Historia Orła Bialego - Polska Megakampania AAR cz. 1 Crusader Kings

​

Ahh. Postanowilem przetłumaczyć mój AAR z paradoxforum, na język ojczysty. Wkrótce pierwszy update.

Link do AAR w wersji angielskiejhttp://forum.paradoxplaza.com/forum/showthread.php?p=6327408#post6327408

AAR to megacampania - od 1066 do 1956 przez wszystkie gry paradoxu. Jak na razie jestem w 1460. AAR zawiera dużo grafiki, map, filmików bitewnych z M2TW.

Zgarnąłem już parę nagród na paradoxforum, w tym za najlepszą grafikę, najlepszy history-book za część 1 i 2. No i cieszę się dość dużą oglądalnością - cz1(ck) - 5 pod względem oglądalności na 500 AAR-ów, cz2(eu3) - 2 pod względem oglądalności na 180. Nie jest to kolejny podbój świata - są wzloty jak i calkowite upadki - staram się odgrywać postacie władcow - nie jestto tylko zimna kalkulacja gracza.

Mam nadzieję że wam też się spodoba.

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Siemomysł I
930 - 960



​

Opis:

W X wieku na terenach między Wisłą a Odrą istniało kilkanaście zachodnio-słowiańskich plemion. Do najpotężniejszych z nich należeli Polanie, Mazowszanie, Ślężanie, Wiślanie i Lędzianie. Ludność tych terenów zajmowała się głównie rolnictwem, zbieractwem i myślistwem. Wyznawali oni pogańskich bogów powiązanych z siłami natury.

Pierwszy silny ośrodek państwowy powstał na terenach Polan. Książęta Polan pochodzili od quasi-legendarnego Piasta, i od jego imienia została nazwana ich dynastia. Książętom Siemowitowi i jego synowi Lestkowi udało się stworzyć silne, zcentralizowane księstwo. Następca Lestka - Siemomysł zdołał podporządkować sobie sąsiednie plemiona - Lędzian, Mazowszan i Goplan - podwajając rozmiary swego władztwa.

Dokonania:

Podbój Goplan, Mazowszan i Lędzian


Mapa Polski na początku i końcu jego rządów:

​

# Tereny początkowe
# Tereny przyłączone
# Granice państw pod koniec rządów
​

​

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Mieszko I
rządził 960 - 992
ur. 930 - 992



​

Opis:

Mieszko był władcą pragmatycznym, działającym w interesie państwa, a także doskonałym wojownikiem i dyplomatą.

Na początku swego panowania podbił on sąsiednie plemiona Wiślan, Ślężan i Pomorzan, niemal podwójnie zwiększając rozmiary księstwa.

Aby móc sprawować kontrolę na tak wielkim terytorium, oraz zapobiec zbrojnym iwazjom niemieckich 'misjonarzy', orzenił się on z czeską księżniczką Dobrawą, jednocześnie przyjmując chrzest w roku 966. Został on także wasalem cesarza Ottona I.

​

Polska populacja często odrzucała nową wiarę. Aby skutecznie tłumić pogańskie rewolty, Mieszko wzniósł liczne grody. Utrzymywał on także stały odzdział elitarnej kawalerii tzw. Drużynę.

W roku 972, wschodnio-niemiecki margrabia Hodon przekroczył rzekę Odrę. Został on pokonany przez Polan w bitwie pod Cedynią. Cesarz potraktował to zdarzenie jako wewnętrzny spór jego wasali, więc nie interweniował. Był on nawet zadowolony z porażki nazbyt ambitnego margrabii, jednak dla równowagi zarządał on od Mieszka, by jego syn przybył na cesarski dwór jako zakładnik.

​

Dokonania:

- Podwojenie terytorium. Podbój Pomorzan, Ślężan i Wiślan
- Chrzest. Polska została uznana przez Cesarza jako lenno
- Zwycięstwo pod Cedynią wzmociło prestiż młodego państwa
- Stworzenie silnej administracji, oraz stalego wojska (Drużyna)
- Budowa licznych grodów


Mapa Polski na początku i końcu jego rządów:

​

# Terytorium początkowe
# Ziemie przyłączone
# Granice państw pod koniec jego rządów
​

​

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Bolesław I Chrobry
rządził 992 - 1025
ur. 967 - 1025



​

Opis:

Bolesław był władcą ambitnym, może nawet zbyt ambitnym. Wychował się on na dworze Cesarza Ottona I, gdzie poznał mechanizmy rządzące polityką ówczesnej Europy. Od początku swego panowania dążył on do budowy zcentralizowanego państwa z silną władzą książęcą.

W roku 1000 Otton III przybył z pielgrzymką do Gniezna. Podczas spotkania z Bolesławem w jego siedzibie, cesarz uznał jego niezależność i nazwał go przyjacielem cesarstwa. Otton III pragnął stworzyć 'cesarstwo uniwersalistyczne ', w którym wszystkie państwa miałyby mieć równy status.

​

Niestety Otton III zmarł w wieku 22 lat. Jego następca, Henryk II, chciał być po prostu feudalnym panem innych państw.

Odpowiedzią Bolesława był pomysł stworzenia wielkiego, słowiańskiego państwa, składającego się z Czechów, Polaków i Połabian, ktore byłoby w stanie obronić się przed Cesarstwem jak czyniła to Francja.

​

W roku 1003 Bolesław niespodziewanie napadł i podbił Czechy, które były już wtedy częścią cesarstwa. Wojna zakończyła się Traktatem Budziszyńskim, w którym cesarz uznawał polską niepodległość, zaś książe Bolesław otrzymał Łużyce i Milsko. Czechy powrociły do cesarstwa, tak więc idea stworzenia Słowiańskiego mocarstwa upadła. Niestety podczas działań wojennych spora część Pomorza odłączyła się od księstwa i wróciła do pogaństwa.

Polski Książe chciał więcej chwały i podbojów. Tego samego roku zorganizował on wyprawę na Ruś Kijowską. Kijów został zdobyty, zaś na tronie Kijowskim został osadzony jego podopieczny. W drodze powrotnej, Bolesław podbił Grody Czerwieńskie i przyłączył je do swojej domeny.

Zwieńczeniem rządów Bolesława była koronacja na króla w Gnieźnie, AD 1025. Polska została uznana przez Papieża jako niepodległe królestwo, i część zachodniej chrześcijańskiej cywilizacji. Niestety królowi nie było dane długo cieszyć się tym sukcesem, i tego samego roku zmarł.

​

Dokonania:

- Pokonanie Cesarstwa w wojnie. Przyłączenie Łużyc i Milska
- Ugruntowanie niepodległości i statusu państwa poprzez koronację
- Przyłączenie Grodów Czerwieńskich
- Utrata części Pomorza


Mapa Polski na początku i końcu jego rządów:

​

# Terytorium początkowe
# Ziemie przyłączone
# Granice państw pod koniec rządów
​

​

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Mieszko II Lambert
rządził 1025 - 1034
ur. 990 - 1034



​

Opis:

Gdy Mieszko II został królem, jego poddani mieli nadzieję iż utrzyma on wysoki status młodego królestwa. Niestety, król nie spełnił tych oczekiwań - brakowało mu mądrości i odwagi jego poprzedników.

W roku 1031 cesarz Konrad II stworzył sojusz z księciem Jarosławem Mądrym, który wcześniej odzyskał tron Kijowski. Rusini zdobyli Grody Czerwieńskie, zaś armia cesarska wkroczyła na Łużyce i Milsko.

Mieszko zaakceptował rządania jego przeciwników bez zastanowienia, oddając im te ziemie w roku 1032. Dodatkowo zrzekł się on królewskiego tytułu, i został lennikiem Konrada. Dwa lata puźniej, zmarł.


Dokonania:

- Utrata Łużyc, Milska i Grodów Czerwieńskich
- Utrata korony
- Polska lennem Cesarstwa


Mapa Polski na początku i końcu jego rządów:

​

# Terytorium początkowe
# Ziemie przyłączone
# Granice państw pod koniec rządów
​

​

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Kazimierz I Odnowiciel
rządził 1034 - 1058
ur. 1016 - 1058



​

Opis:

Kiedy Mieszko II zmarł w roku 1034, Kazimierz przebywał poza granicami państwa. Tuż po tym wybuchły w Polsce masowe bunty przeciwko możnym, daninom i Chrześcijaństwu.

​

Czesi, widząc pogrążone w chaosie państwo, w roku 1038 napadli na Polskę. Splądrowali oni Poznań i Gniezno, oraz zajeli Śląsk.

Nowy cesarz - Henryk III - widział w antyfeudalnym, pogańskim buncie zagrożenie i zły przykład dla własnych poddanych. W efekcie umożliwił on Kazimierzowi powrót do Polski, w roku 1039.

​

Książe osiadł w Krakowie, który od tej pory miał stać się stolicą Polski. Zdobywając miasto Kazimierz odzyskał kontrolę nad Małopolską. Wkrótce po tym zdołał on także odzyskać władzę w zruinowanej Wielkopolsce. Na Mazowszu pokonał on lokalnego magnata Masława, odsuwając go od władzy. Niestety książe nie był w stanie zapobiec odłączeniu się Gdańska.

W końcu zażądał on od Czechów zwrócenia Śląska. Cesarz Henryk III roztrzygnął spór na korzyść Polski.

Tuż po tym, Kazimierz rozpoczął odbudowę zniszczonych grodów. Zlikwidował on także zbyt kosztowną Drużynę. Wojowie otrzymali ziemię oraz chłopów, mieli oni od tej pory pracować na nadanej ziemi i płacić władcy daninę. W zamian za ten przywilej, woj miał obowiązek stawić się na wezwanie władcy w czasie wojny. Wraz z tymi reformami, narodził się w Polsce system feudalny.

Kazimierz Odnowiciel był pragmatycznym władcą. Zdołał on ustabilizować sytuację w kraju, po nieudolnych rządach swego ojca, oraz przeprowadzić reformy. Jednakże, brakowało mu odwagi aby zerwać zależność od Cesarstwa.


Dokonania:

- Stabilizacja sytuacji w kraju - stłumienie buntów pogańskich
- Likwidacja Drużyny
- Wprowadzenie systemu feudalnego


Mapa Polski na początku i końcu jego rządów:

​

# Terytorium początkowe
# Ziemie przyłączone
# Granice państw pod koniec jego rządów
​

​

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Bolesław II Śmiały
rządził 1058 - 1089
ur. 1040 - 1089



​

Opis:

Bolesław II był człowiekiem dumnym i odważnym. Przyjaciół nagradzał hojnie, lecz dla wrogów i zdrajców nie miał litości. Był także doskonałym wojownikiem i dowódcą, zdolnym wykorzystać każdą nadażającą się okazję na polu bitwy.

