Federazione di Italia - droga ku zjednoczeniu

PROLOG​

Ciężki los włoskiego robotnika…​

​

 

ODCINEK I: Niente di nuovo sotto il sole

styczeń 1936 rok

​

[FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]ODCINEK I[/FONT]​

[FONT=&quot]“Niente di nuovo sotto il sole”[/FONT]​

[FONT=&quot]Nic nowego pod słońcem[/FONT]​

Soundtrack: http://www.youtube.com/watch?v=fA7X4_Xpjok&feature=related




Królestwo Włoch, zjednoczone przez Wiktora Emanuela II w 1861 roku, nie cieszyło się unifikacją dłużej, jak pół wieku. Pechowi Włosi, poprzez nieprzemyślane decyzje, na powrót podzielili się, utracili swoją siłę i przestali się liczyć na arenie międzynarodowej. Początkiem końca były czasy Wielkiej Wojny. Wtedy to Antonio Salandra, premier asygnowany przez Wiktora Emanuela III, postanowił przyłączyć Italię do wojny po stronie Ententy. Był to wielki błąd, który w wybitnym stopniu zaważył na późniejszej kondycji Królestwa Włoch. Państwa centralne w 1919 roku przeprowadziły udaną ofensywę na terytorium Półwyspu Appenińskiego, która dotarła aż do samego Rzymu. Niezadowolone społeczeństwo włoskie, podżegane przez syndykalistycznych agitatorów, wszczęło rewolucję na południu kraju. Królestwo Włoch zostało podzielone na dwie strefy wpływów: północ przypadła pod zarząd Austrii, południe zaś płonęło w ogniu rewolucji komunistycznej.

Kto będzie nowym Wiktorem Emanuelem i zjednoczy Włochy?
​

Okupacja Austriacka trwała trzy lata. Początkowo na terytorium północnej Italii stworzono szereg autonomicznych państw, które jednak szybko przekształciły się w federację. Nowy twór państwowy za przywódcę obrał urzędującego papieża – Piusa XI. Stolica Apostolska, jako najsilniejszy ośrodek władzy na Półwyspie Appeninskim, szybko dostosowała się do nowej roli, jaka jej przypadła. Związek pomiędzy poszczególnymi państwa zacieśniał się coraz bardziej, aż w końcu – w roku 1930 – postanowiono utworzyć jedno państwo – Federazione di Italia. Grupa radykalnych kardynałów, na czele z papieżem, ustanowiła nowy rząd, w którym zasiadały w głównej mierze osoby duchowne. Religijne państwo pod zarządem Kościoła Katolickiego rosło w siłę. Austria, zajęta własnymi sprawami wewnętrznymi i strajkami robotników, nie mogła interweniować w sprawie Italii. Więzy między Federacją Włoch, a Austrią zostały zerwane, a nowo powstałe państwo uzyskało pełną i niezagrożoną autonomię.

​

******

​

Sytuacja Włoch na początku 1936 roku nie była tak zła, jakby to mogło wyglądać. Papież ugruntował swoją władzę, a rząd (składający się pośrednio z kardynałów, a pośrednio z polityków wybranych w demokratycznych wyborach w roku ’35) zdawał się być stabilny. Lud wierzył, że Italię może uratować tylko silny przywódca, który zażegna kryzys i na powrót zjednoczy kraj. Nie sprzeciwiano się więc Ojcu Świętemu, który – skupiwszy w jednym urzędzie najwyższą władzę i duchową i świecką – dążył do ciągłego powiększania swoich wpływów.

Rozkład sił w parlamencie w 1936 roku.​

Styczeń roku ’36 upłynął pod znakiem zmian w Radzie Ministrów. Zasiadali w niej sami zaufani kardynałowie asygnowani przez Piusa XI. Byli oni w pełni oddani Ojcu Świętemu, gotowi wypełnić każdy jego rozkaz. Istniały jednak wyjątki… Teodor Initzer, wiedeński duchowny, wyniesiony do godności kardynalskiej w 1933 roku, w kilku poufnych listach starał się wyperswadować papieżowi zmianę polityki międzynarodowej. Jako minister obrony uważał, że Stolica Apostolska, a mówiąc ogólniej: Italia, nie powinna posiadać regularnej armii większej, niż dwadzieścia tysięcy żołnierzy. Sprzeciwiało się to z interesami Piusa XI, który dążył do zwiększenia siły militarnej kraju. Premierowi, Stefanowi Jaciniemu, nie pozostawało nic innego, jak przychylić się do prośby Ojca Świętego i odwołać niewygodnego ministra. Sprawa przeszła bez większego echa; uwaga opinii publicznej skupiona była wciąż na złej sytuacji gospodarczej całej Europy.

