[CK2] Ambicje rodu von Adernitenów - czyli PABia reboot

Pamiętaj, że możesz także prowokować kryzysy sukcesyjne oraz fragmentaryzację u innych suzerenów. Nawet jak Delfinat i Badenia odpadnie, a Ty nie będziesz miał bezpośrednich metod do aneksji, nie załamuj się - powstanie druga linia rodu która może zapanować w innych rejonach świata. Ty staraj się ogarnąć i cementować bliższe regiony, wymuszać posłuszeństwo swoich wasali niszcząc równocześnie to samo u innych. Wtedy podążysz drogą nie walk z krewnymi, ale braterskiej kooperacji.

 

Niedokończone sprawy (XI)
(10.11.1120 - 26.02.1123)​

Wraz z początkiem nowego roku 1122 wybuchło powstanie chłopskie w Istrii. Nie byłoby to nic nadzwyczajnego w najnowszej historii tego regionu (w przeciągu ostatnich 30 lat), gdyby nie skala tego buntu: niemal dwa i pół tysiąca buntowników (w tym co piąty konny) obległo zamek rodowy grafa Baldaricha von Zahringena. Bardzo prawdopodobnym było iż nie lubiący króla Bertholda wasal prędzej czy później zostanie rozgromiony przez chłopstwo...

​

Najstarszy syn króla bawarskiego, Humbert, bardzo nalegał aby osobiście dowodzić wyprawą mającą stłumić rebelię plebejską. Po uzyskaniu zgody swego ojca, zebrał regimenty królewskie (badeński, norymberski oraz górnobawarski), wsparł je nielicznymi siłami przejętymi od drobnych grafów z Karyntii i o to zebrawszy 3,5 tysiąca zbrojnych (w tym 850 konnych, wliczając dwustu rycerzy) wiosną i początkiem lata uroczystym tempem wyruszył na pewne zwycięstwo.

W istocie, 1 czerwca 1122 roku pod Fiume książę bawarski Humbert pewnie pokonał i rozproszył chłopstwo mówiące po chorwacku. Nie stracił wielu ludzi (mniej niż stu pięćdziesięciu), natomiast udało mu się zaledwie wybić sześciuset chłopów, nawet nie zabijając lub biorąc w niewolę żadnego z najważniejszych przywódców rebelii. Mimo wszystko liczyła się sama wiktoria - żaden z chłopów w Istrii nie ważył się już podnieść ręki ani na Grafa, ani na wojska królewskie.

​

Piątego stycznia 1123 roku jedyna córka króla "Samozwańca" - Berchte - zmarła po nocy, prawdopodobnie po zażyciu cykuty. Od wielu lat cierpiała na permamentnie przygnębienie, brak celowości w życiu i nikt temu nie potrafi zaradzić - nawet jej mąż, Obizzino Dantolo (syn pary małżeńskiej: grafa Modeny oraz księżnej Turyngii). Berchte pozostawiła po sobie trójkę dzieci: dwójkę synów oraz starszą od nich córkę.

​

23 stycznia 1123 roku zlecono rozbudowę baraków w garnizonie miejskim Norymbergii. Za sprawne przeprowadzenie inwestycji odpowiedzialny był ówczesny majordomus, bratanek króla Alois von Aderniten.

​

Niespodziewanie 26 lutego 1123 roku król Berthold wyzionął ducha w swoim łożu, we śnie (nie popełnił samobójstwa, ani nikt nie poczynił zamachu na jego życie). Niedoszły małżonek siostry króla Francji ledwo dopełnił sprawy pozostawione przez jego ojca Moltiera, samemu dopiero zaczynając prawdziwie własne cele.

Niemal wszyscy dworzanie bawarscy lubili króla Bertholda; nawet udało mu się załagodzić relacje z jego nieprzyjacielem, grafem Dolnej Bawarii. Właściwie to Berthold jeszcze jako wieloletni kanclerz Królestwa Bawarii, książę Karyntii oraz książę-regent przez ostatnie 1,5 roku życia swojego ojca zasłynął jako świetny dyplomata, zdolny do zdobywania wielu przyjaciół oraz ludzi zgodnych z jego interesem. Do tego stopnia, iż miał być głównym kandydatem na cesarza niemieckiego! Doniosła renoma jak na kogoś, kto za młodu został przeklęty przez grafów karynckich mianem "samozwańczego księcia karynckiego"...

Niemal wszyscy byli pewni co do jednego: król Berthold rządził zbyt krótko.

Tytuły Bertholda I Samozwańca:

• Król bawarski (1115-1123)
• Książę Karyntii (1106-1123)
• Książę Bawarii (1115-1123)
• Książę Badenii (1115-1123)
• Graf Badenii (1106-1123)
• Graf Górnej Bawarii (1115-1123)
• Graf Norymbergii (1115-1123)
• Regent Królestwa Bawarii (1114-1115)
• Kanclerz Księstwa/Królestwa Bawarii (1089-1115)

​

Król Berthold nie zdążył wpłynąć na to, kto odziedziczy po nim królestwo. Dlatego wszyscy trzej jego synowie otrzymali coś w spadku: Królem bawarskim oraz księciem Bawarii (wraz z odpowiednimi tytułami i ziemiami) zostanie najstarszy syn Humbert, drugi syn Alarich zostanie księciem Badenii, zaś jeszcze kilkuletni syn Nicholaus odtąd będzie rządzić Księstwem Karyntii.

- - -

To gra mnie zaskoczyła. Niemniej skoro Berthold zmarł przed swoją rozwódką księżną Delfinatu, Alarich po odziedziczeniu po niej tegoż księstwa prawdopodobnie zostanie w Królestwie Bawarii.

Teraz stoi przede mną wyzwanie, grać kimś z Dyplomacją 1 oraz Militariami na 15

 

E tam. To nie wyzwanie. Dajesz więcej jny na lewo i prawo. Na wszelkie frakcje odpowiadasz wojna…

 

W królestwie bez zmian, w Karyntii minus jeden. (XII)
(26.02.1123 - 13.12.1128)​

- - -

​

Tron bawarski przejął jeszcze młody, najstarszy syn Bertholda I Samozwańca, Humbert. Wielki rozmiarem wzdłuż i wszerz człowiek, który odebrał solidne wykształcenie wojskowe, od dziecka uczył się u najlepszych w Królestwie. Niestety, połowę swego życia spędził szwędając się po Monachium jak zwadźca, pojedynkując się i ucztując tam i ówdzie. Kompletnie nie rozumiał gierek dworskich, właściwie to dopiero gdy objął władzę zaczęło do niego docierać, iż jego ojciec nieudolnie (z winy samego Humberta) próbował przygotować go do roli króla: niestety, po osiągnięciu dojrzałości Humbert odwiedzał dwór królewski jedynie podczas uczt, wezwania przez swego ojca albo aby spędzić czas ze swoją żoną Hildeburgą.

Mimo niespełna czternastu lat małżeństwa, udało mu się spłodzić zaledwie jedną córkę, Trude.
​

​

W dniu koronacji Humberta I, Królestwo Bawarii było niemal podzielone na podległe mu silne trzy księstwa oraz tzw. "ziemie królewskie". Najważniejszym wasalem był jego wuj, książę Tyrolu i Austrii Karl; jednocześnie jako nowomianowany kanclerz Królestwa nieoficjalnie był "trzecią najważniejszą osobą w państwie "(zaraz po parze królewskiej). Księstwo Badenii odziedziczone zostało przez brata Alaricha, zaś Księstwo Karyntii przypadło pięcioletniemu braciszkowi Nicholausowi.

Niestety, o ile Karl jeszcze umiarkowanie przychylnie patrzył na rządy swojego bratanka, to bracia króla Humberta niechętnie spoglądali na kompletnie niedbałego o prezencję własną nowego władcę. Dość szybko zaczęli tworzyć własne grupy wsparcia* (tak, regent małego księcia Karyntii także to zrobił) pretendujące do miana króla Bawarii. Spośród drobnych grafów i baronów z Bawarii właściwej również jedynie co drugi z nich sympatyzował z monarchą...
​

​

Chuderlawa Hildeburga von Lenzburg była siostrą 13-letniego księcia Górnej Burgundii, Rudolfa V. Tusza i obżarstwo jej męża odrzucało ją; często wypominała mu to publicznie i nawet raz zagroziła "czystością" (czyli chłodem w pokoju małżeńskim) do czasu nim - wtedy jeszcze królewicz - Humbert coś zrobi ze swoimi manierami.

Trude jako jedyne dziecko Humberta i Hildeburgi, znalazła się w nietypowym położeniu. Humbert bardzo pragnął mieć syna, lecz na wszelki szybko poczynił przygotowania pod to, aby - o biada - kobieta Trude zmuszona była zasiąść na tron jako samodzielna królowa. Rozpoczęto szukanie dla niej narzeczonego, który zgodziłby się na perspektywę małżeństwa w której to czyjś syn przejąłby nazwisko rodowe małżonki.
​

​

Jedno jednak sprzyjało nowemu królowi Humbertowi: sieć kontaktów, a raczej mariaży jego kuzynów i krewnych spośród książąt Rzeszy jako spadek po swoim ojcu. W przeciągu miesiąca udało się monarszy bawarskiemu zawrzeć sojusze z czterema władcami Cesarstwa!
​

​

Jednak latem 1123 roku wojenna pożoga znowu zawitała do Karyntii. Nic nie robiąc z próśb króla Humberta o spokój w państwie, najpierw graf Istrii Baldarich von Zahringen wystąpił przeciwko "Małemu Księciu", a następnie książę austriacko-tyrolski Karl ruszył na własną wyprawę wojenną przeciwko swojemu najmłodszemu bratankowi. Król bawarski nie mógł z tym nic zrobić - żadne z praw nadanych mu nie pozwalało na interwencję...

Na osłodę, 20 lipca król Humbert przyjął propozycję zostania jednym z dowódców wojska Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Kto wie, może na służbie u kaisera Emmericha wyrobi sobie autorytet?
​

​

Poszukiwania narzeczonego dla królewny Trude wśród książąt i królów europejskich zostały zakończone w marcu 1124 roku. Trzeci i najmłodszy syn księcia Poitout, Esteve ostatecznie był tym kandydatem, którego ojciec zgodził się na promesę mariażu na warunkach korzystnych dla córki Humberta. To nic, że Esteve de Millau był aż o pięć lat młodszy od swojej przyszłej żony...
​

​

Podczas letniego turnieju rycerskiego w Akwizgranie (latem 1125 roku), pewny sukcesu król Humbert niestety zdobył reputację... niechcianą, prześmieszną. Już w pierwszym dniu z trudem znaleziono konia zdolnego udźwignąć monarchę w zdobionej ciężarem oraz insygniami rodowymi zbroi turniejowej. Podczas głównego konkursu na kopie, król Humbert szybko odpadł z niego za sprawą zdecydowanie przedwczesnego upadku z konia na oczach wszystkich! Przegrał swój pojedynek zanim jego oponent zaczął szykować się do natarcia kopią...
​

​

Walczący z zagrożeniem od południa i północy "mały książę" Nicholaus ku zaskoczeniu pokonał południowego rebelianta, grafa Baldaricha von Zahringena. 10 lipca 1125 roku uroczyście wtrącono starego już stratega wojskowego do lochów w Klagenfurt. Jednakowoż sytuacja w Księstwie Karyntii nie poprawiała się: wyprawa księcia Karla stopniowo zdobywała coraz to kolejne zamki i miasta.
​

​

22 listopada 1125 roku miał być najpiękniejszym dniem w życiu króla Humberta. Po dwuletnich staraniach o poprawę relacji z żoną Hildeburgą (w tym podarki), niestety z powodzeniem pani von Lenzburg powiła drugą już córkę, Gudrun. I to porównywalnie chuderlawą co jej matka.

​

Król Humbert miał więcej szczęścia poza krajem niż we własnych granicach Królestwa. 2 września 1126 roku został mianowany oficjalnym Marszałkiem Świętego Cesarstwa Rzeszy. Odtąd był najwyższym dowódcą i kwatermistrzem zaciągu cesarskiego.

Zaś sam zaciąg cesarski wymagał szczególnej odbudowy: po udanym odparciu inwazji króla duńskiego na Holsztyn (jego odzyskanie) oraz wygranej wojnie o faktorie handlowe przeciwko Republice Ankony.

​

W maju 1127 roku wuj monarchy bawarskiego, książę austriacko-tyrolski Karl postawił mu nieoficjalne ultimatum podczas spotkania w cztery oczy. Albo wypowie wojnę królowi czeskiemu celem przejęcia marchii naddunajskiej z miastem i zamkiem Znojmo (ger.: Znaim) - w imieniu Karla oczywiście - albo zacznie aktywnie działać wśród możnych na rzecz ubiegania się o tytuł Króla Bawarii. Z lekka tchórzliwy król Humbert uległ ambicji księcia Karla i z końcem maja postawił kraj w stan wojny z północnym sąsiadem.

Obawiając się przegranej w pierwszym roku wojny (armia czeska była niewiele mniejsza od bawarskiej), król Humbert zaciągnął wojsko najemne - trzech tysięcy zbrojnych z wyspy Irlandii.

​

W oczekiwaniu na sojuszników Marszałek Rzeszy rozkazał swoim zgrupowanym regimentom czekać aż wojsko czeskie poczyni kroki po których łatwo będzie sprowokować je do walnej bitwy. Czyli po tym, jak Czesi wkroczyli do Grafostwa Pasawy, wojska bawarsko-irlandzkie wydały w lipcu 1127 roku serię walk z wojskami czeskimi. Do ostatecznego starcia doszło 29 lipca 1127 roku pod Wittelsbach, kiedy to dowódcy wojsk bawarskich - nowemu burmistrzowi Dachau Landolfowi (immenikowi starego) - udało się zmusić wroga do odwrotu. Niestety, irlandzcy najemnicy okazali się znacznie mniej skuteczni od zwartego i wyćwiczonego w wielu wojnach wojska Królestwa Bawarii - poległo ich co najmniej tysiąc!

