[CK2] Ambicje rodu von Adernitenów - czyli PABia reboot

Temat na forum 'CK - AARy' rozpoczęty przez Laveris de Navarro, 8 Maj 2017.

  1. Laveris de Navarro

    Laveris de Navarro Ten, o Którym mówią Księgi

    Nie mam DLC Conclave.

    @filip133 To prawa centralizacji, niestety bez DLC Conclave jest bug z nazwą.
     
  2. filip133

    filip133 Ten, o Którym mówią Księgi

    A właśnie tak mi się wydawało, że ty nie masz Conclave. Nie wiedziałem, że jest taki bug.
     
  3. Laveris de Navarro

    Laveris de Navarro Ten, o Którym mówią Księgi

    [​IMG]
    Europa w roku 1250

    Najazd Mongołów (w osobie Temudżyna oraz później jego syna, Czagataja) oraz sprzymierzonych z nimi licznych tureckich plemion nie zaburzył większości Europy. Mimo najechania Persji, zniszczenia plemion mordwińskich i wyparcia Słowian znad Wołgi, okazał się on zaledwie porównywanie niebezpieczny co wcześniejsze przedarcie się Turków Seldżuckich przez Kaukaz. Główną konsekwencją najazdu krwawych i przez wiele lat niepokonanych jeźdźców ze Wschodu było sprowadzenie przez nich zupełnie nieznanych religii, które łączyła wiara w niezliczone demony, anioły i bóstwa, a przede wszystkim: w reinkarnację oraz wiarę w "akcję i reakcję" na świecie (tzw. karmę). Wkrótce święte księgi Wedy miały być odczytywane po Europie Wschodniej...

    Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego broni się przed rozpadem, korzystając przy tym z wieloletniego sporu Kapetyngów oraz van Vlaandernów o koronę francuską. Papież, który zbiegł z Rzymu (zdobytego przez Królową-Despotę Sycylijską Markię Żelazną w 1229 roku, w imieniu cesarza bizantyjskiego) do Alviano, wespół z cesarzem niemieckim przewodzi niemal już zwycięskiej krucjacie ku Anatolii. Rekonkwista Iberyjska zmierza ku końcowi, jednakowoż silne plemiona ugro-fińskie coraz częściej najeżdzają szwedzką Skandynawię. Król duński Harald IV przegrywa swą małą świętą wojnę przeciwko Finom, którzy podbili Uppsalę...


    [​IMG]

    Od prawie dwustu lat postępuje stopniowa germanizacja ziem Świętego Cesarstwa Rzymskiego: osadnicy bawarscy i helweccy w Prowansji, germanizacja Lombardów, Chorwatów i Polan, przewaga popularności gwar i dialektów dolnoniemieckich nad niderlandzkimi (wielu mieszkańców Niderlandów rozpoczęło zasiedlanie spustoszonej Baskonii oraz poszczególnych ziem katalońskich i aragońskich). To nie Turcy Seldżuccy, lecz Arabowie Egipscy pod wodzą kalifa stopniowo zasiedlają się w Anatolii.

    [​IMG]

    Zaledwie po trzydziestu latach od najazdu mongolskiego, nowy zbiór wierzeń religijnych z Indii zwanych hinduizmem zadomowił się na dobre pomiędzy Donem a Wołgą. Utrwaliła się nawet specyficzna kasta "Kshatriya", reprezentowana głównie przez walecznych hinduistycznych Połowców. A to właśnie Połowcy oraz Komianie (obok Mongołów) wyznają święte bóstwa prosto z ksiąg Wed.

    Gdyby nie wspomniany wcześniej podbój stepów przez Turków Seldżuckich, islam byłby całkowicie w odwrocie, zaskoczony także przez powstanie szyickiego kalifatu w Mali. Ostatni emirowie Zirydów bronią się przed upadkiem, zaś chrześcijanie w Ceucie oraz Infie nie są pierwszymi nawróconymi w wyniku postępów rekonkwisty na Afrykę: najjaśniejsi dożowie Pizy wespół z Czarną Kompanią stoją na straży chrześcijaństwa w Kabylii i w Tunezji. Wreszcie, Czwarta Krucjata wygrana przez króla wielkomorawskiego Berdicha Wielkiego w 1215 roku przyniosła powstanie Królestwa Jerozolimskiego.

    Co zmieni zwycięska Piąta Krucjata, w Anatolii? Czy będzie to początek sporu pomiędzy Kaiserem a Basileusem o Azję Mniejszą?

    [​IMG]

    XIII wiek to także prawdopodobnie ostateczny upadek państw europejskich: Szwecji oraz Polski. Kto wie, czy ten los także spotka skąpane w rewoltach Królestwo Pomorskie, podzieloną spuściznę rodu di Canossa we Włoszech. Rusini, od wielu lat niezjednoczeni obrządkiem chrześcijańskim (kniaź Galicji i Turowa katolikiem, podobnież jak jego poddani), mogą zostać podzieleni pomiędzy Biblię a Wedy.

    Najznamiennitsze rody europejskie w 1250 roku:
    • Przemyślidzi: Królowie Czech, Wielkich Moraw z Saksonią i Holandią, Jerozolimy; Książęta Holsztynu
    • Estrid: Królowie Danii, Pomorza i Polski
    • Vlaandern: Królowie Aragonii (z tytułem króla Akwitanii), Książęta Brabanccy
    • Aderniten: Królowie Bawarii
    • Canossa: Książęta Toskanii, Spoleto, Modeny i Sardynii
    • Muirebe: Królowie Szkocji, władcy Bretanii
    • Geneve: Książęta Sabaudii, Górnej Burgundii
    [​IMG]

    Czy to Święte Cesarstwo Rzymskie tuż przed upadkiem?
     
    ers i filip133 lubią to.
  4. ers

    ers Ten, o Którym mówią Księgi

    Mam cel dla kolejnych królów - utworzenie korytarza łączącego dwie części królestwwa.
     
