Chanting our battle cry, "Freedom or death!" - V2 AHD CSA AAR

C.E. Ruthenberg to długoletni przywódca CPUSA, a nad resztą to nawet nie chce mi się myśleć. Całą noc nie dawała mi spać jakaś cholerna burza, więc niech sobie inni też poszukają smaczków w twoim AAR-ze

 

Odcinek 26D

1924


​

Artykol C.E.Ruthenberga dla „My Life”

Kluczowa noc. Rewolucja zbliżała się. San Antonio miało stac sie twierdza. Nasz tamtejszy sztab miał na poddaszu pare karabinów maszynowych, gotowych w każdej chwili otworzyć ogień. Ludzie przyczajeni w oczekiwaniu na nadejście historii, nerwowo przestawali z miejsca na miejsce nie będąc w stanie opanować się. O świcie 24 października, jeszcze na tle szarego poranka wędrowałem od domu do domu, kontrolując sytuacje w oddziałach. Z jednej strony robiłem to dla zwykłego ruchu, ale takze balem sie żeby w tym kluczowym momencie ktoś nie zawalił całej sprawy. W razie potrzeby także po to zeby zachęcić tych którzy tego potrzebowali. W oddali slychac było tupot podbitych nog, podczas gdy po naszej stronie, grupa żołnierzy spala nadal wykorzystując ta chwile spokoju. W końcu rano oddziały ruszyły w miasto. Pierwsza padła centrala telefoniczna. Żołnierze jej broniący szybko poddali sie oddając cenny sprzęt w nasze rece. Szybko ufortyfikowano pozycje wzmacniając ja dwoma karabinami maszynowymi przy wejściu. Od tej chwili łączność pracowała dla nas.

​

Na trzecim piętrze naszego sztabu w małym pokoju na roku obradował caly czas komitet. Wszystkie raporty odnośnie ruchu wojsk, postawy żołnierzy czy tez sytuacji w budynkach rządowych trafiały tutaj. Nasi informatorzy, ktorzy składali się właściwie z wszystkich warstw społecznych nadsyłali kolejne raporty poszerzając nasza wiedzę. Caly tydzień spędziłem na skórzanej kanapie spiac po parę godzin na dobe bez rozbierania sie. Ciagle budzony przez kurierów, harcerzy, rowerzystów, telegrafistów czy tez odbywając rozmowy telefoniczne, kolejne dni stanowiły dla mnie jedno majaczące pasmo pól-jawy. Było oczywistym, ze nie może być teraz mowy o odwrocie. W nocy członkowie Revolutionary Committee odeszli do wydzielonych jednostek w rożnych dzielnicach zdając się na to co przyniesie los. Pozniej Posey przyszedł, był przeciwny powstaniu, ale zdecydował sie przyłączyć i zostać na noc w sztabie. Razem mieszkaliśmy w narożnym pokoiku jak na kapitańskim mostku. To tu zaczęły napływać pierwsze raporty z dzielnic i przedmieść. Wydaje się ze wszystko zostało przewidziane, liderzy sa na swoich miejscach, informatorzy sa pewni, nic nie wydaje się być zapomnianym.

​

W moim raporcie powiedziałem z przekonaniem: “If you stand firm, there will be no civil war, our enemies will capitulate at once, and you will take the place that belongs to you by right. There can be no doubt about victory; it is as assured as the victory of any uprising can be.” A jednak te godziny sa nadal napięte i pelne zagrożenia. Kolejne grupy robotników przygotowane czekały w Austin i Houston, marynarze mieli opanować Galvestone oraz New Orleans z bazującymi w nich okrętami. Nagle budzi mnie telefon, informator ostrzega przed oddziałami piechoty, artylerii oraz kadetów poruszających sie w naszym kierunku. Szybko przesuwamy nasze rezerwy: studentów oraz kobiece oddziały szturmowe, maja one zatrzymać przeciwnika za wszelka cene. “If you fail to stop them with words, use arms. You will answer for this with your life.”

