Dies Irae - 36` MP ARR

Azja​

Operacja Suprise spaliła na panewce, a najważniejszym jej skutkiem była strata blisko 80tys brytyjskiej piechoty. Czarne chmury zawisły nad British Army, która musiała w styczniu przejść do defensywy. Wojska cesarskie zepchnęły wycieńczone i pozbawione zaopatrzenia oddziały brytyjskie za linie rzeki Narmada, na której powstałą nowa linia frontu.
Sztab wyznaczył na marzec kontruderzenie, które jednak musiało przebiegać przez górzysty tereny po za linią rzeki Narmada, która stanowiła zbyt duży problem dla Brytyjczyków, których wysłano w te trudne warunki bez wsparcia saperów.
Operacja Sierp rozwijała się doskonale, wojska cesarskie szybko zostały zmuszone do odwrotu. Operacja Tadż Mahal złapała drugi oddech, miejmy nadzieje, że już będzie tylko lepiej.
Innym celem operacji Sierp było stworzenie przesmyku łączącego 2 fronty (główny na zachodzie i zaczepny w Kalkucie). Wszystkie założenia sztabu zostały bez większych problemów osiągnięte.



Na nowej linii frontu roztaczającego się nieopodal Kalkuty nastąpiły pewne perturbacje. Blisko 20tys wojsk cesarskich zostało zasilone blisko 50tys piechoty włoskiej co będzie nie lada kłopotem dla skromnej British Army w tym rejonie. Sztab już pracuje nad nowym planem, którego celem głównym ma być odparcie ofensywy Osi, a w późniejszym czasie rozbicie wrogich zgrupowań.

Afryka
​

Postępy Włoskie na zachodnim i południowym, a nawet na wschodnim wybrzeżu przysparzają Sir Robaka w co raz większe zakłopotanie. 28 marca Włosi wykorzystują fatalny błąd w stacjonowaniu wojsk brytyjskich w Egipcie i dokonują zuchwałego desantu. Na stan 2 kwietnia liczba z desantowanych włoskich jednostek wynosi blisko 100tys. Kompletnie zaskoczone dywizje brytyjskie zostały okrążone i znajdują się obecnie w potrzasku. Na domiar złego Alianci zostali odcięci od Morza Śródziemnego. Wydaje się już kwestią czasu kiedy Afryka dostanie się w macki faszystów.
Nie jest to jednak zbyt duży cios, gdyż ten teren działań nie jest priorytetem w najbliższych planach strategicznych Aliantów.
Sir Robak ma wszystko pod kontrolą.

 

Witajcie, jako iż przez najbliższe 2 tygodnie nie będzie rozgrywki, a ja zaraz wylatuje nakarmie was tylko screenami. Treścia nakarmi was reszta graczy. Ciekawa bitwa morska odbywa się u brzegów chin 6tp ITA contra 6 TP USA....

 

​

2 Kwietnia 42. Atak w kierunku Charkowa trwa nieprzerwanie i wraz z ciepłą jesienną aurą, zaczyna przybierać niepokojące rozmiary. Wojska Wermachtu zacieśniają uścisk z północy i południa na tyłach miasta. W zaistniałej sytuacji nie może być mowy o dalszej obronie prowincji, sztab możliwie szybko wycofuje zdezorganizowane walkami oddziały. 7 Korpus strzelecki generała Trifonova ubezpieczał odwrót wojsk radzieckich z Charkowa. Mimo ciężkich strat czerwonoarmiści zdołali utrzymać przyczółki na tyle długo, by główny element 3 armii generała Eremenko zdążył wycofać się z najbardziej zagrożonego odcięciem rejonu i wycofać się na tyły w celu reorganizacji i uzupełnień.

​

Zaledwie 2 dni później, na terenie Vovcanska, Niemcy przełamują obronę radzieckich żołnierzy. Wycofujący się przez ten teren setkami tysięcy czerwonoarmiści wprowadzali jeszcze więcej zamętu, niż sam wermacht atakujący z wszystkich stron. Sami dowódcy tracili rozeznanie, które dywizje powinny się bronić, a które wycofywać , co w połączeniu ze zorganizowanym atakiem Niemieckich wojsk pancernych przyniosło porażkę. Efektem było okrążenie wojsk 7 korpusu strzeleckiego, który wypełniwszy swoje zadanie nie zdążył się wycofać.

​

W tym samym czasie wojska włoskie zdobywają Turcję i już niebawem będą kolejnym ciężarem, który na swoich barkach będzie musiał dźwigać Towarzysz Archontowicz. Niekwestionowanym pozostaje, iż nie można oddać najeźdźcy Kaukazkich umocnień bez walki, jednak Armia Czerwona rozciągnięta na froncie o długości tysięcy kilometrów nie dysponuje już takimi środkami by bronić się we wszystkich punktach. W tej sytuacji na Kaukaz oddelegowane zostaje jedynie niezbędne minimum, zaledwie kilka dziesiątek tysięcy żołnierzy.

​

Na północy ,wobec przewagi liczebnej sowietów i niemożności zdobycia portu, wojska niemieckie zrezygnowały z ataku przez Estonię. Jedynie jedna dywizja z jakiegoś powodu została na brzegu i została po krótkich walkach, przez wielotysięczne posiłki radzieckie, pokonana. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności, Archontowicz zbierał w Estonii wojska do przeprowadzenia operacji pochodnia. Gdyby niemieckie wojska przybyły 2 tygodnie wcześniej – zapewne zdobyłyby porty i otworzyły nowy front prowadzący bez żadnych przeszkód do Leningradu.

​

18 kwietnia ma miejsce pierwsza poważna ofensywa na Moskwę i jej okolice. Zgromadzone licznie oddziały piechoty wspieranej artylerią, nacierają na umocnione pozycje radzieckie nie bacząc na straty. W tym samym czasie na północy miasta niemieckie związki pancerne torują sobie drogę do oflankowania czerwonej stolicy i ostatecznie wdzierają się daleko za linię radzieckiej obrony.

Walki trwały do maja.


----------------------------------------------------------------------------------------------------------

​

Plan operacji pochodnia powstał w oparciu o najlepsze możliwe informacje wywiadowcze. Zakładał zorganizowany i liczny desant radzieckiej piechoty w niebronionych portach w okolicach Berlinu i szturm na miasto, następnie spalenie wszelkich rezerw zaopatrzeniowych jakimi dysponowało Niemieckie dowództwo. Mimo dużego ryzyka niepowodzenia, poprzez różne czynniki losowe, jak natknięcie się na niemiecką flotę i nawet w obliczu powodzenia niechybne stracenie wielu tysięcy żołnierzy. Towarzysz Archontowicz postanawia podjąć ryzyko. Jednak wobec nieplanowanej aktywności niemieckiej floty, oraz desantu wermachtu na Estonię postanawia ograniczyć liczbę biorących udział w operacji dywizji o blisko 50%. Przez wspominany wcześniej desant wojsk niemieckich, cała operacja została opóźniona o 2 tygodnie i ruszyła dopiero 18 kwietnia.

Pierwszy etap przebiegł pomyślnie, flota transportowa zwodowana w Estonii, pod osłoną nocy, dopłynęła do brzegów Szwecji i stamtąd ruszyła wprost nad Berlin, gdzie bez zbędnych przerw czerwonoarmiści rozpoczęli desant i marsz w kierunku Berlina.

​

Tym razem szczęście było jednak po stronie Adolfa Lukera, który akurat w tym czasie przemieszczał wojska z frontu wschodniego na zachód, czym nieświadomie uratował się od poważnego rozstroju nerwowego. Wojska radzieckie kontynuowały uderzenie, lecz pozbawione sprzętu przeciwpancernego nie miały szans na powodzenie. Natychmiast rozpoczęto ewakuację możliwie jak największej ilości żołnierzy, którzy nie byli związani walkami. Ładowani naprędce na okręty transportowe i wysyłani pojedynczo pod osłona nocy z powrotem do związku radzieckiego. Mimo tej taktyki większość okrętów transportowych została zatopiona przez niemieckie okręty, jednak udało się uratować około 40% wojsk. Operacja ostatecznie zakończyła się niepowiedzeniem.

