День Победы Россия империи - Россия aar

OD AUTORA: Postanowiłem kontynuować mój AAR Rosją i przekonwertowałem save do Victorii II. (http://wayofwar.org/showthread.php?t=39465 - link do poprzedniego AARa) Będzie on bezpośrednią kontynuacją opisanej w moim poprzednim dziele historii. Mówiąc szczerze - w Vic2 gram teraz drugi raz, mam nadzieję, że w związku z tym wybaczycie mi błędy, które popełnię i pomożecie mi swoją wiedzą na temat drugiej części Vic. Prosiłbym was także o choć jeden komentarz pod odcinkami (taka mała informacja dla autora, że jednak nie pisze sam dla siebie)

Państwo, którym gram to oczywiście Rosja, nie mam jasno określonych celów (będą się one zmieniać, w zależności od zaistniałych wydarzeń) No dobrze, tyle od autora. Zaczynajmy!

День Победы Россия империи - Россия AAR

ODC I – „Miłe kryzysu początki” (1835 – 1840)​

Imperium Rosji wkroczyło szumnie w nowy wiek – było jednak wyniszczone przez wojnę domową – trwające ponad dwadzieścia lat rządy carycy Katarzyny I oraz premiera Worońskiego zakończyły się, ta pierwsze zrzekła się władzy, ten drugi podał się do dymisji. Bractwo Królewskie* (największa z konserwatywnych partii w kraju) zdołało utrzymać się jednak u władzy – nowym premierem, desygnowanym przez księcia-małżonka carycy, Davida XII, został Siergiej Kutuzow.

Książę-małżonek​

- Czy wszystko w porządku, Wasza Wysokość? – zapytał Kutuzow, przyglądając się uważnie Dawidowi.
W rzeczy samej, książę nie wyglądał najlepiej. Ledwo trzymał się na nogach, nie spał od kilku dni, a jego czoło zdobił wielki, fioletowy siniak, którego nie ukryła bujna czupryna czarnych włosów.
- Tak – skłamał faktyczny władca Rosji – Możemy przejść do konkretów?
- To znów ONA? – zapytał przywódca partii konserwatywnej, przyszły premier Imperium Rosyjskiego.
Dawid skinął tylko głową. Nikt z dworzan niegdysiejszej carycy Katarzyny I nie wymawiał już głośno jej imienia – dworzanie bardzo dobrze pamiętali, jakie piekło potrafiła urządzić wybuchowa władczyni. Tym łacniej przyszło im zamknięcie Katarzyny w odosobnieniu i przekazanie władzy jej mężowi. Sam Dawid źle znosił taki stan rzeczy – był rozdarty pomiędzy wiernością swojej żonie, a przysięgą, którą składał uroczyście w Dumie – wobec nowej Ojczyzny. Tylko on jeden, z całego otoczenia carycy, próbował jeszcze ją odwiedzać i przekonywać o słuszności pozbawienia jej władzy. Zapewne w trakcie jednej z takich rozmów, powstał imponujący siniak.
- Może… - zaczął przyszły premier.
Przez twarz władcy przemknął cień irytacji.
- Zaczynacie przekonywać mnie o tym – powiedział Dawid, wolno cedząc słowa – By jednak nie desygnować pana na premiera.
Kutuzow uniósł ręce w pojednawczym geście.
- Nie było tematu – rzekł cicho – Idziemy? Duma czeka…
Książę-małżonek skinął tylko głową i poprowadził Kutuzowa tak dobrze znanymi mu korytarzami. Wkrótce weszli do pomieszczenia, w którym zebrała się cała Duma. Nagle, władca Rosji zatrzymał się i obrócił ku Kutuzowowi.
- Jest pan pewny – zapytał jeszcze – Że chce pan zostać premierem?
- Tak – odpowiedział szybko Kutuzow.
Dawid westchnął.
- Cóż, ostrzegałem pana – rzekł, zrezygnowanym tonem.
Zachowanie władcy wydało się politykowi dziwne…
Aż do końca pierwszego dnia jego urzędowania.

Stan Dumy na grudzień 1836 roku



Siergiej Aleksandrowicz Kutuzow – premier Rosji​

Rosja była kolosem, lecz – niestety – na glinianych nogach. Różne stronnictwa, walcząc między sobą o władzę, zaniedbały państwo – niegdyś prężny przemysł praktycznie nie istniał, w opłakanym stanie pozostawały koleje… Jedynym, z czego liczące 40 milionów społeczeństwo mogło być dumne, pozostawała armia, a także system fortyfikacji – tego władza rosyjska nigdy nie zaniedbuje. Przed rządem Kutuzowa i Davidem XII zadanie, które może ich przerosnąć…

PLAN NAPRAWCZY (1836 – 1840)​

Kutuzow, w porozumieniu z Dumą i księciem-małżonkiem, przedstawił na pierwszym posiedzeniu Dumy Program Naprawy Rosji, który określał politykę rządu na jego nadchodzącą kadencję.

GOSPODARKA​

Priorytetem rządu Kutuzowa było ściągnięcie do kraju jak największej ilości zagranicznych inwestorów, którzy mieli stać się główną siłą napędową rosyjskiej gospodarki. Plan zakładał także rozbudowę linii kolejowych na terenie kraju oraz wzmożoną akcję kolonizacyjną na terenie Ameryki Północnej – te trzy założenia składały się na polan ratowania rosyjskiej gospodarki. Rząd od razu podjął pewne działania – rozpoczęto kolonizację Północnej Dakoty, zaproszono potencjalnych inwestorów do Petersburga, rozpoczęto budowę linii kolejowej łączącej Moskwę z Petersburgiem.

Rozpoczęto akcję kolonizacyjną na terenie Północnej Dakoty – pierwszą z szeregu inwestycji w kolonie na terenie północnej Ameryki.



Budowa kolei petersburskiej

NAUKA​

Kolejnym rosyjskim problemem była oświata – Rosja i owszem, wybitne umysły posiadała, lecz owi przodujący myśliciele byli kroplą w morzu czterdziestu milionów obywateli państwa rosyjskiego. Choć Rosja nie należała do krajów zacofanych pod względem technologicznym, w ogromnej (90%!) większości, jej obywatele nie byli piśmienni. Rząd postanowił jednak, że na cztery lata rządów najważniejsza dla Rosji jest gospodarka – polecono jednak najwybitniejszym umysłom Uniwersytetu Moskiewskiego rozpoczęcie pracy nad udoskonaleniem opieki medycznej w kraju – był to także element propagandowy, dbanie o warunki, w jakich żyją ich rodacy, miało zapewnić rządowi reelekcję.

Najwybitniejsi uczeni UM na polecenie rządu, zajęli się zagadnieniami dotyczącymi medycyny.

POLITYKA ZAGRANICZNA​

Plan zakładał postępowanie według polityki poprzedniej władczyni Rosji – a więc prowadzenie polityki pro-niemieckiej na zachodzie, wspierania Federacji Niemiec Północnych w walce przeciwko Austrii, stopniowe uzależnianie od państwa rosyjskiego Serbii, na wschodzie pomoc Chinom w ich konflikcie z agresywną Japonią. Na tych prostych założeniach opierała się cała polityka zagraniczna rządu Kutuzowa – pierwszym posunięciem nowego rządu było podpisanie przez samego premiera sojuszu z FNP, podczas jego wizyty w Berlinie.

Sojusz niemiecko-rosyjski, wymierzony w Austrię był wyrazem pro-niemieckiej polityki rządu Kutuzowa. ​

Plan dość szybko zaczęto wcielać w życie – prace ruszyły pełną prawą. Nie próżnowali także rosyjscy literaci, kilka dni po podpisaniu sojuszu w Berlinie, jeden z nich wydał książkę, wymierzoną w hiszpańską mniejszość.

Rząd – przeczuwając skandal, który mógłby wybuchnąć – zakazał lokalnemu zarządowi dystrybucji książki, co spotkało się z gwałtowną reakcją kleru – prawosławni kapłani uważali, iż jest to „atak, wymierzony w akcję edukacyjną, którą prowadzi kler i ograniczenie wolności obywateli rosyjskich”



Skandal wybuchł także w szkole w Mozyrze – okazało się, iż jest tam faworyzowana mniejszość rosyjska. Lokalnemu zarządowi udało się jednak załagodzić spór



Po tych dwóch skandalach, zmianie uległ rozkład sił w parlamencie



Jakby tego było mało – doszło do incydentu na granicy ze Skandynawią – żołnierze rosyjscy, którzy nieświadomie przekroczyli zachodnią granicę zostali ostrzelani przez artylerię skandynawską. Sprawa została szybko wyjaśniona, a winni ukarani, niechęć pozostała.



Kuzyn Dawida XII, rządzący w jego imieniu Gruzją, podpisał sojusz z państwem rosyjskim w Moskwie – 18 lutego 1836 roku.​

​

Zmarł jeden z najwybitniejszych poetów i pisarzy rosyjskiego romantyzmu – Aleksander Puszkin.

Śmierć poety (Na śmierć Puszkina)
Michaił Lermontow​

Poeta padł! — niewolnik czci —
Oszczerczą oczerniony mową,
Z ołowiem w piersi legł we krwi,
Bez zemsty — skłonił dumną głowę!...
Nie mogła dusza znieść wyniosła
Sromoty nędznych, niskich zdrad,
I przeciw sądom świata powstał,
Powstał — jak zawsze sam — i padł!
Padł! Po cóż teraz płacz i łkania,
I pustych pochwał zbędny chór,
I bełkot usprawiedliwiania?
Wyroczny los rozstrzygnął spór!
Nie z dawnaście prześladowali
Jego swobodny, śmiały dar
I dla uciechy rozniecali
Tlejący się zaledwie żar?
I cóż? radujcie się! W ten dzień już
Ostatniej męki nie mógł znieść
I zgasł, jak płomień, świetny geniusz,
Zwycięski laur zwarzyła śmierć.

Ratunku nie ma już... Mordercy
Spokojnie, celnie mierzy dłoń
I równo bije puste serce,
I nie drgnie w jego ręku broń.
I nie dziw — z cudzoziemskiej strony,
Tak jak tysiące innych, zbieg,
Z wyroków losu na nasz brzeg
Na łów zaszczytów wyrzucony,
Zuchwale lekceważył, drwiąc,
Obcy mu język, obce sprawy,
Nie mógł oszczędzać naszej sławy,
Nie mógł zrozumieć w ten dzień krwawy,
Na kogo podniósł rękę swą.

On padł — darń skryła go mogiły.
Jak śpiewak ów, nieznany, ale miły,
Zazdrości zaślepionej łup,
Z tak dziwną opiewany przezeń siłą,
Jak on, rażony u zabójcy stóp.

Czemu od miłych słów przyjaźni prostodusznej,
Niewinny wszedł w ten świat zawistny tak i duszny
Dla żądz płomiennych i dla wolnych dusz?
Dlaczego podał dłoń nikczemnym swym oszczercom,
Zawierzył dźwiękom słów i wiarołomnym sercom
On, co tajniki serc w młodości przejrzał już?

I zdjąwszy dawny wieniec, innym go — cierniowym,
Przetkanym laurem, wroga uwieńczyła dłoń,
Lecz ciernie, skryte w liść laurowy,
Raniły sławną jego skroń;
Trucizną go w ostatnie dni pojono,
Zdradzieckim szeptem głupców drwił zeń świat
I z żądzą zemsty niezaspokojoną,
Z żalem nadziei oszukanych padł.
Umilkła już cudowna pieśń
I nie rozebrzmi już zbudzona,
Schronienie jego — grobu cieśń,
Na ustach pieczęć położona.

A wy, o dumni z ojców swych nazwiska,
Synowie możnych, znanych z podłości i zła,
Wy, co stopą służalczą depczecie zwaliska
Rodów, które skrzywdziła ślepa losu gra,
Wy, stojący przed tronem zgrają niewolniczą,
Wolność, Geniusz i Sława nie wstrzymały was,
Kaci! Pod stropy prawa kryjecie się w czas,
Przed wami sąd i prawda — niechaj milczą!
Lecz jest, jest boży sąd, gachy rozpusty! Jest
Sędzia straszliwy i on czeka,
Niczym dlań złota brzęk i próżny gest,
Z góry zna każdą myśl i czyn człowieka,
I wtedy wy będziecie już na darmo
Złorzeczyć mu po wszystkie dni
I nie zmyjecie już krwią waszą wszystką czarną
Poety sprawiedliwej krwi!



Zakończono badania nad medycyną – profesorom uniwersytetu zlecono opracowanie praktycznego silnika spalinowego.



Wybudowano 26-kilometrową linię kolejową, łączącą stolicę z carską rezydencją w Carskim Siole!



Kilka dni później skolonizowano Północną Dakotę – zgodnie z planem kolonizacji, rozpoczęto zaludnianie stanu Nebraska. ​

1 stycznia 1840 roku zaczęły się w Imperium wybory – od nich zależy czy plan zapoczątkowany rzez rząd konserwatystów będzie kontynuowany.

Wybory wygrała koalicja partii konserwatywnej z partią reakcjonistów – reformy Kutuzowa będą więc kontynuowane i to właśnie on poprowadzi Rosję ku dalszemu rozwojowi.

*nie będę trzymał się nazewnictwa partii historycznych, w końcu „moja” Rosja wytworzyła inne struktury, powstały też całkowicie inne partie.

PS: Komentujcie, poprawiajcie, oceniajcie, doradzajcie. Miłej lektury!

 

Screeny mają takie, a nie inne kolory po części z mojej niewiedzy (po prostu, nie wiedziałem, że muszę zmienić ich format, kiedy je kopiuję, bo wrzucane z painta się zapisują jako mapa bitowa) Konwenter "strzelił" tylko trzy gafy: w miejscu Trapezuntu mam Słowację, Kandar to teraz Krym, a jedno z państw Azji Mniejszej figuruje jako Brema... Po prostu będę je określał nazwami państw z EU III. Za jakiś czas wrzucę mapkę, ale sam opis chyba potrzebny nie jest? (opisywałem już granice w podsumowaniu świata w EU III, a nie zmieniły się praktycznie przez te kilkanaście lat)

---------- Post added at 17:40 ---------- Previous post was at 15:50 ----------

​

 

Tak, mnie też się nie podoba

---------- Post added at 21:26 ---------- Previous post was at 17:45 ----------

ODC II – „Z kolan dźwignęła się, Matka Narodów” (1840-1844)

PREMIER​

- Czy ktoś ma jeszcze jakieś pytania, sugestie bądź wątpliwości? – zapytał premier.
Siedzący przez nim ministrowie pokiwali przecząco głowami. Premier spojrzał także na księcia-małżonka. David pokręcił przecząco głową, uśmiechnął się do Kutuzowa. Od kilku miesięcy znów był dawnym Davidem – sprawiedliwym i dobrodusznym władcą, idealnym na czas pokoju.
- Zamykam więc posiedzenie Dumy – oświadczył premier.
Posłowie wstali i – żegnając się z monarchą i premierem – zaczęli opuszczać komnatę, w której obradowali. Gdy ostatni z nich znalazł się za drzwiami, premier postanowił się odezwać.
- Wasza Wysokość? Przez całe obrady nie odezwałeś się ani słowem…
David uśmiechnął się tylko, podszedł do premiera i poklepał go przyjacielskim gestem po ramieniu.
- Bo i nie było po co, Siergiej – odpowiedział monarcha, wesołym tonem – Wszystko idzie po naszej myśli.
- To prawda – przyznał premier – Zaczyna mnie to niepokoić…
Jeden zły ruch i jestem w drodze na Kamczatkę…
Premier nie mylił się zbytnio – David był może dobroduszny, lecz, gdy ogarniał go gniew – potrafił być bezlitosny i okrutny.
- Nie ma powodu do niepokoju! – monarcha wskazał na plik papierów, które leżały na mównicy, z której wcześniej przemawiał premier – Idze nam zaskakująco dobrze, prawda?
- Tak – był zmuszony znów się zgodzić premier – Ale Francja…
- Francją będę się martwił – oświadczył monarcha, mocnym głosem – Gdy ich armia wkroczy na Ukrainę!
- A co z dużym procentem niepiśmiennych w naszym kraju? – premier wskazał na jedną z kart – To coraz większy problem.
- Nie wszyscy muszą być piśmienni – monarcha wzruszył ramionami – Dopóki mamy tych kilku wybitnych…
- Ale?
- Czy chcesz negować ich osiągnięcia, Kutuzow?
- Nie – odpowiedział szybko premier.
- Czy chcesz oskarżyć mnie o popełnienie błędu? – zapytał znów monarcha, znacznie mniej przyjaznym tonem.
- Nie – zapewnił Kutuzow.
- Dobrze – Kutuzow odetchnął – Rozmowę uważam za zakończoną.
Monarcha obrócił się i odszedł, zostawiając Kutuzowa sam na sam z państwowymi problemami.

Osiągnięcia profesorów UM



WIĘZIEŃ​

- Gdzie oni nas wiozą? – zapytał Ivan jednego ze współwięźniów.
Jego rozmówca próbował odpowiedzieć, jego słowa zniekształciły jednak szczękające zęby. Dookoła królowała zima, biały puch okrył swoim opiekuńczym płaszczem niemal całą Rosję, mrożąc wodę rzek, ale też i krew, płynącą w żyłach. Więźniów transportowano zwykłą furmanką, nie mieli jednak ani jak uciec ani dokąd. Prowadzony przez dwójkę koni pojazd był także otoczony przez oddział dragonów – żołnierze byli równie źli, zmarznięci i zirytowani brnięciem przez zaspy jak i siedzący na furmance więźniowie. Ale żołnierze mieli nad tymi drugimi sporą przewagę – posiadali gorzałkę.
- Podziel się! – zawołał do jednego z jeźdźców Ivan.
- Cyc, sobaka! – warknął w odpowiedzi wojak, oddając płyn swojemu koledze.
Ivan posłusznie zamilkł. Ciszę przerywały tylko szczękanie zębów współwięźnia i głośne rozmowy jeźdźców.
- Dokąd jedziemy? – zapytał jednego z nich Ivan.
- Za niedługo się przekonasz! – żołnierz uśmiechnął się, jednak ten uśmiech nie spodobał się Ivanowi.
Mam nie najlepsze przeczucia
Kilku żołnierzy nagle wyrwało się przed resztę, pogalopowali przed siebie. Ivan szybko ocenił siły pozostałych i swoje i szybko zrezygnował – nie miał szans na ucieczkę. Oparł się o furmankę i wpadł w objęcia Morfeusza. Obudziło go uderzenie w żebra.
- Wstawaj! – warknął jeden z żołnierzy.
Silne ręce zrzuciły Ivana z furmanki. Żołnierz pomógł mu wstać, obrócił go. Więzień ujrzał solidną palisadę i napis…
- Witamy w kolonii karnej na Kamczatce! – strażnik poklepał Ivana po ramieniu.
Pod więźniem ugięły się nogi.

