History of Mazovia and its people

Pytanie czy jest możliwość połączenia tego tematu z I częścią i zmiany tytułu?

 

Jest.

Zrzucone z mojego He 111

 

W takim razie prosiłbym o scalenie tych dwóch tematów oraz zmiany tytlu na:History of Mazovia and its people. Oraz kwestia kontynuacji o odkryciach geograficznych, jeżeli się podoba taki kierunek to napisze kolejne, czekam na opnie w tej sprawie.

Pięknie dziękuje.

 

Jeżeli w podobny sposób opiszesz wyprawy do Ameryki, to czekam na więcej.

 

Odcinek 102
1550-1553



Wojska Mazowieckie pod dowództwem Władysława IV maszerowały na Pragę, Cesarz Mazowiecki zabrał ze sobą swego najstarszego syna Bogumiła, który miał zasiąść po nim na tronie. W Sandomierzu pozostał Krzysztof młodszy syn Władysława wraz z kanclerzem Cesarskim Antoniuszem Makowskim. Makowski w czasie ostatnich dziesięciolecia stał się jednym z najbardziej wpływowych ludzi w Cesarstwie. Antoniusz zaczynał swą polityczną karierę na dworze Imrama w Królewcu, gdy jeszcze Imram był księciem Prus. Rodzina Makowskiego pochodziła z Mazur, gdzie osiadła jeszcze za czasów panowania Władysława II, w okresie I Cesarstwa Mazowieckiego. Antoniusz Makowski odebrał wykształcenie w szkole przyklasztornej, a następnie odbył studia w Poznaniu na jednym z najstarszych Mazowieckich uniwersytetów.

Na służbie Imrama znalazł się przypadkiem, gdy przyszły Cesarz Mazowiecki objeżdżał swe włości, odwiedził on majątek rodzinny Makowskich. Gdzie też przedstawiono mu młodego Antoniuszowi, Imram szybko poznał się na talentach tego młodzieńca, postanawiając go przyjąć na służbę. Był to wielki honor dla Antoniusza Makowskiego, kolejne swe lata spędził w Królewcu gdzie pełnił rożne funkcje aż ostatecznie Imram wyznaczył go swym kanclerzem, gdy ten objął tron Mazowiecki po Bezprymie II, Makowski został wezwany do Sandomierza oraz objął stanowisko kanclerza Cesarskiego. Kanclerze zawsze doradzali władcą Mazowieckich w sprawach dyplomacji zagranicznej często biorąc na siebie zadania pełnienia szczególnie delikatnych misji dyplomatycznych. Makowski nie tylko został kanclerzem ale głównym doradca oraz powiernikiem Imrama II, co prawda Cesarz nie zdradzał mu wszystkich swych sekretów.

Jednak Antoniusz posiadał wystarczającą wiedzę by domyślać się w jaki sposób Imram zasiadł na tronie, nigdy jednak nie zdradził się z tym przed kim kol wiek. Doskonale wiedząc co by się z nim stało gdyby choćby okazał szczątkową wiedzę na temat wydarzeń dotyczących objęcia władzy przez Imrama II Czartoryskiego.



Obecnie panujący Papież Aleksander VI, który został wybrany w czasie konklawe po śmierci Pawła V, wysłał swego przedstawiciela do księstwa Fryzyjskiego. Właśnie tam miała odbyć się debata pomiędzy Markiem Lutrem a przedstawicielem Papieskim. Spór pomiędzy tym zwykłym mnichem a kościołem nasilił się po tym jak rozesłał on swój manifest do możnowładców Europejskich, wielu z nich dostrzegało możliwość wykorzystania tej sytuacji dla własnych korzyści. Tak też było z księciem Fryzyjskim Hendrikiem Casimirem II Sancerre, postanowił on poprzeć Ltura i zorganizować w swym pałacu debatę pomiędzy przedstawicielem kościoła a reformatorem jakim stał się Lutr. Zarazem Marek jak i przedstawiciel Papieski wierzyli iż racja stoi po ich stronie, dla tego zgodzono się, na jej obycie 22 kwietnia 1550 roku. Argumenty miały zostać oceniane przez niezależnych teologów z uniwersytetów z terenów Germanii oraz Francji.

Debata pomiędzy obydwoma stronami trwała przez kolejne tygodnie, Lutr argumentował iż niema teologicznych dowodów na istnienie Czyśćca, co powodowało iż prawo sprzedawania odpustów jest bez zasadne, a kościół oraz Papierze nie mają do tego prawa ani autorytetu. Legat papieski reprezentujący stronę kościelną, stwierdzał fakt iż Aleksander VI został wybrany przez samego Boga do pełnienia roli jego pośrednika na tym padole, tak jak miało to miejsce w przypadku Piotra apostoła, Jezus wyznaczył go na swego następcę na ziemi. Lutr nie przyjmował tego do wiadomości, nie uznawał władzy Aleksandra VI. Legat zażądał by Lutr uznał Papieża Aleksandra VI, za reprezentanta Boga na ziemi, oraz jego autorytet w sprawie decydowania o dogmatach wiary. Gdy ten po raz kolejny odmówił Legat papieski stwierdził iż jego twierdzenia są jawnym przejawem herezji oraz iż przedstawi swe spostrzeżenia Aleksandrowi VI.



Wojska dowodzone przez Władysława IV bez większych przeszkód zmierzały w kierunku Pragi, po drodze staczając tylko niewielkie potyczki z Czeskimi siłami. Stanisław Potocki w tym czasie zniszczył jedną z armii buntowniczych jakie maszerowały na Pragę, Morawy natomiast zostały już w znacznym stopniu złupione przez wojsk książąt lennych. Władysław pragnął jak najszybciej zakończyć tą wojnę, nie chciał być z dala od stolicy teraz gdy wedle doniesień jakie otrzymywał działy się ważne wydarzenia dla świata chrześcijańskiego. Cesarz ciężko rozchorował się na kilka tygodni przed dotarciem do stolicy królestwa Czeskiego, jego 40 tysięczna armii dostała się pod dowództwo jego syna Bogumiła.

Wojska Mazowieckie dotarły do Pragi 12 listopada 1552 roku na przedpolach miasta czekała armia Czeska lojalna wobec Katarzyny I licząca 30 tysięcy zbrojnych, bitwa która rozegrała się w tym miejscu zakończyła się Mazowieckim zwycięstwem. W jej wyniku zginęło 15 tysięcy Czechów oraz podobna liczba mazowieckich zbrojnych, po zwycięstwie Bogumił przystąpił do oblężenia martwiąc się zarazem pogarszającym się stanem zdrowia swego ojca.



W rok po debacie mającej miejsce w Fryzji, miało miejsce decydujące wydarzenie w historii świata chrześcijańskiego. W mieście Swola, doszło do zjazdu możnowładców, z niemal całego obszaru Germanii. Przed księciem Luneburskim zostało położone 25 ksiąg, ich autor Lutr był obecny na sali, gdy książę zwrócił się do niego, Legat papieski przemówił żądając iż Lutr odwoła zawarte w nich treści, inaczej zostanie oskarżony o herezje a następnie ekskomunikowany. Legat jasno powiedział Lutrowi iż dostał on od Aleksandra VI jasne instrukcje dotyczące tej kwestii, Marek Lutr miał wyrzec się swych przekonań inaczej zostanie ekskomunikowany oraz zabity za herezje jakiej się jawnie dopuszcza, a wraz z nim wszyscy ci którzy podzielają jego idee.

Ta groźba ze strony Legata Papieskiego nie przeraziła Lutra, zamiast do Legata zwrócił się on do księcia Fryderyka IV, który miał w istocie rozsądzić ten spór. Jasno stwierdził iż nie zamierza wyrzec się swych przekonań i że uważa iż to Bóg przemawia przez niego, natchnął on go do napisania tych ksiąg jak i zawieszenia a następnie rozesłania 95 tez. Legat oraz inni przedstawiciele kościoła Rzymsko katolickiego wybuchnęli gniewem, żądając od księcia a by ten natychmiast uwięził tego heretyka a następnie skazał go na śmierć. Fryderyk IV w odpowiedzi na te żądania obwieścił edykt z Solow, Lutr był wolno od jakiej kol wiek herezji oraz wolno mu było opuścić to miejsce bez żadnej krzywdy, ponadto książę zezwalał mu na głoszenie swych nauk na swych ziemiach oficjalnie sprzeciwiając się kościołowi Rzymsko Katolickiemu.

W stolicy Cesarstwa Sandomierzu, wieści o tym edykcie dotarły w kilka tygodni po jego ogłoszeniu w czerwcu 1551 roku, już w tym czasie poglądy Lutra zdobyły olbrzymią popularność wśród wielu Mazowieckich szlachciców, Władysław IV oraz Bogumił znajdowali się w Czechach. Nie mogli wiec zareagować na żądania Papieża który wysłał list do stolicy Cesarstwa, Makowski będący cichym sympatykiem nowego ruchu religijnego, zwanego Protestantyzmem, który zdobywał coraz większe poparcie wśród Mazowszan, przekonał Krzysztofa by ten zignorował Aleksandra VI oraz jego żądania. W historii Cesarstwa Mazowieckiego, to władcy Mazowieccy usuwali wrogich sobie Papieży by zastąpić ich swymi krewniakami, wiec obawa o ekskomunikę tutaj była błaha. Antoniusz Makowski zdołał też przekabacić młodego księcia na swoją stronę w sporze religijnym pomiędzy Protestantyzmem a kościołem Rzymsko-Katolickim. Arbitralna decyzja Makowskiego wsparta przez Krzysztofa, była przyczyną późniejszych kłopotów wewnętrznych Cesarstwa.



Wojna pomiędzy Cesarstwem Mazowieckim a Królestwem Czeskim, została zakończona gdy w roku 1552 w bitwie nieopodal Pragi wojska Katarzyny I zostały pokonane. Lojalni wobec swej królowej Czesi, zdołali uratować większość swych sił i wycofać się do stolicy. Bogumił Czartoryski który w tym czasie dowodził wojskami Cesarskimi, z powodu iż jego ojciec ciężko się rozchorował kilka miesięcy wcześniej, nie kontynuował pościgu. Wysoka gorączka oraz kaszel w którym pojawiała się krwista wydzielina, znacznie osłabiała zdrowie Władysława IV. Bogumił postanowił wynegocjować pokój z Katarzyną I, na jego mocy Czechy zrzekały się dolnych Łużyc oraz części śląska które zostały przyłączone w czasie wojny z Aleksandrem I Czartoryskim.

Katarzyna I spotkała się z Bogumiłem, sama negocjując warunki pokojowe, Mazowiecki książę musiał ukrywać iż jego ojciec leżał nieprzytomny w namiocie nieopodal oraz iż zapewne już nie długo umrze. Medyccy którzy się nim opiekowali poinformowali Bogumiła iż Władysław IV najpewniej umrze i nie są w stanie mu pomóc. Katarzyna I przystała także na warunki dotyczące rekompensat finansowych jakie Czechy musiały wpłacić Mazowii, jednak w zamian zażądała od Bogumiła pomocy w rozprawieniu się z jej wrogami. Bogumił zostawił Stanisława Potockiego z 35 tysiącami żołnierzy w Czechach przez kolejne miesiące niszczyli oni wszelką opozycję wobec Katarzyny I, Bogumił natomiast zabrał swego ojca w drogę powrotną do Sandomierza.



Władysław IV Czartoryski zmarł w roku 1553, pozostawiając tron swemu najstarszemu synowi Bogumiłowi Czartoryskiemu. Bogumił po powrocie ze szczątkami swego ojca do Sandomierza koronował się na Bogumiła III Czartoryskiego, Cesarza Mazowieckiego. Władysław zmarł w drodze powrotnej do stolicy, jego doczesne szczątki zostały pochowane w krypcie bocznej linii Czartoryskich w katedrze Sandomierskiej, Bogumił dopilnował by ciało jego ojca spoczęło w sarkofagu specjalnie dla niego przygotowanym.​

 

Odcinek 103
1553-1555



Bogumił III Czartoryski, najstarszy syn Władysława IV, był człowiekiem wykształcony lecz nie utalentowanym pod żadnym aspektem, jego zdolności administracyjnie oraz militarne były niemal żadne. Cesarz był pyszałkiem który nie rozumiał swych własnych ograniczeń myślał iż jest najsprytniejszym człowiekiem, w istocie był głupcem. Zasiadł on na tronie w wieku 24 lat, od czasu gdy Imram II objął panowanie na tronie Mazowieckim przygotowywany był do roli następcy, jednak wysiłki jego dziada i ojca nie wiele pomogły mu, w istocie był człowiekiem bez większych zdolności oraz charyzmy. Małżonka Bogumiła, Brygida Asnow natomiast była sprytną kobietą potrafiąca wykorzystać słabości swego męża. Bogumił posiadał jedną córkę z Brygidą, młoda Cesarzowa która była o 5 lat młodsza od swego małżonka, zdołała wykorzystując swoje kobiece atrybuty by owinąć sobie go kolo palca.

Już w pierwszych miesiącach sprawowania władzy przez Bogumiła, Brygida kierowała jego decyzjami. Opowiedziała mu o tym iż jego młodszy brat Krzysztof wraz z Antoniuszem Makowskim zignorowali list Papieski. Bogumił wydalił swego brata oraz Makowskiego z dworu Sandomierskiego, była to decyzja która została mu podpowiedziana przez jego małżonkę. Brygida pragnęła pozbyć się z Sandomierza Antoniusza Makowskiego który od lat był jednym z najpotężniejszych ludzi w Cesarstwie, a zarazem jej wrogiem politycznym. Kanclerz Makowski był jej nie przychylny od momentu gdy przybyła do Sandomierza, zdawać by się mogło iż Makowski od początku podejrzewał iż Brygida pragnęła sprawować władzę poprzez swego słabego męża, którego rozkochała w sobie już w noc poślubną dając mu tego czego nie zdołał doświadczyć u innych kobiet. Teraz gdy wreszcie mogła się pozbyć Makowskiego, zamierzała wykorzystać sytuacje.

Makowski zdawał sobie sprawę iż zapewne zdołałby by się przypodobać Bogumiłowi gdyby nie szepty sączące do Cesarskiego ucha przez Brygidę, kobieta ta była godnym adwersarzem w grze dworskiej. Makowski musiał przyznać iż bezbłędnie wykorzystała to iż zignorował on list Papieski dotyczący heretyckich Protestantów, Bogumił który był zagorzałym katolikiem nie mógł puścić tego płazem. Po wydalenie z Sandomierza, Brygida zdołała nakłonić Cesarza by Antoniusz Makowski został aresztowany to samo tyczyło się Krzysztofa, młodszego brata Bogumiła. Jednak obydwaj zdołali zbiec z nim doszło do aresztowania, gdy tylko Makowski zrozumiał co się świeciło.



Próba aresztowania Makowskiego i Krzysztofa zakończona niepowodzeniem była dla Bogumiła punktem zwrotnym, jego ignorancja wobec tego iż w Cesarstwie szerzyła się herezja Protestancka. Została dopiero zauważona gdy zwrócono jego uwagę na to iż na uniwersytecie Krakowskim jawnie rozpoczęto dyskusje akademickie na temat reformacji i tez Lutra. Gdy nakazał on wojskom Cesarskim by rozpędziły tych teologów, następnie zabronił on jakich kol wiek dyskusji na temat heretyckich poglądów Lutra. Makowski który zbiegł i znajdował się u boku Krzysztofa wykorzystał te sytuacje by podburzać coraz szybciej rosnącą w Cesarstwie mniejszość Protestancka wobec Bogumiła III. Młodszy brat Cesarza był od najmłodszych lat zazdrosny o Bogumiła, który to miał zasiąść na tronie, mimo iż Krzysztof wykazywał się większymi umiejętnościami oraz telnetem względem swego brata to właśnie on był pierworodnym synem Władysława IV a nie on.

Krzysztof przez lata pogodzony był z tym iż to Bogumił będzie władcą Mazowieckim, nigdy nie kochał brata ale szanował to iż wedle tradycji to on będzie władał, jednak gdy został on przez niego zdradzony w taki sposób Krzysztof postanowił iż będzie włączył o tron i go zdobędzie. Makowski miał zamiar pomóc w osiągnięciu tego celu, tylko w ten sposób mógł on odzyskać swoją pozycję i wpływy. Bogumił III oraz Brygida zapewne planowali iż zostanie on stracony po pojmaniu w Sandomierzu, jednak on zdołał się im wymknąć wraz z Krzysztofem którego to miał zamiar wykorzystać w swym powrocie na szczyty władzy w Cesarstwie. Brygida w istocie miała zamiar uśmiercić Antoniusza Makowskiego, po tym jak został by pojmany jednak nie miało by to publicznego przebiegu nie było by egzekucji tylko znaleziono by go powieszonego w swej celi, wszystko wyglądało by jakby on sam się zabił. Jednak teraz Cesarzowa musiała zmienić swe plany, za Makowskim oraz Krzysztofem wysłano Stanisława Potockiego który miał ich ująć i przyprowadzić przed oblicze jego majestatu Cesarskiego Bogumiła III.



Aleksander VI, rozesłał Bulle w której jasno stwierdzał iż poglądy marka Lutra są herezją i wszyscy podzielający je są heretykami. Mazowieccy Biskupi na obszarze całego Cesarstwa, ogłosili słowa Papieża wiernym, wielu zawiesiło list w widocznym miejscu by był on dostępny do przeczytania. Ci wśród Mazowieckich katolików którzy przyznawali racje Lutrowi zaczęli atakować księży oraz proboszczów a także niszczyli wywieszony list Papieski, sytuacja w wielu miastach Cesarstwa w szybkim tempie przeradzała się w otwarte zamieszki skierowane przeciwko hierarchii kościelnej. Bogumił który nie do końca rozumiał sytuacje, zamiast starać się załagodzić rodzący się konflikt, postanowił o siłowym rozwiązaniu, wojska Cesarskie miały się zająć rozwścieczoną tłuszczą plebsu w najważniejszych Mazowieckich miastach.

Zbrojna odpowiedź Cesarza była szybka i bezwzględna, wielu heretyckich protestantów zginęło z rąk wojsk Cesarskich, jednak wśród żołnierzy powstawało pewne niezadowolenie wielu z nich także podzielało poglądy Lutra i zabijanie ludzi którzy też je wyznawali było dla wielu z nich niemożliwe. Gdy w Gdańsku jeden z oddziałów pieszych odmówił wykonania rozkazu, zabicia bezbronnej grupy mieszczan wśród których znajdowały się dzieci i kobiety, wywiązała się walka pomiędzy siłami Cesarskimi. Ogólne niezadowalanie wśród żołnierzy wzrastało, to do swych celów wykorzystał Makowski wraz z Krzysztofem, którzy już po sześciu miesiącach od swej ucieczki posiadali 20 tysięcy ludzi pod swymi rozkazami. Dezercje wśród żołnierzy zdarzały się coraz częściej wraz ze wzrastaniem represji ze strony Bogumiła III który kazał wieszać wszystkich którzy nie wykonywali rozkazów lub też się im sprzeciwiali. Doprowadziło to do przejścia na stronę Krzysztofa, Hetmana polnego Władysława Opackiego oraz jego 24 tysięcznej armii, żołnierze ci poszli za swoim dowódcą głównie ze względów iż wielu z nich było nie w smak zabijanie swoich pobratymców. Bogumił w kilkanaście miesięcy od koronacji stał się jednym z najbardziej znienawidzonych władców w historii Cesarstwa, Brygida która do tej pory myślała iż kontroluje swego męża przekonała się iż popada on w coraz większy obłęd szaleństwa.



