„Cichy sojusznik czy zdrajca?" Italia na frontach Wielkiej Wojny

Część 26​

​

TRÓJPRZYMIERZE versus TRÓJPOROZUMIENIE​

Państwa Centralne walczące na wielu frontach zdobyły w końcu przewagę jeśli chodzi o ilość dywizji. W końcu udało się osłabić Francje i zniszczyć wiele jej dywizji oraz poważnie nadszarpnąć Rosjan. Niemcy – główne mocarstwo nie mogą wykorzystać w pełni swojego potencjału z powodu braków surowcowych. Ich biedne kolonie nie pokrywają możliwości, a i tak kontakt z nimi został odcięty przez Brytyjską flotę.

Turcy, Włosi czy Austryjacy również zaczynają odczuwać skutki wojny mimo że w niewielkim tylko stopniu dzieje się ona na ich terenie. Ceny poszły w gore ale rosnąca inflacja to także problem Ententy. Takie państwa jak Szwajcaria czy Szwecja natomiast podnoszą stopę życiową z racji lukratywnych kontraktów z walczącymi stronami.

Wiele państw wielonarodowych przezywa spore kłopoty wewnętrzne, zwłaszcza Carska Rosja czy cesarstwo Austro-Węgierskie. Dla nich porażka może oznaczać nawet wojnę domową. Póki co jednak wykrwawiają się nawzajem na froncie wschodnim.

Zachód pozbawiony wsparcia Wielkiej Brytanii pomału upada pod naporem Niemiec i Włoch. Francja podejmuje obronę ale jej siły są tylko prowizoryczne. Mimo to opór gęstnieje w większych miastach, a Paryż urósł do rangi symbolu – niezłomnej wyspy pośród morza wrogiego wojska.

Na morzu niepodzielnie króluje Wielka Brytania. Potężna Royal Navy odcięła kolonie Niemieckie w całej Afryce oraz Azji. Przejęła kontrole nad Atlantykiem i swobodnie może gnębić siły Trójprzymierza. Na większy opór może natknąć się jedynie w basenie Morza Śródziemnego, gdzie Regia Marina z uporem walczy z silniejszym wrogiem.

Oba bloki militarne liczą na pomoc dotychczas neutralnych państw.
Trójprzymierze szuka wsparcia materialnego i politycznego zwłaszcza wśród Amerykanów. Ewentualne wstąpienie USA o wojny mogło by przechylić szale na korzyść sprzymierzonych.
Z kolei Państwa Centralne nie maja już możliwości szukania pomocy wśród mocarstw. Albo są one już wciągnięte do wojny, albo tak jak USA nieżyczliwie neutralne. Wobec takiego stanu rzeczy bierna pomoc jest odnajdywana np. na Bałkanach – w Bułgarii i Albanii. Trwają tez rozmowy z Japonią która jednak łakoma zysków obawia się przewagi wroga na Pacyfiku

Kolejne miesiące przyniosą wiele rozstrzygnięć..

LICZBA LUDNOŚCI
Państwa Ententy - 440 955 000 <1,61>
Państwa Centralne - 273 251 000 <1>

LICZBA PROWINCJI ADMINISTRACYJNYCH
Państwa Ententy – 883 <2,26>
Państwa Centralne – 390 <1>