Jednakowoż armia czeska nie została rozbita. Kiedy wojska bawarskie (już połączone ze wsparciem z Górnej Burgundii oraz Prowansji) oblegały Znojmo, spóźnialskie wojska norymberskie 20 listopada poległy przeciwko królowi czeskiemu. Wojna przedłużała się - przynajmniej do momentu w którym jakaś twierdza (passawska czy znojmowska) padnie...

​

22 kwietnia 1128 roku król Humbert wreszcie doczekał się syna! Nadano mu imię Ferdynand.

Sytuacja w sprawie wnucząt nieżyjącego króla Bertholda Samozwańca o tyle zrobiła się ciekawa, iż jak dotąd książę badeński Alarich jeszcze był bezdzietny...

​

10 maja 1128 roku padł zamek w Znojmo. Monarcha bawarski stracił cierpliwość i kazał wysłać swoje wojska cele ostatecznego rozbicia wojsk czeskich na ziemi pasawskiej. Wiedząc że ma do dyspozycji wielką armię sprzymierzonych, rozwiązał kontrakt z ocalałymi 1,7 tysiącami Irlandczyków i pewny siebie liczył na wiktorię.

Tak też się stało pod Schaumberg, 12 czerwca. Prawie doskonała bitwa dla Królestwa Bawarii, a właściwie to pogoń wojsk bawarsko-burgundzko-prowansalskich za odwrotem taktycznym w wykonaniu Czechów.

Po udanym szturmie na mury miasta Mikołów (3 lipca) w marchii znojmowskiej, król czeski miał już dosyć. Zgodził się na to, aby graf Znojmo zmienił swojego władcę na księcia austriacko-tyrolskiego, Karla. Królestwo Bawarii odzyskało swoje ostatnie de iure prawowite ziemie, zaś król Humbert odsunął perspektywę walki o swoją koronę przeciwko swojemu najsilniejszemu lennikowi, wujowi Karlowi.

​

12 grudnia 1128 w Monachium zapanowała "zima dziesięciolecia". Najpierw burza śnieżna, a później wyjątkowo srogie mrozy. Grupa wędrownych rycerzy z Tyrolu (zapowiedziana przez księcia Karla) nie mogła wtedy znaleźć miejsca do zagrzania się i przeczekania zimy. Król Humbert w swoim zwyczaju wyprawiania dostojnych uczt wykorzystał to jako pretekst do kolejnej: przywitał tyrolskich wędrownych rycerzy z pompą! Skarbiec obciążony po kosztownej wojnie z Królestwem Czech dalej zaczął być przejadany przez głodnego Króla...

- - -
* - Frakcja.

- - -

Tak oto król Humbert podniósł ostatecznie swoją Dyplomację z 1 na 4 (z 1 na 2 za sprawą utraty traita Envious).

I jak zwykle zapomniałem o Norymberdze na tej mapce...​

 

Czy to już wojna domowa? (XIII)
(13.12.1128 - 11.05.1135)​

Od jakiegoś czasu król Humbert przestał być w pełni panem własnego kraju, albowiem oczekiwał końca wojny o Księstwo Karyntii: pomiędzy jego wujem Karlem (księciem austriacko-tyrolskim) a młodziutkim braciszkiem Nicholausem. Szczególnie że wuj Karl był kanclerzem Królestwa Bawarii...

​

7 lipca 1129 roku monarcha bawarski liczył na spokój i ład w południowym zakątku królestwa. Tego dnia "wielki" herzog wschodniobawarski zbrojnie przejął dla siebie trzeci już tytuł książęcy, stając się potężnym wasalem Króla. I to silniejszym od swojego suwerena.

Jednakowoż i tak "państewko-w-państwie" Karla rozpadnie się. Potomstwo jego liczne, zaś trzem najstarszym synom przypadnie w spadku po jednym tytule książęcym: Moltierowi "Młodszemu" księstwo tyrolskie, Leopoldowi - Księstwo Austrii, zaś Alois będzie nowym księciem karynckim.

Jak długo zapanuje tymczasowy - bo to było absolutnie pewne! - pokój w Karyntii?

​

Najstarsza córka króla Humberta, Trude, zdążyła wyrosnąć na zręczną i miłego usposobienia dwórką, choć płochliwą. Była następczyni tronu bawarskiego oczekiwała na zamążpójście z synem księcia Poitou...

​

Podczas organizacji zimowej wielkiej uczty królewskiej w przełomie lat 1128/1129, majordomus biskup Thomas słusznie wskazał na konieczność odnowienia kamiennych murów zamku monachijskiego.

​

Kiedy tron książęcy w Weronie objął nowy salicki władca, Wigerich Łaskawy (który już walczył przeciwko hrabiowi Mantuy, walczącemu o tytuł książęcy w imię... wuja Humberta, Berengara!), król Humbert nie wahał się aby wykorzystać tę okazję do wzmocnienia swojej pozycji w Rzeszy. Zebrał ośmiu i pół tysiąca zbrojnych z całego królestwa (4,5 tysiąca pod dowództwem "trójksięcia" Karla von Adernitena) plus kolejne tysiące od sojuszników z Saksonii, Turyngii i Górnej Burgundii. Cała ta wyprawa latem 1131 roku po to, aby król Humbert nie czuł się źle z zaledwie jednym tytułem książęcym (wszak jego dziad oraz ojciec zdobywali je!) przez całe życie... Łakomstwo jego nie znało granic.

​

Nieliczne wojska werońskie uciekały przed armią bawarską aż pod rzekę Padwę, lecz stojąc pomiędzy nią, rebeliantami a nadchodzącą inwazją, 27 października 1131 roku Włosi nie mieli wyboru pod Mantuą. Walczyli o honor, niestety w trakcie piętnastominutowego starcia połowa z wojsk Księstwa Werony zdążyła się potopić...

Zaś w drodze powrotnej armii sprzymierzonych Bawarii do Treviso, kolejne trzy setki spóźnionych posiłków poddało się bez walki.

​

13 czerwca 1132 roku stało się nieuchronne. Ze starości zmarł Książę Austrii, Karyntii i Tyrolu, Karl von Aderniten, wuj króla Humberta, ostatni z mężów pamiętających jak rządzić według założyciela rodu Moltiera Wytrwałego. Jego silna domena podzieliła się na trzy wydawałoby się równe części. Niestety żaden z jego synów - kuzynów Króla - nie darzył monarchy bawarskiego sympatią, zaś nowy książę austriacki Leopold wręcz darzył puszystego władcę wrogością. Był zdania, że "Humbert nie nadaje się do rządzenia Królestwem!".

​

Mury Treviso długo opierały się oblężeniu, zaś dowodzący oblężeniem wódz saksoński odmawiał szturmu. Dopiero 3 października 1132 roku padło miasto włoskie, na szczęście już tydzień później miejscowość Bassano padła po zdecydowanym szybkim uderzeniu; obrońcy zaskoczeni byli tak szybką reorganizacją wojsk Bawarii i jej sojuszników.

Królestwo Bawarii poszerzyło się na południe.​

Odtąd Wigerich salicki zrzekł się korony książęcej dla własnego spokoju. Niemniej przez następny rok zwalczano jego spuściznę - bunt hrabiego Mantuy Oldericha von Orlamunde zakńczył się uwięzieniem jego w monachijskich lochach.

Po śmierci księcia Karla, sytuacja króla Humberta okazała się trudna. Rosło poparcie dla nowego księcia austriackiego Leopolda na rzecz koncepcji obsadzenia go na tron królewski!

​

Niemniej już jesienią 1133 roku zawrzało pomiędzy rodzinnymi wojnami o schedę. Żona Berengara ven Adernitena, grafina Engeltraud w jego imieniu wypowiedziała posłuszeństwo młodemu księciu Tyrolskiemu, Moltierowi II. To zapowiadało kolejne nieporządki w Królestwie...

​

Jako Marszałek wojsk Świętego Cesarstwa Rzymskiego, król Humbert większość czasu przebywał w Jülich, na polecenie kaisera Emmericha dbając o cesarskie regimenty. Ten czas wykorzystał na poprawę swojej marnej ogłady. Nawet uratował komuś życie, a raczej duszę przed grzechem śmiertelnym jakim jest samobóstwo (za to od razu idzie się do piekła!). Z biegiem lat Humbert rzeczywiście poprawił swoją elokwencję*.

​

Kolejny niezadowolony graf z rządów nowych Adernitenów, graf Krainy w roku 1134 wszczął rebelię w Księstwie Karyntii. Nie był wcale dłużny trzeciej próbie grafa Istrii, Baldaricha von Zahringena (zwolniony z lochów jeszcze przez Karla von Adernitena) o niezależność od nowego księcia. Można by się zastanawiać skąd biorą ludzi w tym zakątku Cesarstwa do wojen? Wszak od 1080 roku poza 17-letnim okresem względnego spokoju (rządy świętej pamięci Bertholda Samozwańca) niemal cały czas dochodzi albo do rabacji chłopskich, albo do szlachty bijącej się pomiędzy sobą...

​

Jeszcze przed końcem 1134 roku król Humbert rozgłosił po Górnej Bawarii oficjalną listę, najem wędrownych rycerzy chętnych do intratnej służby u króla bawarskiego.

​

Pierwszym dzieckiem z małżeństwa królewny Trude oraz księcia Esteve'a de Millau okazał się syn nazwany po ojcu Trude, czyli Humbert. Niestety, niemowlę narodziło się z silnie zdeformowaną stopą. Kara boska za obżarstwo Króla, Humberta Opasłego?

- - -

* - Dyplomacja z 4 na 6 w tym odcinku; sumarycznie z 1 na 6 stał się nie tak tragiczny w tym atrybucie.

Miałem dziś nie pisać odcinka, ale: nie chce mi się spać ( ), plus nie mogę doczekać się czy w końcu kniaź Leopold wypowie ten bunt.

 

Jak jest dobry w jakimś atrybucie to daj go do rady - trochę spadnie szansa na jego bunt. Albo daj mu tytuł honorowy.

 

Niestety, ciężko go przypisać:

Spoiler: Leopold III

...gdzie indziej niż na mistrza szpiegów ;-)

 

Królestwo jeszcze nie zjedzone... (XIV)
(11.05.1135 - 19.12.1141)​

Nie brakowało kandydatów na uzurpowanie bawarskiego tytułu królewskiego. Największe poparcie miał najmłodszy z wujów króla Humberta, Adam - aktualnie kanclerz Królestwa Bawarii. Popierali go jego bratankowie: książęta Moltier II Tyrolski oraz Leopold III Austriacki. Samą inicjatywę osadzenia bardzo kompetentnego dyplomaty zainicjowała darząca "Króla Obżartucha" antypatią starusienka grafina Dolnej Bawarii, Daziga.

​

W styczniu 1136 drugą córkę Humberta, Gudrun, zaręczono z następcą tronu Księstwa Miśnii, Otto von Andechsem. Sam jego ojciec, herzog Burchard był osobą wpływową na dworze cesarskim: pełnił funkcje podskarbiego oraz koniuszego Rzeszy.

Jeszcze przed końcem tego samego roku król bawarski przestał pełnić funkcję Marszałka Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Nie zakończyło to jednak jego kariery dowódcy Rzeszy.

​

Zimą i wiosną 1137 roku synowie nieżyjącego "wielkiego" księcia Karla skoczyli sobie o gardeł. A konkretnie dwaj bracia rozpoczęli batalię o tytuł księcia karynckiego korzystając z tamtejszego konfliktu księcia Alois z grafem Krainy, Poppo von Weimar.

​

Natomiast w maju 1137 król Humbert zorganizował wyprawę wojenną o Padwę przeciwko księciu lombardzkiemu, de iure przynależną do Księstwa Werony (której tytuł posiadał). Wojna dotyczyła tylko i wyłącznie przeniesienia zwierzchnictwa feudalnego tamtejszego hrabiego z władcy na władcę...

Mimo problemów z przeniesieniem wojsk bawarskich przez Alpy, monarszy bawarskiemu spieszyło się z wygraniem wojny. 17 września 1137 roku zarządził on szturm na samo miasto Padwę, który zakończył się krwawo okupioną wiktorią armii inwazyjnej: spośród siedmiu tysięcy zbrojnych Niemców podczas szturmu poległo prawie 2300!

​

Natomiast już pięć dni później (22.09) pod San Martino rozbito jedyne wojska lombardzkie. Po powrocie do oblegania miast nad rzeką Bacchiglione, kolejny szturm na Este (już z dołączeniem koalicji sprzymierzeńców króla Humberta z południowo-zachodnich krańców Rzeszy) 27 grudnia 1137 roku powiódł się przy niewielkich stratach.

10 lutego 1138 roku padły mury miasteczka Polesine. Wojna jednak wciąż toczyła się dalej, książę Lombardii nie rezygnował z beznadziejnych prób obrony...

​

W lutym 1138 jednak zmarł cesarz Emmerich IV. Książęta oraz królowie Rzeszy po burzliwych dyskusjach wybrali księcia Luksemburga oraz Susy*, Otto Aleramicci'ego. Mimo włoskiego rodowodu dynastii, nowy kaiser w pełni czuł się Niemcem. Ambitny, sprytny, błyskotliwy, uczony, odważny, hojny, towarzyski i uprzejmy; zaletom nowego władcy Rzeszy było bez końca!

Tajemnicą poliszynela jest to, iż król bawarski Humbert był drugim kandydatem w kolejności, popieranym przez swoich książąt-wasali.​

* - Nie jestem pewien, czy po prostu nie nazywać tego księstwa "Księstwem Sabaudii"...

