History of Mazovia and its people

Pc to mam dość mocnego gdyż praktycznie w 2014 roku złożyłem nowego by moc pograć w Dragon aga Inkwizycje. Tak w temacie tego Arr-a to odcinki będą trochę rzadziej gdyż nowy Baldur własnie w moje ręce się dostał.

 

Odcinek 89
1495-1500






Wojska Mazowieckie pod dowództwem Stefana Kalinowskiego, w sile 30 tysięcy za swój pierwszy cel obrały fortece w Pińsku będącą silnie ufortyfikowanym zamkiem na obrzeże ziemi Pińskiej, w istocie stolica całej prowincji. Kalinowski wykorzystał przy tym oblężeniu potężne armaty które specjalnie zostały wykonane dla jego armii, działa siały znaczne zniszczenie w umocnieniach zamku Stefan jednak miał zamiar czekać aż załoga albo sama skapituluje pod ostrzałem lub podała się w wyniku głodu. Mazowiecki dowódca nie chciał przystępować do szturmu umocnieni i tracić ludzi. Rywalizujący miedzy sobą członkowie rodzinny Czarnieckich nie zmierzali przyjść zamkowi z odsieczą z prostego powodu w murach uwieziony był jeden z pretendentów do tronu książęcego.

Zbigniew Czarniecki będący jednym z pretendentów do tronu Halickiego znajdował się w obrębie murów Pińska, jego dwaj konkurenci Mirosław oraz Radosław nie zamierzali mu pomagać, jednak obaj pozostali książęta rozumieli iż dalsza walka pomiędzy nimi spowoduje tylko ich upadek. Gdy zamek Piński ostatecznie skapitulował po trzech miesiącach oblężenia, ostrzał artyleryjski zabił dowódcę zamku i pretendenta do tronu Halickiego Zbigniewa, po jego śmierci załoga zamku nie widziała dłuższego sensu w kontynuowaniu walki i podała zamek. Po zdobyciu Pińska armia Stefana wzmocniona dodatkowymi silami księstw lennych ruszyła w kierunku Turowa gdzie też miały znajdować się siły Halickie, Mirosław oraz Radosław porozumieli się miedzy sobą o zawieszeniu walk o koronę Halicka na czas wojny z Mazowią.

Ich połączone armie liczyły około 30 tysięcy zbrojnych z czego większa cześć ponad polowe stanowili najemnicy, chorągwie zaciężne z Kijowa jak Smoleńska oraz Połocka, bitwa mająca się rozegrać na polach Turowa, miała być rozstrzygająca dla tego konfliktu. 20 lipca 1496 roku obydwie armie stanęły naprzeciw siebie, Stefan który dysponował 40 tysięcznymi wojskami zamierzał pozostawić 10 tysięcy w rezerwie i wykorzystać ją w krytycznym momencie tego starcia. Bitwa sama w sobie niebyła finezyjna, żadna ze stron nie posłużyła się skomplikowana taktyka wojenną. Dwaj dowódcy Haliccy nie potrafili skoordynować działań swych dwóch armii co było przyczyna ich zguby, w czasie trwania walk około południa gdy obydwie armie znajdowały się we wzajemnym śmiertelnym uścisku, Stefan zauważył iż we wrogich szeregach powstała luka, atak 10 tysięcznych odwodów w ten wolny przesmyk zakończył całe starcie, w trakcie tego ataku śmierć poniósł Radosław a Mirosław uciekł dalsza walka przeodziała się w krwawa rzeź. Wojska Halickie zostały zdziesiątkowane i ostatni z żyjących pretendentów musiał paktować z Stefanem by zachować chociaż swe życie.



Wojna z Haliczem została zakończona po niespełna dwóch latach działań zbrojnych, pretendenci do tronu wielkie księstwa Halickiego zostali pokonani z czego dwóch zginęło w czasie działań zbrojnych. Na mocy porozumienia z ostatnim pretendentem do tronu Mirosławem Czarnieckim, zrzekał się on swych roszczeń do korony księstwa, tym samym Aleksander dokonywał aneksji wszystkich ziem Halickich w obręb królestwa Mazowieckiego. Ziemia Pińska, Turowska, Słucka oraz Mozyrzyska stawały się częścią Mazowii. Mirosław Czarniecki musiał także wypłacić Aleksandrowi rekompensatę wojenna w wysokości 97 tysięcy złotych w srebrze. Aleksander pozwolił Czarnieckiemu zachować jego majątek ziemski i tytuł księcia Turowskiego, było to gest czysto symboliczny gdyż wprowadzał na tych obszarach całkowicie własną administracje.

Szlachta Halicka która znalazła się pod panowaniem Aleksandra w znacznej większości należała do potomków szlachty Mazowieckiej której z nadania zostawały przyznawane te ziemie po podbojach Mazowieckich w poprzednich stuleciach. Z tych powodów posługiwali się oni identycznym językiem jak ten który był w użyciu w królestwie Mazowieckim, Aleksander pragnąć okazać swa wspaniałomyślność wykorzystywał miejscowa szlachtę do tworzenia nowych struktur administracyjnych w takim samym stopniu jak nowych ludzi z królestwa Mazowieckiego.

Po przyłączeniu księstwa Halickiego w obszar królestwa Mazowieckiego, na dworze w Sandomierzu został zorganizowany wielki bankiet na cześć Stefana Kalinowskiego który przyczynił się do odzyskania jednego z wielkich księstw Cesarstwa Mazowieckiego, powrotem w obszar Mazowii. Kalinowski został nagrodzony za swe osiągniecie przez Aleksandra znacznym majątkiem ziemskim na terenie ziemi Słuckiej, liczącym 125 łęgów (250 hektarów). Ponadto nadał mu tytuł marszałka koronnego będącym najwyższą z możliwych funkcji wojskowych w Mazowii. Stefan Kalinowski ponadto wpisał się swym nazwiskiem na kartach historii jako ten który w znacznym stopniu przyczynił się do restoracji Cesarstwa Mazowieckiego.



Rozwój humanizmu renesansowego jak i rozwój prasy drukarskiej która została niedawno udoskonalona na terenie Germanii w coraz większym stopniu przyczyniał się do swobodnego przepływu myśli i poglądów. Jednym z takich właśnie poglądów była krytyka kościoła, w granicach Cesarstwa Mazowieckiego zaczęła krążyć księga która właśnie krytykowała stan duchowny za jego jawne odejście od nauczeń Jezusa Chrystusa. Aleksander który zdołał zapoznać się z treściami zawartymi w tej ze księdze zgadzał się z częścią z nich. Duchowni pełniący wyższe stanowiska często żyli w sposób który odbiegał od ideału kapłana, żyli oni w luksusie często posiadali kochanki i rodzinny wielu się z tym nie kryło, co po niektórzy interesowali się młodymi chłopcami i dziewczętami jednak kryli się z tym by nie wywołać skandalu wobec swych osób jednak było w odpowiednich kręgach było wiadomo który z duchownych zajmował się takimi bezeceństwami.

Kościół katolicki będący skorumpowaną instytucją wymagał reform jednak kolejne synody kończyły się bez żadnych rezultatów co coraz bardziej frustrowało część wiernych. Aleksander który sam nie był zadowolony ze stanu obecnego kościoła ukrywał swe poglądy gdyż wiedział iż obecny arcybiskup Sandomierski Henryk z Grabowa, był człowiekiem o niemal fanatycznych poglądach. Henryk który nalegał na Aleksandra by ten interweniował w sprawie tego heretyckiej książki, władca Mazowiecki publicznie potępił książkę i postarał się ograniczyć jej rozpowszechnianie w królestwie mazowieckim, było to jednak działanie mające jedynie ułagodzić arcybiskupa. Aleksander postarał się by działania jego ludzi były mało efektywne i tylko na pokaz.



Henryk Lisowski został zatrudniony przez Aleksandra do ozdobienia nawy głównej katedry Sandomierskiej. Katedra Sandomierska której budowa została zawieszona po śmierci Kazimierza I, dopiero na początku panowania Przemysława II budowa została wznowiona. Do roku 1495 katedra została już w dużej części ukończona, nawa główna była niemal całkowicie ukończona, teraz potrzeba było ozdobić te mury dlatego właśnie Aleksander zatrudnił do tego Henryka Lisowskiego. Swe prace nad freskami Lisowski rozpoczął już w roku 1490 kiedy po raz pierwszy rozpoczął swe praca, ściany boczne nawy głównej. Zaczął on pokrywać malowidłami opowiadającymi historię ludzkości od stworzenia świata, poprzez grzech pierworodny aż do biblijnego potopu. Prace nad tymi freskami trwały przez okres pięciu lat aż do roku 1495 kiedy to Lisowski przedstawił swe dzieło Aleksandrowi jak i arcybiskupowi Sandomierskiemu.

Henryk z Grabowa będący arcybiskupem Sandomierskim jak głową kościoła Mazowieckiego wydawał się zadowolony z pracy Lisowskiego, malowidła przedstawiające historie ludzkości zostały wykonane z prawdziwym kunsztem i realizmem. Lisowski starał się oddać jak najwięcej detali w swej pracy, ostateczny efekt był zapierającym pierś majstersztykiem malarstwa sakralnego okresu renesansowego. Zapytany przez Aleksander czy zamierza wykonać kolejne freski które tym razem miały znaleźć się a ścianie głównej bezpośrednio naprzeciw wejścia o świątyni, Henryk wyraził zgodę. Tym jednak razem król wraz z arcybiskupem pragnęli wiedzieć co ma się znaleźć na tej ścianie nim rozpoczną się prace, Lisowski po krótkim namyśle stwierdził iż wprost idealnym było by przedstawienie sadu ostatecznego.

Arcybiskup wydał się tym pomysłem wręcz zachwycony, Lisowskiemu udało się swymi słowami przekonać duchownego iż widok sadu ostatecznego będzie pierwszym obrazem dla każdego kto przekroczy progi tejże katedry. Widok ten miał zachęcać wiernych do refleksji nad ich życiem oraz tym co czeka ich po śmierci, arcybiskup rozumiał argumentacje artysty i bardzo przypadła mu do gustu. Aleksander wyraził na to zgodę ze względu iż arcybiskup wydawał się bardzo przekonany do tego pomysłu a władca Mazowiecki chciał być w dobrych relacjach z arcybiskupem. Same prace nad tym malowidłem zajęły kolejne 5 lat życia Lisowskiego, ostatecznie w roku 1500 fresk ten został ukończony a sam malarz zyskał jeszcze większy rozgłos niż do tych czas.



W Mazowszu coraz bardziej popularne stawało się zapoznawanie się z tekstami Greckich jak i Rzymskich uczonych. Jednym z pierwszych Mazowieckich badaczy który zainteresował się geografią Ptolemeusza był, Dalimir Skarbek. W latach 1480-1485 odwiedził on Konstantynopola w poszukiwaniu manuskryptów , ksiąg odnoszących się do geografii świata. Wiedza geograficzna w królestwie Mazowieckim w sporej części została utracona w wyniku zniszczenia księgozbiorów w bibliotece Poznańskiej w okresie upadku I Cesarstwa Mazowieckiego.

Skarbek który od najwcześniejszych lat spędzonych na uniwersytecie Sandomierskich starał się odtworzyć wiedzę geograficzna która została utracona, z tych powodów udał się on do stolicy byłego imperium Bizantyjskie gdzie udało mu się odnaleźć dzieło Ptolemeusza dotyczące geografii. Najważniejszy jednak był traktat składający się z ośmiu ksiąg uzupełnionych 26 mapami znanego w II wieku naszej ery świata. Skarbek który dokonał tłumaczenia i kopiowana zabrał do Sandomierza ten trakt i przedstawił go Aleksandrowi który zorganizował wyprawę na wschód. Dalimir Skarbek stanął na czele ekspedycji przez kolejne 20 lat zwiedzał krainy dalekiego wschodu, Skarbek powrócił do Sandomierza w roku 1500 gdzie przedstawił Aleksandrowi swój własny traktat geograficzny dalekiego wschodu, dzieło to opisywał terytoria Persji Indii oraz fragment Chin, Skarbek nie dotarł do centralnej części imperium chińskiego z powodu wojny dynastycznej jaka miała tam miejsce.

Ciąg dalszy nastąpi.​

 

Królestwo Mazowieckie rok 1500

Spoiler: Przegląd

 

Mazowia wraca do dawnej potęgi Ktoś jest jeszcze w stanie Ci zagrozić? Może chociaż Czechy? No i na północy granica trochę nieelegancka Czekam na jakąś kolonizację może. W końcu Mazowia ma już pewną tradycję.

 

Okej następny odcinek powinien ukazać się do końca tego tygodnia, ostatnio niestety czasu nie posiadam wystarczająco.

 

Odcinek 90
1500-1502



Styczniem roku 1501 Aleksander rozpoczął swa wielka reformę administracyjną państwa Mazowieckiego. Feudalny sposób zarządzania królestwem stawał się coraz bardziej nieefektywny, Aleksander który do tej pory pozwalał by wewnątrz Mazowii, nadal istniał podział na hrabstwa i księstwa zarządzane przez linie rodowe. System ten miał zostać zastąpiony przez nowy podział, dawne hrabstwa miały zostać przekształcone w powiaty natomiast księstwa w województwa. Na czele każdego województwa ,miał stać wyznaczony przez monarchę wojewoda, pełniący swa funkcje do odwołania lub śmierci, oni mili powoływać zarządców powiatowych którzy odpowiadali bezpośrednio przed nimi za swe działania.



Reforma ta nie spodobała się wielu zamożniejszym szlachcicom którzy do tej pory mili wpływ na politykę wewnętrzną królestwa Mazowieckiego. Aleksander jednak zezwalał się tym rodom tytułować książętami lub hrabiami zachowywali oni swe majątki ziemskie, jednak tracili kontrole nad całym obszarem księstwa lub hrabstwa, wszystkie mniejsze rodziny szlacheckie traciły w nich swych suwerenów i miały odpowiadać przed wojewodami królewskimi. Aleksander który wraz ze swymi synami oraz najbardziej zaufanymi ze swych doradców wprowadzał tą reformę nie był już całkowicie na silach by samemu kontrolować cały proces, jego wiek coraz bardziej dawał mu się we znaki.

Jego doradcy zaproponowali wprowadzenie sejmików wojewódzkich, na których lokalna szlachta miła debatować nad własnymi propozycjami wobec wojewodów którzy mogli je przyjąć lub odrzucić, sprawy poruszane na tych sejmikach miały być lokalne i nie mogły odnosi się do praw stanowionych przez władzę monarszą królów Mazowieckich. Sejmiki wojewódzkie miały zajmować się takimi sprawami jak remonty traktów, mostów itp., wojewodowie mieli też rozstrzygać lokalne konflikty pomiędzy zwaśnionymi rodami szlacheckimi, ich zadaniem miało polegać na egzekwowaniu wyroków sądowych. Ta reforma przynosiła ze sobą zmiany w systemie sądowniczym, do tej pory sądy królewskie odpowiadały przed władcami Mazowieckimi, teraz lokalne sądy zostawały przekształcane na sądy wojewódzkie i odpowiadały za swe działania przed wojewodami, którzy mieli egzekwować ich postanowienia. Wprowadzenie tych wszystkich pomysłów w życie zabrało następne 15 lat czego już Aleksander nie dożył jednak jego synowie doprowadzili ją do końca.



W połowie roku 1501 rozpoczęte zostały prace nad nowy zamkiem królewskim w Sandomierzu. Pałac miał być wybudowany całkowicie od podstaw, budowla ta miała być umieszczona na miejscu dotychczasowego zamku Sandomierskiego, jednak pierwotne plany zostały zmienione po tym jak okazało się iż obszar był nie wystarczający pod planowany zamek. Z tych tez powodów nowy pałac królewski rozpoczęto budować na wzgórzu na zachód od dotychczasowej stolicy królestwa Mazowieckiego. Budowa t została powierzona jednemu z nowych Mazowieckich architektów Antoniemu Janowcowi, Janowiec był jednym z młodych i dobrze zapowiadających się architektów którzy zyskiwali sobie sławę i szacunek w królestwie Mazowieckim. Budowa nowego pałacu miała zjaw około 12 miesięcy, jednak Antonii Janowiec chciał zbudować prawdziwe dzieło architektoniczne będące dziedzictwem jego geniuszu z tych powodów konstrukcja przedłużała się o kolejne miesiące i Aleksander nigdy nie ujrzał jej ukończenia.



W listopadzie rok 1501, do Sandomierza przybyła delegacja sióstr zakonnych, wewnątrz zakonu Scholastyczek powstał problem, od czasu założenia zakonu w okresie panowania Karola I, zakon rozrósł się co powodowało problemy. Siostry które znajdowały się w rożnych konwentach na obszarze królestwa Mazowieckie nie potrafiły się pogodzić i dogadać w sprawie swej wspólnej doktryny zakonnej. Z tych tez powodów Aleksander postanowił o podziale zakonu Scholastyczek na oddzielne konwenty zakonne które miały zajmować się swymi sprawami nie interweniując w sprawy innych zakonów Scholastyczek. Jednak dla wszystkich tych konwentów ujednolicone zostały ich reguły zakonne które do tej pory były bardzo luźno określone.