LICZBA FABRYK
Państwa Ententy – 275 <1,29>
Państwa Centralne – 213 <1>













LICZBA DYWIZJI
Państwa Ententy – 317 <1>
Państwa Centralne – 351 <1,10>

DYWIZJE PIECHOTY
Państwa Ententy – 293 <1>
Państwa Centralne – 332 <1,13>

DYWIZJE KAWALERII
Państwa Ententy – 18 <1>
Państwa Centralne – 22 <1,22>

DYWIZJE DRAGONÓW
Państwa Ententy – 2
Państwa Centralne – 0

DYWIZJE NIEREGULARNE
Państwa Ententy – 4
Państwa Centralne – 0












LICZBA OKRĘTÓW
Państwa Ententy – 180 <3,91>
Państwa Centralne – 46 <1>

DREDNOTY
Państwa Ententy – 42 <7>
Państwa Centralne – 6 <1>

PANCERNIKI
Państwa Ententy – 30 <5>
Państwa Centralne – 6 <1>

CIEŻKIE KRĄŻOWNIKI
Państwa Ententy – 32 <5,33>
Państwa Centralne – 6 <1>

KRĄŻOWNIKI
Państwa Ententy – 44 <2,87>
Państwa Centralne – 16 <1>

OKRĘTY PODWODNE
Państwa Ententy – 20 <6,66>
Państwa Centralne – 3 <1>

PAROWCE TRANSPORTOWE
Państwa Ententy – 12 <1,33>
Państwa Centralne – 9 <1>​

 

Część 27​

​

Francuski opór w Afrikaya może stanowić podręcznikowy wzór obrony za wszelka cenę. Zniszczono tam kilka Włoskich dywizji a Włoska Armia Kolonialna nadal nie miała przewagi – wręcz utraciła zdolności operacyjne. To wymusiło na WAK decyzje o wysłaniu kolejnych 2 Dywizji z XXX w celu wsparcia walczących. Opuszczone pozycje miały zająć nowo sformowane jednostki. Wymarsz w rejon walk zaczął się 1 października i miał zakończyć się za ok. 2 tygodnie.

​

5 października zabezpieczono rejon Pau w południowej Francji. Włoskie siły nad Atlantykiem stały się faktem. Pas zdobytego wybrzeża był w prawdzie niewielki i pozbawiony miejsca na bazę operacyjną dla floty, lecz sukces był niezaprzeczalny.




Zigzak w Egipcie zajęte 6 października. Tego samego dnia 2 i 6 Korpus WAK ruszają w stronę ostatnich w północnym Egipcie pozycji Brytyjskich. Pozycje ustawiono w rejonie Dumyah W sumie 56 000 żołnierzy ma pokonać wroga i pozbawić go możliwości szachowania Włoskich sił.

​

Kolejne walki w Pau. Tym razem wycofujące się siły Francuskie, rozbite przez Niemców w Bordeaux starły się z przeważającymi liczebnie Włochami.




9 października przyszły wieści z Afrikaya gdzie zniszczono kolejna dywizje. 2 wysłane tam jednostki muszą się spieszyć nim wróg rozbije wojsk.




Nieco lepsze wiadomości z Digne pokonano tam tego samego dnia oddziały partyzantów.




12 października dzięki nowym metodą udało się poprawić możliwości zaopatrzeniowe. Ma to być bardzo ważne zwłaszcza dla sił w głębi Francji i w Afryce.

​

Ostatecznie wsparcie dotarło do Afrikaya 13 października w ostatniej chwili. Kilka dni później Francuzi zdążyli by wyniszczyć oddziały WAK i wycofać się w celu odtworzenia sił.




Spokojny region Dumyah w Egipcie stracił swój charakter 14 pazdziernika kiedy to rozgorzała tam regularna bitwa. Dwuipółkrotna przewaga Włochów miała procentować w postaci zwycięstwa.

​

W końcu z Afrikaya dobiegły dobre wiadomości. 15 października po wielu tygodniach walk, po stracie 5 dywizji udało się pokonać wroga i zmusić go do odwrotu. Okupione krwawymi stratami zwycięstwo nie było pełne, gdyż 5 000 Francuskich żołnierzy w uporządkowanym szyku zdołało się wycofać. Zwycięzcy nie byli w stanie organizować pościgu. Tego samego dnia jednak w pobliski rejon zostaje skierowany 3 Korpus WAK w celu kontynuacji natarcia.




