Chanting our battle cry, "Freedom or death!" - V2 AHD CSA AAR

Odcinek 4C

czerwiec-lipiec'62




God save the South, God save the South,
Her altars and firesides, God save the South!
For the great war is nigh, and we will win or die,
Chanting our battle cry, "Freedom or death!"
Chanting our battle cry, "Freedom or death!"​

Southeastern Campaign

Po kampani stoczonej w kwietniu w Raleigh moralnymi zwycięzcami byli konfederaci. Zmusili bowiem przeciwnika do wycofania sie w rejon gór. Niestety general Lee znal szczegóły, ktore nie byly juz tak optymistyczne. Straty ostatnich miesięcy w jego wojskach byly zatrważające. Juz wcześniej Army od the Shenandoah byla właściwie niezdatna do działań ofensywnych. Teraz ciezko bylo uważać ja za sile zdolna do oporu. Co gorsza jego wlasne oddziały Army of Northern Virginia stracila blisko polowe stanów a jej morale i organizacja byly praktycznie zerowe. Obecnie jedyna sile stanowiła trzecia armia generała Wisse. Jednak Army of Charleston składała sie z samych rekrutów i obawiano sie, czy w bitwie gdy główny nacisk bedzie nastawiony na nia, bedzie w stanie wytrwać. Z drugiej strony sztab armii byl swiadom, ze przeciwnika trzeba ścigać póki sie wycofuje i jego morale jest podłamane. Dlatego tez z początkiem lipca oddziały generałów Lee i Wisse wyruszyły w kierunku na Ashville, zostawiając na tylach generała Stuarta z jego armia. Przeciwnik świadomy swojej słabości unikał toczenia walk i szybko przemieszczał sie na zachód. O dziwo generał Sheridan zrezygnował z bronienia sie na silnych pozycjach górskich na rzecz połączenia z pozostałymi armiami w Atlancie. Dzieki niszczeniu torów kolejowych oraz podtapianiu dróg, skutecznie spowalniano marsz generała Lee. W koncu 15 lipca armia federalna przekroczyła rzeke Chickamuga i przygotowała sie do obrony tych pozycji.

​

Pierwszy dowódca konfederacki jaki pojawił sie na polu przyszłej bitwy byl generał Bragg z armii Północnej Wirginii. Mimo, ze generalowie Lee ani Wisse czy tez Longstreet nie przybyli jeszcze postanowił przeprowadzić manewr flankujący na sily Rosecransa. Dzieki temu spodziewał sie przecięcia zaopatrzenia jakie bylo wysyłane z Chattanooga. Rozpoczęcie operacji wyznaczył na następny dzien, gdy spodziewał sie przybycia pierwszych oddzialow Longstreeta. Wyslal brygady Bushroda i Forresta z dywizji Johnsona, wspierane przez korpus Walkera aby przekroczyły rzeke. Mimo ze potyczki rozpoczęły sie w okolicach 7.30 rano to Bushrod nie byl w stanie przeprawić swoich oddzialow az do popołudnia. Okazalo sie, ze naprzeciwko jego sil stoi "Lightning Brigade" general Wildera. Żołnierze tej elitarnej formacji, wspierani przez baterie pułkownika Lilly, specjalizowali sie w walkach w górach. Dzieki swoim karabinkom Spencera byli w stanie odpierać ataki przez blisko 5 godzin. W koncu ich twarda postawa zmusila konfederatów do zawieszenia walk tego dnia. Noc obie strony spędziły na przygotowaniu sie do bitwy ktora miala sie odbyć w okolicy.

​

Sily federalne utworzyły linie obrony wzdloz LaFayette-Chattanooga Road na zachód od rzeki Chickamauga. Walki rozpoczęły sie atakiem dywizji generala Thomasa na, jak sie spodziewał, odosobniona brygadę konfederacka. Zamiast tego jego żołnierze wpadli na kawalerie Foresta oraz dywizje generala States Rights Gist (imie "States Rights" nadano mu przy narodzinach). Doszło miedzy obiema grupami żołnierzy do ciezkiej brutalnej walki na bardzo małym dystansie. Do popołudnia uwidoczniła sie na tyle przewaga poludniowcow, ze udało im sie odepchnąc jankesów az do lini drogowej. Wydawało sie, ze uda sie przełamać skutecznie opor obrońców, pozostało w koncu zdobyc tyko droge znajdująca sie przed południowcami. W tym miejscu opor stawił mu Horatio Van Cleve, najstarszy brygadier armii federalnej. I mimo, ze jego oddziały zostały w koncu przełamane, zdezorganizowane i zmuszone do ucieczki, to czas jaki na to poświecono umożliwił podciągniecie posiłków z powrotem na droge. Atak tych nowych sil zmusił generala Stewarta dowodzącego natarciem poludniowcow do wycofania sie w kierunku pobliskiego lasku.

​

Słysząc odgłosy walki na swojej prawej general Hood z korpusu Longstreeta, z własnej inicjatywy posłał swoje oddziały w tamtym kierunku. Jego 6 brygad złożonych z samych weteranów z krzykiem uderzyło na 3 brygady generala Jeffersona C. Daviesa (najnieszczęśliwsze nazwisko dla generała federalnego). W momencie gdy jego sily poszly w rozsypkę, na pole bitwy nadciągnęła dywizja Wooda umożliwiając uformowanie na nowo zdezorganizowanych brygad. Chwile pozneij do obrony dołącza takze dywizja Sheridana jr. oraz ponownie Lightning Brigade. To właśnie morderczy ostrzal tej ostatniej zmusil generala Hooda do wycofania swych sil na bardziej defensywne pozycje. W tym czasie na północy rozgorzały na nowo walki. Dywizja Cleburnea przemaszerowała na tylach swoich wojsk i przekroczyła rzeke aby następnie schować sie w gęstwinie lasu. Gdy w końcu wyszli z cienia na flance sil Thomasa ich ogień byl morderczy. Jednak tym razem żołnierze federalni nie uciekli. Dzieki doskonałemu manewrowaniu udaje im sie grac na czas na tyle długo, ze z zapadnięciem zmroku pozostają na swoich pozycjach.

​

Mimo ze bitwa toczyła sie w lecie, noc ktora nadchodziła byla bardzo chłodna. Szczególnie męczyło to wszelkich rannych, ktorych nie zdarzono ściągnąć do punktów opatrunkowych. Sytuacja poludniowcow byla o tyle lepsza, ze za plecami mieli rzekę z ktorej mogli pobierać wodę do picia. Tej nocy na pole bitwy przybył w koncu general Longstreet, ktory natychmiast przejął dowodzenie całością sil na lewym skrzydle. Z rana mial ruszyć ponownie atak na prawym skrzydle dowodzonym przez generala Polka. Jednak do godziny 8 ani jedne strzał tam nie padl. Dowódcy tłumaczyli sie, ze w nocy nie byli w stanie znaleźć sztabów Braga czy tez Polka i dlatego nie wiedzieli nic o ataku. Jednak prawda byla taka, ze żołnierze byli potwornie zmęczeni i nie nadawali sie do walki. W międzyczasie sily federalne walczyły z czasem chcąc zdążyć z umacnianiem pozycji przed atakiem.

​

W końcu o godzinie 9.30 rozpoczął sie ruch w południowych oddziałach. Jedna z brygad Breckinridge, stojąca samotnie w otwartym polu byla strasznie ostrzeliwana przez baterie artylerii schowane za umocnieniami z worków z ziemia. Jej żołnierze szybko zostali zdezorganizowani. Na szczęście w międzyczasie pozostałe brygady wyszly na flanke federalna zmuszając oddzialy do ucieczki. Niestety zwycięstwo jest chwilowe, gdyż zaraz rusza kontrnatarcie pozostających w rezerwie federalnych brygad. Zwycięstwo jest jeszcze możliwe, jednak general Bragg nie ma żadnego wolnego regimentu zeby podesłać do wsparcia ataku. Obecnie nawet kawaleria Forresta walczy spieszona razem z pozostałymi oddziałami.
Dziala i karabiny federalne zbierały straszne żniwo ostrzału. W przeciągu godziny zginelo 3 generalow z poludnia. Jednym z nich by Benjamin Helm, syn gubernatora Kentucky, malzonek siostry Linkolna. Rosecrans przez caly dzien przemieszczal kolejne brygady i dywizje na polnoc aby wesprzec generala Thomasa. Jeden z jego kurierow, majacy za zadanie znalesc dywizje Brannana, po braku kontaktu melduje dowodcy o dziurze w pozycjach federalnych. W ten nieistniejacy wylom wyslany zostaje oddzial Woodsa.

