[CK2] Ambicje rodu von Adernitenów - czyli PABia reboot

Koniec Najjaśniejszej Republiki (XXII)
(24.03.1185 - 28.12.1188)​

Tytuły oraz ziemie zostały podzielone pomiędzy synów Ferdinanda I Śmiałego: Ferdinanda II, Humberta oraz Adalberta. Najstarszy z nich otrzymał królestwo bawarskie wraz z tytułami książęcym Bawarii oraz podległych grafostw, Humbert został księciem Werony, zaś Adalbart - grafem Znaim. Tym sam doszło do kolejnego rozdrobnienia Królestwa Bawarii na księstwa rządzone przez krewnych rodu von Adernitenów...

​

Nowy król, 36-letni wówczas Ferdinand II, mąż Konstanze z rodu Aleramicci (siostry cesarza niemieckiego), wcześniej jeden z dowódców wojsk bawarskich (a nawet marszałek przez kilka lat, nim w 1176 roku stracił lewą rękę). Podobnież jak ojciec oraz dziadek (Humbert Opasły), świetny dowódca i taktyk, który zasłynął podczas udanej inwazji czesko-bawarskiej na Polskę w latach 1178-1180. Niestety podobnie jak wymienieni poprzedni królowie bawarscy, średnio nadawał się do rządzenia krajem, a w szczególności brakło Ferdinandowi II ogłady dworskiej.

Jego dzieci to w kolejności starszeństwa: córki Jutta (żona Giselberta Wigeriche, następcy tronu książęcego Dolnej Lotaryngii), Barbara, Katharina, a także syn Ferdinand "III".

Piąty Król Bawarii nie był pozbawiony ambicji. Wiedział, iż ród von Adernitenów musi rosnąć w siłę w dobie posiadania przez Przemyślidów dwóch królestw (Czechy, Wielkie Morawy z Saksonią), zjednoczonych księstw Holandii oraz Dolnej Lotaryngii przez ród Wigeriche oraz aspiracji dynastii Aleramicci w kontrolowaniu tronu w Akwizgranie. Jego pierwszym celem miało być pójście za przykładem cesarza Otto IV z 1143 roku (który to rozwiązał Republikę Genui), czyli pozbycie się weneckiego najjaśniejszego doży kontrolującego handel ze Wschodem.

​

Niestety, król Ferdinand II był paranoikiem. Wychowany przez ojca czującego presję krewnych chcących zagarnąć tron królewski, był święcie przekonany iż dokładnie to samo uczynią z nowym władcą: jego zdaniem, w przeciągu najbliższych pięciu lat ktoś wszcząłby rebelię o sukcesję. Jednak przez pierwsze lata rządów mimo różnych opinii o monarszy (oraz ambicji młodszego z braci, Adalberta), nikt publicznie i nieoficjalnie nie podważał iż Ferdinand II jest osobą na dobrym siedzisku - tronie królewskim.

Jednoręki władca był tyleż odważny, co i obrazoburczy. Podczas narady z lennikami pod koniec lipca 1185 roku uraził niemal wszystkich, zarzucając im spiskowanie!

​

Już wcześniej pokłócony ze swoją żoną Konstanze (i święcie przekonany, iż "nie chce kaleki"), co jakiś czas spędzał popołudnie z daleką krewną Bertą. Ich sekretny romans skutkował narodzinami córki Elisabeth, oczywiście mąż Berty, Viktor von Nordheim, był święcie przekonany iż jest to jednak jego dziecko...

​

Król Ferdinand oddawał się także lekturze ksiąg nauk starożytnych*. W szczególności zafascynowany był nocnym niebem - pełnym tysięcy gwiazd w "rozlanym mleku". Niewątpliwie jego kochanka Berta zachęciła go do nabycia wykształcenia, aby nie tylko wiedzieć jak rządzić mieczem, ale i rozumem.

* - Tak to jest, jak przez omyłkę zamiast "Diplomacy" da się "Learn" w ambicjach monarchy...

​

Zebrawszy sojuszników z Czech, Sabaudii i Brandenburgii, korzystając ze spreparowanego rzekomego pergaminu o tym iż "tytularnie wczesnośredniowieczni królowie-wodzowie bawarscy rządzili także obszarem laguny weneckiej", król Ferdinand II w październiku 1186 roku wyruszył na wojnę z Najjaśniejszym Dożą Sante II z rodu Faliero. Nie potrzebował pomocy swojego szwagra, cesarza Poppo. Zwołał bowiem armię liczącą 13,5 tysiąca zbrojnych i rycerzy, a przecież sprzyjający mu monarchowie przyślą kolejnych! To był dobry moment na inwazję, świeżo po utraceniu przez Wenecję kontroli nad Rijeką oraz wyspą Krk...

​

Wciąż jednak bogaci patrycjusze weneccy byli w stanie zebrać pięciotysięczną armię najemników oraz przymusowo zaciągniętych mieszczan. To oni byli pierwszym etapem inwazji bawarskiej na Serenissimę. Nad rzeką Gurk w Karyntii, 12 stycznia 1187 roku awangarda armii króla Ferdinanda II odparła Italów próbujących dotrzeć do Wenecji w odsieczy, nim flota werońska oraz karyncka zablokują dostęp do miasta. Mimo iż regimenty weneckie nie zostały rozbite, to jednak nie udało się im nic dokonać aż do końca wojny...

​

Rozpoczęło się obleganie samego miasta Wenecji (pierwsze dzielnice padły szturmem 24 marca), palenie nadbrzeżnych placówek handlowych. Jednak aż do października (czyli przez pół roku!) trwały zażarte walki miejskie o kolejne dzielnice-kanały, mosty, budynki rodowe**. To były jednak rozpaczliwe próby obrony przed nieuniknionym - końcem Najjaśniejszej Republiki Weneckiej, która w dziejach świata nie zdążyła stać się liczącym państwem w Europie.

** - Te holdingi w prowincji Wenecja to... części miasta

​

11 października 1187 roku, po 370 dniach wojny, stało się. Król Ferdinand II bezczelnie dokonał defenestacji doży Sante Faliero przez okno prosto do kanału (oczywiście ten przeżył), zaś podczas ceremonii zwycięstwa w wojnie uroczyście zniszczył corno ducale***, w zamian przywdziewając jako dodatek do swojej korony bawarskiej nową koronę książęcą Wenecji. Odtąd także samo miasto Wenecja znalazło się pod bezpośrednią administracją królewską, z wyznaczonym niedziedzicznym wicehrabią jako zarządcą.

Co dalej po Wenecji? Monarcha bawarski myślał nie tyle o Węgrzech, co o rozpoczęciu "odbijania" ziem niegdyś chorwackich z rąk możnych madziarskich, czyli przejęcie kontroli nad Slawonia. W grę także wchodziło przejęcie tytułu króla chorwackiego (obecnie kontrolującego jedynie Senji/Zengg oraz Usorę).

*** - Rodzaj wyjątkowego książęcego kapelusza ("rogopodobnego beretu") noszonego przez dożów weneckich.

​

Nie minął październik, a skłóceni ze sobą kaiser Poppo oraz wielki książę Manegold von Wigeriche wszczęli ze sobą wojnę. Albowiem cesarz niemiecki zażądał sugestię nie do zaakceptowania - odebranie tytułu hrabiego Holandii - książę holendersko-dolnolotaryński odmówił i postanowił stawić opór chciwemu władcy.

​

Gnijący od lipca 1187 roku w lochach zamku monachijskiego biskup Ellwanger, Hesso, czekał na swój los wtrącony do więzienia za próbę przekonwertowania monarchy bawarskiego na ideę heretyka Piotra Waldo. Po zakończonej wojnie z Wenecją, 10 listopada król Ferdinand zażądał od biskupa publicznego przyznania się do błędu, wyrzeczenia się doktryn waldensów, uznania papieża oraz wszystkich sakramentów. W przeciwnym razie oddałby go inkwizycji biskupiej. Skruszony Hesso zgodził się na uratowanie swego żywota...

