Chanting our battle cry, "Freedom or death!" - V2 AHD CSA AAR

W testowych grach (o czym pisalem w pytaniach) czulem sie jak wywieszony z goła **** do gory

zaczynam sie zastanawiac czy to moje niechlujstwo, czy jednak problem jest powazniejszy, ze potrafie totalnie bezsensowne litery do slow wsadzac (pomijajac olewanie polskich liter i sytuacje gdy zamiast "sie" pisze "sei")

byc moze uda mi sie utrzymac tempo pisania, zobaczymy. Napewno dopinguja mnie np studenci z ich sesja (hehehe). Wiec moge oficjalnie dodac Cie do listy motywatorow

PS: kiedys (gdy jeszcze myslalem o pracy nauczyciela (tyle ze historii)) myslalem o tym czy w obecnych czasach zadanie z polskiego w stylu "napisac odcinek aara z dowolnej gry" nie bylby bardziej na czasie

 

Odcinek 8E

kwiecień-maj '65


​

Działania na froncie wschodnim

Gdy ostatnio skończyliśmy opisywać działania generałów Wheelera oraz Wrighta prowadzili oni ofensywę. Udało im sie opanować Zacateca oraz ST. Luis Potosi dzięki czemu konfederaci kontrolowali górzyste centrum. Pozwalało to na szybkie przemieszczanie obu armii po liniach wewnętrznych. Okazja do tego trafiła sie jeszcze w kwietniu, gdy Meksyk przeprowadził silami pułkownika Sebastiana Alvareza kontrofensywę. Latwe zwycięstwo utwierdziło obu generałów w celowości podjętej taktyki. Jednak problemem bylo w jakim kierunku dalej działać. Co prawda na zachód od nich daleko na polnocy stacjonowała jedna armia meksykańska, jednak nie stanowiła ona zagrożenia (ze względu na dystans i pozostałe sily konfederackie). Tereny ktory kontrolowali nie nadawał sie do utrzymania tam tak potężnych sil. Niestety atak na południe, poza faktem niewystarczających sil powodował jeszcze dodatkowe odsłonięcie flanek i lini zaopatrzeniowych. Juz teraz blisko polowa armii zajmowała sie osłanianiem tyłów i próba zniszczenia odosobnionych punktów oporu a takze wszechobecnych buntów. Rozważania zakończyły sie jednak szybko, gdy do generała Wrighta nadeszła alarmująca wiadomość o nadciąganiu silnej armii przeciwnika.

kwiecien na wybrzezu​

General Badger dowodzący czołowymi oddziałami Army of Biloxi w międzyczasie dotarl do miasta portowego Tampico. Mial on za zadanie pilnować przeciwnika i szukać okazji do "awantury". Umiejętności generała doprowadziły szybko do sytuacji w ktorej główny fort miasta (The Fortín de la Barra) zostal zajęty juz po paru dniach. Daje to konfederatom zdecydowana przewagę nad obrońcami. Sytuacje pogarsza nadciągniecie droga morska dodatkowej baterii dzial którymi obsadzono umocnienia. Prowadzony przez 2 dni ciągły ostrzał zmiękczył obrońców do tego stopnia, ze szturm przeprowadzony następnego dnia przeprowadzono przy bardzo małych stratach własnych. Zolnierze meksykańscy pospiesznie wycofywali sie z miasta. Byl to znaczny sukces, gdyż miasto i port Tampico stanowiły kluczowa pozycje do dalszych ataków w centrum meksyku. Ułatwiał on także znacznie spawe zaopatrzenia armii.

"tyly" frontu wschodniego w połowie maja​

Kiedy Sebastian Obregon dowiedział sie o tej porażce natychmiast wyruszył z Villa Hildago na czele 33 tysięcy piechoty. 15 kwietnia jego armia pojawia sie w Laguna La Puerta, gdzie w Rancho Nuevo umieszcza swoj sztab. Z każdym dniem sytuacja garnizonu Tampico stawała sie coraz gorsza. Miasto nie zdołało zmagazynować większych ilosci żywności, nie dosc tego wszędzie działały grupy bandytów czy jak kto woli powstańców. Co gorsza juz 25 kwietnia meksykanie zdobywają Fort Iturbide, a w dniu następnym Desederio Pavon atakuje sam port próbując odciąć obrońców od ostatniej lini zaopatrzenia. Tylko dzięki dzielnemu oporowi 190 żołnierzy w Casa Malta udalo sie uratować sytuacje. Na szczęście w tym momencie general Wright wiedział juz o zdobyciu i oblężeniu Tampico. Oddziały wyruszyły z Tuli maszerując wzdłuż rzeki Panuco na pomoc obrońcom. Niestety mogl zabrac ze soba niewiele ponad 10 tysiecy żołnierzy, co razem z obrońcami nie stanowiło nawet równowartości polowy sil generała Obregona. Jednak byl zdecydowany walczyć do końca. Kolejne dni marszow i kontrmarszow obu armii (Meksykanie zostawiając duzy oddział osłonowy do blokady miasta reszta armii ruszyli na nowego przeciwnika). Na szczęście W ostatnich dniach kwietnia do Army of Biloxi dotarł generał Wheeler na czele kolejnych 14 tysiecy konfederatów. Zostawił on wzmocniona brygadę piechoty do osłony przełęczy w górach i z reszta wojska pospieszył ratować sytuacje na wybrzeżu. Na początku maja doszło do bitwy w okolicach Voiles. Mimo przewagi liczebnej brak artylerii i kawalerii a takze doświadczenie konfederatów przeważyła szale zwycięstwa na rzecz amerykanów. Zostawiając ponad 4 tysiące zabitych meksykanów generał Obregon zmuszony został do wycofania sie. Tampico oraz jego obrońcy byli uratowani. Natychmiast takze poprawiła sie sytuacja zaopatrzenia obu armii. W końcu nie musiały one docierać lądem a mogły wędrować statkami bezpośrednio do tego portu.

​

Sytuacja na froncie północnym

Po ostatnich dwóch zwycięstwach wydawało sie, ze sytuacja na północy jest ustabilizowana. Nadciągające caly czas ze strony prezydenta Daviesa ponaglenia do przyspieszenia działań na tym kierunku wydawały sie w końcu być zaspokojone. General Wise na czele swoich oddzialow maszerował na południe planując opanowanie prowincji Guaymas oraz następnych. Także generał Garnett kierował sie na południe przez Chihuahua dbając o utrzymywanie kontaktu obu armii. Na ich tyłach w celu zabezpieczenia prowincji pozostawiona byla resztka armii Shenandoah generała Scalesa (obecnie stanowiło ja mniej niz 10k żołnierzy). Niestety dowódca ten trafił do tego regionu w najgorszym możliwym momencie. Kwiecień-czerwiec w Hermosillo jest niesamowicie trudny dla żołnierzy. Praktycznie zerowe opady deszczu przy ciągłej temperaturze dochodzącej do 48 stopni w ciągu dnia i 5 w nocy powodowały poważne spustoszenie. Dodatkowym problemem byl fakt, ze o ile pozostałe armie nauczyły sie juz w miarę koniecznych zasad dbania o higienę i czystość, to ta nowa armia popełniała dokładnie wszystkie możliwe błędy. Efektem tego byla potwornie ciężka epidemia malarii, ktora zdziesiątkowała armie. Na początku kwietnia stanowi ja juz tylko 6 tysiecy żołnierzy reszta znajduje sie w szpitalach lub została juz odeslana do kraju.

kwietniowa ofensywa północna armii meksykańskiej​

W tych warunkach nagle w okolicach samej stolicy regionu pojawia sie armia meksykańska generała Martina Caserta w sile 15 tysiecy żołnierzy. General Scales bedac świadomym słabości swych sil postanawia wycofać sie osłaniając jednocześnie linie zaopatrzenia ktorymi odsyłani sa chorzy. W tym smaym czasie ponagla generała Garnetta ktory znajdując sie najbliżej najszybciej moze zareagować. Sytuacja jest niebezpieczna, gdyż na północy stacjonuje obecnie blisko 15-20 tysięcy konfederatów zgromadzonych w nie większych niz tysięczne oddziałach zdobywających i osłaniających caly region. Żaden z nich pojedynczo nie byl w stanie oprzeć sie meksykanom. 17 kwietnia generał Garnett pojawia sie w prowincji i stacza bitwe z generałem Caserta. Niestety osłabienie żołnierzy bardzo dlugim i ciężkim marszem, a także malaria która "łapią" od żołnierzy z Shenandoah powoduje drastyczne osłabienie morale. W koncu po paru dniach widzac bezcelowość dalszego oporu obie armie konfederackie decydują sie na opuszczenie prowincji w ktorej pozostawiają prawie 2 tysiace zabitych.

​

Cala ta sytuacja załamuje front północny i zmusza generała Wise do powrotu. Oczywiście jak w poprzednich sytuacjach na czele jego armii kroczy general Taylor stanowiący prawa reke generała Wise. To wlasnei on dociera jako pierwszy w okolice scierajac sie z przeciwnikiem. Meksykanie swiadomi slabosci swojej artylerii szukali miejsca na bitwe, ktore niwelowaloby ta przewage. W koncu stanelo na okolicach Resaca del Palma, a wlasciwie pare kilometrow na poludnie od niego, gdzie wsrod wzgorz, ukrytych w gaszczu drzew dawalo szanse na zwycięstwo. Strażą tylnia sil meksykanskich, ktore mialy na sobie skupic pierwsze uderzenie, dowodzil general Arista. Ustawil on swoje wojska wzdloz wyschnietego koryta, na lekkim zalesionym wzniesieniu. Okazało sie ze pozycje te byly naprawde dobre. Manewry na ich flankach byly blokowane przez bagna ktore wytworzyly sie w korytcie rzeki i okolicznych stawów. General Taylor bardzo pozno dowiedzial sie o przygotowanym do walki przeciwniku. W naradzie wojennej do ktorej doszlo 17 maja ustalono, ze obecne pozycje beda wzmocnione umocnieniami ziemnymi. Mialo to zabezpieczyc jego wozy z zaopatrzeniem i ewentualne drogi odwrotu. Po przeprowadzeniu tych prac mial ruszyc do przodu i sprobowac przelamac pozycje przeciwnika. Aby uzyskac wiecej informacji o jego pozycjach wyslany zostal kapitan George A. McCall na czele lekkiego batalionu z 4th Infantry.

polnoc meksyku w polowie maja​

W koncu o 14 nastepnego dnia podjeto decyzje o stoczeniu walki. Taylor mogl wykorzystac zaledwie 1800 zolnierzy, ktorych podzielil na 2 grupy. Pierwsza dowodzona przez polkownika Belknapa skladala sie z 4th i 8th Infantry. Natomiast druga Twigga skladala sie z 3d i 5th Infantry oraz dragonow. Pozostale sily odpowiedzialne byly za oslone glownej armii. Z batalionem kapitana McCalla maszerujacym tyralierami jako straz przednia generał Taylor wyslal baterie porucznika Ridgelego na przod na Matamoros Road. Kolejne pojawiajace sie oddzialy, byly ustawiane obok batalionu McCalla przedłużając jego linie tyralier. tylko 8th Infantry pozostawala w rezerwie i narazie nie wlaczala sie do walk. General planowal, po ustawieniu wszystkich oddzalow, za pomoca lekiej artylerii wybadac slabe pozycje przeciwnika, ktore nastepnie mozna by wykorzystac dzieki atakowi dragonow Maya wspartego piechota. Zanim przeprowadzono ten plan, nagle batalion McCalla dostał sie pod ciezki ostrzal artylerii, ktora ciezko bylo zlokalizowac. Zanim zdolal wycofac swoj oddzial, poszedl on w rozsypke. W czasie gdy probowal na nowo go zorganizować, ostrzal artyleryjski zaczal przenosic sie na pozostale oddzialy. W koncu oddzial Mccalla uformowal sie i zaczal ponownie atakować pozycje przeciwnika. Niestety trudny teren spowodowal, ze linia oddzialu szybko została złamana i atak przeprowadzaly pojedyncze kompanie dowodzone przez porucznikow. Oczywiscie w takiej sytuacji nie bylo mowy o koordynacji dzialan.

​

Atak byl wystarczajacy zeby zepchac tyraliery ze swoich pozycji, jednak glowne linie meksykanskie pozostaly nietkniete. Arista ze swojej strony probowal utorowac sobie droge do ataku. W tym celu wyslal kawalerie do ataku na baterie Ridgleya. Dzieki wsparciu piechoty, potezny ostrzal kartaczy zahamowal atak, jednak szybko sama bateria dostala sie ponownie pod ostrzal artyleryjski, co zmusilo ja do wycofania sie do tylu i wezwania o wsparcie. General Taylor aby oslonic wlasne dziala zorganizowal atak dragonow na wroga artylerie. Poruszajaca sie dolina kawaleria byla niewidoczna dla obroncow, jednak dalsze poruszanie sie nia spowodowalo, ze oddzial Maya za bardzo odszedl od samej artylerii wychodzac na wprost lini piechoty. Ciezki ostrzal pod jaki sie dostal zmusil go do ucieczki. Jedynym pozytywnym aspektem tej potyczki bylo dostanie sie do niewoli jednego z dowodcow meksykanskich generala Romuldo Diaz de la Vega.
Zle rozwijajaca sie sytuacja utwierdzila generala Taylora, ze tylko pelny atak piechoty moze dac mu zwyciestwo, nad tak dobrze ustawionym przeciwnikiem. Dlatego tez polecil 5th i 8th Infantry przeprowadzic uderzenie. Tak jak w poprzednich sytuacjach teren powodowal zmieszanie i niemozliwosc koordynacji dzialan. Oba oddzialy podzielily sie na pojedynczke kompanie atakujace sam na sam. Nie mniej wszystkie one atakowaly nie zwazajac na straty. Tym razem udało sie doprowadzic do bezpośredniej walki na bagnety, w ktorej wieksze doswiadczenie mogli wykazac konfederaci. Po paru minutach walki, cala prawa flanka meksykanska zaczela sie chciac.