​

Tego samego dnia rano Woods zostal skarcony przed swoimi oddzialami za zbyt powolny marsz. Z tego tez powodu, o godzinie 11 wyslal swoje oddzialy szybko na nowa pozycje tworzac prawdziwy wylom w liniach obronnych. Widzac ten ruch general Longstreet rozkazuje atakowac w tym miejscu. General Johnson kierujacy jedna z dywizji, przemaszerowal niepokojony przez nikogo wychodzac na tyly lini federalnych. Szybkim manewrem zdolal nawet zajac Widow Glenn Home, gdzie stacjonowal dotychczas sztab Rosecransa. Jego ruch w koncu zwrocil uwage jankesow, ktorzy uznali, ze grozi im okrazenie. Aby temu sie przeciwstawic opuscili oni swoje pozycje powodujac coraz wieksza panike w swoich liniach. Na tle tej panoramy uciekajacych niebeiskich koszul, wyroznial sie Snodgrass Hill gdzie general Thomas oparl sie panice i utworzyl silna pozycje obronna. Dzieki jego oporowi general Longstreet zostal zatrzymany w swoim marszu i okazja na zniszczenie armi przeciwnika zostala zaprzepaszczona. Z nastanem nocy general Thomas spokojnie wycofal swoje dwe dywizje i artylerie na nowe pozycje obronne. Jego postawa uratowala armie ale nie zapobiegla przegraniu bitwy.

​

General Bragg niezadowolony z obrotu sytuacji i z wyciekajacej mu z rak chwaly postanawia wbrew zdaniu Longstreeta atakowac dalej. Spodziewa sie, ze w przeciagu paru dni bedzie w stanie dogonic przeciwnika i zniszczyc go, a byc moze takze zdobyc Chattanooge bedaca silna pozycja obronna w regionie. Dlatego tez w przeciagu nastepnych dni zostaja zdobyte Dalton bedace waznym skrzyzowaniem lini kolejowych. Oddzialy broniace tego maista wycofuja sie w kierunku Red Clay. Z poczatkiem sierpnia zdobyte zostaja Gordons Mill oraz Missionary Ridge, a dwa dni pozniej Lookout Mountain. Aby przygotowac sie do ataku zostaje przecieta takze linia kolejowa do Cleveland. Te wszystkie manewry co prawda opozniaja atak, ale daja szanse na jego skuteczne przeprowadzenie.

​

W miedzyczasie general Lee coraz bardziej zaniepokoljony jest samodzielnoscia generala Bragga. Obawia sie, ze sily konfederackie sa zbyt slabe by skutecznie zatakowac silnie umocniona pozycje federalna. Aby temu przeskzodzic postanawia opuscic swoje maszerujace oddzialy i linia kolejowac dostac sie na pierwsza linie. Na jego nieszczescie pociag, ktorym przemieszcza sie w obstawie malego oddzialu kawalerii, zostaje wykolejony przez odzial kawalerii federalnej ktora wczesniej wypchnieta z Dalton znalazla sie na tylach sil poludniowcow. Dzieki nadciagnieeciu pomocy z miasteczka, atak zostaje szybko odparty przy malych stratach wlasnych. Niestety w jego wyniku ginie sam general Lee, ktory rzucony na sciane bezwladnie osuwa sie na podloge. Co prawda udaje sie ta straszna wiadomosc utrzymac przez pare dni w tajemnicy, ale w koncu plotka roznosi sie powodujac druzgocacy upadek morale, szczegolnie w armi Polnocnej Wirginii.

​

Co gorsza, nagle pogarsza sie sytuacja samego generala Bragga. Okazuje sie, ze w okolicy sciagnieto duze sily federalne, ktore zagrazaja jego armii. W kolejnej bitwie ktora stoczona zostala pod koniec lipca, zgrany w czasie atak generalow Hookera i Shermana na skrzydlach doprowadza do zalamania sie lini konfederackich i ucieczki zolnierzy. Co prawda po pewnym czasie udaje sie opanowac generalowi Wise zolnierzy i uformowac na nowo brygady, jednak nie pozostaje mu nic innego jak wycofac sie z Asheville.

​

 

Na przedostatnim obrazku jeden dowódca Unii ma ciekawe nazwisko. Ten na "H" xD

 

mimo wszystko jako general Uni wolalbym nazywac sie Hooker niz Jefferson Davies

 

Olaboga. Co teraz Konfederacja zrobi bez swojego generała Lee?

 

No ciekawe jak to dalej się potoczy

 

odcinek 5A

sierpien'62





Skimming lightly, wheeling still,
The swallows fly low

Over the fields in cloudy days,
The forest-field of Shiloh--
Over the field where April rain
Solaced the parched one stretched in pain
Through the pause of night
That followed the Sunday fight​

Atlanta Campaign

Sierpień rozpoczyna sie bardzo zle. Nie dość, ze armia zmuszona jest do wycofania sie w sytuacji, gdy przeciwnik wydaje sie leżeć na łopatkach to na dodatek trafi swojego głównodowodzącego. Nie bylo jednak czasu na żałobę. General Sheridan caly czas naciskał na poludniowcow. Sztab uznal, ze nalezy podzielić osłabione armie. Dlatego tez general Wise ze swoja armia rezerwowa (9k) mial osłaniać Charlotte podczas gdy resztki armi Północnej Wirginii (11k) osłaniała Columbie. Aby zabezpieczyć te osłabione sily postanowiono wysłać w pobliże J.E.B.Stuarta z jego armia (22k), która stanowiła jedyna obecnie sile zdolna do walki.

​

Spokój trwal ledwie pare dni. Juz 10 tego miesiąca Sheridan ze swoja osłabiona armia wkracza do Columbii. Jako, ze wysforował sie zbytnio do przodu general Stuart postanowił otoczyć go i zniszczyć. Z racji slabosci sil przeciwnika do tego celu wyznaczono generala Hooda na czele wzmocnionego korpusu. Plan jaki przygotował polegał na szybkim zaatakowaniu i zniszczeniu armii generala Sheridana zanim połączy sie on z korpusem generala Thomasa w Nashville. Po tym udanym manewrze mozna bylo skierować sie na ten drugi oddział. Po manewrach wzdłuż Tennessee i Duck River Schofield dowodzący korpusem jankesów, wchodzących w sklad sil Sheridana, postanowił bronic przeprawy niedaleko Columbii. Widząc to general Hood skierował brygadę Forresta na przeprawę przy Pinkney broniona przez kawalerie Wilsona. Manewr ten zmusil Schofielda do opuszczenia pozycji i skierowania sie na Spring Hill. Zdobycie przeprawy i wycofywanie sie jankesów przyspieszyło działania konfederatów. General Forrest zostal skierowany bezpośrednio do Sprong Hill w celu zablokowania możliwości ucieczki sil federalnych. Zaraz za nim poruszały sie glowne elementy sil południowych.