Do rosyjskiej strefy wpływów dołączono Trapezunt (który przez konwenter zamieniony został na Słowenię…)



Rząd wspierał przemysł w kraju, nawet, gdy była to ryzykowna inwestycja.





W tych kilku latach ogromny sukces odniosła rosyjska dyplomacja – systematycznie zwiększano strefę wpływów Imperium.



KSIĄŻĘ-MAŁŻONEK​

Moskwa budziła się do życia – na ulicach pojawili się kupcy, główna droga do dzielnicy fabrycznej została wręcz zalana przez tłum, spieszących do pracy robotników. Nikt nie zauważył Davida XII i jego syna, przyszłego cara Rosji, stojących obok jednego z domów, książę-małżonek opierał się o ścianę budynku, jego syn obserwował przemierzających zatłoczone ulice Moskwy ludzi.
- Po co tu przyszliśmy, ojcze? – zapytał Piotr, przyszły car Piotr II.
David skierował na młodzieńca swoje spojrzenie, a młody carewicz niemal się przeraził, wyraźnie zobaczył teraz jak bardzo jego ojciec jest przytłoczony – był w końcu odpowiedzialny za czterdziestomilionową populację.
- Jesteś tu – odpowiedział cicho książę-małżonek – By poznać swój kraj. Swoich poddanych, ich świat.
- Ale… po co?
David podszedł do syna, wskazał ręką na ulicę.
- Władca musi rozumieć swoich poddanych – wyjaśnił – Wiedzieć, czego pragną, czego się boją, czego potrzebują. Musisz ich zrozumieć, by nimi dobrze rządzić.
Piotr słuchał w milczeniu.
- Wsłuchaj się w ten gwar – polecił książę-małżonek – Co słyszysz?
Carewicz milczał dłuższą chwilę. W końcu, odpowiedział:
- Każdy język świata…
David uśmiechnął się, zmierzwił synowi włosy.
- Tak. Jesteśmy w Moskwie, samym centrum Rosji – mężczyzna skierował swoje spojrzenie na ulicę – Centrum naszego świata.

Jednym z ostatnich sukcesów rządu przed następnymi wyborami było przyłączenie do strefy wpływów Japonii.




Rząd Kutuzowa doczekał się kolejnej kadencji – społeczeństwo stało za premierem murem.​

PS: Oto i odcinek II. Komentujcie i oceniajcie, miłej lektury!

 

Odc iii

ODC III – „Koniec Kutuzowa” (1844 – 1848)​

Nadszedł czas zmian – Europa burzyła się, poddani walczyli z modelem monarchii absolutnej, ci, którzy przez lata byli uciskani, zaczęli domagać się swoich praw. Pewnych zmian nie uniknęła także Rosja…

W Dumie rozgorzała debata na temat rosyjskich kolonii…



Podpisano także sojusz z Mandżurią – w teorii, miał ona zapewnić spokój na wschodniej granicy Rosji, w praktyce, było to umocnienie wpływów rosyjskich w regionie.



Gruźlica należała do najgroźniejszych chorób XIX wieku, dobitnie przekonali się o tym mieszkańcy rosyjskich kolonii.



Większość w rządzie uzyskali zwolennicy liberalnej polityki kolonialnej – przeforsowali oni nową metodę głosowania – odtąd każdy mógł głosować.



Wkrótce w strefie wpływów Rosji znalazła się Serbia, wywołało to jednak sprzeciw Austrii – czyżby o małe państwo na Bałkanach miała wybuchnąć wojna?



Także Chiny uległy wpływom potężnego sąsiada



ARTYKUŁ Z „LE POLONAIS” NIE DOPUSZCZONY DO DRUKU PRZEZ CENZURĘ​

„Dziś powstał w stolicy Komitet Niepodległości Polski, któremu przewodniczy przebywający obecnie na emigracji w Paryżu król Michał III Wiśniowiecki, posiadający prawa do koron polskiej i litewskiej. Jest on jednak władcą jedynie z tytułu – przynależne mu z racji urodzenia ziemie zostały bowiem podzielone między trzy państwa: Federację Niemiec Północnych, Królestwo Czech oraz Imperium Rosyjskie. Ten bezprawny zabór utrzymuje się do dnia dzisiejszego, w dodatku – działania okupantów ziem polskich, to jest: prześladowania i wynaradawianie Polaków – spotykają się z cichym przyzwoleniem, a nawet poparciem innych imperiów współczesnej Europy. Naród polski, który – podobnie jak wiele innych – został pozbawiony swojego państwa, nie pozostał bierny! Aktywnie walczy o swoją wolność, stanowiąc niebywały przykład determinacji i uporu, a jednocześnie jest idealnym przykładem beznadziejności sytuacji ludzkiej w społeczeństwie – zwykły, szary człowiek, tłamszony jest przez monarchię! Tyranię, która w swojej zachłanności i niebywałym okrucieństwie nie zna już umiaru! Rządzą nami tylko krwiopijcy, wysysający z nas ostatnie siły, karmiąc się nami jak pasożyty. I równie bezwzględnie powinniśmy ich potraktować – wolność bowiem należy do największych cnót, o jakie warto walczyć! My, państwa „cywilizowanej” Europy Zachodniej powinniśmy choć raz wziąć przykład z „dzikiej” Europy Wschodu – bo to właśnie oni, a nie my, wiedzą, co w życiu człowieka jest najważniejsze! Vive la Pologne indépendante!"

FRAGMENT ROZPRAWY „O ZEPSUCIU IMPERIUM ROSYJSKIEGO”​

„Ci, którzy mają czelność nazywać siebie obrońcami wolności, orędownikami pokoju i zwolennikami innowacji, w największym w Imperium tkwią ciemnogrodzie! Ten bowiem, kto u steru ich okrętu tonącego stoi, który tej zgrai dzikiej przewodzi, choć mieni się miłującym wszelkie prawa ludzie, zezwala na najbardziej podły proceder, którego dopuścić się może władca – daje przyzwolenie tym szarlatanom wierutnym, łotrom bez czci i wiary, na jasyr, prawych obywateli rosyjskich w niewolę zaprzedanie i handlowanie nimi, niczym zwierzyną podłą… Ten, który nazywa siebie ojcem naszego narodu, pozwala by dzieci jego cierpiały, skute kajdanami, na które on pozwala, które ich własny rodziciel wspiera i finansuje – hańba nam, po trzykroć hańba i sromota! Sprawa ta jest jak skaza, która odbija się na wizerunku naszej prześwietnej Ojczyzny, tej, która pierwsza zrzuciła jarzmo dyktatorskie i która tak wielkie dla wolności wniosła zasługi! Zaklinam was, rządzący narodem rosyjskim – opamiętajcie się! Opamiętajcie się, popełnianie bowiem wielki błąd, który może się na was i na całym Imperium srogo zemścić… I nie załamujcie później rąk i nie mówcie, iż nikt was nie ostrzegał – oto ja, wyrażając zdanie narodu, was ostrzegam…”

Dzięki wsparciu carewicza i większości liberałów w Dumie, udało się przeforsować zniesienie cenzury prasy.



Partia Konserwatywna coraz mniej znaczyła w Dumie – liberałowie przeforsowali zalegalizowanie wszystkich związków zawodowych.

​

W przeddzień wyborów uchwalono kolejną reformę – ucierpiała jednak na tym popularność partii rządzącej, skutek był więc odwrotny od zamierzonego.

NASTĘPCA IMPERIUM​

Kiedy Aleksander wszedł do komnaty, carewicz już tam był. Siedział w swoim ulubionym fotelu, w ręku trzymał puchar napełniony winem. Skinął przyjaźnie głową przybyszowi i gestem zaprosił go do środka. Przywódca anarchio-liberałów przekroczył próg komnat carewicza, podszedł do przyszłego władcy Imperium, płytko się przed nim pokłonił, czynił to jednak z wyraźną niechęcią. Uwadze Piotra to nie uszło.
- Niezbyt udany dzień, staruszku? – zapytał, wskazując swemu gościowi fotel naprzeciw tego, w którym siedział.
Aleksander zajął wskazane mu przez przyszłego władcę miejsce, skinął tylko głową, nie odzywając się.
- Zastanawiasz się zapewne – Piotr jednym haustem opróżnił puchar – Po co cię wezwałem.
Znów kiwnięcie.
- Dam ci szansę – powiedział powoli carewicz – Na uderzenie.
To wyraźnie zainteresowało Aleksandra. W skupieniu wsłuchiwał się w słowa carewicza.
- Niedługo może dojść do pewnych… zmian – kontynuował Piotr – Na szczycie.
Aleksandr uśmiechnął się lekko, zaczynał domyślać się powodu, dla jakiego został zaproszony do rezydencji następcy rosyjskiego tronu.
- Nie – powiedział nagle carewicz, jakby czytał w myślach Aleksandra – Nie zamierzam oddawać wam władzy.
Aleksandr pokręcił głową, wyraźnie rozczarowany.
- Zamierzam z wami zawrzeć pewien układ – zwrócił na powrót uwagę Aleksandra carewicz – Nie chcę by Kutuzow próbował mi wiązać ręce…
Prawda jest taka, że Rosja umrze przez takich starców jak on. Potrzeba nam młodości – nowych sił, pomysłów i innowacji. Postępu. Dopóki Kutuzow jest u władzy, nie osiągnę swojego celu.
Aleksandr słuchał w milczeniu, coraz bardziej zdumiony.
- Zabij Kutuzowa – powiedział nagle cicho carewicz – A dam ci prawo do głoszenia swoich poglądów. Partię, o której tak marzysz.
Coś błysnęło w oczach Aleksandra – od lat starał się, by jego organizacja została zalegalizowana i nie musiała się kryć ze swoimi poglądami.
- Zgoda – rzekł – Zajmę się tym osobiście.
- Więc Kutuzow już jest martwy – carewicz uśmiechnął się – Ci, którzy mnie popierają, mogą liczyć na nagrodę. Zapamiętaj to, staruszku.

Przed zakończeniem kampanii wyborczej umiera David I. Jego syn decyduje o ponowieniu kampanii po jego koronacji. Na początku 1848 roku młody carewicz wstępuje na tron jako Piotr II – jest osobą o poglądach liberalnych, do tego pozostaje w osobistym konflikcie z Kutuzowem – czyżby to był początek końca rządów Bractwa Królewskiego?

ZAMACHOWIEC​

- Ułatwię ci ucieczkę – mówił wcześniej wiele razy Piotr – Nikt nie będzie cię ścigał.
Aleksandr uśmiechnął się, to zadanie – tak proste – dawało mu szansę, na jaką czekał. Minął patrol gwardii carskiej, skrył się w tłumie, który różnokolorową falą zmierzał powoli ku centrum Moskwy – to właśnie tam, w towarzystwie całego carskiego dworu i znanych osobistości miał przemawiać obecnie urzędujący premier. Jego cel.
Aleksandr widział już całkiem wyraźnie stawioną na środku placu mównicę – to właśnie tutaj zginie Kutuzow. Premier skłonił się przed carem, powiedział coś co setnie ubawiło przywódcę partii liberalnej, wszedł na mównicę.
- Mieszkańcy Moskwy! – zawołał głośno – Miłościwy panie!
Aleksandr nie zamierzał czekać – nie miał ochoty na słuchanie tych skostniałych dogmatów, które miał zamiar wygłosić Kutuzow. Aleksandr zaczął przepychać się przez tłum, zasłaniający mu jego cel. W końcu, znalazł się w miejscu, z którego mógł oddać precyzyjny strzał.
- Teraz albo nigdy! – szepnął do siebie.
Wszystko to działo się zbyt szybko – padł strzał, premier zwalił się ciężko pod nogi stojących za mównicą oficjeli, zdezorientowani strażnicy rzucili się, by zasłonić cara, spanikowany tłum próbował się rozbiec, ludzie tratowali się, by uciec jak najdalej od zamachowca… Nagle Aleksandr zauważył jak car coś krzyczy i wskazuje wprost na niego, jeden z gwardzistów rzucił się w jego stronę, usiłując przepchać się przez szalejący tłum. Aleksandr obrócił się, uderzeniem łokcia utorował sobie drogę ucieczki.
Zdradził mnie. Powinienem wiedzieć, że nie mogę mu ufać.
Nagle, potężny cios zwalił go z nóg. Chwilę później, zamachowiec stracił przytomność.

Kutuzow został zastrzelony w Petersburgu kilka dni przed końcem kampanii – bez silnego przywództwa, Bractwo Królewskie pogrążyło się w sporach o schedę po premierze – skłóceni konserwatyści zostali łatwo pokonani przez liberałów – po trzech kadencjach, car desygnował na premiera przywódcę partii opozycyjnej.

ZAMACHOWIEC​

Jeden ze strażników obozu pomógł Aleksandrowi wstać. Potężna dłoń strażnika zacisnęła się na ramieniu więźnia jak imadło, utrzymując go w pozycji pionowej. Dalej szli w milczeniu. Obaj wiedzieli dokąd zmierzają – strażnik do miejsca pracy, więzień do smutnego końca. „Carskie Sioło” – bo tak więźniowie Kamczatki nazywali małą lepiankę, przed którą rozstrzeliwano tych, dla których mróz i okrutni strażnicy nie byli wystarczającą karą, wydało się Aleksandrowi niezbyt dobrym miejscem na śmierć, ale wolał lichą lepiankę niż śniegi Kamczatki. Strażnik ustawił więźnia pod ścianą lepianki, Aleksandr oparł się o nią plecami, czekając na koniec.
- Jakieś ostatnie słowa? – zapytał strażnik, mocując się z karabinem.
- Car to **** – wycedził Aleksandr.
Strażnik zaśmiał się.
- To prawda! – przytaknął – Ale mnie przynajmniej dobrze płaci!
Jeden strzał skrócił cierpienia Aleksandra. Carowi w jednej sprawie trzeba było zwrócić honor – dbał o dobrych katów.

​

 

ODC IV – „Rosja krwią zbroczona” (1848 – 1852)

ODC IV – „Rosja krwią zbroczona” (1848 – 1852)​

Coraz więcej ludów europejskich – dotąd uciskanych przez wielkie imperia – zaczęło domagać się niezależności. Problem wzrostu popularności ruchów narodowo wyzwoleńczych nie ominął także „Matki Narodów” – jak określana była w prasie liberalnej Rosja. Coraz większa ilość wysoko postawionych arystokratów oraz inteligentów gruzińskich głośno mówiła o konieczności zerwania unii z Imperium Rosyjskim, a radykalniejsi działacze pragnęli odbudowania mocarstwowej pozycji państwa gruzińskiego. Konflikt osiągnął punkt kulminacyjny, gdy namiestnik carski, w porozumieniu z parlamentem, podpisał Konstytucję Królestwa Gruzji i akt detronizacji Piotra II. Do kraju wkroczyły jednak wojska rosyjskie w krótkim czasie - przy pomocy armii gruzińskiej – zdobyły najważniejsze miasta Gruzji. Ukaz o uwłaszczeniu gruzińskich chłopów, wydany przez władze carskie, obrócił gruzińskie chłopstwo przeciw arystokracji, a samozwańczy premier został zabity przez własnych rodaków. Kilka miesięcy później ogłoszono dekret o unii realnej. I imieniu cara Gruzją zarządzać miał odtąd Fiodor Berg, jako generał-gubernator. Represje spotkały także elitę gruzińską – wielu arystokratów i inteligentów wyemigrowało bądź zostało zesłanych na Syberię.

BOHATER NARODOWY​

- Czy nadal mamy być podlegli? – zapytał po raz kolejny Konstantyn – Czy my – kiedyś najpotężniejsze mocarstwo Europy – mamy być pachołkami carstwa?
Członkowie gruzińskiego parlamentu słuchali go bez słowa – to wzruszenie nie pozwalało im wyrazić swojej aprobaty dla podniosłych słów, którymi raczył ich namiestnik carski w Gruzji – wszyscy bowiem, popierali go całym sercem.
Ci, którzy go nie popierali, zmuszeni byli do wzięcia „przymusowego urlopu” w najgorszym więzieniu, jakie można było znaleźć w Tibilisi, tuż obok przybyłego z carskimi rozkazami generała Berga.
- Jeśli jesteście prawdziwymi Gruzinami – mówił dalej Namiestnik cara – I tak jak ja, chcecie wolności dla naszego ludu…
Iwan Kabuszili nie słuchał go dalej. Po prostu nie mógł znieść tego, co mówił premier. Czuł tylko gniew, gdyby tylko mógł, zabiłby zdrajców gołymi rękoma. Nie był Gruzinem – a właściwie całkowicie odrzucał tę możliwość. Dano im szansę by się ucywilizować, odrzucić tę dawną, barbarzyńską przeszłość i dołączyć do tych, którzy decydowali o losach świata – do Rosjan. Iwan w milczeniu patrzył, jak rozradowani członkowie parlamentu podpisywali akt o detronizacji cara Piotra, a także konstytucję Królestwa Gruzji. Gdy wręczono mu pióro, on także się podpisał. Wszyscy parlamentarzyści wyszli wraz z premierem na ulicę, ale Iwan pozostał w komnacie.
- Głupcy! Nie wiedzą, że zgubili nas wszystkich! – warknął do siebie.
Nagle, w jego umyśle wykiełkował pewien pomysł. Przysłuży się swojej Ojczyźnie – zawiadomi cara o tym, co dzieje się w Gruzji. On nie będzie zdrajcą, a dobry car go zrozumie, będzie wiedział, że Iwan musiał podpisać te dokumenty, żeby przekazać później swoim rodakom wiadomości z tej zbuntowanej prowincji.
Iwan Kabuszili uśmiechnął się do swoich myśli. Tak, to właśnie zrobi, ku chwale Rosji, i…
Dla własnej korzyści, oczywiście.