​

Powtarzam ta sentencje co sekundę w kolejnych telefonicznych rozmowach. Ale ja sam jeszcze nie wierze w swoje rozkazy. Rewolucja jest ciągle zbyt ufna, zbyt łaskawa, optymistyczna i pozytywna. Zdecydowanie wole grozić bronią, a nie używać jej. Ciągle odzywa sie w środku moja nadzieja, ze wszystko da się rozwiązać samym słowem, rozkazem a nie za pomocą sily. Ulice sa nasze, naszych komisarzy oglądamy na podejściach do rządowych budynków. Żołnierze nie decydują się na bunt przeciw rzadowi, lepiej za to poczynamy sobie na odcinku kadetów, którzy przyłączyli sie stanowiąc forpocztę naszych sil. Rząd zabiega o wsparcie i pojednanie, jednak teraz już jest za późno. Widać, ze grunt wymyka im sie spod nóg. Teraz należy dokończyć naszego dzielą.

​

 

Odcinek 26E

1924


​

Artykuł C.E.Ruthenberga dla „My Life”

Kluczowa noc c.d. Nasz sztab zostaje wzmocniony dodatkowym oddziałem karabinów maszynowych. Wszystkie sekcje garnizonu maja nieprzerwany kontakt z wrogiem. Na tym etapie przejmujemy kontrole nad siecią kolejowa. Specjalnie dobrani komisarze, maja utrudnić przemieszczanie się rządowych oddzialow miedzy miastami. Wszystkie ważniejsze punkty w San Antonio zostały już opanowane przez nasze oddziały. W celu ogłoszenia zwycięstwa pozostaje tylko obronić sztab. Właśnie rozmawiam przez telefon, gdy nagle przez okno pada pierwszy strzał. Na szczęście chybia, ale to oznacza ze piechota dotarła do swojego celu. Teraz to od nas zależy rewolucja.

​

Razem z Poseyem zbiegamy na dol aby dopilnować oddzialow osłonowych. Na szczęście wszyscy sa na miejscu, czekając tylko na rozkaz. Przez nami formuje się piechota, widać ze przygotowani sa do policyjnej roboty a nie do walki. Gdy w końcu podchodzą na 100 metrów nakazuje otwarcie ognia. Karabiny maszynowe wypruwają pociski setkami, nawet nie trzeba celować ustawiając lufe na zwarta masę żołnierzy. Jaka szkoda, ze się nie przyłączyli. Ale teraz nie wolno czuć żalu, nie wolno odpuścić, należy dobić przeciwnika, zanim zorientuje się i odpowie pełna silą. Walka nie trwa długo. W końcu niedobitki wycofują się oddając plac nam. To tego dnia rewolucja wygrała.

​

Następnego dnia rano rzuciłem sie na prasę burżuazyjna, populistyczna i rządowa. Nie było ani słowa o powstaniu. Te same dzienniki, które co dopiero opisywały rzezie, rzeki krwi i szaleństwa dzikich mas obecnie milczały o nas. Najwyraźniej rzad jeszcze nie był tak slaby jak się moglo wydawać. Mieszkańcy San Antonio przecierali oczy, będąc świadkami powstania nowej administracji. Czy to naprawdę możliwe, ze robotnicy zdobyli władze? Delegacja rady miejskiej spotkała się ze mna, chcąc dowiedzieć się więcej o obecnej sytuacji. Nie mieliśmy jednak o czym rozmawiać, razem z nowa władza, przyjdzie nowa administracja miejska.

​

Późnym wieczorem czekaliśmy na otwarcie kongresu partii. Odpoczywaliśmy z Benningiem w przylegającym pokoju. Leżeliśmy obok siebie, ciało i dusza odpoczywały po stresie ostatnich dni. Jednak sen nie nadchodził, organizmy wyczerpane wysiłkiem nie były w stanie tak nagle przestawić się z powrotem na normalne tory. Rozpoczęliśmy cicha rozmowę. Dopiero teraz Benning przyznał mi racje do odroczenia powstania.

​

Rzadka szczerość przejawiała sie w jego glosie. Był zainteresowany mieszanymi pikietami złożonymi z marynarzy, żołnierzy i członków partii. “What a wonderful sight: a worker with a rifle, side by side with a soldier, standing before a street fire!” he repeated with deep feeling. At last the soldier and the worker had been brought together!”