​

Związek Radziecki, mimo nadal ogromnej armii, stoi nad krawędzią strategicznej porażki, po której nie będzie w stanie już nigdy zyskać inicjatywy. Brak rekrutów do uzupełnień zmusza momentami Archontowicza do rozwiązywania własnych dywizji w celu uzupełnienia tych, które walczą nieustannie na innych odcinkach frontu. Sytuacja ta ciężka jest do zrozumienia i ogromnie frustrująca, jednak nie ma najmniejszych szans na jej odmianę. Cały naród Radziecki odlicza dni do ataku sprzymierzonych, mając jednocześnie nadzieję, że cios, który zadadzą Amerykanie będzie szybki, mocny i bolesny dla Faszystowskich agresorów. Towarzysz Archontowicz z niepokojem patrzy na spięcia na linii USA – UK, które ,z perspektywy przywódcy narodu, nie przyniosą żadnych korzyści. Wermacht napiera nieustannie na całej południowej części frontu, gdzie armia czerwona nieustannie wycofuje się w głąb terytorium.

 

Wielka Tysiacletnia Rzesza, 3 kwietnia 1942 r. - 14 maja 1942 r.
----------------------------------------------------------------

Zorganizowana obrona Sowietów w rejonie Charkowa w miare naporu wojsk niemieckich zaczela sie sypac. Niemieckie oddzialy prace do przodu i chcace jak najszybciej zamknac najwieksza z mozliwych ilosci dywizji sowieckich ostatecznie zamknely krag okrazenia, w którym zlapaly co najmniej 6 doborowych dywizji sowieckich. Niemiecki orez kolejny raz tryumfowal, a oddzialy niemieckie ponownie wkraczajace do Charkowa dokonaly przykladnej rzezi sowieckich komisarzy partyjnych, którzy z taka duma jeszcze kilkanascie dni temu machali wycofujacym sie oddzialom Wehrmachtu i Waffen SS.

Po zajeciu Charkowa Adolf Luker zdecydowal o reorganizacji wojsk Grupy Armii Poludnie i dyslokacji czesci jednostek na zachód w ramach operacji Festung Europa. V. Korpus Pancerny Gen. Bittricha, zaprawiony w bojach trwajacych juz ponad rok na froncie poludniowym, pamietajacy slynny szturm wespól z oddzialami wloskimi na Krym pozwalajacy utworzyc pierwszy wylom w sowieckich liniach obronnych zostal skierowany do Berlina celem odnowy sil witalnych zolnierzy, jak równiez odswiezenia sprzetu i parku maszynowego. Podobny rokaz dostal SS-Gruppenfuhrer de l'homme de Courbiere z VI. Korpusu Pancernego SS Walonien, skladajacego sie glównie z zolnierzy o prowinencji belgijskiej i francuskiej, jak równiez w pózniejszym czasie rozkaz dyslokacji otrzymaly elementy elitarnych Korpusów IV. SS-Nordland i V. SS-Hitlerjugend, aczkolwiek prawdopodobnie tylko jeden z korpusów ostatecznie uda sie na zachód celem obrony Niemiec przed spodziewana inwazja amerykanska. Wraz z dywizjami pancernymi wyslano równiez kilka korpusów piechoty zarówno Wehrmachtu, jak i Waffen SS.

Niemcy posiadali przewage strategiczna, jednak sil do zmasowanej ofensywy zarówno na odcinku poludniowym, jak i centralnym po prostu brakowalo. Brakowalo jednak glównie sprawnie dzialajacych linii zaopatrzeniowych i stosownego zaplecza, które umozliwiloby zaopatrzyc wszystkie oddzialy na liczacym wiele setek kilomentrów froncie. Niemcy na poludnie wypierali Sowietów, ale dosc powoli, choc z niemiecka precyzja i sumiennoscia. Na poczatku maja zostal zajety Woronez, a oddzialy niemieckie podeszly pod Pawlowsk, ostatnie wazne miasto sowieckie przed ewentualnym przekroczeniem linii Donu. Próbowano co prawda podejmowac smiale próby ataku na odcinku w kierunku wschodnim od Rostowa, jednak z uwagi na problemy zaopatrzeniowe Adolf Luker wstrzymal jakiekolwiek smiale próby ofensywy na kierunku poludniowym w kierunku Stalingradu. Wznowienie ofensywy jest mozliwe po ewentualnym wsparciu tego odcinka przez Wlochów, którzy w przeciagu kilku tygodni winni dotrzec glówna czescia armii do Kaukazu od strony zajetej przez nich w sprawnym ataku Turcji.



Mimo wszystko Niemcy w przeciagu niespelna dwóch miesiecy przeszly kolejne 200 km na wschód wyrównujac swoje linie na poludniu. Wazniejszy w tym momencie byl jednak odcinek centralny. Niemiecka generalicja zdecydowala sie ostatecznie na podjecia próby zajecia Moskwy dokonujac generalnego szturmu na miasto. W tym celu sciagnieto wiekszosc oddzialów piechoty wyposazonych w sprzet inzynieryjny, przeciwminowy i przystosowany do walk w terenie trudnym. Do tego celu nadawaly sie niedawno sformowane dywizje 9. Armii i niektóre dywizje z GA Pólnoc, które nie zaznaly co prawda trudu walk na ciezkim froncie wschodnim, ale które zostaly wyposazone pod koniec 1941 r. w niezbedny sprzet inzynieryjny. Sprawna dyslokacja potrwala ok. 2 tygodni i w polowie kwietnia wydano decyzje do oficjalnego szturmu na miasto. Od zachodu ponad 100 tysiecy niemieckich zolnierzy natarlo z cala gorliwoscia na miasto. Wdarto sie do pierwszych dzielnic Moskwy od zachodu, walki byly okrutne, gdyz sowiecka stolica zostala zamieniona w czerwona twierdze zlozona z licznych zasieków drutów kolczastych, min i wielu innych niespodzianek. Niemieckie oddzialy jednak skutecznie z duzymi co prawda stratami po swojej stronie, niszczyly pojedyncze punkty oporu i udawalo im sie podjac realna walke i zajmowac kolejne budynki tego przepastnego miasta. Widzac jednak mozliwosc dosylania przez Sowietów nowych posilków do miasta od pólnocy, poludnia i wschodu, szturm nie mógl sie powiesc, w dajacej sie do przewidzenia przyszlosci stad rozpoczeto dlugo juz planowana operacje Turm (Wieza) majaca na celu obejscie Moskwy od poludnia w powstajacym juz wylomie na rzece Moskwa, w jej dolnym biegu. Awangarda operacji byly oddzialy pancerne VII. Korpusu Totenkopf, które z chirurgiczna precyzja wybieraly zdemoralizowane sila i potega Wehrmachtu oddzialy Armii Czerwonej i wbijaly sie w zywa tkanke radzieckiej armii niszczac ja i sprawiajac, ze nie byla w stanie stawiac jakiegokolwiek oporu. Uderzenie niemieckich oddzialów, w tym ok. 20 dywizji pancernych spowodowalo kompletna panike w czerwonych oddzialach. Wehrmacht zajal od poludnia Tule, przekroczyl rzeke Moskwe od zachodu i na poczatku maja praktycznie bez walk wszedl do Rjazania, historycznego ksiestwa ruskiego. Kolejnym jednak celem operacji bylo przeprawienie sie przez rzeke Moskwa na pólnoc w celu okrazenia oddzialów rosyjskich broniacych miasta, dojscie do Moskwy od poludnia i wschodu, a jezeli warunki bylyby sprzyjajace zamkniecie pierscienia okrazenia w calosci i wziecia miasta kolejnymi falami szturmów, których osamotnione oddzialy radzieckie wytrzymac by nie mogly. Plan na druga polowe maja wydaje sie byc realizowany z niemiecka sumiennoscia. Dywizje SS. Totenkopf przekroczyly rzeke Moskwe od poludnia i skierowaly swoje sily na zachód w kierunku Moskwy. W obecnej chwili niemieckie zagony pancerne dzieli od stolicy Moskwy ok. 60 km. Jesli uda sie im przebic i powiekszyc pierscien okrazenia, to Wehrmacht znów spróbuje szturmu na miasto, tym razem na pewno juz udanego.