POWSTANIEC​

Borysa obudziło pukanie do drzwi. Zerwał się, narzucił na siebie płaszcz i podszedł do nich, by je otworzyć. Nie zdołał nawet otworzyć ich na całą szerokość, cios był także zbyt szybki by go zablokować. Borys wpadł na ścianę, a żołnierz oparł bagnet swojej broni na jego szyi.
- Borys Iwanowicz? – zapytał, patrząc z gniewem na młodzieńca.
- Tak – odpowiedział Borys, trzymając się za złamany nos.
Żołnierz zabrał broń i wszedł do środka, mijając leżącego wciąż Gruzina. Wkrótce do mieszkania wkroczyło jeszcze trzech żołnierzy, ostatni zatrzymał się przed Borysem, celując mu karabinem w twarz.
- Podejrzewany o działalność rewolucyjną – usłyszał Borys głos pierwszego z żołnierzy – Przeszukajcie pomieszczenie.
Borys już miał zaprotestować, gdy nagle…
Żołnierz stojący na wprost niego padł, wypuszczając karabin z ręki. Borys nie tracił czasu, złapał broń, gotów bronić się przed dwoma pozostałymi gośćmi. Obaj obrócili się równocześnie, lecz zatrzymali się, widząc, że Borys jest uzbrojony.
- Rzućcie broń! – warknął młodzieniec.
Oba karabiny upadły na podłogę. Nagle próg przekroczył jeden z przyjaciół Borysa, trzymający w ręku rewolwer. Obrzucił szybkim spojrzeniem przyjaciela i obu Rosjan, oddał dwa, szybkie strzały.
- Fiodor! Co się dzieje? – zapytał Borys, patrząc ze zgrozą na dwa ciała.
Fiodor wydawał się zaskoczony.
- Nic nie wiesz? – wskazał na ulicę – Trwają walki! Całe miasto w ogniu, Rosjanie się wycofują!
Borys przez chwilę patrzył w osłupieniu na Fiodora, chwilę później wskazał na ciało Rosjanina, którego karabin teraz trzymał.
- Więc to powstańcy go zabili? – zapytał.
Fiodor uśmiechnął się z dumą.
- Nie chwaląc się – rzekł – Ja, osobiście.
Borys odpowiedział uśmiechem.
- Ubieraj się i bierz broń – rozkazał Fiodor – Idziemy bić Rosjanina!

„Do rąk własnych wielkiego księcia Mikołaja,

Powstańczy przejęli wszystkie, najważniejsze części miasta. Odepchnęli kompanię kozacką, która po ciężkim boju, skrwawiona, przedostała się do Twierdzy. Także i ja, z większością swoich żołnierzy, nie wdawałem się w walki, które ogarnęły miasto i – licząc na rychłe wsparcie – przygotowuję się do odpierania ataków powstańczych. Nasza sytuacja jest ciężka, błagam o wsparcie!

Wypatrujemy proporców naszych na horyzoncie i błagamy Pana, by szybciej raczyły się pojawić, niżli działa powstańcze…

Sługa uniżony JKW, generał Borys Dołgoruki”

EMISARIUSZ​

- Zgodnie z wolą miłościwie nam panującego, Piotra II – mówił Michaił – Jeśli ktoś z was ręki do tego buntu nie przyłoży, a i sam zdławić go wydatnie pomoże, od wszelkiej pańszczyzny będzie zwolniony.
Chłopi patrzyli na niego w osłupieniu. Jeden z nich, po rozmowie z pozostałymi, zdecydował się wystąpić.
- I jeśli będziemy walczyć za cara – powiedział – Nie będziemy musieli już pracować?
Michaił uśmiechnął się.
- Mało tego – wiedział, że musi ich przekonać czymś, co będzie dla nich wystarczającą nagrodą – Zostaniecie właścicielami dóbr, które posiadali wasi panowie.
Wiedział już, że ich przekonał – błysk z oku ich przywódcy mówił wszystko.
- Ja, Jakow Szelow! – zawołał gromko chłop – Przyjmuję carskie warunki! Na stolicę!
Pozostali powtórzyli jego okrzyk.

„Powstanie upadło definitywnie, kiedy jego przywódca został zamordowany. Nikt nie podejrzewał, że Jakow Szelow zaatakuje premiera gruzińskiego na schodach pałacu książąt Bagrationi – kiedy umarł Konstantyn, nie znalazł się przywódca, który mógł poprowadzić gruzińskich patriotów do walki. Ostatni z nich oddali swoje życie krajowi pod Astrachaniem, gdzie pokonała ich Armia Południowa, wielkiego księcia Mikołaja. Wkrótce państwo gruzińskie przestało istnieć, a pierwsze powstanie przecież władzy despotycznego Piotra II, upadło.”

„O porażce powstania gruzińskiego rozprawa”
Moskwa, 1980

Powstanie gruzińskie było pierwszym z wielu w Europie – Rosji udało się z niego wyjść zwycięsko, lecz wielonarodowe Imperium może szybko upaść pod presją wielu zamieszkujących je ludów.



Dolina Królów od zawsze fascynowała naukowców – wielkie imperia Europy zaczęły więc naciskać rząd egipski by udostępnił jej zawartość światu, w imię nauki. Taką prośbę wystosowali także profesorowie Uniwersytetu Moskiewskiego.

GENIUSZ​

Andriej nawet nie zauważył, kiedy Mikołaj wszedł do jego gabinetu. Zorientował się, że postanowił go odwiedzić wielki książę Rosji dopiero, gdy ten odchrząknął. Genialny historyk z Uniwersytetu Moskiewskiego wstał od biurka i papierów, które przeglądał i skłonił się przed swoim gościem.
- Sam wielki książę – Andrej uśmiechnął się – Miło mi powitać w moich skromnych progach!
- Wiesz, że zawsze miło tu wrócić – odpowiedział Mikołaj, również z uśmiechem.
Wielki książę edukował się właśnie na tym uniwersytecie, pod czujnym okiem Andreja i wielu innych, wybitych profesorów. To właśnie dzięki nim, Mikołaj stał się zwolennikiem liberałów i uważano go za kogoś, kto w przyszłości może zmienić Rosję.
- Co to za sprawa, o której mi pisałeś? – postanowił przejść do sedna sprawy wielki książę – O co chodzi z tą prośbą?
- Widzisz… możliwe że wpadłem na trop czegoś, co dla nauki jest bardzo cenne – rzekł profesor – Ale potrzebuję wstawiennictwa cara, by móc o poprosić o możliwość zweryfikowania swojej tezy.
- Dlaczego? – zapytał, wyraźnie zaintrygowany, wielki książę – Co to za teza?
- Ponieważ zweryfikować ją mogę tylko w Egipcie – odpowiedział Andrej – A to wymaga porozumienia się z królem Hiszpanii lub sułtanem Egiptu.
Mikołaj skrzywił się lekko. Pertraktacje z którymkolwiek z tych państw nie będzie łatwe – oba walczyły z Rosją o dominację w północnej Afryce.
- Porozmawiam z Piotrem – obiecał Mikołaj – Ale odpowiedz: co to za teza?
Andrej uśmiechnął się: znów miał przed sobą spragnionego wiedzy studenta, a sam był wykładowcą.
- Otóż, jest szansa na znalezienie nie splądrowanego grobowca faraona…

Rząd egipski przychylił się do prośby Rosjan, dając rosyjskim naukowcom monopol na rozpoczęcie wykopalisk w Dolinie Królów.



Imperium wspomogło swoich brytyjskich sojuszników w wojnie przeciwko Francji.​

Połączone siły czesko-serbskie pokonały w kilkunastu bitwach armię rosyjską – jej słabość pierwszy raz została ujawniona. Car jak najszybciej podpisał pokój z Francją, co zapobiegło utracie przez Rosję terytorium na Bałkanach.

Słabość Rosji próbował wykorzystać Ivan Woroszow, znany bułgarski awanturnik, któremu udało się rozpętać chłopskie powstanie, w imię „odnowienia cesarstwa wschodniorzymskiego”



Coraz więcej osób krytykowało cara – choćby należący do Koła Pietraszewskiego intelektualiści – za swoje poglądy zostali aresztowani, a sam pomysłodawca założenia Koła, zesłany na Syberię.

MŁODSZY BRAT​

Mikołaj był wściekły. Kiedy wszedł do pomieszczenia i ujrzał swojego brata, raczącego się winem w towarzystwie kilku dam, jego gniew sięgnął zenitu.
- Witaj, braciszku! – przywitał się z nim Piotr – Miłe panie, mój młodszy brat, Mikołaj.
Mikołaj starał się panować nad swoim głosem, gdy zapytał:
- Czy możemy porozmawiać na osobności?
Brat wielkiego księcia błyskawicznie spoważniał. Przeprosił damy, a gdy te wyszły, wskazał fotel naprzeciw Mikołajowi. Gdy jego brat usiadł, Piotr zapytał:
- O co chodzi?
Mikołaj zaczerpnął powietrza i rzekł:
- O ciebie.
Piotr wydawał się zaskoczony.
- O mnie? – zaśmiał się – A cóż takiego zrobiłem?
- Uważam, że zaczynasz przesadzać – wyjaśnił Mikołaj – To powstanie, rozstrzelanie generała Godunowa za porażkę pod Pragą, powieszenie Woroszowa, a teraz Pietraszewski…
Piotr nagle wstał o ryknął:
- Oni wszyscy są zdrajcami!!! – podszedł do Mikołaja i złapał go za gardło – A ty możesz być ze mną albo przeciw mnie!
Mikołaj w błyskawicznym tempie tracił powietrze, w rozpaczliwej próbie uwolnienia się z żelaznego uścisku brata, uderzył go drugą ręką w brzuch. Piotr w końcu go puścił. Nagle, wylał wino na podłogę.
- Straż! – gdy do pokoju wszedł jeden z carskich gwardzistów, rzekł – Zabierzcie mojego brata.
- Dokąd, panie? – gwardzista podszedł do Mikołaja i złapał go za ramię.
- Do Twierdzy Pietropawłoskiej – odpowiedział car – Będzie czekał na proces.
- O co będę oskarżony? – udało się wreszcie zapytać Mikołajowi, gdy złapał wystarczającą ilość powietrza.
- Za próbę zamordowania swojego suwerena – warknął przez zaciśnięte zęby Piotr II – Za najgorszą z możliwych zdrad. Wyprowadźcie go!
Mój brat oszalał, pomyślał Mikołaj. Rosja jest zgubiona!

Car powierzył także jednemu ze swoich podwładnych – Michaiłowi Murawjowowi – zadanie rozbudowania tajnej policji, która – przynajmniej na początku swojej działalności – tropić miała organizacje nacjonalistyczne.

Mimo rygorystycznej polityki cara – jedna z kolonii rosyjskich w Afryce – zyskała sławę, stała się modelem kolonii europejskiej. Zainteresowanie dworów Europy koloniami rosyjskimi wiązało się z prestiżem – car mógł być dumny ze swoich kolonii!​

Wybory, które odbyły się w marcu 1852 roku wygrali liberałowie – stracili jednak ponad 20% poparcia na rzecz konserwatystów. W Dumie zasiądą także przedstawiciele ugrupowań o poglądach radykalnych: 5% poparcia zdobyły ugrupowania anarchio-liberalne. Car desygnował na premiera Konstantina Sokołowa, przywódcę liberałów.

 

Odc V

ODC V – „Wiatr zmian, a jednocześnie krok w tył” (1852-1856)​

Sytuacja w Rosji uspokoiła się – car sformułował gabinet, w którym zasiadało ośmiu ministrów. Każdy z nich miał rozpocząć odpowiednie reformy, które miały sprawić, że Imperium Rosyjskie zrzuci z piedestału pierwszego z mocarstw Europy cesarstwo Francji.

PROWOKATOR​

Petersburg wydał się przemierzającemu jego ulice Stołypinowi dziwnie wyludniony. Uważnie się rozglądnął, sprawdził, czy nikt go nie śledzi, a gdy nie zauważył nikogo podejrzanego, wkroczył do mieszkania, w którym miał się spotkać z Borysem Golicynem – przewodniczącym Cesarskiej Rady, która zrzeszała ośmiu ministrów. W teorii mieli oni doradzać młodemu carowi. W praktyce – Piotr II oddał im władzę nad Imperium – licząc, że uda im się wyciągnąć cesarstwo z pogłębiającego się kryzysu. Kiedy Stołypin przekroczył próg, jeden z zaufanych podwładnych Golicyna poprowadził go do pomieszczenia, w którym miała się odbyć narada. Wkrótce Stołypin zasiadł na wygodnym fotelu i – czekając na gospodarza – popijał jedno z najlepszych, francuskich win, które podał mu sługa Borysa. Do pokoju wszedł sam gospodarz, w towarzystwie trzech, znanych Stołypinowi mężczyzn. Oni także zasiadali w Radzie, musieli więc być wtajemniczeni.
- Widzę, że już się rozgościłeś, Iwanie – zwrócił się do popijającego wino Stołypina Borys – Nie trzeba ci przedstawiać pozostałych?
Iwan pokręcił przecząco głową. Bardzo dobrze znał Wilhelma Pahlena, pełniącego funkcję ministra spraw zagranicznych. Niski i barczysty mężczyzna z bujną, czarną brodą, stojący za Wilhelmem mógł być tylko i wyłącznie Michałem Bergiem, odpowiedzialnym za armię Imperium, zaś ostatni z przybyłych – jednocześnie najbardziej z nich wszystkich niepozorny – nazywał się Wasyl Woroński i odpowiadał za tajną policję cara.
- Zacznijmy więc – rzekł Borys, gdy pozostali zasiedli na innych, ustawionych w pomieszczeniu fotelach – Spotkaliśmy się by omówić działania jakie podejmiemy…
- Możemy przejść do konkretów? – przerwał Pahlen – Nie mam całego dnia.
Borys tylko pokiwał głową, starając się nie okazać irytacji. Niecierpliwość Wilhelma denerwowała spokojnego i flegmatycznego, działającego rozważnie Golicyna.
- Naszym największym problemem jest tonący okręt, jakim jest nasze Imperium – wtrącił się Berg, by ukrócić niepotrzebne spory i, zgodnie z życzeniem Pahlena, przejść do konkretów – I nasz słodki, młody kapitan, który radośnie idzie z nim na dno.
- Był wygodnym pionkiem – podchwycił Borys – Ale pionek zachłysnął się władzą i sądzi, że stał się figurą.
- I to jego przeświadczenie jest niebezpieczne – przerwał znów Wilhelm – Nie muszę przypominać, co stało się w Gruzji?
Popatrzył po zebranych, oczekując ich potwierdzenia. Gdy je otrzymał, kontynuował:
- Żaden z nas nie chce powrotu terroru i despotyzmu – mówił Pahlen – Masowe aresztowania, zsyłki na Syberię…
- O niektórych aktach terroru carskich służb – wtrącił się Woroński – Głośno już na zachodzie. Terror odstrasza imigrantów czy inwestorów… Car sprytnie ukierunkował nienawiść narodu na służby i na armię, odsuwając podejrzenie od siebie.
- Innymi słowy – Pehlen nerwowo oblizał wargi – To my mamy ratować kraj i ponieść konsekwencje ewentualnej porażki?
Nikt nie odpowiedział. Mężczyźni popatrzyli po sobie.
- Spróbujmy – odezwał się nagle Stołypin – Dźwignijmy kolosa z glinianych nóg i zrzućmy pionka z piedestału.
- Nie mamy kim go zastąpić – przerwał Berg – Lud pójdzie tylko za Szujskim.
- Mamy Szujskiego – zauważył Woroński – Młodszy brat jest pod moim nadzorem.
- Wykonujmy na razie zalecenia jednego – zadecydował w końcu Borys – Umacniajmy sieć naszego spisku. Jeśli będzie trzeba, podejmiemy odpowiednie kroki.

Pierwsze z reform jakie podjęto wiązały się z systemem kolei w Cesarstwie – minister infrastruktury – Aleksander Iwanowicz Stołypin – jest uważany za ojca kolei Imperium – dzięki jego wysiłkowi wynalezione w 1853 roku koleje żelazne zostały rozpowszechnione na terenie Rosji. W tak zwanym „Planie Stołypina” opracował on system, który – przynajmniej w teorii – miał wprowadzić żelazne koleje w centralnej części Imperium w przeciągu czterech lat.

Wkrótce – dzięki „Planowi Stołypina” koleje żelazne miały stać się powszechne w Imperium​

Wraz z wybuchem wojny brytyjsko-francuskiej doszło do incydentu kolonialnego – jeden z regimentów francuskich, zmierzający do kolonii brytyjskiej w Ameryce Północnej, wdarł się na teren Imperium i otworzył ogień do jednego z oddziałów rosyjskich. Doszło do krótkiej potyczki, którą wygrali Rosjanie, minister do spraw kolonii (Dymitr Maciejowicz Lebiediew) uznał atak za agresję i poinformował o incydencie dwór w Petersburgu. Sprawę udało się zażegnać drogą dyplomatyczną – choć atak został wykorzystany w celu propagandowym, zmienił politykę Francji na prorosyjską.

ARTYKUŁ Z „новости из Аляски”​

„Zgodnie z oświadczeniem, które wystosował minister do spraw kolonii, na granicy rosyjsko-brytyjskiej doszło do wymiany ognia pomiędzy pułkiem dowódcy garnizonu rosyjskiego, płk. Emila Platera i atakującym fort brytyjski oddziałem francuskim. Według ustaleń jednego z naszych korespondentów, Francuzi wzięli zaalarmowany odgłosem dział pułk Platera za brytyjski odwód i otworzyli ogień do zbliżających się ku nim rosyjskich żołnierzy. Francuzi – atakowani z dwóch stron przez oddziały Platera i generała Custera z „Pierwszej Kolonialnej Armii Imperium Brytyjskiego” – szybko się poddali i zostali przekazani Brytyjczykom. Ambasada Imperium w Paryżu wystosowała oficjalną notę dyplomatyczną, w której postawiła Cesarstwu Francji ultimatum: car zażądał wycofania wszystkich oddziałów francuskich z rejonów Imperium, grożąc – w razie odmowy – inwazją na terenie Cesarstwa. Cesarz Ludwik XXIII Bonaparte przyjął warunki Petersburga, przepraszając oficjalnie za karygodny błąd swego naczelnego dowództwa. Wielu polityków musiało odetchnąć z ulgą – kolejny sukces Wilhelma Pahlena uchronił świat przed wybuchem kolejnej wojny – tym razem: rosyjsko-francuskiej…”

Atak Francuzów mógł być wygodnym casus beli w przyszłości.



Dalej trwała również akcja kolonizacyjna w Ameryce Północnej – Brytyjczycy toczyli wojnę, co zmniejszyło ich zainteresowanie koloniami. Fakt ten wykorzystał Lebiediew do powiększenia terytorium Imperium.



W 1853 roku car Piotr II udostępnił zbiory zgromadzone w Ermitażu dla zwiedzających – sale tzn. Nowego Ermitażu zostały zaprojektowane przez znanego architekta z Federacji Niemiec Północnych, Leo von Klenzego.