Trwa powstanie w Annency. Francuzi kontynuują tam opór i chcą przejąć kontrole nad prowincja. Wobec niemożności wysłania tam dywizji frontowych, zostaje tam oddelegowana dywizja kawalerii, która rozprawiła się z partyzantka w Digne.




Afrikaya w rękach Włoskich 26 października.




Dzień później, następuje niespodziewany atak Francuzów w głębi Francji. Z rejonu Chateauroux zostaje przeprowadzony przez Ententę atak na Tulle. Stacjonujące tam siły L. Cadrony zostały całkowicie zaskoczone. Od tygodni nie miały kontaktu bojowego, a znajdująca się w rozpaczliwej sytuacji Francja nie zapowiadał ze podejmie takie ryzyko. Bitwa jednak stała się faktem. Nie chcąc utracić pola, Włoski Sztab wysyła z Limoges 5 dywizji na pomoc walczącym. Po konsultacjach jednak ustalono że ostatecznie ruszą 3 dywizje a 2 zostaną do ubezpieczania prowincji. Posiłki dotarły 4 listopada i z marszu ruszyły do walki.

​

7 listopada przyszedł meldunek o zwycięstwie w Pau.




Kilka dni później, bo 12 listopada rozprawiono się z Partyzantami w Annency. Jednak tego samego dnia zwycięskie jednostki zmuszone zostały do dyslokacji w rejon Rodez, gdzie przeciwnik zbrojnie powstał przeciw Włochom w sile 10 000 żołnierzy.




16 listopada zakończyły się walki w północnym Egipcie. Tego dnia bowiem pokonano Brytyjczyków w Dumyah. Przed 2 i 6 Korpusami WAK pozostało jedynie zabezpieczyć teren i ruszać na południe wzdłuż Nilu.




28 listopada Francja straciła ostatnią w Europie, graniczącą bezpośrednio z Włochami pozycje. Poza ogniskami oporu partyzantów, Włochów od wroga odgradzały pozycje Niemców którzy wbijali się w środkową Francje coraz większymi siłami.

​

 

Część 28​

​

Rankiem dnia 30 listopada, w okrążonym Paryżu rozpoczęła się jedna z najbardziej ryzykownych akcji w dziejach Francji. Tamtejszy prezydent, rząd i część najznamienitszych oficerów, dyplomatów i urzędników miało zostać wyprowadzona z otaczanego siłami wroga miasta przerzuconych do Wielkiej Brytanii, nim kocioł zostanie zamknięty do końca. Wywiad Francuski starał się ukryć te zamiary przed wrogiem którzy szykowali siły do szturmu na miastu. Około godziny 8:00 nawała artylerii przedarła się echem po Niemieckich pozycjach na zachód od stolicy. Na najsłabiej umocnioną flankę wroga ruszyły ok. 20 000 Francuskich żołnierzy i bojówkarzy. Niemcy byli tak zaskoczeni kontrą, że w panice wycofali się pozostawiając wolne pole do manewru dla Francuzów. Ci natomiast korzystając z chwilowej przewagi związali walka ogromne siły Niemieckie. Dało to czas, dla ekspedycji z prezydentem na czele, która osłaniana siła jednej dywizji kawalerii przedzierała się wśród rozgrabionych przez wroga, acz pozostawionych bez obstawy wsi i miasteczek. Cały konwój wraz z dziełami sztuki z Wersalu, oraz rezerwami Francuskiego złota, musiał być zauważony przez wroga. Rodzące się w powijakach Lotnictwo Angielskie osłaniało cały konwój, aby tylko zdołał dotrzeć do Normandii gdzie czekało na niego silne zgrupowanie Royal Navy gotowe do przeprowadzenia ewakuacji. 3 grudnia wieczorem statki były już w drodze i rano dnia następnego większość osobistości z Paryża zmieniło swą rezydencje na Londyn. Nie obyło się bez strat, gdyż kilkudziesięciu parlamentarzystów i 500 żołnierzy ochrony podczas ucieczki zostało dogonionych przez Niemiecką kawalerię. Cała akcja była majstersztykiem, czymś niespotykanym. Cesarz Niemiecki nie mógł powstrzymać uzasadnionej złości – jego armie zostały okpione przez mniej licznego przeciwnika. Żądał natychmiastowego szturmu Paryża i zadośćuczynienia w postaci zdobycia miasta. Tymczasem Francuzi mogli kontynuować opór, który w macierzystej Francji był w wielu miejscach tylko wspomnieniem.