Gdy zaproponowała mu iż powinien rozpocząć negocjacje z Krzysztofem oraz Makowskim by zażegnać kryzys odmówił jej, wszelkie próby argumentacji z jej strony skończyły się niczym. Brygida z przerażeniem patrzyła jak jej małżonek nakazuje dokonania egzekucji na grupie protestantów wśród których znajdowały się dzieci, tłum na placu w Sandomierzu nie wydawał się zachwycony widowiskiem które miało tam miejsce, milczące spojrzenia kierowane w stronę Bogumiła i Brygidy potwierdzały jej przekonanie o tym iż to wszystko posunęło się znacznie za daleko. Cesarzowa pragnęła władzy jednak teraz gdy Krzysztof dysponował armią która im zagrażała a Makowski siał zamęt wśród szlachty sytuacja była niepewna, co gorsze traciła ona kontrolę nad Bogumiłem, coraz rzadziej odwiedzał ją w jej komnatach oraz słuchał rad jakich mu udzielała, to wszystko przekonało ją iż musi działać szybko nim utraci całkowicie kontrole nad sytuacją.

Gdy wreszcie 24 lipca 1554 roku, Bogumił usłuchał jej rad o zaprzestaniu tego bezsensownego rozlewu krwi oraz zarządzeniu edyktu o tolerancji religijnej było już za późno. Krzysztof ogłosił się Cesarzem w Przemyślu skąd też wyruszył na czele 45 tysięcznej armii wspierany przez znaczną cześć szlachty oraz hetmana polnego Władysława Opackiego, miesiące terroru religijnego oraz ignorancji Brygidy sprawiły iż doszło do powstania przeciwko władzy Bogumiła III. Cesarz postanowił iż spotka się w polu ze swym zdradzieckim bratem, zbierając swe siły liczące 35 tysięcy żołnierz z Sandomierza, a następnie ruszając przeciw wojskom Krzysztofa. Bitwa pomiędzy wojskami obydwu braci miała miejsce w okolicach Lublina, gdzie też obydwie armie się spotkały 22 grudnia 1554 roku, to starcie zbrojne zakończone zwycięstwem Krzysztofa kosztowało Bogumiła III życie. Dwaj bracia uczestniczyli w walce swych wojsk osobiście, pragnąc dodać swym żołnierzom odwagi i otuch obydwaj też starli się w pojedynku który przerwał walkę obydwu armii, Krzysztof zabił swego brata jednak ten paskudnie go ranił niemal odrąbując mu lewa rękę na wysokości przed ramienia.



Zwłoki Bogumiła zostały zaprezentowane Krzysztofowi gdy medyccy zakończyli łatanie jego przed ramienia, widok martwego wyrazu twarzy jego brata nie wywoływał w nim żadnych emocji, jako że był on Cesarzem oraz jego bratem należało pochować go w krypcie Cesarskiej tak też nakazał uczynić z jego zwłokami Krzysztof. Jego armia wkroczyła do Sandomierza w styczniu 1555 roku, on sam był nad wyraz słaby z powodu odniesionej rany, był wiec wieziony w powozie do pałacu Cesarskiego. Tam też Brygida padła do stup swego szwagra błagając o życie swoje i swej córki która ukończyła dopiero sześć lat. Makowski który doradził Krzysztofowi by ten darował życie Brygidzie oraz jej dziecku, mordowanie krewnych było źle widziane, śmierć Bogumiła III była straszliwą tragedią której nie można było uniknąć gdyż popadł on w odmęty szaleństwa, jednak jego rodzina nie była niczemu winna, choć nie była to do końca prawda. Ostatecznie Brygida oraz Konstancja małoletnia córka Bogumiła III zostały umieszczone Czersku gdzie znalazły się pod strażą. Pieczę nad nimi miał sprawować Kazimierz wuj Krzysztofa.​

 

Odcinek 104
1555-1558



Krzysztof I Czartoryski młodszy brat Bogumiła III, oraz drugi syn Władysława IV, bratanek Kazimierza Czartoryskiego drugiego syna Imrama II, objął władzę po tym jak pokonał swego brata w bitwie pod Lublinem. Bogumił III którego terror religijny, obrócił przeciw niemu sporą cześć społeczeństwa, czasem nawet część kleru katolickiego znajdowali się duchowni którzy jego okrucieństwa otwarcie potępiali. Zginął on z reki Krzysztofa, gdy obydwaj spotkali się na polu walki, jednak młody Cesarz nie wyszedł z tego starcia bez szwanku, brat ciężko ranił go w lewe przedramię które musiało być amputowane, czyniąc z Krzysztofa kalekę. Od otrzymania tego ciosu Cesarz stał się innym człowiekiem, utracił wcześniejszy wigor oraz żywotność, z każdym kolejnym dniem stawał się w istocie cieniem samego siebie. Rzadko zajmował się on spawami państwa przez co obowiązki te przeszły w ręce Antoniusza Makowskiego. Makowski ponownie pełniący funkcje kanclerza Cesarskiego, był zadowolony z takiego obrotu sprawy, choć i tym razem musiał rywalizować z ambitną kobietą.

Po zwycięstwie nam Bogumiłem III, jego żona Brigida oraz córka Konstancja zostały wysłane do Czerska pod opiekę wuja Krzysztofa I, Kazimierza Czartoryskiego. Na dwór w Sandomierzu na to miast przybyła małżonka Cesarza ora jego dwie małoletnie córki. Agnis Sweneren była córką króla Szwedzkiego Karola IV, jej dwie córki Ludmiła oraz Władysława miały odpowiednio po 12 oraz 9 lat. Agnis nie była zadowolona z tego iż Makowski w istocie zagarnia władzę w Cesarstwie dla siebie, znalazła ona sojusznika w nowym Hetmanie Cesarskim Władysławie Opackim który zajął to stanowisko po Stanisławie Potockim. Potocki został przez Krzysztofa zdymisjonowany ze swego stanowiska nie długo po tym jak zasiadł na tronie, zachował on swe życie ze względu na zasługi jakie oddał Cesarstwu w okresie swej służby, osiadł on w swym rodzinnym majątku gdzie spędził resztę swego życia.



Spór pomiędzy Cesarzową a Makowskim, był skoncentrowany wokół rosnących kompetencji i władzy Makowskiego, kanclerz Cesarski zawsze miał problemy z małżonkami Mazowieckich władców, żona Władysława Anastazja Przemyska także nie przepadała za Makowski, postanowiła wesprzeć swą synową powracając na dwór w Sandomierzu. Cesarzowa matka była do głębi rozgoryczona tym co zaszło pomiędzy jej dwoma synami, winiła ona za to, po równi Brigidę której nigdy nie lubiła oraz Makowskiego. Antoniusz spotkał się z szerokim frontem opozycji względem siebie, Opacki oraz obydwie Cesarzowe, nie pozwalały mu zagarniać władzy dla siebie. Walka przeciwko takim przeciwnikom okazała by się całkowicie zgubna dla Makowskiego, wiedział on iż nie zdoła przeciwstawić się zarazem Anastazji jak i Agnis, obydwie kobiety miały zbyt duży wpływ na Krzysztofa, miały także za sobą hetmana Cesarskiego.

W tej sytuacji Makowski musiał dogadać się z tymi kobietami, udało mu się tego dokonać zgadzając się na ich warunki dotyczące nowego dekretu tolerancji religijne w Cesarstwie Mazowieckim, pierwotnie Makowski chciał nadać Protestanta te same przywileje co Katolikom zamieszkującym Cesarstwo Mazowieckie. Jednak Agnis i Anastazja nie zamierzały się na to zgodzić, Agnis była głęboko wierzącą Katoliczką która potępiała to iż jej małżonek wraz z Makowskim ułatwili szerzenie się herezji Protestanckiej na ziemiach Mazowieckich. Anastazja natomiast będąca Koptyjką uznawał zwierzchność Papieża nad wszystkimi chrześcijanami tak jak to czynili Kopci mieszkający w Egipcie, ze względu na to iż Protestanci nie uznawali zwierzchności Papieskiej Anastazja nie mogła pogodzić się z ich poglądami. Obydwie kobiety nie chciały się zgodzić z tym by Protestantom pozwolono na budowanie swych świątyń, nie zamierzały także przystać na wspieranie ruchy Protestanckiego przez organy administracyjne Cesarstwa.

Makowski jednak powiedział im jasno iż liczba Protestantów rośnie w Cesarstwie w zatrważającym tempie oraz iż tego trendu zapewne nie da się powstrzymać, jedynym sposobem by zapobiec dalszej przemocy jest zezwolenie na praktykowanie Protestantyzmu oraz chronienie go przez władzę Cesarską, nieoczekiwanie dla Makowskiego hetman Opacki przyznał mu rację, by uniknąć dalszego rozlewu krwi obydwie te religie musiały być chronione prawnie w granicach Cesarstwa Mazowieckiego. Ostatecznym efektem był edykt Rzeszowski, który nie zrównywał co prawda Katolicyzmu oraz Protestantyzmu ale religia ta stawała się chroniona w świetle prawa Cesarskiego, jej wyznawcy mogli ją swobodnie praktykowi jednak budowa kościołów do tego służących miała zostać ograniczona do określonej liczby na terenie danego województwa. Po proklamowaniu tego edyktu przez Krzysztofa I, niepokoje na tle religijnym zmniejszyły się, jednak nie ustały, gdyż co bardziej radykalna część Protestanckich duchownych żądała całkowitego zrównania obydwu religii w Cesarstwie.



Makowski będący najbliższym doradcą Krzysztofa I, pracował nad nową reformą administracyjną Cesarstwa Mazowieckiego. Uprzednia reforma administracyjna Aleksandra I, dzieliła terytorium królestwa Mazowieckiego na województwa, teraz Makowski chciał wprowadzić poziom wyższy w administracji terytorialnej. Obszar Cesarstwa miał zostać podzielony na cztery duże prowincje z gubernatorami mającymi nimi zarządzać. W ten sposób miały powstać prowincje: Pomorska, Mazowiecka, Litewska oraz Kijowska. Każda z nich podzielona by została na określoną liczbę województw składających się z kolei z powiatów. Pomysł Makowskie miał na celu uproszczenie zarządzania terytorium Cesarstwa, prowincja Mazowiecka byłaby kontrolowana bezpośrednio przez Cesarza.

Jej stolica znajdowała by się w Sandomierzu, rolę gubernatora miał by pełnić specjalnie wyznaczany przez monarchę urzędnik Cesarski który by na bieżąco informowali władcę o sytuacji w prowincji oraz określonych województwach, Cesarz natomiast podejmował by decyzje na podstawie tych że informacji. Makowski miał zamiar osobiście się tym zająć, uzyskując jeszcze większą władzę niż do tej pory. Prowincja Pomorska za swą stolicę posiadała by Szczecin, Kijowska tak jak nazwa wskazuje Kijów natomiast Litewska Grodno. Gubernatorowie mieli koordynować działania wojewodów na terenach danych prowincji, stanowili by też najwyższy stopień władzy administracyjnej poza Cesarzem, na ich barkach miała spoczywać także odpowiedzialność za sądownictwo na obszarze im podlegającym.

Rozwinięta też miała zostać idea sejmików wojewódzkich, od ich ustalenia w roku 1501, okazały się instytucją nad wyraz pomocną w zarządzaniu terytorium. Szlachta Mazowiecka starała się konkurować miedzy sobą o miejsca w tych sejmikach gdyż tam podejmowane były decyzje dotyczące ich województw, w sejmikach wojewódzkich 50% miejsc przyznawane było szlachcicom natomiast pozostałe przypadały przedstawicielom kleru oraz bogatych kupców mieszczan, rzemieślników. Początkowo szlachta nie chciała się zgodzić na dzielenie się decyzjami, jednak determinacja oraz silna armia Jakuba VI wymusiły na nich zgodę. Makowski miał zamiar powołać do istnienia sejmiki Prowincjale, miały one składać się z przedstawicieli wojewódzkich sejmików, którzy mieli wraz z Gubernatorem zarządzać daną prowincją. Sejmik prowincji Mazowieckiej miałby także pełnić funkcje doradczą dla Cesarzy Mazowieckich. Makowski za zgodą Krzysztofa który już w tedy był w trudnym stanie zdrowia, zabrał się za realizowanie swego pomysłu, jego wdrożenie w życie jednak zajęło niemal cala następną dekadę.



Stan zdrowia Krzysztofa I, który od wielu miesięcy zmagał się z zakażeniem które wdało się w kikut jego lewej reki, pogorszył się znacząco. Makowski przejął pełnie obowiązku w Cesarstwie gdyż młody Krzysztof nie był w stanie wypleniać swych powinności jako Cesarz. Wieści o tym iż zdrowie młodego Cesarza podupada, szybko się rozeszły jego wuj Kazimierz będący następny w kolejności do tronu Mazowieckiego, przybył do Sandomierza by rozeznać się w sytuacji. Antoniusz Makowski który zawsze zdawać się wiedział skąd wiał wiatr przydreptał do Kazimierza jako pierwszy, zapewniając go o swym poparciu. Młodszy syn Imrama cieszył się wśród szlachty oraz wojska szacunkiem, był człowiekiem honorowym i odważnym, przede wszystkim posiadał potężnego sojusznika w postaci swego szwagra króla Węgierskiego.

Jednak przy braku męskich potomków wśród synów jego brata Władysława IV, konflikt wewnętrzny o koronę Cesarską był mało prawdopodobny. Kazimierz posiadał pierwszeństwo wobec wszystkich innych członków dynastii Czartoryskiej, nikt także przy tych którzy go popierali, nie odważył by się podważyć jego roszczeń do tronu po śmierci Krzysztofa. Ten natomiast zmarł w kilka tygodni po przybyciu Kazimierza do stolicy, Kazimierz został koronowany na kolejnego Cesarza Mazowieckiego z bocznej linii Czartoryskich w październiku roku 1558. Kazimierz II rozpoczął swe rządy od honorowego pochówku swego bratanka który był bohaterem dla Protestanckiej ludności Cesarstwa Mazowieckiego. Za panowania Krzysztofa I niemal połowa ludności porzuciła kościół Rzymsko katolicki i przeszła na Protestantyzm, była to kwestia którą na pewno będzie musiał się zająć Kazimierz II. II edykt o tolerancji religijnej, zwany edyktem z Rzeszowa, zapewniał na razie stabilność mimo incydentów które mają miejsce pomiędzy Katolikami a Protestantami.​

 

Odcinek 105
1558-1560



Kazimierz II Czartoryski młodszy syn Imrama II, oraz brat Władysława IV wuj Bogumiła III oraz Krzysztofa I, zasiadł na tronie Mazowieckim po śmierci swego bratanka Krzysztofa I Czartoryskiego. Kazimierz odesłał Anastazję oraz Agnis z dworu w Sandomierzu, Cesarzowa matka oraz małżonka jego bratanka udały się do posiadłości w okolicach Gdańska, która należała do rodzinny Cesarskiej, Agnis wraz z córkami miała znaleźć się z dala od polityki Cesarstwa. Kazimierz nie zamierzał tolerować ich na dworze Cesarskim, planował jednak córki Krzysztofa oraz Bogumiła wydać za mąż. Antoniusz Makowski zachował swą pozycje, jednak jego władza została z ograniczona. Kazimierz był na tyle rozeznany w kwestiach dyplomacji oraz intryg dworskich by nie ufać Makowskiemu, odebrał on mu stanowisko gubernatora prowincji Mazowieckiej, na jego miejsce powołał człowieka który zarządzał od ponad dziesięciu lat województwem Poznańskim, Michała Korbuta Lina, od tej pory to on miał zajmować się nową prowincją.

Kazimierz był doświadczonym wojskowym, choć skończył już 48 lat, nadal posiadał wigor młodzieńca, będący tak charakterystyczną jego cechą. Był kompetentny jeżeli chodziło o kwestie dowodzenia wojskiem choć brakowało mu pewnego rodzaju fantazji jaką charakteryzował się jego brat Władysław IV oraz Bezprym II, ci dwaj władcy byli postrzegani jako geniusze taktyczni, wojsko Cesarskie popierało Kazimierza, żołnierze Mazowieccy którzy wiernie służyli koronie wraz ze swymi dowódcami mieli nadzieje iż nowy Cesarz poprowadzi ich do kolejnych zwycięstw w polu. Wiedza i umiejętności administracyjne Kazimierz II były jednak co bądź słabe, początkowo po objęciu władzy planował on cofniecie reformy administracyjnej wprowadzonej przez Makowskiego. Jedynie argumenty ze strony wojewodów oraz Skarbnika Cesarskie Marka Koniewskiego, przekonały go do zmiany zdania.

Kazimierz był żonaty z Safraną Laszlo, jedyną córką króla Węgierskiego, Andrasa IV Laszlo, oraz siostrą obecnie panującego Andrasa V, Safrana miała wysokie szanse na odziedziczenie tronu Węgierskiego gdyż jej brat nie posiadał potomstwa, Andras V był fanatycznie religijny i postanowił odrzucić wszystkie cielesne przyjemności, umartwiał swe ciało oraz dusze mając nadzieje na zbawienie. Kazimierz z Safraną posiadali piątkę dzieci trzech synów oraz dwie córki, ponadto Cesarzowa znowu znajdowała się w stanie błogosławionym oczekując kolejnego dziecka. Najstarszym z całej piątki był Zygmunt młodszym od niego był Herman oraz Henryk, dwie córki natomiast nazywały się Justyna i Cecylia.



Ostatnie niepokoje które miały miejsce w Cesarstwie spowodowały iż część Mazowieckiej szlachty dostrzegła okazje by wzmocnić swą pozycje, dwa potężne rody magnackie posiadające ziemie na wschodnich obszarach Cesarstwa, stwierdziły iż rozsądnie było dokonywać potajemnych pertraktacji z sąsiadami. Rody Rudkowskich oraz Sandaczyńskich, będące potężnymi rodzinami magnackimi na ziemiach wschodnich weszły w potajemne rokowania z przedstawicielami Wielkiego księstwa Klaźmy. Zapewne pragnęły wykorzystać chaos jaki panował w Cesarstwie za panowania Bogumiła III oraz Krzysztofa I, jednak nie skorzystały z okazji, teraz gdy Kazimierz II zasiadł na tronie nie zamierzał tolerować takiego zachowania wśród swych podanych. Obydwie rodzinny zostały oskarżone o zdradę, Kazimierz miał udać się wraz z 40 tysiącami żołnierzy by wymierzyć im sprawiedliwość, Makowski go powstrzymał, proponując alternatywne rozwiązanie. Obydwie rodziny miały wysłać swych przywódców do stolicy i wyjaśnić swe powody a tak że ponieść kare za swe poczynania, w innym wypadku spod kał by ich o wiele gorszy los.

