III Rzesza na Black I.C.E.: The Last Days of Semper Fi submod

[size=+2] Odcinek osiemnasty (04.02. – 10.06.1942 r.) – Inwazja na Anglię. Londyn zdobyty! Podbój Bliskiego Wschodu.[/size] ​

[size=+1]



I. Walki na Bliskim Wschodzie. Zdobycie Iraku. Wehrmacht dociera do granicy z Indiami.



Po błyskawicznej kampanii perskiej wojska niemieckie kontynuują natarcie mające na celu oczyszczenie Bliskiego Wschodu z alianckiej hołoty i podbój Indii.





Na wschodniej granicy Persji, nasze wojska przygotowują się do ataku na Indie Brytyjskie. Niestety doskwierają nam braki w dostawach zaopatrzenia. Skutecznie paraliżuje to jakiekolwiek działania ofensywne.





04 luty 1942 r. - pozycje wyjściowe do ataku na Irak.

Do ataku na Irak przeznaczona została VI Armia gen. von Mansteina. Dywizje z VII Armii von Bocka zajęły pozycje nad granicą z Indiami (gdzie utknęły z uwagi na braki w zaopatrzeniu).





Natarcie wzdłuż brzegu Zatoki Perskiej

Podstawowym zadaniem jakie zostało postawione przed dywizjami von Mansteina było możliwie szybkie zajęcie portów w Zatoce Perskiej, które znajdowały się pod aliancką kontrolą. Były to ostatnie źródła zaopatrzenia dla wojsk stacjonujących w Iraku, Syrii, Jordanii i Palestynie. Jeśli przejmiemy nad nimi kontrolę, los angielskiego Frontu Bliskowschodniego będzie przesądzony.





8 luty 1942 r. - Sytuacja na irackim froncie.

Nasze dywizje w dobrym tempie nacierają wzdłuż Zatoki Perskiej. Opór nieprzyjaciela jest minimalny.





W północnym Iraku (Kurdystan) trwają bardziej zacięte walki. Nasze wojska są spowalniane głównie przez trudny teren i nieregularne dostawy zaopatrzenia.





W centrum nacieramy na iracką stolicę. Bagdad wkrótce będzie nasz.





13 luty 1942 – odcięcie alianckich wojsk na Bliskim Wschodzie.

Piątego dnia ofensywy udało się zrealizować podstawowy cel ataku – przecięcie alianckich linii zaopatrzenia.





21 luty 1942 – postępy ofensywy w Iraku





28 luty 1942 – walki w Jordanii. Waffen SS coraz bliżej wybrzeża Morza Śródziemnego.

Wbrew oczekiwaniom OKH opór nieprzyjaciela jest minimalny. Nasze wojska niepowstrzymane nacierają na zachód.





6 marca 1942 – desant rumuńsko-włoski w „Rogu Afryki”

Ku naszemu zaskoczeniu gnuśny Benito postanowił się wykazać. Na jednym z raucików uzgodnili z Antonescu małą agresję w Afryce. Wysadzili desant w tzw. Rogu Afryki i rozrabiają. Zuchy!





II. Sytuacja na zachodzie.

Gibraltar stał się dogodną bazą wypadową do ataków dla naszych okrętów podwodnych jak i floty bombowców morskich.





26 luty 1942 r. – Amerykański atak pod Amsterdamem.

Niespodziewany jankeski atak w Holandii. Po raz kolejny egzamin zdał system obronny Wału Zachodniego. Jankesi nie są nawet w stanie zdobyć przyczółków pomimo zaangażowania znacznych sił.





Od początku marca 1942 r. rozpoczęliśmy intensywne bombardowania floty inwazyjnej. Przyniosło to pożądany efekt. Amerykanie pozbierali swoje zabawki i odpłynęli. W samą porę, bo przedłużająca się obecność tak potężnej floty w pobliżu Kanału La Manche, poważnie utrudniała nasze przygotowania do inwazji na Wyspy Brytyjskie.





