szans w starciu z naszymi regularnymi oddziałami.

​

23 września 1435 roku król otrzymał wiadomość, że po wielu latach negocjacji dostanie odszkodowanie wojenne za morderstwo ojca. Otrzyma on zatwierdzenie wszystkich terenów przez niego podbitych. Karol VII nie chciał jednak zrezygnować z pretensji do prowincji Flanders oraz Artois, najbardziej rozwiniętych miast przy rzece Somma. Za przesadną cenę chciał zarządzić odłączenie się Filipa III od sojuszu z Anglią. Nasz władca nie godził się na to. Nigdy nie zapomni on morderstwa na swoim ojcu. Tą decyzją rozgniewał Francuzów, lecz poprawił stosunki z wyspiarzami.

​

7 października tegoż samego roku, tak jak król przewidział, otrzymano upomnienie o spłatę pożyczki pobranej parę lat wcześniej. Ze względu na to, że przez kilka miesięcy większość dochodów przechodziła do skarbca, nasze państwo miało wystarczająco pieniędzy, aby uregulować długi. Tak też się stało zgodnie z wolą Filipa III.

​

13 października wszystko jest już wiadome. „Treaty of Arras” ostatecznie odnowił Francję po tym, jak wiele lat temu wybuchła tutaj krwawa wojna domowa. Nasze stosunki z tym krajem nie układały się zbyt dobrze. Dzięki interwencji Filipa III na dworze naszego sąsiada, została udaremniona próba zrobienia z Burgundii państwa uznającego zwierzchność innego. Gdy wszyscy poddani dowiedzieli się o tych wydarzeniach, wszelka nienawiść do monarchy ustała. Wszyscy cieszyli się z tego, że mają za władcę tak wpływową i suwerenną osobę jak Filipa III.

​

Po powrocie do państwa król dowiedział się, że tego samego dnia gdy interweniował on w Paryżu, wiele naszych sąsiadów zgodziło się na wejście w mariaż z naszą dynastią. Spowodowane było to pewnie tym, że wszyscy poczęli uważać Burgundię za państwo niezależne od nikogo. Jedynie Anglia, ze względu na to, że chciała utrzymać dobre stosunki z Francją, nie zgodziła się na zawarcie takiegoż ślubu.

​

Od wielu lat już zauważono, że na Półwyspie Iberyjskim Kastylia staje się dominującą siłą. Aby nie mieć w przyszłości kłopotów z nimi, postanowiono wysłać posła, który miałby wynegocjować mariaż pomiędzy naszymi państwami. Negocjacje nie były potrzebne. 11 grudnia 1435 roku wysłaniec powrócił z dobrą nowiną: nasza prośba została zaakceptowana. Ślub odbyć się ma za tydzień w kościele madryckim.

​

5 lutego 1436 roku w naszym państwie zostało urządzone „Królewskie polowanie”. Było to wielkie wydarzenie na skalę europejską. Zaproszono na nie wiele ważnych osobistości (przede wszystkim władców) z krajów takich jak: Oldenburga, Bawarii, Kolonii, Hesse, Hanoweru i Lorraine. Ci, którzy nie zgodzili się na przybycie obrazili wielce naszego króla. Stosunki z państwami Bawarii, Hesse i Lorraine pogorszyły się. Szanował Filip III tych, którzy przybyli, a więc monarchów z Oldenburga, Kolonii i Hanoweru.

​

Niedługo po tym wysłano prośby do kilku państw, aby weszły one z nami w mariaże królewskie. Miało to na celu polepszenie stosunków, gdyż po wojnie z Anglią nasza reputacja nieznacznie spadła. Krajami, do których wyruszyli posłowie, były: Berg, Kolonia, Palatynat i Guelders. Wszyscy przystali na naszą propozycję.

​

Nie wszystkie miasta godziły się być pod całkowitą kontrolą Filipa III. Widać to było szczególnie we Flandrii. Król nie zgodził się na powiększenie autonomii miast tych, więc 11 grudnia 1436 roku wybuchła tam rebelia.

​

16 stycznia 1437 roku, gdy trwała jeszcze zima, do Flandrii dotarła nasza armia pod dowództwem Jean de Pressy’ego. Nie miała ona większych problemów z pokonaniem rebeliantów oblegających miasto. Nasza przewaga jakościowa, a także ilościowa była przytłaczająca. Nie można wygrać bitwy, nie mając ciężkiej kawalerii, której mieliśmy pod dostatkiem.

​

Podczas bitwy z buntownikami, dowódca odważnie szarżując na wroga, ranny w brzuch został. Pomimo, że szybko wyniesiony z tłoku walki został, to rana poważna była. Nie dało się go odratować, po kilku miesiącach zmarł w męczarniach 8 czerwca. Królestwo straciło doświadczonego i wybitnego dowódcę, w bojach zaprawionego.

