[CK2] Ambicje rodu von Adernitenów - czyli PABia reboot

Zew rebelianta (XXVII)
(10.01.1218 - 7.07.1220)
​

Czuć było napięcie w Świętym Cesarstwie Rzymskim Narodu Niemieckiego, kiedy kaiser Nikolaus wygrażał się czeskim królom (zwłaszcza wyzwolonemu, wielkomorawskiemu), iż kiedyś sięgnie on po to, co jemu - cesarzowi z Ferrary - jest należne! Po tym jak król bawarski Ferdinand III listownie obiecał cesarzowi powstrzymanie się od intryg dworskich, przyszło odpocząć od tendencji odśrodkowych rwących Rzeszę od środka...

​

Królowa Borislava - jeszcze dziecię - i jej kadłubowe królestwo chorwackie było oczywistym następnym łupem króla Ferdinanda III Żelaznego. Jej oraz regentowi brakło możnych w Senji i okolicach, zaś nawet ze wsparciem nielicznych wojów z Mołdawii nie mogła liczyć na nic więcej aniżeli litość po nadejściu wojsk bawarskich!

Najazd z udziałem wyłącznie królewskich regimentów (5,6 tysięcy zbrojnych i rycerzy) rozpoczęty w marcu 1218 roku, zakończył się pięć miesięcy później po zdobyciu miast Senj i Kaseg. Hrabstwo Senji zostało zagarnięte przez monarchę von Adernitena, zaś po Królestwie Chorwacji nie pozostał żaden już ślad...

​

Jeszcze w trakcie króciutkiej inwazji monarcha w Monachium otrzymał list zapieczętowany i podpisany od samego basileusa wschodniorzymskiego, Piotra Mądrego! Nikt nie wie, czy to była pomyłka, czy szaleństwo (albo jasnowidztwo!) cesarza z Konstantynopola; czy to jego próba zapomnienia o utracie Armenii po najeździe muzułmanów z Egiptu. Król Ferdinand III otrzymał zaproszenie do udzielenia się nad Bosforem, kto jego zdaniem powinien zostać następnym cesarzem wschodniorzymskim. Zachowawczo, monarcha naddunajski zignorował tą niby-pomyłkę, niby... nie wiadomo co?

​

Jeśli król Ferdinand III zostanie zapamiętany za coś innego niż podbój Senj i Warażdinu, to właśnie za bycie "buntownikiem na żądanie". Kiedy kaiser Nikolaus zażądał od króla czeskiego Karola Śmiałego korony praskiej, tenże cwałem wyruszył pod Monachium i przybył błagać władcę bawarskiego o pomoc! Niechybnie Ferdinand Żelazny zgodził się.

Tak oto nie minęły pełne cztery lata, nim od lutego 1219 roku rozpętała się kolejna wojna domowa w Rzeszy! Silne wojska czeskie i bawarskie - razem - przyszły zebrać się i walczyć przeciwko wciąż nieumocnionemu ambitnemu kaiserowi włoskiemu z rodu Lauria. 17 tysięcy najemnych i zbrojnych króla czeskiego oraz prawie drugie tyle wojsk prywatnych oraz wasalnych króla bawarskiego nie mogło przegrać obrony korony praskiej...

​

Czesi sami rozprawili się z wojskami cesarskimi pod Eppstein (8 września 1219 rok), lecz obie strony okupiły to ciężkimi stratami: poległo dziesięciu tysięcy ludzi! Ren zabarwił się na czerwono...

W tym czasie władca bawarski najechał na Szwabię chcąc zademonstrować pokaz sił (i przy okazji wyłączyć jednego z poddanych cesarza z wojny). Po krwawym i ciężkim szturmie padło miasto Teck; Ulm, Zweifalten i Biberach były o wiele prostszymi oblężeniami. Zimą przełomu 1219/1220 należało jeno czekać na rozwój sytuacji oraz kolejne oblężenia wojsk czeskich. Któż mógłby powstrzymać dwóch królów-elektorów przed wciąż słabym cesarzem niemieckim?

​

Następca tronu bawarskiego, Albrecht, to wykształcony (jak ojciec) i bystry młodzieniec. Niestety, gniewny, cyniczny i przebiegły. Jednak te przywary nie były najgorsze: od dwóch lat bowiem Albrecht posądzany był o zamiłowanie do ciała męskiego! Nikt dotąd nie przyłapał go na odrażającym grzechu...

...poza jego przyjaciółką, Agnes von Aderniten, daleką krewną (córką księcia Werony) i jego przyszłą żoną. Za nic to nie zniszczyło ich wspólnej przyjaźni. Ale na ile Albrecht miłuje, a na ile jedynie platonicznie szanuje swoją świeżo poślubioną w Wigilię 1219 roku żonę?

​

Podczas przedwiośnia 1220 roku, król węgierski Csaba nie mógł sobie odpuścić kolejnej wojny domowej w Rzeszy. Podobnież jak siedem lat wcześniej, postanowił wyprawić się po Wiedeń dla jednego ze swoich madziarskich możnych. Czy to wystarczy, aby uratować Rzeszę - albo przynajmniej ukarać wojowniczego króla monachijskiego?

​

Infekcje po wiosennej grypie króla Ferdinanda III przerodziły się w ciężkie osłabienie organizmu. Przez ostatni miesiąc monarcha przykuty był do swojego pokoju sypialnianego, aż 7 lipca zakaszlał po raz ostatni. W środku wojny o obronę krony czeskiej (oraz w dobie jeszcze nie zrealizowanego najazdu z Węgier) Królestwo Bawarskie zostawione zostało jeszcze młodzieńcowi, kryptosodomicie Albrechtowi.

Drugi z synów, jeszcze jako dziecko, Viktor koronowany został księciem Wenecji wraz z koronami grafostw także warażdyńskich i zengieckich.