​

Sprawa przyszłej żony następcy tronu była na chwilę ówczesną najważniejsza. 11-letni Ferdinand "III" w marcu 1188 roku zaręczony został z najstarszą spośród dwóch córek księcia Prowansji, Barbarą z rodu Blois. Albowiem te dwie córki były jedynym potomstwem obecnego księcia prowansalskiego, monarcha bawarski liczył na to iż książę Orson II nie spłodzi żadnego syna... Wtedy to jego wnuk, czyli syn Ferdinanda "Trzeciego" oraz Barbary odziedziczyłby Królestwo wraz z nowym księstwem - Prowansją.

​

Problem ambicji młodszego brata Adalberta (grafa Znaim) wciąż nie wybuchł, lecz król Ferdinand II czuł presję związaną z tym, iż wielu jego krewnych posiadało prawa do tronu królewskiego. Jednakowoż latem 1188 roku książę Karyntii i Austrii, Liutbert, skromnie zapytał czy jednak hrabia ziemi znojmo powinien podlegać jemu, jako de iure władca ziem wchodzących w skład księstwa austriackiego. W ten oto sposób monarcha bawarski przełożył problem Adalberta na inną osobę, w zamian zyskując przychylność najważniejszego lennika Królestwa Bawarii...

​

Król Ferdinand II oraz cesarzówna-królowa Konstanze mieli jednak drugiego syna, Gebharda. Malec był chorowity, ledwo dożył dwóch wiosen nim zmarł od zapalenia płuc.

​

Źle zagojona przed laty rana króla po amputacji lewej ręki skutkowała sepsą w grudniu 1188 roku. Po gwałtownej reakcji organizmu, król Ferdinand II zmarł 28 grudnia 1188 roku. Rządził przez 3 lata i 9 miesięcy, ledwo zdążył zająć Wenecję, właściwie to nie zdążył wprowadzić jakichkolwiek zmian w Królestwie. Zaś jego jedyny żyjący syn, Ferdinand III, jeszcze nie dorósł... regentem został wuj nowego władcy, książę weroński Humbert.

Tytuły Ferdinanda II:

• 
  
  • Król bawarski (1185-1188)
  • Książę Bawarii (1185-1188)
  • Książę Wenecji (1187-1188)
  • Graf Dolnej Bawarii (1185-1188)
  • Graf Górnej Bawarii (1185-1188)
  • Graf Norymbergi (1185-1188)
  • Graf Miasta Wenecja (1187-1188)
  • Baron Hohenburg (1185-1188)
  • Marszałek Królestwa Bawarii (1165-1176)
  • ...a także dowódca w armii królewskiej bawarskiej (1165-1185)

- - -

Przyszedł nowy król i zniknął

Teraz na pewno będzie jakieś podsumowanie rodu von Adernitenów po prawie 39 latach i dwóch królach.

Teraz i tak ambicje węgierskie muszę odsunąć aż Ferdinand III podrośnie, plus zobaczyć to co się stanie po zapewne przegranym buncie Manegolda.

 

Ród von Adernitenów po rządach obu Ferdinandów (rok 1188)​

Przez następne 38 lat od początków rządów Ferdinanda I Śmiałego, Królestwo Bawarii stało się wewnętrznie dość stabilnym państwem, wyłączając rebelię Hazigi von Wittelsbach (1157-1160) oraz kontynuację wojen o zjednoczenie dziedzictwa linii karlowej rodu von Adernitenów na wschodzie kraju. Ostatecznie w 1161 roku książę karyncki Burchard von Aderniten przejął tytuł księcia austriackiego i odtąd datowany jest kres wojen pomiędzy najpierw braćmi, później - ich potomków...

Ekspansja rodu von Adernitenów:

​

W przeciągu laty 1091-1106 Moltier Wytrwały odpowiedzialny był za większość podbojów rodu von Aderniten. Jego syn, Berthold Samozwaniec w przeciągu niespełna ośmiu lat zdążył jedynie podbić brakujące grafostwa ze Wschodniej Flanki Rzeszy. Kluczowymi zdobyczami były natomiast:

• Podbój Księstwa Werony (Humbert I Opasły).
• Odziedziczenie Księstwa Delfinatu w 1152 roku przez księcia badeńskiego Alaricha von Adernitena.

Druga wojna o Znojmo oraz batalia o południe Delfinatu były ostatnimi wojnami króla aderniteńskiego w obrębie Świętego Cesarstwa Rzymskiego, za sprawą edyktu "Einheit des Reiches" który zabraniał lennikom cesarza walczyć pomiędzy sobą. To między innymi zapobiegło kolejnej wojnie z Księstwem Prowansji o kolejną pędź oksytańskiej ziemi, natomiast Ferdinand I Śmiały nie mógł przede wszystkim walczyć o Górną Burgundię do której miał niedziedziczne prawa...

​

Przez 122 lata na tronie monachijskim Królestwa Bawarii wciąż zasiada główna linia moltierska, obecnie w osobie 11-letniego Ferdinanda III. Jednakowoż owa główna linia w przeciągu lat najpierw utraciła tytuł Księcia Tyrolu, zaś tytuł Księcia Werony stanowił część korony królewskiej jedynie przejściowo (1132-1185). Z drugiej strony, mało znanym osiągnięciem Ferdinanda I Śmiałego jest skonsolidowanie władzy królewskiej w samym Księstwie Bawarii - poza grafem Kempten i arcybiskupem Salzburga, niemalże pozostałe ziemie stanowią włości królewskie, mieszczańskie, drobne biskupie lub baronowe.

​

Druga najstarsza linia von Adernitenów, tzw. "linia Karla", wywodzi się z drugiego syna Moltiera, Karla, który za swojego długiego żywota zdążył zagarnąć trzy tytuły książęce (Karyntia, Austria i Tyrol). Jednakowoż los trzech księstw przypadł jego trójce najstarszych synów, rozpoczynając dwupokoleniową batalię o wzajemne tytuły. Ostatecznie jego dziedzictwo kontynuowane jest w osobie księcia karyncko-austriackiego Liutberta, zaś Tyrol władany jest przez obecnie przez Liutpolda z rodu Orlamunde.

Ponadto Adernitenowie w 1188 roku sprawują bezpośrednią kontrolę nad:

• Grafostwo Tyrolu (Irmgard z linii najmłodszego syna Moltiera, Berengara)
• Grafostwo Styrii (Norbert z linii karlowej)
• Grafostwo Znaim (Adalbert wuj króla Ferdinanda III)
• A także trzy baronie oraz biskupstwo Straubing w Karyntii

​

Pod koniec roku 1188 roku, najważniejsi wasale Królestwa Bawarii:

• Księstwo Werony, Humbert II von Aderniten (wuj króla Ferdinanda III)
• Księstwo Karyntii-Austrii, Liutbert von Aderniten (daleki krewny króla Ferdinanda III)
• Księstwo Badenii, Berthold II von Aderniten (daleki krewny króla Ferdinanda III)
• Księstwo Tyrolu, Liutpold von Orlamunde
• Księstwo Delfinatu, Dietpold von Aderniten (daleki krewny króla Ferdinanda; wspólny pradziad Berthold I Samozwaniec)
• Księstwo Genui w Innsbrucku, Norbert II von Andechs

Spoiler: Górna Bawaria

​

- - -

Jak widzicie, jakimś cudem wasale jeszcze się nie odłączają od "króla seniora" Ale robi się z tego "Rzesza Bawarska" - dziwię się AI, dlaczego jeszcze nie stworzyli frakcji na rzecz ustanowienia rządów elekcyjnych. Sześciu książąt oraz głos króla to już dobre warunki do zabawy wyborczej...