Karol Sandaczyński oraz Ludwik Rudkowski stawili się w Sandomierzu przed obliczem Kazimierza II, przedstawili swoje racje argumentując je iż porozumieli się z przedstawicielami księstwa Klaźmy celem obrony interesów Protestantów w Cesarstwie, w razie porażki Krzysztofa I, Bogumił III dalej by kontynuował swój religijny terror względem Protestantów. Kazimierz stwierdził iż szukanie pomocy za granicą było jawnym aktem zdrady wobec Cesarstwa Mazowieckiego, przyznał jednak iż jego bratanek Bogumił III popadł w szaleństwo, i że zamiast zawierania sojuszy z zagranicznymi książętami powinni poprzeć Krzysztofa I. Jednak oni tego nie uczynili pozostali neutralni w sprawie konfliktu wewnętrznego, licząc zapewne na większy chaos, który mogli wykorzystać dla swych celów zapewne oderwania części ziem wschodnich Cesarstwa. Kazimierz skazał obydwa rody na banicje, konfiskatę majątku oraz wieczna infamię, jeżeli który kol wiek z członków ich rodzin lub potomków postawi nogę na Mazowieckiej ziemi zostanie on skazany na śmierć. Tak surowa kara miała być przestrogą dla innych magnackich rodzin w Cesarstwie Mazowieckim. Kazimierz nie skazał ich na śmierć tylko dla tego iż Makowski mu to odradził.



Antoniusz Makowski mimo zmian na tronie Cesarskim nadal pełnił ważną role na dworze Sandomierskim, przeżył kolejnych władców Imrama II, dzięki któremu zawdzięczał swoja karierę, następnie Władysława IV jego syna, oraz Bogumiła III jak i Krzysztofa I wnuków Imrama. Obecnie na tronie zasiadał brat Władysława, Kazimierz II mimo ograniczenia przez obecnego Cesarza władzy jaką sparował Makowski, to nadal cieszył się on dużymi wpływami na dworze Sandomierskim. Jednak przede wszystkim Kazimierz liczył się z jego zdaniem i opinią, wyraził to, gdy darował życie zdradzieckim rodziną magnatów. Nadrzędnym celem jaki sobie zawsze stawiał Antoniusz Makowski było to w jaki sposób mógł zwiększyć potęgę Cesarstwa Mazowieckiego, mimo wszystko Makowski postrzegał Cesarstwo oraz swoje prywatne interesy równolegle, jeżeli Mazowsze było potężnym stabilnym krajem on mógł czerpać z tego zyski poprzez swoją pozycje na dworze Sandomierskim.

Po dojściu do władzy Kazimierza w głowie Makowskiego zaświtał nie lada pomysł, obecny król Węgierski nie posiadał potomstwa co za tym idzie jego siostra była jego najbliższym krewnym z roszczeniami do tronu Węgierskiego. Śmierć Andrasa V oznaczała by wojnę o tron Węgierski, jego kuzyni zapewne zapragnęli by zasiąść na nim, jednak Makowski chciał by to Safrana odziedziczyła po bracie tron Węgierski zapewniając, synom Kazimierza II koronę Węgier. W sposób pokojowy Cesarstwo Mazowieckie odzyskało by olbrzymie połacie wschodnich terytoriów które niegdyś wchodziły w skład I Cesarstwa.



Gdy Kazimierz II dyskutował z Makowskim nad możliwościami dotyczącym osadzenia jego żony na tronie Węgierskim, do stolicy Cesarstwa dotarły intrygujące wieści. Ten prosty mnich który rozpoczął cała reformacje, Marek Lutr został uprowadzony przez bandytów. Wedle doniesień jakie dotarły w tej sprawie z księstwa Oldenburskiego, w czasie swych podróży miał on zostać pojmany oraz zabrany w nieznane miejsce przez ludzi nikczemnych, zapewne jakiś rozbójników. Jak można było przewidzieć wśród Protestanckich podanych Kazimierz II, wieści te wywołały raczej negatywny rezultat wielu wśród nich postrzegało to jako działanie Papiestwa oraz Aleksandra VI, który w ten sposób chciał zapewne powstrzymać ruch Protestancki w całej Europie, bez Lutra miał on zapewne sam umrzeć. Choć nie istniały dowody na poparcie tej tezy ponownie doszło do niepokojów wśród najbardziej zagorzałych Protestantów w Mazowszu, wielu z nich dopuściło się ataków na kościoły oraz księży katolickich których postrzegali jako reprezentantów Papiestwa.

Kazimierz zagregował poprzez wysłani wojska Cesarskiego, tym razem jednak ograniczono się do rozpędzania motłochu, Cesarz Mazowiecki pracował nad kolejnym edyktem dotyczącym tolerancji religijnej w granicach Cesarstwa, jednak obecnie było dla nie bardziej istotne rozpoczęcie rokowań z Andrasem V, by po jego śmierci na tronie Węgierskim zasiadła jego żona.



Makowski z polecenia Kazimierza II udał się do Odessy, stolicy Królestwa Węgrów-Krymskich, tam też na audiencji u Andrasa V, przedstawił propozycje z jaką wysłał go Cesarz Mazowiecki. Król Węgierski istotnie był wielce zaniepokojony tym iż po jego niechybnej śmierci o tron zechcą walczyć jego dalsi krewniacy, a jako że na Węgrzech istniało prawo dziedziczenia kobiet to jego najbliższa krewna czyli siostra, małżonka Kazimierza II wina odziedziczyć po nim tron Węgierski. W czasie gdy Makowski znajdował się na dworze Węgierskim w życie wprowadzony został trzeci edykt o tolerancji religijnej w Cesarstwie Mazowieckim, całkowicie zrównującym prawa pomiędzy Protestantami a Katolikami w oczach prawa Cesarskiego. W istocie Kazimierz II, planował uczynić z Protestantyzmu religie państwową Cesarstwa Mazowieckiego, rosnąca ilość wyznawców Protestantyzmu w Cesarstwie przekraczała już ponad połowę jej mieszkańców.

Misja Makowskiego zakończyła się sukcesem, doszło do porozumienia pomiędzy Węgrami a Mazowszem, wedle którego po śmierci Andrasa V to jego siostra małżonka Kazimierza II, zasiądzie na tronie Węgierskim. Kanclerz Cesarski zdołał dogadać się nie tylko z Andrasem ale także z najpotężniejszymi szlachcicami Węgierskimi, by poparli Safrane po śmierci jej brata, z ich wsparciem pokojowe przyłączenie Węgier do Cesarstwa wydawało się niemal pewne. Nadal istniał problem innych pretendentów do korony Węgierskiej, ale szybkie działanie po śmierci Andrasa V, powinno wystarczyć by ograniczyć przelew krwi lub całkowicie go uniknąć.​

 

Odkrycia Geograficzne Cześć 2





Wyprawy organizowane przez Egipt były czynnikiem który rozpoczął pewien proces na kontynencie Europejskim, władcy Europejscy dostrzegli iż władcy Przemyscy stali się dzięki swej eksploracji niezmiernie bogaci i także zapragnęli tych bogactw dla siebie. Handel przyprawami które płynęły do Egiptu z zamorskich krain był dla wielu źródłem olbrzymich zysków, gdy od połowy lat 70 wieku 15, Aleksandryjskie bazary zapełniły się najbardziej egzotycznymi przyprawami jakie można było dostać w Indiach, wieści o tym rozeszły błyskawicznie. Wielu prominentnych kupców z całego basenu morza Śródziemnego pchało się do Egiptu by zakupić tam te przyprawy. Cenny były dużo niższe niż w przypadku przypraw sprowadzanych drogą lądową przez terytoria Perskie lub Azji środkowej, bogaci kupcy posiadający znaczne środki mogli niezwykle zyskać na wyprawie do Aleksandrii. Wielu z nich decydowało się na sprzedaż cały swoich majątków by móc zakupić jak najwięcej przypraw.

Władcy Przemyscy którzy zasiadali na tronie Egipskim od okresy krucjat, nałożyli na tych kupców specjalne cła przyprawowe, dzięki którym ich skarbiec zapełniał się olbrzymimi ilościami złota. Przez okres 15 wieku, republika Sardynii-Korsyki urosła do potęgi Śródziemnomorskiej, Wielcy kupcy Sardyńscy jak kazali się tytułować władcy tej republiki kupieckiej posiadali najpotężniejsza flotę na morzu Śródziemnym. Republika ta posiadała szereg posiadłość w basenie morza Śródziemnego, Kreta oraz Cypr wraz z półwyspem Peloponeskim który został zajęty w roku 1465 na mocy pokoju z Thessalonik od Królestwa Epiru, stanowiły główną drogę handlowa do Europy wschodniej oraz środkowej z Egiptu. Sardynia od początku 15 wieku toczyła wojny z Republiką Mołdawską w ich wyniku przejmując jej posiadłości nad morzem Adriatyckim, oraz wypychając jej kupców z morza Śródziemnego. W wyniku wojen z państwami muzułmańskimi przyłączyli do siebie znaczne obszary Tunezji, kontrola Malty a także portowego miasta Amalfi we Włoszech dawała tej Republice kontrolę nad handlem w zachodniej części morza Śródziemnego, Wielcy Kupcy w pewnym momencie kontrowali Sycylię w połowie 15 wieku, jednak wyspa ta nie zdołała pozostać pod ich kontrolą i władcy królestwa Sycylijskiego zdołali ją odebrać. Wszystko to powodowało iż Republika Sardynii-Korsyki była całkowitym hegemonem na morzu Śródziemnym.

Gdy władzę Sardynii-Korsyki zauważyły wzrost handlu przyprawami, które płynęły z Aleksandrii, pragnęły położyć na nim swe ręce, tym samy w roku 1498 rozpoczynając wojnę Egipsko-Sardyńską, w jej trakcie Aleksandria została zdobyta przez wojska republiki kupieckiej, jednak nie zdołali oni utrzymać tego portu w swych rekach. Konflikt zbrojny na morzy Śródziemnym pomiędzy latami 1498-1512, zakończył się porażką Egiptu, kupcy zdołali całkowicie zablokować handel pomiędzy Egiptem a resztą Europy, drogą morską. Lądem przez Antiochię, Azję mniejszą i Bałkany nadal wędrowały przyprawy do Europy, jednak droga morska była całkowicie odcięta. Władcy Przemyscy nie mogli pokonać na morzy Śródziemnym przeważającej floty galer wojennych państwa Sardyńskiego, dla tego zawarty został pokój w roku 1514, na mocy którego wszelkie przyprawy wpływające z Egipskich portów musiały być transportowane Sardyńskimi statkami.

Oznaczało to iż republika Sardynii-Korsyki stawała się jedynym pośrednikiem przewożącym przyprawy w basenie morza Śródziemnego, wszelcy kupcy pragnący zakupić korzenie w Egipcie musieli swe towary przewozić na Sardyńskich statkach ponosząc przy tym opłaty z tego wynikające, władzę republiki dogadały się także w sprawie niższych cen dla swych kupców którzy pragnęli dokonać zakupu przypraw w Egipcie, co prawda wielu europejskich handlarzy omijało to poprzez wpływanie do portów sąsiednich królestw, Jerozolimy Antiochii a następnie przewożąc towary lądem na swe statki. Mimo wszystko główny port Sardynii, Cagliaria zarazem stolica tejże republiki, stała się głównym centrum handlem przyprawami w basenie morza Śródziemnego. To tutaj udawali się kupcy pragnący zakupić przyprawy bez ponoszenia kosztów transportu swych towarów. Mimo wszystko Egipt prosperował z handlu korzeniami, to samo tyczyło się republiki inne państwa natomiast zostały od tego rynku niemal całkowicie odsunięte. Był to jeden z głównych impulsów dla których zarazem w Egipcie jak zachodniej Europie rozpoczęto poszukiwanie alternatywnej drogi do Europy oraz Indii.

W roku 1489, wyprawa wzdłuż rogu afrykańskie zorganizowana przez bogatego kupca Egipskiego Alego Zana, dotarła do wyspy którą ten nazwał Madagaskarem, po drodze pięć karak Zana odwiedziło Mombasę gdzie zdołał się porozumieć z lokalnym władcą pogańskiego królestwa. Głównym towarem jakim ci prymitywni tubylcy dysponowali była kość słoniowa niezwykle ceniony towar w Egipcie oraz reszcie bliskiego wschodu, w Europie ozdoby z kości słoniowej osiągały jeszcze większe cenny niż te wykonane w złocie czy też srebrze, ci czarnoskórzy handlowali też swoimi pobratymcami z innych plemion, niewolnictwo było tutaj znacznie rozpowszechnione. Ali Zana, zdołał wynegocjować utworzenie Egipskiego punktu handlowego, który miał obsługiwać handel niewolnikami oraz kością słoniową pomiędzy królestwem Mombasy oraz okolicznymi plemionami a Egiptem. Po dwóch latach Zana wraz ze swymi skatami dotarł do wyspy Mawuti w okolicach Madagaskaru, będącej częścią archipelagu które nazwał Komorami, założył on na tych wyspach pierwszą kolonie handlową Egiptu, w roku 1487, tworzenie koloni zajęło następne dwa lata w czasie których ją organizował.

Potem pożeglował ku olbrzymiej wyspie znajdującej się na wschód od Komorów, tutaj zdołał dotrzeć w roku 1489, niestety na Madagaskarze istniał silny podział plemienny, tubylcy także nie przepadali za obcymi. Pech chciał iż Ali Zana wraz z częścią załogi udał się na wybrzeże po zapasy świeżej wody oraz prowiant, w okolicy będącej w posiadaniu najbardziej wojowniczego plemienia państwa na wyspie, wódz Meriny uznając przybyszów za agresorów nakazał zaatakować ich swym wojownika w wyniku czego Zana zginął wraz z wieloma swymi towarzyszami. Kapitanowie pozostałych statków musieli zawrócić na Mawuti, jednak po kolonii handlowej którą tam założyli nic nie zostało, pierwotnie wydawać się bezludna wyspa miała już mieszkańców i ci nie byli zadowoleni z obcych przybyszów, cała eskadra udała się w drogę powrotną do Egiptu po drodze zawijając w Mombasie. Gdzie już powstał pierwszy Koptyjski kościół, założony przez Bezpryma Walina kapłana zabranego przez Zana na tę wyprawę, prowadził on całkiem udaną misje chrystianizacyjną wśród tamtejszej ludności.

Po powrocie do Egiptu w roku 1500, wyprawa Zana została uznana za wymierny sukces, mapy sporządzone w czasie jej trwania, zostały sporządzone dokładnie dając wyraźny obraz wybrzeża Afrykańskiego do okolic Madagaskaru oraz archipelagu Komorów, jednak kolejna wyprawa która miała popłynąć na wschód zorganizowana została dopiero 15 lat później, wynikało to ze strachu jaki zaszczepili kapitanowie którzy popłynęli z Zaną, wedle ich opowieści ich dowódca został nie tylko zabity przez tubylców ale także zjedzony na ich oczach musieli się oni przyglądać jak ich towarzysze są zjadani przez tych prymitywnych ludożerców z Madagaskary.

W czasie gdy nikt nie chciał popłynąć na wschód, kolejne wyprawy pływały na zachód, kolejno docierając w roku 1473 do Cejlonu, następnie 1502 do Bengalu, w 1512 Egipski kapitan zawitał do portu Pegu stolicy królestwa o tym samej nazwie, Buddaistyczne państwo było nad wyraz egzotyczne, mimo iż Egipcjanie zaznajomili się już z Hinduistycznymi Indiami, to Buddyjskie świątynie które wręcz skapywały złotem robiły niesamowite wrażenie na Egipskich żeglarzach. Gdy po powrocie Bolesław Ali Lum opowiedział o tym, oraz pokazał bogactwa przez siebie przywiezione rozpoczęła się gorączka wypraw w zachodnim kierunku. Gdzieś tam miały znajdować się legendarne Chiny, porcelana oraz jedwab były dobrami które w Indochinach można było zakupić bez większych przeszkód jednak wielu Egipskich kupców pragnęło dostać ją bezpośrednio ze źródła, legendarnego Chińskiego Cesarstwa.

Gdy w roku 1518 Bolesław IV Przemyski, wyznaczył olbrzymią nagrodę w złocie dla tego kto odnajdzie drogę wzdłuż Afryki na zachód, zorganizowana została kolejna wyprawa, jej dowódcą został Bogumił Mustafa Ali Bara, potomek Mazowieckich zdobywców, wyprawa Bary była dużo lepiej zorganizowana niż Zany, zabrano żołnierz z bronią palną by bronili statków przed atakiem ze strony wrogich tubylców. Wyprawa ta nigdy jednak nie powróciła do Egiptu, lata później gdy zorganizowana została trzecia wyprawa w roku 1528, jej członkowie po części odkryli co stało się ze statkami Bary. Gdy eskadra Marka Lura, płynęła na wschód odnaleziona szczątki flagowego statku Bogumiła z zapisków jakie tam odnaleziono wynikało że w okolicach Mombasy uderzył w nich sztorm i zatonęły dwa z 7 statków. Dalej było tylko gorzej w roku 1520 dotarli do Sofany, jednak tubylcy byli zarażeni jakąś nieznaną im zarazą, żeglarze Bary umierali niczym muchy, droga powrotna okazała się zdradliwa gdyż znowu sztorm ich złapał. Większość statków zatonęła, a Bogumił wraz ze swa załogą rozbił się na Afrykańskim wybrzeżu, nie do końca wiedząc gdzie się znajdują postanowił o rekonesansie, ostanie zapiski dotyczyły iż wrogo nastawieni czarnoskórzy atakują nocą ich obozowisko.


Marek nie zacumował w Sofane w obawie przed nieznaną zarazą, tylko popłynął dalej na południe, w 1531 dotarł wraz ze swymi ludźmi do Inhambane, gdzie założyli punkt handlowy, tutaj mieszkańcy wydawali się przyjaźni oraz nie było żadnych groźnych chorób, dopiero w dwa lata później 1534 Marek Lura dotarł do najdalej wysuniętego punku Afryki na południu, dalej można było płynąć tylko na północ, Lura który nakazał dokładne zbadanie okolicy nazwał ten przylądek, przylądkiem Dobrej Nadziei, miało to być zaprzeczeniem wszystkiego co spotkało Egipskich żeglarzy do tej pory. Po sporządzeniu dokładnych map udał się on w drogę powrotną do Egiptu gdzie bez większych przeszkód dotarł w roku 1537, zdając raport swemu władcy oraz przedstawiając dokładne mapy wschodniego wybrzeża Afryki. W tym okresie wyprawy na zachód natomiast osiągnęły kolejne wielkie portu Indochin, Johore w 1523 oraz Thonburi w 1528. Jednak za największy sukces, uważane jest dotarcie do Hoy Naam, w roku 1539 otwarło to Egipcjanom rynki Chin, dokładniej królestwa dynastii Xi.

​

 

Odcinek 106
1560-1565



Kazimierz II, obecnie panujący Cesarz Mazowiecki dostrzegał iż protestantyzm posiadał wiele zalet jedną z głównych było odrzucenie władzy zwierzchniej Papiestwa. W historii Cesarstwa Mazowieckiego, od czasu chrztu w roku 934 za panowania Imrama I, władcy Mazowieccy wielokrotnie popadali w konflikt z kościołem, jednak zazwyczaj wychodząc z niech zwycięsko. Kościół Katolicki w Cesarstwie był wierny Papiestwu jednak rzadko który z arcybiskupów sprzeciwiał się woli Mazowieckich władców, wynikało to z faktu iż władza Cesarska były silniejsza niż kościelna. To powodowało iż w Cesarstwie inaczej podchodzono do spraw Religi niż w reszcie Europy, teraz jednak gdy od kilkunastu już lat trwała reformacja Protestancka na kontynencie, a wielu porzuciło kościół oraz przeszło na protestantyzm, sytuacja uległa zmianie.