Nowy książe rządził w czasach konfliktu między Papieżem a cesarzem, stając po stronie głowy Kościoła. W roku 1066 rzucił wyzwanie Świętemu Cesarstwu Rzymskiemu, koronując się na króla za zgodą Ojca Świętego. Wzmocnił też swą władzę poprzez wprowadzenie prawa prerogatywy królewskiej, ku niezadowoleniu swych wasali.

Czując że jego pozycja jest silna, w tym samym roku król najechał na ziemie Pomorzan.

​

Pomimo niezliczonych zasadzek w dzikich lasach i mokradłach Pomorza, druzgocąca przewaga liczebna polskiej armi wystarczyła. Po zdobyciu głównych pomorskich grodów, Bolesław ogłosił się księciem Pomorza.
Natychmiast sprowadzono duchownych i rozpoczęto, często brutalną, chrystianizację.

Tego samego roku Bolesław poślubił Duńską księżniczkę Ingrid Knytling, zawierając sojusz z królem Danii.

W roku 1070 pewny siebie, i rządny kolejnych sukcesów król najechał na Słowian połabskich. W dwa tygodnie po przekroczeniu rzeki Odry, czterotysięczna armia Bolesława napotkała sześć tysięcy Połabian, w okolicach grodu Hobolin.

Pogańska armia składała się głównie z włócznikow i łuczników, którzy zajeli pozycję obronną na niewielkim wzgórzu. Bolesław poza piechotą posiadał także lekką i ciężką jazdę. Początkowo wysłał on lekką kawalerię, która na kilka sekund przed dotarciem do linii wroga, pod gradem strzał rzuciła się do ucieczki. Duża część połabskich wojowników ruszyła w pogoń, psując ich linię obrony. Król Polski tylko na to czekał. Rozkazał piechocie zaatakować wyrwę powstałą w centrum wrogiej formacji, w tym samym czasie atakując ich flankę ciężką jazdą. Bitwa zakończyła się całkowitym zwycięstwem Bolesława.

​

Podczas kilku następnych tygodni Polacy, z pomocą lądujących od strony Bałtyku Duńczyków, podbili wszystkie połabskie ziemie - aż do Meklemburgii. Bolesław ogłosił się księciem tych ziem.

Niestety utrzymanie kontroli nad tak rozległym terytorium nie było proste. Pomorzanie łatwiej zaakceptowali nowego króla i religię, ponieważ byli już kiedyś pod polskim panowaniem. W latach 1071-1075 lokalna arystokracja na ziemiach Gdańska, Szczecina i Wołogoszczy w większości przeszła na chrześcijaństwo. Jednakże na zachód od Odry rozszerzały się chaos, rewolty i mordy na duchowieństwie. Cała ta sytuacja irytowała króla, który obawiał się cesarskiej interwencji.

W roku 1076 Vratislav - książe Czech - zachęcony przykładem Polski koronował się na króla, zrywając lenną zależność od Cesarstwa. Bolesław stworzył z nim sojusz obronny na wypadek niemieckiej agresji. W tym czasie polski król stał się także najbliższym sojusznikiem i przyjacielem Papieża, który doceniał jego wysiłki w nawracaniu pogan u wybrzeży morza Bałtyckiego.

Niestety od roku 1081, polski władca zdawał się tracić rozum. Podobno miewał wizje, w których jego legendarny przodek - Piast - dawał mu instrukcje co robić aby zapobiec upadkowi królestwa.

​

Jedną z pierwszych dziwnych decyzji było obdarzenie jego nieletnich synów tytułami książęcymi. Dziesięcioletni Przemysław został wysłany na Pomorze, zaś ośmioletni Pełka do Meklemburgii. Wkrótce po tym, król zorganizował wielki turniej, w którym sam uczestniczył, ryzykując życie. Został on ranny podczas pojedynku na topory.

​

Gdy król leczył rany, arcybiskup Krakowski wypowiedział mu posłuszeństwo. Armia królewska pokonała buntowniczego kapłana, który zgodą Ojca Świętego został wygnany poza granice kraju. Bolesław mianował swego syna Przecława na księcia Krakowskiego.

W roku 1084 wyleczony z ran cielesnych król postanowił najechać na Ruś kijowską, która w tym czasie przegrywała wojnę z Węgrami. Bez większych trudności zdołał on podbić Włodzimierz Wołyński, Halicz i sam Kijów.

​

Wykorzystując nieobecność wojsk królewskich, pogańscy Prusowie zaatakowali księstwo pomorskie. Szczęśliwie, ruski książę szybko zaakceptował pokój, w którym oddał Włodzimierz Wołyński i zrzekł się do niego roszczeń. Jednak królowi nie było spieszno z pomocą jego synowi na Pomorzu. Dopiero kiedy po zaciętej walce Przemysław zdołał w końcu wypchnąć Prusów za linię Wisły, Bolesław zareagował. Wkroczył na ziemie Chełminską i zaakceptował pokój z poganami. Prawdopodobnie król chciał, by jego pierworodny nauczył się rzemiosła wojennego walcząc w pojedynkę, jednak Przemysław nigdy nie wybaczył tego ojcu.

Wkrótce po zakończeniu wojny, Bolesław ustanowił księstwo Sandomierskie, które przekazał swemu najmłodszemu synowi - Bezprymowi.

W roku 1087 zbuntował się arcybiskup Wielkopolski, który został szybko pokonany na polu bitwy. Jednakże niezadowolenie wasali wzrastało - zaczęli oni knuć przeciwko szalonemu królowi.

Rok później książe Przemysław ruszył z Pomorza na Kraków, wspierany przez złoto innych wasali. Jednak książe pomorski nie był tak dobrym dowódcą jak jego ojciec. Bolesław pokonał go i wygnał na Węgry. Wkrótce potem większość wzburzonych wasali rozpoczęła przygotowania wojenne. Jednak z początkiem następnego roku król zmarł - stara, niedoleczona rana z pojedynku w końcu go zabiła. Na tron wstąpił jego najpotężniejszy syn - Przecław, książe Krakowa.


Dokonania:

- Odnowienie królestwa
- Zerwanie zależności lennej od Cesarstwa
- Podbój Pomorza, Meklemburgii, Włodzimierza Wołyńskiego i Chełmna
- Ustanowienie prawa prerogatywy królewskiej


Mapa Polski na początku i końcu jego rządów:

​

# Terytorium początkowe
# Ziemie przyłączone
# Granice państw pod koniec jego rządów
​

​

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Przecław I
rządził 1089 - 1097
ur. 1069 - 1097



​

Opis:

Przecław I był szczerym, mądrym i sprawiedliwym człowiekiem. Odebrał też solidną edukację dyplomatyczną - umiejętności te bardzo mu się przydały. Kiedy otrzymał koronę w roku 1089, kraj stał na krawędzi wojny domowej. Nowy król zdołał jednak, przy wielkim wysiłku, uspokoić wzburzonych wasali.

Od roku 1090 pogańscy Prusowie i Litwini toczyli zwycięską wojnę z Księstwem Kijowskim. Przecław czuł rosnący niepokój z powodu ich rosnącej potęgi - zdecydował się interweniować. Podczas krótkiej wojny, król zdołał wyzwolić bogaty Halicz i Kijów spod ich władzy. Kolejne dwa lata upłynęły w pokoju, jednak w latach 1090-1092 pogańskie najazdy na północno-wschodnią Polskę zaczęły się nasilać. Pomoc zaoferował niemiecki Zakon Krzyżacki.

​

Podczas polsko-krzyżackiej wyprawy z roku 1092, siły chrześcijańskie zdołały pokonać Prusów i Jaćwięgów. Rycerze zakonni otrzymali ziemię, którą nazwali później Marienburgiem. Król zaś powiększył swą domenę o Galindię i ogłosił się
księciem Prus.

A. D. 1093 zakończyła się pierwsza wyprawa krzyżowa...zakończyła się zdobyciem Rzymu przez niewiernych. Papież zbiegł na wygnanie do Burgundii i ogłosił drugą krucjatę, której celem było wyzwolenie wiecznego miasta z rąk Saracenów.

​

Słysząc to Przecław wezwał do Krakowa wszystkich wojów i po kilku miesiącach ruszył z wyprawą na południe. Niestety kiedy krzyżowcy dotarli do północnych stoków Alp, wycieńczony goniec przyniósł złe wieści z Polski - królestwo Węgier najechało na ziemie jego brata Bezpryma, księcia sandomierskiego.

Trwający rok konflikt przyniósł obydwu stronom duże straty. Gdy od jesieni 1094 roku Polacy zaczęli zdobywać przewagę, królewska armia wpadła w zasadzkę na jednej z karpackich przełęczy. Atak odparto, jednak król Przecław został poważnie ranny w nogę. W tym momencie podpisano pokój, utrzymujący status quo.

Tuż po zakończeniu wojny królewski brat, książe Meklemburgii - Pełka, otwarcie zażądał korony, twierdząc iż Przecław nie jest zdolny rządzić krajem poważnie ranny. Król odmówił.

Kilka miesięcy później Pełka wypowiedział posłuszeństwo królowi, złożył hołd lenny cesarzowi niemieckiemu i wspólnie z nim najechał na Polskę. Olbrzymia niemiecko-meklemburska armia przewyższała polską zarówno pod względem liczebności, jak i jakości uzbrojenia. Sędziwy marszałek Spytko objął dowództwo nad siłami królewskimi - dzierżył on ten urząd już od czasów Bolesława II i był doświadczonym weteranem i strategiem. Zamiast otwartego ataku prowadził wojnę podjazdową, nękając wroga zasadzkami, błyskawicznymi atakami i ucieczkami, wykorzystując znajomość terenu. Zirytowany niemiecki dowódca zażądał od Spytka bitwy, kwestionując jego rycerski honor. Polski marszałek odmówił i pozwolił Niemcom na zdobycie górnego i dolnego Śląska. Gdy osłabiona i zdemoralizowana armia dotarła w okolice Krakowa, Spytko zagrodził im drogę. W wielkiej jak na ówczesne warunki bitwie, Polacy zwyciężyli.


Obejrzyj bitwę pod Krakowem

​

Tuż po zwycięstwie wojska królewskie zyskały inicjatywę, ścigając pokonanego wroga aż do odległej Frankonii - siedziby cesarskiej.

​

Po kilkumiesięcznym oblężeniu, cesarz Heinrich ostatecznie zgodził się na zawarcie białego pokoju w roku 1096. Wkrótce wieści o tym wspaniałym zwycięstwie obiegły całą Europę. Niestety, księstwo Meklemburgii pozostało lennem cesarskim.


W roku 1097 król Przecław zmarł nie pozostawiając potomka. Zgodnie z prawem koronę odziedziczył najpotężniejszy z jego braci...


Dokonania:


- Podbój Halicza, Kijowa i Galindii
- Zwycięstwa nad Węgrami i Cesarstwem
- Utrata Meklemburgii



Mapa Polski na początku i końcu jego rządów:

​

# Terytorium początkowe
# Ziemie przyłączone
# Granice państw pod koniec jego rządów
​

​

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Pełka I
rządził 1097 - 1099
ur. 1070 - 1099



​

Opis:

Ostatnią wolą umierającego króla Przecława było wskazanie jego buntowniczego brata na jego następcę, ku zaskoczeniu jego dworzan. W ten sposób okazał on wielką mądrość, ponieważ ziemie Meklemburgii powróciły do królestwa.