​

13 sierpnia Forrest zajal wschodnia czesc miasta i rozpoczął spychanie sil Wagnera z drogi bardziej na zachód. Pierwszy atak z godziny 3 popołudniem zostal odparty przez brygade Bradleya. Ponad godzine pozniej na pole bitwy nadciaga general Cleburne ze swoimi brygadami. Tym razem kawaleria wsparta tymi silami nie ma problemu i szybko zdobywa południowa czesc miasta. Do godziny 5 na pole bitwy docierają takze generalowie Bate i Bullock. Ich zadaniem jest nacieranie w kierunku drogi Columbia Turnpike. Chwile później przybywa takze general Brown ustawiający swoje sily na wschód od miasta. Konfederaci maja w tym momencie zdecydowana przewagę i wystarczy jeden zorganizowany atak dla powodzenia manewru. O 6 wieczorem na pole bitwy przybywa general Cheatham, ktory przejmuje dowodzenie. Zatrzymuje on atak Cleburna i pozostałych oddzialow na wschód od drogi do czasu gdy Brown zajmie nowe pozycje. O godzinie 7, mimo nalegań generala Cleburna, oddzialy rozpoczynają budowę obozów zaprzestając działań wojennych tego dnia.

​

Dzieki temu w nocy pod nosem konfederatów Schofield wycofuje swoje oddziały z okrążenia. Następnego dnia rano oczom Cheathama ukazaly sie opuszczone pozycje obronne i puste miasto. Widząc swoja pomyłkę zarządza szybki wymarsz oddzialow. Forpocztę ma stanowić brygada Forresta. Niestety do tego czasu Schofield zdołał juz wycofać swoje oddziały do Franklina zostawiając Wagnera do oslony na Winstead Hill. Walki tyralier toczą sie ponad godzinę, dopiero pojawienie sie na prawej flance Stewarta zmusza jankesów do wycofania sie. Obrona federalna byla złożona z 3 lini. Pierwsza wysunięta byly oddziały Wagnera stacjonujące na wylocie głównej drogi z miasta na południe. Opierały sie one o lekko umocniona pozycje. Za nimi stala główna pozycja obronna złożona z oddzialow Coxa i Rugera. Byla ona silnie ufortyfikowana. Za jej plecami w rezerwie stala reszta oddzialow tworząc 3cia linie.

​

Nasz regiment odpoczywał w szczelinie osłonięty szczytami wzgorz. Przed soba mieliśmy piękny widok miasta i powiewających sztandarów federalnych. Szybki marsz naszej armi spod Spring Hill wyczerpał bardzo żołnierzy. Jeszcze do tej pory docierali kolejni maruderzy. Co gorsze nasza artyleria ciągnie sie gdzieś w tyle. Mam nadzieje, ze nie zostanie to wykorzystane przez przeciwnika, gdyż da mu to duza przewagę. Z dobrych wiadomości dostaliśmy taka, ze nasza kawaleria przekroczyła juz Harpeth River. Nasze wojska, zbyt zmęczone zeby prowadzić działania, odpoczywały na zboczu wzgórza. Podczas tej chwili lenistwa widziałem jak kurier melduje sie u naszego dowódcy J.E.B.Stuarta, a po chwili mina jego poważnieje i pada słowo "Attention!" Teraz wiedziałem, ze za niedługo ruszymy do walki.

​

Chwile pozniej przekroczyliśmy linie wzgórz i weszliśmy do lasu znajdującego sie na zboczu. Przed soba zobaczyliśmy Carter House gdy padl rozkaz do ataku. Przed sobą mieliśmy ufortyfikowane przedmieścia za którymi chował sie wróg. Umocnienia ziemne, wzmocnione drewnem z wbitymi na przedzie zaostrzonymi pikami wyglądały bardzo groźnie. Nasza tyraliera została skierowana na prawo do lasu. Schowani miedzy drzewami strzelaliśmy do każdej postaci ktora pojawiała sie na lewo od drogi. Gdyby nie ten przydział nie czytałbyś dzis pewnie tego tekstu.
Byla czwarta, tego pięknego sierpniowego popołudnia, gdy linia bojowa została utworzona i tym dzielnym bohaterom polecono maszerować naprzód.

"Strike for their altars and their fires,
For the green graves of their sires,
For God and their native land."

Gdy szli tak spokojnie przez otwarte pole w kierunku wrogiego walu z którego nadciągała śmierć i krew, federalne baterie otworzyły ogień. Jeden strzał po drugim zaczęły kosić nasze linie i oddawać chłopaków śmierci. Takich dzielnych, dobrych i czystych żołnierzy nigdy wcześniej ani później świat nie widział. Zmierzch wieczora przyciągający ciemność jako zapowiedz nadciągającej nocy obserwował ten straszny, obrzydliwy i chory obraz. "Forward, Men!!" bylo wykrzykiwane wzdłuż całej lini, a żołnierze jak zakleci wysłuchiwali go za każdym razem i ponawiali marsz w objęcia śmierci. Ich twarze świecące sie od błysków ognia federalnych dzial wyglądały upiornie. Ten widok zmroził nas do tego stopnia, ze na chwile zastygliśmy w rozpaczy i przerażeniu, jak lawina ognia, strzałów i pocisków otacza tych dzielnych i odważnych zdesperowanych w walce ludzi.

​

"Forward, Men!!" Przebrzmiało w powietrzu wypełnionym śmiertelnymi pociskami. Nigdy wcześniej na tej ziemi człowiek nie musiał brac udziało w tak potwornie niesprawiedliwej i nierównej walce. Wydawało sie ze każdy element nieba i ziemi splótł sie w jeden potężny okrzyk wrzawy. "Forward, Men!!" A chwile pozniej z oficera wykrzykującego te slowa wyleciała w powietrze ogromna fala krwi. W kolo wszędzie krew, ziemia cala czerwona od niej. Z niej wypływają czerwone strumyczki, ze strumyczków rzeczki, coraz większe, coraz czerwieńsze aby w koncu zamienić sie w ocean krwi. Chwilami, w czasie ladowania broni, następowała przerwa w tej burzy i grzmotach. Wydawało sie, ze w nocy ktoś próbuje ukryć pod swoim płaszczem ten potworny obraz. Śmierć krzyczy i smieje sie w kolo a Wielki Ojciec jest zajęty i nie zwraca na nic uwagi. Sa chwile gdy wrzawa zamilka, ale na polu bitwy wcale nie jest cicho. Wtedy słychać jeszcze gorsze odgłosy smierci, bólu, placzu i zawodzenia konajacych ludzi i konii. Wiecej i wiecej i wiecej, podczas gdy jego drapiezna paszcza jest zapchana zabitymi.

​

Nasza tyraliera rozciaga sie dalej niz pole bitwy. Rozciaga sie dalej na prawo, wzdluz gaszczu pasikonikow, gdzie lezy zabity sierzant Brown z Kompani B. Nacieramy na linie wzmocniona workami z ziemia. Strach nas opuscil, w koncu po zobaczeniu czegos takiego kazdy pogodzilby sie ze swoja smiercia tego dnia. I co zaskakujace kazdemu bylo z tym lzej, czuliśmy sie z tym wspaniale. Maszerowalismy caly czas naprzod az uslyszelismy potworny huk bitwy na naszej prawej stronie. To dywizja Cleburnea szarzowala na swoje cele. Podbieglem do lini umocnien, tylko po to zeby od razu przeskoczyc ta jedyna ochrone. Przed soba w odleglosci 50 yardow zobaczylem scene ognia i krzykow przypominająca samo pieklo. Wygladalo to jak jedna wielka linia potwornego ognia.

​

Nasze sily po jednej stronie umocnien a jankesi po drugiej. Biegne ile sil w nogach w kierunku, gdzie nasi zolnierze juz sie zaangazowali. Martwi wypelniaja okopy i doly. Ogien ciagnie sie az do zmroku i stopniowo zanika. Spedzilismy noc tam gdzie sie zatrzymalismy, bez zwracania uwagi na to ze przeszkadzamy zmarlym. To byla bloga cisza po chaosie dnia poprzedniego. Niestety juz pare godzin później wstal nowy swit. Slonce, początkowo niechętnie pojawiło sie na wschodzie zaróżowione widokiem potwornisci jakie zobaczylo. Moj boze co za potworność zobaczyliśmy. To byl jeden wielki holocaust. Smierc miala wielki karnawał tej nocy. A co gorsze tego poranka przybyla po wiecej.