Kampania brytyjska.

Don Reksio począwszy od kapitulacji Francji w 1940 r. planował podbój Wysp Brytyjskich. Wówczas, zaniechano operacji pod kryptonimem „Na pohybel fajfoklokom” z uwagi na priorytety na wschodzie. Obecnie po oczyszczeniu Europy z bolszewickiej hołoty, jedyną przeszkodą do zaprowadzenia powszechnej faszystowskiej szczęśliwości było libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowskie siedlisko masonerii na londyńskim City. Ten stan rzeczy był nie do zniesienia dla naszych miłujących porządek i harmonię obywateli.
W końcu, miłującemu pokój narodowi niemieckiemu, należała się jakaś mała zwycięska wojna. Atak na Anglię był jak znalazł.



Plany ataku.

Z uwagi na dominację Royal Navy na morzach, której nie uda nam się przełamać przed 1944 r. gdy do służby wejdą nasze nowe okręty, klasyczna operacja desantowa nie wchodziła grę. Byłaby zbyt ryzykowna, a nasz atak szybko mógłby przerodzić się w klęskę w przypadku zdecydowanej reakcji nieprzyjacielskich okrętów.
Dlatego też don Reksio uznał, że kluczem do sukcesu jest zapewnienie sobie pełnej kontroli nad przestrzenią powietrzną południowej Anglii, tak abyśmy mogli przeprowadzić swobodny atak powietrznodesantowy oraz zapewnić naszej flocie solidne wsparcie z powietrza.



Pierwsza faza operacji – powietrzna bitwa o Anglię.

W celu zmiażdżenia sił RAF, zanim uzyskają solidne wsparcie od Amerykanów, Luftwaffe skoncentrowała na północnym wybrzeżu Francji i Belgii prawie wszystkie eskadry myśliwców przechwytujących.





Do 12 marca 1942 r. nasze myśliwce szybko poradziły sobie z nieprzyjacielskimi samolotami, przejmując pełną kontrolę nad przestrzenią powietrzną południowej Anglii. Rozpoznanie lotnicze wykryło liczne słabe punkty w angielskiej obronie. O ile, na wybrzeżu Kanału La Manche Brytole skoncentrowali pewną ilość dywizji, o tyle zachodnie wybrzeże, z ważnymi portami morskimi pozostawało niebronione.





Druga faza operacji – atak powietrznodesantowy

Na bazie informacji dostarczonych przez wywiad i lotniczy rekonesans, dowództwo niemieckie postanowiło przeprowadzić operację powietrznodesantową w Walii. Podstawowym celem ataku są tamtejsze porty w Cardiff i Pembroke.
Do wykonania tego zadania przeznaczonych zostało 3 tys. spadochroniarzy z 1 i 2 dywizji powietrznodesantowej. Zadanie zajęcia mniejszego portu w Pembroke powierzono 1500 komandosom z Brygady Brandenburg. Spadochroniarze mieli przejąć kontrolę nad portami i utrzymać je do 48 godzin aż przypłynie właściwa flota inwazyjna.





Atak przeprowadzono 15 marca 1942 r. Zakończył się on pełnym powodzeniem. Oba miasta wraz z urządzeniami portowymi przeszły pod naszą kontrolę bez większych strat.





Trzecia faza operacji – właściwa inwazja.

Flota inwazyjna skoncentrowana w Brescie, wyruszyła niezwłocznie po otrzymaniu informacji o przejęciu walijskich portów przez naszych dzielnych spadochroniarzy.
W pierwszym rzucie na angielskim brzegu wylądowały dwa korpusy piechoty wzmocnione przez dywizję pancerną.




[/size]

 

[size=+1]

19 marca 1942 r. – czwarty dzień inwazji na Anglię.

Nasz atak w Walii rozwija się bez przeszkód. Zaskoczeni Anglicy nie są w stanie stworzyć zorganizowanej linii obrony.





Trwają zacięte walki o miasto Gloucester.





