Królestwo Polskie AAR A.D.1836

Austrii pozostał jeszcze kawał Dalmacji. To zamierzone czy po prostu małe niedopatrzenie?

 

Tak bodajże wyglądała realna granica między Austrią a Węgrami w CK monarchii, więc pewnie dlatego pozostawił im tą Dalmację.

 

Zdefiniuj pojęcie kresy. Polska nie posiada terenów obecnej Białorusi ani Litwy, czyli dawnego Wielkiego Księstwa. Rosjanie pilnują, aby Polakom w głowach nie zrodził się pomysł przywracania commonwealthu. Polonizacja na pewno w jakimś stopniu w obozie rosyjskim przebiega, ale jest osłabiana poprzez emigracje do Królestwa. Ktoś liźnie polskiego - wyjeżdża. Mam zamiar to opisać przy okazji odcinka specjalnego. Jeśli zaś chodzi o rusyfikację - ma się bardzo dobrze, tylko Polacy wyłamują się z tego trendu, dzięki własnemu skrawkowi terytorium.

Rosjanie obawiają się po trosze Litwinów i generalnie wszystkich narodów nadbałtyckich. Powoli uświadamiają sobie, że eksperyment p.t. Królestwo Polskie powoli wymyka się z pod kontroli, a inne narody - w tym głownie Litwini i Ukraińcy patrzą z zazdrością na swobody jakimi cieszy się ludność polska w swoim państwie i dążą do połączenia z zachodnim sąsiadem. Poza tym gros Litwinów jest spolonizowana - kulturowo związana mocno z PL, a względem Litwy tylko sentymentalnie, mimo nazywania siebie Litwinami. No, może jedynie chłopi na Żmudzi pielęgnują tradycje rdzennie litewskie. Ale kto się na razie przejmuje chłopami? Jedno jest pewne, inteligencja i szlachta zamieszkująca tereny Litwy jest propolska, co z kolei wywołuje niechęć wśród Rosji obawiającej się destabilizacji w tym regionie.

Cóż, w zaborze rosyjskim obecnie dla Polaków może nie ma sielanki, ale nie ma też tragedii, chociaż nie zawsze tak było. Lata 1795-1820 upłynęły pod znakiem pozbawiania majątków lub ich ubożenia. Szlachta poddawana była represjom, aczkolwiek czasy napoleońskie przerwały ten trend, a Kongres go po części odwrócił. Obecnie szlachta narodowości polskiej ma swoje przedstawicielstwo w kolegiach i uczestniczy w życiu politycznym.

Niekoniecznie. Rosja miała chytry plan, by oderwać Węgry dla siebie osadzić na tronie Romanowa i w ten sposób od zachodu Bałkany były by 'bezpieczne'. Tylko czy Austria by tak to zostawiła? Poza tym nie stawiałbym Węgrów Polski i Rosji w jednym szeregu. O ile 2 ostatnie państwa przynajmniej w zakresie polityki zagranicznej stanowią jedność, o tyle Węgry może jedynie przez sentyment wsparcia. W przypadku wojny... np. z Prusami - Węgrzy opowiedzą się po stronie Austriaków, tutaj nie może być żadnych wątpliwości. A Włochy? Są zbyt słabe i rozbite, by cokolwiek samemu zmienić.

To tereny dawniej weneckie. Niby można tu dopatrywać się rdzennego terytorium Chorwacji, która jeszcze jest w granicach Węgier, więc powinny być te tereny węgierskie... Ale nie. Dzięki Dalmacji Austria w pewnym stopniu kontroluje Bałkany i uznałem, że taka granica będzie lepsza. Poza tym jak słusznie zauważył Cobran, Królestwo Dalmacji należało do korony Cesarstwa.

 

Tak przy okazji jak bardzo wzorujesz się na temacie z innego forum historycznego? czy w przyszłości wybuchnie wojna krymska i czy zakończy się ona podobnie jak w temacie na tamtym forum, tj. mały prezencik dla lachów po wojnie?

 

Tak, wojna krymska za 2 odcinki... o ile nie wsadzę specjalnego po drodze. Ale zastanawiam się, czy jeszcze można nazywać ją krymską, czy już nie... teatr działań będzie nieco inny, a jedynie casus belli - dominacja na Morzu Czarnym. Może macie jakieś pomysły jak nazwać tę wojnę? IX wojna rosyjsko-turecka brzmi trochę oklepanie

 

Ja mam tytuł ale chyba zaspojleruje ona w tedy tym którzy choć trochę nie czytali tematu na tamtej stronie, mianowicie "wojna Polsko-Krymska" (chodzi o teatr działań wojennych nie strony konfliktu)

 

W przypadku tej historii, nazwanie wojny krymsko-polskiej będzie dużym nadużyciem. Polacy wezmą udział tylko w 1 kampanii

 

Zawsze nazwa może się zmieniać w trakcie wojny. Albo wręcz zostać zmieniona po jej zakończeniu i nazwana od efektów. Oprócz tego wojna: czarnomorska, nadczarnomorska, konstantynopolitańska, bosforska, o dominium Maris Nigri (nie wiem czy dobrze odmieniłem).