Bohaterska obrona Berlina i zaglada sowieckich dywizji

18 kwietnia rozpoczela sie bezczelna operacja Sowieckiego Dowództwa przeciwko samemu sercu Niemieckiego Imperium. Poczatkowo niemieccyt oficerowie wypoczywajacy na plazach w Szczecinie i Rostoku nie mogli uwierzyc co sie dzieje, kiedy o poranku obudzily ich odglosy wystrzalów sowieckich mozdzierzy. Z poczatku jeden z generalów wyslanych z frontu wschodniego na wypoczynek myslal, ze Goebells kreci dlugo zapowiadany film wojenny o udanym ladowaniu Wlochów na Krymie pt. "Benito Asalutus gewinnen", jednak jak kula pocisku przefrunela mu kolo ucha wiedzial, ze stalo sie cos niesamowitego i ponizajacego dla calej Tysiacletniej, Niepokonanej Trzeciej Rzeszy Wielkoniemieckiej. Ponad 100 tysiecy zolnierzy sowieckich w jeden dzien dokonalo desantu na dwa porty niemieckie Rostok i Szczecin, majac przed soba nic tylko pustke, nie wspominajac o bohaterskich soldatach w majtkach wypoczywajacych od trudów prawie rocznej kampanii wschodniej. Niemiecka policja i oddzialy ochrony plazy nie byly w stanie bronic niemieckiej ziemi przed tym barbarzynskim, niegodnym prawdziwego zolnierza Imperium Europejskiego najazdem. Nazajutrz Volklicher Beobachter w naglówku podal wielka czcionka tytul: "Mongolen in Rostock", który wprawil w panike cale Niemcy.

W Berlinie i odleglosci ok. 200 km nie bylo jakiegokolwiek oddzialu regularnego Wehrmachtu, samego miasta, nieliczac Policji bronily zas 2 brygady ochrony i zaopatrzenia Sztabu Generalnego Wehrmachtu i Sztabu Wojsk Ladowych liczace lacznie ok. 6 tysiecy zolnierzy. Adolf Luker przebywajacy w ówczesnym czasie w Wilczym Szancu, natychmiast wydal rozkaz szybszego sformowania 10 dywizji pancernych, które dopiero za miesiac oficjalnie mialy zostac skompletowane i zorganizowane. Niemieccy rekruci nie zakonczyli bardzo twardego szkolenia, które trwa min. 6 miesiecy, ale musieli juz dostac w trybie natychmiastowym akty powolania, organizacji i przydzialu do konkretnych jednostek. Nie zdolano utworzyc jeszcze sztabów korpusów, nie przydzielono jeszcze wszystkim dowództwom poszczególnych pulków dowódców, ale najwazniejsze bylo, nowiutkie 3 tysiace czolgów klasy Pzkpw V Panther, lsniacych w pelnym blasku na poligonach wokól Berlina. Niemcy w szybkim niespelna 2-3 dniowym czasie zdolali te wszystkie dywizje zgromadzic na poludnie od Berlina, co spowodowalo, ze prace w kierunku stolicy oddzialy radzieckie nie zdolaly wykonac manewru okrazenia stolicy. Niemieckie oddzialy ledwo sformowane nie byly co prawda w pierwszych dniach w stanie powstrzymac ofensywy, ale na tyle ja spowolnily, ze dywizje Wehrmachtu sciagane droga morska spod Leningradu i Rygi mogly wyladowac na wschód i zachód od radzieckich wojsk i rozpoczac zorganizowana ofensywe przeciwko Sowietom. Dodatkowo na miejsce przybyly pierwsze elementy V. Korpusu Pancernego z Frontu Poludniowego dyslokowane na front zachodni, niedlugo zas potem kolejne dywizje ze wschodu dolaczaly do niemieckich oddzialów walczacych z Sowietami. Berlin byl przedmiotem ataku i szturmu przez kilka dni, jednak bohaterscy zolnierze Wehrmachtu dzielnie nie pozwalaly sowieckim zolnierzom na dostanie sie wglab Centrum Cywilizacji - Wielkiego Miasta Berlina. Po zgromadzeniu wystarczajacych srodków nastapil wielki szturm i natarcie na Sowieckie oddzialy, wiekszosc z nich nie bylo w stanie podjac jakiejkolwiek walki przeciw Niemcom, tylko czesc z nich zdolalo uciec na staki, a z tej czesci garstka uciekla przed okretami Kriegsmarine patrolujacymi wybrzeze.



Berlin sie obronil, a Fuhrer trymfowal. W Reichstagu nietknietym ofensywa radziecka oglosil, iz "w tym miesiacu Bóg rozstrzygnal kto wygral te mordercza wojne. 6 tysiecy zolnierzy niemieckich obronilo stolice przed kilkadziesiat razy liczniejszym wrogiem. Któz wiec jest w stanie nas - Teutonskich Zolnierzy Wolnosci i Porzadku - zatrzymac?". W trakcie mowy Fuhrer nie omieszkal powiedziec, iz w przeciagu miesiaca Niemiecka armia zniszczyla i anihilowala ponad 30 dywizji sowieckich "nie tracac przy tym ani jednego zwiazku taktycznego na poziomie nawet plutonu w niemieckiej armii". Niemcy pomni tej ciezkiej nauczki, wiedzac jednak o naplywajacych wiesciach z frontu wschodniego o pomyslnym przebiegu Operacji Wieza, sa pewni ostatecznego zwyciestwa.

 

errata mała - Alianci mogą dokonać lądowania od 1 października 1942 r.

A to małe porównanie:

 

Azja​

Operacja Blow została zakończona porażką. Licząca w tamtym rejonie blisko 50tys British Army zostało ostatecznie okrążona i rozbita. President Virtus odmawia po raz kolejny współpracy i próbuje działać na własną rękę co nie służy Aliantom. Jeśli Alianci przegrają II WŚ to jednym z głównych winowajców z pewnością będzie President Virtus (współpracy GER, ITA, JAP można tylko pozazdrościć).
Operacja Tadż Mahal tkwi w miejscu. Problemy z zaopatrzeniem (mimo ostatnio lekkiemu polepszeniu) uniemożliwiają wbicie się głębiej na terytorium kontrolowane przez Japonię.

Afryka
​

Desant sił włoskich w Egipcie zmusiło Sir Robaka do utworzenia dwóch punktów obrony. Na zebraniu sztabu po długiej analizie wybrano Libię z górzystymi terenami nieopodal portu w Benkhazi. A obroną miał dowodzić doświadczony weteran I WŚ gen. McColluch, któremu powierzono blisko 100tys wojska.



Na drugi punkt obrony wyznaczono Syrię, ze wzgórzami nieopodal Bejrutu, gdzie obroną miał kierować inny weteran I WŚ gen. de la Poer Gough. Oddano mu pod komendę blisko 90tys piechoty.



W między czasie rozpoczęto kolejną operacje lotniczą na jeszcze większą skale niż poprzednio. Na operacje pod kryptonimem Wezuwiusz przeznaczono 13 bombowców strategicznych, które nieustannie nękały największe Włoskie ośrodki przemysłowe. Rozpoczęta na początku kwietnia operacja Wezuwiusz przez blisko miesiąc pozostawiła w ruinie większą połowie przemysłu Włoskiego.

Stan przemysłu przed operacją Wezuwiusz:


Stan przemysłu włoskiego na dzień 14 maja:


Najważniejsze włoskie okręgi przemysłowe pozostawione w ruinie przez RAF:

 

​

Pisze to tylko dlatego, żeby makaroniarz nie przypisał sobie zbyt dużo zasług. Więc w skrócie:

W związku z beznadziejną sytuacją w Afryce i wizją utraty ok. 200k British Army Sir Robak zmobilizował wszelkie dostępne środki, które miały doprowadzić do przejęcia inicjatywy w Afryce.
Z chwilą ukończenia budowy 10 statków transportowych zostało postawionych w gotowość 10dywizji (ok 100k). Siły inwazyjne ruszyły z prawie około tygodniowym opóźnieniem z powodu kłopotów organizacyjnych (co później się okazało także miało znaczenie dla powodzenia misji). Statki odbiły od brzegu Wielkiej Brytanii w połowie maja.
9 czerwca flota dotarła do wybrzeży Egiptu i stało się. Szybko i bez większych przeszkód dywizje brytyjskie zajmowały kolejne provincje.