​

4 Grudnia oddziały WAK starły się z rebeliantami w ok. Djerd.


5 dnia w północnym Egipcie pada ostatni bastion Brytyjczyków – Dumyah. Zdobyli go Turcy którzy przyszli z pomocą Włochom. Ci natomiast po zwycięstwie i pobraniu zapasów ruszyli w drogę wzdłuż Nilu, mając za zadanie z czasem dojść do jego źródeł bądź do Włoskiej Afryki Wschodniej.


Następnego dnia do dyspozycji Włoskiej Armii Kolonialnej zostały oddane nowe Tubylcze jednostki w sile 5 dywizji. Zostają rozlokowane na dawnym pograniczu Libijsko-Egipskim skąd maja udać się jak ich odpowiednich z Dumyah - na południe Egiptu.



Dnia 8 grudnia próby obliczeń logistycznych wykazały słuszność tezie, że odpowiednie rachunki i standaryzacja metod obliczania pomogą w planowaniu bitew, operacji czy całych wojen.

​

Tego samego dnia skończyły się walki w Tulle gdzie powstrzymano i zlikwidowano wrogie siły dążące do przełamania poprzez kontratak.


W Rodez dochodzi do strać wojska Włoskiego z tamtejszymi rebeliantami. 10 grudnia udaje się powstrzymać wroga atakiem kawalerii i zmusić go do wycofania i okopania się. Przewaga Włochów 2:1 rokuje zwycięstwo.


Zawieszenie broni i zawarcie pokoju – słowa od dawna niespotykane w Europie odnalazły ujście na innym kontynencie. Otóż 14 grudnia przedstawiciele rządu Afryki Południowej (z racji tego że głową państwa nominalnie był król Wielkiej Brytanii), w obecności 2 Niemieckich generałów podpisali akt kapitulacyjny który również zmuszał do zrzeczenia się przez Afrykę Południową szeregu prowincji i ziem. Od początku Wielkiej Wojny, największe i niemal jedyne sukcesy w koloniach, Niemcy odnosili właśnie na południu „czarnego” kontynentu. 3 Dywizje z powodzeniem przedzierały się przez gęste tereny leśne jak i również pozbawione życia pustynie. Poza symbolicznym oporem Afrykanów, w postaci kilku komand które organizacja nie różniły się od tych z wojny Burskiej w 1899, nie mogli zagrozić wrogom. Brytyjczycy którzy chętnie zaopatrywali się w tamtejszych portach i pobierali zapasy i środki na prowadzenie wojny, zapomnieli o swoim potrzebującym pomocy dominium. Wobec tego Niemcy dążyli do podpisania dokumentu potwierdzającego ich nabytki terytorialne. Cesarstwo podwoiło swój stan posiadania w Niemieckiej Afryce Południowo-Zachodniej. Zdobyli szereg portów, tak potrzebnych Royal Navy do skutecznego opływania Afryki. Afryka Południowa skurczona do połowy stanu z przed wojny składała się teraz głównie z dawnych republik Burskich – Transwalu i Oranii, oraz kraju Zulusów. Ugięcie się drugiego, po Belgii, kraju przed żądaniami Cesarstwa stało się faktem.

​

15 grudnia po raz kolejny rozbrzmiewają strzały w okolicach Afrikaya. Nie tak dawno przecież cały ten teren usiany był zwłokami a Francuzi mogli sobie pogratulować zniszczenia kilku dywizji Włoskich kosztem 1 swojej. Tym razem osłaniające siły WAK miały zabezpieczyć to miejsce które jednak znalazło się na drodze Francuskich posiłków zmierzających w stronę Libii. Starcie to, jest aktualnie już trzecim które rozgrywa się w tej części Tunezji.