Działania Makowskiego przyczyniły się do rozwoju Protestantyzmu w Cesarstwie, trafił on z resztą na ziemiach Mazowieckich na podatny grunt, wielu było oburzonych tym czym stał się kościół, w przeciągu zaledwie kilku lat od śmierci Władysława IV wspólnota Protestancka w Cesarstwie urosła tak znacząco iż liczba ich wyznawców rywalizowała katolików i ciągle się powiększała, w związku z tym Kazimierz musiał rozważyć zmianę Religi panującej w Cesarstwie Mazowieckim. Makowski będący jednym z głównych doradców Cesarza sam będący Protestantem, zaproponował utworzenie kościoła Mazowieckiego na czele którego stałby sam Cesarza to on decydował by o kwestiach wiary oraz dogmatach jakie były by wiążące a jakie nie.



Na dworze Sandomierskim pojawiła się opozycja wobec tego pomysłu, w postaci arcybiskupa Sandomierskiego, jego świątobliwość apelowała do Kazimierza by ten zamiast popierać te heretyckie pomysły wprowadził restrykcje wobec Protestantów. Pomiędzy biskupem Wacławem Lubomirskim a Antoniuszem Makowskim, doszło do otwartego konfliktu gdy ten pierwszy ostrzegł Makowskiego iż jeżeli dalej będzie sączył do uszu Cesarski Protestancki jad nałoży na niego ekskomunikę. Gdy sytuacja na przełomie roku 1561/62, zaogniła się poprzez nałożenie na Makowskiego ekskomuniki, arcybiskup Lubomirski oświadczył iż dłużej nie może spokojnie się przyglądać się temu iż w Cesarstwie panoszy się herezja Protestancka. Zagroził Kazimierzowi iż przedstawi sytuacje Aleksandrowi VI oraz zaproponuje mu nałożenie ekskomuniki na Kazimierza, jeżeli ten nie zacznie działać w sprawie powstrzymani heretyckich poglądów od rozprzestrzeniania się.

Groźba Lubomirskiego, jednak była wielkim błędem ze strony arcybiskupa, Kazimierz nie brał gróźb lekko a ni też przychylnie, nakazał on aresztować duchownego i wtrącić go do najciemniejszego lochu jaki był dostępny. Następnie wezwał Makowskiego oraz ogłosił iż Cesarstwo Mazowieckie zrywa z Watykanem, powołany też został narodowy kościół Mazowiecki na czele którego stać miał Cesarz. Kazimierz II zerwał kontakty dyplomatyczne i kościelne z Stolicą Apostolską, nastąpiła także konfiskata mienia kościelnego na terytorium całego Cesarstwa, najbardziej dochodowe majątki przeszły na rzecz skarbu Cesarskiego stając się jego własnością.



Powołanie kościoła Mazowieckiego zakończyło okres niepokojów w Cesarstwie na tle religijnym, wszyscy Protestanci w Cesarstwie zostali uznani za członków nowego kościoła Mazowieckiego. Struktury kościoła Mazowieckiego, zostały utworzone z hierarchii kościoła katolickiego, wszyscy duchowni którzy chcieli przejść do kościoła Mazowieckiego uzyskali taką możliwość. Większość duchowieństwa postąpiła właśnie w taki sposób, ci którzy tego nie uczynili byli w większości zamykani w lochach lub wypędzani z Cesarstwa za zdradę stanu, w przeciągu okresu około dwóch lat, cała struktura kościoła katolickiego w Cesarstwie została przekształcona w Mazowiecki Kościół Protestancki lub też Narodowy kościół Mazowiecki, w zależności od tego kogo się pytało, oficjalnie nazwa jednak brzmiała „Kościół Cesarstwa Mazowieckiego”.

Katoliccy w Cesarstwie uzyskali prawo do praktykowania swej wiary jednak wyłącznie w nowo postawionych świątyniach, wszystkie kościoły, katedry oraz wielkie katedry zostały przeznaczone do użytkowania przez Protestantów. Wiele zakonów istniejących na ziemiach Mazowieckich zostało rozwiązanych, wyłączności zrobiono dla tych które zostały założone przez Mazowszan, tak jak dla zakonu Scholastyczek, uzyskały one prawo do dalszego praktykowania, inne zakonny jednak w większość została rozwiązane a ich ziemia skonfiskowana na rzecz skarbu Cesarskiego.



Skarbnik Cesarski Marek Koniewski, przedstawił propozycje utworzenia banku Mazowieckiego, ta instytucja miała zajmować się pożyczkami udzielanymi przez skarb Cesarstwa Mazowieckiego, pomysł miał powielać już istniejące schematy, prywatne banki istniały niemal w całej Europie pierwszy został założony w roku 1472 we Włoszech przez jedno z miast królestwa Lombardzkiego. Bank Mazowiecki będący przedłużeniem skarbu Cesarskiego, jego główny cel stanowiły by depozyty, bogaci kupcy oraz szlachta Mazowiecka uzyskiwała by gwarancje bezpieczeństwa swych dóbr ze strony Cesarza Mazowieckiego. Ochrona majątków będących w depozycie w banku Mazowieckim była by stu procentowa, jeżeli pieniądze lub kosztowności zostały by utracone bank miał zwracać 100% ich wartości, była to nie lada okazja, bank miał być zlokalizowany w Sandomierzu w powstałym do tego budynku którego strzegła by cześć gwardii Cesarskiej, najlepszych z najlepszych żołnierzy jakimi dysponowało Cesarstwo Mazowieckie.

Bank natomiast zarabiał by poprzez udzielanie pożyczek pod zastaw lub procent, pieniądze uzyskiwane z oprocentowanych pożyczek zasilały by skarbiec Cesarski, te natomiast pod zastaw były by udzielane ludziom którzy mogli zastawić swe dobra jednak nie posiadali środków finansowych do spłacenia oprocentowania, w wyniku pożyczka taka nie mogła przekraczać równowartość zastawionych dóbr i w razie braku jej spłaty dobra te zostawały przejmowane przez bank Mazowiecki. W istocie Bank Mazowiecki miał zarabiać poprzez udzielanie pożyczek z depozytów jakie byłyby w nim trzymane, gwarantem tego wszystkie natomiast miał być skarbiec Cesarstwa Mazowieckiego. Pomysł ten był czymś co zwiększyło by przychody Cesarstwa, Kazimierz II który wiedział iż obecnie dochody jakie posiadało Cesarstwo starczały na utrzymanie istniejącej administracji, armii oraz floty. By można było sfinansować powstanie zamorskich kolonii potrzeba było jednak więcej pieniędzy, dla tego też wyraził on zgodę na to przedsięwzięcie.



22 lipca 1564 roku umiera Andras V król Węgierski, brat Safrany małżonki Kazimierza II. Unia personalna która miała powstać po objęciu władzy przez Safranę na Węgrzech przybliżała odrodzenia się potęgi Mazowieckiej w dawnej chwale I Cesarstwa. Objecie tronu przez żonę Kazimierza jednak nie obeszło się bez incydentów, ci wśród Węgierskich szlachciców którzy pierwotnie wspierali jej pretensje do tronu Mazowieckiego zmienili swe zdanie po tym gdy w Cesarstwie został sformowany kościół Mazowiecki. Wycofali oni swe poparcie ze względu, na obawy iż po śmierci Safrany oraz objęciu władzy przez, Zygmunta syna Kazimierza oraz Safrany, zechce on to samo uczynić na ziemiach Węgierskich, trzeba zaznaczyć iż na Węgrzech wpływy protestantyzmu w tym okresie były słabe a kościół Katolicki posiadał silną pozycje.

Makowski znowu musiał udać się na Krym by pertraktować ze szlachta Węgierską, katoliccy Węgrzy nie byli skorzy do założenia korony na głowie protestanckiej królowej, jednak gwarancja ze strony Kazimierza iż protestantyzm nie będzie wprowadzany siłą na Węgrzech oraz wiara katolicka będzie respektowana, a co najważniejsze Węgierska szlachta uzyska prawa do własnych sejmików gdzie będzie miała prawo decydować o polityce wewnętrznej swych ziem. Te argumenty jak fakt iż Safrana została przywieziona na Krym wraz z 40 tysięczną Mazowiecką armią, która to w razie porażki negocjacji miała siłą osądzić ją na tronie, spowodowało iż Węgrzy ukoronowali ją na królową 12 listopada 1564 roku. Po koronacji powróciła ona do Sandomierza gdzie zasiadała u boku swego męża, teraz tytułowana jako królowa Węgierska oraz Cesarzowa Mazowiecka. Na Krymie natomiast w jej imieniu władzę miał sprawować Herbert Lasocki, miał on zadbać o to by na Węgrzech powstał podobny system sejmików wojewódzkich oraz prowincjonalny jak miało to miejsce w Cesarstwie.



Gdy pod koniec roku 1564 sytuacja polityczna wewnętrzna Cesarstwa okrzepłą, a kościół Mazowiecki zaczął przyjmować w swe szeregi kolejnych członków, Kazimierz mógł odetchnąć, jego poczynania sprawiły iż nałożona została na niego Papieska Ekskomunika przez Aleksandra VI, jednak nie miał to znaczenia większość Mazowszan już przyjęła Protestantyzm lub też zamierzała tak uczynić. Teraz Mazowiecki Cesarz miał zamiar zaatakować księstwo Litewskie celem obrony swych współwyznawców a w prawdzie przyłączenia kolejnych ziem w obręb Cesarstwa Mazowieckiego. 80 tysięczne wojska Mazowieckie którymi dowodzić miał hetman Cesarski Władysław Opacki z łatwością powinny poradzić sobie z osłabionym państwem Litewskim, mimo iż udało się im zwasalizować królestwo Liwońskie. Wojna ta została wypowiedziana 23 stycznia 1565 roku, wojska Mazowieckie dowodzone przez hetmana Cesarskiego Władysława Opackiego wkroczyły na zimie Litewskie w kilka dni późnij tym samym rozpoczynając już kolejna wojnę Mazowiecko-Litewską.​

 

Mazowiecki Protestantyzm



Mazowiecki Kościół Protestancki, nazywany Kościołem Mazowieckim, zajął miejsce kościoła Katolickiego w Cesarstwie, po tym jak Kazimierz II dokonał zerwania z kościołem Rzymskim oraz Papiestwem. W wyniku dekretu o supremacji, Kazimierz stawał się głową nowo powstałego kościoła Mazowieckiego. Mimo ekskomuniki jaka została nałożona na Cesarza przez Aleksandra VI, cześć hierarchii kościelnej w Cesarstwie Mazowieckim poparła go a ta która nie raczyła tak uczynić szybko została uwieziona lub też uciekła poza granice Mazowieckie. Istotnie Kościół Mazowiecki stał się nową religią stanu, Cesarstwa Mazowieckiego w roku 1562, jego doktryna była mieszanką nowego nurtu Protestanckiego oraz teologii kościoła Katolickiego. Jednak nim w rzeczywistości ustalona została doktryna nowego kościoła, doszło do zebrania przez Kazimierza teologów mających ją opracować.

Władca Mazowiecki, Kazimierz II po dokonaniu aktu supremacji oraz powołania nowego kościoła Mazowieckiego, zebrał najważniejszych teologów na ziemiach Cesarstwa Mazowieckiego, utworzyli oni ciało doradcze którego zadaniem miało stać się opracowania doktryny nowo powstałego kościoła Mazowieckiego. Za najważniejszych z pośród zebranych uznawani byli arcybiskup diecezji Gdańskiej Alojzy Potocki reprezentujący umiarkowane stronnictwo dokonującej się reformacji w Cesarstwie Mazowieckim, był on liderem tych którzy chcieli zachować nowy kościół jak najbliżej tego Rzymsko Katolickiego. Za jego oponenta oraz lidera radykalnej reformacji natomiast uznawany był Wiktor Zajączek były mnich który podobnie jak Lutr domagał się reform w kościele Rzymskim. Ci dwaj główni teolodzy mieli wraz ze swymi stronnikami przedstawić Kazimierzowi II swe poglądy na najważniejsze zagadnienia dotyczące reguły kościoła, natomiast Cesarz miał zadecydować które z nich zostaną uznane za te prawidłowe i jedyne.



Nim jednak doszło do dyskusji dotyczącej na temat reguły nowego kościoła Wiktor Zajączek, zasugerował iż nowo powstały kościół powinien mieć własną Biblie a nie korzystać z tej która dysponował kościół Katolicki. Hieronim ze Strydonu w latach 382–406 dokonał przekładu Biblii na łacinę, dokonany z języków hebrajskiego i greki. Biblia Hieronima tak zwana Biblią Wulgata, była oficjalna Biblią kościoła Rzymsko Katolickiego. Biblia ta już w swych początkach spotykała się z krytycyzmem ze strony jej współczesnych, zarzucono jej odejście od tekstu Septuaginty, pierwszego przekładu Starego Testamentu z hebrajskiego i aramejskiego na grekę. Wiktor Zajączek argumentował iż tekst Wulgaty uległ skażeniu w średniowieczu, w związku z czym kościół Mazowiecki powinien posługiwać się własną Biblią, najlepiej taką która zostanie przełożona na język Mazowiecki z oryginalnych grecki hebrajskich lub aramejskich tekstów.

Ku ogółu zaskoczeniu Alojzy Potocki zgodził się z opinią Zajączka, tekst Wulgaty w jego opinii też pozostawiał wiele do życzenia, przekład Hieronima miał na celu dostarczenie Kościołowi Katolickiemu jednolitego tekstu, nowy Testament był rewizją tekstu staro-łacińskiego, a Stary Testament w większej części był nowym przekładem. Potocki tak samo jak Zajączek dostrzegał ułomności Wulgaty, także uważał iż Kościół Mazowiecki powinien dysponować własną Biblią która została by przełożona z oryginalnych tekstów. Z tych też powodów Kazimierz II uznał za słuszne iż należy dokonać stworzenia Biblii dla kościoła Mazowieckiego, z związku z tym wyznaczony został jeden z najbardziej uczonych teologów Mazowieckich Ludwik August Stadnicki, jego zadaniem było stworzenie jak najbardziej dokładnego przekładu biblii z tekstów źródłowych znajdujących się w Konstantynopolu. Prace nad Biblią Mazowiecką potem potocznie nazywaną Stadnicką potrwały od roku 1562 do 1564. Gdy zaprezentował on swój przekład kolegium do sprawy dogmatów wiary Mazowieckiej, jej uczestniczy z szacunkiem odnieśli się do jego wieloletniej pracy uznając iż ten przekład Biblijny jest znacznie bardziej rzetelny od tego jakim dysponowała Wulgata.



Posiadając już przełożony tekst Biblijny na język Mazowiecki, którego rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron, rozgorzała dyskusja nad interpretacją tekstu Biblijnego. Obydwie strony uznawały iż za najważniejsze źródło objawienia i najwyższy autorytet uznać należy Biblie, jako dzieło natchnione poprzez samego Boga stwórcę. Istniały dwa główne poglądy dotyczące interpretacji Biblii, Alojzy Potocki argumentował iż każdy werset w biblii może być różnie interpretowany przez rożne osoby, wskazał iż w tekście biblijnym występują analogie oraz metafor które każdy odbierający mógł interpretować na swój sposób. Wiązało się to z możliwością interpretacji tego samego wersu na rożne sposoby przez rożne osoby to natomiast mogło prowadzić do niebezpiecznych poglądów, wręcz heretyckich. Związku z tym zadaniem Potockiego do prawidłowego interpretowania słów zawartych w Biblii potrzebna była modlitwa oraz kompletacja, a najbardziej do tego odpowiednim osobami byli duchowni.

W opozycji do tego stał Wiktor Zajączek, on stwierdzał iż słowa zawarte w Biblii są przekazem Bożym i wino się brać je dosłownie, dokonywanie interpretacji wszelkich aluzji czy też zawartych w tekście metafor jest nie potrzebne. Biblia powinna być brana dosłownie bez jakich kol wiek interpretacji oraz iż kościół Mazowiecki powinien postrzegać każdego kto uważa inaczej za heretyka. Kazimierz II, w odróżnieniu od Zajączka tak samo jak Potocki był człowiekiem wykształconym, który gdy czyta jakiś tekst literacki potrafi dostrzec w nim aluzji, metaforę oraz analogie, Wiktor Zajączek był prostym mnichem bez odpowiedniego wykształcenia, reprezentował on jednak najbardziej radykalne stronnictwo w reformacji Mazowieckiej.

Kanclerz Cesarski Antoniusz Makowski, towarzyszył w obradach kolegium gdy obecny był Kazimierz, zasugerował on władcy trzecie rozwiązanie iż osoby uczone w sprawach Biblii należące do kościoła winny zajmować się interpretacją odpowiednich wersów, co do których istniały kontrowersje. Kazimierz przyznał Makowskiemu racje i uznano iż interpretacji problematycznych fragmentów Biblii miał zająć się kościół Mazowiecki, wyznaczeni duchowni o odpowiednim wykształceniu oraz poglądach mieli zajmować się interpretacją spornych fragmentów w świętym tekście.



Kolejnym kłopotliwym tematem jaki został poruszony w czasie obrad kongregacji była kwestia rozwodów. Wiktor Zajączek chciał by kwestia regulowania związków pomiędzy wiernymi nie była sprawą kościoła Mazowieckiego. Pragnął on powrócić do czasów wczesnego chrześcijaństwa gdy kwestia ta nie została jeszcze zagarnięta przez kościół Katolicki, w tej wręcz idyllicznej wizji pary nie musiały się pobierać by żyć razem oraz posiadać potomstwo, kwestie małżeństw oraz rozwodów nie była by kontrolowana a wszyscy byliby szczęśliwi. Kazimierz gdy usłyszał taką argumentacje musiał ponownie zastanowić się dlaczego ten człowiek znajduje się w jego obecności, małżeństwo było nie tylko kwestią religijną, ale także polityczną gdyby nie jego związek z Safraną będący uświęconym przez kościół oraz akceptowanym w Europie, jego potomstwo nie miało by szans na tron Węgierski. Małżeństwo nie było tylko kwestią religii ale także sprawą państwową, całkowity brak jego regulacji wiązał by się z absurdalnymi problemami dla administracji Cesarstwa.

Potocki który wyśmiał Zajączka, oraz jego absurdalny wręcz obraz, skwitował iż kwestia rozwodów powinna być regulowana, rozwody mogły by być udzielane przez państwowe sądy po zaznajomieniu się ze sprawą obydwu małżonków oraz kwestiach które powodują ich rozstanie się. Kazimierz wprowadził tak zwane ograniczone rozwody, kwestia ta podlegała by kościołowi Mazowieckiemu, i była by podobnie rozpatrywana jak w Kociole Katolickim, o rozwód mogli ubiegać się gdy małżonek/małżonka dokonali zdrady lub też porzucili swego współmałżonka na więcej niż roczny okres czasu, albo gdy małżeństwo zostało zawarte silą lub pod fałszywymi pozorami. To w opinii Kazimierza miłało zadowolić obydwie strony, przede wszystkim jednak chroniło by to interesy dynastyczne rodu Czartoryskich, mimo wprowadzenia Protestantyzmu kwestie rozwodów nadal byłyby rozpatrywane podobnie jak w katolicyzmie.