​

Dalsza rozmowę przerwał telefon, dzwonił jeden z szefów tutejszej administracji rzadajac rozpoczęcia negocjacji. Zaskoczony zebrałem sie w sobie i odpowiedziałem: “What has taken place is an uprising, not a conspiracy. An uprising of the masses of the people needs no justification. We have been strengthening the revolutionary energy of the workers and soldiers. We have been forging, openly, the will of the masses for an uprising. Our uprising has won. And now we are being asked to give up our victory, to come to an agreement. With whom? You are wretched, disunited individuals; you are bankrupts; your part is over. Go to the place where you belong from now on the dust-bin of history!”
Jeszcze tego samego dnia przy pelnej akceptacji delegatów utworzono pierwsza komunistyczna republikę rad. Od tej pory dalsza rewolucja kierowano z Socialist Republic of Texas. Co prawda jeszcze nie caly stan był kontrolowany przez sily rewolucyjne, ale zwycięstwo na tych terenach było już zapewnione.

​

 

Ciekawe, czy faktycznie stracisz ten Teksas. BTW, sprawdziłem sobie nazwiska przywódców Twojej rewolucji - w amerykańskich spisach powszechnych z 1930 i 1940 jest na Południu (i, co ciekawe, tylko na Południu) parę osób pasujących idealnie.

 

Coś czuję, że jeżeli Teksas odpadnie, to USA i Meksyk szybko go między sobą podzielą

 

Wbrew pozorom texas stalby sie mocnym panstwem. Maja bardzo rozwiniety przemysl oraz ujednolicone (w miare) spoleczenstwo o bardzo silnym poczuciu narodowym.

PS; nazwiska bralem z bitew na V2, z wiki oraz z moda CSA (do HOi3)

 

Odcinek 26F

1925


​

Red Army
The Workers' and Peasants' Red Army była zbrojna sila Komunistycznej rewolucji w CSA. Jej oficjalna historia rozpoczęła się 22 grudnia 1924 roku. We wrześniu Benning napisał: "There is only one way to prevent the restoration of the police, and that is to create a people's militia and to fuse it with the army (the standing army to be replaced by the arming of the entire people)."

​

W tym momencie, sytuacja armii rządowej wydawała się opłakana. Co prawda powołano pod bron każdego, kogo udało sie złapać, jednak brakowało dla żołnierzy uzbrojenia. Kryzys finansowy jakiego światkiem było państwo spowodowało, ze częstokroć nowe oddziały nie dostawały wymaganego zaopatrzenia. Żołnierze czując, ze sila zmusza się ich do walki często setkami uciekali jako dezerterzy. The Council of People's Commissars podjęła decyzje o utworzeniu 28 stycznia 1925 roku the Red Army. Wg ich koncepcji powinny się one składać z klasowo świadomych i najlepszych elementów robotniczych. Jego szczególnym zadaniem była obrona osiągnięć rewolucji i władzy komunistycznej. Jednocześnie rada wyznaczyła sama siebie na funkcje dowódcza w armii.

​

Na posiedzeniu 22 lutego Warner zauważył, ze armia jest źle zorganizowana. Składa się głownie z dusz, które jedzą i kosztują a nie walczą. Była ona kompletnie nieadekwatna do zadań jakie przed nia stawiano. W związku z tym Komnarkom zdecydował o reformie Armii, która od tej pory miały zostać ujednolicona i składać sie spośród najbardziej uświadomionych i zorganizowanych oddzialow. Jako, ze mimo zapowiedzi skladala się ona glownie z chłopów, brak możliwości płacenia im zastępowano obowiązkowymi pracami na polach. Głód, strach i zagubienie wpływały na ciągły ruch w komunistycznych ośrodkach rekrutacyjnych.

​

Walki o Luisiane
Zanim jeszcze walki w Socialist Republic of Texas zostały zakończone czesc oddzialow wyruszyła 22 lutego w wielkim marszu zimowym kierując się na Baton Rouge. Po połączeniu na miejscu z Luizjańskimi oddziałami milicji robotniczej zdecydowano sie na zaskakujący atak na miasto. Następnego dnia, pod wieczór udało sie przejąć kontrole nad New Orleans. To tutaj w walkach zginal komunistyczny generał Sam Webb a dowodzenie po nim przejął Robert Wright. Stalo sie to w najgorszym możliwym momencie, gdyż tego samego dnia, sily konfederackie przeprowadziły lądowanie na południe od miasta próbując odciąć sily od zaplecza. Tylko dzięki jego zaangażowaniu udało sie wycofać oddziały w kierunku Lafayette unikając okrążenia. 13 kwietnia w Shreveport utworzono Soviet Commune, niestety już w tydzień po jej utworzeniu była zagrożona przez atak konfederacki z kierunku Jackson. W partii postępował kryzys, który doprowadził do próby zawiązania układów populistów z silami rządowymi. CP sprzeciwiał sie temu całkowicie, starając się przeszkodzić w negocjacjach.