​

Paryż zdobyty! Ta informacja dostarczona drogą telegraficzna przez Niemców, dotarła do Włoch wieczorem 17 grudnia. Stolica jednego z nie tak dawno przecież, najpotężniejszych państw zdobyta. Szereg krwawych szturmów w końcu zakończył się tym jednym – najsilniejszym poprzedzonym nawała artyleryjską. Niemały wpływ na zwycięstwo miały rozkazy samego Cesarza który żądał zdobycia miasta za wszelką cenę. Miasta broniła załoga 40 000 żołnierzy którzy nie mieli zamiaru opuszczać swych pozycji. Wobec dużych strat po obu stronach, a zwłaszcza po tej zwycięskiej, żołnierze dostali kilka dni przepustek w uznaniu ich zasług. Zwycięstwo w Paryżu oznaczało że ostatnimi walczącymi okręgami we Francji był rejon Troyes. W kilku miejscach trwały jeszcze walki bądź to powstańców bądź rozproszonych wojsk regularnych.


Zarówno w Djerid jak i w Afrikaya zniwelowano zagrożenie ze strony wroga z dniem 18 grudnia. Następnego dnia jednak Francuska Brygada atakuje pod Bone.


W drugiej dekadzie grudnia wojna przenosi się na kolejny kontynent. Pozbawiona presji Anglii, która chciała zdobyć wpływy w Ameryce Południowej – Argentyna wypowiada wojną Urugwajowi. Kraj ten związany umową sojuszniczą z Paragwajem zwrócił się do sprzymierzeńca o respektowanie umowy. W ciągu kilku godzin rząd Paragwaju podejmuje decyzje o nie dołączeniu do sojusznika. Urugwaj rozgoryczony postawą sojusznika staje samotnie wobec zagrożeniu ze strony Argentyny. Ta tymczasem mobilizuje siły i pospiesznie przerzuca je w rejon nadgraniczny. Z danych wywiadu wynika, że siły Argentyńskie wąchają się od 2do 3 dywizji, tymczasem przeciwnik nie dysponuje zmobilizowanymi jednostkami. Na morzu również całkowita przewaga Argentyny. Włochy chciały złożyć skargę na rząd Argentyński, tymczasem powstrzymali ich Niemcy. Ci bowiem, mieli sporą grupę mniejszości w Argentynie, która mogła wywrzeć presje na tamtejszą władze o przystąpieniu do Mocarstwa Centralnych. Wszystko zależy od tego kiedy w ogóle Argentynie uda się pokonać wroga, który liczy na pomoc z zewnątrz. Nie wie, że bliskie klęski kraje Ententy nie udzielą jej.

​

 

Część 29​

​

22 grudnia 1915​

.
Ta data przejdzie do historii jako przełomowy moment w dziejach Świata. Tego to dnia bowiem w Wersalu przedstawiciele strony Francuskiej i Niemieckiej podpisują zawieszenie broni.

​

Dla tysięcy Niemieckich żołnierzy spełnia się słowa którymi ich zegnano latem 1914 roku: „Wrócicie na Święta do domu”. Wrócą. Tak jak i tysiące ich wrogów wrócą, choć nie na te Święta o których im mówiono. Wojna mająca trwać w założeniu najwyżej sześć miesięcy, przeciągnęła się i zbierając krwawe żniwo skończyła się po dopiero półtora roku.