  5. Laveris de Navarro

    Laveris de Navarro Ten, o Którym mówią Księgi

    W sumie, to teraz zamierzam głównie:
    - Czekać na dogodny moment na niepodległość
    - Połączyć Burgundię Bawarską z Koroną
    - Coś podbić w Chorwacji

    To właściwie moje jedyne cele do 1444 roku. Nie ma co robić beżowobiałego bloba (w EU4) przed rozgrywką w EU4 ;)
     
  6. ers

    ers Ten, o Którym mówią Księgi

    Masz te 194 lata, to akurat skup się na połączeniu swoich ziem.
    A czemu chcesz się wyzwolic w takim ukaldzie po konwersji będziesz electorem. W Europce zwasalizuj pozostałych elektorów i rozwiąż HRE xD
     
  7. Laveris de Navarro

    Laveris de Navarro Ten, o Którym mówią Księgi

    W sumie faktycznie, w EU4 wystarczy zostać raz cesarzem i łatwo zniszczyć HRE :D

    Chciałbym się wyzwolić, albowiem to trochę smutne być blobem na 1/3 HRE i nie być Cesarzem.
     
  8. ers

    ers Ten, o Którym mówią Księgi

    Cesarz nie może rozwalić HRE.
    Musisz mieć elektorów jako wasali. Do tego kontrolować stolicę Cesarza (wojna). Ewentualnie kontrolować stolicę tych elektorów, którzy nie są twoimi wasalami lub sojusznikami.
     
  9. filip133

    filip133 Ten, o Którym mówią Księgi

    Uwziął się na tą Chorwację :D
     
  10. ers

    ers Ten, o Którym mówią Księgi

    Ma chamerlagne więc 3 korony (ma Burgundię, ale nie robił tytułu) i niepodległość + machlojki z prestiżem i kasa i może użyć decyzji Create new empire.
    With the Charlemagne DLC, rulers can create a custom de jure empire. This decision is available to independent kings with 8000 prestige as well as either 180 holdings in their realms, or else 3 kingdom titles. Custom empires are named after, and take the color of, their creator's primary kingdom (although they can be renamed with the customizer DLC). When formed, all kingdoms either held or entirely controlled by their creator become de jure vassals of the new empire, so long as their original de jure empire does not exist.
     
  11. filip133

    filip133 Ten, o Którym mówią Księgi

    Tak swoją drogą, to pewnie dlatego ja stworzyłem sobie, grając Morvią, Bohemian Empire. Ale mały off-top się zrobił, więc koniec już ;)
     
  12. Laveris de Navarro

    Laveris de Navarro Ten, o Którym mówią Księgi

    [​IMG]
    Niespodziewana wpadka katolickiego świata (XXXIV)
    (1.01.1250 - 4.11.1259)

    Król Albrecht był jednym z liczących się kandydatów na następnego cesarza niemieckiego. W 1250 roku praktycznie tylko dwaj kandydaci się liczyli: on oraz syn kaisera Arnolda II, Nikolaus Władcę bawarskiego popierali jego przyjaciele, książęta Alzacji, Szwabii i Górnej Lotaryngii, a także książę Badeński oraz Karyntii-Austrii. Natomiast całe zachodnia i środkowa Rzesza popierała. I niestety, o ile w samej połówce XIII wieku zaledwie jeden książę więcej popierał konkurenta króla Albrechta, to z biegiem lat stopniowo spadało poparcie dla monarchy bawarskiego... W tym za sprawą zaniku przyjaźni pomiędzy starzejącym się księciem alzackim Gerhardem (także sodomitą), a monarchą z Monachium.

    Tak jak jego poprzednicy, kolejny król bawarski nie był zbytnio popierany na tron w Akwizgranie. Ale i tak król Albrecht by niewiele dalej od najwyższego zaszczytu w Świętym Cesarstwie jak niemal murowany niegdyś kandydat, Drugi Król Berthold I Samozwaniec (1115-1123), o którym najzwyczajniej mawia się, iż "umarł zbyt szybko".

    Tknęło to króla Albrechta, gdy czytał stare kroniki o swoich dawnych przodkach z ubiegłego wieku. Wiedząc, iż w Dunaju upłynie wiele wody nim książęta Adernitenowie zjednają się i wprowadzą własnego kaisera, zczął rozważać samodzielność. Ale nie tylko zwyczajne oddalenie kontraktu feudalnego z "królem Rzymian"...

    [​IMG]

    Jedyna prawowita dziedziczką Księstwa Delfinatu, Martha kilka lat temu zmuszona była jeszcze jako dziecko kontynuować linię Aderniteńską na tronie w Lyon. To ile jej regentowi nie udało się przezwyciężyć jej nieśmiałości, sama od małego dziecka ćwiczyła męskie zajęcie: wojaczkę. Była święcie przekonana, iż to Bóg wezwał ją do obrony siebie oraz swojego ludu: lokalnej ludności arpitańskiej zmieszającej się z helweckimi i bawarskimi osadnikami. A było się przed kim bronić: choćby przez Kapetyngami z Francji. Albo gdyby Kini* pokłócił się z Kaiserem...

    Akurat jesienią 1251 roku był moment, kiedy to nie było żadnego wybitnego taktyka czy stratega w Królestwie Bawarii. Weterani wojen o Venaissin czy walczący po obu stronach w trakcie rebelii karyncko-delfinackiej (w której to uczestniczył dziad Marthy!) już w większości wyzionęli ducha. Księżna Martha przywdziana w brygantynę zaproponowała, aby to jej talent wiódł przyszłe sukcesy rycerstwa bawarskiego; uważała, że obecny marszałek z baronii Rorgues może i jest zdolnym szermierzem, lecz miernym strategiem.