Tytuły Ferdinanda III Żelaznego:

• Król bawarski (1188-1220)
• Książę Bawarii (1188-1220)
• Książę Wenecji (1188-1220)
• Graf Dolnej Bawarii (1188-1220)
• Graf Górnej Bawarii (1188-1220)
• Graf Norymbergi (1188-1220)
• Graf Miasta Wenecja (1188-1220)
• Graf Warażdynu (1202-1220)
• Graf Zengga (1219-1220)
• Baron Hohenburga (1188-1220)

- - -

Odcinek krótki, bo żywot krótki

Zastanawiam się nad odcinkiem specjalnym po 32 latach rządów tego króla. Ale w sumie w technologiach dużej różnicy nie ma

 

Najważniejsze jak się dalej potoczy bunt i najazd węgierski

 

A co do Basileusa, to jak dobrze pamietam część Chorwacja jest w granicach de iure jego ziem, a silnik gry daje prawa elektorskie wg de iure.

 

Tak, tak, ers, po prostu ten event dziwnie zabrzmiał

@filip133 Bardziej obawiam się homokróla i możliwych problemów z sukcesją.

 

A jak tam Mongołowie? Jakieś szanse na ich bytność na Rusi?

 

Póki co jedynie w te dwa lata podbili dodatkowe dwie prowincje przy Wołdze - obecnie walczą z wielką koalicją obrony Mordwinów

 

Może ich wybiją, tych Mongołów

 

Początek monarchii elekcyjnej? (XXIX)
[SIZE=3](7.07.1220 - 16.04.1226)[/SIZE]
​

Kiedy w dobie rewolty przeciwko tyranii kaisera Nikolausa starszy z synów króla Ferdinanda III Żelaznego miał objąć koronę, możni i wasale obawiali się o przyszłość głównej linii rodowej von Adernitenów. Z lekka zniewieściały królewicz Albrecht darzył sympatią swą żonę Agnes, lecz nie tą jaką powinien darzyć przyszły mąż - a jakby nie byli zainteresowani wzajemnym współżyciem! Dlatego też książęta Królestwa Bawarii postawili warunki: zaakceptują nowego króla Albrechta pod warunkiem iż ten ogłosi elekcyjny wybór następcy tronu!*

Głównym kandydatem na ten rok 1220 był podstarzały dziad Albrechta, książę Werony Humbert "Uczony". Nowy król bawarski zdecydował się poprzeć swojego 6-letniego braciszka Wiktora który odziedziczył w spadku po ojcu Ferdinandzie Żelaznym księstwo Wenecji wraz z chorwackimi ziemiami.

A iluż było elektorów Królestwa Bawarii? Poza samym królem, jeno: książę badeński, tyrolski, genueński-innsbrucki, karyncko-austriacki. Zaledwie pięć głów wybierało przyszłego władcę naddunajskiego!

* - Gra mi zmieniła system elekcji z Gavelkind na Elective w trakcie zmiany króla.

​

Ze względu na nieprawe upodobania monarchy Albrechta, po ośmiu miesiącach małżeństwa wciąż polemizowano czy aby na pewno małżeństwo dwójki przyjaciół od wczesnego dzieciństwa skonsumowało dotąd zwiążek. Mimo pokrewieństwa, nie obawiano się o kary boskie za zbieżność więzów krwi: oboje byli prawnukami Ferdinanda I.

Król Albrecht był także bezpośrednim następcą tronu Księstwa Prowansji (po matce, Barbarze de Blois). Jeszcze jesienią tego samego roku wysłał swe wojska w obronie sabaudzkich włości króla czeskiego, aby pod Ivreą rozbić lokalnego włoskiego poplecznika cesarza niemieckiego.

​

1 listopada 1220 roku zmarł bezdzietnie Emich von Aderniten, bardzo daleki krewny króla Albrechta (po przodku, królu Humbercie I Opasłym), baron Straubing. Miasto wraz z przyległościami przypadło w ręce najważniejszego władcy bawarskiego.

​

W dobie walki na dwa fronty, król Albrecht ciągle zmieniał priorytety: obleganie kolejnych twierdz Cesarstwa czy odpieranie najazdu węgiersko-wielkomorawskiego o Wiedeń? Na zaśnieżonych przedpolach Wiednia, 13 lutego 1221 roku dwie armie - królewska bawarska oraz węgierska - starły się i wzbijając śniegowy puch mordowały się wzajemnie, barwiąc pola na czerwono. Niemal cała krew jednak była madziarska! Król Csaba nie nauczył się niczego z poprzedniej klęski (kiedy to najeżdzał wschód bawarski), ponownie pozwalając na rzeź swoich wojsk!

To, jak szybko mordowani byli wojowie i rycerze wroga, przeraziło Albrechta - odtąd bał dowodzić się wojskiem na samym polu bitwym, lękając się iż go (albo przynajmniej jego zbrojnych) może kiedyś czekać ten sam los...

​

Nieudolnej kampanii obu królów ze wschodu i północnego-wschodu nie było końca! Kiedy osobiście wojska czeskie wyprawiły się po wojska swego konkurencyjnego sąsiada, król Albrecht wykorzystał do go zwołania wielkiej walnej bitwy. Jednakowoż w sierpniu 1222 roku Morawianie wcale nie chcieli dołączyć do samotnej eskapady cienia armii węgierskiej, dlatego też ponownie pod Linz prawie 21 tysięcy zbrojnych bawarsko-czeskich zdziesiątkowało Węgrów po raz kolejny.