​

Marwi pietrzyli sie w stosach jeden na drugim. wsrod nich panowal zaskakujący spokoj i rownosc. Nigdy nie bylem tak przerazony i wstrzasniety w moim zyciu. Konie tak jak ludzie, stoczyli ta sama gre wczorajszego dnia. Kon generala Adamsa mial przednie nogi po jednej stronie, a tylnie na drugiej stronie umocnien. General wygladal byc przytrzymocowany do jego grzebietu. Gdyby nie znieksztalcone, podziurawione i zgiete cialo wygladalby prawie jak zywy. Klacz generala Cleburna miala przednie nogi na szczycie umocnien, wygladala jakby odpoczywala w tej pozycji, czekajac na kolejny atak. Cialo generala bylo przedziurawione 49 kulami. Kon generala Strahla lezal na drodze z jezdzcem obok. W kolo lezala reszta jego sztabu. General Gist, szlachetny i odwazny kawalerzysta z Karoliny Poludniowej, lezal martwy ze swoim mieczem ciagle trzymanym w rece na szczycie walu ziemnego. Wszyscy byli martwi.*

​

Mimo dzielnej postawy zolnierzy ataki z 14 sierpnia na prawej i lewej flance zostaly odparte. W centrum na wysokosci zabudowan Cotton Gin udalo sie przedrzec przez umocnienia, jednak dalszy atak zostal zatrzymany przez oddzialy 3ciej lini obrony. W tym momencie zaczela rozpadac sie nasza lewa flanka. Na szczescie na czas przybyl general S.D.Lee na czele swoich dywizji przejmujac na siebie walke w tamtym rejonie. Do konca dnia nic wiecej juz sie nie wydarzyło a w nocy oddzialy federalne opuściły miasto i pospiesznym marszem udaly sie do Nashville. Atak poludniowcow kosztowal generala Hooda blisko 7 tysiecy zabitych , rannych i zaginionych. Podczas gdy jankesow zginelo "zaledwie" 2500. Byl to drugi, po szarzy Picketta, najkrwawszy atak jaki przeprowadzily sily Konfederackie. Nalezy uznac, ze mimo zdobycia miasta operacja zakonczyla sie niepowidzeniem. Hood przegapil dwie okazje na zniszczenie sil Schofielda. Co gorsza pozwolil im sie polaczyc z oddzialami generala Thomasa uniemozliwiajac atak na Nashville.

​

*- wspomnienia jednego z żołnierzy konfederacji przetłumaczone i przerobione przeze mnie


PS: polaczylo posty wiec tutaj znajdziecie poprzedni:

PS2: nie wiem czy to efekt ilosci wspomien jakie czytam o tej wojnie, ale tlumaczac ten tekst strasznie przykro mi sie zrobilo, ze los byl tak bardzo nie fer dla tych chlopakow. To wlasciwie nalezy traktowac jak morderstwo :|

 

W AARach Casy zawsze jakoś tak czuć woń nadchodzącej porażki . Brak Lee przysporzy Ci dużo problemów.. Mam nadzieję, że dasz radę. Szkoda by było, gdyby nagle ten AAR zniknął . Powodzenia!

 

Jaka piękna katastrofa

 

Odcinek 5B

sierpien-pazdziernik'62






Ye batteries of Beauregard!
Pour hail from Moultrie's wall;
Bid the shock of your deep thunder
On their fleet in terror fall;
Rain your storm of leaden fury
On the black invading host--
Teach them that their steps shall never
Press on Carolina's coast.​

Atlanta Campaign

Dzialania w okolicach Columbii skończyły sie 16 sierpnia. Obie strony byly bardzo wyczerpane walkami. Zreszta aby nakreślić jego poziom wystarczy podać stany armii walczących w tym rejonie. Army of Charleston posiadała mniej niz 9500 żołnierzy. Jednak Ci rekruci byli kompletnie zdemoralizowani natężeniem walk i nie wiadomo bylo kiedy beda mogli z powrotem wejść do służby. Armia Północnej Wirginii, po smierci jej ukochanego generała także przedstawiała sie w opłakanym stanie. Co prawda pozostawało w niej po ostatnich odwrotach az 11 tysiecy weteranów, ale także oni byli niezdolni do dalszych walk. Dzieki bogu do tego czasu udało sie choc trochę wzmocnić Army of the Shannandoah generała J.E.B.Stuarta ktora majac ponad 22 tysiące zreorganizowanych żołnierzy stanowiła jedyna operacyjna sile mogąca walczyć w rejonie stolicy. Sztab generalny świadom swoich słabości postanowił zaryzykować i zaatakować przeciwnika. Planem minimum bylo zniszczenie resztek armii Sheridana oraz dalsze współpracowanie z armia na zachodzie. Generalowie spodziewali sie, ze przeciwnik przeceni sile pozostałych dwóch armii, uważając je za silnego przeciwnika.

​

Ofensywa ruszyła jeszcze przed końcem sierpnia. Jako, ze generał Sheridan pospiesznie, pozostawiając resztki korpusu generala Schofielda własnemu losowi, przemieszczał sie do Atlanty, tam tez skierowały sie oddziały konfederatów. Juz 27 tego miesiaca pod Jonesboro dochodzi do pierwszej potyczki. Sily federalne zostawiają w tym miejscu brygadę piechoty do osłony lini kolejowej. Juz pierwszy atak kawalerii konfederackiej zmusza obrońców do wycofania sie. Pościg za nimi trwa wzdłuż lini kolejowej do Atlanty. Brak możliwości skutecznej obrony zmusza Sheridana do oddania tego miasta 28 sierpnia.

​

Juz następnego dnia w okolicach Marrietty na terenie Kolbs Farm dochodzi do silnych potyczek kawaleryjskich. General Fitzhugh Lee dowodzący 1st Virginia Cavalry zaskoczony sila oporu postanawia wycofać sie do Smyrny w oczekiwaniu na posiłki. Juz pod wieczór przy wsparciu dywizji Jacksona udaje sie zepchnąć sily federalne w kierunku na lezące na północy wzgórza. Tam pod oslona wlasnei przybyłych baterii federalnych udaje sie na nowo je uformować. Z zapadnięciem zmierzchu walki ustępują.

​

General Jackson wysyła meldunek do generała Stuarta z informacja o wsparciu jakie Sheridan uzyskał i z prośba o jak najszybsze podesłanie posiłków. Przez noc nowo przybyłe oddziały zostaja przesunięte do Dallas oraz Big Shanty tworząc zaciskające sie nad jankesami ramiona. O dziwo tym razem sily federalne nie próbują sie oderwać od przeciwnika i trzymają swoich pozycji. Byc moze Sheridan spodziewa sie jakiś dużych posiłków w najbliższym czasie. Dlatego tez na dzień nastepny zaplanowane zostają dwa uderzenia. Jedno w kierunku na Acworth oraz Allatoone będące przystankami na lini kolejowej oraz od strony Pickett Mill w stronę Lost Mountine.

​

Ataki przeprowadzone zostają dywizjami Polka i Hardee. Jednak mimo zgrania szturmu w czasie i początkowych sukcesów kolejne dwa ataki zostają zatrzymane przez artylerie ktora na wzgórzach zajęła silne pozycje. Na szczęście z każda godzina jej zażartość, z maleniem stanów amunicji, nikla. Przeprowadzone pod wieczór ostatnie uderzenie jest zdecydowanie słabiej odpierane i w końcu udaje sie przełamać opor przeciwnika. Jego oddziały ida w rozsypkę i tylko artyleria wycofuje sie w ladzie caly czas osłaniając sekcjami wlasny odwrót.

​

Niestety nie udaje sie otoczyć i zniszczyć federalnej armii. General Sheridan na czele ledwie 5 tysięcy żołnierzy i to właściwie bez piechoty, która stracił w czasie wycofywania sie zdołał połączyć sie z silami w Chattanooga. W ciagu kolejnych dni do tego miasta ciągną z wszystkich kierunków posiłki i zaopatrzenie. Dopiero 16 września linie te zostają przerwane przez dragonów konfederackich. W przeciągu kolejnych dni generał Stuart podciaga swoje oddziały planując przeprowadzenie jednego wielkiego szturmu. W koncu 28 tego miesiąca decyduje sie na szturm na umocnione pozycje federalne.

