Chanting our battle cry, "Freedom or death!" - V2 AHD CSA AAR

robie sobie przerwe 1-2 tygodnie. Zastanawiam sie, czy nie rozegrac fragmentu rozgrywki jeszcze raz. A ze nie chce mi sie chwilowo grac w V2 to zrobilem sobie wakacje

 

Odcinek 7A

Styczen-marzec 1863





My noble commander, thank God you have come,
You know the dear ones who are waiting at home;
And oh! It was dreadful to die here alone,
No hand on my brow and my comrades all gone.​

2nd Mississippi Campaign

Styczen 1863 rozpoczynał kolejny rok wojny domowej. Oba panstwa byly juz wycieńczone brutalnymi walkami jakie ciagnely sie do tej pory. Jednak niestety nie na tyle, zeby spróbować rozmów pokojowych. Zima rozpoczęła sie optymistycznie dla konfederacji. Udalo sie jej odeprzeć kolejny atak przeciwnika. Niestety okupione zostaly one potwornymi stratami w ludziach. Co prawda panstwo nie powołało jeszcze calosci rezerw ludzkich jednak na obecnym etapie nie bylo juz mozliwe uzupełnianie strat. Sztab generalny spodziewając sie przerwy w dzialaniach wojennych rozesłał armie na leża na terenie stanów Mississippi, Alabama i Georgia. Zadanie obrony Tuscaloosa przekazano generalowi Stuartowi oraz jego Army od Shenandoah. Zaledwie 16 tysiecy zmęczonych weteranów mialo bronic kluczowej pozycji w liniach obronnych. General swiadom slabosci swych sil postanowił trzymać armie na miejscu dawnej bitwy na południe od Cullman pozostawiając do obrony przepraw tylko kawalerie.

​

Spokoj nie trwal dlugo, juz 2 stycznia general Sheridan na czele 32 tysiecy wypoczętego wojska przełamuje pozycje obronne kawalerii i pojawia sie w Tuscaloosie. Natychmiast na miejsce bitwy wezwane zostaja pozostałe armie: Army of New Orleans, Army of Biloxi oraz 1st Army. Niestety nie bylo możliwości skorzystać z 25 tysiecy zolnierzy Army of Tennessee oraz Army of Charleston ktore toczyly walki w okolicach Vicksburga.

​

Do 8 stycznia generalowi Sherdanowi udaje sie opanować Cullman a nastepnie kieruje sie na Birmingham. Podobnie jak w poprzedniej sytuacji jego oddziały zostaly zatrzymane na lini Dodge City-Hanceville. General Stuart dysponuje w tym momencie prawie 54 tysiacami żołnierzy. Niestety jest to praktycznie tylko piechota w calosci pozbawiona artylerii (armie odczuwały coraz większy problem z uzyskaniem amunicji do nich) oraz kawalerii (nie udalo sie jej zarazie na nowo zorganizować na nowej lini obrony). Zolnierze generala Stuarta sa bardzo zmeczeni dotychczasowymi zażartymi walkami na domiar zlego posilki sa wyczerpane tygodniowym pospiesznym marszem na pole bitwy. General Sheridan w przeciagu kolejnych dni przeprowadza skoncentrowane ataki na Dodge City ktore stanowi klucz do pozycji konfederackich.

​

Szczególnie ciężkie walki toczone sa o Valley Springs Cementery, ktore w koncu 18 stycznia kosztem duzych strat zostaje przez jankesów zdobyte. Umożliwia to im podciągniecie artylerii na sam brzeg rzeki i niezagrożone ostrzeliwanie pozycji na zachod od miasta. Dotychczasowe walki kosztuja prawie 20 tysiecy zabitych i rannych po obu stronach, jednak mimo przewagi liczebnej to general Sheridan jest w stanie zachować większe zorganizowanie w swoich oddzialach. Juz 21 tego miesiaca przeprowadza uderzenie swojej piechoty wspartej brygada kawalerii i artyleria przez rzeke Simpson Creek az do Reid Creek na poludniu wychodzac na tyly obrońców w Dodge City. W oddziałach ktore byly utworzone ze świeżo powołanych zolnierzy wybucha panika i cale lewe skrzydlo poludniowcow załamuje sie.

​

Dowódcy mimo prosb i gróźb nie sa w stanie na nowo opanować chaosu, co konczy sie ich ucieczka az do Shelton Grove Cemetery gdzie dopiero nadciągające z poludnia rezerwy opanowują panike. Oddzialy generala Stuarta ulokowane wokol Hanceville mimo dzielnej postawy zostaja zmuszone do wycofania sie na południe. Straty obu stron zblizaja sie do 25 tysiecy zabitych i rannych. Co gorsza wydaje sie, ze Armia moze miec problem z ponownym zorganizowaniem rozbitych wojsk.

​

Lepsze wiadomości nadciagaja z zachodu. Po zwycięskiej bitwie o Jackson sily federalne rozdzieliły sie na 2 grupy i próbowały wydostać sie z powrotem za swoje linie. Juz 18 stycznia dochodzi do bitwy w okolicach Hattiesburg, ktore stanowi ostatnie większe miasto przed Biloxi oraz Mobile z federalna 3rd Army generala F.Howarda. Army of Tennessee generala Taylora blokuje jej droge na wysokości De Solo National Forest. Zaskoczeni jankesi, pozbawieni artylerii i kawalerii, znajdujacy sie na gorszych pozycjach decyduja sie na obrone miasta. General Taylor zadowolony z obrotu sprawy wysyła swoja kawalerie do Columbii i Moseville w celu wyłapywania mniejszych grup zolnierzy oraz zablokowania od północy i zachodu miasta, podczas gdy piechocie nakazuje opanowanie Purvis. Nastepnego dnia rano rusza z tej miejscowości skoncentrowany atak na Dixie Pine. Co prawda teoretycznie obrońcy maja na tym kierunku przewagę ilościowa, ale wsparcie artylerii z południa oraz wysokie morale zolnierzy powoduje, ze do konca dnia szala zwycięstwa przechyla sie na rzecz poludniowcow. Do konca 20 stycznia miasto zostaje oczyszczone z jankesów a przez kolejne pare dni armia zajmuje sie wyłapywaniem pozostalych maruderów.

​

Jednocześnie na polnoc od Vicsburga general Wise na czele Army of Charleston stacza bitwe z oddziałami generala Andersona. Jego oddzialy zostają zablokowane na wysokości Yazzo Coty oraz Panther Swamp National Wildlife Refuge przez piechotę konfederacka. Walki tocza sie do 22 stycznia, gdy okazuje sie, ze general Anderson, dzieki odważnemu atakowi na przeprawę na Bee Lake ratuje swoja armie i wydostaje sie z okrążenia tracąc zaledwie 460 zolnierzy. Nie konczy to jednak walk. Juz 26 stycznia obie armie ścierają sie ponownie pod Fulton, gdzie general Wise ponownie próbuje zatrzymać wroga kawalerie. Walki tocza sie do 6 lutego gdy ponownie, tracac mniej niz 500 zolnierzy silom federalnym udaje sie wydostać. Pościg kosztował generala Wise dotychczas ponad 2 tysiące zabitych i rannych żołnierzy.
27 stycznia mieszkańcy Jackson sa świadkami kolejnej bitwy. Wycofujące sie oddzialy federalne z 3rd Army zostaja w okolicy dogonione i ponownie zaatakowane przez generala Taylora. Co prawda przeciwnik zajal silne pozycje obronne wokol Lexington, jednak atak konfederackich oddzialow na Natchez Trace Park zagroził im odcięciem i zmusił do dalszego wycofywania sie.

​

Obie armie południowe spotykają sie ponownie 10 lutego w okolicach Union City gdzie z 2 stron atakuja oddzialy generala F.Howarda. Zmęczenie ciaglym odwrotem powoduje, ze zaledwie po 2 tygodniach walk jego nowa linia obrony załamuje sie. Konfederaci kosztem 750 zabitych i rannych zmuszają przeciwnika do ucieczki, w czasie ktorej traci polowe żołnierzy. 27 stycznia pod Hickman dochodzi do kolejnej bitwy. Tym razem jankesi przyparci do rzeki, świadomi powagi sytuacji dzielnie bronia sie mimo braku nadziei na zwycięstwo. Daje to czas generałowi Howardowi na wycofanie sie na czele 2800 żołnierzy. Na jego nieszczęście gdy 15 marca dociera do przeprawy na Paducah okazuje sie, ze zostala ona juz opanowana przez konfederatów. General jeszcze przez ponad tydzien próbuje uratować resztki swojego wojska i w koncu 22 marca w okolicach Wickliffe otoczony przez poludniowcow poddaje sie.

​

W polowie marca doszlo jeszcze do jednej bitwy. General Stuart po ostatniej porażce zostal wysłany do Shreveport, ktore dotychczas ominęło nieszczęście wojny. Mial tam odzyskiwać sily do nadchodzących walk. Mimo ze mial nie angażować sie w walki, dzieki rozpoznaniu kawalerii dostal informacje o 9 tysiącach jankesów wycofujących sie przez Hot Springs. Nie zastanawiając sie dlugo postanowił szybkim marszem dogonić przeciwnika i zniszczyc go. Do bitwy dochodzi 15 marca pod Jones Mills. Opor przeciwnika, ktorego sily skladaly sie z brygad kawalerii i piechoty wspartych artyleria mimo dzielniej postawy zostal szybko zlamany.

​

W czasie wycofywania sie, nagle pojawienie sie na tylach kawalerii z Virginii o maly wlos nie doprowadzilo do kompletnego zniszczenia sil federalnych. Niestety brygada kawalerii federalnej kosztem wlasnego unicestwienia stawila na tyle zaciekly opor, ze przeciwnikowi udalo sie uratowac cala artylerie i czesc piechoty.
General Stuart postanowil kontynuowac poscig i pod koniec miesiaca dochodzi do kolejnej bitwy. Tym razem w okoliach Fayetteville. Niestety takze tym razem nie udaje sie w pelni zniszczyc przeciwnika. Resztki piechoty federalnej stawiaja na tyle zdecydowany opor, ze czesc brygady artylerii udaje sie zaladowac do pociagu i wywiez na chwile przed opanowaniem dworca przez kawalerie.


PS: Taki tam krotki odcinek, zebyscie nie zapomnieli o mnie

 

Wróciłeś To dobrze

 

Odcinek 7B

marzec-maj'63





Come on, Marse Robert, throw yourself into the saddle,
For the fifes are growing fretful and the drums begin to boom:
Get a foot into the stirrup, then give your horse a chirrup
And we'll ride Stone Mountain 'til the crack of doom!​

Missouri Campaign

W marcu na froncie zachodnim pojawia sie nowa armia konfederacka. Jest to Army of Northern Virginia dowodzona przez generala Jerome Garnetta. Co prawda, w czasie sluzby w okolicach Richmond, nie udalo sie przywrócić jej pelnych stanów, ale mimo to jej 24 tysiace żołnierzy obecnie stanowi największa uzbrojona grupe bojowa. Przesuniecie tej armii powoduje pozostawienie praktycznie bezbronnej stolicy, jednak sztab liczy na to, ze uda sie przełamać sytuacje na froncie zanim przeciwnik zorientuje sie w tym manewrze. Podczas gdy pozostałe armie odzyskują sprawność general Garnett ma zaangażować przeciwnika. W marcu general Sheridan skierował swoja armie na poludnie i 10 tego miesiąca przeprawił sie przez Tennessee River planując zdobycie kluczowej trasy kolejowej wschod-zachod oraz odciecie Corinth od zaopatrzenia. Jego manewr zostal jednak skutecznie opóźniony przez generala Johnstona. Gorzej wiodlo sie południowcom bardziej na północ, gdzie general Pope przeprowadził atak w dol Mississippi zdobywając kluczowy fort island Numer 10. Zmusiło do sily konfederackie do opuszczenia fortu Pillow. Umożliwia to sprowadzenie federalnych kanonierek do Memphis gdzie zniszczyły one mala flote rzeczna broniąca miasta. Doprowadzilo to do rychlego jego zdobycia. W tym momencie general Sheridan kieruje swoja armie w poprzek Tennessee. Dzieki wymanewrowaniu generala Bragga udaje sie to przeprowadzić bezkrwawo. Na szczęście na poludnie od Chattanoogi droge mu blokuje nowa armia. To wlasnie general Garnett ze swoimi oddziałami przygotowuje sie do stoczenia bitwy. Morale poludniowcow jest wysokie, a przybycie na pole bitwy korpusu generala Longstreeta tylko potęguje to wrażenie.