W między czasie transportowce popłynęły po 100tys wojsk stacjonujących w Indiach. Ku niespodziance, gdy już siły inwazyjne szykowały się do desantu doszło do czegoś niewyobrażalnego...flota włoska przepłynęła przez kanał Sueski i zatopiła wszystkie transportowce razem z całym wojskiem lądowym. Jak się później dowiedziano popełniono fatalny błąd i nie zajęto 2 prowincji, które dały możliwość przepłynięcia flocie włoskiej przez owy kanał.



100tys, oraz 100k z frontu Syryjskiego (front Libijski został przełamany) które z desantowano w pierwszej fali było skazane już tylko na okrucieństwo i bestialstwo faszystów.

Tak więc Wielka Brytania popełniając taki błąd jak nie zajęcie dwóch prowincji zaprzepaściła już jakiekolwiek szanse na walkę z krajami Osi, pomyśleć że wszystko przez nie wiedzę,a nie jakiś majstersztyk przeciwnika:/

To był mój ostatni pseudoAAR z tej kampanii papa.

 

Grossdeutsches Reich 15. maja - 11. lipca 1942 r.

Operacja Wieża, kontrofensywa sowiecka.

Niemieckie oddziały Pancerne rozpoczęły marsz po pólnocnej części rzeki Moskwa w kierunku zachodnim, tak by dotrzeć do rogatek Moskwy i od wschodnio-południowej części móc szturmować Moskwę. Powodzenie tego planu było kluczowe dla ewentualnej próby wznowienia szturmu na Moskwe. Z tym zadaniem Wehrmacht dość szybko się uporał, chociaż siły sowieckie twardo się broniły i nie oddawały wcale pola bez walki.

Już na początku drugiej połowy maja Sztab Grupy Armii Północ zaalarmował OKH i samego Fuhrera o niespodziewanym wycofaniu znacznej części armii sowieckiej znad rzeki Dźwiny, stanowiącej dotąd skuteczną barierę przed oddziałami Wehrmachtu. Z obliczeń Abwehry wynikało, że ok. 2/3 dywizji zostało wycofanych znad umocnień i wycofanych w inne rejony kraju. Niemiecki sztab początkowo nie wiedział co ma z tą sytuacją zrobić, tym bardziej, że Grupa Armii Północ została w znaczący sposób okrojona zarówno poprzez wydzielenie jednostek do operacji zajęcia Finlandii, jak równiez do Operacji Wieża, czyli zajęcia Moskwy, jak też do obrony Europy w Operacji Festung Europa. Na papierze Grupa ta wyglądała na całkiem liczną, jednak w rzeczywistości GA Północ nie posiadała realnych możliwości ofensywnych. Podjęto co prawda próbę sforsowania rzeki i po trwających niecałe kilka dni walkach było niemalże pewne, że Niemcom uda się przekroczyć rzekę, to jednak nie wiadomo było do końca co dalej - natarcie z tej strony na Sowietów nietylko zwiększyłoby problemy logistyczne Wehrmachtu z zaopatrzeniem, ale też w dużej mierze rozciągnełoby front do niebotycznych rozmiarów, co w sytuacji wycofania z Frontu Wschodniego co najmniej 40 dywizji na zachód było nie do zaakceptowania.



Fuhrer doskonale wiedział, że wycofywane jednostki idą na pomoc i z odsieczą powoli rodzącemu się Kociołowi Moskiewskiemu, stąd wydał natychmiastową decyzję wycofania większej części dywizji znad Dzwiny w kierunku moskiewskim, a także - jak później się okazało - na kierunek południowy.

Wojska niemieckie po zajęciu wsi Stupino rozpoczął gorączkowe przygotowania do tzw. II szturmu Moskwy, a część innych oddziałów zamierzała przez Aleksandrów na północnym wschodzie Moskwy okrążyć trudno dostępne tereny wsi Szelkowo i ostatecznie dojść do miasta Klin połozonego na północnym zachodzie Moskwy zamykając pierścień okrążenia. Twardo broniące się jednak oddziały radzieckie nie ustępowały pola, a elitarne dywizje Korpusu Pancernego SS Grosseuropa nie były w stanie szybko wyprzeć wroga z Aleksandrowa. Ostatecznie pod koniec maja Aleksandrowo wpadło w ręce niemieckie, jednakże w tym momencie Sowieci rozpoczeli potężna nawałe ogniową z kilku stron na oddziały niemieckie. Doborowe dywizje miały ponad miesiąc bronić Aleksandrowa stykając się z kilkukrotnie liczniejszymi dywizjami sowieckimi i miast przeć dalej niemieckie siły zostały niebezpiecznie związane w walce z wrogiem.

Tak czy inaczej pod koniec maja rozpoczał się kolejny szturm Moskwy, tym razem z trzech prowincji. Niemieckie oddziały początkowo tak żywo natarły, że Sowieci nie przygotowani na tak szybko nadchodzący atak wpuścili Niemców prawie do centrum miasta. Jedna z wież kremlowskich została zniszczona przez strzał z niemieckiego czołgu Pantera, a Kreml wydawać się miało już prawie wpadł w ręce Niemieckich Soldatów. Posiłki radzieckie natychmiast rzucone w celu obrony miasta, mityczne "Dywizje Północne" uratowały miasto, a Wehrmacht był zmuszony wycofać się na przedmieścia Moskwy. Widząc to, a także zmęczenie swoich oddziałów Feldmarszałek von Kluge dał rozkaz do zakończenia szturmu Moskwy.

O wiele większe zmartwienie dla Sztabu Generalnego sprawiała rozpoczęta w drugiej połowie maja wielka konfrofensywa sowiecka na odcinku południowym frontu. Dłużej blefu nie dało się utrzymać przed sprawnie działającym wywiadem radzieckim. GRU musiało z pewnością donieść Archontowiczowi, że stan zaopatrzenia, a co za tym idzie morale i zorganizowania wojsk niemieckich GA Południe jest fatalny i że pojawia się szansa na przełamanie niemieckich oddziałów na tym odcinku. Z rejonów Pawłowa i Rostowa rozpoczęła się ogromna nawała radzieckich moździerzy i dział. Niemieckie wojska zostały kompletnie zaskoczone. Jako, że priorytetem zaopatrzenia były oddziały szturmujące Moskwę, racje żywnościowe oddziałów niemieckich na tym odcinku były okrojone do minimum, a amunicji starczyło większości oddziałów na dosłownie kilka dni. Mimo to żołnierze niemieccy twardo stawiali opór nie mając podstawowych narzędzi w postaci amunicji wysokokalibrowej do walki. Wespół tego cała 4. Armia Pancerna GA Południe została dyslokowana na zachód i weszła w skład nowofromowanej GA Zachód, co sprawiło, że Niemcy nie mieli praktycznie żadnych odwodów. Na ratunek niemieckim oddziałom koło Rostowa przyszło zaopatrzenie zrzucane z samolotów transportowych Włoskich Sił Lotnicznych. Powstał ogromny korytarz powietrzny Sewastopol - Rostów, którym niemieckie oddziały dostawały zaopatrzenie. To sprawiło, że bitne niemieckie oddziały cudem wręcz powstrzymały Sowietów przed przełamaniem linii na tym odcinku.

Gorzej jednak było w centrum, niedaleko Pawłowa. Mimo, że Niemcy bronili się zawzięcie, to udało się Sowietom wyprzeć Niemców z okolic Pawłowa, a radzieckie dywizje posunęły się na długości kilkuset kilometrowego frontu o niemalże 50 km. Fuhrer natychmiast rozkazał dyslokacje dywizji GA Północ w kierunku centralnym, zamiast kierunku moskiewskiego, a oddziały zaopatrzeniowe rozpoczeły z trudem dostarczanie zapasów wojskom zagrożonego rejonu. Nowosformowany Dywizjon Samolotów Transportowych Luftwaffe odegrał też niebagatelną rolę w obronie swoich zdobyczy.



