Großdeutsches Reich - Götterdämmerung '46

ODCINEK I: PROLOG
​

20 lipca 1944 w wyniku zamachu w Wilczym Szańcu koło Rastenburga ginie Adolf Hitler. Na skutek przeprowadzenia – z pełnym sukcesem – operacji Walkiria, puczystom udaje się uniknąć zamieszek i wewnętrznych niepokojów związanych z ustanowieniem nowej władzy państwowej. Zamachowiec, Claus von Stauffenberg, porwany przez żołnierzy jednostek specjalnych Waffen-SS zostaje poddany brutalnym torturom, a następnie, bez procesu karnego, zabity. Samowola żołnierzy Heinricha Himmlera staje się potem przyczynkiem do rozwiązania osobnych struktur Schutzstaffel i włączenia ich w struktury Wermachtu. W ten sposób pod dowództwo Heer trafiło 38 dywizji i 15 brygad w sile 980 tys. żołnierzy, z czego zaledwie około jedną trzecią część stanowili Niemcy. Przyjęcie w skład sił zbrojnych ludności z terenów okupowanych było przejawem nowej polityki rządu.

​

Stworzenie nowego gabinetu w krótkim czasie umożliwiło podjęcie rokowań pokojowych z Aliantami Zachodnimi. Po konferencji pokojowej z Davos, w czasie której delegacji niemieckiej przewodniczył Franz von Pappen, zawarto z dniem 27 lipca 1944 traktat pokojowy. Do najważniejszych postanowień aktu, podpisanego m.in. przez Ludwiga Becka, Winstona Churchila, Franklina D. Roosvelta, należało:
1) wycofanie wojsk niemieckich na tereny sprzed 10 maja 1940; przeprowadzenie obiektywnych plebiscytów granicznych ws. przynależności państwowej Alzacji i Lotaryngii z zastrzeżeniem ich istnienia jako terenów zdemilitaryzowanych niezależnie od wyniku głosowania;
2) wycofanie wojsk sprzymierzonych z terenów Półwyspu Apenińskiego i Sycylii, możliwość powrotu legalnie wybranej władzy pod przewodnictwem Benito Mussoliniego;
3) przeprowadzenie wolnych wyborów na terytorium Francji dotyczących przyszłości politycznej kraju: władzę przejąć miało środowisko Charlesa de Gualle lub Philippe Petaina.
4) uznanie niepodległości Flandrii i Walonii, także przyjęcie terenów tych państw za obszary zdemilitaryzowane;
5) rezygnacja z roszczeń kolonialnych Włoch w stosunku do Libii, Etiopii i Somalii.

​

Fakt zawarcia pokoju z krajami sprzymierzonymi przerwał bolesną walkę na trzech frontach i pozwolił Niemcom na przerzucenie dużej ilości doskonale wyszkolonych i wyposażonych wojsk na terytorium Związku Radzieckiego. Do walki, prócz aktualnie formowanych związków, trafiło: 16 dywizji pancernych, 15 dywizji piechoty, 4 dywizje zmotoryzowane, 4 dywizje powietrzno-desantowe oraz 3 dywizje dowodzenia, co daje sumę blisko 500 tys. żołnierzy. Na skutek tego wkrótce rozpoczęła się największa niemiecka ofensywa w historii, której zadaniem było przerwanie linii frontu dużymi, mobilnymi związkami taktycznymi i stopniowe otaczanie, a następnie likwidacja oddziałów wroga.

​

Wykorzystanie zdolności dowódców, dotychczas hamowanych przez despotyzm Hitlera, pozwoliło na poważny sukces operacji. W drugiej połowie listopada przerwana została obrona Leningradu i miasto, po wielu miesiącach oblężenia, skapitulowało. Przez siły niemieckie odzyskany został Sewastopol, a desant piechoty morskiej i wojsk pancernych na wschodnim wybrzeżu Morza Czarnego pozwolił na dotarcie w rejon Baku i opanowanie kaspijskich pól naftowych. Zakończona w ten sposób pierwsza faza operacji umożliwiła obronę pozycji na linii granicy Rosyjskiej Federacyjnej Republiki Sowieckiej.

​

Dalsza część ataku przewidziana została na miesiące wiosenne. Od marca do maja 1945 oddziały sowieckie zepchnięte zostały za linię Donu i Wołgi, lecz Moskwa i Stalingrad – choć oblężone – wciąż znajdowały się w radzieckich rękach. Początek czerwca 1945 to okres najbardziej brutalnej i krwawej operacji w historii II Wojny Światowej. Realizacja, z sukcesem, planów niemieckiego Naczelnego Dowództwa, nastąpiła 18 czerwca 1945. 22 czerwca 1945, w czwartą rocznicę rozpoczęcia Operacji Barbarossa, doszło do podpisania traktatu pokojowego w Soczi. Odtąd granicę niemiecko-sowiecką stanowiły wschodnie zbocza Uralu.