​

5th Confederacy Infantry Regiment (Irish) wszedl do walki o zachodzie słońca 24 marca, mijając po drodze 6th oraz 7th Arkansas Regiment z brygady Liddella. Nasz marsz do przodu zostal szybko zatrzymany, gdy przed frontem naszych tyralier sily federalne nagle otworzyły ogien. Nierówna wymiana ognia zmusiła czołówki do pospiesznego wycofania sie. Co gorsza razem z ogniem muszkietów i karabinów pojawil sie donośniejszy grzmot. To wroga artyleria otworzyła do nas destrukcyjny w swym efekcie ogien. Nie mogąc pokonać wroga schowanego za tymczasowymi umocnieniami zostaliśmy zmuszeni do zawieszenia ataku. Na szczęście nasze prawe skrzydło natrafiło na słabszy opor, dzieki czemu ich napór zaczal przynosić efekty. Niestety w kluczowym momencie na ich skrzydle odezwał sie 12-pounder James ktory skutecznie zablokował dalszy pochód. Szybko zapadający zmierzch wstrzymał działania wojenne na pare godzin. W wyniku tych krótkich walk straciliśmy 25 głownie lekko rannych żołnierzy.

​

Żołnierze, z racji bliskości wroga spali na polu bitwy nie odstępując swoich lini. Na szczęście udalo sie uzupełnić zapasy amunicji, ktore zaczynały se kończyć. Mimo spodziewanego wybuchu walk juz o swicie, na naszym odcinku cisza trwala az do 10 rano. Dalo nam to czas na odpoczynek, posilenie sie oraz pobieżne naprawienie sprzętu. W koncu jednak i my wyruszyliśmy do walki. Na przeciwnika natrafiliśmy juz niedługo pozneij, gdy zbliżaliśmy sie do pobliskiego szczytu. Na jego grzbiecie jankesi budowali umocnienia spodziewając sie najwyraźniej naszego przybycia. Następne minuty byly najpotworniejszymi w naszym życiu. Takiego deszczu pocisków, granatów, szrapneli nigdy wcześniej ani pozneij nie widzieliśmy. Nie byliśmy w stanie zdobyć wrogich pozycji wiec pozostawaliśmy na swoim miejscu unieruchomieni. Na szczęście niedługo pozneij udalo sie doprowadzić do nas czesc zaopatrznia, dzieki czemu mogliśmy dalej prowadzić walki. W wyniku bledu lub niezrozumienia, prawa flanka naszego regimentu zaczela wycofywać sie w strone swoich lini. Bylo to o tyle zaskakujące, ze caly manewr podprowadzali ich pod ogniem artylerii federalnej co tylko powiększało straty. Na szczęście w koncu udalo sie opanować sytuacje i przywrócić porządek, a linie zostaly na nowo utworzone. Ponawiane ataki na wroga pozycje nie przynosiły niestety zadnego pożytku wyczerpując jedynie nasze sily i zapasy amunicji. W koncu general Polk nakazał nam sie wycofać. Po powrocie okazalo sie, ze straty spowodowane tym atakiem byly duze. Szczególnie smutna wiadomością byla utrata kapitana Morrisa, dzielnego oficera, niestety jego rany po paru dniach doprowadziły do smierci.

​

Wypoczywaliśmy az do popołudnia, gdy o 4 poprowadzono nas do kolejnego ataku na upartego wroga. Tym razem atak skierowano 400 yardow na prawo od poprzednich pozycji, najwidoczniej rekonesans wykazal słabość tamtych pozycji. Mimo to, jego opor byl silny i długi czas nie byliśmy w stanie go przełamać podobnie jak w walkach przed poludniem. Szczęśliwie w ostatnim zrywie udalo nam sie złamać jego opor i zmusić go do wycofania sie na 2ga linie pozycji. Mimo ze manewr wycofania sie przeprowadzony byl w porządku i spokoju udalo nam sie wyłapać duza liczbe przeciwników którzy dostali sie do niewoli. W wyniku ataku zyskaliśmy 200 yardow. Niestety zostało to okupione strasznymi stratami. Miedzy innymi zginęli kapitan Moore z kompani H oraz kapitan Beard, najodważniejszy zolnierz w regimencie.

​

Walki o Chickamauge oraz Chatanooge trwaly jeszcze 2 tygodnie. Mimo początkowych sukcesów generala Garnetta skończyły sie w koncu nieudana proba zdobycia kluczowych pozycji przeciwnika w Chatanoodze i doprowadziły do wycofania sie konfederatów. Co gorsze duzy wpływ na porażkę mialo przybycie na pole bitwy Army of New Orleans (23k) generala Wheelera. Jego wojska co prawda podwoiły stan armi południowej ale jednocześnie drastycznie oslabily morale. Żołnierze ci nadal byli wstrząśnięci ostatnimi walkami. Niestety ich negatywne nienastawienie szybko przeniosło sie na pozostałe nasze oddziały. W czasie gdy walki o Tuscaloose dobiegały konca na polnoc od niej general Taylor na czele Army of Tennessee zaskoczył 2nd Army generala F.Howarda, a właściwie jej resztki. mimo potężnej przewagi liczebnej nie udalo sie jednak jej zniszczyć. General F.Howard dzieki wykorzystaniu sieci kolejowej zdolal wydostać sie z pulapki.

​

2 maja zakończyła sie kolejna bitwa. Tym razem jej prowodyrem byl general Stuart ktory w koncu dogonił W.Howarda i zdolal zmusić do stoczenia bitwy. Zakończyła sie ona wielkim pogromem i zniszczeniem kolejnej federalnej armii.

sytuacja na froncie pod koniec maja '63​

Dobrze rozwijająca sie sytuacja doprowadziła do przeprowadzenia pomysłu malej inwazji w kierunku St.Louis. Do jej przeprowadzenia zostały oddelegowane Army of Shenandoah Stuarta oraz Army of Tennessee Taylora. Ich zadaniem bylo dogonienie, pobitych wcześniej armii i ich ostateczne zniszczenie, a następnie szybki powrót za linie frontu w celu odzyskania kontroli nad straconymi uprzednio stanami.

​

Juz 10 maja Stuart dogania W. Howarda w okolicach Jefferson City. Mimo duzej przewagi liczebnej walki toczą sie 5 kolejnych dni. Przeciwnik zajmujący silnie umocnione pozycje dzielnie odpiera kolejne ataki. Dopiero podciągniecie rozproszonych sil i zaatakowanie większa masa daje spodziewany sukces. Pod wieczor 15 maja general W. Howard poddaje sie. W czasie gdy te walki tocza sie dochodzi do 2ch bitew o Bowling Green. Wpierw 10 maja general Taylor sciera sie z pozostalosciami oddzialow generala F.Howarda a po ich zniszczeniu z nadciagajaca z pomoca armia generala Sheridana. General, ktory w międzyczasie opanowal wszystkie wazniejsze pozycje w Tuscaloosie postanowil wycofac sie probujac ratowac pozostale armie.

​

14 maja jego czolowe oddzialy natrafiaja w okolicy Bowling Green z oddzialami Army of Tennessee. Niestety general Taylor, skupiony na pobiciu generala F.Howarda przegapil nadciagniecie kolejnej armii. Z tego tez powodu general Sheridan przedostal sie bezposrednio do Bowling Green gdzie utworzyl linie obrony. Zmusilo to sily konfederackie do zmiany frontu i do szturmu na miasto. Na szczescie zaraz za wycofujacym sie Sheridanem podazala Army of Biloxi, ktora zdolala w przeciagu tygodnia dotrzec do Taylora podwajajac liczebnie jego armie. Niestety same walki okazaly sie bardzo ciezkimi. Szczegolnie kosztowne okazalo sie zdobywanie umocnien w Greenwood oraz Cave Mill. Szczesliwie do konca miesiaca udalo sie przelamac ostatnie pozycje obronne przeciwnika na poludniowym brzegu miasta. General Sheridan zmuszony do wycofania sie przez rzeke w czasie tego manewru traci trzecia czesc swych sil.

​

 

Wreszcie! Dobry odcinek. Powoli się odkuwasz. Dla samych obrazków warto czytać.

 

pod wzgledem materialowym ten aar naprawde latwo sie pisze. W internecie jest tona zdjec, rysunkow, obrazow, mpa ktore mozna wykorzystac. Mozna wybrac same bialo czarne, same kolorowe, same prawdziwe czy tez namalowane. Z tym potencjalem moze sie rownac chyba tylko aara Niemcami w Hoi3
Jedyny minus jest taki, ze źródła sa glownie federalne a nie konfederackie :|

PS: dzieki

PS2: nie wiem ile wytrzyma moja gospodarka. Zadluzenie i ekonomia juz dawno zalamaly sie. Rezerwy ludzkie nie starcza na odbudowanie chocby 1 armi a co dopiero calej.

 

No to skoro tak łatwo się pisze to może wrzucisz nowy odcinek?

 

Odcinek 7C

czerwiec-sierpień '63





Now go, my son; a mother's prayers
Will ever follow thee;
And in the thickest of the fight
Strike home for liberty. ​

Missouri Campaigne

General Sheridan po przegranej batalii o Bowling Green wycofywał sie na północ w kierunku Louisville gdzie mialy czekać na niego posiłki i zaopatrzenie. Żołnierze konfederaccy, po dwóch dniach odpoczynku ruszyli do dalszej walki. Trzem armiom działającym na terytorium wroga zostały wyznaczone zadania. General Stuart stacjonujący w Paducah oraz general Wright z Bowling Green mieli scigac dalej przeciwnika. Natomiast generał Taylor na czele resztek swojej armii (12,3k) kierował sie do Knoxville w celu zabezpieczenia przełęczy w stronę Richmond. W czasie gdy te armie podejmowały ofensywę 3 pozostałe zajmowały sie odzyskiwaniem kontroli nad Vicksburgiem, Tuscaloosa oraz Chattanooga.

​

Pierwszy kontakt z oddziałami federalnymi nawiązał generał Wright. Bylo to o tyle łatwiejsze, ze z rejonu koncentracji jego armii prowadziła prosto w kierunku północnym linia kolejowa. Zdecydowanie w innej sytuacji byl generał Stuart, ktory musial wyruszyć koleją z powrotem na południe do Union City a następnie przez Springfield, Bowling Green do Louisville. General Wright postanowił wykorzystać okazje i spróbować pobic wielkiego dowódce samemu. 6 czerwca jego brygada kawalerii w okolicach Elizabeth Town ściera sie z pozostawionym tu do osłony oddziałem kawalerii. Oddział federalny, pozostawiając odciętych żołnierzy w mieście wycofuje sie tylko po to, zeby następnego dnia zostać zmuszonym do poddania sie w rejonie Bardstown. Do konca dnia oddziały konfederackie sa wyładowywane i kierowane na miejsce zbiorki armii przed szturmem na samo miasto. Pod wieczór tego samego dnia na polu przyszłej bitwy pojawia sie takze sam generał Stuart. General obawiając sie zbyt duzej samowoli w Army of Biloxi postanowił pospieszyć zostawiając swoje oddziały w tyle.