​

W czerwcu 1925 roku Armia Ochotnicza rozpoczęła druga kampanie o Baton Rouge. Ponownie pojawiono sie pod Lafayette, jednak tym razem szturm z 3 sierpnia się nie powiódł. W przeciągu września i października w ciężkich walkach kosztem dużych strat udalo sie miasto otoczyć i odciąć od głównych sil. Przeprowadzone 13 października potężne uderzenie w końcu oddało miasto ponownie w rece komunistów. Chcąc wykorzystać ten sukces, postanowiono z marszu uderzyć na sam Baton Rouge. 1 listopada oddziały Piotra Wrangela wkroczyły do miasta. Z miejsca rozpoczęła obrady rada rewolucyjna. W wyniku jej inicjatywy 10 listopada utworzono Peoples Republic of Luisiana. Na wieść o tym generał Earl Browder zmarł na zawal serca nie mogąc uwierzyć ze w jego stanie rozprzestrzenia się komunizm. Do końca roku, dzięki skutecznej obronie generała Roberta Wrighta do końca roku nie udaje się silom konfederackim opanować sytuacji.

​

Walki w Tennessee
Bunt sprowokowany przez SD, wybuchł w maju w 1st Tennessee Brigade stacjonującej w pobliżu Memphis. Żołnierze szybko przejęli kontrole nad zaskoczonym miastem. Na ta wiadomość kolejne brygady rozpoczęły walki w Nashville oraz Chattanooga jednak tam silny sprzeciw oficerów uniemożliwił większe sukcesy. W przeciągu kolejnego miesiąca udało sie opanować cala zachodnia cześć stanu. Niestety silny opór stawiły oddziały rządowe zebrane na wysokości głównej arterii kolejowej przecinającej stan na pol. W lipcu członek SD Henry Kuhn razem z członkami swojej partii na konwencie zdecydowali o utworzeniu planowanej już od lat Ruskin Commonwealth Republic. Co prawda sytuacja w stanie nie była jeszcze opanowana ale obawiano się, ze nadejście administracji komunistycznej uniemożliwi im to.

​

Kuhn realizował w tym czasie szczególna politykę społeczna łączącą metody demokratyczne z socjalistycznymi. Zaproponował miedzy innymi 8-godzinny dzień pracy oraz „odbudowę” przemysłu, ktora ma polegać na oddaniu właścicielom ich fabryk i ziemi. Kolejne miesiące to okres powolnej utraty terytorium 1sza brygada stanowiła zdecydowana mniejszość, a nowo formowane oddziały nie posiadały odpowiedniego wyszkolenia ani wyposażenia. Sytuacje w końcu uratował sam C.E.Ruthenberg który wysłal na miejsce korpus wydzielony Armii Czerwonej. To dzięki niemu udaje się w końcu ustabilizować front. Niestety zaraz za korpusem poruszały się oddziały ochrony partii zajmujące się obecnie usuwaniem co bardziej opornych przedstawicieli władzy. Byli członkowie SD w większości zostają aresztowani i w trybunałach wojskowych skazani za zdradę na kare śmierci. We wrześniu rząd tymczasowy oraz inne organizacje związane z SD decydują się na utworzenie nowego tymczasowego rządu, któremu przewodzić maja już komuniści.

​

Do jesieni 1925 roku utworzone zostaje jedno dowództwo sil walczących na północy. Władza zostaje przekazana generałowi Charlesowi Robertsonowi, który stara się chaos dotychczasowej wojny. Niestety nadal nie udaje się opanować samego Nashville, które staje się kluczem do kontroli stanu. Także Chattanooga zostaje ostatecznie utracona, a oddziały tam walczące zniszczone. Do końca roku, mimo nacisków sil rządowych udaje się utworzyć stabilna linie obrony na zachodniej części stanu. Nowej republice pozostało czekać na sukcesy na południowym froncie.