 

Królestwo Polskie
„Odcinek specjalny cz. I”​

Konstytucja

Gdy w 1836 roku została uchwalona i od 1840 roku zaczęła obowiązywać konstytucja Królestwa Polskiego, zdaniem konstytucjonalistów europejskich była to najnowocześniejsza i prawdopodobnie jedna z najbardziej postępowych ustaw zasadniczych w ówczesnej Europie, a na pewno w Europie Wschodniej. Składała się z siedmiu rozdziałów i hołdowała zapoczątkowanej w poprzednich konstytucjach zasadzie trójpodziału władzy. Swego rodzaju novum było uznanie suwerenności narodu w rozdziale pierwszym, oraz podstawowych praw jednostki, obniżenie cenzusów wieku i majątkowego w wyborach do sejmu, wprowadzenie Senatu jako izby wyższej pochodzącego z nominacji królewskiej, przyznanie inicjatywy ustawodawczej obu izbom wyższym oraz wprowadzenie ograniczenia w wydawaniu dekretów królewskich, za zgodą sejmu lub w czasie wojny, kiedy sejm nie mógł się zebrać.

Rozdział I. definiował kto jest obywatelem Królestwa, a tam oprócz Polaków, zrównani w prawach zostali Litwini, Białorusini oraz Ukraińcy i polskojęzyczni Żydzi jako równoprawni obywatele. Jednocześnie każdy obywatel ziem z przed 1772 roku mógł ubiegać się o tytuł repatrianta i przyznanie obywatelstwa polskiego, o ile był w stanie udowodnić swoje pochodzenie lub zdał test z historii i kultury polskiej. W pewnym sensie zapożyczeniem z dorobku dziejów był artykuł 7, traktujący o katolicyzmie jako religii panującej wraz z poszanowaniem wyznań protestanckiego, prawosławnego i grekokatolickiego. Każdy Polak miał prawo do zrzeszenia, a ograniczenia mógł w tym zakresie wnieść tylko sejm. Dalsze artykuły rozdziału I. traktowały o nietykalności osobistej, majątkowej oraz prawie do sądu. Powszechność wyborów obwarowana była cenzusem majątkowym oraz wieku 25 lat do Izby Poselskiej oraz pochodzenia do Senatu. Ponadto do rangi konstytucyjnej podniesione zostały aspekty oświaty, która była w całości publiczna oraz gwarantowała dostęp wszystkim obywatelom niezależnie od pochodzenia, podobnie jak służba zdrowia.

Rozdział II. Został poświęcony w całości osobie Króla, który stanowił w artykule 24., że „Władza królewska sprawowana jest dziedzicznie przez prawnych następców Konstantyna I Pawłowicza z dynastii Romanow.” Pierwszeństwo w dziedziczeniu miało najstarsze dziecko, w przypadku śmierci władcy przed narodzinami potomka, uznawano je za narodzone drogą fikcji prawnej, a w przypadku śmierci noworodka za nigdy nie istniejące. Abdykacja króla nie uchybiała przepisom o śmierci. W przypadku przejściowych trudności w sprawowaniu władzy na tron powoływany miał być regent przez skład połączonych izb. Ten sam skład orzekał o elekcji w przypadku wygaśnięcia dynastii, jak również wyborze opiekuna, jeśli król będzie trwale niezdolny do sprawowania władzy.

Rozdział III. Nosił nazwę „Sejm”. Było to ciało ustawodawcze w Królestwie Polskim. Dzielił się na Izbę Poselską, liczącą 200 posłów oraz Senat liczący 100 senatorów. Kadencja trwała 4 lata, w wyjątkowych wypadkach mogła zostać przedłużona, na wniosek obu izb i za zgodą króla. Członkowie izby niższej pochodzili z wyborów powszechnych, równych, bezpośrednich i wybierani byli w głosowaniu tajnym. Senat pochodził w całości z nominacji królewskiej. Obie izby mogły być rozwiązane dekretami królewskimi. Pozostałe artykuły określały procedurę legislacyjną. Inicjatywa należała do obu izb, Rady Królewskiej i Premiera. Nowością było ograniczenie inicjatywy ustawodawczej dla króla. Jednakże każdy projekt mógł zostać wniesiony przez Senat, na czele którego stał król lub przez premiera, na wniosek Króla.

Rozdział IV. Traktował o Radzie Królewskiej, a także wprowadzał nową instytucję, nieznaną do tej pory w KP, a mającą długą historię w konstytucjonalizmie szwedzkim. Mowa o Ombudsmanie, czyli Rzeczniku Praw. W skład Rady Królewskiej wchodziły osoby mianowane przez króla, którym sejm udzielił wotum zaufania i z tej racji trwała również 4 lata. W przypadku nieudzielenia wotum zaufania, król mógł przedstawić innego kandydata, gdy po raz drugi nie uzyskał wotum zaufania role się odwracały. Jeśli w 3 trybie nie udało się powołać członków Rady Królewskiej, król zarządzał skrócenie kadencji sejmu. Istniało 6 resortów stałych: Wojny, Spraw Wewnętrznych, Spraw Zagranicznych, Sprawiedliwości, Przychodów i Skarbu oraz Oświaty i Wyznań Religijnych. Na czele Rady Królewskiej stał premier odpowiedzialny jedynie przed Królem.

Rozdział V. Określał wszystkie aspekty funkcjonowania sądownictwa. Oddawał sprawowanie wymiaru sprawiedliwości sądom powszechnym, które orzekały w imieniu Króla i Polski oraz zapewniał dwuinstancyjność postępowania. Ostatnią instancją był Sąd Najwyższy. Skład oraz funkcjonowanie nie było przedmiotem przepisów konstytucyjnych. Dodatkowo konstytucja przewidywała prawo łaski, do wyłącznej dyspozycji króla.