ARCHITEKT​

Sale Nowego Ermitażu opuścili ostatni zwiedzający. W największej komnacie wybudowanego przez siebie kompleksu został tylko sam architekt budowli. Von Klenze uśmiechnął się do siebie – jego dzieło napawało go dumą, to on – zwykły człowiek – mógł stworzyć dzieło równie piękne, jak świat, który stworzył Bóg.
- Kolejny sukces, Leo? – architekt obrócił się szybko, unosząc pięści, jakby spodziewał się ataku.
Stojący w głębi korytarza Wilhelm von Wettin, książę Saksonii, a także człowiek dowodzący wywiadem Federacji Niemiec Północnych, zaśmiał się głośno.
- Nic ci nie grozi, Leo – zapewnił go książę – Przynajmniej na razie.
Architekt opuścił ręce, westchnął ciężko.
- Czego ode mnie chcesz?
Von Wettin zbliżył się do architekta, zatrzymał się jednak w pewnej odległości.
- Informacji – odpowiedział spokojnie szef pruskiego wywiadu, uśmiechając się szeroko – Odpowiedzi. Wniosków.
Von Klenze obrzucił spojrzeniem wnętrze komnaty, starając się nie patrzeć na niespodziewanego gościa.
- Na jaki temat? – zapytał, wpatrując się w ścianę za plecami von Wettina.
Książę od razu przystąpił do rzeczy:
- Grupa spiskowców – z jego twarzy zniknął uśmiech, zastąpiony przez niecierpliwy grymas – Ministrowie, szef wywiadu, generalicja. Co chcą osiągnąć?
Von Klenze wydawał się zaskoczony.
- Chcesz powiedzieć, że wysoko postawieni Rosjanie chcą zbuntować się przeciwko carowi?
Wilhelm wzruszył ramionami.
- Na to wygląda – odpowiedział – Bądź dalej moimi oczami i uszami. Zwracaj na nich uwagę, słuchaj, patrz uważnie i o wszystkim raportuj.
Von Klenze niechętnie się skłonił.
- Dla Federacji?
- Dla Federacji.
Wilhelm wkrótce odszedł, a Leo został sam na sam ze swoim dziełem.
- Rosja powraca do konspiracji – szepnął do siebie architekt – Nadchodzą złe czasy…

Kolejnym sukcesem nowego, liberalnego rządu była kolonizacja Quebeku. Lebiediew zainteresował się także Afryką – mimo dominacji Rosji w większej części kontynentu, wiele jego obszarów wciąż pozostało niezamieszkałych.



Dotąd wierni poddani Imperium – mieszkańcy Krakowa – podburzani przez przybyłego z Paryża Ludwika Mierosławskiego, zbuntowali się. Powstańcy zostali jednak szybko pokonani, a księstwo krakowskie przyłączone do Rosji.



Jednym z większych sukcesów dyplomacji rosyjskiej było podpisanie układu o Kurylach – cesarz Japonii uznał zwierzchnictwo cara nad wyspami w mieście Shimoda.​

„Przyjacielu!

Sprawy się komplikują. Woroński został ranny podczas tłumienia powstania w Tarnowie, a Pahlen przebywa jeszcze w Japonii. Carowi ktoś doniósł o spisku – utworzył on organizację nazwaną „Ochraną” – jej funkcjonariusze są mu ślepo wierni, ich zadaniem jest obrona rodziny panującej. Jego psy zwęszyły już mój trop, piszę do Ciebie z Berlina, gdzie przyjął mnie monarcha pruski, stojący na czele Federacji. Dla dobra naszej sprawy, błagam: odwołaj naszych ludzi, odwołaj ich zanim wpadniesz w ręce tych z „Ochrany”. Są już na Twoim tropie i jeśli uda im się Cię schwytać, dla Rosji nie będzie już nadziei. Proszę Cię jeszcze raz: odwołaj naszych ludzi!”

Twój przyjaciel,
Iwan

Fragment listu Stołypina do Golicyna, w przeddzień zakończenia wyborów w 1856 roku

W styczniu roku 1856 roku rozpoczęły się w Imperium wybory. Wśród samych Rosjan nastąpiła radykalizacja nastrojów – pod wpływem młodego, porywczego władcy, niższe warstwy społeczne, łaknęły zemsty na mniejszościach, które buntowały się przeciw Bożemu Pomazańcowi, za jakiego uważano Piotra II. Przytłaczającą większość w Dumie zyskali konserwatyści, a car desygnował na premiera przywódcę odrodzonego stronnictwa – Pawła Morozowa.

Zakończone w czerwcu wybory wygrała partia konserwatywna. Liberałowie coraz częściej wspominali dobroć wielkiego księcia Mikołaja, pojawiły się nieśmiałe szepty, które głosiły konieczność uwolnienia brata Piotra z Twierdzy Pietropawłowskiej…

NACZELNY SPISKOWIEC​

Borys skończył czytać list, który niedawno mu doręczono. Wiedział, że car wpadł na jego trop i zdążył odpowiednio się przygotować. Rozejrzał się po swoim gabinecie i wstał od biurka, przy którym siedział. Przeszedł przez przestronne pomieszczenie, podszedł do jednego z krzeseł, na którym zawiesił swój płaszcz. Wyjął z jego kieszeni rewolwer i wrócił do biurka. Położył na nim broń, wziął do ręki leżące obok listu Stołypina pióro. Słyszał już funkcjonariuszy „Ochrany” wdzierających się do jego pałacu – nie musieli już się silić na ostrożność, ich cel był osaczony. Golicyn pochylił się nad listem, uniósł pióro i pod podpisem Stołypina, starannie wykaligrafował dwa słowa: „Za późno” Odłożył pióro i sięgnął po rewolwer. Psy cara były coraz bliżej – wpadli już w korytarze lewego skrzydła pałacu, lecz nie zdążą dotrzeć na czas.
- Sytuacja jest pod kontrolą – powiedział do siebie Borys – Zawsze była.
Do gabinetu wpadł jeden z funkcjonariuszy „Ochrany” i od progu, zawołał:
- Borysie Golicynie! Zostajecie aresztowani za zdradę sta…
Jego dalsze słowa zagłuszył huk wystrzału.

PS: Oto i obiecany odcinek. Postaram się teraz dodawać odcinki AARów naprzemiennie, dzieląc swój obecnie dość ograniczony czas na Rosję i "Obrońców"
PS2: Miłej lektury!

 

Odc vi

ODC VI – „Ul uspokojony” (1856-1860)

FRAGMENT „PAMIĘTNIKÓW” STOŁYPINA​

„Nikt z nas – mam na myśli spiskujących przeciwko carowi Piotrowi II – nie miał pojęcia, że Golicyn nas wykorzystał. On miał od początku swój plan, my byliśmy tylko pionkami, które rozstawił na szachownicy. Ale Borys nie działał dla siebie, jego motywów możemy się już, niestety, tylko domyślać… Faktem jest jednak, że działał skutecznie i nikt z nas nie mógł przewidzieć zasięgu tego, co stworzył Borys – żaden z nas nie wiedział, że wraz z początkiem roku 1857 tyrania i samowola Piotra II wreszcie się zakończą, a na scenę wstąpi aktor, o którym już wszyscy zapomnieli. Pojawi się na niej i zadziwi wszystkich…”

WIELKI KSIĄŻĘ​

Mikołaja obudził jakiś hałas. Myśląc, że to strażnik, który o świcie zwykł przynosić więźniom jedzenie, wielki książę nie poruszył się, czekając aż znów zapadnie w sen. Usłyszał kroki i głos jednego z więziennych strażników, który patrolował korytarz.
- Hasło? – głos pytającego niósł się echem wśród grubych ścian twierdzy.
Ciszę, jaka zapadła po tym pytaniu przerwał huk wystrzału. Mikołaj otworzył oczy, usiadł na pryczy. Przez kratę widział dość wysokiego mężczyznę w mundurze pułkownika. Nieznajomy pochylał się właśnie nad trupem strażnika, poszukując zapewne kluczy do cel. Gdy wreszcie je znalazł, obrócił się do krat i napotkał spojrzenie Mikołaja.
- Wielki książę? – zapytał mężczyzna.
Mikołaj tylko skinął głową.
Wkrótce wielki książę mógł opuścić celę, w której spędził ostatnie cztery lata.
- Dlaczego to robisz? – zapytał Mikołaj – Kim jesteś?
Mężczyzna uśmiechnął się szeroko.
- Przyjacielem – odpowiedział krótko – Wykonuję tylko swoje rozkazy, książę.
Kiedy Mikołaj i jego wybawca znaleźli się na dziedzińcu twierdzy, dołączyli do nich inni żołnierze w podobnych mundurach.
- Czas żebyś zajął należne ci miejsce, panie – odezwał się ich dowódca – Wiwat car Mikołaj I!
Żołnierze powtórzyli jego okrzyk. Mikołaj spojrzał na skandujących jego imię mężczyzn. Na jego twarzy zagościł uśmiech.
Czas na wyrównanie rachunków, mój bracie

FRAGMENT „PAMIĘTNIKÓW” STOŁYPINA​

„Właśnie tego dnia – 9 maja – pułk kozacki pod dowództwem płk. Ivana Iwanienki dokonał przewrotu – w czasie walk o Petersburg śmiertelnie ranny został Piotr II, armia poparła Mikołaja, większa część miasta została opanowana przez popleczników idei Borysa, lojaliści skapitulowali, a dwa dni później Rosja miała już nowego cara – Mikołaja I. Jeszcze jako wielki książę, młodszy brat Piotra był niezwykle popularny wśród ludu i może właśnie dlatego tak gładko społeczeństwo zaakceptowało zmianę na tronie w Petersburgu…”

Wielki książę i późniejszy car – Mikołaj​

Car zmodyfikował konstytucję Imperium, sformułował nową Radę, zrzeszającą dwunastu ministrów, załagodził spór stronnictw w Dumie, a przez swoje reformy zyskał sobie poparcie wszystkich grup społecznych Imperium. Starał się także o uznanie swojej władzy przez mocarstwa Europy – szczególnie przez wiodące prym w Europie Zachodniej Cesarstwo Francuskie. Punktem zwrotnym była wizyta cesarza Ludwika XXIV w Petersburgu, władca zaprzyjaźnił się z Mikołajem i zgodził się na małżeństwo cara ze swoją najmłodszą córką – Marią Luizą. Dwa miesiące później Maria Luiza stała się pierwszą Francuzką, która została carycą rosyjską, cesarz Ludwik uznał Mikołaja I za władcę Rosji, a relacje z dotąd niechętnym Rosji Cesarstwem znacznie się poprawiły.

Maria Luiza – caryca rosyjska​

Skupienie się na „kwestii francuskiej” sprawiło, że car nie interesował się najbliższymi sąsiadami Imperium – pod koniec 1856 roku rząd grecki ogłosił bankructwo.

Grecja – jedno z państw, które miały równoważyć pozycję Serbii na Bałkanach – zbankrutowała. ​

W samej Grecji zapanował chaos – obecny monarcha został zdetronizowany, desygnowano nowego premiera, który posiadał niemal dyktatorską władzę. Ów człowiek – Georgios Kallergis – przybył na początku 1857 roku do stolicy Imperium.

ZDESPEROWANY PATRIOTA
​

Georgios wszedł do pomieszczenia za carem. Jego wcześniejsze domysły potwierdziły się - to właśnie tu spotykali się ministrowie należący do Cesarskiej Rady.
- Panowie – zaczął car – Pozwólcie, że przedstawię wam naszego gościa. Poznajcie Georgiosa Kallergisa, sprawującego obecnie urząd premiera Grecji.
Mężczyźni skinęli premierowi głowami, kilku z nich wymruczało pod nosem pozdrowienie. Car uśmiechał się lekko, obserwując uważnie Georgiosa. Grek odchrząknął.
- Chciałbym od razu przejść do rzeczy – oświadczył grecki premier – Przybyłem tu by prosić…
- O pieniądze – przerwał niezbyt przychylnym tonem jeden z ministrów – Panie, jesteś pewien, że…
Car spojrzał na niego groźnie i mężczyzna przerwał w pół zdania. Monarcha obrócił się do swojego gościa, na jego twarzy znów zagościł uśmiech.
- Doszły już nas słuchy o złej sytuacji twojego kraju, przyjacielu – Mikołaj spojrzał w oczy greckiemu premierowi – Jesteśmy gotowi udzielić Grecji wsparcia…
Georgios odetchnął w duchu, okazało się jednak, że jego radość była przedwczesna.
- Jednak Imperium nie udziela pożyczek za bezcen – rosyjski monarcha uśmiechnął się drwiąco – Co Grecy mogą mi zaoferować?
Mi. Powiedział mi, nie Rosji. Ci wszyscy ministrowie, oni są tylko nic nie znaczącymi szlachetkami. Prawdziwy władca stoi przede mną, Imperium to ten, jeden człowiek.
- Swoją przyjaźń, wdzięczność – Geogrios wiedział, że to nie wystarczy, chciał jednak zyskać na czasie.
- Nie chcę ich – Mikołaj przestał się uśmiechać – Nie oferuj mi pustych słów, przyjacielu.
- Czego więc oczekujesz, Wasza Wysokość? – zapytał Grek, domyślając się odpowiedzi, jaką usłyszy.
- Korony – odpowiedział z uśmiechem Mikołaj I.

Car przywiązywał o wiele większą wagę do odkryć naukowych niż jego poprzednik – zgodził się więc na wysłanie ekspedycji do jednej z kolonii austriackich.



Mimo choroby dwóch członków ekspedycji, car nakazał pozostałym kontynuowanie badań


​

Postępowała także kolonizacja terenów kolonii – zarówno w Afryce jak i w Ameryce Północnej – ta ostatnia została w całości skolonizowana przez Rosjan i Brytyjczyków.

Z RAPORTU SIR CHARLESA CROMWELLA, AMBASADORA BRYTYJSKIEGO W OTTWAWIE​

„Niedługo będziemy zmuszeni do działania, jeśli chcemy utrzymać nasze kolonie. Rosjanie kontrolują większą część kontynentu, spychają nas coraz bardziej za zachód. Teraz jednak stracili zainteresowanie Ameryką i to może być ich największy błąd. Jedynym zagrożeniem dla ewentualnej armii desantującej się na terenie ich kolonii była by armia generała Platera – przy odpowiednio przeprowadzonym ataku została by ona szybko odcięta i musiała by skapitulować. Jeśli chcemy odzyskać utraconą niegdyś potęgę, musimy działać szybko i skutecznie. Do mojego raportu dołączam mapę z rozmieszczeniem sił rosyjskich.

Uniżony sługa JKW, Charles Cromwell"

Sukcesy odnosili także rosyjscy naukowcy, postępowała także akcja edukowania niższych klas społecznych.



Wybory wygrała koalicja partii konserwatywnych, premierem wybrano Kiriła Koniecpolskiego, przywódcę stronnictwa panslawistów. ​

PS: Wreszcie udało mi się zebrać. Lepiej chyba późno niż wcale.
PS2: Pamięta jeszcze ktoś ten AAR? W każdym razie wszystkim ewentualnym czytelnikom życzę miłej lektury.

 

Odc vii

ODC VII – „Wojny i Wystąpienia” (1860 – 1865)​

Zdawać by się mogło, że Imperium wkroczyło wreszcie na długo oczekiwaną przez jego poddanych drogę spokojnego rozwoju. Pierwszą zapowiedzią rychłego końca sielanki był artykuł w „Danver Times” opisujący stan nowych kolonii rosyjskich.

Kondycja najnowszych kolonii Imperium nie była najlepsza

ARTYKUŁ Z „DENVER TIMES”​

„Te tak zachwalane przez rząd rosyjski kolonie wcale nie są takim rajem, jakim mogły by się wydawać. Choć formalnie niewolnictwo w Imperium zostało zniesione, byłym już niewolnikom nikt nie zagwarantował pracy czy stałego miejsca zamieszkania – nie jest więc niczym dziwnym dla mieszkańca rosyjskich kolonii widok ludzi przemierzających je samotnie, niemal jak koczownicy, w poszukiwaniu pracy, którą utracili. Pozostawienie tych wszystkich ludzi samopas, w dodatku bez ochrony przed wrogością ich dawnych panów, nie wpłynęło korzystnie na bezpieczeństwo wewnątrz kolonii. (…) Zgodnie z raportem, który opublikował sir Charles Cromwell, na co dzień rezydujący w Ottawie, rosyjskie kolonie nie są tym, czym próbuje je kreować prasa rosyjska…”

Wieloletni sojusznik Imperium – Federacja Niemiec Północnych – poprosił o wsparcie przeciw Austrii. Car uhonorował sojusz zawarty przez swojego ojca

ROZWAŻNY MINISTER​

Michaił Lebiediew nie bywał częstym gościem w gabinecie cara. Nie przepadał ani za ciasnym, urządzonym po spartańsku pomieszczeniem ani za młodym i – zgodnie z opinią marszałka – przemądrzałym władcą Imperium. Mikołaj także nie darzył księcia Etiopii serdecznymi uczuciami, ale obaj zgadzali się w jednym.
Jeśli kraj jest zagrożony, własne uczucia trzeba odrzucić w kąt.
Michaił usiadł na krześle, które stary sługa Szujskich ustawił naprzeciw mahoniowego biurka, westchnął i po raz kolejny przeklął w myślach to, że car każe mu na siebie czekać.
- Przepraszam za spóźnienie – car wkroczył do pomieszczenia, zamknął za sobą drzwi, machnął rękę, gdy marszałek chciał się przed nim skłonić i po chwili zajął miejsce naprzeciw Michaiła – Witaj, marszałku.
- Wasza Wysokość mnie wzywał? – przeszedł od razu do sedna sprawy marszałek – Rozumiem, że chodzi o niezapowiedzianą wizytę Wilhelma III?
Mikołaj uśmiechnął się lekko.
- Widzę, że jesteś dobrze poinformowany, przyjacielu – car położył nacisk na ostatnie słowo – Tak, król pruski i przywódca Federacji przybył z niezapowiedzianą wizytą kilka dni temu.
Michaił machinalnie skinął głową. Dwór huczał od plotek – od kilku dni w Petersburgu nie mówiło się o niczym innym niż niespodziewana wizyta pruskiego monarchy.
- Więc to prawda co mówią? – zapytał marszałek – Będzie wojna?
Car nie odpowiedział od razu. Przez dłuższy czas wpatrywał się w twarz rozmówcy. Dopiero po chwili, odpowiedział:
- Ty mi to powiesz.
Marszałka zaskoczyła ta odpowiedź.
- Znasz stan naszej armii – kontynuował car – Czy da radę odeprzeć nawałę brytyjskich żołnierzy?
- Armia Kolonialna da sobie radę, panie – odpowiedział od razu marszałek – Nie jestem jednak pewien armii „Środek”
Car westchnął ciężko. Dopiero teraz marszałek ujrzał zmęczenie na jego młodej twarzy.
- Tak samo jak ja, marszałku – odpowiedział car – Moje pytanie brzmi: powinniśmy mieszać się w tę wojnę?
Marszałek milczał bardzo długo. Mikołaj myślał już, że stary wojskowy nie odpowie, gdy Michaił rzekł:
- Wydaj rozkaz, panie – w głosie starego żołnierza zabrzmiała twarda nuta – A twoi żołnierze wywalczą ci zwycięstwo.

Uderzenie poprowadzono na dwóch kontynentach – Imperialna Armia „Środek” prowadziła natarcie w Europie, od strony Nitry. Armia Kolonialna uderzała z terenów Alaski na kolonie brytyjskie.