Obie armie rebelianckie rozeszły się (czeska powróciła do oblegania zamków Rzeszy). Latem 1222 roku wojskom bawarskim dowodzonym przez księcia werońskiego Humberta udało się dopaść Morawian już po stronie węgierskich ziem chorwackich pod Sisak. Wiktorii nie było końca, kiedy zimą już w lombardzkiej Vicenzie wyrżnięto ocalałych 1,5 tysiąca wojów wielkomorawskich, uciekających przed pogonią (zaś księcia kolońskiego Liutpolda von Lenzburga pojmano - jedynego ocaleńca!)... ale już nie lęku króla Albrechta przed wojaczką. Jego żona-przyjaciółka Agnes wytłumaczyła mi, iż jeśli walczy w słusznej sprawie, Bóg ochroni go oraz jego rycerzy.

​

Dla rywali oraz sceptyków króla bawarskiego zdarzył się "cud": jednak definitywnie związek królewski Albrechta i Agnes został wcześniej skonsumowany, skoro 15 marca 1223 roku urodził się im syn Ferdinand.

Jednak od tego czasu król Albrecht oddalił się od żony, przynajmniej w łożu - ponoć mieli odtąd sypiać osobno! I nie z powodu waśni, kłótni czy urazy któregoś z małżonków...

​

25 września 1223 roku schorowana matka monarchy bawarskiego, sławna na cała Oksytanię, Burgundię i Piedmont duszy towarzystwam Barbara Wesoła wyzionęła ducha. Wzmocnione wojnami przeciwko królowi francuskiemu Księstwo Prowansji przypadło jej synowi, królowi Albrechtowi.

Uczony władca pamiętał o tym, jak za młodu czytał o niegdyś istniejącym Środkowym Królestwie Karolingów, a później o Królestwie Burgundzkim...

​

Wojna z kaiserem Nikolausem o utrzymanie korony czeskiej dłużyła się bez końca. Padały niezliczone miasta włoskie (Bergamo, Brescia, Peschiera...), szwabskie i nadreńskie, a mimo to cesarz niemiecki w Ferrarze twardo odprawiał (albo skazywał na ścięcie) kolejnych posłańców przesyłających żądania przerwania tyranii-farsy dla dobra Rzeszy.

7 stycznia 1225 błagania ziściły się: cesarz niemiecki Nikolaus de Lauria ogłosił cofnięcie polecenia przekazania mu korony praskiej i przywrócił obu zbuntowanych władców do należytego grona elektorów Rzeszy.

Totalnie kompromitujący najazd węgiersko-morawski także dobiegł końca: tym razem zarówno król w Brnie, jak i w Peszcie nie mieli czym walczyć; wielce obawiali się możliwego spustoszenia ich krajów!

​

21 lutego 1225 roku na kolejnym zjeździe możnych Rzeszy uchwalono powrót do cła oraz podatków nałożonych na miasta niemieckie sprzed 1217 roku. Skarbiec Rzeszy stopniał niemal do zera po wieloletnich rebeliach oraz drobnych wojnach antypapieskich.

​

Król Albrecht pragnął czym prędzej wykorzystać kruchość Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, aby stać się niezależnym władcą. Szukał popleczników do wspólnego postawienia ultimatum w sprawie zniesienia kontraktu feudalnego z kaiserem. Przez krótką chwilę nawet monarcha praski popierał Albrechta w tych dążeniach...

Kaiser Nikolaus knuł i rozważał jak subtelnie oraz po cichu skłonić króla Albrechta do zrezygnowania ze swoich zapędów niepodległościowych. Na wiosnę 1226 roku odkrył skazę monarchy monachijskiego: upodobanie do sodomii! Ćwierć dworu bawarskiego przecież plotkowało o odmiennej orientacji seksualnej oraz niemal białym małżeństwie pary Albrechta i Agnes.

Cesarz niemiecki wysłał list do króla Albrechta, zastraszając go iż jeśli ten nie przyrzeknie mu odejścia od frakcjonalizmu, ten wyjawi preferencje von Adernitena. Albrecht wiedział, iż byłby to jego koniec... a także zszargałby reputację całego potężnego rodu.

- - -

Jakby co, muszę mieć Piety 200 aby utworzyć Królestwo Burgundii. Tworzyć je? Patrzę nie tyle pod kątem wielkiego-podbój-imperium-bloba, ale chociażby pod potencjalne rozbicie dzielnicowe domeny Adernitenów na dwa królestwa.

Zmieniać zasadę dziedziczenia?

Dokupiłem DLC: Way of Life, Charlemagne, The Old Gods. Czy warto rozpocząć kolejne odcinki z włączonymi DLC? Czy nie lepiej pozostawić ten AAR "dziewiczym"?

 

Ja mówię włącz je. Będziesz miał focusy i dzieci nakierować na poszczególne tory edukacji.

A co do Burgundii: jak utworzyć ja teraz to przejmie dziedziczenie z głównego tytułu, czyli elekcję. Po drugie ty już nie zmienisz Albrechtem dziedziczenia, ponieważ ta zmiana na elekcję liczy się jako zrobiona przez ciebie, a jest bodajże limit 1 zmiany na władcę. No chyba, że chcesz kod do wpisania w konsoli, to mogę podać.

 

Oo, zakupy DLC Gra powinna być bardziej urozmaicona z nimi.

 

Dokupiłem DLC: Charlemagne, The Old Gods i Way of Life. Głównie ten trzeci cokolwiek zmieni w rozgrywce.

- - -

Księga praw śmierci (XXX)
(16.06.1226 - 24.10.1230)​

Jako Reichstruchseß*, król bawarski Albrecht stąpał po cieńkiej ścieżce pomiędzy wyrwaniem się z Cesarstwa a zważaniem na własnych możnych książąt, którzy pragnęli zmian w Bawarii. Rosła opozycja dla monarchy wybieranego elekcyjnie (wszak Albrecht już ma syna), a do tego książę Delfinatu, Dietpold von Aderniten, pragnął wejść na tron królewski w Monachium. Popierało go wielu grafów oraz książę karyncko-austriacki.