​

W czasie gdy oczy wszystkich skierowane byly na prawa flanke meksykanska, na ich lewej kapitan Robert C. Buchanan na czele paru kompanii 4th Infantry obszedl wrogie oddzialy i znalazł sie na ich flance. Atak kapitana Philipa Barboura na dziala przeciwnika zakończył sie sukcesem. Dzieki ich odwroceniu kompanie mogly utworzyc skuteczna linie obrony. General Arista chcac oslonic swoja lewa flanke przygotowal kolejny kontratak, jednak w tym momencie dalo o sobie znac zmeczenie jego zolnierzy. Atakowani obecnie z 3 kierunków meksykanie w końcu załamali sie i cala linia zaczeli uciekac z pola bitwy. Uciekali oni tak szybko, ze dragoni kapitana Kera nie byli w stanie ich zagarnac. Zwyciestwo bylo pelne co wazniejsze uzyskane przy malych stratach własnych. Ponownie okazało sie, ze slabosc artylerii meksykanskiej staje sie prawdziwym powodem kolejnych zwycięstw. Ucieczka wojsk generala Aristy otworzyla droge generalowi Wise na tyly armii generala Obregona. W przeciagu kolejnych dni konfederaci wykorzystali okazje i zmusili przeciwnika do stoczenia bitwy w niekorzystnych warunkach. W koncu pod koniec maja tracac czwarta czesc armii zmusili meksykanow do wycofania sie. Caly front północny byl uratowany. Jednak straty jakie w przeciagu tych miesięcy spotkaly żołnierzy konfederackich powaznie uszczuplily potencjal tych trzech armii.

​

 

Odcinek 9A

czerwiec-lipiec '65


​

Działania militarne w centralnym Meksyku

W maju udalo sie uratować sytuacje na froncie północnym oraz umocnić na wschodzie. Jednak kolejne dwa miesiące mialy wbrew pozorom stac sie okresem zastoju. Co prawda prowincje nadgraniczne zaczęły w końcu byc przejmowane i zadanie ich oslony przejmowały oddzialy milicji konfederackiej oraz texas rangers ale oddziałom czołowym caly czas brakowało sil do ataku. Kazdy kolejny tysiac żołnierzy stawał sie zaledwie uzupełnieniem konfederatów wysłanych do szpitali w centrum kraju. Trzeba przyznać, ze pod względem klimatycznym wojna byla bardziej wyczerpująca niz ta sprzed 2 lat. W sytuacji gdy północ powoli odnawiała front przesuwając wojska na południe i caly czas ścigając generała Martina Caserta, obowiązek kontynuowania ataków spada na wschodnie oddziały.

"północ" odzyskuje kontrole nad sytuacja (29 lipiec)​

General Wheeler staral sie swoimi szczupłymi silami kontrolować Sant Luis Potosi oraz Zacatecas. Podczas gdy jego sasiad general Wright mial naciskać na meksykanów nie pozwalając im złapać oddech. Ponownie glowny udzial w wydarzeniach mial general Badger ktory na czele małego oddzialu czołowego próbował uchwycić górskie przełecze Queretaro. Bylo to odważne, lecz jednocześnie bardzo niebezpieczne przedsięwzięcie. Na czle zaledwie 18 tysiecy żołnierzy generał Wright scigal przeciwnika znacznie silniejszego zbliżając sie jednocześnie do jego stolicy, gdzie stacjonowały kolejne oddziały. Obawiając sie odcięcia własnych lini zaopatrzenia, general postanowił kupować towar od miejscowych. Takze jego żołnierze, zamiast standardowego wymuszania mieli za wszystko płacić wpływając tym samym na mniej wrogie nastawienie meksykanów. Wydano takze rozkaz armijny wyznaczający normy zachowania względem ludności miejscowej. Od tej pory wojska mialy zachowywać sie bardziej jak policjanci. Wszelkie rabunki i gwałty mialy byc surowo karane. Juz w przeciągu pierwszych dni ofiara trybunałów zostało powieszonych paru żołnierzy jednego z regimentów piechoty za zabójstwo rodziny meksykańskiej.

porządek w prowincjach granicznych w czerwcu​

Trzeba przyznać, ze szybko dalo to sukcesy, gdyz oddziały partyzantów byly znacznie mniej zaciekle w tym rejonie niz na północy. Mimo to podróżowanie i przesyłanie wiadomości pomiedzy armiami i garnizonami stawało sie bardzo niebezpieczne. Pewnie z tego tez powodu pułkownik Ethan Hitchcock inspektor generalny a następnie szef wywiadu zaczal korzystać z uslug meksykańskich przestępców uwolnionych z wiezień jako kurierów. Jednym z pierwszych zatrudnionych byl skazany na śmierć Manuel Dominguez, ktory zapewnił go, ze takze inni przestępcy sa wrogo nastawieni do wladzy meksykańskiej i chętnie przyłącza sie w zamian za darowanie win. Inicjatywa ta szybko przerodziła sie w utworzenie 100 osobowej kompanii. Byl to świetny ruch, gdyz szybko okazało sie, ze osoby te nadają sie świetnie jako zwiadowcy, szpiedzy, tłumacze czy tez po prostu jako gońcy. Badger mial takze inne źródła informacji. Z zapisów wynika ze na jego polecenie wydano 26.622 dolary (równowartość ok 520k dolarów w 2004r.) na opłacenie informatorów (dezerterów, oficerów czy tez służących prezydenta).

​

Dzieki takim informacjom general dowiedział sie o dużym konwoju (128 wagonów) podróżującym z Veracruz, zapewne w celu zaopatrzenia generała Martina Caserta. Na początku czerwca w celu przecięcia im drogi wysłany zostal pułkownik McIntosh na czele 700 żołnierzy piechoty. Niestety jego atak z 6 tego miesiąca zostal odparty. Szczęśliwie dla konfederatów juz 11 czerwca dotarly posiłki w postaci 500 kawalerzystów generała Georga Cadwaladera. Wspólnie 5 dni pozniej ponowiony zostaje atak, tym razem juz skuteczniejszy. Niestety duza czesc konwoju znów ucieka. W pogoni za nimi oddziały docierają do Puente Nacional, mostu przecinającego duza doline o potężnych skarpach po obu stronach. Miejsce wydawało sie idealne do zaatakowania zablokowanego konwoju, niestety na miejscu pojawili sie partyzanci osłaniający okoliczne szczyty. Ciągle walki toczyly sie ze zmiennym szczęściem az do 21-22 czerwca, gdy to przydzieleni do oddziału zwiadowcy z kompani Hichcoca wykryli duzy pddzial powstańców szykujący sie do ataku na konfederackie tyly. Szczęśliwie udalo sie ich rozproszyć, jednak obaj dowódcy uznali, ze pozycja jest szczególnie uciążliwa i niebezpieczna. Ze względu na wykonanie zadania (w końcu resztki konwoju zawróciły do Veracruz) oba oddziały rozpoczęły marsz powrotny. Wbrew pozorom byl to kluczowy moment dla korpusu generała Badgera. Zwiadowcy wracającego oddzialu kawalerii natrafili na slady nowej Armii meksykańskiej ktora kierowała sie na tyły chcąc odciąć konfederatów od głównych sil. Pod koniec miesiąca w okolicach Fancuah doszlo do bitwy. Mimo ostrzeżenia o ataku generał Wright nie byl w stanie wystarczająco szybko zebrac wszystkich swoich sil. General Caserta obejmujący dowodzenie nad kontruderzeniem napierał na forpocztę od zachodu, a nowa armia meksykańska przecinała obie sily konfederackie od wschodu. Do najcięższych walk doszlo 28 czerwca, gdy to udalo sie odważnym atakiem znanego nam pułkownika McIntosha opanować samo miasto Fancuah stanowiące klucz do zebrania na nowo calej armii.

​

To właśnie tego dnia meksykanie przypuścili najcięższe szturmy, w których nie licząc sie ze stratami starali sie odzyskać kluczowa pozycje. Mimo ich odwagi z nastaniem wieczoru pozycja nadal byla amerykańska. Pozwolilo to generałowi Wrightowi wycofać sie całością sil z zagrożonej pozycji. Niestety jego sytuacja nie byla najlepsza. Nie mogl cofać sie na północ kontrolowana teraz przez oddzialy meksykańskie. Co prawda mogl je pokonać, ale czas potrzeby na to, zdołałby zaalarmować generała Caserte i dac mu okazje do ataku na tyly poludniowcow. Dlatego tez licząc na wsparcie generała Wheelera postanowił udać sie prawym brzegiem Rio Panuco na zachód w kierunku Guanajuato. Kolejne 2 tygodnie byly prawdziwie mordercze dla armii. Ciężkie warunki pogodowe, oraz ciągły wyścig z generałem Caserte na południou oraz druga armia meksykańska na wschodzie wykańczał fizycznie żołnierzy. Co prawda w ostatniej bitwie w walkach o Fancuah przeciwnik stracił ponad 8 tysiecy żołnierzy jednak obecnie to konfederaci tracili z każdym dniem kolejnych żołnierzy, ktorzy nie byli w stanie utrzymać tempa marszu.

​

W koncu jednak okazalo sie niemożliwością uciekać dalej. 28 lipca na południe od szczytu Guanaxuato wojska konfederackie zmuszone zostaly zatrzymać sie i stoczyć kolejna bitwę. Niestety generala Wheelera nie bylo aktualnie w San Luis Potosi wiec Army of Biloxi musiała oprzeć sie tylko na swoich wyczerpanych zolnierzach. Jedyna nadzieja byla zdecydowana przewaga w artylerii ktora byc moze pozwolilaby utrzymac przeciwnika na dystans. Walki rozpoczely sie o poranku 29 lipca i trwaly az do zmroku. Fakt, ze obecnie artylerzystow bylo wiecej niz zwyklej piechoty liniowej nie wrozyl zbyt dobrze juz od poczatku. Przeciwnik pewny zwyciestwa atakowal kolejnymi falami starajac sie zdobyc pozycje konfederackie ustawione na okolicznym wzniesieniu. Kolejne ataki byly odpierane z duzymi stratami. W koncu popoludniem general Martin Casena zdecydowal sie na atak frontalny caloscia pozostalych sil. Do dzisiaj nie wiadomo jak bylo mozliwe odparcie tego szturmu. Duza czesc weteranow wspomina szalenczy atak dwoch batalionow dragonow, ktorzy nie baczac na straty wlasne ruszyli lawa w dol stoku na przeciwnika. Inni wspominaja artylerzystow, ktorzy w przerwach pomiedzy strzalami i kolejnymi szturmami zasypiali ze zmeczenia przy dzialach. Przy okazji nalezy wspomniec o śmiesznej sytuacji, gdy z braku wody do chlodzenia armat artylerzysci zmuszeni byli wypróżniać sie na nie. Koniec koncow szturm zostal odparty kosztem miedzy innymi prawie 400 kawalerzystow. Niestety nie byl to koniec wyrzeczen gdyz armia musiala teraz, z nastaniem nocy odskoczyc od przeciwnika. General Wright zostawiajac dzielnych kawalerzystow wspartych bateria dzial na starych pozycjach zaczal cichy marsz w strone Sant Luis Potosi. Wydawalo sie, ze ruch ten jest bezcelowy gdyz przeciwnik nastepnego dnia znow zaatakuje. Jednak tym razem szczescie usmiechnelo sie do dowodcy. O swicie od strony Eneardacion lezacego na zachod od Rio Verde pokazaly sie na niebie duze obloki kurzu swiadczace o nadciagajacej armii. To general Wheeler w koncu ostrzezony o dramatycznej sytuacji sojusznika nadciagal ze wsparciem. General Martina Caserta swiadom strat jakie jego wojska spotkaly w ostatnich dwoch bitwach nie chcial ryzykowac wiecej. W koncu i tak uwazal sie za wybawce stolicy. Dowodce ktory odparl pierwszy szturm na nia i jednoczesnie zwyciezce dwoch ostatnich bitew. Zreszta widzial resztki Army of Biloxi, ktora ciezko pocharatana nie mogla przeciez stanowic juz wiecej zagrozenia dla Meksyku w tej wojnie.

​

 

Ocho, Casa w formie!
"pułkownika McIntosha opanować samo miasto Fancuah" Macintosha, Francuzach ;D? Tak się czepiam, językowych wpadek teraz nie widziałem w ogóle.
Skąd podchwyciłeś motyw chłodzenia armat moczem? To też z opowieści z którejś bitwy wojny secesyjnej? Brzmi równie nieprawdopodobnie co kobiety zapłodnione kulą (to też nie działa). Armata bardzo powoli się chłodzi a w pęcherzu nie wiele się mieści (1l?, tak na oko dwa - trzy piwa).