Korekty w składzie Rady Ministrów i polityce wewnętrznej kraju.​

Armia Federacji Włoch w porównaniu z innymi krajami europejskimi, była stosunkowo liczna i dobrze uzbrojona. Najlepsze jednostki znajdowały się na granicy z Francją: 3 dywizje górskie składające się na II Korpus Armii, 5 przeszkolonych i świetnie wyposarzonych dywizji piechoty zaliczanych w skład 1.Armii. Bardziej na południu stacjonowały kolejne 3 dywizje, te jednak oczekiwały na modernizację i stosowne zmiany w sprzęcie i uzbrojeniu. W centrum kraju znajdowały się 2 kolejne korpusy, w skład których wchodziły głównie siły porządkowe (milicja i ochrona pogranicza).
Dużo gorzej prezentowało się lotnictwo. Italia dysponowała tylko dwoma dywizjami myśliwców, z czego nawet jedna eskadra nie była wyposarzona w nowoczesne maszyny. Większość samolotów pochodziła jeszcze z czasów Wielkiej Wojny – były to naprawione dwupłatowce, jakie pozostały na ziemiach włoskich po Niemcach i Austriakach.
​

Nie jest źle, ale zawsze może być lepiej. ​

Wiadomości ze świata:

​

Socjalistyczna Republika Włoch postanowiła zerwać wszelkie umowy handlowe, jakie łączyły ją ze Stanami Zjednoczonymi. USA, borykające się z olbrzymim problemem przestępczości i działalnością rodzinny mafijnych, przeżywa ciężkie czasy. Partie polityczne nie mogą dojść ze sobą do porozumienia, a eksperci rychło przewidują upadek rządu. Decyzja RSI nie wpłynie pozytywnie na sytuację największego kraju Ameryki Północnej. ​

Problemy naszych nieprzyjaciół działają na naszą korzyść.​

Przez Rosję przetacza się kolejna fala strajków. Głodni, pozbawieni pracy ludzie wyszli na ulice, podpalili w Petersburgu siedzibę urzędu miejskiego, w innych miastach powybijali szyby wystaw, zniszczyli kilka samochodów. Rząd, wyczerpawszy wszelkie rezerwy finansowe, nie może nic uczynić, aby polepszyć status życia ludzi pracujących. Inne kraje, jak i międzynarodowe banki, odmówiły udzielenia pożyczek państwu znad Wołgi. ​

Początek nowej rewolucji? ​

​

 

luty 1936 rok

​

[FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]ODCINEK II[/FONT]​

[FONT=&quot]“[/FONT][FONT=&quot]I panni sporchi si lavano in casa”[/FONT]​

[FONT=&quot]Brudy pierze się w domu
[/FONT]​

Soundtrack: http://www.youtube.com/watch?v=58xkglxTvMk&feature=related



Zafałszowane raporty, błędne analizy i diagnozy, brak stosownych kroków – wszystko to złożyło się na kryzys, jaki dotknął Federację Italii. Gdy cała Europa cierpiała z powodu bezrobocia, Italia została pozbawiona wszelkich rynków zbytu na swoje towary. Produkcja stanęła, a pieniądze przestały płynąć do skarbu państwa. W ciągu miesiąca upadły trzy z siedmiu największych firm eksportowych. W magazynach tkwiły baryłki z ropą, a dziesiątki ton stali zamknięte było w kolejowych wagonach, które zdążały donikąd. Na domiar złego w kraju zaczynało brakować węgla. Elektrownie wodne nie mogły wytworzyć odpowiedniego napięcia w sieci, przez co kilkanaście rejonów kraju zostało odciętych od prądu. Szybko uruchomiono zapasowe generatory, a do elektrowni trafiły narodowe rezerwy węgla kamiennego. Było to jednak rozwiązanie doraźne, tymczasowe. Miesiąc, może dwa, i przemysł Italii stanie. Federacja Włoch musiała przyśpieszyć rozmowy dyplomatyczne i za wszelką cenę zdobyć potrzebne surowce…