* - Seneszal Rzeszy

​

To przedziwne, lecz król Albrecht w obliczu tego wszystkiego postanowił przeczekać dziwne czasy i podjął poszukiwania dziwnej, starożytnej wiedzy, aby znaleźć odpowiedzi na przedziwne pytania. Zbudował nawet własne obserwatorium, skąd rozpoczął obserwację ciał niebieskich.

​

Nowy cesarz niemiecki, wnuk poprzednika Nikolausa, Arnold II z rodu ferrarskiego Lauria, zapragnął odbudowania Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Mimo iż nawet nie umiał podnieść miecza, dobrze wiedział iż jego rycerze muszą podnieść miecz na tych, którzy od Rzeszy odeszli (książę Holsztynu, król Wielkich Moraw) bądź chcą odejść od niej.

A było co odbudowywać! Przede wszystkim, autorytet kaisera w Ferrarze. Nowy cesarz został obrany przy podpisaniu traktatu zapewniającego szeroką autonomię** wszystkich feudałów Rzeszy! Przede wszystkim, godność cesarza niemieckiego nie mogła już na zawołanie domagać się odebrania czyjegoś tytułu ziemskiego. Co więcej, Święte Cesarstwo Rzymskie uległo silnej decentralizacji władzy.

** - Autonomous/Minimum Crown Authority Law

​

Kiedy kilka dni przed Wigilią Pańską 1226 roku obserwatorium astronomiczne nieopodal bawarskiej strony Alp zostało wybudowane, niemal przez połowę swych dni król Albrecht oddawał się eskapadom ku nocnym obserwacjom. Co więcej, podejrzewał iż za nocnym obrotem sfery niebieskiej, spadającymi gwiazdami oraz migoczącymi gwiazdozbiorami gwiazd musi kryć się coś dziwnego. Przecież Pas Oriona nie ustawił się przypadkowo, prawda? Syriusz migocze jasno jak nigdy dotąd...

​

Przedtem jednak wcale nie zapomniał o swej wieloletniej przyjaciółce i małżonce, Agnes. Zdążył spłodzić narodzoną 15 marca 1227 roku córkę, nazwaną po szczęśliwej matce.

​

Myliłby się jednak ten, który twierdzi że król Albrecht całkowicie zaniedbał obowiązki królewskie. Albo przynajmniej dworskie. Podczas jesiennej wizyty na własnym monachijskim dworze, pewnego wieczoru poznał on przebywającego w odwiedzinach grafa Starej Marchii***, Friedricha von Gosecka. Wcale to nie było spotkanie czysto polityczne lub kurtuazyjne... Znudzony swą żoną, graf zachodniego pogranicza niemieckiego również czuł chuć do atrakcyjnych mężczyzn. Towarzystwo obu panów bardzo przypadło do gustu i odtąd król Albrecht stał się stałym czyimś kochankiem. Nie mógł się oprzeć wspólnym odczytom poezji...

*** - Altmark

​

Odtąd monarcha bawarski rozdarty był pomiędzy miłością do Friedricha a obserwacją nieba. W trakcie obserwacji gwiazd, zaintrygowany został dziwnym pojawianiem się i znikaniem gwiazd. Dla Albrechta wielce niezrozumiałe - i zarazem zadziwiające - było to, iż to co widzi, może wcale nie być tym, co sądzi iż jest...

W tym celu poszerzył asortyment własnego alpejskiego obserwatorium.

​

Latem 1229 roku król Albrecht był święcie przekonany, iż muszą istnieć niepokojące dziwne byty dalece poza znanym chrześcijanom Wszechświatem. Jednak w Europie nikt nie chciał odpowiedzieć na pytania władcy bawarskiego: "Co? Dlaczego?". Zdesperowany, podążył za poszukiwaniem starego dziwaka uczonego z arabskiej pustyni, który ponoć posiadł wiedzę na temat dziwności tego świata... albo nie z tego świata.

Ów sędziwy uczony Ibrahim wręczył (sprzedał) królowi Albrechtowi starą dziwną księgę autorstwa Abdula Szalonego, zwaną "Księgą Praw Śmierci". Poniekąd wbrew nazwie, zawierała pogłoski i adnotacje na temat zakazanych przez Kościół prawd.

​

Po powrocie do Monachium, jego żona Agnes zapytała się niewzruszenie swego męża o jego relacje z grafem Starej Marchii, Friedrichem von Goseckiem. Król Albrecht nie mógł wyjawić swego romansu - nie wybaczyłaby zdrady małżeńskiej. Skłamał jej, żywo intonując iż przecież wraz z przysięgą małżeńską rzekomo "zerwał ze swoimi dziwnymi chuciami" jakie żywił podczas okresu dorastania...

​

Wasale domagali się zmian w Królestwie Bawarskim. Książę karyncki Liutbert II von Aderniten postawił żądanie o przywrócenie dziedziczenia głównego tytułu najstarszemu synowi monarchy oraz podział pozostałych godności na (przyszłych) młodszych synów. Stary porządek musiał zostać zachowany.

I został. Trudno powiedzieć aby król Albrecht nawet poczuł się zastraszony. Wszakże przecież nie był przeciwny, aby jego syn Ferdinand objął tron bawarski.

Ale to wzbudziło mocny sprzeciw jego brata, księcia weneckiego Wiktora. Jeszcze do niedawna starszy brat deklarował, iż w testamencie zapisze na niego głos ku wyborze przyszłego króla bawarskiego! Ambitny książę rozpoczął szukanie możnych i rycerzy mających poprzeć jego dążenia ku koronie królewskiej...

​

Jednak starzejący się książę delfinacki Dietpold nie był cierpliwy. 21 października 1230 roku zażądał od króla Albrechta przekazana mu korony bawarskiej. Po odrzuceniu żądań, zwołał swych popleczników z Prowansji i Karyntii, aby obalić wcale nie tak mocnego monarchę bawarskiego, co do którego były podejrzenia...