Henryk Lisowski, przedstawił Aleksandrowi propozycje by dokonał on zakupu jednego z dziel włoskiego malarza, dzieło to w oczach Lisowskie było jednym z najpiękniejszych arcydzieł malarskich okresu renesansowego i przekonywał on swego władcę by sprowadził je do królestwa Mazowieckiego. Faktem było to iż obraz ten został wykonany największego artystę włoskiego, Leonarda Da Vodi był on znany w całej Europie. Aleksander I który zbliżał się coraz bardziej do grobowej deski co czul z każdym mijającym dniem po tym jak ujrzał kopie obrazu przedstawiona mu przez Lisowskiego, zapragnął by zdobił on jego budowany pałac. Właśnie z tych że powodów, dzieło przedstawiające młodą kobietę z łasiczka zostało zakupione i sprowadzone do Mazowsza stając się jednym z największych skarbów kultury państwa Mazowieckiego na kolejne stulecia.



Aleksander I Czartoryski zmarł w grudniu roku 1502, pozostawiając tron Mazowiecki swemu najstarszemu synowi Jakubowi. Jakub w kilka dni po śmierci swego ojca został koronowy na Jakuba VI, Aleksander I pozostawił swemu synowi silne militarnie i gospodarczo państwo Mazowieckie. Doczesne szczątki Aleksandra I zostały złożone w krypcie królewskiej, Jakub Vi oddał cześć swemu ojcu poprzez postawienie mu pokaźnego pomnika na dziedzińcu nowo powstałego pałacu Sandomierskiego. Jakub VI będący najstarszym z dwóch synów Aleksandra zasiadł na tronie Mazowieckim w czasie gdy królestwo Mazowieckie znowu stawało się potęgą na obszarze Europy środkowo -wschodniej. Aneksja księstwa Halickiego znacznie przybliżyła władców Mazowi do odtworzenia Cesarstwa Mazowieckiego, Jakub który za swoje życiowy cel uznał założenie korony Cesarskiej wiedział by to osiągnąć potrzebuje poparcia stolicy apostolskiej.​

 

Odcinek 91
1502-1505



Jakub VI Czartoryski najstarszy syn Aleksandra I, zasiadł na tronie Mazowiecki po śmierci swego ojca grudniu roku 1502. Jakub był dobrze wykształcony, posiadał on zarazem zmysł dyplomatyczny jak i wojskowy, kwestie administracyjne związane z zarządzaniem państwem nie były jego mocną stroną. W sprawach administracyjnych Jakub polegał na swym młodszym bracie Janie, oraz swym zaufanym doradcą. Objął on panowanie w wieku 44 lat, ze swego małżeństwa z Amelią Laszlo, Jakub nie posiadał dzieci mimo usilnych starań, nie udało mu się spłodzić tez bękarciego potomstwa z licznymi kochankami jakie przez lata panowania, swego ojca posiadał. Brak własnego potomstwa powodował u Mazowieckiego władcy chęć pozostawiania po sobie czegoś co zapisało by go w historii Mazowii, zarazem traktował on swego bratanka Bezpryma niczym własnego syna którego nigdy nie posiadał.



22 czerwca 1503 roku babka Jakuba, Jolanta Tarnowska zmarła, Jakub tym samy odziedziczył po jej śmierci księstwo Pomorsko-Meklemburskie. Wraz ze śmiercią Jolanty księstwo Pomorsko-Meklemburskie stawało się częścią królestwa Mazowieckiego, Jakub wysłał swego młodszego brata Jana by ten zajął się szlachtą Pomorsko-Meklemburska. Możnowładcy Pomorscy niebyli do końca zadowoleni z tego iż znaleźli się pod panowaniem władcy Mazowieckiego. Zadaniem Jana było ugłaskanie lokalnych możnych by ci nie sprawili Jakubowi problemów, w tym czasie władca Mazowiecki nie miał czasu by kłopotać się problemami niezadowolonej szlachty Pomorsko-Meklemburskiej. Jakub planował dokonanie inwazji na wielkie księstwo Kijowskie celem przyłączenia go do państwa Mazowieckiego. By móc spokojnie przygotowywać się do tego podboju powierzył Janowi kontrole nad nowymi ziemiami włączanymi po śmierci ich babki do królestwa Mazowieckiego, on sam zajął się natomiast gromadzeniem sil zbrojnych oraz najemników których miał zamiar wykorzystać w podboju.



Forteca Wołyńska będąca jedną z najważniejszych fortyfikacji broniąca południowych rubieży Królestwa Mazowieckiego została z rozkazu Jakuba znacznie wzmocniona, do tego celu zatrudniono mistrza fortyfikacji Antoniego Zabrskiego któremu Jakub powierzył zadanie wzmocnienia fortyfikacji. Zadanie powierzone przez monarchę Mazowieckiego, Zabrskiemu nie było trudnym do wykonania zamek wołyński, Kamieniec Podolski, wybudowany został na naturalnej sakle. Forteca ta powstała w celu obrony dawnych granic Cesarstwa Mazowieckiego przed najazdami ze strony Złotej Ordy, obecnie stanowiła nadal ważny punkt w obronie południowo-wschodnich granic państwa Mazowieckiego, jednak zamek ten pozostawał zaniedbany przez swych właścicieli. Zabrski wykonał polecenia swego władcy co do joty przywracając zaniedbana fortece do dni swej świetności a nawet ulepszając jej fortyfikacje na modłę obecnych standardów fortyfikacji obronnych.



Gdańsk, miasto kupieckie przyłączone do Mazowii przez Przemysława II, zostało wyniesione do arcybiskupstwa, przez obecnego Papieża. Zaszczyt przekształcenia biskupstwa Gdańskiego w arcybiskupstwo, zostało nadane miastu jak i królestwu Mazowieckiemu w celu wzmocnienia kościoła jak pozycji Mazowii w Europie. Obecny Papież Klemens XV był z pochodzenia gdańszczaninem, wybór na tron Piotrowy zawdzięczał Aleksandrowi I. Który pod koniec swego panowania wydał olbrzymie sumy by wesprzeć wybór Klemensa, ten odwdzięczył się synowi Aleksandra poprzez wyniesienie biskupstwa Gdańskiego do poziomu arcybiskupstwa. Gdańsk tym samym stawał się czwartym arcybiskupstwem na terenach królestwa Mazowieckiego, po zanim arcybiskupstwami były biskupstwa: Sandomierskie, Poznańskie oraz Krakowskie.



Nowo mianowany arcybiskup Sandomierski, Stanisław Lubomirski, któremu to stanowisko nadane zostało przez Klemens XV, był człowiekiem glebowej wiary. Jego rzewne mowy w trakcie nabożeństw gromadziły w katedrze Sandomierskie tłumy pospólstwa, które z zapartym tchem wsłuchiwało się w jego kazania dotyczące miłosierdzia bożego o raz królestwa z jakie Jezus Chrystus panuje. Lubomirski był tak charyzmatyczny przywódców religijnym iż jego działalności przyczyniła się w znacznym stopniu do zwiększenia zainteresowanie oraz wstępowaniem do stanu duchownego wśród Mazowieckiego społeczeństwa.



Jakub był gotów by zaatakować Wielkie Księstwo Kijowskie sierpniem roku 1505, wojska Mazowieckie liczące około 80 tynieccy zbrojnych z których , wojska Mazowieckie pod dowództwem nowego dowódcy Jakuba Lisa. Siły Mazowieckie pod dowództwem Lisa miały dokonać szybkie najazdu i odboju księstwa Kijowskiego mającego ponownie stać się czucia Królestwa Mazowieckiego. Był to jeden z pierwszych kroków podjętych przez Jakuba VI. Pragnął on nade wszystko ponownie przyjąć tytuł Cesarski, jednak by tego dokonać musiał on mieć po swej stronie tron Piotrowy oraz większy autorytet nad ziemiami byłego Cesarstwa.

Ciąg dalszy nastąpi. ​

 

Odcinek 92
1505-1510



Wojna Mazowiecka-Kijowska trwała pomiędzy rokiem 1505 a 1507, w czasie dwóch lat konfliktu wojska mazowieckie pod dowództwem Stanisława Lisa starły się z siłami Kijowskimi w dwóch większych bitwach obydwu zakończonych zwycięsko dla sił Mazowieckich. W tym czasie doszło też do stoczenia dziesiątek pomniejszych starć, jednak niemały one istotnego znaczenia dla przebiegu konfliktu, armie pod dowództwem Lisa zdołały zagonić wojska Kijowskie do stolicy księstwa gdzie tez doszło do ostatecznego rozstrzygnięcia. Oblężenie Kijowa mające miejsce na przełomie roku 1506-1507, zakończyło się szturmem na fortyfikacje miejskie, Lis wykorzystywał kolubryny oraz armaty w celu osłabienia obrony jak determinacji oblężonych prze dwa tygodnie przed szturmem dokonywał n intensywnego bombardowania miasta mając nadzieje iż dojdzie do kapitulacji.

Jednak Aleksy IV Kazanowski, wielki książę Kijowski, nie zamierzał poddać miasta wojskom Stanisława Lisa, miał on nadzieje na pomoc ze strony swego sojusznika Stefana III Króla Węgierskiego, co było całkowicie bezowocną nadzieją. Ostatecznie 20 marca 1507, 80 tysięczne siły Mazowieckie dokonały szturmu na umocnienia miasta, w czasie walk zginęło 15 tysięcy zbrojnych Lisa natomiast miasto zostało znacznie zniszczone, żołdacy pozwolili sobie na liczne grabieże oraz gwałty wśród mieszczan.



Aleksy IV, wielki książę Kijowski, po tym jak armie Mazowiecki dokonały udanego szturmu i zdobyły Kijów w ciężki walkach, zdołał uciec z ogarniętej chaosem metropolii wraz ze swa rodziną. Udał się on na dwór Węgierski gdzie pragnął uzyskać pomoc dla swej sprawy jednak była to tragiczna decyzja, obecnie zasiadający na tronie węgierskim władca był zięciem Jakuba VI. Stefan III Laszlo odesłał Aleksego wraz z rodziną do królestwa Mazowieckiego. Gdzie przed Jakubem VI, zmuszony został do podpisania traktatu pokojowego w wyniku które zrzekał się on jakichkolwiek roszczeń do księstwa Kijowskie samo wielkie księstwo natomiast stawało się na powrót częścią państwa Mazowieckiego.

Jakub VI będący człowiekiem pragmatycznym, nakazał dożywotnie uwiezienie Aleksego oraz wygnanie jego rodzinny, znaleźli oni schronieni na dworze Czeskim gdzie w Pradze ugościł ich Wacław II, obecny król Czeski, Aleksy natomiast zakończył swój żywot w Sandomierskim lochu gdzie przebywał przez koleje 10 lat. Terytorium wielkiego księstwa Kijowskiego zostały przekształcone w nowe województwo Kijowskie ze stolicą w Kijowie. Jakub który pokładał swym młodszym bracie olbrzymie zaufanie, przekazał mu pod kontrole nowo utworzone województwo, jego sukces na ziemiach księstwa Pomorsko-Meklemburskiego, sprawiły iż Jan uzyskała w oczach Jakuba jeszcze więcej. Teraz Jan udał się ze swa małżonką oraz synem do Kijowa gdzie w imieniu swego brata Jakuba miał zarządzać województwem.

Jan Czartoryski zabrał ze sobą swego syna Bezpryma by ten uczył się jak powinno się rządzić, postanowił on iż ta szlachta która mogła udowodnić swe pochodzenie od Mazowieckich szlachciców osiadłych na tych ziemiach z czasów wojen pomiędzy Cesarstwem Mazowieckim a pogańska Rusią Kijowską, mogła nie płacić swych podatków rzez okres kolejnych 10 lat, czas ten mieli oni przeznaczyć na odbudowę swych ziem które ucierpiały w czasie trwania działań zbrojnych. Tym którzy niebyli zdolni udowodnić swego pochodzenia dawano jedynie okres 5 lat. Wszystkie miast oraz ziemie należące do Aleksego stawały się ziemiami wojewódzki z najbardziej zniszczonym Kijowem, Jan na tych terenach zahamował pobieranie jakich kol wiek danin i wszystkie wysiłki zostały przeznaczone na obudowę zniszczeń, przez kolejne 10 lat gdy sprawował funkcje wojewody Kijowskiego z imienia swego brata Jakuba VI doprowadził on zrujnowane zimie byłego księstwa Kijowskiego do porządku.


Grabowiec będący już miejscem pielgrzymek poprzez istnienia tam miejsca spoczynku doczesnych szczątków, Świętej Scholastyki, klasztor powstały w tym miejscu odwiedzały dziesiątki pielgrzymów każdego dnia. Sam zakon Scholastyczek zyskał olbrzymie znaczenie i popularność na terytorium królestwa Mazowieckiego. Gdy wśród okolicznego chłopstwa będącego nad wyraz bogobojna zaczęła krążyć opowieść o tym iż za wstawiennictwem najświętszej Maryi panny dokonał się cud uzdrowienia. Chłopskie dzieci miały natomiast doznać widzenia nieopodal zabudowań klasztornych, w grocie u podstawy skały na której postawiono klasztor chłopskiemu rodzeństwu miała się ukazać Maryja.

Zaowocowało to powstaniem w tamtym miejscu ołtarza, Scholastyczki które postanowiły zaopiekować się miejscem widzenia w szybkim tempie przekształciły je w mały kościółek w którym w centrum umieszczono obraz Matki boskiej. Sprawiło to iż Grabowiec stał się jeszcze bardziej uczęszczany przez pielgrzymów i bogobojnych katolików.



Stanisław Lubomirski, będący arcybiskupem Sandomierskim dając przykład swym zachowaniem pomagając ubogim oraz potrzebującym, spowodował iż wśród wielu duchownych głownie zakonników Mazowieckich zaczęło kwestionować sytuacje biedoty i wstawiać się w jej obronie. Wielu z tych mnichów brało swe powołanie śmiertelnie poważnie pomagając biednym i chorym wielu tez kwestionowało to dlaczego znaleźli się w takiej sytuacji życiowej i postrzegało wyzysk szlachty i magnaterii Mazowieckie za główną przyczyn takiego stanu rzeczy. Jakub postanowił iż to Lubomirski powinie zając się to kwestia i dal arcybiskupowi wolną rękę w tej kwestii co zaowocowało powstaniem kilku nowych klasztorów na obszarze ziemi Przemyskiej oraz Szczecińskiej.



Pod koniec roku 1509 do Sandomierza doszły wieści o pogromach dokonywanych na terytorium Królestwa Awarskiego, Awarowie którzy byli wyznawcami prawosławia mieli prześladować mniejszości Rzymsko katolickie na terytorium swego królestwa. Jakub który był w trakcie planowani kolejnej wojny tym razem za swój cel pragnął obrać wielkie księstwo Litewski oraz sprzymierzone z nim wielkie księstwo Połockie. Ubolewał on nad losem swych wespół wyznawców jednak nie zamierzał nic zrobić, by im pomóc , reszta Europy także zdawała się nie przejmować ich losem. Awarowie natomiast wypędzali katolików ze swych domów a czasem mordowali ich całymi rodzinami ci wielokrotnie opuszczali swe domu i ruszali w daleka drogę by uniknąć prześladowań ze strony swych prawosławnych oprawców. ​

 

Odcinek 93
1510-1515



Jakub VI z każdym kolejnym rokiem swego panowania popadał coraz głębsza obsesje, brak własnego potomka mimo usilnych starań spowodował iż Mazowiecki władca pragnął pozostawić po sobie ślad w historii. Jakub rozumiał iż największy osiągnięciem było by ponowne uczynienie z Mazowii Cesarstwa. Już od jakiegoś czasu król czynił starania na dworze Papieskim w Rzymie o uznanie go spadkobiercą dawnych Cesarzy Mazowieckich. Jednak wysiłki Jakuba spotykał się z opozycją w postaci Czeskich Biskupów którzy starali się na każdym kroku pokrzyżować mu planu. Dla Jakuba jasnym było iż biskupi ci działali na zlecenie obecnie panującego króla Czeskiego Wacława II.

Wacław był synem Karola I Branowskiego oraz Anny Czartoryskiej, mimo rodzinnych powiązań władca Czeski nie mógł dopuścić do tego by Jakub ziścił swe plany. Groziło to jemu i jego królestwu, mimo iż Czechom udało się znacznie wzmocnić swoja pozycje to niegdyś stanowiły cześć I Cesarstwa Mazowieckiego, Wacław obawiał się iż Jakub będzie pragnął przyłączyć jego państwo do swego Cesarstwa. Istniał też problem ziem które jego dziad zdołał przyłączyć kosztem królestwa Mazowieckiego do Czech, mimo porozumienia pokojowego wzmocnionego mariażem stanowiły one kość niezgody pomiędzy obydwoma państwami, dla Wacława było oczywistym faktem iż kolejna wojna Czesko-Mazowiecka była kwestią czasu. Jakub co prawda obecnie nie kłopotał się rozmyślaniami o wojnie z Czechami, z jego perspektywy Wacław by jego kuzynem a to zobowiązywało, mimo iż jego szpiedzy w Watykanie informowali o tym iż Czescy kardynałowie podkopują jego plany, nie uważał iż stoi za tym Wacław.




Jakub wiedział o tym iż król Czeski obecnie prowadzi już trzecia wojnę przeciwko królestwu Awarskiemu tym razem rozpoczętą pod pretekstem ochrony współwyznawców, gdy Wacław zajęty był wojowaniem z Awarami on mógł zaatakować Litwę oraz Połock nie niepokojony o to iż Wacław będzie chciał interweniować.