    Jako sodomita, król Albrecht nie widział nic zdrożnego, aby to młoda księżna Martha właśnie mianowała została nowym Marszałkiem Królestwa Bawarii - mimo oburzenia dworzan i niektórych możnych. Na marginesie, księżna Martha zaręczona była z wnukiem księcia Karyntii-Austrii, który kilka lat później został następcą tronu karynckiego (po podziale tego wielkiego księstwa na dwoje).
    [​IMG]
    Chłopstwo prowansalskie przed zimą 1251 roku domagało się prawa do bezpośredniej sprzedaży swoich płodów rolnych w miastach Toulon oraz Marsylia. Problem stał się na tyle palący (z racji coraz to liczniejszego plebsu), iż burmistrz jednego z miast, Baldomar, błagał króla Albrechta o wsparcie. Tym razem monarcha był nieugięty i nakazał uszanować przywileje handlowe kupców prowansalskich.

    [​IMG]

    Rzesza zadrżała, kiedy zmarła księżna Susy, Gerberga z rodu Aleramicci. Albowiem zgodnie z poplątanymi meandrami dziedziczenia (i dzięki temu jej mężowi pochodzącemu z Cesarstwa Wschodniorzymskiego), piedmonckie księstwo wraz z ziemiami w Luksemburgu oraz w Kujawach i na Mazowszu przypadło jej wnukowi: duxowi Tracji, Chrysanthosowi z rodu Doukas (dalekiemu krewnemu rządzącego basileusa). Ten jako także książę Susy jedynie splunął na ziemię kiedy usłyszał od dworu włoskiego propozycję przejścia na obrądek rzymsko-katolicki.

    Odtąd ku zaskoczeniu samego basileusa, Cesarstwo Wschodniorzymskie zyskało tereny nawet tam gdzie nigdy nie stanął rzymski legionista! Prędko rozpoczęto nawracanie szlachty oraz mieszczan na obrządek prawowitego Patriarchy Konstantynopolskiego...

    [​IMG]


    Wydawało się, że najpóźniej latem 1250 roku kaiser Arnold II wraz z papieżem oraz licznymi krzyżowcami z całej Rzeszy, Węgier oraz Anglii, pokona kalifa egipskiego i przywróci Anatolię do łona chrześcijaństwa. Niestety, wspomniane lato 1250 stało się przełomowe, kiedy to pod Manzikert poległ kwiat wojska niemieckiego i papieskiego. O ile przez następne lata krzyżowcy zażarcie walczyli o utrzymanie każdego fortu czy zamku zdobytego podczas Piątej Krucjaty, już w 1253 było pewne że klęska jest zaledwie kwestią czasu: niemal wszystkie wojska europejskie w odwrocie i rozsypce ładowały się na kupieckie statki.

    Dwa lata później, 8 maja 1255 roku, papież Urban III oficjalnie ogłosił koniec Piątej Krucjaty.

    [​IMG]

    Natomiast król duński Harald II mimo początkowych klęsk jego wodzów nad jeziorem Mälaren, zreorganizował swe regimenty i w 1252 roku wyruszył z odsieczą, aby wypędzić pogańskich Finów i Lapończyków ze skandynawskiej chrześcijańskiej ziemi. "Mała rekonkwista" zawiodła nie tylko ku odbiciu Uppsali, ale i dalej zdobywając Wyspy Alandzkie i nawet zagrażając Finlandii! Przed końcem sierpnia 1253 roku obie strony miały dosyć wojny; król fiński zmuszony był podpisać pokój w którym to rezygnuje i z Uppsalli, i wysp oddzielających Szwecję od Ziemi Finów...

    [​IMG]

    Król Albrecht nie chciał dopuścić, aby popełnić błędy swoich przodków (a także swój własny w sprawie Venaissin), którzy to tracili hrabstwa za sprawą linii dziedziczenia poszczególnych grafów. Zresztą, marzyła mu się kompletna kontrola nad samą Bawarią. To wykorzystał jako pretekst do uniknięcia swoich wpływów w Kempten: odwołał tytuł grafa Cothildzie von Andechs. Obyło się bez buntów.

    [​IMG]

    W roku 1256 zarządzono znaczącą przebudowę, w tym pogłębianie, fos w królewskich zamkach w Monachium oraz w Andechs. Liczne doświadczenia z oblegania twierdz wskazywały, iż fosa musi być na tyle rozległa i głęboka, aby nie dało się jej inaczej sforsować aniżeli łodziami, albo wysoce niebezpiecznym i ryzykownym sypaniem wału pod mury.

    [​IMG]

    To może być dowcip losu, ironia dziejów, lecz homoseksualista i sodomita król Albrecht, ze względu na rzekomy brak większych zwad z Kościołem, od jakiegoś czasu nazywany jest "Pobożnym". Tak przynajmniej zapamięta go historia...

    [​IMG]

    Szacuje się, że od 1259 roku niemal nikt nie pamiętał, iż niegdyś Królestwo Lombardów, później Królestwo Italii, rzeczywiście ma swoje wpływy na terenach księstwa (kiedyś markizatu) Werony. Nawet podczas wizyty księcia Werony w Monachium, król bawarski miał rzec, iż "Werona jest nieodzowną częścią Królestwa Bawarii!". Albrecht I Pobożny przypomniał, iż w X wieku książę bawarski Henryk I otrzymał w nagrodę wykrojoną z Italii marchię werońską.


    [​IMG]

    4 listopada 1259 roku, Kanclerz Królestwa Bawarii, książę badeński Ferdinand przysłał monarszy doskonały pretekst aby domagać się prawowitego sprawowania władzy nad Zagrzebiem i okolicznymi ziemiami. Otóż albowiem plemię Bawarów od IX wieku dzielnie broniło wszystkich plemion i państw Frankijskich (a także ówcześnie świeżopodbitych Słowian w obecnej Austrii i Karyntii) przed Awarami i Węgrami, to kolejny monarcha z tytułem Księcia Bawarii musi kontynuować tę misję.

    Podobało się to królowi Albrechtowi. Ziemie chorwackie rozszarpane są pomiędzy włościami diuków i kephali* wschodniorzymski, wojewodami książąt węgierskich, a Senj i Warażdynem pod kontrolą księcia weneckiego. Przyszłe niezależne Królestwo potrzebowało swojej własnej "marchii"...

    Czy w 1260 roku wybuchnie kolejna wojna pomiędzy królową węgierską Aranką a królem Albrechtem?