- - -

To więc się dzieje Przerwałem odcinek w dogodnym momencie.

Jakby ktoś chciał wiedzieć, obecny stan Mongołów Temudżyna.

I jeśli przegram tę wojnę domową, to w AARze będę prowadzić temu Dietpoldowi. Przecież jest członkiem tego samego rodu, zaś AAR jest o rodzie von Adernitenów.

 

Trzeba trzymać kciuki za powodzenie w tej wojnie domowej.

 

Lata bez historii (XXXI)
(24.10.1230 - 23.01.1238)
​

Zebrane 12,5 tysiąca zbrojnych i rycerzy z obu krańców krajów mogło nie wystarczyć królowi bawarskiemu, aby odeprzeć rebelię definacko-karyncką. Siły obu stron konfliktu były podzielone: prawie siedem tysięcy wojów Księcia Karyntii-Austrii Liutberta oraz prawie drugie tyle Księcia Definatu, Dietpolda von Adernitena. Natomiast popleczników monarchy-sodomity w Prowansji było mniej niż trzech tysięcy.

Król Albrecht nie mógł więc dopuścić do tego, aby armie obu książąt połączyły się. Rozkazał lojalnym hrabiom prowansalskim przeniknięcie przez północną Italę do właściwego naddunajskiego Królestwa, zalecając unikanie jakichkolwiek starć. Natomiast regimenty królewskie oraz wiernych książąt i grafów miały zebrać się, aby jak najprędzej pokonać w polu księcia karynckiego.

​

Zimą przełomu 1230/1231 zebrana "większa połowa" wojsk królewskich wkroczyła do Styrii i poszukiwała kontaktu bojowego z rebeliantami. Siły dowodzone przez grafa Kempten, Andreasa von Andechs, 15 stycznia 1231 roku wypędziły buntowników spod Grazu. Jednakowoż ta wiktoria nie była decydująca...

​

Monarcha bawarski nie szczędził środków, aby uratować swą koronę królewską. Dlatego też zadbał o sprowadzenie walecznych Bułgarów jako armię najemną. Śześciu tysięcy prawosławnych wojów pod wodzą Tomislava zgromadzonych zostało do marca 1237 roku. Głównie lekka piechota, ze wsparciem tysiąca lekkich kawalerzystów oraz pieszych dobrze uzbrojonych zbrojnych.

​

Wojska przywódcy rebelii księcia Dietpolda chcąc połączyć się z Niemcami Karynckimi wkroczyły do Górnej Bawarii! Król Albrecht zebrał zwycięzców ze Styrii, połączył z najemnymi bułgarskimi i wysłał ich naprzeciw drugiemu zbuntowanemu wasalowi.

30 kwietnia 1231 roku nieopodal miejscowości Zumarshausen zbrojni z Delfinatu nie spodziewali się, iż zostali okrążeni przez wielką armię bawarsko-bułgarską! Plany sięgnięcia po koronę królewską właśnie legły w gruzach. Odtąd obie armie książąt błąkały się po Królestwie oraz Rzeszy, szykując się do obrony oraz działań zaczepnych...

​

Król bawarski poszedł za ciosem. Wysłał Bułgarów aby pomogli skromnym wojskom prowansalskim odbić Akwileję z rąk buntowników, natomiast reszta swoich sił z wiosennej bitwy miała gonić jeszcze nie do końca zdziesiątkowane wojsko delfinackie aż na Alpy.

Mimo iż we wschodnioszwajcarskim Appenzell wojska dwóch książąt-rebeliantów połączyły się, ocalałe sześć tysięcy zbrojnych nie mogło dać gwarancji obrony przed nacierającą armią królewską (liczącą prawie 9 tysięcy ludzi). Alpejskie zbocza nie pomogły 8 lipca 1231 roku; potwórzyła się druzgocąca klęska rebelii w polu bitwy, przy niewielkich stratach wojsk lojalnych Albrechtowi.

Odtąd do końca roku miasta w Patriarchacie Akwilei były odbijane przez wojska królewskie krok po kroku, nieśpiesznie oblegano Graz. Niedobitki obu armii rebelianckich zbiegły przez Alpy do Delfinatu, licząc na jakąkolwiek odbudowę, wsparcie któregokolwiek z możnych Rzeszy.

​

Król Albrecht doceniając bitność Bułgarów w wojnie domowej, wysłał ekspedycję Tomislava do Forcalquier, które wedle doniesień miało być oblegane przez nie mających krzty honoru na przyznanie się do klęski obu zbuntowanych książąt. 1 kwietnia 1232 roku pod Nyons bałkańscy górale wsparci przez garstkę rycerzy prowansalskich nie zawiedli, mieczami, toporami i partyzanami nadziewając ostatnich rebeliantów, zaś ocalałych zniewalając lub zmuszając do ukrycia się w lasy. To był koniec wojny domowej o względy księcia delfinackiego Dietpolda o koronę monachijską!

Jaki spotkał los dowódców tej rebelii? Niestety, król Albrecht nie miał tak dobrych układów z możnymi, aby pozwolić sobie na ukaranie obu książąt ścięciem: jedynie zażądał od każdego z nich ogromnej kontrybucji na rzecz przeprosiń za błąd jaki popełnili. Jednak wobec hrabiny Venaissin, Heilwiwy, nie miał tyle dobroci - kazał ją wygnać z Królestwa Bawarskiego.

​

Poszukiwania przyszłej żony dla następcy tronu bawarskiego, wtedy to dziesięcioletniego Ferdinanda. Po całorocznych poszukiwaniach znaleziono godną narzeczoną, ówcześnie siedmioletnią Katharinę, najstarszą córkę księcia Górnej Burgundii, Liudolfa z rodu de Geneve. To mogło zrodzić przyłączenie się ziem od Sabaudii po Valais i samą Genewę do Królestwa, w osobie potomka przyszłej pary królewskiej...