​

Zanim generał Sheridan przybył do Louisville, generał Uni William "Bull" Nelson organizuje budowę umocnień. Zarządzona zostaje takze budowa dwóch mostów pontonowych przez rzekę Ohio w celu ułatwienia ewakuacji miasta i naplywu posiłków do miasta. Mosty te zbudowano z barek z węglem, na których wzniesiono konstrukcje. Dzieki temu udalo sie podesłać na czas przybycia armii federalnej zapasy dla zmęczonych i głodnych żołnierzy.

​

Na wieść o przybyciu generala Stuarta w mieście wybucha wsrod mieszkańców panika. 10 czerwca ogłoszony zostaje akt o ewakuacji. W jego wyniku kobiety i dzieci zostały przygotowane a następnie wyprowadzone z miasta. Jednocześnie zarządzono przejecie promów Jeffersonville Ferry na rzecz użycia wyłącznie wojskowego. Prywatne pojazdy mialy zakaz poruszania sie bez zezwolenia. Przez caly ten czas wszyscy mężczyźni znajdujący sie w mieście wspólnie budowali umocnienia wokół miasta. Następnego dnia doszlo do pierwszych walk bezpośrednio w poblizu miasta. 500 kawalerzystów konfederackich wjechało do Eighteenth wyłapując 50 jankesów. Południowcy utworzyli pikiety wokol Middletown a dzien pozneij wyparli z tego miasta sily federalne zbliżając sie na 2 mile od Louisville. 12 czerwca zdobyty zostaje Gilman Point w St. Matthews stanowiący kluczowa pozycje do przeprowadzenia ataku.

​

Zaangażowanie generala Nelsona przyniosło mu uznanie w rządzie. 13 czerwca dociera do miasta informacja o utworzeniu nowej Army of Ohio ktorej dowódca mial zostać właśnie Bull. Przybyły do miasta tego samego dnia generał Jefferson C.Davies, nie mogac odnaleźć swojego przełożonego Generala Buella, spotyka sie z generałem Nelsonem i ofiaruje mu swoja służbę. Dostaje polecenie przejęcia dowodzenia nad milicja w mieście. Gdy w czasie rozmowy dochodzi do kwestii uzbrojenia jej, dochodzi miedzy obydwoma generałami do kłótni ktora kończy sie aresztowaniem Daviesa. Zanim do tego dochodzi generał ucieka jednak z pomieszczenia i przekraczając rzeke udaje sie do Jeffersonville a nastepnie Cincinatti gdzie razem z drugim oskarżonym generalem Burbridge składa raport generałowi Wrightowi. Na jego nieszczęście general nakazuje mu stawić sie z powrotem u swojego przełożonego generala Buella i jemu złożyć wyjasnienia. Po jego powrocie do Louisville w wyniku przypadkowego spotkania na schodach Galt House dochodzi szarpaniny z generałem Nelsonem w wyniku której ten drugi zostaje postrzelony.*

​

W czasie tego zamieszania konfederaci przeprowadzają 15 czerwca szturm na miasto. Zamieszanie związane z brakiem dowództwa oraz brak obecności w meiscie generala Sheridana nie pozwala na skuteczna obronę. Wsrod żołnierzy szybko wybucha panika ktora kończy sie ucieczka w stronę mostów. Dopiero tutaj przybywa general federalny i na nowo, juz na drugim brzegu formuje swoje oddziały. Na jego nieszczęście w czasie opuszczania miasta jego armia traci 5500 żołnierzy zabitych rannych i wylapanych przez konfederatów.

​

General swiadom niemożliwości utrzymania przeprawy wycofuje sie dalej na polnoc w kierunku Carbondale. Niestety takze tutaj szybko, bo juz 21 czerwca zostaje zaskoczony przez armie generała Stuarta. Co prawda udaje mu sie w przeciągu następnych dni wielokrotnie urywać pogoni, ale do 16 lipca zmuszony jest do opuszczenia tego rejonu na czele juz zaledwie 3 tysiecy żołnierzy.

​

21 lipca dochodzi do kolejnych walk tym razem w okolicy Malden, ktore generał Sheridan stara sie utrzymać. Gdy do 1 sierpnia nie docierają do niego obiecane posiłki ponownie wycofuje sie. W końcu 16 sierpnia w okolicach Carbondale zostaje otoczony i zmuszony do poddania sie. Po tym zwycięstwie wszystkie oddzialy wyruszyły na południe pomagać armiom odzyskiwać kontrole nad zdobytymi uprzednio przez wroga stanami.

​

* - autentyczne zdarzenie z wojny secesyjnej

 

Nie da rady wziąć białego pokoju lub czegoś takiego?

 

prawde mowiac nie sprawdzalem tego nawet

PS: zapomnialem dodac, ze ta sytuacja z generalem Daviesem jest autentykiem

 

Nie wygląda to źle, może pójdzie wszystko na Twoją korzyść

 

Odcinek 7D

Sierpień '63





When the Alabama's Keel was Laid, (Roll Alabama, roll!),
'Twas laid in the yard of Jonathan Laird (Roll, roll Alabama, roll!)
'Twas Laid in the yard of Jonathan Laird, 'twas laid in the town of Birkenhead.
Down the Mersey way she rolled then, and Liverpool fitted her with guns and men.
From the western isle she sailed forth, to destroy the commerce of the north.
To Cherbourg port she sailed one day, for to take her count of prize money.​

Bitwa Cape Hatteras

O poranku 4 sierpnia 1863 roku CSS Alabama, przewodząca pozostałym dwom okrętom CSS Sumter oraz CSS Florida, wypłynęła na zachód z portu w Norfolk. Okręt ten byl slupem wojennym wybudowanym w Birkenhead w Anglii w 1862 roku. Byla budowana dla celów rajdów na federalne linie handlowe. Byla uzbrojona w 6 burtowych 32 funtowych dział gładkolufowych oraz dwóch potężnych pivotow ustawionych centralnie. Przedni pivot byl długim 100 funtowym 7 calowym Blakely Rifle, natomiast tylni 8 calowym gładkolufowym. Slup posiadał trzy maszty oraz dwa 300 konne silniki. Alabama sila tylko żagli była w stanie uzyskac 10 a z silnikami 13,25 węzłów.

​

Kapitan Semmes wypływał w celu przechwycenia floty której prawdopodobnym zadaniem byla blokada portu. W skład tej floty wchodziły dwa slupy wojenne USS Nahant oraz USS Montauk oraz 6 kanonierek oraz mniejszych slupów. Piękna pogoda, mala bryza i czyste niebo nakręcały marynarzy do pracy. Okręty powoli wychodząc z portu mijały zabudowania starego miasta, a dalej bastiony oraz molo. Na calej długości zegnali ich mieszkańcy miasta. Flote zegnał takze Mr John Lancaster na angielskim jachcie parowym Deerhound. Razem z rodzina na pokładzie płynął w slad za okrętami wojennymi odprowadzając je przed spodziewana walka. Na granicy wod międzynarodowych takze Francuskie kutry pilotowe odstąpiły kierując sie w stronę Couronne płynącego do portu. W koncu flota pozostawiona samej sobie, tylko z Deerhoundem podążającym w oddali, rozpoczęła patrol w poszukiwaniu przeciwnika. W przeciągu kolejnych dni wydawało sie, ze raport może okazać sie plotka i żadnej floty nie uda sie spotkać. W koncu 25 sierpnia na horyzoncie ukazuje sie drobny obłoczek dymu. Na konfederackich rajderach ogłoszony zostaje od razu alarm bojowy jednak dotarcie na pozycje zajęło prawie godzinę.

​

Najbliżej konfederatów znajdowały sie trzy z wrogich okrętów. Jeden z nich wyglądał jak fregata, ale po bliższym przyjrzeniu sie okazała sie Brooklyn Streamerem wspartym przez dwa parowce. Z rozwiniętymi samymi marslami i topslami przy niewielkim udziale silnika, powoli CSS Alabama zaczęła zbliżać sie do swojego przeciwnika. Kapitan Semmes tylko momentami przyspieszał aby zmieszać przeciwnika oraz aby samemu dobrze ustawić sie pod wiatr. Zamierzał w dogodnej chwili postawić wszystkie żagle i na pelnej prędkości drastycznie zmniejszyć dystans. Jednak byla to ryzykowna strategia, gdyz reszta federalnej floty juz spieszyła na pomoc. Chwile przed zmierzchem manewry rozpoczęły sie z pełna mocą. Alabama parokrotnie próbowała wejsc na rufe przeciwnika jednak za każdym razem ten ostawiał sie do niej burta zmuszając Slupa do zmiany kursu. W końcu za któraś próba zbyt pozno zareagował i przy pelnej mocy silników nagle zmniejszył do niego dystans. W chwili mijania jankesa odezwała sie na calej sterburcie artyleria. Po chwilowym zamieszaniu przeciwnik odpowiedział strzalami z własnych dział. Oba okrety utrzymywały ten sam kierunek a Kapitan Semmes pilnowal aby wróg nie wydostał sie z potrzasku. Ciągła wymiana ognia na dystansie od 200 do 500 yardow prowadzona tak z dzial jak i karabinów w przeciągu 30 minut doprowadziła do uciszenie dwóch z jego dzial. Na jego burcie minimalnie nad linia wody zionęła wielka wyrwa. Chwile później kapitan wstrzymał ogień, przeciwnik poddawał sie i opuszczał pokład okrętu. Jak sie następnie okazało pokonanym przeciwnikiem byl USS Hatteras uzbrojony w 4 dziala 32 funtowe, dwa 30 funtowe gwintowane oraz dwa 20 i 12 funtowe moździerze.

​

Straty w załodze po obu stronach byly niewielkie u konfederatów zaledwie 2 marynarzy bylo rannych. Niestety nie bylo czasu na napawanie sie sukcesem. W czasie gdy Sumter oraz Florida goniły pozostałych przeciwników do Alabamy zaczął zbliżać sie slup wojenny. Byl to USS Nahant, do którego po podejściu na 1 mile otworzono ogień. Przeciwnik przez chwile milczał zapewne przygotowując sie, by następnie odpowiedzieć salwa burtowa. Okrety prowadziły wymianę ognia przez kolejne 10 minut by nagle ja przerwać. Kapitan Nahauta dysponował słownie 7 działami. Jednak należały do nich dwa 11 calowe Dahlgrens - bardzo potężna bron, 4 32 funtowe oraz jedna lekka 28 funtowka. Teoretycznie przewagę miał konfederat, niestety jego okręt nie znajdował sie w najlepszej formie. Nie zdołano wykonać pełnego zestawu napraw po ostatnich walkach. Kapitan Semmes byl przekonany o swojej przewadze. Spodziewał sie, ze same Blakeleye wystarcza do zniszczenia przeciwnika. To przeświadczenie zadecydowało o taktyce jaka obrał.