Sytuacja w połowie czerwca była tak zła, że Oberkommando des Herres myślało o rozpoczęciu zorganizowanej akcji odwrotu za linie Dniepru, jednak w drugiej połowie czerwca poprawa sytuacji zaopatrzeniowej Wehrmachtu, jak również dotarcie na front świeżych i niezaprawionych w boju dywizji z GA Północ pozwoliło wpierw opanować sytuacje, by następnie nie zważając na skąpe jeszcze zaopatrzenie przejśc do ofensywy. Pod koniec czerwca i na początku lipca Niemcom udało się wyprzeć Sowietów z ich zdobycznych terytoriów i powrócić na swoje miejsce, jak równiez w niektórych miejscach posunąć się jeszcze głębiej w terytorium wroga.

Niemcy nie mogąc sprostać ofensywie radzieckiej na Aleksandrów, gdzie już 5 dywizji pancernych niemieckich zostało wyłączonych z walki i kolejne 5 miało niedługo nie wytrzymać ataków niemalże 20 dywizji radzieckich, widząc też koncentracje wojsk sowieckich na wschodnim odcinku, który był położony niemalże 100 km na wschód Moskwy, broniony przez kilka dywizji niemieckich, postanowili rozpocząć operację wycofywania swoich jednostek z wyłomu wyżłobionego jeszcze miesiąc temu i oprzeć swoja obronę na rzece Moskwa, jedynie zostawiając swoje jednostki na północym odcinku rzeki w bezpośredniej odległości od Moskwy. Tak skrócony odcinek frontu miał później - po uzupełnieniach wojsk niemieckich zmęczonych kilkumiesięczną ofensywą na Moskwę - służyć jako zaczątek do kolejnej operacji okrążenia Moskwy, tzw. Wariantu Małego, w przeciwieństwie do Wariantu Dużego, którym była nieudana próba szerokiego obejścia Czerwonej Stolicy.



Niemieckie oddziały po wycofaniu się z Aleksandrowa i zorganizowanym wycofaniu się z wyłomu na wschodzie Moskwy rozpoczeły natychmiast penetracje liczebności radzieckich jednostek w Szelkowie, miasta bezpośrednio na wschód od Moskwy połozonego na niedostępnych wzgórzach. Okazało się, że biorące udział w szturmie na Aleksandrów jednostki radzieckie są niemalże wyczerpane, Feldmarszałek von Kluge dał rozkaz do wznowienia szeroko zakrojonej ofensywy w Wariancie Małym. Blisko 50 dywizji natarło na całej linii od Klinu na zachód od Moskwy, poprzez III Szturm Moskwy z trzech stron na samo miasto, jak również atak na Szelkow. Wszystkie natarcia okazały się strzałem w dziesiątke, a Szelkowo wpadło w ręce Niemców na początku lipca, skąd niemieckie oddziały wsparły od wschodu nacierające od zachodu na Klin oddziały niemieckie. Do zamknięcia okrążenia zostało Niemcom niecałe 10 km ciężko bronionego terytorium, a sam szturm na Moswkę jest tak zaawansowany, że walki odbywają się dosłownie na Placu Czerwonym, którego zachodnia i południowa część została już przez niemieckie wojska zajęta. Jednoczesny atak nietylko na Moskwę, ale równiez na sąsiadujące prowincje sprawił, że Sowieci nie mają tylu sił by bronić się w wielu miejscach na raz. Bolszewickiej stolicy broni obecnie już tylko ok. 40-50 tysięcy Czerwonoarmistów, przed nacierającymi 200 tysiącami żołnierzy SS i Wehrmachtu.

Generalfeldmarszal von Kluge na początku lipca w raporcie specjalnym złożonym na ręce Fuhrera napisał między innymi, że "Moskwa zostanie zdobyta w przeciągu najwyżej jednego tygodnia, nie mam co do tego złudzeń".



Operacja Festung Europa

Już w połowie czerwca Fuhrer wydał kolejna dyrektywę o "wzmożonym wysiłku w celu realizacji Planu Twierdza Europa". Cała 4. Armia Pancerna z doborowymi jednostkami pancernymi korpusów SS Nordland SS, Hitlerjugend i SS Walonien została dyslokowana na zachód do Berlinia celem uzupełnienia strat i przygotowania obrony Europy przed inwazją. 4. Armia Pancerna została wzmocniona nowosformowanymi dwoma Korpusami Pancernymi Wehrmachtu, łącznie mając na stanie 25 dywizji pancernych. Do tego dochodza jeszcze 2 dywizje pancerne III. Korpusu Pancernego SS Grossdeutschland. W ślad za tym została sformowana nowa 10. Armia złożona z korpusów piechoty Waffen SS i Wehrmachtu i wespól z 2. Armią stacjonującą w Hiszpanii i Francji sformowały Heeresgruppe West z głownodowodzącym Feldmarszałkiem Kluge (von Kluge dowodzi HG Mitte).



W sytuacji nieuchronnej możliwości zdobycia Moskwy, Hitler rozkazał natychmiast rozwinąc operacyjnie plan Festung Europa i zająć miejsce oddziałom niemieckim na całej długości niemieckiego, francuskiego i hiszpańskiego wybrzeża wespół z 30 dywizjami włoskiej piechoty. Niemcy przygotowują się do odparcia obcej agresji Aliantów w tempie błyskawicznym.



Upadek Japonii

W czerwcu dotarła do Fuhrera Wielkiej Rzeszy Niemieckiej zatrważająca wiadomość o upadku Japonii. Japonia jednak nie skapitulowała do końca, gdyż Cesarz Hirochito został przetransportowany potajemnie przez granicę turecką do Rzymu pod osobistą ochroną Beninto Asalutusa i elitarnych oddziałów SS, a cała potężna flota cesarska została oddana do dyspozycji Włochom. 11 lotniskowców zasiliło szeregi floty włoskiej zrównując ja niemalże w sile z Flotą Amerykańską. To daje niemiecko-włoskim oddziałom nadzieje na niedopuszczenie Aliantów na plaże Europy już na etapie desantu. Tym bardziej, iż niemiecki przemysł własnie buduje 10 najnowocześniejszych samolotów przeznaczonych na lotniskowce japońskie (10xCAG).

Fuhrer pomny zbrodni wojennych Aliantów na narodzie japonskim nakazał wojskom niemieckim opracowania planu odbicia wysp japonskich, w tym celu - jeśli zajdzie potrzeba - sformowanie Asiakorps z dywizji pancernych Wehrmachtu. Na razie jednak plan jest na wczesnym etapie opracowywania.

 

​

Wojna goreje w związku radzieckim i nieustanie przybiera na sile. Pomruk wystrzałów i eksplozji nikogo nie napełnia już przerażeniem, jest jedynie akceptowanym tłem dla wojennej rzeczywistości. Na wojnie takiej jak ta, nie ma ludności cywilnej. Dlatego każdy obywatel związku radzieckiego własną piersią bronić musi swojej ojczyzny, tak bestialsko niszczonej przez Oś Zła. Związek Radziecki utracił już tysiące kilometrów swojego terytorium, a ostatnie wydarzenia pokazały, że nie będzie już w stanie długo utrzymać stolicy, jej upadek to kwestia dni. Mimo tego, walczące wewnątrz niej bohaterskie oddziały czerwonoarmistów odmówiły ewakuacji. Towarzysz Archontowicz, w drodze wyjątku, puścił w niepamięć tę niesubordynację. Może dlatego, że był zajęty pertraktowaniem z Aliantami, a może po prostu w głębi ducha rozumiał zaciętość czerwonoarmistów, lub też (co bardziej prawdopodobne) widział w tym jakąś korzyść. Nie mniej jednak musiał przełknąć gorzką pigułkę rychłej utraty prestiżowego miasta, co zgodnie ze swoją naturą i przerośniętym ego – musiał przekuć w jakiś inny ważny dla siebie sukces. W ten sposób zrodziła się okazja do zmiany stolicy na stałe, Archontowicz bez chwili namysłu wybrał miejsce – Archontgrad. Czym jeszcze bardziej przypieczętował swoją władzę nad narodem radzieckim. Już niebawem stolica będzie nosiła jego imię. Lecz nawet utrata wspaniałego miasta nie jest tak bolesna jak brak nowych rekrutów. Miasto zawsze można odbić, ale trzeba mieć kim, a na zmianę tej sytuacji się nie zanosiło. Frustracja Archontowicza osiągnęła apogeum, gdy zebrał on cały sztab i przekazał najnowsze dyrektywy.
„Jeśli armia czerwona ma zostać pokonana, musi się to stać tak jak nakazuje tego żołnierski honor. Nie będzie składania broni, ani warunków pokoju. Od tej chwili dla armii czerwonej przestaje istnieć słowo „straty”. Armia ma napierać na wroga nieustannie, póki choć jeden czerwonoarmista ma siłę stać na nogach. Jeśli przyjdzie nam doznać porażki – nikt jej nie odczuje, gdyż nastąpi ona dopiero po śmierci ostatniego z naszych żołnierzy. Armia czerwona zwycięży, lub zostanie starta w proch.”