23 marca 1942 – Walia jest nasza

Po ośmiu dniach od inwazji prawie cała Walia jest pod naszą kontrolą.





24 marca 1942 – Liverpool zdobyty

Nasze wojska zajęły najważniejsze miasto w zachodniej Anglii. Jest to bardzo ważny port, poprzez który do Anglii docierało zaopatrzenie w ramach lend lease z USA.





25 marca 1942 – Birmingham zdobyte. Zacięte walki o Oxford.

Nasze wojska zajęły drugie pod względem wielkości miasto Anglii. To ogromny cios dla nieprzyjaciela. Ten wojenny podżegacz Churchill pewnie dostał rozwolnienia.





28 marca 1942 – operacja kornwalijska.

Rozpoczęliśmy operację mającą na celu zdobycie Britolu i oczyszczenie Konrwalii z nieprzyjacielskich wojsk. Z uwagi na fakt, że miasto jest silnie bronione, postanowiliśmy je obejść od południa.





31 marca 1942 – sytuacja na froncie angielskim

Nasze dywizje niepowstrzymywane przez nikogo nacierają angielskimi równinami. Londyn coraz bliżej!





Na północy zajęliśmy przemysłowe ośrodki w Manchesterze i Leeds.





W centrum natarcia szpica ataku zwrócona jest na Norwich. W ten sposób odetniemy Londyn od reszty wyspy.





1 kwietnia 1942 – Londyn zdobyty!

Po ponad 2 latach wojny, siedlisko libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowskiej kliki londyńskich bankierów zostało zdobyte. Don Reksio nakazał zburzyć kolumnę Nelsona a na jego miejsce postawić spiżowy odlew Matthiasa Sammera!
Tak to się musiało skończyć. Naród, który dolewa mleka do herbaty musi zginąć. Taka jest nieubłagana konieczność dziejowa!





W chwili zdobycia angielskiej stolicy, sytuacja na froncie prezentowała się następująco.





3 kwietnia 1942 – walki na północy

Trwają walki w północnej Anglii o miasto Sunderland.





Zdobycie Londynu i zgromadzonych w pobliżu angielskiej stolicy magazynów, pozwoliło rozwiązać nasze problemy z zaopatrzeniem w rzadkie materiały wojenne. Nasze okręty zaopatrzeniowe wywożą do Rzeszy tysiące ton rzadkich surowców. To rozwiąże problem naszego deficytu surowców na dłuższy czas.





4 kwietnia 1942 – trwa oczyszczanie południowej Anglii z nieprzyjacielskich niedobitków.





12 kwietnia 1942 – sytuacja na froncie.

W celu zapewnienia pełnej kontroli nad Kanałem Świętego Jerzego, OKH postanowiło przeprowadzić operację powietrznodesantową w Północnej Irlandii.





Na północy nasze dywizje zbliżają się do Szkocji. Podbój Wysp Brytyjskich powinien zakończyć się w ciągu paru tygodni.





23 kwietnia 1942 – początek bitwy o Glasgow.

W dniu dzisiejszym nasza dywizja pancerna usiłowała z marszu zająć jedną ze szkockich stolic – Glasgow. Atak się nie powiódł. W celu zdobycia miasta ściągamy posiłki z południa. Kto by przypuszczał, że w tak niepozorny sposób rozpoczyna się właśnie najkrwawsza bitwa tej wojny.





5 maja 1942 –Glasgow okrążone.

Walki o miasto trwają nieprzerwanie od 23 kwietnia. Jest to w zasadzie ostatni punkt zorganizowanego oporu na terenie Wysp. Na ironię zakrawa fakt, że miasta bronią głownie Polacy pod dowództwem gen. Knolla Kowackiego. Parafrazując słowa Churchilla – Anglicy walczą o swoje wyspy do ostatniego Polaka. Dosłownie.






11 maja 1942 –sytuacja na froncie szkockim.





11 czerwca 1942 –Glasgow padło! Wyspy Brytyjskie zdobyte!