​

Zdobycie murów siedziby biskupa Montagnana szturmem 29 lutego 1138 roku wciąż nie zakończyło wojny bawarsko-lombardzkiej o Padwę. Dopiero skierowanie się prosto na Lombardię właściwą i pobicie sześciuset pieszych wroga pod Bergamo okazało się tą przysłowiową "kropką nad i". Hrabia Padwy, Thomas, zmuszony został do złożenia hołdu lennego królowi Humbertowi.
​

​

W lipcu 1138 roku przyszedł czas na znalezienie przyszłej żony dla jedynego królewicza bawarskiego, Ferdinanda. Córka następcy obu tronów skandynawskich - duńskiego i szwedzkiego, zarazem więc wnuczka Króla Danii i Szwecji, Holgera Sprawiedliwego - Martha córka Henrika zdawała się dobrą kandydatką na narzeczoną dla następcy tronu bawarskiego. To zawsze perspektywa na przymierze gdyby następny król Bawarii potrzebował pomocy z zewnątrz przeciwko wybitnie uzdolnionemu kaiserowi Otto IV...
​

​

Od maja do lipca 1139 roku król Humbert zbierał poparcie wśród możnych dla podwyższenia podatków nałożonych na miasta w królestwie. Sprzyjających możnych tym razem nie brakowało: oprócz oczywiście samych burmistrzów Górnej Bawarii oraz grafostwa norymberskiego...
​

​

Królowa Bawarii, Hildeburga z rodu Lenzburgów od urodzenia była chuderlawą i delikatną kobietą. Mimo to dożyła aż 46 lat i mimo swojej niechęci do tuszy swego męża powiła mu trójkę dzieci (córki Trude i Gudrun, syna Ferdinanda). Zmarła 22 czerwca 1141 roku.
​

​

Jednak król Humbert mimo żałoby wiedział, iż czym prędzej Królestwo potrzebuje Królowej. Jego polityczne obżarstwo sięgnęło wciąż istniejącego Królestwa Chorwacji (trawionego przez rebelie, wojny z Serenissimą, nieistniejącym już Królestwem Sycylii oraz Cesarstwem Bizantyjskim), kiedy to poprosił o rękę córkę króla Igora, Tatjanę. Małżeństwo miało zostać sfinalizowane za trzy lata, w lipcu 1144 roku.
​

​

Druga córka monarchy bawarskiego, Gudrun, przezwyciężyła drobną i kruchą posturę odziedziczoną po matce i stała się całkiem waleczną wojowniczką. Niestety, w Rzeszy nie było miejsca dla kobiet-zbrojnych (przynajmniej oficjalnie...). Mimo kuriozalnego dla środkowoeuropejskiej kobiety w środku średniowiecza wykształcenia (raczej wyszkolenia...), jednakowoż dzięki byciu duszą towarzystwa wiedziała jak odnaleźć się na obcym dworze, kiedy w grudniu 1141 roku pojęła Otto von Andechsa za męża.​

 

Czterdzieści funtów królewskich mniej. (XV)
(19.12.1141 - 10.03.1147)

- - -

​

​

Przedsiębiorczy nowy cesarz niemiecki Otto IV szybko przekonał wystarczającą ilość możnych, aby ustanowić reformę tzw. "Pax Germania". 3 lutego 1142 roku kaiser ogłosił, iż należy powiedzieć dość wewnętrznym wojnom o pędź ziemi, osłabiającymi Rzeszę. Po rządach dość słabego i szalonego cesarza Emmericha (które m.in. skutkowały opuszczeniem Świętego Cesarstwa Rzymskiego przez wielkiego księcia Toskanii), Otto iV był zdecydowany silną ręką zaprowadzić porządek w swoim postrzymskim państwie...

​

​

Nie podobało się to bawarskiemu królowi Humbertowi, który niedawno utracił pośrednią kontrolę nad marchią znajmijską. Na drodze dziedziczenia tamtejsze hrabstwo ponownie wpadło do rąk przedstawiciela dynastii Przemyślidów, zaś (zajęty bezsensownym wojowaniem o Karyntię) obecny książę austriacki Leopold III nic z tym nie zrobił uprzednio.

Teraz król Humbert będzie zmuszony zaakceptować fakt, iż kawałek zwyczajowego królestwa bawarskiego będzie poza granicami wpływów jego oraz jego wasali...
​

​

12 kwietnia 1143 roku w wyniku zwycięskiej wojny z Republiką Genui, cesarz Otto IV całkowicie wchłonął ziemię włoskich patrycjuszy, nadając sobie tytuł "księcia Genui" i włączając wybrzeże Morza Liguryjskiego do swojej domeny.
​

​

Wyprawa niemiecka ku księciu Kujaw (który postanowił siłą przejąć swoje tytularne ziemie leżące w obrębie Rzeszy) skutkowała nie tylko rychłym jego pokonaniem. Dowodzący jednym z regimentów król Humbert podczas bitwy pod Cieszynem 7 listopada 1143 roku stracił kawałek lewej nogi po tym, jak jakiś anonimowy waleczny Mazowszanin ważył się podjąć z nim pojedynek w bitewnym harmidrze. Jeden z rycerzy chroniących monarchy dobił wroga, lecz odtąd opasły władca bawarski przestał być zdolny do poruszania się o własnych siłach...

W międzyczasie pierwsze wojny o księstwo Karyntii dobiegały końca - bezowocnie, bez zmian terytorialnych.
​

​

Przenikliwość kaisera Otta IV bywa zadziwiająca i zakrawająca o absurd. Otóż 2 marca 1144 roku grafa Innsbrucka Norberta von Andechsa mianował "Księciem Genui". Nadal wasal Króla Bawarskiego był jego wasalem, niemniej jednak nowy książę Norbert nawet nie otrzymał akru ziemi genueńskiej.

Przynajmniej Norbert zwrócił tym na siebie uwagę króla Humberta: wkrótce został on mianowany majordomusem Królestwa Bawarii.
​

​

Córka króla chorwackiego, Tatjana, przybyła na dwór bawarski 23 marca 1144 roku celem zamążpójścia z królem Humbertem. Niestety, już przejawiająca ambitne podejście do życia nowa królowa nie przepadała za otyłym i do tego beznogim monarszym. Została jej jedynie świadomość, iż jest to wyłącznie mariaż polityczny, zaś monarszy bawarskiemu nie zostało jeszcze tak wiele lat do życia...

Tak jak i dla Humberta Opasłego ceremonia zaślubin była pretekstem do uzupełnienia pustek w skarbcu po sfinansowaniu rozbudowy donżona w zamku królewskim.
​

​

Tymczasem następca tronu Królestwa Bawarii, Ferdinand, okazał się jeszcze lepszym szermierzem od swojego ojca z czasów młodości. Zadbał o należytą lekturę relacji z toczonych niedawno wojen, miał opracowaną własną koncepcję bronienia się w oparciu o lokalne ukształtowanie terenu. Cierpliwy, waleczny, towarzyski, sprawiedliwy - jakież wady mógł mieć Ferdinand?

Niestety, podobnie jak ojciec, już miał kilka kilogramów nadwagi. Dzięki jedynie aktywnemu stylowi życia jego obżarstwo nie zamieniło go w okrągłego królewicza...
​

​

Na początku 1145 roku, kiedy już zdecydowana większość możnych bawarskich, włoskich i austriackich zaakceptowała władzę króla Humberta, zrezygnowany w intrygach jego młody wuj Adam von Aderniten poprosił swojego prawie dwukrotnie młodszego bratanka o jakiś tytuł z ziemią, choćby najbardziej liche grafostwo. Niestety, nie wiadomo czy monarcha bawarski był bardziej chciwy czy bezradny: nie zamierzał mu oddawać jednego z dwóch hrabstw ze swojej domeny komuś, kto jeszcze chuchał za plecami Humberta Opasłego o koronę królewską.
​

​

21 sierpnia 1145 roku odbyły się zaślubiny następcy tronu Ferdinanda z wnuczką króla duńsko-szwdedzkiego, Marthą Hendrykówną. Niemniej już w przeciągu ostatniego roku mąż Marthy swój talent szermierczy żywo wykorzystywał aby pojedynkować się z dworzanami i rycerzami - podobno wygrał we wszystkich trzech tuzinach odbytych pojedynków!

Martha von Estrid także umiała władać mieczem. ale także była zaradna, dumna ze swojego urodzenia oraz pewna swoich kompetencji.
​

​

Król Humbert nie był dłużny swojej żonie w ocenie atrakcyjności drugiego małżonka: uważał, że lekko puszysta małżonka wygląda na zdecydowanie starszą niż podobno przeżyła wiosen (dziewiętnaście). Zaczął rozglądać się za młodymi dwórkami, jego wzrok zawiesił się na wcale nie młodej 47-letniej mężatce Idzie von Nordheim. Jednak wtedy oto latem 1146 roku monarcha bawarski zreflektował się: sięganie po cudzą żonę jest niestosowne, przysiągł sobie wytrwanie w czystości związku małżeńskiego, które i tak konsumowane było zaledwie kilka razy w roku...
​

​

Jednak w lipcu 1146 roku Humbertowi Opasłemu tak bardzo nie podobała się "Pax Germanica", iż dołączył do księcia Brabancji (Wigericha) oraz czeskojęzycznego księcia Saksonii (Drslava II) przewodzących grupie możnych apelujących o zaniechanie wspomnianego edyktu cesarskiego.

Wcale, ale to wcale nie przeszkodziło to kaiserowi Otto IV w grudniu 1146 roku mianować króla Humberta marszałkiem wojsk Rzeszy - w dobie wyprawy przeciwko pogańskiemu wielkiemu kniaziowi litewskiemu.
​

​

10 marca 1147 roku po odejściu księcia brabanckiego z frakcji "reakcjonistów", król Humbert został ogłoszony przywódcą tej frakcji.

Czy mając poparcie księcia saksońskiego oraz silnego księcia dolnolotaryńskiego, monarcha Humbert Opasły odważy się zażądać od cesarza Otta IV wycofania się z "Pax Germanica" i zezwolenia na zbrojne rozwiązywanie sporów przez członków Rzeszy?​

 

Pax Germania vadit ad bellum. (XVI)
(11.03.1147 - 12.09.1150)

- - - ​

​

Cesarz niemiecki, książę Suzy i Luksemburga, Otto IV z rodu Aleramici zawzięcie postanowił bronić edyktu o "pokoju w Germanii" (Pax Germania), nie zważając na to iż wojskowy zaciąg sprzyjających mu możnych jest mniejszy od środków dysponowanych przez Króla Bawarskiego oraz jego sojuszników (księcia Saksonii oraz księcia Dolnej Lotaryngii). To była sprawa autorytetu Świętego Cesarstwa Rzymskiego! Otto IV za jeden ze swoich licznych celów postawił nadrobienie nadszarpniętej reputacji Rzeszy - jako państwa zdolnego utrzymać swoich feudałów w jednym szeregu - za czasów poprzednika Emmericha, kiedy to bez wojny posłuszeństwo wypowiedzieli tamtemu wielki książę toskański oraz doża Ankony.

​

13 marca 1147 roku kaiser Otto IV rychło ogłosił przywódcę "powstańców bellików*" króla bawarskiego Humberta Opasłego zdrajcą Cesarstwa. Niestety, cesarstwo zostało niemal w pół przez Ren i Dunaj przecięte pomiędzy zwolennikami zniesienia "Pax Germanica" a stojącymi po stronie Otta IV. Co więcej, monarcha bawarski zgromadził prawie szesnaście tysięcy zbrojnych i rycerzy; w porównaniu, kaiser ledwo trzynastu tysięcy...

Mimo kalectwa (utraty kawałka lewej nogi) Humbert Opasły osobiście dowodził wojskiem, głównie planując dowodzenie bitew z obozu. Niemniej jednak zdarzyło mu się jeżdzić na najcięższym znalezionym w Bawarii koniu, dla podtrzymania morale "bellików".

* - łac. "belli" - wojna; poplecznicy cesarza niemieckiego mawiali, iż próba zniesienia "Pax Germania" została zorganizowana przez głównych lenników żywo zainteresowanych dalszymi podbojami wewnątrz Rzeszy.

​

Jednakowoż zdolni wodzowie "Bellików" byli szybsi i przede wszystkim lepsi w zbieraniu wojska. Król Humbert jasno postawił sprawę - marsz wszystkich wojsk ku Akwizgranowi oraz Jülich! Chciał tym samym wystraszyć Otta IV ku głębi Rzeszy i najpierw zdobyć serce Rzeszy, aby symbolicznie pokazać "kto naprawdę rządzi z tronu cesarskiego".

Niestety regimentom cesarskim nigdy nie udało się zgrupować w jedną wielką armię. Armia burgundzko-włoska (mniejsza) ledwo osiągnęła okolice grafostwa Luksemburga, zaś armia niemiecko-czeska (większa) oblegała Magdeburg w czasie, kiedy już niemal w pełni zgromadzeni rebelianci oblegali stolicę Cesarstwa.

Nawet rozpaczliwa próba zatrzymania króla Humberta pod Prüm 27 lipca 1147 roku - kiedy to awanturnicy, łajdacy, najemnicy i podstarzali weterani w liczbie tysiąca ośmiuset zebrali się przeciwko bellikom - nic nie zmieniła. Jedynie pokazała, iż śmierć co drugiego radosnego sympatyka cesarza w tamtej bitwie była daremna.

Już 23 sierpnia padł zamek pod Jülich.

​

W międzyczasie, 29 września 1147 roku w niewyjaśnionych okolicznościach zginął teść monarchy bawarskiego, król Chorwacji Igor I. Dowódcy armii zwalczającej od lat lokalną rebelię księcia slawońskiego znależli ciało króla w rzece, kiedy to oczekiwali spóźniającego się orszaku królewskiego.

Na tron chorwacki wstąpił jego syn, 17-letni Igor II, młodszy brat królowej bawarskiej Tatjany.

​

Rebelia bellicka trwała w najlepsze. 8 października po szybkim szturmie października padł Akwizgran, mniej niż trzy tygodnie później - Prüm. Już po 6 listopada kiedy to padło ufortyfikowane miasteczko Geldern, "wojennicy" wyruszyli na południe w Alzację i Lotaryngię (właściwą) ku pogoni za mniejszą z armii cesarskich. Priorytetem było najpierw rozbić tę dowodzoną przez Dietera Mocnego (księcia Lombardii), a później odeprzeć tę większą, wyswabadzając księcia saksońskiego spod oblężenia Magdeburga.