Pełka był człowiekiem skromnym, posiadającym wspaniałe umiejętności gospodarcze. Był też niezwykle podejrzliwy, wszędzie węsząc spisek. Słusznie, ponieważ większość jego wasali, dworzan jak i zwykłych poddanych uznawało go za zdrajcę.

Tuż po tym jak wstąpił na tron w roku 1097, ambitny książę Prus - Zbigniew - rozpoczął na własną rękę wojnę z Litwinami. W odpowiedzi na to krzyżacy, sprzymierzeni z Prusami, najechali jego ziemie. Bracia zakonni udowodnili tym samym, że pożądają tylko władzy i gotowi są nawet zawrzeć sojusz z poganami. Pełka zdołał jednak nakłonić wielkiego mistrza do zawarcia pokoju, zaś ostatnie ziemie Prusów - Sambia - zostały podbite po krótkiej wojnie.

W roku 1099 polski król cudem uniknął śmierci z rąk zabójcy. Pełka zabił przeciwnika w trakcie krótkiej walki i nie było wiadomo kto go wysłał.

​

Tymczasem wyrównana wojna z Litwinami trwała nadal. W trakcie podróży do wojsk królewskich przebywających na Podlasiu, król wpadł w zasadzkę. Pełka walczył dzielnie, jednak w końcu został wzięty do niewoli. Poganie zażądali ogromnego okupu i zakończenia działań wojennych, jednak rada regencyjna, z marszałkiem Spytko na czele, odmówiła. Król został zamordowany, zaś na tron wstąpić miał jego sześcioletni syn - Ziemowit.

​

Dokonania:

- Podbój Sambii
- Powrót Meklemburgii do królestwa


Mapa Polski na początku i końcu jego rządów:

​

# Terytorium początkowe
# Ziemie przyłączone
# Granice państw pod koniec jego rządów
​

​

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Europe Anno Domini 1100


​

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Ziemowit I Zdobywca
rządził 1099 - 1128
ur. 1093 - 1128





Część I
​

Opis:

Gdy król Pełka zmarł w litewskiej niewoli, jego syn miał ledwo 6 lat. Rządy nad królestwem objęła rada regencyjna z kanclerzem Bolko na czele. W roku 1100 wój Ziemowita - Bezprym, książę Sandomierza - zapragnął tronu dla siebie, rozpoczynając wojnę. Po kilku dniach do buntu dołączyli książęta Wielkopolski i Prus. Krwawa wojna domowa trwała aż do końca roku 1104 i zakończyła się zwycięstwem regencji. Aby uspokoić sytuację, kanclerz Bolko znióśł prerogatywę królewską, przywracając prawo zwyczajowe. Oddał także większość królewskich ziem wasalom, redukując domenę do Krakowa i przyległych ziem.

​

W roku 1106 13-letni Ziemowit zaczął naciskać na radę regencyjną by ta powiększyła królewskie terytoria, jako że wasale byli zbyt potężni i każdy z nich mógł z łatwością pokonać króla. Pomimo młodego wieku, król potrafił wykazać się mądrością i siłą charakteru. Tego samego roku zażądano zwrócenia hrabstwa przemyskiego od księcia Połocka. Ruski władca odmówił i po krótkiej wojnie prawosławna enklawa powiększyła królewską domenę.

Z końcem następnego roku, olbrzymie państwo litewskie zaczęło przegrywać wojnę toczoną z sojuszem ruskich księstw - Riazaniem i Prońskiem. Młody król, zaniepokojony rosnącą potęgą Rusinów, rozkazał zaatakować księstwo Prońskie. Kiedy większość polskich wojsk walczyła na wschodzie, książę mazowiecki Sieciech - potomek Władysława Hermana - najechał na ziemie króla, w nadziei szybkiego zdobycia korony. 15-letni Ziemowit osobiście dowodził obroną Krakowa i zdołał utrzymać stolicę, aż do przybycia odsieczy ze wschodu.

​

Z końcem roku 1108 buntowniczy wasal został pokonany, zaś wojna z księstwem Prońskim zakończyła się korzystnym pokojem - pruskie hrabstwa Skalowii i Jaćwięży zostały włączone do królewskiej domeny.

Rok później 16-letni już Ziemowit, oficjalnie objął rządy na królestwem. Wychowany przez duchownych król, pragął nawrócić wszystkich pogan graniczących z Polską od północnego-wschodu. Ponieważ klęska Litwinów toczących wojnę z Rusinami była tylko kwestią czasu, Ziemowit zaatakował upadające państwo. Po kilku miesiącach Żmudź i Podlasie zostały podbite, zaś król ogłosił się księciem podlaskim.

W roku 1111 doszło do buntu księcia Meklemburgii. Został on szybko stłumiony, jednak pokazało to że nastroje wasali były wciąż nerwowe. Król obiecał im wielkie podboje, łupy i ziemie na północy, adresując ich honor, żądzę władzy i chciwość. Strategia ta odniosła skutek i król uzyskał ich poparcie. Jedyną przeszkodą stojącą na drodze do pogańskich ziem, były hrabstwa Memel i Kurs, władane przez księcia Riazania. Ziemowit wysunął roszczenia i po krótkiej wojnie z roku 1112, przyłączył te terytoria. Ogłosił się również księciem Żmudzi.

​

Mając otwartą drogę ku pogańskim, bałtyjskim ziemiom, AD 1115 król ogłosił "Pierwszą Krucjatę Północną'. Ogromna większość polskich wojów i możnowładców odpowiedziała na jego wezwanie. Także Zakon Krzyżacki zaoferował pomoc, żądając Memla jako bazy wypadowej, lecz król odmówił. Kluczowym momentem tej kampanii była bitwa pod Rezekne w Łatgalii, latem 1115 roku. Pomimo przewagi liczebnej pogan, doświadczenie i uzbrojenie wojsk polskich przechyliło szalę. Król Ziemowit osobiście poprowadził wojów do walki. Pod koniec roku Semigalia, Łatgalia i Zachodnia Dźwina zostały podbite. Natychmiast osadzono na tych ziemiach polskich możnych i duchowieństwo - rozpoczęto chrystianizację.

​

Książę Riazania Dymitr, zaniepokojony agresywnymi ruchami królestwa Polskiego, zawiązał sojusz z pogańskimi Liwami. Potężna liwowsko-riazańska armia była początkowo zwycięska, podbijając Kurs i Memel. Na wiosnę obydwie armie spotkały się w Jaćwięży. Ziemowit rozmieścił swą armię w standardowym szyku - piechurzy w centrum, kawaleria na flankach. Jednak pozostawił on jeden oddział ciężkiej jazdy w odwodzie, ukryty w lesie. Pewny siebie Dymitr zaatakował. Centrum polskiej armii broniło się dzielnie, jednak prawe skrzydło zaczęło ustępować pola, pod naporem liczniejszego wroga. Widząc że zwycięstwo jest bliskie, ruski książę postanowił okrążyć polską flankę i uderzyć z tyłów. Jednak nie wiedział on że nie walczy z całością polskiej armii. Kiedy w końcu zdołał przedrzeć się na tyły polskiej formacji, z pobliskiego lasu ruszył Ziemowit na czele trzymanej w odwodzie ciężkiej jazdy.

​

Zaskoczony niespodziewaną szarżą Dymitr został zabity, a jego kawaleria rozbita. Widzący to Rusini i Liwowie rzucili się do panicznej ucieczki. Polacy ścigali wroga przez kilkanaście mil, dokonując prawdziwej masakry. Z kolejnym zwycięstwem, Ziemowit stawał się coraz bardziej doświadczonym dowódcą.

​

Tak też rozpoczęłą się "Druga Krucjata Północna". Najpierw Ziemowit podbił riazańskie hrabstwa Kurs, Połock, Auksztota, Sudowia i Terebovl. Na jesieni podpisano pokój z młodym następcą Dymitra, w którym król Polski otrzymał wszystkie te ziemie. Podczas zimy działania wojenne ustały, w tym też czasie Ziemowit koronował się za zgodą Papieża na króla Litwy.

Z nastaniem wiosny znów ruszyła kampania przeciwko Liwom. Do końca 1119 roku całe Inflanty zostały podbite, aż do wybrzeży zatoki Fińskiej.

​

W tym samym czasie doszło do niezwykle dziwnego wydarzenia. Królestwo Czech zostało podbite przez Emirat Cyrenejki. Jak to było możliwe, że armie niewiernych dotarły do centrum chrześcijańskiego świata nie jest jasne. Być może cesarz niemiecki Zygmunt współpracował po cichu z Arabami, ponieważ sam podbił czeski Liberec i Orawę, pozostawiając reztę Saracenom. Dla prawdziwego chrześcijanina jakim był Ziemowit było to ogromne zmartwienie...

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Ziemowit I Zdobywca
rządził 1099 - 1128
ur. 1093 - 1128



Część II

​

Lata po 1119 upływały w pokoju. Na olbrzymich, nowopodbitych terytoriach utworzono księstwa, rządzone przez polskich możnowładców. Pogańska arystokracja w większości przeszła na chrześcijaństwo, chcąc zachować swe wpływy w nowej rzeczywistości. Król Polski i Litwy wykorzystał czas pokoju na rozbudowę infrastruktury, kościołów i grodów na pogańskiej ziemi.

W roku 1122 hrabstwo Poznania zostało odziedziczone przez hrabiego Bensacon - jednego z cesarskich wasali. W tym czasie w Niemczech popularność zyskiwało hasło 'Drang Nach Osten' - napór na wschód. Cesarz był rzeczywiście zaniepokojony rosnącą potęgą Polski, lecz nie decydował się na razie na interwencję, z powodu bliskiego sojuszu Ziemowita z Ojcem Świetym. Po podboju ostatnich pogan graniczących z Polską, na terenach Pskowa, król zyskał sobie ogromną wdzięczność Biskupa Rzymu.

Ziemowit wykorzystał ten sojusz dwa lata później, kiedy to za jego namową hrabia Bensacon został fałszywie oskarżony o herezję i ekskomunikowany przez Papieża. Po zakończeniu przygotowań wojennych, król wypowiedział wojnę Świętemu Cesarstwu Rzymskiemu w roku 1225. Ziemowit zmobilizował wielką, jak na tamtą epokę, armię 40,000 ludzi. Cesarstwo rozporządzało nieporównywalnie większą potęgą, jednakże Bóg czuwał na królem. Jesienią tego roku, cesarz Zygmunt wkroczył na Dolny Śląsk z armią ledwo 400 ludzi. Wyglądało na to, że niemiecki monarcha był bardzo pewny siebie. Napotkał on na swej drodzę około 20,000 Polaków, dowodzonych przez króla. Cesarz, nie mając nawet najmniejszej szansy na zwycięstwo, upokorzony - uciekł.