Jedna z bitew, która świetnie oddaje charakter tej wojny (Niemcy rozbijają główne siły Austrii, ja dobijam rezerwy i okupuję prowincje) ​

„Do rąk własnych miłościwie nam panującego Mikołaja, cara całej Rusi etc. etc.

W przeprowadzonym wspólnie z siłami niemieckimi natarciu udało nam się wyprzeć wojska austriackie z ich przyczółków w okolicy Bratysławy. Wczoraj poddała nam się także twierdza w Nitrze i Trenczynie – ofensywa postępuje zgodnie z planem. Marszałek pruski Brandt zasugerował dalsze prowadzenie natarcia, jednak odmówiłem z powodu dość znacznych strat własnych, zamierzam obsadzić wspomniane twierdze i zaczekać na odwód generała Totlebena.

Niedługo odniesiemy zwycięstwo!”

Jeden z listów marszałka Lebiediewa do cara Mikołaja

​

„Wielkie Wystąpienie” jak nazwano masowy bunt anarcho-liberałów Imperium sprawiło, że car zaczął poszukiwać okazji do podpisania korzystnego pokoju, pragnąc jak najszybciej zakończyć konflikt.

ZAMACHOWIEC​

Nikt nie zwrócił uwagi na samotną postać, która przemierzała ulice Petersburga. Szczelnie otulony płaszczem osobnik minął tłum robotników, wracających już z jednej z pobliskich fabryk, skierował się ku jednej z głównych ulic miasta. Niepostrzeżenie dołączyły do niego trzy równie tajemnicze postaci.
- Wszystko gotowe? – szepnął jeden z mężczyzn do pozostałych.
- Tak – odpowiedział jeden z nich – Czekamy tylko na znak od reszty.
Wkrótce czterej mężczyźni znaleźli się na drodze prowadzącej do Pałacu Rodziny Carskiej, zwanej przez ludność Petersburga „Domem Zimowym”
Przed wejściem do pałacu stało dwóch wartowników. Jeden z nich obrzucił przybyłych niezbyt przychylnym spojrzeniem. Podszedł do mężczyzny idącego na czele dziwnej procesji.
- Cel wizyty?
Mężczyzna zatrzymał się, zaczął rozchylać poły swojego płaszcza.
- Jest znak! – krzyknął jeden z idących z tyłu mężczyzn.
Lider grupy uderzył wartownika pięścią w twarz, w jego ręce pojawił się rewolwer, wystrzelił w kierunku drugiego z wartowników.
- Dalej! Chcę widzieć cara martwym jak najszybciej! – krzyknął do swoich podwładnych mężczyzna z rewolwerem.
Więcej zrobić nie zdołał, strażnik którego wcześniej uderzył zdążył dobyć broni i dźgnął bagnetem. Mężczyzna poczuł, że uginają się pod nim nogi i padł na ziemię.
Dymitr Karakozow zdążył się jeszcze uśmiechnąć. Wiedział, że poświęcił życie w słusznej sprawie.

Pokój podpisano jednak nie z Wielką Brytanią, a z pokonaną całkowicie Austrią, dzięki czemu wymuszono na niej większe ustępstwa.

WYBITNY DYPLOMATA​

Borys Dołgoruki przesunął dokument w stronę posła austriackiego. Kiedy ten odczytywał postanowienia pokoju, rosyjski dyplomata podziwiał wystrój pałacu cesarskiego w Wiedniu. Kiedy spojrzał na barona Wilhelma von Nordheim, zauważył malującą się na jego twarzy ulgę.
- Myślę, że takie warunki będą odpowiadać mojemu panu – powiedział w końcu austriacki dyplomata.
Zdziwił bym się gdyby nie odpowiadały. Tracicie tylko skrawek ziemi, podczas gdy Brytania pożegna się z dużą częścią kolonii.
- Doskonale – odpowiedział Borys – Mogę więc poprosić o pana podpis, baronie?
Von Nordheim złożył zamaszysty podpis na traktacie pokojowym. Po chwili jednak zmarszczył brwi.
- Wiesz może, książę, gdzie podziewa się poseł brytyjski? – zapytał w końcu baron.
- Osobiście poprosiłem cesarza by sir Cromwell zjawił się później – odpowiedział grzecznie Borys – Nie chciałem zawracać mu głowy tak błahą sprawą jak jeden podpis.
Baron uśmiechnął się szeroko.
- Ależ oczywiście – rzekł – Nie powinniśmy kłopotać sir Charlesa.
Przez jakiś czas pomiędzy dwoma dyplomatami panowało zgodne milczenie, które przerwało dopiero pojawienie się w pomieszczeniu sir Cromwella. Brytyjczyk podszedł do posła austriackiego, skinął głową Borysowi. Ten ostatni bez słowa podał mu dokument i swoje pióro. Poseł brytyjski zaczął czytać, a w miarę postępów, bladł coraz bardziej.
- Wszystko w porządku, Charles? – zapytał Borys, udając troskę.
- Tak – odpowiedział sir Cromwell, składając swój podpis pod dokumentem – Tak, wszystko w porządku.
Następnego dnia, na biurku premiera Wielkiej Brytanii znalazła się jego rezygnacja.

Bitwa pod Minot została zapamiętana jako „Golgota Anarchistów” – stała się symbolem bohaterskiej walki o swoje przekonania

PRZYJACIEL ANARCHISTY​

- Anton, nie będę tego powtarzać – Ivan Koniecpolski przerwał gniewnie swojemu rozmówcy – Jesteście otoczeni przez CAŁĄ Armię „Środek”
Surkow wzruszył ramionami. Dowódca anarchistów obrócił się ku swoim ludziom, którzy w milczeniu czekali na jego rozkaz. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, lecz po chwili je zamknął.
- Anton, jesteś moim przyjacielem – podjął znów rozmowę Koniecpolski – To właśnie dlatego Jegorow wysłał właśnie mnie… Chcesz pójść trzema tysiącami na sześciokrotnie silniejszego wroga?
Surkow nie odpowiedział.
- Jako przyjaciel – podjął ostatnią próbę Koniecpolski – Radzę ci się poddać.
Jakiś cień przemknął przez twarz Surkowa.
- Jako przyjaciel – odezwał się, głosem bez śladu emocji – Radzę ci wracać do swoich dowódców. I powiedzieć im, że my się nie poddamy.
Koniecpolski uśmiechnął się nagle. Zdjął z ramienia karabin i ujął go w dłonie. Żołnierze Surkowa wycelowali w posła swoją broń, ale Anton powstrzymał ich ruchem dłoni. Przed siłami anarchistów pojawiły się już pierwsze szeregi armii Jegorowa.
- Myślę, że możemy dać im lepszą odpowiedź – Koniecpolski uśmiechnął się do dawnego przyjaciela – Razem, Anton?
Surkow przyjął od jednego z żołnierzy karabin, odpowiedział uśmiechem.
- Razem – zgodził się – Jak za dawnych lat. Ognia!
Pod Minot padły pierwsze strzały…

Największe sukcesy odniosła tzn. „Wolna Armia Ukrainy” – do czasu porażki pod Połtawą udało jej się odnieść szereg zwycięstw (m. in zajęła Kijów)



„Mniejsze Wystąpienie” było reakcją na porażkę anarchistów na terenie Ukrainy. Nowe siły buntowników uderzyły na garnizony w koloniach, ich część przedostała się na Ukrainę. Ostatnia z armii anarchistów z „Wielkiego Wystąpienia” zajęła Budapeszt.



Opóźnione przez „Mniejsze Wystąpienie” wybory zakończyły się w czerwcu 1865 roku. Wystąpienia anarchistów odbiły się negatywnie na notowaniach liberałów, przewagę uzyskali konserwatyści – udział młodszego brata Koniecpolskiego w „Wystąpieniu” spotkał się z krytyką i premier ustąpił z urzędu. Na jego miejsce wstąpił Aleksandr Jagiellon.​

PS: Jest i następny odcinek. Komentujcie, oceniajcie, poprawiajcie. Wszystkim czytelnikom życzę miłej lektury!
PS2: Następny odcinek pojawi się trochę później (mam do napisania jeszcze jeden do "Obrońców")

 

ODC VIII – „WRZĄCY UL” (1865 – 1869)​

Car miał bardzo duże oczekiwania w stosunku do nowego, sformułowanego przez Jagiellona, gabinetu. Do podstawowych celów rady ministrów Jagiellona zaliczało się na przykład: uspokojenie sytuacji w kraju poprzez ukrócenie samowoli bojówek anarchistycznych, rozbudowa armii Imperium (na zatwierdzony przez Dumę wniosek samego Mikołaja I) oraz intensywna rozbudowa przemysłu (plan jego rozbudowy rozłożono na tzn. „plany pięcioletnie” które miały doprowadzić do prześcignięcia w uprzemysłowieniu przodującego w tej dziedzinie Cesarstwa Francuskiego.

Car osobiście udał się do Genewy by wziąć udział w debacie o międzynarodowych zasadach prowadzenia wojen. Kilka dni później, car złożył swój podpis pod dokumentem, zwanym od tej pory „Konwencją Genewską”​

„Do rąk własnych miłościwie nam panującego, mego królewskiego brata, Williama V

Drogi bracie!

Zgodnie z Twoim poleceniem, udałem się do Genewy na czele naszej delegacji i uczestniczyłem w podpisaniu „Konwencji” – pozwoliłem sobie skorzystać z upoważnienia, jakie od Ciebie uzyskałem przed swoim wyjazdem i podpisać ów zbiór pewnych zasad, o których szerzej poinformuje Cię Henry w swoim raporcie, który dołączam do swojego listu. W takcie pobytu w Genewie poznałem wielu, niezwykle ciekawych ludzi, lecz jeden z nich okazał się na tyle godny uwagi, że zamierzam Cię o coś poprosić, ale o tym za moment. Postać, o której piszę to sam car rosyjski, Mikołaj I – persona niezwykle ciekawa i jakże różna od tych wszystkich, stereotypowych opinii, które wciąż towarzyszą władcy Rosji na zachodzie! Jego liberalna postawa różni się od tej, którą przed wiekami prezentowali Rosjanie i uważam, że Rosji nie można pojmować jako samodzierżawia. Chcę, żebyś ustanowił mnie ambasadorem brytyjskim w Petersburgu – zamierzam udać się do Carstwa i przyjrzeć się sytuacji panującej w ich kraju. Jeśli się zgodzisz, obiecuję o wszystkim na bieżąco Cię informować.

Robert, książę Oksfordu”

Dzięki zabiegom dyplomatycznym cara oraz w wyniku braku zainteresowania regionem ze strony Austrii, królestwo czeskie znalazło się w strefie wpływów Rosji.



Zaangażowanie Rosjan w rejonie Czech nie spodobało się Austriakom. Podjudzane przez nich stronnictwo proniemieckie, zdobyło poparcie ludności. Ambasador rosyjski został wydalony z Pragi, była to celowa obraza wymierzona w Mikołaja I. Car wiedział, że jego siły w rejonie mogą okazać się za słabe by ukrócić wrogie zapędy Czechów, wezwał więc na pomoc swoich sojuszników.

ROSYJSKI AMBASADOR​

Do pomieszczenia wkroczyło dwóch żołnierzy, prowadzonych przez oficera, którego ambasador dobrze znał – pułkownika Emila von Liebzint. Trójka Czechów podeszła do biurka ambasadora, formując osobliwy klin – von Liebzint wysunął się na przód, salutując ambasadorowi swoją szablą.
- Ambasadorze! – pułkownik skinął na swoich dwóch podwładnych, a ci podeszli do Rosjanina, łapiąc go za ramiona – Raczy pan udać się z nami?
Żołnierze nie dali nawet ambasadorowi szansy na odpowiedź, mimo jego protestów, siłą wyciągnęli go z jego własnego gabinetu.
- Musi mi pan wybaczyć – odezwał się pułkownik, kiedy wyszli na korytarz – Moje rozkazy są jasne.
Zanim jednak von Liebzint zdołał owe rozkazy Rosjaninowi wyjawić, stało się coś, czego nikt z czwórki mężczyzn się nie spodziewał.
Padł strzał.
Żołnierz, trzymający ambasadora za lewe ramię, padł, jak rażony gromem. Rosjanin uderzył w twarz drugiego z oprawców, złapał jego karabin i poprawił, uderzając padającego Czecha kolbą zdobytej broni. Pułkownik nie zdążył zareagować, kiedy także jego dosięgnął niewidoczny strzelec. Ambasador rozejrzał się, szukając swojego wybawcy – wkrótce dostrzegł biegnących w jego kierunku mężczyzn.
- Igor – rzucił przywódca grupy do jednego z towarzyszy – Bierz broń Czechów. Iwan, pośpiesz się, za chwilę będziemy mieć na głowie kilkunastu czeskich wojaków!
- Kim jesteś? – zapytał jeszcze ambasador.
Dowódca wybawców Rosjanina odwrócił się.
- Pułkownik Aleksandr Samarow – przedstawił się – Mam rozkaz dostarczenia pana do Petersburga.
- Co się stało? – ponownie zapytał rosyjski dyplomata.
Aleksandr skinął na swoich podwładnych, mała grupa ruszyła do wyjścia. Ambasador dopiero teraz zauważył, że Rosjanie mają na sobie mubury czeskich żandarmów.
- Wybuchła wojna – wyjaśnił szeptem Samarow – Niemcy są blisko, nasi też. Nie wróżę dobrze naszym czeskim przyjaciołom.
Obyś miał rację, pomyślał ambasador.
Nie można nie doceniać przeciwnika.

Na moje szczęście, armia czeska prawie nie istnieje dzięki niedawnej wojnie z Austrią, (zostało im 9 tys. żołnierzy) problemem jest jednak ich sojusznik – potężne Cesarstwo Francuskie, które bardzo szybko może zniszczyć moje symboliczne siły, trawione jeszcze chorobą anarchizmu.

Wojnę rozpoczęło moje natarcie na opuszczone w pośpiechu przez armię czeską Budziejowice. Mam nadzieję szybko zdobyć Pragę, liczę także na atak Niemców od północy.

30 sierpnia 1866 roku wojska rosyjskie zdobyły twierdzę w Budziejowicach – zdobycie tego strategicznego punktu otwarło im drogę do Pragi – generał rosyjski wolał cofnąć swoje siły i wydać Czechom bitwę, by przerwać oblężenie twierdzy w Opawie.

W tle zdobyte Budziejowice oraz armia czeska, oblegająca twierdzę w Opawie



Bitwa o Opawę należała do niewielu sukcesów militarnych Imperium Rosyjskiego w XIX wieku



Wygląda na to, że wysłana przez Imperium ekspedycja nie zakończyła się pomyślnie…

OFICER OCHRANY​

Człowiek, który siedział naprzeciw niego, wyraźnie się denerwował. Nie patrzył przesłuchującemu w oczy, nie wiedział, co zrobić z dłońmi, wbił spojrzenie w ścianę.
- Pytam po raz ostatni: co tam się stało!?
Aleksandr Samarow był zirytowany. Żaden z jego ludzi nie był w stanie zrekonstruować serii wydarzeń, które doprowadziły do masakry, jaka rozegrała się na terenie królestwa austriackiego. Jedyny ocalały członek ekspedycji siedział teraz przed nim, nie chciał jednak nic powiedzieć i uparcie milczał.
- Zabierzcie go! – Samarow wstał, obrócił się ku swoim podwładnym. Ci wykonali polecenie bez zbędnych komentarzy. Pułkownik wyszedł z pomieszczenia w ślad za przesłuchiwanym. Ku swemu zaskoczeniu, po drodze do swojego gabinetu, spotkał swojego przełożonego – generała Wasyla Iwanowicza.
- Jakieś postępy w sprawie ekspedycji, Sasza? – zapytał generał, patrząc w oczy podwładnemu.
Aleksandr tylko pokręcił głową.
- To niedobrze – generał westchnął – Sam car jest zainteresowany tą sprawą. Przyłóż się do tego, Aleksandr.
Po tych słowach, generał odszedł.
- Bladź! – warknął do siebie pułkownik – Co jeszcze mogę zrobić!?

FRAGMENT RAPORTU, JAKI OTRZYMAŁ DOWÓDCA KONTRWYWIADU AUSTIACKIEGO

„Nie udało nam się jeszcze ustalić, skąd powstańcy otrzymali broń. Nasze siły wytropiły ich w kilka godzin po ich – na szczęście nieudanym – ataku na nasz garnizon. Zaszyli się w opuszczonym obozie, nie wiemy jednak, do kogo mógł on należeć – według naszych ludzi, którzy mieli okazję oglądać ów obóz, musieli to być osobnicy, którzy ową broń dostarczali różnej maści bojówkom, działającym w tamtejszym rejonie. Jeden z naszych oficerów wysnuł hipotezę, iż doszło do pewnych nieporozumień wśród dostarczających i odbierających, co mogło doprowadzić do masakry. Sprawa w toku, oficerem prowadzącym na dzień dzisiejszy został Karl von Hohenbaum…”

Zostałem zmuszony do podpisania pokoju z reprezentującymi sojusz francusko-czeski cesarskimi – wojna o wpływy w królestwie czeskim zakończyła się status quo – ja zająłem Czechy, Francuzi zajęli moje kolonie w Australii i wybrzeże Ameryki Północnej. Niekorzystny dla obu stron traktat podpisano w Paryżu, w grudniu 1868 roku.

Porażkę wojskowych osłodzili nieco carowi dyplomaci – zdobywając większe wpływy m.in. w Iraku czy Serbii



Mimo wszystkich przeciwności, kolonizacja niezamieszkałych regionów Afryki trwała w najlepsze



W 1870 roku zakończyły się wybory – do władzy doszła jedna z partii panslawistycznych, a jej przywódca – Ivan Werestow – został desygnowany na premiera​

PS: Przy okazji pisania fabularyzacji do AARa z CK, odkopałem dawno temu rozegrany odcinek tego AARa i napisałem (WRESZCIE) zaległe fabularyzacje.

 

ODC IX – Koniec zastoju (1869 – 1874)​

Imperium Rosji wkroczyło na drogę zbrojeń – car, mimo liberalnych poglądów, musiał się ugiąć, pod gradem żądań nowego, panslawistycznego rządu – bowiem i nowy premier i car zdawali sobie sprawę, iż Rosja swoją pozycję hegemona zachować może jedynie poprzez połączenie nacisku dyplomatycznego z odpowiednio wyważoną groźbą użycia siły.