[/size]

 

[size=+2] Odcinek dziewiętnasty (01.01.–14.10.1942 r.) – Niemiecki przemysł, produkcja wojenna i badania naukowe u progu 1942 r.
Kampania arabska. Wyzwolenie Norwegii. Inwazja na Indie.
Niezwyciężona Rzesza Niemiecka panem i władcą Europy! [/size] ​

[size=+1]I. Rozwój badań naukowych i nowych technologii wojskowych Rzeszy Niemieckiej – stan na styczeń 1942 r.

Nasze wysiłki badawcze koncentrują się na rozwoju technologii morskich, głównie lekkich krażowników i niszczycieli. Lekkie okręty eskorty będą nam niezbędne dla rozwoju Kriegsmarine. Niezwłocznie po uzyskaniu najnowszych technologii w tym zakresie, rozpoczniemy budowę nowych okręgów (ponad 20 lekkich krążowników i 18 nowych niszczycieli).
Trwają także intensywne prace nad przezbrojeniem naszych dywizji piechoty zgodnie z tzw. wzorem 1943. Pozwoli to znacznie zwiększyć potencjał wojenny naszej piechoty.

Niejako w cieniu wielkich zbrojeń trwa najdłuższa misja badawcza, prowadzona przez naszych naukowców począwszy od 1936 r. – budowa broni atomowej. Jesteśmy coraz bliżej skonstruowania pierwszego reaktora atomowego. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem to ok. 1944 r. powinniśmy dysponować pierwszą bombą atomową. Trzeba będzie pomyśleć o środku do przenoszenia takiej broni. Rzesza Niemiecka nie dysponuje lotnictwem strategicznym. Prędzej czy później będziemy musieli je stworzyć.

​

U progu 1942 r. dysponujemy ponad 37 punktami badawczymi. Z każdym miesiącem maleją nakłady na szkolenia oficerów a rosną wydatki na badania nad nowymi technologiami militarnymi.

​

II. Niemiecka produkcja wojenna – styczeń 1942 r.

Trwa intensywna rozbudowa marynarki wojennej. W budowie jest 9 pancerników typu Bismarck, 6 lotniskowców eskortowych wraz z eskadrami myśliwców morskich. Do tego dochodzą 4 nowe niszczyciele oraz okręt transportowy.

Rozbudowujemy także lotnictwo morskie. W trakcie formowania jest 5 nowych eskadr bombowców morskich oraz 2 eskadry transportowe.

Niezwłocznie po zakończeniu badań naukowych nad lekkimi krążownikami, przystąpimy do produkcji 21 okrętów tego typu. Ponadto na bazie doświadczeń z lotniskowcami eskortowymi, przystąpimy do prac nad budową dużych lotniskowców (od 1943 r.).

​

III. Siły zbrojne Niezwyciężonej Rzeszy Niemieckiej u progu 1942 r.

​

Zasadniczo zakończyliśmy rozbudowę naszych wojsk lądowych. Jedyne brygady jakie planujemy jeszcze formować to ochotnicze brygady Waffen SS oraz jednostki do zadań specjalnych takie jak piechota morska, spadochroniarze, komandosi. W przyszłości planujemy również przezbrojenie zmotoryzowanych brygad Waffen SS w dywizje zmechanizowane i pancerne.

Rozwój lotnictwa póki co ogranicza się do eskadr bombowców i myśliwców morskich oraz samolotów transportowych. W przyszłości przeznaczymy znaczne nakłady na budowę lotnictwa strategicznego.

Gross naszych nakładów wojennych przeznaczamy na rozbudowę Krigsmarine. W chwili obecnej koncentrujemy się na pancernikach, których produkcja trwa najdłużej. Niedługo jednak wystartujemy z intensywnym programem rozbudowy okrętów eskorty (krążowniki lekkie i niszczyciele).

​

[/size]

 

[size=+1]

IV. Kłopoty naszego japońskiego sojusznika. Całkowita klęska wojsk cesarskich na froncie chińskim.

Sytuacja na froncie chińskim w kwietniu 1942 r.