​

19 grudnia 1147 roku w zaśnieżonych lasach Verdun przy przytłaczającej przewadze liczebnej wojsk króla Humberta Opasłego, zgromadzenie burgundzko-wojskie ledwo przez godzinę broniło honoru Rzeszy, nim - rozsądnie - książę Dieter Mocny wycofał siły przed groźbą rzezi. Zresztą, herzog lombardzki ledwo dysponował jedną chorągwią rycerzy, zaś połowa jego sił stanowiła lekka piechota którą ledwo było stać na tarcze i przeszywanice...

​

Do decydującej w wojnie domowej Świętego Cesarstwa Rzymskiego starcia doszło pod obleganym Magdeburgiem 21 kwietnia 1148 roku. Wtedy to łącznie 23 tysięcy mężów w kolczugach i łuskach starło się pomiędzy sobą, po tym jak z lasów ciężka i lżejsza piechota Bellików starła się z wojskami cesarskimi, wspierana przez oskrzydlającą wroga liczną jazdę. Wielka to bitwa była, straty także liczone w sześciu tysiącach! Wojowie po obu stronach walczyli dzielnie, lecz zarówno zbrojnych, jak i zdolnych dowódców, król Humbert Opasły miał najzwyczajniej więcej.

Po tej bitwie cesarz Otto IV mógł liczyć jedynie na bardzo nierozsądny błąd króla bawarskiego...

Czego nie uczynił: dla przykładu w czerwcu zdobył brandenburską twierdzę w Stendal, a następnie ponownie ruszył ku ledwo odbudowanym wojskom księcia Dietera Mocnego, czyli z powrotem nad Ren. 10 stycznia 1149 roku ponownie w zimowej scenerii nawet liczniejsze wojska księcia lombardzkiego (i przede wszystkim uzupełnione o rycerzy!) zmuszone były ustąpić rzemiosła wojennego w bitwie pod Sponheim. Co zamierzał dalej uczynić król Humbert?

​

Monarcha bawarski podjął szalone, lecz wcale nie irracjonalne rozstrzygnięcie wojny: popędził swoim dziesięciotysięcznym już zmęczonym wojskiem prosto na nowe włości polskie kaisera Otta IV, na Kujawy i Mazowsze! Celem było złupienie ledwo podbitych obszarów, zdobycie tamtejszych grodów. Już od czerwca padały kolejno: Inowrocław, Radziejów i Kruszwica. Już w lipcu 1149 roku król Humbert był gotów na szybkie splądrowanie Mazowsza.

Cesarz Otto IV z rodu Aleramici miał dość! Jeszcze przed spaleniem Inowrocławia poprosił o nie niszczenie tamtejszej administracji ledwo radzącej sobie z okoliczną ludnością. Propozycja Humberta Opasłego była jednoznaczna: dopiero kiedy cesarz stawi się do Akwizgranu, publicznie spali pergamin o "Pax Germania" (z przyznaniem się do błędu, wprowadzając go do prawa Rzeszy) i ogłosi amnestię na niego oraz wszystkich "Bellików" (także pośmiertnie!), wtedy to król Humbert zgodzi się na zaprzestanie działań wojennych.

​

I tak też się stało 13 lipca 1149 roku. Upokorzony kaiser w asyście zaledwie garstki zaufanych zbrojnych przybył do obsadzonego przez bellików Akwizgranu i uczynił to, co monarcha bawarski przykazał; obiecując nie wyciąganie żadnych osobistych i politycznych konsekwencji wobec króla Humbera i jego sprzymierzeńców.

Podsumowanie wypraw bellickich króla Humberta Opasłego:

Spoiler: Podsumowanie

Jasnoniebieska strzałka - pochód na Akwizgran i bitwa pod Verdun (marzec - grudzień 1147)
Granatowa strzałka - odsiecz Magdeburga i zdobycie Stendal (grudzień 1147 - czerwiec 1148)
Różowa strzałka - rajd ku "drugiej" armii księcia Dietera Mocnego i jej rozbicie pod Sponheim (czerwiec 1148 - styczeń 1149)
Czerwona strzałka - rajd ku polskim włościom osobistym kaisera Otta IV; splądrowanie Kujaw (styczeń - lipiec 1149)

​

Z pieniędzy zgromadzonych podczas licznych oblężeń i łupienia wrogów, król Humbert sfinansował budowę kolejnego zamku w Górnej Bawarii.

​

W trakcie rebelii bellickiej urodziły się dwaj ważni potomkowie rodu von Adernitenów. Najpierw 4 września 1148 roku urodziła się córka pary królewskiej Humberta i Tatjany, Ut; która z łona matki wyszła jako bardzo zdrowe i rosłe niemowlę. Ledwo miesiąc później, albowiem 3 października, król bawarski doczekał się wnuka: Ferdinanda, który otrzymał imię po swojemu ojcu, Ferdinandzie.

​

Los dwóch niskiego urodzenia dowódców cesarza niemieckiego pojmanych podczas bitew pod Magdeburgiem oraz Sponheim okazał się marny. 14 sierpnia 1149 roku król Humbert rozkazał ściąć niepotrzebnych już nikomu "tych, którzy ważyli się podnieść rękę na słuszną sprawę". Albrecht i Folkmar - bo tak się zwali - stracili swe głowy...

​

Niestety, hrabia Padwy Thomas, wykorzystał zmęczenie regimentów bawarskicj wojną o autorytet kaisera. Po odrzuceniu przez Humberta Opasłego ultimatum o koronacji księcia karynckiego Alois von Adernitena na króla bawarskiego, zgodnie Księstwo Karyntii i dwa hrabstwa włoskie (Padwa, Mantua) wypowiedziały posłuszeństwo monarszy bawarskiemu. Stało się to 18 sierpnia 1149 roku.

Na pomoc monachijskiemu władcy przybyć miały wojska miśnicke i duńskie, lecz do tego czasu mniejsze siły bawarskie musiały radzić sobie same. Koalicja księcia Alois liczyła bowie prawie sześciu tysięcy zbrojnych i rycerzy, wobec trochę mniejszych ocalałych sił króla Humberta.

Szczęście jednak sprzyjało otyłemu władcy. 10 stycznia 1150 roku. Awanturnicy i weterani w spoczynku w liczbie ponad pięciuset dumnie sięgnęli po swoje oczyszczone z rdzy oręża i wsparli starego już króla bawarskiego.**

Jednakowoż z jakiegoś powodu wojska rebeliantów wycofały się nad rzekę Pad i głównie zbierały się pod oblężenie Werony. Zaś po upadku obleganej przez wojska bawarsko-miśnickie Akwilei (10 maj 1150), król Humbert oczekiwał na przybycie wojsk duńskich.

** - Taki event losowy

​

Odważny o ogromne siły, Humbert Opasły w sierpniu ruszył ku odsieczy dzielnych obrońców murów włoskiego miasta. Lewą flanką wojsk bawarskich dowodził młodziutki następca tronu bawarskiego, królewicz i marszałek Ferdinand von Aderniten. To właśnie jego brawura w szybkim zdobyciu pozycji i następnie odparciu z nich kontrataku wojsk karyncko-włoskich przyczyniły się do wygrania bitwy pod Weroną 12 września 1150 roku. Wojna domowa wciąż pozostała nierozstrzygnięta...

​

...wtem wieczorem po bitwie niespodziewanie król Humbert zmarł ze zmęczenia ostatnimi czterema latami wojowania. Jego tłuste ciało - okaleczone o utratę lewej nogi - nie wytrzymało trudów wojaczki . Humbert zwany Opasłym mógł wreszcie odpocząć od życia doczesnego. Nowy król, Ferdinand, już musiał walczyć o honor i stabilność królestwa nadanego z ojca, dziada i pradziada...

Mimo swojego braku ogłady i obżarstwa, Humbert I Opasły nie był władcą złym. Mimo wszystko podtrzymał majestat i pozycję Królestwa Bawarii, zaś pod koniec życia przezwyciężył swoją płochliwość i postawił się samemu cesarzowi niemieckiemu. Dołączył Księstwo Werony do Królestwa Bawarii. Miał pecha żyć w czasach, kiedy to królestwo bawarskie zostało rozdzielone na małe księstwa jego kuzynów.

Tytuły Humberta I Opasłego:

• Król bawarski (1123-1150)
• Książę Bawarii (1123-1150)
• Książę Werony (1138-1150)
• Graf Górnej Bawarii (1123-1150)
• Graf Norymbergii (1123-1150)
• Marszałek Świętego Cesarstwa Rzymskiego (1146-1147)
• ...a także dowódca wojsk cesarzy Emmericha i Otta IV (1124-1147)

- - -

Jak sobie poradzi nowy król, 22-letni Ferdinand I? O tym za jakiś czas...

...albowiem wcześniej opublikuję dwa odcinki specjalne: o Europie w roku 1150 oraz o rodzie von Adernitenów po dwóch kolejnych władcach.

 

W sumie taka sugestia, że dla większych rebelii może warto wymyślić podłoże dla sztandaru? Wiadomo - male bunty są mało ciekawe to nie ma różnicy dla nas czy wybór orła czy gryfa jako znak rebelii cokolwiek znaczy, ale dla bellików, którzy mocno zadziałali, fajnie byłoby coś dopowiedzieć.

No i czy próbowałeś może tworzyć neologizny niemieckobrzmiące?

 

@moskal
Szczerze to nie myślałem o tym, natomiast jeśli pojawi się kolejna wojna o "Lower Crown Authority Law" z "Medium" na "Low", to jakiś sztandar (przynajmniej w AARze) umieszczę. Choćby czarnego jastrzębia na żółtym tle

Co do neologizmów niemieckobrzmiących, to sobie o nich przypomniałem przeglądając swój AAR z EU2. Natomiast nie jestem pewien, czy jest jeszcze na nie czas. Wciąż akcja nie odbiega znacząco od standardów historycznych średniowiecza: ot jakaś tam zwycięska rebelia o stare przywileje w Rzeszy.

 

Europa w roku 1150
​

Najpotężniejsze państwa na świecie to kolejno: Cesarstwo Wschodniorzymskie (42 tysięcy zbrojnych), Seldżukowie Arabscy (31,8 tys.), Święte Cesarstwo Rzymskie (31,7 tys.), Sułtanat Fatymidów (25 tys.).

​

Spoiler: Europa Zachodnia - Iberia i Morze Śródziemne

​

Królestwo Leonu i Galicji: ród Jimena (królowa Maria "Opój" oraz jej mąż Morgan z walijskiego rodu Mathrafal)
Królestwo Kastylii: ród Jimena (król Alonso III Młody z księżniczką bizantyjską Romaną z rodu Doukas)
Emirat Hudydów [Emirat Zarazogy i Barcelony): emir Ali II Łowca
Emirat Aragonii: emir Fath
Emirat Amirydów [Emirat Walencji i Murcji]: emir Mansur Wielki (kulturowo Beduin)
Emirat Zirydów [Emirat Granady]: emir Ali
Emirat Dhunnuidów [Emirat Kordoby i Toledo]: emir Sanyo II
Emirat Abbadydów [Emirat Sewilli i Algarve]: emir Abu II
Emirat Navarry w Almerii: emir Amr
Emirat Espinheiro [Emirat Beja]: emir Ali
Najjaśniejsza Republika Pizy: najjaśniejszy doża Augusto z rodu Alliata
Wielkie Księstwo Toskanii [Księstwo Toskanii, Modeny i Spoleto]: Antoinotto di Canossa, mąż królewny węgierskiej Edit
Baskonia oraz Baleary pod kontrolą Królestwa Francji. Bilalidowie rządzą rozbitym wojną domową sułtanatem.

Aktualnie król francuski Robrecht V wraz z królem kastylijskim Alonso III prowadzi wygrywaną wojnę przeciwko emirowi Alemu II Łowcy (wspieranego przez 2/3 andaluzyjskich muzułmańskich władców).
Emir Ali z Zirydów broni się przed kolejną prywatną krucjatą doży Kabylii (podległego dożowi Pizy), Eriprando, o dalszy podbój Kabylii.

Mimo upadku Królestw Nawarry oraz Aragonii w latach 1080-1110, stopniowo ród Jimena ze wsparciem królów francuskich przejmuje inicjatywę w rekonkwiście. Większość nieudanych dżihadów przeciwko chrześcijanom skupiała się na odbiciu Kabylii (a później i Tunezji) z rąk doży Pizy, wspieranego wtedy przez cesarza niemieckiego (to właśnie wtedy pierwszy król bawarski Moltier I Wytrwały najpierw zasłynął, a później stracił rozum po trafieniu buzdyganem w głowę).

Spoiler: Europa Zachodnia - Wyspy Brytyjskie i Galia

​

Królestwo Francji: holenderski ród van Vlaandern (król Robrecht V zaręczony z księżniczką toskańską Argentiną)
Królestwo Bretanii: ród de Rennes (plemienny król Gui "Lwie Serce")
Królestwo Anglii: saski ród Godwin (król Sæber Samozwaniec)
Królestwo Szkocji: ród a Muirebe (król Konstantyn V Samozwaniec)
Królestwo Søreyar: ród Crovan (plemienny król Ragnar Stary)
W królestwie Gwynedd od siedmiu lat rządzi ród Owain, który wymógł na Mathrafalach zrzeknięcie się tronu. W sercu Irlandii rządzi niezależny bretoński hrabia, Berthgualt de Rohan.

Rok 1098 był datą strącenia Kapetyngów z tronu francuskiego, za sprawą udanej rebelii Willema van Vlaanderna, ówczesnego księcia Flandrii. Robrecht V jest czwartym władcą Francji ze swojej dynastii.