​

Zdecydował sie na walkę na bliskim dystansie gdzie będzie mogl wykazać sie przewaga ognia. Kolejne minuty wydawały zamieniać sie w godziny, gdy CSS Alabama powoli zaczęła zbliżać sie do przeciwnika. Niestety w czasie jednego z ostatnich manewrów, gdy okret musiał zrobić zwrot aby oddać salwę burtowa jankes uprzedził go. Salwa burtowa byla dewastująca dla okretu. Pech chcial, ze 2 pociski trafily akurat w świeżo naprawiany dziób, ktory zaczal od razu przeciekać. Kapitan Semmes od razu nakazał zwrot i oddalenie sie od przeciwnika. Niestety poziom wody, mimo prób naprawy caly czas szybko sie powiększał. Dla wszystkich bylo jasnym, ze USS Nahaut nie pozwoli na ta ucieczkę i dokończy walki z mało zwrotnym przeciwnikiem. Przez kolejne minuty, okret mimo zagrożenia caly czas prowadził ogien skutecznie odgryzając sie jankesowi.

​

Gdy wydaje sie, ze w końcu wróg zada ostatni cios, nagle przed frontem Nahauta przepływa CSS Florida biorąc na siebie pelne uderzenie przeciwnika. Okręt ten, razem z podążającym za nim Sumterem toczył walki z kanonierkami zadając im poważne uszkodzenia. Ale gdy tylko zauważyli kryzys na Alabamie porzucili przeciwnikow. Ich wkroczenie do walki uratowało kapitana Semmesa ktory powoli zaczal oddalać sie w kierunku portu. Byc może umożliwiłoby to nawet pokonanie USS Nahaut, ktory musial odpowiada teraz na ogien 2 slupów. Niestety chwile później okrety dostały sie w zasięg dział USS Montauka ktory szedł na odsiecz. W tym momencie CSS Florida byla juz poważnie uszkodzony, głownie pierwsza salwa ktora wzial na siebie. Dalsza walka nie dawała pewności zwycięstwa, szczegolnie, ze kanonierki widzac odmianę losu postanowiły zaryzykować i wlaczyc ponownie do walki. Obaj kapitanowie konfederaccy zachowując bezpieczny dystans federalnych okretow od Alabamy skutecznie blokowaly wszelkie proby ataku. W koncu po całodniowym poscigu z nastaniem nocy walki sie koncza. Flota Konfederacka rankiem dociera z powrotem do Norfolku. Ku zaskoczeniu kapitana Ewella bedacego dowodca grupy okrety witaja uradowane tlumy. Mimo pierwszego wrazenia to nie o marynarzy i ostatnia bitwę chodziło.

​

 

Odcinek 8A

1863-1865


​

Ludzie naprawdę wiwatowali, gdy kapitan Semmes dowodzący poharatana CSS Alabama wplywal do portu w Norfolk. Jednak szybko okazalo sie, ze to nie marynarze sa powodem tej wrzawy. W godzinach popołudniowych do miasta dotarła wiadomosc, ze w Richmond pojawil sie przedstawiciel Federacji z propozycja zawarcia rozejmu i rozpoczęcia negocjacji pokojowych. Co prawda nie oznaczało to jeszcze konca wojny, ale bylo promieniem słońca, ktore przebiło sie przez czarne chmury utrzymujące sie nad południem. Jako, ze żadne z państw nie chcialo negocjować na terytorium drugiego, zdecydowano sie poprosić Francję o ich zorganizowanie. Juz niedługo później do przylądka Hatteras przybyła Flota Francuska z okretem flagowym Couronne na czele.

​

Pancernik ten, majacy stanowić miejsce rozmów, byl okretem nowego typu. Co prawda jego konstrukcje nadal stanowil drewniany kadlub, jednak osloniety byl pancerzem zlozonym z plyt żelaznych o grubosci do 120mm. Uzbrojenie okretu poczatkowo stanowily odprzodowo ladowane armaty kalibru 160mm ktorych 18 znajdowalo sie na kazdej burcie. Jednak szybko zastąpiono je wersjami odtylcowymi dodatkowo wspieranymi przez 4 armaty haubiczne Paixhansa. Ze wzgledu na ciężar okretu, same zagle nie bylyby w stanie go poruszyc. Dlatego glowna czesc napedu stanowiła pozioma maszyna parowa podłączona do 8 kotlow parowych. Naped z nich przenoszony byl na pojedyncza śrubę. Zaraz po wodowaniu i przeprowadzonych testach postanowiono zastąpić barkentyny na standardowe ożaglowanie fregaty niestety nie wpłynęło to na znaczne zwiększenie dzielności morskiej. Z ramienia rzadu federalnego przedstawicielem zostal Samuel Sullivan "Sunset" Cox. Byl on senatorem reprezentującym Ohio a takze przez pewien okres czasu ambasadorem przy Imperium Osmanskim. Z ramienia południa grupie dyplomatów przewodził plantator C.C.S. Farrar. Mimo żalów i krzywd jakie obie strony przez okres wojny domowej nawzajem sobie wyrządziły, rozmowy przebiegały nadspodziewanie szybko. Dyplomaci federalni świadomi byli kompletnego zniszczenia ich armii, natomiast południowcy grożącego bankructwa a takze ogólnego wyczerpania ich kraju. Chocby nie wiem jak bardzo obie strony chcialy walczyć nie byly w stanie tego ciągnąc dalej. Dlatego tez zdecydowano sie za zawarcie pokoju. Choc właściwie nalezy powiedzieć, ze to bylo długofalowe zawieszenie wojny. Co prawda USA zmuszone zostało do uznania Konfederacji, ale jednocześnie nie zrzekało sie praw do jej terenów. Konfederacja ktora obecnie stanowiło 12 stanów, ze swojej strony nie zrzekała sie praw do Kentucky, Missouri, New Mexico oraz Arizony. Obie strony byly świadome, ze tak podpisany pokoj bedzie zarzewiem kolejnego konfliktu, ktory wybuchnie przy pierwszej nadążającej sie sytuacji.


Problemy czasu pokoju

​

Mogloby sie wydawać, ze koncowka sierpnia bedzie najszczęśliwszym okresem dla prezydenta Daviesa. Niestety byl on swiadom stanu zapasci w jakim obecnie znajdował sie kraj. Okres wojny i działania wrogich armii na poludniu doprowadziły do zniszczenia przemysłu tak rolniczego jak i przetwórczego. Nieobsiane pola doprowadzały do kolejnych fal głodu, a niepogrzebane ciala byly zarzewiem zaraz ktore uśmiercały szybciej niz kula federalna. Co gorsza państwo bylo niesamowicie zadłużone na sume ponad 26 tysiące funtów. Co gorsza zadłużenie to obejmowało nie tylko instytucje państwa, ale takze The National Bank of Belgium (1534 funty) oraz Prussia Bank (1431 funtow). Tak duze zadłużenie powodowało, ze jego obsługa (17,55 funtow) uniemożliwiała zbilansowanie budżetu (-9,26 funtow). I to przy prawie calkowitej rezygnacji z finansowania wojska, inwestycji, przy maksymalnym opodatkowaniu mieszkańców i utrzymaniu taryf na 40% stopie (co bylo niezgodne z konstytucja). Najbardziej uprzemysłowionym regionem byla Georgia w ktorej pracowała fabryka uzbrojenia, płótna, papieru. Kolejnym regionem byla Tennessee z fabryka cementu, winiarnia i zamknięta fabryka alkoholu. Lacznie na terenie poludnia funkcjonowało 9 większych fabryk, natomiast 8 kolejnych bylo w fazie budowy. Niestety 3 fabryki nie dotrwały do konca wojny i zbankrutowały w przeciągu ostatnich miesięcy. O dziwo w całkiem dobrej formie utrzymywana byla infrastruktura kolejowa. Mimo prób jej zniszczenia rzad bardzo dbał o nia i można powiedzieć, ze poza Texasem, Arkansas i Memphis znajdowała sie ona na wystarczająco dobrym poziomie.
Zdecydowanie największym problemem byly jednak straty ludzkie. W kraju pozostawało ledwie 2,08 mln mężczyzn. Duza czesc z nich zostala poważnie okaleczona w czasie walk (czy to fizycznie czy psychicznie). W Georgii zylo 439k mężczyzn co bylo duza dysproporcja w porównaniu do Oklahomy (8,9k) czy tez Floridy (35,6k). W państwie zdecydowana większość stanowili niewolnicy, których bylo obecnie 35,9% oraz farmerzy (33%) i żołnierze (10%). Brakowało rzemiesnikow, robotników czy tez bardziej wykształconych pracowników. Co gorsza w kraju działało zaledwie 238 bogatych kapitalistów, powodowało to kolejne problemy z rozwojem przemysłu.
Mimo tych problemów udalo sie wznowić produkcje większości towarów. Juz w chwili podpisania pokoju produkowano (czy tez wytwarzano) bawelne (113,8) ubrania (41,3) wegiel (30,3) konserwy (15,6) miesa z hodowli (13,2) oraz szklanych produktow (11,7). produkowano takze wiele innych przedmiotów, jednak w znacznie mniejszych ilościach.


Pierwsze lata powojenne

budżet z 1864 roku​

Dzieki nastaniu spokoju i odesłaniu ludzi do domów juz we wrześniu udalo sie odczuć ruch w gospodarce. Udalo sie znacznie zwiększyć przychody z podatków dzieki czemu zmniejszono taryfy do poziomu 30% oraz zwiększono wydatki na pensje dla wojska. Takze w tym miesiącu ostatnie oddziały federalne zaczęły opuszczać południe. Zresztą 29 sierpnia rzad federalny ogłosił demobilizacje swoich wojsk. Od razu w ich miejsce wkraczała armia konfederacka stanowiąca zabezpieczenie dla nowych władz administracyjnych. W marcu następnego roku udalo sie spłacić prawie cala pożyczkę (24674 funtow) dzieki czemu zostalo zaledwie 1660 funtów długu (splaconych miesiąc pozneij). Pozwolilo to na kolejna obniżkę taryf - tym razem do poziomu 20%
Rzad juz w chwili zakończenia wojny byl swiadom potrzeby rozwoju szkol (ktore mialy dac bardziej wykształconych pracowników). Dlatego tez postanowiono wspierać napływ pastorów, ktorzy mieli obowiązek zakladania przykościelnych szkol. W sierpniu 1863 roku taki proces byl przeprowadzany w Georgii oraz Tennessee a nastepnie w Karolinie Polnocnej. We wrześniu rozbudowano siec kolejowa w San Antonio, Austin oraz Laredo. W październiku ogłoszono rozbudowę armii. W jej sklad mialo wejść 13 nowych brygad artylerii. Takze marynarka sie rozwijała. Admiralicja uznała, ze państwo potrzebuje nowej floty transportowej mogącej przerzucać wojska na dużych dystansach. Dlatego tez wybudowanych zostanie 18 oceanicznych okrętów transportowych o napędzie parowym.

​

W tym samym miesiącu na terenie konfederacji rozpoczął rozwijać sie nowy nurt filozoficzny - Idealizm. Bezposrednim powodem jego rozwoju byl naplyw imigrantów Niemieckich ktorzy przywieźli ze soba podstawy Idealizmu Niemieckiego. Jednym z jego dodatkowym elementów byla koncepcja podziału władzy: "Celem państwa jest zapewnienie ludziom maksimum wolności poprzez wprowadzenie prawa i zapewnienie jego przestrzegania. Państwo nie może ograniczać wolności, a przede wszystkim chronić ma przed jej naruszaniem przez innych ludzi lub czynniki z zewnątrz. Państwo nie może ingerować w ekonomiczną wolność ludzi, sferę duchową, a w szczególności nie może cenzurować nauki. Wyznaczone przez Kanta granice wolności wyrażają jego postawę liberalną." W listopadzie w Greenville powstała nowa destylarnia, winiarnia w Nasville oraz siec kolejowa w Lake Charles oraz Little Rock. Do konca roku zbudowano takze fabrykę konserw w Montgomery oraz Little Rock a takze tkalnie w Jackson. Przez caly ten okres przeprowadzany jest proces mechanizacji w kopalniach.