Ostatnia kwestia jaka została poruszona przez kongregacje była możliwość zawierania związków przez duchownych kościoła Mazowieckiego. Tym razem Zajączek pragnął by Mazowieccy duchowni posiadali możliwość wchodzenia w związki małżeńskie, mimo iż twierdził iż są one nie potrzebne do stworzenia funkcjonującej rodzinny. Potocki jednak twierdził iż instytucja celibatu istniej po to by duchowni mogli się całkowicie poświęcić swym powinnością. Kazimierz który dostrzegał zakłamanie duchownych katolickich, z których wielu posiadało potajemnie rodzinny oraz dzieci stwierdził iż najprościej jest umożliwić duchowieństwu na możliwość posiadania tej że, w końcu klerycy też są ludźmi i posiadają ludzkie przypadłości. Zalegalizowanie małżeństw duchownych był jednym z ostatnich punktów nad którymi obradowała kongregacja do spraw wiary kościoła Mazowieckiego.

​

 

Odcinek 107
1565-1571



Władysław Opacki wraz z blisko 85 tysięczna armią kierował się na Troki miał zamiar zdobyć to ufortyfikowane miasto a następnie pomaszerować ku stolicy księstwa Wilnu. Troki skapitulowały na sam widok Mazowieckich wojsk, żołnierze litewscy podali warownie bez walki, Opacki postanowił darować im życie następnie obsadził ją własnymi ludźmi, samo miasto nie ucierpiało w wyniku działań zbrojnych, za co władze miejskie były niezmiernie wdzięczne Opackiemu. Kilka dni później, wojska Litewskie na czele których stal Konrad V wielki książę Litewski przybył miastu z odsieczą, gdy okazało się iż Troki skapitulowały bez walki, Konrad nie wycofał się tylko przygotował do stawienia czoła wojskom Mazowieckim.

Bitwa Trocka mająca miejsce 22 marca 1567, była starciem pomiędzy Władysławem Opackim, Hetmanem Cesarskim dysponującym 80 tysięczną armią a Konradem V który posiadał około 76 tysięcy żołnierz wielu z nich było najemnikami. Walki trwające niemal cały dzień zakończyły się gdy szybki manewr oskrzydlający wykonany przez mazowiecką lekką kawalerie zagroził życiu Konrada V, ten z obawy iż może zginąć wycofał się pozostawiając wielu swych żołnierzy na pastwę losu Mazowszan. Litewscy najemnicy pozostawieni swemu losowi rzucali swą broń pod nogi i błagali o łaskę, w wielu wypadkach jej nie otrzymując. Dopiero reakcja Opackie zahamowała dalszy bezsensowny przelew krwi. Nakazał on brać tych którzy się podawali do niewoli, Mazowiecki hetman także dostrzegł potencjał pewnego młodego oficera.



Po zwycięskiej bitwie pod Trokami, wojska wielkiego księcia Litewskiego wycofały się do Wilna, Władysław Opacki postanowił o pościgu za uciekającymi Litwinami. Do tego zadania wyznaczony został młody oficer kawalerii Bolesław Opaliński, Opacki docenił umiejętności oraz opanowania tego oficera, jakie wykazał w czasie bitwy Trockiej, jego działania, szybki umysł i kalkulacja w istotny sposób przyczyniła się do zwycięstwa. Opaliński wraz z 5 tysiącami lekkiej jazdy miał deptać po pietach Litwinom oraz likwidować wszystkich maruderów. Pod Wilno główne siły Mazowieckie dotarły 24 kwietnia 1567 roku, dwa tygodnie po Opalińskim który już przystąpił do oblężenia murów miejskich, choć w istocie nie mógł wiele uczynić nie dysponując artylerią ani saperami. Opacki jednak wynagrodził Opalińskiego za doskonale wykonane rozkazy, otrzymał on od niego buławę hetmana polnego, potem nadaną przez Kazimiera II z rekomendacji, Władysława Opackiego.

Oblężenie Wilna trwało do roku 1568, w czasie kolejnych miesięcy od jego rozpoczęcia, wojska Mazowieckie pod dowództwem hetmana Opackiego, kilkukrotnie usiłowały zdobyć mury miejskie, w wyniku nie udanych szturmów, straty wśród Mazowieckich żołnierzy wzrosły jedynie. Mury miejskie wytrzymywały ostrzał z artylerii. Do pracy wiec zabrali się mazowieccy inżynierowie tworzący podkopy pod umocnieniami, w ich wyniku została wysadzona zachodnia brama miejska, po opadnięciu kurzu 12 marca 1568 nastąpił ostatni szturm na Wilno. Chaos jaki zapanował po ataku, zakończył się wraz ze zdobyciem pałacu książęcego, jak to bywa w czasie wojen Opacki nie opanował swoich żołnierzy i doszło do rzezi wśród mieszkańców Wilna, wielu z nich było katolikami a protestanccy Mazowieccy żołnierze byli trudni do opanowania po miesiącach irytującego oblężenia. Dopiero kilka dni po zakończonych walkach, Władysławowi Opackiemu udało się przywrócić karność wśród żołnierzy, dla przykładu nakazał powiesić co dziesiątego, któremu udowodnione zostały gwałty oraz mordy na ludności miejskiej.



Wojna została zakończona 20 marca 1568 roku, kiedy to Wilno stolicy Księstwa Litewskiego zostało ostatecznie zdobyte. W czasie miesięcy oblężenia jakie miasto to wycierpiało, olbrzymia cześć zabudowy została zniszczona, pałac książęcy został spalony, części rodzinny Konrada V natomiast zginęła pod gruzami, sam wielki Książę został pojmany wraz ze swymi dwoma wciąż żywymi synami. Wobec całkowitej porażki jaka spotkała Konrada najpierw w bitwie pod Trokami oraz teraz po zdobyciu Wilna, książę Litewski załamał się gdy Hetman Cesarski Władysław Opacki próbował z nim pertraktować ten tylko coś mamrotał pod nosem i wydawał się całkowicie nieobecny. Opacki znalazł go po kilku dniach powieszonego w jego pokoju w zamku w Trokach gdzie został on zabrany wraz z pozostającą przy życiu rodziną po opanowaniu Wilna.

Wobec jego śmierci formalnie wielkim księciem stawał się jego najstarszy syn Władysław, Opackiemu udało się dokonać pertraktacji z Władysławem, w ich wyniku ustalono iż Księstwo Litewskie miało zostać anektowane oraz stać się częścią Cesarstwa Mazowieckiego, lenna Litewskie natomiast stawały się lennami Mazowieckimi, Władysław wraz z najbliższa rodziną mieli osiąść na Livonii gdzie pod Mazowieckim nadzorem mieli sprawować władzę. Porozumienie to zostało podpisane 25 listopada 1568 roku, w jego wyniku w Europie wschodniej pozostawał jeden hegemon, Cesarstwo Mazowieckie. Kazimierz II natomiast przybliżył cel swoje dynastii której była odbudowa Cesarstwa w dawnych jego granicach.



Zwycięska wojna z Litwą oraz aneksja tego księstwa uczyniła z Cesarstwa na nowo potęgę Europejską, Cesarstwo Mazowieckie na powrót stawało się jednym z najpotężniejszych krajów na kontynencie. Kazimierz pragnął okazać symbol chwały oraz potęgi Cesarstwa, nakazał konstrukcje kompleksu pałacowego nieopodal Poznania, Cesarz Mazowiecki zastanawiał się także nad możliwością renowacji Poznania poprzedniej stolicy Cesarstwa Mazowieckiego. Głównym architektem kompleksy pałacowego miał być Bezprym Młodziejowski, na miejsce budowy wybrano okolice Suchego lasu, znajdował się tutaj pałacyk myśliwski który służył Cesarzom Mazowieckim w okresie I Cesarstwa gdy wyprawiali się na polowania. Obecnie stał on opustoszały, budynki były zniszczone gdyż w czasie wojny domowej z początku 15 wieku znacznie ucierpiały w czasie zdobywania Poznania przez buntowników.

Do tej pory nikt nie zainteresował się ich odbudowa, dopiero Młodziejowski, gdy zaproszony do Sandomierza otrzymał od Kazimierza za zadanie wybudowanie kompleksu pałacowego zainteresował się tym miejscem. Prace nad kompleksem pałacowym rozpoczęte w roku 1568 trwały przez kolejne lata, Młodziejowski wraz z kilkom innymi wybitnymi Mazowieckimi architektami dokonał całkowitej przebudowy pałacyku myśliwskiego. W wyniku jego prac powstał kompleks którego całkowita powierzchnia wynosiła w przybliżeniu 100 hektarów, około 75 z tego zajmował olbrzymi park. Pałac z Suchego Lasu, bo tak nazywana była ta budowla zajmował około 10 hektarów powierzchni znajdowało się w nim w przybliżeniu ponad 700 pokoi, pozostała cześć terenów z 100 hektarowej powierzchni zajmowana była przez budowle gospodarcze stajnie i tym podobną zabudowę. Kazimierz odwiedził ten pałac tylko raz, jednak nie był on w tedy jeszcze ukończony, jego następcy natomiast uczynili z niego swoją letnią rezydencje.



Gdy w roku 1568 Księstwo Litewskie zostało anektowane przez Cesarstwo Mazowieckie a jego lenna stały się lennami Mazowieckimi, sytuacja geopolityczna Europy wschodniej uległa całkowitej zmianie. Unia personalna pomiędzy Mazowszem a Węgrami-Krymskimi uczyniła z Cesarstwa całkowitego hegemona tego regionu Europy, wobec takie sytuacji Hospodar Mołdawski Jan Sachajdaczyn, będący przywódcą republiki Mołdawskiej stanął przed trudnym wyborem. Niemal dla całej elity państwa Mołdawskiego stało się oczywistym iż jest tylko kwestia czasu nim Cesarstwo Mazowieckie zechce upomnieć się o te ziemie, od czasu upadku I Cesarstwa, Mołdawia podupadła tracąc kolejne porty handlowe nad morzu śródziemnym były one zajmowane przez Sardynie która w przeciągu 15 stulecia zdołała wyrzucić Mołdawian z basenu morza śródziemnego.

W sytuacja gdy agresja ze strony Cesarstwa wydawała się nieunikniona a Republika nie posiadała środków ani sojuszników mogących jej pomoc w obronie swych granic, rozum podpowiadał tylko jedna sensowne rozwiązanie, złożenie hołdu lennego Kazimierzowi II. Poselstwo Mołdawskie przybyło do Sandomierza 21 marca 1570 roku, na jego czele stał Hospodar Mołdawski Jan Sachajdaczyn na udzielonej mu audiencji w sali tronowej, złożył on hołd lenny Cesarzowi Mazowieckiemu 28 marca 1570 roku, tym samym Republika Mołdawska ponownie stawała się lennem Mazowieckim. W Cesarstwie istniały plany dokonania inwazji oraz włączenia państwa Mołdawskiego w obręb Mazowii, jednak Mołdawianie wyprzedzili ich realizacje, dla Kazimierza II nie miało to mniejszego znaczenia efekt końcowy był podobny do tego jaki był w planach, tym razem jednak zdołano obejść bez użycia siły oraz życia Mazowieckich żołnierzy.



Kazimierz II, zmarł na przełomie roku 1570/1571, 10 stycznia 1571,władze objął po nim jego najstarszy syn Zygmunt, koronowany na Cesarza w kilka dni po pogrzebie Kazimierza II. Kazimierz przyczynił się w znaczny sposób do odbudowy dawnej chwały oraz potęgi Cesarstwa, dokonał całkowitej aneksji Wielkiego Księstwa Litewskiego, Ryga, Livonia oraz Kurlandia wobec porażki Litwy złożyły mu hołd lenny, wchodząc w skład ziem zależnych od Cesarzy Mazowieckich. Za jego panowania nastąpiła unia personalna z Królestwem Węgrów-Krymskich, obydwa państwa miały być władane przez członków dynastii Czartoryskiej. Aneksja księstwa Litewskiego oraz włączenie jego wasali w strefę wpływów Cesarstwa, sprawiło iż przywódcy republiki Mołdawskiej złożyli hołd lenny Kazimierzowi.

Jednak za najważniejsze należy uznać zerwanie z kościołem Rzymsko katolickim, oraz powołanie kościoła Mazowieckie. Reformacja Protestancka dokonana przez Kazimierza II z pomocą Makowskiego była jednym z dziejowych wydarzeń w historii Mazowii, porównywalnym z przyjęciem chrztu w roku 934 przez Imrama I, wydarzenie to sprawiło iż Mazowia stała się częścią świata zachodniego, natomiast dzieło Kazimierza sprawiło iż Mazowia znalazła się w gronie państw protestanckich. Kazimierz II stał się jednym z pierwszych świętych nowego kościoła Mazowieckiego, jego syn Zygmunt dopilnował by jego ojciec otrzymał ten zaszczyt.​

 

Pięknie. Aż się teraz prosi skończyć wschód i "wrócić" na zachód Nie wiem, jak przerabiałeś handel, ale w Meiou opłacało się (nie wiem na jakiej wersji grasz) podbić Gotlandię dla handlu Bałtyckiego.
Co planujesz z kulturą węgierską? Będziesz ich próbować jakoś asymilować, czy dodasz nowy kraj np. CK Mazowiecko-Węgierskie?

 

A ja czekam na powrót Murzynów i Azjatów na tron mazowiecki.

 

Nie chce zdradzać co planuje, jednak mogę powiedzieć iż podążasz dobry tropem.

Możliwe ale mało prawdopodobne.
Kolejny odcinek wieczorkiem pewnie wrzucę.
Co do odkryć geograficznych, to kolejny będzie po 110 potem po 115 co pięć odcinków standardowych i planuje tak 5 odcinków o odkryciach geograficznych napisać. Teraz myślę o napisaniu też o co bardziej interesujących krajach, czy to byłoby ciekawe, pierwszy pewnie byłby poświęcony Egiptowi.

 

Odcinki o innych krajach w CK2 były świetne, także chcę wincyj
Tak czytam tego AARa i aż mi smutno że mój komputer za słaby na MEIOU&Taxes. Ta mechanika reformacji, te eventy, te prowincje, eh...

 

Odcinek 108
1571-1575



Zygmunt VI Czartoryski najstarszy z trzech synów Kazimierza II, wstąpił na tron po śmierci swego ojca w roku 1571, w okresie panowania bratanków Kazimierza II, Zygmunt poślubił Irlandzką księżniczkę, Brendę O’Maly. Posiadał z nią jednego syna oraz cztery córki, syn Zygmunta zawył się Konradem, był już 19 letnim dojrzałym mężczyzną. Sam Zygmunt VI był człowiekiem o znakomitych umiejętnościach administracyjnych oraz militarnych, jego wiedza z zakresu dyplomacji oraz intryg dworskich jednak była niewystarczająca, dla tego i tym razem Antoniusz Makowski doradzał Mazowieckiemu Cesarzowi. Makowski już w tym momencie sędziwy 61 letni starzec, jednak nadal dzierżył pozycje kanclerza Cesarskiego, jedno z najwyższych stanowisk w strukturach władzy Cesarstwa.

Mimo wielkich umiejętności wojskowych Zygmunt, był pokojowej natury i nie dążył do konfliktów, pragnął on stać się przykładem idealnego władcy okresu Renesansowego, człowiekiem który krzewi ideały humanistyczne, popiera naukę oraz sztukę. W istocie w Europie ten okres był już ostatnimi podrygami ducha renesansowych idei, reformacja religijna która dokonała się właśnie dzięki tym ideą coraz bardziej spychała je na tor boczny w kulturze Europejskiej.

Na dworze Sandomierskim, nadal istniał duch intelektualnego pędu do wiedzy, Zygmunt VI pragnący zostać ucieleśnieniem epoki która przemijała, wykorzystał olbrzymie zasoby jakie były dostępne do jego dyspozycji, by na nowo zatrudnić dziesiątki znanych artystów, filozofów naukowców, ich jedynym zadaniem było tworzenie a za swe wysiłki otrzymywali by pensje ze skarbca Cesarskiego. Bezprym Młodziejowski którego praca pod czas konstrukcji pałacu z Suchego Lasu, okazała się majstersztykiem nowego stylu architektonicznego potocznie określanego Barokowym, znowu znalazł zatrudnienie na dworze Cesarskim, wraz Zygmuntem omawiali oni dziesiątki możliwości jakie przedstawiało przed sobą Cesarstwo Zygmunta VI.



Na początku swego panowania Zygmunt musiał zmierzyć się z powstaniem w Prusach. Tamtejsza ludność, powstała wobec panowania Mazowieckiego, na terenach Prus, Żmudzi oraz Litwy tradycja katolicka była głęboko zakorzeniona, tamtejsza ludności w większości katolicka nie przychylnie odnosiła się do Mazowieckiej reformacji dokonanej przez Kazimierza II. Występowały także różnice kulturowe, wśród miejscowej ludności mimo wieloletniego Mazowieckiego panowania na tych ziemiach, mało który prosty chłop potrafił zamienić choć jedno słowo w języku mazowieckim, jedynie elity stanowiły Mazowszan. Powstanie to zostało zainspirowane przez miejscowego duchownego. Z początkiem kwietnia 1572 roku, 19 tysięcy chłopów wspieranych przez niektórych z miejscowych szlachciców wystąpiło przeciwko Cesarstwu.

Atakowali oni głównie struktury nowego kościoła Mazowieckiego, niszcząc świątynie oraz zabijając Mazowieckich duchownych, do stłumienia tego powstania wysłany został Bolesław Opaliński, którego zasługi w czasie wojny z Litwą za panowania Kazimierza II, przyniosły mu chwałę oraz stanowisko hetmana polnego. Opaliński stał się ulubieńcem Władysława Opackiego, obecnego hetmana Cesarskiego, Opacki tak jak Antoniusz Makowski był już sędziwego wieku, dochodził 60 lat jednak nadal sprawował swe stanowisko głównie z powodu posiadania bystrego umysłu oraz zaufania jakim darzył go ojciec Zygmunta Kazimierz II. To właśnie Opacki doradził Zygmuntowi by ten wysłał Bolesława Opalińskiego, ten młodzian który nawet nie ukończył 20 wiosen wykazał się już wielokrotnie oraz był zaprawionym dowódcą, dla którego powstanie religijnych fanatyków nie powinno stanowić wyzwania.



W czasie gdy Bolesław Opaliński, tłumił powstanie, zmarł książę Gotlandzki. Eryk IV Rasteen, nie pozostawiwszy po sobie żadnych potomków, zapisał on swe księstwo obecnie panującemu władcy Mazowieckiemu Zygmuntowi VI. Zygmunt udał się na Gotlandię w czasie gdy w Prusach trwała rebelia, 20 kwietnia 1573 roku jego statek zacumował w głównym porcie oraz stolicy tego księstwa Visby. Na zamku zasiadł na tronie Eryka oraz nałożył na głowę jego koronę będąca oznaką władzy książęcej, po koronacji spędził on blisko dwa miesiące na tej wyspie. W czasie jego pobytu wyznaczył on miejscowe szlachcica Karola Skawnera gubernatorem, oraz rozpoczął pace nad powiększeniem portu. Gotlandia jak i Bornholm stanowiły dla Cesarstwa Mazowieckie najważniejsze portu na morzu Bałtyckim, kontrola tych wysp zapewniała kontrole nad basenem morza Bałtyckiego, dlatego obydwie wyspy cieszyły się dużymi przywilejami. Obydwie wysp były zwolnione z wielu opłat zwianych z handlem, na gubernatorów zawsze wybierany był miejscowy szlachcic, będący lojalny wobec Sandomierza.