Rozdział VI. „Podział Kraju i administracja” [zmieniony po 1848], w ramach Królestwa funkcjonowało 6 województw: Małopolskie, Łódzkie, Wielkopolskie, Mazowieckie, Lwowskie i Podlaskie. Każde województwo dzieliło się na gminy. Na czele województwa stał starosta wojewódzki, a na czele gminy starosta gminny. Organami samorządowymi były sejm wojewódzki oraz sejmiki gminne.

Rozdział VII. Nosił nazwę „Zmiany konstytucji” i określał organy władne do dokonania zmian w ustawie zasadniczej oraz odpowiednią procedurę.

Miejsce podpisania konstytucji​

Partie polityczne

Pierwsze wybory w Królestwie Polskim odbyły się w 1840 roku. Wolność zrzeszenia pozwoliła wyjść z cienia wielu partiom politycznym i było de facto zachłyśnięciem się wolnością dla narodu polskiego – z opłakanym skutkiem. W wyniku wyborów większość w sejmie zdobyło kształtujące się Stronnictwo Narodowe, które jednak w wyniku weta królewskiego nie zdobyło władzy – zarządzono kolejne wybory. One jednak również nie dały pozytywnego rozstrzygnięcia dla opcji promonarszej, wynosząc do władzy Towarzystwo Patriotyczne, na czele którego stał Joachim Lelewel. Osoba dobrze rozpoznawalna w całym Królestwie Polskim, historyk, poliglota, główny ideolog partii. Pozostałymi prominentnymi członkami Towarzystwa Patriotycznego stali się Walery Łukasiński - były oficer polski, weteran wojen napoleońskich, Stanisław Węgrzecki - działacz wolnomularstwa narodowego, prawnik oraz były prezydent Warszawy, Jan Nepomucen Umiński – również weteran walk kościuszkowskich i wojen napoleońskich, a także członek wolnomularstwa, Walenty Zwierkowski, czy Karol Bogumił Stolzman. Towarzystwo Patriotyczne wyniesione zostały do władzy głównie dzięki skompromitowaniu SN i niewiary w możliwości obozu królewskiego kojarzącego się z dynastią Romanowów. W swoim programie odnosiło się do dorobku Hugonistów, a także Młodej Europy Giuseppe Manziniego. Ogólne hasła forsowane przez członków to między innymi odbudowa państwa w granicach z przed 1772 roku, wyzwolenie z pod jarzma carskiego, wolność handlu, druku, przemysłu, słowa oraz silniejsza decentralizacja władzy.

​

W koalicji z Towarzystwem Patriotycznym rządził choć nie bez problemu Obóz Królewski, który był najdłużej działającą organizacją o charakterze politycznym. Miał też wygrać kolejne wybory z miażdżącą przewagą. Z tego ugrupowania wywodziło się 3 ministrów oraz premier – został nim Adam Jerzy Czartoryski, jako najbardziej wpływowy polityk w ówczesnym Królestwie. Dodać należy, że była to osoba posiadająca dużą przychylność Rosji i piastująca w jej imieniu dozór w Królestwie Polskim. Wszak Czartoryski był przyjacielem i doradcą cesarza Aleksandra II, byłym ministrem spraw zagranicznych Rosji oraz kuratorem wileńskiego okręgu naukowego. Pozostałymi członkami Obozu byli Władysław Zamoyski – generał i założyciel Towarzystwa Monarchicznego, od 1824 członek OM, Ludwik Bystrzonowski, młody wiekiem, ale silny charakterem uczestnik powstania węgierskiego, podczas którego wykazał się w bitwie pod Zagrzebiem, Janusz Woronicz – teoretyk monarchizmu, a także Michał Budzyński, Janusz Woronicz-Werner, Ludwik Plater, Otto Kniaziewicz i inni. Obóz Królewski był stronnictwem przedstawiającym najbardziej spójny i realny program polityczny oparty o rozwój w ramach Imperium Rosyjskiego, jednakże deklarując przy tym wolę pozostawania odrębnym państwem. Monarchiści wskazywali na duże przywiązanie do katolicyzmu, co było nie do końca po myśli cara. Kolejnymi postulatami była droga małych kroczków w jednoczeniu dawnych ziem Królestwa Polskiego, skłaniając się ku idei pracy u podstaw.