    * - kephale - tytuł władcy ziemskiego w XIII-wiecznym i późniejszym Cesarstwie Bizantyjskim, odpowiadający miastu i ziemiom otaczającym.


    - - -

    Tak, uparłem się na Chorwację. :D Zaś obecnie Królestwo Bawarii ma 160 holdingu, na 180 wymagane do utworzenia własnego imperium (zamiast 3 tytułów królewskich).
     
    Ostatnia edycja: 20 Lipiec 2017
    ers i filip133 lubią to.
  13. ers

    ers Ten, o Którym mówią Księgi

    A ile wolnych miejsc na budowe?
     
  14. Laveris de Navarro

    Laveris de Navarro Ten, o Którym mówią Księgi

    Obecnie żadnego. Absolutnie żadnego wolnego holdingu do zbudowania w swoich siedmiu hrabstwach.
     
  15. ers

    ers Ten, o Którym mówią Księgi

    A u poddanych? One też się liczą.
     
  16. Laveris de Navarro

    Laveris de Navarro Ten, o Którym mówią Księgi

    Może coś się znajdzie, ale i tak brakujące 20 holdingu zdobędę podbojem :p
     
  17. filip133

    filip133 Ten, o Którym mówią Księgi

    Ambitne plany :D
     
  18. Laveris de Navarro

    Laveris de Navarro Ten, o Którym mówią Księgi

    [​IMG]

    Wielkie ambicje (XXXV)

    (4.11.1259 - 17.06.1266)

    Tak też się stało. Król Albrecht Pobożny na wyprawę węgierską po Zagrzeb zwołał dwudziestu tysięcy zbrojnych i rycerzy z całego Królestwa, a także wezwał książąt z Alzacji, Górnej Burgundii, Miśnii i Burbonii oraz swego zięcia króla Polski. To miał być zwycięski pochód pokazujący węgierskiej królowej Arance gdzie miejsce jej kraju, który od stuleci terroryzuje Słowian od Wisły po Dniepr.

    Wojska bawarskie podzieliły się na dwie grupy: główna zmierzająca po stolicę w Esztergom, oraz awangarda (6 tysięcy ludzi) mająca zająć Zagrzeb.

    [​IMG]

    Jednakowoż monarcha bawarski nie do końca zrezygnował z ambicji na tron cesarski w Akwizgranie. Posunął się do wielkiej podłości, aby pozbyć się najgroźniejszego konkurenta - najstarszego z synów kaisera Arnolda II, czyli Kaiserliche Prinz Nikolausa.

    Najpierw, w nocy z 1 na 2 grudnia 1259 roku żmiją próbowano ukąsić i śmiertelnie zatruć jadem Nikolausa, lecz nie dość że ta nie zdołała nawet dotrzeć do ramienia czy nogi księcia, to jeszcze zidentyfikowano (i rychło stracono) później sprzedawcę, który zdradził kto go wynajął (król Albrecht). Jednak władca z Monachium miał zbyt wielu popleczników, aby nie przygotować planu awaryjnego. Dziesięć dni później, skrycie podcięto balustradę pod balkonem na którym książę Nikolaus lubił regularnie patrzeć na ogród roztaczający się wokół posiadłości rodowej nieopodal Ferrary.

    Nikolaus de Lauria zginął na miejscu. Następny kandydat kaisera Arnolda II na swego następcę długo zbierał wystarczające poparcie wśród możnych Rzeszy, aby konkurować z królem Albrechtem Pobożnym...

    [​IMG]

    Niestety, wodzowie węgierscy byli sprytni i niepostrzeżenie zreorganizowali swoje siły na pograniczu węgiersko-bizantyjskim, a później przez wschodniorzymską Sławonię przeniknęli i zaatakowali wojska bawarskie oblegające Zagrzeb, dowodzone osobiście przez Króla!

    20 marca 1260 roku nieopodal miasteczka Karlovač, Bawarczycy stoczyli nierówny i ciężki bój, w którym to poległo wielu aby tylko uratować króla Albrechta wraz z tronem armii. Niestety, poza wspomnianymi, niewielu ocalało nawałę hord Madziarów.

    [​IMG]

    O ile odsiecz bawarska wracająca z serca Węgier przybyła spóźniona, to jednak zdążyła przechwycić wrogą armię pod Čakovec. W ciężkiej dwudniowej bitwie (25-26 czerwca), najpierw wojska marszałek księżnej Marthy, a później naprędce zreorganizowani ocaleńcy z Karlovač, odegrali się na Węgrach po nieudanym początku wojny. Liczna, ciężka kawaleria naddunajska i prowansalska niezrównanie stratowała środek wojsk węgierskich, wspartą przez szaleńczą szarżę księżnej Marthy, która pieszo zagrzała ciężką piechotę i poprowadziła ich ku zwycięstwu.

    Bitwa, w której uczestniczyło niemal czterdziestu tysięcy chrześcijan, była jedną z najbardziej krwawych bitew w tej części Bałkan w XIII wieku, albowiem poległo w niej 13,7 tysiąca mężów broniących interesów obu królów o pędź chorwackiej ziemi... Zaledwie po dwóch bitwach, straciło żywot prawie siedemnastu tysięcy ludzi.

    [​IMG]

    Plan wojenny nie uległ zmianie. Powrócono do oblegania Zagrzebia oraz stołecznych zamków węgierskich, zaś przybywające małe armie sprzymierzeńców wolały wespół z główną kolumną bawarską łupić Madziarów.


    [​IMG]
    Padały kolejne zamki: Komárom (11 września), Párkány zwane wtedy "Kakath" (28 listopada). Wreszcie, 20 kwietnia 1261 roku dzielni obrońcy Zagrzebia nie mieli już czym walczyć: zdziesiątkowani chorobami i głodem, wyjedli wszystkie konie oraz pozostały inwentarz żywy w obrębie murów miasta, zaczęło nawet brakować strzał i bełtów. Kiedy zaś 15 maja zdobyty został Esztergom, już wszyscy myśleli że królowa Aranka równie dobrze mogła błagać o pokój i nie zdewastowanie jej stołecznego zamku...