Z początkiem roku 1510 Jakub rozpoczął realizacje swych planów związanych z atakiem na wielkie księstwo Litewskie, do tego celu zgromadzone zostało około 85 tysięcy zbrojnych którzy mieli pod dowództwem Stanisława Lisowskiego dokonać tego najazdu. Jakub zlecił swym dyplomatom sfabrykowanie roszczeń do terytoriom Litewskiego na podstawie faktu iż stanowiły one niegdyś cześć Cesarstwa Mazowieckiego. Wojska Lisowskiego miały zaatakować z początkiem nastania wiosny roku 1510, gdy śniegi stopnieją a przyroda się za zieleni. Wielkie Księstwo Litewskie było sprzymierzone z księstwem Połockim oraz królestwem Liwońskim, w Liwoni jednak doszło do konfliktu wewnętrznego który uniemożliwiał pomoc swym sojusznikom. Siły Mazowieckie przekroczyły granice pomiędzy Litwą a Mazowszem 23 marca, Lisowski pokierował swoje główne siły na Suwałki gdzie miał nadzieje doprowadzić do starcia z wojskami Litewsko-Połockimi.



Gdy armie Mazowieckie pod dowództwem Lisowskie ruszały ku Litewskim granicom powstał inny całkowicie problem, katoliccy uchodźcy z Awarii zaczęli masowo przekraczać granice południową królestwa Mazowieckiego, prześladowania jak i kolejna wojna Czesko-Awarska pozbawiła dziesiątki tysięcy ludzi domów oraz mienia. Prawosławni Awarowie od czasu odzyskania swego państwa, zaczęli prześladować mniejszości zamieszkujące ich państwo, głównym celem stali się Żydzi oraz Katoliccy, sytuacja w Awarii się pogorszyła dla mniejszości po pierwszej wojnie z Czechami, porażka spowodowała kolejne prześladowania na mniejszościach, głównie katolickich Chorwatach oraz Żydach.

W czasie gdy Jakub jadł wieczerze poinformowano go o ty iż do wrót Lwowa, przybyły dziesiątki zdesperowanych uchodźców z Awarii, sytuacja była dużo gorsza bo wedle wszystkich wieści kolejni ludzie uchodzili z Awarii do Mazowii. Jakub który do tej pory ignorował ten problem musiał zareagować, przedstawiciel uchodźców musiał przybyć na wezwanie władcy Mazowieckiego który miał zadecydować o losie dziesiątek ludzi którym udało się ujść z życiem z pogromów w Awarii. 20 lipca 1512 roku do Sandomierza przybyło poselstwo uchodźców. Mazo Kiksa przedstawił Jakubowi sytuacje w jakiej znajdowali się jego ludzie pragnął on by Mazowiecki władca zezwolił im na osiedlenie się w granicach królestwa Mazowieckiego.

Doradcy Jakuba doradzali mu by ten przepędził tych ludzi jednak arcybiskup Sandomierski Stanisław Lubomirski, starał się przekonać się go iż ci ludzie wycierpieli już wystarczającą dużo i powinno dane im być żyć w pokoju ponad to byli to ich współwyznawcy cierpiący prześladowania i nie godzi się ich przepędzać, w oczach Boga byłby to bardzo ciężki grzech. Jakub nie był do końca przekonany argumentami arcybiskupa większość tych uchodźców nie posługiwał się językiem Mazowiekim mówili rożnymi językami z tego co mu doniesiono była to mieszanka rożnych ludów, z czego większość stanowiła Chorwackich katolików. Ostatecznie na decyzje Jakuba miała wpływ jego małżonka Amelia której udało się go przekonać by zezwolił im się osiedlić w Mazowii. Uchodźcom zezwolono na zamieszkanie na nieużytkach na obszarze województwa Przemysko-Halickiego, mieli osiąść na ziemiach należących do korony oraz płacić wszystkie podatki po upływie 15 letnie okresy kiedy to mieli oni odbudować to co utracili w czasie swych prześladowań w Awarii, ponadto ich obowiązkiem miała być służba w wojskach koronnych.

W czasie gdy Jakub był zajęty uchodźcami wojska Mazowieckie w szybkim czasie zajmowały kolejne zamki i miasta Litewskie, Lis bez większych przeszkód zajął Litwę mniejszą oraz Prusy Litewskie, w ręce jego wojsk dostały się także Suwałki gdzie stoczono niewielką potyczkę, siły Litewskie oraz Połockie unikały starcia w polu gdzie przeważająca liczba wojsk Mazowieckich zadecydowała by o zwycięstwie. Do roku 1514 Lisowski zajmował kolejne obszary za każdym razem pozostawiając za sobą garnizony uszczuplając swe siły gdy w końcu zdobył Grodno i ruszył dalej pozostało mu do dyspozycji 55 tysięcy żołnierzy w tedy tez Litwini wydali mu bitwę.

Starcie pomiędzy obydwoma armiami miało miejsce 21 kwietnia 1514 roku wojska Litewsko-Połockimi liczyły 60 tysięcy zbrojnych. Lisowski który został z początku zaskoczony posłał po posiłki do Grodna które przybyły w decydującym momencie przechylając zwycięstwo na stronę Mazowiecką.



Bitwa pod Grodnem zakończona Mazowieckim zwycięstwem wymusiła odwrót sił Litewskich do Wilna gdzie też armie pod dowództwem Lisowskiego się udały, nim jednak dotarł on do stolicy Litewskiej do Sandomierza przybył poseł Litewski z propozycja rozpoczęcia rokowań pokojowych. Jakub wysłał do Stanisława Lisowskiego wieści o zawieszeniu walk i iż ma on na razie zaprzestać marszu ku Wilnu, Lisowski ruszył do Grodna gdzie czekał na dalsze polecenia ze strony swego króla. Poseł Litewski przedstawił propozycje w której Karol II Łobaczewski, obecny wielki książę Litewski syn Zygmunta II, miał zrzekać się na rzecz Jakuba ziemi Grodzkiej oraz Suwalskiej, miano także wypłacić reparacje wojenne w wysokości 515 tysięcy srebrnych złotych.

Propozycja Litewska była dla Jakuba niezadowalająca gdyż jego armie kontrolowały Litewskie Prusy jak i Żmudź, Suwałki oraz Grodno, wystosował on własną propozycje. Jakub żądał przyłączenia do Mazowii Grodna, Suwałek, Prus Litewskich oraz Litwy mniejszej ponadto Połock miał przekazać Homel, ponadto Litwa miała zapłacić 515 tysięcy srebrnych złotych oraz przez okres 10 lat przekazywać 10% swego dochodu królestwu Mazowieckiemu. Karol II Łobaczewski z obawy przed wznowieniem działań wojennych które zakończyły by się definitywnie zdobyciem oraz zapewne zniszczeniem Wilna przystał na warunki podyktowane przez Jakuba i tak 20 Listopada 1514 roku podpisane został pokój Suwalski, z powodu iż do ratyfikacji porozumienia pomiędzy dyplomatami z obydwu stron doszło w Suwałkach.​

 

Odcinek 94
1515-1518



Z rokiem 1515 Jakub VI skończył 57 lat, wiek ciążył na Mazowieckim władcy, nie poruszał się on już tak żwawo jak w swej młodości która teraz wielokrotnie wspominał z rozrzewnienie. Okres gdy był zaledwie pacholęciem spędził pod bacznym okiem swej matki Infanty która wraz z armią służących starała się zapanować na nim jak i jego bratem. Potem gdy skończył wiek męski a nawet jeszcze wcześniej wspominał swe pierwsze przygody miłosne jak i łóżkowe z damami na dworze Sandomierskim, kres jego swawolom położył Aleksander I który to zorganizował jego mariaż z Amelią Laszlo. Gdy myślał o swym ojcu Aleksandrze I musiał przyznać że był on silnym władcą nie pozwalał on na intrygi i gierki dworskie. Wynikało to z faktu iż Jolanta Tarnowska jego babka przyczyniła się do śmierci Przemysława II swego męża, dziada Jakuba. Aleksander I powstrzymał jej knowania zarazem ukrywając prawdę przed każdym kto mógł wykorzystać ją przeciw rodzinie Czartoryskich, od tamtego momentu każdy kto starał się na dworze Sandomierskim prowadzić własne gierki kończył w lochu.

Jakub posiadał kompleks względem swego ojca który po latach wtajemniczył go w wiedze względem jego babki, żył w cieniu jego wielkości, podziwiał go i na zawsze zapamiętał słowa które padły z jego ust na krótka przed jego śmiercią: „Ja, ty się nie liczę to nazwisko jest najważniejsze to dziedzictwo jakie po sobie pozostawiamy ma znaczenie, nasi przodkowie zbudowali Cesarstwo w środkowej części Europy wywodzimy się od Mazurów, pamiętaj że Jerzy I ocalił Mazowsze przed zniszczeniem a ja ocaliłem je przed knowaniami twej babki, musisz zrozumieć ze to co po sobie pozastawiamy jest najważniejsze dla tych którzy po nas przychodzą.”

Gdy myślał o tych słowach natychmiast wracał do swego małżeństwa z Amelią Laszlo, związek ten był bezowocny gdyż nigdy nie doczekał się z niego żadnego potomstwa. Gdy teraz spoglądał na swa małżonkę pokryta zmarszczkami coraz bardziej starająca ukryć się swój wiek, przed oczami stawała mu ona w czasie ich nocy weselnej żywa niczym młoda klacz. Problemem w tej materii jak się okazało nie była Amelia tylko on sam gdyż za jej plecami starał się słodzić bękarta którego miał zamiar legitymizować i osadzić na tronie po swej śmierci jednak żadna z kobiet z jaką się o to starał nie powiła mu potomka. To sprawiło iż Jakub w kwestii sukcesji położył swe nadzieje w swym młodszym bracie Janie oraz jego jedynaku Bezprymie. Sprawiło to iż za wszelką cenę chciał pozostawić po sobie coś co zapadnie w pamięć tym którzy przyjdą po nim.

Jan oraz jego syn byli najlepsza nadzieja dla dynastii Czartoryskich by dalej trwała i stawała się coraz potężniejsza, istniała jeszcze dalsza rodzina jednak Jakub nie pokładał wielkiej ufności w Imramie będący jego dalszym krewniakiem. Imram był prawnukiem Karola I, wnukiem Jana będącym drugim synem Karola I, jego ojciec Kazimierz Czartoryskich sprawował wysokie funkcje na dworze Aleksandra I, jednak Imram nie interesował się polityką królestwa Mazowieckiego gdyż zaszył się w swej posiadłości ziemskiej w okolicach Czerska spędzając swe dni na hulaszczym życiu. Jakub nie spodziewał się niczego po nim jak i też niczego od niego nie wymagał pozwalając mu toczyć swe beztroskie życie.



Jakub starający się od lat uzyskać zgodę na namaszczenie na Cesarza Mazowieckiego z rąk Papieskich, starał się w tej kwestii coraz bardziej zdesperowany jego wiek dawał mu się z każdym dniem we znaki a gdy zamykał oczy do spoczynku bal się ze już ich nie otworzy.

Jakub który do tej pory liczył tylko na zabiegi dyplomatyczne mając nadzieje że wystarczą do osiągnięcia jego celów, zmuszony został do przyznania przed sobą iż niestety sama dyplomacja nie wystarczy. Problem nie stanowili tylko czescy kardynałowie którzy podkopywali jego pozycje na dworze Piotrowym ale także sam Papież Benedykt XII, który nie był przychylny jego prośbie, Benedykt był z pochodzenia Francuzem i zapewne był bardziej przychylny Francji niż jakiejkolwiek innemu królestwu w Europie.

Gdy Benedykt się ciężko rozchorował niemal pewnym będzie że niedługo umrze , Jakub dostrzegł szanse by przełamać istniejący od lat impas. O tron Piotrowy po jego śmierci ubiegało by się kilku silnych kandydatów. Zaistniała sytuacja której nie zamierzał on zmarnować, poparcie któregoś z kardynałów którzy mieli największe szanse na tron Piotrowy mogło okazać się kluczowa w realizacji planów Mazowieckiego króla.

Wśród wszystkich tych którzy pragnęli posadzić swe cztery litery na Watykańskim tronie największe poparcie posiadali trzej kardynałowie: Luciano Carabra Włoch z pochodzenia którego nastawienie wobec dynastii Czartoryskiej jak i królestwa Mazowieckiego było neutralne nigdy nie wyrażał on się negatywnie wobec Jakuba ani też nie przeszkadzał mu w jego kampanii dla uzyskania korony Cesarskiej, jednak wywodził się z bogatej rodzinny Włoskiej szlachty która zapewne zapewniła mu już swoje poparcie. Drugim liczącym się kandydatem był Bolesław Tuzmian kardynał Czeski na usługach Wacława II tutaj nie było złudzeń co do jego lojalności, Wacław już robił wszystko by to on wygrał konklawe. Ostatnim z kandydatów którzy mogli liczyć na największe poparcie był kardynał Brandenburski Georg Nadma, Nadma był kardynałem pochodzącym z Braniboru księstwa Brandenburskiego lenna królestwa Mazowieckiego. Jakub musiał poprzeć jednego z dwóch kandydatów którzy mogli zapewnić mu uzyskanie korony Cesarskiej kwestia pozostawała który z nich był najbardziej godny zaufania i jak bardzo można mu było zaufać w tej kwestii.



Georg Nadma, był dla Jakuba najbardziej obiecujący dlatego też postanowił iż to właśnie jego poprzez w zbliżającym się konklawe, w listowej korespondencja jaką wymienił on z kardynałem ten obiecał mu iż sam nałoży mu koronę Cesarska na skronie gdy tylko uzyska tron Piotrowy. Kwestia tego czy Nadma był prawdomówny pozostawała na razie drugoplanowa, ktoś musiał wybrać się do Rzymu i przypilnować by konklawe zakończyło się sukcesem. Jakub nie mógł wykorzystać w tym celu swego brata ani bratanka obydwaj byli zbyt dobrze znani w świecie, natomiast jakiś bez imienny sługa pozostawał zbyt niepewnym elementem układanki, dlatego posłał on po Imrama Czartoryskiego. Ten jego krewniak mimo iż stronił od polityki Mazowieckiej tej wewnętrznej jak i zewnętrznej, musiał posłużyć jego celom. Jakub nakazał mu udać się do Rzymu i uczynić wszystko co w jego mocy by Nadma został wybrany przez konklawe, przekazał mu on na ten cel olbrzymią sumę pieniędzy która miała pokryć wszystkie wydatki z tym związane.

Jakub będący pierwotnie sceptyczny co do Imrama przekonał się ze w istocie nie jest to człowiek który hedonistycznie zaspokaja tylko swoje potrzeby. Imram tworzył złudzenie tego kim tak naprawdę był, Imram którego ojciec wiernie służył Aleksandrowi I z powodu iż ten nie tolerował intryg musiał on opuścić Sandomierz gdzie jego gierki szybko sprawiły iż wylądował by w lochu. Jakub który zainteresował się swym kuzynem dopiero gdy doszły do niego pogłoski o tym iż zaszantażował on pewnego księdza który miał zamiłowanie do młodych chłopców, wykorzystywał on wszystkie niemal wszystkie dostępne mu środki do osiągania swych celów zarazem ukrywając przed większością ludzi swa prawdziwa naturę. Jakub zamierzał wykorzystać talenty Imrama do swych celów, obiecał on mu iż otrzyma na własność olbrzymi majątek ziemski w województwie Pruskim oraz iż jego szantaże przeciw klerowi zostaną zapomniane.

Benedykt XII zmarł 23 czerwca 1517 roku, konklawe na kturym wybierany był kolejny Papierz trwało przez kilka kolejnych tygodni. W tym czasie Imram przekupił lub zaszantażował wielu spośród kardynałów którzy popierali innych kandydatów jednak dopiero odkrycie nieślubnego syna Luciano Carabry będącego na dodatek homoseksualistą przypieczętowały zwycięstwo Nadmy, gdy Luciono dowiedział się o tym iż Imram posiada jego syna pod swoja opieką jak to ujął oraz iż jest w stanie udowodnić jego ojcostwo jak i zamiłowanie jego syna do mężczyzn, Luciono wycofał swa kandydaturę wspierając Nadme po pięciu tygodniach został on wybrany nowym namiestnikiem boga na ziemi oraz przyjął imię Pawła V.

Imram z polecenia Jakuba przypomniał nowemu Papieżowi o jego obietnicy popierając ja znaczna ilością złota która to ostatecznie rozwiała wszelkie wątpliwości Pawła V. 2 sierpnia 1517 roku Jakub VI został namaszczony w Watykanie Cesarzem Mazowieckim czyniąc go pierwszym władcą od czasów Władysława III który został oficjalnie uznanym przez głowę kościoła Rzymsko Katolickiego. W triumfalnym powrocie do Sandomierza Jakub VI przemaszerował na czele swego orszaku z jakim wyruszył do Włoch, w pozłacanym pancerzu oraz koronie Cesarskiej na skroniach. Na jego cześć wiwatowały tłumy mieszczan oraz szlachty która podziwiała przemarsz, Imram natomiast udał się do swego nowego rozległego majtku gdzie też cały czas pozostawał zarzucając nowa sieć intryg.