​

Partią która pozostawała stale w opozycji i nie potrafiła przekroczyć 30% poparcia w wyborach pozostawała frakcja liberalna, a która przecież posiadała bardzo bogatą historię sięgającą jeszcze do czasów I Rzeczpospolitej. Pierwszą poważną siłą w Polsce odwołującą się tradycji liberalizmu byli kaliszanie, zwani także opozycją kaliską. Mentorami ideologicznymi tejże grupy byli bracia Bonawentura i Wincenty Niemojowscy. Głosili postulaty „przekształcenia ustroju Królestwa w monarchię konstytucyjną na wzór francuski i według idei zaczerpniętych z francuskiej Karty z 1814 r.” Ich koncepcje były przeniesieniem wzorców francuskiego liberalizmu arystokratycznego, głównie myśli B. Constant'a i wiele postulatów ostatecznie zyskało aprobatę w konstytucji z 1836 roku. Wśród filozofów propagujących idee wolnej myśli, działających mniej więcej w tym samym okresie co kaliszanie, wymienić należy Bronisława Trentowskiego. Wkładem w tworzenie polskiej myśli liberalnej była jego koncepcja syntezy konserwatyzmu i radykalizmu, co zaowocować miało wytworzeniem nowatorskiej doktryny liberalnej. Sam autor określał to w ten sposób: „Filozofia tedy poleca na miejsce rewolucji ciągłą, postępującą z wolna, lecz zawsze naprzód reformę”. Kolejnym ugrupowaniem liberalizującym był Związek Wolnych Polaków, z Tadeuszem Krępowieckim i Wiktorem Heltmanem na czele. U progu 4 dekady mając świadomość niespójności i rozbicia ugrupowań liberalnych, połączyli siły tworząc Obóz Reformatorski. Ich główne elementy programowe to m.in. wolność jednostki i konieczność jej obrony przed nietolerancyjnym środowiskiem, pochwała rozumu i racjonalizm w przeciwstawieniu do przesądów, pochwała własności prywatnej, a także pozytywistycznych cnót mieszczańskich takich jak oszczędność i pracowitość. Obóz reformatorski skupiał się na aspektach tu i teraz, spychając odzyskanie rdzennych terenów na dalszy plan, stąd też wiele postulatów skupiało się na rozwoju oświaty i propagowaniu jej zwłaszcza wśród warstwy najuboższej.

​

Mimo faktycznie dużego udziału mniejszości narodowych w ogólnym bilansie, w rzeczywistości, nie mieli oni swojego odrębnego ugrupowania. Posłowie żydowscy oraz ukraińscy wchodzili do sejmu z ramienia Obozu Królewskiego, a mniejszość niemiecka stanowiła silną frakcję w ramach Obozu Reformatorskiego.

Ludność

Pod względem ludności na przełomie półwiecza, Królestwo Polskie mimo udziału ponad 20% mniejszości narodowych prezentowało się dosyć jednolicie i należy dodać, że udział narodowości polskiej mimo relatywnego rozrostu terytorium, o tereny zaboru austriackiego nie zmienił się znacząco. Polacy – 76%, Ukraińcy – 8%, Żydzi – 7%, Niemcy – 5%, Białorusini -2%, Inne - >2%. Polacy pozostawali najliczniejszą grupą we wszystkich województwach oprócz lwowskiego, jednak nie wszędzie siła narodu polskiego była jednakowa. I tak kolejno w Wielkopolsce udział mniejszości niemieckiej wynosił 35% ogółu i zaznaczał się najwyraźniej na północy i północno-wschodnich krańcach województwa. Małopolskie, łódzkie i mazowieckie stanowiły ostoję polskości, gdzie poza Polakami zamieszkiwali spolonizowani Żydzi, natomiast w województwie lwowskim, obywatele ukraińscy stanowili aż 44%, przy 45% ludności rdzennie polskiej i 8% polskich Żydów. Ukraińcy najgęściej zamieszkiwali południowo-wschodnie krańce ówczesnego Królestwa. Mimo względnie dużego udziału nacji „Rusińskich”, tylko 3% obywateli wyznawało prawosławie, reszta to w przeważającej mierze katolicy oraz grekokatolicy, wyjąwszy mniejszość żydowską. Po wojnie, w obrębie Królestwa została zjednoczona większość ziem w których Polacy byli narodem dominującym, jednakże poza terytorium kraju pozostawało blisko 3 miliony Polaków. 1 700 000 na terenie Imperium Rosyjskiego, w dawnych województwach wileńskim, trockim, nowogrodzkim i brzesko-litewskim oraz w mniejszej ilości w mińskim, witebskim, połockim, kijowskim i inflanckim. Na terytorium Prus, głównie na Pomorzu i w polskiej części Śląska przebywało 1 889 000 obywateli. Niespełna 336 000 Polaków znajdowało się w Austrii – na terenie Śląska Cieszyńskiego.

Mapa narodowości Królestwa Polskiego na tle granic I Rzeczpospolitej A.D. 1848​

Przemysł

Choć pierwsze 30 lat od odzyskania niepodległości minęło pod znakiem wojen i niepewnego jutra, polski przemysł przeżywał rozkwit, jakiego nie powstydziłoby się żadne mocarstwo europejskie. W ciągu roku, średnio otwierana była jedna fabryka. Rezerwy zgromadzone w Banku Narodowym przekroczyły pierwszy raz w XIX wieku kwotę 30 milionów złotych. Był to zaiste okres szybkiego rozwoju gospodarczego, którego nawet działania Prus nie były w stanie spowolnić, a w pewnym stopniu wojna celna stała się nawet dla samych Prus bardziej uciążliwa, niż dla Królestwa, które braki eksportu na zachód nadrabiało chłonnym rynkiem rosyjskim. Wciąż niczym pętla na szyi gospodarce doskwierał brak portu morskiego, co skutecznie ograniczało kontrahentów handlowych w zasadzie uzależniając kraj od sąsiadów. Pewnym substytutem pozostawał zaprojektowany w 1824 roku kanał augustowski, który oddano do użytku w 1847 roku i który pozwalał na ominięcie Wisły w biegu pomorskim, a przez to pruskiej blokady handlowej. W tym czasie w kraju działało 12 fabryk, w 4 odrębnych ośrodkach przemysłowych: Warszawskim, Łódzkim, Poznańskim i Małopolskim. W trakcie realizacji była budowa lwowskiego okręgu przemysłowego, skupiającego się na produkcji drewnianej i spożywczej. Do najbardziej rozwiniętej gałęzi można zaliczyć przemysł tekstylny, w ramach którego funkcjonowało aż 5 różnych fabryk produkujących tkaninę i wszelkiego rodzaju dobra. Niemałą rolę odgrywał także przemysł górniczo-hutniczy, przeżywający renesans po włączeniu Galicji do Polski, wraz z bogatymi złożami w okolicach Lwowa, Przemyśla i Stryju. Odrębną, choć również notującą szybki rozwój gałęzią przemysłu była tzw. „zbrojeniówka”. Zakłady produkujące broń znajdowały się w Galicji, a materiały wybuchowe i proch strzelniczy w Białymstoku. Dość szybko rozwijał się także przemysł propinacyjny, w warszawskim ośrodku przemysłowym.