​

Jako, ze Sheridan posiada zaledwie 1500 piechoty nie jest w stanie obstawić zewnętrznych najbardziej niebezpiecznych lini umocnien na których wcześniej połamał sobie zeby general Bragg. Mimo posiadania silnej artylerii, ktora powodowała potworne straty z oddziałach uderzeniowych nie byl w stanie uzupełnić wlasnych strat i pod koniec dnia zmuszony został opuścić miasto i wycofać sie przez most na Tennessee w kierunku Knoxville. General Sheridan zaraz po przeprawieniu artylerii i kawalerii zniszczył most uniemożliwiając wycofanie sie reszcie swoich sil na druga stronę Tennessee. W związku z tym pozostało mu zaledwie 216 piechurów, którzy mieli szczęście osłaniać tyly.

​

Razem z resztkami swojej armii skierowal sie do Knoxville, ktore stanowiło kluczowy punkt obronny w regionie. Tam tez przygotowywał sie do nadchodzącego oblężenia. Wojska generala Stuarta pojawiły sie w okolicy 2 października i juz w ciagu kolejnych dni zaczęły sie toczyć potyczki z kawaleria federalna. Stuart planował zdobyć miasto od zachodu, nie wiedząc o tym ze w międzyczasie bardzo rozbudowano tamtejsze fortyfikacje. 4 października rusza atak na fort Sanders. Konfederaci caly czas niedoceniani sily przeciwnika szturmując co chwila na wprost federalnych dzial tylko po to, zeby po chwili musieć na tyłach na nowo organizować żołnierzy.

​

I tak w kolko, po uformowaniu na nowo regimenty byly ponownie wysyłane w tym samobójczym ataku. Do konca dnia wszystkie ataki zostały zatrzymane właściwie bez strat własnych. Bylo cos szokującego ze paruset żołnierzy federalnych bylo w stanie zatrzymać atak 5 tysiecy konfederatów. Walki z nadejściem zmierzchu ustąpiły i żołnierze wycofali sie na swoje pozycje. Z nastaniem rana w kierunku generala Stuarta udala sie grupa federalnych oficerów z biala flaga. Żołnierze juz zaczynali świętować zwycięstwo, gdy okazało sie, ze chodzi tylko o zawieszenie broni w celu zebrania rannych i zabitych z pola bitwy. Ustalono przerwę w działaniach do godziny 5 popołudniu.

​

W międzyczasie general Jenkins, dowodzący jedna z dywizji Hooda, prosił o pozwolenie na przeprowadzenie jeszcze jednego szturmu na miasto. Zapewniał ze dzięki lepszemu przygotowaniu (tym razem jego żołnierze mieli posiadać drabiny) zdobędzie fort. Atak zaplanowano na swit następnego dnia. Do tego czasu podciągnięto artylerie na pozycje i zaplanowano symulowanie ataku na południo. o 5 nad ranem obrońców obudził huk wystrzałów, które przez kolejna godzinę niszczyły umocnienia na wzdłuż południowej i zachodniej lini. Po godzinnym ostrzale w końcu brygady Jenkinsa powoli zaczely wychodzić z ukrycia formując sie bez pospiechu. Widać było, ze atak ten jest dużo lepiej przygotowany a zolnierze pewni zwyciestwa.

​

Federalne dziala rozpoczely sie odzywac w kierunku przeciwnika, jednak ich kazdy wystrzal powodowal natychmiastowa odpowiedz paru baterii Whitwortow. Byly one w tym czasie cudem techniki sprowadzonym specjalnie z Anglii. Te 11 funtowe odtylcowe dziala, celnie razily wroga na dystancie ponad 2500 metrow. Ich specjalna amunicja zostala sciagnieta pospiesznie przez Stuarta przed szturmem. Celny ostrzal, jaki byl ich efektem, jeszcze skuteczniej od zdobycznych mozdziezy uciszal kolejne wrogie baterie. W koncu gdy piechota rozpoczela bieg ku umocnieniom juz tylko pojedyncze dziala strzelaly. Mimo to walki toczyly sie do konca dnia i dopiero pod wieczor nad fortem zawisla biala flaga.

​

Byl to jeden z tych kluczowych momentow wojny. Gdyby nie sukces szturmu armia generala Stuarta zostalaby pradopodobnie zaskoczona w czasie odwrotu przez generala Howarda, ktory na czele 30 tysiecy zolnierzy kierowal sie pospiesznie do Knoxville. W obecnej sytuacji konfederaci trzymajac ta silna pozycje rozeslali swoja kawalerie na rekonesans, ktory uprzedzil ich o nadchodzącym ataku. 20 pazdziernika pod Loudon marsz Howarda zatrzymuje Stuart ze swoja armia. Utrzymujac silne pozycje obronne oraz pilnujac przepraw zmuszal on jankesow do ataku na wybranym przez siebie kierunku. Co gorsza general Howard nieswiadom stracenia Knoxville zrezygnowal z manerwow na rzecz szturmu. Juz pierwsze ataki okupil powaznymi stratami, ktore zostaly tylko pogorszone, gdy na pole bitwy dotarla takze Army of Norhern Virginia zagrazajac jankesom okrazeniem. Ledwie polowa zolnierzy zdolala sie wydostac z tej sytuacji.

​

No nie jest tak zle. Jankesi od dłuższego czasu nic wielkiego nie robia. Zajmują terytoria indian, ktore maja dla mnie mala wartość. Ja za to kontroluje caly czas centrum. Poza tym stracili juz duza liczbe armii

 

Wątpię, żebyś z nimi wygrał an wyniszczenie

 

W sumie to chyba nie ma za bardzo innych możliwości niż powoli niszczyć przeciwnika i czekać na okazję. Nie ma środków na wielkie ofensywy czy chociaż rajdy celem przejęcia stolicy bez oglądania się na straty. Powoli, powoli północ będzie się męczyć wojną, której nie mogą wygrać.
@Casa - może się zbierają do ataku . Taka cisza przed burzą.

 

Komputer strasznie glupio gra. na poczatku mial wielokrotna przewage (o ktorej pisalem: 150k do 50-60k). Ale co z tego skoro polowe sil wyslali do teksasu. Atakowali pojedynczo i mialem okazje anihilowac kolejne armie. Kruyzys pojawil sie pod koniec roku, gdy okazalo sie, ze moje armie sa skrajnie wyniszczone i nie byly w stanie pokonac duzo mniejszego przeciwnika.

 

Wykorzystać błędy przeciwnika(czy też głupotę AI ), to może wojna będzie wygrana

 

gdyby komputer choc troche koordynowal ataki to wojna trwala by 1 miesiac. Nie robi tego wiec wojna trwa dluzej. Ale o ile dobrze pamietam to obenie kazda moja armia ma max 50% morale/organizacji i w duzej czesci zlozona z rekrutow (ew. czeka dopiero na nich)

 

odcinek 6A

listopad-grudzien'62





Above the bayonets, mixed and crossed,
Men saw a gray, gigantic ghost
Receding through the battle-cloud,
And heard across the tempset loud
The death-cry of a nation lost!​

Stuart's Kentucky Campaign

Po zdobyciu Knoxville sily konfederackie stanęły przed poważnym dylematem. Szybko atakująca armia generała Stuarta zostawiła za soba pokaźna liczbe fortów i miasteczek kontrolowanych przez sily federalne. Wcześniej czy później należało sie nimi zajac aby nie przerywały lini zaopatrzeniowych. Obrady w pokoju prezydenta Daviesa trwały bardzo dlugo ale na szczęście w koncu ich efektem byla decyzja. Army of the Shenandoah miala dalej scigac wrogie oddziały, ze szczególnym uwzględnieniem generałów Sheridana oraz Howarda. Zadanie opanowywania i kontroli tyłów dostała właśnie formowana Army of Biloxi. Co prawda byla ona złożona ze świeżych poborowych, ale do dzialan osłonowych powinna sie nadać. Mimo, ze zolnierze Stuarta potężnie obłowili sie w ostatnich bitwach w buty i artylerie, Armia zaczęła cierpieć na poważne kłopoty z dostarczeniem odpowiedniej liczby amunicji do nich. Mimo czekania w ciągu kolejnych tygodni nie dotarł żaden sklad do nich. Dlatego tez, zaraz po uzupełnieniu zaopatrzenia dla kawalerii i piechoty wyruszył general na północ zostawiając swoja świeżo zdobyta artylerie. Uznal, ze manewrowość jaka bez niej osiągnie bedzie przydatniejsza.