Walki w Mandżurii i Tajlandii w czerwcu 1942 r. Japończycy na skraju katastrofy.









Japońskie niedobitki w Korei i na Półwyspie Szantung.








Początek końca naszego japońskiego sojusznika. Jankesi zajęli jedną z najważniejszych japońskich wysp - Shikoku. Obawiam się, że zanim nasze dywizje dotrą do wybrzeży Pacyfiku, Japonia będzie już jankeską marionetką tak jak Filipiny.





V. Maj - Lipiec 1942 r. - inwazja na Półwyspie Arabskim.

29 maja 1942 r. dywizje z korpusów piechoty gen. Jodla i gen. Busse rozpoczęły inwazję w Jemenie.

Wojska te zostały przerzucone przez naszą flotę inwazyjną z portu w Hajfie. Po bezpiecznym przepłynięciu Kanału Sueskiego, nasza flota zbliżyła się do wybrzeży Jemenu. Kraj ten był członkiem alianckiej koalicji. Z uwagi na znaczną odległość od naszych baz morskich, stanowił idealną bazę wypadową do ataku na Indie.






Niezwłocznie po pokonaniu i aneksji Jemenu, OKH podjęła decyzję o kontynuowaniu ataku w celu zajęcia kolejnej brytyjskiej marionetki – emiratu Omanu.




Do końca lipca 1942 r. kampania na Półwyspie Arabskim dobiegła końca. Wszystkie cele postawione przed naszymi żołnierzami zostały zrealizowane. Uzyskaliśmy dogodne bazy morskie i lotnicze do ataku na Indie.



VI. Sierpień 1942 r. – początek kampanii na subkontynencie indyjskim. Desant w południowym Pakistanie.

7 sierpnia 1942 r. – dywizje z I Armii Pancernej gen. von Kleista rozpoczęły inwazję na południe od Karaczi. Niedługo po lądowaniu wojsk, gen. von Kleist został odwołany ze stanowiska a dowodzenie inwazją powierzono bardziej sprawdzonemu dowódcy jakim był „szybki” Heinz Guderian.






4 września 1942 r. – zasięg naszego ataku po niecałym miesiącu walk w Pakistanie.




25 września 1942 r. – sytuacja na froncie pakistańskim.





29 września 1942 r. – nasze dywizje nacierają na południe. Trwają zacięte walki w regionie Gudżarat. Coraz bardziej dają się nam we znaki braki w zaopatrzeniu. Kontrolowane przez nas porty, nie są w stanie obsłużyć rozładunku zaopatrzenia dla tak dużej armii. Sytuację ratują nasze samoloty transportowe, które prawie non stop dowożą zaopatrzenie z Omanu.






[/size]

 

[size=+1]
VII. Kampania norweska.

Po zdobyciu Wysp Brytyjskich ostatnim alianckim państwem na europejskim kontynencie była Norwegia. Ten stan rzeczy był absolutnie niedopuszczalny. Nie możemy pozwolić aby tak zacny, aryjski naród pozostawał pod wpływem zdradzieckiej bolszewicko-masońskiej kliki angielskich syfilityków! Należało jak najszybciej rozpocząć humanitarną operację wyzwolenia Norwegii!

25 sierpnia 1942 r. – desant pod Oslo.

Atak na Norwegię Wehrmacht rozpoczął siłami I Armii. Podstawowym problemem z jakim przyszło zmagać się naszym wojskom w czasie całej kampanii, była niedostateczna ilość środków transportu, którym moglibyśmy przerzucić wojska na norweski front. Większość naszych okręgów była zaangażowana u wybrzeży Indii. W Europie dysponowaliśmy zaledwie czterema transportowcami, zdolnymi przewieźć max. 2 dywizje piechoty lub 1 dywizję pancerną + sztab. To znacznie spowolniało nasze postępy i wydłużyło całą kampanię o parę tygodni.