Przemysł A.D. 1848​

Stabilizacja powojenna pozwoliła na wznowienie rozbudowy infrastruktury kolejowej, której realizacja nie mogła doczekać się od blisko 10 lat. Połączenie kolejowe zyskały województwo lwowskie oraz część Małopolski, w ten sposób powstała linia kolejowa nr 4. (1 – z Krakowa do Białego stoku, 2 – ze Lwowa do Krakowa, 3 – z Warszawy do Poznania, 4 – z Warszawy do Lwowa). Choć podczas wojny z Austrią głównym teatrem działań były tereny południowego sąsiada, kolej warszawsko-wiedeńska w swoim południowym odcinku mocno ucierpiała przynosząc szkody nie tylko Austrii, ale również Polsce i Rosji, uniemożliwiając dogodne połączenie z Wiedniem. Niezbędna była odbudowa połączona z modernizacją. Ze względu na trudną sytuację finansową i zniszczenia wojenne, wysiłku modernizacyjnego podjęły się Królestwo do spółki z Rosją, otrzymując w zamian za nisko oprocentowane pożyczki ulgi celne na wybrane towary wwożone do Austrii. Pierwszy raz od 1820 roku, południowy sąsiad otworzył rynek na polskie towary. Jednocześnie udało się pozyskać nowe lokomotywy zdolne polepszyć czas i komfort podróży, zakupione w Belgii od Baldwin Locomotive Works zostały maszyny o wdzięcznej nazwie „Mogul”. Końcówka lat 40. była również czasem rozbudowy i przebudowy dworców kolejowych. Według powszechnej opinii za najpiękniejszy uznano warszawski, którego modernizacja zakończyła się w 1851 roku.

Dworzec Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej A.D. 1851​

Kultura

Bujny rozkwit przeżywała również kultura polska. Wśród twórców zyskujących największy posłuch można wymienić Aleksandra Świętochowskiego, Bolesława Prusa, Piotra Chmielowskiego, Juliana Ochorowicza, Henryka Sienkiewicza, Elizę Orzeszkową, czy Marię Konopnicką. Równocześnie z Zachodu docierać zaczęły na ziemie polskie nowe prądy filozoficzno-artystyczne, sformułowane przez takich filozofów jak Auguste Comte, John Stuart Mill, Herbert Spencer, czy Hippolyte Taine. Z czasem wykrystalizował się pogląd myślicieli pozytywistycznych na ziemiach polskich. Opierał się on na czterech głównych zasadach: pracy organicznej, czyli dążeniu do rozwoju gospodarczego ziem polskich, mającego wzmocnić pozycję i znaczenie narodu polskiego, pracy u podstaw, dążeniu do szerzenia oświaty, zwłaszcza wśród warstw najuboższych, w celu podniesienia poziomu ich życia oraz zwiększenia ich świadomości narodowej w walce z rusyfikacją i germanizacją stosowanymi przez zaborców na terenach wciąż zajętych przez obce mocarstwa, asymilacji Żydów i innych mniejszości narodowych, czyli zwiększeniu tolerancji wobec innych narodów zamieszkujących ziemie polskie umożliwiające im asymilację z Polakami i emancypacji kobiet, dążeniu do równouprawnienia kobiet w polskim społeczeństwie.

C.D.N.​

 

Sporo tych Niemców w Wielkopolskim.

Jak wygląda mapa etniczna Prus (krainy)?

Z drobnych błędów to w rozdziale VII brakuje chyba jednego słowa a I jako jedyny nie jest ponumerowany cyfrą łacińską.

Nie lepiej wraz z kolejną reformą byłoby zmienić nazwy na pochodzące od stolic? Usystematyzowałoby to nazewnictwo i rozwiązało problem niezgodności nazw historycznych i geograficznych z administracyjnymi.

 

Ano sporo, ale szybko się polonizują/emigrują, więc nie jest źle.