​

Aleksander Iwanowicz Wersotow, sprawujący w okresie rządów Werestowa urząd ministra gospodarki Imperium, doprowadził do przeprowadzenia pierwszego z „planów pięcioletnich” – czym znacznie przyczynił się do postępu uprzemysłowienia Rosji, a także jej kolonii​

Jednym z punktów modernizacji armii Imperium było wyposażenie wszystkich jednostek w prototyp broni maszynowej, opracowany przez uczonych ze stołecznych uczelni

​

Piotr Borysowicz Orłow objął stanowisko ministra wojny z rekomendacji samego cara – podobnie jak monarcha, zdawał on sobie sprawę z zacofania armii rosyjskiej – podjął wiele kroków by podźwignąć niegdyś potężny, rosyjski oręż – za jego kadencji zaczęto długotrwałą wymianę przestarzałej broni, dotychczas będącej podstawą wyposarzenia żołnierza rosyjskiego, na karabiny maszynowe​

Rosja Mikołaja I wydała również na świat wielu, wspaniałych ekonomistów, którzy od podstaw tworzyli potęgę gospodarczą Imperium



Wasyl Aleksandrowicz Morozow, uważany za ojca ekonomii rosyjskiej, piastował stanowisko ministra spraw wewnętrznych w rządzie Werestowa, twórca Imperialnego Banku Centralnego, zwiększył wydajność administracji państwowej



W czasie sprawowania rządów przez panslawistów, pojawiła się w Rosji zagrażająca Szujskim doktryna rewolucji



Paweł Piotrowicz Samarow, dowodzący z polecenia cara Ochraną, stał się dla wielu rewolucjonistów w Rosji i jej koloniach symbolem krwawego terroru tajnej służby. Nie można mu jednak odmówić skuteczności i wielu sukcesów w walkach z tajnymi organizacjami, takimi jak: ‘Wolna Gruzja” bądź „Front Wyzwolenia Quebecu”



Jednym z sukcesów Wersotowa były osiągnięcia w mechanizacji górnictwa



Idee anarchistyczne wciąż były popularne wśród społeczeństwa, siły rządowe znów musiały zmierzyć się z anarchistycznymi bojówkami​

„Pamiętajmy także o wszystkich tych bohaterskich towarzyszach, którzy swoją walką utorowali nam drogę, wskazali nam punkty, w które powinniśmy uderzyć by upadła burżuazyjno-kapitalistyczna, wyzyskująca klasę robotniczą, oligarchia bogaczy. To właśnie oni – zdobywcy Kijowa, bohaterscy obrońcy Czernichowa, którzy poświęcili własne życia w obronie ideałów własnej wolności – ich przykład powinien nam przyświecać, gdy mierzymy się z codziennością, dążąc do poprawy buty ludu robotniczego(…)”​

Kobiety w Imperium wciąż walczyły o swoje prawa. Mimo oporu ze strony znacznej części członków Dumy, Mikołaj I wyraził wsparcie dla ich inicjatywy, obiecując w przyszłości zrównanie w prawach obu płci



Kolonizacja Afryki trwa…



Wybory roku 1874 – mimo ponownego zwycięstwa panslawistów – przyniosły dwie, zasadnicze zmiany. W Imperium zaczynała się formować opozycja względem ugrupowań konserwatywnych – pierwszy raz do Dumy dostali się także socjaliści oraz pierwsze w Rosji ugrupowanie komunistyczne

CAR​

- Już późno – przerwał Mikołaj – Kończymy na dzisiaj.
Ministrowie przerwali dyskusję. Skłonili się przed władcą Rosji i – żegnając się z innymi zebranymi, szemrając i wciąż omawiając bieżące problemy kraju – opuścili główną komnatę cesarskiego pałacu. Ostatnim z nich, wyraźnie się ociągającym, był Piotr Samarow, obecny szef Ochrany. Zanim jednak car otworzył usta by przywołać ministra do siebie, do komnaty wpadł Paweł Michaiłowicz, przyszły cesarz Imperium Rosyjskiego. Ojciec wyszedł mu na spotkanie i z uśmiechem przytulił chłopca. Za młodym Szujskim, do komnaty wpadła jego guwernantka – Natalia Priszkina.
- Wybacz mi, panie – skłoniła się przed Mikołajem, z trudem łapiąc oddech – Nie chciałam by…
Car roześmiał się serdecznie.
- Wiem – przerwał zafrasowanej kobiecie –Nic nie szkodzi. Właśnie skończyliśmy.
Nagle, cesarz momentalnie spoważniał. Skinął na szefa Ochrany i postawił syna na ziemi, ku niezadowoleniu cesarzewicza.
- Natalio – zwrócił się Mikołaj do damy dworu – Przekaż, proszę, cesarzowej, iż jutro muszę udać się do Odessy. Wezmę ze sobą Pawła.
Dama dworu skinęła głową, pokłoniła się i opuściła komnatę. Młody cesarzewicz był wyraźnie zadowolony.
- Defilada, ojcze? – zapytał, a gdy Mikołaj skinął głową, chłopiec aż podskoczył z radości.
Car położył synowi rękę na ramieniu.
- Muszę porozmawiać z Pietją – zwrócił się do cesarzewicza – Zaczekaj na mnie w ogrodach, dobrze?
Ku zaskoczeniu cara, syn pokręcił główką.
- Zostanę – stwierdził hardo cesarzewicz.
Car zaśmiał się gromko.
- Oto przemówił przyszły władca Wszechrusi – zwrócił się do Samarowa, który także dłużej nie mógł powstrzymać śmiechu – O czym chciałeś ze mną porozmawiać, Pietja?
Samarow momentalnie opanował wesołość.
- Nie jestem pewien, czy dobrze robimy, pozwalając komunistom na posiadanie posłów w Dumie – stwierdził Piotr, po raz kolejny powtarzając swoją wątpliwość, którą car bagatelizował.
Mikołaj uśmiechnął się krzywo.
- Po raz kolejny wystawiasz moją cierpliwość na próbę – stwierdził oschle – Imperium Rosyjskie jest państwem wolności, każdy może głosić swoje poglądy, nawet tak absurdalne i utopijne jak Żelabow i jego poplecznicy.
- Zapamiętaj moje słowa, Kola – powiedział jeszcze szef Ochrany – Oni będą kiedyś niebezpieczni.
Po tych słowach, Piotr skłonił się i wyszedł.
Paweł, przyszły władca Wszechrusi nie wiedział, o czym rozmawiano w komnacie. Teraz go to nie interesowało, nie mógł przecież wiedzieć, że większą część życia spędzi na walce z rewolucjonistami pokroju Żelabowa.
Teraz liczyła się dla niego defilada w Odessie.

 

Ponieważ w chwili obecnej nie posiadam wystarczającej ilości czasu, a chcę uporać się z ogromnymi zaległościami w tym AARze, dzisiejszy odcinek pozbawiony jest fabularyzacji.

ODC X – „Porządki w Azji Mniejszej” (1874 – 1883)​

Po pokonaniu przez zmodernizowaną armię bojówek anarchistycznych, generalicja Imperium zaczęła naciskać na cara, prosząc go o uderzenie na inny kraj w celu praktycznego przygotowania nowych oddziałów do przyszłych wojen na chwałę Matki Rosji. Car kategorycznie odmówił, a jego postawa doprowadziła do podzielenia się wojskowych na dwa obozy: zwolenników przyłączenia do Rosji na drodze działań zbrojnych dwóch republik Anatolii oraz skrzydło pacyfistyczne.

Kolonizacja Afryki nie zwalnia – kolejne prowincje weszły w skład potężnego Imperium



Władymir Władymirowicz Atłasow – to właśnie dzięki niemu, misja kolonizacyjna kontynentu afrykańskiego była tak dynamiczna. Znany rosyjski podróżnik i odkrywca, niestrudzenie przemierzający Afrykę, przejmujący nowe tereny w imieniu cara, uhonorowany za swoje zasługi tytułem hrabiowskim



W 1875 roku wystawiono po raz pierwszy operę „Piotr I” – obecny był na niej również sam car, z radością słuchający opery o wielkich czynach swoich przodków



Na jednym z kolonialnych uniwersytetów doszło do skandalu, który wywołał burzę. Posłowie starali się odpowiedzieć na pytanie, czy kobietom powinno przysługiwać prawo do szkolnictwa wyższego. Zarówno Mikołaj I jak i cesarzowa poparli starania Rosjanek



Olga Antonowna Kossakowa, wybitna pisarka rosyjska, działaczka ruchu sufrażystek, walczyła o prawa kobiet. Nie mogąc pokonać oporu konserwatywnej części Dumy, działała w środowisku dworskim, przyjaciółka pary cesarskiej, głównie dzięki jej poparciu, zezwolono kobietom rosyjskim na kształcenie się na uniwersytetach



Rosja stale się rozwijała – rosnący naród rosyjski potrzebował ziemi, więc ludzie pokroju Atłasowa mieli pełne ręce roboty



Na rok przed wyborami, zyskiwać w Dumie zaczęły ugrupowania socjalistyczno-komunistyczne



Wasyl Piotrowicz Gawriłowicz – popularny w czasach rządów panslawistów poseł SDPRR, znany ze swoich porywających przemów, zwolennik zbrojnego zdobycia Anatolii, w 1876 roku aresztowany przez ochranę za obrazę rodziny carskiej i publiczne nawoływanie do obalenia monarchy, po tym incydencie, zmuszony do wycofania się z życia publicznego, resztę życia spędził w swoim majątku w okolicach Wilna



Imperium Rosji wypowiedziało wojnę Republice Anatolii w 1877 roku (Ponieważ moja pamięć jest zawodną i zwyczajnie nie mam pojęcia jakie państwo arabskie konwenter przerobił na Bremę, ogłaszam ów kraj Republiką Anatolii)



Książę Michaił Fiodorowicz Jusupow, dowódca 1 Armii Imperialnej, zwolennik ataku na muzułmańską Republikę, dowodził pierwszym atakiem na jej teren. To właśnie on – najwierniejszy przyjaciel cara – przekonał monarchę by zezwolił na zbrojną interwencję przeciwko niewielkiemu sąsiadowi, jemu zawdzięcza też armia rosyjska swoje sukcesy w tym konflikcie



Zwycięstwo wojsk rosyjskich okupione zostało dość dużymi stratami, otworzyło jednak Rosjanom drogę do stolicy: Urfy



Sulejman Pasza, głównodowodzący wojsk republiki w kampanii przeciwko Imperium. Mimo przytłaczającej przewagi liczebnej i technologicznej przeciwnika, zdołał odnieść kilka sukcesów, ostatecznie jednak, skapitulował. Po wojnie udał się do Imperium Osmańskiego, gdzie stał się jednym z założycieli ruchu młodotureckiego



W wyborach 1879 roku ponownie do władzy doszli panslawiści – Rosjanie stali za nimi murem, dopóki żołnierze nie pokonali Republiki Anatolii



Ponownie na wiele miast w Imperium uderzyły bojówki Gwardii Obywatelskiej, działacze anarchistyczni podnieśli głowy po zwycięstwie swoich kompanów w Iraku i ustanowieniu tam nowego ustroju, dyktatury burżuazyjnej (tak powinienem to tłumaczyć!?)



Wojna zakończyła się w roku 1880, na konferencji w Konstantynopolu (kończącym również wojnę niemiecko-francuską)




Hrabia Igor Fiodorowicz Naryszkin, sygnatariusz traktatu konstantynopolitańskiego, reprezentant strony rosyjskiej na konferencji, wieloletni ambasador Imperium we Francji, zasłużony dla Rosji, sprawował funkcję premiera w latach 1882-1886



Naukowcy ze stołecznego uniwersytetu opracowali pojęcie elektryczności!



Fiodor Dostojewski wydaje swoich „Braci Karamazow”



W 1881 roku zwyciężyła w Iraku rewolucja komunistyczna! Na świecie powstało pierwsze państwo, w którym władza dążyć będzie do realizacji szczytnych celów owej ideologii



Ahmed Farsiq, przywódca rewolucji komunistycznej w Iraku, Pierwszy Sekretarz IPK, po pokonaniu wojsk republikańskich i transformacji kraju w Dyktaturę Proletariatu, umocnił swoją władzę, pozbył się opozycji, przeprowadził czystki i utrzymał się u władzy do swojej śmierci w 1920 roku



Dzięki ugodzie między środowiskami konserwatywnymi, a panslawistami, zawiązanej w obawie przed rewolucją komunistyczną w Imperium, wybory wygrała koalicja dwóch anty-komunistycznych środowisk, na premiera desygnowano Igora Naryszkina​

 

ODC XI – „Socjalizm rośnie w siłę” (1883 – 1891)​

Wielu intelektualistów w Rosji i na świecie zaczęło uważać lata najbliższe za okres zmian – coraz silniejsze stawały się w Europie i koloniach państw Starego Kontynentu różnego rodzaju nurty socjalistyczne oraz ich bardziej radykalne odpowiedniki. Jako przykład zmian, podawano Dumę Imperium Rosyjskiego, w której posłowie partii socjalistycznej i komunistycznej zdobyli poparcie jednej czwartej liczącej sobie 62 miliony ludności Imperium.

Krakatau eksplodował, związane z wybuchem zjawiska atmosferyczne pochłonęły wiele ofiar



To właśnie ekspedycja pod wodzą Piotra Iwanowicza Szeretowa oceniła szkody, jakie poczynił wybuch wulkanu, podróżnik dowodził podobnymi wyprawami jeszcze kilkukrotnie, opisał zmianę warunków w krajobrazie w okolicy Krakatau



Kolonizacja Afryki postępowała, mimo wszelkich problemów wewnętrznych trapiących Imperium



W 1887 roku, socjaliści zdobyli tak duże poparcie w Dumie, że doprowadzili do ewenementu na skalę światową – przeprowadzili reformę socjalną, zapewniając obywatelom Imperium powołanie służby zdrowia



Andriej Makarow, poseł do Dumy Imperium Rosyjskiego, który zasugerował, iż społeczeństwo potrzebuje opieki medycznej, co doprowadziło do burzliwych obrad rosyjskiego parlamentu i – po wielu dyskusjach – zmiany wadliwego systemu na korzystniejszy dla obywateli Imperium, stał się symbolem dla socjalistów na całym świecie, legendarny członek SDPRR stracił szacunek w oczach większości popierających socjalizm Rosjan, kiedy otwarcie potępił walkę bojówek komunistycznych z wojskami caratu​

„Tym, co stanowi o potędze każdego z Imperiów, również naszej Ojczyzny, niech nam trwa wiecznie w swojej chwale, jest naród, który stanowi podstawę, najsilniejszy z filarów każdego organizmu państwowego. Naród buduje naszą siłę, to on powoduje, iż możemy chlubić się naszą pozycją wśród państw świata. Lecz każdy z nas, szanowni posłowie, a nawet wy, Wasza Wysokość, powinien zadać sobie jedno pytanie: cóż my, posłowie Dumy, my, którzy rządzimy owym narodem, jesteśmy światłem, za którym podąża ponad sześćdziesiąt milionów dusz, dajemy dla tych, którym przewodzimy? Cóż dla nich robimy i czy należycie o nich dbamy? Apeluję więc – w imieniu tych wszystkich, bez których nie było by rosyjskiego przemysłu, będącego pierwszym przemysłem świata, bez których nie istniał by oręż rosyjski, bez którego nie było by nas, zgromadzonych tutaj, bez którego miłościwie nam panujący, także tutaj obecny, Mikołaj I, nie mógł by panować – apeluję więc o powołanie systemu, który będzie zapewniał narodowi opiekę zdrowotną, bo jeśli naród będzie chorował, chorować będzie także całe Imperium Rosyjskie…”

Przemówienie Makarowa w Dumie w 1887 roku

Wybory w 1888 roku wygrały partie konserwatywne, zostawiając daleko w tyle niepopularnych liberałów i ciągle organizujących się socjalistów



Pierwsze komunistyczne powstanie w Rosji wybuchło w 1891 roku i zostało szybko stłumione przez wojska cara Mikołaja I



Aleksander Uljanow, przywódca pierwszego zrywu komunistycznego w carskiej Rosji, poprowadził słabo zorganizowane bojówki do walki z zaprawionymi w bojach wojskami carskimi, skazany zaocznie na śmierć, został wkrótce pojmany przez siły wierne Mikołajowi, jego „wojska” zostały rozbite, a bunt komunistów stłumiony. Srogą karę, jaka groziła Aleksandrowi, zmieniono jednak, na wniosek cara, jedynie na karę długoletniego więzienia​

„Towarzysze! Czas skończyć z burżuazyjno-kapitalistycznymi rządami obszarników i wyzyskiwaczy klasy robotniczej! Nastał ten czas, kiedy – idąc ramię w ramię – połączone siły klasy robotniczo-chłopskiej ostatecznie zwyciężą nad tyranem, zwącym się kłamliwie obrońcą Rosji(…)”

Fragment manifestu, jaki wydała Rada Robotniczo-Chłopska w Łomży

Edward II Szujski, obecny władca Królestwa Ameryki Północnej, zaproponował swojemu kuzynowi, iż odkupi od niego Alaskę. Mikołaj odmówił propozycji.



Wasyl Szelichow, znany w świecie Imperium podróżnik i odkrywca, związany z Alaską, główny przeciwnik sprzedaży owego terenu dla Ameryki, ponoć dzięki jego namowom, car odrzucić miał propozycję swojego kuzyna​

„Musisz wiedzieć, przyjacielu, iż nie zamierzałem sprzedawać ani piędzi rosyjskiej ziemi. Nie chodzi mi w tej chwili o nadmiernie szkodliwy patriotyzm, który w oczach niektórych urasta wręcz do obsesji, już dawno bowiem skonstatowałem, iż jako władca wielonarodowego Imperium, nie mogę przedkładać woli Rosjan nad jakikolwiek inny, zamieszkujący obszar Cesarstwa lud. Nie chodzi mi nawet o interesy, jakie większość z was prowadzi z krajami powstałymi w wyniku dekolonizacji, chociaż sam czerpię z nich znaczne profity. Nie chodziło wreszcie o opinię międzynarodową i o prestiż państwa, o te bowiem dwa czynniki nie musimy już się martwić od dawna. Chodzi o to, że jakiekolwiek osłabienie Imperium w regionie to ogromna korzyść dla Brytyjczyków, a na ich supremację w naszej największej kolonii NIE MOŻEMY pozwolić, jak największe osłabienie korony brytyjskiej winno być priorytetem każdego człowieka, który z mojej łaski zajmować się będzie koloniami…(…)”

Fragment listu cara Mikołaja I do Wasyla Szelichowa

Partie panslawistyczne i konserwatywne po raz kolejny zawiązały koalicję by ograniczyć wpływy socjalistów​

 

John Miller - coś mu się należy od historii alternatywnej.

Dzisiaj znów odcinek bez fabularyzacji, ale wynagradzam to spojlerem, który dostrzegą zapewne wnikliwi czytelnicy, dotyczącym tego, co działo się będzie w odcinku następnym.