​

W pierwszej połowie XIII wieku wzmogło się osadnictwo niemieckie (głównie bawaro-austriackie i niemieckojęzyczne alpejskie) nad rzeką Rodan. O ile samych osadników nie było tak wielu, to lokalna ludność mówiąca językiem i gwarą oksytańską zaczęła się uczyć także górnoniemieckiego, albowiem to niosło bramę do poszczególnych przywilejów oraz układów z możnymi bawarskimi. Lyon od 1152 roku był pod wpływem królów bawarskich, zaś po 1223 roku (po śmierci księżnej Barbary Wesołej) południowa Prowansja stała się domeną królewską władcy monachijskiego.

​

Niestety, następna władczyni (po wygnanej Heilwiwie) hrabstwa Venaissin zmarła, zaś jej syn niestety był w objęciach możnych francuskich. W lutym 1235 roku małe hrabstwo odłączyło się od Rzeszy i Królestwa Bawarii, do Królestwa Francji.

​

Córka króla Albrechta, Agnes, została zaręczona z królewiczem Gaudentym, synem króla polskiego Sieciecha Estryda. To wpędziło Królestwo Bawarii w obronę Polski przed najazdem węgierskim. Król Albrechtowi na rękę było osłabienie Węgier, wbicie się w klin obecnego przymierza pomiędzy kaiserem niemieckim a królem węgierskim.

A tym Królem Węgier była królowa Aranka, która po utracie Slawonii po najeżdzie katafraktów konstantynopolskich pragnęła przywrócić ziemię sandomierską do korony madziarskiej.

- - -

Myślałem, że ta rebelia mocniejsza była, nie wiem czy nawet Bułgarów potrzebowałem

BTW, Temudżyn ciągle żyje i jest Hinduistą.

 

Dobrze, że jest przyszła żona dla następcy tronu. A to hrabstwo, które przeszło do Francji, trzeba będzie odbić?

 

Trzeba będzie - ale jak będę mieć lepszą armię od nich, albo jakąś koalicję.

 

Jasne, żeby się udało

 

Wiesz te nowe rozkazy dla sojuszników są całkiem dobre. Nie sprawdzałem nnescze oblężeń prowincji, ale przyłączanie się armii działa.

Jak wybierzesz armię masz tam taka jakby dłoń w kole. Jak ja klikniesz to zobaczysz armię sojuszników i bedziesz mógł zaznaczyć, która ma się przyłączyć do twoich głównych sił.

 

​

Lata bez historii II (XXXII)​

[SIZE=3](23.01.1238 - 17.11.1243)[/SIZE]​

Z najazdu królowej węgierskiej Aranki na Polskę nic nie wynikło. Najpierw do wiosny zabiegi dyplomatyczne kaisera Arnold II sprawiły, iż ten spór o ziemię sandomierską zmienił się w dołączenie Węgrów o walkiprzeciwko małej koalicji walczącej z cesarskim antypapieżem. Albowiem rychło wojna ta została wygrana, ani antypapież, ani Polska, nie stracili swojej pozycji ani ziem...

Trzynaście tysięcy zbrojnych i rycerzy króla bawarskiego wielce zdziwiło się, gdy dotarło do Pesztu chronionego listem żelaznym od cesarza niemieckiego...

​

W mieście Senj (ger.: Zengg) w marcu 1238 roku wybuchła wielka epidemia odry. Gorączka i rozliczna wysypka, zarazem wiele podobnie ciężkich objawów stało się codziennością w tym dalmackim porcie. Książę wenecki Viktor zarządził kwarantannę kompletną, zamykając to ważne dla Królestwa państwo. Wielu podejrzewało, iż właśnie nadciągający przez lata chorwaccy katolicy (uciekający przed prześladowaniami z rąk Basileusa i jego despotów), przynieśli niebezpieczną wysypkę ze sobą...

​

Król Albrecht czekał na dogodną okazję, aby przywrócić hrabstwo Venaissin wraz z miastami Venasque oraz Avignion do swego królestwa. Kiedy wojska króla francuskiego Mathieu (z rodu Kapetyngów) wyruszyły przeciwko emirowi Sewilli, monarcha bawarski zebrał 15,5 tysiąca ludzi i wypowiedział iż to co prowansalskie, jest i musi być jego! Wojna wybuchła w czerwcu 1239 roku.

​

Zanim możni francuscy obejrzeli się, szybko padały twierdze i monastyry nad rzeką Rodan. Po szturmie na Orange (okupionego utratą dwóch tysięcy ludzi!) 30 listopada, szybko padały w tych chłodnych i deszczowych dniach kolejne punkty oporu: Avignon (8 grudnia), Carpentras (23 grudnia), Cavaillon (28 grudnia), zaś na Nowy Rok skapitulowało miasto Venasque.

Wojska bawarskie wyruszyły ku północy, ku francuskim nielicznym ziemiom burgundzkim, w dalekiej perspektywie mając w planie zdobycie Paryża. Jednak w połowie drogi odsiecz francuska ku hrabstwu Venaissin właśnie nadchodziła. Dowodzący wojskami możni (w tym książę Delfinatu, Dietpold - ten sam, co przed laty zbuntował się przeciwko Królowi!) zdecydowali, iż za wszelką cenę nie mogą dopuścić do połączenia się dwóch wypraw francuskich - muszą rozbić jedna po drugiej.

​

Pośpieszny powrót pod Venasque przeciwko awangardzie wojsk francuskich (zmęczonych walkami z Maurami oraz podróżą przez Pireneje) skutkował rzezią wojsk francuskich 13 marca 1240 roku. Nie można było zaprzepaścić sukcesu jakim była obrona okupowanych fortyfikacji nad Rodanem: Bawarczycy zawędrowali za ciosem i wydali bitwę u podnóży Pirenejów, kiedy to pod Narbonne rozbiły obóz właściwe wojska dowodzone przez króla francuskiego Mathieu.