​

O 9 wieczor 29 stycznia 1864 rozpoczęły bic wszystkie dzwony kościelne w Richmond. Flagi na budynkach rządowych zostały opuszczone do polowy. Przez miasto obiegła wiadomość, ze generał James Ewell Brown "Jeb" Stuart zmarł pare godzin wcześniej. Zgodnie ze zdaniem lekarzy, odezwała sie u tego dzielnego generała otrzymana pod Yellow Tavern rana, ktora zle zaleczona doprowadziła do jego smierci. Co gorsza cale zdarzenie przebiegało tak szybko, ze zona Flora Stuart nie zdołała dotrzeć do rannego na czas. Ostatnim życzeniem generała bylo przekazać szable jego synowi. O 7:38 po wypowiedzeniu "I am resigned; God's will be done." J.E.B. zamknął oczy aby juz nigdy wiecej je nie otworzyć. General zostal pochowany w Richmond Hollywood Cementry.
W maju w państwie rozwija sie tzw Idealizm Hegla ktory polegał przede wszystkim na koncepcji, wedle której idea (rozum, ruch) poprzedzała świat materialny w tym sensie, że ten drugi jest jej wytworem: "Co jest rozumne, jest rzeczywiste; a co jest rzeczywiste, jest rozumne." Miesiac później w formie krytyki przeciw tej filozofii powstaje nowa koncepcja tzw Neokantyzmu. Jego twórca zostaje F.A. Langeg ktory w dziele (opublikowanym w Richmond) Geschichte des Materialismus und Kritik seiner Bedeutung in der Gegenwart odrzuca wszelka metafizykę a filozofie sprowadza glownie do logiki. W czerwcu rozbudowana zostaje fabryka artylerii w Oklahomie oraz kolej w Okmulgee, Shreveport, Dallas i El Paso. W sierpniu w odpowiedzi na zmiany społeczne i polityczne wywołane rewolucja przemysłowa powstaje nowy ruch zwany romantyzmem. Miesiac pozniej w Virgini dochodzi do demonstracji robotników miejscowej fabryki. Miejscowe wladze korzystają z reakcjonistów do rozproszenia demonstrantów.

​

Dyplomacja

W sierpniu 1863 roku rzad rozpoczyna proces wpływania dyplomatycznego na Columbie. Po półtora roku wzajemne relacje staja sie coraz bardziej serdeczne. Panstwo w coraz wiekszyms topniu wplywa na miejscowa gospodarke, zapewniajac jej dodatkowa stabilnosc. W marcu 1864 roku bawelna z pol Memphis, uważana za najlepsza na świecie, wysłana zostaje (na specjalna prosbe tamtejszych przemysłowców) do jednego z państewek niemieckich oraz Nicaragui co wplywa na wzrost prestizu państwa.

​

PS: im baaaack!! Ci ktorzy czytaja watek o szybkich pytaniach z V2 wiedza, ze rozegralem gre jeszcze raz. Uznalem, ze byla ona zbyt nudna i nie chciałem zeby az tak bardzo odstawala od wojny na poczatku. Na swoje usprawiedliwienie powiem tylko, ze caly czas spodziewałem sie 2giej wojny z USA i wszystko postawiłem na przygotowanie sie do niej. Niestety zrobilem to na tyle dobrze ("Linia Casanundy" - siec nowoczesnych fortyfikacji od Little Rock az po same gory), ze nie zaatakowano mnie. Efekt końcowy byl co najwyżej sredni. Tym razem znajac troche lepiej mechanike gry rozegralem ja w troche ciekawszy sposob. Nadal staram sie dzialac w sposob realistyczny. Podejmowac decyzje jakie podjalby Rzad CSA. Mam nadzieje, ze nowe odcinki pojawia sie szybko.
Niestwety moj PS przestal dzialac, wiec jestem zmuszony stosowac inn eprogramy graficzne. Efekt jest taki, ze staram sie ograniczyc modyfikacje do minimum. Mam nadzieje, ze nie bedziecie miec mi tego za zle.

 

Konfederacja wróciła Super, teraz czekam na prześcignięcie Jankesów pod każdym względem - i utrzymanie przy okazji niewolnictwa do 1936

 

chyba nie bedzie duzym spoilerem jelsi napisze, ze oficjalnie niewolnictwo zostalo zakazane w 1905 roku. Niestety nie bylem w stanie wytrzymac dluzej presji spolecznej. komunisci/socjalisci i bez tego mnie strasznie naciskali. A szkoda bo myslalem o zrobieniu aara w HOI3 panstwem niewolniczym

 

No cóż, szkoda wielka - ale mnie się to kiedyś uda - jeżeli utrzymam tempo pisania, to gdzieś w 2015

 

Odcinek 8B

1865


​

Nogales, 8 styczen 1865. Stacjonowaliśmy niedaleko wartowni granicznej w Nogales, obecnie osłanianej przez 35 regiment piechoty. Kontrole nad całością wojsk mial porucznik Frederick J. Herman z 10 regimentu kawalerii. wywiad wojskowy donosil, ze sytuacja powoli stawala sie krytyczna. Meksykanski garnizon okopał sie na wzgórzach, z których mial swietny widok na amerykańska strone. Nie dosc tego widac bylo wzmożony ruch kawalerii przez miasto. Czuło sie ogólne napięcie i ten stan krytyczny w ktorym pojedynczy wystrzal moze doprowadzić do wybuchu konfliktu.

poczatki walk o Nogales​

O 16.10 dochodzi do przypadkowego spotkania patroli obu stron. Arthur G. Barber dowodzący patrolem konfederackim, natknal sie na wrogi oddział ktory probowal zatrzymać. Meksykanie z gwardii narodowej próbowali odskoczyć od przeciwnika oddajac jednoczenie strzal w strone Barbera. Co prawda strzal byl niecelny, ale trafil za to szeregowca W. H. Klinta z kompani H 35 Infantry. Widząc rannego swojego żołnierza kapral William H. Tucker otworzył ogien zabijając dowódce wrogiego patrolu. Zaskoczeni gwardziści nie odpowiadali na ogien pozwalając kapralowi zabic ze swojego Springfilda jeszcze kolejnych trzech.

Texas Rangers​

Informacja o zdarzeniu szybko dotarla do Pułkownika Hermana, ktory natychmiast sprowadził wojska do miasta. Kapitan Roy Morledge w międzyczasie dotarl do zajezdni, gdzie slychac można bylo kolejne strzaly. Zostawiając na miejscu konie, razem ze swoimi 8 żołnierzami skierował ulica wzdłuż torów kolejowych w strone parku. Wymiana ognia byla prowadzona coraz zażarciej do tego stopnia, ze ciezko bylo okreslic, gdzie jest wrog i jakikolwiek front. Na szczęście jakimś cudem, bez strat własnych udalo sie dotrzec oddziałowi do wielkiego budynku po meksykańskiej stronie. W tym miejscu ogien sie nasilił, przeciwnik coraz bardziej zaczynal organizować opor. Po dotarciu do następnego budynku, którym okazal sie pełen dziwnie ubranych kobiet klub Concordia, oddział zostal zatrzymany na dluzej. Jak pozneij sie okazało, ubrane w kimona kobiety byly "znajomymi" sierzanta Jacksona.
Pułkownik Herman w międzyczasie zaczal wprowadzać kolejne kompanie do walk o wzgórza. Żołnierze konfederaccy uformowani w tyraliery zaczeli wspinać sie po zboczu, strzelajac jednoczesnie do ukrytych na gorze meksykanów. W koncu udało sie zdobyć jakies zabudowania wokol których utworzono barykady. Z tego miejsca dobrze widać bylo miasto z duzym magazynem na przedzie, z którego jakas grupka odpowiadała ogniem w kierunku amerykańskiej czesci miasta. Byla godzina 19.45 gdy kapitan Morledge zarządził wstrzymanie ognia. Bylo juz praktycznie ciemno, a 5 spośród jego żołnierzy bylo rannych. Co prawda reszta chciała oczyścić reszte miasta z żołnierzy meksykańskich jednak z sierżantem LaMarem udalo nam sie uspokoić sytuacje. Zresztą niedługo pozneij przyszedł rozkaz nakazujący założenie biwaku w parku niedaleko magazynu.

armia meksykańska​

W międzyczasie kapitan Joseb Hungerford z kompania C przydzielono lewy sektor na ktorym toczyły sie ciężkie walki o Reservoir Hill zapewniające kontrole nad miastem. W ciagu ostatnich godzin dnia, żołnierzom udalo sie wyprzeć przeciwników z okopów na zboczu wzgórza, niestety w czasie tych walk śmiertelnie ranny zostal kapitan. W zastępstwie jego komendę nad oddziałem przejal sierzant James T. Penny. Po walce otrzymał on specjalne wyroznienie za inicjatywę i umiejętne dowodzenie oddziałem.
Gdy walki dobiegały konca do miasta w koncu wkroczył oczekiwany 35 Infantry, z kompaniami F, G i H Od razu żołnierze zostali rozdysponowani. Miedzy innymi kompania G zostala przydzielona do 10 Cavalry ktory mial zaatakować o poranku następnego dnia Titcomb Hill. Zanim do tego jednak doszlo, od strony meksynaksiej pojawil sie zolnierz z biala flaga. Okazalo sie, ze tutejszy konsul pragnie negocjować warunki zawieszenia broni.

​

Wróćmy jednak chwilowo pare miesięcy wstecz do okresu zaraz po zakończeniu wojny domowej. Po podpisaniu pokoju konfederacja świadoma swojej słabości w przyszłej walce z Federacja szukała możliwości wzmocnienia sie. Szybko obiektem wzmożonej uwagi stal sie Meksyk. Slabe państwo, którego terytoria mialy duzo bogactw naturalnych, zwłaszcza zlota i srebra, a takze odpowiednio zaludnione byly bardzo kuszacym celem. Kopalnie północnych stanów meksykańskich Chihuahua i Sonora byly głównym atutem tego kraju. Ale nie byl to najważniejszy powód. W sytuacji gdy w razie konfliktu z USA blokada portów konfederackich byla właściwie pewna Meksyk zapewniał możliwość tranzytu środków. Jego porty byly poza zasięgiem marynarki federalnej szczególnie jesli mowa o jednym z najpiękniejszych portów - Guymas.
Pozwalało to takze na opanowanie Kaliforni, ktora stanowiła główny punkt tranzytowy zlota z całego zachodniego wybrzeża. W chwili opanowania jej, cale to zloto powędrowałoby do Richmond a nie do Waszyngtonu. Oczywistym bylo, ze wojenny wysiłek federacji opiera sie w duzej mierze na tamtejszym zlocie i jego brak stanowiłby poważny uszczerbek dla tego potencjału. Poza tym dałoby to ponad 1500 milowa linie brzegowa pełna portów i różnorodnych surowców. Szybko powstałaby flota handlowa mogąca unikac blokady, a byc moze nawet powstałaby prawdziwa flota wojenna. Wreszcie, nalezy stwierdzić, ze zagarniecie tych terytoriów pozwoliłoby rozszerzyc niewolnictwo, co bylo kluczowe dla niektórych polityków. Juz na początku 1860 roku czesc Południowców (byc moze nie wiekszosc, ale duza ich czesc) uwazala ekspansje niewolnictwa na południe za kluczowa.