 

w bitwie najwazniejsza jest walka. A gdy chlodzenia brak to trzeba je znalesc. Oczywiscie wzialem to z ktorejs opowiesci o walkach ale nie pamietam czy konkretnie o wojnie secesyjnej to bylo. Pamietam tylko ze to ktos wazny zrobil

fancuah znalazlem na jakiejs mapie ale nie bylem pewien czy dobrze to napisalem bo nieczytelna mapa byla
A McIntosh walczyl w meksyku ale niecale 20 lat wczesniej

 

Odcinek 9B
Sierpień-grudzień ‘65


​

Front centralny

Po nieudanej ofensywie Army of Biloxi optymizm w sztabie został trochę osłabiony. Zarzucano generałowi Wrightowi niepotrzebne szafowanie życiem żołnierzy. Szczęśliwie, udało się resztki jego armii sprowadzić z powrotem do Tampico. Tam, dzięki posiłkom oraz zaopatrzeniu udało się doprowadzić armie do 15 tysięcy żołnierzy. Była to już silą wystarczającą do odparcia poważniejszych ataków. Niestety armia ta nadal nie była zdolna do prowadzenia ofensywy. W podobnej sytuacji znalazła się także Army of North Virginia generała Garnetta. Co prawda obecnie stanowiło ja 20 tysięcy żołnierzy zebranych wokół San Luis Potosi, ale wszelkie ewentualne ofensywne poczynania blokowała Armia meksykańska (36k) kontrolująca górska prowincje Guanajuato. Poza tym generał Garnett był świadom ze stanowi jedyna rezerwę na wschodnim wybrzeżu. Centralna pozycje w liniach konfederackich utrzymywał generał Wheeler, który na czele resztek swojej armii (8k plus 1k w Zacatecas) staral sie kontrolować górskie przełęcze. Co prawda dzięki niemu zabezpieczona była flanka zachodnia, która poruszały się duże kolumny transportowe, jednak bliskość ponad 4 krotnie silniejszego przeciwnika nie była komfortowa sytuacja. Na szczęście w razie kryzysowej sytuacji można było w miarę szybko podciągnąć oddziały generała Garnetta oraz Army of Shenandoah (16k) generała Scales, który maszerował wzdłuż rzeki Amerii z Compostelli na południe. Pozostałe oddziały jak na razie nadal zajmowały się opanowywaniem kolejnych prowincji znajdujących się daleko na północy.

front w połowie sierpnia​

Spokój, jaki panuje w regionie psuje w połowie sierpnia Pułkownik Gabriel Canalizo na czele brygady maszeruje na Zacatecas bronione przez konfederacki legion. Zanim pozostałe armie zdołały zareagować w okolicach Jujipila dochodzi do bitwy. Pułkownik Scott będący dowódca tego oddziału, pewny siły swoich oddziałów wychodzi naprzeciw meksykanom. Walki zaczynają się 22 tego miesiąca od szturmu na wzgórze znajdujące się na południe od miasta. Kompania lekka, której zadaniem była obrona tych pozycji odpierała ataki tam skierowanego batalionu. Trudny teren, oraz wyszkolenie snajperskie żołnierzy, których oddział został sformowany spośród myśliwych i traperów, powodował ciężkie straty u przeciwnika. Pułkownik Canalizo chcąc w końcu przeważyć szale zwycięstwa pod wieczór posyła na szczyt 2 bataliony piechoty. Jednak dzięki wsparciu, jakie konfederaci zyskują z rak kompani piechoty liniowej Pułkownika Patricka Napiera zwycięstwo ponownie pozostaje w ich rękach. Walki uspokajają się z nastaniem zmroku. W czasie, gdy dowódca meksykański planuje kolejne ataki na dzień następny, Pułkownik Scott, upewniony w sile pozycji na wzgórzu planuje kontruderzenie. Zostawiając obecne na szczycie 2 kompanie do obrony przemieszcza kolejne 4 planując manewr flankujący od wschodu. Przeciwnik skupiony na szturmie nie zauważa nocnego przemarszu i gdy posyła swoje oddziały na górę, dopiero wystrzały zza jego pleców uświadamiają mu sytuacje. Mimo ciężkiej sytuacji pułkownik Canalizo dalej dzielnie walczy. W końcu wystarczy zdobyć wzgórze i sytuacja diametralnie się odwróci. Przeciwnik będzie znajdował się na gorszych pozycjach odcięty od miasta i własnych linii. Dlatego tez cale popołudnie przeprowadzane są kolejne szturmy. Do krytycznego momentu dochodzi o godzinie 16.00 Gdy kompani lekkiej kończy się amunicja. Tylko dzięki odwadze i opanowaniu jej dowódcy udaje się nagłym atakiem na bagnety odeprzeć przeciwnika paręset metrów w dół, co daje czas żołnierzom uzupełnić zapasy kosztem rannych i zabitych żołnierzy obu stron. Jednak kolejne pociski nie są już potrzebne. Morale meksykanów zostaje skutecznie złamane, nie ma już wśród nich ochoty do walki. Poza tym skuteczny mocny ogień konfederatów utwierdza ich w przekonaniu ze walczą otoczeni przez znaczne siły przeciwnika. Pod koniec dnia, zostawiając swoich żołnierzy na pastwę wrogów pułkownik Canalizo ucieka z pola bitwy. Widząc to meksykanom nie pozostaje nic innego jak złożyć swoja bron.

​

Ucieczka pułkownika na nic się nie zdaje. Dwa tygodnie później 9 września kolejna brygada, która dowodzi, zostaje osaczona w okolicach San Juan przez główne siły generała Wheelera. Tym razem walki maja jeszcze gorszy dla niego obrót. Błędne przeświadczenie, ze ma przed sobą małe siły powoduje, ze w przeciągu 3 godzin brygada zostaje otoczona w zastawionej na niego pułapce. Tym razem Canalizo nie ma gdzie uciec, i bojąc się o swoje życie, poddaje się na czele swoich żołnierzy. Konfederaci nie tracą nawet 1 rannego żołnierza w tej potyczce.

​

Po tych dwóch bitwach następuje kolejne spowolnienie walk. Z raportu wywiadowców, sztab generalny dowiaduje się, ze Guanajuato dostało znaczne posiłki. Ich dowódca w postaci Sebastiana Obregona dowodzi obecnie ponad 52 tysiącami żołnierzy. Powoduje to zdecydowany problem dla armii konfederackiej. Z jednej strony prowincja ta nie nadaje się, na dłuższe walki poważnych sil, z drugiej przeciwnik zgromadził takie oddziały, które mogą rozbić be problemu każda pojedyncza armie amerykańska. W końcu pada decyzja, ze trzeba armie otoczyć i odciąć od zaopatrzenia. Główny nacisk w tym manewrze opiera się na oddziałach generała Scalesa od południa oraz generała Wrighta od północy. Operacja ta przeprowadzona w połowie listopada kończy się wielkim sukcesem. Generał Obregon, nieświadomy ruchów na swoich tyłach nie zareagował w porę pozwalając odciąć się od kolejnej 11 tysięcznej armii znajdującej się w Chilpanzingro. Kolejne tygodnie poświęcone zostają na uszczelnienie kordonu wokół Guanajuato i niedopuszczenie do wnętrza żadnych sil ani zaopatrzenia. Przeciwnik początkowo mocno zaskoczony i przestraszony, w końcu w grudniu decyduje się na próbę przerwania okrążenia.

​

General Alvaro Corra, na czele 11 tysięcy żołnierzy próbuje zaatakować generała Scalesa stacjonującego pomiędzy Cinahua a szczytem Morelia. 21 Tego miesiąca dochodzi do bitwy w okolicach tej pierwszej miejscowości. Meksykanie są słabsi i musza atakować przeciwnika stacjonującego na lepszych pozycjach. Bitwa już zanim się zaczęła była skończona. Tylko w wyniku opieszałości generała konfederackiego nie udało się zniszczyć całej armii. Na jego usprawiedliwienie, należy jednak powiedzieć, ze obawiał się jednoczesnego ataku generała Obregona. Z tego tez powodu większość sil pozostawił na północy zamiast ścigać pobitego przeciwnika.

front pod koniec listopada​

 

No to meksykanie powinni zaraz odpaść. Już widać ich stolice w zasięgu ręki. Ofensywa może się wprawdzie załamać zanim osiągniesz samo miasto, ale prędzej czy później komputer popełni jakiś fatalny błąd.

 

Odcinek 9C
Grudzień’65-styczeń‘66


​

Ostatni akord wojny

Skuteczne odparcie próby przebicia się generała Corra upewniły sztab w przekonaniu ze nadszedł czas na ostateczne rozważanie sprawy Guanajuato. Dlatego tez 24 grudnia, już parę dni po poprzedniej bitwie polecono wszystkim armiom kierować się w stronę przeciwnika.
Była 7 rano 25 grudnia, krótko po pierwszej kanonadzie, która była słyszalna z dalekiej północy, gdy zauważono, ze dywizja piechoty meksykańskiej wycofuje się z San Angel, aby zajść pozycje na wzgórzu Toro na którym właśnie stacjonowaliśmy. Meksykanie przeszli już 600 yardów, podniesieni nastrojem walk, gdy nagle potworny grzmot rozpostarł się po okolicy. W chwile po nim ziemia zadrżała wzniecając w koło tumany kurzu i ziemi. To nasza artyleria przywitała przeciwnika, który nagle jakby stracił cały zapal do walki. To był końcowy etap agonii armii generała Padierny. General Santa Anna widząc to ruszył na czele wszystkich pozostających przy życiu żołnierzy naprzód by swoja osoba w 1szej linii dać żołnierzom dodatkowa motywacje.

szpital wojskowy dla zolnierzy odeslanych z frontu​

Dwóch adiutantów zostało odesłanych z rozkazami dla generałów Bravo oraz Gaona. Mieli oni wycofać się do Candelarii, gdzie znajdowały się magazyny zaopatrzeniem i tam utworzyć nowa linie obrony. Jednoczenie generał Lombardini miał przeprowadzić kontrmarsz na czele brygady Rangela (2k), jednostki rezerwowej w cytadeli, aby z wozami i całym parkiem przejść na druga stronę mostu Panzacola. W tym samym czasie lekka brygada (2,5k) generała Pereza wycofywała się przez Coyoacan do mostu na Churubusco, aby następnie maszerować na Candelarie. Pozostałe oddziały piechoty generała Santa Anny, pulki huzarów oraz inne oddziały kawalerii generałów Juaregui i Torrejona poruszały się w œlad za nimi. Konfederaci napierali na nich na całej drodze, co chwila atakowali straż tylna albo przednia, aby zniknąć chwile później. Powodowało to strach i pospiech u Meksykanów. Coraz więcej żołnierzy odrzucało wyposażenie, spychało wozy z drogi, aby tylko jak najszybciej przedostać się przez most. W tym stanie oddziały te dotarły do klasztoru Churubusco, gdzie znaleziono także generałów Rincona oraz Anaya z gwardii narodowej.

"zwiadowcy"​

General Santa Anna, który ze sztabem, na czele ostatnich oddziałów przekroczył most od razu rzucił się w wir przygotowywania obrony. Żołnierze musieli być œwiadomi, ze punktu tego należy bronić za wszelka cenę. Do jej wsparcia umieszczono baterie 5 dział na podniesieniu przed mostem. Osłaniane były przez kompanie San Patrico oraz batalion Tlapa. Po przeciwnej stornie mostu niszczone były resztki wozów zaopatrzeniowych. Miały one stanowić zaporę utrudniającą konfederatom atak. General Alcota, odpowiedzialny za zaopatrzenie, na widok tego marnotrawstwa kompletnie zrozpaczony nie był w stanie ruszyć się z miejsca mimo, ze sama armia od razu maszerowała dalej.
Po wymaszerowaniu całej armii, gdy konfederaci nie pojawiali się, generał Santa Anna na nowo uformował linie obrony. Szczytu mostu miała bronić 1st Light natomiast po lewej w lekkim oddaleniu, schowani w rowie œciekowym stacjonowały 3d, 4th oraz 11th. Gdy godzinę później konfederackie kolumny zaczęły zbliżać się do mostu, jeden z artylerzystów celnym ogniem podpalił pozostawione wozy, co doprowadziło do wielkiego wybuchu materiałów w nich zostawionych. To bardzo skutecznie powstrzymało chwilowo atak. Niedługo później podciągnięte zostały baterie artylerii, które od razu zaczęły się odzywać powodując duże zniszczenie po meksykańskiej stronie.
Jednoczenie nowa kolumna amerykanów pojawiła się na stoku w połowie drogi pomiędzy mostem a klasztorem. W celu odparcia tego ataku generał Santa Anna skierował tam 4th Light oraz 11th. Oba oddziały miały skierować się do hacjendy Portales i utrzymywać kontakt z oddziałami na moście. Z każda minuta walki się nasilały. Konfederaci o dziwo nie szczególnie energicznie atakowali pozycje obronne. Jednak ich artyleria miała druzgocącą przewagę. Co gorsza niedługo później przybył generał Bravo z resztami zaopatrzenia oraz z informacja, ze oddziały niedostana nic więcej, bo armia straciła wszystko w trakcie odwrotu. W ciągu kolejnej godziny, artyleria meksykańska przestała odpowiadać. Co prawda mieli jeszcze 2 sprawne działa, ale praktycznie w ogóle pocisków do nich. Także piechocie polecono oszczędzać pociski. Doprowadziło to do tego, ze konfederaci bez problemu przesunęli swoja linie bezpośrednio do brzegu mostu mogąc teraz bez problemów ostrzeliwać cala umocniona pozycje.

sharpshooter z Gwardii Galibardiego​

General Santa Anna ze sztabem oraz generałem Alcorta wycofywał się cały czas próbując zorganizować na nowo armie. Po przejściu grobli żołnierze przemieszczali się, porzucili bron i właściwie uciekali nie stanowiąc już żadnej formacji wojskowej. Na oczach generała, żołnierze zabijali jeden drugiego tylko, dlatego żeby szybciej przedostać się do przodu. Co gorsza cały czas byli naciskami przez amerykańskich dragonów, którzy nie wiadomo skąd pojawili się tutaj odcinając armie od żołnierzy na moście. W końcu, aby uratować sytuacje, ostatnia bateria artylerii została ustawiona na okolicznym wzgórzu, skierowana w wąskie przejście, gdzie toczyły się ciężkie walki. W czasie, gdy je ustawiano, konfederacki oficer z szabla w ręce rzucił się na swoim koniu do przodu. Meksykańscy żołnierze próbowali go odepchnąć, lecz zaraz obok niego pojawili się kolejni kawalerzyści rąbiąc i siekać na boki. Co prawda odważny oficer po chwili spadł z konia wielokrotnie ranny, jednak wcale to nie zmniejszyło zagazowania żołnierzy, którzy teraz chcieli pomścić swojego dowódcę. Jak już mówiłem działo się to, gdy ustawiano działa i to właśnie one po chwili się odezwały. Strzelając kartaczami, bezpośrednio w przejście zabijano bez różnicy amerykanów jak i własnych żołnierzy. Po paru minutach ostrzału, cale przejście było zawalone ciałami żołnierzy obu stron.