Ogromne powodzenie, które w końcowej fazie wojny przyszło III Rzeszy, skutkowało ogólnym uwielbieniem w krajach faszyzujących. Sojusz z Niemcami zawarła Hiszpania i Portugalia. Zastosowany – za namową Vidkuna Quislinga, ale motywowany raczej niewystarczającą produkcją stali niźli fascynacją panskandynawskimi koncepcjami – plan otoczenia Szwecji siłami wojsk niemieckich spowodował oddanie się rządu do dyspozycji Niemiec. Wejście sił niemieckich na terytorium Szwecji, przypominające bezkrwawe podboje z lat 1938-1939, pozwoliło wkrótce na powstanie nowego, sojuszniczego państwa – Skandynawii, roztaczającej się na terytoriach dawnej Danii, Norwegii i Szwecji.

​

Wojna się skończyła bezapelacyjnym zwycięstwem Niemiec, choć nakreślony przez Hitlera plan podboju świata nie został zrealizowany. Nadchodzący czas upłynąć miał pod znakiem energii atomowej, zbrojeń, zwalczania partyzantki i zimnej wojny z krajami zachodu.

***​

Jak można zauważyć, pobieżny opis wydarzeń z lat 1944-1946 powoduje, że ten AAR opiera się na trochę innej koncepcji, niż pozostałe. Osiągnięta w grze sytuacja - trudna do odtworzenia w realiach zwykłej, pozbawionej cheatów rozgrywki - stanowić ma jedynie tło do pewnej historii, którą chciałbym opowiedzieć. Jednakże próżno będzie szukać tu bogatej fabuły. Czym więc wątek ma być, jeśli ni bezpośrednim zapisem rozgrywki ni quasi-epickim opowiadaniem? Znakiem ku przestrodze, drogowskazem, relacją tego, co - nawet bez ślepego hitleryzmu - stać by się mogło. Zbiorem zagrożeń. Zasobem strachu. Oceanem przerażenia.

 

ODCINEK II: WOLA MOCY
I – VI 1946
​

„Co osiągał tu i ówdzie po części docisk konieczności, po części przypadek, warunki do wytworzenia rasy silniejszej, to możemy obecnie pojąć i chcieć tego naukowo, możemy tworzyć warunki, w których podobne wzmożenie daje się urzeczywistnić. Dotychczas wychowanie miało na oku pożytek społeczeństwa, a nie jak największy pożytek przyszłości, lecz pożytek społeczeństwa istniejącego w danej chwili. Chciano mieć narzędzia dla niego. Przypuściwszy większe bogactwo sił, można by sobie wyobrazić pewne uszczuplenie tych sił, których celem nie byłby bezpośredni pożytek społeczeństwa, lecz przyszłości.

Tym bardziej postawienie takiego zadania byłoby potrzebne, im bardziej pojmuje się, jak dalece obecna forma społeczeństwa ulega tak silnym przemianom, iż kiedykolwiek nie będzie mogła istnieć gwoli sobie samej, lecz jako środek w rękach rasy silniejszej. Wzrastające skarlenie człowieka jest właśnie bodźcem do myślenia o hodowli rasy silniejszej, która miałaby właśnie nadmiar tego, w czym przeto skarlała staje się słabą i coraz słabszą (wola, odpowiedzialność, pewność siebie, możność stawiania sobie celu).

Środki byłyby te, których naucza historia: izolowanie przez stworzenie interesów samozachowawczych odwrotnych od przeciętnie dziś panujących; wyćwiczenie w odwrotnym szacowaniu wartości, dystans jako patos; wolność sumienia wobec tego, co dziś jest najniżej cenione i najbardziej zakazane.

Niwelacja europejczyka jest wielkim procesem, którego zahamować nie można – trzeba go jeszcze przyspieszyć. W tym celu konieczne jest rozwarcie przepaści, dystans, hierarchia, zgoła zaś nie jest koniecznością zwolnienie tego procesu.