​

 

Coś za łatwo tym Czerwonym idzie, dlatego spodziewam się jakiegoś zwrotu akcji i ostatecznej wygranej 'właściwych' Konfederatów.

 

Zdjęcie z poprzedniego odcinka ci się powtórzyło (to z trzema kobietami).

 

zobaczymy pozyjemy w koncu jeszcze pare odcinkow czeka gotowych

PS: Zoor dzieki juz poprawilem

 

Odcinek26G

1926


​

Sytuacja na początku roku
Rok 1926 rozpoczynał się nadspodziewanie dobrze dla komunistów. Najbardziej oddalona na zachód Socialist Republic of Texas, dzięki swojemu odseparowaniu zdołała już opanować cale pogranicze meksykańsko amerykańskie. Obecnie jej oddziały parły na wschód starając się w ostatnim kluczowym uderzeniu przełamać wroga. Podobne nastroje panowały w Baton Rouge, które obecnie stanowiło stolice Peoples Republic of Luisiana. Co prawda ich ofensywa zatrzymała się boleśnie na Alabama River nie potrafiąc przełamać obrony w Mobile. Była to bardzo groźna sytuacja, gdyż wróg w każdej chwili z tego kierunku mógł przeprowadzić uderzenie. W wojsku brakowało obecnie rezerw a i zaopatrzenie docierało tylko czasami i w zdecydowanie nieodpowiednich ilościach. Sztab liczył, ze po przybyciu Teksańczyków uda się sprawniej zorganizować front.

​

Trochę lepiej sytuacja wyglądała na północy. Ruskin Commonwealth Republic obecnie, dzięki szybkiemu działaniu komunistycznych służb ochrony, opanowane zostało w całości. Przywrócone dowództwo oraz posiłki wysłane przez C.E.Ruthenberga zdołały przełamać linie obrony na Tennessee River pozwalając zdobyć Knoxville docierając do Appalachian Mountine. Teraz pozostało wybrać cel dalszego ataku. Możliwości były dwie. Pierwsza pozostawia sily osłonowych na górskich przełęczach i cala silą wdarcie się do Georgii w kierunku na Savannah. Druga było opuszczenie prawej flanki silom Luisiany a samemu przełamanie słabych sil broniących gór i przedostać się do Charleston. Mimo problemów i zagrożenia zdecydowano sie właśnie na ta druga. General Charles Robertson już na początku marca postawił swoje sily w gotowości. Raporty wywiadu tylko zachęcały do przeprowadzenia ofensywy. Wg nich na terenie południowej Karoliny rozruchy robotnicze caly czas nasilały się. Ludzie nie mogli się doczekać kiedy nowa wladza wkroczy do ich stanów.

​

Nowa ofensywa
W końcu 2 kwietnia żołnierze rozpoczęli marsz przez góry. Zgodnie z przewidywaniami przeciwnik nie stawiał oporu pozwalając Red Army na zbliżenie się do wybrzeża. Już pare dni później 1st Tennessee Division minęła Cherokee zbliżając się do Asheville (1). Tereny były co prawda wyludnione, ale za to drogi bardzo dobrej jakości. Żołnierze dzięki temu szybko bo już 4 tego miesiąca dotarli do cichego miasta. Wladze administracyjne zdołały sie już wycofać, razem z reszta mieszkancow wspierających konfederacje. General Sibley zadowolony postanowił zatrzymać się na dzień lub dwa oczekując na pozostałe elementy korpusu, które najwyraziściej zamarudziły w przełęczy. Jego zadowolenie szybko zmieniło sie w przerażenie, gdy pod koniec dnia otrzymał raport o nagłym przerwaniu jego linii zaopatrzeniowych. Konfederackie uderzenia z Great Smoky Mountains oraz Pisgah National Forest zaskoczyło ich kompletnie.