​

Była 4 wieczorem, gdy żołnierze zaczęli wkraczać w obręb miasta. Wieczór był szary i tylko czerwone luny i grzmoty przypominały, ze gdzieœ tam w oddali nadal toczy się œśmiertelny boj. Zresztą przyroda wyglądała na pogodzona, z tym, co następnego dnia miało się stać w Portales. Z nieba zaczynało padać, z każda minuta mocniej i mocniej. Żołnierze, chociaż bardziej pasuje określenie ludzie w mundurach nie zwracali na nic uwagi. Jak stali tak kładli się zmęczeni i zniszczeni całodziennymi walkami. General Santa Anna kierował się w stronę stolicy pozostawiając dowódców i ich oddziały samym sobie. Po tym jak został odcięty od generała Obregona, nie było możliwości ponownie przedostać się do niego. Zresztą generał nie wierzył, aby jego armia była w stanie jeszcze stawić jakikolwiek opor. Tego dnia pociski artyleryjskie konfederatów złamały opor jego dzielnych żołnierzy.
Walki z żołnierzami generała Sebastiana Obregona trwały jeszcze kolejny tydzień, lecz już w tych ostatnich dniach grudnia wiadomym było, ze opor został złamany i pozostało tylko dobić przeciwnika. W końcu w 6 stycznia dyplomata meksykański pojawił się w sztabie generała Wrighta w celu wynegocjowania zawieszenia broni. Wojna w końcu się skończyła.

front w styczniu w chwili podpisania zawieszenia broni​

Juz popelnil. Mial te 50-60k wojska i trzymal je w odwodzie posylajac pojedyncze oddzialy 10-30k. Jakby na starcie (powiedzmy w maju) wyszedls woja glowna armia to bylbym skonczony. Wojska rozciagniete ponad miare, wyniszczane chorobami. Swoja droga chyba zbyt malymi wojskami prowadzilem ta operacje. Przeciw zywemu graczowi taki numer by nie przeszedl

 

"pogoda wyglądała na pogodzona" ktoś tu się bawi w gry słów . Teraz odbudowujemy swój potencjał i przygotowujemy się na starcie z USA/odstraszamy ich od ataku? Ekonomia rozumiem żyje i ma się dobrze (jakby ekonomia CSA mogła by mieć się dobrze).

 

Zamierzasz prowadzić dalszą ekspansję, czy północny Meksyk ci wystarczy? Co z Kubą i Ameryką Środkową? Zamierzasz zrealizować coś na kształt Złotego Kręgu?

 

Uwaga w odpowiedziach umieszczone sa spoilery. Nie czytac jesli nie chcecie sobie zepsuc przyjemnosci z aara

Spoiler

Juz w tej chwili potencjal przemyslowy jest wielokrotnie (3-4?) razy wiekszy od mojego. Sam potencjal wojska jest obecnie ponad 2,5 raza wiekszy od mojego Jesli oni mnie nie tkna to ja nawet na krok nie przesune wojska w ich granice. A szkoda, bo w 2ch stanach nadal mieszkaja nasi ludzie. Zreszta jesli nie zdobede ich teraz to zdobede ich w HoI3 (za niedlugo chyba zaczne molestowac w tej sprawie jednego forumowicza )

W Richmond w 1870 mam 35 capitalistow a w calym panstwie 100-150 (o ile pamietam). Gospodarka dycha, ale jest bardzo zle. Fabryki powstaja jak glupie w hurtowych ilosciach i tak samo po chwili padaja. Co gorsza socjalisci zaczynaja sie odzywac.

Troche to bedzie spoilerem, ale Hiszpania jest w strefie Francji. probowalem pare razy testowo wypowiedziec wojne o kube. Ale zawsze bez wzgledu na to jak bardzo przechlapane miala Francja to sie przylaczaja i skupiaja na mnie. Wiec wyspy <papa> Co do meksyku to mam obecnie prawei 20BB Jelsi wypowiedzialbym im wojne powiedzmy w 1875 to znow bylbym na granicy BB i bylbym dyplomatycznie zalatwiony na kolejnych 10 lat. Zreszta te fajne surowce juz im zabralem. Poza tym nie chce ioch polnocnych prowow zeby caly czas graniczyli z USA. Niechs ie boja i modla o moja pomoc Wiec wiecej meksyku <papa> Zreszta juz przed wojna byli na granicy strefy wplywow reszty dowiecie sie z nastepnych odcinkow.

PS: blad zaraz poprawie

 

Odcinek 10A

1865-1870


​

Gospodarka

W maju 1965 roku ogłoszono powstanie nowego budżetu. Główna zmiana w nim było zmniejszenie taryf do poziomu 10% Przy opodatkowaniu wszystkich mieszkańców stawka 50% pozwalało to na utrzymanie pełnej administracji, edukacji, pensji żołnierzy oraz nawet na częściowe finansowanie dostaw dla wojska. Spokój na terenach konfederacji wpływał na rozwój przemysłu. W tym okresie powstały fabryki: nawozów (Oklahoma City i Montgomery), cementu (Nashville, Chihuahua), winiarnia (Richmond), artylerii (Chihuahua), destylarnia (Atlanta) oraz tkalnia (Atlanta, Richmond). Także linie kolejowe były rozbudowywane. Miedzy innymi do ogólnej sieci dołączono Austin, Lake Charles, Little Rock, Talahasse. Rok później połączono także Culiacan, Saltillo, Paso del Norte,

budzet w 1869 roku​

W sierpniu 1868 roku ponownie wprowadzono zmiany do budżetu. Wzrost wpływów z podatków pozwolił na zwiększenie zakupów dla wojska oraz ogólnie materiałów na rynku światowym do 50%. Ostatnia jego zmiana odbyła się rok później. Przy utrzymaniu wydatków zmniejszono taryfy do poziomu 5%. Co jednak ważniejsze, obniżono opodatkowanie dla warstw bogatych i średnich do poziomu 30%. Należy tez zwrócić uwagę na towary, jakie w tym okresie zostają wyprodukowane na rynek wewnętrzny i eksport. Pierwszeństwo maja tkaniny (243,6), oraz dawny potentat bawełna (136,8), kolejnymi były tytoń oraz zboże (oba ponad 80), ubrania (53,4), papier (42), węgiel (37,7) oraz meble, mięso hodowlane, wina, alkohole, szkło i drewno (wszystkie około 20).

Produkcja w CSA​

Przyglądnijmy się teraz nowym stanom skonfederowanym. Oczywiście należy wspomnieć, ze w obu stanach zostało wprowadzona instytucja niewolnictwa. Pierwsza decyzja rządu był rozwój infrastruktury administracyjnej, która była tam w opłakanym stanie. Rozwój tych terenów, utrzymanie tam prawa i porządku miały zapewniać 2 armie: Army of Chihuahua generała Scalesa oraz Army of Durango generała Wade Poseya. Oba regiony łącznie zamieszkiwało ok 190k mężczyzn, w większości farmerów wychowanych w katolicyzmie.
Prowincje te były pozbawione jakichkolwiek lepszych gatunkowo dróg o liniach kolejowych nie wspominając. Oba regiony znane były z produkcji zboża i hodowli bydła, ale co najważniejsze w ich górach można było natrafić na metale szlachetne oraz barwniki.

pogranicze Teksańsko-Meksykanskie oraz budowa pierwszej lini kolejowej w regionie​

Dobry stan gospodarki doprowadził do przeprowadzenia kolejnej reformy armii. Oddziały po kampanii meksykańskiej były nadwyrężone a ich sprzęt w dużej mierze zniszczony. Aby doprowadzić je do odpowiedniego stanu postanowiono utworzyć kolejnych 8 brygad kawalerii. Ta niegdysiejsza chluba południa przez ostatnie lata była formacja zapomniana. Teraz ponownie w skład każdej armii miały wchodzić 2 takie brygady. Postanowiono także wystawić 5 kolejnych brygad artylerii.

kapitan J.S.West oraz kompanie B i C kawalerii południowej w czasie ćwiczeń​

Dzięki tym zmianom armie zostały znormalizowane. Każda z nich posiadała 2 brygady kawalerii, 3 artylerii oraz 6 piechoty. Przy okazji postanowiono przeprowadzić reorganizacje strategiczne. Jak już wcześniej wspomniałem dwie armie: Army of Chihuahua (Skales) oraz Army of Durango (Posey) ochraniały północny Meksyk. Na ich prawej flance w okolicach Dallas stacjonowały tylko oddziały Rangersow, które jednak można było uważać tylko za policyjne. Z tego tez powodu planowano utworzenie nowej armii, która łączyłaby oddzielone ugrupowania. Centrum południa, pomiędzy Little Rock a Tuscaloosa pilnowały 3 armie. Były to: Army of New Orleans (Wheeler), Army of Charleston (Wise) oraz Army of Shenandoah (Barksdale). Natomiast za obronę stolicy odpowiedzialne byly: Army of Northern Virginia (Garnett) oraz Army of Tennesse (Taylora). Także tutaj oceniano, ze potrzebne będzie wsparcie jeszcze jednej armii.

nowe fortyfikacje cz.1​

Tymczasem aby wesprzeć oddzialy broniące tych kluczowych pozycji rozpoczęto wielka operacje budowy i naprawy fortów oraz linii umocnionych. Pozycje takie miały sie ciągnąć od: Little Rock (w Arkansas), po Vicksburg oraz Johnston (w Missisipi) – tutaj należy dodać, ze forty te były specjalnie skonstruowane tak aby umożliwiać zablokowanie calego ruch nad rzeka Missisipi. Centralna linie umocnień kończyły forty na Tuscaloosie (w Alabamie). Wspomnę tylko dodatkowo, ze linie rzeki Missisipi wzmocniła dodatkowo ufortyfikowana delta W New Orleans. Miala ona zabezpieczyć przed ewentualna próba zdobycia jej i zaatakowania od tej strony lini komunikacyjnych. Dalej na wschód ciągnął sie pas gór, które same w sobie stanowiły silna pozycje defensywna i nie potrzebowały wzmacniania. Linie nowych obronne kończył na wschodzie ufortyfikowany Richmond oraz Fredericksburg.

nowe fortyfikacje cz.2​

Dyplomacja konfederacka

W tamtym okresie spojrzenie konfederacji kierowało sie głownie w strone Kolumbii. Już w maju 1865 roku udalo sie nawiązać z nia przyjacielskie kontakty. Inwestycje, jakie w tym kraju przeprowadzono w przeciągu kolejnych miesięcy uzależniły go od CSA do tego stopnia, ze właściwie od stycznia 1866 roku mówiło się o strefie wpływów do jakiej został kraj wchłonięty. Oficjalnie strefa ta przyjęła nazwe Centralnej Unii Gospodarczej i pod jej przykrywka imperializm południa mial sie jeszcze bardziej rozwijać. Problemem dyplomacji tamtych dni była negatywna ocena kraju związana z wojna z Meksykiem. Była ona na tyle duza ze nie pozwalała na żaden agresywniejszy ruch. Zresztą biorąc pod uwagę wyczerpanie kraju wojna domowa, które nadal szacowano na blisko 30% nie pozwalało na zbyt energiczne prowadzenie polityki zagranicznej. W październiku tego roku proces uzależniania Kolumbii zakończono podpisaniem sojuszu militarnego. Gdy tamtejsze interesy południa zostały zabezpieczone wybrano kolejny cel, którym stala się Wenezuela. Już w czerwcu 1867 roku wzajemne stosunki były cieple podczas gdy do końca roku udało sie je wzmocnić do przyjacielskich. Tak jak w poprzednim przypadku duże inwestycje oraz ogólne zaangażowanie doprowadziły do uzależnienia także tego państwa. W maju 1868 roku oficjalnie także to państwo poszerzało strefę CUGu. Tylko wspomnę przy okazji, ze miesiąc później podpisany został sojusz militarny miedzy oboma państwami. Koniec tego roku to usilne prace dyplomatów nad poprawieniem wzajemnych stosunków z Wielka Brytania. Niestety nie wpłynęły one na podpisanie dwustronnego sojuszu.

CSA w 1870 roku - poziome kreski to tereny nowo zdobyte, te ukośne to sporne tereny w rekach innych krajów, Natomiast państwa otoczone szara linia graniczna nalezą do CUGu​

 

Odcinek 10B

1865-1870


​

Zmiany w kraju

Okres pokoju przynosił różne zmiany. Niektóre przy swoich bezapelacyjnych zaletach powodowały tez problemy. Jednym z problemów spotykanym przy próbach uprzemysłowienia państwa, stawały się ruchy społeczne. Szczególnie niebezpiecznym z punktu widzenia plantatorów (pomijając sama industrializacje, której byli niechętni), to ruchy społeczne biedoty ktore stawaly sie poważnym zagrożeniem. Niechętnie a może wręcz wrogo patrzono na ruchy socjalistyczne, które niedawno pojawiły się na południu. Miedzy innymi taka demonstracja z lutego 1865 roku w Arkansas została brutalnie stłumiona przez policje i wojsko. 3 Lata później w Missisipi dochodzi do podobnych ruchów. Niestety tutaj administracja nie ma wystarczającej odwagi i pozwala buntownikom na wiece, co tylko utwierdza ich w przekonaniu o słuszności ich postulatów.

​

Być może w formie sprzeciwu powstał w Missisipi w czerwcu ’65 roku Brick St. Gentelmen’s Club. Klub dla gentelmanów, dedykowany przyszłym interesom tej warstwy społecznej. Inna inicjatywa było wspieranie Unii. Było to pomaganie niektórym związkom zawodowych, której zamierzeniem było jednoczesne osłabianie tych bardziej zbliżonych do socjalizmu. W czerwcu 1868 roku dochodzi do problemów z zaopatrzeniem stolicy. Co prawda rząd obwiania miejscowe związki lewicowe, które w ten sposób chcą wymusić ustępstwa, jednak ogol opinii publicznej oskarża o to władze. W ciągu kolejnych dni na ulicach miasta pojawiają się barykady a ludzie wychodzą na ulice. Ogólnie sytuacja staje się coraz bardziej napięta. W końcu 25 tego miesiąca Prezydent postanawia przeprowadzić zmiany wśród swoich ministrów, maja one ułagodzić robotników.

​

Jednym z dodatkowych efektów tych ruchów była coraz większa presja ludności na zmniejszenie maksymalnego dziennego czasu pracy. Był to problem, szczególnie gdy patrzyło się na zatrudnione dzieci. Rząd postanowił zając się ta sprawa jednak silne lobby fabrykantów nie pozwoliło na wprowadzenie jakiejkolwiek ustawy.
Należy tez wspomnieć o wyborach, jakie odbyły się w kraju w lipcu 1865 roku. Prezydent brał w nich czynny udział udzielając się w debatach. Co prawda w kwestiach handlowych okazywał niezdecydowanie pomiędzy wolnym rynkiem a protekcjonizmem, ale było to spowodowane próbą nie zrażenia do siebie żadnej strony. Zdecydowanie silniej przedstawiał swoje zdanie w innych kwestiach. Wpierał na całej linii moralizm, prawo pobytu dla cudzoziemców oraz sprawy wojska. W końcu w styczniu 1866 roku ogłoszono pełne (100%) zwycięstwo Whigsow, którzy utworzyli rząd konserwatywno-reakcyjny.