 

Moje królestwo, Wasz król (XXIII)
(28.12.1188 - 2.02.1195)
​

Przed 11-letnim Ferdinandem III stało teraz całe Królestwo Bawarskie. Otoczony przez siostrzane rodzeństwo (Juttę, Barbarę, Katharinę), musiał odtąd dźwigać wielką odpowiedzialność - rządzić dużym królestwem-lennem Rzeszy i w przyszłości wydać potomka. Albowiem jeśli tego nie osiągnie, Królestwo zostanie podzielone na trójkę sióstr; a co za tym idzie, ich przyszłych synów pod herbem obcych dynastii...

​

Wcześniej wychowywany przez ojca Ferdinanda II, w dniu koronacji nowy regent - jego matka, cesarzówna Konstanze de Aleramicci - zobowiązała się dokończyć edukację nowego monarchy. Jak dotąd młody król radził sobie bardzo dobrze z treningiem na miecze oraz z jazdą konną. Jednak Królowa-Matka, Regent miała trochę inne plany na ostatnie pięć lat...

Ferdinand III zaręczony był jeszcze w tym samym roku (1188) z Barbarą de Blois, najstarszą córką i dziedziczką tronu księstwa prowansalskiego.

​

Jednak Ferdinand Trzeci od dziecka marzył o tym, aby żyć bez zobowiązań, romantycznie i awanturniczo jako najemnik ku chwale Rzeszy! Przede wszystkim, jako człowiek prawdziwie wolny! Niestety, przez życie zmuszony do ciężkiego brzemienia, od dziecka będąc przykuty do feudalnych i rodowych zobowiązań, stracił jakiekolwiek zainteresowanie tym, co się wokół niego dzieje. Poczuł wielką pustkę. Czuł, że nie żyje swoim własnym życiem, a jedynie jest figurantem dla dobra von Adernitenów...

​

Królowa-Matka Konstanze wiosną 1189 wysłała rycerzy bawarskich i tyrolskich, aby wraz z czeladzią rozgromili bunty chłopów-katarów w Badenii, w dobie opieszałości tamtejszego księcia Bertholda II. Siedmiu tysięcy wojów stanęło naprzeciw 5 tysiącom pospólstwa pod Phorzheim, 28 czerwca 1189 roku. Bitwa była dumnym zwycięstwem feudalnego zorganizowanego wojska: prawie 1400 chłopów poległo, drugie tyle pojmano i przykładnie powywieszano w Badenii. Zaś pochwyconych przywódców katarskiego powstania spalono na stosie za herezję.

​

Rozczarowany "nieswoim" życiem, król Ferdinand III szukał wypełnienia depresyjnej pustki najpierw poprzez obżarstwo (lecz matka Konstanze surowo wyperswadowała mu objadanie się!), a od 1190 pastwiąc się nad małymi zwierzątkami. W tym oto odnalazł ukojenie! Spoglądał, jak zwierzątka cierpią. To pozwoliło zapomnieć mu o przytłaczającej rzeczywistości...

​

W międzyczasie, wczesną jesienią 1191 roku książę Miśnii Burchard II ogłosił się grafem Niederschlesien po tym, jak dumnie pokonał jednego z buntowników króla polskiego. Po kolejnej niemieckiej wyprawie za Odrę, kraj polski rozpadał się i praktycznie stracił na znaczeniu.

​

W dobie rewolt w Królestwie Francji, późną jesienią 1191 roku książę prowansalski Orson II postanowił najechać na Gévaudan, oczywiście nie samotnie. Uprosił młodego króla i jego matkę, aby pomogli mu w wyprawie wojennej.

Tak oto dwaj feudałowie Świętego Cesarstwa Rzymskiego postanowili sami rozprawić się z największym rywalem kaisera, czyli Królem Francji i Aragonii! Królestwo Bawarii zebrało trzynastu tysięcy zbrojnych i rycerzy. Księstwo Prowansji dysponowało jedynie 3,5 tysiącami Oksytańczyków pod orężem. Gdyby nie nadchodząca święta wojna w Iberii, to mogłoby nie wystarczyć do pokonania silnego zachodniego mocarstwa...

​

Jednakowoż siły prowansalskie wsparte przez większość regimentów królewskich odparło Francuzów nieopodal Mende, na ziemi gevaudańskiej. Było to 7 marca 1192 roku, kiedy to dumne rycerstwo francusko-flandryjskie rozpoczęło pogoń za przegrywającymi bitwę Oksytańczykami, lecz oto nagle chmary Naddunajczyków wybiegły z okolicznych lasów i otoczyły wroga. O ile rycerstwui francuskiemu udało się uratować z opresji, to z osłaniającej odwrót lekkiej piechoty przetrwali nieliczni...

​

Siostry króla Ferdinanda dorastały. Druga najstarsza, Barbara, wydana została za młodego księcia sabaudzkiego Ericha de Geneve. Natomiast ambitną, pracowitą (lecz przebiegłą) Katharinę czekał los zamążpójścia z najmłodszym synem króla wielkomorawskiego, czyli za królewicza Bedricha.

​

Przez rok 1192 nieprzerwanie oblegano kolejne zamki akwitańskie. 11 czerwca padło Grèzes, 14 sierpnia (po szturmie) - Mende, do początku października: Marvejols i Le Puy. Ekspedycja bawarska wyruszyła dalej na zachód ku hrabstwo Rouergue. Tam zniecierpliwiona przedłużającą się wojną Królowa-Regent rozkazała dowódcom szturmem zdobyć silny zamek w Najac. O ile 20 grudnia twierdza została zdobyta, to była to fatalna w skutkach decyzja! W zimowej scenerii, 1,5 tysiąca obrońców przez wiele dni dzielnie bronili i wycinali w pień agresorów. Jednak Akwitańczycy nie mogli bronić się w nieskończoność, lecz zabrali ze sobą do grobu aż pięciu tysięcy zbrojnych bawarskich!

Tym samym - pewna sukcesu w wojnie regentka, wiedząc o kolejnej rekonkwiście w Iberii - rozkazała wycofać wojska królewskie z wojny...

​

Królowa-Matka Konstanze zadbała o należyte wykształcenie króla Ferdinanda III. Dlatego przez ostatnie pięć lat monarcha zagłębiał Biblię, traktaty uczonych, a także zaznajomił się z siedmioma sztukami wyzwolonymi. O ile młody monarcha bawarski dzięki temu stał się wybitnym uczonym, to niestety zdążył zapomnieć jak się trzyma miecz w dłoni...

Jakież to mieć uczucie niewłasnego życia, kiedy nawet własna matka zaprzepaszcza twój potencjał? Ferdinand III zachowywał twardą minę, lecz we wnętrzu załamanie, kiedy w dniu przejmowania pełni władzy słyszał:

Wiele spokoju król Ferdinand III nie miał, kiedy to w styczniu 1194 roku zmuszony był zorganizować kolejną wyprawę na pomoc księciu prowansalskiemu (w tej samej wojnie!), którego wojska zostały rozbite na trasie krzyżowców ku Andaluzji...

​

Po krucjacie kaisera Poppo na wciąż pogańską Galindię, 13 kwietnia 1194 roku nadał on Szpitalnikom Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimię ziemię Kulmerland, Mieli oni kontynuować misję zwalczania pogaństwa na wschodzie Europy, co było o tyle dziwne iż katolicki litewski król plemienny dwoił się i troił aby wydobyć plemiona bałtyckie z mrocznej wiary przodków. Przeciwko komu będzie walczyć pierwszy hochmeiser Zakonu Krzyżackiego, Sigismund?

​

Koniec roku 1194 to zwiastun upadku rodu Wigeriche w Świętym Cesarstwie Rzeszy. Najpierw w 1192 roku po stłumieniu powstania księcia Manegolda tenże szczeznął w lochu akwizgrańskim, później król Wielkich Moraw i książę Saksonii, Bedrich, najechał na osłabione pojedyncze księstwo Holandii. 21 listopada 1194 roku strącił on księcia Adalberta z tronu książęcego.