​

Nikt nie spodziewał sie tutaj całego korpusu konfederackiego. A poza tym przecież Ci żołnierze mieli być bliscy ideologicznie rewolucji. Do 7 kwietnia jego sytuacja drastycznie się załamuje. Jego dywizja otoczona w Asheville była atakowana ponad trzykrotnie większymi silami. Sytuacje pogarszał tylko brak artylerii, która zamarudziła dając się odciąć od głównych sil. Brygada kawalerii która posiadał i która tak kiepsko prowadziła rozpoznanie, obecnie w walkach miejskich była kompletnie nieprzydatna. Co gorsza miasto pozbawione było zaopatrzenia, wiec zapasy dywizji szybko sie wyczerpywały. W końcu 11 kwietnia general Lewis Kemper, dowodzący Korpusem Konfederackim zarządza szturm na miasto. Brygada artylerii ustawiona w okolicy Charles D. Owen Manufacturing rozpoczęła całonocny ostrzał przedmiesci. Nad ranem pierwsze oddziały szturmowe rozpoczęły przekraczanie Swannanoa River. Znana nam już wcześniej 1st Comunist Brigade odpowiadająca za obronę tego regionu została już wcześniej złamana samym ostrzałem artyleryjskim. Uciekających żołnierzy nękały samoloty których południe miało zdecydowanie więcej od wroga. Konfederaci szybko dostali sie na Tunnel Road, główna arterie miasta, kierująca żołnierzy do centrum.

​

Pojedyncze odseparowane grupy oporu zajęły wybrane budynki w centrum. Tutaj siły sie wyrównywały, z braku możliwości korzystania z pododdziałów wsparcia. Rozpoczęta walka o każdy dom, każdy pokój trwała az do 13 kwietnia, gdy ostatnie grupy komunistów poddały się pozbawione amunicji. Był to pierwszy tak bardzo potrzebny sukces rządu. Zresztą szybko nagłośniła go prasa współpracująca z całych sil z administracja. Ogłoszona na początku roku mobilizacja zaczęła przynosic spodziewane efekty dając dopływ tak potrzebnej sily ludzkiej. Niestety sukces wojenny był zaledwie chwilowy. Sily korpusu były zdecydowanie za słabe aby stawiać dłuższy opór wrogowi. Dlatego tez do końca miesiąca korpus zmuszony jest caly czas cofać się na wschód wpuszczając przeciwnika na równiny wschodniego wybrzeża.

 

No, na taką właśnie akcję liczyłem ;D

 

Narazie to czerwoni pra na wschod caly czas. Stracili 1 dywizje, ale ich oddzialy zblizaja sie powoli do Charlotte, ktore stanowi wazny wezel kolejowy. Jak jeszcze ruszy ofensywa na poludniu, to ograniczone sily konfederacji moga okazac sie zbyt rozciagnietymi. Nie pamietam doklanie, ale w grze bodajze w dniu wybuchu rewolucji stracilem polowe armii. Takze nie liczcie na to ze nadal mam 8-10 korpusow kazdy o sile do 40k zawodowych zolnierzy
Jedyny plus to fakt, ze jednostki na zachodzie byly zadziej unowoczesniane. To glownei oddzialom na mississippi dostawalys ie nowe samoloty, pojazdy, artyleria.

 

Teksas, technicznie rzecz biorąc, ogłosił niepodległość, czy rewolucjoniści nie oglądają się na takie burżuazyjne przeżytki?

 

z punktu widzenia mechaniki gry nadal stanowia CSA. Ale ze wzgledow aarowych sytuacja zostala rozwinieta baaaaardzo w kierunku czerwonej zarazy

Zreszta sama ta rewolucja sklada sie z 3 roznych rewolucji jakie sie na poludniu odbyly

 

To teraz tylko brakuje wojny CSA-USA Aż dziwne, że nie skorzystali z okazji.

 

Właśnie, jak wygląda eksport rewolucji do bardziej uprzemysłowionego USA?

 

Prawde mowiac w ogole sie nie intresowalem USA wtedy. Jesli bede za niedlugo wlaczal gre to przy okazji sprawdze. USA ogolnie wtedy bylo zajete brytyjczykami z ktyorymi szturchali sie caly czas

 

Tylko czekać jak za 30 lat młody starszy szeregowy Presley z pieśnią na ustach, wyruszy w krucjacie przeciwko czerwonej zarazie

 

normalnie widze to oczyma wyobrazni

 