W Warmii i na Mazurach jest sporo Polaków, około 40% w pozostałych prowincjach liczba nie przekracza 20%

Co do treści konstytucji... bałem się, że nikt nie przeczyta suchego tekstu, więc fajnie, że chociaż 2 osoby się zainteresowały, to budujące, kiedy pomysł spotyka się z zainteresowaniem. Jednakże to nie jest goły tekst konstytucji, a raczej lekka parafraza, stąd w pierwszym rozdziale brakowało rzymskiej cyfry. Ale obie rzeczy poprawiłem, żeby nie mierziło

Co do nazw województw, cóż... gra niejako arbitralnie narzuciła mi podział, którego nie jestem w stanie zmienić bez głębszej ingerencji w pliki gry, dlatego też oryginalnie są województwa: Wielkopolskie, Łódzkie, Mazowieckie, Brzeskie, Zachodniogalicyjskie, Wschodniogalicyjskie. Więc granic nie mogę zmienić, ale... co do nazw. W rzeczywistości wielkopolskie mogłoby się nazywać - poznańskie, łódzkie - łódzkie, zachodnia Galicja - krakowksie, Brześć - Białostockie, ale problem jest przy wschodniej, gdyż tutaj istnieją równolegle tarnopolskie, lwowskie i stanisławowskie.

Poza tym jak mapka? ^^ Nikt nie komentuje, a siedziałem nad nią dłuższą chwilę. Albo taka dobra, albo taka kiepska?

 

Jak dla mnie to świetna! Ja w ogóle nie ogarniam mapek robić


Pro po konstytucji, fajna, ale skrócona wersja, my w Republice Vieja robimy dłuższe ustawy i rozporządzenia DD.

 

Dość uderza nazwa województwa Łódzkie - wiem mechanika gry ale, Łódź liczyła w 1830 roku ok 4000 mieszkańców...
PS: mapka fajna

 

Cóż, mogłem walnąć 20 stron konstytucji, bowiem dla mnie to nie problem. Chciałem opisać skomplikowaną procedurę legislacyjną, kompetencje poszczególnych organów, rozpisać się o ombudsmanie etc. Tylko powiedzmy sobie szczerze, komu by się chciało to czytać?

Hm... Pomyślę jak rozwiązać kwestię województw.

Poza tym, wybaczcie w najbliższych dniach opóźnienie w nowych odcinkach, starałem się wrzucać nowy co 7 dni, ale obecnie mam tragiczne kłopoty z internetem, co się przełoży na frekwencję. Mam nadzieje, że do poniedziałku uporam się ze wszystkim.

 

Może kampania na Krymie/krymska i województwo środkowopolskie? Gdzieś już o tym drugim słyszałem, więc czemu nie?

 

Ech, kiedyś to mieliśmy województwo tarnobrzeskie nawet.

 

Cóż... Wszedłem tutaj bo zamierzam kupić sobie Victorię II, a chciałem choć trochę się o niej dowiedzieć... Przeglądam, czytam i taka niespodzianka! AAR generalnie na podstawie tematu, którego jestem współtwórcą. Fajnie poczytać!

Miałbym kilka drobnych uwag ale wiem, że gra narzuca pewne ograniczenia więc tylko takie tam spostrzeżenia:
1. Jeśli akcja rusza w 1836 nie ma powodów by wymyślać jakieś karty konstytucyjne. Do czasu oktrojowania (nie ma innej możliwości) nowej konstytucji obowiązuje ta nadana przez Aleksandra I.
2. By uczynić Konstantego królem potrzebny był wspólny front dyplomatyczny z arystokracją i dużo farta. Aleksander sam z siebie Kostka królem by nie uczynił.
3. Kazimierzem V został realny syn Konstantego Paweł Aleksander - tutaj jest nim fikcyjny syn Kostka i Grudzińskiej. OK!
4. W polskich warunkach by w miarę wcześnie przeprowadzić uwłaszczenie potrzebna była silna władza królewska i splot sprzyjających okoliczności. W warunkach naszej alt-historii zachodzi w czasie Wiosny Ludów – jest to najwcześniejszy z możliwych realnych terminów. Siłami prouwłaszczeniowymi są król i wielcy właściciele ziemscy oraz chłopi – średnia i drobna szlachta jest w swej masie antyuwłaszczeniowa.
5. nie wiem co wymyślisz po wojnie „krymskiej” ale ciekawą opcją będzie inna „donacja Aleksandra II”. Myśmy po wielkich bojach włączyli do KP Wileńszczyznę. Proponuję byś zastanowił się nad innym rozwiązaniem, tj. zostawił Wielkie Księstwo Litewskie w stanie nie okrojonym, a ewentualnie dołączył ziemie będące faktycznie przed rozbiorami własnością Korony – jakaś część Ukrainy (kawałek Podola) lub nie włączał nic. W ten sposób WKL sobie istnieje w ramach Imperium z działającym polskim szkolnictwem i polską administracją aż do XXw. Co to daje w razie upadku Rosji nie muszę chyba tłumaczyć?
6. Armia KP w rzeczywistości stanowiła znaczną siłę, była dobrze wyszkolonona, a pod względem taktycznym stała w czolówce europejskiej.
7. Ostania uwaga -trochę żartobliwa - wierz mi temat wcale nie jest cukierkowy. Temperatura dyskusji nie raz sięgała wrzenia, czasami wręcz ją przekraczającxD

Na razie tyle. Proszę nie odbieraj tych drobnych uwag jako krytykanctwa. AAR będę czytał w miarę możliwości. Życzę wytrwałości w pisaniu bo całkiem zgrabnie się rozwija.

PS: Stary koń już ze mnie, a naszło mnie na przypomnienie sobie paradoxowych klimatów. Tylko to eufi jakieś takie… inne.