    [​IMG]

    Jednak król Albrecht popełnił błąd po raz drugi, nie zważając na ten sam fortel Węgrów co rok temu. Po otrzymaniu wsparcia od króla wielkomorawskiego, ponownie dali radę przeprawić wszystkie swoje siły przez rzeki Sanę i Unę, a następnie rozgromić wycofującą się pod Zagrzeb kolumnę królewską, 25 czerwca 1261 roku.

    Reszta dowódców bawarskich wiedziała jednak o niefrasobliwości monarchy, dlatego też mniej niż dwa miesiące później (12 sierpnia) wydała wyrównany bój z ostatnią nadzieją Królestwa Węgier, dwunastoma tysiącami zbrojnych mającym zbawić Zagrzeb, a później i królowę Arankę. Jednak do cudu nad rzeką Savą nie doszło. Sama rzeka mocno ograniczyła zdolności manewrowe Morawian, którzy w trakcie bitwy nie mogli dostatecznie pomóc, kiedy to zostali rozdzieleni przez klin rycerstwa i lekkiej piechoty bawarskiej.

    To już był koniec dla królowej Aranki. Wojna dobiegała końca, zbyt wielu przelało w niej krew...

    [​IMG]

    30 grudnia 1261 roku, w świeżo zdobytym Karlovač, król Albrecht Pobożny zaprosił królową Arankę, aby podpisać pokój na warunkach Królestwa Bawarskiego. Los Zagrzebia i okolic został przypieczętowany: odtąd grafem Zagrzeba został właśnie król Albrecht, wydzierając ten tytuł od bana Gellerta Vencelfiego.

    Jeszcze w tym samym zamku, 2 stycznia 1261 na zwieńczenie uczty świętującej zwycięstwo nad wschodnim sąsiadem, król Albrecht koronował siebie na księcia Slawonii, uznając siebie za prawowitego władcę i obrońcę ziem przedzielonych rzekami Sawą i Drawą spływających do Dunaju.

    [​IMG]

    Póki król Albrecht żył, póty knuł i planował. Opłacił sowicie swoich doradców i kanclerza, aby ci przekupili lokalne góralskie rycerstwo w kantonie Schwyz i na północ aż do krańców Alp mające potwierdzić, iż to Królestwo Bawarii jest w stanie zapewnić im bezpieczeństwo i dobrobyt.

    Mimo iż książę Szwabii popierał władcę bawarskiego w ubieganiu się o tron w Akwizgranie, Albrecht Pobożny potrzebował środka nacisku na wypadek gdyby jednak owe poparcie od sąsiedniego herzoga utracił...

    [​IMG]

    20 września 1264 roku w wieku 62 lat zmarła najlepsza przyjaciółka i wieloletnia żona króla Albrechta, królowa bawarska i księżniczka Werony, Agnes von Aderniten. O ile nie odczuwający chuci do kobiet król Albrecht nie potrzebował kobiety do życia, to jednak musiał zebrać się po żałobie i ożenić się z kimś, kto pomoże mu zarządzać licznymi włościami. Dlatego też nie widział nic zdrożnego, poślubiając siostrę księcia górnoburgundzkiego z nieprawego łoża, kobietę cudzołożną i wyklętą Walpurgę. Albowiem to jej wykształcenie, oczytanie i zaradność liczyła się! Mimo jej zszarganej reputacji, homoseksualiście królowi Albrechtowi Pobożnemu nie wadziło, gdyby już podstarzała nowa królowa wpuszczała nie tylko jego do łoża...

    [​IMG]

    Ambicje alpejskie kosztowały bardzo słono skarbiec królewski, który w międzyczasie zasilał liczne inwestycje w grafostwie Zagrzeb. Monarszy bawarskiemu udało się jednak temu zaradzić, kiedy subtelnie poprosił biskupa Nyons, Hermanna o sprawienie "prezentu" z okazji zaślubin nowej królowej bawarskiej Walpurgi.

    Niskiego urodzenia biskup Hermann nie miał wyboru, jak tylko wysłać do Monachium wszystkie oszczędności biskupstwa...

    [​IMG]

    Na rok 1266 w końcu wyrosła groźna opozycja wobec króla Albrechta, ku koronie cesarskiej Rzeszy. Jeden z młodszych synów kaisera Arnolda, Kaiserliche Prinz Wilhelm, zapragnął wejść w ślady swojego tragicznie zmarłego brata Nikolausa.


    - - -

    W sumie, to zmarnowałem złoto z tymi roszczeniami o Schwyz - zapowiada się że ich nie zrealizuję, a skoro są niedziedziczne, to oznacza że po prostu nie najadę na ten region za prawdopodobnie ostatnich lat rządów króla Albrechta.

    Jakby co, jesli zdobędę ten tytuł cesarski, to nie będę starał się o reelekcję, poza co najwyżej zaproponowaniem kandydata syna.
     
    filip133 lubi to.
  19. Laveris de Navarro

    Laveris de Navarro Ten, o Którym mówią Księgi

    [​IMG]
    Adernitenowie najważniejsi (XXXVI)
    (17.06.1266 - 27.10.1270)

    9 kwietnia 1267 roku zmarł we śnie wieloletni cesarz niemiecki, Arnold II Błogosławiony z rodu de Lauria, w wieku 71 lat. Niemal po śmierci wyniesiony został na ołtarze za chwalebny (choć jednak przegrany) bój w Piątej Krucjacie o Anatolię. O ile jego rodowizna (Księstwo Ferrary) przypadło jego wnukowi po najstarszym synie, czyli 10-letniemu Thietmarowi, to los korony cesarskiej oraz związanej z nią tytułu Herzog vun Lëtzebuerg odtąd przypadł obradującym w Akwizgranie, kto ma być nowym Świętym Cesarzem Rzymian oraz Królem Niemieckim.