​

W tym samym czasie kontynuowano w Alabamie proces tworzenia szkol przykościelnych. Parę miesięcy później przeprowadzono pierwsze reformy polityczne. Pierwszy wybór padł na system glosowania, który wprowadzał proporcjonalna reprezentacje. Kolejnym było wprowadzenie systemu glosowania jawnego, które następnie rok później zmieniono na tajne. Ostatnia reforma, która była wielka porażka bogatych plantatorów, stal się uniwersalny system glosowania, w którym glos bogacza był wart tyle samo, co biednego.

​

Wszystkie te ruchy i nowe inwestycje mówią o niesamowitej energii, jaka cechowali się ludzie południa w tamtych czasach. O tym pędzie najlepiej świadczy zdarzenie z czerwca 1867 roku, gdy to jeden z członków Państwowego Instytutu Naukowego zorganizował ekspedycje botaniczna do Dakaru. W owym czasie prowincja ta stanowiła Francuska kolonie. Niestety trudy wyprawy zmusiły czlonkow, zanim zdołano dokonać większych odkryć, do jej skrócenia. Miesiąc później dyplomacja konfederacka podpisała w Genewie Konwencje dotycząca uregulowań zasad toczenia wojen miedzy cywilizowanymi nacjami. Mimo porażki ostatniej wyprawy PIN rok później organizuje kolejna. Tym razem jest ona o wiele bardziej prestiżowa, gdyż dotyczy odnalezienia źródła Nilu. W czasie jej prowadzenia, w wyniku negocjacji dyplomatycznych z rządem Egipskim podpisano umowę w wyniku, której od marca 1869 roku naukowcy z południa mieli prawo do prowadzenia prac wykopaliskowych w Dolinie Królów.

​

Przy okazji wspominania działań PINu należy także powiedzieć więcej o rewolucji umysłowej, jaka rozpoczęła się w tamtym okresie na południu. Jednym z pierwszych jej objawów było pojawienie się w maju 1865r. muzyki romantycznej, wzorowanej na dziełach Ludwika van Beethovena. Miesiąc później kolejny ruch, zwany pozytywizmem, pojawia się Ameryce. Kierunek ten szczególnie popularny jest właśnie w kręgach PINu, gdzie nowy sposób patrzenia na naukę, szczególnie ten przedstawiony przez Sir Karla Raimunda Poppera zaczyna zdobywać coraz większą popularność. Odbywa się to jednocześnie z pojawieniem się wczesnych egzystencjalistów, którzy z kolei w swojej analizie skupiają się na historii pojedynczych jednostek (co stanowi zdecydowane novum). Pod koniec 1867 roku pojawiają się tutaj kolejne kierunki: funkcjonalizm oraz empiryzm.
W marcu 1869 roku zakończono prace nad poznaniem i okresleniem nacjonalizmu i imperializmu. Był to nowy nurt w filozofii, którego celem było wyolbrzymianie różnic, pomiędzy narodami, krajami czy tez rasami. Ruch ten bardzo dobrze wpasowywał się w imperialna politykę wielkich rządów (a także samego CSA) dając pretekst do dalszych walk. Jego rozwinięciem zajmował się Phi Kappa w Southern University Preparatory School w Alabamie, który to uważał, ze mieszkańcy południa, stanowią szczególną nacje. Trzeba przyznać, ze jego prace z każdym rokiem zyskiwały coraz większy rozgłos.

 

Odcinek 11A
1870-75


​

Dyplomacja
Okres kolejnych 5 lat był bardzo wymagający dla konfederackiej dyplomacji. Zamiast okresu odpoczynku po ciężkich negocjacjach z potęgami europejskimi, czy tez USA oraz w sprawie CUGu, Prezydent przedstawiał kolejne cele. Pierwszy z nich był tak oczywisty, ze az dziwne ze nikomu wcześniej nie przyszedł do głowy. Chodziło bowiem o Meksyk oraz bardzo negatywne postrzeganie obecnie konfederacji w nim. Już przed wojna państwo to było blisko CUGu jednak postanowiono wcześniej przejąć kluczowe kopalnie na północy. Obecnie, przy kończącym sie zawieszeniu broni należało zadbać o poprawienie relacji i dokończenie podpisywania zawieszonych omów. Nie był to jedyny cel polityczny. Drugim stała się Nikaragua.

dzialania dyplomatyczne w maju '74​

Już w październiku 1870 roku wzajemne stosunki poprawiły się. Był to jednak dopiero początek agresywniejszej polityki. Jeszcze przed końcem roku 28 grudnia szereg nowych omów i inwestycji powoduje, ze oba państwa określają wzajemne stosunki jako przyjacielskie. Okres kolejnych miesięcy wspierania tamtejszego rządu doprowadza do podpisania w końcu 15 kwietnia przyłączenia się Nikaragui do CUGu. W maju następnego roku umowę ta wspiera ogłoszenie przyłączenia się tego państwa do sojuszu z CSA. Nie jest to koniec dobrych wiadomości, gdyż 20 czerwca, w czasie gdy obopólne zawieszenie broni wygasło udaje się wyraźnie poprawić relacje z Meksykiem. Nie dosc tego tego samego dnia podpisano przyłączenie się tego państwa do Centralnej Unii Gospodarczej.

kobiety "wałczą" o swoje prawa​

W końcu kolejny rok dal uspokojenie polityki zagranicznej. Państwowi urzędnicy skupili sie na umocnieniu wpływów państwa we wszystkich krajach Unii. Dopiero 27 lutego 1873 roku swiat obiegła zaskakująca wiadomość, ze w Londynie podpisano kolejna umowę militarna dzięki której wojska konfederacji miały prawo przebywać na terytoriach brytyjskich w Ameryce. Miesiąc pozniej ogłoszono poprawę relacji z Costa Rica a także zawarcie miedzy tymi państwami sojuszu wojskowego. Druga polowa roku to zdecydowana zmiana kierunku zainteresowania dyplomacji.

​

Konfederacja coraz cieplejszym okiem spoglądała na próby sformowania państwa Niemieckiego. Dlatego tez natychmiast wysłano swoich przedstawicieli do Niemieckiej Federacji Północnej. Wzajemne kontakty były o tyle łatwiejsze do przeprowadzenia, ze konfederacja pamiętała o poważnej pożyczce jaka Bank Pruski przekazał w czasie trwania wojny secesyjnej. Teraz państwo postanowiło właściwie podziękować za to wsparcie. W maju 1874 roku oficjalnie ogłoszono przyłączenie się Costa Rica do Uni. Kolejne miesiące zajęło poszerzanie wpływów w tych dwóch państwach.Przy okazji należy wspomnieć o zdarzeniu z października 1873 roku. Na początku tego miesiąca doszło do napięcia we wzajemnych stosunkach pomiędzy USA i Wielka Brytania. Okazało sie, ze amerykanie, uważając ze znajdują się na własnych wodach terytorialnych, zatrzymali okręt brytyjski który partolowal nadgraniczne wody. Żadne z państw nie chciało ustąpić co doprowadziło do wybuchu 16 tego miesiąca wojny. Był to kluczowy moment dla konfederacji, co prawda nie była zobowiązania żadnymi sojuszami do wspierania Brytyjczyków, ale była to dobra okoliczność do interwencji. Mimo wszystko sytuacja nie była taka oczywista. Prezydent byl swiadom, ze w wypadku zwycięstwa Brytyjczyków nic ich nie zatrzyma przed kolejnymi żądaniami względem południa. Utwierdziło go w tym przekonaniu brak ochoty do zawiązania prawdziwego sojuszu z jego państwem. Z drugiej strony, przy dłuższej wojnie i osłabieniu amerykanów możliwe było odzyskanie 2 stanów południa pozostających w Unii. W końcu postanowiono przyjąć postawe wyczekującą i przy ewentualnej okazji wysunąć własne żądania.

​

Ewenty
Nie rozpisując się zbyt dużo wspomnę tylko ze 1 czerwca 1870 roku rozpoczęły sie kolejne wybory. Prezydent utrzymywał ten sam kierunek wypowiedzi jak na poprzednich. Tak jak i poprzednio ponownie wygrała partia Whigsow, ale tym razem zdobyla zaledwie 77% głosów. Kolejna była partia populistów (prawei 13%) reszta podzieliły sie równo reakcjoniści, socjaliści oraz demokraci. W marcu 1870 roku wybucha pandemia Hiszpańskiej gorączki. Próby walki z nia kosztują państwo 5k funtów. 3 miesiące pozniej w Richmond na skrzyżowaniu Main Road z 3rd Street doszło do pierwszego marszu sufrażystek. Kobiety te spowodowały rozbawienie okolicznych mężczyzn domagając się tych samych praw wyborczych. Niecały miesiąc pozneij ta sama organizacja robi marsz w kolejnej sprawie. Tym razem chodzi lo fakt, ze zamężna kobieta nie posiada żadnej ochrony prawnej.

​

Wchodząc w związek wszystko stawalo sie własnością męża. Nadmienię tylko ze protest ten zebrał nadspodziewanie dużo fanów. Choc zapewne u części z nich spowodowane było to chęcią oglądnięcia pięknych pan. W grudniu tego roku zaczęły pojawiać się pierwsze objawy spowolnienia gospodarki. Karolinie Północnej zaczęły nagle upadać fabryki i pomniejsze manufaktury. Co gorsza brak pracy powodował wzrost przestępczości. Lokalni urzędnicy zaproponowali wprowadzenie dofinansowania prze państwo dla osob bezrobotnych.

​

Pod koniec lutego 1871 dochodzi do rozbicia się znanego już nam związku kobiet na rzecz równouprawnienia. Bardziej konserwatywni mieszkańcy skwitowali to prostym: „a nie mowilem, kobiety przecież sa niezdolne do organizowania” Państwo o dziwo wspierało to rozdrobnienie organizacji bojąc się zbyt szybkiego rozwoju ruchu.

​

Miesiąc pozneij PIN kosztem 2k funtow wznowiono poszukiwania źródeł Nilu. Kolejne dwa lata nie przynoszą jednak rozstrzygnięcia w tej kwestii. Należy wspomnieć, ze po okresie zastoju, energie w tym czasie odzyskuje ruch kobiecy. Coraz więcej z nich protestowalo w coraz większej liczbie miast.

​

W lutym 1874 roku dochodzi do ponownego wybuchu pandemii. Tym razem jej stłumienie kosztuje 6k funtów. 25 czerwca tego roku wybucha wielki strajk w jednej z fabryk maszyn. Przedstawiciele władzy nie zdecydowali sie na jego stłumienie silą, ale za to wytłumili cale zdarzenie, także w prasie nie ukazała się o tym ani jedna wiadomość.

​

 

Odcinek 11B

1870-75


​

Kanał panamski
Pomysł budowy kanału w Panamie sięga już XVI wieku, gdy Hiszpańskie statki ze zlotem m in z Peru i Equadoru musiały opływać cala Amerykę południową, aby dotrzeć do Europy. Już 1524 roku zasugerowano Charlesowi V wybudowanie takiego kanału gdzieś na terenie Panamy. Stworzenie planów zostało zlecone już w 1529 roku, jednak ciągłe wojny z Europie doprowadziły do zawieszenia projektu. Podobna sytuacja powtórzyła się także w 1534 roku. Kolejne wieki przyniosły projektowi zapomnienie. Dopiero na początku XIX wieku pomysł odżył w postaci książki Niemieckiego naukowca Alexander von Humboldta. Projekt wznowiono dzięki temu w roku 1819 jednak na obecnym etapie Hiszpania była już zbyt słaba, aby tego dokonać.

​

Impuls do działania przyniosło odkrycie złota w Kalifornii. Jego szybkie przeslanie byłoby w interesie Ameryki. Pomiędzy 1850-1860 utworzono parę kompanii, których zadaniem było uzyskanie koncesji na jego budowę. Jednak żadna z nich nie osiągnęła większego wyniku. W końcu w 1860 roku Ferdinand Mariede Lesseps na czele narodowej kompanii zdecydował się na rozpoczęcie budowy. Brak opracowań geologicznych i hydrologicznych spowodowal, ze czas tylko marnotrawiono, gdyż każdy kolejny wykop był chwile później zalewany. Nie dość tego kompania była nieprzygotowana organizacyjnie. Ataki malarii, żółtej febry kosztowały życie tysięcy pracowników. Moskity oraz ataki wektorów powodowały jeszcze większe straty. Wszystko to spowodowało ze po 3 latach budowa została zawieszona. Wznowiono ja rok później przez Compagnie Nouvelle du Canal de Panama. Od innej strony zabrano się za budowę. Stworzono miedzy innymi linie kolejowa ułatwiająca zaopatrzenie obozów a także zwiększono ilość pracowników i zastosowano służby zaopatrzeniowych, medyczne itp. Zdecydowanie wpłynęło na rozwój prac jednak w końcu okazało się, ze także ta kompania poniosła klęskę.

​

Reporter „Herald Tribune” S. W. Plume pisał:
“Często siedząc późno w nocy na werandzie, można było zobaczyć, jak kobieta mieszkająca opodal w domu z niewypalanej cegły, wynajmująca pokoje dwom lub trzem pracownikom zatrudnionym przy budowie kanału, wychodzi z domu i rozgląda się ostrożnie. Potem wraca do domu i wychodzi jeszcze raz, ciągnąc coś za sobą przez próg, przez wąski chodnik i porzuca to na zakurzonej ulicy. Kobieta wraca do domu i już nic, poza falami przypływu, nie zakłóca ciszy nocnej [...]. Robi się nieco jaśniej. Sęp siedzący na dachu katedry leniwie zlatuje i siada na kształcie leżącym na ulicy. Zarysy stają się lepiej widoczne. Podchodzimy, płosząc ptaka, który wraca na swój posterunek na wieży. W półmroku szybko rodzącego się tropikalnego dnia stoimy nad kimś, kto jeszcze wczoraj był człowiekiem, a miesiąc temu pełen optymizmu i nadziei wypływał z portu Le Havre. Dziś jest już tylko martwą ofiarą żółtej febry.(…) Ciągle to samo – grzebać, grzebać, grzebać, dwa, trzy lub cztery pociągi dziennie pełne zwłok. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie widziałem. Umierali wszyscy – biali, czarni, bez różnicy”

​

W końcu w roku 1865 inicjatywę przejęła konfederacja. Co prawda państwo nie było uzależnione od tego projektu, jednak uznano, ze tak strategiczny punkt lepiej samemu kontrolować niż pozwolić na to sąsiadowi z Północy. Sama myśl, ze mógłby on swoje floty przerzucać dowoli pomiędzy oboma oceanami przerażała admiralicje. Dlatego tez w porozumieniu z generalicja stworzono państwowa spółkę odpowiedzialna za wykonanie inwestycji, która nadzorować miał major George Washington Goethals z Korpusu Inżynierów Armii. Podszedł on do całego zadania w sposób wojskowy. Zaplanował prace w najdrobniejszych szczegółach na najcięższy odcinek posyłając własne oddziały wojskowe. Specjalnie na jego zlecenie Marion Power Shovel Company wyprodukowała ponad 100 ogromnych koparek przetransportowanych pozniej przez marynarkę na teren Panamy. Mimo to praca byla niewyobrażanie ciężka i nużąca.