W 1142 roku za sprawą saskiej rebelii, Normanowie zostali wyparci za morze przez Sæbera Samozwańca. Wtedy to Anglią rządził William III Normański, niestety od urodzenia matołek (obecnie jest księciem Bedford rządzącym z Rouen)

Spoiler: Europa Północna

​

Królestwo Danii i Szwecji: ród Estrid (król Henryk)
Królestwo Norwegii: ród af Oddi (król Erling, wybrany na władcę norweskiego wtedy jako książę Islandii).
Wielka Satakunda: ród Virtanen (wielki wódz Otso IV)
Wielka Estonia: rod Saar (wielki wódz Ovtay)
Plemię Livonii: ród Kukk (wielki wódz Tambet II)
Plemię Kurlandii: ród von Kurs (wielki wódz Traidenis Mądry)

Królestwo Szwecji od 1066 traciło stopniowo na znaczeniu. W 1138 roku duński król Holger II Sprawiedliwy podbił Szwecję podczas kolejnego wewnętrznego kryzysu.

Spoiler: Europa Wschodnia

​

Królestwo Pomorza: ród Pomorski (król Błażej Samozwaniec)
Królestwo Polski: polska odnoga rodu Estrid (król Maciej)
Królestwo Węgier: ród Arpad (król András II Okrutny z księżniczką bizantyjską Markią)
Królestwo Chorwacji: ród Trpimirowić (król Igor II)
Hospodarstwo Mołdawii: ruski ród Nikitich (hospodar Matfei Okrutny)
Wielkie Księstwo Halickie [Księstwo Halicko-Turowskie]: ród Rurykowiczów (wielki kniaź Yevstafiy Okrutny)
Wielkie Księstwo Kijowskie: ród Rurykowiczów (Rostislav, kniaź kijowski, riazański, smoleński, czernihowski i nowogrodzko-siewierski)
Księstwo Pierejasławskie: ród Rurykowiczów (kniaź Demid)
Księstwo Nowogrodzkie: ród Rurykowiczów (kniaź Briachislaw)
Królestwo Litwinów: ród Palemonaitis (król Litwinów, wielki książę Litwy, Šventaragis "Uczony")
Księstwo Krymu: połowiecki ród Bakczysaraj (kniaź Saru)
Księstwo Azowskie: połowiecki ród Thocomer (kniaź Sevenç)
Chanat Kumanu: ród Terteroba (chan Borç)

Niegdyś potężny chanat Połowców, po przyjęciu religii chrześcijańskiej z Konstantynopola rozpadł się na niezależne księstwa.

Los Królestwa Polski od wieloletnich rządów piastowskiej Gertrudy Sprawiedliwej (od 1070 roku; król Bolesław Śmiały poległ w bitwie przeciwko Pomorzanom) był nieszczęśliwy. Jeszcze pogańscy królowie pomorscy najeżdżali Polskę, przejmując przy tym większość Wielkopolski oraz Kujawy (co wykorzystywał cesarz niemiecki, aby w ramach "obrony chrześcijańskiej ziemi" przejąć te terytoria dla siebie). Dopiero od 1130 roku Polska zaczęła skutecznie bronić się przed Pomorzanom oraz innym najeżdźcom (plemiona litewskie), niestety w dobie kryzysu tracąc prawie całą Małopolskę na rzecz Węgier. Po śmierci Gertrudy Sprawiedliwej, jej wnuk Maciej już jako członek rodu Estrid przejął władzę.

Przez pierwsze 70 lat dziejów AARu Pomorzanie wierzyli w słowiańskie bóstwa, niemniej przy rosnącej presji ze strony Świętego Cesarstwa Rzymskiego oraz Królestwa Danii obecny król pomorski przyjął religię z Rzymu.

Spoiler: Cesarstwo Bizantyjskie

​

Cesarze wschodniorzymscy z rodziny Doukas skutecznie opierają się turecko-arabskim falom muzułmanów, mimo kolejnych wojen religijnych o odbicie Anatolii. W dobie rewolt w państwie Seldżuków zdołali podporządkować sobie Armenię, zaś niedawny podbór Szirwanu rozwścieczył mahometan na całym Bliskim Wschodzie. Aktualnie Cesarstwo Wschodniorzymskie ze wsparciem króla węgierskiego broni się przed kolejnym dżihadem...

Po drodze cesarze bizantyjscy najechali na Wołoszczyznę, stopniowo odzyskali kontrolę nad Serbią i Dalmacją. W trakcie rebelii w normańskim Królestwie Sycylii, w 1137 roku William II de Hauteville po najeździe Rzymian zmuszony był do złożenia hołdu władcy w Konstantynopolu.

Spoiler: Święte Cesarstwo Rzymskie

​

Obecnym cesarzem Świętego Cesarstwa Rzymskiego (od 1138 roku) jest Otto IV z rodu Aleramicci (jako książę Luksemburga i Suzy).

Najważniejsi feudałowie ŚCR:
Królestwo Bawarskie: król Ferdinand von Aderniten
Królestwo Czeskie: król Adalbert z rodu Przemyślidów
Księstwo Saksonii: czeski książę Drslav II z rodu Przemyślidów
Księstwo Dolnej Lotaryngii: książę Manegold "Niegotowy" von Wigeriche
Księstwo Szwabii i Górnej Lotaryngii: książę Gebhard "Samozwaniec" z rodu Chatenois
Księstwo Holsztynu: książę Ludolf "Mądry" von Salian
Księstwo Turyngii: książę Obizzino z rodu Dandolo
Księstwo Miśnii: książę Otto II von Andechs
Księstwo Prowansji: książę Orson de Blois
Księstwo Lombardii: książę Dieter "Mocny" d'Este
Księstwo Ferrary: książę Wido "Mądry" de Hucbaldi
Arcybiskupstwo Frankonii: arcybiskup-książę Hermann
Księstwo Holandii: książę Gottfried II von Wigeriche
Marchia Brandenburska: magrabia Ludwig von Udonen
Księstwo Brabancji: książę Thietmar "Opój" van Vlaanderen
Księstwo Delfinatu: księżna Gertruda "Niewierna" de Forez
Księstwo Górnej Burgundii: książę Humbert II von Lenzburg
Księstwo Sabaudii (w Genewie): książę Emich de Genéve

Najbardziej wpływowe rody w Cesarstwie to:

• Przemyślidzi: rządzą w Czechach i Morawach oraz większością północnych Niemiec
• Adernitenowie: Królestwo Bawarii jako zjednoczona rodowizna; książę badeński Alarich odziedziczy tytuł księcia delfinackiego w spadku po swej matce księżnej Getrudzie de Forez
• Wigeriche: Kontrolują niemal całe Niderlandy (z wyłączeniem francuskiej Flandrii i Brabancji plus włości nadreńskie i alzackie
• Chatenois: W osobie jednego księcia Gebharda kontrolują dwa księstwa (szwabskie i górnolotarynskie)

Ponadto wpływ rodu van Vlaanderen (Królestwo Francji, Księstwo Brabancji) na cesarstwo jest nie do zlekceważenia.

Spoiler: Religia

​

Wiara słowiańska powszechna jest jeszcze jedynie na Kaszubach, zaś wiara nadbałtycka chroniona jest przez wodzów kurońskich oraz litewskich. Natomiast pogaństwo fińskie zawędrowało aż za Ural, ku plemieniu Yugra.

Trzy krucjaty jerozolimskie nie powiodły się.

Spoiler

Spoiler: Mapa całego świata

​

 

Będzie klasyczne narzekanie na brzydkie granice

 

@moskal

Ale to Kajzerka blobuje, nie ja ;-) To on realizuje Drang Nach Osten już w XII wieku

- - -

Ród von Adernitenów po rządach królów Bertholda I oraz Humberta I (rok 1150)​

Królestwo Bawarii jak i w 1115, tak i 35 lat później było zbiorem zjednoczonych poprzez więzy krwi księstw, rządzonych przez króla w Monachium. Berthold I Samozwaniec rządził zbyt krótko aby skonsolidować władzę królewską, zaś Humbert I Opasły przez ponad połowę swoich rządów zajęty był zniechęcaniem swoich wujów i kuzynów co do ich pretensji o koronę królewską.

Natomiast Księstwo Werony weszło w skład Królestwa, obecnie w ramach własności (domeny) króla bawarskiego.

​

Najważniejsi wasale Króla Bawarskiego:

• Książę Karyntii, Alois I von Aderniten (obecnie uczestniczący w rebelii hrabiego Padwy o koronę królewską dla niego)
• Książę Badenii, Alarich von Aderniten
• Książę Tyrolu, Moltier II von Aderniten
• Książę Austrii, Leopold III Okrutny von Aderniten
• Tytularny książę genueński, hrabia Innsbrucka, Theodorich von Andechs

"Rządy króla i jego krewnych książąt" to nie tylko problem natury niemalże rozdrobnienia dzielnicowego, lecz i zaleta: owi książęta także mogą głosować na kandydatów na następcę cesarza niemieckiego!

Książę badeński Alarich jest dziedzicem księstwa Delfinatu, po matce.

Spoiler: Drzewo genealogiczne rodu von Adernitenów

​

Król Ferdinand I jest czwartym z kolei księciem i królem bawarskim, w prostej linii od założyciela rodu Moltiera I Wytrwałego. Jest to oznaka trwałych rządów w samym Księstwie Bawarii, które w latach 947-1066 było przerzucane z głowy na głowę kolejnych niemieckich możnych.

​

Dziedzictwo rodowe drugiego syna Moltiera I Wytrwałego, Karla, to trzy księstwa wschodnioniemieckie (Karyntia, Austria, Tyrol) rywalizujące ze sobą o wpływy i wciąż jeszcze posiadające prawa do tytułu królewskiego Bawarii. Obecnie jednak dochodzi do tworzenia się rozszczepionej na trzy "linii karlowej", właściwie każdy z synów Karla będzie odtąd tworzyć własną odnogę rodu. Albowiem książę karyncki Alois obronił się przed swoimi braćmi, prawdopodobnie układ tychże trzech księstw nie powinien ulec zmianie...

​

Nowy król bawarski, Ferdinand, jak wspomniane zostało w poprzednich odcinkach niejako wszedł w ślady swojego pradziada Moltiera (poniekąd także i swego ojca Humberta, lecz prędko na wyprawie wojennej przeciwko rebelii sukcesyjnej zrzucił swą nadwagę). Podczas ostatniego turnieju rycerskiego w Akwizgranie zdobył trzecie miejsce; to ten sam turniej, podczas którego jego ojciec ośmieszył się na oczach dworu cesarskiego!). Mało wykształcony (poza teorią wojskową) i mimo towarzyskości nie spędził wiele młodości na dworach.
Ma słabe roszczenia do tytułu księcia Górnej Burgundii, po pradziadku Rudolfie IV von Lenzburg z linii matki, świętej pamięci Hildeburgi.​

​

Małżonka króla Ferdinanda, Martha Hendrykówna z rodu Estrid, jest najstarszą córką obecnego króla duńsko-szwedzkiego (który notabene dowodzi wojskami wspierającymi Ferdinanda). Swoją drogą, w Danii jedna z jej rywalek, Kristina Ketillmundówna z rodu Brahe (żona brata hrabiego Smalandu) za wszelką cenę pragnie ją zabić.
​

​

Dwie siostry Ferdinanda, Trude i Gudrun, to obecnie podstawy jego polityki zagranicznej (oprócz żony oczywiście) jeśli chodzi o szukanie sprzymierzeńców. Trude w matrylinearnym małżeństwie z Ettiene de Millau (bracie księcia Poitou), właściwie tworząc odnogę rodową von Aderniten-Millau. Gudrun natomiast jest małzonką obecnego księcia Miśnii, Otta II von Andechs.

Najmłodszą z sióstr jest jeszcze siostra przyrodnia (po ojcu), 3-letnia Ute.
​

​

Pierwszym i najprawowitszym następcą tronu bawarskiego (z księstwami i hrabstwami) jest niespełna 2-letni Ferdinand, syn obecnego monarchy.

Natomiast ze względu na nadanie praw dziedziczenia siostrze króla Trude i jej potomstwu, jej dwójka synów (15-letni Humbert i 12-letni Gottfried) zajmuje miejsce zaraz po malutkim "Ferdynandzie Drugim". Czwartym w kolejce jest syn siostry Gudrun, przyszły książę miśnicki Burchard. Zgodnie z obowiązującym dziedziczeniem rodowym "męsko-żeńskim", dalej siostry króla Ferdinanda mogą ubiegać się o tron bawarski...​

​

Słowo o dwóch najistotniejszych w tym momencie lennikach Króla Bawarskiego:

Spoiler: Ci dwaj lennicy

​

Wnuk króla Bertholda Samozwańca, wuj obecnego władcy Ferdinanda, jest najbardziej lokalnym z silnych wasali Królów Bawarskich. Nie bawił się w politykę, w głębi duszy nawet cieszył się że ma ciepłe skąpane słońcem winnice badeńskie pod kontrolą, a nie ziemie karynckie na których nie ma dekady bez krwawej pożogi. Niestety, o ile dobrze prezentował się na swoim oraz monachijskim dworze, jego rządy bazowały mocniej na jego przypływach emocji. Spłodził czwórkę synów: Bertholda, Markwarda, Emmericha i Wernera.

Bardzo chciałby dołączyć do swojej domeny grafostwo Nordgau, lecz nawet nie ma czym - nie ma pojęcia o zarządzaniu wojskiem!​

​

Obecnie członek rebelii sukcesyjnej w jego imieniu (o tytuł króla Bawarii), Alois "Mądry". Niezwykle biegły w wiedzy oraz naukach starożytnych. Przez kilka lat sprawował funkcję podskarbiego Królestwa Bawarii. Nie należał do grona zagorzałych przeciwników rządów króla Humberta Opasłego (w porównaniu do brata, księcia austriackiego Leopolda III), lecz dostrzegając osłabienie monarchy bawarskiego po jednak krwawym konflikcie z cesarzem Otto IV postawił wszystko na jedną kartę. Był na tyle rozsądny, aby wiele odpowiedzialności za powstanie zrzucić na hrabiego Thomasa von Wittenberga...