Bolesław Opaliński natomiast zdołał już zdławić większość ognisk oporu na terenie Prus Wschodnich. Wojska Mazowieckie dysponujące przewagą liczebną, były lepiej wyposażone oraz wyszkolone od rebeliantów wśród których większość stanowiło proste chłopstwo. Gdy próbowali oni zdobyć Królewiec w roku 1572, załoga fortów broniących dostępu do miasta wystrzelała ich z pomocą swej artylerii, wszelkie próby zdobyci fortyfikacji kończyły się klęską dla tych religijnych fanatyków, nie posiadając armat mogli jedynie pomarzyć o zdobyciu najlepiej umocnionego miasta na Mazowieckim wybrzeżu. Wobec tej porażki które przyniosły jedynie straty, rozpoczęli oni grabienie wszystkich okolicznych majątków ziemskich oraz miasteczek, miast należących do protestanckich Mazowszan, pozostawiając w spokoju katolickich mieszkańców ziem Pruskich.

Bolesław Opaliński który przybył do Prus na czele 25 tysięcznej armii, wspomaganej przez wojska Chrobackie oraz Śląskie, których siły wynosiły około 10 tysięcy żołnierzy, zamierzał szybko i sprawnie rozprawić się z tymi rebeliantami. Podzielił on swe siły na dwie części 15 tysięczne wojska składające się z sił Chrobackich oraz Śląskich z 5 tysiącami Mazowieckich żołnierzy miały robić za taran spychający wszystkich rebeliantów z obszaru Prus ku północy w kierunku miasta Kłajpeda, tam też Opaliński oczekiwał wraz z pozostałymi 20 tysiącami swych wojsk. Starcie pod tym miastem zakończyło się całkowitą rzezią wśród katolickich powstańców, Opaliński nie zamierzał ryzykować nakazał nie brania jeńców a wszystkich rannych dobijać na polu bitwy, tylko ci którzy podali się wojską Śląskim lub Chrobackim ocaleli z tego pogromu, pozostali zginęli od Mazowieckiej broni.



Gdy wieści o krwawym stłumieniu powstania dotarły do Sandomierza, Zygmunt nie był do końca zadowolony z tego w jaki sposób, Bolesław Opaliński rozprawił się z rebeliantami. W duchu humanizmu w jakim wychowany został Zygmunt wolał by powstańcom okazana została łaska a nie bez względne okrucieństwo, Władysław Opacki natomiast był zadowolony z ostatecznego rezultatu. Krwawe rozprawienie się z rebeliantami powinno dać innym do myślenia nim zechcą wystąpić przeciw majestatowi Cesarstwa Mazowieckiego w osobie Zygmunta VI Czartoryskiego. Makowski który już w tym czasie coraz trudniej pełnił swe obowiązki z powodu podeszłego wieku podzielał opnie swego władcy, taki sposób załatwiania sprawy był dla nie obcy wolał dyplomacje oraz układy a nie rzekę krwi. Tak naprawę teraz Makowski będzie miał jeszcze więcej pracy załagadzając tą sytuacje wśród Pruskiej szlachty która utrąciła cennych chłopów pańszczyźnianych.

W istocie dla Zygmunta to w jaki sposób rebelia została rozwiązana była całkowicie drugorzędną sprawą, wraz z Bezprymem Młodziejowskim, który otrzymał stanowisko nadwornego architekta, planował obudowę Poznania. Stolica I Cesarstwa Mazowieckiego, została niemal całkowicie zniszczona na początku 15 wieku, gdy trwało oblężenie tego miasta. Miasto zostało zniszczone przez Zdzisława II Rogalskiego, księcia Łużyckiego, dokonał on mordu na rodzinie Władysława III Przemyskiego ostatniego władcy I Cesarstwa Mazowieckiego z dynastii Przemyskiej. Sam Władysław III zginał w bitwie pod Bielcami, miejscowości na ziemiach Mołdawskich. Zdzisława Rogalskie pokonała odsiecz Poznania dowodzona przez Jerzego Czartoryskiego, przodka Zygmunta VI, oraz pierwszego władcę Mazowi z dynastii Czartoryskiej. Ród Rogalskich po porażce Zdzisława zniknął z kart historii Mazowieckiej, w istocie Czartoryscy dopilnowali by nikt z tej rodzinny nie przetrwał, natomiast Zdzisław Rogalski oraz inne rody które doprowadziły do upadku I Cesarstwa są postrzegani jako najgorsi zdrajcy.

Zygmunt VI wraz z Bezprymem Młodziejowskim, rozpoczęli prace nad przywróceniem Poznania do dawnej chwały oraz prestiżu, dawana stolica miała na powrót stać się jednym z najpiękniejszych miast na ziemiach Mazowieckich, projekt ten miał pochłonąć olbrzymie sumy pieniędzy, jednak Zygmunt pragnął by to miasto znowu stało się jednym z centrów kulturalnych Mazowii. Młodziejowski miał przed sobą nie lada wyzwanie, gdyż spora cześć dawnej starówki Poznania nadal znajdowała się w opłakanym stanie mimo minięcia niemal 100 lat od wydarzeń jakie miały tu miejsce. Prace nad odbudową zabudowy miejskiej oraz przywracania jej pierwotnego stanu nie obeszło się bez nadawania miastu barokowego charakteru, jaki był obecnie popularny wśród architektów, Bazylika Świętego Bonifacego, majstersztyk średniowiecznej architektury, miał zostać odbudowany w Barkowym stylu to samo tyczyło się dawnego pałacu Cesarskiego oraz Poznańskich kamienic.



Gdy Poznań stawał się jednym wielkim placem budowy, zmarła matka Zygmunta VI, Safrana Laszlo, królowa Węgierska, po jej pogrzebie Zygmunt VI został koronowany na nowego króla Węgierskiego, kontynuując unie personalną pomiędzy Mazowią a Węgrami. W Teodozji, obiecał dotrzymać wszystkich obietnic złożonych szlachcie Węgierskiej gdy koronowana była jego matka w roku 1564, koronacja Zygmunta miała miejsce w 1575 roku 23 stycznia.​

 

mechanika reformacji to z tego moda została wzięta Dei Gratia: a mod to enhance religion in the age of faith and reason, Veritas et Fortitudo polecam jeśli MEIOU&Taxes ci nie ciagnie, jedyny problem ze go chyba od dawna nie aktualizowali.

 

VeF wersja na 1.17: http://steamcommunity.com/sharedfiles/filedetails/changelog/363370798

A teraz pytanie z kwestii technicznych:
@kakom jakie masz podzespoły w kompie i jak długo trwa u ciebie 1 dzień w D&T?

 

CPU: Intel Core i5-4670K
Płyta główna: ASRock Fatal1ty H87 Performance
RAM: Crucial 8GB 1600 MHz Ballistix
GPU: Palit GeForce GTX 770 2GB

Dokładnie to nie wiem ile mija jeden dzień, ale jakoś nie odczuwam by się mulił, jednak muszę tutaj zaznaczyć że ja przenosiłem swoja rozgrywkę, od 1410 grałem na wersji Eu4 1.14, potem przeniosłem się na1.15 od 1550 do 1700, i teraz czekam na nową wersje z DLC oraz nowszą D&T.

 

to się nie dziwie, ze mój ma problem łyknąć M&T.

 

Odcinek 109
1575-1580



Początek roku 1575, przyniósł nie wiele nowości, jedyny syn Zygmunta, Konrad Czartoryski poślubił córkę króla Syryjskiego, Miriam Alanii, jego siostry natomiast zostały powydawane za przedstawicieli rodów panujących w lennach Cesarstwa. Konstancja oraz Anna wydane zostały za członków rodzinny książąt Śląskich, natomiast dwie młodsze: Ludmiła poślubiła Wojutę syna Marka II księcia Kurlandzkiego, Bogumiła z kolei została wydana za Matiasa III obecnego księcia Chrobackiego. Polityczne mariaże z rodami należącymi do len Cesarstwa zapewniły ich wierność wobec Mazowsza, i były kontynuowana od czasu odbudowy Cesarstwa Mazowieckiego.

Antoniusz Makowski jak zawsze będący dyplomatycznym mistrzem opowiadał się za tymi mariażami, celem zacieśnienia stosunków z nowymi wasalami Kurlandią, Ryga będąca wolnym miastem kupieckim zarządzanym przez radę najbogatszych kupców oraz Livonia rządzona przez rodzinę niegdyś wielkich książąt Litewskich była trudniejsza do ugłaskania. Nadanie Rydze podobnych przywilejów jak niegdyś Gdańskowi wystarczało by miasto to stało się bardziej potulne wobec Mazowieckiego panowania. Z Livonią problem polegał na tym iż Władysław nienawidził Mazowsza oraz Zygmunta, jednak obecność wojsk Cesarskich oraz kontrola jego poczynań uświadamiała go iż nie jest w pozycji do jakich kol wiek wrogich działań wobec Cesarstwa.



Bezprym Młodziejowski, którego sukces przy budowie Pałacu z Suchego Lasu jak i renowacji Poznania, przyczyniły się do decyzji Zygmunta o upiększeniu Sandomierza. Podobnie jak jego wielki poprzednik Konrad VI, który to dokonał niemal całkowitej przebudowy stolicy by oddawał duch renesansu. Zygmunt pragnął by Sandomierz stał się jeszcze piękniejszym miastem, pierwotnie planował on ponownie przenieść stolice do Poznania, jednak Antoniusz Makowski odradził mu to posuniecie, obecnie Sandomierz stanowił centrum władzy w Cesarstwie Mazowieckim.

To tutaj istniały najważniejsze instytucje państwa, pałac Sandomierski mógł się równać tylko tym z Suchego Lasu powstałym przy udziale Młodziejowskiego, z tych też powodów nieroztropnie było by przenosić ponownie stolice do Poznania. Jednak przede wszystkim Poznań nie posiadał wokół siebie serii fortów, które broniły by go przed zagrożeniami tak jak milo to miejsce w przypadku Sandomierza. Wobec sprzeciwu ze strony Makowskiego jak i reszty rady Cesarskiej która także odradzała taki kurs, Zygmunt zmienił zdanie, jednak jeżeli nie mógł przenieść stolicy to Sandomierz wymagał gruntownego remontu by stać się godnym swego miana stolicy Cesarstwa. Natomiast Pałac z Suchego Lasu miał stać się letnią rezydencja Zygmunta.



Wraz z odkryciem drogi do Indii wzdłuż wybrzeża Afrykańskiego dokonanego zarazem przez Egipcjan jak i Portugalczyków, do Europy zachodniej zaczęły spływać bogactwa orientu. To z kolei powodowało iż Cesarstwo traciło na znaczeniu. Handel jaki kiedyś płynął stepami z terenów dalekiej Azji znacznie osłabł, zyski Cesarstwa które czerpało olbrzymie sumy pieniędzy z ceł spadły, sytuacja taka wymusiła by Zygmunt zorganizował jedną z pierwszych wypraw dalekomorskich Cesarstwa Mazowieckiego, na początku roku 1572. Na czele tej ekspedycji stanął Jakub Staniewski, renomowany mazowiecki kapitan który otrzymał stanowisko dowódcy eskadry pięciu Mazowieckich Galeonów, była to jedna czwarta Mazowieckiej marynarki, gdyż w tym czasie całkowita liczba okrętów jakimi dysponowało Cesarstwo nie przekraczała więcej niż 24 statki z czego większość stanowiły kogi broniące szlaków handlowych na Bałtyku.

Jednak od czasu gdy Jakub Staniewski wypłynął z Gdańska na czele 5 Mazowieckich Galeonów nie słyszano o nim ani słowa. Na dworze Sandomierski obawiano się iż cała ta eskapada zakończyła się zapewne porażką a olbrzymie ilości dóbr jakie ze sobą zabrał Staniewski przepadły gdzieś na dalekich oceanach. Gdy w roku 1578, po sześciu latach Jakuba Staniewski powrócił wraz z trzema z pięciu galeonów z jakimi wypłynął obawy wobec sukcesu Staniewskiego były olbrzymie. Przybywszy przed oblicze jego Cesarskiej mości Zygmunta VI, Jakub zakomunikował iż udało mu się wejść w porozumie z pewnym afrykańskim władcą, który był pewnego rodzaju miejscowym watażką w jego opinii, jednak to nie miało znaczenia gdyż udało mu się zakupić Afrykański port, w istocie Malindii była zapadłą wioską rybacką na wybrzeżu, w zamian za te ziemie Mondogo bo tak zwał się ten miejscowy władca zarządzał sojuszu z białymi ludźmi oraz pokaźnych bogactw w złocie. Jakub zgodził się na te warunki pozyskując pierwszą zamorską posiadłość Cesarstwa Mazowieckiego, pozostawił on tam dwa galeony wraz z załogami by dokonały konstrukcji prowizorycznego portu.

Staniewski teraz przed obliczem Zygmunta prosił o większe zasoby miedzy innymi żołnierzy którzy mogli by rozszerzyć Mazowieckie włości na wschodnim wybrzeżu afrykańskim, by przekonać obecnych zaprezentował on zgromadzonym na sali oraz Cesarzowi olbrzymie ilości kości słoniowej które zdobyli w Malindii i okolicach, zakupionej od miejscowej ludności. Po naradzie ze swymi doradcami Zygmunt wyraził zgodę, minował on Jakuba Staniewskiego gubernatorem zamorskim Malindii, oraz przekazał do jego dyspozycji 5 tysięcy mazowieckich żołnierzy, jak i kolejne 4 galery na których mieli oni zostać przetransportowani. Celem Jakuba miało być umocnienie pozycji Cesarstwa w już pozyskanym terytorium oraz rozszerzenie jego wpływów na dalsze obszary. W ten sposób rozpoczęła się pierwsza kolonialna ekspedycja Cesarstwa Mazowieckiego.


W roku 1578, Zygmunt VI postanowił o przeprowadzeniu unii realnej pomiędzy koronami Mazowiecką a Węgierską. Będąc zarazem Cesarzem Mazowieckim, panował nad królestwem Węgierskim będącym jego dziedzictwem po zmarłej matce Safranie Laszlo. Pragnąc zjednoczyć obydwie swe korony 21 listopada 1578 zorganizowany został zjazd stanów Mazowieckich i Węgierskich w Kijowie gdzie też Cesarz miał przedstawić swoją propozycje szlachcie Węgierskiej. Antoniusz Makowski brał czynny udział w czasie tego zjazdu przekonując Węgierską szlachtę do zawarcia unii realnej pomiędzy obydwoma państwami. Zygmunt był zadowolony z sędziwego już wówczas Antoniusza Makowskiego, Cesarski kanclerz w istocie od lat działał na rzecz połączenia się Cesarstwa Mazowieckiego z królestwem Węgierskim, to dzięki niemu matka Zygmunta zdołała zasiąść na tronie Węgier po śmierci swego brata Andrasa V, szlachta Węgierska była natomiast szczęśliwa z otrzymania większych swobód oraz wpływu na zarządzanie państwem niż miało to do tej pory miejsce.

Laszlowie, którzy po upadku Cesarstwa Mazowieckie przejęli władze na części ziem Węgierskich, panowali w sposób despotyczny nie dzieli się władzą z szlachtą Węgierską, ostanie lata przyniosły spore zmiany gdyż na Węgrzech zostały wprowadzone Mazowieckie pomysły, takie jak sejmiki wojewódzkie na których szlachta mogła współrządzić ziemiami na których mieszkała, te zmiany podobały się Węgrom. Jednak największą obawą jaką wyrażali Węgrzy dla zjednoczenia obydwu koron pod jednym berłem, był fakt iż Cesarstwo Mazowieckie jest Protestanckim państwem natomiast większość Węgrów nadal była wyznania katolickiego co za tym idzie wiernych kościołowi Rzymskiemu. W swej przemowie przed szlachcicami Zygmunt zadeklarował iż nie będzie mieszał się w sprawy sumienia swych podanych, w Cesarstwie Mazowieckim panowała tolerancja religijna katolicy, protestanci, Żydzi, prawosławni oraz wyznawcy nestorianizmu mogli swobodnie praktykować swe wyznania bez jakiegokolwiek prześladowania ze strony państwa Mazowieckiego.

Zapewnienia te jednak nie przekonały zgromadzonej szlachty, pragnęli oni rzeczywistego dowodu na potwierdzenie słów Zygmunta, Makowski doradził Cesarzowi by ten rozpisał dekret o odrębności kościoła Rzymsko Katolickiego na ziemiach Węgierskich, oraz o nie prowadzeniu działalność misyjnej protestanckich duchownych na Węgrzech-Krymskich. Szlachta zgromadzona w Kijowie przyjęła ów dekret z aprobatą, jednak Zygmunt zażądał w zamian bez względnego oddania Węgrów dla Cesarstwa oraz dynastii Czartoryskiej, jeżeli miał zezwolić by Kościół Rzymsko Katolicki na Węgrzech pozostawał poza kontrolą Cesarstwa Mazowieckiego, to Węgrzy musieli przyrzec iż nigdy nie zwrócą się przeciwko Mazowii oraz rodowi Czartoryskich. Szlachta Węgierska zawarła swą przysięgę wierności w akcie unii realnej który został ostatecznie spisany 21 stycznia 1579 roku w Kijowie. Od spisania w Kijowie unia ta przeszła do historii jako unia Kijowska, w jej zapisach znajdowały się miedzy innymi: odrębności systemu sądowniczego oraz kościelnego na ziemiach Mazowieckich oraz Węgierskich. Armia, skarb oraz sejmiki miały być wspólne, przede wszystkim władcą tego państwa stawał się Cesarz Mazowiecko-Węgierski, Zygmunt VI z dynastii Czartoryskiej.



Zygmunt będący renesansowym mecenasem sztuki, architektury, poezji, oraz filozofii, zainteresował się teatrem. Commedia dell’arte komedia ludowa, rodzaj komedii powstały na półwyspie apenińskim, w połowie 16 wieku, wywodząca się z tradycji antycznego mimu, rzymskiej pantomimy i błazeńskich popisów średniowiecznych histrionów. W tym rodzaju teatralnej komedii niezwykle ważną role odgrywała plastyka. Powtarzalność postaci scenicznych w każdym scenariuszu doprowadziła do utrwalenia się pewnych komicznych typów, o charakterystycznym wyglądzie i zachowaniu, zwanych maskami i w maskach często występujących. Commedia dell’arte opierała się w dużej mierze na zasadzie improwizacji. Aktorzy, biorąc sobie za kanwę szkicowy scenariusz, swobodnie improwizowali, wymyślali teksty stosowne do sytuacji, tworzyli zabawne gagi, zwane lazzi, popisywali się sztuczkami zręcznościowymi. Nowość stanowiło dopuszczenie na scenę kobiet. Zygmunt ogólnie był zachwycony przedstawieniem jakie zostało przed nim zaprezentowane w Sandomierskim pałacu kwietniem roku 1579, jego małżonka Brenda która sprowadziła grupę teatralną prosto z Mediolanu za nie lada pieniądze pragnęła by w Sandomierzu rozpropagować ten rodzaj kultury, jej małżonek którego przedstawienie najwyraźniej rozbawiło przyznał jej rację.