 

Nie czytać jeśli nie chcecie poznać przedwcześnie akcji:

Spoiler

Polacy otrzymają trochę terenów na północy, ale bez szaleństwa. Resztę Suwałk, gdyż jest tam masa Polaków, więc jest to naturalne. Poza tym teatr działań polskiej armii przybierze charakter wojny na Inflantach. Pozwoli to odciążyć Rosję, która zmiażdży desant brytyjski na Krymie i tym samym Polacy walnie przyczynią się do zwycięstwa. Jeśli chodzi o Ukrainę... jak pewnie zauważyłeś, w zmodyfikowanej przeze mnie wersji historii, Polacy dostali całą Galicję, nie jej część. W związku z tym, większych nabytków południowych nie przewiduję.

Aspekt 'cukierkowości' wcale nie odnosił się do charakteru dyskusji, a raczej historii Polski. Generalnie nie wiem z czego to wynika, AARy w których Polska obrywa lepiej się czytają, aniżeli pochód w glorii i chwale Więc chciałbym uniknąć bezbłędnego prowadzenia państwa, czasami trzeba się wycofać. Natomiast polska armia... no cóż, faktem jest że, Polacy to jeden z najbitniejszych narodów europejskich. Jednakże wyposażenie nie zawsze było najwyższej próby i nie oszukujmy się, od Rosji na pewno byliśmy lepsi, ale w starciu z Brytyjczykami, czy Francuzami różnie to mogło być.

Dzięki za komentarz i odwiedziny, również miło mi, że ktoś z tamtego forum zagląda tutaj Konstruktywna krytyka nigdy nie może być źle odebrana, ale wiele jej nie było Co do Króla, generalnie darowałem sobie opisanie całej procedury koronacyjnej etc, wyszedłem niejako z założenia, jest 1836 rok, Konst. jest królem, można coś wspomnieć, nihil ampluis. Jeśli zaś chodzi o późniejszą konstytucję, to już w zasadzie gra 'za mnie' podjęła decyzję bowiem wyskoczył event o zmianie konstytucji, który ja ubrałem w tekst. Tak mniej więcej to wyglądało.

AAR chwilowo ma przestój, ale zamierzam jak najszybciej go wznowić. Raz, że sezon urlopowy, dwa, że mój operator internetu płatał mi figle. Powoli wszystko wraca do normy Odcinek z wojną krymską już cały czas leży na kompie, aczkolwiek chciałbym jeszcze wrzucić odcinek specjalny część 2. opisującą sytuację na świecie. A wydarzyło się trochę rzeczy, które nawet mnie zaskoczyły. Muszę dodać im tylko jakieś tło fabularne, żeby nie wyszło, że parę państw stało się nieobliczalnymi

 

Podaj przykłady tej nieobliczalności.

 

Oto i on:

Spoiler

1. Francja napadła Hiszpanię i urwała jej region z którym nie ma połączenia lądowego, w dodatku nabiła sobie tym samym masę infamii i ma kłopot z buntownikami.
2. Dania po stracie płw. Jutlandzkiego napadła na Prusy i wdarła się prawie pod Berlin, bo Prusy się połakomiły na Austrię.

Trochę jeszcze tego jest w Ameryce Płd.

 

Eech. A myślałem ,że po moich przygodach z eu3 ,że jestem psychicznie przygotowany na wszystko, co AI zdoła wymyślić.

 

@Drakensang
Kiedy grałem na PDMie Chiny bez ostrzeżenia zmieniły nazwę na Beiyang, po tygodniu rozpadły się na pierdylion prowincji, pośród których jedna też nosiła tą nazwę. W następnym tygodniu wojnę Beiyangowi wypowiedział najsilniejszy warlord (chyba Anhui), która zakończyła się białym pokojem, gdy tenże wbił do Pekinu (stolicy Beicosia). Ogółem w ciągu całego roku takich wojenek między warlordami naliczyłem osiem. A to był mimo wszystko PDM, a nie podstawka.

@Camillo
Czy Duńczycy mają szansę dokopać Prusakom i uzyskać Szlezwik?

 

@Lordek Lucasso

Wszystko się może zdarzyć.

Wybaczcie, że przez długi czas nie pojawił się odcinek i nie wiem kiedy w końcu mi się uda, jednak totalnie nie mam czasu ostatnio na wiele rzeczy. Proszę moderację, by nie zamykała tematu, AAR w żadnym wypadku nie został przerwany, tylko brakuje mi godzin w dobie, żeby poskładać w sensowną całość to, co wyprodukowałem.

 