​

Druga wyprawa bawarska na Gevaudan istotnie wygrała za księcia Orsona II inwazję - po upadku Rodez na Nowy Rok 1195 król francuski zgodził się na oddanie hrabstwa Gévaudan księciu prowansalskiemu tylko po to, aby ponad dziesięciu tysięcy Bawarów nie plądrowało jego kraju...

* - "Kini" to po bawarsku "król" (tak jak nazwy własne miejscowości), zaś tytuły książęce wzięte ze starowysokogermańskiego.

- - -

Nowy król i właściwie zdziwił mnie brak frakcji konkurujących o tron...

 

Ale to dobrze, że nie ma frakcji do gry o tron Można się skupić na zewnętrznych wojenkach ;P Ale biedny władca, w depresji, to jak ma się skupić na powiększaniu swojego królestwa?

 

Z perspektywy gameplayu - owszem. Ale jednak te intrygi, rebelie i chaos mogą być ciekawsze w AARze

 

Parcie na wschód? (XXIV)
(2.02.1195 - 23.08.1200)

- - -

​

Ambitny król wielkomorawski Bedrich z dynastii Przemyślidów zapragnął ziemi brunszwickiej, de iure saksońskiej. Wezwał króla bawarskiego do wspólnego najazdu na księcia Dolnej Lotaryngii o pędź dolnoniemieckiej ziemi.

Król Ferdinand III stawił się zbrojnie, z co najmniej jedenastoma tysiącami zbrojnych i rycerzy. Król Bedrich dysponował sześcioma tysiącami morawskich i saksońskich wojów, zaś oponent herzog Giselbert II - niewiele mniej od najeźdźcy ze wschodu.

​

W trakcie kiedy król wielkomorawski oblegał Brunszwik, przy nadreńskiej puszczy nieopodal Essen Naddunajczycy rozgromili wojska dolnolotaryńskie 23 września 1195 roku. Poza konnym i pieszym rycerstwem niewielu wrogów ocalało - albowiem na drodze ich ucieczki stała wielka rzeka Ren! Drewnianych tratw i mostów pontonowych starczyło jedynie dla najznamienitszych z Niderlandów. Reszta została wyrżnięta, wystrzelana z kusz lub potopiła się...

​

10 lutego 1196 roku odbyła się ceremonia zaślubin dziedziczki Prowansji, księżniczki Barbary z królem bawarskim Ferdinandem III. Sceptyczna wobec Kościoła (być może zbyt częsta lektura Biblii tym skutkowała), acz przynajmniej podobnie wykształcona co jej małżonek. Nie lubiła za to pasji monarchy nad pastwieniem się nad drobnymi zwierzątkami.

​

Bawarska armia zastąpiła wielkomorawską w obleganiu Brunszwiku; wojska króla Bedricha zajęły się plądrowaniem Niderlandów. W dwóch bitwach zniszczyli pozostałości armii księcia Giselberta II.

W końcu, 20 maja 1196 roku twierdza w Brunszwiku padła. Dopiero 16 października załodze Paderborn skończyły się zapasy amunicji i żywności. Podobnież Bielefeld - 11 lutego 1197 roku. Ledwie miesiąc póxniej było już po wojnie, albowiem książę dolnolotaryński zaakceptował brak kontroli nad ziemiami swojego biskupa brunszwickiego...

​

Królestwo Chorwacji istniało jedynie teoretycznie, na łasce i niełasce basileusa w Konstantynopolu oraz króla węgierskiego. Jednakowoż monarcha bawarski uznał iż należałoby osłabić przynajmniej Madziarów. Dzięki finezji kanclerza Królestwa Bawarii, weneckiego barona Urbano, sfabrykowano "prawomocny" powód dla którego ziemia warażdyńska powinna należeć do króla bawarskiego. Podstawą było to, iż Warażdin stanowił granicę dawnej bawarskiej wschodniej marchii w XI wieku!

​

Król Ferdinand III przez wiele lat prosił tyrolskiego księcia Liutpolda z rodu Orlamunde o zaniechanie ambicji odnośnie tytułu księcia austriackiego. Bezskutecznie. Kiedy podczas jego wizyty w zamku monachijskim w maju 1197 roku odrzucił on ultimatum władcy, rozpoczęto przygotowania do pojmania i aresztowania nieposłusznego wasala.

Niestety, 27 maja 1197 roku podczas powrotu księcia tyrolskiego do Wiednia straż królewska została przez niego oraz jego rycerzy wycięta w pień podczas próby egzekwowania rozkazu królewskiego. Księstwo Tyrolu wszczęło powstanie!

​

Jednak książę Liutpold nie miał żadnych szans z królem Ferdinandem III. Nie był w stanie nawet połączyć swojego regimentu wiedeńskiego z zaciągami alpejskimi! Pokonany pod Berchtesgaden (21 sierpnia 1197 roku), zbiegł ku Dolnej Bawarii, w trakcie kiedy zarówno twierdze tyrolskie (armia bawarska), jak i sam Wiedeń (pomoc króla wielkomorawskiego) oblegane były...

​

Straciwszy dawno temu syna, kaiser Poppo de Aleramicci wiedział iż nie ma szans, aby jego córka (żona cesarza wschodniorzymskiego!) została Cesarzem Niemieckim; miast tego, większość możnych popierała herzoga miśnickiego Burcharda II. Dlatego też pośpiesznie zaczął ubiegać się o poparcie jego edyktu "Integrität der Grenzen des Reiches" ("Integralność Granic Rzeszy"). Przez pierwsze lata tylko kilku książąt wyraziło zainteresowanie dalszym wzmacnianiem władzy cesarskiej.

​

Od dekady książę dolnolotaryński Giselbert II chorował na trąd, w związku z tym jego małżonka (siostra króla bawarskiego) Jutta oddaliła się od niego. Pod pretekstem całkowicie bezpodstawnych oskarżeń o niewierność, 21 marca 1198 roku z jego rozkazu Jutta została ścięta! Wielu plotkowało, iż była to w rzeczywistości zemsta za pomoc jego własnego szwagra (króla Ferdinanda III) w najeździe króla wielkomorawskiego na Brunszwik.

​

Latem i jesienią padały kolejne twierdze alpejskie - Bregenz, Landeck, Sankt Anton oraz Insk. Celm zakończenia tej długiej wojny domowej monarcha bawarski wezwał do ostatecznego rozprawienia się z żałośnie plądrującymi Dolną Bawarię siepaczami księcia Liutpolda.

5 czerwca 1198 roku w końcu udało się całkowicie okrążyć resztki regimentu wiedeńskiego. Był to dzień nie litowania się nad nikim! Ci co przeżyli sam zgiełk bitewny, zostali bezceremonialnie ścięci jeszcze na polu bitwy.

​

Sam uwięziony Liutpold został oficjalnie pozbawiony majątku i wygnany z Królestwa Bawarii, za zdradę i spiskowanie wobec lojalnego feudała Bawarii, księcia karyncko-austriackiego. Koronę tyrolską przywdziała jego jedyne dziecię, 9-letnia córka Eufemia.

​

Pospólstwo norymberskie zaczęło oddalać się od duszpasterstwa z nadania rzymskiego!* Biskup z Wenecki, Rainero, został wezwany aby załagodzić i nawrócić ludność podległą Królowi na katolicyzm!

Skutkowało to letnim (w 1200 roku) powstaniem chłopskim, kiedy to 2,5 tysiąca chłopów nieudolnie obległo miasto Kulmbach. Już 23 sierpnia w bitwie pod tym miastem zostali zabici lub rozpędzeni w pył, zaś kilkuset z nich których pochwycono, dano wybór - nawrócenie się albo spalenie na stosie.

+2 do Dyplomacji
​

Król Ferdinand III pilnie obserwował i uczył się, jak odnaleźć się na niechcianej królewskiej, dworskiej rzeczywistości. Zaś uczniem był pilnym; skoro w pięć lat przyswoił sobie wielką wiedzę teologiczną i wyzwoloną, to i po kilku latach rządów jego głos był bardziej szanowany...