Czarne złoto, którego tak bardzo nam brak…​

​

Mimo wielkich problemów finansowych, państwo nie szczędziło środków na nowe badania. Gulio Natta, profesor chemii z uniwersytetu w Padwie, poczynił spore postępy w zakresie wprowadzenia nowych nawozów i środków owadobójczych. Jak tylko jego badania dobiegną końca, Federacja zyska nowe, łatwiejsze w rafinacji, środki wspomagające rozwój roślin. Zbiory podstawowych produktów (ziemniaki, pszenica, żyto) mają się powiększyć o 5 decyton na hektar uprawnej ziemi.

Badania dotyczące ulepszenia maszyn przemysłowych (większe piece hutnicze, nowocześniejsze metody spawalnicze, pozwalające osiągnąć większą wytrzymałość zespolonych część) również przynosiły rezultaty. Wprowadzenie stosownych zmian we włoskim przemyśle potrwa jeszcze półtora miesiąca, lecz po zakończeniu tego procesu, wydajność produkcji ma wzrosnąć o kilkanaście promili.
​

Postęp, postęp, postęp. ​

​

Pod koniec lutego przeforsowano jeszcze jeden pomysł, ponoć kluczowy w rozwoju całego południa kraju. Komitet do Spraw Rolnictwa (KSR) przeznaczył olbrzymią ilość publicznych pieniędzy na osuszenie Pontyjskich Pól. Na tych terenach, położonych prawie w bezpośrednim sąsiedztwie Rzymu, od setek lat znajdowały się błota i bagna – nieużytki, które utrudniały zarówno komunikację, jak i rozbudowę miast. Przez ostatnie cztery wieki zdołano wydrzeć naturze tylko skrawek tego terenu. Teraz, po upływie 3 lat, cały ten teren ma zostać zamieniony w uprawne pola, przedzielone groblami, tamami i zaporami. Czas pokaże, czy była to dobra decyzja...


​

Czy to zażegna kryzys?​

Wiadomości ze świata:

​

3 lutego cały świat obiegła przerażająca wiadomość: prezydent Rosji, Alexander Fiodorowicz Kerensky został zabity w zamachu. Przywódca wschodniego giganta został zastrzelony przez zamachowca podczas jednego z przemówień. Schwytany strzelec nie przyznał się do przynależności do żadnej z partii politycznych, czy też stronnictwa robotniczego. Sytuacja ta wywołała wielkie wzburzenie w sferach międzynarodowych; przywódcy największych europejskich mocarstw sami poczuli się zagrożeni i podwoili swoją ochronę.



Jego Wysokość Kaiser Wilhelm II wygłosił oficjalne przemówienie na temat tej sprawy.

Jego Świątobliwość Pius XI od razu nałożył na zamachowca i wszystkich go wspierających ekskomunikę.

Już w tydzień po zamachu w Rosji obrano nowego przywódcę. Arystokraci zasiadający w Senacie zadecydowali, iż najlepszym rozwiązaniem będzie głosowanie we własnym gronie nad tym, kto przejmie wakatujące krzesło prezydenta narodu. Przy przewadze głosów wygrał wielki książę Dymitri. Był to policzek dla wszystkich komunistów i socjalistów przebywających w kraju. Wiadomym było, iż podobny przywódca nigdy nie pozwoli na działanie w kraju komunistom, czy socjalistom.


​

Jeden człowiek, tysiące problemów, miliony niezadowolonych. ​

​

 

marzec 1936 roku

​

[FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]ODCINEK III[/FONT]​

[FONT=&quot]“[/FONT][FONT=&quot]Il [/FONT][FONT=&quot]diavolo non e cosi brutto come lo si dipinge[/FONT][FONT=&quot]”[/FONT]​