W rok po uzyskaniu tytułu Cesarskiego z rąk Pawła V, Jakub VI zmarł 17 stycznia 1518 roku, odszedł w wieku 60 lat pozostawiając tron swemu młodszemu bratu Janowi. Jakub VI odszedł nie pozostawiając po sobie potomstwa, tym samym tron przypadł jego o 6 lat młodszemu bratu Janowi. Jan III Czartoryski koronowany na Cesarza Mazowieckiego w trzy dni po pogrzebie swego starszego brata złożonego do krypty rodzinny Czartoryskich w katedrze Sandomierskiej postanowił uczcić swego brata poprzez postawienie mu pomnika na placu przed pałacem w Sandomierzu. Panowanie Jakuba VI pomiędzy rokiem 1502 a 1518 było znaczące w historii Mazowieckiej.

Dwa zwycięskie konflikty ze wschodnimi sąsiadami zapewniły przyłączenie kolejnych ziem będących niegdyś składową I Cesarstwa. Dyplomatyczne włączenie księstwa Pomorsko-Meklemburskiego, znacznie poszerzyło wybrzeże państwa Mazowieckie nad Bałtykiem zapewniając Mazowszu większy dostęp do morza i możliwości wpływających z handlu morskiego jak na rozwój Mazowsza jako potęgi Morskiej. Za najważniejsze jednak osiągniecie Jakuba VI należy uznać ponowne założenie korony Cesarskiej przez władcę Mazowieckiego, mimo iż Jerzy I jak i każdy kolejny władcą z dynastii Czartoryskiej tytułował się Cesarzem to nikt tego nie uznawał gdy Paweł V założył na głowę Jakuba koronę Cesarską, Cesarzy Mazowieckich, oficjalnie uznano iż udało mu się restytuować Cesarstwo Mazowieckie.​

 

Odcinek 95
1518-1520



Jan III Czartoryski, nowy Cesarz Mazowiecki nie potrafił już wysiedzieć, msza koronacyjna przedłużała się niemiłosiernie arcybiskup Sandomierski Stefan Korecki poruszał się powoli i z każdym swym ruchem wydawał się zastanawiał nad kolejnym, Jan który nie był już młody coraz trudniej to znosił. Władca Mazowiecki był o 6 lat młodszy od swego starszego brata Jakuba VI, który zmarł kilka tygodni wcześniej w wieku 60 lat. Teraz mając 54 lata Jan naprawdę źle znosił klęczenia na twardej posądzę jego kolana pulsowały bólem który naprawdę go irytował. Wrzeszczcie gdy msza dobiegła końca, Jan mógł opuścić katedrę zdał on sobie sprawę iż budowla ta niebyła w pełni ukończona dostrzegał niedoróbki oraz niedokończenia z których wcześniej nie zdawał sobie sprawy lub po prostu ich nie dostrzegał, postanowił iż należy coś z tym zrobić. Gdy udał się wraz ze swym orszakiem do pałacu zdał sobie sprawę iż istotnie został koronowany na Cesarza Mazowieckiego, całe swe życie służył innym najpierw swemu ojcu a potem bratu nigdy tak naprawdę nie wierzył że sam zasiądzie na Mazowieckim tronie.

Gdy o tym rozmyślał zawsze uważał ze umrze wcześniej od Jakuba i to jego syn Bezprym zostanie nowym władca Mazowieckim. Jan był zawsze gorszy od Jakuba niemal pod względem wszystkiego, przede wszystkim był przyzwyczajony do wykonywania poleceń teraz musiał odnaleźć się w roli tego który je wydaje. Mimo odebrania podobnego wykształcenia jak Jakub oraz identycznych warunkach w jakich zostali wychowani to jego starszy brat był tym bardziej utalentowanym. Świętosława zauważyła rozkojarzenie swego małżonka i pytała go czy coś go nie trapi, Jan dla którego Świętosława w okazała się wielokrotnie opoką i tym razem postanowił się zwierzyć ze swych rozterek.

Małżonka Jana, Świętosława Laczko była córką Wielkiego księcia Smoleńskiego Stefana II Laczko, była to kobieta łagodna o słabym zdrowiu jednak wielkiej mądrości, jej slaby stan zdrowia zaowocował iż po ich pierwszej dwójce potomstwa synu Bezprymie oraz córce Katarzynie pozostałe ciąże kończyły się poronieniami. Jan który miłował swą żonę po trzecim poronieniu zrezygnował z dalszego próbowanie spłodzenia liczniejszego potomstwa.



Wezwany przez Jana architekt Wiktor Stan wyjaśnił władcy ze istotnie katedra Sandomierska nie została dokończona zgodnie z należytym planem, tylko została szybko i niezdarnie dokończona z powodu iż brakowało funduszy na ukończenie tego projektu. Gdy tak rozmawiał z Wiktorem do komnaty wkroczył jego jedyny syn oraz następca tronu Bezprym, widok syna zawsze poprawiał Janowi samopoczucie. Bezprym był wysokim mężczyzną bliskim około 5,5 stopy Mazowieckiej (1,80 cm), kruczoczarne włosy spływały lokami po bokach jego twarzy natomiast gęsta czarna broda, estetycznie przystrzyżona nadawała mu męski charakter. Szybki i gibkim ruchem dotarł przed oblicze swego ojca padając na jedno kolano przed nim:
​

Gdy jego syn opuszczał śle do komnaty weszła jego córka wraz z Świętosławom, obydwie kobiety zdawały się podekscytowane bo rozmawiały miedzy sobą nie zwracając na księcia który z urażoną dumą opuszczał pomieszczenie. Obydwie kobiety stanęły przednim uprzednio dygając okazując szacunek, Katarzyna wraz ze swą matką wyraziły chęć sprowadzenia na dwór w Sandomierzu słynnego kompozytora Przemysława Leszczyńskiego. Jana zdziwiła ta prośbą do tej pory nie przedstawiały one zmiłowania do muzyki. Świętosława argumentowała iż we Włoszech bardzo na popularności zdobył Madrygał będącym wokalnym utworem wielogłosowym, zwykle poruszający treści o tematyce świeckiej, takie jak romans zdrada zawiść oraz inne, nade wszystko było to obecnie w modzie wśród dworów Europejskich by posiadać kompozytora który jest wstanie skomponować wspaniały Madrygał.



Po głębszym zastanowieniu Jan uznał iż nie zaszkodzi zaprosić na dwór tego kompozytora by skomponował dla nich Madrygał, w końcu co mogło się stać wedle prośby swej małżonki oraz córki wystosował zaproszenie do tego Leszczyńskiego. Gdy obie kobiety wyszły Jan rozważał ponowne wydanie Katarzyny za mąż, jednak obydwa jej poprzednie związki skończyły się przedwczesna śmiercią jej małżonków. Jej pierwszym mężem był księże Śląski Karol II jednak zmarł on w dwa lata od zawarcia małżeństwa, a Katarzyna nie zdążyła powić mu potomka. Potem natomiast było kilka nieudanych narzeczeństw które nigdy nie doszły do skutku wśród najbardziej prominentnych kandydatów znajdował się nawet Wacław II, król Czeski jednak on zamiast Katarzyny wolał córkę króla Burgundzkiego. Tego afrontu z jego strony Jan nigdy nie zapomniał, jego brat Jakub nigdy nie pozwolił na wojnę z Czechami z powody takiego powodu, teraz Jan natomiast był za stary by zmyć to krwią. Drugie małżeństwo z bratem księcia Brandenburskiego także zakończyło się przedwcześnie, zginał on na polowaniu gdy ugodził rozjuszony dzik. Katarzyna nie był już młoda miała 32 lata ale jest córką Cesarza Mazowieckiego powinien znaleźć się odpowiedni kandydat.

11 marca 1519 roku, Jan w końcu znalazł kandydata dla swej córki, Kniazia Permskiego, Wielki Perm był rozległym państwem na ziemiach Ruskich sięgających daleko w nieznane terytoria Azji. Problem było to czy Katarzyna zechce poślubić Ivana czy też nie, Mazowiecka księżniczka nie była zadowolona z tego iż jej ojciec znowu postanawia wydać ją, Katarzyna która z trudem zgodziła się na to małżeństwo wyruszyła do Permu 23 kwietnia 1519 roku, małżeństwo to zbliżyło znacznie dwa państwa, Jan pragnął zawrzeć sojusz z Księstwem Permskim, to małżeństwo było pierwszym krokiem do tego celu. Wielki Perm stawał się coraz potężniejszym państwem dokonali oni aneksji kilku księstewek Ruskich oraz zaczęli ekspansje w kierunku dalekiej Azji. Katarzyna poślubiła Ivana 14 maja a w dziewięć miesięcy powiła Ivanowi syna.



Kanclerz Cesarski Wojuta z Brześcia, zwrócił uwagę Jana w czasie jednego z co tygodniowych spotkań rady Imperialnej na niejakiego Bezpryma Drzewieckiego. Drzewiecki starał się założyć w Sandomierzu kolegium nauki Łaciny oraz Greki, zwrócił się on z prośbą o wsparcie ze strony dworu Cesarskiego. Jan był zaintrygowany pomysłem powstania kolegium w którym uczono by języków obcych, co prawda Jan znał Łacinę oraz Grekę, Aleksander I przyłożył wielka wagę do wykształcenia swych synów, zarazem on jak Jakub znali te języki ponadto posługiwali się także Ruskim oraz Węgierskim. Problem stanowił biskup Władysław Samborski będący doradca Cesarza w sprawach duchowych, Samborski postrzegał tą inicjatywę za niebezpieczną, odradzał on Cesarzowi spotkanie z Drzewieckim a nawet nalegał by został on uwieziony. Jednak słowa biskupa nie wywierały na Janie większego wpływu, zapragnął on spotkać się z tym Drzewiecki i przedyskutować jego pomysł.

Drzewiecki przybył na dwór Sandomierski na zaproszenie Jana 20 lipca 1519 roku, spotkał się on z Cesarzem który przyjął go w swych prywatnych komnatach tam tez się rozmówili. Drzewiecki przedstawił Janowi wizje kolegium w którym szlachetnie urodzeni Mazowszanie mogli nauczyć się Greki oraz Łaciny by móc czytać dzieła starożytnych w oryginale. Bezpryma Drzewiecki sam dokonał przekładu dziesiątek wierszy jak i traktatów filozoficznych na język Mazowiecki by wielu mogło się z nimi zapoznać. Rozumiał on jednak potrzebę większej znajomość wśród Mazowieckiej szlachty tych języków, dla tego zdołał opracować własny słownik Mazowiecko-Grecki oraz pracował nad wersją Łacińską. Podarował on Janowi kopie tego słownika w czasie spotkania, pobieżnie przejrzawszy księgę Jan musiał pogratulować Bezprymowi słownik był rzetelnie wykonany. Po namyśle Jan wyraził zgodę na wsparcie tego projektu, dał on Drzewieckiemu do dyspozycji 10 tysięcy złotych w srebrze na wydatki związane z założeniem Kolegium. Postawił on jeden warunek kolegium to miało nosić imię jego zmarłego brata Jakuba VI, Drzewiecki na niego oczywiście przystał. ​

 

Odcinek 96
1520-1526



Kolegium Drzewieckiego imienia Jakuba VI, zostało otwarte styczniem roku 1520, Jan który był wielce zainteresowany tym projektem, odwiedził budynki Kolegium które został zakupione do tego celu przez Drzewieckiego rok wcześniej. Naukę miało zacząć 54 chętnych młodych szlachciców Mazowieckich którzy posłali swych synów do nowo otwartego kolegium by przypodobać się Janowi, wiadomo było wśród możnych Mazowieckich iż Cesarz popiera i funduje ten projekt. Bezprym Drzewiecki oprowadzam władcę po swym kolegium pokazując dokładnie gdzie odbywać się miały zajęcia z nauki Greki oraz Łaciny, pokazał on gdzie też mieli zamieszkać studenci kolegium. Jan był zadowolony z tego co zobaczył, budynki były wyremontowane Drzewieckiemu udało się też zatrudnić kilku wykładowców z Uniwersytetu Sandomierskiego którzy biegle posługiwali się Łaciną oraz Greką. To wszystko spowodowało że nowo powstałe Kolegium w kilka lat stało się niezwykle popularnym przybytkiem edukacyjnym w Cesarstwie, Drzewiecki do końca swych dni prowadził swe Kolegium ze wsparciem dworu Sandomierskiego.



Przemysław Leszczyński który przybył na zaproszenie Jana do Sandomierza, był człowiekiem niskiej postury o raczej mało urodziwym obliczu, nie robił o na Mazowieckim Cesarzu wrażenia ni to pozytywnego ani tez negatywnego. Gdy zlecił on mu skomponowania Madrygału dla dworu oraz najważniejszych dostojników państwowych. Leszczyński wydawał się zaskoczony, początkowo nie wiedział co odpowiedzieć Cesarzowi, wydawało się iż jest on przytłoczony tym czego od niego się oczekuje. Jan którego zniecierpliwienie rosło z każdą chwila ponaglił go do odpowiedzi, Leszczyński zgodził się jednak oznajmił iż nie jest pewien czy to co jest od niego wymagane zostanie spełnione. Przemysław powiedział iż do tej pory komponował madrygały dla szlachty oraz zamożniejszej magnaterii w swojej samogonie nie był kompetentny do komponowania dla samego Cesarza. Zasugerował iż Jan powinien zatrudnić jakiegoś Włoskiego kompozytora o szeroko znanej renomie wśród dworów Europejskich.

Ta samokrytyka ze strony Leszczyńskiego przypadła do gustu Janowi, wedle wszystkich doniesień Przemysław Leszczyński był wybitnym kompozytorem który zdobył uznanie wśród szlachty Mazowieckiej. Co ważniejsze nawet duchowni mili oni pozytywne zdanie, wiązało się to z faktem iż wykonywał on dla wysokich hierarchów Mazowieckich pieśni religijne, które zawsze im się podobały, wierni którzy przychodzili na msze gdzie były one śpiewane wychodzili uśmiechnięci oraz pełni religijnego uniesienia.

Przemysław Leszczyński wywodził się z niezbyt zamożnej rodzinny szlacheckiej która posiadał majątek ziemski w okolicach Lwowa. Od najmłodszych lat wykazywał on talent muzyczny wychwycony przez proboszcza tamtejszej parafii, udało się mu namówić rodziców młodego Przemysława by posłali syna na nauki do Włoch. Zebrali oni odpowiednią sumę pieniędzy która była niełatwa dla nich do zgromadzenia. Wysłali swego syna do Italii gdzie prze kolejne lata pobierał on nauki u wielu kompozytorów i muzyków włoskich zdobywając wiedzę i umiejętności które rozwinęły jego talent. Po powrocie szybko zdobył popularność i sławę wśród zamożnych Mazowieckich rodzin szlacheckich, zyskując odpowiedni majątek by pomoc swej rodzinnie. Jan zapewnił go iż niezależnie od tego czy uda mu się skomponować arcydzieło czy nie zostanie stosownie wynagrodzony oraz o tym iż w razie porażki nie zostanie ukarany.

Prze kolejne miesiące w czasie których Leszczyński poświęcał swój czas na komponowanie madrygału, Jan wielokrotnie go odwiedzał. W czasie tych wizyt Leszczyński zauważył iż władca Mazowiecki posiada pewien talent muzyczny, zasugerował on Janowi iż mógłby pomóc mu go rozwinąć . W ten sposób kompozytor nawiązał przyjaźń z Cesarzem Mazowieckim, Jan pomagał Leszczyńskiemu w komponowaniu madrygału a także pobierał od niego nauki w zakresie gry na kilku instrumentach oraz komponowaniu pieśni. Gdy w rok później zaprezentowany został ten utwór muzyczny na dworze Mazowieckim, zdobył on olbrzymia popularność co zaowocowało iż Jan postanowił o utworzeniu na swym dworze pozycji „compositor cantus” (kompozytora muzyki wokalnej). Pierwszym który pełnił tę funkcje został właśnie Przemysław Leszczyński.



Architekt Wiktor Stan któremu Jan powierzył zadanie wykończenia Katedry Sandomierskiej zajął się tym zadaniem z należytą pieczołowitością, Wielka Katedra która została wybudowana za Aleksandra I nie została ukończoną wedle pierwotnych planów dlatego szpeciły nie dokończone dwie nawy główne które zostały zaledwie zaczęte. Brak Śródków finansowych wymusił porzucenie ich, teraz natomiast gdy Stan dostał od Jana olbrzymie środki postanowił on nie tylko wykończyć nawy ale także całkowicie przebudować główną fasadę Katedry. Prace te trwały od roku 1519 do 1525 kiedy zostały całkowicie zakończone, Katedra Sandomierska została ostatecznie ukończona jej budowa z przerwami trwała od roku 1422, kiedy to Kazimierz I rozpoczął ten wielki projekt. Teraz po dziesięcioleciach prac nad Sandomierzem górowała wspaniała Wielka Katedra wzniesiona w stylu Renesansowym, który nawiązywał do architektury antyku. Wiktor Stan został wynagrodzony przez Jana majątkiem ziemskim oraz dożywotnią posada nadwornego architekta na dworze Sandomierskim.



W święta bożego narodzenia roku 1525 małżonka Jana III, Światosława Laczko umiera niespodziewanie pozostawiając Cesarza bez swego wsparcia. Jan który niemal wszystkie swe decyzji podejmował dopiero po radzie z jej, teraz musiał sobie poradzić bez niej. Było to przerażające dla tego starego człowieka najbliższa mu osoba umarła, Światosława zawsze była jego wsparcie oraz opoką w czasie całego okresu ich długiego małżeństwa, kochał ją a teraz musiał poradzić sobie bez niej. Kolejne tygodnie od pogrzebu Światosławy Jan coraz bardziej podupadał na duchu, dopadła go głęboka depresja z której nic zdawać się nie mogło go wyciągnąć. Bezprym jego jedyny syn musiał w imieniu ojca sprawować władzę gdyż ten nie wypełniał już swych obowiązków.