* - Nie ma to jak herezja, która w naszej rzeczywistości zaistniała dopiero 100 lat później

- - -

Następny odcinek to Europa AD 1200, czyli specjalny.

Niestety muszę już zaprzestać uczenia się Dyplomacji - trzeba zrobić jakiegokolwiek potomka! Jak już dorośnie do 16. roku życia, to Ferdinand III może sobie skoczyć w Dunaj...

W sumie to kusi ta Chorwacja, to jedyne hrabstwo. Akurat Warażdin + Senj to takie wbicie szpili w Węgry oraz Bizancjum. W razie czego Kaiser uratuje, prawda? Planuję inwazję na węgierską Slavonię jak tylko zbiorę maksimum zaciągu.

 

Trzeba uderzać na wschód, póki sytuacja pozwala Oby tylko jakieś bunty znów nie przeszkadzały.
A z tą nauką dyplomacji, to losowy event, czy dałeś mu ambicję żeby polepszyć dyplomację?

 

Dałem mu ambicję, ale zmienię na "Staraj się o syna" Dyplomacja 6 to wystarczająco na ten moment

 

A jak wybuchla ta wojna o Brunszwik jak wszesniej pisałeś, że na medium nie ma wojen wewnętrznych.

Co do córki cesarza - otwierasz konsole:
Charinfo 1 - widzisz ID postaci
Play ID cesarza
Allow_laws - możesz zmieniać prawa do woli
Dziedziczenie ustawiasz na Agmatic-Cognatic
Wyłączasz allow_laws
Play ID k.bawarii
Wyłączasz charinfo 1
Niminujesz córkę cesarza
Robisz frakcje w jej imieniu
Pilnuje szybko by cesarzem został jej syn który dziedziczy BYZ
Masz unię personalna dwóch cesarstw

Sytuację z wyborem córki nazywasz sankcja pragmatyczna

 

To dobre pytanie, jak ona wybuchła... Może "Kaiser pozwolił"?

Nie, nie będę bawić się w konsolę...

 

Tylko pytanie, dlaczego Kaiser miał na to pozwalać

 

Prawdopodobnie to była wojna via plot O Brunszwik.

 

​

Europa w roku 1200​

W przededniu przyszłej inwazji mongolskiej chrześcijańska Europa bezskutecznie podejmowała krucjaty ku Ziemi Świętej w Jerozolimie. Natomiast mimo licznych dżihadów o Kabylię i Tunezję, dożowi Pizy oraz Czarnej Kompanii włoskiej udało się utrzymać włości afrykańskie. Świat muzułmański zadrżał, kiedy król francuski zaczął podbój Aragonii...

​

• Królestwem Francji i Aragonii rządzi dynastia van Vlaandern (od 1098 roku) ze stolicą w Cassel we Flandrii. Obecny monarcha, 7-letni Gwijde III, boryka się z kolejną rebelią wewnątrz Francji.
• Królestwem Kastylii i Leonu włada Alonso IV z rodu Jimena, natomiast królami galicyjskimi została zgalicyzowana walijska dynastia Mathrafal (obecny król Bran Mądry).
• Włoski kondotier Giulio prowadzi Czarną Kompanię zwaną także "Compagnia del Cappalletto". Obecnie broni się przed dożą Pizy o skrawek Kabylii...
• W Toskanii (książę Toskanii, Sardynii i Modeny) wciąż rządzą di Canossa; obecny monarcha to Antoinotto II.

​

• Rządząca od 1142 roku saska dynastia Godwinów wciąż kontroluje tron angielski, w osobie 10-letniej Aethelredy.
• Norwescy władcy w Szkocji stracili na znaczeniu po zwycięskiej wojnie szkociego władcy Maldreda.
  
• W Bretanii i Szkocji rządzi ta sama dynastia (a Muirebe).

​

Od 1163 roku w Królestwie Danii na królów wybierani są przedstawiciele rodu Hvide (obecny władca król Olav). Natomiast w latach 1066-1200 Norwegią rządzili: Ynglingowie, af Oddi (islandzki ród), Blixen (ród z Trondelag, wybrani w 1198 roku).

W tym roku (1200) właśnie trwała zwycięska kampania hrabiego Wołogoszczu, Kolmana, o tron pomorski.

Królowie litewscy (obecnie chrześcijańscy) od 1137 roku z sukcesem bronią swojego tronu oraz ludu przed rozmaitymi inwazjami ruskimi, fińskimi oraz pomorskimi.

​

XII wiek to historia upadku Polski. Najpierw ostatni władca piastowski, królowa Gertruda Sprawiedliwa straciła Wielkopolskę oraz Małopolskę. Później jej potomkowie, z rodu Estridów, próbowali obronić się przed dalszymi najazdami nad Wisłę i Odrę. Mimo klęsk o Kujawy i Mazowsze, król Maciej Śmiały zdołał na ponad dwadzieścia lat odzyskać kontrolę nad Małopolską, lecz popełnił straszliwy błąd fascynując się herezją katarską. Niestety, obecny król Budziwuj w przeciągu ośmiu lat zdążył stracić niemal cały Śląsk!

Węgierski król Borisz Wielki zasłynął podbojem Slavoni kawałek po kawałku oraz zmiażdzeniem licznych rebelii.

Połowcy władają plemieniem azowskim oraz dońskim.

​

Dynastia bizantyjska Doukas mimo klęski w wojnie o Anatolię z sułtanem egipskim, wciąż twardą ręką trzyma Cesarstwo Wschodniorzymskie. Pokolenie po podboju Normanów w Sycylii, ustanowili w 1162 roku własne podległe królestwo-despotat. Obecnie cesarze konstantynopolscy z sukcesem bronią Kaukazu przed muzułmanami, podbijają Dalmację oraz rywalizują z Królestwem Węgier o ziemie naddunajskie.

Basileus Kallinikos jest bliski wygrania wojny z Kalifatem Anatolijskim o Armenię Małą.

​

Obecnym cesarzem niemieckim jest Poppo "Niegotowy" (od 1177), jako trzeci kaiser z rodu Aleramicci rządzącego Świętym Cesarstwem Rzymskim. Ponadto arcybiskupem Mainz jest także członek dynastii Aleramicci, Otto II.

Najważniejsze rody w Świętym Cesarstwie Rzymskim:

• Przemyślidzi (Królestwo Wielkiej Morawii z Księstwem Saksonii, Królestwo Czeskie)
• von Aderniten (Królestwo Bawarii)
• Chatenois (Księstwo Szwabii, Księstwo Górnej Lotaryngii)
• de Blois (Księstwo Prowansji)
  
• von Wigeriche (Księstwo Dolnej Lotaryngii)
• von Andechs (Marchia Miśnii)
• di Este (Księstwo Lombardii)
• de Geneve (Księstwo Sabaudii)
• von Rügen (Księstwo Holsztynu)
• Dandolo (Landgrafostwo Turyngii)
• van Vlaanderen (Księstwo Brabancji); królowie Francji i Aragonii
• Udonen (Marchia Brandenburska)
• Askanien (Księswo Górnej Burgundii)
• de Lauria (Księstwo Ferrary)

​

Ostatnimi poganami w Europie są plemiona litewskie i nadbałtyckie walczące z katolickimi królami litewskimi o wiarę. Natomiast Mordwini oraz silne plemiona ugro-fińskie kontynuują swoją starą wiarę, opierając się Rurykidom oraz królom norweskim.

Centrum Włoch, Karpaty oraz ziemie polskie są granicą pomiędzy chrześcijanami uznającymi papieża w Rzymie a zwolennikami prawosławia. Czy Chorwacja stanie się areną konfliktów religijnych pomiędzy chrześcijanami starego i nowego obrządku?