W świetle nowych rozkazów, natychmiast ściągnięto wszelkie dostępne siły z okolic Leningradu, państw nadbałtyckich oraz niezdobytego odcinka linii stalowej rzeki. Pozostawiono jedynie nieznaczne siły, teoretycznie zdolne stawić należyty opór. Całą resztę skierowano w okolice Moskwy, gdzie nieustanie toczono starcia z wrogiem, który robił co tylko w jego mocy, by okrążyć możliwie szerokim łukiem stolicę ZSRR.

​

Generałowie zastosowali się do rozkazów Archontowicza i przeszli do zmasowanej ofensywy. Podczas gdy pod Moskwą, jej celem było bronienie miasta poprzez zażegnanie niebezpieczeństwa okrążenia, to na południu miało jedynie jeden cel – zabić jak najwięcej niemieckich żołnierzy, niszczyć potencjał ludzki Niemiec kosztem własnego. Mimo sukcesów w ataku, nie było realnej szansy na zmianę układu sił na południowych równinach. Trzeba jednak nieustanie wiązać wermacht walką, by ułatwić świeżym siłom amerykańskim pokonanie wojsk Osi na zachodzie.

​

Wkrótce po porażce Niemców pod Alexandrowem, cała armia niemiecka wycofała się z wyłomu jaki stworzyli wcześniej za liniami obrony ZSRR. Armia czerwona powróciła na tereny, lecz wyczerpana i zdezorganizowana nie była w stanie podjąć działań ofensywnych. Wermacht sprawnie przegrupował swoje siły i już bez fantazji o chwalebnych wyczynach i epickich okrążeniach zaczął szturm na Moskwę najprostszą drogą. Radzieckie oddziały bronią miasta, lecz grają już jedynie na czas, zajęciu stolicy nie da się już zapobiec.

Podczas trwania tych zaciętych walk oraz w efekcie nowej polityki Archontowicza, w krótkim czasie miały miejsce 3 największe bitwy wojny.
​

 

Taka tam eksperymentalna mapka.

​

 

Aara nie napisze z braku czasu ale coś wkleję


ŚWIAT:




CAły świat obiegła tragiczna wiadomość o desancie brytyjskim w Egipcie oraz na Synaju i koło Jerozolimy. Zaskoczyło to siły Włoskie. CAŁA flota stacjonowała w okolicach Libii. Gdy zobaczono że niedługo cały kanał może być zajęty podjęto natychmiastową decyzje o podziale floty i wysłania lotniskowców na drugą stronę na ocean indyjski. Byla to bardzo BOHATERSKA decyzja gdyż sztab uważał że taki desant może być jedynie przeprowadzony z pomocą wojsk amerykańskich. I tu się pomylił. NIE BYŁO TAM ŻADNEJ FLOTY AMERYKAŃSKIEJ jedynie niedobitki floty brytyjskiej która została ROZBITA. Obawiano się także desantu wojsk amerykańskich, który w ogóle nie nastąpił. Desant nastąpił w niedogodnym momencie ale nie w tragicznej sytuacji. Wojska włoskie były podzielone na 4 armie. Jedna z nich gdzie była DUŻA CZĘŚĆ SIŁ przebywała w Libii gdzie szturmowała dogorywające wojska Angielskie, które padły w momencie desantu angielskiego, co pozwoliło na transport oraz dyslokacje sił włoskich do Aleksandrii, której broniła 2 armia złożona z ..........1 odziału Milicji, który PRZEZ TOTALNY PRZYPADEK TAM SIĘ ZNALAZŁ. Milicja ta broniła zaciekło tych terenów wraz z pomoca lokalnej ludności, która nie chciała wracać pod TOTALITARNE, RASISTOWSKIE, KAPITALISTYCZNO-SOCJALISTYCZNE, RZĄDY BRYTYJSKIE.
Druga faza brytyjskiego ataku ruszyła w głąb bliskiego wschodu, gdzie w Gazie oraz Jerozolimie SFORMOWANO OBRONNE ODZIAŁY SKŁADAJĄCE SIĘ Z WYŻSZYCH OFICERÓW. 3 SZTABY bohatersko broniły tych terenów aż przyszła pomoc z 3 armii, która zajmowała się zdobywaniem Syrii. Na początku zdobywania Syrii DUCE przeklinał rozwój sytuacji że Armia Włoska musiała atakować siły Brytyjskie z JEDNEJ PROWINCJI NA JEDNĄ PROWINCJĘ co dawało atakującym duże kary oraz nie dawało możliwości ataku np z 2 stron na raz. Jednak gdy nastąpił desant sytuacja okazała się bardzo korzystna, gdyż zostawiono 4 dywizje a reszta została rozstawiona bądź transportem wodnym zabrana do Jerozolimy. Anglicy starali się temu przeszkodzić robiąc jeszcze jeden desant na północ od Jerozolimy, jednakże desant ten został zmieciony z powierzchni ziemi w połączeniu armii i lotnictwa Włoch. Ogólnie należy dodać że to była pierwsza DUŻA kampania włosko-brytyjska,w której to przewagę na niebie posiadały Włochy a nie Anglia. 4 armia w sile 1 dywizji pancernej wędrowała sobie po Iraku



OF AAR: Wielu z was się zastanawia jak doszło do tego desantu i czemu Anglia przegrała:
+ Anglia --> zrobienie desantu w okolicach Suezu po obu jego stronach
- Anglia --> NIE ZDOBYŁA WSZYSTKICH PROWÓW NAD SUEZEM, a wiec mozna przepływać przez niego
- nie zajęła większych portów, zajęła 2 porty 1 lvl i chyba 3lvl coś takiego, więc nie dało się utrzymać armii
-brak budowy własnych portów
- brak panowania na morzu i powietrzu

-Włochy , nie obstawienie prowincji na wybrzeżu, co chciałem swoją drogą zrobić ale wpierw się pozbyć Syrii i Libii
+ Włochy zostawienie wojska w Aleksnadrii
+ Włochy panowanie na morzu i powietrzu
- włochy skupienie się na Syrii i Libanie

Prawda jest taka że tego desantu w ogóle nie powinno być i moją winą jest to że doszedł do skutku.





Tutaj pewien włoski reporter zrobił zdjęcie z lotu ptaka na którym widać wojska brytyjskie w defensywie po nieudanym desancie armii indyjskiej, który został przez przypadek i w ostatniej chwili powstrzymany przez bohaterskie siły marynarki wojennej Włoch. Gdyby ten desant doszedł do skutku mogło by to przedłużyć ofensywę brytyjską w Izraelu i Synaju, jednakże ofensywa ta była skazana na porażkę z góry gdyż BRYTYJCZKOM NIE UDAŁO SIE ZDOBYĆ STRATEGICZNYCH PORTÓW.





Bohaterska armia włoska przecięła już w szerz całą afrykę, Niestety Francja, Belgia oraz Portugalia odmówiły kapitulacji




Wraz z upadkiem Japonii wiele sił włoskich zostało odciętych od świata. Armia w chinach składająca się z 2 korpusów piechoty i 1 czogłów została doszczętnie zniszczona przez siły amerykańskie. Obecnie trwa ewakuacja wojsk z indii oraz z Birmy, jednakże z braku możliwości ucieczki tych ostatnich, planowane jest rozwiązanie tamtejszej armii póki nie jest ona okrążona.