​

Tuż po tym, księstwa Saksonii i Górnej Lotaryngii wypowiedziały posłuszeństwo Cesarzowi wypowiadając mu wojnę. Chcąc wykorzystać zamieszanie powstałe w Niemczech, Ziemowit postanowił wyzwolić Czechy z rąk niewiernych. Drogę zagradzały mu Sudety rządzone przez Niemców, którzy wcześniej podstępnie odebrali te ziemie Czechom. Ojciec Świety rzucił na nich przekleństwo, zaś polski król wysunął roszczenia do ich ziem.

​

Wojna, obfitująca w większe i mniejsze bitwy, zakończyła się w drugiej połowie 1126 roku udanym szturmem na zamek we Frankonii. Cesarz zrzekł się roszczeń do Poznania, Liberca i Orawy oraz wypłacił olbrzymią kontrybucję.

Król nie dał swym wojom dużo czasu na odpoczynek. Przegrupował armię i kiedy tylko śnieg stopniał na przełęczach Sudetów, uderzył na niewiernych. Jednakże Saraceni stawili zaciekły opór. Świadomość faktu, iż otoczeni przez chrześcijańskie ziemie nie mają dokąd uciec, sprawiła że walczyli aż do śmierci, zadając Polakom olbrzymie straty.


Obejrzyj potyczkę w Sudetach 1127

​

Pod koniec roku 1127, całe Czechy zostały podbite. Zarówno czescy możni jak i chłopi, witali swych słowiańskich wyzwolicieli z radością. Tuż po wkroczeniu do Pragi, Ziemowit koronował się na króla Czech w tamtejszej wspaniałej katedrze, oddając tytuł księcia Czech swemu synowi Jakubowi.

​

Niestety nie dane mu było zrealizować jego wielu ambitnych planów. Król Polski, Czech i Litwy Ziemowit I Zdobywca zmarł młodo, w wieku 35 lat, padając ofiarą dyzenterii, rozprzestszeniającej się w tym czasie po kraju.




Dokonania:

- Zniesienie prerogatywy królewskiej - powrót do prawa zwyczajowego
- Olbrzymie podboje ziem Pogan, Rusinów i Saracenów
- Wspaniałe zwycięstwo nad Cesarstwem
- Zdobycie koron - litewskiej i czeskiej
- Stworzenie z Polski regionalnego mocarstwa





Mapa Polski na początku i na końcu jego rządów:

​

# Terytorium początkowe
# Ziemie przyłączone
# Granice państw pod koniec jego rządów
​

​

 

Zoor - Dzięki, herb zrobiłem w photoshopie ale nie jest zbyt ładny, co powiesz na wersję z końca XV-wieku :mrgreen::






Larry2903 - Ahh, w CK dość łatwo się podbija, to nic takiego. Gorzej później to wszystko utrzymać.

SamboR - Dzięki.

Darker Hehe, chyba nie sposób uniknąć kwiatków.:wall:

Papapolak Tak, jest kilka filmików pokazujących porażki

tr, Paww - Dzięki

Kolejny odcinek prawdopodobnie dziś wieczorem, a potem parę dni przerwy bo jadę do Niemiec.

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Jakub I Groźny
rzadził 1128 - 1163
ur. 1113 - 1163


​

Opis:

W chwili śmierci króla Ziemowita, jego 15-letni syn Jakub przejął władzę nad gigantycznym państwem. Tymczasem jego identycznie wyglądający, młodszy brat Jan otrzymał księstwo Czech. Od początku rządów, nowy król chciał prowadzić pokojową politykę. Jego celem była stabilizacja sytuacji na ziemiach podbitych przez ojca, rozwój gospodarczy oraz rozbudowa grodów.

​

A.D.1130 Jakub poślubił piękną szwedkę Birgitte av Munso. Wkrótce między królewska parą powstała wielka miłość. Dla swej ukochanej żony, król sprowadzał egzotyczne bogactwa, dworskich minstreli, organizował wspaniałe uczty. Owocem tego udanego związku były narodziny ich syna - Sambora - rok puźniej.

​

Kraj rozkwitał, grody powiększały się, pola dawały coraz to większe plony i więcej dzieci przychodziło na świat. Jedynym problemem były nasilające się bunty pogańskich Bałtów oraz rosnąca niechęć Czechów wobec polskich możnowładców.

W roku 1135 Marienburg został zdobyty przez Finów. Król Jakub odebrał poganom te ziemie, lecz nie zwrócił ich Krzyżakom.

Od roku 1137, królowa Birgitta zaczęła okazywać oznaki stresu. Wkrótce potem, zaczęła unikać ludzi, przestała jeść i pogrążyła się w smutku. Zrozpaczony król próbował wielu metod aby wyleczyć żonę. Sprowadził nawet medyków z odległego Bizancjum, lecz nie byli oni w stanie pomóc. W końcu, zimą 1138 roku, królowa popełniła samobójstwo rzucając się z najwyższej wieży zamku Wawel. Jakub był załamany. Kolejne dni i noce spędził przy grobowcu swej ukochanej w królewskiej krypcie.

Początkowo król obwiniał siebie o tą tragedię, jednak z czasem doszedł do wniosku iż musiał to być spisek jego wrogów. Od tego momentu król zmienił się nie do poznania - stał się okrótnym tyranem, nie ufającym nikomu. Podejżewając buntowniczych Czechów i Bałtów, to na nich skoncentrował swą żądzę zemsty. Zakazał on używania innego języka niż polski, oraz obcych obyczajów. Oczywiście było to kompletnie niemożliwe do zastosowania. Król osobiście brał udział w wyprawach na północ oraz do Czech, gdzie palono całe wioski, mordując tysiące mężczyzn, kobiet i dzieci. Bunty nasiliły się, lecz odpowiedzią Jakuba był jeszcze większy terror.

​

Król nakazał też wysłać polskich osadników na Pomorze, oraz do Prus i Czech.

​

Także królewski dwór nie uniknął terroru. Kiedy utalentowany marszałek Georg poradził królowi by ten złagodził swą politykę - ponieważ tylko zaognia sytuację i grozi wojną domową - został oskarżony o czarostwo i spalony na stosie.

​

W roku 1150 Jakub skierował swój gniew ku Rusi, wypowiadając wojnę księstwu Riazańskiemu. W czasie trwającego rok, barbarzyńskiego konfliktu, podczas którego król nakazał nabijać żywcem na pal wszystkich jeńców, Jakub zdobył Torki, Brześć, Jaćwięż oraz książęcy tytuł Turowa.

​

Cztery lata później, wspierany przez uciskaną ludność Czech książe Jan Piast wypowiedział wojnę swemu bratu. Za namową króla Papież ekskomunikował Jana i nazwał go heretykiem. Prawdopodobnie również i inni wasale mieli dołączyć do buntu, lecz strach przed królem był większy niż nienawiść do niego. Zdradzony przez swych sojuszników, Jan nie miał żadnych szans. Królewskie armie spustoszyły zbuntowany kraj - Jakub nie miał litości dla Czechów.

​

Po zakończeniu pokazowego procesu inkwizycji, Jan został skazany na publiczne tortury. Jakub nakazał zatknąć jego głowę nad bramą zamku wawelskiego ku przestrodze. Takie potraktowanie członka rodziny królewskiej wywołało oburzenie, lecz żaden z przerażonych wasali nie zdobył sie na otwarty bunt.

Ulga dla królewskich poddanych przyszła w roku 1163, kiedy to Jakub I Groźny zmarł.


Dokonania:

- Przyłączenie Torki, Brześcia, Jaćwięży i Marienburga



Mapa Polski na początku i na końcu jego rządów:

​

# Terytorium początkowe
# Ziemie przyłączone
# Granice państw pod koniec jego rządów
​

​

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Europe Anno Domini 1150


​

Skandynawia - Trzy silne królestwa - Szwecja, Norwegia i Dania
Ruś - Wiele małych hrabstw i księstw ciągle walczących między sobą. Księstwo Perejasławia zdobywa powoli najsilnięjszą pozycję
Europa Środkowa - Cesarstwo wciąż najpotężniejszym państwem Europy. Silna Polska i Węgry, które podbiły sąsiadujące plemiona Pieczyngów
Europa Zachodnia - Silna Francja, norweska obecność w południowej części kraju. Anglia zdołała podbić całą Walię.
Iberia - zdominowana przez królestwo Navarry-Kastylii, mniejsze posiadłości Leonu i Anglii.
Włochy - Cesarstwo straciło księstwa Karyntii i Toskanii. Książe Apulii ogłosił się królem Neapolu
Bizancjum, Bliski Wschód - Wschodnie Cesarstwo Rzymskie walczy o przetrwanie z hordami Turków seldżuckich, Fatymidzi pokonani. Ziemia Święta podbita przez chrześcijan podczas wypraw krzyżowych - Szwecja, Węgry i Francja w Judei i Egipcie.


MAPA RELIGIJNA

​

EKSPANSJA POLSKIEJ KULTURY

​

Czerwony - ziemie rdzennie polskie
Różowy - ekspansja polskich osadników oraz języka i obyczajów wśród obcej arystokracji i ludności miast.
Ciemno czerwony - Granice Polski w roku 1150

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Polska wojskowość w X i XI wieku
​

W X i XI wieku Polska była państwem, którego struktura powoli ewoluowała z plemiennej w kierunku feudalnej. Armie pierwszych polskich książąt i królów składały się głównie z pospolitego ruszenia. Do broni powoływano wszystkich mężczyzn, tylko niewielu pozostawało by bronić swych domostw.

Od czasu Mieszka I istniała także tzw. drużyna. Była to stała formacja wojskowa utrzymywana przez księcia. W jej skład często wchodzili obcokrajowcy, zwłaszcza Norwegowie, Duńczycy i Szwedzi.

Ze względu na rodzaj uzbrojenia armia dzieliła się na: tarczowników (piechota) oraz pancernych(kawaleria)

​

Tarczownicy najczęściej nosili zbroję skórzaną oraz dużą, drewnianą tarczę. Uzbrojeni byli w miecze, włócznie oraz topory, używane do rzucania w przeciwnika. Część z nich posiadała łuki. Ich zadaniem było zdobywanie i obrona grodów, zaś w czasie bitwy pełnili rolę defensywną w centrum formacji.

​

Pancerni jeździli na małych, polskich koniach. Nosili metalowe hełmy, zbroje skórzane, rzadziej kolczugi. Uzbrojeni byli w miecze lub topory, włócznie oraz małą, okrągłą tarczę. Ich zadaniem było przełamywanie wrogich formacji, działając na flankach.


Od czasów Kazimierza Odnowiciela, znaczenie drużyny zaczęło maleć. Wojownicy otrzymali ziemie, w zamian za obowiązek służby wojskowej. W ciągu kolejnych dekad wykształciła się z nich klasa polskich rycerzy.