[FONT=&quot]Nie taki diabeł straszny, jak go malują.
[/FONT]​

Soundtrack: http://www.youtube.com/watch?v=P-VwEXfVSXs



Nowe umowy handlowe zawarte z Austrią i Chorwacją nie przyczyniły się do znaczącej poprawy sytuacji gospodarczej Federacji. Deficyt węgla w Italii był tak duży, iż postanowiono ograniczyć jego sprzedaż dla nabywców indywidualnych. Najważniejszy był przemysł, a ten nie mógł funkcjonować bez elektryczności – a ta pochodziła w 90% z elektrowni cieplnych. Najbardziej cierpiały tereny Księstwa Sardynii i Piemontu, jak również miasto stołeczne – Rzym. Myślano już nawet nad projektem ustawy, która określała limit energii, jaką w ciągu miesiąca mogło zużyć gospodarstwo domowe. Jednak rząd, świadomy rosnącego niezadowolenia wśród proletariatu, szybko zrezygnował z tego pomysłu. Rozwiązania problemu trzeba było szukać gdzie indziej…

Gdy tylko pierwsze transporty węgla przekroczyły granicę włoską, a główny problem gospodarczy został rozwiązany, rząd zajął się nowymi, palącymi kwestiami. Szereg ustaw i zarządzeń czekał do zaakceptowania już od listopada zeszłego roku. Większość z nich dotyczyło kwestii rozbudowy lotnictwa i marynarki. Marina Federale, będąca wciąż siódmą potęgą morską na świecie, straciła dawną świetność i siłę. Okręty były co prawda dobrze uzbrojone, lecz ich przestarzała konstrukcja sprawiała, że nie mogły rozwijać dużych prędkości. Kadłuby rdzewiały, silniki zacierały się, a pokrzywione śruby napędowe wkręcały się w wodorosty. Większość jednostek widziała jeszcze Weltkrieg, a niektóre z nich były z ledwością uratowane z Wielkiej Wojny i teraz pływały całe w żelaznych i stalowych łatach.

Rozwiązanie mogło być tylko jedno: całkowita reorganizacja. Co do tego, czy ją przeprowadzić, czy też nie, zgadzali się wszyscy. Kwestią sporną pozostawało, w jakiej formie ma się ona odbyć. Część dowódców radziła, by zmiany dokonywały się powoli, metodycznie. Modernizację miały przechodzić po kolei wszystkie okręty, a część dodatkowych (pancernik i kilka krążowników) miała zostać dobudowana według najnowszych wzorców. Drugi plan, radykalniejszy, zakładał wycofanie z użytku przeszło 80% okrętów. Miały one trafić do suchych doków i zostać przerobione w większości „na żyletki”. Tylko niektóre jednostki miały być zmodernizowane, a gros sił powinny stanowić najnowocześniejsze okręty (surowiec na ich budowę miał pochodzić właśnie ze starych jednostek). Obie koncepcje miały swoje wady i zalety, z czego główną i wspólną mocną stroną był fakt, iż w produkcji i modernizacji marynarki mieli być zatrudnieni wszyscy bezrobotni z rejonu Korsyki i Ligurii.

W końcu, po długich naradach i dziesiątkach głosowań, przeforsowano drugą z idei. Całkowita reorganizacja floty miała się rozpocząć piątego kwietnia. Pierwsze zmodernizowane jednostki powinny zostać oddane do użytku już w grudniu tegoż roku.
​

Morze Śródziemne znowu będzie nasze! ​

​

Stolica Apostolska, oprócz problemami Federacji, musiała również zajmować się sprawami Kościoła na całym świecie. Trudne czasy sprawiały, że coraz więcej osób szukało ucieczki od nędzy i biedy właśnie w religii. Kościoły wypełniały się, a kazań słuchano z rosnącym zainteresowaniem. Za oceanem, w Stanach, od blisko trzech lat funkcjonowało słynne „Radio Kaznodziei”. To w nim swoje poglądy prezentował ksiądz Charles Coughlin – kontrowersyjny duchowny, słynący przede wszystkim z nienawiści do Żydów i syndykalistów. W swoich żarliwych przemówieniach nawoływał do „rozprawienia się z czerwoną zarazą”, która rozpleniła się po świecie. Za kryzys, jaki obecnie nawiedził Amerykę, wini wyznawców judaizmu – według niego to oni bogacą się na biedzie innych. 16 marca audycji ojca Coughlina wysłuchała rekordowa ilość osób – przeszło 50 milionów.