​

________________________________________________
Znowu będzie tak, że w II części tego odcinka same wydarzenia na świecie, no ale niestety jest limit screenów. VI odcinek będzie dynamiczny, obiecuję Wam, ale niestety nie obiecuję, że będzie w następny weekend, ale się postaram.

 

Królestwo Burgundii

„Droga do chwały i potęgi”

Odcinek V – „Walka o suwerenność”

12.09.1434 – 08.06.1437 cz.II
​

Wydarzenia na świecie:

- 1 lutego 1433 roku króla dobiegła wiadomość, że spod władzy Anglików wydostaje się nowe państwo o dziwacznej nazwie NRM. Bez względu na nazwę kraju, trzeba nawiązać stosunki dyplomatyczne z nowym sąsiadem.



- Gotlandia już od dawna była pod władaniem Duńczyków. Ta wyspa dnia 5 września 1433 roku zadeklarowała powstanie własnego państwa, lecz pod senioratem Danii. Być może w przyszłości ludzie tam mieszkający zadecydują o uzyskaniu pełnej suwerenności.



- Pomimo, że Anglia straciła ważną prowincją europejską, nie ustępowała w dyplomatycznych podbojach. Leinster, który był jej wasalem już od dawnych czasów zgodził się wstąpić w granice jej państwa.



- 23 września 1434 roku Baden po przegranej wojnie zgodził się zostać wasalem Husytów.



- Genua była państwem morskim, trudniącym się przede wszystkim handlem. Lecz wojownikami nie byli złymi. 11 marca 1435 roku kraj ten zwasalizował Korsykę, dużą wyspą znajdującą się niedaleko nich.



- 8 marca 1435 roku Anglia zaanektowała Ulster. Ich władca chciał mieć pod swoją kontrolą całe Wyspy Brytyjskie.



- Bardzo daleko od naszych granic też działo się sporo. 28 sierpnia 1435 roku Tlemcen został seniorem Tunezji, zaś 11 września tegoż samego roku Mamelucy anektowali prowincję Dulkadir.



- 11 grudnia 1435 roku Imperium Osmańskie zwasalizowało Bośnię.



- Pomimo, że Husyci wygrywali wszystkie wojny dookoła, to dzięki wysiłkowi szpiegów i dyplomatów 14 lipca 1436 roku zostali zaanektowani przez Czechy.

​

 

Królestwo Burgundii

„Droga do chwały i potęgi”

Odcinek VI – „Wielka wojna” cz.I

08.06.1437 – 30.01.1441
​

​

Filip III należycie przygotował się do wojny. Wiele pieniędzy zostało zaoszczędzonych i ukrytych w skarbcu, w razie nieoczekiwanych kosztów. Grupa nowych żołnierzy została przyjęta do armii. Z tego względu, że Francja była uwikłana w konflikty z kilkoma innymi państwami, należało się spieszyć. Król postanowił, że zaatakujemy naszego sąsiada 1 października. Tak też się stało.

​

Jako pierwszy cel nasz władca obrał Orlean. Szybkie zdobycie tego miasta eliminowało go z wojny. Monarcha wraz z 21 tysięczną armią wkroczył na te tereny 23 października. Ze względu, że nie stacjonowały tam żadne wojska wroga, rozpoczęto oblężenie. Mury było potężne, a za nimi skrywało się około 10 tysięcy żołnierzy. 27 dnia tegoż samego miesiąca nasze wojska oblegające Orlean zostały zaatakowane przez Francuzów w liczbie 7 tysięcy kawalerii. Nie mieli oni szans wygrać z naszą trzykrotnie liczniejszą armią. W międzyczasie przybyły do nas posiłki z Brabantu wynoszące ponad 8 tysięcy kawalerii. 27 listopada z koszar obleganego miasta wyszła spora liczba rekrutów. Od razu zaatakowali oni naszą armię. Słabo dowodzone wojska oraz załamane morale spowodowało, że wielu z nich zostało wziętych do niewoli, a niektórzy wrócili za mury, by pomóc w obronie. Większość jednak została zabita. 21 marca 1438 roku udało nam się zrobić wyłom w murach miasta. Kosztowało nas to jednak wielu ludzi. Do tego czasu w oblężeniu zginęło prawie 15 tysięcy naszych żołnierzy. 11 maja oblężenie chyliło się ku końcowi. Wspierały nas armie Brytanii, pomimo że nie byliśmy formalnymi sojusznikami. 22 czerwca pod murami miasta było już prawie 62 tysięcy wojsk, gdyż przybyły do nas posiłki ze Szwajcarii. To był koniec, nikt nie mógł już nas powstrzymać przez zajęciem Orleanu. 3 lipca nasze wojska wkroczyły na główny plac miasta i brały do niewoli ostatnich niedobitków. Książę zaproponował nam 73 tysiące dukatów za pokój. Nasz król nie zgodził się na to. Tegoż samego dnia książę orleański został wtrącony do lochu, a my włączyliśmy tereny pod jego władaniem do Burgundii.

