History of Mazovia and its people

Odcinek 112
1585-1587



Panowanie Konrada VII było spokojne, Cesarz który sam nie mógł dowodzić swymi wojskami w polu nie zamierzał ich w ogóle wykorzystywać, za sprawą Makowskiego Bolesław Opaliński nie otrzymał stanowiska hetmana Cesarskiego, po śmierci Władysława Opackiego. Opaliński był protegowanym Opackiego i stary hetman pragnął by to właśnie on zajął jego miejsce jednak dworska polityka wzięła górę i to jego konkurent Jan Kurbski otrzymał to stanowisko. Bolesław Opaliński w tym czasie 33 letni mężczyzna z trudem przełknął tą zniewagę, mimo wszystko podporządkował się decyzji swego władcy, jednak odsunął się, opuścił Sandomierz i na pewien czas zamieszkał w swym majątku ziemskim w okolicach Kalisza, pozostając do dyspozycji Cesarza.



Prace przy renowacji Sandomierza posuwały się dalej, Bezprym Młodziejowski który cały czas pełnił funkcje głównego architekta, przybył do pałacu przed oblicze Konrada z propozycją iż katedra Sandomierska powinna zostać odnowiona w stylu Barokowym. Konrad nie wyraził zgody na ten plan, zaproponował budowę całkowicie nowego kościoła, chciał on wybudować świątynie której imieniu udzielił by jego zmarły dziadek Kazimierz II. Młodziejowski miał wybudować nowy kościół imienia świętego Kazimierza II, dla tego architekta który zdobył już w Cesarstwie olbrzymie uznanie oraz sławę postawienie kościoła którego patronem stawał się pierwszy Mazowiecki święty, było to wyzwanie godne jego zdolności oraz stało by się uświetnieniem jego dokonań jako architekta.

Miejscem wybranym dla nowego budynku sakralnego został południowy kraniec Sandomierza wedle planów, miasto miało rozrastać się w tym kierunku, świątynie zaplanowano na planie prostokąta. Młodziejowski zastosował w tej konstrukcji sklepienia i kopuły elipsoidalne. Wysoka oparta na bębnie kopuła zwieńczono wysokimi latarniami które przykryto ozdobnymi hełmami. Elewacja kościoła miała być dwukondygnacyjna o płaszczyznach podzielonych zwielokrotnionymi gzymsami oraz pilastrami. W niszach umieszczono zdobione rzeźby, nisze miały posiadać zwieńczone tympanonami o liniach prostych lub łukowych i esownicami łagodzącymi przejścia pomiędzy nawami o różnych wysokościach. Ostatecznym efektem prac Bezpryma Młodziejowskiego, był imponujący kościół barokowy, Konrad który odwiedził budowle w czasie jednego z swych lepszych dni wynagrodził Bezpryma za swą pracę nadając mu tytuł szlachecki, oraz niewielki majątek ziemski, miało to być podziękowanie za ogrom prac jakie do tej pory wykonał architekt dla Cesarstwa.



Trwający już blisko od dwóch dekad pokój w Cesarstwie Mazowiecko-Węgierskim, jak i panowanie oświeconych władców sprawiło iż Cesarstwo w drugiej połowie lat 80, 16 wieku przeżywało swój złoty okres kultury. Wsparcie ze strony Kazimierz II, Zygmunta VI a teraz Konrada VII, przyczyniło się do rozkwity Mazowieckiej literatury, filozofii, malarstwa, rzeźby a także poezji. Sandomierz stał się centrum kulturalnym Cesarstwa to tutaj przybywali ci którzy pragnęli zaistnieć. Malarze tacy jak Herbert Walny, po namalowaniu dla Cesarza obrazu przedstawiającego scenę miłosną dwóch kochanków otoczonych przez amorki zdobywali potrzebną im sławę, po tym każdy szanowany się obywatel Cesarstwa chciał zatrudnić go na własne usługi, wielu z wybitnych mazowieckich malarzy przechodziło tą samą drogę. Tworzyli dzieło dla pałacu Cesarskiego, ich obraz lub rzeźba ozdabiały jego wnętrza, potem nie mogli opędzić się od kolejnych zleceń.

Szlachta jak i bogate mieszczaństwo pragnęło naśladować swego władcę, to właśnie pałac Sandomierski tworzył trendy które przyczyniły się do tak znacznego rozwoju kulturalnego Cesarstwa. Jednak osobą stojącą za Konradem była jego żona, Miriam Alani to ona decydowała które dzieła i artyści są godni zaszczytu pracy dla Cesarskiej mości Konrada VII. To ona podejmowała decyzje którzy filozofowie i poeci otrzymywali stypendia, Miriam zajmowała się tym wszystkim gdyż Konrad wielokrotnie z własnej niemocy nie potrafił zająć się tymi sprawami. Cesarzowa także chciała w ten sposób zadośćuczynić swemu małżonkowi iż nie jest w stanie dać mu potomka, choć nie była to w pełni jej wina, Konrad nie był w stanie spełnić swych obowiązków w łożnicy. Po prostu był impotentem, jego męskość nie mogła spełniać swych funkcji prawidłowo, gdyż sam Konrad był słabego zdrowia i rzadko kiedy był w pełni sił a nawet w tedy nie potrafił wykonać czynności seksualnych prawidłowo.



Szlachta mazowiecka pragnęła przywrócenia przywilejów jakie cofnął jej ojciec Konrada Zygmunt VI, na mocy postanowienia jakie wydał on szlachta traciła prawo do pobierania opłat za transport towarów przez swe ziemie. Zygmunt cofnął ten przywilej gdy dowiedział się iż był on nadużywany do tego stopnia iż niektórzy szlachcie wymuszali opłaty za transport dóbr od kupców po traktach należących do korony Mazowieckiej, dobrze wiedząc iż nie mają do tego prawa. Przedstawiciel stanu szlacheckiego przy Cesarzu, wybierany przez ogół szlachty Mazowiecko-Węgierskiej, Edward Sadowski zwrócił się z takową prośbą przed jego majestatem Cesarzem Mazowiecko-Węgierskim Konradem VII Czartoryskim 22 lutego 1586 roku. Konrad wiedział o cofnięciu tego przywileju a także powodach jakie kierowały jego ojcem w tamtym czasie, decyzja jego ojca była słuszna i musiała być podjęta dla dobra Cesarstwa.

Od czasu cofnięcia przywileju traktowego, bo tak potocznie był zwany nastąpił szybki rozwój wielu miast oraz miasteczek, handel kwitł gdyż nie był zakłócany przez wiecznie zachłannych szlachciców. Najlepszym przykładem były Troki, znajdujące się na szlakach handlowych łączących północ z południem Cesarstwa, w czasie gdy szlachta Mazowiecka pobierała opłaty za transport towarów miasto to nie prosperowało w sposób jaki byłby oczekiwany z tak dogodnej lokalizacji. Gdy Zygmunt cofnął ten przywilej na początku lat 80 16 wieku, zaledwie w przeciągu kilku lat Troki stały się jednym z najbogatszych miast Cesarstwa. Udowadniając słuszność decyzji podjętej przez Zygmunta VI.

Konrad zadecydował iż dla dobra rozwoju Cesarstwa oraz dalszej prosperity, przywilej ten nie zostanie przywrócony, co było oczekiwane szlachta Mazowiecka nie była zadowolona z takiej decyzji Cesarza. Wewnątrz Cesarstwa Mazowieckiego narastał konflikt pomiędzy stanem szlacheckim a władcą, wielu z bogatszych Mazowieckich szlachciców nie była zadowolona z tego iż tracą wpływ oraz władzę w Cesarstwie, a ich przywileje są im odbierane. Jednak problem był znacznie głębszy, od lat kolejni władcy Cesarstwa systematycznie centralizowali władzę w swych rękach, potężna Mazowiecka magnateria traciła ale zyskiwała drobna i średnia szlachta na której opierali swą władzę Cesarze. To z takich rodzin wybierani byli hetmani, doradcy Cesarscy oraz członkowie do rady Cesarskiej, przedstawiciele magnaterii rzadko kiedy zyskiwali zaszczytne oraz wpływowe stanowiska. A to rodziło coraz większe niezadowolenie oraz konflikt na linii magnateria a władcą Cesarstwa. Obecnie przedstawiciele magnaterii zdawali sobie sprawę iż nie są w stanie wymusić na Cesarzu swych żądań, wiec postanowili czekać na bardziej sprzyjający czas.



Tak jak nikt nie przewidział iż epoka Renesansu w ogóle zaistnieje tak też nikt nie zauważył jak zaczęła ona przemijać, humanizm który był jedna z głównych sil napędowych tej epoki osłabł. Zainteresowanie starożytnością która była najważniejszym odniesieniem dla wielu filozofów okresu renesansowego przeminęło. Miejsce Renesansu zastąpił Barok, nowy nurt kulturalno-religijny, w odróżnieniu od humanizmu antropocentrycznego doby renesansu, barok reprezentował teocentryczny mistycyzm. U podstaw tego nowego nurtu kulturalnego leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Artyści zaczęli wykorzystać ludzką zmysłowości i erotykę do przekazania treści religijnych. Literatura nowego trendu, barokowego rozbijała się na dwa główne nurty poezje rozkoszy, oraz poezje ascetyczną.

Za jednego z ostatnich przedstawicieli renesansowego wychowania, który starł się propagować ideały humanizmu, być mecenasem sztuki architektury oraz literatury, postrzegany był Konrad VII, jego panowanie jak i jego poprzedników jest postrzegane jako szczyt okresu Renesansowego w Cesarstwie Mazowieckim. Było to w kontraście do tego co działo się w Europie zachodniej, tam władcy od dawna już porzucili ideały które niósł ze sobą okres renesansowego rozkwitu, zwrócili oni swa uwagę ku barokowi który zastąpił miejsce renesansu w kulturze Europejskiej.



W roku 1587, organizm Konrada VII ostatecznie się podał, młody Cesarz zmarł. Słaba fizjonomia Konrada który często chorował, sprawiła iż nie cieszył się on długim życiem, zmarł w wieku zaledwie 24 lat, pozostawiając Cesarstwo w rekach swego wuja. Brak męskiego potomka sprawił iż na tron wstąpił wuj Konrada VII, Hermann Czartoryski, koronowany 12 marca 1587 na Hermanna I Czartoryskiego. Krótkie panowanie gdyż tylko czteroletnie Konrada VII, było szczytem okresu rozkwitu kultury w Cesarstwie Mazowieckim. W tym okresie dokonano dyplomatycznej aneksji księstwa Połockiego oraz królestwa Malindii stało się protektoratem Cesarstwa. Wprowadzona została reforma monetarna oraz powołano instytucje w postaci mennicy Cesarskiej które to miały czuwać nad jakością pieniądza Mazowieckiego. W czasie czteroletniego panowania Konrada nastąpił rozkwit architekturalny w stylu barkowym, powstało wiele wspaniałych budowli oraz parków najlepszymi przykładami był park miejski Trok, oraz kościół świętego Kazimierza II w Sandomierzu.​

 

Drobna uwaga. Otóż w XVI wieku nie było takiego pojęcia jak rozrastanie się miasta. Rozrastały się przedmieścia leżące już poza obrębem murów miejskich. Ale tam nikt kościoła raczej by nie stawiał, nie? Ale to szczegół, przyjemnie się to czyta.

 

Odcinek 113
1587-1590



Po śmierci Konrada VII, tron Cesarstwa przypadł Hermanowi I Czartoryskiemu, wujowi Konrada, który był młodszym synem Kazimierz II oraz bratem Zygmunta VI, ojca Konrada VII. Antoniusz Makowski który w momencie obejmowania przez Hermanna Mazowieckiego tronu, żegnał się z tym światem, śmierć go w końcu dogoniła, nikt nie może przecież żyć wiecznie, czyż nie. Ale co to było za życie, przez dziesięciolecia brał czynny udział w kreowaniu Mazowieckiej rzeczywistości. Zdołał przeżyć kolejnych władców Cesarstwa zaczynając od Imrama II, tak czas w jakim przyszło mu żyć były okresem rozkwitu potęgi Cesarstwa Mazowieckiego. Antoniusz wielokrotnie zastanawiał się czy decyzje jakie podejmował były słuszne, reformacja, unia z Węgrami, to jedne z najważniejszych jego dokonań.

Czując iż coraz ciężej oddycha, wiedział iż jego czas na tym padole dobiega końca, najbardziej niepokojąca dla Antoniusza Makowskiego była przyszłość Cesarstwa, Hermann I nie był w jego opinii wybitnym czy też chociaż przeciętnym materiałem na władcę, był dobrym dyplomatą jednak zdolność militarno administracje posiadał bardzo słabe. Nie miał męskiego potomka jedynie pięć córek ze swą małżonką Saliną Taszną, Egipcjanką z pochodzenia, należącą do jednego z potężnych egipskich rodów. Największą jednak wadą Hermanna była jego pych i samo zadowolenie, człowiek ten myślał iż pozjadał wszystkie rozumy a ktoś taki w pozycji władzy jest niebezpieczny dla siebie oraz otoczenia.

Gdy tak myślał na swym łożu śmierci przyszła do niego pewna ironiczna myśl, decydował o losach dziesiątek tysięcy jednak teraz nikogo przy nim nie było, sam jak palec w swej rozległej rezydencji w Sandomierzu, wracając do uprzedniego toku myślenia zastanowił się nad Henrykiem, obecnym dziedzicu po Hermannie, najmłodszym z trójki synów Kazimierz II. Ten nadawał się bardziej na Cesarza niż Hermann, gdy ta myśl przyszła mu do głowy poczuł iż traci czucie w swych członkach, „heh a wiec tak kończy wielki kanclerz Cesarski Antoniusz Makowski, umieram myśląc o zamachu na obecnego Cesarza” to była ostatnia świadoma myśl Makowskiego. Nazajutrz 22 marca 1587 roku doniesiono Hermanowi o tym iż Antoniusz Makowski skonał w swej wilii, na jego stanowisko wyznaczony został Wiktor Lubawski.



Wiktor Lubawski należał do nowej dekadenckiej elity Cesarstwa Mazowiecko-Węgierskiego, lata pokoju oraz dobrobytu sprawiło iż wielu z ludzi należących do Mazowieckich elit władzy spoczęło na laurach. Kimś taki był właśnie Wiktor Lubawski od lat żyjący w dostatkach szlachcic swą pozycje zawdzięczał tylko i wyłącznie przyjaźni z Hermannem. Poznali się oni na jednej z uczt wprawianych przez Kazimierz II, obydwaj lubili mocne trunki oraz piękne kobiety. Lubawski wynajdywał dla Hermanna kolejne kochanki aż przedstawił mu egipską szlachciankę Salinę Taszną, kobieta ta zawróciła w głowie na tyle młodemu księciu iż poślubił ją, czym wywołał nie lada skandal na dworze Sandomierski, jego ojciec zmuszony został go odprawić.

To jednak nie zmieniło Hermanna, zamiast prowadzić rozpustę w Sandomierzu uprawiał ją w swej prywatnej posiadłości w okolicach Kalisza, opowieści o balach oraz ucztach które tam były wyprawiane przechodziły do pewnego rodzaju legend, opowiadano o nich wśród Mazowieckiej szlachty, wedle pogłosek Hermann starał się uprawiać istne orgie godne starożytnych Rzymian. Libacje oraz seksualna rozpusta miały być tam naturalne oraz pożądane. Hermann nic nie miał sobie z pomrukiwania mazowieckiego kleru któremu nie podobało się takie zachowania jednego z książąt Cesarstwa. Dopiero po śmierci Konrada VII, sytuacja wydawać by się uległa zmianie, Hermann wstępując na tron utemperował swój nie okiełznany do tej pory charakter, jednak tym co najbardziej niepokoił był fakt iż ludzie będący jego towarzyszami hulanek zajęli najwyższe stanowiska władzy w Cesarstwie Mazowiecko-Węgierskim, tak jak obawiał się Makowski Hermann nie nadawał się na władcę Cesarstwa.



Rozwój Mazowieckich Attylów po tym jak Albert Kazanowski został usunięty ze stanowiska gubernatora szybko postępował, przez pewien czas po Kazanowski funkcje tę sprawował Wacław Ludwik Grodzki. Jednak już na początku roku 1585 gdy Kazanowski znalazł się przed obliczem Konrada VII, sytuacja uległa zmianie. Za swe wykroczenia dotyczące poleceń Zygmunta VI, Kazanowski wylądował w Cesarskim lochu gdzie spędził kolejne dziesięć lat. Konrad VII nie był w tedy do końca pewien co dalej uczynić z nowymi posiadłościami Mazowieckimi, jednak jego podskarbi Karol Rybiński zaproponował mu pewne intrygujące rozwiązanie. Rybiński przedstawił Konradowi propozycje powołania kompanii handlowej, na pozyskanych wyspach. Wedle pomysłu Rybińskiego Mazowiecka kompania zachodnio-indyjska, miała zajmować się handlem oraz kolonizacją w Mazowieckich Antylach, była by to pierwsza tego typu organizacja w Cesarstwie Mazowieckim.