Spoiler: Europa Anno Domini 1200

 

Jaka duża częstotliwość odcinków, brawo za kreatywność

 

Bałkańskie ambicje (XXV)
(23.08.1200 - 21.01.1206)​

Odwlekane (z powodu niedawnej rebelii księcia tyrolskiego) przygotowania do wyprawy wojennej ku Warażdinowi w końcu miały się zakończyć wiosną 1201 roku. Po drodze misja kapelana dworskiego Hesso, biskupa Ellwangen, w hrabstwie norymberskim zebrała pierwsze owoce - wielu chłopów wracało na łono Kościoła!

​

Późnym majem 1201 roku król Ferdinand III zebrał dwunastu tysięcy ludzi z całego Królestwa i najechał na węgierską Sławonię, wykorzystując moment w którym to król węgierski Borisz Wielki wciąż tłumił powstanie antyarpadzkie. To miała być duża wojna europejska: po stronie bawarskiej stanąć miał książę Prowansji (teść), książę Sabaudii oraz król wielkomorawski, zaś władcy madziarskiego miał uratować doża Pizy oraz król duński. Jak później okazało się, sprzymierzeńcy tej drugiej strony nie zdążyli...

​

Po oblężeniu zakończonym szturmem, 24 września padł Warażdin. Konieczność stłumienia jesiennej chłopskiej rewolty w południowej Karyntii (nieopodal opactwa Ossiach) wcale nie spowolniła inwazji. 23 października uporano się z garnizonem miasta Čakovec/Csáktornya. Po upadku Ludbregu 15 lutego 1202 roku było już pewne: król węgierski nie zdoła rychło przejąć kontroli nad hrabstwem warażdyńskim.

W obliczu wojsk duńskich i węgierskich ścigających po Austrii oraz zachodzie Węgiej mniejsze wyprawy wielkomorawskie oraz sabaudzkie, król Ferdinand rozkazał swemu marszałkowi - księciu Werony, wujowi Humbertowi - obranie ścieżki ku tymczasowej stolicy Królestwa Węgier, Pożoni, przez Karyntię, Styrię i Austrię. Miało to na celu odbudowanie armii po szturmach oraz ewentualne przechwycenie któregoś z wrogich oddziałów.

​

Tak oto 20 marca 1202 roku wojska węgierskie wdały się w kleszcze nieopodal Linz: północne sidła Morawian oraz południowy zacisk Bawarów. Pod Linzem nie stoczono bitwy, a właściwie pogoń i wyrzynanie zbrojnych madziarskich! Absolutnie nikt o zdrowych zmysłach nie stawałby do walki przeciwko przewadze ponadpięciokrotnej! Droga ku stolicy Węgier została utorowana...

​

Kiedy 29 kwietnia połączone ogromne siły bawarskie i wielkomorawskie wzięły szturmem zamek w Pressburg (zwane także Pozsony tudzież Pożoń), nikt nie zdołał uciec. Pochwycono całą rodzinę królewską Borisza Wielkiego, w tym jego młodziutką żonę Silvanę z rodu Saliero, dwójkę synów. I oczywiście dzieci ich wszystkich!

Król Ferdinand III wysłał posłańca z ultimatum dla króla węgierskiego, przebywającego wraz ze swoją armią gdzieś w sercu Węgier. Zagroził, iż jeśli król Borisz odmówi zrzeczenia się praw hrabiny królewskobiałogrodzkiej Hajnal* do hrabstwa warażdyńskiego na rzecz króla bawarskiego, to wyśle wszystkich uwięzionych pod topór! Monarcha z dynastii Arpad nie miał wyboru - pędź ziemi niegdyś chorwackiej jest wart przyszłości rodu. Mineło zatem zaledwie kilka dni, nim wojna dobiegła końca, zaś monarcha bawarski odtąd tytułował się także jako "graf von Warasdin".

* - Székesfehérvár po polsku oznacza "Białogród Stołeczny/Królewski", zaś dosłownie nazwa oznacza "siedziba (królewska) w białym zamku".

​

Władca Ferdinand III pragnął mieć własną twierdzę-rezydencję z widokiem na Wenecję. Dlatego też obok starego miasteczka Torcello rozpoczął budowę zamku. Donżon gotowy był już po październiku 1202 roku. Samo miasteczko Torcello było niegdyś ważnym punktem handlu w Cesarstwie Rzymskim, obecnie także jest nie do zlekceważenia miejscem wydobycia solanki morskiej z okolicznych bagien - a co za tym idzie, źródło drogocennej soli!

Natomiast nowym burmistrzem (zależnym od Króla) Wenecji został pewien badeński kupiec Filip.

​

Kiedy Kapetyngowie w 1098 roku zostali zdetronizowani z tronu francuskiego, każdy z następnych książąt kapetyńskich przysiągł dopełnić starań aby kiedyś w końcu wygrać powstanie przeciwko van Vlaanderenom. Tak oto 25 listopada 1202 roku książę Mallorki, Filip II Okrutny po porozumieniu pokojowym kończącym wojnę domową w Wielkiej Francji (Królestwo Francji i Aragonii) mianował się królem francuskim! Jeszcze dziecko, Gwijde van Vlaanderen pozostał królem aragońskim.

​

W święto Bożego Narodzenia 1203 roku narodził się po długim porodzie następca tronu bawarskiego, Albrecht!

​

W kwietniu 1204 roku książę prowansalski Orson II wezwał ponownie swojego teścia (monarchę bawarskiego) na drugą inwazję ku południu Francji; tym razem na Melgueil. Ponad trzynastu tysięcy zbrojnych i rycerzy z całego Królestwa Bawarii wyruszyło powolnie ku południu Akwitanii. Nie zważając na to, że król Kastylii oraz doża Pizy wyruszyli się odeprzeć inwazję dwójki wasali cesarza niemieckiego...

7 kwietnia 1205 roku padło Melgueil. Wczesną jesienią zaś Montpellier.

​

Wojska kastylijskie wyruszyły spieszone ku ambicji rozgromenia wojsk dowodzonych przez marszałka bawarskiego, księcia werońskiego Humberta. 13 stycznia 1206 roku, podczas chłodnej ulewy na śródziemnomorskiej łące, broniący się przy rzece Naddunajczycy obawiali się najgorszego. Jednak talent herzoga Werony oraz innych dowódców na służbie u króla Ferdinanda III wygrał tę niezwykle ciężką, dwudniową bitwę! Kiedy dwa tuziny tysięcy mężów starło się pod Nimes, pozbawieni ciężkiej kawalerii Kastylijczycy jednak nie dawali rady przełamać centrum wojsk bawarskich, ani go oskrzydlić. Dali za wygraną! Poległo oto prawie co trzeci zbrojny w bitwie, jednak ksiązę Humbert okazał się zwycięzcą.

Jednak straty poniesione w bitwie zmusiły go do tymczasowego udania się do Forez w księstwie delfinackim, celem uzupełnienia strat. Słysząc o wygranej bitwie księcia Orsona II z armią italijską z Pizy pod Fuisse, zarówno marszałek, jak i król w Monachium, mogli ze spokojem patrzeć na rozwój wojny...

- - -

Krótki odcinek, bo myślałem że gameplay z 5,5 lat jednak będzie zawierał więcej zdarzeń. I tak zakończyłem odcinek w nierozstrzygniętym momencie

 

A ciekawe czy dalej będziesz szedł na chorwackie tereny

 

Tak, lecz obecnie czekam na claima na Senj (resztki Królestwa Chorwacji), potem celem jest Zagrzeb.

 

To powodzenia. Czekamy na dalszy ciąg opowieści i rozwój terytorialny w tym kierunku.

Pisałeś na Discord o jakieś komentarze, to teraz się staram coś tam pisać, hehe

 

Jak rozpętałem rozpad Świętej Rzeszy? (XXVI)
(21.01.1206 - 3.01.1213)​

Po czterech miesiącach odpoczynku w Delfinacie książę Werony Humbert ponownie wyruszył z wojskiem króla bawarskiego ku hrabstwu Melgueil. Zaś w międzyczasie narodziła się parze królewskiej Ferdinandowi III "Żelaznemu" oraz Barbarze córka - nazwana na cześć swej matki, przyszłej księżnej Delfinatu.