    [​IMG]
    Zwołani księża oraz królowie (Bawarii i Czech) zebrali się, aby wybrać primus inter pares* spośród siebie. Sprawa ważyła się, czy ród Lauria przełamie dotychczasową "tradycję" zmiany dynastii zasiadającej w Akwizgranie po trzech władca, czy jednak kontynuatorem Cesarstwa Rzymskiego w Niemczech będzie nie kto inny a przedstawiciel silnej dynastii w Rzeszy, czyli von Aderniten.

    Oto się stało! Król bawarski Albrecht I Pobożny ogłoszony został tym, który zebrał najwięcej głosów! Niestety, kandydat Wilhelm de Lauria nie obiecał wystarczająco wielu ustępstw**, aby możni zechcieli kolejnego cesarza z północno-wschodniej Italli. Zresztą, jako arystokrata bez ziemi, nie mógł niczego zagwarantować poza słów...

    Po uroczystej koronacji już w samym Monachium (na prośbę nowego cesarza, albowiem papież i tak nie przesiadywał w zdobytym przez Bizancjum Rzymie), ród von Adernitenów dostąpił najwyższego zaszczytu, jaki mógł dostąpić możny wywodzący się z plemion germańskich, które zrodziły cywilizację w Europie. Prawie dokładnie 200 lat temu Moltier von Aderniten objął koronę książęcą Bawarii po kontrowersyjnej ordalii orężem z ówczesnym księciem bawarskim Ottem von Nordheim.

    * - "Pierwszy wśród równych", powiedzenie mające podkreślić iż cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego był ponad pozostałych królów chrześcijańskich
    ** - Historycznie na elekcja monarchy w HRE miała głównie ustalić problem w przypadku gdy kontynuacja rządów przez bieżącą dynastię była niepewna, lecz w praktyce kandydat na cesarza niemieckiego (jako syn poprzednika) zmuszony był pójśc na liczne ustępstwa, aby możni pozostali przy kontynuowaniu aktualnej dynastii jako Cesarzy (tzw. Wahlkapitulationen - kapitulacje elekcyjne)


    [​IMG]

    Niestety, Święte Cesarstwo Rzymskie było jednym wielkim politycznym zdecentralizowanym harmidrem pełnym półautonomicznych książąt niemieckich. Same włości osobiste kaisera i króla bawarskiego Albrechta były rozległe, a co dopiero zarządzać największym państwem chrześcijańskim wiedząc, iż jest się już starym człekiem? W pierwszej kolejności skupił się na połączeniu godności cesarskiej oraz władcy dziedzictwa rodowego w Bawarii i w Prowansji.

    Zaraz raptem w drugiej kolejności starał się o sukcesję na tronie w Akwizgranie dla swojego syna, Ferdinanda, de iure dziedzica Królestwa Bawarii. Niestety, z miesiąca na miesiąc nikt nie chciał widzieć zwykłego podczaszego z królestwa ojcowskiego. Nie był on znaną i wielką figurą... nawet po tym, jak w pod opieką otrzymał baronię Hohenburg.

    [​IMG]

    Dlatego też już w maju 1267 roku kaiser Albrecht nadał tytuły książęce (Fürst zu Geldern, Fürst zu Modena) grafowi geldryjskiemu Johannowi z rodu Brunnen oraz księciu Turyngii, Gerhardowi z domu Dandolo. Niestety, później miało się okazać, iż byli to jedyni poplecznicy kandydatury barona Hohenburga i dziedzica królestwa bawarskiego (Ferdinanda von Adernitena) na tron w Akwizgranie...
    [​IMG]
    Tu chodzi o prawa centralizacji, wedle ostatnich dwóch linijek.


    Wiedząc, iż niewiele lat mu zostało, jeszcze świeżo upieczony cesarz niemiecki zwołał Hoftag [nadworny sejmik, protoplasta Reichstagu], na którym to ubiegał się o poparcie możnych w sprawie ustanowienia instytucji "niewolnych ludzi dobrego urodzenia", czyli ministeriałów (ministerialis) pomagających władcy w zarządzaniu krajem, dzięki czemu w mniejszym stopniu musiałby polegać na podległych mu baronach i grafach.

    Niestety, niewielu z niemieckich książąt zainteresowanych było centralizacją władzy kaisera...
    [​IMG]

    Na wiosnę 1268 roku niejaki ambitny szlachcic Martino z rodu di Brixen (ambitny i waleczny zabijaka, który uciekł z posługi jako ksiądz) zebrał niespełna tuzin tysiąca chłopów, najemników i weteranów rozmaitych konfliktów oraz wojen Rzeszy, aby ogłosić odnowienie niezależnego Królestwa Włoch! Kampanię o wielkim rozmachu zaczął od oblężenia Akwilei , czyli przejęcia władzy nad Patriarchatem Akwilei z którego się to wywodził.
    [​IMG]

    Doszło do niesamowitego obrotu sprawy, kiedy to owszem von Adernitenowie jednak okazali się popularni wśród kandydatów na następcę kaisera Albrechta Pobożnego, lecz to wcale nie był jego syn! Bratanek obecnego cesarza i króla, czyli książę Badenii Ferdinand, wyjawił swoje zainteresowanie Reichskrone, i co więcej, jako wybitny dyplomata i znany już pojednawca swego rozległego po Rzeszy rodu ma rozległe doświadczenie z przekonywaniu skrajnie odmiennych ludzi do współpracy czy swoich racji.

    [​IMG]

    Armia cesarska w sile 16 tysięcy najemnych i rycerzy wkrótce zagoniła ogromną zgraję księdza Martino spod Akwilei ku Alpom, aż do miejscowości Meran (wł.: Merano). Dalej już wywrotowcy włoscy nie mogli się cofnąć. Wśród zboczy postanowili obronić się przed regimentami feudałów niemieckich. Dysponowali nawet większą ilością łuków oraz mała przewagą konnych! Jednakowoż o wiele liczniejsza zorganizowana ciężka piechota (w tym formacje uzbrojone w partyzany i gizarmy, dedykowane do radzenia sobie z kawalerią ) przedostała się przez skróty wśród węźszych przełęczy wprost na flankę "walczących o wyzwolenie Włoch".