Karol Rybiński powielał pomysł holendrów którzy powołali tego typu spółkę przed trzema laty, holenderska kompania zachodnio-afrykańska, odnosiła olbrzymie sukcesy w handlu na wybrzeżu kości słoniowej a z jej zysków Holandia sponsorowała swoje kolejne działania kolonizacyjne. Karol Rybiński pełniący funkcje Cesarskiego podskarbiego dostrzegł potencjał takowej instytucji i w szczegółach przedstawił ją Konradowi. Mazowiecka kompania zachodnio-indyjska, posiadała by swa siedzibę w Sandomierzu, do tego celu postawiony by został całkowicie nowy budynek, Rybiński w tym momencie wybiegał w przyszłość gdy proponował wybudowanie specjalnego kwartału w mieście gdzie mogły by mieć swe siedziby kolejne kompanie handlowe Cesarstwa.

Konrad którego zaintrygował pomysł podskarbiego wyraził swą zgodę i tak w roku 1586, postała pierwsza Mazowiecka kompania handlowa. Mazowieckie Antyle idealnie nadawały się do uprawy trzciny cukrowej z której dawało się wytworzyć tak pożądany w Europie cukier. Wraz z nadaniem monopolu handlowego kompanii zachodnio-indyjskiej, jej władze rozpoczęły szeroką działalność, w przeciągu kilku lat zdołała ona skolonizować resztę wysp archipelagu. Na olbrzymich plantacjach trzciny pracowali najpierw Indianie do tego przymuszani przez nadzorców kompani a później sprowadzani z Afryki czarnoskórzy niewolnicy. Hermann I nie interesował się tym w jaki sposób traktowana jest ludność tubylcza, interesowały go tylko olbrzymie dywidendy jakie kompania wpłacała do skarbca Mazowieckiego, a sumy te były imponujące. Na tyle iż wielu bogatych Mazowszan chciało zainwestować swoje pieniądze.



Władze kompanii ulokowane przy placu imienia Zygmunta VI, były spółką Cesarską i odpowiadały przed Cesarzem, jedynym udziałowcem był skarb Cesarski który posiadał całości udziałów w kompanii. Generalny dyrektor kompanii Ludwik Stanisław Koniecmazowiecki, wpadł na pomysł w roku 1588, iż wypuszczą oni papiery wartościowe w postaci akcji. Koniecmazowiecki kopiował pomysł holenderski, tak samo jak uczynił to wcześniej Karol Rybiński. Chciał on pozyskać dla kompani udziałowców w postaci bogatych mieszczan oraz szlachty która była by gotowa zainwestować swe pieniądze, zgoda Hermanna I na sprzedaż części udziałów Cesarskich przyniosła dodatkowe zyski skarbowi Mazowieckiemu, skarb Cesarski zachował 55% akcji w kompanii jednak pozostałe zostały sprzedane po kursie 20 złotych w złocie za jedną akcję, była to suma na którą nie każdy mógł sobie pozwolić.

Ponad 25% akcji kupił bank Mazowiecki stając się po skarbie Cesarskim drugim największym inwestorem w kompanii zachodnio-indyjskiej, kolejnymi byli Mazowieccy katolicy którzy za swoje pieniądze wykupili ponad 10% akcji oraz prawa do osiedlenia się w Tobago gdzie założyli miasteczko, będące pod kontrolą kompanii a jego mieszkańcy oficjalnie pracownikami kompanii. Pozostałe 10% zakupili bogaci mieszczanie oraz szlachta Mazowiecka.



Do Sandomierza dotarły wieści o tym iż w królestwie Czeskim wybuchł konflikt na tle religijnym, pomiędzy katolikami oraz protestantami który w Czechach nasilał się od kilku już lat, z końcem roku 1589 przeobraził się w otwartą wojnę. Wacław VI wnuk Katarzyny I, postanowił o siłowym rozprawieniu się z heretykami w swym państwie, dla Cesarstwa były to wieści interesujące, od lat kolejni Cesarze szukali odpowiednich powodów by zacząć wojnę z Czechami. Prześladowania współwyznawców były doskonałym pretekstem do rozpoczęcia wojny dla Hermanna. Gdy 21 grudnia 1589 roku do Sandomierza przybyło poselstwo Morawskich protestantów, którzy stanęli przed obliczem Hermanna błagając go o interwencje w ich sprawie.

Mieli oni przedstawić ponury obraz bezwzględności Wacława VI, który palił cale wioski oraz mordował kobiety i dzieci protestanckie, starali się oni chwycić Cesarza Mazowiecko-Węgierskiego za serce, ten jednak pozostawał obojętny wobec opisywanych mu okrucieństw. Interesowało go tylko to co morze on zyskać na konflikcie z Wacławem, korona Czeska brzmiała obiecująco, jeżeli zdołał by wygrać i zagarnąć Czechy dla siebie to spełnił by ambicje swych poprzedników a także swoje własne. Ostatecznie Hermann wyraził zgodę na pomoc swym prześladowanym współwyznawcą.



Mazowiecki poseł przekazał Wacławowi VI, informacje o wybuchu wojny pomiędzy obydwoma państwami 12 stycznia 1590 roku, w tym momencie 90 tysięczne siły Mazowiecko-Węgierskie znajdowały się na ziemiach Śląskich lenna Cesarstwa. Hermann nie interesował się losem swych współwyznawców pragnął zdobyć dla siebie koronę Czeską a konflikt religijny w Czechach był idealnym pretekstem dla jego interwencji zbrojnej. Hermann planował podzielić swe wojska na dwie armie, dowodzone przez siebie w sile 40 tysięcy oraz drugą hetmana Jana Kurbskiego liczącą 50 tysięcy żołnierzy.​

 

Nie wiem czy padło już to pytanie, więc zapytam: ile dziennie/tygodniowo spędzasz nad obróbką materiału i pisaniem AARa? Bo aktualnie jest to chyba najlepiej prowadzony AAR i to jeszcze z dużą częstotliwością odcinków :v

 

Jak zdobędziesz Koronę Św. Wacława to dodasz kolejny człon do nazwy i białego lwa do godła?

 

Nie pomyślałem o tym za bardzo, raczej do głowy przychodził mi Zamojski co własne miasta stawiał.

Mniej niż się wydaje a więcej niż bym chciał, a poważnie to jakieś 20-30 minut dziennie, najważniejsza jednaj jest systematyczność. Obecnie mam przygotowane materiały do odcinków 118, napisane mam tak z 3 do przodu bez poprawek oraz jako osoba wręcz absurdalnie zarządzam swym czasem co do minuty, nienawidzę gdy plan dnia mam zakłócany bo potem mam problem z przystosowaniem się w czym za dobry nie jestem.

Okaże się .

 

Odcinek 114
1590-1595



Hermann I Czartoryski, wraz z hetmanem Cesarskim Janem Kurbskim planowali atak na królestwo Czeskie, Mazowieckie wojska obozowały pod Wrocławiem, stolicą księstwa Śląskiego. 90 tysięczną armia którą dysponował Hermann była imponującym widokiem dla księcia śląskiego Henryka III Salskiego, gdy ten spoglądał na zgromadzone wojska wokół swego miasta stołecznego. Jan Kurbski, Bolesław Opaliński i Hermann I oraz inni oficerowie debatowali nad planem który powinie zostać przyjęty w tej kampanii wojennej. Opaliński był przeciwny dzieleniu Mazowieckich sił proponował marsz całej armii na Pragę zdobycie miasta a następnie osadzenie Hermanna na Czeskim tronie. Wojna powinna zakończyć się w ciągu zaledwie roku jeśli nie szybciej. Kurbski jednak miał inny pomysł armia miała zostać podzielona na dwie części Kurbski wraz z Opalińskim mieli pomaszerować ku Czeskiej Miśni, celem zdobycia miasta oraz odcięcia dostępu sojusznikom Czeskim z krajów Germańskich.

Zdobycie Miśni miało utrudnić pomoc militarną ze strony Bergu oraz Luksemburga będącego sojusznikami Czeskimi, w tym czasie druga armia Mazowiecka pod dowództwem Hermanna miała uderzyć na południowy zachód w kierunku Moraw należących do Czechów. Zdobycie Ołomuniecka oraz Ostrawy, odcinało by całkowicie możliwości jakiego kol wiek manewry Wacławowi VI, zmuszając go do stawienia czoła Mazowieckim wojska w polu gdzie też niechybnie zostanie pokonany. Bolesław Opaliński nie był zadowolony z planu Kurbskiego, gdy starał się zmienić zdanie jego Cesarskiej mości Hermanna I, argumentował iż Wacław VI jest doświadczonym wodzem a jego armia jest zaprawiona w bojach składa się z wielu weteranów. Czesi przez ostatnią dekadę walczyli z Bawarczykami, Awarami oraz Chorwatami, a także z własnymi Protestanckimi rebeliantami, sam Wacław był doskonałym strategiem i przywódcą wojskowym, lekceważenia kogoś takiego skończy się tragicznie dla wojsk Cesarskich.



Hermann nie wziął pod uwagę opinii Opalińskiego, przyznał racje Kurbskiemu to jego plan miał zostać wdrożony w życie a Bolesław Opaliński musiał się z tym pogodzić. 60 tysięczne wojska Hermanna wkroczyły na Morawy gdzie bez oporu zajmował kolejne miasta, w przeciągu pierwszego roku kampanii pod kontrole Mazowiecka dostały się Ostrawa, Ołomuniec, Prościejów, Kromieryż, Przerów. Hermann w połowie roku 1592 skierował swą armie ku Brnu stolicy morawskich Czech. Mimo nękania przez Czeskie podjazdy które organizowane były przez Wacława, Mazowiecka armia nie ponosiła porażek to tylko budowało pewność Hermanna w zwycięstwo.

Miśnia okazała się dla Kurbskiego większym problem niż początkowo zdawał sobie Mazowiecki hetman. Miasto było silnie ufortyfikowane, przede wszystkim posiadało fortyfikacje ziemno-wałowe które z łatwością powstrzymywały kule armatnie, w pierwszych tygodniach oblężenia wojska mazowieckie poniosły spore straty wynikając z ostrzału z tych fortów. Opaliński który nakazał usypanie wałów mazowieckim żołnierzom zdołał powstrzymać straty ponoszone przez wojska Kurbskiego. Jednak po tym pomoc Bolesława się zakończyła, nie zamierzał on ułatwiać zadani swemu rywalowi, Opaliński pragnął by Kurbski ośmieszył się w czasie tego oblężenia, dla tego nie dzieli się swoimi przemyśleniami oraz pomysłami na złamanie impasu jaki powstał.

Sam Jan Kurbski wydawał się nie zainteresowany pomocą Opalińskiego, planował on zagłodzić miasto i w ten sposób wymusić kapitulacje. Ta strategia sprawiła iż oblężenie potrwało do roku 1593, dopiero w lutym załoga Miśni skapitulowała a miasto dostało się w Mazowieckie ręce. Wedle przewidywań Opalińskiego oblężenie Miśni dało czas Wacławowi na przygotowanie się do dalszej walki z wojskami Cesarstwa, natomiast wojska Mazowieckie poniosły niepotrzebne całkowicie starty, oblegając to miasto zamiast pomaszerować na Pragę. Nie długo po zdobyciu miasta Hermann zlecił Opalińskiemu nowe zadanie, pozostawiając Jana Kurbskiego bez znienawidzonego rywala oraz z mniejszymi siłami.



Pod nieobecność Hermanna w Sandomierzu kwitła korupcja oraz malwersacje wśród jego zaufanych doradców. Ludzie którymi się otaczał w młodości, będący jego towarzyszami do kielicha oraz rozpusty seksualnej, okazali się niekompetentni oraz skorumpowani. Wiktor Lubawski, zagarniał dla siebie olbrzymie sumy pieniędzy pochodzące z dywidend wypłacanych skarbowi przez mazowiecka kompanie zachodnioindyjską, dzieli się tymi pieniędzmi z podskarbim Cesarskim Mikołajem Lubomirskim. Obydwaj panowie pod nieobecność Hermanna ale także gdy Cesarz przebywał w Sandomierzu zagarnęli wręcz astronomiczne sumy, pieniądze te przeznaczali na swe wystawne życie. Kochanki, uczty, drogie stroje, oraz wystawne wille, co bardziej roztropni i rozważni mazowieccy urzędnicy pragnący donieść o tym Hermanowi, szybko trafiali w ręce ludzi Lubawskiego.

Kanclerz Cesarski w przeciągu zaledwie kilku lat w czasie których Cesarz był zajęty swą wojną stał się istną szarą eminencją Sandomierza, bez jego wiedzy nic w stolicy się nie działo. Korupcja najwyższych państwowych urzędników będących zaufanymi towarzyszami Hermanna nie uszła uwadze Mazowieckiemu kościołowi który starał się interweniować w tej sprawie u Cesarza. Jednak Herman zbywał wszelkie informacje otrzymywane na ten temat od kleru który przybywał do jego obozu pod Brnem, ufał on swemu przyjacielowi na tyle by pozostawić mu wolną rękę oraz nie wierzył by był skorumpowany a nawet jeżeli to nie szkodziło to Cesarstwu w znacznym stopniu.



Wojna Cesarstwa z Czechami, do tej pory posuwała się powoli ale po myśli planu ułożonego przez hetmana Cesarskiego Jana Kurbskiego. Wacław VI unikał starcia z przeważającymi siłami Mazowieckimi na Morawach gdzie Hermann dysponował ponad 50 tysięczną armią, oblegał on Brno stolice Moraw. W momencie gdy trwała narada Cesarska jak powinno się przystąpić do szturmu, do namiotu Cesarskiego przybył posłaniec. Przynosił on wieści o powstaniu Węgierskich katolików na Zaporożu, bunt ten był wedle doniesień powodowany wzburzeniem Węgrów iż Cesarz prowadzi wojnę przeciw ich współwyznawcą w Czechach. Jednak jednym z głównych powodów miała być działalność misyjna protestantów na Węgrzech-Krymskich. Miało to być pogwałceniem umowy zawartej w czasie podpisywanie unii realnej pomiędzy Cesarstwem a szlachtą Węgierską. Hermann był wściekły nie tyle na węgierskich buntowników ale na samowole kleru Mazowieckiego, który widocznie za jego plecami starał się nawracać Węgrów.

Bunt ten był zagrożeniem dla władzy Mazowieckiej na Węgrzech, wedle raportu powstańcy posiadali 25 tysięczną armie, w której skład wchodziło wielu węgierskich szlachciców, pozostawieni sami sobie mogli by zdołać oderwać wschodnie rubieże Cesarstwa, a nawet stworzyć ponownie niezależne królestwo Węgierski. Nie będąc pewien jak długo zdołają się utrzymać załogi największych miast Węgierskich takich jak Odessa, Teodozja oraz Donbas Hermann zadecydował o wysłaniu Bolesława Opalińskiego. Miał on otrzymać pod komendę 30 tysięcy ludzi, wydzielonych zrazem z wojsk dowodzonych przez Kurbskiego jak i Hermanna. Opaliński z tymi siłami 22 kwietnia 1593 pomaszerował ku Krymowi by zdławić powstanie Węgierskich katolików.



W okresie panowania Konrada VII, z inicjatywy Cesarstwa powstały trzy pierwsze osady na wybrzeżu Ameryki południowej. W przeciągu kilku lat te osady przekształciły się równo prawne miasteczka z populacja przekraczającą 1000 mieszkańców. Za ich rozwojem stał Sebastian Alojzy Kaczyna, to on zdołał zdobyć u Konrada wsparcie na zorganizowanie wyprawy osadniczej u brzegów Gujany, jako pierwszy zszedł na ląd ze statków Mazowieckich w roku 1588. Od tamtego czasu cały czas napływali kolejni osadnicy którzy powiększali kolonie. 1594 Sebastian Alojzy Kaczyna oraz założone miasta wysłały petycje do Sandomierza celem utworzenia Wicekrólestwa. Decyzja o utworzeniu wicekrólestwa została podjęta przez Hermanna któremu zaprezentowano wieści o sukcesach w Nowej Mazowii, wicekrólem miał stać się Sebastian Alojzy Kaczyna i to on odpowiadał przed Cesarstwem za dobrobyt oraz rozwój tej kolonii. W szybkim tempie na nowo zagospodarowanych ziemiach powstawały plantacje trzciny cukrowej, gdyż rosła ona tutaj równie dobrze jak w mazowieckich Antylach, mazowiecka kompania zachodnioindyjska była zainteresowana handlem z Nową Mazowią, celem obopólnego rozwoju.

Nowa Mazowia która pod władzą Sebastiana Alojzeg Kaczyny znajdowała się aż do jego śmierci w roku 1620, rozwijała się szybko stając się głównym producentem trzciny cukrowej oraz rzadkiego rodzaju drewna rosnącego jedynie w gęstych tropikalnych lasach Amazonii. Fernambuk gatunek egzotycznego drewna pozyskiwanego z drzewa brezylka ciernistego, to drewno było ciężkie, bardzo twarde, wytrzymałe oraz w odcieniu ciemnoczerwonym, czerwono fioletowym. A zarazem niezwykle elastyczne ta cecha sprawiała iż idealnie nadawało się do wykonywania mebli, instrumentów muzycznych nade wszystko szkutnicy mazowieccy zainteresowali się nim, gdyż dawało się wytwarzać dużo lepsze materiały okrętowe niż z innych rodzajów drewna, można też było pozyskiwać barwniki głównie czerwony.