Odcinek 26H

1926


​

Nowa ofensywa c.d.
Red Army do 1 maja opanowują Charlotte oraz Fayetteville będąc o krok od przełamania terenów rządowych na pol. W pierwszym tygodniu miesiąca rusza kolejne uderzenie mające za cel Wilmington. 3rd Texas Division generała Erzy Imbodena, stacjonująca obecnie w Bladen Lakes States Forest, dostała właśnie zadanie zdobycia miasta. Do 13 maja udaje im sie bez oporu dotrzeć do Moores Creek National Battlefield, podczas gry reszta armii umacniała swoje pozycje oczekując na wynik operacji. Gdy dwa dni później jego oddziały przeprawiły sie przez rzeke pod Castle Hayne nie spodziewał sie, jak bardzo dramatycznie odwrócą się jego losy do końca dnia. Komuniści nie byli świadomi, ze na 15 maja przygotowano w silach rządowych kontruderzenie. Mialo ono zostać przeprowadzone na dwóch oddzielnych kierunkach. Pierwszy to uderzenie korpusu generała Johna Lawa na odseparowana od głównych sil 3rd Tx division.

​

Drugim było koncentryczne przełamanie frontu na południe od Charlotte. W tym drugim miały wziąć udział także faszystowskie oddziały ochotniczej milicji, które organizowały się już od paru miesięcy w okolicy Charleston. 16 maja dochodzi do bitwy o Wilmington, gdzie trzy brygady piechoty komunistycznej zostały odcięte od pozostałych sil. Tak jak w przypadku Asheville walki miejskie były bardzo krwawe i uciążliwe. Jednak ich końcowy efekt był zadowalający. Przy akceptowanych stratach zniszczono cala dywizje. Jednak nie to przesadziło o sukcesie operacji. Pierwszeństwo w tym względzie musi zostać oddane brygadom szybkim, jakie stacjonowały przed rewolucja w pobliżu stolicy. Te jednostki składające się z mieszanych oddziałów kawalerii, opancerzonych pojazdów oraz lekkich czołgów (głownie przestarzałych już L1 Cunningham) były nie do zatrzymania dla wosk komunistycznych.

​

Dzieki ich mobilności, front codziennie załamywał się zmuszając cale dywizje do wycofywania się. Jako, ze faszystowskie oddziały, zajmując przelecze gorskie, skutecznie odcięły drogę odwrotu w kierunku na Tennessee komunistom pozostało wycofywanie się na północ. To tutaj, w okolicach Roanoke w Virginii Cadmus Sibley na czele zdemoralizowanych 2 dywizji piechoty zmuszony jest stoczyć 29 maja bitwę z korpusem generała Lawa. Oczywiście przewaga liczebna, taktyczna oraz zaopatrzeniowa nie dawała żadnych szans buntownikom, jednak ze strachu przed zemsta nie oddawali sie oni do niewoli tocząc ciągle walki. W końcu po 3 dniach udaje się jednak otoczyć i zniszczyć pojedyncze ostatnie grupki oporu. Resztki Red Army wycofywaly sie daje w kierunku własnych terenów w nadziei ze przeciwnik w końcu zatrzyma ofensywę.

​

Nie wiedzieli jednak o tym, ze manewr ten był wspierany z kierunku Atlanty przez korpus generała Simona Hindmana. To on jeszcze z końcem maja nagłym przyspieszonym marszem zdobywa Chattanooge zagrażając kolejnym oddziałom odcięciem. Skutkuje to opuszczeniem pozycji obronnych z linii rzeki Tennessee w stronę Nashville. Sytuacje ta ponownie wykorzystuje korpus Hindmana, który odsłaniając swoje flanki dalej atakuje na północ doprowadzając do kolejnej bitwy o stolice regionu 28 czerwca. Miejscowe oddziały Red Army składające się z 12 tysięcy zdemoralizowanej piechoty nie stawiały dużego oporu, wpuszczając jeszcze przed końcem miesiąca wroga do centrum. Walki w regionie trwały jeszcze miesiąc i zakończyły się rozbiciem całości komunistycznych sil na północy oraz zniknięciem z map Ruskin Commonwealth Republic.

​

 

Wreszcie jakieś większe sukcesy wojsk rządowych - może cię ci komuniści nie zjedzą (a potem faszyści przyjdą na gotowe...).