​

Cesarska Rosja w ogniu rewolucji. Przeciw Carowi na ulice Moskwy, Piotrogrodu, Kijowa i innych wielkich miast wychodzą tysiące kobiet i mężczyzn. Całe dywizje walczące na terenie dawnej Rzeczpospolitej obracają się przeciw rządowi. Wszystko za sprawą jednego człowieka: Włodzimierza Iljicza Lenina. On i jego zwolennicy dochodzą w kocu do głosu i żądają od Cara rekompensaty za klęski wojenne oraz trudna sytuacje obywateli. Chaos w kraju trwał już od Rewolucji Styczniowej z 1905 roku, a teraz po 10 latach znów Car znalazł się w niezwykle trudnej sytuacji. Rozwiązaniem pozwalającym zachować twarz, jest zawarcie pokoju miedzy Francją i Niemcami. Wobec faktu że Niemcy przerzucają już siły na wschód, stoją pod Warszawą, są w Litwie i na Ukrainie upoważnia swojego ambasadora w Londynie do zawarcia w imieniu Carskiej Rosji pokoju z Trójprzymierzem.

Na całym kontynencie ustają walki. Ostatnie strzały padają pod Warszawą gdzie Rosjanie w pośpiechu wycofują się na umocnione pozycje. Wielka Brytania również zawiera pokój, podobnie jak Serbia. Pozostali uczestnicy konfliktu zmuszeni są zachowaniem protektorów do zawierania kolejnych zawieszeń broni. Koniec wojny w nocy 22 grudnia stał się faktem!

​

Ogarnięty Rewolucją kraj Cara sprawia możliwości wybicia się na niepodległość wielu państw. Silne Ruchy niepodległościowe w Polsce, na Ukrainie i w krajach Bałtyckich maja jednak ograniczone możliwości z racji zbliżających się Niemców. Fakt ten wykorzystuje Finlandia, która to korzystając z faktu że z jej terenu Carskie siły ruszyły na Norwegie gdzie ugrzęzły, ma wolną rękę i organizuje własne struktury państwowe. Rosjanie nie mogą odpowiedzieć na te posunięcia a rząd Finlandii ma poparcie sojusznika Państw Centralnych – Norwegię, oraz neutralna Szwecję.

​

Zawieszenie broni nie rozwiązuje jednak konfliktu. Rzecz ma się w tym, jak podzielą zdobycze Mocarstwa Centralne.
Niemcom zależy na nabytkach w Europie, ale woleli by wzmocnić swą pozycje w koloniach.
Włochom marzy się mocarstwowa pozycja nad basenem Morza Śródziemnego.
Austro-Węgry liczą na zyski z walki na Ukrainie i Bałkanach.
Imperium Osmańskie, chce utrzymać władze a służyć temu mają nabytki na Kaukazie.


Jak zostania podzielone ziemie i strefy wpływów ma zadecydować konferencja w Wersalu, która rozpocznie się 26 grudnia i potrwa na tyle długo aby dojść do porozumienia. Główną role dograją tam Niemcy oraz inni członkowie Trójprzymierza: Włochy, Austro-Węgry i Turcja. Przedstawicielami Ententy mają być: Wielka Brytania, Rosja i Francja. Obecność na obradach Norwegii, Serbii, Finlandii stoi pod znakiem zapytania. Za to na pewno na obradach nie pojawia się Polacy, Ukraińcy czy inne narody chcące suwerenności.

 

Część 30​

​

WERSAL - FRANCJA​

Styczeń 1916​

Przygotowaniem konferencji w Wersalu zajęli się sami Niemcy, co dla niedawnych właścicieli i zarządców tym obszarem – Francuzów było „cierniem w oku”. Ale główne „ciernie i kolce” czyli granice miały się kształtować.

Kiedy po Bożym Narodzeniu przedstawiciele i urzędnicy państw zjawili się we Wersalu zastali w pełni przygotowany ośrodek z infrastrukturą i potrzebnymi dobrami. Niemcy stawali na rzęsach żeby doprowadzić to funkcjonalności podczas trwających Świąt. Udało się i emisariusze mogli spokojnie zabrać się do prac.