Mazowszanie nie gęsi swój język mają, zatem czas by posiadali też własny teatr. Z rozkazu jego Cesarskiej mości w stolicy miał powstać budynek teatralny, mający na swych deskach wystawiać przedstawienia ku uciesze dworu Sandomierskiego oraz szlachty jak i mieszkańców stolicy Cesarstwa. Budowa rozpoczęta w czerwcu 1579 roku zakończona była pod koniec tego samego roku, jednak pierwsze przedstawienie nie zostały wystawione do następnego roku, wynikało to z braku aktorów którzy mogli by zagrać, Zygmunt musiał zatrudnić Włochów by ci nauczyli odpowiednich kandydatów w jaki sposób powinno się grać role w komedii dell’arte. Mazowiecki teatr w Sandomierzu jednak nie ograniczył się tylko do komedii, jego patronką stała się Cesarzowa Brenda, która pragnęła by wystawiono nie tylko komedie ale także dramat jedną z podstaw antycznego greckiego teatru był grecki dramat. Patronat ze strony Cesarzowej sprawił iż teatr Mazowiecki w szybki tempie został uznany za duży sukces, wielu z potężniejszych szlachciców zaczęło kopiować pomysł Cesarskiej pary i także urządzać spektakle oraz budynki teatralne w swych ziemiach.​

 

Odcinek 110
1580-1583






Renowacja Sandomierza, posuwała się powoli Bezprym Młodziejowski w planach miał iż cała starówka Sandomierska zostanie przybudowana, miała oddawać charakter barokowy. Plany jakie zostały przedstawione przed Zygmuntem, ciągle ulegały zmianom, Młodziejowski nakładał poprawki do nich za każdym razem gdy coś mu się nie spodobało. Cesarz Mazowiecki cierpliwie znosił ciągłe zmiany dokonywane przez architekta, gdyż prace posuwały się powoli, jednak już po kilku miesiącach można było zobaczyć ich pierwsze efekty, kamienice na rynku zostały pięknie przyozdobione w nowy stylu baroku. Budynki które były remontowane lub stawiane od podstaw przez Bezpryma opierały się na wzorach architektury klasycznej, jednak sposób korzystania z tych samych elementów był inny, Młodziejowski w swych budynkach starał się wprowadzić wrażenie ruchu oraz niepokoju.

Były to dynamiczne kompozycje, ukształtowane rzeźbiarsko wręcz teatralnie, wnętrza o rozczłonkowanych płaszczyznach, wzbogacone rzeźbiarsko-malarskim wystrojem. Za najlepszy przykład jaki do tej pory został ukończony uznawany był pałac namiestnika, miejsce w którym znajdowały się władzę miejskie Sandomierza, skąd burmistrz Sandomierski nazywany namiestnikiem Cesarskim zarządzał miastem w imieniu swego suwerena. Monumentalizm budowli nadany został przez Bezpryma, poprzez zastosowanie kolumn i pilastrów obejmujących kilka kondygnacji, które w architekturze określano jako „wielki porządek”, dynamizm podkreślono poprzez zastosowanie napiętych linii o kształcie łuku, często przerywanych, zwielokrotnione pilastry i gzymsy, które przyjmują formę dekoracyjnej wstęgi.

Zygmunt który nadzorował postęp prac, był niezwykle zadowolony z ostatecznego wyglądu jaki został nadany pałacowi namiestnika, chciał by pałac cesarski w Sandomierzu został tak samo odnowiony czyniąc z niego jeszcze bardziej imponującą budowlę niż dotychczas. Problem jednak pojawił się w postaci finansowej, środki jakie otrzymał na budowę Młodziejowski już zostały wydane a dalsze prace wymagały jeszcze większych ilości złota niż te jakie miały zostać na nią przeznaczone. Zygmunt którego skarbiec zaczynał otrzymywać z Malindii złoto pochodzące z handlu kością słoniową oraz niewolnikami, których zdobywano w czasie rajdów Mondogo sojusznika Jakuba Staniewskiego. Cesarz zadecydował o zwiększeniu sumy jaką otrzymywał Młodziejowski na dokończenie prac, jednak architekt zastrzegł iż prace mogą potrwać nawet kolejną dekadę jeśli nie dłużej to czego oczekiwał Zygmunt nie dało się osiągnąć z dnia na dzień.



Gdy przebudowa Sandomierza pochłaniała większą cześć czasu oraz uwagi Zygmunta, na dwór przybyło poselstwo przedstawicieli stanu mieszczańskiego, byli to głównie bogaci kupcy którzy stanowili podstawę handlu w Cesarstwie. Ich główny przedstawiciel był jeden z najbogatszych kupców na ziemiach Cesarstwa Mazowiecko-Węgierskiego, Mateusz z Kluczborka przedstawił sprawę z jaką przybyli oni przed oblicze jego Cesarskiej mości Zygmunta VI Czartoryskiego. Mateusz wyjaśnił iż wielu z co potężniejszych Mazowieckich magnatów pobiera opłaty za transport towarów przez swe zimie, choć kupcy korzystają z traktów Cesarskich należących do korony Mazowieckiej. Wielokrotnie miało także dochodzić do ataków na tych z kupców którzy nie zgadzali się płacić tego rodzaju haraczów szlachcie, przez której posiadłości podróżowali.

Zygmunt który nie wiedział o takich praktykach natychmiast wezwał przedstawiciela stanu szlacheckiego, który rezydował w Sandomierzu. Na wezwanie jego Cesarskiej mości przybył Grzegorz Halicki, jeden z potężniejszych mazowieckich szlachciców, będący przedstawicielem stanu szlacheckiego przy Cesarzu Mazowieckim. Zygmunt wprost zapytał Halickiego czy Mateusz z Kluczborka mówi prawdę i czy rzeczywiście na traktach cesarskich dochodzi do wymuszeń na kupcach. Jeżeli śledztwo jakie zarządził by Zygmunt dowiodło by prawdziwość słów kupców, kroki jakie Zygmunt zamierzał by powziąć byłyby bardziej drastyczne, niż te w wypadku gdyby Halicki przyznał do istnienia takowych praktyk wśród szlachty Mazowieckiej. Wobec faktu iż rzeczywiście spora część szlachciców wymusza opłaty za przejazdy przez swe ziemie Halicki przyznał iż tak rzeczywiście się dzieje. Zarazem dodając iż jest to jeden z przywilejów, jakimi dysponuje stan szlachecki w Cesarstwie, Zygmunt pierwszy raz od długiego czasu uniósł się w gniewie.
​

Sukces w pozyskania portu Afrykańskiego, Malindii oraz korzyści jakie zaczął on przynosić szybko zostały w Cesarstwie zauważone. Ozdoby z kości słoniowej która były tam pozyskiwane następnie trafiły do mazowieckich kupców, ci z kolei starali się zaspokoić zapotrzebowanie wśród szlachty która wręcz zaczęła ubóstwiać rzeczy wykonane z kości słoniowej, wielu ceniło ją bardziej od złota. Fakt ten oraz odkrycie nowego kontynentu o którym powiadano iż posiada olbrzymie bogactwa, zadecydował iż jeden z mazowieckich szlachciców zapragnął rozpocząć przygodę na tym nowym lądzie. Albert Kazanowski, przed obliczem jego Cesarskiej mości oświadczył iż zdobędzie dla Cesarstwa nowe ziemie oraz bogactwa tego nieznanego lądu, jedyne czego potrzebuje to pełnomocnictwo Zygmunta oraz statki oraz żołnierze. W zamian jedynie pragnął możliwości zostania Gubernatem nowych kolonii w Ameryce. Zygmunt który słyszał iż Portugalczycy jak i Irlandczycy oraz Galicjanie zdołali dopłynąć do tego lądu, z doniesień podróżników wynikało iż zamieszkany jest przez wrogo nastawiona ludność która z trudem znosiła obecność obcych.

Wyprawa która rozpoczęła się z początkiem roku 1580, 2 lutego z portu Gdańskiego wypłynęła eskadra Alberta Kazanowskie licząca 7 okrętów z czego 4 galeony oraz 3 karaki, popłynął on w kierunku Antyli, archipelagu wysp odkrytych przed 56 laty. Kazanowski miał tyle szczęścia że w czasie jego podróży do tego archipelagu nie napotkał poważniejszych problemów, po roku zdołał on dopłynąć do czterech wysp, założył on pierwsze mazowieckie kolonie na obszarze uważanym za część kontynentu amerykańskiego. Skolonizowane wyspy przez Alberta Kazanowskie leżały w archipelagu wysp nawietrznych, zdołał on zająć dla Cesarstwa Martynikę, Barbados, Świętego Vincenta oraz Świętą Lucjanę wysepki te zostały odkryte oraz naniesione na mapy prze Galicyjskich odkrywców jednak królestwo Galicji nie zdołało ich do tej pory skolonizować mimo wielokrotnych prób, tubylcy okazali się dla nich zbyt agresywni. Albert Kazanowski dysponujący ponad 6 tysiącami mazowieckich muszkieterów, rozpoczął krwawą kampanie przeciwko mieszkańcom tych wysp, podporządkowując sobie tamtejsze plemiona, które w późniejszym okresie stanowiły niewolniczą siłę roboczą na plantacjach trzciny cukrowej.

Kazanowski władał tymi obszarami w sposób bez względny i okrutny, zachowywał się niczym udzielny książę, protestanccy duchowni którzy udali się na tą wyprawę byli przerażenie tym w jaki sposób postępuje z tamtejszą ludnością, Zygmunt nakazał mu traktowanie tubylców w sposób życzliwy oraz by prowadził on tam misje chrystianizacyjną. Kazanowski jednak całkowicie o to nie dbał jedyne co go interesowało to uzyskanie jak największych zysków dla siebie, gdy jeden z duchownych niejaki Maćko z Czerska stanął w obronie tubylczych kobiet które miały zostać zgwałcone przez ludzi Kazanowskiego, ten zabił go w gniewie. Po tym sytuacja szybko się pogorszyła dowódca muszkieterów z nadania Cesarskiego Zygmunta VI, Wacław Ludwik Grodzki, aresztował Alberta Kazanowskiego, jego ludzie zostali natomiast powieszeni na palmach. Kazanowski został wysłany na statku z powrotem do Cesarstwa.



W czasie gdy powstawały kolonie na mazowieckich Antylach, Jakub Staniewski powrócił do Malindii z wojskiem oraz większą ilością okrętów. By zbudować port w Malindi jego ludzie których tutaj pozostawił, rozebrali dwa galeony, z uzyskanego drewna postawili prowizoryczny fort. Teraz gdy na miejsce przybyło blisko 5 tysięcy regularnych mazowieckich żołnierzy którzy odpowiadali przed swoim dowódcą z mianowania Zygmunta a nie przed Jakubem Staniewskim, jednak Przemysław Jankiel miał wykonywać polecenia Staniewskiego. W szybkim tempie z pomocą miejscowych oraz przybył żołnierzy został zbudowany fort na wzgórzach otaczających wioskę, następnie zaczęto budowę przystani portowej, cały czas posyłając statki wyładowane kością słoniową kupowaną od tubylców za różnego rodzaju przedmioty. Staniewski zdołał zakupić kolejny port od Mondogo, pomoc mazowieckich muszkieterów oraz lekkiej jazdy w walce z jego wrogami sprawiła iż Mombasa weszła w jego posiadanie. Za dwa kufry złota oraz muszkiety Staniewski odkupił od niego ten port poszerzając mazowieckie posiadłości w Afryce.



Choroba Zygmunta była nieoczekiwana do tej pory zdrowy Cesarz w przeciągu zaledwie kilku tygodni opadł z sił i ciężko się rozchorował, Makowski który w tym czasie wraz z Konradem synem Zygmunta pełnili obowiązki w jego imieniu z wielką trwogą patrzyli jak jeden z wybitniejszych władców Mazowieckich niknie im w oczach. Antoniusz Makowski rozpoczął dochodzenie czy aby Zygmunt nie został otruty, ten weteran dworski dobrze znał takie sytuacje z przeszłości, by wyciągnąć takie wnioski. Jednak szpiedzy oraz osoby zaufane na dworze nie znalazły żadnych dowodów na istnienie konspiracji mającej za cel uśmiercenie Zygmunta. Najbardziej podejrzani w tej materii dwaj starsi bracia Zygmunta, Hermann oraz Henryk wydawali się nie zdolni do takich działań, wynikających po prostu z słabości tej dwójki, Makowski postrzegał ich obydwu jako słabych i zbyt głupich by mogli się podjąć otrucia Zygmunta. Nadworni doktorzy jedynie stwierdzili iż jego Cesarska mość nabawiła się ciężkiego zapalenia płuc, zapewne wynikającego z przepracowania, wiadomym było wszak iż Cesarz doglądał budowy w Sandomierzu cały czas nawet w okresach paskudnej pogody.

Zygmunt VI, zmarł w roku 1583 na tron Mazowiecki wstąpił jego jedyny syn Konrad, którego koronacja odbyła się 12 kwietnia 1583 roku. Panowanie Zygmunta VI było czasem owocnego zjednoczenia państwa Mazowieckiego oraz Węgierskiego, powstało Cesarstwo Mazowiecko-Węgierskie, rozpoczął się też okres ekspansji kolonialnej Mazowsza. Udało się zakupić porty afrykańskie takie jak Malinda oraz Mombasa, założone zostały pierwsze kolonie na nowym kontynencie Amerykańskim, tak zwane Antyle Mazowieckie. Jego panowanie przyniosło także rozkwit w architekturze barokowej w Cesarstwie Mazowieckim. Za jej głównego propagatora uważany jest Bezprym Młodziejowski. W tym czasie zostało stłumione powstanie fanatycznych Litewskich katolików którym nie odpowiadały zmiany, w postaci reformacji oraz kościoła Mazowieckiego.​

 

Odkrycia Geograficzne Cześć 3





Odkrycia geograficzne jakich dokonali Egipcjanie pod koniec 15 wieku oraz na początku 16, przyczyniły się do wzrostu znaczenia tego państwa. Egipt dynastii Przemyskiej, zdobył jako pierwszy możliwość handlu z dalekimi Indiami oraz Chinami. Wzrost ilości egzotycznych towarów które pojawiły się na bazarach Aleksandrii wywołał konflikt z republiką Sardyńsko-Korsykańską w pierwszej połowie 16 wieku. Wojna ta zakończona zwycięsko dla Republiki, uczyniła z niej jedynego pośrednika w handlu śródziemno morskim pomiędzy Egiptem oraz resztą kontynentu Europejskiego. Fakt ten doprowadził do rozpoczęcia wypraw, celem których stało się ominiecie szlaków handlowych kontrolowanych przez kupców z Sardynii. Z pośród wielu nacji Europejskich jakie rozpoczęły podróże daleko morskie, w tym że okresie najważniejszymi okazali się odkrywcy z Galicji, Portugalii oraz Irlandii.

Półwysep Iberyjski, od czasu udanej Krucjaty zorganizowanej w roku 1151 przez Sylwestra IV, ostatecznie kończącej okres wpływów islamskich w Iberii. Historia półwyspu nie pozostawała spokojna przez kolejne stulecia, zjednoczone królestwo Kastylijsko-Aragońskie starało się z pomocą miecza zjednoczyć cały półwysep pod swym panowaniem, szereg wojen od 12 stulecia aż do początku 14, niemal doprowadzili do całkowitego zjednoczenia się półwyspu po jednym berłem. Gdy w wyniku buntu Andaluzyjczyków, południowa cześć półwyspu została utracona, a ostatni przedstawiciel dynastii de Cabrera zmarł, królestwo Kastylijsko-Aragońskie rozpadło się. Przez cały ten okres jak i do dzisiaj dwa kraje będące najbardziej na zachodnim skraju tego półwyspu Galicja oraz Portugalia, władane są przez tą samą dynastie de Fonseca. Członkowie tej dynastie dzięki silny więzią dyplomatycznym jak i rodzinnym przeciwstawiła się ekspansji agresywnego królestwa Kastylii-Aragonii. Wraz z początkiem 15 wieku, po wojnie Egipsko-Sardyńskiej, przywódcy dynastii de Fonseca dostrzegli niezwykłą okazje, jeśli zdołali by odkryć alternatywną drogę do Egiptu a może nawet do dalekich Indii oraz Chin zdobędą niewypowiedziane bogactwa.

Król Portugalski Juan VII de Fonseca, wyznaczył swego najlepszego kapitana Alfonso de Santona, miał on na czele eskadry składającej się z 7 karak popłynąć wzdłuż Afryki, jego celem miało być odnalezienie drogi do Egiptu lub tez do Indii, skąd można było pozyskać cenne korzenie. Z Lizbony wpłynął on 23 grudnia 1512 roku, pod jego komendą znajdowało się 7 karak oraz w ostatniej chwili otrzymał także 1 galeon do swej dyspozycji, był to pierwszy tego rodzaju statek skonstruowany przez Portugalczyków, później konstrukcja ta upowszechniła się w reszcie Europy. Po dwóch miesiącach wyprawa Alfonso de Santona, dotarła do Madery, wyspa ta była już wtedy znana Portugalczykom, posiadali na niej niewielką kolonie, de Santona miał zamiar popłynąć dalej wzdłuż wybrzeża Afrykańskiego. Pod koniec tego samego roku 1513, eskadra de Santona, dotarła do archipelagu wysp Kanaryjskich, istniało na nim królestwo afrykańskie, będące pozostałością po Imperium Mali które niegdyś rozciągało się niemal do morza śródziemnego.

Tamtejsza ludność czciła pogańskie bożki w sposób podobny do europejczyków, posiadali usystematyzowany system wierzeń. Alfonso de Santona, zatrzymał się tutaj tylko na czas uzupełnienia niezbędnych zapasów, wyspy te nie były przyjazne, mimo prób nawiązania przyjaznego kontaktu, ich władca nakazał by de Santona jak najszybciej odpłynął. Dalsza ekspedycja zabrała ich na południe, gdzie po roku nieustanej żeglugi zdołali dotrzeć do archipelagu wysepek, de Santona schodząc na ląd uznał iż te nie zamieszkałe wysepki idealnie nadają się na kolonie Portugalską, założył on pierwszą osadę Cidade Velha na wyspie Santiago. Odesłał on dwie z karak do Portugalii by powiadomić swego króla o tym odkryciu oraz pragnął uzyskać wsparcie dla rozwoju nowo powstałej kolonii. Zostawiwszy w nowej osadzie część załogi oraz kolejne dwa statki udał się on w dalszą podróż, jednak potężny sztorm który miał miejsce na oceanie atlantyckim zepchnął go z kursu na tyle iż jego statki dotarły do wybrzeży całkowicie nowego kontynentu.



Alfonso de Santona, dotarł do wybrzeży ameryki południowej, nie zdając sobie sprawy iż zdołał jako pierwszy europejczyk dotrzeć do nowego świata, wedle wszystkich ustaleń jakie poczynił wynikało iż został on zepchnięty z kursu daleko na zachód. Nie ponawiał on dalszej eksploracji nowo odkrytych ziem, jego głównym zmartwieniem był powrót do wysp zielonego przylądka gdzie mógł ponowić swą misje, w czasie sztormu utracił dwa statki i obecnie pod jego dowództwem były tylko jeden galeony a jego załoga znajdowała się na krawędzi buntu. Wielu marynarzy chorowało na szkorbut, a ogólne niezadowolenie powodowało iż de Santona obawiał się iż może zostać zamordowany, mimo własnej ekscytacji jaką przeżywał dotarciem do tego lądu, był zmuszony do zawrócenia. W roku 1517 dotarł z powrotem na wyspy, gdzie istniała już Portugalska kolonia. Juan VII de Fonseca, wysłał kolejne statki oraz osadników po tym jak dowiedział się o założeniu przez de Santona kolonii na Atlantyku. Gdy resztki eskadry dotarły do osady Cidade Velha, wyprawa została w istocie zawieszona, załoga galeonu została przetrzebiona chorobami głównie szkorbutem, sam Alfonso de Santona, się rozchorował bez przywództwa z jego strony nikt nie interesował się kontynuowaniem ekspedycji wzdłuż wybrzeża afrykańskiego.