30 sierpnia 1942 r. – piaty dzień kampanii. Trwają zaciekłe walki o Oslo. Norwegowie trzymają się mocno.





15 września 1942 r. – wreszcie udało się przełamać norweską obronę. Nasze dywizje nacierają na północ.




26 września 1942 r. – Oslo zdobyte. Rząd norweski przeniósł stolicę państwa do położonej daleko na północy miejscowości Narwik.




29 września 1942 r. – pomocniczy desant w rejonie Bergen.





4 października 1942 r. – ogólna sytuacja na norweskim froncie.





12 października 1942 r. – nasze dywizje mozolnie nacierają na północ.




13 października 1942 r. – desant pod Narwikiem. Norwegia kapituluje.






Norwegia padła a Niezwyciężona Rzesza Niemiecka stała się panem i władcą całej Europy!
[/size]

 

[size=+2] Odcinek dwudziesty (październik 1942 r.– czerwiec 1943 r.) – Podbój Indii oraz Indochin. Kampania afrykańska. Zagłada Imperium Brytyjskiego [/size]



[size=+1] Kampania indyjska.​

Kampania na subkontynencie indyjskim (rozpoczęta desantem pod Karaczi), rozwija się bez większych przeszkód. Zdziesiątkowane i zdemoralizowane dywizje alianckie nie są w stanie powstrzymać Wehrmachtu. Największym utrunieniem dla naszej mobilnej armii są przerwy w zaopatrzeniu w paliwo i brak infrastruktury drogowej, co znacznie opóźnia postępy naszych wojsk.



Zasięg niemieckiej ofensywy w październiku 1942 r.





28 października 1942 r. – atak na Bombaj

Żołnierze 3 Dywizji Pancernej gen. Stumpffa usiłowali z marszu zdobyć brytyjską stolicę … Bombaj (sic!). Atak zakończył się niepowodzeniem, głownie z tego powodu, że nasi żołnierze posikali się ze śmiechu na wieść o tym, iż mają przed sobą nową angielską stolicę. Wizja Churchilla w turbanie sikha okazała się groźniejsza bronią niż dywizje Gurkhów.





7 listopada 1942 r. – koniec walk o Bombaj.

Po dwóch tygodniach walk, okrążona brytyjska stolica skapitulowała.





9 listopada 1942 r. – II Korpus Pancerny SS, po zdobyciu Bombaju kontynuuje natarcie na południe.

Dywizje z II Korpusu Pancernego SS gen. Krugera nacierają na południe. W celu utrzymania ciągłości dostaw zaopatrzenia, lotnictwo transportowe zorganizowało most powietrzny na linii Oman-Karaczi-Bombaj-dywizje na froncie.





11 listopada 1942 r. – zasięg niemieckiej ofensywy na indyjskim subkontynencie.





24 listopada 1942 r. – nalot na bazę Royla Navy.

Nasz wywiad wykrył zgrupowanie nieprzyjacielskiej floty na wyspie Cejlon. Luftwaffe otrzymała zadanie zaatakowania i zniszczenia nieprzyjacielskich okrętów jeszcze w porcie. Niestety nie udało się nam precyzyjnie określić strat nieprzyjaciela, ale wszystko wskazuje na to, że udało się zatopić kilka mniejszych okrętów (niszczyciele i transportowce) oraz poważnie uszkodzić znajdujące się tam pancerniki.





26 listopada 1942 r. – żołnierze z 18 Dywizji Pancernej dotarli do przedmieść nowej angielskiej stolicy – Kalkuty (buahahha).

W zasadzie to kampania indyjska już się zakończyła. Jeśli ktoś nam stawia opór to dziurawe indyjskie bezdroża a nie alianckie dywizje.





29 listopada 1942 r. – pomocniczy atak na brytyjską marionetkę – Nepal.

Niemieckie dowództwo nakazało przeprowadzenie pomocniczego ataku na Nepal. Państewko to jest brytyjską marionetką. Dzielni żołnierze Wehrmachtu postanowili wyzwolić uciśniony lud Nepalu spod brytyjskiego jarzma.