Benito Juarez​

Mimo tych rozważań pewnym jest, zeby przywódcy konfederaccy próbowali dokonać tej aneksji w sytuacji gdyby przeciwnik sprawiał wrażenie chetnego do oporu. Jednak od 1861 roku meksyk byl w stanie kompletnego chaosu. Prezydent Juarez ze swoja maleńka armia byl w stanie ledwie kontrolować same miasto meksyk, nie mowiac juz o pozostałych terenach. Dlatego on sam takze bylby chetny oddać czesc terenów (ktore nie kontrolował) w zamian za pomoc wojskowa. Jednak nawet gdyby nie przyjął tej oferty, to nie bylby w stanie w żadnym przypadku oprzeć sie ewentualnej inwazji. Stany północne w tym czasie bardziej przypominały feudalne księstwa niz integralna czesc państwa.
Juz w maju 1861 roku Sekretarz Stanu CSA Robert Toombs wysłał swojego przedstawiciela Johna T. Picketta do Meksyku w celu wynegocjowania sojuszu. W czasie negocjowania umowy jednak, Pickett więcej czasu poświęcał rozwijaniu ruchów rewolucyjnych na tych terenach. Zreszta jego działalność byla na tyle niezręczna, ze szybko o calej wyprawie dowiedział sie William H. Seward Sekretarz Stanu Federacji. Jego reakcja byla natychmiastowa, zagrozil Meksykowi okupacja Sonory, jesli Prezydent nie wycofa sie z negocjacji. Strach przed obcymi wojskami doprowadził do podpisania ustawy zezwalającej wojskom Federalnym przekraczanie granicy w celach scigania band działających na granicy. Jednocześnie Prezydent Davies zostal zmuszony do odesłania Picketta, któremu grozilo zatrzymanie w wiezieniu. Niestety szkody juz sie wydarzyły. Jakakolwiek szansa na pokojowa aneksje zostala zmarnowana. Nowy minister do spraw meksyku Hamilton Bee, probowal, narazie bez powodzenia, naprawić relacje.

​

W lecie 1861 roku, w zwiazku z załamaniem sie dyplomacji, rozpoczęto dzialania mniej oficjalne. W tym czasie zarządca prowincji Nuevo Leon i Coahuila, napisal do rzadu w Richmond, oferujac oddanie tych terenów w zamian za pułk kawalerii teksańskiej wraz z artyleria, ktore mialy zostać wykorzystane do wygrania rewolucji. Co prawda prezydent Davies byl negatywnie nastawiony do tej awantury, jednak wyslal swojego przedstawiciela aby przedstawił raport na temat tamtejszej sytuacji i potencjału prowincji. Do konca 1862 roku konfederacja próbowała sondować możliwość wybuchu powstania na terenach północnego meksyku, ew. możliwość ataku. Za kazdym razem jednak jej poczynania byly blokowane przez USA, albo samego Juareza. Nalezy uznac, ze okres ten zostal zdecydowanie zmarnowany przez brak zdecydowania a takze skupienia wszystkich sil na tym problemie.

plany wzgledem Meksyku z czasow wojny secesyjnej​

Po blisko roku działalności dyplomatycznej, w koncu zaczęła przynosić efekty praca ministra H. Bee. Udalo sie odtworzyć je na tyle dobrze, ze ponownie myślano, o jakiejś pokojowej formie kontroli. Obecnie Prezydent Davies byl zdecydowany na wprowadzenie Meksyku do swojej strefy wpływów. Wojsko konfederackie mialo zapewnić Prezydentowi możliwość działania w zamian, za kontrakty i zwolnienia z oplat. Wszystko zmieniło sie w połowie 1863 roku, gdy podpisany pokoj z Federacja zmieniał diametralnie sytuacje w regionie. Prezydent Davies byl świadom chwilowości tego pokoju i postanowił wykorzystać ten czas najlepiej jak sie da. Minister H. Bee dostal polecenie zapewnienia Konfederacji pretekstu do wypowiedzenia wojny. W czerwcu 1864 roku przedstawiono prezydentowi caly plan działań. Na terenie Chicuahua miala wybuchnąć bunt w obronie republiki kierowany przez osiadłych tam amerykanów. Oczywiście wojska konfederacji miały byc przygotowane na ta sytuacje i gotowe do wkroczenia na terytorium przeciwnika. Jesli opor będzie slaby, miały one takze opanować sąsiedni region Durango. Przygotowania trwaly jeszcze pol roku i w koncu pod koniec grudnia wybucha planowane powstanie. 8 stycznia 1865 ze w związku z utrata wladzy przez Prezydenta Juareza, rzad CSA zmuszony jest do zapewnienia bezpieczeństwa amerykanom.

 

mam duza prosbe do kogos kto ma dostep do dzialu HoI2 na Pdoxie prosilbym o wejscie po ten link:

http://forum.paradoxplaza.com/forum/showthread.php?509527-Deo-Vindice-The-CSA-in-WWII-Mod-for-FTM

i ew skopiowanie mi w PW informacji o modzie (nazwiska, firmy, nazwy czolgow/okretow itp)

PS: To jeszcze nie oznacza ze zabieram sie za Hoi3 ale powiedzmy, ze powoli mysle o zbieraniu materialu

Ed: juz mi Sevgart podrzucil. Dzieki

 

Czekamy co dalej ! (spam post)

 

Odcinek 8C

styczen-marzec'65


​

Nowa wojna

Wydarzenia z Nogales z 8 stycznia byly szczęśliwym zrządzeniem losu dla Prezydenta Daviesa. Juz nie musial układać sie z rebeliantami czy tez właściwie bandytami. Nie potrzebował wzniecać powstania, ktore mógłby później stłumić, sama armia Meksykańska dala mu pretekst do wypowiedzenia wojny. Atak na wojsko i mieszkancow Nogales spowodował, ze Rzad "musiał" zadbać o swoich mieszkancow (takze tych mieszkających po 2giej stronie granicy). Oficjalnie wojnę Republice Meksykańskiej wypowiedziano 12 stycznia 1865 roku ale oczywiście nie moglo nikogo dziwić, ze w tym okresie 86 tysięcy żołnierzy patrolowało granice, a kolejnych 11 tysiecy stacjonowało w San Antonio.

sytuacja 2 lutego​

Plan byl rozwinięciem działań wojennych z 1846 roku. Zadaniem wszystkich armii bylo dotarcie do pasma gór i utworzenie przed nimi frontu. Po opanowaniu odseparowanych ośrodków oporu na tylach generalowie Wise i Garnett mieli "zwinac" swoje skrzydlo i wyjsc na zachodni kraniec Meksyku. Po tym manewrze wszystkie armie mialy przec prosto na południe. Niewiadoma byl poziom oporu jaki stawi armia Meksykańska. Co prawda byla ona mniej liczna, ale mimo wszystko z ewentualnymi rezerwami, na trudnym terenie na jakim przyjdzie walczyć mogla stanowić problem. Juz pod koniec stycznia armie wkroczyły na teren przeciwnika.


Dzialania na froncie Polnocnym

Niestety juz na samym początku generał Garnett rozproszył swoje wojska na terenie Santa Rosalia oraz Santa Rosa. Miedzy nimi na górzystym terenie wykryta została brygada piechoty generala Ignacio Barragany, ktora mogla stanowić duze zagrozenie. Na szczęście 12 ltego przychodzi z pomocą general Wheeler, ktory na czele 27 tysięcy wojska kieruje sie w strone Monclova. General Barragany, skupiony na przeciwniku znajdującym sie w Santa Rosa nie zwracal wystarczającej uwagi na swoje flanki i tyly. Efektem tego bylo pozwolenie na wkroczenie konfederatów na wzgórza na południe od Miasta Monclova. Odciety od swoich głównych sil, otoczony przez przeważające wojska Barragana zmuszony zostal do poddania sie. Ze względu na kluczowe miejsce w pozycjach obronnych Monclova byla wstanie szachować sily konfederackie, szczególnie ze wzgledu na rozciągniecie sil Garnetta.

​

Ale wracając do działań na północy. General Wise na czele 29 tysiecy wkroczył 25 stycznia do niebronionej Guadelupe, a pare dni pozneij Carrizal. Na swoim lewym skrzydle mial 8 tysięcy żołnierzy generała Garnetta, ktory jak juz wspomnialem staral sie utrzymać kontakt z północna grupa wojsk. Co prawda początek działań Army of Charleston byla spokojna i pasywna, jednak gdy zwiadowcy upewnili sie, ze najbliższa wroga armia (21k) znajduje sie w Hermosillo, general nabral pewności i ochoty do działań. Pozostawiając pojedynczy legion w celu zdobycia odseparowanych punktów oporu w Paso Del Norte reszta sil szybkim marszem kierował sie na Arisne oraz Ures. 20 lutego w okolicach Hermosillo spotkal sie z armia generala Sebastiana Obregona składająca sie z 21 tysiecy piechoty.

sytuacja 20 lutego​

Bitwa zaczęła sie z nastaniem świtu, gdy general Arista na czele 3700 zolnierzy wymaszerował z miasta w kierunku północnym. Jego wojska tworzyły rozciągniętą na wschód od drogi częściowo schowana wśród drzew linie. Formacja ta na flankach byla chroniona przez krótkie kolczaste zarosła oraz drewniane ploty. General w skladzie swoich wojsk mial takze oddział kawalerii, ktory postanowił zachować w tajemnicy na lewej flance. Jego ustawienie powodowało, ze general Taylor dowodzący brygada konfederacka, aby dostac sie do Hermosillo musial przejść przez pozycje meksykańskie. Zwiadowcy amerykańscy szybko wykryli sily przeciwnika i jeszcze przed południem raportowali generałowi o ich umiejscowieniu. Sam general skoncentrował swoje sily w dolinie niedaleko jeziora. Porucznik Jacob E. Blake, inzynier specjalizujący sie w topografii, przeprowadził rekonesans pozycji wroga, ktore wg jego oceny ciągnęły sie na blisko mile. Od lewej zauważył nieregularny oddział kawalerii, umieszczony w poblizu drogi. Byla to kawaleria generala Anastasio Torrejona. Po jego prawej stronie stacjonowało pare pułków piechoty wzmocnionej działami (2x8 funtowych i 6x4 funtowych). Na wschodnim krańcu lini piechoty stacjonował maly oddział kawalerii. Byla ona schowana za linia drzew.