Jan leżał w swym łożu, przygnieciony wiekiem i rozpaczą po stracie swej ukochanej żony, gdy tak leżał zaczęły napływać myśli, wspominał on swoje życie oraz to czego dokonał. Musiał przyznać sam przed sobą iż w ciągu całego swego życia nigdy tak naprawdę nic nie zrobił z własnej inicjatywy, całe życie wykonywał polecenia. Gdy ta myśl wypełniła jego głowę uśmiechnął się, tak byłem dobry w wypełnianiu poleceń swego ojca a potem brata, nigdy nie zawiodłem ich zaufania ani nadziei, czy to czyniło mnie słabym czy silnym. Wyjrzawszy przez okno zauważył iż zaczęło świtać czy powinienem wstać czy pozostać w tym łożu, nie miał już siły ale też nigdy tak naprawdę jej nie posiadał, ambicja tak tej cechy mi poskąpiono nigdy nie pragnąłem więcej niż miałem, teraz niema to znaczenia Bezprym jest niemal wszystkim czego pragnął by każdy ojciec, posiadał także syna Kazimierza który po nim wstąpi na tron, gdy ja już dawno obrócę się w pył. W wieku 63 lat, 11 kwietnia 1526 roku, Jan III Czartoryski umiera w swym łożu pozostawiając tron Cesarski swemu jedynemu synowi Bezprymowi, ten chowa swego ojca zgodnie z tradycja w krypcie rodzinnej w Katedrze Sandomierskiej. ​

 

Odcinek 97
1526-1530



Bezprym II Czartoryski jedyny syn Jana II, wnuk Aleksandra I, oraz bratanek Jakuba VI zasiadł na tronie Mazowieckim w roku 1526. Bezprym odziedziczył tron w wieku 32 lat, był on w sile wieku i pragnął dokonywać podbojów tak jak to czynili jego przodkowie. Bezprym nie posiadał tak jak jego ociec jak i wuj umiejętności administracyjno-dyplomatycznych, zdając sobie z tego sprawę w tych kwestiach miał zamiar polegać na swych doradcach. Od najmłodszych lat jednak wykazywał on olbrzymi talent militarny, dowodzenie ludźmi przychodziło mu z łatwością, potrafił w nich inspirować oddanie oraz posłuszeństwo. Odebrał najlepsze z możliwe wykształcenie w zakresie strategii oraz dowodzenia, wskazywał też naturalny instynkt w czasie bitew który pozwalał mu przewidywać posunięcia przeciwników. Pierwsze doświadczenia wojenne zdobywał w czasie wojen prowadzonych przez swego wuja Jakuba VI.

Konflikt z Wielkim Księstwem Kijowskim, był pierwszym w jakim wziął udział, gdy powracał do tamtego czasu, widział siebie zaledwie 15 letniego podrostka który ani nie spróbował kobiety ani też krwi na polu walki. Dowodził niewielkim odziałem kawalerii podlegając bezpośrednio rozkazom Stanisława Lisa, ten miał zapewne trzymać go z dala od pola walki tak przynajmniej mu się w tedy wydawało, bo przez prawie cała wojnę nie dane mu było pójść w bój. Dopiero pod koniec w czasie bitwy o Kijów wraz ze swymi kawalerzystami wdarł się do miasta, poprowadził szturm na pałac wielkiego Księcia Kijowskiego Aleksego IV, jednak jego tam już nie było. Wtedy też zabił swego pierwszego wroga, był nim jakiś Kijowski żołdak który, zagrodził im drogę do pałacu walka stoczona z nim była krótka, jego przeciwnik nie mógł dorównać mu pod względem umiejętności fechtunku i szybko poległ z jego ręki, czyste ciecie w odsłonięta cześć szyi spowodowało że się wykrwawił u jego stop. Lata spędzone na treningu szermierki opłaciły się gdy teraz o tym myślał pobierał on w tedy nauko od najlepszych mazowieckich oraz sprowadzanych z zagranicy mistrzów miecza, jego ojciec oraz wuj nie szczędzili środków na jego szkolenie, przede wszystkim jednak wykazywał się on utalentowany w tej materii.



Uczucia jakie wiązały się z zabiciem pierwszego człowieka były trudne do opisania w tamtym momencie, jednak teraz Bezprym był pewien że była to mieszanka przerażenia i podekscytowania za razem, gdy okazało się że Aleksego wraz z rodziną nie ma już w Kijowie. Wojska Mazowieckie w tym czasie przeszły już do gwałtów oraz grabieży na ludności cywilnej, jedynie jego podkomendni zachowali karności i nie brali udziału w tych ekscesach. Bezprym karał wszystkich którzy łamali rozkazy o pozostawieniu ludności Kijowskiej w spokoju, gdy wracał do obozu poinformować Stanisława Lisa o ucieczce Aleksego. Potem przyszła wojna Litewsko-Mazowiecka z lat 1510-1514, wtedy już był bardziej doświadczony, powierzono mu bardziej odpowiedzialne zadanie dowodzenia cała jedną armią, jego reakcje oraz przewidywania okazały się kluczowe dla zwycięstwa w bitwie niedaleko Grodna to on doradził by posłać po posiłki do miasta by przychylić szale zwycięstwa na stronę wojsk Mazowieckich.

To wszystko sprawiało iż Bezprym II stał się wybitnym dowódcą militarnym. W czasie trwającego pokoju od roku 1515 zajmował się szkoleniem oraz poborem do wojsk Mazowieckich kierował też oddziałami Cesarskimi które odpowiadały z bezpieczeństwo na gościńcach. W tym czasie poślubił on księżniczkę Gruzińska Aleksandrę Ardawi, kobietę o wschodniej urodzie czarnooka i czarnowłosą, małżeństwo to zorganizował jego wuj Jakub VI w roku 1517. Bezprym dochował się z Aleksandrą dwóch córek Łucji i Władysławy oraz jednego syna Kazimierza. Bezprym nie darzył swej małżonki głębszym uczuciem, kobieta ta często grała mu na nerwach nie dość że odmawiała nauki języka Mazowieckiego zmuszając go do rozmawiania z nią po grecku bo był to język który oboje znali to jeszcze wielokrotnie okazywała mu nieposłuszeństwo w sprawach dworskich. W momencie gdy stał się Cesarzem zachowanie Aleksandry nie uległo zmianie jedynie zaczęła wymagać od niego większych wygód dla się i dzieci, przenosiny do Sandomierza oraz pałacu Cesarskiego gdzie służba zaczęła spełniać wszelkie zachcianki Aleksandry uspokoiły ją na tyle ze dopuściła Bezpryma do swych komnat i łoża.



Teraz gdy jego ojciec, Jan III spoczywał w krypcie katedry Sandomierskiej, Bezprym mógł zacząć realizować swoje plany o podbojach, które już od dawna krążyły mu po głowie. Poselstwo jakie wysłał do swego zięcia Kniazia Permskiego Iwana III, zakończyło się podpisaniem sojuszu militarnego, sojusz ten miał trwać kolejne dziesięciolecia przyczyniając się do wzrostu potęgi Permu. Bezprym planował wykorzystać Perm przeciw Nowogrodowi który ostatnimi czasy zaczynał coraz bardziej mieszać się do spraw Cesarstwa na wschodzie, zawiązał on sojusz z księstwem Połockim oraz Smoleńskim które to wraz z księstwem Czernihowskim starały się utworzyć jakąś przeciw wagę dla wzrostu potęgi Mazowii po tym jak Jakub VI został koronowany na Cesarza. Obecnie Bezprym jedynie zabezpieczał się przed atakiem z ich strony w czasie gdy będzie prowadził wojnę z wolnym miastem Brema, już od dawna Bezprym pragnął zająć Bornholm. Wyspa ta stanowiła bazę wypadowa dla piratów na Bałtyku którzy zakłócali handel. Poselstwo wysłane do Lubeki uzyskało dla Bezpryma zgodę na przemarsz przez tereny wolnego miasta.

Wojska Mazowieckie były gotowe lipcem roku 1526, 80 tysięcy zbrojnych stanowiło główna silę uderzeniowa dla Bezpryma, księstwa lenne, takie jak Śląsk, Brandenburgia, Chrobatia, dodatkowo wystawiły 15 tysięcy zbrojnych. Z armia licząca 95 tysięcy ludzi Bezprym był pewien że cokolwiek co przeciwstawi mu sojusz Francji-Luneburgu oraz Bremy zostanie pokonane. Jan Sulkowski towarzysz broni z poprzednich wojen miał stać dowódcą oraz prawa ręką Cesarza Mazowieckiego w tej kampanii. Sulkowski towarzyszył Bezprymowi w czasie poprzednich wojen jako jego podkomendny wiernie wykonując polecenia, właśnie dla niego utworzony został tytuł Hetmański. Do tej pory w armii Cesarstwa Mazowieckiego nie istniał tytuł głównodowodzącego który odpowiadał wyłącznie przed władcą, z tego powodu właśnie, Bezprym stworzył tytuł Hetmana Cesarskiego, który miał dowodzić wojskami Cesarskimi w czasie wojny i odpowiadać wyłącznie przed Cesarzem za swe działania. Hetman Cesarski miał w istocie zastąpić rolę Marszałka Cesarskiego z okresu I Cesarstwa Mazowieckiego.



Gdy wojna wybuchła 12 sierpnia 1526, Jan Sulkowski otrzymał pod swą komendę 40 tysięcy żołnierzy, mieli oni mu posłużyć do grabienia i palenia poprzez terytoria księstwa Luneburgu, Bezprym miały pomaszerować na wolne miasto Bremę dowodząc 30 tysiącami żołnierzy natomiast pozostałe 25 miało by wykorzystane w desancie i zajęciu wyspy Bornholm. Przez kolejne miesiące Sulkowski palił i plądrował tereny księstwa Luneburgu nie napotykając większego oporu, rozbił on kilka mniszych armii Bremy jak wojsk Luneburgu. Walki takie trwały przez kolejne miesiące w tym czasie Mazowiecka flota dokonała desantu oraz blokady Bornholmu, wyspa została zajęta bez większych strat dla wojsk Mazowieckich, Bezprym postanowił zostawić na wyspie około 5 tysięcy ludzi by zabezpieczyć wyspę. Flota Mazowiecka która dowodzona była przez admirała Władysława Staniszewskiego, po zdobyciu Bornholmu skierowała się w stronę cieśniny Sund blokując ja dla jakikolwiek dostępu, wysłał też eskadr do blokady wielkiego Bełtu oraz małego Bełtu pozostałych cieśnin Duńskich. Flota Mazowiecka dzięki temu zablokowała Francuzom całkowicie dostęp do Bałtyku.

W okolicach Wezery miasta na terenie Germanii nad rzeka tej samej nazwy Sulkowski napotkał armie liczącą blisko 70 tysięcy żołnierzy, obie armie spotkały się nad rzeką Wezery, armia Francuska wraz z sojusznikami starali się przeprawić przez rzekę na druga stronę. Francuzi dowodzeni byli przez Henryka de Hospital, księcia Normandzkiego. Jan postanowił wciągnąć go w zasadzkę wysyłając poprzez brud cześć swych wojsk liczących 10 tysięcy piechurów pozostałe siły zostały by po drugiej stronie, kawaleria miała zostać ukryta tak samo znaczna część artylerii polowej które ze sobą miał Sulkowski. Początkowo Henryk de Hospital, zamierzał zająć pozycje obronne budując tabory, jednak na żądanie szlachty która była pewna swej przewagi pod względem liczebnym nad wydawać się mogło nielicznymi wojskami Mazowieckimi, zdecydował się przypuścić atak.

Ciężkozbrojnej jeździe francuskiej bez problemu udało się przebić przez wojska mazowieckie, ale to była oczywista część planu Sulkowskiego gdy francuska szarża przedarła się przez jego wojska posłane na drugą stronę, wytoczone zostały wszystkie działa, załadowane one zostały łańcuchami oraz kartaczami, ostrzał zdziesiątkował francuska jazdę wielu rycerzy zginęło topiąc się w swych ciężkich zbrojach a reszta uciekła. Piechota francuska która nie dotrzymała kawalerii kroku pozostała sama i mimo przewagi liczebnej nie mogła zepchnąć wojsk mazowieckich do rzeki. Posłane na drugą stronę siły mazowieckie w istocie przepuściły szarże francuską teraz broniły brodu przed piechotą francuską, szybko wsparte przez pozostałe 10 tysięcy zbrojnych zaczęły odpychać francuzów którzy coraz bardziej panikowali. Gdy reszta sił Sulkowskiego się przeprawiła, a wraz z nimi 10 tysięcy ciężko zbrojnych mazowieckich jeźdźców, doszło do prawdziwego pogromu gdy jazda mazowiecka dokonała szarzy na skrzydła francuskiej armii. Efektem tego było zwycięstwo wojsk Sulkowskiego, Francuzi utracili blisko 17 tysięcy pieszych żołnierz oraz około 6 tysięcy kawalerzystów. Bitwa ta zapisała się w annałach mazowieckiego oręża jako jedno z największych zwycięstw zbrojnych.



Po porażce pod Wezerą, przedstawiciele Bremy pragnęli rozpocząć rokowania pokojowe z Cesarstwem Mazowieckim, do obozu założonego przez Bezpryma w okolicach Hamburga. Właśnie ze zdobytego Hamburga, Bezprym kierował działaniami wojennymi, do tej pory nie zdołał on zająć Bremy ale jego wojska nadal oblegały miasto on sam natomiast pozostawał na tyłach. Poselstwo przysłane przez Bremę miało przedyskutować zawieszenie broni oraz rozpocząć rokowania pokojowe, Bezprym zgodził się na to pierwsze jednak jego wojska nie odstąpiły miasta tylko zaprzestały ataków.

Dalsze rokowania poszły bez przeszkód bo jednym czego początkowo żądał Bezprym była wyspa Bornholm. Gdy ten warunek został przyjęty bez większych obiekcji, postawił warunek iż Brema ma wypłacić Cesarstwu 173 tysiące złotych w srebrze, miała to być rekompensata za poniesione straty wojenne. Pokój podpisany pomiędzy Cesarstwem a wolnym miastem Bremą został listopadem roku 1529, w Hamburgu, od miasta zwany pokojem Hamburskim. Gdy sprawa wyspy została załatwiona Bezprym spojrzał łapczywym wzrokiem na wschód. ​

 

Przyjemnie się to czyta, byłoby jeszcze lepiej gdyby nie błędy ortograficzne

 

Odcinek 98
1530-1537



Zwycięstwo w wojnie z Bremą wspieraną przez najpotężniejsze zachodnie państwo Francje, rozbudziło tylko w Bezprymie apetyt na więcej, jego wojska z łatwością pokonywały w polu większe armie, teraz gdy Bornholm znajdował się pod Mazowiecką kontrolą piraci na Bałtyku znacznie ograniczyli swe działania, flota Mazowiecka dodatkowo ścigała wszystkie okręty które choćby podejrzane były o piractwo. Handel dzięki temu rozkwitł przynosząc ogromne zyski skarbcowi Cesarskiemu, pieniądze te Bezprym zamierzał wykorzystać na swe kolejne kampanie wojenne przeciwko wschodnim sąsiadom. Powrót do Sandomierza oraz kolejne miesiące zostały przeznaczone przez Bezpryma na przygotowania swych wojsk, oraz politykę dynastyczną, jego dwie córki weszły w wiek umożliwiający im zamążpójście.



Cesarz starał się znaleźć im odpowiednich mężów, Łucja oraz Władysława posiadały wielu oblubieńców, jednak Bezprym nie zamierzał pozwolić by byle szlachetka mógł poślubić jego córki. W czasie gdy rozpatrywał on kolejne propozycje małżeńskie nadsyłane z całej Europy, Aleksandra powiła im trzecią córkę. Gdy Aleksandra oznajmiła Bezprymowi iż spodziewa się dziecka był przekonany iż tym razem będzie to syn, jednak los zdecydował inaczej. Dziewczynka otrzymała na imię Zofia, po jej narodzinach Bezprym zaczął się zastanawiać nad zmianą prawa dziedziczenia tronu, w Cesarstwie Mazowieckim zawsze istniało pierwszeństwo męskiego potomstwa nad żeńskim, jednak Bezprym myślał nad umożliwieniem dziedziczenia swym córką, w każdym razie rozważał on taką możliwość.

Ważne było iż Kazimierz był zdrowy, niedługo także dla niego będzie trzeba znaleźć kandydatkę na żonę. W kwietniu roku 1531 Bezprym zadecydował iż jego starsza z córek poślubi następcę tronu Antiochii, Konrada Przemyskiego. Dynastia Przemyska chociaż utraciła ton Mazowiecki wraz ze śmiercią Władysława III na początku 15 wieku, nadal zasiadała na tronach trzech królestw Egiptu, Antiochii oraz Syrii. Przedstawiciele dynastii tej dynastii, trzymali się blisko siebie tworząc potężny sojusz trzech królestw na bliskim wschodzie.