 

Kampania w skrócie:

Niemcy: Zdobyli Leningrad i Moskwe, odpieraja zmasowane ataku na wał atlantycki
Włosi -> cała afryka zdobyta, zdobyto baku i ogolnie na kaukazie duże sukcesy, USA się zdesantowało w Iraku, ale desant został zepchnięty na plaże i się wycofał, obrona wału atlantyckiego, wiele desantow juz bylo od Cherbourga po Amsterdam
Anglia --> bawi się w naloty, zniszczyła resztki armii włoskiej w inidach
USA--> Bawi się w desanty. Była wielka bitwa morska, którą wpierw wygrywali wlosi ale nagle przegrali i nie wiem czemu, musze sie temu przypatrzeć.
ZSRR - dzielnie się broni!! i z pomysłem musze przyznać! całkiem długo blokował kaukaz!

 

​

Wraz z upadkiem Japonii w Indiach utknęło kilka dywizji Włoskich. Sir Robak podjął niezwłocznie inicjatywę rozbicia pozbawionych zaopatrzenia dywizji włoskich. Don Asalutto podjął próbę ewakuacji uwięzionych dywizji poprzez desant 1 dywizji pancernej w porcie w Bombaju. Sztab brytyjski przewidział takie zagranie i niezwłocznie skierował dywizje w celu uniemożliwienia ewakuacji. Ostatecznie wszystkie faszystowskie dywizje przebywające w Indiach zostały rozbite, a część jej floty rozbita przez US Navy.



20 września Sir Robak wydał rozkaz przygotowania wszystkich jednostek lotnictwa strategicznego do operacji pod kryptonimem Gomora. Celem operacji było spowodowanie jak największych zniszczeń w Niemczech. Do 12 października doszczętnie został zniszczony przemysł m.in. w: Berlinie, Stuttgarcie, Kolonii, Monachium, Frankfurcie, Norymberdze, Coesfeld, Hamburgu, Metz, Paryżu i kilku innych okręgach przemysłowych.
Wywiad doniósł o ucieczce Fuhr Luckera do Moskwy w obawie o swoje życie, które było zagrożone w płonącym Berlinie. Plotki nawet chodzą o przeniesieniu stolicy III Rzeszy do Moskwy.
Berlin na przełomie września i października:


Przemysł niemiecki przed operacją Gomora (przed 20 września):


Przemysł niemiecki po operacji Gomora (12 październik):


W między czasie w Wielkiej Brytanii na wielką skale trwają przygotowania do największej operacji desantowej w historii. Na D-Day ma być gotowych ok. 60 dywizji wszelkiej maści jednostek.
W tym czasie US Army bezskutecznie podejmowała próby desantu w okolicach Belgii, Holandii i Normandii.
Sir Robak wraz ze swoim sztabem przygotowuje na wielką skale plan operacji pod kryptonimem Overlord.

 

11. lipiec 1942 r. - 12 listopad 1942 r.

Zdobycie Czerwonej Stolicy

W godzinach porannych 11 lipca 1942 r. oddziały niemieckie odczuły natychmiastową ulgę w działaniach wojennych, o godz. 7.00 większość jednostek radzieckich została rozformowana i wycofała się z Moskwy, a stolicy, a mianowicie Kremla, bronił już tylko jeden oddział NKWD. O godz. 11.00 dowództwo Grupy Armii Środek wydało komunikat specjalny o przejęciu całkowitej kontroli nad Moskwą, w tym o łopoczącej dumnie nad budynkami kremlowskimi fladze niemieckiej.



Adolf Luker w przemówieniu do całego Narodu Niemieckiego, dzielnych narodów europejskich, jak i całego świata wyznającego jedyny narodowo-socjalistyczny pogląd na rzeczywistość grzmiał - "Tow. Archontowicz i cała jego bolszewicka klika przegrały tę wielką walkę o wolność i przestrzeń życiową dla całej cywilizacji niemieckiej. Teutoński duch walki już nigdy nie zostanie złamany przez żadne wrogie nam siły. Od dzisiaj uważam, że wojna dla Niemiec jest już właściwie przesądzona".



Od 11 lipca, kiedy to oficjalnie zakonczyła się Operacja Wieża, rozpoczęto koncentrację wojsk na terenie wokół Moskwy, a także dano chwilę wytchnienia oddziałom niemieckim tak zażarcie walczącym o sowiecką stolicę. Adolf Luker pomimo ciągłego zagrożenia ze strony sowieckiej przyjechał osobiście do Moskwy pociągiem specjalnym, gdzie na Kremlu przygotowano specjalny Schron, z którego miano dowodzić kolejnymi operacjami.

Zajęcie stolicy spowodowało całkowita dezorganizację armii sowieckiej, brak zaopatrzenia, problemy komunikacyjne, utrata największego węzła komunikacyjnego sprawiły, że Sowieci nawet nie byli w stanie dokonywac ograniczonych operacji zaczepnych. Niemiecki sztab generalny postanowił więc rozpocząc po tygodniu przerwy Operację Heisenberg mającą na celu zmasowany atak na północ od Moskwy, wyparcie Sowietów na północy i wschodni brzeg rzeki Wołgi, a następnie w oparciu o granicę tej rzeki atak w kierunku zachodnio-północnym wszystkimi dostępnymi jednostkami pancernymi GA Środek. W międzyczasie 1. Armia Pancerna została przesunięta na zachód i włączona do GA West do obrony przez alianckim atakiem.

Pomimo jednak uszczuplenia sił GA Środek i GA Północ, obie grupy armii rozpoczeły skoordynowany i ciężki atak na sowieckie jednostki. Uderzenie było tak potężne, że Sowieci pomimo początkowej twardej obronie, po kilkunastu dniach rozpoczeli paniczną ucieczkę, a RKKA widząc co się świeci wszczela wycofywanie swoich sił znad rzeki Dzwiny, tym samym jednostki GA Północ, dotychczas nie uczestniczące w działaniach wojennych od początku inwazji na ZSRR przekroczyły ostatni bastion Sowieckiej Linii Stalowej Rzeki.

Sowieci zostali całkowicie wyparci za rzekę, a oddziały Armii Czerownej rozpoczęły paniczną ucieczkę w kierunku Leningradu. Szybkość z jaką parły oddziały niemieckie była tak wielka, że Sowieci nie byli w stanie nadążyć z ucieczką przeciwko potężnym zgrupowaniem pancernym Wehrmachtu. W sierpniu dowództwo radzieckie zdecydowało się na rozformowanie większości oddziałów radzieckich na północy (przynajmniej tak doniosła Abwehra) a niemieckie oddziały napotykając znikomy opór bez walki zajęły Leningrad opuszczony przez sowieckie oddziały. W przeciągu więc kilku tygodnie Niemcy przemierzyły na północ kilkaset kilometrów, a łatwość z jaką zdobyli drugą stolicę Rosji była wręcz porażająca. Po zajęciu Leningradu, większość wojsk pancernych została przeniesiona z powrotem do Moskwy, która stała się dla niemieckich oddziałów centrum zaopatrzeniowym, w którym zmęczone niemieckie oddziały odpoczywały i nabierały sił. Moskwa bowiem nadal była perełką infrastruktury na wyspie okalającej ten zdziczały ląd biedoty.



We wrześniu rozpoczęto okrojonymi siłami zajmowanie niebronionych terytoriów północnych. Oddziały Wehrmachtu bez walki zajęły Archangielsk - jeden z kluczowych portów radzieckich. A Abwehra doniosła, że cała północ jest praktycznie nie broniona przez Sowietów.



Nie dając możliwości wytchnienia zdezorganizowanym Sowietom - Niemcy po dyslokacji części sił na południe rozpoczęli zaczepne działania na centralnym i południowym odcinku frontu. Sowieci zdecydowali się na już ostatnią próbe kontrataku, ale została ona zarzucona po pierwszych próbach starć z niemiecką machiną wojenną. Po stosunkowo długich potyczkach o przełamanie linii obronnych Sowietów, rozpoczeła się kolejna niezorganizowana ucieczka Sowietów w kierunku ich ostatniego bastonu - Stalingradu. Rozpoczęto Operację Blau, która ma na celu ostateczne rozbicie armii sowieckiej, zajęcie Stalingradu i połączenie się sił niemieckich z włoskimi, które na przełomie września i października w zasadzie bez walki zdobyły Baku. Sowieci bowiem wycofali się z linii umocnien kaukaskich w celu przygotowania się do obrony Stalingradu.