Ojciec czterech córek i jedynego syna, 9-letniego Burcharda.​

​

​

"Piechota bawarska jest niezrównana" - przynajmniej taką reputację miały odwody piesze regimentu górnobawarskiego na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat. To włąśnie dzięki niej król Humbert zawdzięczał szybkie i zwycięskie szturmy na wrogie twierdze (wpadki i wysokie straty należały do wyjątków).


​

 

Nowy król, stare problemy. (XVII)
(12.09.1150 - 10.06.1156)​

Nowy, jeszcze oficjalnie niekoronowany (lecz już formalnie uznawany), przebywający wraz z teściem królem duńskim Henrikiem, nowy król bawarski Ferdinand swoje rządy zmuszony był zacząć od stłumienia rebelii grafa Thomasa von Wittenberga we włoskich włościach Królestwa. Po wygranej bitwie pod Weroną trzeba było zdobyć gwałtem kolejne fortyfikacje buntowników, aby przekonać pozostałych o daremności prób obsadzania wuja Ferdinanda, księcia karynckiego Alois, na tron bawarski.

​

Lecz co po zwycięskiej wojnie domowej? Gdzie podąży genialny młody strateg, już znany w Rzeszy pojedynkowicz i uczestnik turniejów rycerskich? Quo vadis? Korzystając z niedawnego zwycięstwa frakcji bellików w 1149 roku nad cesarzem niemieckim, Ferdinand planował ponownie włączyć ziemię znojmijską do korony bawarskiej. Natomiast zerknął także na zachód - tam rywalizujące od pokoleń Księstwo Szwabii powinno było dawno poczuć smak miecza bawarskiego. Nowemu monarszy zamarzył się koncept "zjednoczenia wszystkich germańskich ludów naddunajskich" w jednym królestwie...

​

Szturmem, mimo ciężkich strat, już 20 grudnia 1150 roku padło rebelianckie Friuli. To był czas, kiedy pozostałości wojsk hrabiego von Wittenberga skierowały się pod Salzburg, wymuszając na władcy bawarskim przedłużenie wojny, aż zdarzy się jakiś cud. Którego nie było.

​

Kaiser Otto IV znał już przyszłość króla Ferdinanda: jeszcze nie minął rok, a posłaniec cesarski już dostarczył wiadomość dla Ferdinanda o wezwaniu do Akwizgraniu celem nadania mu godności Marszałka Rzeszy.

Miało to związek z szykowaną kampanią wojenną przeciwko wielkiemu księciu toskańskiemu, ku odzyskaniu Brescii dla księcia lombardzkiego.

​

Tymczasem lutym 1151 roku warownia przy osadzie Diessen nad malowniczym jeziorem Ammersee była gotowa. Kamienny donżon obwiedziony palisadą dumnie bronił miejscowości, której nadano prawa targowe. W przeciągu następnych pięciu lat wzniesiono kamienne mury oraz wydano edykt o wolniznie, dzięki czemu Diessen mogło rozrastać się i wkrótce oczekiwać praw miejskich.

​

20 kwietnia 1151 roku Welden padło, cały Patriarchat Akwilei został z powrotem opanowany przez prawowitą władzę królewską. Król Ferdinand czym prędzej ruszył na północ, miając Alpy, aby wreszcie dopaść ostatnie siły rebelii w okolicach Salzburga.

​

Walka 22 czerwca 1151 roku pod Waging była nierówna, jak większość bitew na tym świecie. Wojska bawarsko-poitou dumnie siekały i mordowały wrogów po lasach, tracąc ledwo stu pięćdziesięciu wojów (proporcja straty 1:10 na korzyść strony króla Ferdinanda). Późne dołączenie się spóźnionych wojsk duńskich jedynie przybiło gwoździe do trumny rebelii grafa Thomasa von Wittenberga.

On, desygnowany przez niego kandydat na króla bawarskiego Książę Karyntii Alois von Aderniten oraz jego sojusznik hrabia Mantuy długo pałętali się po Styrii. Dopiero na początku października tego roku schtywano ich i wtrącono do lochu monachijskiego. Wojna domowa została zakończona.

​

Król Ferdinand oczekiwał kary, z drugiej strony lekkomyślne mordowanie własnych wpływowych krewnych destabilizowałoby resztę Królestwa. Dlatego też zdecydował się na salomonowe rozwiązanie: księcia Alois oraz hrabiego Wenzela wypuścił po pokryciu przez nich ogromnej kontrybucji, zaś los 48-letniego hrabiego Thomasa był marny. Albowiem to on był głównym odpowiedzialnym za całą rebelię, został stracony przykładnie, aby dać do zrozumienia co czeka przyszłych przywódców buntów przeciwko władcy bawarskiemu.

​

Wciąż jednak młody władca nie miał spokoju. Ledwo tydzień po straceniu grafa Thomasa, wysłannik króla duńskiego dostarczył prośbę o pomoc w walce z rebelią smallandzką oraz najazdem króla Norwegii. Król Ferdinand obiecał wsparcie, lecz jak to okazało się - przysłał je dopiero pół roku później, kiedy zebrał wystarczające siły godne potężnego władcy naddunajskiego.

​

10 lutego 1152 roku zmarła księżna Delfinatu, Gertruda "Niewierna" de Forez, była żona (rozwódka) dziadka króla bawarskiego, czyli króla Bertholda Samozwańca. W spadku owe księstwo przypadło jej synowi, księciu badeńskiemu Alarichowi von Aderniten. Tak oto ziemie Królestwa Bawarii powiększyły się...

​

Jednakowoż obiecane wsparcie bawarskie było godne wojny obronnej na szwedzkiej ziemi. 3 stycznia 1153 roku na zaśnieżonej równinie pod zamkiem Läckö odparto najazd norweski. Ekspedycja nowego grafa Padwy, Thomasa (tak, imiennika swego ojca) podążyła dalej na północ, za wielkie jeziora szwedzkie, ku lasom odzyskiwać grody przez zimę i wiosnę. Tak ciężkich mrozów wojowie naddunajscy nie przeżyli nigdy, prawie co trzeci z wojów nie przetrwał skandynawskiego mrozu oraz niedźwiedzi.

W bitwie nad jeziorem Vänern 6 czerwca mimo kolejnej wiktorii nad upartymi wojami norweskimi niemal wszyscy zbrojni z Królestwa Bawarii mieli dość: spośród 6,6 tysiąca poległo lub zamarzło do trzech tysięcy, zaś dwa ciosy w koronę norweską wystarczyły, aby dalej duński król Henryk poradził sobie z rebelią smallandzką oraz resztkami sił sąsiada z północy...

​

3 października 1153 roku narodził się drugi syn i drugie zarazem dziecko pary królewskiej Ferdinanda i Marthy Hendrykówny: Humbert. Na chwilę obecną przyszły książę Werony oraz baron Diessen am Ammersee.

​

Latem 1154 roku król Ferdinand wydawało się, że otrzymał propozycję nie do odrzucenia. Wieloletnia grafina dolnobawarska, Haziga von Wittelsbach zaproponowała swe umiejętności oraz kontakty jako kompetencje godne mistrza szpiegów Królestwa Bawarii.

Jednak młody monarcha słyszał o jej nienawiści do jego dziadka Bertholda, pamiętał jej niechęć do jego ojca Humberta. Stara już kobieta zapewne knuła coś naprawdę paskudnego (np.: zamach albo kolejną sprytną rebelię o koronę bawarską?), dlatego wprost ogłosił jej propozycję za niedorzeczną.

​

Rok później, czyli w czerwcu 1155 roku król Ferdinand poczuł się gotowy o wojnę o zwierzchnictwo feudalne nad Znojmo. W porównianiu do swojego dziada Bertholda, prowadził ją w imieniu własnym, a nie księcia austriackiego - zawsze przecież może przekierować zwierzchnictwo później... Dziewięciu tysięcy zbrojnych i rycerzy naddunajskich ruszyło na zgrupowanie w Wiedniu, aby wydać cios chciwemu władcy czeskiemu, gdy ten wyruszył na wyprawę do Górnych Węgier odebrać ziemię trenczyńską z ręki... rewolty przeciwko królowi węgierskiemu.

​

Król Ferdynand najpierw postanowił pokazać się wojskom czeskim co to znaczy miecz bawarski, a dopiero potem oblegać i zdobywać fortyfikacje w krainie znojmijskiej. 21 września 1155 roku na wzgórzach pod Trnawą (zwaną także Trnavą albo Nagyszombat) pokonano ekspedycję czeską. Nie była to bitwa łatwa - Morawianie i Czesi hardzi byli w boju, nieuklękli przed przytłaczającymi wojskami górnoniemieckimi. Ale jednak i tak przegrali, choć bez utraty honoru.

​

10 czerwca 1156 roku po leniwym oblężeniu wojsk bawarsko-miśnickich padło miasto właściwe Znojmo/Znaim. Czesi okazali się nie tylko hardzi, lecz także i uparci - po reorganizacji wojsk z uporem powrócili na Górne Węgry...

Co przyniesie przyszłość? Kolejną wygraną wojnę. Czy będąca przy nadziei królowa Martha urodzi upragnioną córkę, czy kolejnego trzeciego już syna? Co z losami Szwabii w przeciągu następnych 10-15 lat?

- - -

A tak po prawdzie, to dopiero rozegrałem 90 lat, a już 17+3 odcinki

 

Gra o (własny) tron. (XVIII)
(10.06.1156 - 18.06.1161)​

Nic nie przeszkadzało wojskom bawarskim oraz ich sprzymierzeńców w oblężeniach kolejnych miast ziemi południowomorawskiej. W sierpniu padł Mikulov, 28 września - Trebic. Albowiem cień armii czeskiej wciąż przebywał (i o dziwo z sukcesam) okupował zbuntowane królowi węgierskemu Górne Węgry, na jesień Naddunajczycy odpoczęli i zreorganizowali się w Wiedniu.

​

Niestety, 30 września 1156 roku "synowie Karla von Adernitena" znów rozpoczęli swoje prywatne wojenki na wschodzie Królestwa. Tym razem starzejący się już książę Karyntii Alois Mądry zapragnął księstwa austriackiego i wyruszył przeciwko własnemu bratu Leopoldowi III Okrutnemu. Wkrótce i kolejny brat podniósł rękę na brata: książę Tyrolu Moltier II również zapowiedział najazd na Austrię w tym samym celu.

​

3 października 1156 roku narodziła się długo wyczekiwana córka pary królewskiej Ferdinanda i Marthy, czyli Ursula. Trzecie ich dziecko.

​

Zwabione wojska czeskie manewrem pozorowanego odwrotu do Wiednia, dały się podejść pod Trebicami na próbie odbijania tamtejszych fortyfikacji. Morale zbrojnych znad Łaby znacznie podupadło mimo doszczętnego złupienia ziemi bratysławskiej. 13 grudnia 1156 roku nie stanowili oni istotnego oporu w króciutkiej stoczonej bitwie.

Natomiast król czeski aż do sierpnia 1157 roku - mimo wypadu wojsk bawarskich pod Pragę i z powrotem - uparcie odmawiał uznania roszczeń monarchy z Monachium do hrabstwa Znojmo. Dopiero po masakrze resztek wojsk zachodniosłowiańskich pod Mikułowem (ostało się wojów ledwo ponad czterystu!) Przemyślidzi zaakceptowali pokój na warunkach króla Ferdinanda.

​

Król Ferdinand wyciągnął wnioski z poprzednich rezultatów wojny o Znojmo/Znaim sprzed trzydziestu lat. Tym razem póki sytuacja była gorąca, 10 sierpnia 1157 roku zmusił hrabiego Jaroslava Kounica do zrzeczenia się tytułu grafa Znojmo na rzecz monarchy von Adernitena. Albowiem odtąd los tej ziemi spoczywa bezpośrednio na królu bawarskim i jego następcach, nie zostanie utracona kontrola nad tą ziemią jak to było poprzednio: kiedy to ówczesny książę austriacki nie kwapił się do rozwiązania kwestii sukcesji nad ziemią znojmijską.

​

Niedługo jednak Czwarty Król Bawarii cieszył się pokojem. 13 października tego samego roku grafina dolnobawarska Haziga von Wittelsbach po postawieniu ultimatum wypowiedziała wojnę celem postawienia na tron królewski niejakiego biskupa Verdun, Anselma z rodu Wigeriche. To był o tyle kuriozalny, co trafnie zaskakujący cios - zaledwie trzech hrabiów (Hazigę wsparli jeszcze hrabiowie Treviso oraz Padwy) zgromadziło ponad pięciu tysięcy zbrojnych!

Niemniej jednak przez pierwsze miesiące wojny obie strony relokowały swoje siły. Rebelianci ostatecznie rozpoczęli oblężenie Akwilei.

​

Na pierwsze rozstrzygnięcie w wojnie domowej przyszło czekać do 23 maja 1158 roku. Wtedy to pod Friuli wojska królewskie stoczyły wygraną, lecz niezwykle zaciętą i zażartą bitwę, w której to obie strony straciły tylu samo mężów. Alpejskie góry sprzyjały gotowym na uderzenie buntownikiem, stąd podczas pierwszego etapu bitwy prawie udanie wciągnęły oponenta w zasadzkę! Jednakowoż Bawarów było po prostu więcej...

​

Tymczasem w czerwcu tego samego roku doszło do niekorzystnego dla świata chrześcijan przełomu na przedmurzu chrześcijaństwa: po licznych klęskach Seldżuków, w końcu Fatymidom udało się opanować sporą część Anatolii po udanym najeździe na Cesarstwo Wschodniorzymskie.