Podroż jaką miała odbyć Łucja, była niebezpieczna i zdradliwa, jednak księżniczką po tym jak usłyszała iż poślubi Konrada Przemyskiego następcę tronu Antiochii, nalegała na natychmiastowy wyjazd. Konrad był znany w całej Europie jako jeden z najwaleczniejszych rycerzy chrześcijaństwa, wielokrotnie powstrzymywał ataki muzułmańskich Beduinów na królestwa chrześcijan na bliskim wschodzie. Łucja wyruszyła do Antiochii 20 maja 1531 roku, pozostawiając za sobą Cesarstwo Mazowieckie, w dwa miesiące późnij natomiast Bezprym znalazł męża dla swej młodszej córki. Władysława została wydana za władcę Epiru, Konstantyna VII.

Gdy Bezprym zastanawiał się nad sytuacja polityczną we wschodniej Europie, wojna z sojuszem Czernichowa, Połocka oraz Smoleńska, byłaby dla Mazowsza łatwym wyzwaniem gdyby nie wsparcie ze strony Nowogrodu oraz Liwonii które poprzez swe zapewnienie im wsparcia w razie wybuchu wojny komplikowały sytuacje, istniał też problem wielkiego księstwa Litewskiego, które mogło wesprzeć Połock oraz jego sojuszników. Wszystkie te kwestie trapiły Cesarza Mazowieckiego, dopiero gdy Węgry oraz Perm zapewniły go o swym udziale w tej wojnie Bezprym zdecydował się wypowiedzieć wojnę wielkiemu księstwu Połockiemu.



Wojna rozpoczęła się dla Cesarstwa korzystnie bitwa stoczona na pograniczu pomiędzy obydwoma armiami, zakończyła się zwycięsko dla Bezpryma, co ważniejsze ani Litwa oraz Liwonia nie wsparły Połocka. Nowogród jednak stanął po stronie sojuszu Połocko- Smoleńsko-Czernichowskiego, ich wojska zostały związane przez Perm co dawało niemal całkowicie wolną rękę Bezprymowi, bez wsparcia większych królestw pobicie Połocka, Smoleńska oraz Czernichowa były jedynie kwestia czasu. Przez kolejne miesiące i lata Bezprym zdobywał zamki, Witebsk padł 20 maja 1534, Mińsk natomiast 11 listopada 1535. Wojna mimo wszystko się przedłużała. Armie Połocka chowały się za murami ufortyfikowanych miast i zamków, starały unikać się starcia w otwartym polu gdzie Bezprym rozgromił by ich czystą liczbą swych wojsk.

W kwietniu 1536 roku 45 tysięczna armia Bezpryma podeszła pod fortyfikacji Połocka, miasto to posiadało silne mury oraz liczny garnizon który miał się bronić do końca, przede wszystkim jednak odpowiadali oni ostrzałem ze swych armat, w odpowiedzi na te ze strony wojska Mazowieckie. Bezprym codziennie odwiedzał pierwsze linie okopów gdzie pokrzepiał swych ludzi, znał wielu z imienia i nazwiska dzielił się z nimi napitkiem oraz historiami jakie mu opowiadali. Bezprym był niemal czczony przez swych żołnierzy, wiedzieli że ich władca dzieli z nimi trudy jakich doświadczają, oraz iż dowodzi poprzez dawany przykład. W czasie jednej ze swych rutynowych inspekcji okopów zabłąkana kula armatnia uderzyła w niego oraz jego świtę. Pocisk trafił Bezpryma w lewą nogę która przeobraziła się w bezwładną kupę mięśni oraz kości, gdy go wynoszono stracił przytomność, odzyskując ją w czasie gdy cyrulicy dokonywali amputacji jego kończyny, cierpienie jakie w tedy odczuwał było dla niego czymś niewyobrażalnym.



Pałac Cesarski w Sandomierzu, młody książę Kazimierz rozchorował się, następca Mazowieckie tronu podupadał na zdrowiu, Aleksandra jego matka wezwała na dwór najlepszych cyrulików by rotować życie swego syna. Kazimierz mimo wszelkich starań, umierał żaden medyk nie był wstanie mu pomóc nikt dokładnie nie wiedział co się z nim działo, objawy jego choroby nie pasowały do żadnej z tych jakie znane były nadwornemu cyrulikowi Władysławowi Larskiemu. Aleksandra dniem i nocą czuwała przy łożu syna który niknął jej w oczach, ogarniała ją rozpacz a gdy ostatecznie Kazimierz zmarł 20 lipca 1536 roku, oszalała. Jej syn był dla niej niemal całym światem, kochała go ponad wszystko, teraz gdy umarł w jej ramionach, załamała się. Rozkazała by pozostawić ją z synem trwało to cztery dni, straż dworska musiała ją oderwać od ciała, gdy Kazimierz został pochowany zamknęła się w swych pokojach i odmawiała wszelkich gości oraz posiłków.

Śmierć Kazimierza powodowała powstanie problemu, następca tronu Cesarskiego nie żył jego matka popadła w obłęd, rada Cesarska na której czele stał Mieszko Olszyn, posłała wieści do Bezpryma o zaistniałej sytuacji. Ponaglając go do powrotu do stolicy, nie wiedzieli o tym iż Bezprym w tym czasie został ciężko ranny w czasie trwającego oblężenia Połocka, jego brawura i chęć udowodnienia swej odwagi przed własnymi ludźmi sprawiła iż był on teraz nieprzytomny oraz niezdolny do powrotu nawet gdy by tego bardzo chciał. W czasie gdy to wszystko się działo do Sandomierza przybył Imram Czartoryski, książę Pruski z nadania Jakuba VI, oraz następca Bezpryma teraz gdy jego jedyny syn już nie żył.



Bezprym już od dłuższego czasu zdawał się niewiele odczuwać, ból amputacji lewej nogi był niewyobrażalnym przeżyciem, odczucia były niemożliwy do opisania kilkakrotnie stracił przytomność w czasie zabiegu teraz natomiast leżał. Zdawało się mu iż znajduje się w swym namiocie wśród swoich żołnierzy, słyszał dźwięki obozowiska wojskowego dochodzące z zewnątrz, wiec pewnie tak było. Wielokrotnie zapadał w sen by potem się z niego obudzić cały spocony, gdy powróciła mu świadomość był przy nim jego cyrulik, natychmiast gdy zauważył iż Bezprym był przytomny wezwał Hetmana Cesarskiego Jana Sulkowskiego. Ten przybywszy przed oblicze swego władcy opadł na kolano gdy tylko Bezprym nakazał mu powstać Sulkowski zerwał się na nogi i rzekł:
​

Wieści o śmierci Kazimierz były jeszcze gorsze niż to iż Bezprym stał się kaleką, jego jedyny syn nie żył a on sam zapewne nie długo do niego dołączy, trawiła go gorączka. Z wyjaśnień cyrulika wynikało iż wdała się zgorzel w jego kikut lewej nogi, z każdym dniem opadał on z sił. Zdając sobie sprawę z tego iż umiera postanowił w swym testamencie zapisać koronę Cesarski, swej trzeciej i najmłodszej córce Zofii, odpowiedzialnym za wykonanie jego woli miał być jego najwierniejszy podwładny oraz przyjaciel Hetman Cesarski Jan Sulkowski. Bezprym zmarła 11 listopada 1536 roku, tron Cesarstwa miał jednak przypaść komuś całkowicie innemu. ​

 

Kiedy można spodziewac się jakiejś mapki terytorialnej?

 

W 1550 przegląd Cesarstwa Mazowieckiego, znanego świata oraz odcinek o odkryciach geograficznych. Tak za trzy odcinki to będzie, mam rozpisany materiał do 101, po którym właśnie będą przeglądy.

 

Odcinek 99
1537-1540



Jan Sulkowski, dotarł da Sandomierza w dwa miesiące po śmierci Bezpryma II, przywiózł ze sobą szczątki Mazowieckiego Cesarza które zostały złożone w krypcie Czartoryskich. W czasie gdy Hetman Cesarski podróżował do Sandomierza, Imram miał dwa miesiące na zabezpieczenie swojej pozycji na dworze. W tym czasie przekupił on członków rady Cesarskiej, mieli oni poprzeć go jako następcę po Bezprymie. Sulkowski przekazał radzie Cesarskiej ostatnią wolę Bezpryma II, w której jasno było napisane iż po jego śmierci to właśnie Imram ma zasiąść na tronie Cesarskim, w ten właśnie sposób Imram zyskał koronę Cesarstwa Mazowieckiego. Jego koronacja odbyła się 10 stycznia 1537 roku. Nowy Cesarz miał 56 lat i udało mu się dopiąć swego, lata knowań i spisków opłaciły się. Siedząc na tronie w głównej sali pałacu Sandomierskiego, Imram przypominał sobie kolejne kroki swego planu który realizował przez ostatnie lata, zdobycie zaufania Jakuba VI oraz wysokiej pozycji i wpływów dzięki misji w Watykanie.

Następnie budowanie swojej pozycji w czasie panowania Jana III, przekupstwa, morderstwa szantaże, wszystko to by zasiąść na tym tronie. Otrucie Kazimierza, którego śmierć miała go tylko przybliżyć do tronu. Imram nie planował tak szybko śmierci Bezpryma, ten jednak wykonał zadanie za niego, przypadkowa kula armatnia oraz przekupiony cyrulik sprawiły że ambitny zdobywca skończył swój żywot. Rozsądnie postąpił pchając Sulkowskiego w otoczenie Bezpryma, dobrze się on przysłużył jego sprawie podając do podpisu umierającego Cesarza spreparowany testament, w którym to Imram miał zasiąść na tronie a nie małoletnia Łucja. By zrozumieć to jak iż Jan Sulkowski stał się sługą Imrama, musimy się cofnąć do wojny domowej która wybuchła za panowania Zygmunta V, a zakończonej przez Aleksandra I. Rodzina Sulkowskich była jedną z tych która wznieciła to powstanie, niestety przegrane co wiązało się z ich upadkiem. Dobra Sulkowskich zostały zajęte przez koronę, cześć członków wygnana a reszta musiała żyć poniżej swego uprzedniego stanu ledwo wiążąc koniec z końcem często głodując.



Ojciec młodego Jana znalazł zatrudnienie u Imrama, i to właśnie on wykorzystał swoje nazwisko oraz znajomości by zapewnić chłopakowi odpowiednie wykształcenie a następnie służbę w wojsku Cesarskim gdzie zaprzyjaźnił się z młodym Bezprymem. Jan był wiernie oddany Imramowi, oraz nienawidził głównej linii Czartoryskich, za to co uczyniła rodowi Sulkowskich, to właśnie czyniło z niego idealne narzędzie dla Imrama. To że zawarł on znajomość z przyszłym Cesarzem stając się jednym z jego najbliższych doradców oraz towarzyszy było czystym łutem szczęścia, jednak Imram nigdy nie marnował okazji. A ta okazał się wręcz doskonała, co prawda Imram miał inne planu co do Jana. Jednak Bezprym sam dał mu idealną okazje, gdy Imram dowiedział się iż Cesarz został ciężko ranny, to właśnie wtedy poinstruował on Jana by ten dopilnował by Bezprym nigdy nie powrócił do Sandomierza żywy. Przekupstwo cyrulika załatwiło sprawę co prawda medyk też już nigdy nie ujrzał swego domu jednak ofiary są potrzebne by osiągnąć cokolwiek w tym życiu.

Gdy Imram stał się Cesarzem Mazowieckim, to linia boczna wywodzącą się od drugiego syna Karola I, Jana zasiadła na tronie Mazowieckim, Imram był prawnukiem Karola I. Jan Czartoryski zmienił herb swej linii rodowej na nieco inny niż ten jakim posługiwała się linia główna rodu Czartoryskich. Herb linii Janowskiej, charakteryzował się tym iż był to biały krzyż na czerwonym polu, sam krzyż natomiast posiadał dwa ramiona z lewej strony oraz trzy z prawej, herb ten zastąpił ten stosowany przez główna linie rodu na wszystkich dokumentach urzędowych po tym jak Imram objął panowania. Nowa rodzina Cesarska przybyła do Sandomierza 21 marca 1537 roku, małżonka Imrama Izabela, pochodziła z Katalonii, należała do rodzinny panującej tego niewielkiego księstwa na półwyspie Iberyjskim jednakowoż niebyła blisko spokrewniona z obecnie panującym Ferdynandem III Adorą. Imram dochował się z nią piątki dzieci, dwóch synów starszego Władysława oraz młodszego Kazimierza a także trojki córek z których każda była już wydana za mąż.

Bolesława jego najstarsza poślubiła księcia Brandenburskiego Alberta IV, Jadwiga druga w kolejności wedle starszeństwa wydana została za syna księcia Śląskiego Henryka, najmłodsza natomiast Anna wyszła za Ludwika I, księcia Chrobackiego. Imram poprzez te mariaże zapewniał sobie przychylność wielkich książąt lennych Cesarstwa Mazowieckiego, byli oni istotną częścią Cesarstwa mimo iż nie stanowili jego bezpośredniej części. Najstarszy syn Imrama Władysław posiadał dwóch synów Bogumiła oraz Krzysztofa, młodszy Kazimierz natomiast poślubił niedawno córkę króla Węgierskiego Anabelle Laszlo. Imram był szczęśliwy ze swego życia rodzinnego, posiadał kompetentnego syna który miał po nim odziedziczyć to co Imram zdołał zdobyć latami intryg. Teraz jednak Cesarz musiał zająć się kwestią trwającej wojny z Połockiem i jego sojusznikami, obecny Cesarz nie należał do ludzi którzy lubili wyciągać miecz by osiągać swoje cele, zawsze uważał iż bardziej subtelne podejście jest korzystniejsze.



Wojna z Połockiem zapoczątkowana przez Bezpryma, była zwycięska mimo śmierci Mazowieckiego Cesarza, wojska Cesarstwa zdobyły Połock, niestety w procesie miasto zostało spalone do ziemi a populacja niemal wybita, w ten sposób Mazowieccy żołnierze mścili się za śmierć swego ukochanego władcy. Mając to na uwadze jak i fakt iż Połock został w istocie pokonany a dalsze wojna niema już sensu, Imram rozpoczął rokowania pokojowe. Wysłał on poselstwo na czele którego stanął kanclerz Cesarski, nowo mianowany Antoniusz Makowski. Makowski miał za zadanie wynegocjowanie jak najlepszego porozumienia dla Cesarstwa, negocjacje miały miejsce w Smoleńsku gdzie obecnie przebywał Trojden I Czarniecki książę Połocki wraz ze swa rodzinną. Trojden musiał uchodzić ze swego księstwa do Smoleńska gdzie obecnie organizował nowe siły by prowadzić dalszą wojnę z Cesarstwem.

Jednak jego sojusznicy nie pragnęli dalej kontynuować tego przegranego w ich opinii konfliktu, Nowogród podpisał separatystyczny pokój z Permem na mocy którego tracił spore terytoria, księstwo Czernichowskie także zawarło pokój z Węgrami oraz Cesarstwem przekazując Królestwu Węgierskiemu cześć swych południowych ziem. Książę Smoleński, miał zgodzić się na wydanie Trojdena w razie gdyby ten nie zechciał zawrzeć pokoju z Cesarstwem, w zamian Imram obiecał iż nie będzie wysuwał żadnych żądań terytorialnych względem księstwa Smoleńskiego. Trojden nie mając żadnego wyboru wobec postawienia go w takiej sytuacji musiał przystać na wszystkie warunki jakie zostały postawione przez Makowskiego. Trojdem zrzekał się ziemi: Witebskiej, Mińskiej oraz Mścisławskiej, ponadto zmuszony został do zapłacenia 117 tysięcy złotych w srebrze, najbardziej upokarzające jednak było to iż wymuszono na nim złożenie hołdu lennego Imramowi II. 22 wrześnią 1539 przybył on do Sandomierza gdzie złożył hołd swemu nowemu seniorowi Cesarzowi Mazowieckiemu, w ten sposób zakończony został konflikt zapoczątkowany przez Bezpryma II.

Cesarstwo Mazowieckie, stawało się na powrót potęgo na terenie Europy środkowo-wschodniej, Imram był zadowolony z Makowskiego który oddał wielkie usługi Cesarstwu w nagrodę za jego sukces otrzymał on od Imrama tytuł hrabiowski oraz spory majątek ziemski na ziemiach należących uprzednio do księcia Połockiego Trojdena, w okolicach Witebska. Imram który doszedł do władzy poprzez staranie przeprowadzony długoletni spisek, oczyścił swój dwór z ludzi którzy mogli mu zagrozić lub też dojść do prawdy. To co uczynił wobec Bezpryma oraz jego syna nie wywoływało u niego wyrzutów sumienia, śmierć Cesarzowej Aleksandry żony Bezpryma która zagłodziła się na śmierć też nie zaprzątał jego myśli czy sumienia. Był już na to za stary jeżeli w istocie istniało piekło jak to twierdzili duchowni trafi do niego za wcześniejsze grzechy, pozostawała jednie kwestia Zofii najmłodszej córki Bezpryma i Aleksandry. Imram stwierdził że powinie ja wyswatać, najlepiej za kogoś kto mieszka daleko od granic Cesarstwa. Udało mus się znaleźć odpowiedniego kandydata w postaci małoletniego księcia Portugalskiego Manuela, Łucja została zaręczona w wieku 12 lat po czym gdy osiągnęła 14 lat wysłano ją do dalekiej Portugalii gdzie też spędziła resztę swego żywota.