​

Mimo działania korpusu sanitarnego śmiertelność na budowie była ogromna, co tylko zwiększało koszty. Co gorsza budowniczy caly czas natrafiali na nowe trudności. Na szczęście z każdym kolejnym rokiem przybywało na budowie nowoczesnych maszyn takich jak kruszarki, betoniarki, koparki do prac podwodnych czy tez do wiercenia. W końcu po 10 latach ciężkich prac 7 września 1870 roku oficjalnie, podczas wielkiej uroczystosci, na ktora zaproszono przedstawicieli najwiekszych panstw, otwarto kanał. Przy okazji nalezy nadmienić, ze w wyniku podpisanej z Columbia umowy, prowincja Balboa razem z samym kanałem stawała sie własnością konfederacji – powiększając tym samym liczbę stanów niewolniczych. Oczywiście otwarcie inwestycji nie oznaczało zakończenia na niej prac budowlanych. Ciężkie warunki oraz nowe technologie powodowały potrzebę ciągłych zmian chocby w celu wprowadzenia nowych silników elektrycznych, czy tez projektu wielkiej tamy-rezerwuaru potrzebnej wody (wybudowanego w 1930 roku). Poza tym generalicja świadoma ważności tego punktu postanowiła szczególnie dbać o jego poziom obronności, fortyfikując cala okolice tak z ladu jak I morza.

​

 

Odcinek 11C

1870-75


​

Ekonomia
Okres kolejnej pięciolatki to szczególnie wzmożony rozwój infrastruktury kolejowej. Już w marcu 1870 przyłączono do linii Morelos a miesiąc pozniej Monclova, Paso del Norte, Chihuahua Culiascan oraz Saltillo. W połowie następnego roku dołączyły do nich Lokoja i Makurdi. Pod koniec 1874 roku budowę zakończono w Awka, Calabar i Warri. Udalo sie także zakończyć prace nad umocnieniami w Tuscaloosie oraz Fredericksburgu. W sierpniu 1873 roku powstaje kolejna wielka fabryka ubran w Balboa a z końcem roku fabryka cementu w Richmond. W tym samym okresie zaczęła powstawać kolejna armia. Jej poszczególne brygady kierowały sie do Montgomery, które miało być punktem zbornym. Nie da się jednak ukryć, ze okres ten był wielkim spowolnieniem gospodarki. Po pierwszych latach powojennych, które stanowiły wielki bum, gospodarka zaczyna zlapac zadyszkę. Szczególnie ucierpieli na tym kapitaliści, którzy przez nietrafione inwestycje potracili wiele majątków. Efektem kryzysu było także zmniejszenie wydatków na wojsko do 35%

​

Mimo wszystko należy wspomnieć, ze państwo uzyskało pewien poziom uprzemysłowienia. Szczególnie brylowało tutaj Richmond, w którym znajdowały sie 4 wielkie ośrodki przemysłowe. Były to: tkalnia, drukarnia, fabryka alkoholi oraz wielka stocznia. Kolejna była Virginia która właśnie budowała (po winie, ubraniach i ladunkach wybuchowych) czwarta fabrykę (miała produkować puszkowane jedzenie) oraz Tennesse specjalizująca się w produkcji wina i innych alkoholi oraz dużej cementowni. Także w pozostałych prowincjach produkowano towary, jednak ich procentowy udział w rynku był już dużo mniejszy. Przy okazji należy wspomnieć o hitach eksportowych do jakich nalezaly bawelna (92,7) tyton (60,77) oraz tkaniny (35). Niestety zyski z ich sprzedarzy szly głównie na wykupywanie na rynku światowym towarów rzadkich na południu. Należały do nich głównie owoce (80), drewno (79) oraz ryby (43).

​

Ciag dalszy rewolucji umysłowej
Już w kwietniu 1870 roku kończą się prace nad studiowaniem chemii nieorganicznej. Było to epokowe wydarzenie i doprowadziło do kolejnych studiów nad nitrogliceryna (odkryta w sierpniu) oraz nawozami (czerwiec). Dwa lata później kolejne odkrycie pozwala na wykorzystanie kauczuku do produkcji elementów gumowych.

​

Jeszcze w tym samym roku udaje się także zakończyć prace nad chemicznym tworzeniem miazgi z drzewa co pomaga w produkcji papieru. Znajomość procesu fermentacji pozwala na zwiększenie produkcji alkoholi.

​

Już w 1871 roku powstaje pierwszy projekt karabinu maszynowego, który drastycznie zwiększa sile obronna żołnierzy. Rok później opracowane zostaje pojecie części zamiennych oraz ich produkcji a także szczegóły precyzyjnej obróbki materiału. Te ostatnie w 1873 roku wpływają na powstanie obrabiarek, mogących produkować ustandaryzowane części.

​

Przy okazji należy wspomnieć o firmie Whitney&Colt która w tym samym czasie także prowadziła prace nad standaryzacja swoich wyrobów, co doprowadziło do zmniejszenia ich kosztów i ułatwienia naprawy. Prace nad nacjonalizmem wpłynęły na powstanie w tym okresie takich myśli jak separatyzm czy tez pragmatyzm.

​

A także powstanie pojęcia Manifest Przeznaczenia, które mówiło o tym, ze południowcy maja szczególne miejsce w boskich planach . Ich zadaniem powinno być rozprzestrzenianie kultury na świecie, który jak widać bardzo zagubił się w ostatnich latach. Okres po 1870 roku był czasem wielkiego kolonializmu. Wpłynęło to także na opracowania filozoficzne na jego temat jakie przeprowadzano na południu. Doprowadziły one jeszcze w 1871 roku do powstania takich pojęć jak tendencyjna wielokulturowość mówiąca o tym ze w jednym narodzie może być wiele kultur, jednak nie wszystkie będą pasować oraz Misja Cywilizacyjna po części będąca rozwinięciem manifestu. Mowiala ona, ze wszystkie niecywilizowane narody powinno sie choćby sila zmusić do dogonienia i zaakceptowania zachodniego stylu życia.

​

 

Odcinek 11D

1870-75


​

Ekspedycja karna nowa forma imperializmu
To chyba jest dobry moment żeby napisać o niewspominanym wcześniej dyplomatycznym zatargu z 1870 roku. Otóż przy okazji konwencji Genewskiej pojawiła się skarga władcy Sokoto który narzekał, ze jego rodacy w jednym z państw ameryki (chodziło o CSA) cały czas sa niewolnikami mimo ze na całym świecie jest to już niedozwolone. Dyplomata ten miał nadzieje, ze państwa zachodnie wymusza na południu rezygnacje z niewolnictwa czy to dyplomatycznie czy tez siłowo. Rachuby jednak mocno go zawiodły. Żadne z państwo nie chciało ryzykować zatargu z Królem Bawełny z tak blachego powodu. Jedynym państwem które potraktowało sprawę serio była sama Konfederacja. Prezydent w przemówieniu w senacie ogłosił, ze skoro władca tak bardzo martwi sie o swoich pobratymców to może ich sam odwiedzi. Kolejne miesiące zajęło opracowywanie planów wyprawy, która miała być największą a właściwie najdalsza wykonana przez armie południa. Admiral Harry Rawson 53 letni dowódca pierwszej eskadry CSNavy na Karaibach został mianowany 23 kwietnia dowódca ekspedycji karnej przeciw Królowi Sokoto. Jego misja miała także drugi cel zaatakowanie i zniszczenie władcy Beninu, który odmówił Konfederacji wsparcia w działaniach wojennych. 1 czerwca marynarka wojenna wpłynęła do zatoki Lagos, blokując port o tej samej nazwie. Zanim miejscowy władca zdołał zorientować się w sytuacji z okrętów na lad zaczęli być przetransportowywani żołnierze z 1szej brygady Marines wchodzącej w skład sil inwazyjnych.

kapral John Mackie na chwile przed zejściem do lodzi desantowej​

Miasto stanowiące wyspę otoczona od strony lądu jeziorami i rzekami, ze względu na swoje warunki geograficzne i obronne stanowiło świetna bazę wypadowa dla całej akcji. Nowym przedstawicielem wladzy konfederackiej w tym porcie został konsul William McCorskry, który wiele lat później zostanie gubernatorem. Po tak szybko przeprowadzonej inwazji, główna cześć armii mogla spokojnie wylądować w porcie. Jako ze nie posiadał on wystarczającej infrastruktury dla 25 tysiecy żołnierzy od razu z marszu zostali oni wysłani do przodu. Armie podzielono na 2 oddzielne grupy. Pierwsza ”Sapoba” miała kierować się na północ w kierunku posiadłości władcy Sokoto, natomiast druga „Gwato” kierować w stronę królestwa Beninu. Zajmijmy się wpierw ta druga. Jako ze była to karna ekspedycja, majaca na celu zastraszenie miejscowych władców, nie przejmowano sie losem ludności miejscowej. Kazda napotkana wioskę czy tez miasto palono, a jej mieszkancow jako niewolników odsyłano do portu. Po 10 dniach ciągłych walk udalo sie temu oddziałowi dotrzeć do miasta Benin. Słabość przeciwników nie dawała im zadnych szans oporu. Już następnego dnia, oddziały amerykanskie rzuciły się ulicami miasta paląc i mordując wszystko i wszystkich. Grabieże były zaplanowane i ćwiczone, żołnierze poruszając sie w małych grupach mieli wykrywać co ciekawsze zabytki i pałace grabiąc je aby towar pozneij zlicytować (co miało pokryc czesc kosztów ekspedycji). Domy, obiekty sakralne były z cala świadomością podpalane i niszczone. Na trzeci dzień pożary rozprzestrzeniają się na duza cześć miasta. Admiralicja w tym czasie segregowała lupy, dzieląc je na te które należało wysłać do Richmond i te przeznaczone bezpośrednio do sprzedaży. Król Oba został złapany miesiąc pozniej w jednej z okolicznych wiosek. Zostal on zatrzymany i wysłany jako wiezień na jedna z wysp zatoki meksykańskiej. Samo miasto rozpoczęto odbudowywać, zgodnie z moda europejska jako stolice przyszłej kolonii a być może stanu.

​

W tym samym czasie drugi oddział „Sapoba” kierował się caly czas na północ do prowincji Makurdi. Jednak z każdym kolejnym kilometrem wyprawa stawała się coraz bardziej uciążliwa. Potężne lasy strefy równikowej bardzo utrudniały poruszanie się. W końcu okazało się, ze tylko przebywanie w pobliżu rzek daje szanse na poruszanie się do celu. General F. Lugard dowodzący wyprawa do Kalifatu Sokoto wezwał na pomoc pozostałe na wybrzeżu oddziały które, świadome poprzednich doświadczeń rzekami dotarły do głównej armii. Dowodzenie w tym czasie przejął general Wise, który planował szybkie wkroczenie do stolicy państwa. Sultan Muhammadu Attahiru I organizował w międzyczasie obronę stolicy, co doprowadziło do największej bitwy tamtej wyprawy. Naprzeciw 25 tysiecy żołnierzy konfederackich (w samej bitwie mogla wziasc udział ledwie polowa z nich) stanęło 23 tysiące wojowników. Sama bitwa nie trwała długo, zajęte przez konfederatów okoliczne wzgórza staly sie grobem dla wojowników Sokoto. Szczególnie przydatna okazała się nowa bron – karabin maszynowy. Potrafiła ona w chwile wybić cale kompanie przeciwników. Pod koniec dnia bitwa była skończona i można było podliczyć straty. Południowców zginęło w tej bitwie 806 podczas gry afrykańczyków prawie 15 tysięcy. Stolica była zdobyta, ale nie oznaczało to jeszcze wygranej wojny.

​

Przeciwnik wycofał swoja armie w glab kraju spodziewając się ze przeciwnik zmuszony w końcu będzie przez choroby i brak zaopatrzenia do wycofania się. W tym momencie swoja taktykę zmienił także general Wise. Zamiast ścigać przeciwnika, rozpoczął w celu zakonczenia wojny negocjacje z pozostałymi miejscowymi władcami. W ich wyniku w Sokoto wybrany został nowy kalif Muhammadu Attahiru II, który to następnie podpisal porozumienie pokojowe z generalem przekazując mu w panowanie region Benue (w którego skład wchodzi Makudi). W zamian armia konfederacka zobowiązywała sie, kontynuować działania w celu zniszczenia resztki armii bylego sułtana. Zmusiło to poludniowcow do ciaglego patrolowania pogranicza w obawie przed atakami regionalnych plemion.

​

Era kolonializmu
Po udanej ekspedycji, konfederacja uzyskała nieplanowany przyczółek do kolonizacji. Szczególnie plantatorzy zainteresowani byli powiększeniem tej strefy, która dawałaby „darmowy” dostęp do taniej sily niewolniczej. Najważniejszym na razie było umocnienie się na zdobytych terenach. Dlatego tez armia, która początkowo miała wrócić na kontynent, pozostała w Afryce. Już w październiku 1871 roku rozpoczęto proces kolonizowanie rejonu Warri. Zdecydowano sie tutaj na ciekawy zabieg. Początkowe dwa regiony stawaly sie pełnoprawnymi prowincjami konfederackimi, ich mieszkańcy dostawali pełne prawa np. sadowe. Natomiast pozostałe tereny, które zaczęto kolonizować tylko chroniły ludzi pozostawiając duza czesc władzy i administracji w rekach miejscowych wodzów. Co zaskakujące początki działalności kolonii były bardzo słabe. Handel okazal się bardzo przeciętny a wydobywane surowce niewystarczające. Powodem tego były wojny plemienne w regionie które skutecznie odciągały ludzi od ich zadań. Niestety z części zdobyczy należało sie wycofać. Gubernator McCoskry zmuszony był wezwać amerykanów do wycofania się do miasta Lagos, gdyż poza nim nie był w stanie zapewnić im bezpieczeństwa. Także zyski ze sprzedaży niewolników były dużo mniejsze. Ostatnie wojny spowodowały prawie kompletne wyludnienie regionu.