Zdaniem niemieckiego wywiadu - siły radzieckie w wyniku załamania się Rosjan po zajęciu Moskwy i Leningradu stopniały o ok. 60-70 dywizji. W tej chwili Sowieci dysponują ok. 200 dywizjami, w dużej części bez potrzebnych uzupełnień. Naprzeciw siebie mają 250 dywizji Wehrmachtu, Waffen SS i specjalnie wyodrębnionych siejących postrach na całym froncie wschodnim Specjalnych Korpusów Pancernych SS. Do tego dochodzą Włosi w sile ok. 30-40 dywizji i kilka samodzielnych brygad słowackich.



Linia Twierdzy Europa i odparcie prób desantu alianckiego

Niemcy przez cały okres lipca montowali potężną linię umocnien pod kryptonimem Festung Europa. Od Niemiec do Pirenejów powstał wielki pas obronny, którego strzegło prawie 100 dywizji Wehrmachtu i Armii Włoskiej. Jako wsparcie dla dywizji piechoty strzegących każdego skrawka ziemi na przestrzeni kilku tys. km. służyły Korpusy Pancerne SS i Korpusy Pancerne Wehrmachtu z 1. i 4. Armii Pancernej.

Pomimo obaw, że Alianci wykorzystają nadażającą się możliwość lądowania na fali wielkiego sprzeciwu w spoleczenstwach kapitalistycznych po upadku Moskwy na nieprzygotowane jeszcze odcinku linii Twierdzy Europa, przez cały lipiec i sierpien Alianci w ogóle nie niepokoili sił niemieckich, które miały dużo czasu na sformowanie linii umocnien i ściągnięcia dodatkowych posiłków.



We wrześniu rozpoczęła się ofensywa lotnicza na Niemcy - początkowo Adolf Luker w ogóle nie wiedział o nalotach, gdyż przerwano przypadkowo łączność Berlin-Moskwa, a oddziały Luftwaffe nie startowały do obrony, gdyż Marszałek Rzeszy Goering zajęty był w tym czasie rabowaniem dzieł sztuki w wielkich komnatach kremlowskich pałaców. Ambasador włoski mający stały kontakt z dowództwem armii włoskiej przekazał wiadomość od Benito Asalutusa o ofensywie lotniczej na Berlin i inne miasta niemieckie. Adolf Luker był zdenerwowany nie przez to - że atak ten zmniejszył środki produkcyjne przemysłu niemieckiego, który i tak ze względu na braki ludzkie nie miał już czego produkowac, a wielkie przezbrojenie czołgów Pantera na nowsze odpowiedniki już dawano się zakonczylo, ale przez to, że naruszony został spokój mieszkańców najpotężniejszego Imperium pod słońcem, Wielkiej Tysiącletniej Rzeszy Niemieckiej i wyzwolonych narodów Europy.

Natychmiast poderwano maszyny niemieckie i po krótkiej, aczkolwiek bardzo krwawej po obu stronach kampanii lotniczej niebo nad Niemcami znów pozostało spokojne.

We wrześniu rozpoczęła się pierwsza próba desantu amerykańskiego. 10 dywizji marines natarło na siły włoskie w okolicach Bruggi i holenderskiej Hadze. Po początkowych sukcesach widząc zbliżające się oddziały V. Korpusu Pancernego Hitlerjungend oddziały amerykanskie zaprzestały ataków. Po kilku dniach ponowiono atak w rejonie Amsterdamu i na północ od Amsterdamu. IV. Korpus SS Nordland we współdziałaniu z oddziałami SS Hitlerjugend dotarły szybko dzięki dobrze zorganizowanej sieci transportowej w miejsce ataku i wyparły Marines z plaż. Ataki ponawiano miedzy innymi w Cherbourgu, jednak tam włoskie oddziały dostały szybkie i potrzebne wsparcie XI. Korpusu Pancernego Wehrmachtu.

Próbowano też desantu na Zwolle, jednak w podobny sposób, dzięki szybkiej reakcji oddziałów pancernych Alianci nie byli w stanie sforsować obrony.

Linia pozostała nietknięta. 5 listopada odbyła się potężna bitwa morska między flotą USA, a flotą japonsko-włoską. 12 lotniskowców Osi starło się niedaleko Kanału La Manche z Flotą Amerykanską. Po początkowych sukcesach, przy wsparciu Luftwaffe, wiekszosc amerykanskich lotniskowcow zostala uszkodzona, jednak w pewnym momencie atak floty Pancerników Amerykanskich odmienił losy bitwy i z niewyjasnionych przyczyn Flota Osi musiała salwować się ucieczką i stratą 2 lotniskowców (przy czym ani jednego lotniskowca Cesarskiej Marynarski Wojennej). Na morzu jednak nadal nie zostało rozsztrzygnięte panowanie sił amerykanskich i nadal przy sprzyjających warunkach Amerykanie mogą ponieść dotkliwą klęskę. Co więcej zagrozenie ze strony Floty Osi sprawia, że Amerykanie nie mogą mieć swobody operacyjno-taktycznej i atakować w większej ilości miejsc, muszą koncentrować się na jednym punkcie, by chronić swoją flotę inwazyjną. Im dalej zaś od portów, tym mniej możliwości ucieczki do alianckich portów.



Niemcy praktycznie zakonczyly operacje na wschodzie, na zachodzie zaś mają w tej chwili wystarczającą ilość jednostek by powstrzymać lub spowolnić inwazję. Tym bardziej, że po zwyciestwie na wschodzie, Wehrmacht ma wieksza swobode strategiczną i możliwość skierowania na zachod jeszcze większej ilości jednostek niemieckich celem zabezpieczenia Europy przed inwazją aliancką.

W międzyczasie rozpoczeto budować potężne zakłady rakietowe w Pradze, mające technologicznie zrewolucjonizować niemiecką Flotę Powietrzną, która w obecnej chwili dysponuje łącznie największą liczbą samolotów ze wszystkich panstw liczących się w tej wielkiej wojnie o panowanie nad światem.

 

Hej hej wszystkim. To są screeny z 2óch ostatnich rozgrywek.

Obecna mapa świata


A teraz pare chronologicznych screenów.

Dobijanie ostatnich wojsk Angielskich w Afryce Włoskiej




Ofensywa Turecka na ZSRR





Zdobycie Malty przez bohaterskie siły Włoskie





Nieudana ofensywa USA w Iraku. Siły amerykanskie mimo że liczniejsze zostały wypchnięte z ziem Włoskich.




Serie nieudanych desantów USA na wybrzeże FRancji. Po tych nie udanych atakach tchórzliwe USA uderzyło na nieobronione odcinki portugalii...














Ofensywa Krymska na pozycje Rosyjskie




Nierozstrzygnięta bitwa morska w kanale



Zaatakowana flota USA + transportowce u wybrzeży Portugali..mimo to desant się udał.... wiele transportowców poszło na dno







Bardzo dziwna Bitwa Morska.
Usa miało kare -80 a i tak ją wygrało! Chyba przeważyły techy USA w lotnictwie oraz statkach.

 

Witam raz jeszcze ale tym razem ze smutną nowiną. Chcielismy dzisiaj zagrać ostatnią kampanie ale nie pojawił się 1 członek, więc ZAKOŃCZYLIŚMY GRE.

Tutaj screen wynikowy a wiec wygrał duet Luk&Asalut&Milan --> gratulejmy, brawa brawa a tak serio to było super











ps: moderatorowie nie blokujcie tego aara jeszcze bo moze ktoś coś dopisze z nas jeszcze,

ps2: http://w515.wrzuta.pl/plik/89cDksjybjV/savahoi3mpend

AAR-a wyczyściłem i zamykam.

Pozdrawiam
Severian