    Wielu zdołało zbiec w góry, lecz mimo wszystko na zboczach Meran poległo blisko siedmiu tysięcy ludzi! Złapanego Martino di Brixen zaprowadzono prosto do Akwizgranu i tamże stracono, przywdziewając mu żelazny diadem (przypominający "Żelazną Koronę Króla Lombardii") tuż przed ścięciem mu głowy.

    [​IMG]

    Latem 1269 roku król Wielkich Moraw, Meinhard (z Przemyślidów) najechał na Polskę w celu instalacji dalszej krewnej Doroty na tron w Krakowie. Kaiser Albrecht zobowiązany w obronie swego zięcia zebrał tyle regimentów, zaciągu i chorągwi ile się dało (17,4 tysięcy ludzi), lecz szło to opornie.

    Dopiero przed zimą 1269 roku rozpoczęły się pierwsze manewry wyprawy cesarskiej. 24 stycznia 1270 roku pokonano prawie sześciu tysięcy Morawian pod Dreznem (nie wiedzieć czemu, wodzowie morawscy tamże szukali inicjatywy w wojnie?), zaś później pod Velehradem (2 kwietnia) wyrżnięto co do jednego 2026 pieszych i konnych rycerzy broniących drogi do stolicy Królestwa Wielkich Moraw, Brna. Wspomniana miejscowość Velehrad przed czerwcem zdołała paść po szturmie...
    [​IMG]

    Kaiser Albrecht nie zważał na to, jak to po tajemniczym incydencie z ukąszeniem przez węża zmarła żona jego wnuka (Waldemara), księżniczka górnoburgundzka Kathrijne.

    Tym samym sposobem, co niegdyś próbował dyskretnie uśmiercić syna poprzedniego cesarza niemieckiego, Albrecht I Pobożny spotkał swój los! Zmarł od jadu w nocy z 27 na 28 października 1270 roku, zostawiając wiele spraw cesarskich nawet nie rozpoczętych...
    [​IMG]
    Nowym cesarzem niemieckim, Królem Rzymian, wkrótce został jego bratanek, Ferdinand! Ziemie i tytuły po Albrechcie Pobożnym zostały rozdzielone:
    • Dobra cesarskie: tytuł księcia Luksemburga oraz grafa Jülich; a także całe Księstwo Prowansji oraz Księstwo Slawonii z samym Zagrzebiem - w rękach nowego cesarza i byłego księcia badeńskiego, Kaisera Ferdinanda von Adernitena
    • Całe de iure Królestwo Bawarii, włącznie z Księstwem Badenii: syn Albrechta, Ferdinand IV von Aderniten.
    • Księstwo Delfinatu oraz Księstwo Wenecji stało się suwerenne względem króla bawarskiego, jako bezpośredni feudałowie cesarza niemieckiego
    [​IMG]

    Rządzący przez 50 lat król - a na koniec także cesarz - Albrecht I Pobożny (1203-1270), scalił domenę królewską oraz skonsolidował, scentralizował Królestwo Bawarii. W 1223 roku otrzymał w spadku po swojej matce księżnej Barbarze rozległe Księstwo Prowansji, którego ziemię (Venaissin) później obronił przed zakusami króla francuskiego. W 1261 roku odebrał królowej węgierskiej Arance ziemię chorwacką wokół Zagrzebia, ogłaszając się później Księciem Slawonii, próbując postawić podwaliny pod przyszłe chorwackie ambicje swoich następców.


    - - -

    Mam bardzo trudną zagwozdkę, kim dalej grać. Może zdecydujcie za mnie? ;)
    • Kaiser Ferdinand z linii badeńskiej, właściwie to głowa rodu, w tym in-game tymczasowy trait "Family Patriarch"
    • Nowy Król Bawarii, Ferdinand IV (syn poprzedniego). Co prawda jest niedołężny (Infirm), lecz w wieku 47 lat i tak długo nie pożyje, tak więc raczej będzie skupienie na jego synie Waldemarze.
    Teoretycznie pierwszy z Ferdinandów jest głową rodu, więc to powinienem nim grać. Lecz jeśli straci koronę cesarską (np.: kto inny niż jego syn zostanie cesarzem niemieckim), stanie się zaledwie jakimś tam księciem Prowansji i Sławonii.

    Za to zawsze mogę próbować robić 'drugie imperium dla Adernitenów", choć bez ziem po zachodniej stronie Alp będzie to mocno utrudnione. ;)

    To jak? Vox populi?
     
    Ostatnia edycja: 25 Lipiec 2017
  20. filip133

    filip133 Ten, o Którym mówią Księgi

    Jaka trudna zagwozdka... Powinieneś grać tak jak jest w grze, na kogo Cię gra przełączyła po śmierci poprzedniego władcy ;)
     
  21. ers

    ers Ten, o Którym mówią Księgi

    Trudno powiedzieć. Niby o rodzie Adernitenów, ale PABia reboot.
    Spróbuj Kaiserem, skoro on ma tytuł patriarchy. Na discordzie dam ci mój pomysł
     
  22. Laveris de Navarro

    Laveris de Navarro Ten, o Którym mówią Księgi

    Ok, czyli próbuję grać Kaiserem (Franz, hehe) Ferdinandem, a w razie czego i tak przesiadam się na Królestwo Bawarii, jeśli tytuł cesarski ród utraci.
     
  23. ers

    ers Ten, o Którym mówią Księgi

    Pamiętaj o jakimś spisie działań rodu w Bawarii. Przyda się gdybys musiał się przesiąść na królestwo.
     
  24. Laveris de Navarro

    Laveris de Navarro Ten, o Którym mówią Księgi

    [​IMG]
    Ród von Adernitenów po rządach Ferdinanda III oraz Albrechta I (rok 1270)
    Trzynasty wiek był okresem w którym ród von Adernitenów poszerzył swoją kontrolę nad Europą: niemal całkowicie przejął rządy nad wschodnią Oksytanią (nad rzeką Rodan), a także rozpoczął rywalizację o wpływy na Bałkanach (miasto Senj w Dalmacji oraz większość Sławonii). Jest to czas w którym potęga polityczna Rodu doścignęła jego terytorialne zdobycze, na drodze podbojów oraz mariaży. Pominąwszy basileusów z rodu Doukas oraz Arpadów królów węgierskich, dynastia Adernitenów stała się trzecią najważniejszą familią europejską w Europie: po Przemyślidach (królowie Wielkich Moraw, Jerozolimy, królowie-elektorzy Czech, książęta Holsztynu) oraz Estridach (królowie Danii, Pomorza oraz Polski).