Wedle przewidywań Bolesława Opalińskiego Wacław VI zbierał siły i przygotowywał się do kontrataku, gdy mazowiecki hetman polny został wysłany wraz z 30 tysiącami żołnierzy na Krym by zająć się powstańcami, uderzył on na wojska Jana Kurbskiego które nadal obozowały w okolicach Miśni. Wojska Czeski w sile 50 tysięcy żołnierzy, zaatakowały 20 tysięczne wojska Kurbskie rankiem 22 listopada 1594 roku. Bitwa rozegrana na przedpolach zdobytego miasta zakończyła się Mazowiecka porażką, Kurbski nie był wstanie na czas zareagować i postawić swych wojsk w szyku bojowym, Czesi zaatakowali szybko z osłoną pooranej mgły całkowicie dezorientując hetmana Cesarskiego. Nieskładna obrona Mazowieckiego obozu szybko przerodziła się w chaotyczną ucieczkę, żołnierze starali się uciec ratując swe życie. Gdy zapanował totalny chaos Kurbski stracił całkowite panowanie nad sytuacją. Po tym już Czesi tylko wybijali uciekających żołnierzy którzy wielokrotnie umierali otrzymując cios w plecy od swych Czeskich adwersarzy.

Sam Kurbski został pojmany przez Czechów i zaprowadzony przed oblicze Wacława VI Smirickiego, Czeski władca okazał się łaskawym zwycięzcą zaproponował on Mazowieckiemu hetmanowi jedzenie oraz napitek. Kurbski zapytany przez Wacława czy zechce usiąść i porozmawiać odrzekł iż nie zdradzi jego wysokości Hermanna I, i Wacława nie ma co go pytać o plany wojennego jego Cesarskiej mości gdyż nic mu nie powie. Na co Wacław się tylko uśmiechnął i odrzekł „mości hetmanie wasz Cesarz znajduje się tam gdzie ja tego obecnie chce, sam nie długo się przekona iż wojna nie jest zabawą dla ludzi o małej wyobraźni, on jak i ty nauczycie się iż nieprzygotowanie oraz nierozwagę płaci się wysoką cenne. Kilka tygodni później na wieści o zbliżających się wojskach Czeskich Hermann ruszył swe siły by stawić im czoła pozostawiając pod Brnem oblężenie liczące blisko 20 tysięcy żołnierzy.​

 

Jak wygląda kwestia kolonii z innych państw?

 

Tylko jak Cie prosze przy robieniu map zwracaj uwage na kolory. jesli nie jestes pewien uzyj gotowych palet - tak bedzie lepiej. A jak dodajesz efektu "starej mapy" to zawsze mozesz ustawic mniejsza przenikalnosc danej warstwy. Wtedy mapy wygladaja bardziej naturalnie. I ogolnie jasneijsze mapy sa czytelniejsze.


PS: jakby co to caly czas czytam mimo ze po cichu

 

Odcinek 115
1595-1596



Wojna z Królestwem Czeskim, która rozpoczęta została przez Hermanna celem zdobycia korny Czeskiej, zaczęła wymykać się Mazowieckiemu Cesarzowi z pod kontroli. Bunt Węgierskich katolików, na dalekich wschodnich rubieżach Cesarstwa wymusił na nim oddanie pod komendę Bolesława Opalińskiego 30 tysięcy ludzi wraz z którymi pomaszerował on na Krym by stłumić to powstania. Uszczuplone wojska Jana Kurbskiego, zostały pokonane w bitwie pod Miśnią. Wieści o porażce hetmana Cesarskie szybko dotarły do Hermanna który cały czas oblegał Brno, informacje otrzymane przez niego były ponure wojska pod komendą Kurbskiego zostały całkowicie zdziesiątkowane, a sam hetman dostał się do Czeskiej niewoli, Miśnia znowu znalazła się w rekach Czeskich, miesiące oblężenia poszły na marne a cały plan z odcięciem Wacława VI od sojuszników poszedł na marne.

Bitwa Miśnia kosztowała życie 20 tysięcy Mazowieckich żołnierzy, Hermann dysponował teraz zaledwie 40 tysięczną armią którą mógł przeciwstawić Wacławowi VI, Cesarz nie znał dokładnej liczby wojsk jakimi dysponował Czeski monarcha. Hermann zakładał iż posiadał on zapewne od 20 do 30 tysięcy żołnierzy, brak dokładnych informacji jednak go nie niepokoił o ile Kurbski poniósł klęskę, to on zwycięży arogancja Hermanna oraz nie docenianie Wacława VI pozostawało jednym z największych błędów Mazowieckiego Cesarza. Hermann nie potrafił przyznać przed samym sobą iż jego przeciwnik może być od niego lepszy. 30 tysięcy żołnierzy wraz z Opalińskim znajdowali się już w tym czasie w okolicach Kijowa i jaka kol wiek próba ściągnięcia go z powrotem zajęła by zbyt wiele czasu, zamiast tego Hermann wysłał wieści do księcia Śląskiego oraz Chrobackiego mieli oni przybyć wraz ze swymi wojskami, na wezwanie Mazowieckiego władcy.



Hermann który całkowicie nie docenił Wacława VI, zrezygnował początkowo z udziału wojsk lennych w tej wonie, dysponował on jedynie swymi Mazowieckimi silami, powodem tego był brak czasu oraz niechęć Hermanna do dzielenie się chwałą jaką uzyskał by po zwycięstwie nad Wacławem bez pomocy swych lenników. Książę Śląski Henryk III Salski oraz Chrobacki Matias III Lanes, wraz 20 tysiącami swych żołnierzy pomaszerowali w kierunku Brna, gdzie też mieli połączyć swe siły z wojskami Hermanna. Na kilka dni przed ich przybyciem mazowieccy zwiadowcy donieśli Hermanowi o tym iż w ich kierunku zbliża się Czeska armia która nie przekraczała liczebnie 10 tysięcy żołnierzy. Oficerowie którzy znajdowali się w tym czasie w namiocie, gdy Cesarz otrzymał wieści o tym iż dostrzeżono ruch Czeskich wojsk.

Doradzało by zaczekać na książąt lennych z jakimi kol wiek działaniami przeciwko Czechom, Hermann jednak ich nie usłuchał, zamiast czekać zabrał 35 tysięcy żołnierzy pozostawiając 5 tysięcy przy oblężeniu Brna, miały one połączyć się z 20 tysiącami maszerujących żołnierzy Śląskich oraz Chrobackich, on sam natomiast miał zamiar zaatakować Czeską armię która zmierzła w kierunku oblężonego miasta. Bitwa która wywiązał się pomiędzy wojskami dowodzonymi przez Hermanna a Czechami zakończyła się zwycięstwem dla Cesarza Mazowieckiego. Jednak jak się okazało była to tylko dywersja dla prawdziwych działań Wacława VI, gdy Hermann opuścił Brno ze swymi 35 tysiącami żołnierzy by zaatakować Czeskie wojska które znajdowały się pod Igławą.

Wacław dokonał ataku na mazowieckie siły pod Brnem oswobodził miasto z oblężenia oraz zdołał rozbić posiłki dwóch mazowieccy księstw lennych które zmierzały do Brna. Hermann który cieszył się zwycięstwem pod Igławą nie mógł uwierzyć gdy doniesiono mu o tym czego dokonał Wacław, wraz z blisko 45 tysiącami swych wojsk zdołał ominąć go od południa pozostając niezauważony dla mazowieckich zwiadowców, oswobodził Brno oraz pokonał wojska Śląsko-Chrobackie. Hermann w połowie roku 1595 zadecydował o odwrocie z Moraw w kierunku północno-wschodnim celem dotarcia do Śląska, przodem wysłał gońców z poleceniami dla swych doradców w Sandomierzu, mieli oni jak najszybciej dokonać sformowania nowych wojsk mazowieckich oraz zwołania pozostałych sił księstw lennych cesarstwa. Hermann nie zamierzał się podawać, teraz miał zamiar zmiażdżyć Wacława samą liczbą żołnierzy jakich mógł wykorzystać.



Wojna zdawała się nie mieć wpływu na dwór Sandomierski który był pozostawiony pod pieczą, Wiktora Lubawskiego, wieści na temat porażek Cesarskich wojsk wówczas jeszcze nie dotarły do uszu dworzan Hermanna. Marnotrawili oni pieniądze ze skarbca Cesarskie na liczne uczty i popijawy, roztrwaniali je na budowę prywatnych wilii oraz pałacy. Gdy Hermann ponosił kolejne porażki w Sandomierzu przebywało poselstwo mieszczan Przemyskich, pragnęli oni uzyskać przywileje miejskie które były nadawane przez Cesarzy dla bogatszych miast Cesarstwa. Ze względu na znaczenie niektórych miast Cesarstwa, pod względem bycia istotnymi miejscami handlu oraz wytwórstwa towarów, nadawany był im przywilej miejski który dotyczył głównie zwolnienia z niektórych opłat celnych oraz do prawa składu towarów, jak i organizowania festynów oraz jarmarków. Z pośród wielu miast Cesarstwa tylko kilka najbogatszych będących centrami handlu, było zwolnionych z opłat celnych, Gdańsk, Szczecin, Sandomierz, Troki oraz Poznań posiadały pełnie przywilejów miejskich.

Przemyśl istotnie stał się bogatym i dostatnim miastem znajdującym się na ważnej drodze handlowej, która łączyła morze Czarne ze stolicą Cesarstwa a dalej morzem Bałtyckim, jednak nie było ono na tyle znaczące by uzyskać ten przywilej, ale odpowiednio duża łapówka przekonała Wiktora Lubawskiego iż miasto to zasługuje na nadanie mu tego prawa. Gdy wręczany był przywilej miejski dla Przemyśla do Sandomierza przybył posłaniec Hermanna z jego rozkazami. Pustki w skarbcu jakie powstały przez działalność Wiktora Lubawskiego oraz Mikołajem Lubomirskiego, nie starczały na sformowanie nowych oddziałów w wystarczającej liczbie jakiej domagał się Hermann. Skarbiec był w stanie jedynie wyposażyć około 40 tysięcy nowych żołnierzy dla armii Cesarskiej. Wedle przeliczeń podskarbiego Lubomirskiego by można było kolejne 50 tysięcy żołnierzy opłacić i wyposażyć potrzeba było by co najmniej podnieść podatki. Lubawski nie mając wyjścia gdyż jeżeli Hermann nie otrzyma swych żołnierzy to on utraci władzę, przywileje a także wystawne życie.

Podniesienie podatków uderzyło głównie w chłopstwo ale także szlachtę i magnaterii, a te dwa stany nigdy nie były zadowolone z płacenia nowych danin dla skarbca Cesarskiego. Z uzyskanych pieniędzy udało się sformować 90 tysięczną armię dla Hermanna, jednak była ona słabo wyszkolona składała się z chłopstwa mazowieckiego które zostało zaciągnięte na służbę z dóbr Cesarskich oraz szlacheckich. Żołnierze ci nie zostali odpowiednio przeszkoleni w obsłudze muszkietów nie zostali także należycie wyposażeni głównie z przyczyn iż brakowało broni. W przeciągu kilku miesięcy nie dało się stworzyć całkowicie nowej armii dla Hermanna I.

Gdy Hermann został przechytrzony przez Wacława VI, Bolesław Opaliński prowadził walki na Zaporożu gdzie zdołał stoczyć kilka pomniejszych bitew z Węgierskimi katolikami, buntownicy wycofali się do Odessy silnie ufortyfikowanego miasta które wpadło w ich ręce na początku powstanie. Rebelia nie cieszyła się powszechnym poparciem na Węgrzech, większa cześć szlachty stanęła po stronie Cesarstwa w tym konflikcie. Mazowieccy duchowni dokonywali prób nawracanie bez zgody Hermanna i wraz z przybyciem Opalińskiego wszyscy zostali aresztowani i wyrzuceni z ziem Węgierskich za złamanie prawa Cesarskiego. Za buntem w istocie stał kuzyn zmarłego Andrasa V, w ten sposób chciał oderwać Węgry od Cesarstwa oraz zdobyć koronę dla siebie. Bunt ten był zbyt dobrze zgrany w czasie z działaniami Wacława VI, Opaliński podejrzewał iż Laszlo musiał się z nim porozumieć, tylko to tłumaczyło nagły wybuch tej rebelii.



Z Opalińskim, na Węgrzech przebywał Władysław Oleśnicki, Bolesław korzystał z jego umiejętności w czasie tworzenia doraźnych fortyfikacji w czasie swej kampanii wojennej przeciw buntownikom. Bolesław który rozumiał iż w czasie prowadzenia wojny w której broń palna odgrywała istotną role potrzeba jest posiadania inżyniera którego umiejętności wykorzystywano niemal cały czas. Opaliński od lat gromadził wokół siebie utalentowanych oraz lojalnych ludzi którzy są w stanie pomóc mu osiągać swe cele. Właśnie kimś takim był Władysław Oleśnicki, początkowo architekt będący uczniem Bezpryma Młodziejowskiego, pomagał mu w wielu projektach, jednak nie czerpiący z tej pracy satysfakcji ani przyjemności, dopiero gdy odkrył u się talent do budowania fortyfikacji stal się sławny.

Stało się to za sprawą jego sugestii dotyczącej wybudowanie nieopodal Sandomierz twierdz gwiezdnych, gdy Zygmunt VI odwiedzał Młodziejowskiego, sprawdzając postęp prac przy renowacji Sandomierza, młody architekt odważnie poszedł do Cesarza, odzywając się bez pytania, Oleśnicki przedstawił swoje pomysły na wzmocnienie obronności Sandomierza. Chciał on wybudować cztery forty które otaczały by miasto z czterech kierunków świata. Władysław Oleśnicki, stwierdzał iż fortyfikacje w kształcie kręgu okazywały się zbyt słabe, narażone na duże szkody, zniszczenia w wyniku ostrzału armatniego skierowanego bezpośrednio z zewnątrz w kierunku prostopadłych kamiennych murów. Mury Sandomierskie nie mogły powstrzymać nowoczesnych armii wyproszonych w duże ilości armat.

Fort w kształcie gwiazdy były płaskimi strukturami złożonymi z wielu trójkątnych bastionów, specjalnie zaprojektowanych w taki sposób, by jeden zakrywał drugi, oraz z rowu otaczającego fortyfikację. Taka struktura w opinii Oleśnickiego dawała większe właściwości obronne przed ostrzałem armatnim. Zygmunt VI po wysłuchani jego opinii przyznał mu racje a potem przeznaczył środki na zrealizowanie tego projektu. Później Władysław Oleśnicki, znalazł się na usługach Bolesława Opalińskiego który zaczął wykorzystywać jego talenty do tworzenia fortyfikacji polowych w czasie tocznych wojen, Oleśnicki zmodernizował dziedzinę budowy fortyfikacji w Cesarstwie, to za jego sprawa zaczynały powstawać nowoczesne bastiony oraz forty w kształcie gwieździstym.



Hermann I nie doceniając Wacława VI, okazał się głupcem za jakiego uważał go Antoniusz Makowski, wojska Cesarskie zostały zdziesiątkowane a Cesarz zmuszony do odwrotu z Moraw z podkulonym ogonem, wojska Czeskie cały czas deptały siłom Hermanna po pietach nękając go podjazdami oraz zmuszając do zmiany kierunku marszu wielokrotnie. Wacław pokierował go tam gdzie chciał i tak 20 kwietnia 1596 roku stoczona została bitwa pod Hradiskiem, miażdżąca porażka dla wojsk Cesarskich, Hermann został ciężko ranny, zwleczony z pola walki oraz zmuszony do ucieczki wraz z resztkami swych wojsk.



Hermann otrzymał śmiertelną ranę w bitwie pod Hradiskiem. Mazowiecki Cesarz konał wraz z swą armią, zdawać by się mogło, wieziony na wozie obserwował jak jego niegdyś wspaniałe wojska została stłamszona oraz złamane w przeciągu kilku ostatnich miesięcy. Dla Hermanna były to jedne z ostatnich chwil na tym padole, gdy przyglądał się odwrotowi z pod Hradiska. Wacław VI zaniechał pościgu pozostawiając ocalałych Mazowszan ich losowi, wycofał się na Morawy gdzie odbijał miasta zajęte przez Hermanna w przeciągu ostatnich kilku lat. Cesarz zmarł w czasie drogi powrotnej do Sandomierza, jego miejsce na tronie przypadło jego bratu Henrykowi I, najmłodszemu z trzech synów Kazimierza II Czartoryskiego.​

 

Świetnie się czyta. Tak bym sobie teraz wyobrażał - jaki prosty podkanclerzy, nieodrodny uczeń, wręcz przybrany syn Antoniusza Makowskiego, ma dość rządów Hermana i jego zauszników i robi przewrót razem z Oleśnickim. W żadnym razie nie obala cesarza, ale zmusza go do swoistego zaakceptowania triumwiartu, bo bez nich nie wygra wojny z Czechami. W efekcie Cesarstwo dostaje się pod rządy swoistych purytanów, który mają dość dekadentów i koleżków Hermana, ale rozwijają kraj. Takie swobodne przemyślenia, Ty decydujesz, mam jednak nadzieję, że Wojna Czeska wpłynie istotnie na losy CK Monarchii.

 

A wiec tak, ogólnie to dopiero 1700 pokazać mam zamiar mapy z całego świata, na razie kolonizacja postępuje powoli Szkoci się do Brazylii pakują, Francja i Burgundia do meksyku Irlandia na wschodnie wybrzeże USA, Karaiby to Burgundczycy chyba powoli zajmują. Wiejec nie będę zdradzał, ale w tej rozgrywce komputer jakoś dziwnie zachowuje się w czasie kolonizowania, nie wiem czy moglu to mieć coś wspólnego z moim grzebaniem w plikach.

Własnych map nie będę wykonywał dużo, nie bardzo mi się chce i też nie umiem ich zbytnio robić. W planach mam tylko własną na 1700 rok z ostatecznym podziałem administracyjnym.