Grody pełniły w X i XI roku dwie funkcje: obronne (budowane w punktach strategicznych - przełęczach, brodach etc.), lub mieszkalno-administracyjne (z czasem ewoluowały w pierwsze miasta)

Początkowo były to tylko drewniane wieże, wznoszone na niewielkich kopcach. Później dodawano także palisadę i fosę. Od czasów panowania króla Przecława I, zaczęto budować pierwsze kamienne wieże oraz mury - budowle które można już było określać mianem małych zamków.

​

Od drugiej połowy XI wieku, Polska zaczęła słynąć z rzemiosła oblężniczego. Polscy władcy, jak Ziemowit Zdobywca, przykładali szczególną uwagę do rozwoju tej dziedziny. Jako jedni z pierwszych w Europie zaczęli ponownie używać na szeroką skalę starego wynalazku - wieży oblężniczej (Frankonia 1096)

​

a także katapult (Podlasie 1099).

​

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Sambor I
rządził 1163 - 1186
ur. 1138 - 1186


​

Opis:

Po śmierci swego niesławnego ojca, Sambor wstąpił na tron w wieku 25 lat. Sytuacja w królestwie była napięta, tylko dzięki niezwykłym umiejętnościom dyplomatycznym króla nie doszło do wojny domowej. Aby uspokoić wasali, obniżył on wysokość ich podatków. Dzięki temu drastycznie spadły dochody królewskiego skarbca, jednak wasale stali się w większym stopniu odpowiedzialni za swe ziemie. Zaowocowało to uspokojeniem sytuacji na północy i w Czechach, oraz szybszym rozwojem gospodarczym księstw i hrabstw. Pomimo początkowych kłopotów finansowych, doskonała biegłość gospodarcza i administracyjna Sambora, pozwoliła mu na osiągnięcie dochodów na poziomie zbliżonym do tego sprzed obniżenia danin od wasali. Król był także niezwykle mądrym i dobrze wykształconym człowiekiem, znał łacinę i grekę. Sprowadzał on wiele kosztownych ksiąg z zagranicy i nakazał wybudować pierwszą bibliotekę na zamku wawelskim.

​

Jeszcze przed przejęciem korony, Sambor poślubił Elgivę Godvinedotter z odległej Anglii. Miał z nią troję dzieci, synów - Mieszka i Zbigniewa, oraz córkę - Jadwigę. Królowa Elgiva była niezwykle zajęta wychowaniem pierworodnego Mieszka, nie odstępując go ani na krok.


Przez pierwsze lata panowania Sambora, sytuacja w kraju zaczęła się uspokajać dzięki jego początkowym decyzjom podatkowym i dyplomatycznym. Królewski skarbiec powoli się zapełniał. Bunty Bałtów i Czechów osłabły na sile i częstotliwości. W miejscu ważniejszych grodów zaczęły rozwijać się pierwsze polskie miasta jak Kraków, Poznań czy Gdańsk. Król rozpoczął budowę wielu zamków, zaś potężne mury Krakowa niewiele ustępowały słynnemu Konstantynopolowi.

​

W roku 1170, hrabstwo Ostrawy odłączyło się od Cesarstwa. Tamtejszy hrabia, wiedząc że nie przetrwa bez protekcji seniora zaproponował oddać się pod opiekę króla Polski, skuszony niską daniną obowiązującą w kraju. Sambor przyjął hołd lenny hrabiego i w ten sposób wszystkie czeskie ziemie znalazły się pod jego panowaniem.

​

W tym samym czasie król, zafascynowany pracami starożytnych Greków, kupił kilka tajemnych ksiąg od pewnego żydowskiego kupca, wśród nich Corpus Hermeticum.

​

Zawarta w księgach filozofia hermetyzmu wywarła wielkie wrażenie na królu. Jednak wiedząc że jest to niebezpieczna wiedza, którą należy ukryć przed oczami duchownych, Sambor nakazał wybudować sekretną komnatę w rozbudowywanym zamku Wawel. Tylko król wiedział o tej sekretnej bibliotece.

​

W roku 1174 król wypowiedział wojnę księciu Riazania. Chciał on zająć czymś jego, przywykłych do wojny, wasali. Drugim powodem była chęć przesunięcia granicy na linię Dniepru i Prypeci - rzeki te stanowiły doskonałą, naturalną barierę terenową. Niestety, król nie był dobrym dowódcą, zaś armia riazańska stawiła fanatyczny opór, chcąc pomścić ofiary Jakuba Groźnego. Podczas bitwy pod Orszą Polacy ponieśli olbrzymie straty i gdyby nie pomoc księcia prońskiego, który także najechał na Riazań, doszłoby do całkowitej klęski. Jednakże, zdobywanie ruskich grodów przebiegało niezwykle sprawnie - polacy używali najnowocześniejszych na tamte czasy machin oblężniczych.

Trwająca rok wojna, zakończyła się zwycięstwem Sambora. Królewska domena powiększyła się o hrabstwa Orszy, Pinska i Witebska.

​

Kolejne pięć lat pokoju zostało zakłócone wieściami z południa. Potężne hordy turków Seldżuckich, przebiwszy się przez ziemie Bizancjum, wkroczyły na Węgry i powoli podbijały królestwo, zbliżając się do polskich granic na Kijowszczyźnie. Węgierski król wysłał emisariuszy do wszystkich pobliskich chrześcijańskich władców, prosząc o pomoc. Zarówno Cesarstwo jak i Polska ruszyły na wezwanie. Potęga niewiernych została złamana przez potężny, chrześcijański sojusz w kilku wielkich bitwach. Polski król podbił północną część Mołdawii. W ten sposób Polska sięgała od Bałtyku do morza Czarnego.


Podczas ostatnich lat życia, Sambor był coraz to bardziej zaabsorbowany przez studia tajemnej wiedzy zawartej w starożytnych tomach, przesiadując do późnych godzin w swej sekretnej bibliotece. Rozpoczął on także kilka własnych prac teologicznych, gdzie próbował on łączyć elementy hermetyzmu z naukami kościoła. Król zmarł w roku 1186, zabierając swój sekret do grobu. Jego najstarszy syn - Mieszko - przejąl Polską koronę.


Dokonania:

- Podboje na Rusi i w Mołdawii
- Rozwój gospodarczy
- Budowa wielu zamków i grodów
- Uspokojenie czeskich i bałtyckich rewolt



Mapa Polski na początku i na końcu jego rządów:

​

# Terytorium początkowe
# Ziemie przyłączone
# Granice państw pod koniec jego rządów
​

​

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Mieszko III
rządził 1186 - 1220
ur. 1157 - 1220



​

Opis:

Mieszko III wstąpił na tron w wieku 29 lat. Sambor I pozostawił swemu synowi stabilne królestwo, powszechnie uznawane za potęgę Europy centralnej. Bunty Czechów i Bałtów ustały niemal zupełnie, zaś lokalna ludność często przejmowała polski język i obyczaje w rezultacie kolonizacji, trwającej od czasów Jakuba Groźnego. Niskie podatki nałożone na feudałów zapewniały ich przychylność.

​

Nowy władca był człowiekiem niezwykle skromnym i powściągliwym. Jego matka, Elgiva, zaaranżowała jego małżeństwo z węgierką, Kingą Ilontpazmany, i doradzała mu przy podejmowaniu wielu decyzji. Właściwie niemal każdy aspekt życia króla, był zaaranżowany przez jego matkę, która od dziecka nie odstępowała go ani na krok. Rezultatem tak silnej obecności matki w życiu Mieszka, były problemy jakie miał on w kontaktach z płcią przeciwną. Choć nieśmiały i łagodny nie był słabeuszem, lecz dobrym wojownikiem i zdolnym dowódcą.

Pierwsze lata jego rządów upłynęły w pokoju. W roku 1188 Ruski hrabia Oleshye złożył hołd lenny księciu Mołdawii Zbigniewowi Piastowi, rozszerzając granice królestwa na wschodzie. Stołeczny Kraków stawał się w tym czasie coraz to większym miastem. W 1189 założono pierwszy uniwersytet w tej części Europy, gdzie studiowano średniowieczne nauki, filozofię i logikę. Król wydawał również mnóstwo złota, aby wybudować najpotężniejsze fortyfikacje w całej ówczesnej Europie. Po dwunastu latach, ukończone przy olbrzymim wysiłku - mury, wieże i forty - przewyższały swą potęgą i rozmiarami te ze słynnego Konstantynopola.

​

A.D. 1192 Cesarz Niemiecki wypowiedział wojnę królestwu Francji. Wykorzystując to Mieszko, za namową swojej matki, wysunął roszczenia do ostatnich słowiańskich ziem pod Niemieckim panowaniem - Brandenburgii i Łużyc. Po zakończeniu niezbędnych przygotowań wiosną tego roku, Mieszko wypowiedział wojnę księciu Brandenburgii. Król rozdzielił swych wojów między dwie armie. Dowodzona przez niego armia północna, przeprawiwszy się przez Odrę ruszyła w kierunku Brandenburgii, podczas gdy armia południowa, z jego bratem Zbigniewem na czele, ruszyła z Czech, przez Austrię, do Północnych Włoch.

Polski król zdołał szybko pokonać księcia Brandenburgii, i zająć wszystkie ziemie na wschód od Łaby. Po kilku miesiącach armia południowa wkroczyła do Lombardii, lecz została pokonana przez Niemców w bitwie pod Mediolanem - książę Zbigniew poegł w boju. W tym samym czasie, Cesarz Otton IV wycofał większość swych wojsk walczących we Francji, i ruszył na ich czele w kierunku Mieszka. Wydawało się już iż klęska Polaków jest nieunikniona, kiedy to wiosną 1193 roku, królestwo Norwegii-Danii najechało na ziemie Cesarstwa. Ostatnią szansą Cesarza, walczącego na trzech frontach, była bitwa pod Delberz w Hesji. Wojska Norweskie, atakujące od strony półwyspu Jutlandzkiego, zdołały połączyć siły z armią Mieszka i wspólnie pokonali Ottona IV w krwawej bitwie.

​

Miesiąc później, Cesarz przystał na warunki polskiego króla, rezygnując z roszczeń do wszystkich ziem na wschód od Łaby, oraz wypłacając olbrzymią kontrybucję. Jego wojna z Norwegią i Francją trwała nadal.

​

Tuż po powrocie króla, książę odłączonego od Węgier Torki, zwrócił się do Mieszka o protekcje - ten zaś przyjął jego hołd. Wojna, choć zakończyła się wielkim zwycięstwem, przyniosła też duże straty i opróżniła królewski skarbiec. Aby naprawić nadwyrężone finanse, król podniósł podatki płacone przez wasali.

Brak następcy tronu stanowił kolejny problem. Według niektórych źródeł, królowa Kinga publicznie nagabywała się z Mieszka, kwestionując jego męskość. Dwór królewski aż huczał od plotek, jakoby miała ona niezliczone romanse z młodymi dworzanami, podczas nieobecności króla na wojnie w Niemczech.