​

Jednakowoż latem wraz za wyprawą bawarską wędrowała ekspedycja króla kastylijskiego, która miała wyzwolić Królestwo Francji od chciwych niemieckich "książąt i królów-elektorów"! 17 lipca 1206 roku, ponownie pod Nimes, wracające siły kastylijskie jednak nie miały jak sprostać zwycięzcom sprzed połowy roku. Rycerze i dowódcy z Iberii przez pół bitwy skupiali się tylko na tym, aby jak najwięcej ich rodaków przetrwało potyczkę i schroniło się za Pireneje...

Niemal dokładnie 13 miesięcy później było już po wojnie. Król Francji Gwijde III skłoniony został do przekazania hrabstwa Melgueil księciu prowansji.

​

Cesarz niemiecki jesienią 1206 roku rozpętał wojnę o koronę duńską dla żony ówczesnego króla czeskiego, czyli... dla Ursuli Aderniten, ciotki obecnego króla bawarskiego!. Niespełna trzy lata później dowódcy kolejnych kaiserów Rzeszy [o tym później!] wygrali wojnę dla podstarzałej czeskiej królowej. Jednakowoż i tak król Danii wybierany był elekcyjnie: najpopularniejszym z kandydatów był Vsebor von Rügen, książę Holsztynu...

​

Podczas przedwiośnia 1208 roku tylko raz król Ferdinand III wspomógł króla wielkomorawskiego w kolejnej wojnie przeciwko księciu Dolnej Lotaryngii - tym razem bój o Zachodnią Fryzję, marne podmokłe wyspy niderlandzkie!. Jednakowoż w krwawym boju pod Essen (3 marzec) wyprawa bawarska licząca 8,6 tysiąca zbrojnych rozgromiła wojska niderlandzkiego - spośród niespełna siedmiu tysięcy wojów wroga ocalał jedynie co drugi...

​

Wcześniej, albowiem w lipcu 1207 roku po śmierci Poppo "Niegotowego" de Aleramicci za podarki i przekupstwa koronę cesarską przejął książę Ferrary, Arnold z rodu de Lauria. Odbarzony niezwykłą ogładą, wyczuciem sprawiedliwości oraz temperamentu, jednak urodził się jako dziecię opóźnione w rozwoju!

​

Król węgierski Borisz Wielki - a później jego syn następca, Tamar - co do talaru spłacili prawie wszystkich więzionych członków rodziny królewskiej, pojmanych po zdobyciu Pressburga sześć lat temu. Prawie. Nikt nie interesował się losem Clary z rodu Gherardesca, małzonki syna obecnego króla węgierskiego, Csaby. Ferdinand III co jakiś czas ulegał swoim popędom z lat dziecięcych, czyli pastwieniu się nad bezbronnymi. Los włoskiej dwórki i żony królewicza był nie do zadroszczenia, kiedy od wiosny 1208 roku monarcha monachijski najpierw zabawiał się w torturowanie jej, a później trącił ją do przegniłego lochu.

​

Jednego dnia Ferdinand potrafił torturować Clarę, zaś drugiego... podziwiać koty. Nawet jednego z nich wpuścił do wnętrz zamku królewskiego i nadał mu pensję jak dworzaninowi!

​

14 października 1208 teść króla bawarskiego, książę prowansalski Orson II rozchorował się na śmierć. Zgodnie z oczekiwaniami jego koronę przejęła najstarsza z córek, królowa bawarska Barbara.

​

Kaiser Arnold nie był lubianym władcą Akwizgranu w Świętym Cesarstwie Rzymskim. Zresztą, przeniósł nawet stolicę Rzeszy do Ferrary! Arcybiskup Mainz, Otto de Aleramicci sięgnął po tradycję ruchu bellików, którzy w latach 1147-1149 zmusili do spalenia "Pax Germanica". Kiedy zyskał poparcie króla Ferdinanda III Źelaznego, 30 lipca 1209 roku, arcybiskup z Frankonii wezwał cesarza niemieckego do zniesienia traktatu "Einheit des Reiches". Dumny "Pan Ferrary" odmówił i zagroził postawieniem dwójki ambitnych feudałów pod sąd za zdradę! Wojna domowa w Rzeszy właśnie się rozpoczęła!

Siły Arcybiskupstwa (wsparte licznymi najemnymi z Bawarii, Karyntii, Włoch i Delfinatu) liczyły blisko szesnaście tysięcy! Kiedy król bawarski zebrał jeszcze swoich trzynastu tysięcy zbrojnych i rycerzy, było pewne że cesarz Arnold będzie mieć ogromny problem aby utrzymać w mocy "Jedność Rzeszy".

​

Same siły przywódcy rewolty z Mainz 8 lutego 1210 roku rozbiły wojska cesarskie pod Wimpfen, na północy Badenii! Rycerze i chłopstwo wspierało szanowanego duchownego, albowiem myslało że obala "psychicznie opóźnionego cesarza!".

​

Arcybiskup Otto de Aleramicci oraz król Ferdinand III z kolejnym wygranym oblężeniem zyskiwali w boju. Padło Kaiserslautern, Worms, Hagenau. Jedności nie mógł nikt uratować przed władcami chcącymi powrotu "starych dobrych czasów". A może właśnie tego ludy niemieckiego tego chciały!

Nikt nie spodziewał się, iż Święte Cesarstwo Rzymskie rzeczywiście traciło swą jedność, albowiem...

​

...kiedy 16 maja 1210 roku herold w Ferrarze odczytywał ultimatum króla wielkomorawskiego oraz księcia holsztyńskiego o żądaniu zwolnienia z kontraktu feudalnego, sędziwemu już kaiseru Arnoldowi zbielały ostatnie włosy pod koroną! Nawet nie miał czym ewentualnie pokonać kolejnego buntowniczego króla-elektora. Po prostu zaakceptował żądania.

​

Król Ferdinand III Żelazny niecierpliwił się wolnym postępem kolejnych oblężeń wojsk arcybiskupa. 21 stycznia 1211 roku po raz drugi pod Wimpfen na własną rękę rozbił ostatnich "obrońców Cesarstwa", czyli regimenty księcia lombardkiego. W zgiełku bitwy rycerze bawarscy otoczyli wnuka cesarza niemieckiego, Georga de Lauria, i rozsiekali go co do cząstki ciała!.

W latach 1211-1212 padały kolejne zamki i miasta nadreńskie: Stahlbeck, Trifels, Strassburg (to w Alzacji) oraz inne pomniejsze. Przyszedł czas aby wyprawić się w górę Renu, ku Arcybiskupstwu Trieru!

​

Książę lombardzki broniący honoru kaisera Arnolda przegrał kolejną swą bitwę, pod Koblencją, 22 grudnia 1212 roku. Tuż przed Wigilią Pańską jego siły zostały całkowicie rozbite!

Czy arcybiskup Otto II oraz król Ferdinand III wygrają tę rebelię? Czy kiedyś Królestwo Bawarii skorzysta na upadku Cesarstwa i wyzwoli się spod jego okowów?

- - -

Jakby co, tę wojnę mam na 77% postępu. Wystarczy zdobyć jeszcze kilka twierdz

 

Oj, ciekawe jak historia niepodległej Bawarii się potoczy

 

Ale to jest wojna o Lower Crown Authority. Ewentualna niepodległość dopiero później

 

O kurczę, myślałem że o niepodległość, coś źle chyba doczytałem.