​

W międzyczasie z króla Ferdinanda dziwny człowiek się staje. Dzieląc obowiązki pomiędzy funkcję marszałka Rzeszy a monarchy walczącego o utrzymanie własnego tronu, naczytał się tak bardzo poezji wszelakiej, iż sam zaczął ją pisać! Rychło minstrelowie w Monachium oraz w Akwizgranie zaczęli śpiewać jego pieśni...

​

Jesienią 1159 roku zawarto dwa przyrzeczenia do małżeństwa pomiędzy młodymi von Adernitenami a potomkami innych ważnych rodów. Najstarszy syn Ferdinanda i zarazem dziedzic tronu królewskiego, imiennik Ferdinand "drugi" został zaręczony z córką księcia Turyngii, Violante z rodu Dandolo. Natomiast siostra monarchy bawarskiego Ute ma w przyszłości zostać wydana za młodziutkiego księcia Miśnii, Burcharda II.

To konsolidacja starych sojuszy Królestwa Bawarskiego.

​

Po bitwie pod Friuli wojska bawarskie wsparte przez księcia Miśnii zaczęły sukcesywnie oblegać Dolną Bawarię - grając na czas, kiedy to znacznie osłabieni rebelianci wycofali się do oblegania Werony i okolicznych miast. Kiedy to 7 maja 1160 roku padła ostatni dolnobawarski bastion w Landshut, żądne wygrania wojny wojska królewskie postanowiły wrócić na południe za Alpy i wreszcie rozbić niegodną rewoltę antyferdynandzką.

​

Jak Bóg chciał, 20 sierpnia 1160 roku pod Weroną wzmocnione wojska prawowitego króla bawarskiego w dwugodzinnej batalii pokazały buntownikom gdzie ich miejsce. W tym starciu dwóch hrabiów zakończyło swój żywot: hrabia mantueński Wenzel (walczący za króla Ferdinanda) oraz hrabia Padwy, Thomas von Wittenberg (syn straconego Thomasa za... zorganizowanie poprzedniej rebelii o strącenie ojca Ferdynanda - Humberta Opasłego - z tronu!). To był koniec żałosnej próby wepchnięcia na tron królewski w Monachium jakiegoś biskupa, jednego z licznych synów księcia dolnolotaryńskiego...

​

O ile los pozostałych dwóch zbuntowanych hrabiów był oczywisty (wypuszczono ich za sowitą kontrybucją wojenną), to król Ferdinand długo zastanawiał się, czy aby na pewno konsekwentne ścinanie głowy przywódczyni powstania Hazidze jest rozsądnym wyjściem. Po namowie żony, podjął jednak równie dewastującą dla rodu Wittelsbachów decyzję: najpierw odebrał starej rebeliantce tytuł grafa Dolnej Bawarii, a następnie rozkazał ją wypędzić z Bawarii z żądaniem pokrycia kosztów "zakwaterowania" w lochacha.

Gdzieś od lata 1161 roku król Ferdinand zaczął być zapisywany w kronikach przydomkiem "Śmiały". Monarcha który wygrał dwie wojny domowe o jego własną koronę królewską, przywrócił Znaim do Korony Bawarskiej, odtąd tytułował się mianem: "Król bawarski, książę Bawarii i Werony, graf Dolnej i Górnej Bawarii, Norymbergi oraz Znaim, baron Diessen am Ammersee".

- - -

W trakcie dogrywania tych pięciu lat wydawało mi się, że sporo się działo, jednak po złożeniu odcinka do kupy wyszło "poniżej średniej" moim zdaniem.

BTW, zastanawiam się czy nie zacząć pierwszych podwalin pod drugi tytuł królewski dla von Adernitenów, czyli Królestwo Burgundii. Jest na to podstawa - de iure wojny o ziemie przynależne do Księstwa Delfinatu (tytułu jednego z wasali monarchy).

I to niekoniecznie aby w AARze rządzić dwoma królestwami na raz.

 

Psucie się obyczajów... (XIX)
(18.06.1161 - 22.10.1167)
​

Po śmierci drogą naturalną kaisera Otta IV wybrano nowego cesarza: okazał się nim jego syn, Otto V. Dynastia Aleramicci z Piedmontu podjęła tym samym starania o umocnienie swej pozycji w Rzeszy po wyrzuceniu dynastii salickiej z tronu w Akwizgranie. Kaiser Otto V niemłody - już 41-letni - rządzić może przez kilkanaście lat. "Nieśmiały uczony" - takie o nim zdanie mają wszyscy dworzanie. Mimo tej nieśmiałości, rychło podjął starania o poparcie dla jego edykt mającego na celu zaprowadzić ład w Cesarstwie. Innymi słowy, demony "Pax Germania" wracają, kaiser Otto V chce zakazać wojen pomiędzy książętami Rzeszy!

​

Tymczasem król bawarski Ferdinand zwrócił uwagę na osłabioną pozycję księstwa prowansalskiego, które sprawowało pieczę nad południowym zlewiskiem rzeki Rodan. Umocnienie starzejącego się już księcia badeńsko-delfinackiego Alaricha von Adernitena to kusząca opcja ekspansji Królestwa Bawarii.

​

Syn księcia karynckiego Alois, obecny herzog Burchard w listopadzie 1161 roku uporał się ze swoim wujem Leopoldem III "Okrutnym" i po męczącej kilkuletniej wojnie odebrał mu tytuł księcia austriackiego. Parę lat później opędził się także z drugim pretendentem o koronę austriacką, księciem tyrolskim Moltierem III.

Książę Karyntii i Austrii Burchard von Aderniten stał się osobą bardzo wpływową w Królestwie: pełnił funkcję królewskiego podskarbiego, dowódcy oraz sprawował pieczę nad łabędziami w ogrodach podmonachijskich!

​

Wraz z przedwiośniem 1162 roku osobisty zaciąg króla Ferdinanda wsparty zaciągiem księcia Alaricha ruszył przeciwko księciu prowansalskiemu, François. Pretekstem były roszczenia księcia delfinatu o hrabstwo Vienne. Z Bawarii wyruszyło 7,5 tysiąca zbrojnych, wspartych ponad tysiącem wojów badeńskich.

​

Przytłaczająca armia królewska była niezwyciężona 4 czerwca 1162 roku w lasach pod Alés. Prowansalskie oddziały nie szukały walki, jedynie podczas godzinnej walki wielu z Oksytańczyków poległo aby uratować życie pozostałym podczas osłaniania odwrotu.

Odtąd wojna toczyła się leniwie: oblegano kolejne zamki, nikomu nie spieszyło się z końcem wojny.

​

W kwietniu 1163 roku zmarł teść króla Ferdinanda, król Danii i Szwecji Henrik III. Możni duńscy jednak wybrali na monarchę kogoś innego aniżeli syna króla Henrika: starusienkiego 64-letniego od niego Haralda. Korona szwedzka także przepadła: wpadła w ręce Filipa af Rumby, księcia Västergötland.

​

Prowansalczycy nie poddawali się w wyprawie przeciwko Bawarom! Kiedy nieopodal Alp pod Aosta rozbili posiłki z Salzburga oraz Kempten, rozwścieczyli tym monarchę bawarskiego. Tenże zaraz po zdobyciu Albon rozkazał wyprawie wojennej zemścić się na ocalałym wojskom księcia François! I ta zemsta dopełniła się 25 września 1163 roku, kiedy to pod Nyon doszło do rzezi resztek zbrojnych oksytańskich - spośród 1400 ocalało ich do czterystu...

​

Król Ferdinand słabo radził sobie z wieloma ziemiami jakimi zarządzał: ziemia znaimijska była zaledwie peryferium Królestwa Bawarii, na którym wciąż mówiono mową praską, a nie germańską. Zaległy się w tamtejszych miastach szumowiny morawskie, odtąd decydujące o tym, jak rządzone będą!

​

Przegrana wojna księcia tyrolskiego Moltiera III była jego feudalnie polityczną trumną. Niepopierany przez żadnego liczącego się możnego, bez walki zrzekł się tytułu na rzecz grafa wiedeńskiego, Adolfa z rodu Orlamunde. To był zaś gwóźdź do tej trumny!

W rewanżu za wytrącenie krewnego z tronu w Innsbrucku, król Ferdinand wkrótce wypędził młodziutkiego Oldericha (dalekiego krewnego Adolfa, z linii mantueńskiej), odbierając mu tytuł hrabiego Mantuy.

​

5 grudnia 1163 roku narodziło się czwartę dziecię, już trzeci syn, pary królewskiej Ferdinanda i Marthy. Adalbert stał się oto dziedzicem grafostwa Znaim.

​

Zaś w lutym 1164 roku, drugi syn Humbert został zaręczony z jedyną córką księcia sabaudzkiego, Adele de Geneve.

​

Skarbiec królewski zaczął pustoszeć, król Ferdinanda nie było już dalej stać na fanaberię prowansalską jaką była ta wojna. Po zdobyciu Vienne oraz szybkim szturmie na Grenoble (28 kwietnia 1164) książę prowansalski uległ i "zwrócił" hrabstwo Vienne prawowitemu księciu Badenii i Delfinatu, Alarichowi.

​

Silna siostra Ferdinanda, królewna Ute i przyszła żona księcia miśnieńskiego Burcharda II, wyrosła na kobietę potężnej postury, towarzyską, uprzejmą, czasem szczerą. Niestety poczuła tę samą chuć do młodych gibkich niewiast, co jej mąż...

​

W styczniu 1165 roku podczas zimowej przechadzki po murach warowni monachijskiej, najstarszy syn siostry króla (Trude) - Humbert - poprosił monarchę o jakiś kawałek ziemi z tytułem arystokratycznego. Albowiem Humbert był potomkiem z martylinearnego małżeństwa, był równie prawowitym dziedzicem w kolejce. Król Ferdinand nie zignorował: następnego dnia Humbert von Aderniten-Millau został ogłoszony baronem Diessen am Ammersee.

​

Zepsucie obyczajów nie dotyczyło tylko siostry króla Ute. Nowa małżonka następcy tronu bawarskiego, królewicza Ferdinanda "młodszego", czyli księżniczka turyngeńska Violante Dandolo także skrywała chęć do obcowania z niewiastami! Syn królewski nie był dłużny w złych obyczajach: co prawda nikt jego prawowitej orientacji nie podważał, lecz dlatego albowiem już jako nastolatek wdał się w romans z obrotną księżniczką chorwacką, wtedy to 36-letnią Tatjaną! Pozostała ona na dworze w Monachium po śmierci swego męża króla Humberta Opasłego (dziadka kochanka!) i urodziła młodszemu Ferdinandowi córkę, Marę.

​

Podczas wiosennego wielkiego turnieju rycerskiego w 1166 roku, król Ferdinand nie był w formie tak jak dawniej. Jednak ogromne doświadczenie i zmysł taktyczny pozwolił mu zająć aż drugie miejsce! Marszałek Świętego Cesarstwa Rzymskiego potwierdził, iż jest godny swojej funkcji w radzie Rzeszy.

​

Po śmierci Alaricha von Adernitena 26 sierpnia 1166 roku, jego ziemie podzielone zostały na syna Bertholda (księstwo Badenii) i Markwarda (księstwo Delfinatu). Jednakowoż nie minął nawet miesiąc, kiedy to ten drugi zastraszony przez wuja monarchy bawarskiego, Nikolausa, przekazał mu koronę delfinacką.

​

Król Ferdinand zmienił politykę wobec króla czeskiego: widząc iż możni Rzeszy nie popierają go w staraniach o miano następcy Świętego Cesarstwa Rzymskiego (i przeczuwając iż potrzebować może sojuszników!), wydał swoją jedyną córkę 10-letnią Ursulę za ośmioletniego króla Czech, Charlesa II. To był pretekst do zawarcia przymierza z dotychczasowym północno-wschodnim rywalem. Ród Wigeriche umacnia się: książę holenderski odziedziczy przecież całe wielkie księstwo Dolnej Lotaryngii!

- - -

Następny odcinek wyjdzie wraz z nowozainstalowanym modem graficznym na mapę, Theatrum Orbis Terrarum.

Przyznam, że gdyby nie wojna o Vienne, byłoby nudno, skoro już nikt mi się nie buntuje, a brakuje mi roszczeń o wojnę.

 

Wprowadzono mod graficzny Theatrum Orbis Terrarum.

Tak mnie naszło dziś na drugi odcinek, albowiem:
1) Nie mam weny na samo napisanie odcinka o K'zeri z lat 2241-2244 (gierka rozegrana, screeny są, obrazki wycięte - także)
2) Tutaj czas tak szybko przeminął, iż w sumie to lepiej jak AAR "przewinie się" o te łącznie kilkanaście najspokojniejszych lat. Nawet nie chce mi się opisywać zatwierdzania narzeczeństw w mariaże...

Tak, to odcinek z dziewięciu lat rozegranych

- - -

Pogodzenie się z nowymi czasami (XX)
(22.10.1167 - 28.04.1176)​

Król Ferdinand uporządkował sprawy miejskie w hrabstwie Znaim, wysyłając do tamtejszych miast swojego podskarbiego księcia karynckiego Burcharda z obstawą zbrojnych. Wystarczyło głównie patrzeć na ręcę tamtejszych czeskich kupców oraz zainstalować królewskiego wysłannika specjalnie kontrolującego kasztelana murów miasta Znaim.

​

W październiku 1167 roku stało się; kiedy na zjeździe wasali Rzeszy w Akwizgranie podpisano edykt "Einheit des Reiches" (Jedność Rzeszy) w którym to każdy lennik cesarza niemieckiego zobowiązać miał się do nierozwiązywania sporów terytorialnych za pomocą wypraw wojennych.

Nie spodobało się to całkowicie Reichsmarschall Ferdinandowi, który mógł pogrzebać dalsze plany odbudowy terytorialnej podległego mu Księstwa Delfinatu niczym gruszki w popiele. Jeszcze w 1170 roku starał się o wpływy możnych celem zgromadzenia siły politycznej (i militarnej) potrzebnej do ewentualnego zmuszenia kaisera Otta V do porzucenia "Einheit". Bezskutecznie.