Nie ulegało oczywiście wątpliwości, iż tezy głoszone przez kaznodzieję były sprzeczne z nauką Kościoła o pokoju i potrzebie jedności. Ojciec Święty wstrzymywał się jednak z potępieniem ojca Coughlina. Tylko najbliżsi współpracownicy Piusa XI wiedzieli, że poglądy amerykańskiego duchownego niewiele różniły się od światopoglądu głowy kościoła. Stolica Apostolska, jakkolwiek jeszcze otwarcie do antysemityzmu nie nawoływała, wprowadziła pewne drobne restrykcje dla Żydów mieszkających na terenie Italii. Obawiano się, że współpracują oni z syndykalistami i działają na szkodę Federacji.



​

A może ma on rację?


​

Porozumienie z Niemcami nie tylko dotyczyło wymiany surowcowej. Italia zgodziła się również na ścisłą współpracę technologiczną z Rzeszą. Utworzono wspólny pion badawczy usytuowany na uniwersytecie w Milanie. Początkowo niemieccy uczeni mieli przekazać Włochom kilka najważniejszych projektów militarnych, których wdrożenie miało usprawnić funkcjonowanie armii federacji. Z czasem cała katedra uniwersytecka miała zająć się opracowywaniem nowych technologii, głównie z dziedziny militariów i doktryn wojskowych. Któż wie, do czego zaprowadzi niemiecka solidność połączona z włoskim temperamentem? ​

Wspólnymi siłami rozwiniemy przemysł zbrojeniowy!​

Wiadomości ze świata:

​

Jedną z pierwszych uchwał nowego prezydenta Rosji było przeniesienie stolicy – stał się nią na powrót Sankt Petersburg. Swoją decyzję Duma rosyjska argumentowała potrzebą powrotu do tradycji i koniecznością zwiększenia prestiżu miasta stołecznego (Moskwa nijak roli tej nie spełniała). Tak śmiała decyzja mogła być pierwszym krokiem na drodze do budowy społeczeństwa konserwatywnego w Rosji.

​

Rosyjski powrót do tradycji.​

W Hiszpanii, na przełomie lutego i marca, dokonano dziesiątek aresztowań wśród głównych dowódców anarchistycznych bojówek. Sąd najwyższy uznał działalność Anarchistycznej Federacji Hiszpanii (Federación Anarquista Ibérica – FAI) za niezgodną z prawem. Przywódcy grupy zostali oskarżeni o działanie na szkodę państwa, sprzyjanie obcym krajom i szpiegostwo. Po krótkim procesie trafili do więzienia o zaostrzonym rygorze.

W najbliższym czasie ma zostać również zdelegalizowana „Narodowa Konfederacja Pracy” (Confederación Nacional del Trabajo - CNT), która – na chwilę obecną – liczy przeszło 50 000 członków. Syndykaliści z całej Europy przypatrują się bacznie wydarzeniom rozgrywającym się na Półwyspie Iberyjskim i deklarują swoją chęć pomocy dla „uciśnionych robotników w kraju burżuazji i zepsucia”.



​

Eliminacja przeciwników politycznych w Królestwie Hiszpanii.​

​

​

 

kwiecień - maj 1936 roku

​

[FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]ODCINEK IV[/FONT]​

[FONT=&quot]“[/FONT][FONT=&quot]Anche i muri hanno orecchie[/FONT][FONT=&quot]”[/FONT]​

[FONT=&quot]Ściany mają uszy.
[/FONT]​

Soundtrack: http://www.youtube.com/watch?v=ReLllNkqcxw



Wiosna była udanym okresem dla Federacji Włoch. Po podpisaniu lukratywnych umów handlowych z Niemcami i Ukrainą problemy energetyczne skończyły się, zaś budżet na koniec roku mógł się zamknąć w sumie z nadwyżką. Przemysł mógł działać pełną parą, przetwarzając rudy znad Dniestru i Dniepru. Na rynek trafiły nowe maszyny, głównie rolnicze, które miały zwiększyć wydajność tej gałęzi gospodarki. W kwietniu pola zaczęto nawozić nowymi mieszankami, które zastąpiły kompost i obornik. Liczono, że ilość zebranych kwintali pszenicy z hektara wzrośnie o blisko dwadzieścia procent. Była to świetna wiadomość dla prawie dwudziestopięciomilionowego kraju włoskiego, w którym wielu obywateli wciąż cierpiało z powodu niedoboru żywności.