 

Odcinek 26I

1926


​

Działania na południu
Słysząc o tym pogromie na pewno zastanawiasz się co sie stało z calym frontem południowym. Dlaczego zgodnie z planem nie wsparł on walk odciążając tym samym północ. Na początku roku połączone sily obu republik stacjonowały wzdłuż Alabama River czekając w gotowości na nowa ofensywę. Morale było wysokie a zaopatrzenie znośne. Także ludność miała bardzo pozytywne nastawienie do nowych wojsk. W kwietniu z rejonu Mobile rusza atak korpusów Red Army generała Jonasa Iversona oraz Piotra Wranglera nad którymi ogolne dowództwo sprawował sam Robert Wright. Do końca miesiąca udaje się przełamać opór oddzialow rządowych i przedostać do Tallahassee. Po jego zdobyciu 2 maja wydawało sie, ze żołnierzy czekają otwarte niebronione tereny gotowe do przyjęcia komunizmu. Niestety wszelkie założenia i plany straciły racje bytu jeszcze w tym samym miesiącu.

​

Okazało sie, ze Georgia nie była najszczęśliwszym miejscem to ataku. To tutaj rząd skierowal nowo formowane oddziały rekrutów, które miały powoli wdrażać się w rytm wojskowy. Dowodzący nimi Issac Pettigrew widząc kryzysowa sytuacje kończąc proces szkolenia, wymaszerował na czele 50 tysięcy poborowych w kierunku frontu. Ta nowa sila, o której nie wspominały raporty, kompletnie zaskoczyła komunistów którzy obecnie byli rozciągnięci na całej długości tych trzech stanów. Zanim sztab zdołał zgromadzić odpowiednie sily, kolejne brygady i dywizje były wyłapywane i niszczone. Młodzi żołnierze co prawda ustepowali swoim zawodowym kolegom wyszkoleniem, ale jednak przedstawiali zaskakująco sprawne oddziały. Braki w kadrze oficerskiej doprowadziły do potrzeby awansowania co bardziej wyróżniających sie zolnierzy. Mialo to zaskakujący efekt, gdyż nowi oficerowie braki w taktyce zastępowali inicjatywa i zaangażowaniem. Ich wykształcenie oraz inteligencja dawały przewagę nad robotnicza armia. Z początkiem czerwca potężna ofensywa z kierunku Columbus na Montgomery oraz Mobile zagroziła calej armii komunistycznej okrążeniem. W pospiesznym marszu naciskani od tylu przez korpus generała Malvina Lawa traci kolejne bataliony i brygady, które nie dość szybko wycofywały sie.

​

Przeciwnik potężnie uprzednio ogłuszony nie jest w stanie ustawić nowej linii oporu na tyle potężnej żeby zatrzymać napór. Kazda kolejna pozycja obronna pod Pensacola, Mobile czy tez Gulfport była przełamywana przez szybkie jednostki, za którymi podążała piechota. Ta nowa wojna zyskała miano kolejowej, gdyż sztaby oraz cala infrastruktura z remontowa włącznie oparta była na pociągach. Szczególnie górowali w tym lotnicy, którzy zmuszeni do częstych zmian lotnisk na kolejne ich polowe wersje, w ogole nie wyładowywali pociągów tworząc z nich nowe bazy. Także piechota nie wyładowywała w ogole ciężkiego uzbrojenia, jeśli tylko przeciwnik nie stawiał zbytniego oporu. Te nowatorskie metody działania co rusz zaskakiwały wrogie oddziały, kto re nie były w stanie utrzymać tempa.

​

Pod koniec lipca generał Malvin Law dociera do samej stolicy republiki –Baton Rouge. Przeciwnik pozostawia w mieście 2 brygady piechoty pod dowództwem Jonasa Iversona wycofują sie dalej w stronę Texasu. Pozostawione samemu sobie miasto dzielnie broniło się. Robotnicy świadomi zemsty rządu tworzyli oddziały milicji, które powiększały sily obrońców. Brakowało im jednak uzbrojenia szczególnie ciężkiego oraz odpowiedniej ilości amunicji. Po 2 tygodniach walk pierwsze federalne oddziały, po rz pierwszy od 2 lat wkroczyły do zrujnowanego miasta. Tym samym 2ga republika komunistyczna na terenie konfederacji także przestała istnieć.

​

 

Komunizm R.I.P ;( A tak wierzyłem w Czerwoną Amerykę i demokratyczną Rosję, a tu taki niefart... Pewnie znowu będzie faszystowsko - nazistowska epopeja teraz, a szkoda.

 

Czerwona Ameryka? Bałbym się pytać jak wyglądał by odpowiednik Wałęsy w Meksyku..