Ze strony Mocarstw przybyli przedstawiciele:

- II Rzeszy
- Austro-Węgier
- Królestwa Włoch
- Imperium Osmańskiego
- Norwegii


Ze zrozumiałych względów największą grupę stanowili Niemcy, następnie po równo Włosi i Austryjacy, Turcy i na końcu mała delegacja Norwegii. Przybycie Turków nie obyło się bez komplikacji gdyż ich pociąg miał na Bałkanach nie lada problemy.

Reprezentacje Ententy stanowiły:
- Wielka Brytania
- Rosja
- Francja
- Serbia
- Kanada

Australia i Nowa Zelandia choć podległe Wielkiej Brytanii – podpisały status quo i z jego warunkami wycofały się z rokowań. Kanada natomiast stawiła się we Francji pod Naciskiem Wielkiej Brytanii – choć w wojnie jej udział był niewielki. Brak Belgów i przedstawicieli Afryki Południowej spowodowany jest zawarciem już wcześniejszych traktatów (Belgia lato 1914 – zrzeczenie się wschodniej polowy kraju, Afryka Południowa zima 1915 zrzeczenie się połowy swych terytoriów i włączenie ich do kolonii II Rzeszy).
Główną role w tym sojuszu przejęła Anglia. Francja wewnętrznie zła, że sprowadzono ją do mocarstw II kategorii – nie mogła zareagować. Trochę więcej do powiedzenia miała nawet ogarnięta wojną Rosja. Serbowie przybyli z nadzieja znalezienia sojusznika u Rosjan ale tym zależało na uregulowaniu własnych spraw.

W takich to realiach zaczęła się konferencja w Wersalu (26.XII. 1915) która miała zadecydować o wyglądach map Europy i reszty świata.






Wojna – rozpoczęła się na Bałkanach – w Serbii. Zależało więc symbolicznie właśnie ten region rozpatrzyć jako pierwszy. Oczywiście inne komisje zajęły się poszczególnymi regionami Świata, to główna uwaga była skierowana na Austro-Węgry i jej zdanie. Jak pamiętamy Serbowie bronili się odważnie i nie omieszkali kontrataków na Węgierskie terytoria. Austryjacy skupieni na Galicji i Ukrainie nie wysyłali w ten rejon wielkich sił – jednak zaskakujących porażek też nie ponosili. Taktycznie był remis, jednak strategiczna kartę przetargowa miały zwycięskie Austro-Węgry. Znając charakter mieszkańców Bałkan, nie zdecydowano się żądać aneksji tego kraju gdyż to oznaczało by dalsze walki. Na kompromis tez nie było wiele miejsca – więc wypracowane porozumienie przedstawiono Serbii do akceptacji. Ta nie miała wielkiego wyboru, a propozycja choć tragiczna, dawała iskierkę nadziei.

Na mocy podpisanego 2 stycznia 1916 traktatu Serbia zrzeka się na rzecz Austro-Węgier następujących regionów:
- Novi Pazar
- Nis
- Pristina
- Skopje

Austria rezygnuje z odszkodowań, natomiast nie zgadza się na migracje ludności.

Na mocy tych porozumień, Austria uzyskała sporo terytoriów, które to doprowadziły niemal do całkowitego okrążenia Czarnogóry, sprawiły że państwo graniczy z nowymi sąsiadami: Grecją i Bułgarią.

Pierwszy z traktatów pokazywał jak duże będą żądania państw Centralnych, jednak z drugiej strony dawał też możliwość „mniej nachalnej” korekty granic przez te państwa na swoja korzyść.

Serbia i Austro-Węgry przed wojną, lipiec 1914


​

Serbia i Austro-Węgry po zmianach terytorialnych, styczeń 1916

Jako, że już od ponad 30 dni nie pojawił się nowy odcinek, AAR-a wyczyściłem i zamykam. W razie chęci kontynuowania Autor jest proszony o kontakt z administracją forum.

Pozdrawiam
Severian
​