​

General Taylor ze swojej strony skoncentrował swoje oddzialy w długiej na pol mili linii. Całość wojsk podzielił na trzy oddzielne grupy dowodzone przez pułkowników Twiggsa (prawe skrzydlo), Belknapa (lewe skrzydlo) oraz siebie samego. Prawe skrzydlo składało sie z 5th Infantry regiment oraz baterii 6 funtowych dzial majora Ringgolda po ich prawej stacjonowali żołnierze 3d Infantry regiment wzmocnieni 2 działami 18 funtowymi kapitana Churchilla oraz 4th Infantry regiment. Szwadron Dragonów kapitana Maya stanowił rezerwę. Lewe skrzydlo stanowił batalion artylerzystów walczących jako piechota pod pułkownikiem Childsem. Byli oni znani jako Red-legged infantry z racji czerwonych spodni jakie nosili. W skald tej grupy wchodziła takze bateria kapitana Duncana oraz 8th Infantry regiment na koncu. General Taylor posiadał takze szwadron dragonów kapitana Kera, jednak byl on ulokowany na tyłach w celu ochrony lini zaopatrzeniowych.
O 14.30 meksykańska artyleria otworzyła ogien, prowokując kapitana Dunkana do podciągnięcia swoich dzial 200 yardow do przodu w celu kontrowania wrogich baterii. Jeszcze przed bitwa oczywistym bylo ze w tym pojedynku gora beda artylerzyści konfederacji. nie dosc, ze byli uzbrojeni w zdecydowanie nowocześniejsza bron, górująca zasięgiem i sila ładunku, to jeszcze sami zolnierze mieli nieporównywalnie wieksze doświadczenie. W efekcie juz po paru minutach ogień meksykański ucichł i artyleria skupiła sie na niszczeniu piechoty. Spowodowało to szybka reakcje generała Aristy, ktory nakazał manewr flankujący swojemu lewemu skrzydłu. W razie jego powodzenia spodziewał sie odciąć amerykanów od zapasów. Kawaleria generała Torrejona, wspierana dwoma działami 4funtowymi ruszyla pełnym pędem, powodując zamieszanie u konfederatów. Na szczescie Twigg na czas podciągnął 5th Infantry, ktory wsparty działami Ringgolda zdolal odeprzeć pierwszy atak. Meksykanie wycofali sie i szybko przegrupowali aby po chwili zaatakować ponownie. Tym razem kierowali sie bardziej na zachód latwo wychodząc na tyly piechoty. Jednak w wyniku bledu, zbyt szeroki luk doprowadził ich przed front żołnierzy 3d Infantry. Po dwóch pierwszych salwach ognia, cala kawaleria poszla w rozsypkę. Po zapewnieniu sobie bezpieczeństwa na tym skrzydle bateria Ringgolda podsunęła sie dalej na południe wywierając ciagla presje na przeciwniku. Dopiero o godzinie 16 pożar do jakiego doprowadził ciągłym ostrzałem przeciwnika zmusił go do wycofania sie na inne pozycje.

​

Po blisko godzinnej przerwie, wykorzystanej na uzupełnienie manierek w pobliskim stawie general Taylor na nowo uformował linie tym razem zdecydowanie bliżej przeciwnika. General Arista odpowiedział na to manewr przesunięciem swoich oddzialow na prawej flance o 400 yardow do przodu. Jednoczesnie z tym manewrem jazda Torrejona, zebrana na nowo ponownie miala uderzyć z lewego skrzydła. Jednak tym razem zolnierze juz przy pierwszym ataku w wyniku ciezkich strat jakie zadala im artyleria rozpierzchli sie. General Arrista widzac to polecil swoim dzialom skoncentrowac sie na baterii Ringgolda, ktora znajdowala sie obecnie w centrum. Co prawda ostrzal nie byl szczegolnie skuteczny, ale zdolal ciezko ranic samego dowódce baterii. W tym samym czasie ponowiono uderzenie 2d Lite Infantry Regiment na prawej flance. Wydawalo sie, ze w mgle i dymie, odzial ten podejdzie niezauwazony do zolnierzy 8th Infantry. Na szczescie ich ruch zauwazyl kapitan Duncan, ktory następnie wysforował sie ze swoimi dzialami daleko do przodu i po ich odprzodkowaniu oddal pelna salwe kartaczami. Jednoczensie z drugiej strony uderzyli dragoni kapitana Kera. Przy poważnych stratach wlasnych meksykanie wycofali sie z powrotem na swoje pozycje. Ponownie odwaga wykazali sie artylerzysci, ktorzy widzac ten ruch, przejawiajac wlasna inicjatywe podciagneli wszystkie dziala na odleglosc zaledwie 300 yardow od przeciwnika. Po godzinie ciaglego strzelania linia meksykanska zaczela sie chwiac. Wydawalo sie, ze uderzenie kawalerii skutecznie zlamie resztki oporu przeciwnika i zmusi go do ucieczki. Jednak w tym kluczowym momencie meksykanie z lekkiej piechoty szybko powracający do walki uszczelnili linie obrony nie pozwalajac innym na ucieczke. O godznie 19 general Arista wyczerpal jednak caly zapas amunicji. O zmroku zmuszony byl opuscic swoje pozycje, pozwalajac konfederatom podejsc pod miasto co bylo ogromnym taktycznym zwyciestwem. Efektem tego bylo oblezenie samego Hermosillo oraz Pueblo, ktore zakończyło sie wycofaniem sie meksykanow 1 marca. Co prawda w czasie tych wlak stracili zaledwie 3 tysiace zolnierzy (przy 1200 zabitych konfederatach) jednak zlamanie morale armii bylo pelne.

​

Świadomi swojej słabości meksykanie wycofali sie bardziej na poludnie w kierunku El Pozo. Jednak general Wise nie chcac wypuscic okazji z rak postanowil scigac przeciwnika nie zwracajac uwagi na obowiazek utrzymania lini frontu. W koncu 24 marca w okolicach Guymas doscignal oddzialy przeciwnika, ktore tym razem byly dowodzone przez generala Martina Caserte. Tym razem bitwa przebiegaja jeszcze sprawniej. Przeciwnik duzo szybciej załamał sie odajac pole. Dzieki kawalerii, ktora caly czas ścigała uciekinierów, straty przecinwika siegnely 6 tysiecy zolnierzy.

​

dzieki

PS: takie maly update

 

Chędogi AAR.

 

Odcinek 8D

styczen-marzec'65


​

Działania na Froncie Wschodnim

W czasie gdy armie wkraczały na terytorium Meksyku generalowie Wheeler i Wright wysforowali sie za bardzo do przodu w porównaniu z reszta generałów. Army of New Orleans z forpoczta dowodzona przez Henrego Wilsona juz na początku stycznia ruszyla na północny zachod od miasta Reynosa. Pięćdziesiąt mil w gore rzeki znajdowało sie miasto Matamoros nękane przez bandytów i nieregularne oddzialy meksykańskie. Juz pare dni później oddział Texas Ranger wkroczył do niego tworzac wysunięta baze zaopatrzeniowa. Świętując zwycięstwo żołnierze wypili w przeciągu 2 dni cale zapasy whiskey a takze zjedli większość kurczaków i świń powodując wściekłość mieszkancow. Przecież nie takiej ochrony sie spodziewali. Na szczęście, general Wheeler stwierdził, ze trasa do Monterrey przez Raynosa jest niepraktyczna i postanowił przenieść swoje wojska 30 mil w gore rzeki do Camargo. Stamtąd pozostawało juz tylko 125 mil do pierwszego głównego celu operacji. Ten wybor jednak powodował pare problemów. Miedzy innymi należało przeprawić sie rzeke. Mozna bylo do tego uzyc promu parowego, jednak brak drzew w okolicy ograniczał takie mozliwosci. W koncu zdecydowano sie na marsz droga wzdłuż rzeki. Nadkładano w ten sposob zdecydowanie drogi jednak spodziewano sie ze wybór ten bedzie bardziej korzystny.
W efekcie wojska poruszały sie po błotnistej drodze, przy duzej wilgotności i częstych burzach tropikalnych. Coraz większe osłabienie żołnierzy spowodowało, ze większość z nich wysłano parowcami do Carmargo. Jednak nawet tam warunki wcale nie byly lepsze. To 3 tysięczne miasteczko lezalo w zakolu rzeki Rio Grande stanowiło obecnie logistyczny i zaopatrzeniowy węzeł. Niestety skorpiony, tarantule, mrówki i rozne inne gryzące owady w regionie stawaly sie koszmarem każdego człowieka. Warunki klimatyczne tylko pogarszały sytuacje. Podczas gdy w ciagu dnia bylo do tego stopnia goraca, ze wszelkie strumienie i blota zasychały, to noce z kolei stawaly sie przeraźliwie zimne. Ogólny kurz, ktory wszędzie sie dostawał szybko oblepiał oczy zolnierzy powodując ich łzawienie. Duzym problemem bylo zorganizowanie świeżej wody, ktora powoli stawała sie na wage zlota. Jak sie pozneij okazlao, bylo to jedne z najgorszych miejsc do zgromadzenia armii.

​

Efektem tego byla przeraźliwie duza liczba zachorowań. Sytuacji nie poprawiał brak doświadczenia oddzialow w utrzymywaniu warunków sanitarnych co tylko rozwinęło zachorowania na czerwonkę. Kazdy żołnierz cierpiał na gorączkę, bule i problemy żołądkowe. Zdecydowano w koncu, ze mimo chorób nalezy kontynuować marsz. W ciagu kolejnych dni, pnąc sie caly czas po wąskich górzystych drogach udalo sie osiągnąć Cerralvo lezace 50 mil od Monterrey. Na miejscu znow nalezalo sie zatrzymać. Wojska byly wyczerpane, a dostawy coraz bardziej sie opóźniały. Cala kampania powoli stawała sie dla generala Wheelera nie do zniesienia.
W koncu 24 stycznia wojska ruszyly ponownie w kierunku Monterrey. Odzialy poruszały sie pojedynczymi kolumnami i juz po 4 dniach udalo sie dotrzeć do celu. General Wilson, dowodzący jak juz wspominalem forpoczta, zatrzymał sie w wiosce Marin, dwadzieścia mil na północ od miasta, ktorego przedmieścia osiągnięto dzien pozniej. Forpoczta armii rozbila obozowisko 3 mile na północ od miasta w naturalnej dolince zacienionej drzewami. Wg raportu zwiadowców, general Ampudia wzmocnił zdecydowanie garnizon miasta planując jego obrone. Zresztą sama budowa miasta powodowała wzrost jego wartości obronnych. Jednopiętrowe budynki o płaskich dachach tworzyły siec labiryntów i murowanych lini stajać sie rajem dla snajperów.
Walki o miasto rozpoczęły sie 30 stycznia demonstracja oddzialow konfederackich na wschodniej stronie Monterrey. Tym manewrem planowano ominąć silnie umocniona czesc miasta i uniemożliwić generałowi korzystanie z lini wewnętrznych w celu wzmocnienia zachodniej strony. Niestety trudny teren i dobre pozycje obronne uniemożliwiały stosowanie ścisłego harmonogramu. Na szczęście w koncu udalo sie zdobyć Federation Hill, stanowiący kluczowa pozycje obronna na zachodzie. Niestety odbylo sie to kosztem duzych strat własnych.