​

Modernizacja wsi sposobem na wyjście z kryzysu? ​

Wiadomości ze świata:

​

11 kwietnia Królestwo Hiszpanii powołało specjalny oddział policji, który miał się zajmować wyłącznie ściganiem syndykalistów, komunistów i lewicowców przebywających na terytorium Półwyspu Iberyjskiego. Szefem nowo utworzonego IV Departamentu (do spraw walki z działaczami „Narodowej Konfederacji Pracy”; w skrócie: CNT ) został Miguel Angel Falasca, dawny szef wywiadu, słynący z niekonwencjonalnych i brutalnych metod działania.

Walki z syndykalistami w Hiszpanii ciąg dalszy. ​

Koniec kwietnia był również sądnym okresem dla komunistów niemieckich. Ich organizacja polityczna – Partia Wolnych Robotników – została zdelegalizowana. W ciągu jednego dnia aresztowano blisko pięćdziesięciu polityków z nią związanych. Od tamtej chwili każdy, kto propaguje poglądy syndykalistyczne, może być zatrzymany na czas do 96 godzin w celu przesłuchania. Komuna Francuska nie zareagowała.

​

Los komunistycznych związków w Niemczech.​

Socrealizm w Socjalistycznej Republice Italii przeżywa ciężki okres. Gospodarka komunistyczna jest niewydajna: znacjonalizowany przemysł zmniejszył swoją wydajność, zaś wielkie gospodarstwa rolne więcej pieniędzy wydają na zasiew, niż zarabiają ze zbiorów. Obniżenie porcji mięsa, jaka przysługiwała robotnikowi w miesiącu niewiele pomogło – powiększyło ono jedynie niepokoje społeczne i ogólne niezadowolenie rodaków. Coraz więcej osób zaczęło uchodzić przez „zieloną granicę” do Federacji Włoskiej. Na wewnętrznym Czwartym Kongresie rząd Republiki określił zmiany, jakie musi przejść gospodarka w państwie. Powołano specjalny urząd propagandy, który ma zachęcić robotników do wykonywania 120% normy, a dodatkowo do wszystkich większych zakładów produkcyjnych oddelegowano specjalnego urzędnika politycznego, który ma dbać o to, by nic z mienia państwowego nie zostało rozkradzione przez pracowników.

Reformy wrogów – nic dobrego dla nas?​

​

Przywódca ruchu robotniczego na Ukrainie, Nikita Chruszczow, został oficjalnie asygnowany na premiera. Ślusarz z kopalni Donbasu zapowiada wielkie reformy w państwie – chce poprawy życia chłopów, nadania ziemi dla rolników i nacjonalizacji całego przemysłu. Jednocześnie deklaruje swoją odrębność od socjalistów z innych krajów; według żarliwego przemówienia, jakie wygłosił w parlamencie, zależy mu jedynie na dobru państwa. Czas pokaże, ile było w tych słowach prawdy…


​

Lewicowe zaopatrywania rządu Ukrainy.




​

Wszelako największym wydarzeniem maja było rozpoczęcie się Pierwszego Kongresu Syndykalistów. Komuniści ze wszystkich krajów świata, głównie z Anglii, Stanów Zjednoczonych, Socjalistycznej Republiki Włoch, Gruzji, Bengalu i Meksyku przyjechali do Paryża i obradowali przez szereg dni w sali obrad położone na Wzgórzu Montmartre. Większość decyzji, jakie podjęło zgromadzenie, pozostała tajne. Wiadomym było, iż dotyczyły one głównie polityki zagranicznej: losu syndykalistów w Hiszpanii, USA, Niemczech oraz sprawy Federacji Włoch, która była solą w oku dla europejskich komunistów. ​

​

​

 

[FONT=&amp]
[/FONT][FONT=&amp]ODCINEK SPECJALNY I
[/FONT]​

[FONT=&amp]“[/FONT][FONT=&amp]C'est la vie[/FONT][FONT=&amp]”[/FONT]​

[FONT=&amp]Takie jest życie (fr.).
[/FONT]​

Soundtrack:

​

Wielkie święto światowego syndykalizmu już blisko! ​

​

​

Od ponad miesiąca nie pojawił się nowy odcinek więc zamykam aar. W razie chęci kontynuowania skontaktuj się z którymś z moderatorów działu.
Pozdrawiam, N.