​

W końcu ambasador zmuszony był do zakazania wyłapywania mieszkancow w celach niewolniczych. Decyzja ta dopiero z czasem przyniosło rozwój kolonii. Trzeba przyznać, ze w tym czasie administracja działała dwutorowo. Gubernator dbal o samo bezpieczeństwo amerykanów oraz o rozwój handlu podczas gry misjonarze odpowiedzialni byli za nauczanie i zmienianie (cywilizowanie) tubylców. Ponad rok trwało zorganizowanie pierwszej kolonii, dopiero 14 listopada 1872 roku gubernator mógł zameldować przedstawicielowi rządu, ze misja została zakończona. Miejscowi władcy zostali na tyle uspokojeni, ze napady stawały sie coraz rzadsze.
Co ciekawe czesc z nich zauważyła ten spokój, w regionie dotychczas nawiedzanym przez wszelkiej maści bandy i coraz bardziej zadowolona była z nowej władzy, która nie mieszała się w ich wewnętrzne sprawy. Kolejnym kierunkiem ekspansji był opuszczony parę miesięcy wcześniej Benin. Niestety administracja nie była w stanie utrzymać tych terenów co skrzętnie wykorzystali Anglicy zakładając mala kolonie na terenie samego miasta Lagos. Konfederacja chcac odciąć rywala od najlepszych terenów postanowiła przyspieszyć rozwój kolonii w tym regionie. W grudniu 1873 roku ostatecznie zabezpieczono pozycje na zachodzie. Brytyjczycy aby dalej się rozwijać musieli zaatakować kalifat Sokoto, co było administracji na rękę. Kolejnym celem ekspedycji był Kamerun Północny a także Południowy. Ciężkie walki toczyli południowcy szczególnie w tym pierwszym regionie. Tutejsi dumni władcy stawiali potężny opór nowej władzy i mimo ze nie byli w stanie wygrać, to skutecznie opóźniali kolonizowanie.

​

Pod koniec 1874 roku udaje się utworzyć pierwsza linie kolejowa Bonny-Awka-Makurdi . Skutecznie wpłynęła ona na rozwój kolonii i transport dóbr do portów. W tym czasie powstaje także punkt handlowy w okolicy Duala w delcie rzeki Kamerun. Ich przedstawiciele rozpoczęli wykupywanie dużych połaci terenu od miejscowych wodzów przeznaczając je na nowe plantacje. Okazało sie, ze to czego nie można było dokonać siłowo, uzyskano za sprawa pieniędzy. Wojowniczy wodzowie, gdy ich odpowiednio opłacono stawali sie o dziwo bardzo potulni. W następnych latach planowano, już po utworzeniu pełnoprawnej kolonii, budowę dwóch linii kolejowych łączących region z portem w Duali. Ale to już były plany na następne lata.


PS: trochę krzywo patrze sie na kolonizowanie przez CSA afryki. Według mnie jest to kompletnie nierealne, biorąc pod uwage ile możliwości mieli w Ameryce Centralnej. Niestety sama rozgrywka bez tego bylaby niemożliwa. Konfederacja jest bardzo słaba i bez koloni nie jest w stanie w ogole nawiązać walki z północnym sąsiadem.

 

Odcinek 12A


​

Historia budowy pierwszej konfederackiej linii transkontynentalnej

W 1863 roku prezydent Davies, mimo kryzysów targających jego krajem toczącym śmiertelna wojnę domowa, postanawia stworzyć epokowe dzieło. Jest nim budowa pierwszej konfederackiej linii transkontynentalnej, która z Richmond i Charlotte, przed góry kierowałaby sie w stronę Knoxville, Nashville, Little Rock, Dallas i dalej na południe az do wybrzeża oceanu spokojnego. Poza samym prestiżem linia ta miała dac jeszcze jedna wazna rzecz. Obecna wojna powoli kończyła się dając południu zwycięstwo. Jednak każdy wiedział, ze Ameryka nie pozwoli na istnienie CSA i nawet po porażce będzie szykować się do odzyskania tych terenów. Projekt nowej linii miał zapewnić Konfederatom łatwy i szybki sposób przemieszczania się wzdłuż linii frontu. Mialo to także spowodować szybszy rozwój terenów centralnej i zachodniej ameryki, które były wyraźnie słabsze niż stany na wybrzeżu wschodnim. Aby tego dokonać postanowiono jeszcze bardziej utrudnić sprawę i rozpocząć budowę z Dallas w Teksasie. Zmuszając tym samym do wytworzenia się tam przemysłu potrzebnego kolei.
8 stycznia 1863 roku w małym mieście Dallas, którego populacja nigdy nie przekroczyła tysiąca, przeprowadzono uroczystość otwarcia budowy. Na kuriozum zakrawa fakt, ze temu epokowemu dziełu początek dalo 4 raczej sprzedawców niż biznesmenów z Teksasu.

​

Co prawda państwo gwarantowało ciągły dopływ funduszy, jednak aby dokonać przelewu, szefowie linii musieli wykazać się wybudowaniem pierwszych 200 mil trasy. Był to o tyle problemem, ze w teksasie brakowało kompletnie wszystkiego. Nie było żadnego przemysłu, w którym można było produkować potrzebne narzędzia. Największymi ośrodkami były zwykle kuźnie, gdzie najczęściej naprawiano zepsuty sprzęt. Dlatego tez na początku wszystko należało sprowadzać ze wschodu, lokomotywy, stal, narzędzia czy tez ludzie wszystko na statkach całymi miesiącami podróżowało na zachód. Kompania potrzebowała natychmiastowego wsparcia finansowego, wiec aby tego dokonać postanowiono połączyć Dallas z El Paso o co bardzo zabiegał rząd meksykański. Niestety wybór ten miał poważne następstwa. Już po przekroczeniu rzeki Pacos tory wkraczały na górzysty teren. Już samo dotarcie do Fort Stockton stanowiło potwornie trudny zadanie, a przecież od niego do El Paso pozostawało nadal 300 mil.

Theodore Dehone Judah​

Jednak budowniczy mieli jeden poważny atut w postaci Theodore Dehone Judaha, który odpowiedzialny był za ta czesc trasy. Uważał on, w przeciwieństwie do oceny inżynierów, ze pociągi sa w stanie wspinać się na o wiele większe wysokości niż muł czy człowiek, wystarczy tylko stworzyć dla niego odpowiednia trasę. Przebywając pare miesięcy na tym górzystym terenie stworzył w końcu projekt, który wymagał blsko 50 mostów oraz prawie 20 tuneli, co było niewyobrażalna dotychczas ilością. Jednak sam plan nie wystarczy, potrzeba ludzi, narzędzi a przede wszystkim ładunków wybuchowych. Aby budowa otrzymywała tempo, na jej kierownika wybrano James Harvey Strobridga, który znany był z tego ze po terenie budowy poruszal sie z wielka palka, która karał każdy możliwy opór. Wydawało się, ze nie ma możliwości żeby znaleźć odpowiednich pracowników, jednak tacy dosyć szybko sami sie zgłaszali. Nie kierowala nimi jednak chęć budowy największej linii kolejowej na świecie, a gorączka złota jaka panowała w tym czasie w Kalifornii.

​

Dlatego tez setkami przybywali na teren budowy i gdy tylko odłożyli wystarczającą sume pieniędzy setkami odchodzili. Powodowało to poważne problemy i przestoje na budowie. W końcu na początku 1864 roku nagle sytuacja była uratowana, dzięki zalewowi imigrantów z Chin. Mimo początkowych obiekcji Strobridga szybko okazało sie, ze pracują oni ciężej i szybciej za mniejsze pieniądze niż Europejczycy. Poza tym było ich wystarczająco aby nie obawiać się dużej śmiertelności wśród nich. W końcu w czasie lata 1865 roku udaje się budowniczym ukończyć pierwsza cześć linii Dallas-El Paso powodując napływ funduszy tak z Meksyku jak i własnego rządu. Wojna już była dawno skończona, rany się zabliźniały i można było przeznaczyć znacznie większe pieniądze na inwestycje. Także więcej kompani zapragnęło wziąć udział w tym wyścigu. W końcu państwo oferowało wielkie połacie terenu za wybudowanie każdych kolejnych 100 mil trasy.

William Emery Merrill​

Dlatego tez w 1866 roku powstał nowy projekt kierowany przez porucznika William Emery Merrill z Korpusu Inżynierów Armii. Postanowił on razem z udziałowcami wybudować linie kolejowa z Fort Worth, znajdującego sie 40 min na zachód od Dallas do Oklahoma City, ktore stanowiło ważny w planach armii punkt strategiczny. Dzieki wojskowej organizacji Armii Merrilla, jak zwano to przedsięwzięcie, praca poruszała sie szybko. Jednak kazda mila powodowała wzrost kłopotów. Szczególnym problemem bylo pijaństwo, hazard, kobiety i bijatyki do jakich dochodziło. Powodowało to ciagla utratę sil ludzkich, których jak każda kompania w tamtym czasie bylo zawsze za malo. Oczywiście zaraz za hazardem pojawiali sie w okolicy uzbrojeni bandyci szukający okazji do awantury I szybkiego zarobku.

​

Aby nie rozprzestrzeniać tego chaosu został zatrudniony Jack Kaseman zwany jako Cossack. Na każdego robotnika zmarłego w wypadku przypadało 4 zabitych, zmniejszenie tego procentu bylo właśnie jego zadaniem. A fakt, ze sam byl brutalnym, skorym do awantury mężczyzna, powodował ze idealnie nadawał sie do tej roboty. Uzbroił on 200 spośród robotników I na ich czele zaczął zaprowadzać porządek. Jednak byl to mało znaczący problem w porównaniu z tym do czego zbliżano sie z każda mila wybudowanej na północ linii kolejowej. Krikowie, Szejenowie, Kiowa i inni mieli sprowadzić na wielu budowniczych bolesna śmierć.

PS: z okazji nadchodzących swiat taki mały, drobny, niepozorny odcinek mający "bardzo duzo" wspólnego z prawdziwa rozgrywka

 

Casa! jak śmiesz kraść mi czytelników wydając odcinek w tym samym czasie co ja! A tak na serio to jak zwykle świetnie, kurdę, na prawdę potrafisz oddać klimat CSA, świetny odcinek.

 

Dzieki. 60% tego aara to umiejętne wyszukiwanie w google

Ale inna sprawa, ze naprawdę dobrze mi sie pisze z V2. Nieporównywalnie lepiej niz w CK2.

 

Odcinek 12B


​

Historia budowy pierwszej konfederackiej linii transkontynentalnej c.d.

Budowa trasy do Oklahoma City trwała ponad 2 lata. Dwa długie lata ciągłego bronienia się przed Indianami. Te stalowe potwory, jakimi nazywali Indianie pociągi, pojawiały sie na ich terytoriach powodując chaos i gniew. Gniew, który okupić można było tylko śmiercią samych budowniczych.

​

W październiku 1867 roku pociąg z zaopatrzeniem kierował się do Ardmore. Gdy znajdował sie już 4 mile od stacji, maszynista zauważył ogień na torach przed nim. Z ognia tego, wśród dymu uciekali w stronę pociągu dwaj ludzie. Jak pozniej się okazalo stanowili obsługę innego pociągu, który przemierzał ta trasę wcześniej. Ogień który bylo widać spowodowany był podpaleniem pociągu po jego zdobyciu przez miejscowych Indian. Świadomość ze w cieniu nocy mogą się nadal czaić aby ponownie zaatakować odebrała załodze resztki odwagi. Po zabraniu dwóch uratowanych ludzi, pociąg pospiesznie wycofał sie w kierunku poprzedniej stacji. Na niej to przygotowywano sie do obrony o poranku następnego dnia. Jednak zamiast Czejenowie na trasie zobaczono pojedyncza postać. Był to jeden z 7 brakujących pracowników z poprzedniego pociągu. Jak się okazało, był on strasznie poraniony, a w ręce trzymał swój własny skalp.

linie kolejowe w Ameryce w 1855 roku. Zwracam uwagę na dysproporcje w sieci na północy i południu​

Dopiero pod koniec dnia udało sie wzmocnionym silom dotrzeć do miejsca ataku. Lokomotywa i wagony były zniszczone, w kolo walały się oskalpowane ciała załogi. To była wojna i trzeba było się przygotować do kolejnych walk. Wśród budowniczych zapanował strach, każdy miał nosić caly czas ze sobą bron w pogotowiu przed atakiem. Każdy ruch, każdy dym traktowano jak atak Indian powodując u ludzi rozwój nerwicy. A gdy w końcu dochodziło do ataku, śladem po nim pozostawały tylko ciała zabitych amerykanów i zniszczony sprzęt, wagony czy tez lokomotywy. Dla Merrilla, który przecież był weteranem ostatniej wojny sprawa ta stala się osobista. Nie było miejsca na tym świecie dla Indian i dla amerykanów. To właśnie on rozpocznie jedno z najkrwawszych działań w historii Ameryki. Merrill postanowił skorzystać z zalet sieci kolejowej i przy udziale oddzialow pułkownika Van H. Manninga, znanego ze swojej brutalności, złamać opór przeciwnika. Trzeba przyznać, ze był to idealny wybór, gdyż pułkownik podzielał ocenę sytuacji. Sam wielokroć powtarza, ze im więcej Indian zostanie zabitych teraz tym mniej trzeba będzie zabić w kolejnej wojnie. Czasami dodawał do tego, ze trzeba ich wybić do nogi, tak zeby ani nawet proch po nich nie pozostał.