Wielu Żydów zamieszkujących Cesarstwo Mazowieckie pragnęło powrócić do Izraela ich ziemi obiecanej. Gminy żydowskie wystosowały do Cesarza prośbę o umożliwienie tym z pośród ich współwyznawców którzy pragnęli się udać do królestwa Jerozolimskiego taką możliwość. Wedle prawa Mazowieckiego gminy żydowskie znajdujące się na terytorium Cesarstwa Mazowieckiego podlegały ściślej kontroli, mieszkający tam Żydzi niemili prawa opuszczać swych gmin lub wiosek bez zgody tego na której ziemi mieszkali, tyczyło się to także chłopstwa Mazowieckiego. Imram który nie był głęboko wierzący postrzegał Żydów jako użyteczne utrapienie. Od dawna zamieszkiwali tereny Mazowieckie, Żydowscy kupcy przyczyniali się do rozwoju handlu a ich rzemieślnicy gospodarki, jednak stanowili konkurencje dla Mazowieckich kupców oraz rzemieślników. Trzymali się razem, tworzyli spójne społeczności które nie chciały się integrować z otaczającymi ich Mazowszanami, często stosowali nie czyste zagrywki by wygryźć swoich Mazowieckich konkretów.

Powodowało to iż prawo Cesarstwa w znacznym stopniu musiało regulować jakie zawody Żydzi mogli wykonywać, gdzie w jakim czasie oraz ilu z nich mogło pracować w danej profesji, był to olbrzymi problem dla administracji Cesarstwa by kontrolować to wszystko. Gdy przed oblicze Imrama przybyło poselstwo przedstawicieli gmin Żydowski niemal z całego Cesarstwa, by przedstawić mu list z tą prośbą, Imram tylko się uciszył. Wyjazd kilku tysięcy byłby wręcz pewnego rodzaju błogosławieństwem. Imram nie tylko pozwolił na wyjazd ale także zachęcił tych wszystkich Żydów którzy tak bardzo pragnęli opuścić jego Cesarstwo do wyjazdu, zapewniając ich iż dostana ochronę wojsk w czasie swej podroży aż do granic Cesarstwa Mazowieckiego, dziesiątki tysięcy wyznawców Mojżeszowych wyruszyło ze swych domów do Mołdawii gdzie statkami wyruszali do królestwa Jerozolimskiego, stając się problemem kogoś innego. ​

 

Odcinek 100
1540-1544



Imram skończył 59 lat, wiek sprawiał iż jego ciało nie słuchało go tak jakby tego chciał, umysł jednak nadal miał bystry, całe swe życie opierał się właśnie na nim. Wynikało to z faktu iż był niskiego wzrostu i drobnej postury, nie posiadał siły fizycznej która dawała by mu przewagę dla tego opierał się na umyśle. Postrzegał on świat jako miejsce w którym to ci którzy potrafili stworzyć i wykorzystać sytuacje wygrywali, cierpliwość, przebiegłość oraz intelekt, to te cechy sprawiały iż człowiek odnosił sukces, co prawda brutalna siła też się przydawała, teraz mając 80 tysięczną armie Cesarstwa do swej dyspozycji mógł korzystać z siły, jednak wiek oraz brak chęci powodował iż nie zamierzał prowadzić wojen ze swymi sąsiadami. Od Cesarza zawsze oczekiwano iż to on poprowadzi Mazowieckie wojska, Imram nigdy nie przepadał za obozowiskami wojskowymi ani taż widokiem pola bitwy, wolał wygodnie spędzać swe dni na dworze Sandomierskim gdzie otaczały go wygody, tak niezbędne dla człowieka o jego statusie.

Imram z biegiem kolejnych lat coraz mniej interesował się rządzeniem Cesarstwem, większość swego czasu poświęcał na organizowanie uczt oraz zabaw udawał się na polowania oraz organizował bale, jego syn oraz następca Władysław w tym czasie zastępował go na radach Cesarskich. Książę wielokrotnie musiał konsultować się z Imrame na tematy państwowe gdy ten zażywał przyjemności życia, Imram po prostu czerpał pełnymi garściami z czasu jaki mu jeszcze pozostał na tym padole. Władysław nie narzekał na taką sytuacje sprawował władze coś czego pragnął, co prawda nie mógł całkowicie kontrolować Cesarstwa, jednakowoż nie musiał czekać długo w końcu jego ojciec był już stary. Jednym z największych celów Władysława było odzyskanie części Łużyc oraz Śląska które zostały utracone na rzecz królestwa Czeskiego. Terytoria te stanowiły integralną cześć Cesarstwa Mazowieckiego a ich utarta w czasie panowania Aleksandra I, była hańbą na honorze którą należało zmyć, dla tego gdy Imram cieszył się swym wygodnym życiem, Władysław prowadził potajemne przygotowania do rozpoczęcia wojny z Czechami.

Mimo swego zachowania Imram nadal kontrolował sytuacje, kanclerz cesarski Antoniusz Makowski, donosił mu o wszystkim co działo się w czasie rad a także o poczynaniach jego syna oraz innych, w czasie ostatnich lat Imram pozbywał się kolejnych świadków którzy wiedzieli o tym w jaki sposób zasiadł na tronie, ostatnim żyjącym oraz wiedzącym najwięcej pozostawał Jan Sulkowski. Sulkowski był bezgranicznie wierny Imramowi, jednak jego wiedza pozostawała problemem mógł ją wykorzystać przeciw niemu, albo go zaszantażować. Jednak do tej pory tego nie uczynił, Imram żyjąc w sposób taki iż nie ufał niemal nikomu nie rozumiał postępowania Sulkowskiego, czyżby Hetman naprawdę był mu aż tak wierny jak się wydawało czy było inaczej. Imram miał dylemat i pytał sam siebie co powinien zrobić, Sulkowski został wynagrodzony i to sowicie tytuł książęcy olbrzymi majątek ziemski w okolicach Lwowa. Jednak nadal nie potrafił on siebie przekonać iż Sulkowski będzie milczał, on nigdy by tak nie postąpił wykorzystał by swoja wiedzę by uzyskać jeszcze większe korzyści.

Przykładając swoją miarę do Sulkowskiego Imram ostatecznie stwierdził że musi się go pozbyć, w czasie jednego z polowań zorganizowanych prze Imrama, Sulkowski został trafiony bełtem który pokryty był szybko działającą trucizną, Hetman Cesarski zmarł w przeciągu minut a wraz z nim wszelka wiedza o tym w jaki sposób Imram stał się Cesarzem Mazowieckim. Wszczęte dochodzenie niczego nie wykazało i śmierć Jana Sulkowskie uznana była za nieszczęśliwy wypadek, na jego miejsce Władysław wyznaczył Stanisława Potockiego, z którym to planowali wojnę przeciw Czechom.



Handel charakteryzuje się swymi specyficznymi właściwościami, gdy pewien towar jest popularny z powodu swych wartości użytkowych a jego dostępność nie może sprostać zapotrzebowaniu, to cenny rosną. Tak też stało się z futrami bobrów, z powodu iż na bobry polowano przede wszystkim dla skór i mięsa, ceniony był także tak zwany „strój bobrowy”, wydzielina gruczołów płciowych, której przypisywano cudowne właściwości lecznicze. Ze względu na intensywne polowania populacja bobrów w zachodniej Europie znacznie spadła, jednak zapotrzebowanie na ich skóry już nie. Spowodowało to drastyczny wzrost cen tego surowca, kupcy Europejscy musieli znaleźć nowe rynki skąd dało by się sprowadzać bobrze futra. Najbardziej zyskały na tym kraje wschodniej Europy takie jak Wielki Perm oraz Finlandia, które eksportowały futra po zawrotnych cenach , swój udział w tym rynku posiadał także Nowogród, Liwonia, Litwa i Węgry.

Cesarstwo Mazowieckie także zyskało na tym wydarzeniu, jednak nie w takim stopniu jak inne kraje wschodniej Europy. Bobry w granicach Cesarstwa zostały znacznie przetrzebione do tego stopnia że znalazły się pod ochroną korony Cesarskiej, podobnie jak miało to miejsce z Turami Bobry zostały objęte protekcją Cesarską. Imram podjął taką decyzje po konsultacjach z kanclerzem Makowskim, który doradził mu w tej kwestii, by chronić rodzimą populacje tych zwierząt zezwalając na organiczne odławianie poza sezonem rozrodczym. Imram który nie interesował się tą kwestią w istocie pozostawił to do załatwienia Władysławowi, ten powołał do istnienia koła łowieckie mające zajmować polowaniem i handlem skórami bobowymi, tylko oni mieli posiadać do tego prawo każdy inny stawał się kłusownikiem oraz miał trafić do Cesarskiego wiezienia. Regulacja tych kwestii, była istotna z punktu widzenia handlu oraz obrotem skórami Bobrów, przyczyniła się do zapewnienia w Cesarstwie ochrony tych zwierząt a także umożliwiała rozwój tego gatunku. Cenny wzrosły blisko 40 krotnie powodując iż ci którzy nimi handlowali w szybkim tempie się bogacili, to z kolei spowodowało nałożenie podatku od handlem i obrotem futrami bobrowymi, dając skarbcowi dodatkowy dochód.



Stanisław Potocki, nowy Hetman Cesarski, od kilkunastu już lat pracował nad manuskrypt tyczący się wojskowości Mazowieckiej. Potocki pochodził z jednej z potężnych rodzin Cesarstwa, wykształcenie i wychowanie pobierał na dworze rodzinnym w Częstochowie gdzie Potoccy mieli swą siedzibę, ród ten jak i wiele innych sięgał korzeniami do I Cesarstwa Mazowieckiego. Stanisław podobnie jak wielu innych z jego pokolenia zdobywało swe doświadczenie militarne w czasie wojen toczonych przez Jakuba VI, podobnie jak Bezprym II oraz Jan Sulkowski brał w nich udział. Potocki w czasie tych konfliktów był dowódcą oddziału kawaleryjskiego, lekkiej jazdy z czasem zdołał dostać awans na pułkownika co dawało mu możliwość dowodzenia całymi zgrupowaniami wojska Mazowieckiego. Brał udział w bitwie pod Wezmą, gdzie Sulkowski rozgromił wojska Francuskie oraz ich sojuszników, dane mu było dowodzenie szarżą kawalerii która zadecydowała o zwycięstwie w tejże bitwie. Za ten wyczyn otrzymał z rak Bezpryma II nominacje na Hetmana Polnego, wodza armii Mazowieckiej odpowiadającej przed Hetmanem Cesarskim oraz majestatem samego Cesarza.

Zaszczyt ten był jednym z najważniejszych momentów w życiu Stanisława Potockiego, kolejnym który przeszedł w jego pamięci jako najbardziej przełomowy był ten gdy Władysław, dawał mu bulwę Hetmana Cesarskiego. Potocki opisywał swoje przeżycia w manuskrypcie, zawierając w nim najważniejsze aspekty zmieniających się realiów pola bitwy. Coraz większą role odgrywały armaty oraz broń palna, która wedle jego dywagacja w przyszłości miała stać się jeszcze powszechniej stosowana. Zauważył on iż pod Wezerą kluczowa role odegrała artyleria polowa, która w skuteczny sposób powstrzymała szarże kawalerii Francuskiej przez rzekę, piechota francuska zajęta starciem z mazowiecka piechotą nie była wstanie ochronić swych boków przed szarża kawalerii która zmiotła ich z pola walki. Potocki starał się jak najdokładniej opisać przebieg bitwy by mogła być studiowana przez kolejne pokolenia, uważał tak jak wielu iż był to jeden z największych momentów Mazowieckiego oręża. Charakterystycznym dla manuskryptu spisanego przez Potockiego było to iż został w całości spisany w języku Mazowieckim, coraz więcej publikacji pojawiało się w ojczystym języku Mazowszan zastępując te spisywane po łacinie, przyczyniło się do tego to iż rozpowszechniona stawała się prasa drukarska, jej zastosowanie ułatwiało produkcje ksiąg, dramatycznie ułatwiając do nich dostęp wśród społeczeństwa.



Cesarz Mazowiecki z powodu podeszłego już wieku zaprzestał swego hulaszczego tryby życia w roku 1541, kiedy to wrzody żołądka spowodowały iż zaczął mu doskwierać potworny ból jelit. Kolejne lata spędzał zamknięty w swych prywatnych komnatach, gdzie też cierpiał z powodu doskwierającej mu przypadłości, było to niczym ktoś palił go rozgrzanym żelazem od środka. Gdy leżąc szarpany tym bólem, zastanawiał się czy nie była to kara za to co uczynił, zamordował syna Bezpryma II i przyczynił się także do jego śmierci, z jego powodu Aleksandra zagłodziła się na śmierć, czy może być to kara zesłana przez Boga w ostatnich godzinach jego żywota. Gdy tak na tym się zastanawiał do jego komnaty wszedł jego syn Władysław, który machnięciem odprawił służących oraz medyków. Gdy zostali sami odezwał się dopiero:
​

Imram II zmarł sierpniem roku 1544, w wieku 62 lat, zgodnie z obyczajem pochowany został w krypcie katedry w Sandomierzu, jednak jego szczątki spoczęły w nowo powstałej krypcie która została wybudowana specjalnie dla linii bocznej rodu Czartoryskich. Jego najstarszy syn Władysław w kilka dni po pogrzebie został koronowany nowym Cesarzem Mazowieckim, Władysławem IV Czartoryskim, swe panowanie rozpoczął poprzez upamiętnienie swego ojca Imrama II. Na jego cześć nazwany został nowo wybudowany Galeon wojenny w stoczni Gdańskiej. Okres panowania Imrama II, był czasem spokojnym zakończona została wojna z Połockiem rozpoczęta za Bezpryma II.​

 

Odcinek 101
1544-1550



Władysław IV Czartoryski, wstąpił na tron po śmierci swego ojca Imrama II, był on przeciwieństwem swego ojca, nie tylko pod wzglądem mentalnym ale także fizycznym, był wysokim barczystym mężczyzną który był znany z krótkiego temperamentu, często wpadał w gniew i w tym czasie nie potrafił się pohamować. W przeciwieństwie do swego ojca uważał bezpośrednią konfrontacje za coś oczywistego, nie umiał tak jak Imram odnaleźć się w świecie intryg dworskich, był doskonałym administratorem oraz taktykiem. Wojna zdawała się jego żywiołem tak samo jak Bezpryma II. „Władca otrzymuje swą potęgę jedynie od Boga i przed bogiem odpowiada za swe czynny, wskazał mnie abym władał Cesarstwem”, myślał Władysław gdy po raz pierwszy zasiadał na tronie Mazwieckim. Nowy Cesarz cieszył się na dworze dużą popularnością, wynikało to z faktu iż mimo krótkiego temperamentu czynnie brał udział w radach Cesarskich oraz wszystkich obowiązkach jakie spadały na władcę Mazowieckiego.

Gdy wstąpił na tron miał 41 lat, był żonaty z Anastazją Przemyską, która to poślubił przed niemal 20 laty, małżeństwo to zorganizowane zostało przez jego ojca Imrama. Anastazją była córką króla Egipskiego Michała I Przemyskiego. Razem dochowali się piątki dzieci z czego dwóch synów oraz trzech córek, posiadali więcej potomstwa niestety dzieci te zmarły w młodym wieku. Bogumił oraz Krzysztof byli synami Władysława oraz Anastazji, Konstancja, Władysława oraz Ludwika natomiast jego trzema córkami. Życie rodzinne było dla władcy Mazowieckiego raczej nikłe wychowaniem jak kształceniem jego dzieci zajmowały się w większości guwernantki oraz służba ona sam jedynie interesował się swymi synami, córki go nie obchodziły. Anastazja nie darzyła go żadnym uczuciem tak samo było dla niego, kobieta ta oschła w żaden sposób niego nie potrafiła wzbudzić w nim uczuć poza tymi zwianymi z podnieceniem gdy razem znajdowali się w łożnicy ale i tu okazywała się zimna niczym lód.



Antoniusz Makowski, który zachował swą pozycje kanclerza Cesarskie zasugerował Władysławowi iż należało znaleźć dla jego synów odpowiednie kandydatki na żony to samo tyczyło się córek, rozważna polityka dynastyczna zawsze była w Cesarstwie ważnym elementem polityki zagranicznej. Makowski pragnął by starszy Bogumił następca tronu poślubił siostrę Kniazia Permskiego swą kuzynkę, natomiast młodszy Krzysztof zaręczony miał zostać z córką króla Szwedzkiego. Makowski przedstawił te propozycje Władysławowi iż kontynuowanie dobrych relacji z Permem jest w interesach Cesarstwa, sojusz ten był kluczowy w ostatniej wojnie jaką toczył Bezprym II, przeciwko Połockowi oraz jego sojusznikom. Ślub pomiędzy synem Władysława, następcą tronu Cesarskiego a siostrą Kniazia, na pewno by polepszyło stosunki. Cesarz zgodził się z tą propozycją w ten sposób Bogumił ożenił się Brigidą Asanow.