Nie będę zdradzał co mam zaplanowane, okaże się w następnych odcinkach, które już niebawem.

 

Królestwo Egipskie



Egipt, królestwo sięgające swą historia daleko przed narodzinami Chrystusa. To antyczne państwo posiada historie która sięga ponad 3,5 tysiąca lat wstecz nim narodził się Jezus, to tym sam oznacza iż jest ona nad wyraz długa i barwna. Antyczne Egipskie dynastie władały dwoma królestwami określanymi jako górne i dolne królestwo, ich zjednoczenie nie jest jasne i nieznane są zapiski na temat kto i kiedy dokonał tego czynu, wiadomo jest iż około roku 3 tysięcznego przed naszą erą w okresie tak zwanym archaicznym Egipt był już jednym organizmem państwowym rządzonym przez I dynastie. Czas od roku 2,6 tysięcznego natomiast określany jest jako stare państwo, okres ten trwał do około 2,1 tysięcznego roku przed nasza erą. Podstawy potęgi politycznej i ekonomicznej Starego Państwa stworzył Dżoser, założyciel III dynastii. Jednak Stare państwo osiągnęło swe apogeum za czasów IV dynastii, założonej przez Snofru energicznego zdobywcę, który odbył zwycięskie ekspedycje do Libii, Nubii oraz na Synaj. Okres średniego państwa był czasem powstanie najbardziej charakterystycznych budowli Egipskich, piramid to właśnie w tym czasie zostały one wybudowane.



Wraz z obaleniem V dynastii z dojściem do władzy VI, nastąpił schyłek Starego państwa i pierwszych okres przejściowy w historii Egiptu, okres przejściowy był czasem decentralizacji władzy Faronów oraz wewnętrznego konfliktu o władzę, dokładne ramy czasowe nie są znane jednak wiadomo iż miał ten okres miejsce pomiędzy 2100 rokiem przed nasza erą do 2050. Średnie państwo które trwało od roku 2000 do około 1760 przed Chrystusem, było czasem panowania XI i XII dynastii. Drugi Okres Przejściowy okres panowania Hyksosów. Stworzyli oni własne państwo ze stolica w Awaris, był to najeźdźczy lud semicki który założył własną dynastie i panował nad częścią Egiptu. W 1650 p.n.e. osłabienie władzy Hyksosów dało początek założycielom XVIII dynastii i oraz Nowemu Państwu.

Nowe Państwo trwało od XVI do XI wieku p.n.e. W tym czasie panowały XVIII, XIX i XX dynastie, czas ten był okresem największej potęgi starożytnego Egiptu, dokonana została zmiana w formie dokonywanych pochówków zmarłych władców, od tej pory wykuwane były dla nich grobowce w skale. Koniec tego przyniosło panowanie Asyryjskie, 671–656 p.n.e wraz z podbojem okres świetności i niezależności Egiptu się skończył. Po Asyryjczykach Egiptem kolejno władali Persowie 525–331 p.n.e. Aleksander Wielki uznawany jest za pierwszego Greckiego władcę Egiptu, po jego śmierci jednak Egipt przypadł jednemu z jego generałów. Ptolemeuszowi którego dynastia Ptolemeuszy władała ziemiami Egipskimi aż do 30 roku p.n.e., kiedy ostatnia przedstawicielka tej dynastii Kleopatra VII, została pokonana przez Cezara Augusta Oktawiana, pierwszego Rzymskiego Imperatora.

Rzymskie panowanie trwało pod zmienionymi postaciami aż do Islamskiej inwazji w roku 645 naszej ery. Islamski Kalifat Abbasydów dokonał podboju oraz konwersji Egipcjan na islam, muzułmanie panowali nad tymi ziemiami do czasu gdy I Cesarstwo Mazowieckie odpowiedziało na wezwanie papieskie. Evaristus II, Papież z dynastii Przemyskiej który zasiadł na tronie Piotrowym po konflikcie jaki wystąpił pomiędzy Cesarstwem a Stolicą Apostolską. Jakub III Przemyski Cesarz Mazowiecki panujący w latach 1308-1330, osadził na tronie Piotrowym swego brata Bogumiła biskupa Leskiego, który przybrał imię Evaristusa II. Ten zorganizował Krucjatę Egipską w roku 1339, przeciwko sułtanatowi Rassidów. 70 tysięczna Mazowiecka amia Jana II dokonała inwazji. Jan II zmarł w Egipcie władzę przejął jego młodszy brat Władysław II i to on właśnie z sukcesem zakończył Krucjatę.



Mazowieckie zwycięstwo w bitwie Kairskiej, oznaczała kres Sułtanatu Rassidów, tytuł królewski nadany został młodszemu bratu Władysława Imamowi, od tego czasu zaczyna się panowanie dynastii Przemyskiej w Egipcie. Kontrola I Cesarstwa Mazowieckiego nad Egiptem trwała do roku 1386, kiedy to Jakub V, w obawie przed wojną domową zwolnił Imrama z przysięgi lennej czyniąc go niezalanym władcą. Imram jak i jego następcy którzy zasiedli na tronie Egipskim po udanej krucjacie, toczyli krwawą kampanie przeciwko pozostałością sułtanatu Rassidow w Egipcie, urzędnicy oraz członkowie muzułmańskiej szlachty, zostali wymordowani w czasie licznych powstań które miały miejsce we wczesnych latach Mazowieckiego panowania. Ostatnie liczące się powstanie muzułmańskie które zostało najkrwawiej stłumione miało miejsce pod koniec 14 wieku. W roku 1398, 25 tysięcy islamskich Egipcjan powstało przeciw Bolesławowi I Przemyskiemu synowi Imrama I.

Bitwa pod Tebami mająca miejsce 23 listopada 1398 roku, zakończona zwycięstwem Bolesława skończyła okres rebelii arabskich w Egipcie, wszyscy muzułmanie biorący udział w powstaniu zostali zgładzeniu w bitwie lub też po niej, kiedy jeńcy zostali zakopani do szyi na pustyni nieopodal Aleksandrii, 5 tysięcy jeńców konało w ten sposób prze kolejne tygodnie. Bolesław rozpoczął brutalne prześladowanie muzułmańskich mieszkańców Egiptu. Elity muzułmańskie zostały całkowicie zastąpione przez Mazowieckich krzyżowców oraz ich potomków, wszelkie dobra oraz ziemie zostały im nadane a ich pierwotni islamscy właściciele wygnani z granic Egiptu lub też zabici w procesie. Okres panowania Bolesława I przypadający na lata 1388-1423, był czasem gdy Kopci stali się najważniejszym wyznaniem w Egipcie, Mazowieccy zdobywcy byli chrześcijanami zachodniego obrządku uznającymi Papieża. Pragnąc zakorzenić swą władze w Egipskiej tradycji Bolesław przeszedł na Koptyzm, podobnie uczyniła większość Mazowieckiej szlachty która panowała w Egipcie.

W tym okresie nastąpiła silna promocja Koptyzmu, Islam natomiast był prześladowany, nie tylko niszczone były Meczety, nie pozwalano budować nowych a także Bolesław przyjął podatek od niewiernych jaki stosowali wcześniej muzułmanie, wobec podbitych przez siebie ludów. Taka polityka szybko doprowadziła do wielu konwersji na Koptyzm, prości chłopi nie interesowali się sprawami wiary nie chcieli płacić dodatkowego podatku który był wyższy od tego jakiego płacili niegdyś Kopci swym muzułmańskim panom. W ten sposób w przeciągu krótszego czasu niż jednego stulecia Egipt stał się niemal całkowicie Koptyjskim królestwem.


Mieszko I, syn Bolesława I, kontynuował ten proces to jego decyzja sprawiła iż porzucone zostały arabskie nazwy wielu miast i miejscowości powracając do ich oryginalnych Egipskich nazw sprzed podboju muzułmańskiego lub też nowych nadanych w języku Mazowieckim. Władcy Przemyscy przyjęli wiele lokalnych tradycji miedzy innymi styl ubierania się, luźne i przewiewne stroje wykonywane z drogich materiałów okazały się dużo bardziej dostosowany do lokalnych warunków pogodowych niż to co nosili Mazowszanie w czasie Krucjaty jak i po niej. Egipska oraz Arabska maniera zachowywania czystości ciała, wynikająca z przyczyn religijnych jak kulturalno geograficznych, została szybko przyjęta oraz zaadaptowana przez Mazowszan mieszających w Egipcie.

Trzeba tutaj jednak zaznaczyć iż podejście do czystości w I Cesarstwie Mazowieckim było istotnie inne niż w reszcie Europy, gdy zachodnia Europa zamykała łaźnie w Cesarstwie cieszyły się one nie przemijającą popularnością, popularne było też nacieranie się śniegiem w czasie zimy, wiec przyjecie lokalnych tradycji odnośnie zachowania czystości nie było czymś nadzwyczajnym dla Mazowieckiej szlachty która podporządkowała sobie Egipt. Władcy Przemyscy utrzymywali swój dwór w podobnym stylu oraz rozmachu jak robili to sułtanowie przed nimi, posiadali oni dziesiątki niewolników oraz kochanek oficjalnie jednak jako poprawni chrześcijanie posiadali tylko jedną małżonkę.



Rozkwit Przemyskiego Egiptu nastąpił wraz z rozpoczęciem podróży dalekomorskich, Bolesław II który objął panowanie po Mieszku I, rozpoczął ten proces. Egipscy odkrywcy jako pierwsi przedstawiciele świata chrześcijańskiego dotarli do Indii oraz Chin, handel korzeniami stał się na tyle dochodowy dla Egipskiego skarbca iż zdołali oni zając Nubie oraz cześć Sudanu na południu Afryki, jednak to bogactwo przyciągnęło uwagę innych. Wojna z republiką Sardyńsko- Korsykańską pomiędzy latami 1498-1512, zakończyła się porażką Egiptu, na morzu Śródziemnym Egipt nigdy nie uzyskał silnej pozycji. Jednak na ocenia Czerwonym oraz Indyjskim był niezaprzeczalna potęga aż do polowy 17 wieku. Egipcjanie jako jedni z pierwszych pozyskali zamorskie posiadłości. Malediwy oraz Komory jak i cześć zachodniego wybrzeża Mozambiku, schyłek supremacji morskiej Egiptu nastąpił wraz z pojawieniem się innych potęg Europejskich nad oceanem Indyjskim.

Nowy język Egipski, który zaczął wykształcać się z początkiem panowania Przemyskiego był w istocie mieszanką tego jakim posługiwali się Kopci Egipscy Arabscy zdobywcy oraz Mazowszanie z dużym naciskiem na tych ostatnich, choć pospólstwo mówiło swoim językiem to ci którzy pragnęli uzyskać stanowiska władzę oraz dobrobyt musieli się dostosować do swych Mazowieckich panów. W przeciągu dziesięcioleci panowania dynastii Przemyskiej w Egipcie wykształcił się całkowicie nowy język będący pochodną tego stosowane w Cesarstwie Mazowiecko- Węgierskim, podstawę stanowił język Mazowiecki jednak posiadał on na tyle dużo zapożyczę z Arabskiego oraz Koptyjskiego Egipskiego by uznać go za oddzielny język niż Mazowiecki. Stosowano alfabet łaciński oraz pisanie od lewej do prawej niż to co robili arabowie.

Tak naprawdę ten język określany oraz nazywany jest Mazowiecko-Egipskim, przez Cesarskich fonetyków oraz znawców Językoznawstwa, zaliczają oni go do grupy języków słowiańskich oraz głównie do grupy języków Mazowieckich. Z moich doświadczeń jakie posiadam z kontaktami oraz 1)rozmowami z Egipcjanami mogę stwierdzić iż jest to zapewne prawda. Fonetycznie język stosowany przez mieszkańców Egiptu jest niezwykle podobny do tego używanego w Cesarstwie, należy jednak zaznaczyć iż wiele słów utraciło swój spółgłoskowy charakter w wymowie jak i piśmie, jednak nie na tyle by można było nie zrozumieć co rozmówca chce nam przekazać w czasie konwersacji.

Jako naukowiec oraz archeolog a przede wszystkim historyk muszę podziękować swym przodkom za udaną Krucjatę Egipską, dzięki niej mogę obecnie dokonywać wykopalisk w okolicach Teb, stolicy Egiptu za czasów Średniego państwa. Moje badania które prowadzę od ponad dekady są możliwe dzięki przyjaznym stosunkom jakie panują pomiędzy Cesarstwem Mazowiecko- Węgierskim a królestwem Trzech koron, jak potocznie nazywane jest współcześnie Egipt, wynika to z faktu iż Królowie Egipscy są także władcami Antiochii oraz Syrii. Przemyska linia Egipska zdoła odziedziczyć od linii Syryjskiej jak i Antiocheńskiej te korony, jednak władza oraz kontrola nad tymi trenami jest podzielona pomiędzy Egipt a odrodzone Cesarstwo Bizantyńskie. Obecna polityka jednak nigdy nie była moją mocną stroną, nie mogę się doczekać co jutro znajdziemy na nowym stanowisku archeologicznym, mam nadzieje że będzie to coś wyjątkowego. ​

Zapiski Antoniego Wiktora Grabarskiego,
archeologa, podróżnika, historyka: Teby 1898 rok.​

 

Odcinek 116
1596-1600



Henryk I Czartoryski, najmłodszy syn Kazimierza II wstąpił na tron w momencie gdy Cesarstwo znajdował się na wojnie z królestwem Czeskim. Na terenach Węgierskiego-Krymu rebelia katolicka cały czas trwała, a Henryk musiał się uporać z problemami jakie pozostawił po sobie Hermann. Na Morawach mazowieckie załogi cały czas kontrolowały cześć zdobytych miast oraz fortów, obecnie Wacław VI przystępował do obleczenia Ołomuniecka silnie ufortyfikowanej twierdzy Morawskiej. Konrad będący najmłodszym z trzech synów Kazimierza II, był najbardziej utalentowany pod względem administracyjnym jego zdolności w tej kwestii pozostawały bezsprzecznie imponujące, od czasu otrzymania stanowiska wojewody Połockiego oraz tytułu książęcego Połocka, Konrad sprawnie oraz rzetelnie zarządzał tym województwem. Jego działania przyczyniły się do szybkiej integracji księstwa w struktury administracyjne Cesarstwa Mazowiecko- Węgierskiego.

Jego wiedza oraz umiejętności z zakresy militarnego były na wyższym poziomie niż te Hermanna, jednak Henryk od najmłodszych lat był raczej nieśmiały oraz zastraszony przez swych starszych braci. Zygmunta VI oraz Hermann I, wykorzystywali oni swego najmłodszego brata do często okrutnych zabaw, to spowodowało iż mimo posiadanego talentu oraz wiedzy wojskowej nigdy nie poprowadził on żołnierzy do boju. W istocie doświadczenia dzieciństwa odcisnęły piętno na całe życie oraz związki Konrada, Cesarz był wręcz podporządkowany swej małżonce to ona decydowała o większość spraw. Dwaj synowie Henryka Zygmunt oraz Władysław, byli znaczcie bardziej asertywni od swego ojca który nigdy nie odmawiał ich matce, dwaj książęta Cesarstwa nalegali na swego ojca by pozwolił im wyruszyć wraz z nowo sformowanymi Mazowieckimi armiami do Czech. Obydwaj byli zapaleni oraz pełni młodzieńczego wigoru, chcieli okryć się chwała wałcząc z wrogami Cesarstwa.



Gdy w Sandomierzu trwały spory dotyczące kontynuowania wojny z Czechami czy też zawarcia pokoju, Bolesław Opaliński już ponad rok oblegał Odessę, silnie ufortyfikowany port nad morzem Czarnym który dostał się w ręce Węgierskich rebeliantów na początku powstania katolickiego. Odessa była ostatnim punktem oporu samozwańczego króla Laszla III, Opaliński w polu zmiażdżył rebeliantów którzy schronili się w Odessie, poparcie dla Laszla po jego porażce całkowicie zniknęło, Węgierska szlachta która mogła z nim sympatyzować zmieniła front niemal od razu gdy Opaliński wyparł go z Zaporoża, od tej pory przy Laszlu pozostawali już tylko najbardziej zdesperowani oraz fanatyczni buntownicy. Miesiące oblężenia jakie już trwało jednak nie zdołało stłamsić obrońców Odessy, Opaliński dowiedział się o tym iż drogą morską dostarczane jest zaopatrzenie do miasta, wedle wszelkiej wiedzy jaką dysponował hetman żywność przywożona była na statkach Sardyńskich.

Z tego powodu Opaliński nie był w stanie do tej pory wymusić kapitulacji miasta, rozważał alternatywę w postaci szturmu jednak poniesione straty w ludziach nie były tego warte, zresztą potrzebował on każdego żołnierza jaki znajdował się pod jego komendą. Mazowiecka flota Czarnomorska istniała tylko na papierze w Sandomierzu, do tej pory od czasu przyłączenie Węgier nie został wybudowany na Krymie żaden Galeon z 10 jakie były planowane przez Konrada VII. Brak okrętów wymusił na Opalińskim napisanie listu z prośbą do stolicy, prosił on o wysłanie statków z Gdańska celem dokonania blokady Odessy. Dopiero gdy eskadra admirała Witolda Goleckiego, opłynęła cały kontynent Europejski co zajęło im dwa kolejne miesiące Odessa została odcięta całkowicie od wszelkiej zewnętrznej pomocy. Mieszczanie pozbawieni żywności szybko obrócili się przeciw Węgierskim buntownikom, szczególnie iż Opaliński dbał o sianie wśród mieszkańców niezadowolenia.