​

Królowa Kinga zmarła tragicznie w 1199 roku, nieszczęśliwie spadając ze schodów. Jednakże chodziły słuchy iż to ręka jej teściowej - Elgivy - pchnęła królową ku śmierci. W tym momencie w psychice Mieszka coś pękło - tłumiona przez lata nienawiść do nadopiekuńczej matki nagle wybuchła, ze zdwojoną siłą. Elgiva zmarła kilka dni potem, oficjalnie ze starości, jednak niektórzy twierdzili później, że król udusił ją własnymi rękami w wybuchu gniewu.

Niestety, bez pomocy swej matki, Mieszko nie potrafił skutecznie uczestniczyć w pełnej intryg grze ze swymi wasalami. Fakt ten, jak również podatki podniesione po wojnie, wpłynęły na znaczący spadek lojalności feudałów.

W końcowych latach jego rządów, dwa razy dochodziło do buntów. W roku 1213 zbuntował się książę Kurlandii, zaś w 1214 książę Podlasia. Rebelie zostały stłumione, lecz nastroje ulegały pogorszeniu.

​

Król Mieszko III zmarł bezdzietnie w roku 1220. Został beatyfikowany po śmierci, jako "błogosławiony Mieszko Czysty". Korona przeszła na syna poległego w Mediolanie Zbigniewa - księcia Mołdawii, Henryka Piasta.




Dokonania:

- Wielkie zwycięstwo nad Cesarstwem
- Podbój ziem połabskich
- Wasalizacja księstwa Torki

Mapa Polski pod koniec jego rządów:

​

# Terytorium początkowe
# Ziemie przyłączone
# Granice państw pod koniec jego rządów
​

​

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Europe Anno Domini 1200


​

Skandynawia - Królowie Norwegii zdołali zdobyć koronę Danii i razem ze Szwecją dominują w regionie. Księstwo Riazania zdobywszy Finlandię, nawraca pogan na prawosławie.

Ruś - Rozproszone hrabstwa i księstwa. Norwegowie podbili Abchazję, lądując Drakkarami od strony morza Czarnego, jako bazę dla przyszłych wypraw krzyżowych.

Europa środkowa - Dominujące królestwo Polski-Litwy-Czech, słabnące po seldżuckiej inwazji Węgry.

Europa zachodnia - Rozpadająca się Francja - bunty wasali, wojna 100-letnia z Anglią, inwazje muzułmanów, Niemców, Norwegów i Nawarryjczyków.

Wyspy Brytyjskie - Wojny Szkocji z Anglią i Norwegami, ekspansja Norwegów w Irlandii

Iberia - Udana rekonkwista zakończona podbojem Mauretanii. Rodzina Jimenezów podzielona - jedna gałąź rządzi Nawarrą-Kastylią, druga Leonem-Mauretanią

Włochy - Silna pozycja Cesarstwa, królestwo Neapolu zdobywa wybrzeża Maghrebu podczas krucjat

Bizancjum, Bliski Wschód - Wschodnie Cesarstwo Rzymskie niemal zniszczone, Turkowie Seldżuccy stawiają czoło licznym buntom. Ziemia Świeta w rękach chrześcijańskich krzyżowców - Szwecja, Węgry, Norwegia i Francja. Stolica Papieska w Antiochii.

Kultury w królestwie Piastów​

​

Dzięki dekadom kolonizacji, oraz przekazywaniu ziemi polskim możnowładcom, duże części rejonu Bałtyckiego oraz Czech przejęła polski język i obyczaje. Konwersja dotyczy głównie mieszczan, duchowieństwa i szlachty - większość chłopstwa wciąż używa starego języka i obyczajów, zwłaszcza w bardziej niedostępnych rejonach.

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Henryk I
rządził 1220 - 1224
ur. 1196 - 1224



​

Opis:

Henryk I wstąpił na tron w wieku 23 lat. Był on człowiekiem podstępnym, sceptycznie odnoszącym się do kleru i słowa bożego. Miał on dwóch synów ze swoją żoną, Ryksą - Zbigniewa oraz Spytka. Odziedziczone przez niego królestwo Polski-Czech-Litwy było w tamtym czasie najpotężniejszym państwem chrześcijańskiego świata. Aby utrzymać wasali w szachu, Henryk stosował szantaż, podstęp i intrygi. Rozbudował on też siatkę szpiegowską na niespotykaną skalę. Działania te szybko przyniosły rezultaty i w przeciwieństwie do swego ojca, Henryk w pełni kontrolował sytuacje w kraju.

​

W roku 1222 królewscy szpiedzy natknęli się przypadkiem na sekretną komnatę ukrytą w zamku Wawel. Odnaleźli tam dziesiątki starożytnych tomów, oraz notatki teologiczne sporządzone przez króla Sambora I. Henryk, który zawsze relatywizował i nie przyjmował nigdy wiary w sposób dogmatyczny, szybko chłonął zawartą w sekretnej bibliotece wiedzę. Szczególnie wciągnęły go rozważania na temat charakteru działania kościoła, i teorie na temat możliwych reform spisane przez jego dziada.

Rok później, przepełniony ambicją, Henryk ogłosił swym poddanym i całemu światu, że odtąd staje on na czele nowego, oświeconego kościoła. Wywołało to szok i oburzenie w całej Europie, zaś Papież natychmiast ekskomunikował króla i wezwał kontynent do krucjaty przeciwko heretykowi.

​

W tym samym czasie w Polsce natychmiast wybuchły na szeroką skalę bunty, inspirowane przez duchowieństwo. Odpowiedzią króla była konfiskata większości kościelnych posiadłości, które następnie rozdał między mieszczan, chłopstwo i szlachtę. Sytuacja chwilowo uspokoiła się, zaś niezliczeni szpiedzy aresztowali lub mordowali ostatnich buntowniczych kapłanów. Widząc skuteczność Henryka w utrzymaniu władzy nad krajem, żaden Europejski monarcha nie odważył się interweniować - nawet Cesarz niemiecki.


Czując że jego potęga jest wielka jak nigdy dotąd, Henryk zapragnął sięgnąć po kolejną, czwartą koronę. Wysunął on roszczenia do tytułów trzech największych księstw ruskich - Riazania, Perejasławia i Prońska. Mając te tytuły, polski monarcha mógłby ogłosić się królem Wszechrusi.

Wojna rozpoczęła się wiosną 1223 roku. Henryk podzielił swą potężną armię na trzy części. Książę Inflant, Trojden, objął dowództwo nad północną armią, książę Moraw, Władysław Ogończyk nad południową, zaś król, na czele najpotężniejszych oddziałów, uderzył w centrum.

​

Nieliczne ruskie armie były w ciągłym odwrocie. Polacy odnosili sukces za sukcesem i kolejne grody wpadały w ich ręce. Wojna trwała aż do początku zimy, kiedy to Henryk objął kontrolę nad olbrzymim terytorium.

​

W końcu w Grudniu roku 1223, sprzymierzone siły Riazania-Perejasławia-Prońska zagrodziły drogę polskiemu królowi, na pokrytej śniegiem równinie w pobliżu Riazania. Królewska armia, wyczerpana głodem, chorobami i zimnem, nie miała szans z liczniejszym przeciwnikiem. Jednakże, od północy nadciągały potężne posiłki prowadzone przez księcia Inflant. Rusini zaatakowali. Pewność siebie Henryka zmieniła się w szok i niedowierzanie, kiedy to ujrzał że kolumna prowadzona przez jego księcia zatrzymuje się i zawraca. Samotnie, królewska armia nie miała szans, większość polskich oddziałów została złamana i rzuciła się do ucieczki. Król ze swą gwardią walczyli mężnie, jednak ostatecznie Henryk został zrzucony z konia i wzięty do niewoli.


Obejrzyj wideo - Bitwa pod Riazaniem

​

Henryk zmuszony był zgodzić się na zapłacenie olbrzymiej kontrybucji, oraz zrzec się wszystkich roszczeń na terenach Rusi.

Zdradzony i pokonany król powrócił w rodzinne strony, aby odkryć państwo w chaosie wojny domowej. Represje wobec duchowieństwa zaburzyły delikatny stan równowagi między grupami społecznymi. Chłopi masowo sięgali po broń, żądając zniesienia poddaństwa, zaś mieszczanie wyrzucali królewskich plenipotentów poza mury miejskie. Porządek został szybko przywrócony na Inflantach i Morawach, dzięki powracającym ze swymi armiami zdradzieckim książętom. Przywrócili oni przywileje kleru i najechali na ziemie królewskie.

W tym momencie nastąpił efekt domina - Zjednoczone królestwo okazało się być kolosem na glinianych nogach.

W marcu 1224 roku książę Meklemburgii zbuntował się i złożył hołd Cesarzowi. Miesiąc później podobnie postąpił książę Torki, powracając do królestwa Węgier. Wkrótce potem kolejni wasale dołączali do rewolty. Henryk, dysponujący tylko zdemoralizowanymi resztkami swojej armii, był w stanie wojny ze wszystkimi swoimi wasalami, a także Cesarstwem i Węgrami. Ranny i schorowany król bez armii, mógł tylko przystać na warunki postawione przez jego wrogów. Zdradzieccy książęta uczestniczący w wojnie ruskiej, otrzymali najwięcej z "królewskiego tortu". Książę Inflant - Trojden z Chełmna otrzymał koronę Litwy, zaś książę Moraw - Władysław Ogończyk - królewski tytuł Czech. Ostatecznie Henrykowi pozostawiono dwa małe hrabstwa, zachował on jednak polską koronę

​

Henryk I zmarł na zapalenie płuc w drugiej połowie 1224 roku, pozostawiając spustoszoną domenę swemu nieletniemu synowi - Zbigniewowi.

W ten sposób "Złoty Wiek" królestwa polskiego dobiegł końca...




Dokonania:

- Całkowity upadek


Mapa Polski pod koniec jego rządów:

​

Czarna linia - dawne granice Polski
​

​

 

Pytanie :
a) Zaaranżowałeś to poprzez edycję save'a
b) grałeś tak ostro(ekskomunika+wojna), po to żeby się coś stało niedobrego i żeby AAR był ciekawszy. Słowem : grałeś pod AAR'a
c) czy też ryzykowałeś i wyszło tak jak wyszło?
d) coś innego

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Zbigniew I
rządził 1224 - 1238
ur. 1218 - 1238



​

Opis:

Umierający król Henryk wskazał swego sześcioletniego syna Zbigniewa, jako następcę tronu. Do czasu osiągnięcia przez niego pełnoletności, królestwem rządziła rada regencyjna, z utalentowanym kanclerzem Kazimierzem na czele.

Z dawnego, potężnego królestwa pozostały zaledwie dwa złupione i wyludnione hrabstwa. Przywrócenie porządku i odbudowa po wojnie, były pierwszymi celami rady regencyjnej. Najwięksi wrogowie - Litwa i Czechy - byli zajęci stabilizowaniem sytuacji w swych nowo podbitych królestwach. Każde uderzenie z ich strony, oznaczałoby koniec dla rządów Zbigniewa. Szczęśliwie, dyplomatyczne wysiłki regencji uspokoiły chwilowo sytuację.