 

Tak blisko niezależnej Bawarii, a jednak daleko (XXVII)
(3.01.1213 - 10.01.1218)

- - -​

​

Po zdobyciu Sponheim w październiku 1213 roku, wojska "rebelii antyjednościowej" podzieliły się - armia bawarska ruszyła na południe Alzacji aby zadać ostateczny cios pokonanej poprzednio wyprawie księcia lombardzkiego. W bitwie pod Egisheim 13 grudnia Lombardowie skłonieni zostali do ostatecznego odwrotu, po rozbiciu ich obozu oblężniczego. W tym oto starciu między innymi poległ jeden z wybitnych dowódców środkowoeuropejskich, hrabia boloński Nikolaus von Andernach.

​

Jednakowoż w tym samym czasie na tron węgierski wszedł Csaba (wnuk Borisza Wielkiego), po śmierci swego ojca Tamaka w wyniku tajemniczego incydentu. Wykorzystał on zgiełk i chaos w Świętym Cesarstwie Rzymskim i postanowił najechać na Austrię ku podbojowi Wiednia; na wzór jego przodków najeżdzających germańskie ziemie parę stuleci wcześniej. Zebrał w sumie cały Tümen - 10 tysięcy ludzi!

​

25 kwietnia 1214 roku narodził się drugi syn króla Ferdinanda III Żelaznego i królowej-księżnej Barbary, Viktor. Nominalnie przyszły książę Wenecji, graf Laguny Weneckiej i Warażdynu.

​

Po upadku Trieru, monarcha bawarski rozkazał rozbić wojska króla Csaby póki ten jeszcze nie spustoszył wschodu jego Królestwa. Pewni siebie Madziarzy postanowili dumnie stawić czoła odsieczy bawarskiej, licząc na to iż zbrojni i rycerze zmęczeni wieloletnim konfliktem wewnątrz Cesarstwa będą mieć dość kolejnej bitwy.

Niedoczekanie! Węgrzy nie zebrali wcale większej kawalerii, zaś ich piechota była o wiele gorzej wyposażona od niemieckodunajskiej! 17 sierpnia 1214 roku pod Linzem wyprawa króla Csaki została całkowicie rozbita, kiedy to jego wojowie nie byli w stanie przetrzymać skoordynowanego natarcia ciężkozbrojnej piechoty bawarskiej, wsparte przez trochę liczniejsze rycerstwo. Na początku bitwy lekka piechota madziarska wraz z lekką kawalerią próbowała szybko oflankować stosunkowo mniej mobilnych Bawarów, niestety - dowódcy bawarscy o wiele lepiej znali lasy austriackie! Manewr flankujący nie powiódł się, kontrofensywa ciężkiej piechoty rozbiła większość piechoty węgierskiej.

​

Niestety, kolejne reorganizowane przez kaisera Arnolda regimenty wykorzystały absencję wojsk bawarskich w Nadrenii i skutecznie rozbiły wczesną jesienią oddział arcybiskupa Mainz pod Sponheim. Odtąd jedynie król Ferdinand III Żelazny mógł dokończyć tę wojnę o zniesienie ograniczającego feudałów edyktu o "Jedności Rzeszy"...

​

Zimą 1214 i wiosną 1215 roku armia króla bawarskiego szturmowała i zdobywała kolejne nadreńskie miasta i zamki. Koblencja, Andernach, aż wreszcie po upadku siedziby arcybiskupa w Jülich (28 marca 1215), wojna wewnątrz Cesarstwa zmierzała do końca. Miesiąc później kaiser Arnold obiecał amnestię dla arcybiskupa Mainz Otta II oraz króla bawarskiego Ferdinanda III oraz zniesienie "Einheit des Reiches" w zamian za zakończenie wojny domowej.

I tak też się stało. Król węgierski Csaba zaniechał najazdu na Austrię i wybłagał u cesarza niemieckiego rozejm...

​

Tzw. "ziemie chorwackie" od ostatnich dziesięcioleci stały się miejscem wymiany kulturowej i językowej w wyniku stopniowego upadku Królestwa Chorwacji dynastii Trpimirowiczów. O ile lud z Dalmacji i Bośnii wciąż opierał się stopniowej "wschodniej romanizacji" elit, to terytoria podbite przez możnych węgierskich szybko zostały zaasymilowane. W przypadku ziemi warażdyńskiej łatwość wymiany elit i niestabilność tamtejszego społeczeństwa została wykorzystana, aby skutecznie nakłonić ludność do posługiwania się dialektem górnoniemieckim języka niemieckiego.

​

IV Krucjata okazała się pierwszą skuteczną! Król wielkomorawski Bedrich zwołał rycerstwo z rozmaitych rejonów Europy i skutecznie rozbił siepaczy sułtana fatymidzkieg. Wkrótce (przed końcem 1215 roku) ogłosił powstanie Królestwa Jerozolimskiego!

Po jego śmierci (dwa lata później), władcą Królestwa Jerozolimskiego został młodszy z jego synów, Bedrich II.

​

Król Ferdinand III lubił dręczyć innych, zwłaszcza swoich więżniów. Jednak biorąc pod uwagę niestabilność Rzeszy (oraz poszególne frakcje wewnątrz Królestwa Bawarii o ustanowienie innego króla!), opamiętał się i kilka miesięcy po zakończeniu wojny domowej w Rzeszy zwolił on za okupem męczoną przez niego od wielu lat Clarę z rodu Gherardesca - żonę króla Csaba przecież!.

​

Stronnictwo popierającego księcia Werony, Humberta (wuja króla Ferdinanda III) na tron królewski było na tyle silne, iż zdesperowany władca monachijski zaręczył swoje dzieci z najważniejszymi lennikami Królestwa głównie celem powstrzymania tendencji odśrodkowych. Zatem:

• Jego najstarszy syn i następca tronu, Albrecht, zaręczony został z wnuczką księcia Humberta II, najstarszą córką następcy tronu w Weronie - Agnes.
• Jedyna córka, Barbara, zaręczona została z następcą tronu księstwa badeńskiego, Johannem.

​

Jesienią 1216 roku dobiegły przerażające wieści o potężnym plemieniu znanym ze swojego niesłychanego skoordynowania, ogromnie licznych hordach jeżdzców oraz przede wszystkim okrucieństwa - Mongołów pod wodzą "chana chanów" Temudżyna - którzy to zdołali już przekroczyć Ural! Nawet kilku (tysięcy) spośród krwawych jeżdzćów widziało już rzekę Wołgę! Karachanidzi, państwo Oghuzów oraz plemiona permskie wkrótce upadną...

​

Nowy cesarz niemiecki, Nikolaus de Lauria (syn Arnolda) wybrany przez decydującą mniejszość elektorów, na zjeżdzie w Ferrarze 9 kwietnia 1217 roku zarządził obniżkę ceł i podatków na miasta Rzeszy.

​

Król Ferdinand III uwielbiał nadworskiego kota Felicjana, który od dziesięciu lat krzątał się niepokojony po zamku monachijskim (z rozkazu monarchy!). W końcu, w nocy z 6 na 7 lipca 1217 roku wyzionął ducha. Nikt nie odnotowałby tak pozornie nieistotnego wydarzenia, gdyby nie to, że monarcha zarządził uroczyste uhonorowanie kota Felicjana pogrzebem państwowym! W tejże uroczystości musiał uczestniczyć cały dwór królewski!

Wraz z początkiem 1218 roku wojska króla bawarskiego rosły i rosły. Ponoć mógł wtedy zwołać nawet szesnastu tysięcy zbrojnych i rycerzy! Król Ferdinand III Żelazny zastanawiał się, czy nadać ultimatum wciąż nowemu cesarzowi niemieckiemu Nikolausowi o zwolnienie z kontraktu feudalnego...

- - -

Gdyby nie jakaś wojna buntownicza wielkomorawian z jakimś buntowniczym niderlandczykiem, to pewnie mógłym już teraz kliknąć "Independence" we frakcji. Albo to kwestia wojny z Pomorzem?

 

Poczekaj aż Mongołowie rozpadną się na mniejsze Ordy. Bo jak przyjdą po ciebie poza HRE, to będzie źle

 

A potem Ty bij te Ordy