W końcu po niemal trzech latach w 1598 roku miasto skapitulowało. Laszlo III wraz z pozostałymi przywódcami dostali się w ręce Opalińskiego, nim powiesił on wszystkich bez wyjątków za zdradę i bunt, dowiedział się wielu ciekawych rzeczy, tortury dokonane na Laszlu wyjaśniły iż przypuszczenia Opalińskiego względem Wacława VI były słuszne, to właśnie Czeski władca stał za tą rebelią dostarczył pieniądze dla Laszla, za złoto Czeskie okręty Sardyńskie dostarczały do Odessy żywność a to wszystko po to by podzielić siły Mazowieckie. Bolesław odczuwał dziwną satysfakcje z pozyskania tej wiedzy, jego respekt wobec Wacława natomiast wzrósł, ten człowiek był imponującym przywódcą oraz przeciwnikiem. Hermann oraz Henryk byli przy nim niczym dzieci bawiące się w wojnę.



Henryk nie zezwolił na udział swych synów w tej kampanii wojennej, za tą decyzja jak można było przypuszczać stała jego małżonka. Ludmiła nie miała zamiaru puszczać swych synów na tak niebezpieczną eskapadę. Henryk miał zamiar wraz ze swym nowo mianowanym Hetmanem Cesarskim Antonim Wiktorem Kliszewskim, poprowadzić nowo sformowane wojska Cesarskie, armia która została zebrana oraz zaopatrzona z rozkazu Hermanna I przez Wiktora Lubawskiego przedstawiała się niezbyt imponująco. Pod broń udało się powołać zaledwie 60 tysięcy żołnierzy a nie tak jak chciał tego Hermann 90 tysięcy, jednak nade wszystko byli to głównie chłopi bez niezbędnego przeszkolenia oraz z brakującym wyposażeniem. Sam Wiktor Lubawski szybko znalazł się w łasce Cesarzowej, kanclerz dokładnie wiedział kto w istocie pociągała za sznurki.

Zaoferował on Ludmile swe usługi oraz szpiegów, w Sandomierzu wykonywali oni wszystkiej je polecenia, stając się dla Cesarzowej użytecznym narzędziem na tyle by Ludmiła tolerowała go oraz pozostałych doradców Hermanna, Lubawski jak reszta przeżartej korupcją elity jaka sprawowała władze, utrzymała się przy niej, jednak Wiktor rozumiał iż na pewien czas musiał ograniczyć swe wystawne życie, jak też pozostać po dobrej stronie Ludmiły, od Cesarzowej zależało czy utraci on swoje stanowisko czy też nie.

Z dostępnymi Henrykowi wojskami, pomaszerował on wraz z hetmanem Kliszewskim, na Śląsk gdzie też planowali oni przygotować się do starcia z wojskami Wacława VI. Czeski monarcha w przeciągu zaledwie kilku miesięcy od bitwy pod Hradiskiem odbił wszystkie zajęta fortyfikacje na Morawach. Od roku 1597 aż do czasu podpisania pokoju głównym teatrem działań wojennych stały się tereny księstwa Śląskiego. Henryk nie zamierzał dopuści by wojska Czeskie wkroczyła na ziemie Cesarstwa Mazowiecko-Węgierskiego, dlatego wzmocnił obronę Śląska jak i Łużyc. Górzyste tereny Chrobatii, tym czasem pozostawały przez nikogo nie niepokojone Wacław VI tak jak przewidział to Kliszewski wkroczył na Śląsk, gdzie też wojska Mazowieckie ścierały się z Czeskimi przez kolejne miesiące bez większych sukcesów dla obydwu ze stron.

Był to rodzaj wojny oblężniczej, można rzec Henryk nauczony doświadczeniami swego brata oraz radami hetmana Kliszewski unikał walki z Wacławem w otwartym polu. Wynikało to też z jego natury, mimo iż Henryk początkowo był zastraszonym oraz niechętnym do prowadzenia ludzi, to kolejne doświadczenia jakie nabywał w czasie tej wojny uczyniły go bardziej odważnym oraz asertywnym przywódcą. Cesarz jak i hetman Kliszewskim wiedzieli iż ich wojska nie dorównują tym jakimi dysponował Wacław. Zamiast walczyć z nim w polu umocnili oni Śląskie fortece, wzmacniając ich załogi swymi żołnierzami wymuszając na Wacławie kolejne oblężenia. Czeski władca nie mógł po prostu pozostawić za sobą 60 tysięcznych sił rozproszonych na terenie Śląska i pomaszerować na ziemie Cesarstwa pozostawiaj swoje własne królestwo odsłoniętym. Plan jaki Henryk z Kliszewskim wykonywali był prosty, wojska Czeski miały się wykrwawić w czasie wielu oblężeń, w tym czasie Opaliński powinien wrócić z Węgier, a jego 30 tysięcy żołnierzy miało zadecydować o tym kto zostanie zwycięski w tej że wojnie.



Mazowieccy magnaci od dawna z zainteresowanie przyglądali się rozwojowi sytuacji, wojna Mazowii z Czechami na tyle osłabiła wojska Cesarskie iż postanowili oni wykorzystać zaistniałą sytuacje dla swych celów. Michał Mikołajewski, będący jednym z najpotężniejszych Mazowieckich magnatów wraz z innymi zorganizowali rebelie celem wymuszenia na Cesarzu przywrócenia swych praw oraz uzyskania kolejnych, w istocie Mikołajewski miał ambicje by samemu zasiąść na tronie Cesarskim. Wykorzystywał on hasła dotyczące przywrócenia szlachcie odebranych jej nieprawnie przywilejów celem stania się Cesarzem Mazowieckim, po jego stronie stanęła większa cześć rodzin magnackich, jednak średnia szlachta oraz ta biedniejsza nie przystąpiła do tego buntu. Buntownicy magnaccy dysponowali armią w liczbie 40 tysięcy żołnierzy, były to głównie prywatne wojska magnackie, najemnicy, chłopi znajdujący się na służbie szlacheckiej chcący uniknąć folwarcznego stylu życia swych ziomków, oraz innego rodzaju plebs który służył swym panom wiernie niczym psy.

Wojska magnackie zostały zorganizowane i przygotowane do wymarszu 21 kwietnia 1599 roku, swój marsz zaczęły z Gdańska, gdzie znajdowały się dobra rodu Mikołajewskich, celem 40 tysięcznej armii stał się Sandomierz stolica Cesarstwa, na swej drodze nie napotykali oporu ze strony lojalistom Cesarskich, jak i nie dokonywali żadnych zniszczeń. Michał Mikołajewski, zabronił dokonywać jakich kol wiek grabieży oraz gwałtów, ich celem nie było niszczenie Cesarstwa tylko naprawa go dla stanu szlacheckiego. Przeciwnikiem nie byli mieszkańcy lecz Henryk I Czartoryski, który nie zechciał wysłuchać ich żądań dotyczących przywrócenia należnych im przywilejów, były to wierutne kłamstwo ze strony Mikołajewskiego, nie próbował on nawet pertraktować z Henrykiem w tej kwestii.



Bunt magnaterii Mazowieckiej, jaki rozpoczął się pod koniec roku 1598, wymusił na Konradzie szybkie zakończenie wojny Wacławem VI. Konrad nie był w stanie poradzić sobie jednocześnie z toczeniem dwóch wojen naraz, cała jego uwaga do tej pory skupiona była na odpierani Czechów na Śląsku. Na szczęście dla Mazowieckiego Cesarza odpowiedź Wacława była szybka oraz konkretna, żądał on Dolnych Łużyc oraz 500 tysięcy mazowieckich złotych w srebrze, suma reparacji wojennych jakie miał wypłacić Konrad była astronomiczna. Taka ilość wystarczyła na pokrycie rocznego utrzymania 90 tysięcznej armii Mazowieckiej, obecny skarb Cesarstwa był w stanie pokryć te żądania, jednak potem Cesarstwo musiało by borykać się z problemami finansowymi.

Henryk jednak znalazł się pod ścianą, buntownicy maszerowali na Sandomierz, fortyfikacje które nie zostały jeszcze w pełni ukończone zapewne wytrzymały by krótkie oblężenie, jednak Henryk nie wiedział jak długo przyszło by mu walczyć z Wacławem. A co najgorsze Bolesław Opaliński nie odpowiadał na jego listy oraz nie wiadomo gdzie obecnie znajduje się on wraz ze swymi 30 tysiącami żołnierzy. W takie sytuacji nastąpiło szybkie zawarcie pokoju, Wacław otrzymał Dolne Łużyce oraz 500 tysięcy złotych w srebrze.



Bolesław Opaliński, który ponownie został pominięty w nominacji na hetmana Cesarskiego przez Henryka I, sam zbierał siły by poprzeć swe roszczenia do tronu Cesarskiego. Nie było powszechnie wiadomo, iż Bolesław Opaliński był potomkiem Kazimierza I Czartoryskiego, jego pogrobowy syn zrodzony w tragicznym czasie wojny chłopskie dał początek rodowi Opalińskich, Krzysztof Czartoryski syn Kazimierza I oraz Bolesławy Tarczyńskiej, był uznawany za założyciela rodu Opalińskich choć w istocie dopiero jego syn Stanisław przybrał to nazwisko.​

 

Cesarstwo Mazowiecko-Węgierskie rok 1600

Spoiler: Terytoria Zamorskie

Nowa Mazowia, Antyle Mazowieckie

Mazowiecka Afryka Wschodnia

Spoiler: Przegląd

​

 

Cieszą duże Czechy, bo nareszcie masz godnego przeciwnika Tylko jak udaje Ci się kolonizować bez Exploration Ideas? M&T poszerza jakoś Colonial Range?

 

W ostatmiej idei zwiększyłem zasięg kolonialny o 50%.
Następny odcinek jutro. Kolejne natomiast będą zamieszczane rzadziej, raz na tydzień tak myślę że będę wstawiał kolejne docinki. Wynika to z powodu iż muszę racjonować pozostały mi materiał aż do wyjścia kolejne dlc pod paradoxu.

 

Odcinek 117
1600-1602



Z początkiem roku 1600 sytuacja Henryka I, wyglądała ponuro do stolicy Cesarstwa maszerowały dwie zbuntowane armie, jedna dowodzona przez magnata Michał Mikołajewski, dysponował on w przybliżeniu około 40 tysiącami żołnierzy, dobrze wyposażonymi oraz wyszkolonymi. Mikołajewski mimo iż bunt rozpoczął celem przywrócenia przywilejów szlacheckich, w istocie zamierzał obalić dynastie Czartoryską. Drugim przeciwnikiem z jakim musiał się mierzyć Henryk był Bolesław Opaliński, który wykorzystując swe pochodzenie obwołał się Bolesławem I Opalińskim, prawowitym Cesarzem Mazowieckim. W istocie Bolesław był potomkiem Krzysztofa Czartoryskiego pogrobowego syna Kazimierza I Czartoryskiego, dzięki czemu posiadał on pretensje do tronu.

Bolesław miał pod swoją komendą ponad 45 tysięcy żołnierzy, z czego 30 tysięcy było weteranami Cesarskiej armii, zaprawionymi w bojach podczas kampanii wojennej pod dowództwem Opalińskiego, ludzie ci byli wierni swemu dowódcy, pozostałe 15 tysięcy stanowili jego sympatycy ze stanu szlacheckiego. Opaliński który ogłosił swe roszczenia w Kijowie rozsyłając listy do rodzin szlacheckich Cesarstwa, uzyskał poparcie miedzy innymi Potockich Rogalskich, Koniecmazowieckich, Rakoszewskich, jak i wielu mniejszych rodzin szlacheckich. Bolesław zdołał zdobyć wsparcie tych rodzin szlacheckich które nie poparły Henryka I lub Michała Mikołajewskiego, w obecnym konflikcie wewnętrznym Cesarstwa. Szlachta która stanęła po stronie Bolesława była w większość szlachtą średnią lub uboższą, ale posiadającą olbrzymie tradycje militarnej służby w wojska Cesarskich, w ich mniemaniu Bolesław był lepszym kandydatem do tronu niż magnat Mikołajewski, oraz na pewno okaże się on bardziej kompetentny od Hermanna I czy Henryka I Czartoryskiego.

Problem jednak istniał dla Opalińskiego gdyż jego roszczenia do tronu jak całej jego rodziny były wyjątkowo słabe, wynikało to z powodu iż małżonka Kazimierza I, Bolesławy Tarczyńska urodziła Krzysztofa w czasie rebelii chłopskiej na początku 15 wieku, sytuacja poczęcia była nieudokumentowana i nie istnieli świadkowie którzy potwierdzili by iż Krzysztof był naprawdę synem Kazimierza I. Z tych powodów Krzysztof ocalał z dobroci serca Konrada VI. Dla Bolesława słabość swych roszczeń jednak była mało istotna liczyła się siła militarna jaką dysponował.



Skorumpowane elity Sandomierskie, które w istocie sprawowały władzę w stolicy Cesarstwa doprowadziły do sytuacji w której Cesarstwo zostało rozdarte wojną domową. Administracja Cesarska w istocie przestała funkcjonować gdy Bolesław Opaliński przejął kontrole nad wschodnimi obszarami od Kijowa aż do granic z Alanią oraz Węgrami-mniejszymi, skarbiec Cesarski zaczynał mieć problemu przy braku możliwości ściągania podatków z całego terytoriom. Henryk mierzył się z problemem nie wypłacalności żołdu dla swych żołnierzy, po tym jak zapłacone zostały rekompensaty dla Wacława VI, skarbiec w istocie zaczynał świecić pustkami. Henryk obawiał się iż może zbraknąć pieniędzy na opłacenie żołnierzy jakimi obecnie dysponują, już teraz armia lojalna wobec Henryka zmalała z 90 tysięcy do jakiś 55 tysięcy żołnierzy. Było to wynikiem walk z Czechami do podpisani pokoju Wrocławskiego jak i dezercji z powodu wieści o buncie magnackim jak Opalińskiego.

Antoni Wiktor Kliszewski wraz Janem Kurbskim pozostali wierni Henrykowi w tej dramatycznej sytuacji w której znalazł się Cesarz. Kurbski mimo swego upokarzającej porażki z rąk Wacława VI, nadał był mazowieckim hetmanem, choć już nie Cesarskim to stanowisko nadal należało do Kliszewskiego. Obydwaj hetmani wraz z Cesarzem udali się czym prędzej do Sandomierza celem przygotowani stolicy na odparcie ataku magnackich rebeliantów. Ku ogólnemu zdziwieniu okazało się iż wojska magnata Michał Mikołajewski, zmieniły kierunek swego marszu. Mikołajewski, po otrzymaniu listu z obwieszczeniem iż Bolesław Opaliński jest prawowitym władcą Cesarstwa zdecydował o tym iż w pierwszej kolejności powinien pozbyć się właśnie jego. Sława Opalińskiego jako doskonałego wodza sprawiała iż obawiał się go bardziej niż Henryka I.



Ostanie konflikt w Europie jak i w Cesarstwie przyniosły rozwój w obróbce żelaza. Coraz częściej zamiast brązu do wytapiania dział stosowane było żelazo, puszkarze z Cesarstwa jak reszty Europy zaczęli wytwarzać znaczne ilości nowego stopu stali który dużo bardziej nadawał się do produkcji armat niż do tej pory stosowany brąz. Nowe armaty były dużo bardziej wytrzymałe od tych produkowanych wcześniej. Wraz ze wzrostem ich wytwarzania ] cenny oraz zapotrzebowanie na żelazo oraz stal wzrosła a cenny oraz zapotrzebowanie na brąz spadły. Dla Cesarstwa była to kwestia przyszłościowa, wydobycie żelaza oraz produkcja stali w granicach Mazowieckich było na razie na niskim poziomie i obecnie nikt nie interesował się poszukiwaniami nowych złóż tego surowca.

Henryk w istocie nie zdawał sobie sprawy iż na kontynencie znacznie wzrosły cenny surowca jakim było żelazo, on wraz z swymi dwoma lojalnymi hetmanami zastanawiali się nad tym w jaki sposób zdławi rebelie jakie opanowały Cesarstwo. Jan Kurbski chciał zabrać cześć wojsk Cesarskich i pomaszerować za zbuntowanymi magnatami. Jeżeli naprawdę Michał Mikołajewski planował zaatakować Bolesława Opalińskiego, to nie mogli oni przepuścić takiej okazji, gdy obydwie armie buntowników zetrą się w bitwie, to on Jan Kurbski zmiażdży tego który wyjdzie z niej zwycięsko. Plan Kurbskiego był prosty chciał on zaatakować tą armie która wykrwawi się w czasie starcia pomiędzy buntownikami.

Hetmanem kierowała osobista nienawiść do Opalińskiego, Kurbski pamiętał iż ten przed wymarszem na Krym ostrzegał go iż Wacław nie przeoczy tej okazji i najpewniej zaatakuje Mazowiecki obóz. Kurbski zignorował jego ostrzeżenie i przypłacił to upokarzającą porażką. W naturze Jana nie leżało przyznawanie się do swych błędów, za wszystkie swe nieszczęścia winił Opalińskiego, upokorzenie go było dla niego najważniejszym celem od czasu oswobodzenia z niewoli Czeskiej. Teraz gdy zbuntował się on przeciw majestatowi Cesarskiemu, Kurbski miał szanse nie tylko upokorzyć Opalińskiego ale także go zabić co było dla niego pokusa nie do odparcia. Zgodnie z decyzją Henryka I, 25 tysięcy żołnierzy oraz 15 tysiącami Braniborskich (Brandenburskich) posiłków dostało się pod komend Jana Kurbskie, miał on z tymi siłami zrealizować swój plan i przynieść Cesarstwu pokój.