5 grudnia 1942 r. – inwazja na Cejlon.

Cejlon jest ważnym strategicznie punktem w tym regionie. Ten kto kontroluje Cejlon de facto kontroluje konwoje na linii wschód-zachód.
Kriegsmarine wysadziła na wyspie desant w postaci XII Korpusu Piechoty gen. Jahna z zadaniem opanowania całej wyspy.





15 stycznia 1942 r. – proklamacja niepodległości Indii.

Z łaski miłującego pokój narodowosocjalistycznego rządu Rzeszy Niemieckiej, hinduscy patrioci ogłosili niepodległość. Praktycznie jest to koniec tzw. Imperium Brytyjskiego.

Kampania birmańska. ​

Wraz z zakończeniem kampanii indyjskiej rozpoczęła się nowa – birmańska. Nasze dywizje, po zajęciu Kalkuty nacierają wzdłuż wybrzeża oraz tzw. drogą birmańską na północy.





2 stycznia 1943 r. – sytuacja na froncie birmańskim.

Ogólna sytuacja na froncie birmańskim po dwóch tygodniach walk.





9 stycznia 1943 r. – natarcie dywizji górskich w północnej Birmie.

Na północy trwają walki wzdłuż tzw. drogi birmańskiej. Jedynym, oprócz dróg wzdłuż wybrzeża, przejezdnym szlaku kraju. Nacierają nasze dywizje górskie z korpusu gen. Dietla.





Na południu nasze dywizje nacierają bez większych przeszkód.





22 stycznia 1943 r. – spotkanie się wojsk niemieckich z żołnierzami Cesarstwa Japonii.

W dniu dzisiejszym, po raz pierwszy w tej wojnie doszło do spotkania wojsk Wehrmachtu z wojskami Cesarstwa Japonii.





4 lutego 1943 r. – sytuacja na froncie birmańskim.





11 lutego 1943 r. – zacięte walki o ważne strategicznie miasto Mandalay.

Rozpoczęły się walki o strategicznie położone miasto Mandalay. Miasta broni dywizja garnizonowa, która wykorzystując korzystne ukształtowanie terenu, dość skutecznie powstrzymuje nasze ataki.





13 lutego 1943 r. – koniec walk w Birmie.

Mandalay padło, a wojska alianckie na terenie Birmy złożyły broń. Tak prezentuje się Azja Południowo Wschodnia, po zaprowadzeniu niemiecko-japońskich porządków.




[/size]

 

[SIZE=+1]

Kampania afrykańska. ​

Kierownictwo niemieckie już od dłuższego czasu było zaniepokojone powolnymi postępami wojsk włoskich w Afryce. Szybkie i łatwo osiągnięte sukcesy wojsk niemieckich w Indiach, sprawiły, że nie było konieczności przerzucania do Azji dodatkowych wojsk. Don Reksio postanowił, wykorzystać powstałe rezerwy (skoncentrowane na Półwyspie Arabskim) aby przyspieszyć oczyszczenie Afryki z alianckiej zarazy.

Sytuacja na froncie afrykańskiej przed niemieckim desantem.





22 listopada 1942 r. – niemiecki desant na Kenię.

W pierwszym rzucie do ataku skierowane zostały: lekka dywizja pancerna i dwie dywizje zmotoryzowanej piechoty. W szybkim czasie udało się przejąć kontrolę nad stolicą Kenii – Mombasą.





24 listopada 1942 r. – rozwinięcie natarcia w Kenii.





27 listopada 1942 r. – walki z wojskami południowo-afrykańskimi.

Nasza dywizja pancerna weszła w kontakt bojowy z przeważającymi liczebnie wojskami południowo-afrykańskimi. Nieprzyjacielskie wojska są zagłodzone i pozbawione materiałów wojennych w związku z czym nie są w stanie stawić nam zorganizowanego oporu.