W roku 1225, hrabstwo Lubuskie zostało zaatakowane przez Czechy. Hrabia poprosił regencję o pomoc, obiecując złożenie hołdu Zbigniewowi, lecz rada odmówiła. Garstka rycerzy i pospolitego ruszenia - polska armia królewska - nie miałaby najmniejszych szans w konfrontacji z wojskami Czeskimi. Po kilku miesiącach hrabstwo stało się częścią królestwa Ogończyków.

AD 1227 dyplomatyczne zabiegi regencji przyniosły pierwsze owoce. Książę Pomorza-Wielkopolski przyjął ofertę powrotu do królestwa. Obawiając się czeskiej i niemieckiej ekspansji, wolał on być wasalem słabego, polskiego króla. Kilka miesięcy później podobną decyzję podjął książę Śląska. Obydwaj nowi wasale byli znacznie potężniejsi od króla. Posiadali więcej ziemi, mieli więcej wojsk i złota. Zamierzali oni kontrolować króla jako marionetkę, dowolnie zarządzając swymi domenami. Nie płacili też złamanego grosza do królewskiego skarbca. Kiedy w 1228 roku regencja zażądała od księcia śląskiego zwrócenia Krakowa, królewski emisariusz został wyśmiany, zaś książę zaoferował mu posadę błazna.

Oferty powrotu do królestwa zostały także wysłane do książąt Mazowsza i Sandomierza - obydwaj byli członkami rodu Piastów, odlegle spokrewnionymi z królem. Propozycja została odrzucona - prawdopodobnie chcieli oni uderzyć na króla w odpowiednim momencie aby odebrać mu koronę, do której formalnie mieli prawo. Szczęśliwie, każdy z nich chiał tronu tylko dla siebie, więc nie współpracowali.

​

W roku 1230 Zbigniew skończył 16 lat. Jako dziecko, obserwował on upadek wspaniałego królestwa jego ojca, zdradę wasali i okrucieństwa wojny. Młody król pałał nienawiścią do zdradzieckich feudałów, jednak zdawał sobie sprawę, że dwaj arcy wrogowie - Ogończycy w Czechach i Chełmińscy na Litwie - byli poza jego zasięgiem. Króla frustrowało też nastawienie jego wasali, jednak dzięki sugestiom kanclerza postępował z nimi ostrożnie.

​

Pierwsze lata oficjalnego panowania Zbigniewa upłynęły w pokoju. Jego biegłość gospodarcza, oraz rozwój infrastruktury i handlu sprawiły, że pusty skarbiec królewski zaczął się powoli napełniać. Król był też niezwykle surowym władcą, wtrącając wszystkich buntowników i każdą podejrzaną personę, do niesławnych lochów i izb tortur zamku w Sieradzu. Wrodzy szpiedzy nie mieli łatwego życia w królewskiej domenie.

​

W roku 1234, Zbigniew poślubił norweską księżniczkę, Ingrid Knytling, tworząc tym samym strategiczny sojusz z królestwem Norwegii-Danii. Dzięki temu mógł on trzymać księcia Pomorza-Wielkopolski w szachu.

W końcu, z początkiem 1236 roku, zniecierpliwiony Zbigniew zdecydował się działać. W ukryciu przed wasalami zebrał armię, wynajął norweskich najemników i uderzył samotnie na księstwo Mazowsza - najsłabszego z jego sąsiadów. Atak rozpoczął się podczas burzliwej, sierpniowej nocy. Element zaskoczenia, jak i doskonałe umiejętności wojskowe zapewniły mu szybkie zwycięstwo. Nie czekając z długim oblężeniem, król zdecydował się wziąć stolicę księstwa - Płock - szturmem, osobiście prowadząc swych ludzi do boju.

Obejrzyj wideo - Szturm Płocka


Zbigniew rozkazał splądrować miasto, nie oszczędzając nikogo. W rezultacie żołnierze, mając wolną rękę, dokonali straszliwej masakry. Król osobiście uczestniczył w rzezi, czując że nadszedł czas zemsty za zdradzonego ojca.

​

W pewnym momencie został on odseparowany od swoich ludzi w chaosie walki i został otoczony przez grupę zdesperowanych chłopów broniących swych rodzin. Jeden z nich zdołał poważnie zranić króla widłami, nim nadeszła odsiecz. Wściekły Zbigniew nakazał spalić miasto, a nielicznych ocalałych mieszkańców - zesłać do sieradzkich lochów.

​

Wojna zakończyła się pełnym zwycięstwem. Przyłączenie Płocka do królewskiej domeny poprawiłaby pozycję króla wobec jego wasali, lecz z miasta pozostały tylko bezużyteczne zgliszcza. Książę Pomorza-Wielkopolski nie zareagował w żaden sposób na wojnę toczoną przez króla, pamiętając o Norweskim zagrożeniu od strony morza Bałtyckiego. Jednak książę śląski zażądał natychmiastowych wyjaśnień. Prezent, składający się z kilku skrzyń złota złupionego w Płocku, uspokoił groźnego wasala.

W ciągu kolejnych miesięcy, ranny król coraz bardziej tracił na zdrowiu. Musiał on odłożyć plany przyłączenia księstwa sandomierskiego na później.

​

W roku 1237 na dworze królewskim w Sieradzu zawitał uzdrowiciel. W zamian za olbrzymią sumę złota, obiecał on wyleczyć króla z jego dolegliwości. Mijały kolejne dni, jednak Zbigniew nie odczuwał poprawy. Ostatecznie, zapłatą dla cudotwórcy była wizyta izbie tortur.

​

Król zmarł w roku 1238. Ponieważ nie pozostawił męskiego potomka, koronę odziedziczył jego tchórzliwy i podstępny brat - Spytko.





Dokonania:

- Wasalizacja księstw - Śląskiego oraz Pomorsko-Wielkopolskiego
- Podbój księstwa Mazowieckiego



Mapa Polski na początku i na końcu jego rządów:

# Terytorium początkowe
# Ziemie przyłączone
# Granice państw pod koniec jego rządów
​

​

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Spytko I
rządził 1238 - 1280
ur. 1214 - 1280





Część I
​

Opis:

Spytko wstąpił na tron w wieku 23 lat. Był człowiekiem tchórzliwym - bał się otwartych konfliktów, preferując działanie podstępem. Był on też władcą pasywnym, powierzając większość obowiązków swym doradcom. Chciał tylko spokojnie dożyć starości, nie marzyły mu się podboje i chwała. Niestety, pozycja króla nie była na tyle wygodna, by pozwolić na pokojowe rządy. Nowy książę śląski, który posiadał dwa razy więcej ziemi niż Spytko, w tym Kraków, żałował że jego ojciec złożył hołd polskiemu królowi.

​

W roku 1241 książę wypowiedział wojnę Spytkowi - w jego oczach słabemu i bojaźliwemu władcy. Aby zatrzymać książąt Pomorza-Wielkopolski i Mazowsza po swojej stronie, król obiecał im podział śląskich ziem. Wasale nie przyłączyli się do rebelii, jednak nie pomagali też w żaden sposób seniorowi.

​

Dowodzona przez Spytka armia ponosiła klęskę za klęską. Król nie nadawał się na dowódcę - nie był strategiem czy wojownikiem. Zestresowany, przebywał cały czas na tyłach, i często na sam widok nadciągającego wroga, wydawał rozkaz do odwrotu. W końcu, po trwającej dwa miesiące serii porażek, obawiając się o własne życie, Spytko przekazał dowodzenie młodemu marszałkowi Trojdenowi. Nowy dowódca był doskonałym rycerzem i strategiem. Aby zmniejszyć liczebną przewagę wroga, za pozwoleniem króla najęto oddział włoskich najemników.

​

Do pierwszej większej bitwy z Trojdenem jako generałem, doszło na początku 1242 roku pod Opolem. Jego charyzma i geniusz taktyczny przyniosły wspaniałe zwycięstwo. Tuż po bitwie, ruszył on do Krakowa i rozpoczął oblężenie potężnych murów dawnej stolicy. Zmuszenie obrońców do kapitulacji trwałoby miesiącami, jednak szpiedzy wysłani wcześniej przez Spytka zdołali wywołać w mieście bunt. Mieszczanie mieli dość wysokich podatków nałożonych przez księcia śląskiego i dzięki ich pomocy w parę tygodni miasto zostało zdobyte.

​

Do drugiej połowy 1243 roku, kolejne śląskie miasta i zamki zostały zdobyte. Książę zaproponował zwrócenie Krakowa i Cieszyna, oraz gigantyczną kontrybucję, jako warunek pokoju. Królewscy doradcy próbowali przekonać króla, by ten kontynuował walkę aż do pełnego zwycięstwa - w kilka tygodni wszystkie śląskie posiadłości byłyby zdobyte. Niestety, Spytkowi po raz kolejny zabrakło odwagi - bojąc się agresji silnych sąsiadów w razie przedłużającej się wojny, przyjął warunki pokoju.

W ten sposób królewska domena została powiększona o Cieszyn i, co istotniejsze, Kraków. Dwór królewski został natychmiast przeniesiony do starej stolicy. Zwycięstwo to dało Spytkowi odrobinę pewności siebie.

​

Jeszcze przed objęciem rządów, Spytko poślubił szwedkę Bothild Stenkilsatten. Miał z nią czterech synów - Kazimierza, Przemysława, Marcina i Konrada. Król najbardziej kochał swego pierworodnego - Marcina. Osobiście zajął się jego wychowaniem, poświęcając mu więcej czasu niż rządzeniu królestwem. Kiedy Marcin skończył cztery lata, zachorował na nieznane schorzenie i po kilku miesiącach zmarł.

​

Spytko był bliski załamania po stracie ukochanego syna. Poczucie bezsilności przerodziło się w zgorzknienie i gniew, który wyładowywał na swojej rodzinie. Podobno znęcał się on fizycznie i psychicznie nad swoimi dziećmi i żoną.

Z końcem roku 1245, sytuacja polityczna w Europie zaczęła się zmieniać. Na wschodzie książę Perejasławia, po podbiciu legendarnych pustynnych krain za morzem Kaspijskim, koronował się na króla Transoksanii. W ten sposób powstało na Rusi potężne prawosławne królestwo, zmieniając geopolityczną konfigurację całego regionu.

Tymczasem na zachodzie, cesarski diadem został odziedziczony przez Steffena von Frankena. Był on niepełnosprawnym, ułomnym człowiekiem o intelekcie małego dziecka. Nie potrafiąc rządzić samemu, był tylko marionetką w rękach rywalizujących frakcji. Wkrótce potem, w Cesarstwie wybuchła wielka wojna domowa, w którą wmieszały się też Węgry i Litwa. W 1250 roku wojna dobiegła końca, jednak korona Włoch i Burgundii została stracona i wiele księstw i hrabstw było wciąż niepodległych.