Ostatnie lata w jakich znalazło się Cesarstwo były chaotyczne, wielu mazowieckich protestantów którzy do tej pory było członkami Mazowieckiego kościoła, była niezadowolona ze stanu kościoła w Cesarstwie. Wielu z pośród tych ludzi uważało iż zerwania z Rzymem były wyłącznie zabiegiem kosmetycznym. Kościół Mazowiecki był postrzegany jako kopia katolickiego kościoła Rzymskiego, wobec tego wielu Mazowszan zaczęło odchodzić od kościoła Mazowieckiego. Właśnie w roku 1600 wykorzystując ogólny chaos w jakim znalazło się Cesarstwo dziesiątki tysięcy Mazowszan pod przewodnictwem Alberta Dankiela, założyło własną kongregacje, powołali oni do istnienia Zreformowany kościół Mazowiecki.

Zreformowani protestanci, w swym kościele posuwali się dalej niż miało to miejsce w Mazowieckim kościele Protestanckim. Odrzucali oni zwierzchności kościoła Mazowieckiego oraz jego głowy czyli Cesarza, za jedynego przywódcę uważali Chrystusa i to przednim każdym wierny odpowiadał w czasie sądu ostatecznego. Ponadto kwestie rozwodów miały być regulowane wewnątrz ich społeczności, kobieta oraz mężczyzna mogli zażądać rozwodu kiedy obopólnie tego chcieli. Zreformowani protestanci którzy w Cesarstwie zyskali miano Dankieli od nazwiska założyciela tego ruchu, gotowi byli współpracować z Mazowieckim kościołem protestanckim. Jednak społeczności te były wyjątkowo zamknięte i nie chciały by władze interweniowały w ich sprawy wewnętrzne, kościół Mazowiecki zajął stanowisko iż Dankiele są heretykami, Henryk I tymczasem nie zajął stanowiska w ich sprawie w czasie gdy Albert Dankiel obwieszczał powstanie swego kościoła Cesarz był zajęty innymi kwestiami.



Jan Kurbski oraz Michał Mikołajewski, okazali się dla Opalińskiego małym wyzwaniem. Były hetman wymanewrował obydwóch swych wrogów w okolicy Lwowa w ten sposób iż obydwie ich armia pierwsze natknęły się na siebie. Bitwa pomiędzy zbuntowanymi magnatami a Cesarskimi lojalistami była krwawa i zakończona natarcie wojsk Opalińskiego. Bolesław 12 kwietnia 1601 roku odniósł decydujące zwycięstwo, zakończył bunt magnatów oraz zniszczył armie Kurbskiego. Michał Mikołajewski zginął w czasie tego starcia jak wielu innych szlachciców którzy go popierali, ich wojska zostały rozbite a pozostali przywódcy pojmani, Bolesław nie tracił na nich czasu gdyż nakazał ich powiesi na drzewach prowadzących do Lwowa. Jego uwagę zajmował Jan Kurbski, ten umierał od ciężkiej rany odniesionej w czasie starcia. Jan w ostatnich momentach swego żywota widział twarz znienawidzonego przez siebie Opalińskiego, Bolesław obszedł się z jego zwłokami godnie gdyż nakazał pochować go w rodzinnej mogile rodu Kurbski nieopodal Gniezna.



Po tej porażce Henryk odesłał swych dwóch synów z Sandomierza do Chrobatii a następnie do Mołdawii gdzie mieli zebrać wojska do kontynuowania walki, w tym samym czasie Antoni Wiktor Kliszewski zabrał pozostałe siły Cesarskie i wymaszerował by zatrzymać Opalińskiego, w bitwie na pograniczu powiatów Sandomierskiego i Przemyskiego. Bolesław go pokonał a wraz nim przepadło 30 tysięcy żołnierzy wiernych Cesarzowi. Kanclerz Cesarski Wiktor Lubawski wraz z pozostałymi wysokimi urzędnikami Cesarskimi, dokonali mordu na Henryku I w ten sposób pragnęli uratować się przed Bolesławem I Opalińskim. Lubawski wraz z pozostałymi doradcami Hermanna I, zamordowali jego brata w ich mniemaniu jego śmierć miała ułagodzić Bolesława I, otworzyli oni też bramy przed jego wojskami gdy zbliżyły się do Sandomierza. ​

 

Odcinek 118
1602-1605



Wojska Bolesława wkroczyły do Sandomierza 21 lutego 1602 roku, Opaliński dokonał swej koronacji wkrótce po pochowku Henryka I Czartoryskiego. Lubawski oraz reszta skorumpowanej elity która władała Cesarstwem przez ostatnią dekadę, dokonując mordu na ostatnim cesarzu z linii Czartoryskich w nadziei iż Bolesław Opaliński daruje ich życia srodze się rozczarowała. Jak że płonę wydały się ich nadzieje w momencie gdy Bolesław wkroczył do sali i ujrzał zwłoki zamordowanego Henryka, natychmiast nakazał pochwycenie sprawców oraz uwiezienie ich w najciemniejszym lochu Sandomierskiego zamku. Henryk został pochowany z należytym mu szacunkiem oraz całym ceremoniałem jaki przysługiwał pogrzebowi Cesarskiemu. Bolesław uhonorował go w ten sposób, Opaliński zdawał sobie sprawę iż Lubawski i pozostali mordując Henryka pozostawiali jego ręce czyste, gdyby tego nie zrobili zapewne on musiał by tego dokonać.



Koronacja Bolesława odbyła się w kilka dni po pochowku Henryka I, mimo faktu iż jego dwaj synowie nadal żyli oraz zapewne przygotowywali się do odbicia tronu. Dla Bolesława I Opalińskiego, jednak nie miało to już znaczenia, jeżeli nawet zdołają powrócić z wojskiem on pokona ich w polu tak jak wszystkich innych swych adwersarzy do tej pory. Herb rodu Opaliński zastąpił ten bocznej linii Czartoryskich, na oficjalnych dokumentach Cesarskich, dynastia Opalińska posługiwała się herbem przedstawiającym złotą podkowę z krzyżem pośrodku na niebieskim tle. Herb ten powstał w zamyśle założyciela rodzinny Opalińskich, syna Krzysztofa Czartoryskiego Stanisława Opalińskiego, to on jako pierwszy zmienił nazwisko oraz herb Czartoryskich na nowy Opalińskich miało to miejsce w połowie 15 wieku.

Pierwszą oficjalną decyzją jaką podjął Bolesław po swej koronacji było dokonania egzekucji na mordercach Henryka I. Wiktor Lubawski oraz reszta uczestników mordu na ostatnim Cesarzu mazowieckim z dynastii Czartoryskiej, zostali oskarżeni oraz skazani za ten mord jak i korupcje na olbrzymią skalę, wedle świadków na pokazowym procesie który został przeprowadzony przez Bolesława, kanclerz jak reszta podsądnych odpowiadała za obecny katastrofalny stan skarbca Cesarskiego oraz porażkę w wojnie z Czechami, bunt katolickich Węgrów oraz magnatów. Lubawski oaz jego towarzysze zostali oskarżeni o wszystkie nieszczęścia jakie spotkały państwo Mazowieckie w przeciągu ostatniej dekady.

Mordercy Henryka zostali ścięci na głównym placu Sandomierza, dziesiątki tysięcy mieszczan oglądało ostatnie chwile egzystencji Wiktora Lubawskiego oraz pozostałych. Były już kanclerz Cesarski wchodząc po schodach na podest gdzie miało zakończyć się jego życie, zmoczył swe szykowne pludry. Wywołało to ogólne ubawienie mieszczańskiego tłumu, jeszcze nie dawno ten człowiek był uważany za nietykalnego władcę stolicy Cesarstwa jego szpiedzy oraz informatorzy trzęśli tym miastem. Gdy zamaszystym cieciem głowa Lubawskiego została odcięta od barków, zebrany tłum za wiwatował radośnie, Bolesław wiedział iż stał się bohaterem a nie nikczemnikiem w oczach Mazowszan. Zabezpieczywszy stolice. Bolesław I w szybkim tempie zaczął przywracać ład i porządek w Cesarstwie.



Celem przywrócenia płynności finansowej, dokonano konfiskaty majątków magnaterii która brała udział w rebelii przeciw Henrykowi. Stan magnacki w Cesarstwie a w istocie jedne z najpotężniejszych oraz najbogatszych rodzin, utraciwszy swe prywatne armie nie mogły przeciwstawić się woli Bolesława. Magnackie rodzinny Mikolajewskich, Jarowskich, Radziłiwowskich, oraz kilka innych przestało istnieć, Bolesław odebrał im wszystko oraz wypędził z granic Cesarstwa. Z pozyskanych pieniędzy w przeciągu następnych dwóch lat odtworzona została 90 tysięczna armia Cesarska. Albert Balicki siostrzeniec Antoniusza Makowskiego otrzymał od Bolesława stanowisko kanclerza Cesarstwa Mazowieckiego, Bolesław zapełnił dwór ludźmi których od lat kolekcjonował po Cesarstwie z powodu ich talentów.

Albert był równie uzdolnionym dyplomatą co jego wuj, nade wszystko był pracoholikiem, już w kilka dni po objęciu stanowiska zdołał załatwić dla wnuków Bolesława korzystne mariaże, dwie wnuczki jego syna z pierwszego małżeństwa Jana Opalińskiego. Wiktoria oraz Bolesława, kolejno miały poślubić syna oraz następcę tronu Szwedzkiego, Wiktoria została obiecana właśnie Karolowi młodemu Szwedzkiemu księciu, natomiast jej młodsza siostra Bolesława przyobiecana została Emanuelowi III obecnemu królowi Sycylii. Córka Bolesława z drugiego małżeństwa z obecną żoną Wiesławą Potocką, Katarzyna wyszła za księcia Permskiego Ivana V.

Pierwszy wnuk Cesarza, syn Jana Opalińskiego Aleksander poślubił, Árvácskę Almę najmłodszą z córek króla Węgier-Mniejszych. Albert Balicki, w czasie pierwszych miesięcy swego urzędowania zdołał, załagodzić sytuacje pomiędzy nowym Cesarzem a lennami Mazowiecko-Węgierskimi, kilku z pośród książąt lennych chciało poprzeć jednego z dwóch synów Henryka, którzy zostali wysłani przez swego ojca celem pozyskania najemników. Obietnice o zachowaniu istniejącego statusu lenn Cesarskich wobec księcia Śląskiego, Braniborskiego oraz Chrobackiego, jak i korzystne mariaże z kuzynkami Bolesława ułagodziły sytuacje z tymi władcami. Obecny książę Śląski Jacek II Salski oraz Matias IV Lanes książę Chrobacki którzy utracili swych ojców w bitwie o Brno nie darzyli sympatią obalonej dynastii Czartorskiej, zarazem zdawali sobie sprawę iż Bolesław I jest nadzwyczajny przywódcą to tylko upewniało ich w przekonaniu iż występowanie przeciw Opalińskim nie może skończyć się dobrze dla tych którzy tego próbują.



W połowie roku 1604, do Sandomierza przybyło poselstwo wielkiego hospodara Mołdawskiego, Stefana IV, władcy republiki Mołdawskiej. Posłowie przynosili prezent dla nowego Cesarza Mazowieckiego, Bolesław otrzymał głowę jednego z synów Henryka I. Z kosza zaprezentowanego Bolesławowi widać było odciętą głowę młodszego syna Henryka, Władysława Czartoryskiego, widok ten nie był przyjemny dla oczu. Jak mieli zaświadczyć posłowie Mołdawscy młody książę szukał pomocy w pozyskaniu żołnierzy by móc odzyskać tron swego ojca. Jednak Stefan IV wiedział iż Bolesław I jest znakomitym wodzem, a Republika Mołdawska nie posiadała żadnego interesu w wspieraniu obalonej dynastii Czartoryskiej. Cesarz poczuł się obrażony słowami tych kupczyków, jak ich określał potem wśród swych doradców.

Mimo obrzydzenia jakie odczuwał on wobec posłów jak ich prezentu, podziękował im oraz przekazał szczodrą sumę Stefanowi za udzielone usług Cesarstwu Mazowiecko-Węgierskiemu, jego działania zapobiegły kolejnej wewnętrznej wojnie w Cesarstwie. Po wyjściu posłów Cesarz natychmiast nakazał usunąć szczątki Władysława, miały one zostać przekazane jego matce oraz wdowie po Henryku, Ludmile Czarnieckiej. Była Cesarzowa znajdowała się w areszcie domowym w pałacu Sandomierski. Bolesław stwierdził iż darowanie jej życia będzie dobroduszne oraz wymierne politycznie, nie stanowiła zagrożenia a trzymana pod kluczem nic nie mogła uczynić. Nadal pozostawała kwestia starszego z synów Henryka, Zygmunta, wedle Mołdawskich posłów opuścił on republikę nim Bolesław opanował Sandomierz a jego poczynania są im nieznane, ani też nikomu innemu. Oznaczało to tylko tyle iż gdzieś tam Zygmunt zbiera siły by dokonać ataku na Bolesława I.



Mazowiecka Kompania Zachodnioindyjska, rozwija się w sposób dynamiczny, w przeciągu ostatniej dekady stała się największym pośrednikiem w handlu pomiędzy Cesarstwem a Ameryką Środkową. Olbrzymie dywidendy które do tej pory trafiały w ręce skorumpowanej elity Hermanna I, znowu zaczęły spływać do skarbca Cesarskiego. Bolesław był zadowolony iż nie musiał zajmować stolicy siła, tym samym instytucje takie jak bank Mazowiecki oraz siedziba kompanii Zachodnioindyjskiej nie ucierpiały w wyniku walk. Dając możliwość bez szkodowej działalność tych miejsc, Bolesław I także przywrócił stanowisko skarbnika Cesarskiego.

Maćko Celtycki uzyskawszy od Cesarza, tom że pozycje szybko zaczął porządkować sprawy finansowe. Celtycki był potomkiem pewnej szlacheckiej rodziny Irlandzkiej która znalazła się na ziemiach I Cesarstwa Mazowieckiego za panowania Jakuba III, z powodu iż Mazowszanie nie potrafili poprawnie wymawiać ich pierwotnego nazwiska rodowego porzucili je na rzecz nazwiska Celtyckich, Maćko uporządkował sprawy finansowe z pomocą dywidend które spływały z kompanii zachodnioindyjskiej jak zgarniętych dóbr magnackich. Widząc iż kompania zachodnioindyjska jest nadzwyczaj prosperującą spółka, zaproponował on Cesarzowi stworzenie takiego podmiotu na Madagaskarze, wymagało by to oczywiście pozyskania punktu handlowego oraz w przyszłości zapewne konfliktu z tubylcami. Jednak Celtycki wierzył iż taki kurs działania tylko przyniesie korzyści Cesarstwu.



22 listopada 1605, Zygmunt VII Czartoryski jak się tytułował syn Henryka I powrócił. Zdołał on w jakiś sposób pozyskać prawie 90 tysięczną armie dla swych potrzeb, zamierzał on oczywiście odebrać tron który należał mu się wedle prawa Cesarstwa. Armia ta przekroczyła granice Cesarstwa od strony księstwa Saksońskiego i kierowała się w kierunku Sandomierza. Bolesław I który w przeciągu ostatnich trzech lat zdołał przywrócić armie Cesarską do dawnego stanu nie zamierzał oddawać uzyskanej przez siebie korony. Obecny Cesarz Mazowiecki nie posiadał dobrego zdania o Zygmuncie, spotkali się oni kilkukrotnie gdy sprawował on funkcje hetmana polnego, Zygmunt był bardzo podobny do swego wuja Hermanna jeżeli chodzi o kwestie wystawnego życia, jednak chłopak miał smykałkę do rzemiosła wojskowego, z tego co pamiętał Bolesław I. Kolejny konflikt wewnętrzny był wręcz nieodwracalny, starcie pomiędzy Bolesławem I a Zygmuntem VII, miało ostatecznie zadecydować czy Czartoryscy zdołają powrócić na tron czy też to nowa dynastia go utrzyma w swych rękach.​

 

Wiwat Zygmunt VIII, z Bożej łaski cesarz mazowiecki, król węgierski, zwierzchnik Kościoła Mazowieckiego, etc. etc. Niechaj obali krwawą tyranię bękarta Opalińskiego i zajmie należny mu z urodzenia tron! Ludu Mazowsza, wesprzyj swego prawdziwego cesarza!

Czy te eventy należą do moda M&T, czy też sam je napisałeś?

 

Odcinek 119
1605-1608



Bolesław Opaliński wraz ze swym nowo mianowanym hetmanem Cesarskim Zygmunta Bidzińskim postanowili o zebraniu wojsk oraz stawieniu czoła Zygmuntowi Czartoryskiemu. Bolesław w ciągu ostatnich trzech lat zdołał, odbudować armię Cesarstwa Mazowieckiego, 90 tysięcy żołnierzy obecnie znajdowało się w wojskach Bolesław I. Siły te zostały dosyć niedawno sformowane wielu żołnierzy którzy znaleźli się w nowej armii Cesarskiej pierwszy raz w życiu nosiło broń. Trzon wojsk Opalińskiego stanowiło 30 tysięcy żołnierzy, z którymi zdobył koronę Cesarską, byli to weterani którzy przeszli szlak bojowy od pierwszych walk z Czechami a następnie Węgierskimi buntownikami by ostatecznie toczyć bratobójcze walki z wojskami lojalnymi Henrykowi I. Żołnierze ci widzieli w Opalińskim nie tylko prawowitego Cesarza ale też osobę która przywróciła Cesarstwo do chwały oraz dobrobytu. Duża ich większość była zadowolona z posunięć swego nowego Cesarza i wieści o tym iż Zygmunt Czartoryski powrócił by odebrać to co mu się należało z urodzenia, nad wyraz ich rozgniewała żołnierze ci byli gotowi oddać życie by Bolesław I Opaliński utrzymał tron Cesarstwa.