Walna bitwa 1 czerwca 1240 roku zadecydowała o losach tej wojny. O ile tym razem chorągwie francuskie walczyły dzielnie, to cała zbieranina zbrojnych króla Mathieu została zmuszona do odwrotu.

W dwóch bitwach poległo ponad sześciu tysięcy poddanych Króla Francji. Czy to już zakończyło wojnę?

​

Niestety, król Mathieu wciąż szukał nadziei oraz poparcia swoich północnych wasali. Dowódcy bawarscy postanowili zapisać się raz jeszcze na kartach historii, najeżdzając i łupiąc Tuluze 23 sierpnia 1240 roku. Jedyne co zostało oszczędzone z miasta, to katedra Saint-Étienne w której to schronienia szukały setki mieszkańców...

​

Król Francji Mathieu nic nie nauczył się z klęsk wiosennych tej kampanii. Kiedy ledwo zreorganizowane jego regimenty ponownie wyruszyły ku miastu Venasque, wojska bawarskie wracały z tuluzkimi łupami, zaś poddani króla Albrechta pałali chęcią zakończenia konfliktu, powrotu do domów. Jak by tego nie mogliby domagać się inaczej, aniżeli stoczeniem ostatniej bitwy?

Zaskoczeni nocą z 11 na 12 listopada francuscy zbrojni i rycerze pożałowali podążenia za swym władcą, który miał przecież ich posyłać przeciwko muzułanom! Do świtu połowa wyprawy francuskiej została wybita, zaś król francuski zbiegł szczęśliwie z wyrzynanego i płonącego obozu.

To był definitywny koniec wojny, jak i koniec hrabstwa Venaissin w obrębie Królestwa Francji.

​

Król Albrecht stanął przed niepowtarzalną okazją, aby nadać sobie szereg pomniejszych przywilejów cementujących jego władzę niemalże absolutną w Królestwie Bawarii. Już teraz kontrolował liczne ziemie osobiści: hrabstwa i baronie (w tym dziedziczone po bezdzietnych wasalach). Jednak jeszcze nie przystąpił do ostatecznego kroku. Jeszcze...

​

Monarcha bawarski wcale nie próźnował na dworze. Albo i owszem, zależnie od punktu widzenia; Albrecht kochał życie wygodne! Zapraszał na prywatne uczty licznych możnych z własnych ziem, ale i też książąt z całej Rzeszy.

Między innymi zaprzyjaźnił się z księżną Górnej Lotaryngii, Elisabeth z rodu Chatenois. Uwielbiała ona towarzystwo bogatego dworu monachijskiego, jak i samego monarchę który przekomarzał się z nią na temat jej ambicji sięgnięcia po godność Króla Lotaryngii. Król bawarski próbował później zaprzyjaźnić Elisabeth z własną małżonką Agnes, niestety panie nie polubiły się...

​

Latem 1242 roku nadszedł czas na ożenek następcy tronu bawarskiego z księżniczką z Górnej Burdungii. Księżniczka Katharina przejawiała ambicje, które sięgały daleko poza bycie samą żoną przyszłego króla bawarskiego: marzyła o tym, aby kiedyś jej małżonek mianowany został cesarzem niemieckim!

Sam syn Ferdinand mimo miernych kompetencji do zarządzania majątkiem (niestety, w młodości czytał sztuki wyzwolone oraz Biblię, a nie jak handlować z włoskimi kupcami), czekał kiedy to jego ojciec nada mu funkcję podskarbiego Królestwa Bawarii. Przynajmniej w przeciwieństwie do swego ojca, wyglądał na dość mężnego człeka, który nawet godnie prezentował się w zbroi oraz mieczu.

​

Narzeczony córki bawarskiej pary królewskiej, czyli młody Gaudenty zaręczony z królewną bawarską Agnes, zmuszony był przedwcześnie koronować się na króla polskiego po tym, jak jego ojciec Sieciech powiesił się pod wieżą Wawelską. Ciężkie to czasy przybyły na Polskę, kiedy to minęło może pół roku, kiedy to królowa węgierska Aranka ponownie zdecydowała się upomnieć o rzekomą jej własność - ziemię sandomierską.

Przyszłemu zięciowi króla Albrechta przyszło prosić przyszłego teścia o pomoc. I po raz kolejny chorągwie z Bawarii, Karyntii, Włoch, Badenii, Delfinatu i Prowansji nadciągały na zawołanie monarchy bawarskiego...

- - -

Jeszcze nie podniosłem centralizacji państwa. Jeśli to zrobię, będę mieć limit wasali 14/14. Czy warto?

 

Warto. Na pewno twoje osobiste siły z domeny się zwiększą oraz przy konwersji nie dojdzie do rozpadu na mniejsze jednostki. Jezeli autorytet jest mniejszy niż high to lubią sie pojawiać poszczególne księstwa jako wasala w europce. Masz może DLC Converter? Zawsze lepiej zdać się na konwerter i nanosić poprawki niż samemu od podstaw modyfikować.

 

Jak konwertowałem, na High nic mi się nie odłącza.

A co do tego DLC Converter, to i tak brzydko Polskę mi konwertuje. Pomijam fakt, iż Bawaria staje się piątym Great Power na świecie...

 

Zawsze możesz to później poprawić i masz 80% prac zrobione na start.

 

Na 100% będę musiał konwertować kultury niemieckie (przecież jednolita "German" w EU4 to bardzo duże ułatwienie rozgrywki plus zniszczenie etniczności w Europie Środkowej), między innymi zmieniając obecnym Pomorzanom kulturę z niemieckiej grupy kulturowej - nie ma w świecie AARu podstaw aby byli to German/Pomeranian.