​

Generala Howard dowodzący armia ktorej zadaniem bylo dotarcie do Chattanooga, miał obecnie bardzo trudna sytuacje. Z jednej strony mimo porażki Waszyngton caly czas naciskał na niego na ponowienie ofensywy, a z drugiej kawaleria konfederacka caly czas wywierała na jego oddziały presje. Jego linie zaopatrzenia byly notorycznie przerywane przez jazde i powstańców co doprowadziło do zmniejszenia racji żywnościowych dla żołnierzy. W koncu 28 listopada general Morgan na czele swojej jazdy zdobyl i zniszczył długi na 800 stop tunel kolejowy na lini Luisville&Nashville Railroad odcinając dodatkowo Howarda od zaopatrzenia z tego miasta. To do konca zniechęciło generala do działań ofensywnych. Wykorzystując ruchliwość przeciwnika jako pretekst postanowił wycofać sie do Nashville. Podjęto decyzje, ze jego oddziały polacza sie z resztkami armii generala Sheridana w okolicach Richmond (kentucky). Jednak zanim tam dociera, 1 listopada, general Sheridan zostaje zaskoczony przez kawalerie generała Lee. Jego 216 żołnierzy ginie w czasie walk o mala miejscowość Robinson w ktorej stacjonują.

​

Następnego dnia w koncu pojawiają sie w reginie oddziały generala Howarda. Spychaja oni z powrotem kawalerie bardziej na południe. Jednak w tym momencie juz wyruszyła od strony Rock Castle główna armia Stuarta. Pod wieczór tego dnia rozpoczynają sie ciężkie walki o samo miasto. Co prawda sily federalne do konca dnia zostają z niego wypchnięte, ale noc nie pozwala na dopełnienie zniszczenia silnym uderzeniem kawalerii. Dlatego tez do 16 listopada ponownie ruszają walki z przeciwnikiem ktory zdolal wycofać sie do Richmond. W tym momencie na jego sily sklada sie 12 tysiecy żołnierzy wspartych artyleria i kawaleria. Mimo to przewaga liczebna konfederatów daje im zdecydowane zwycięstwo w ktorym zabitych, rannych i zatrzymanych w niewoli zostaje ponad 7 tysiecy jankesów. Do 19 listopada Stuart dociera do Glasgow, stajac pomiędzy oddziałami W.Howarda pod Bowling Green oraz Buella pod Lexington. W przeciągu paru dni szybkim manewrem w kierunku północy przecina droge silom tego pierwszego zmuszając je do stoczenia bitwy.

​

Tuz po północy, w niedziele konfederaci utworzyli kolumny w gotowości do marszu. Jak na złość zaraz po jego rozpoczęciu rozpadało sie silnie tylko pogarszając nastrój żołnierzy. Marsz prowadziła brygada generała Zollicoffera, ktora ślizgając sie po omacku pięła sie w gore Mill Springs. Ta waska i kreta droga byla otoczona z obu stron gęstymi lasami, pogarszając możliwości manewrowe. Okolo 6.30 kawaleria z Tennessee generała Sandersa natknęła sie na pikiety Wolforda z 1st Kentucky Cavalry (the Wild Riders) oraz 10th Indiana. Żołnierze szybko otworzyli do siebie ogien rozpoczynając bitwe. 15th Mississipii oraz 20th Tennessee sformowały przednia linie, podczas gdy 19th Tennessee skierowała sie na lewo od drogi. Za ich plecami do strzalu szykowały sie działa bateri Rutledge'sa.

​

Pułkownik Wolford obudzony hukiem od strony pikiet rzucił porucznika Millera z kompania H do wsparcia. Juz minute po wejściu tego oddziału do walki porucznik zostal ciężko ranny. Pułkownik, po wysłaniu raportu do swojego przełożonego razem z reszta kawalerii ruszyl do walki. Pułkownik Kise na czele 10th Indiana wspierany przez 4th Kentucky (pułkownik Smith Fry) utworzył nowa linie obrony na przewidywanym kierunku ataku poludniowcow. Z każda chwila obrona stawała sie coraz silniejsza, jednak także sily napastników rosły. Regimenty pułkowników Walthalla i Battle połączyły sie i przeprowadziły wspólna szarze na pozycje federalne. Ich żołnierze z potwornym krzykiem ruszyli w strone wrogich pikiet powodując panike i zamiesznanie. W tej sytuacji spokoj zachował pułkownik Cummings, który na czele swojej 19th Tennessee ruszyl na zachód od drogi i sformował linie na przeciw konfederatów. Południowcy naciskali dalej prowokując do ucieczki kolejne oddzialy federalne. Pod koniec dnia zjamuja dawny oboz 1st kentucky oraz 10th Indiana.

​

Usłyszawszy odgłosy walk, generał Carroll nakazal 2nd brigade biegiem zdobyć i utrzymać wzgórze znajdujące sie pol mili za liniami brygady Zollicoffera. Juz wspinajac sie pod gore dowódcy zaczęli formować linie z 17th Tennessee po lewej oraz 28th Tennessee na prawej oraz 29th Tennessee na jej tyle. Żołnierze Woodsa z 16th Alabama pozostawał w rezerwie. W koncu docierają takze ostatnie 2 dziala z baterii McClugsa, ktore ustawione zostają na lewej flance, z ktorej spodziewano sie największego naporu. Co prawda pozycje federalne stawały sie coraz silniejsze, jednak deszcz, mgla dym i geste zarosła powodują, ze dowodzenie obrona staje sie bardziej kwestia domysłu. Gdy w końcu general Thomas przybywa na pole bitwy walki tocza sie juz prawie dwie godziny. Dzieki udanemu kontratakowi pułkownika Fry udalo sie zepchnąć konfederatów z powrotem na Logans Field. Widzac to generał posyła, pozostający w rezerwie 10th w celu wsparcia tego manewru. Kolejne godziny walk nie dają jednak żadnego większego sukcesu, powodując tylko zwiększone straty u jankesów.

​

W tym samym momencie na drugiej stronie walk rusza atak 15th Miss i 20th Tenn na pozycje federalne. Ich marsz mimo silnego ostrzału artylerii z Ohio rozwijał sie szybko az do lini plotu, przy którym ciagneły sie linie obronne. Kazdy żołnierz, ktory próbował przekroczyć ta linie byl na miejscu przeszywany paroma pociskami i bagnetami. Dlatego tez mimo ze żołnierze stali od siebie na odległość mniejsza niz 10 stop skupili sie na strzelaniu. Walki z każdą minuta stawały sie coraz bardziej mordercze. Wydawało sie, ze południowcy w koncu zmuszeni zostaną ustąpić, gdy na sąsiednim wzgórzu nagle pojawiła sie bateria artylerii, ktora skutecznym ogniem przewazyla nagle szale zwyciestwa. Zolnierze federalni przeszywani kolejnymi kartaczami i dobijani przez piechote nie wytrzymali tego nacisku i w koncu zaczeli uciekac.

​

Niestety sukces ten nie dalo sie przelozyc na wieksze efekty. Zolnierze byli strasznie przetrzebieni i zmeczeni, a w kolo brakowalo rezerw, ktore mozna byloby uzyc. Do konca dnia sily federalne probowaly odzyskac wzgorze, jednak bez efektu. Do tego momencu poludniowcom udalo sie podciagnac rozciagniete sily. Poza tym w koncu to na ich kozysc zaczela dzialac pogoda. To nagle przeciwnik mial problem ze skoordynowaniem atakow. Bitwa jeszcze na tym etapie byla nieroztrzygnieta i dowodztwo federalne planowalo zorganizowany atak w godzinach przedpoludniowych nastepnego dnia. Cala sytuacja zmieniala sie, gdy o swicie zaczely nadciagac raporty o duzych silach, glownie kawalerii, jakie przecinaly linie zaopatrzeniowe jankesow. Obawiajac sie, ze to nowa armia pojawila sie na polu bitwy postanowiono wycofac sie na lepsze pozycje.