Wojska Cesarskie dowodzone przez Bolesława oraz Bidzińskiego organizowały się pod Czerskiem gdzie też zmierzał wedle wszystkich informacji Zygmunt Czartoryski. Cesarz miał zamiar ponownie wykorzystać słabości swych przeciwników by zwyciężyć, wojska Czartoryskiego wedle doniesie oraz raportów dostarczonych Bolesławowi składały się głównie z najemników, wałczących dla złota a nie dla jakiś wyższych wartości, wojna była ich życiem oraz sposobem by się nakarmić. A to oznaczało iż byli oni bardziej doświadczeni od większość żołnierzy jakimi dysponował Bolesław, zarazem oznaczało to iż jeżeli Bolesław wyłoży odpowiednio dużo złota, najemni kapitanowie będą skłoni zrezygnować z kontraktów z Zygmuntem.

​

Bolesław I zdecydował się na pozorowane uderzenia na wojska Zygmunta Czartoryskiego, 21 grudnia 1605, udało mu się w ten sposób rozdzielić wojska swego przeciwnika, 40 tysięcy żołnierzy pod dowództwem wygnanego magnata Alberta Krasińskiego, kontynuowało pościg za uchodzącymi wojskami hetmana Bidzińskiego, tym czasem pozostałe 60 tysięcy pod rozkazami Zygmunta Czartoryskiego kontynuowało swój marsz ku stolicy. Sandomierz którego fortyfikacje zostały ukończone przez Władysława Oleśnickiego były w pełni przygotowane na oblężenie. Obecne umocnienia mogły wytrzymać oblężenie znacznie większej armii przez okres co najmniej kilku miesięcy do roku, forty były gotowe na czas wszelkie inne prace nad renowacją stolicy zostały zawieszone na ten czas, Bolesław stawiał za priorytet obronność stolicy a nie jej wygląd.

Zygmunt nie wiedział o tym iż ukończone zostały forty, których budowa przedłużała się w nieskończoność, nieświadom tego faktu wysłał część swych wojsk w pościgu za wojskami Bidzińskiego. Bolesław I który czekał aż 40 tysięczna armia Bidzińskiego dotrze pod Czersk, gdzie właśnie oczekiwał on wraz z pozostałymi 50 tysiącami swych żołnierzy, bitwa mająca miejsce w okolicach Czerska była z góry zaplanowana przez Mazowieckiego Cesarza. Gdy na horyzoncie pojawiły się wojska pod dowództwem Bidzińskiego, jego żołnierze zajęli wcześniej ustalone pozycje po drugiej stronie Wisły. Wojska które prowadziły pościg za Bidzińskim w sile 60 tysięcy żołnierz musiały atakować przez bród co utrudniało wykorzystanie ich przewagi liczebnej. Tym czasem Bolesław znajdował się kilkanaście kilometrów na południowy zachód od przeprawy po stronie atakujących Bidzińskiego wrogów, wraz z rozpoczęciem walki rozpoczął swe uderzenie na tyły wroga. Do tej pory ukryte w gęstym mazowieckim borze wojska Bolesława uderzyły na tyły wojsk Alberta Krasińskiego, zadając im olbrzymie straty a ostatecznie całkowicie rozbijając.



Po tym zwycięstwie Bolesław I Opaliński, postanowił zaczekać na reakcje Zygmunta Czartoryskiego, w tym czasie jego armia oblegała już Sandomierz ale bez sukcesów nowe fortyfikacje jakie zostały wybudowane za sprawa Władysława Oleśnickiego okazały się nad wyraz wytrzymale na ostrzał armatni. Wieści o porażce wojsk Krasińskiego dotarła do obozu Czartoryskie, a wraz z doniesieniami o zbliżających się wojskach dowodzonych przez uzurpatora oraz hetmana Bidzińskiego wśród najemników zaczął powstawać popłoch wielu zdezerterowało, porzucając służbę u Zygmunta. Gdy armia Cesarska dotarła nad przed pola Sandomierza, Zygmunt miał pod swoja komenda jedynie 40 tysięcy ludzi, 20 tysięcy najemników go opuściło szukając zarobku w bardziej bezpiecznym miejscu.

Bolesław mając przewagę liczebną oraz strategiczną, gdyż załogi fortów w każdej chwili mogły wesprzeć jego wojska, wystosował list do Zygmunta Czartoryskiego. Proponował mu zachowanie życia jego oraz ludzi pod jego komendą, miał on zrzec się wszelkich pretensji do tronu Mazowiecko-Węgierskiego, miał on także uznać Bolesława za jedynego prawowitego władcę Cesarstwa, w zamian Bolesław był skłony oddać mu cześć majątku rodziny Czartoryskich które przeszły pod jego kontrolę. Jak można było się spodziewać odpowiedź była negatywna. Nieprzemyślany atak który nastąpił kilka chwil później, był faktyczną przyczyną tych rokowań. Zygmunt znany był ze swego temperamentu, taka obraza w jego stosunku musiała go wyprowadzić z równowagi, efektem czego była bezmyślna szarża jego wojsk. Nie ponosząc znacznych strat wojska Cesarskie rozbiły siły Zygmunta Czartoryskiego, sam książę zginął na polu. Jego śmierć ostatecznie kończyła okres konfliktu o tron Cesarski jak i kładła kres dynastii Czartoryskiej.



Bolesławowi I po bitwie pod Sandomierzem zostało zaprezentowane ciało Zygmunta Czartoryskiego, zwłoki syna Henryka I były oszpecone, jednak dało się rozpoznać iż jest to właśnie Zygmunt . Ciało ostatniego Czartoryskie zostało pochowane w rodowej krypcie Czartoryskich w Sandomierskiej Katedrze. Bolesław I Opaliński wykorzystał Stanisława Stadnickiego kompozytora madrygałów w celach politycznych, miał on skomponować utwór który by gloryfikował Bolesława oraz jego dokonania, a za ostatnie problemy Cesarstwa natomiast obwiniać ostatnich przedstawicieli dynastii Czartoryskiej. Największy nacisk miał być położony na winę Hermanna I oraz Henryka I jak i skorumpowanych ludzi którymi ci dwaj się otaczali.

Wedle życzenia Stadnicki skomponował Madrygał, który ukazywał Bolesława w roli wybawcy Cesarstwa z rąk przeżartych korupcja ludzi pokroju kanclerza Lubawskiego, w tym czasie powstały też przedstawienia teatralne które gloryfikowały nowego Cesarza, a wszystko to by zjednać sobie większe rzesze jak i usankcjonować obalenie poprzedniej dynastii. Gdy Zygmunt zginął na polu nikt z wystarczająco silnymi pretensjami do tronu Mazowieckiego nie pozostał przy życiu, wszystkie zabiegi podejmowane przez Bolesławo oraz jego doradców były czysto propagandowe i ich celem było ugruntowanie władzy nowej dynastii.



Jednym z pomysłów skarbnika Maćka Celtyckiego, było nadanie przywilejów eksportowych części szlachty mazowieckiej. Przywilej ten miał odnosić się do majętnej szlachty która mogła pozwolić sobie na transport swych towarów wytwarzanych w falowarkach o wielo hektarowej powierzchni. Wedle tego przywileju ci szlachcie którzy mogli przetransportować swe wyroby rolne na własny koszt, zyskiwali prawa do ich sprzedaży poza granicami cesarstwa przy obniżonych cłach. Cła miały być dla nich obniżone o połowę, nie musieli też płacić opłat składowych w miastach Cesarskich. Jak można było się spodziewać przywilej ten szybko zdobył dużą popularność wśród szlachty Mazowieckiej, poprawił też relacje z księstwem Saksońskim które stało się głównym odbiorcą mazowieckiego zboża. Gospodarka mazowiecka oraz finanse Cesarstwa zaniedbane przez ostatnich władców zaczęły odbijać się od dna, Bolesław oraz jego doradcy dbali o to by złoto płynęło do skarbca a nie z niego znikało tak jak robili to ich poprzednicy.



Po zwycięskiej kampanii oraz zabezpieczeniu swej pozycji na tronie Mazowiecko-Węgierskim jak i rozpoczęciu reform administracyjno- gospodarczych, wiek Bolesława go dogonił, obecnie 66 letni władca Cesarstwa podupadł na zdrowiu. W czasie gdy nie mógł on wypełniać swych obowiązków z powodu coraz częstszych zasłabnięć, władzę w jego imieniu sprawował jego najszerszy syn z pierwszego małżeństwa Jan Opaliński oraz kanclerz Albert Balicki. Ci dwaj doskonale się uzupełniali oraz rozumieli, obydwaj posiadali podobne osobowości, wieloletnia znajomości oraz przyjaźń zbliżyły ich w wystarczający sposób by rozumieli się na tyle iż wielokrotnie rozumieli swoje toki myśli oraz postępowania, Jan nie mógł liczyć na lepszego doradcę oraz prawą rękę jako przyszły Cesarz.

Bolesław I Opaliński zmarł 21 grudnia 1607 roku, pozostawił on Cesarstwo w rękach swego syna Jana, który został koronowany na kolejnego Cesarza w kilka dnie później. Jan IV Opaliński, pochował doczesne szczątki swego ojca w specjalnie przygotowany sarkofagu, Bolesław I spoczął w niedawno ukończonej krypcie rodowej Opalińskich, której budowę rozpoczęto wraz z dojściem przez niego do władzy. Okres w którym panował pierwszy przedstawiciel nowej dynastii na tronie Mazowieckim, był czasem wewnętrznego konfliktu o ustalenie kto będzie władał Cesarstwem Mazowiecko-Węgierskim. Zwycięstwo w tym konflikcie zakończyło niemal 200 letnie panowanie dynastii Czartoryskiej, a rozpoczęło okres panowania dynastii Opalińskiej.​

 

Odcinek 120
1608-1610



Jan IV Opaliński, był najstarszym synem Bolesława I Opalińskiego, z jego pierwszego małżeństwa z Katarzyną Wiśniowiecką. Matka Jana zmarła 20 lat temu, jego ojciec wówczas jeszcze hetman polny ożenił się po raz drugi z jego macochą Wiesławą Potocką która była matką jego przyrodnie rodzeństwo. Wiesława Potocka była matką przyrodniej siostry Jana Katarzyny która poślubiła przed kilkoma laty księcia Permskiego Ivana V, jak i młodszego brata Władysława ten był od kilku lat pełnoletnim młodzieńcem. Jan był jedynym dzieckiem Bolesława I z małżeństwa z Katarzyną Wiśniowiecką, słabe zdrowie oraz problemy przy porodzie spowodowały iż ojciec Jana nie starał się o kolejne dzieci ze swą pierwszą małżonką. W momencie obejmowania władzy, Jan skończył 43 lata nowy Cesarz Mazowiecki był człowiekiem o ukształtowanym charakterze oraz posiadał on czwórkę potomstwa dwie córki oraz dwóch synów Aleksandra oraz Imrama. Wiktoria orz Bolesława dwie córki Jana, starsza była małżonką Karola IX obecnego władcy Szwedzkiego, młodsza Bolesława natomiast Emanuela III obecnego króla Sycylii.

Przed kilkoma tygodniami na świat przyszedł wnuk Jana, pierwszy syn Aleksandra Opalińskiego, Zygmunt. Jan IV nigdy nie posiadał talentu militarnego swego ojca, pod tym wglądem był on całkowitą porażką. Jan niestety także nie posiadał umiejętności dyplomatycznych kwestia polityki zagranicznej prowadzonej przez Cesarstwo spoczywać miała w rękach obecnego kanclerza Alberta Balickiego, kwestiami militarnymi natomiast miał zajmować się Zygmunt Bidziński hetman Cesarski z nadania Bolesława I. Jedynymi umiejętnościami którym Jan IV mógł się poszczyć była jego znajomość administracji oraz zarządzania. Małżonka Jana, Wiktoria Rakoszewska, była kobietą dystyngowaną oraz palna pasji, wywodziła się z jednego z najpotężniejszych mazowieckich domów szlacheckich, który poprał Bolesława I w jego roszczeniach do tronu Cesarskiego. Była ona matką Aleksandra i Imrama jak i ich sióstr, a obecnie znowu znajdowała się w stanie błogosławionym, narodziny Konrada były dla rodziny Cesarskiej jak i całego państwa szczęśliwym wydarzeniem.



Cesarstwo Mazowiecko-Węgierski, przeszło olbrzymie przemiany w okresie ostatniego dziesięciolecia. Dynastia Czartoryska została obalona, ostatni władcy tej dynastii przyczynili się swymi błędnymi decyzjami do osłabienia swej pozycji, wojna Czesko-Mazowiecka bunt magnacki oraz wojna sukcesyjna zakończyła panowanie Czartoryskich w Cesarstwie. Magnateria która jako stan wytworzyła się w Cesarstwie na przełomie 15 oraz 16 wieku, z jednych z najbogatszych rodzin szlacheckich Mazowsza, podupadł po nieudanej rebelii mającej miejsce w czasie ostatniego burzliwego okresu. Utrata na znaczeniu stanu magnackiego który niemalże przestał istnieć wzmocniło władze centralną w Cesarstwie. Jan IV, jak i jego ojciec przednim Bolesław I, kontynuował politykę której celem było osłabienie magnackich rodzin, te które jeszcze istniały, otrzymały całkowity zakaz utrzymywania prywatnych wojsk. Ostatni władcy Czartoryscy, od Kazimierza II przymykali oko na fakt iż wielu z najbogatszych magnatów utrzymywało prywatne armie w swych majątkach.

Jan postanowił o wprowadzeniu nowego prawa Cesarskiego, żadna rodzina szlachecka w granicach Cesarstwa nie mogła utrzymywać na swej służbie oddziałów najemników, kondotierzy którzy do tej pory znajdowali zatrudnienie u bogatych rodów Mazowieckich, wraz z podpisaniem kontraktu stawali by się wrogami stanu Mazowieckiego. Jedynym miejscem gdzie mogli by oni znaleźć zatrudnienie były odziały najemne na służbie Cesarskiej. Celem tego prawa było ograniczenie znaczenia bogatych magnatów którzy pozostali po ostatnim konflikcie, ponadto szlachta nie mogła utrzymywać więcej niż 500 żołdaków na swej służbie, termin ten odnosił się do podanego wyposażonego i opłacanego przez szlachcica. W Cesarstwie Mazowieckim uznawano za kondotierów (najemników), zagranicznych żołnierzy szukających zatrudnienia na dworach szlacheckich oraz pałacu Cesarskim, żołdacy byli to Mazowszanie podani danej rodziny szlacheckiej lub magnackiej, na której ziemiach mieszkali byli oni przez te rodziny wyposażani oraz opłacani za służbę w oddziałach wojskowych. Za żołnierzy w Cesarstwie uznawano tych Mazowszan którzy znajdowali się na służbie w armii Cesarskiej, byli to podani wywodzący się z dóbr należących do korony Cesarskiej, miast Cesarskich oraz stanu szlacheckiego, choć trzeba zaznaczyć iż szlachta stanowiła elitarne odziały konne oraz kadrę oficerską.



Gdy w życie wchodziły dekrety Jana IV, dotyczące ograniczeń w ilości posiadanych prywatnych wojska przez magnaterie oraz szlachtę Mazowiecką, Sandomierz stolica Cesarstwa ostatecznie przestała być jednym wielkim placem budowy. Cesarz do wprowadzenia nowego prawa wyznaczył hetmana Cesarskiego Zygmunta Bidzińskiego, to on wraz z kanclerzem Albertem Balickim doszli do porozumienia oraz przekonali Jana by wprowadzić takowe prawo celem wzmocnienia władzy Cesarskiej. Bidziński który powołał do istnienia specjalną formację, muszkieterzy mazowieccy walczący pieszo ale poruszający się konno, nazywani dragonami mieli właśnie stać się młotem nowego Cesarskiego prawa. Zygmunt Bidziński przeznaczył do tego celu niemal 10 tysięcy żołnierzy którzy pod komendą Konrada Potockiego, mieli przemierzać Cesarstwo wszerz oraz wzdłuż wymuszając na wszystkich rodzinach magnacki oraz szlacheckich przestrzeganie nowego prawa Cesarskiego.

Sandomierz którego rozbudowę oraz renowacje rozpoczął jeszcze Zygmunt VI Czartoryski, w 1578 roku. Pracę nad renowacją stolicy posuwały się zgodnie z planem oraz przewidywanym harmonogramem do czasu dojścia do władzy Hermanna I oraz jego skorumpowanych doradców. Wybuch wojny z Czechami oraz malwersacje pieniędzy przeznaczonych na budowę jak i kolejne konflikty które miały miejsce, znacznie wydłużyły czas jaki pierwotnie miał wystarczyć na te budowę. Dopiero w roku 1609 cesarskich architekt Henryk Kalinowski, zakomunikował Janowi IV iż stolica Cesarstwa została w pełni odnowiona. Prace trwały niemal 31 lat, ale ostateczny efekt był oszałamiający cale miasto cieszyło oczy nowym style architektonicznym Barok królował na ulicach Sandomierza. Tym samym dziesiątki budynków nadal posiadało swój renesansowy charakter, stolica Cesarstwa była jednym z najpiękniejszych miast na kontynencie Europejskim.