​

Pierwszym celem byli Indianie, którzy zaatakowali ostatni pociąg. W przeciągu paru dni cala grupa została wyśledzona i zaatakowana. Do niewoli udało sie wziąć 2 spośród nich. Udalo sie dzięki temu uzyskać relacje o wydarzeniach z tamtego ataku. Okazalo sie, ze Indianie byli wściekli na sama linie kolejowa która przedzielają ich terytorium na pol. Uważali ze odbylo sie to z uszczerbkiem dla ich honoru. Dlatego tez podjęto decyzje, ze cokolwiek porusza się po tortach należy to zatrzymać, sprawdzić czy jest cenne dla plemienia a resztę zniszczyć. Manning rozpoczal proces niszczenia kolejnych obozowisk Indian. Kazda taka grupa mieszkająca w pobliżu torów była napadana, ich namioty i dobytek niszczony, a ludność wybijana. Dwa długie lata trwała ta wojna, która raczej polegała na eksterminowaniu populacji Indian. Dopiero w połowie 1869 roku linia kolejowa była na tyle bezpieczna żeby można było ja otworzyć dla ruchu publicznego.

​

W tym czasie, także nie próżnował Theodore Dehone Judah, który obecnie kierował pracami na linii Dallas-Little Rock-Memphis-Nashville. Mimo ze teren pomijając Little Rock był plaski i nie utrudniał wyznaczania trasy, to sama budowa przebiegała powoli. Jedna z przyczyn tego stanu była afera która wybuchła w Richmond za sprawa tamtejszego dziennikarza. Okazalo sie, ze komisja finansująca działalność wszystkich kompanii przyznawała fundusze stronniczo, kierując się znajomościami a nie wynikami. Wzburzenie opinii publicznej było tym większe, ze mowa była o niewyobrażalnie dużych ilościach pieniędzy. Także ludność miejscowa, a tym bardziej klimat nie pomagały budowniczym. Cagle ataki chorób szczególnie dotkliwie atakowały chińczyków, nieprzyzwyczajonych do tutejszego klimatu. Jednak mimo wszystkich tych przeciwności, w końcu po wielu latach 6 czerwca 1874 roku zamontowano ostatnia szyne na trasie do Nashville. Był to niewyobrażalnie wielki sukces konfederacji, po której nikt nie spodziewał się takich wyników. Jednak należy wspomnieć ze ogólne koszty ludzkie, materiałowe i społeczne tej budowy chyba nigdy nie będą wystarczająco policzone i docenione.

​

Nashville nie było jednak ostatnim przystankiem kolei. Przed budowniczymi stanowił ostatni najtrudniejszy etap. Przedarcie się przez góry i dotarcie do stolicy. Skomplikowanie robot było tak duże, ze obecne ładunki wybuchowe były niewystarczające. W końcu Strobridg postanowił skorzystać z usług Brytyjczyka , który przygotowywał ładunki z użyciem Nitrogliceryny, która była 8krotnie mocniejsza od dotychczas używanych ładunków. Niestety odbywało sie to kosztem jej stabilności. Nieobeznani z taka sila pracownicy, zle przeszkoleni w jej obsługiwaniu nie byli w stanie sprostać zadaniom. W bardzo szybkim czasie serie wypadków związanych z nia stały się standardowa częścią dnia pracy. Zmusiło to do rezygnacji z korzystania z tego środku. Robotnicy w ogóle nie chcieli rozmawiać o ewentualnym jego zastosowaniu. Zbyt dużo pogrzebano cial znajomych czy członków rodzin. W związku z tym kolejny rok zajęło dotarcie do podnóża Mount Mitchell. Tutaj inny problem spotkał budowniczych. Zima, śnieg i góry powodowały ciągła walkę z lawinami. Z każdym dniem zabitych przybywało powodując komplikacje. Dzieki nowinkom technologicznym, pociągi mogly wspinać się obecnie dużo wyżej niż poprzednio, lecz nawet to nie załatwiało wszystkich problemów.

​

Pewnego dnia budowniczowie stanęli przed wielka rozpadlina, która była zbyt głęboka dla standardowych mostów. Dlatego tez budowniczowie zbudowali most z wielkich drewnianych kozłów, największych drewnianych konstrukcji jakie kiedykolwiek wybudowano. Niestety nie wszystkie problemy to załatwiało. Szybko okazało sie, ze trasy sa nieprzejezdne przez pare miesięcy w roku ze względu na ogromne zaspy śnieżne. Nie dalo sie ich usuwać a trasa nie mogla być nieprzejezdna. Ale także na to znaleziono nierozwianie. Były nimi drewniane zadaszone konstrukcje, przysłaniające najniebezpieczniejsze momenty. Konstrukcja powodowała, ze schodzący śnieg przechodził nad zakrytymi torami pozostawiając je czyste. Ale największym problemem był odcinek 600 stop jaki blokował ich w okolicy Mount Mitchell od wydostania się na przeciwległy stok pasa górskiego gdzie tory juz czekały gotowe.

​

Odcinek ten nie dalo sie obejść, ani wybudować na nim mostu. Nie było innego wyjścia jak przebić się przez granit na druga stronę. Był to zdecydowanie najcięższy moment dla całej trasy. Chińscy pracownicy zaatakowali gore z obu stron. Dzien w dzień za pomocą sily własnych mięśni wykuwali kolejne kawałki skaly zbliżając się do celu. Jednak tutaj po raz pierwszy i ostatni wytrzymałość pracowników się wyczerpała. Ogłoszono strajk i co dziwniejsze ten brutalny Strobridg stanął po ich stronie. Stal sie on głosem buntowników domagając się poprawienia warunków pracy. Niestety na tym etapie trasa ta, mająca dać wolność południu stała się wyścigiem po jeszcze większe bogactwo biznesmenów. Odcięto buntowników od zaopatrzenia zmuszając ich do ustąpienia i powrotu do pracy. W końcu po blisko 5 latach pracy tunel został wykończony będąc jednocześnie końcem prac nad trasa. Trasa, która łączyła wschód z zachodem stajać się prawdziwym katalizatorem wielkiej migracji w stronę oceanu spokojnego. Nigdy wcześniej nie dokonano tak epokowego dziela. Co ważniejsze prace te daly doświadczenie wielkiej rzeszy pracowników, którzy teraz rozeszli sie po całym kraju żeby samemu wykonywać mniejsze i większe trasy.

​

PS: druga czesc odcinka "świątecznego". A tak w gole to wesołych świat i zimnego lanego Poniedziałka życzy wam casanunda

 

Chińczycy w CSA, kolonizacja Afryki? Ojej... No nic, zło konieczne. Nie mniej jednak, wciąż czyta się dobrze i klimat jako taki jest. Budowa linii kolejowej - bardzo dobrze napisana. Mam wrażenie, że powoli dryfujesz (klimat, opis) w stronę USA, mało "słychać" bogatych plantatorów (pijanych gentlemanów ) i biedniejszych (lecz nie mniej barwnych) rzezimieszków południa.

 

to czym miala stac sie CSa to utopia. Gdyby ja przeprowadzic juz w 1870 roku bylbym poza wielka 8ka panstw (a w kolejnych latach tylko lecial w dol) Afryka to byl mus. Bez tego to panstwo jest w wielkiej ***** niestety. Ale co do chinczykow to nie zgadzam sie. W sytuacji gdy uciekali do kaliforni to bez znaczenia bylo dla nich czy uciekna na poludnie czy na polnoc. Trzeba pamietac, ze poludnie odlaczylo sie nie dla Niewolnikow, ale dla wolnosci stanow, ktorym coraz bardziej zabierano mozliwosc decydowania. Obecnie z roku na rok przybywa osob przeciwnych niewolnictwu. Liczba stanow niewolniczych wzrosla,a le ilosc plantatorow caly czas spada. Kazdy widzi, ze jest to nieefektywna forma pracy. Coraz wiecej maszyn na poludniu tylko dobitnie to pokazuje.
Zreszta to jeszcze jeden powod, ktory nie byl dotychczas mocno w arze podany. Panstwo caly czas traci swoj konserwatywny trzon. Z kazdym rokiem staje sie coraz bardziej liberalne (ew sprzyja socjalizmowi). Plantatorzy juz dawno utracili wladze na rzecz nowoczesnych finansistow, ktorymi tak bardzo gardzili.

PS: w sumie moze napisze o tym zatraceniu zasad na poludniu

 

Dobre. Zdaję sobie sprawę, że południe nie chybnie zmienić się musiało. Zresztą to co nazywamy stylem bycia południa trwało może kilkadziesiąt lat, wciąż się zmieniając. Zobaczyć jak to wygląda nie tylko od strony militarnej i ekonomicznej, ale i społeczno-politycznej było by miło . W każdym razie - dobra robota i czekam na więcej!

 

Odc 13A

1875-80


​

Technologie
W okresie tym ponownie prym wiodły dysputy filozoficzne. Już na początku ’75 roku odkryto takie kierunki jak nowoczesna logika (nad która pracowali najsławniejsi matematycy) czy tez filozofia analityczna, która powstała w formie protestu przeciw filozofii postheglowskiej. Chodzilo w niej o zastępowanie jednych określeń drugimi a może raczej zastępowanie bardziej skomplikowanych wyrażeń prostszymi. Pracowano także nad Filozofia języka która skupiała się na wszelkich problemach związanych z samym językiem i jego pochodzeniem. Pod koniec ’75 roku wydana została nowa praca Charles Darwina podsumowująca ostatnie zmiany w filozoficznym aspekcie postrzegania natury. W styczniu ’77 roku ten sam naukowiec publikuje kolejna ksiazke tym razem opisującą nowa teorie selekcji naturalnej u zwierząt. Jej wnioski na tyle kontrowersyjne, zostaje ona odrzucona przed duza cześć naukowców.

​

W listopadzie 1876 roku na południu rozwija się nowy nurt w sztuce – impresjonizm. Skupiał sie on na pokazaniu ulotnej chwili, na jej nastroju, powierzchowności. Na południu szczególnie rozwinęła się muzyka oraz malarstwo impresjonistyczne. Rok pozniej dołącza do nich impresjonizm w literaturze. W marcu następnego roku pojawia się z kolei neopozytywizm. Ten ruch filozoficzny uważa, ze cala wiedzę należy oprzec na empiryzmie oraz na jezyku matematyczno-logicznym.

​

Jednak to co najbardziej rozwinęło sie w tym czasie to wszelkie technologie i procesy związane z przemysłem. Już na początku ’75 roku opracowany zostaje nowy system pakowania żywności, pozwalający na magazynowanie jej w miastach w większych ilościach. W lipcu ’77 powstają pierwsze testowe koleje żelazne.

​

Przy okazji rozwijają się także nowoczesne silniki parowe. Rozwijający się przemysł powoduje także potrzebę organizowania pracy. Dlatego tez na początku 1878 roku powstają takie pojęcia jak kontrola pracy, hierarchia, klasyfikacja pracy czy tez kanaly dystrybucji. Rozwinięty zostaje biznes bankowy, wprowadzone zasady działania w przypadku upadku fabryk. W czerwcu ’79 powstaje pojecie rynku kapitału natomiast w grudniu rozpoczęto prace nad teoria kolektywizmu w przemyśle.

​

Dyplomacja
Urzędnicy kontynuowali zadania z poprzedniego roku. Ciągłemu wpływowi poddawana była Niemiecka Federacja Północna. Jednak nie zapominano o bliższych państwach. Już na początku 1876 roku wzajemne stosunki z Hondurasem wyraźnie sie ociepliły. W marcu następnego roku były one już przyjacielskie, jednocześnie bardzo dobre relacje uzyskano w Niemczech. Spowodowało to, ze dyplomacja mogla skopić się na nowym celu. Rząd zauważył, ze Francja staje się potęgą kolonialna w Afryce. Było pewnym ze w końcu dojdzie do uzgodnienia wspólnych granic na tym kontynencie. Co za tym idzie należało poprawić wzajemne relacje, aby ryzyko wybuchu wojny było jak najmniejsze. W czasie jego przeprowadzania w grudniu 1877 roku Hinduras zgodził przyłączyć się do CUPu. Tak jak i w poprzednich przypadkach wiązało sie to także z przyłączeniem do sojuszu militarnego.

​

W marcu ’79 roku stosunki z El Salwador znacznie sie ociepliły. Niestety już 3 miesiące później w wyniku amerykańskiej intrygi nasz przedstawiciel w tym kraju został poproszony o jego opuszczenie. Sytuacja ta ponawia się w październiku tego roku. Widzac wzrost zainteresowania się USA tym regionem postanowiono rozpocząć jednoczenie działania dyplomatyczne w Guatemali, która była w ich strefie wpływu. Omawiając działania dyplomatyczne należy wspomnieć o wojnie jaka wybuchła we wrześniu ’79 roku. Rozpoczęła ja Kolumbia przy wsparciu Meksyku i Salwadoru przeciw Brazylii i walcza o wyzwolenie ludow Amazonii.

​

Co prawda konfederacja nie decyduje się na interwencje, ale przekazuje Kolumbii subsydia, oraz pferuje upusty przy zakupie towaru z jej fabryk. Kolejnym wydarzeniem o którym należy wspomnieć, jest informacja z maja ’78 roku, która dotyczy opublikowanej we Francji pracy. Znany miejscowy potentat, który dorobił sie na kontraktach dla armii pisze w niej o wozji nowej wojny jaka nadciąga w Europie. Miala to być wojna światowa i włączyć się do niej największe potęgi europejskie. Wizja przedstawiona w tej książce była tak mroczna, ze większość wojskowych odrzucila ja jako niedorzeczna.

Sytuacja w koloniach
Już w lutym ’75 roku udalo sie utworzyć kolonie w Kamerunie Północnym. Pozwoliło to przesunąć środki i przeprowadzić trzecia probe kolonizacji rejonu Lagos. Dwa miesiące pozniej do kolonii dołącza także Kamerun Południowy. Oddziały wojskowe zostają przesunięte do Gabonu, który stanowi kolejny cel. Dokładnie rok pozniej udaje się ostatecznie złamać opór plemion w okolicach Lagosu. Region ten (bez samego portu) stawal się obecnie kolonia konfederacka. W czerwcu Gabon, przy małym oporze zostaje skolonizowany. We wrześniu w Calabarze sformowano pierwsza dywizje kolonialna która miała wejść w skład Corps of Ife generała Garnetta. W lipcu ’77 udaje się skolonizować region Bangui a miesiąc pozniej Congo. W sierpniu następnego roku do listy kolonii dołączają Equateur oraz Bas-Congo. We wrześniu wojska konfederackie opanowują także Congo Orientale.

​

Zobaczymy. Ale jesli napisze to bedzie on po 1885 roku (okres 30 lat zmian)