W tym czasie statki Galicyjskie dotarły do archipelagu Azorów daleko na północy, obecny władca Galicji Ramiro II de Fonseca, podobnie jak jego kuzyn zasiadając na tronie Portugalskim rozpoczął własną eksploracje daleko morską. Galicyjskie okręty w roku 1520 dotarły do Portugalskiej osady na wyspach zielonego przylądka, ich dowódca Sancho de Amerigo, dowiedział się od portugalskich żeglarzy którzy wówczas przebywali na wyspie iż de Santona dotarł do lądu na zachodzie, informacja ta wydała się niezwykle intryguj dla Galicyjskiego dowódcy. Dlatego zamiast kontynuować swą żeglugę na południe postanowił iż popłynie na zachód, i przekona się czy rzeczywiście znajduje się tam ląd. Po okresie dwuletniej żeglugi na zachód w czasie której jego zapasy były już niemal na wyczerpaniu a załoga gotowa się zbuntować i powiesić go na rei, jego statki dostrzegły ląd, była to olbrzymia wyspa u ujścia rzeki którą później nazwano Amazonką. Sancho de Amerigo dotarł do nowo odkrytego kontynentu jako trzeci. Rok przed nim do wybrzeży nowej Funlandii dotarł Irlandzki odkrywca i podróżnik, Magnus Horan, jednak to właśnie od Sancho de Amerigo, nowy kontynent został nazwany Ameryką.

Sancho de Amerigo, kontynuował swą wyprawę wzdłuż wybrzeży ameryki południowej docierając w roku 1524 do Tobago pierwszej z wysp będących częścią olbrzymiego archipelagu Antyli, nazywał on wszystkie kolejne wysepki oraz nanosił je na mapy, zajmując je w imieniu jego króla Ramiro II de Fonseca, było to tylko gołosłowne gdyż w istocie nie założył on żadnych osad a nawet nie był w stanie tego zrobić, gdy tubylcy okazywali się agresywni oraz bardzo zajadli gdy dochodziło do wszelkich prób kontaktu. W roku 1525, dotarłszy do wyspy potem nazwanej przez niego Barbuda, założył osadę jednak jej losy pozostały przez wielu zapomniane głównie z powodu niewiedzy z tym co stało się z żeglarzami którzy tam pozostali. W dwa lata później de Amerigo dotarł do Haiti i postanowił o powrocie do Galicji by pozyskać wsparcie korony w dalszej kolonizacji oraz eksploracji.

Alfonso de Santona, powrócił do zdrowia w kwietniu roku 1519, musiał pogodzić się z faktem iż jego wysokości Juan VII de Fonseca odwołało ze stanowiska jego miejsce zastąpił nowy Portugalski kapitan Roderigo de Alwarez, de Santona miał powrócić do Lizbony oraz przedstawić jego wysokości wszystkie dokonane przez siebie odkryci. Alfonso de Santona został oskarżony o herezje, za tymi oskarżeniami stali jego wrogowie na dworze Lizbońskim. Minęło ponad 7 lat, które spędził on w lochach Lizbońskiego zamku, w tym okresie de Santona wielokrotne myślał iż już nigdy nie wyruszył na morze. Na jego szczęście wyprawy Roderigo de Alwareza, zakończyły się jego śmiercią.

Roderigo de Alwarez po tym jak zajął pozycje de Santona, opłynął przylądek Gabonu oraz wody zatoki Gwinejskiej. Udając się wzdłuż wybrzeża na południowy wschód, w roku 1520 dotarł do wybrzeża kości słoniowej, znajdowało się tutaj wiele plemion oraz państw tubylczych, które oferowały olbrzymie ilości kości słoniowej. Portugalskim odkrywca, z tego też powodu de Alwarez zadecydował o takim nazwaniu tegoż że wybrzeża afrykańskiego. W dwa lata później jego okręty postawiły kotwice u wybrzeży wysepki Bioko, de Alwarez ustanowił tutaj tymczasowa kolonie Portugalską, wyspa była idealnym przyczółkiem do dalszej ekspansji Portugalskiej. Jednak z nieznanych przyczyn została ona porzucona przez nich. W roku 1523 dotarł on do Ngonyo, wioski rybackiej u wybrzeży pogańskiego królestwa Ndongo którego władca dokonał ataku na Portugalskich żeglarzy uzupełniających zapasy, wśród ofiar śmiertelnych znalazł się Roderigo de Alwarez, zginął on wraz ze znaczną częścią załogi która mu towarzyszyła na wybrzeżu. Wieści o śmierci de Alwareza, dotarły do Lizbony w roku 1528, gdy jeden z statków dotarł z powrotem do Lizbony by przekazać o tym wieści , Juanowi VII de Fonseca.

Wobec śmierci de Alwareza, oraz braku jakich kol wiek chętnych by zająć jego miejsce , Juan VII nakazał o wypuszczeniu kapitana Alfonso de Santona, z celi w jakiej przebywał przez ostatnie 7 lat. Król postanowił darować winny de Santona, on natomiast miał poprowadzić kolejną Portugalska wyprawę celem opłynięcia kontynentu Afrykańskiego. Gdy Sancho de Amerigo, wracał ze swej wyprawy do Ameryki, de Santona wypływał ponownie z Lizbony kierując się do wysp Zielonego przylądka dotarł on tam w roku 1530, w dwa lata później natomiast już znajdował się dalej na południe niż Alwarez kiedykolwiek dotarł. Druga wyprawa de Santona, spotykała się z trudnościami w postaci pogody oraz wrogich tubylców, jednak w odróżnieniu od de Alwareza rzadko kiedy sam schodził ze swego statku flagowego. W latach 1533 oraz 1534 odkrył Songo oraz Katongo, prymitywne wioski rybackie na wybrzeżu które później uzyskało nazwę Wybrzeża Szkieletowego.

Ze względu na panujące na nim silne prądy morskie oraz liczne płycizny, marynarze de Santono nazwali ten rejon „bramą do piekła”, z powodu iż de Santono utrącił tutaj aż cztery statki musiał zawrócić. Dopiero w dwa lata później w roku 1536 dopłynął on do Namakwa, jak się okazało nie byli oni pierwszymi białymi jakich tubylcy tutaj widzieli. Wedle tłumacza jakiego udało się de Santono pozyskać, ci tubylcy już widzieli podobne okręty oraz ludzi, jednak z opisów jakie mu dostarczono, wywnioskował iż byli to prawdopodobnie Egipcjanie, smukłe postaci o lekko brązowawej karnacji ubierające się w zwiewne białe szaty oraz noszące turbany na głowach. Alfonso de Santona odwiedzał w młodości kilkukrotnie Aleksandrie, to co mu powiedzieli czarnoskórzy, niemal całkowicie pokrywało się z tym co tam widział. W istocie wyprawa Marka Lury dotarła tutaj w roku 1534, de Santono mógłby się spotkać z Egipcjanami gdyby nie problemy na wybrzeżu Szkieletowym, dopiero w roku 1537 dotarł on do przylądka Dobrej Nadziei, gdzie zdołali odkryć postawiony tam krzyż, przez Egipcjan z wyrytą inskrypcją informującą o tym miejscu oraz jego odkrywcy Marku Lutrze. ​

 

Odcinek 111
1583-1585




Konrad VII Czartoryski, jedyny syn Zygmunta VI zasiadł na tronie Mazowieckim po tym jak jego ojciec zmarł w roku 1583. Konrad został wychowany w duchu renesansowego humanizmu, jego ojciec jak i matka przyłożyli się do tego by podzielał on ideały które przyświecały tej epoce. Sam Konrad był inteligentnym lecz chorowity, od najmłodszych lat często chorował, nadworni medycy nie przepowiadali mu długiego życia, jednak on nadal żył. Ciągle choroby które go nawiedzały osłabiały księcia a teraz Cesarza Mazowieckiego, co gorsza Konrad nie doczekał się do tej pory potomka ze swą małżonką Miriam Alani. Sytuacja taka niepokoiła Antoniusza Makowskiego, kanclerz Cesarski mimo już nad wyraz posuniętego wieku nadal sprawował swą funkcje, choć musiał być zanoszony na spotkania rady Cesarskiej, co zresztą często zdarzało się z samym Konradem który wielokrotnie nie mógł tam dotrzeć o własnych siłach.

Mimo swych słabości Konrad wykazywał się bystrym umysłem jeżeli chodziło o kwestie zarządzania Cesarstwem, jego znajomości rzemiosła wojskowego była na wysokim poziomie, gdyby nie jego słabe ciało ograniczającego go, zapewne dosiadł by konia i wyruszył na wojny, jak jego wielcy poprzednicy. Konrad wielokrotnie widział siebie w roli zdobywcy, jednak realia go przytłaczały, Makowski który doskonale rozumiał swego suwerena w tej kwestii odradzał mu by próbował realizować te marzenia, zakończyło by to się fatalnie dla jego i tak już słabego zdrowia. Kwestie militarne miały pozostawać w rekach, hetmanów Cesarstwa Konrad który sam nie mógł poprowadzić wojsk Cesarskich. W swych planach odnośnie Cesarstwa Mazowiecko-Węgierskiego postanowił zrezygnować z ekspansji terytorialnej, zamiast tego postanowił skupić się na sprawach wewnętrznych oraz kulturze.



Gdy zmarł hetman Cesarski Władysław Opacki 12 czerwca 1583 roku, powstała kwestia kto zastąpi tego wybitnego dowódcę wojskowego, spośród kilku kandydatów na to stanowisko dwóch posiadało największe szanse, Bolesław Opaliński oraz Jan Kurbski. Obydwaj byli zaprawionymi w bojach przywódcami którzy odnieśli zwycięstwa militarne, Opaliński był postrzegany jako wyrachowany i bezwzględny, człowiek który nie cofnie się przed niczym by osiągnąć wyznaczone cele, jednak niezaprzeczalnie był on jednym z wybitniejszych Mazowieckich wodzów tej epoki. Z drugiej strony natomiast mięliśmy Jana Kurbskiego, opanowanego i ostrożnego w swych działaniach człowieka który starał się zwyciężyć unikając bezpośredniego starcia nim nie będzie to wygodne dla niego. Opaliński w odróżnieniu od Kurbskiego nie posiadał wsparcia na dworze Sandomierskim.

Za sprawą Antoniusza Makowskiego, stanowisko hetmana Cesarskiego przypadło właśnie Janowi Kurbskiemu, Makowski obawiał się wzrostu znaczenia Opalińskiego, za każdym razem gdy rozmawiali odnosił wrażenie iż ten człowiek coś ukrywa. Makowski nie był w stanie ustalić skąd wziął się ten geniusz militarny, dlatego też doradził Konradowi by mianował on Jana Kurbskiego, a nie Bolesława Opalińskiego.

Gdy w Sandomierzu trwała debata nad tym kto powinien zastąpić zmarłego hetmana Opackiego, Jakub Staniewski zdołał przekonać Mondogo, by ten stał się lennikiem Cesarstwa Mazowieckiego. W prawdzie nie pozostawił on mu wyboru, gdy z końcem roku 1583, 5 tysięcy mazowieckich muszkieterów oraz kilka armat znalazło się pod jego pałacem. Sojusz zawarty przez Staniewskiego był koniem trojańskim, posiadając wystarczające zasoby oraz ludzi zmusił on Mondogo do stania się protektoratem mazowieckim, w kolejnych latach królestwo Malindii przestało istnieć gdyż Jakub Staniewski dokonał jego aneksji w imieniu Cesarstwa Mazowieckiego. Całkowite podporządkowanie sobie tych terenów jednak nie obeszło się bez rozlewu krwi, kilkukrotnie dochodziło do powstań wobec Mazowieckiej władzy.



Konrad wraz z nowym podskarbim postawił o dokonaniu reformy monetarnej, w jej założeniach miała powstać nowa mennica, która miała bić monety dla Cesarstwa Mazowieckiego, na Węgrzech krymskich nadal stosowano monety używane za panowania Laszlów. Z tego powodu Konrad VII oraz Karol Rybiński, pełniący funkcje podskarbiego Cesarskiego, stanowisko skarbnika zostało zlikwidowane przez Kazimierza II, zastąpione je podskarbim który miał doglądać finansów Cesarstwa oraz banku Cesarskiego w Sandomierzu. Nowa mennica której budowę miał pokryć Konrad, zajmowała by się wybiciem całkowicie ujednoliconych monet, koszty ich produkcji ponosił by skarb Cesarski. Nowe złotówki Cesarskie, miały być bite tak jak dotychczas w trzech rodzajach kruszców: złocie, srebrze oraz miedzi. Zastąpiony miał być także stary system przeliczania wartości poszczególnych monet bitych w danych kruszcach.

Wprowadzono system dziesiątkowy, każda złota moneta miała posiadać równowartości w dziesięciu srebrnych, z kolei jedna srebrna 10 miedzianych, co dawało prosty rachunek iż 100 miedzianych było warte jednej złotej monecie. Uproszczenie sytemu monetarnego, nie obeszło się także od wybijania nowych monet, nowe złote które miały być bite w złocie na awersie posiadały by przedstawienie dziadka Konrada VII, Kazimierza II monety bite w srebrze natomiast podobiznę Zygmunta VI ojca Konrada VII, dla siebie Konrad przeznaczył miedziaki, jego podobizna miała znajdować się na Mazowieckich groszach bitych w miedzi. Na rewersie wszystkich nowo wybijanych monet miał znaleźć się herb Cesarstwa Mazowiecko -Węgierskiego, czarny Orzeł oraz biały Krzyż. Za kontrolę jakości nowo bitych monet odpowiadała by mennica Cesarska która została do tego zadania powołana, miało to na celu zapobieganie pogorszeniu się jakości monet, poprzez nieuczciwe stosowanie mniejszej ilości metali szlachetnych. Głównym celem reformy było uproszczenie systemu monetarnego oraz zwiększenie zaufania w bite w Mazowszu monety, których wartość do tej pory była podważana.



W roku 1584, 12 lipca zmarł Trojden II Czarniecki książę Połocki, Trojden nie pozostawił po sobie męskiego następcy tylko dwie córki, najstarsza z nich była żoną Henryka Czartoryskiego wuja Konrada VII. Na mocy postanowienia Cesarskiego, księstwo Połockie zostało wcielone do Cesarstwa Mazowiecko-Węgierskiego. Prywatne dobra Trojdena jednak przypadły w posiadanie jego najstarszej córce Ludmile Czarnieckiej. Wraz ze swym małżonkiem Henrykiem Czartoryskim, mieli oni sprawować w imieniu Konrada VII władzę nad Połockiem, okres ten trwałby do czasu aż nie zaprowadzona zostanie tam administracja Cesarska, nad tym z kolei miał czuwać Wiktor Dalimir Sądecki.

Sądecki miał nadzorować przekształcenie księstwa w kolejne województwo Cesarstwa Mazowiecko-Węgierskiego, był to proces czasochłonny głównie dla tego iż dostosowanie administracji Połockiej do Cesarskiej, wiązało się z nowym układem administracyjnym, baronie oraz hrabstwa zostawały zastępowane przez powiatu, szlachta nie była początkowo zadowolona. Jednak po powołaniu sejmiku województwa Połockiego, na którego pierwszego wojewodę wyznaczony przez Konrada został Henryk, przyznany mu został także tytuł księcia Połockiego. Szlachta w szybkim tempie doceniła nowy system zarządzania ziemiami, w którym brała czynny udział.



Troki, miasto przyłączone w czasie aneksji wielkiego księstwa Litewskiego, były jednym z głównych centrów handlu na ziemiach nowej prowincji Litewskiej. Władze miejskie Trok, w których większość płynie mówiła po Mazowiecku, w istocie ludności Trok zasymilowała się w czasie I Cesarstwa, mieszkańcy uważali się za Mazowszan i byli zadowoleni z możliwości ponownego stania się częścią odrodzonego Cesarstwa. Rada miejska miasta w listopadzie roku 1584 debatowała nad tym czy nająć Bezpryma Młodziejowskiego. Władze Trok chciały go zatrudnić by zaprojektował oraz dopilnował prac przy ogrodzie barokowym, celem tego projektu było ukazanie iż Troki stały się w przeciągu zaledwie kilku lat jednym z najbogatszych miast w Cesarstwie.

Dzięki dogodnej lokalizacji, przez to miasto przepływały towary z północnych krain, Kurlandii Livonii oraz Rygi a także Nowogrodu oraz Permu czy Pskowa, dalej na południe z kolei towary z Cesarstwa, Mołdawii, Czech, Śląska, Chrobatii, Brandenburgii wędrowały na północ, a Troki stały się głównym miejscem gdzie kupcy wymienili je lub zatrzymywali się w czasie swych podroży. To sprawiło iż od czasu włączenia do Cesarstwa, miasto zyskało na znaczeniu i bogactwie, celem wyrażenia tego była chęć stworzenia pięknego ogrodu-parku miejskiego w barokowym stylu. Mimo iż Młodziejowski był pochłonięty pracami przy Sandomierzu wyraził zgodę na zaprojektowanie parku, to z kolei odwlekło w czasie prace w stolicy Cesarstwa o kilka lat, jednak efektem był wspaniały ogród barokowy, którego piękno zachwycało każdego komu dane było odwiedzić to miejsce, wielu z zagranicznych gości którzy odwiedzili Cesarstwo rozpowiadało o pięknie tego miejsca po powrocie do swych ojczyzn.



Pod koniec roku 1584 uwaga Konrada została zwrócona na niepokojące zachowania szlachty w Królewcu, w okolicach Malborka miało dojść do zawłaszczenia sobie przez nią, a dokładniej rodzinę Klinowskich, ziemi należącej do korony. 12 grudnia do Sandomierza przybyło przedstawicielstwo chłopstwa, z okolic Malborka, ich wioski od dziada pradziada wchodziły w skład ziem należących do korony Cesarskiej, a co za tym idzie chłopi tam żyjący mieli większe prawa niż ci mieszkający na ziemiach rodowych szlachty Mazowieckiej. Wedle ich opowieści, pewnego pochmurnego dnia przybył do nich dziedzic Klinowskich, Karol Klinowskich i łaskawie im oznajmił iż od tej pory ich wioski wchodzą w skład jego dóbr, gdy któryś z nich zechciał zaprotestować oraz oznajmił iż jest to ziemia Cesarska dostał nahajem po głowie. Konrad natychmiast zażądał wyjaśnień w tej sprawie. Okazało się że miejscowy wojewoda został przekupiony przez rodzinę Klinowskich, miał on przymknąć oko na przywłaszczenie sobie tych dóbr, następnie miano spreparować dokumenty iż te ziemie zawsze należały do Klinowskich. Konrad nakazał o uwiezieniu skorumpowanego wojewody oraz ukaraniu rodzinny Klinowskich, mieli oni wypłacić odszkodowanie skarbowi o równowartość zagarniętych ziem oraz zwrócić je koronie Cesarskiej. Decyzje te nieobeszły się bez niezadowolenia wśród szlachty Mazowieckiej.​