ODC XII – „Co przyniesie przyszłość?” (1891 – 1900)​

Nadchodził następny wiek, to stwierdzenie dobrze znane było każdemu, interesującemu się wydarzeniami na świecie, Europejczykowi. Powtarzały to różnej maści media, politycy, coraz częściej zwykli się odwoływać do tego powiedzenia szarzy obywatele wielkich imperiów tego świata. To zdanie zawierało w sobie nadzieję: nikt bowiem wiedzieć nie mógł, co nowy wiek przyniesie dla ludzkości. Wszyscy jednak wierzyli, że coś się stanie, nastąpi jakiś przełom… Rosjanie nie byli w tym poglądzie osamotnieni.

Imperium Rosyjskie stało się członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w 1893 roku



Wasyl Fiodorowicz von Liebnitz, dyplomata rosyjski pruskiego pochodzenia, dzięki jego działalności Imperium zostało włączone w poczet członków Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, zginął w 1905 roku, osłaniając własnym ciałem Mikołaja I. Pośmiertnie odznaczony Orderem Dawida Gruzińskiego.



Cóż to byłby za odcinek AARa bez postępów w Afryce!?

​

Po raz pierwszy partia rządząca musiała szukać koalicjanta by utworzyć rząd – ogromny sukces socjalistów zaalarmował konserwatywne elity i zmusił je do zdecydowanego działania

W 1897 roku przeforsowano kolejną reformę socjalną – udoskonalającą służbę zdrowia w Imperium



Piotr Aleksandrowicz Wałujew, działacz socjalistyczny, popularny wśród ludności stolicy, dzięki jego mediacjom, partie socjalistyczne przeforsowały kolejne reformy służby zdrowia. Aresztowany i skazany w trakcie głośnych „procesów petersburskich” – wolność odzyskał dopiero po koronacji Pawła I, w trakcie wielkiej amnestii



Kolej w Imperium rozwijała się niezwykle prężnie



W 1899 roku socjaliści przeforsowali kolejne udoskonalenie służby zdrowia – krok po kroku realizując swój program polityczny i zyskując coraz to większą rzeszę zwolenników



Moskiewski Teatr Artystyczny – jedno z największych dzieł XX-wiecznej Rosji



Konstanty Siergiejewicz Stanisławski, współzałożyciel Moskiewskiego Teatru Artystycznego, wielokrotnie nagradzany przez członków rodziny carskiej za wybitne osiągnięcia na tle kulturalnym.



Imperium Rosyjskie zgodziło się zostać gospodarzem II Igrzysk Olimpijskich



W 1900 roku zreformowano ostatecznie służbę zdrowia, na tyle, by zadowalała ona socjalistów



Nowy wiek zaczynał się znośnie przynajmniej dla bezrobotnych – Duma uchwaliła ustawę, według której przysługiwały im zasiłki



Aleksiej Iwanowicz Worejski, jeden z bardziej znanych aktywistów socjalistycznych, z wykształcenia prawnik, jeden z twórców ustawy o zasiłkach dla bezrobotnych, którą partie socjalistyczne przeforsowały w 1900 roku.



Socjaliści osłabili się, forsując bez względu na koszty kolejne reformy, dzięki czemu partie konserwatywne wygrały wybory w 1901 roku​

 

ODC XIII – „Zamach i procesy petersburskie” (1901 – 1910)​

Sukcesy socjalistów w forsowaniu kolejnych metod uśpiły nieco bardziej radykalnych działaczy owego ruchu. Nikt nie wiedział jednak, że członkowie jednej z najbardziej radykalnych frakcji partii komunistycznej wciąż funkcjonują i zamierzają wkrótce dać znać całemu Imperium o swoim istnieniu.

Wielu uczestników Olimpiady reprezentujących Imperium odniosło zwycięstwo ku chwale narodu rosyjskiego!


Poprawa ustaw socjalistów stawała się już codziennością dla posłów Dumy



Julij Martow, jeden z aktywistów socjalistycznych, przyczynił się do polepszenia warunków bezrobotnych w całym Imperium, jego działalność skłóciła go jednak z wieloma towarzyszami z Partii Socjalistów-Rewolucjonistów – Martow stał się później działaczem nowej partii – Mienszewików.



W czerwcu 1902 roku skolonizowana została ostatnia prowincja w Afryce – kontynent został ostatecznie podzielony pomiędzy Hiszpanię, a Imperium



Działalność w interesie ludności przysparzała socjalistom popularności



W 1903 roku powstały dwie nowe formacje: Mienszewicy i Bolszewicy



Nadieżda Krupska, żona przywódcy partii bolszewickiej – Włodzimierza Lenina – pomagała mężowi w formowaniu struktur nowej partii, Krupska – obok takich postaci jak Lew Trocki czy Feliks Dzierżyński – należała do najbardziej rozpoznawalnych i aktywnych działaczy ruchu bolszewickiego, aresztowana po śmierci swojego męża, wypuszczona w trakcie ogłoszonej przez cara Pawła I „wielkiej amnestii” – ostatnie lata życia spędziła na wspieraniu dążeń Lwa Trockiego do reorganizacji partii



Dzięki poparciu pozostałych formacji socjalistycznych, Mienszewicy przeprowadzili kolejną reformę zasiłków



W 1905 roku powstały dwie, nowe partie polityczne: odpowiedź konserwatystów i liberałów na formacje mienszewickie i bolszewickie



Aleksander Lednicki – polityk partii Kadetów reprezentujący także zanikającą już w Imperium mniejszość polską. Przez całe swoje życie działał na rzecz wspomnianej grupy etnicznej czym zyskał sobie niechęć partii komunistycznych. Stopniowo odsuwany od władzy wewnątrz partii kadeckiej, wycofał się z życia politycznego i osiadł w rodzinnym majątku, wciąż snując nierealne sny o niepodległej Polsce



W 1906 roku doszło do zaskakującego dla świata wydarzenia – władzę w Rosji zdobyło SDPRR, tworząc socjalno-komunistyczną koalicję. Nowym premierem został Gieorgij Wasyliewicz Cziczerin.



Włodzimierz Lenin, przywódca partii bolszewickiej, żywiący osobistą urazę do Mikołaja I za uwięzienie jego starszego brata. Zdecydował się na radykalny krok, jakim było przygotowanie zamachu na cara. Osobiście strzelił do monarchy, został jednak zabity przez jednego z oficerów Ochrany. Stał się symbolem rewolucji, która w ostatecznych rozrachunku poniosła klęskę.



Lew Trocki, działacz partii bolszewickiej, po śmierci Lenina zdołał przejąć schedę po Włodzimierzu, udało mu się załagodzić napięte stosunki z caratem, w latach późniejszych odszedł od „rewolucyjnych poglądów” do których wrócił dopiero po śmierci Pawła I i objęcia rządów przez brata cara, Mikołaja II.



Paweł I Nikolajewicz Szujski, następca Mikołaja I na tronie carskim, zagorzały przeciwnik bolszewików, negatywnie nastawiony do ruchów socjalistycznych, zwolennik sojuszu rosyjsko-austriackiego przeciwko Federacji Niemiec Północnych, niepopularny w społeczeństwie, zginął w katastrofie morskiej, w trakcie podróży na dwór swojego kuzyna w Waszyngtonie

ENTUZJASTA OLIMPIADY​

Wasyl von Liebnitz nagle się zatrzymał. Mikołaj przerwał swoją przemowę i obrócił się ku towarzyszowi. Ulice Petersburga były dziwnie opustoszałe – car i jego współpracownik nie spotkali żadnych ludzi po drodze do cesarskiego pałacu, po ulicach nie jeździły też nowe zabawki bogatych mieszkańców Imperium – samochody – niedawno sprowadzone przez niektórych z nich z fabryk w koloniach.
- Coś się stało? – zapytał władca Imperium, przyglądając się ciekawie Wasylowi.
Von Liebnitz skinął poważnie głową, nachylił się ku carowi.
- Wasza Wysokość – szepnął, tak cicho, że Mikołaj musiał nachylić się ku niemu, by usłyszeć jego słowa – Ktoś nas śledzi.
Car zaśmiał się serdecznie. Zdziwiony Wasyl uniósł brwi. Nie spodziewał się podobnej reakcji u swojego władcy.
- Jest ich dwóch? – zapytał monarcha, a kiedy przejęty odkryciem Wasyl skinął głową, Mikołaj ponownie się roześmiał.
- Któż to może być? – zapytał von Liebnitz, oglądając się ponownie za siebie.
Mikołaj podążył wzrokiem za spojrzeniem Wasyla, uśmiechnął się i pomachał do stojących nieco w oddaleniu dwóch mężczyzn. Po chwili wahania, starszy z nich odpowiedział takim samym gestem.
- Samarow i Batyszkin – odezwał się władca Imperium – Dwaj oficerowie Ochrany. Towarzyszą mi zawsze, kiedy przechadzam się ulicami miasta. Uważam, że niepotrzebnie. Kto mógłby zaatakować władcę Imperium w jego sercu?
Wasyl nie słuchał, wybiegł jedynie przed władcę, osłaniając go: zrządzeniem losu, który zapragnął najwyraźniej zweryfikować słowa rosyjskiego monarchy, z drugiego końca ulicy padły strzały, ostatnim, co usłyszał Wasyl był terkot eksperymentalnego karabinu maszynowego, będącego na wyposażeniu specjalnych służb Imperium.
Zaszczytnie i słodko jest umrzeć za Ojczyznę, przypomniał sobie Wasyl cytat jednego z dowódców rosyjskich.
Później była już tylko ciemność.

CAROBÓJCA​

Lenin oglądał całą scenę, coraz bardziej zatracając się we własnej wściekłości. Ze swojej pozycji u wylotu uliczki wyraźnie widział całe zajście: zbliżających się do dwójki spacerowiczów zamachowców, wybiegającego do przodu Wasyla, padające strzały, które prawdopodobnie zabiły von Liebnitza, nie czyniąc najmniejszej szkody tyranowi, odpowiedź dwóch oficerów Ochrany, którzy zmusili zamachowców do haniebnego wycofania się do wylotu uliczki i jeszcze bardziej haniebnej ucieczki.
- Bladź – warknął przez zaciśnięte zęby Lenin – Job waszu mat…
Wsadził rękę do kieszeni płaszcza, palce wyczuły chłodną stal pistoletu, a w głowie zrodziła się szalona myśl. Włodzimierz postąpił kilka kroków do przodu, zbliżając się do miejsca, w którym leżał car.
Jeszcze tylko kilka kroków i będę mógł…
Jak w transie, Włodzimierz przeszedł kilka metrów. Przestał zwracać uwagi na otoczenie, nie widział więc gwałtownej reakcji dwóch, stojących w oddaleniu od miejsca zamachu, oficerów Ochrany, nie słyszał słów Samarowa: ‘Wsie nazad!” – wreszcie, nie widział wycelowanych w swoim kierunku broni.
- Tak niedaleko… - szepnął do siebie, zaciskając place na pistolecie.
Wreszcie, udało mu się dotrzeć do miejsca, w którym leżał car. Schylił się i jednym ruchem zrzucił z monarchy ciało Wasyla. Nie widział gestu Samarowa, który pokazał swojemu towarzyszowi, że – wobec braku reakcji ze strony zbliżającego się do cara mężczyzny – otwierają ogień na znak pułkownika.
- Smak zemsty jest słodki – szepnął Włodzimierz do cara – Wiedz, że zginąłeś z ręki Uljanowa…
Szybkim ruchem, Lenin wyjął pistolet i oddał jeden, celny strzał. W następnej sekundzie ciszę otoczenia ponownie rozdarł terkot karabinu Samarowa. Dopiero ból sprawił, iż Lenin ocknął się z transu. Dotknął rany na piersi i ze zdziwieniem spojrzał na zakrwawione dłonie.
Szto eta? Krow? – zdążył jeszcze pomyśleć zabójca cara Mikołaja I…

Kilka dni po zdobyciu władzy przez partie socjalistyczne i komunistyczne, radykalny działać komunistyczny i przywódca Bolszewików, Włodzimierz Uljanow, dokonał zamachu na cara Mikołaja I, w którym zginął sam zamachowiec, car oraz próbujący chronić monarchę Wasyl Fiodorowicz von Liebnitz. Po tym wstrząsającym dla Imperium wydarzeniu, na tron Imperium wstąpił Paweł Nikołajewicz Szujski, zaś nowym liderem Bolszewików został Lew Trocki. Wszyscy współpracownicy Lenina zostali aresztowani w pokazowych procesach, zwanych później „procesami petersburskimi” – ostatecznie Ochrana zniszczyła bardziej „rewolucyjne” skrzydło partii komunistycznych.

W 1907 roku powstała pierwsza w Rosji partia faszystowska, pod przewodnictwem Piotra Wrangla, arystokraty pozbawionego tytułu za sprzyjanie separatystom bałtyckim, zagorzały przeciwnik caratu



Piotr Wrangel jest świetnym przykładem tego, jak stereotypy i niesłuszne oskarżenia mogą zniszczyć dobrze zapowiadającą się karierę – dobrze zapowiadający się wojskowy, został jednak zdegradowany w związku z jego (wątpliwym) udziałem w tzn. „aferze Hohendorfa” – w połączeniu z oskarżeniami o sprzyjanie separatystom (niesłusznym) i na fali wzmożonej czujności władz ze względu na zabójstwo cara, pozbawiono barona jego tytułu. Doprowadziło to do znacznej radykalizacji jego poglądów, stworzył on pierwszą w Rosji partię faszystowską, skupiającą weteranów walk z bojówkami anarchistów i komunistów.



Dość duże straty przyniosło koloniom rosyjskim trzęsienie w San Francisco



W 1908 roku tajgą syberyjską wstrząsnęła katastrofa tunguska



W 1910 roku socjaliści zapewnili swojemu premierowi reelekcję, jednak poparcie dla SPDRR spadło, do Dumy weszli także posłowie faszystowscy. ​

 

AAR zbliża się wielkimi krokami do końca. Ponieważ chciałbym jak najszybciej zamknąć historię Rosji i skupić się na Karolingach, prawdopodobnie ostatnie odcinki "Dnia Pabiedy" nie będą obfitowały w fabularyzacje.

ODC XIV – „Narodziny porozumień” (1910 – 1920)​

Zdawać by się mogło, iż nic nie zadziwi już największych polityków Europy. Świat postanowił jednak przyjąć ich wyzwanie i znów okazało się, że splot przypadków może doprowadzić do upadku lub powstania Imperium – podobnie było w 1910 roku, kiedy to w wojnie o schedę po Świętym Cesarstwie Rzymskim Narodu Niemieckiego, porażkę poniosła monarchia austro-węgierska, a król pruski i zarazem przywódca Federacji Niemiec Północnych – Wilhelm I – proklamował utworzenie Cesarstwa Niemieckiego.

Wraz z wejściem w życie postanowień Traktatu Wiedeńskiego (1910) istnieć przestała monarchia austro-węgierska, kilka księstw Rzeszy i Federacja Niemiec Północnych, łącząc się w jedno państwo – Cesarstwo Niemieckie.


Wilhelm I, od 1910 roku cesarz niemiecki, dążył konsekwentnie ku zjednoczeniu Niemiec, gdy osiągnął swój cel, próbował zwalczyć zacofanie długo podzielonego kraju, dzięki jego reformom, kraj w krótkim czasie wszedł do kręgu wielkich mocarstw świata. Jego agresywne dążenia do dominacji w Europie doprowadziły do utworzenia się dwóch bloków sojuszniczych.



Rok 1914 obfitował w wynalazki, m. in samolot wynaleziony przez braci Lietowów.



Socjaliści ponownie zapewnili sobie zwycięstwo – spadło jednak poparcie dla koalicjantów eserowców​

Przez dwa następne lata, dyplomacja rosyjska działała intensywnie by polepszyć stosunki z dworem francuskim. Podejmowane przez dyplomatów działania zwieńczone zostały ogromnym sukcesem, jakim było zawarcie małżeństwa pomiędzy Pawłem I i najmłodszą córką Napoleona VI – Marią Józefiną.

Nowa caryca Rosji była nieformalną przywódczynią stronnictwa profrancuskiego na cesarskim dworze, jej wpływ na męża wielu nazywało zgubnym – popierała ona bowiem postulat stronnictwa wojskowego: jej zdaniem, jedynie wojna mogła powstrzymać niemieckie aspiracje​

Zacieśnienie stosunków na osi Petersburg-Paryż nastąpiło w czerwcu 1916 roku, kilka dni po podpisaniu sojuszu pomiędzy Cesarstwem Niemieckim, a Zjednoczonym Królestwem. Car osobiście stawił się w Paryżu, by zatwierdzić traktat sojuszniczy, będący odpowiedzią na alians pomiędzy dworami w Berlinie i Londynie.

Sojusz, nazwany później Entente cordiale, podpisany został przez Napoleona VI i Pawła I w Paryżu w 1916 roku jako odpowiedź na sojusz brytyjsko-niemiecki



Ferdinand Foch, marszałek francuski, jeden z głównych zwolenników sojuszu z Imperium Rosyjskim, negatywnie nastawiony do agresywnej polityki Cesarstwa Niemieckiego. Weteran wszystkich (9) wojen o Bretanię, a także trzech wojen francusko-pruskich. W tajnych planach obronnych, przeznaczony na dowódcę Frontu Zachodniego.



W 1918 roku, do Ententy włączone zostało królestwo Hiszpanii, w odpowiedzi na dołączenie Serbii do sojuszu niemiecko-brytyjskiego, nazywanego już powszechnie Trójprzymierzem



Miguel Primo de Rivera, naczelny dowódca wojsk hiszpańskich, podpisał w Barcelonie oficjalny sojusz z pozostałymi państwami Ententy, wobec coraz silniejszej pozycji państwa niemieckiego w byłych hiszpańskich koloniach – czego przykładem może być dołączenie do sojuszu Berlin-Londyn-Belgrad także Zjednoczonych Prowincji Ameryki Środkowej – w związaniu się z państwami Ententy widział korzyść dla korony hiszpańskiej, której wiernie służył



Socjaliści zdołali utrzymać się przy władzy, duży udział w Dumie zyskali Mienszewicy. Rozwścieczyło to faszystów i ludność nastawioną negatywnie do Cesarstwa Niemieckiego, socjaliści nie zamierzali jednak ustąpić i trwali w swoim stanowisku: nie chcieli dopuścić do wybuchu wojny​

 

matigeo - w ostatnim odcinku mogę zamieścić też wykresy dotyczące sfer wpływów, grup etnicznych i popularności partyjnej Zwłaszcza grupy etniczne są ciekawe.

Ponieważ 10 lat, które rozegrałem w odcinku, który zobaczycie upłynęło mi na bardzo niewdzięcznym zadaniu, jakim było rozbudowywanie armii, w dodatku dwukrotnie wybory wygrali eserowcy, forsujący antymilitaryzm, co ograniczyło mi poważnie potencjał militarny, powodowany frustracją i zniechęceniem, przeklikiwałem wszystkie eventy, które nie dotyczyły spraw wojskowych, odcinek będzie zawierał trochę treści nie popartej przez screeny z gry. Nadrobię to w ostatnich 6 latach rozgrywki, obiecuję!