​

Niestety na wschodzie nie mozna bylo pochwalic sie podobnymi osiągnięciami. 500 yardow odkrytego, płaskiego terenu pomiędzy konfederatami a pozycjami obronnymi dawalo swietne pole do popisu dla artylerii strzelającej z cytadeli. Kolejne proby ataku konczyly sie duzymi stratami. W koncu Pułkownik Watson, na czele 70 niedobitków kontynuując natarcie dostał sie wewnątrz zabudowań. Jednak tutaj pojawily sie inne problemy. Elementy jego oddziału byly od razu izolowane i odcinane od pozostałych, tracac szybo spójność. Kolejne grupy zolnierzy przedostające sie do Watsona tylko powiekszaly panujący tam chaos. W koncu udalo sie opanować sytuacje na tyle, zeby modź przedsięwziąć kolejne natarcie. Celem oddzialow byly fortyfikacje broniące północno zachodniego krańca miasta. Niestety wąskie uliczki skutecznie blokowały poczynania i orientacje żołnierzy. Niejednokrotnie żołnierze strzelali sami do siebie nagle wychodząc na tyly innych oddzialow. Odgłosy strzalow z wnętrza miasta zaniepokoił generala Wheelera. Aby wesprzeć oddziały podesłał im baterie Bragga. Niestety szybko sie okazało ze 6 funtowe dziala sa nieskuteczne przeciwko osłoniętemu przeciwnikowi. W koncu zdecydowano sie przegrupować całość sil. Lekka artyleria została wycofana z miasta na otwarta przestrzeń, gdzie zdecydowanie skuteczniej sobie poczynała. Takze oddziały zostały zreorganizowane i ustawione odpowiednio w kierunku przeciwnika. Dzieki kontrolowaniu Federation Hill i prowadzonemu z niego ostrzałowi udalo sie otrzymać małymi silami La Tenerie. Pod wieczór przeprowadzono kolejne uderzenie. Tym razem bylo ono duzo skuteczniejsze. Przeciwnik, ktory dzielnie opieral sie przed południem zaczął tracić energie. Co gorsza jego zapasy, w związku z intensywnymi walkami artyleryjskimi, zaczęły sie wyczerpywać zmuszając oddzialy do oszczędzania pocisków. W koncu krotko po północy general Ampudia postanowił porzucić zewnętrzna linie obrony skupiając sie na cytadeli i starym miescie. Konfederaci mieli jeszcze raz poczuć specyfikę walk miejskich.
Na szczęście doświadczenia ostatnich 2 dni walki daly znac o sobie takze u poludniowcow. W szturmie 31 stycznia żołnierze jak ognia unikali wąskich ulic. Gdy tylko widziano pozycje obronne wroga żołnierze rzucali sie do budynków i tam wyrąbywali sobie przejście wychodząc na tyly przeciwnika. Oddzialy byly obecnie uzbrojone w tarany, kilofy, siekiery, mloty czy tez nawet 8 calowe pociski artyleyjskie. Taktyka okazala sie skuteczna, jednak byla czasochlonna gdyz wymagala oczyszczenia kazdego pojedynczego budynku. Okolo popoludnia resztki oddzialow meksykańskich schronily sie w duzej katedrze lezacej na rynku. W tym momencie general Wheeler zaczynal martwic sie o bezpieczenstwo ludnosci cywilnej. Ewentualne straty wsrod cywilow byly niedopuszczalne ze wzgledow politycznych. Dlatego tez jeszcze tego dnia rozpoczeto negocjacje. W koncu o polnocy 31 stycznia general Ampudia wywiesil biala flage proponujac poddanie Monterrey. W wyniku obustronnych ustalen jego oddzialy o 7 rano nastepnego dnia opuscily miasto. General zmuszony byl ponownie zatrzymac ofensywe. Jego zolnierze byli bardzo zmeczeni a on sam nie mial wiadomosci od innych oddzialow konfederackich. Znow mogly wykazac sie sluzby chirurgiczne armii. Zaraz po opuszczeniu miasta przez meksykanow utworzono w nim szpital znajdujacy sie m in w palacu wysokiego ranga urzednika meksykanskiego. Niestety warunki nadal byly slabe. Braki w zaopatrzeniu, a szczegolnie w lekach oraz wszechobecne epidemie szczegolnie malarii powodowaly bardzo ciezkie infekcje, ktore dodatkowo zwiekszaly liczbe rannych.

2 luty​

General dopiero na poczatku stycznia dowiedzial sie, ze Garnett kieruje sie obecnie na Chihuahua. Manewr ten powoduje, ze zostawia na swoich tylach oddzial przeciwnika w sile brygady. Nie chcac ryzykowac utraty wojsk w Santa Rosa, general Wheeler razem z pozostajacymi oddzialami wyrusza w kierunku Monclova. Jak juz wspominalem do bitwy doszlo 12 lutego. Zaskoczony, nie spodziewajcy sie ataku na swoich tylach przeciwnik nie byl przygotowany do stoczenia walk. Jego brygada szybko zostala zmuszona do poddania sie.
Nie byl to koniec walk dla Army of New Orleans, gdyz general, nie baczac na zmeczenie zolnierzy forsownym marszem skierowal sie z powrotem na poludnie. W przeciagu tygodnia zdobywa Castanuella oraz Mesias docierajac 20 lutego do Saltillo. W tym miejscu zmuszony byl zatrzymac sie. Opanowal caly okoliczny masyw gorski i pozwolil swoim oddzialom w koncu odpoczac. Stan jego armii byl oplakany. Co prawda teoretycznie nadal stanowilo ja 18 tysiecy zolnierzy, ale wiekszosc z nich byla ciezko chora, ranna, albo po prostu wyczerpana. Sprzet, buty czy nawet amunicja nie mowiac juz o prowiancie docieral nieregularnie lub w ogole. Nalezalo uznac, ze na dluzszy czas armia stracila jakiekolwiek mozliwosci ofensywne.
Narazie wspominalem tylko o Army of New Orleans, a przeciez dzialnia na wschodzie odbywaly sie z udzialem dwóch armii. Ta druga byla Army of Biloxi generala Wrighta (24k). W przeciwienstwie do Wheelera mial on stanowic lewa flanke wojsk konfederackich i maszerowac wzdloz wybrzeza. Juz 2 lutego przez San Fernando oraz Santillana dotarl do Victorii. Jednak na tym etapie jego ofensywa sie zatrzymala. Problemy w centrum doprowadzily do tego, ze stanowil wlasciwie jedyna sile na lewym ksrzydle. Co gorsza znajdował sie najblizej stolicy przecinwika, co powodowalo jednoczesna bliskosc do jego glownych wojsk.
Wright wiedzial ze sytuacja jest zla i co gorsza przeciwnik moze ja jeszcze bardziej pogorszyc. Utrzymywanie Victorii tez nie bylo dobrym posunieciem. Szybko okazalo sie, ze warunki tam panujace szybko wyniszczaja jego oddzialy. Nie mogl ruszyc naprzod, nie mogl sie cofnac i nie mogl pozostac na miejscu. Wygladalo na to ze cala kampania coraz gorzej sie rozwija. 20 lutego w koncu na flance na nowo pojawil sie general Wright. Obaj dowodcy szybko ustalili, ze nalezy dalej prowadzic ofensywe. Dlatego opracowano wspolny plan w wyniku ktorego obie armie mialy sie przesunac bardziej na zachod. Celem Army of New Orleans byla prowincja Terreon, stanowiaca poczatek pasma gorskiego. Army of Biloxi, pozostawiajac maly oddzial oslonowy na wybrzezu miala opanowac San Luis Potosi oslaniajac tym samym flanke drugiej armii.

20 luty​

Obrone tego regionu powierzono generalowi Alvaro Corra na czele 15 tysiecy piechoty. Przed samym rozpoczęciem walk zostal on wzmocniony przez dodatkowa brygade piechoty, co dosyc powaznie wzmocnilo jego sily. General Wright maszerujac na poludnie od Victorii szybko zdobyl miasto Tula, pozostawiona tam brygada piechoty miala oslaniac tyly armii w czasie marszu. General omijajac od polnocy Rio Panuco podszedl pod San Luis Potosi od wschodu. W tym samym momencie general Wheeler ze swoimi oddziaami zdobyl juz Frensillo zagrażając meksykanom od polnocnej strony. Alvaro Corra kierowany duma osobista nie odwazyl sie wycofac z tych pozycji (otwierając przeciwnikowi droge do stolicy). Zamiast tego przygotowal miasto do dlugiego oblezenia.
Walki rozpoczely sie z poczatkiem marca. Juz pierwsze szturmy wykazaly, ze zdobycie miasta bedzie bardzo kosztowne. General po pierwszych dwóch dniach walk postanowil zmienic taktyke i kolejne dni poswiecil na przejecie kontroli nad okolica. Juz 4 marca udalo sie zdobyc Bocas, tego samego dnia general Wheeler opanowywuje szczyt Aguas blokujac przeciwnikowi mozliwosc ucieczki na zachod. Manewr ten pozwolil na przesuniecie artylerii ciezkiej, ktora wlasnie dotarla do armii, na polnoc od miasta, na okoliczny szczyt. General nie chcac dopuscic do rozlewu krwi cywilów zezwolil im na opuszczenie miasta i udanie sie na poludnie. Razem z tymi uchodzcami general Corra wycofal takze swoich ciezej rannych zolnierzy. Po tym czasie dziala zagrzmialy i przez kolejne dni slychac bylo tylko ich odglosy. W koncu 15 marca po kolejnej nieudanej pertraktacji z dowodca meksynanskim przeprowadzono szturm. Zostal on odparty. O dziwo ruiny miasta okazaly sie swietnym miejscem do walk obronnych. Jednak opor ten byl ostatnim na jaki zdobyły sie obroncy. 16 marca ponowiono szturm, poprzedzony calonocnym bombardowaniem. Pod koniec dnia z ruin miasta przy wywieszonej bialej fladze wydostalo sie zaledwie 7 tysiecy obroncow. Miasto bylo kompletnie zrujnowane, chowajac w sobie 10 tysiecy cial zabitych meksykanow oraz 1800 konfederatow.

​

Wydawało sie, ze po tak ciezkich walkach zolnierze dostana czas na odpoczynek, jednak sytuacja nie pozwalala na to. Meksykanie widzac skupienie konfederatow w okolicach Zacatec postanowili silami wzmocnionej brygady przeprowadzic nagly atak wzdloz wybrzeza. Liczono, ze rozciagniete nieliczne oddzialy przeciwnika nie beda w stanie stawic pojedynczo oporu. Sytuacje uratowali zwiadowcy z Tuli, ktorzy juz 20 marca wykryli ten manewr. Ostrzezony na czas general Wright szybkim marszem przesunal 12 tysiecy swoich zolnierzy na wschod i wzmacniajac garnizon Tuli przeprowadzil 31 marca nagle uderzenie na przeciwnika. Pulkownik Sebastian Alvarez mimo dzielnej postawy nie byl w stanie przeciwstawic sie wielokrotnej przewadze wroga. Ledwie paru z jego meksykanow dostalo sie do niewoli.

​

Byl to ostatni akord pierwszych 3 miesięcy wojny. Co prawda ofensywa rozwijala sie dobrze, ale dowodztwo zmartwione bylo brakiem wiadomosci o glownych silach przeciwnika. Bardzo rozciagniete sily konfederackie byly narazone na niespodziewane ataki z wielu storn. Nawet sama przyroda byla przeciwko napastnikow powodujac wieksze straty niz dzialania wojenne. Nie bylo pewnosci co przyniosa kolejne miesiace.

dzieki za spam post

 

Chcesz zmienić taką ładną historyczną (i wciąż aktualną) granicę z Meksykiem? To takie smutne... Liczyłem na podbój ziem staromeksykańskich, które teraz są w Ameryce, a na które dostają USA core'y po jakiejś tam decyzji (Przeznaczenie objawione?) - byłby ładny podział na 2 w miarę równe części...

 

prawde mowiac jak gralem, to nie mialem pojecia o tej mapce (2-3 odcinki temu). Po prostu wybralem region z najlepszymi surowcami. Jak wojna dobrze szla to dodalem 2gie z kolejnym regionem. Dlugo zastanawialem sie czy rozdzelic meksyk od USA, czy tez wybrac ten region w zatoce. Koniec koncow znow wybralem patrzac na surowce

Jak zaczalem pisac to okazlao sie ze prezydent Davies chcial tego samego

 

Zdaje się, że Casa chce nie zostać pożartym przez Jankesów za szybko i jeszcze chwilę pisać ów AARa. Nie ma wielkiego pola manewru, trzeba podbijać najwartościowsze tereny i pośrednio (satelity, strefy wpływów) kontrolować resztę.
@BTW dobrze widzieć znowu kilka odcinków z rzędu . Bardzo dobre (jest parę błędów językowych jak "skald armii", ale to AAR a nie dyktando w podstawówce), tylko znowu będę siedział po nocy z robotą .