    Potęga polityczna Adernitenów zwieńczona została mianowaniem Albrechta I Pobożnego na cesarza rzymskiego i króla niemieckiego w 1266 roku, a później "reelekcją rodu" cztery lata później za sprawą zwycięstwa elekcyjnego byłego księcia Badenii, Ferdinanda.

    Niektórzy kronikarze spisywali Królestwo Bawarii za wieloletnich rządów Albrechta I Pobożnego (1220 - 1270) mianem "Monarchii Adernitenów".

    [​IMG]

    Ferdynand Badeński (ur. 1227), święty cesarz rzymski i król niemiecki, książę Luksemburga, Prowansji i Sławonii, graf Jülich, Zagrzebia, Prowansji, Forcalquier, Venaissin.

    Wybitnie utalentowany dyplomata i mówca, wypracował sobie reputację "patriarchy rodu von Adernitenów" przyczyniając się między innymi do zjednania sobie braci (świętej pamięci) króla Albrechta I Pobożnego oraz (także ś.p.) księcia weneckiego Wiktora, a także do pojednania króla Albrechta i jego syna Ferdinanda poróżnionych po bijatyce z 1248 roku. Sprawiedliwy, uprzejmy i szczery, jednakowoż z dumą odnosił się najpierw do renomy swego rodu, a ostatecznie obecnie do swojego tytułu cesarskiego. Między innymi to ambicja arystokratki podrzędnego urodzenia, jego żony Irmgard popchnęła go do wyeliminowania swojego kuzyna, przyszłego króla bawarskiego Ferdinanda IV z rywalizacji o tron w Akwizgranie.

    Wielce kochający wieloletni mąż Irmgard von Babenberg, ojciec: trzech córek Iseltrud (24-letnia), Irmgard (23-letnia), Richary (18-letnia), oraz dwóch synów: Johanna (10-letni) oraz Thietmara (). Niestety, w latach kiedy wydawał swoje córki za mąż, w ogóle nie spodziewał się że podrzedny książę badeński może w ogóle aspirować o bycie primus inter pares w Europie; stąd też wydane zostały za dziedziców i predententów do podrzędnych grafostw niemieckich.

    [​IMG]

    Nowy król bawarski, Ferdinand IV (ur. 1223), wiele lat czekał na jakikolwiek tytuł ziemski (baronem Hohenburga został dopiero w 1267 roku) i doczekał się Królestwa Bawarii po spadku dopiero kiedy przez wiele godzin dziennie leżał schorowany w łożu wyczekując nikłej nadziei na odzyskanie zdrowia. Mąż Kathariny de Geneve, siostry obecnego księcia Górnej Burgundii, Theodoricha. Bardzo ambitna i zdolna królowa nieformalnie współsprawuje władzę w Bawarii...

    Ojciec czterech synów: Waldemara (26-letni), Filiberta (23-letni), Albrechta (13-letni) oraz Dietricha (7-letni).

    [​IMG]

    Po linii męskiej, kaiser Ferdinand Badeński oraz król Ferdinand IV są bardzo dalece spokrewnieni, jako iż ich wspólnym (męskim) przodkiem był król bawarski Humbert I Opasły. Natomiast po linii żeńskiej, nowy cesarz niemiecki jest synem księżnej badeńskiej Barbary, zaś nowy król bawarski - jej bratankiem. Tym samym genetycznie, wspólnym dziadkiem obu monarchów był król bawarski Ferdinand III Żelazny.

    Ród von Adernitenów posiada swoje linie rodowe w samej Bawarii, Karyntii i Austrii (obecnie bracia), Delfinacie, Weronie, Wenecji, a także obecna linia post-badeńska prowansalska. Ponadto graf Znojmo, Kaspar von Aderniten, jako lennik księcia austriackiego odziedziczył grafostwo Leiningen we Frankonii.

    [​IMG]
    Rozpad "Monarchii Adernitenów" w 1270 roku. Na niebieskie barwy obecne Królestwo Bawarii (bez zaznaczonego hrabstwa Leiningen na północ od Badenii), reszta kolorów do odłączeni władcy.

    Królestwo Bawarii straciło holdingi: z 169 na 104. Wciąż to 104 na 438 holdingi w całym Cesarsrwie - niemal jedna czwarta!


    [​IMG]

    Znaczącym wśród von Adernitenów mariażem jest związek księżnej Delfinatu, byłej marszałek bawarskiej Marthy oraz obecnego księcia weneckiego Landolfa. Zwiastuje to połączenie tronów obu księstw i potencjalnie przyszłych silnych graczy w Rzeszy. O ile książę Landolf upora się z rebelią swojego brata Filiberta o tron w Wenecji; ma on ambowiem dużo dalsze ambicje - odnowić Królestwo Chorwacji!
     
    ers lubi to.
  25. filip133

    filip133 Ten, o Którym mówią Księgi

    Ale masz teraz szybką produkcję odcinków :)
     

Poleć forum

  1. Ta strona wykorzystuje ciasteczka (cookies) w celu: utrzymania sesji zalogowanego Użytkownika, gromadzenia informacji związanych z korzystaniem z serwisu, ułatwienia Użytkownikom korzystania z niego, dopasowania treści wyświetlanych Użytkownikowi oraz tworzenia statystyk oglądalności czy efektywności publikowanych reklam.Użytkownik ma możliwość skonfigurowania ustawień cookies za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej. Użytkownik wyraża zgodę na używanie i wykorzystywanie cookies oraz ma możliwość wyłączenia cookies za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej.
    Zamknij zawiadomienie