​

Konfederaci nie naciskaja zbyt mocno na przeciwnika, ich straty tego dnia byly zatrwazajaco duze jak na osiagniete wyniki. Korzystajac z braku inicjatywy generala Buella, wywiera ciagla presje na swojego przeciwnika. Zmusza go w koncu do stoczenia bitwy w okolicach Paducah gdzie 28 tego miesiaca zmuszone one sa poddac sie.

​

W przeciagu kolejnych dni, nie dajac swoim zolnierzom ani chwili spokoju dociera z powrotem do Lexington, gdzie zaskakuje generala Francusa Howarda wchodzacego w sklad korpusu Buella. Zanim sily federalne sa w stanie zebrac sie do obrony udaje sie 4 grudnia zniszcyc jego oddzial i wycofac na bezpieczna pozycje. General Stuart swiadom ciezkiego stanu swych wojsk, znajdujacych sie w zimie na terenie przeciwnika postanawia sie wycofac z powrotem pod oslone Knoxville. Jako ze zdolal zniszczyc obie armie, co bylo jego celem wolal nie ryzykowac kolejnych bitew i w powrocic w chwale zwyciezcy.

​

 

US rekrutuje wojska czy całkiem odpuścili? Mają jeszcze zachomikowane spore armie czy zostały tylko niedobitki, zaczynasz odbijanie terytoriów?

 

jeszcze jeden odcinek napisze i zakonczy sie kolejny rok. I wtedy chyba zrobie odcinek o tym jak wyglada sytuacja ogolna. Zobacze jak odpale sejwa USA czy jest potencjal

 

Też jestem ciekawy jaka jest ogólna sytuacja

 

Odcinek 6B

listopad-grudzien'62





You call us rebels and traitors, but yourselves have thrown off that name of late.
You were called it by the English invaders at home in seventeen and ninety-eight.
The name to us is not a new one, though ´tis one that never will degrade
Any true-hearted Hibernian in the ranks of Kelly´s Irish Brigade​

Stuart's Kentucky Campaign

W czasie gdy Stuart toczyl walki pod Bowling Green, wypad ten postanowiły wykorzystać armie federalne. W ich sztabie powstał pomysł uderzenia na pozycje konfederackie w Tuscaloosa oraz dorzecza Missisipi. Do tego celu wyznaczono 2 korpusy, ktore wymaszerowały z kierunku St.Louis i Nashville. Ich przeciwnikiem w pierwszej fazie walk byly oddziały konfederatów pod przywództwem generala Garnetta. Byla to nowa świeżo formowana armia. W czasie ofensywy poludniowcow miala ona osłaniać ich lewa flankę. General mial do swojej dyspozycji prawie 11 tysiecy żołnierzy oraz 2 brygady artylerii.

​

Do pierwszych walk doszlo 8 listopada gdy Kellys Brigade, stacjonująca na wschód od Decatur, natrafila na oddziały kawalerii federalnej przeprowadzające rekonesans w okolicach Westlake. Okazuje sie, ze przeciwnikiem jest general Anderson ktorego zolnierze stanowili forpocztę głównych sil. Jego korpus skladal sie z 2 brygad kawalerii i dwóch artylerii. Mimo ich początkowej przewagi oddzialy pułkownika Kellego skutecznie broniły przeprawy, nie pozwalając na zdobycie Princeville w kolejnych atakach. Z kazda kolejna godzina ich sily byly wspierane kolejnymi brygadami generala Garnetta. Sytuacja utrzymywała sie przez 2 kolejne dni. Południowcy mający zdecydowana przewagę liczebna nie pozwalali lepiej zorganizowanym silom federalnym na wypełnienie swoich zadan. Dopiero nadciągniecie pod wieczór 11 listopada generala Sheridana na czele głównych sil (30k) skutecznie zachwiało morale obrońców. Kolejne coraz bardziej zawzięte ataki, tym razem piechoty skutecznie rozbijały organizacje kolejnych brygad poludniowcow. Pod wieczór 13 listopada poludniowcy odskakuja od przeciwnika pozostawiając mu przeprawę wolna. W poblizu Hanceville, ktore stanowi miejscem zbierania sie nadciągających oddzialow południowych, zorganizowana zostaje nowa linia obrony. Z lewej strony osłaniana jest przez Lewis Smith Lake natomiast zaraz za miasteczkiem po prawej dwie inne rzeki zapewniają dodatkowa osłonę. Powoduje to ze przeciwnik moze tylko i wyłącznie atakować od czola przez równinę w kierunku na Hancevile. Droge ta w kierunku na Birmingham blokuje właśnie 25 tysiecy piechoty wspieranych przez resztki brygady artylerii. Flanek i tylow pilnuje blisko 8 tysięcy kawalerii. General Garnett przejmuje nad całością sil dowodzenie odsyłając jednocześnie swoich własnych żołnierzy do drugiej lini.

​

Co zaskakujące przeciwnik nie nadciaga w przeciagu następnego dnia. Najwyraźniej kawaleria osłaniająca wycofująca sie armie walczy na tyle dobrze, ze przeciwnik bardzo ostrożnie posuwa sie naprzod. W koncu 15 listopada general Sheridan pojawia sie na nowym polu bitwy. W przeciągu kolejnych dni pole to zamienia sie w wielkie cmentarzysko. Marsze i kontrmarsze jak i ataki i kontrataki ponawiają sie mimo braku ich skuteczności. General Sheridan świadom sily swoich oddzialow nie chce wycofać sie na dogodniejsze pozycje obawiając sie uznania tego za porażkę.

​

Z drugiej strony general Garnett świadom sily pozycji jest przekonany o możliwości swojego utrzymania sie tutaj. Jego ochotę do walki wzmacnia wiadomość o nadciąganiu Armii generala Taylora (18k) do czego dochodzi 3 dni pozneij. Jego oddzialy nadciągają od strony Blountsville zagrażając flance federalnej, co zmusza w koncu do wycofana sie jankesów. Poludniowcy świętują zwycięstwo i skuteczna obronę kluczowej do obrony pozycji. Niestety w przeciągu kolejnych dni na polu bitwy służby sanitarne doliczają sie ponad 30 tysiecy zabitych i rannych.

​

Co prawda general Sheridan zostaje zmuszony do wycofania sie, niestety nie kończy to działań wojennych. Okazuje sie, ze general F.Howard na czele 32 tysiecy żołnierzy próbuje minąć obroncow od południa i zdobyć Vicksburg. 19 grudnia w okolicach Port Gibson jego sily zaatakowane zostają przez armie generala Taylora kierująca sie pospiesznie do obrony.

​

Mimo przewagi jankesów południowcy dzielnie atakują sily przeciwnika. Kolejne dwa dni nie przynoszą jednak zadnych powszechniejszych zmian. Dopiero nadciągniecie kolejnego oddzialu konfederatów w sile 12 tysiecy, ktory zajmujac Lorman zagraza tym samym silom federalnym okrążeniem. General Howard dzieki szybkiej reakcji i całonocnemu marszowi udaje sie wydostać z pułapki jednak kosztuje go to ponad 12 tysięcy zabitych co stanowi dwa razy więcej niz straty poludniowcow.