 

Wszystko zostaje w rodzinie (XXXIII)
(17.11.1243 - 1.01.1250)
​

Sprawa konfliktu polsko-węgierskiego stała się sprawą naczelną dla cesarza niemieckiego Arnolda II, który zobowiązał się do powinności sojuszniczych na wezwanie królowej Węgier, Alanki Nieskalanej. A to oznaczał zakaz udzielania pomocy polskiemu królowi Gaudentemu przez władcę bawarskiego. Historia zatacza koło...

Tuż po Nowym Roku, 5 stycznia 1244 roku narodził się pierwszy wnuk króla Albrechta - Waldemar, syn Ferdinanda i Kathariny.

​

Książę Badenii, Ferdinand, kuzyn monarchy bawarskiego, w tej całej nici pokrewieństw i powiązań w księstwach Królestwa dostrzegł palącą potrzebę pojednania rodu. Najistotniejszym było zjednać sobie dwóch braci, czyli króla Albrechta i księcia weneckiego Viktora. Ten drugi, ambitniejszy, nie mógł ścierpieć iż zarządza zaledwie jednym bogatym miastem oraz dwoma obskurnymi chorwackimi ziemiami tylko dlatego, albowiem urodził się jako "ten drugi". Jednakowoż jego wieloletnie próby zdobycia poparcia na rzecz zdobycia korony bawarskiej spełzły na niczym...

Podczas zjazdu rodowego (wiosna 1244) w uzdrowiskach Baden-Baden, król bawarskiemu udało się nawiązać nic porozumienia oraz zrozumienia dla swego młodszego brata. Viktor obiecał, iż przekieruje swą ambicję poza majątki i tytuły swego starszego brata.

​

Król Albrecht nie był dobrym wojownikiem, ani nie miał pojęcia o dowodzeniu. Jednakowoż od monarchy europejskiego wymaga się stawiania się do bitwy, albo przynajmniej udawania iż umie się dowodzić. Dlatego też monarcha wysłuchiwał porad oraz zaleceń swych nominalnych dowódców zaciągów oraz chorągwi, aby przede wszystkim skupić się na środkowej części armii.

​

Przed zimą 1244 roku na dziedzincu zamku królewskiego zorganizowano mały turniej rzucania włóczniami. Nie byłoby w tym nic godnego spisania, gdyby nie uczestnictwo samego króla, który ku zaskoczeniu wszystkich wygrał ten turniej! Przez ostatnie miesiące król Albrecht pracował nad swoją siłą i sprawnością fizyczną, ćwiczył podstawy fechtunku mieczem.

​

18 lutego 1245 roku król Albrecht na mocy spisanego przez siebie dokumentu "Über die Stärkung der königlichen Macht" ("O umocnieniu władzy królewskiej") powołał specjalnych przedstawicieli wysłanników królewskich: instytucję amtmana oraz justycjariusza.

• "Amtman" (ger.: Amtmann) to urzędnik zarządzający ściśle wyznaczonymi grupami gmin, odtąd zwanymi "Amt" - wyłączało się z nich miasta, lecz nie baronie. Amtmann posiadał także poszczególne administracyjne kompetencje "władcy ziemskiego" (Landesherr) pozwalającego mu na zarządzanie podległymi mu baroniami w imieniu króla.
• Justycjariusze (ger.: Justiziar), czyli terytorialni sędziowie królewscy, najwyższa instancja sądownicza świecka; zaczerpnięta z funkcji naczelnego "chief justiciar" z Królesrwa Anglii, a także podobnych mu szkockich dwóch czy trzech justycjariuszy na Królestwo Szkocji. W Królestwie Bawarii powołano siedmiu justycjariuszy: Bawarii, Austrii, Karyntii (wraz z ziemiami chorwackimi), Wenecji (miasto Wenecja oraz Księstwo Werony), Alp (Tyrol oraz wschodnia Helwetia), Badenii oraz Południowej Burgungii (księstwa Delfinatu i Prowansji).

Amtmann powoływany był zawsze spośród szlachty lub duchowieństwa, natomiast Justiziar musiał być arystokratą z przynajmniej tytułem ziemskim Freiherr, alternatywnie jako szlachcic lub mieszczanin odbyć wieloletnią służbę królewską: 8 lat jako dowódca wojsk królewskich w stopniu co najmniej kapitana (Hauptmann) lub 6 lat jako naczelny poborca podatkowy, sędzia miejski bądź Amtmann.

​

Kaiser Arnold II z rodu de Lauria także nie próżnował z próbami centralizacji Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. Jeszcze w 1244 roku przeniósł swą stolicę do nominalnego miasta cesarskiego Akwizgranu. 23 lutego 1245 roku zyskując akceptację wielu możnych (ale nie króla bawarskiego) nadał sobie utracony pokolenie temu przywilej odwoływania tytułów swym wasalom za nieposłuszeństwo.

Jednak to nie było wszystko. Najważniejszą reformą Rzeszy było ustanowienie funkcji imperialnej Reichsvizekönig (Wicekról Rzeszy), czyli niedziedzicznego tytułu będącego alternatywą dla tytułów królewskich w Cesarstwie. Wicekrólowie mieli być zarządcami w imieniu kaisera króla niemieckiego.

​

Podczas jesiennej uczty w 1248 roku, nie wszystko szło po myśli w rodzinie von Adernitenów. Król i jego syn Ferdinand , obaj pijani, podczas popijawy wieńczącej każdą szanującą się ucztę, pokłócili się o błahostkę której już nikt nie pamięta. Natomiast wszyscy pamiętać będą to, iż tarzając się w bijatyce przeturlali i rozbili wiele stołów, samemu na pamiątkę omal nie czyniąc sobie kalectwa!

- - -

Następny odcinek specjalny o Europie A.D. 1250.

 

Fajnie, że Crown Authority udało się zwiększyć

 

A jak tam prawa rady?
Z takim CA, możesz zacząć przejmować jej uprawnienia dla siebie.