ODC XV – „Prowojenne nastroje” (1920-1930)​

W 1920 roku politycy i wojskowi Imperium – niezależnie od formacji czy poglądów politycznych – podzielili się na dwie grupy: tzn. stronnictwo wojskowe oraz grupę lwowską. Pierwsza formacja – skupiająca przede wszystkim wojskowych oraz polityków nastawionych antyniemiecko, oparcie miała także w rodzinie carskiej. Druga – której nazwa wywodzi się od nazwiska nieformalnego przywódcy stronnictwa – księcia Lwowa – nastawiona była nie tyle proniemieckiego, co pacyfistycznie, skłaniając się raczej ku poglądowi, iż dla Rosji lepsze będzie utrzymanie obecnego status quo. Car zdecydował się jednak na reorganizację, której poddano Floty: Bałtycką i Czarnomorską. Zwiększono także stan osobowy armii: Kolonialnej oraz 1. Armii, utworzono także armie „Liban” oraz „Bałkany”

Aleksander Kołczak, admirał, mianowany przez cara Pawła I dowódcą poddanej reorganizacji Floty Bałtyckiej. W przypadku wybuchu wojny z Cesarstwem Niemieckim, Kołczak miał dowodzić połączonymi flotami Rosji i Skandynawii, w tajnym planach sztabu generalnego miał on również poprowadzić Flotę Bałtycką do walki z Royal Navy – w przypadku sukcesów na tym polu, plan stronnictwa zakładał desant na Wyspy Brytyjskie



Robert Wiren, dowódca tworzonej przez cara Floty Czarnomorskiej, jego zadanie polegało na odcięciu zaopatrzenia flocie serbskiej, pokonaniu jej, zablokowaniu miast portowych niemieckiego Libanu, owe działania miały ułatwić działania zbroje w rejonie, w którym awansowany na admirała dowódca operował



Anton Denikin, dowódca 1. Armii, w przypadku wojny odpowiadał za „Front Północny” – kiedy tylko objął stanowisko, w porozumieniu z carem i dowództwem wojsk lądowych oraz ministrem wojny, systematycznie powiększał swoją jednostkę, próbując jak najlepiej przygotować ją na – jak uważał – niemożliwą do uniknięcia wojnę z Niemcami. Jeśli taka wojna by wybuchła, miał uderzyć jak najszybciej na Berlin



Ławr Korniłow, dowódca „Samodzielnego Korpusu Frontu Libańskiego” – miał działać wspólnie z flotą Roberta Wirena. Zgodnie z planami rosyjskiego sztabu, kiedy portowe miasta Libanu zostaną zablokowane, Korniłow miał na nie uderzyć, zdobywając je. W późniejszym etapie wojny, dołączyć miał do armii „Bałkany” i wspomóc swoimi umiejętnościami generała Kappela.



Władymir Kappel, dowódca nowoutworzonej armii „Bałkany” – jego zadaniem, na wypadek wojny, było jak najszybsze zdobycie Belgradu i pokonanie armii serbskiej. W przypadku sukcesu, wsparty przez korpus Korniłowa, ruszyć miał na Wiedeń. Jego armia była jednak dopiero formowana – w wypadku agresywnych działań Niemców, prawdopodobnie doszło by to odparcia ataku Kappela…



Siemion Budionny był jednym z nielicznych wojskowych, wspierających partie bolszewicką, należał do stronnictwa prowojennego – mimo różnic w poglądach politycznych, w kwestii niemieckiej murem stał przy Denikinie, Kappelu czy Kołczaku – jego inicjatywna, polegająca na formowaniu oddziałów „Ochotniczej Robotniczo-Chłopskiej Armii Konnej” została poparta przez samego cara, Budionny został za nią odznaczony Orderem Św. Jerzego. Jego jednostka stała się potem jedną z ważniejszych części składowych 1. Armii Denikina



Michaił Tuchaczewski, od 1910 roku doradca wojskowy w koloniach kanadyjskich Imperium Rosyjskiego, objął dowództwo nad Armią Kolonialną. Rozpoczął szeroko zakrojoną akcję mobilizacyjną: w koloniach prowadzono werbunek na szeroką skalę, uruchomiono też większą część fabryk zbrojeniowych na terenie rosyjskiej Ameryki Północnej. Zgodnie z rozkazem carskim, prowadził tajne rozmowy z sztabem Królestwa Ameryki Północnej w sprawie wspólnej operacji w koloniach, przeciwko siłom brytyjskim



Nie tylko Bolszewicy wspierali siły carskie w szeroko zakrojonej akcji zbrojeniowej – Nestor Machno stworzył oddział zbrojny na Ukrainie. W krótkim czasie do jego grupy zaczęło masowo dołączać chłopstwo ukraińskie oraz duże grupy Kozaków. „Rewolucyjno-Powstańcza Armia” – jak nazywał ją jej twórca – zawiązała sojusz z Imperium Rosyjskim, a sam Machno otrzymał tytuł atamana, jego podwładni włączeni zostali do tzn. „Rezerwowej Armii Frontu Wschodniego” – jednostek, przeznaczonych na odwód dla 1. Armii Denikina



Gieorgij Lwow – przywódca stronnictwa pacyfistycznego, jako jeden z niewielu polityków Imperium zdawał sobie sprawę, iż Rosja nie jest gotowa na podjęcie tak ogromnego wysiłku zbrojnego i jej armii – zdatnej do tłumienia powstań, a nie do toczenia wyrównanej walki z pierwszą (po obcięciu wydatków na zbrojenia Imperium o 60%...) armią świata, jaką dysponowali Niemcy. Otoczony przez społeczeństwo pragnące wybuchu konfliktu, zaślepione dumą narodową, wiarą w siłę żołnierza rosyjskiego, po śmierci cara Pawła I wycofał się z życia politycznego



Aleksander Kiereński, jeden z bardziej wpływowych popleczników księcia Lwowa, jednak popierał go dla osiągnięcia własnej korzyści. Wyznawał niepopularne w Rosji poglądy republikańskie, znany był z częstego krytykowania rodziny carskiej. Po śmierci Pawła I zajął miejsce Lwowa jako nieformalny przywódca stronnictwa pokojowego​

W 1925 roku, po zwycięstwie koalicji eserowców, mienszewików i bolszewików, car Paweł I udał się wraz ze swoją małżonką i siedmioletnim synem w podróż na dwór swojego brata w Waszyngtonie. Kilkanaście dni później, całym Imperium wstrząsnęła straszna wieść – w nieznanych bliżej okolicznościach doszło do katastrofy, w której zginął car i wszyscy, którzy udali się razem z nim w podróż. Następcą Pawła został jego młodszy brat – Mikołaj, stając się Mikołajem II.

Mikołaj II – wiedząc, iż nie ma dużych szans na odziedziczenie tronu – wybrał karierę wojskową. W krótkim czasie został awansowany na pułkownika, a w czasie wzmożonych zbrojeń Imperium, służył jako adiutant generała Denikina. Niespodziewana śmierć cara, a także cesarzewicza, sprawiła, iż Mikołaj musiał włożyć na swoje skronie koronę cesarską. Zagorzały przeciwnik Cesarstwa Niemieckiego, zwolennik ścisłego sojuszu z Francją, nie zamierzał godzić się na coraz agresywniejszą politykę Niemiec. ​

„Wojna jest blisko: czuję to! Mówi mi o tym wiatr, wiejący od Berlina. Mówi mi o tym rosyjska ziemia, deptana przez ciężkie, żołnierskie buty i podkute końskie kopyta, orana przez przemieszczające się działa, czy te nowe maszyny, które wojskowi nazywają tankami. Mówi mi o tym coś w zachowaniu tych, których spotykam. Zwykli, szarzy ludzie, którzy rzadko kiedy mnie rozpoznawali, pozdrawiają mnie, wiwatują na moją cześć, śpiewają hymny i rzucają groźby na Niemców – agresorów i ciemiężycieli. Widzę też smutek tych, którzy rozłączają się z rodzinami, by wypełnić obowiązek, jaki nałoży wkrótce na nich Ojczyzna: dług, który – być może – przyjdzie im spłacić we własnej krwi. Politycy próbują oszukać mnie i płynący czas, ubierają w ładne słowa nic nie znaczące obietnice, debatują, dyskutują, powoduje nimi prywata… A jednak: społeczeństwo się jednoczy, w nienawiści do Niemców i miłości do Rosji – i cara, jako ojca narodu… - ile bym dał by widzieć ich takimi na co dzień! Wiem jednak, że – jeśli wojna wybuchnie – zwycięstwo wypracować możemy jedynie nieprawdopodobnym szczęściem lub ciężką pracą, której ogromowi możemy nie sprostać… Jakże żałuję, że rozdziela nas coś tak przyziemnego jak polityka, sojusze i konwenanse… Jeśli wybuchnie wojna, razem ze swoimi poddanymi, jako żołnierz – pójdę w bój. Nie wiem czy z niego powrócę, ale jestem pewny, że nie wróci świat, który znamy teraz… Chcę więc Ci oznajmić, iż – bez względu na to, co się stanie i jak wojna się zakończy – zawsze będziesz w moim sercu, ukochana…

Prasiaj, lubow maja
Nikołaj”

List cara Mikołaja I do Alicji Tudor, najstarszej córki króla Wielkiej Brytanii, Henryka XII

 

Choć żal, iż muszę to ogłosić, oto przed Wami, Czytelnicy, ostatni już odcinek AARa, zakończenie losów Imperium Rosji w XIX i XX wieku. Chciałbym bardzo podziękować wszystkim tym, którzy czytali moje nie zawsze stające na wysokości zadania fabularyzacje, udzielali się w tym wątku, lub chociaż dawali znać autorowi, że go śledzą temat, co jakiś czas nagradzając go repem. Ale nie przedłużając: oto i epilog!

PS: Zamach, w którym zginął kronprinz dedykuję dla Johna Millera

EPILOG – (1930 – 1936)​

W latach trzydziestych XX wieku sytuacja w Europie stała się napięta – największe państwa Starego Kontynentu szykowały się do wojny, Niemcy coraz częściej spoglądali na Wschód, Rosjanie formowali coraz to większą ilość oddziałów, które wysyłali na granice z państwami Trójprzymierza, Francuzi przygotowywali plany uderzenia na Niderlandy, Szwajcarię i inwazję na tereny Alzacji i Lotaryngii, Serbowie organizowali parady wojskowe by choć w części zapewnić świat o swojej sile, a Włosi…

Poprosili Imperium Rosyjskie o możliwość dołączenia do państw Ententy. Propozycja wybranego z ramienia partii socjalistycznych prezydenta - Benita Mussoliniego - została zaakceptowana.



Benito Mussolini, czołowy polityk Włoskiej Partii Socjalistycznej, wybrany w latach 20. Prezydentem Republiki Włoch, podjął zdecydowane działania, reformując kraj. Jednocześnie niemal całkowicie zniszczył opozycję wewnętrzną. Popularny wśród społeczeństwa, zdołał przekonać Włochów, iż to działania niemieckie są dla nich prawdziwym zagrożeniem, kierowana przez niego Republika dołączyła do Ententy



Zaledwie rok później Europą wstrząsnęła nieoczekiwana wieść – dynastia Tudorów, rządząca Wielką Brytanią od czasów jej powstania, została obalona, a władzę przejęli komuniści. Henryk XII i jego rodzina wyemigrowali do Skandynawii, zaś sojusz brytyjsko-niemiecki niemal nie uległ rozpadowi. Ostatecznie, nowe władze podtrzymały zobowiązania sojusznicze Henryka XII.



William Gallacher, przywódca Rewolucji Czerwcowej, która zmiotła z tronu Tudorów i doprowadziła do utworzenie The Worker’s Commonwealth. Przywódca nowopowstałego państwa wiedział jednak, iż bez sojuszników, nie uda mu się utrzymać władzy w pozostałościach po Imperium Brytyjskim – związał się więc z cesarstwem niemieckim



W 1933 roku do Ententy dołączyło Królestwo Czeskie, państwo, od którego wszystko miało się rozpocząć



W wyborach 1933 roku wygrali eserowcy, formując koalicję z Mienszewikami i Bolszewikami, car nie zaakceptował jednak premiera, którego kandydaturę wysunęły partie socjalistyczne, po raz pierwszy skorzystał ze swoich prerogatyw i mianował premierem lidera faszystów, zwolennika wojny, Piotra Wrangla​

W 1934 roku car Mikołaj II poślubił w Petersburgu Alicję Angielską, najstarszą córkę obalonego przez komunistów Henryka XII. Nowa cesarzowa – uwielbiana przez lud, którym miała rządzić w niezwykle trudnym czasie – stała się symbolem oporu przeciwko brytyjskim i niemieckim działaniom.

Alicja Tudor, najstarsza córka Henryka XII, obalonego króla Wielkiej Brytanii, cesarzowa Rosji u boku Mikołaja II, dzięki swojej postawie i cechom charakteru, zyskała miłość ludu rosyjskiego. Po śmierci jej brata, Artura, w bitwie z Serbami pod Belgradem, stała się tytularną królową Zjednoczonego Królestwa jako Alicja I.​

W grudniu 1935 roku światem wstrząsnęła wieść z Królestwa Czeskiego. W samobójczym ataku anarchisty, razem z zamachowcem, zginęli kronprinz Wilhelm Fryderyk Pruski oraz król czeski, Wacław XII von Habsburg. Następca tronu Cesarstwa Niemieckiego przybył do Pragi by poślubić Elżbietę, córkę Wacława, mariaż ten naprawić miał bardzo napięte stosunki pomiędzy oboma krajami – po zamordowaniu Wilhelma Fryderyka, Niemcy wystosowały ultimatum, które – koronowany w dzień po zamachu – Wacław XIII odrzucił. Odpowiedzią Niemiec było wypowiedzenie wojny, dwór w Pradze zwrócił się natomiast o pomoc do Paryża i Petersburga.

„Po zamachu praskim, Cesarstwo Niemieckie wystosowało ultimatum, w którym zawarło żądania, na które Wacław XIII – nawet gdyby chciał – zgodzić się po prostu nie mógł, o czym Wilhelm I doskonale przecież wiedział. Jednak obaj władcy nie spodziewali się, iż ich działania doprowadzą do uruchomienia zobowiązań sojuszniczych, którymi połączony był cały niemal świat. Budowana zapamiętale przez dawnych polityków sieć – zarówno ta łącząca kraje Ententy i ta, która połączyła Serbię, Niemcy i Wielką Brytanię, stała się pętlą, którą politycy sami owinęli sobie wokół szyi. Dwie śmierci rozpętały największą wojnę, jaką widział nasz świat – Wielką Wojnę, którą historiografia lubi nazywać Światową…”

Petersburg poparł Czechów, w całym Imperium ogłoszono mobilizację, a armie przy granicy z Niemcami dostały jeden rozkaz: „Na Berlin!”​

„Gdy wspominam tamte dni, opanowuje mnie rozgoryczenie i melancholia. To miała być krótka, mała i zwycięska wojna… Dopiero później okazało się, że w tej wojnie tak naprawdę nie ma zwycięzców, są tylko ci, którzy przegrali mniej. Pamiętam ten przypływ patriotyzmu, wtedy, na ulicach miasta, które kiedyś znano Petersburgiem, w tamtych latach jednak porzucono „naleciałość germańską” i stolica Imperium nosiła dumną i – co ważniejsze – bardziej rosyjską nazwę Piotrogrodu. Pamiętam tych wszystkich, uśmiechniętych chłopców w mundurach, którzy wyjeżdżali na front, by bronić swojej Ojczyzny przed niemieckim najeźdźcom, by w kilka miesięcy dotrzeć do Berlina, bez żadnych ran, znoju, nie doświadczając cierpienia i nie oglądając śmierci. Jednym z takich chłopców był mój brat, biedny Artur… Wszyscy oni wyjechali by zwyciężyć, Nike spotkało jednak bardzo niewielu z nich, resztę zabierała Śmierć – zostawali w Belgradzie, w śniegu Alaski, pochłaniała ich ziemia Hellady, a w ostatnich dniach wojny, to oni okazali się najeźdźcami, stąpając żołnierskimi butami po Germanii, topiąc się w Renie, niczym marynarze, skuszeni przez Lorelei. I nawet Ty, mój ukochany, dałeś się ponieść ich emocjom, byłeś blisko swojego narodu, swoich żołnierzy, tych, którzy prawdziwie Cię kochali… Ale później, nawet Ty, zmieniłeś się pod wpływem tej okropnej wojny. Stałeś się odbiciem wszystkich swoich poddanych, ludu, którym rządziłeś – do końca mu jednak służyłeś, do czasu, gdy i po Ciebie – tak bardzo wcześnie! – sięgnęła śmierć. Siłę by żyć dalej bez Ciebie, Mikołaju, daje mi tylko nasz syn, nasz ukochany Piotr, który jest tak podobny do Ciebie, kiedy się uśmiecha… Byłbyś dumny, widząc, jakiego masz następcę…”

Z osobistego dziennika cesarzowej Alicji

Wacław XIII – syn zamordowanego króla czeskiego i jego następca na tronie – odrzucił ultimatum niemieckie. Stanął na czele czeskich wojsk, próbując obronić się przed inwazją wojsk Cesarstwa. Jego postawa sprawiła, iż zyskał sobie wśród poddanych miano „ojca narodu” – mimo bohaterskiej obrony Pragi, w której król brał udział, Czesi zostali pokonani, Wacław dostał się do niewoli wraz z ostatnimi żołnierzami. Nierozpoznany przez szeregowych żołnierzy niemieckich, został rozstrzelany na gruzach pałacu królewskiego w Pradze, wygasła na nim linia Habsburgów czeskich, posiadał on bowiem jedynie syna z nieprawego łoża. W ogólnonarodowym referendum po zakończeniu wojny, Czesi – pamiętając o heroicznej postawie Wacława – wybrali jego nieślubnego syna na króla, młodzieniec zasiadł na tronie czeskim jako Karol V.



Do wojny dołączyły kolejne państwa Ententy – Czechy przygotowały rozpaczliwą obronę



Najsłabszym ogniwem Trójprzymierza było królestwo Serbii – i to ono jako pierwsze musiało przejść do defensywy wobec porażki w bitwie o Belgrad



Nowy rok zaczynał się dla Rosjan optymistycznie – zwycięstwem z Serbami i Niemcami



Wojna dopiero się rozpoczęła, walki trwały na wielu frontach: Rosjanie przebili się przez linie niemieckie na Bałkanach, w Libanie, w Australii, Brytyjczycy musieli wycofać się na Alaskę, porażkę poniósł jednak Kappel… Jak to się zakończyło? To już inna historia



Oto i kilka informacji o Imperium



Oraz mapa świata Anno Domini 1936!​

Wyczyszczone i zamknięte
Pasquale