​

Dzięki temu że najgroźniejsi sąsiedzi byli zajęci wojną, królewscy doradcy, z marszałkiem Trojdenem na czele, zdołali przekonać bojaźliwego króla do zadania ostatecznego ciosu księstwu śląskiemu. Wojna rozpoczęła się w 1248 roku. Tym razem to armia królewska miała przewagę liczebną, oraz doskonałego dowódcę. Marszałek Trojden stawał się w tym czasie żywą legendą wśród żołnierzy, jak i wrogów. Wielu śląskich dowódców, słysząc że "straszliwy Trojden nadchodzi", ustępowało pola lub poddawało się bez walki. Wojna trwała ledwo kilka miesięcy i zakończyła się pełnym zwycięstwem. Książę śląski został wygnany, zaś wszystkie jego ziemie i tytuły, zabrał król.

Tymczasem intrygujące wieści o wojnie dotarły z dalekiego wschodu. Z mitycznych lądów za górami Ural, przybyli straszliwi wojownicy. Spalili kilka wiosek i grodów, zniszczyli transoksańską armię która stanęła im na drodze, po czym zniknęli. Czy jeszcze powrócą?

​

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Europe Anno Domini 1250

​

Skandynawia - Seria konfliktów między Norwegią-Danią a Szwecją. Szwedzka i Riazańska ekspansja w Finlandii.

Ruś - Powolna ekspansja Litwy na wschód. Potężne królestwo Transoksanii stara się zjednoczyć region.

Europa Środkowa - Cztery państwa o podobnej sile - Polska, Węgry, Czechy i Litwa

Europa Zachodnia - Królestwo Anglii o krok od pokonania pogrążonej w chaosie Francji. Irlandia zjednoczona przez ród O`Connor jako odpowiedź na Norweskie zagrożenie. Cesarstwo znacznie osłabione po wojnie domowej - utrata koron włoskiej i burgundzkiej.

Iberia - Dalsza walka o dominację między Navarrą-Kastylią a Leonem-Mauretanią

Włochy - królestwo Neapolu zdobywa coraz więcej ziem na wybrzeżach morza Śródziemnego

Azja Mniejsza, Bliski Wschód - Wschodnie Cesarstwo Rzymskie przestało istnieć - w jego miejscu mozaika niepodległych hrabstw i szejkanatów. Papieska siedziba w Antiochii. Turcy Seldżuccy wciąż silni.

RELIGIE EUROPY AD 1250​

​

 

HISTORY OF THE WHITE EAGLE



Spytko I
rządził 1238 - 1280
ur. 1214 - 1280



Część II

​

Lata 1250-1255 upłynęły w pokoju. Po pokonaniu księcia śląskiego, pozycja króla bardzo się wzmocniła. Powiększona domena zapewniała duże dochody i zasoby ludzkie.

W roku 1255 królowi nadarzyła się wspaniała okazja zwiększenia własnego prestiżu. Ojciec Święty, przebywający w Antiochii, wezwał wszystkich chrześcijańskich władców do krucjaty przeciwko Turkom Seldżuckim - zdobywcom Konstantynopola. Spytko nie brał nawet pod uwagę możliwości ruszenia na wyprawę, jednak wydał on mnóstwo złota aby pomóc w jej sfinansowaniu. Papież był niezwykle wdzięczny polskiemu królowi za udzieloną pomoc. Prestiż Spytka, jako dobrego chrześcijanina i władcy, znacznie się powiększył. Dzięki temu, w roku 1256, książę Sandomierza w końcu ugiął się pod presją i złożył hołd lenny królowi Polski.

​

Tego samego roku, agresywne Czechy wypowiedziały wojnę niezależnej od Cesarstwa Bawarii. Niemiecki książę skutecznie odpierał najeźdźców i żadna ze stron nie była w stanie zdobyć wyraźnej przewagi. W końcu bawarski emisariusz przybył na dwór krakowski, z propozycją sojuszu przeciwko Ogończykom. Król musiał wysłuchać wielu argumentów swoich doradców, by w końcu, przekonany przez marszałka Trojdena, zdecydować się na wojnę. Na początku 1257, polskie rycerstwo i pospolite ruszenie było już gotowe do wymarszu.

Dowództwo ponownie zostało przyznane zdolnemu marszałkowi-generałowi. Trojden podzielił olbrzymią armię na dwie części. Pierwsza ruszyła na Lubusz i później Brandenburgię, druga, dowodzona przez samego marszałka, ruszyła w kierunku Moraw i Pragi. Czeska armia stawiła zaciekły opór w bitwie pod Hradec-Karlowe. Była to wielka bitwa, w której ciężkozbrojni rycerze grali pierwsze skrzypce po obu stronach. Pomimo niewielkiej przewagi liczebnej przeciwnika, umiejętności taktyczne Trojdena przechyliły szalę, dając mu zwycięstwo.

​

Wkrótce potem rozpoczęły się oblężenia czeskich zamków i miast. Na południu bawarscy rycerze zdołali przełamać wrogie pozycje. Mieszczanie czeskich miast i miateczek, którzy w przytłaczającej większości mówili po polsku i uważali się za Polaków, witali królewską armię z radością. Pragnąc powrócić pod rządy Piastów, ciesząc się większymi przywilejami, niejednokrotnie bardzo pomogli Trojdenowi podczas tej kampanii.

Na początku roku 1258 rozpoczęły się rokowania pokojowe. Książę Bawarii usyskał potwierdzenie praw do swych ziem, oraz olbrzymi trybut. Tymczasem Spytko odebrał Ogończykom dużą część ziem, straconych za Henryka I - Lubusz, Brandenburgię, Werle i Pereseczeń. Król zatrzymał zdobycze dla siebie, nie dzieląc się nimi z wasalami. Wywołało to oburzenie, jednak nikt nie ryzykował otwartego buntu przeciwko potężnemu królowi, będącemu w łaskach Ojca Świętego.

Kolejna dekada minęła w pokoju. W latach 1260-1270 krzyżowcy ostatecznie wyzwolili Konstantynopol. Litwa toczyła zwycięską wojnę z księstwem smoleńskim, zaś królestwo Arpadów podbiło Austrię.

Anno Domini 1271 przeszło do historii kontynentu jako czarna data. Straszliwi wojownicy z zauralskich pustkowi powrócili po 20 latach, tym razem w olbrzymiej liczbie. Ich pojawienie się w 1250 było prawdopodobnie tylko rekonesansem. Początkowo nikt nie brał tych wieści na poważnie, jednak z miesiąca na miesiąc nadchodziły kolejne wiadomości o błyskawicznych podbojach Złotej Ordy - jak byli zwani. Przerażeni ruscy książęta zawarli wielki sojusz z królem Transoksanii. Sprzymierzona armia zagrodziła pola pogańskiej hordzie w roku 1272 pod Prońskiem. Ledwie garstka ocalałych rusinów zdołała zbiec, by móc opowiedzieć o tej straszliwej masakrze.

​

Z końcem 1272 roku, większość Rusi została podbita i zrujnowana przez "plagę ze wschodu". Do niedawna potężny król Transoksanii, zachował tylko swe nadkaspijskie ziemie, jednak wkrótce kolejna, nawet większa, horda najechała ze wschodu na jego królestwo.

W roku 1273 Złota Horda błyskawicznie przesuwała się na zachód. Niespotykana szybkość ich podbojów budziła terror wśród Europejczyków. W końcu, latem tego roku, poganie zaatakowali Litwę, Finlandię oraz Polskę. Olbrzymia mongolska banda przekroczyła rzekę Dniepr i rozpoczęła rabunek, mordy i gwałty w wioskach otaczających Kijów. Przerażony Spytko wysłał swego najlepszego człowieka, aby wypędził z jego ziem pogańskich diabłów. Trojden przekroczył granice hrabstwa kijowskiego z początkiem lipca.

Lato roku 1273 było niezwykle deszczowe. Każdego ranka nad stepem unosiły się gęste mgły. Według informacji jakie marszałek otrzymał od swych zwiadowców, trzy dni drogi dzieliły go od wroga. Niestety, Trojden nie zdawał sobie sprawy z mobilności barbarzyńskiej armii. Jednego mglistego poranka, maszerująca kolumna wojsk polskich wpadła w zasadzkę. Mongolscy jeźdźcy nieoczekiwanie wyłonili się z mgły na lewej flance polaków, całkowicie zaskakując polskiego marszałka. Żołnierze zdołali szybko uformować się w szyku obronnym, jednak po miażdżących szarżach mogolskiej kawalerii ogarnął ich terror i rzucili się do panicznej ucieczki. Trojden ze swoją gwardią walczył dzielnie aż do końca - wielki rycerz padł martwy pod ciosami szabel i buław. Dosłownie kilku polskich uciekinierów zbiegło mogolskiemu pościgowi, by o tym opowiedzieć.


Obejrzyj wideo - Zasadzka pod Kijowem


Szczęśliwie dla królestwa polskiego, Złota Orda walczyła jednoczesnie na wielu frontach z pozostałościami ruskich księstw i Litwą.

​

Mongolski Khan, jak tytułował się ich wielki wódz, zadowolił się olbrzymim trybutem w zamian za pokój z Polską, koncentrując swe siły na pozostałych przeciwnikach. Kontrybucje niemal doszczętnie opróżniły królewski skarbiec.

Tuż po wojnie zachowanie króla wobec jego rodziny doprowadziło do tragedii. Prześladowany przez ojca 10-letni Kazimierz popełnił samobójstwo. Wkrótce potem życie odebrała sobie jego zrozpaczona matka. Mianowany powojnie na marszałka syn Przemysław, zbiegł na Litwę - byle jak najdalej od znienawidzonego ojca.

​

Tak więc tylko jeden syn pozostał przy królu - Konrad. Przejął on obowiązki marszałka po swym buntowniczym bracie. Niestety, trudne dzieciństwo, oraz życie w ciągłym stresie odcisnęło piętno także na nim. Popadł w obłęd i popełnił samobójstwo podobnie jak brat i matka.

​

W ten sposób jedynym spadkobiercą pozostawał Przemysław, który dołączył do litewskiego wroga. 55-letni Spytko ponownie się ożenił - z młodą Helvis de Normandie, która nieoczekiwanie urodziła mu syna - Dytryka.

Król zmarł w roku 1280. Jednak korona nie trafiła do 3-letniego Dytryka, lecz do Przemysława, który powrócił nieoczekiwanie z litewskiego wygnania, popierany przez radę regencyjną.



Dokonania:


- Konsolidacja władzy królewskiej. Powiększenie domeny.
- Odzyskanie wielu polskich ziem, w tym Krakowa
- Wasalizacja księstwa sandomierskiego


Mapa Polski na początku i na końcu jego rządów:

​

# Terytorium początkowe
# Ziemie przyłączone
# Granice państw pod koniec jego rządów
​

​