Zły stan nieprzyjacielskich wojsk, utwierdził niemieckie kierownictwo w przekonaniu o słuszności stosowana taktyki wilczych stad, które niszcząc konwoje z zaopatrzeniem, doprowadziły naszych nieprzyjaciół do tak opłakanego stanu.





7 grudnia 1942 r. – ostatnie brytyjskie prowincje w Afryce.

Oto ostatnie angielskie prowincje w Afryce – kolejny cel naszych ataków na tym kontynencie.





16 stycznia 1942 r. – desant w południowej Afryce.

Wehrmacht postanowił przeprowadzić pomocniczy desant w południowej Afryce, gdyż nasze dywizje nacierające z Kenii poruszały się zbyt wolno.





22 lutego 1943 r. – ogólna sytuacja na południowo-afrykańskim froncie.





5 marca 1943 r. – desant na stolicę Nigerii – Lagos.

Rozpoczął się ostatni epizod afrykańskiej kampanii – zajęcie brytyjskich kolonii w Nigerii.





19 marca 1943 r. – nasze dywizje nacierają na południe cel – Benin i Kongo.





6 kwietnia 1943 r. – ostatnie walki w brytyjskich koloniach w Afryce.





16 maja 1943 r. – bitwa morska u wybrzeży Afryki. Royal Navy pokonana!





1 czerwca 1943 r. – walki na terenach kolonii kontrolowanych przez tzw. wolnych Francuzów.

Zagłada Imperium Brytyjskiego. ​

28 listopada 1942 r. – Angole nie chcą się poddać.

Anglicy odmawiają kapitulacji. Tak jakby kogoś to obchodziło.





30 kwietnia 1943 r. – Brytole błagają o litość

Libero-judeo-masono-cyklistyczno-peowska sitwa angielskich plutokratów błaga o pokój. Niedoczekanie wasze. Jedyną ofertę jaką przyjmiemy to bezwarunkowa kapitulacja i zgoda na aneksję
Don Reksio uznał, że powoływanie marionetkowych rządów na obecnym etapie jest zbędne. Potrzebujemy brytyjskich fabryk i stoczni do rozbudowy naszej machiny wojennej przed decydującym starciem z wielkim szatanem – Ameryką.

Japończycy w Azji​

W cieniu bohaterskich walk Wehrmachtu toczonych na subkontynencie indyjskim, nasz skośnooki sojusznik toczył zacięte walki z Jankesami. Amerykański desant na wyspach japońskich utknął w martwym punkcie. Wszystko wskazuje na to, że Samurajowie najgorszy kryzys mają już za sobą.





2 stycznia 1943 r. – walki na Sumatrze.





3 stycznia 1943 r. – japoński desant na Filipinach.

Japończycy niespecjalnie przejęli się jankeską obecnością na swoim terenie i postanowili zaatakować Filipiny. Na przełomie 1942/43 r. wysadzili desant na wyspie Mindanao.





20 stycznia 1943 r. – kryzys na Filipinach.

Po początkowych sukcesach Japończycy zamiast zdobywać terytorium cofają się na Filipinach. Czyżby powtórka z katastrofy w Chinach ?





9 czerwca 1943 r. – sytuacja na froncie azjatyckim.

Atak na Australię - Japończycy nie poprzestali na ataku na Filipinach. Ku zaskoczeniu wszystkich, wysadzili kolejny desant , tym razem w północnej Australii.





Japoński atak na Filipinach przynosi powolne sukcesy. Samurajowie opanowali wyspy Mindanao, Leyte i Samar. Czyżby w końcu coś miało im się udać w tej wojnie ?





Trzeba Japońcom przyznać, że mają chłopaki rozmach. Nie dość że wpadli na safari w Australii, surfują po Filipinach to jeszcze się zabrali za Indonezję!




[/SIZE]

Od ponad miesiąca nie pojawił się nowy odcinek więc czyszczę i zamykam aar. W razie chęci kontynuowania skontaktuj się z którymś z moderatorów działu [N]