Spiecies zniwelowana, skoro jest osiągnięta, wymaga usprawiedliwienia, leży ono w służeniu wyższej rasy udzielnej, która się na niej wspiera, i dopiero po niej może się podnieść do swego zadania. Nie tylko rasie panów, które zadanie tym się wyczerpuje, żeby rządzić, lecz rasie posiadającej własną strefę życiową, obdarzonej nadmiarem sił dla piękna, męstwa, kultury, manier, i to sięgających aż w dziedzinę ducha; rasie przytakującej, która może pozwolić sobie na wszelki zbytek – dość silnej, żeby nie potrzebować imperatywu cnót, dość bogatej, żeby nie potrzebować oszczędności i pedanterii; rasie poza dobrem i złem; roślin szczególnych i wyszukanych.”
F. Nietzsche, Wola mocy.

[video=youtube;2k9VKjfffs4]http://www.youtube.com/watch?v=2k9VKjfffs4&feature=related[/video]​

W noworoczny poranek odczyt fragmentów dzieł wybitnego niemieckiego filozofa, Friedricha Nietzschego, rozbrzmiewał z głośników radioodbiorników od Lisbony, przez Madryt, Rzym, Paryż, Amsterdam, Brukselę, Kopenhagę, Oslo, Sztokholm, Helsinki, Warszawę aż po Moskwę. Najgłośniej grzmiał jednak w Berlinie. Miasto nie przypominało już swoim wyglądem tego przed dziesięciu laty. Realizacja nakreślonego przez Alberta Speera „Planu Germania” uczyniła z niemieckiej stolicy symbol monumentalności, trwałości i stabilności. Nad miastem górowała ogromna kopuła przeszło trzystumetrowej Hali Zebrań.

​

Wielkie zmiany architektoniczne nie ominęły także innych miast. Przykładem szczególnie perfekcyjnego wykonania pierwotnych założeń stała się Warszawa, w której zrealizowano tzw. Plan Pabsta. Większość zabudowy przedwojennej Warszawy została zburzona, a na skutek wysiedleń ludności w liczącej 40 tys. populacji niemal 70 proc. stanowiła ludność niemiecka. Zburzenie Starego Miasta, stworzenie Hali Ludowej w miejscu Zamku Królewskiego oraz budowa potężnego Pomnika Germanii w miejsce Kolumny Zygmunta to tylko część z dokonań nazistowskich architektów.

​

21 lutego 1946 zakończony został proces formowania ośmiu nowych dywizjonów myśliwców wielozadaniowych, do służby trafiło 240 samolotów turboodrzutowych Me-262. Były one chlubą i chwałą Luftwaffe – stanowiły szczyt najnowszej myśli technicznej. Rozbudowa sił powietrznych trwała jednak dalej: prócz stale produkowanych rakiet balistycznych V-2, z dniem 12 marca na uzbrojenie wojsk lotniczych trafiło 250 maszyn Heinek Hs-132 – turboodrzutowych bombowców bezpośredniego wsparcia.

​

Dynamiczny rozwój Niemiec oznaczał także istotne przedsięwzięcia w dziedzinie energii atomowej. 19 marca i 9 maja otwarto nowe bloki reaktora w podberlińskim Poczdamie. Energetyka jądrowa miała za zadanie zapewnić nie tylko pierwszą prędkość dla gospodarki niemieckiej i niemal niewyczerpane źródło niezbędnego do rozwoju przemysłu prądu elektrycznego, ale także stanowić przyczynek do rozwoju badań na bronią masowego rażenia. W tym samym czasie, po francuskim referendum dotyczącym przyszłości politycznej kraju, Francuzi – zafascynowani ideologią panaryjskiej współpracy – zdecydowali się na wybór opcji politycznej reprezentowanej przez Philippa Petaina.

​

Jednak nie wszystko układało się po myśli niemieckich oficjeli. 26 lutego wybuchł bunt w rejonie chorwackiego miasta Dubrovnik. Szybko opanowany oznaczał duże straty w ludności cywilnej. Brutalność oddziałów niemieckich – bezwzględna likwidacja sił partyzanckich – nie przysporzył popularności Niemcom w tym rejonie. Jednakowoż władze naczelne były zadowolone z postępów wojsk okupacyjnych: udało się złapać i zabić przywódcę wojsk powstańczych, Josipa Broz Tito.

​

Właściwie sprzeczna z interesami III Rzeszy była także sytuacja w Azji. Po rozluźnieniu stosunków niemiecko-japońskich następującym na skutek podpisanego w 1944 pokoju w Davos, siły japońskie wciąż prowadziły walki z wojskami sprzymierzonych. Mimo prób mediacji w konflikcie ze strony niemieckich dyplomatów wojska cesarskie wyraźnie przegrywały.

​

W związku z tym iż od ponad 30 dni nie pojawił się nowy odcinek temat czyszczę i zamykam. W razie chęci kontynuacji proszę o kontakt z funkcyjnymi działu. Pozdrawiam PIAJR.