Władysław nie rozumiał dlaczego jego drugi syn powinien poślubić córkę króla Szwedzkiego, Makowski argumentował iż mariaż ten zapewni lepsze stosunki ze Szwecją która była względem Cesarstwa Mazowieckiego obecnie wroga, wojna z Bremą oraz zdobycie wyspy Bornholm nie uszło uwadze Szwedzkich władców. Wzrastająca potęga Cesarstwa na Bałtyku była dla nich zagrożeniem i mogli oni porozumieć się z rywalami Mazowii by osłabić, naszą pozycje argumentował Makowski. Małżeństwo to miało na celu poprawienie relacji oraz załagodzenia stosunków miedzy obydwoma państwami, dla lepszego efektu Makowski planował że najstarsza córką Władysława winna poślubić następcę tronu Szwedzkiego. Konstancja miała poślubić Gustawa, najstarszego z trzech synów Karola IV króla Szwedzkiego. Cesarz niebędący ekspertem w delikatnych sprawach dyplomacji zgodził się z tymi sugestiami. Dwie młodsze z córek natomiast zostały wydane za krewnych księcia Połockiego oraz Czernichowskiego, małżeństwa te miały poprawić relacji z nowym lennem Połockiem, oraz jego byłym sojusznikiem Czernichowem.



Ostatnie dziesięciolecia nasiliły ruch reformatorski w kościele katolickim, wielu duchownych oraz uczonych, silnie krytykowało istniejący stan rzeczy. Kościół będący skostniałą strukturą, która nie chciała się zreformować, kolejne próby zwoływania soborów powszechnych kończyły się porażkami. Gdy Jakub VI poparł Pawła V na tron Piotrowy sytuacja znacznie się pogorszyła, głównie pod względem postrzegania Papieża. Paweł V, po zdobyciu tronu Piotrowego sprowadził do Rzymu swą rodzinę, kochankę oraz swe nieślubne potomstwo. Georg Nadma, teraz Paweł V, zwierzchnik kościał, był oskarżany o symonię, nikolaizm i nepotyzm. Wszystkie swoje dzieci obsadził na wysokich stanowiskach w Państwie Kościelnym. Swego najstarszego syna mianował dowódcą straży Watykańskiej, innym zapewnił korzystne stanowiska na dworze Papieskim. Prowadził rozwiązłe życie, nie przestrzegał celibatu gdyż posiadał wiele kochanek z których najważniejsza była matka jego czwórki dzieci Jolanta von Kohel. Pawłowi zarzucano nadmierny przepych dworu papieskiego. Paweł V torpedował wszystkie możliwe kroki reformacji istniejącej sytuacji w łonie kościóła, gdyż pozbawiło by go to władzy i wpływów.

Gdy w roku 1547 po raz kolejny odmówił on zwołania synodu powszechnego który miał pochylić się nad problemami z jakimi zmagał się kościół, prosty saksoński mnich nie wytrzymał i otwarcie przeciwstawił się Pawłowi V. Na bramie katedry Oldenburskiej, zawiesił on swój traktat krytykujący obecny kościół wraz z Pawłem V na czele, znalazło się tam 99 zapisów z których najważniejszymi byłe te dotyczące upadku moralnego wśród najwyższego kleru. Mnich ten zwący się Marek Lutr, twierdził iż Kościół nie jest zdolny do samoodnowy ze względu na dążenie papiestwa do utrzymania zdobytej władzy oraz przywilejów najlepszym przykładem na to miał być właśnie pontyfikat Pawła V. Lutr domagał się zmian dotyczących przyjmowania komunii świętej w dwóch postaciach, rezygnacji kościoła z posiadanego majątku, zniesienia celibatu duchownych oraz wielu innych rzeczy.

Gdyby Lutr ogłosił swój manifest poprzez przybicie swych postulatów do wrót katedry, sprawa ta by nigdy nie wyszła by po za mury Oldenburga. Jednak rozesłał on go do najważniejszych władców całej Germanii, ci z kolei natomiast zauważyli istniejące z tego korzyści polityczne, umożliwiające im osłabienie pozycji kościoła na swych ziemiach. Do Sandomierza także dotarła kopia tego manifestu, kanclerz Makowski zaprezentował ją Władysławowi IV, stwierdzając iż jest to początek pewnego nowego ruchu, gdyż doszło do rozłamu w łonie kościoła zachodniego, wielu germańskich książąt wykorzystało sytuacje by zerwać z Rzymem. Władysław który nie rozumiał znaczenia tego zdarzenia a także konsekwencji jakie ze sobą niosło nakazał by zignorować całą te sprawę, jednak dla niego i Cesarstwa był to jedynie początek kłopotów religijnych.



Późnym zimnym wieczorem 22 grudnia 1549, Władysław siedział w swej komnacie przy kominku trzymając w dłoni nieszczęsny dziennik Jana Sulkowskiego. Jego ojciec zgładził Bezpryma II oraz jego syna Kazimierza by zagarnąć tron Cesarstwa dla siebie, Główna linia Czartoryskich przestała istnieć. Gdy tak siedział wracał myślami do momentu gdy udusił swego ojca poduszką tak należało uczynić, wmawiał sobie Władysław w duchu Imram stał na jego drodze do chwały i potęgi, jego choroba paraliżowała działanie państwa, nade wszystko trwała zbyt długo. Ile można było umierać zdał sobie pytanie w myślach Władysław, teraz jednak czuł pewne poczucie winny z powodu tego co uczynił. Gdy tak siedział do pomieszczeni wszedł Stanisław Potocki, Hetman Cesarski zdawał się być czymś podniecony.
​

​

Wedla wszystkich przewidywań w kilka tygodni później w Czechach istotnie doszło do wybuchu wojny domowej, Władysław IV nie zamierzał marnować takiej szansy. Wypowiedział on wojnę Katarzynie I, atakując Czechy celem odzyskania utraconych ziem oraz z szansą pozyskania nowych terytoriów dla Cesarstwa Mazowieckiego. Wraz z Potockim Władysław wymaszerował na czele 80 tysięcznej armii Mazowieckiej, dodatkowe 20 tysięcy wystawiły księstwa lenne Cesarstwa, tymi siłami miał dowodzić książę Śląski. Wojska księstw lennych miały zaatakować Morawy, gdzie z rozkazu Władysława wyznaczono im za zadanie sianie chaosu poprzez atakowanie miast oraz miasteczek łupienie i grabienie. Główne siły wojsk Mazowiecki natomiast miały zostać podzielona na dwie armie po 40 tysięcy ludzi, Władysław miał zamiar pomaszerować na Pragę i rozpocząć oblężenie stolicy królestwa Czeskiego. Natomiast Stanisław Potocki ze swymi 40 tysiącami, miał związać siły lojalistów jak i buntowników w tym czasie uniemożliwiając przeprowadzenie odsieczy miasta. Taki plan miał zapewnić łatwe i szybkie zwycięstwo Cesarstwu, atak Władysława rozpoczął się 12 stycznia 1550 roku. ​

 

Cesarstwo Mazowieckie rok 1550

Spoiler: Przegląd

 

Znany Świat Anno Domini 1550


Europa Zachodnia 1550


Brytania 1550


Skandynawia 1550


Ruś, Syberia 1550


Bałkany Azja mniejsza 1550


Persja 1550


Indie 1550


Arabia 1550


Afryka Północna-Zachodnia 1550


Afryka Południowo-Zachodnia 1550


Afryka Północna-Wschodnia 1550


Afryka Południowo-Wschodnia 1550​

 

A jak tam Nowy Świat i Daleki Wschód? Czy pokazujesz tylko część znana Cesarzom Mazowieckim?

 

Tak pokazał tylko to co znane jest władcą Mazowieckim, Ameryki to na razie nieznany ląd tak samo daleka Azja, komputer w ogóle jakoś wolno dzialal w kwestii kolonizacji i odkryć w tej rozgrywce ale to okaże się w dalszych odcinkach.

 

Odkrycia Geograficzne Część 1



Na początku 15 wieku, mieszkańcy kontynentu Europejskiego posiadali niewielką wiedzę na temat otaczającego ich świata. Poza nielicznymi wyjątkami takimi jak podroż Marco Pola do Chin, mająca miejsce w początku 14 wieku. Pola pochodził z republiki Sardynii i Korsyki, w roku 1300 spisał swoje podróże które zajęły mu blisko 30 lat życia. W tej księdze opisuję on historie podróży jaką odbył w razem z ojcem i stryjem, przemierzając Jedwabny Szlak, dotarli oni ponoć do dalekich Chin. Marco wiosną roku 1271, opuścił Sardynię wraz ze swym ojcem Niccolò oraz wujem Matteo popłynęli do Antiochii skąd poprzez państwa prawosławne Armenię i Gruzję dotarli do morza kaspijskiego nim z kolei popłynęli do Ilkhanatu, gdzie zostali ugoszczeni przez Il-Chana, Megetu.

Ten wysłał ich z poselstwem do Chin gdzie mieli spotkać się z Kubilaj-chanem, Megetu uznawał zwierzchność Chana Chanów, Kubilaj-chana, dlatego postanowił wysłać do niego Europejczyków z poselstwem, dostali oni od niego pajdzę która gwarantowała im bezpieczeństwa na terenie Imperium Mongolskiego. Kolejne lata spędzili oni podróżując do Chin, gdzie przekazali swe poselstwo Kublaj-chanowi i wstąpili na jego służbę. W swym dziele Marco opisywał pobyt w Chinach oraz służbę na dworze chana jak i zwyczaje tam panujące oraz inne krainy znajdujące się na dalekim wschodzie.

Od czasu podróży Marco Pola niewielu Europejczyków widziało potrzebę podróżowania, wynikało to z faktu iż handel jedwabnym szlakiem płynął swobodnie. Upadek Islamu na terytorium Persji a następnie odrodzenie się Zaratusztrianizmu na tamtych terenach, władanych przez dynastie Burkhanidów, było czynnikiem stabilizującym przepływ towarów z dalej Azji do Europy. Kolejne krucjaty organizowane przez władców Europejskich, przyczyniły się do opanowania terytoriów Jerozolimy, Antiochii oraz Syrii. Krucjata Egipska mająca miejsce w połowie 14 wieku, sprawiła iż dynastia Przemyska władająca wówczas Cesarstwem Mazowieckim, uzyskała kontrole nad handlem mającym miejsce we wschodniej częścią basenu morza Śródziemnego. Kolejne dziesięciolecia w czasie których władcy z dynastii Przemyskiej poszerzali swoje posiadanie na obszarze bliskiego wschodu oraz ziemi świętej, tylko ułatwiały handel pomiędzy wschodem a zachodem.



Burkhanidowie jak i królowie z dynastii Przemyskiej, którzy zasiadali na tronach Egiptu Antiochii oraz Syrii, nawiązali ze sobą stabilne relacje handlowe, które przyczyniły się do rozkwitu takich miast jak Aleksandria, Damaszek, Antiochia. Trwało to do przybycia Timura Chromego, pod koniec 14 wieku, w tym okresie jedwabny szlak był najbardziej stabilną formą handlu pomiędzy wschodem a zachodem, towary płynęły nieprzerwanym strumieniem ze wschodu, poprzez Imperium Perskie do portów znajdujących się we władaniu władców z dynastii Przemyskiej. Gdy na przełomie 14/15 wieku Timur podbił Persję a następnie prowadził wojnę z Cesarstwem Mazowieckim strumień towarów został zahamowany, niemal całkowicie.

Podbój Perskiego Imperium Burkhanidów spowodował iż jego miejsce zajęło Imperium Timura, konserwatywne szyickie Timurskie Imperium starało się z pomocą miecza nawrócić Zaratustran na Islam. Persja na kolejne dziesięciolecia, przestała być miejsce gdzie mogła trwać swobodna wymiana handlowa. Śmierć Timura spowodowała iż jego Imperium rozpoczęło proces rozpadu, wojny jakie miały miejsce po jego śmierci. Jego synowie walczyli pomiędzy sobą o schedę po ojcu, osłabiając swą pozycje oraz siły powodując iż powstania Zaratustran okazały się znacznie skuteczniejsze niż powinny. Do połowy 16 wieku Imperium Timura utraciło większość swych posiadłości i utrzymuje się tylko na ziemiach w okolicy zatoki Perskiej.

Cały okres 15 jak i połowa 16 wieku do roku 1550, jest czasem nieustanych wojen i konfliktów na terenie Persji. Jest to jeden z powodów dla których cenny korzeni stale rosły od początku 15 wieku, chaos i brak stabilnej władzy w Persji jak i na terenach Azji środkowej spowodowały iż handel przyprawami niemal się zahamował, a ich cenny w Europie zaczęły wzrastać do niebotycznych wartości.

Sprawiło to iż w Europie rozpoczęto poszukiwania alternatywnych dróg, handel przyprawami był źródłem bogactwa dla Królestwa Egipskiego, uzyskało on niezależność od Cesarstwa Mazowieckiego pod koniec 14 wieku tuż przed jego rozpadem na początku 15 wieku. Egipt władany przez dynastie Przemyską która przyjęła Koptyzm a następnie w kolejnych dziesięcioleciach uczyniła z tej Religi dominującą w Egipcie, swą pozycje opierała na bogactwie płynącym z handlem przyprawami. Konsekwencjami chaosu na terenie Persji było zahamowanie tego handlu, władcy Przemyscy którzy posiadali nieco większą wiedzę na temat tego gdzie leżą Indie zadecydowali o wyprawie na ten półwysep. Janais Walkowski, potomek Mazowieckich zdobywców z czasu krucjat , jako pierwszy przedstawiciel świata zachodniego wybrał się do Indii drogą morską.



W roku 1463 popłynął on na czele eskadry składającej się z czterech kog, wyprawa ta rozpoczęła się wpłynięciem z portu na półwyspie Synajskim, zabrała go wzdłuż wybrzeża Afrykańskiego morzem Czerwonym aż do Wrót Łez, cieśniny pomiędzy półwyspem Arabskim a Afryką umożliwiającym wpłyniecie na morze Arabskie. Z tego punku eskadra popłynęła do archipelagu wysp Sokotry gdzie uzupełnione zostały zapasy, na wysepkach tych istniało królestwo Koptyjskie które od wieków opierało się Islamizacji z półwyspu Arabskiego, Walkowski postanowił nawiązać przyjazne stosunki z królem składając mu liczne podarki oraz zapewniając o przyjaźni ze strony jego pana króla Egipskiego. Królestwo Sokotry miało stać się w przyszłości ważnym punktem na szlaku handlu przyprawami. Po uzupełnieniu zapasów Walkowski popłynął wzdłuż wybrzeży półwyspu Arabskiego kierując się ku zatoce Omańskiej, skąd z kolei skierował się na wschód cały czas płynąc blisko brzegu.

Po roku żeglugi dotarł do Kathijawar, półwyspu w zachodniej części Indii, znajdował się on pod panowanie Islamskiego królestwa Sindhu które okazało się wrogo nastawione do wyprawy która była prowadzona przez Walkowskiego, jawna wrogość ze strony Sindhijczyków wymusiła żeglugę wzdłuż wybrzeża na południe półwyspu Indyjskiego. Dopiero dotarcie do Goa potężnego miasta portowego będącego pod panowaniem królestwa Bijapur, władanego przez Maharadże Venkate I, dało pozytywny rezultat. Nawiązanie dobrych stosunków z tym Indyjskim państwem zaowocowało powrotem Walkowskiego, statkami wypełnionymi korzeniami. Niestety gdy płynął wzdłuż wybrzeża Omanu flota sułtana tego państwa zaatakowała jego eskadrę.

Tylko szczęście ocaliło jego oraz okręt flagowy, sztorm który się rozpętał rozdzielił go od reszty eskadry co uratowała jego wraz z okrętem. Na Sokotrze przyjęto go przyjaźnie pozwolono dokonać napraw oraz uzupełnić zapasy, mimo strat ładunek z jakim dotarł do Egiptu uczynił z niego bogacza a władca Egipski Bolesław II Przemyski postanowił o zorganizowaniu kolejnych wypraw do Indii i nie tylko. Walkowski w kolejnych latach poprowadził dwie kolejne ekspedycje do Indii. Ta z roku 1468 zakończyła się dużo większym sukcesem, z 15 okrętów które popłynęły z Walkowskim, wszystkie powróciły nienaruszone z pełnymi ładowniami przypraw, od tego momentu Egipt stworzył nowy szlak handlowy łączący Europe z Indiami w którym był jednym z trzech głównych pośredników.

Władcy Egipscy nie tylko kontynuowali wyprawy do Indii, ale także wzdłuż wybrzeża Afrykańskiego na południe. W roku 1489 Egipskie statki popłynęły wzdłuż rogu Afryki w kierunku południowy najpierw docierając do Madagaskaru, tutaj napotykając wrogość ze strony tubylców którzy zaatakowali egipskich żeglarzy zawrócili na północ. Kolejne wyprawy zaowocowały w dotarciem do przylądka dobrej Nadziei oraz odkryciem drogi na zachód, miało to miejsce w roku 1534. Egipcjanie także pływali coraz bardziej na wschód docierając do Cejlonu a następnie Indochin, w roku 1539 Egipscy kupcy dotarli drogą morską do Chin. Egipcjanie wszędzie gdzie się pojawili starali się nawiązywać dobre stosunki handlowe z miejscowymi, unikali oni stosowania przemocy. Wynikało to z faktu iż władcy Egipscy nie byli zdolni prowadzić wojen z dala od swych ziem. Szczególnie iż republika Sardynii-Korsyki, od momentu gdy z Aleksandrii zaczęły płynąć olbrzymie ilości korzeni, rozpoczęła piracką wojnę z Egiptem na morzu Śródziemnym. Zakończoną dopiero gdy republika uzyskała wyłączność na pośrednictwo w handlu przyprawami pomiędzy Egiptem a resztą kontynentu Europejskiego.​