​

Sytuacja wewnętrzna

Oczywiście najważniejszym zadaniem w czasie wojny byla dyplomacja a co za tym idzie działania Ambrose Dudley Manna w Londynie. Do 14 marca 1862 roku udaje sie podpisać dwie umowy dzieki którym bank Londynski bedzie kredytował zamówienia sprzętu dla konfederackiej armii pod zastaw bawełny. Dwa miesiące pozneij okazuje sie, ze wojska brytyjskie opanowują Caribou oraz terytoria na polnoc od Syracuse. 29 maja podpisana zostaje kolejna umowa. W jej wyniku rzad konfederacki wyraza zgode na przebywanie na jego terytorium wojsk brytyjskich. Umowa ta zostaje podpisana w czasie konferencji na ktorej do wojny przyłączają sie Francja i Belgia. Do września Mann podpisuje caly szereg kolejnych umow świętując sukces swojej polityki dyplomatycznej. Okazuje sie, ze rzad jego królewskiej mości traktuje CSA jako coraz poważniejszego partnera. Dobra polityczna koniunkturę prezydent Davies próbuje wykorzystać w listopadzie, gdy wysyla misje do Meksyku. Jego przedstawiciele maja delikatnie wysadowac możliwość przystąpienia tego kraju do wojny. Co prawda misja nie konczy sie pełnym powodzeniem, ale następuje poprawa relacji tych dotychczas niechętnych sobie państw. W tym samym miesiącu Burlington oraz Syracuse zostaja opanowane przez Brytyjczyków.

​

Dobre kontakty z nimi spowodowaly pojawienie sie niechęci wsrod Irlandczyków, ktorzy coraz chętniej zaczęli dołączać do wojsk federalnych. Aby temu zaradzić Mann wysyla swoich przedstawicieli na wyspę. Ich zadanie jest delikatne, gdyz maja nienarzucając sie przekazać zdanie rzadu tamtejszym przedstawicielom. Przy okazji ogłoszone zostaje powstanie Kellys Irish Brigade. Od tej pory jej wszystkie walki i wyniki zostaja opisane i reklamowane w europie. Co prawda budzi to pewne zaskoczenie w rządzie brytyjskim, związane z glosami separatystycznymi w samej brygadzie, ale dzieki szybkiej reakcji pana Manna udaje sie zażegnać nieporozumieniom.

​

W czerwcu okazalo sie jak bardzo przydatne byly umowy z bankiem brytyjskim. W tym miesiącu minister finansów Christopher G. Memminger ostatecznie zrezygnował z prób zbilansowania budżetu. W obecnej sytuacji udawało sie przy maksymalnych podatkach zbierać zaledwie 189 funtow, podczas gdy same koszty zaopatrzenia dla armii wynosiły 439, a cale wydatki byly o 140 funtow wyższe. W tym momencie przydatna okazala sie współpraca z bankiem Belgijskim ktory sam wyłożył ponad 1500 funtow na potrzeby operacyjne rządu. Co gorsze sytuacja finansowa zmuszała do utrzymywania 40% taryf co bylo niezgodne z konstytucja i skutecznie blokowało rozwój przemysłu. 1 września dzieki kolejnej umowie z Brytania do ameryki zostaje wysłana grupa specjalistów którzy maja zajac sie rozbudowa sieci kolejowej (tzw Early Railroads). Obecna siec kompletnie nie jest dostosowana do potrzeb nowego panstwa. W październiku, z inicjatywy grupy biznesmenów ktorzy dorobili sie wcześniej na dostawach sprzetu dla armii, powstaje wielka tkalnia w Atlancie. Na szczescie jej kondycji nie szkodzi chwilowa okupacja tego maista przez sily federalne.
Pod koniec pazdziernika dochodzi do kolejnego kryzysu w finansach. Przychody z podatkow coraz bardziej spadaja podczas gdy koszty caly czas rosna. W tym miesiacu zadluzenie panstwa wynosi juz prawie 7 tysiecy funtow. Szczesliwie polowe z tego zadluzenia wzial na siebie bank narodowy odciazajac troche samo panstwo. Nie wspomnialem jeszcze o najwiekszym sukcesie pana Manna. Na przelomie czerwca i lipca dochodzi do konferencji czlonkow koalicji anty federalnej. W jej wyniku 2 lipca Anglia z Francja razem uznaja Konfederacje za jedna z 8 wielkich poteg na swiecie. Zwieksza to prestiz i pozycje w wojnie. A co byc moze najwazniejsze otwiera dotychczas niedostępne rynki.

​

Wplyw na ogloszenie CSA wielka potega mialo napewno utworzenie silnej armii, ktora madrze dowodzona byla w stanie odeprzec duzo silniejszego przeciwnika. Obecnie w jej sklad wchodzilo 6 armii. Glowna: Army of Northern Virginia (12 brygad) obecnie zaledwie 14 tysiecy zolnierzy. Armie liniowe: Army of Shenandoah (10 brygad) 17 tysiecy zolnierzy, Army of Tennessee (10 brygad) 21 tysiecy zolnierzy oraz Army of New Orleans (10 brygad) 28 tysiecy zolnierzy. Wsparcie dla nich udzielac mialy dwie armie rezerwowe: Army of Charleston (8 brygad) 21 tysiecy zolnierzy oraz Army of Biloxi (8 brygad) 22 tysiace zolnierzy. Powaznym problemem armii bylo duze wyczerpanie wojna (prawie 20 pkt przy 3 pkt w USA)


Raport na temat sytuacja Federacji z 15 listopada 1862 r.

​

Ponad rok toczacych sie dzialan wojennych odcisnal silne pietno na federacji. Co prawda nadal uwaza sie ja w swiecie za najsilniejsze militarnie panstwo oraz 3cia potege ekonomiczna, jednak ma to obecnie male przelozenie na prawdziwa sytuacje. W wyniku kolejnych przegranych bitew stan armii pogorszyl sie drastycznie. 2 pelne armie (druga i trzecia) w sile lacznie 70 tysiecy zolnierzy atakuja obecnie linie mississippi. Resztki Army of Potomack (11k) walcza na polnocy z przewazajacymi silami brytyjskimi. Cztery kolejne armie, obecnie nie majace wiecej niz 10k lacznie zolnierzy na stanie probuja sie wydostac po porazce pod Bowling Green. Co wazniejsze nadciagniecie brytyjskiej marynarki zmusilo do wycofania sie resztek floty do portow przerywajac blokade jaka probowano zastosowac na poludniu. Co gorsza wyglada na to, ze rzad mimo duzych rezerw finansowych probuje zrównoważyć budzet nie wydajac nic na administracje, edukacje czy nawet pensje dla żołnierzy. Byc moze jest to spowodowane kosztami budowy 10 nowych monitorow, ktore maja stanowic zabezpieczenie przed flota brytyjska. W czasie tworzenia sa takze 2 brygady Kirasjerow, brygada artylerii oraz 3 brygady gwardii.

​

Postanowilem jednak polaczyc wszystkie tematy w jednym odcinku. Jesli chcecie jeszze jakies screany to dajcie znac.

 

Brak wydatków na żołnierzy? Masz bardzo ułatwione zadanie . Szczególnie z pomocą UK. Chociaż dalej nie jest całkiem łatwo, bo prędzej czy później zaczną się bunty w CSA. A USA się łatwo nie podda.

 

UK pewnie się nie pali do wysłania jakichś żołnierzy na USA ?

 

moze byc tak ze komputer tylko chwilowo je zmniejszyl. Nie wiem nigdy wczensiej nie sprawdzalem tego. Tak czy tak biorac pod uwage stan moich finansow to w ciagu nastepnych paru miesiecy moge zaliczyc bankructwo Poza tym prawie w ogole nie maja wyczerpania wojna, w przeciwienstwie do mnie. A przy ich stanie gospodarki w 3mce moga postawic sobie pare kolejnych armii

Anglicy (o ile pamietam) maja 3-4 armie w ameryce. Wszystkie na wschodnim wybrzeżu. Innych nacji nie stwierdzono

 

Stać Cię na rajd po Waszyngton? Wsparcie floty wskazane. Chociaż pewnie nawet to nie zakończy szybko wojny. Jak wiele prowincji Ci okupują?

 

gdzies 1/3 moze 1/4 glownie na zachodzie. Wschod prawie caly wolny. Co prawda teraz wiem, ze oni armii nie maja, ale gdy gralem to nie wiedzialem tego. A moje armie byla/jest w rozsypce

 

Czekam na odc. : >