​

16 listopada na polach Szampanii rozpoczęła się wielka bitwa. Naprzeciwko naszej 14 tysięcznej armii stanęli żołnierze francuscy, w liczbie niewiele większej. Większą szansę na wygraną mieliśmy my, gdyż dysponowaliśmy pokaźniejszą liczbą kawalerii. Trzy dni później przybyły do nas posiłki z Brabantu. Było to około 15 tysięcy żołnierzy. Dzięki szybkiej reakcji naszych sprzymierzeńców bitwa ta została wygrana bez poważniejszych strat. 21 listopada po całkowitym zniszczeniu wojsk wroga, rozpoczęliśmy oblężenie. Sojusznicy nas opuścili, a więc nie byliśmy w stanie szybko zdobyć zamku. Był to jednak taktyczny odwrót. Niedługo potem wojska sprzymierzeńcze powróciły do nas. Po ściągnięciu posiłków z Burgundii, 21 marca 1438 roku pod murami miasta znajdowało się 15 tysięcy piechurów i 12 tysięcy kawalerzystów. Także wojska, które zdobyły Orlean, przybyły pomóc w oblężeniu. Gdy zbliżało się ono ku końcowi, 5 października pod murami miasta było prawie 47 tysięcy żołnierzy. 3 grudnia cała twierdza była już pod naszą kontrolą. Francuskich wojowników pozostałych przy życiu wypuszczono, na znak dobrotliwości naszego króla.

​

Gdy nasze wojska oblegały Orlean i Szampanię, 1 marca 1438 roku pod burgundzką stolicę przybyła armia francuska, licząca 11 tysięcy żołdaków. Byliśmy na przegranej pozycji. Do 17 kwietnia udało się nam zabić jedynie 200 ludzi. W tym czasie jednak nasz wróg prowadził także wojnę z Sabaudią. To być może tylko dzięki im udało się nam nie stracić stolicy. Ich armia zaatakowała francuskich żołnierzy, rozgramiając ich doszczętnie, a tych którzy przeżyli, wzięto do niewoli. Oblężenie zostało przełamane.

​

15 stycznia 1439 roku nasza armia wkroczyła do prowincji Bourbon. Mury tam były potężne, a nasze wojska przetrzebione po wcześniejszych walkach. Oblężenie rozpoczęło jedynie 11 tysięcy żołnierzy. Nowo zrekrutowane zaciężne wojska przybyły na pomoc. Była to przede wszystkim kawaleria, która w oblężeniach na wiele się nie zdaje. 8 października morale wroga zaczęło spadać. Pomimo, że nasze wojska pod morami miasta nie były zbyt liczne, to obrońcy miasta wiedzieli, że chcemy wziąć ich na głód. Tak też się działo. Wielu żołnierzy zginęło na skutek niedożywienia, nie mówiąc już o cywilach. Koniec zdawał się być bliski. Mury zostały przełamane 15 stycznia 1440 roku, tegoż dnia także nasza konnica wreszcie do czegoś się przydała. Obrońcy zostali zmasakrowani pod ważącymi kilkaset kilogramów opancerzonymi końmi. Ci, którym udało się uciec, zostali złapani do niewoli przez pozostałą przy życiu piechotę.

​

1 lutego nasza armia wkroczyła do Berri. Mury tam były tak samo wysokie i grube, jak w Bourbon. Wojska nasze składały się głównie z kawalerii. Rozpoczęliśmy oblężenie, pomimo że mała liczba piechoty temu nie sprzyjała. 8 kwietnia w stolicy naszego państwa powstała 13 tysięczna armia mająca pomagać w oblężeniach. Składała się ona głównie z piechoty. Dowodził ją niejaki Le Treust. Pierwszym rozkazem był marsz do Berri, aby pomóc zdobyć miasto. Marsz ten był szybki. Już 16 maja armia ta dotarła do oblężonej prowincji. Od tego dnia pod murami miasta było prawie 29 tysięcy naszych żołnierzy. Dwukrotnie podczas tego oblężenia Francuzi wysyłali do nas propozycję pokoju za ponad 200 tysięcy dukatów. Lecz teraz pieniądze nie były nam potrzebne, gdyż wrogowie nie mieli praktycznie żadnych wojsk. Bez problemu można było podbijać kolejne tereny, a następnie zażądać więcej pieniędzy lub terenów za pokój. Oblężenie trwało prawie rok, a zakończyło się 30 stycznia 1441 roku. Podczas walk straciliśmy około 11 tysięcy ludzi. Znacznie nadwyrężyło to nasz ofensywę, lecz w dalszym ciągu możliwe było kontynuowanie oblężeń pozostałych zamków francuskich.

​