​

1168 rok stał się datą nadania praw miejskich miejscowości Kulmbach, w obrębie hrabstwa norymberskiego. Pierwszym burmistrzem Kulmbach został 37-letni bogaty kupiec Gotzelo.

​

Latem 1170, gniew pomiędzy dwoma małżonkami - następcą tronu Ferdinandem "młodszym" a jego żoną księżniczką thuryngerską Violante - sięgał zenitu. Albowiem po urodzeniu córki Jutte pani z rodziny Dandolo całkowicie zatraciła się w kobiecym towarzystwie dwórek, królewicz ubłagał u ojca "rozwód". Staczająca się ku homoseksualizmowi Violanta miała zniknąć z tego świata, możliwie niepostrzeżenie, dla dobra losów dynastii von Adernitenów!

Niestety, w przeciągu następnych miesięcy intrygi poszczególne stare panie dworskie zaangażowane w spisek zdążyły przy alkoholu wpaść i omyłkowo ostrzec Violante Dandolo o planach jej uśmiercenia. Mimo to księżniczka nie opuściła Monachium...

​

Jesienią 1170 roku królewicz Ferdinand "Drugi" koił swój ból małżeński poprzez zwalczanie rewolty chłopskiej na południu Alp. Żaden z tysiąca ośmiuset chłopów nie dożył do końca roku; ci co nie polegli w potyczkach, zostali powywieszani na hakach dla przestrogi!

​

Od wiosny 1171 roku rozpoczęto rozbudowę donżonu, czyli pierwszych zabudowań warownych, nieopodal miejscowości Straubing w Dolnej Bawarii. To już drugi większy zamek postawiony przez von Adernitenów w przeciągu ostatnich trzydziestu lat!

​

Wtem przed wigilią Wszystkich Świętych w 1171 roku, ciotka Trude zasugerowała królowi bawarskiemu, iż wystarczy podać odpowiednią dawkę trutki do ulubionego lombardzkiego wina Violante. Tak oto 31 października Violante Dandolo "zmarła z pijaństwa", zaś nikt nawet nie domyślił się że to wcale nie wino zabiło ją... "Rozwód" wykonany.

​

Monarcha bawarski i Marszałek Rzeszy pogodzony z edyktem "Jedności Rzeszy" postanowił, iż lepszej okazji na ułożenie sobie stosunków z cesarzem Ottem V nie będzie. Osiemnastoletnia jedyna córka cesarza Konstanze wciąż była panną! Królewicz i następca tronu Ferdinand "II" wcale nie krył braku żałoby, kiedy pośpiesznie w listopadzie pojął uzdolnioną i pracowitą brunetkę z Akwizgranu...

​

W roku 1173 starzejącemu się królowi bawarskiemu spodobała się Elisabeth de Blois, żona jego siostrzeńca Gottfrieda. Wiek trzydziestu pięciu wiosen czynił ją i tak atrakcyjniejszą damą aniżeli starsza o osiem lat królowa Martha. Wkrótce skryty romans zaowocował wspólnym synkiem Adalbero, oficjalnie jako "kolejne dziecko Elisabeth oraz Gottfrieda".

​

Od wielu lat królewicz Ferdinand "II" pragnął mieć syna. Niestety, 13 kwietnia 1175 roku stał się on ojcem drugiej już córki, Barbary.

​

Wtem, rok później podczas zbieranowania poboru pod regimenty królewskie w Górnej Bawarii, w jednej ze wsi doszło do buntu! Młodziutki marszałek Królestwa Bawarii zabijał nieposłusznych chłopów jeden za drugim, postawił ocalałych w szeregu, lecz niestety kosztem lewej ręki! Odtąd zaczął błagać ojca, aby młodszemu bratu Humbertowi przełożyć obowiązki marszałkowskie...

- - -

Jak widzicie, tak nudno, iż idę rozegrać dalej.

 

Polscy katarzy (XXI)
(28.04.11767 - 24.03.1185)​

Biedny królewicz Ferdinand "drugi" wkrótce przestał pełnić rolę marszałka Królestwa Bawarii - zastąpił go jego młodszy brat, Humbert. Jednoręki następca tronu mógł się odtąd skupić głównie na zadbaniu o to, aby jego żona, cesarzówna Konstanze, urodziła mu w końcu syna. We wrześniu 1176 roku urodziła im się już druga córka...

​

Od wielu lat król Ferdinand Śmiały obawiał się iż coś może być nie tak w podawanym mu jedzeniu. Jego przyjaciółka, dwórka Inga von Nordheim przedstawiała mu że wszystko z żywnością w porządku. Co więcej, prezentowała monarszy jak umiejętnie zatruć jedzenie!

​

Jednakowoż król bawarski zniedołężniał na starość, w wieku 48 lat. Wcale to nie przeszkadzało cesarzowi niemieckiemu, aby Ferdinand Śmiały dalej pełnił funkcję marszałka Rzeszy. Przecież i tak od dekady Czwarty Król Bawarii głównie odpowiada za stan regimentów cesarskich...

​

Nowemu cesarzowi, Poppo (kolejnemu z rodu Aleramicci) ułomność fizyczna króla z Monachium wcale nie przeszkodziła, aby ten nadal zasiadywał w radzie cesarskiej. Sam utalentowany i waleczny uczony (oraz brat żony następcy tronu bawarskiego) dumnie kontynuował dziedzictwo niegdyś mało znaczącego rodu rządzącego piedmoncką Susą oraz Luksemburgiem.

Zresztą, Aleramicci robili wszystko co mogli, aby utrzymać swoje wpływy pomimo dominacji trzech rodów w Rzeszy: Wigeriche (Księstwo Górnej Lotaryngii i Holandii), Przemyślidzi (Królestwo Czeskie, Królestwo Wielkomorawskie z księstwem saksońskim) oraz Adernitenowie (ród zjednoczony w ramach Królestwa Bawarii).

​

Młodszy i jedyny brat króla Ferdinanda, mistrz szpiegów bawarskich Dietmar, latem 1177 roku, zapragnął władać jakąś ziemią. Albowiem średnio nadawał się do rządzenia, otrzymał tytuł barona Straubing dla zgaszenia wszelkich jego ambicji.

​

Już zimowego grudnia 1177 roku młodszy z Ferdinandów mógł cieszyć się męskim potomkiem. Nazwał go na cześć swojego ojca, czyli "Ferdynandem Trzecim".

​

Szwagier króla, król czeski Charles II, wiosną 1178 roku poprosił swego teścia o wyprawę przeciwko heretykowi królowi polskiemu Maciejowi Śmiałemu. Celem ten krucjaty była kontrola nad Śląskiem, w dobie rebelii możnych polskich przeciwko katarskiemu władcy z Krakowa.

Sam król Maciej Śmiały z dynastii Estrid wsparty został przez królów pomorskich i duńskich. Władca bawarski zlecił swojemu najstarszemu synowi, Ferdinandowi, aby zebrał wszystkie regimenty z prywatnej domeny królewskiej i wsparł Czechów w przywracaniu słusznej wykładni chrześcijaństwa nad Wisłą.

​

Ferdinand "Drugi" zebrał ośmiu tysięcy zbrojnych i rycerzy. Latem najechał na Małopolskę, szturmem zdobywając grody Nowy Sącz i Szczyrzyc. W tym czasie Czesi łupili Górny Śląsk. Jeszcze przed nastaniem zimy wsparty przez regiment z Księstwa Austrii-Karyntii zmuszony był jednak cofnąć się na Morawy, aby tamże pod Kromieryżem pomścić tenże oddział, który wpadł w zasadzkę zorganizowaną przez wielkopolskich możnych.

​

Od 1179 roku na tereny polskie docierało już wsparcie duńske i pomorskie. O ile wojska czeskie rozbiły wyprawę kopenhaską, to 3 kwietnia 1179 roku pod Jabłoskowem armia Ferdinanda stoczyła ciężki i niestety przegrany bój z połączonymi Pomorzanami i Polanami. Zrozpaczony następca tronu poprosił swego ojca o wsparcie; wkrótce wszyscy feudałowie Królestwa Bawarii zostali wezwani na bój z Katarami Polskimi!

​

Wszystko dalej jednak toczyło się po stronie lenników niemieckich. 20 maja 1179 roku w drugiej bitwie pod Opolem Czesi uporali się z wojskami króla Macieja Śmiałego i wraz z końcem lata inwazja na Polskę mogła być kontynuowana. Czesi ruszyli na stolicę, Kraków, zaś Bawarowie już 27 września zdobyli gród Gorlice. Do wiosny 1180 roku sukcesywnie Bawarowie przemieszczali się wzdłuż prawego brzegu Wisły, podbijając i łupiąc grody za grodem.

Aż 16 czerwca 1180 roku król polski miał dosyć. Zgodził się powrócić do łona prawowitego chrześcijaństwa i ukorzyć się przez papieżem, a także w ramach pokuty stracic ziemię opolską na rzecz czeskiego króla Charlesa II.

​

Niestety, rok później król Ferdinand zniedołężniał już całkiem, także na umyśle. Ledwo kontaktującemu z rzeczywistością zaopiekowała się jego własna żona, królowa Martha, w jego imieniu sprawując regencję...

​

Od 1182 roku datuje się istnienie baronii Hohenburg na ziemii norymberskiej, z zamkiem rozbudowywanym przez następne lata.

Mimo fatalnego stanu zdrowia, bycia uwięzionym we własnym ciele, monarcha bawarski Ferdinand Śmiały jeszcze w takim stanie wytrwał przez cztery lata! Niektórzy podejrzewali, iż już za życia przeżywa czyścieć.

​

W końcu, 24 marca 1185 roku, wymęczony ostatnimi latami katorgi król Ferdinand I Śmiały zasnął i spotkał Boga w niebie. Cierpliwie rządził królestwem przez 35 lat, zachowując umiar nawet będąc utemperowany przed dalszymi wyprawami wojennymi mającymi na celu zwiększyć majątki ziemskie jego krewnych. Jego tytuły rozdano spośród trójki braci:

• Następcą tronu królewskiemu został Ferdinand II, wraz z tytułem księcia bawarskiego, grafa Dolnej i Górnej Bawarii, Norymbergii, barona Hohenburg
• Księciem Werony oraz grafem Mantuy został Humbert.
  
• Ambitnemu najmłodszemu synowi Adalbertowi przypadło grafostwo Znaim.

Tytuły Ferdinanda I Śmiałego:

• Król bawarski (1150-1185)
• Książę Bawarii (1150-1185)
• Książę Werony (1150-1185)
• Graf Górnej Bawarii (1150-1185)
• Graf Norymbergi (1150-1185)
• Graf Znaim (1156-1185)
• Graf Dolnej Bawarii (1160-1185)
• Marszałek Świętego Cesarstwa Rzymskiego (1150-1181)
• Koniuszy Świętego Cesarstwa Rzymskiego (1175-1185)
• ...a także przejściowo baron Diessen am Ammersee, Straubing oraz Hohenburg (aż do końca życia)

Ciemnoniebieskim - Królestwo Bawarii w 1150 roku. Jasnoniebieskie - ziemie podbite do 1185 roku.​

Król Ferdinand I Śmiały umocnił władzę królewską swojej głównej linii moltierowskiej von Adernitenów, dwukrotnie broniąc tronu monachijskiego przed rebeliami o sukcesję. Z umiarkowanym sukcesem odzyskał to co bawarskie (ziemia znojmo) i przywrócił władzę księcia Delfinatu nad hrabstwem Vienne. Gdyby nie "Einheit des Reiches", prawdopodobnie kontynuowałby dalsze wojny o prawowite ziemie dla krewnych...

- - -

Nowy król, więc znowu będzie ciekawie.

Zastanawiam się nad odcinkiem specjalnym o rodzie von Adernitenów. Niby zmienił się jeden władca, lecz minęło 35 lat... Co o tym myślicie?

I mam drugie pytanie do was. Albowiem Medium Authority Crown Law rządzi niepodzielnie w Rzeszy, rozważam cztery opcje odnośnie podbojów:

• Podbić Wenecję i patrzeć co dalej.
• Wypowiedzieć posłuszeństwo kaiserowi i modlić się, aby nawet w razie sukcesu nie być strefą zgniotu dla Francji oraz Węgier+Bizancjum.
  
• Celować w ekspansję ku Węgrom, albowiem Chorwacja prawie w całości jest wchłonięta przez nich albo Bizancjum. Akurat mógłbym pobawić się w "odbijanie" ziem chorwackojęzycznych.
• Walczyć o tron królewski (Szwecja albo Dania - muszę sprawdzić) dla jeszcze żyjącej matki nowego króla, czyli Marthy.

 

Rebelia przeciw szwagrowi to raczej ciężko. Ale zrob z nim sojusz. Wtedy idź na Wenecję, Węgrów i Bizantyjczyków. Przy dobrych wiatrach cała armia cesarstwa cię wesprze.

 

Wenecja sama wpadnie (nie ma obecnie sojuszników, to tylko jedna prowincja), nawet uwzględniając iż kupią sobie po 3-5k najemników.

Co do sojuszu z cesarzem - w 2009 roku podczas AARa von Adernitenowie byli sygnatariuszami rozbicia HRE. Tutaj, odwrotnie?

 

To ekspansja ku Węgrom...

 

Nie wiem czy da się rozwalić cesarstwo w ck2.
Do tej pory tylko raz miałeś problem z cesarzem, a teraz jesteś szwagrem kolejnego. Wszystko się może zdarzyć.

Przy Wenecji pamiętaj o prywatnych armiach rodzin patrycjuszy.

 

Z Węgrami to mentalnie mam jedynie problem, iż nie chciałbym zblobować zbyt szybko (aby w EU4 rozgrywka nie stałaby się World Conquest do 1544 roku). Plus... Bawaro-Węgry...

A co do Medium Crown Authority Law, to między innymi storpedowało mi to możliwość walki o Księstwo Górnej Burgundii (Weak Claim u Ferdinanda I Śmiałego).