Jednym z głównych efektów centralizacji stanu oraz ukończonej renowacji stolicy Cesarstwa, stał się fakt iż miasto to stało się głównym ośrodkiem administracji Cesarstwa Mazowiecko-Węgierskiego. Stolica od dawna była jednym z głównych ośrodków władzy w Cesarstwie, jednak teraz w Sandomierzu istniało wiele ważnych instytucji takich jak bank Mazowiecki, siedziby mazowieckich kompanii handlowych: wschodnioindyjskiej, zachodnioafrykańskiej oraz madagaskarskiej. Pałac Cesarski stanowił główny ośrodek władzy Centralnej. Jan IV postanowił o tym iż pałac namiestnika będący siedzibą burmistrz Sandomierza jak i gubernatora prowincji Mazowieckiej, będzie pełnił także funkcję sejmiku prowincji Mazowieckiej. Wszystko to sprawiało iż usługi cywilne w stolicy stały się głównym rodzajem usług jakie pełniło to miasto w granicach Cesarstwa, tym samym produkcja innych dóbr schodziła na dalszy plan i nie generowała tak olbrzymich zysków jak właśnie administracja.

W Sandomierzu zatrudnienie znajdowały dziesiątki jeśli nie tysiące urzędników którzy pracowali dla Cesarza lub podległym mu dygnitarzom oraz doradców. Miasto to stawało się z dekady na dekadę coraz bardziej zaludnione przez właśnie tego typu ludzi, pracowali oni, żyli oraz umierali w stolicy, to oni stanowili głównych pracodawców, pracowników oraz konsumentów w stolicy. Do stolicy przybywali wszyscy pragnący załatwiać sprawy urzędowe na najwyższych szczeblach administracyjnej drabiny, wielu Mazowszan musiało udać się do Sandomierza w celach załatwienia spraw które nie mogli w swych miejscach zamieszkania. Jednym z najlepszych przykładów był sąd Cesarski, najwyższy rodzaj sądu w granicach, Cesarstwa rozstrzygał on spory pomiędzy obywatelami a jego decyzje były ostateczne oraz nie odwracalne. Szlachta wolała korzystać z tego sądu gdyż sądy lokalne tak zwane sądy wojewódzkie działały powoli i wielokrotnie były stronnicze.



Odkrycia geograficzne oraz wzmożona wymiana handlowa która się z nimi wiązała przyczyniła się do popularyzacji jedwabiu w Europie. Jedwab był od czasów starożytnych towarem luksusowym, starożytni Rzymianie wielce cenili ten niezwykle delikatną tkaninę. Podobnie jak w czasach antycznych tak i obecnie jedynym miejscem skąd dało się pozyskać jedwab były odlegle Chiny, Egipcjanie którzy jako pierwsi dotarli drogą morską do dalekich Chin zaczęli handlować jedwabiem oraz innymi Chińskimi towarami. W Cesarstwie natomiast popularność jedwabiu wśród zamożnej szlachty jak i na dworze Sandomierskim rosła z każdym mijającym rokiem. Wobec olbrzymiego zainteresowania jedwabiem kilku co bardziej dalekowzrocznych mazowieckich kupców przedstawiło skarbnikowi Cesarskiemu swój pomysł na pozyskanie blisko Chin portu z których Cesarstwo mogło by prowadzić swobodną wymianę handlową.

Maćko Celtycki miał w imieniu tej grupy kupców, przedstawić Janowi IV właśnie pomysł skolonizowania Tajwanu, najbliżej leżącej wyspy wybrzeży Chińskich. Tajwan był obecnie teoretycznie częścią królestwa Xi, jednak Chińczycy nie sprawowali nad wyspą rzeczywistej kontroli stanowiła ona bazę dla piratów którzy działali na wodach Chińskich. 20 kwietnia 1610 roku powzięte zostały pierwsze kroki których celem było zajęcie Tajwanu dla Cesarstwa Mazowieckiego. Pod dowództwem mazowieckiego admirała Wiktora Lniarskiego, eskadra składająca się z 10 galeonów wojennych wypłynęła z Gdańska, wraz z nimi popłynęło ponad 5 tysięcy muszkieterów oraz 2 tysiące osadników którzy mieli założyć na wyspie port handlowy. Ta wyprawa była jedną z pierwszych które dynastia Opalińskich powzięła, celem stworzenia Imperium kolonialnego rozciągającego się na całym globie, pierwsza placówka handlowa powstała w dwa lata później, 1612 roku. Jednak całkowita kontrola nad wyspą nie przeszła w Mazowieckie ręce bez walki, zarazem piraci oraz tubylcy nie byli zadowoleni z obecności obcych. W istocie walki o wyspę trwały przez kolejne dziesięciolecia, pod kontrolą Cesarstwa przez większą cześć czasu pozostawało wybrzeże, jednak z czasem udało się wojskom Mazowieckim zdławić wszelki opór tubylców, z rokiem 1654 cały Tajwan znajdował się całkowicie pod Cesarską kontrolą. ​

 

Już dawno miałem to powiedziećL: XVII wiek już, brakuje mi jakiejś wzmianki o husarii. Cesarstwo podobnie jak RON, panuje nad rozległymi ziemiami Rusi i Stepów, także taka jednostka mogła teoretycznie powstać.

 

Eventy były w modzie, tylko jeden wykluczał bodajże drugi, chodzi o głowę oraz powrót cleimanta, nie pamiętam jak to było ale chyba jakieś problemy z savem miałem i obydwa screny złapałem to je wykorzystałem.

W dalszych odcinkach się okaże.

 

Odcinek 121
1610-1615






Kupcy Mazowieccy, którzy po okresie konfliktów w Cesarstwie nareszcie mogli w spokoju oraz pokoju zajmować swoim rzemiosłem, w szybkim tempie zdołali uzyskać przewagę nad swymi konkurentami z innych państw na terenie Rusi. Polityka Cesarstwa w spawie merkantylizmu przynosiła efekty, kupcy mazowieccy z sukcesami konkurowali z kupcami zagranicznymi, cła oraz podatki na nich nakładane przez skarbiec Cesarski znacznie ułatwiał rodzimym kupcom mazowieckim w ich interesach. Jan IV wraz z Maćkiem Celtyckim uważali iż taka polityka przyniesie korzyści, i jak się okazało faktycznie tak było, co prawda dodatkowe cła oraz opłaty dla zagranicznych kupców zniechęcały wielu do handlowania w Cesarstwie. Jednak rynek Mazowiecko-Węgierski był olbrzymi i wielu kupców z całej Europy konkurowało ze sobą by móc sprzedawać dobra mazowieckiej szlachcie, mimo częściowego upadku magnaterii w Cesarstwie istniały rodziny szlacheckie oraz mieszczańskie których stać było na zakup towarów luksusowych z reszty kontynentu Europejskiego, a skarbiec Cesarski tylko na tym korzystał.



Jan IV wraz z kanclerzem Cesarskim Albertem Balickim przez długi czas rozpatrywali możliwości sojuszu militarnego z jednym z zachodnich państw Europejskich. Jan jak i Balicki pragnęli zawrzeć sojusz wymierzony w królestwo Czeskie, po zwycięstwie w wojnie z Mazowszem Wacław VI zmiażdżył rebelie protestancką na swych ziemiach umacniając swą władzę. Czeski monarcha okazał się nie tylko doskonałym dowódcą militarnym ale także przebiegłym dyplomatą, zdołał zawrzeć sojusz militarny z królestwem Burgundzkim obecnie najpotężniejszym państwem w zachodniej Europie. Królestwo Burgundzkie po tym jak doszło do unii realnej pomiędzy Akwitanią a Burgundią stało się całkowitym hegemonem na obszarze Galii królestwo Francuskie prowadzi przegraną walkę przeciw ich dominacji. Cesarstwo Mazowiecko-Węgierskie pod władzą Jana IV, mogło obawiać się takiego sojuszu swych rywali, właśnie z tego względu Balicki udał się z misja dyplomatyczna na dwór Lombardzki.

12 kwietnia 1611 roku, przybył on do Mediolanu wraz z Aleksandrem najstarszym synem Jana IV, oraz dziedzicem tronu Cesarskiego. Zadaniem Balickiego było zawarcie sojuszu militarnego z Franciszkiem IV Saweraniem, ta misja dyplomatyczna była dla Aleksandra jedną z okazji do zapoznania się z annałami dyplomacji od jednego z najbardziej utalentowanych w tej dziedzinie, Alberta Balickiego, była to też okazja do możliwości przestudiowania Lombardzkich metod szkolenia oraz stosowanych strategii wojskowych. Cesarstwo Mazowiecko-Węgierskie nadal korzystało z metod z połowy 15 wieku kiedy broń palna na polu walki była w znikomym użyciu, mimo iż armia Cesarska była jedną z największych na kontynencie oraz najlepiej wyposażonej to wyszkolenie oraz stosowane taktyki nie wiele zmieniły się od czasów dojścia do władzy Czartoryskich. Aleksander zamierzał to zmienić, dlatego korzystał z tej okazji by nauczyć się jak najwięcej w czasie tej wizyty dyplomatycznej.

Sama wizyta w pałacu Lombardzkich królów w Milanie przebiegła, po myśli Balickiego po wymianie uprzejmości oraz prezentów dla Franciszka IV, doszło do negocjacji. Franciszek jak i jego doradca Giuliano Sforoca, pełniący funkcje odpowiadającą Balickiemu, pragnęli zawarcia sojuszu pomiędzy obydwoma państwami. Jednak stawiali oni warunki, miał to być sojusz obrony wymierzony jedynie w określone nacje. Lombardowie godzili się na zawarcie sojuszu obronnego w przypadku gdyby jedno z ich państw zostało zaatakowane przez Czechów lub też ich sojuszników na nic więcej nie chcieli się zgodzić. Balicki musiał zgodził się na tą propozycje wiedział iż jego rozmówcy nie będą skłoni do niczego więcej, sytuacja geopolityczna Lombardii która znajdowała się pomiędzy rosnącą potęgą zarazem Czech jak i Burgundii nie była najciekawsza. Albert zaproponował by wzmocnić ten sojusz, mariaż pomiędzy członkami rodzin panujących Cesarstwa a królestwa Lombardzkiego powinien być zawarty, Anna Zofia Opalińska najstarsza z trzech córek Aleksandra miała poślubić Emanuela Saweraniego, wnuka Franciszka IV. Mariaż ten do którego zawarcia doszło później tego samego roku umocnił sojusz obrony obydwu państw.



Kolonia handlowa na Tajwanie której założenie zostało usankcjonowane przez Jana IV w roku 1610, szybko się rozwijała, port handlowy który powstał na południowym wybrzeży wysp nazwany Nowym Gdańskiem, rozwijał się szybko. Z Cesarstwa każdego roku napływali kolejni mazowieccy koloniści. Udany rozwój Nowego Gdańska, którego kupcy z sukcesami handlowali z Chińczykami spowodował iż Maćko Celtycki postanowił nadać przywilej monopolu na handle z Chinami Nowemu Gdańskowi, miasto kolonia kupiecka przeistoczyło się w spółkę której jedynym zadaniem stał się handel z rozczłonkowanym Cesarstwem Chińskim. Obecnie Chiny znajdowały się w ponownym okresie wojujących królestw, można by rzec, po upadku mongolskiej dynastii Yuan Chiny znajdowały się w permanentnym rozbiciu dzielnicowym pomiędzy zwalczającymi się rodami. Dla Europejczyków sytuacja ta była niezwykle korzystna, nie tylko Mazowszanie korzystali z faktu iż dynastie Chińskie chętnie handlowały z przybyszami w celach zdobycia broni lub środków finansowych na prowadzenie swych bratobójczych wojen.

Mazowieccy kupcy, którzy sprzedawali broń białą jak palną oraz armaty szybko zyskiwali w Chińskich portach sprzedając swe towary każdemu z zwaśnionych królestw. Uzyskane srebro przeznaczali na zakup jednaniu, herbaty, chińskiej porcelany oraz innych egzotycznych dóbr produkowanych w Chinach. Następie towary te transportowane były drogą morską do Cesarstwa gdzie ich ceny zwiększały się wielokrotnie, długa podroż z Chin do Mazowii była niebezpieczna i wielokrotnie kończyła się tragicznie, jednak była warta podejmowanego niebezpieczeństwa. Dla Skarbu Cesarskiego który zarabiał na cłach oraz innych opłatach, posuniecie nadania przywileju wyłączności było dobrym pomysłem.



Wojna sukcesyjna o tron Mazowiecki z przełomu 16 i 17 wieku jak ogólnie nazywane jest ten okres w historii Mazowsza kiedy do władzy doszli Opalińscy, był czasem upadku wielu rodzin magnackich oraz wzrostu znaczenia oraz bogactwa niektórych rodzin szlacheckich. Właśnie jedną z takich rodzin byli Potoccy, za poparcie w czasie wojny domowej, Bolesław I nadał tej że rodzinie olbrzymie posiadłości ziemskie na terytorium królestwa Węgierskiego. Na otrzymanych ziemiach Jan Herbert Potocki, senior rodu postanowił wybudować całkowicie nowe miasto. Potock (Charków) bo tak zostało ono nazwane leżało nad trzema niewielkimi rzekami Charkiewem (dopływ rzeki Łopań), Łopańskiem (dopływ rzeki Uda) i Udą (dopływ Dońca). Budowa oraz osiedlenie nowych mieszkańców w Potocku wiązała się z większymi kosztami niż pierwotnie przewidzieli Potoccy, to z kolei doprowadziło do problemów finansowych tej rodziny szlacheckiej.

Gdy Jan Herbert Potocki 21 kwietnia 1613 roku zwrócił się do Jana IV z prośbą o udzielenie im pomocy finansowej, Cesarz wyraził zgodę. 90 tysięcy złotych w srebrze zostało przekazane rodzinie by mogła ona dokończyć budowę miasta oraz osiedlenia w nim ludności, wielu uważało iż wpływ na taką decyzje były powiązania rodzinne pomiędzy rodziną Cesarską Opalińskich a Potockimi. Była to częściowa prawda gdyż polityka Cesarstwa względem olbrzymich obszarów dalekich kresów Mazowiecko-Węgierskich była przez Bolesława I oraz Jana IV już sprecyzowana, budowali oni z pomocą szlachty lub bezpośrednio nowe miasta oraz miasteczka w których osiedlano Mazowszan, takimi miastami był miedzy innymi: Opalińsk, Mazowieck, Przemyśl Węgierski, wszystko po to by zwiększyć Mazowieckie wpływy na wschodnie imperium zdominowanym przez Węgierską populację.



Wewnętrzna polityka prowadzona rzez Jana IV jak i Bolesława I, zaczęła przynosi rezultaty Cesarstwa Mazowiecko-Węgierskie, stawało na nogi skarbiec Cesarski znowu zaczynał być zapełniony, konfiskaty majątków magnackich roztropna polityka finansowa Maćka Celtyckiego handel oraz kompanie handlowe przynosiły znaczne zyski, gdy dywidendy oraz opłaty z ceł nie były malwersowane przez skorumpowanych urzędników. Wojsko oraz marynarka były należycie opłacone oraz wierne nowej dynastii panującej, dawało to Janowi IV Opalińskiego silne oparcie dla swej władzy armia licząca teraz blisko 100 tysięcy zawodowych żołnierzy była na jego rozkazy. Korpus oficerski armii Cesarskiej rekrutowany z rodzin szlacheckich wiernych rodowi Opalińskiemu stanowił o sile tej armii, jednak syn Jana IV Aleksander uważał iż armia Cesarska wymagała reform.



Księstwo Czernichowskie, będące sąsiadem Cesarstwa stało się miejscem buntu chłopskiego, chłopi Czernichowscy powstali przeciw szlachcie z powodów nie do końca jasnych na dworze Sandomierskim jednak dla Jana IV jak i kanclerze Balickiego nie było to istotne. Chłopi zagrażali bezpieczeństwu Mazowieckich granic z tego też powodu postanowiono o udzieleniu pomocy księciu Czernichowskiemu. Wojska mazowieckie w sile 35 tysięcy żołnierzy zostały wysłane na grancie z księstwem Czernichowskim. Ponadto Albert Balicki udał się do samego Czernichowa gdzie przekazał 300 tysięcy złotych dla Fiodora III, udało mu się też przekonać księcia by zezwolił na pomoc militarną wojsk Mazowieckich. W przeciągu dwóch następnych lat do roku 1614, 35 tysięcy mazowieckich żołnierzy walczyło z chłopskimi rebeliantami wspomagając wojska księstwa Czernichowskiego.

Walki z chłopami zakończyły się 12 kwietnia 1614 roku decydującym zwycięstwem pod Czernichowem, w tej bitwie zginęło niemalże 40 tysięcy chłopskich powstańców którzy odmówili podania się i walczyli do końca. Straty wśród mazowieckich wojsk które pomagały siłom Czernichowskim wyniosły około 2,5 tysiąca zabitych była to decydująca bitwa gdyż w kilka dni później rozpoczęły się rozmowy z Fiodorem nad złożeniem przez niego hołdu lennego.​