Królestwo Polskie
„Odcinek specjalny cz. 2”​

Od zawsze w podaniach i legendach czerwony księżyc oraz komety pełniły ważną rolę. Zapowiadały czasy ciężkie, obfitujące w ważne wydarzenia historyczne, często będące punktem przełomowym w historii państwa, lub nawet kontynentu. Kiedy w 1848 roku na wieczornym, hiszpańskim niebie, pojawiła się złowróżbna gwiazda, nikt nie przypuszczał, że tym razem ziarno prawdy z legend ma ujawnić swoje rzeczywiste oblicze. Choć Wiosna Ludów, nie miała tak dużego wpływu na Iberię, jak na pozostałą część Europy, odcisnęła piętno na społeczeństwie Hiszpańskim. Lata zaniedbania kraju, upadająca potęga kolonialna oraz deficyt w kasie państwa musiały zakończyć się katastrofą. Starożytni powiedzieliby, że „Mars przepowiedział wojnę”. Lud chwycił za broń w 1849 roku, rewolucja objęła swym zasięgiem najpierw północ kraju: Galicję, Leon, Asturię, Kraj Basków, w mniejszym zakresie także Kastylię, Aragonię i Walencję. Mimo wytężonych działań państwa, rewolucjoniści zostali wyparci jedynie z historycznej Aragonii. Podczas gdy kraj wyniszczała rewolucja, w 1850 roku z północy nadszedł dla Hiszpanii kolejny cios. Mając w pamięci tragiczne wydarzenia i w obawie przed rozlaniem rewolucji na północ, na iberyjski teatr działań wkroczyli Francuzi. Bez wypowiadania wojny, armie generała Le Talleca przekroczyły Pireneje i zajęły z marszu Katalonię, posuwając się w głąb kraju. Podzieleni Hiszpanie, nie mieli szans z karną, francuską armią, która po kolei realizowała cele, by ostatecznie stanąć u bram Madrytu. Francuzi mogli jednak liczyć na wsparcie części hiszpańskiego społeczeństwa, co skrzętnie wykorzystywali, sytuacja bowiem sprzyjała Kralistom. Pod wodzą generała Vincente Gonzaleza Moreno, ochoczo współpracującowali z Francuzami, przejmując ciężar walki na północy. Pod koniec 1850 roku padła ostatnia twierdza legalnego rządu w Andaluzji. Tym samym Hiszpania stała się na w pół marionetkową monarchią absolutną, zależną od Paryża. Do Francji włączone zostały tereny Katalonii, które wraz z Majorką utworzyły południową Oksytanię. Interwencja nie zgasiła wszystkich niepokojów w Hiszpanii i wciąż wybuchały nowe powstania, choć nie z taką siłą, jak w 1848, to jednak wciąż hamujące stabilizację na półwyspie i zmuszające Francję, do utrzymywania kontyngentów na terenie południowego sąsiada.

​

Tymczasem w samej Francji mimo krwawego przebiegu Wiosny Ludów, wszystko wskazywało, iż państwo wychodzi na prostą, czego najlepszym dowodem były mocarstwowe aspiracje i walka o hiszpańską strefę wpływów. Gdy w wyniku rewolucji została proklamowana republika, burżuazja i monarchiści nie mogli dojść do konsensusu, co skrzętnie wykorzystał Ludwik Bonaparte, obiecując ład i odwołując się do historii, uderzając w pamięć o Napoleonie wygrał wybory. Z kolei wygrana wojna z Hiszpanią i umocnienie władzy jako prezydent-elekt, pozwoliło na dalsze reformy. Mimo dużego niezadowolenia społecznego, oktrojowana została konstytucja, wzorowana na ustawie Pierwszego Cesarstwa, tak historia zatoczyła koło…

Tymczasem, jeśli ktoś pomyślał, że niespokojnie było tylko na południu Europy – nic bardziej mylnego. Po przegranej wojnie, Austria stała się pozornie bardzo łatwym kąskiem dla sąsiednich mocarstw, zarówno dla Prus, dążących do uzyskania hegemonii w Niemczech, jak i Francji, która walczyła o wpływy na terenie Półwyspu Apenińskiego. O ile w przypadku drugiego państwa, plany pokrzyżowało powstanie w Hiszpanii, o tyle Prusy, nie miały zamiaru czekać na ponowne wzmocnienie Habsburgów. Potrzebny był tylko pretekst do wywołania wojny i takowy nadarzył się w październiku 1850 roku. Na znajdującej się pod pruską okupacją Jutlandii wybuchło powstanie wzniecone przez Kopenhagę. W odwecie Prusy oskarżyły Danię i Austrię o działanie przeciwko Berlinowi, wypowiadając wojnę skierowaną głównie przeciw południowemu sąsiadowi. Armie zgrupowane na Śląsku szybko przekroczyły granicę zajmując kolejne czeskie regiony. Austriacka armia przegrała parę pierwszych bitw, ale doświadczony w minionych wojnach Feldm. Józef Held powstrzymał pruski szturm w bitwie pod Pragą. Ofensywa pruska załamała się na linii Pilzno – Praga – Brno, a cały plan zakładający szybki podbój Austrii legł w gruzach. Kolejnym błędem popełnionym przez taktyków pruskich było pozostawienie na północy Korpusu Wojsk Rezerwowych w sile 15 tysięcy. Tymczasem, oceniane na mniej liczne wojska duńskie, posiadały 30 tysięcy żołnierzy, w tym 10 tysięcy powstańców Jutlandzkich, prezentujących w prawdzie dużo mniejszą siłę bojową, niż wojska liniowe, ale będące w stanie zrobić różnice w bitwie. Ponadto Wielka Brytania w obawie o kolejne zachwianie równowagi w Europie, kosztem Austrii, postanowiła włączyć się do walki przeciw Prusom, a w sukurs poszła jej Holandia. Tak zmontowana koalicja rozpoczęła działania na lądzie i na morzu. Brytyjczycy, dzięki posiadaniu wyspy Helgoland, mogli szybko przerzucić duże siły do Niemiec. Tymczasem trwały walki na półwyspie duńskim. Po zajęciu terenów Jutlandii i Szlezwigu doszło do spotkaniu obu stron w bitwie pod Holsztynem. Armia skandynawska posiadała dodatkowe wsparcie 3 okrętów wojennych 9. Floty Brytyjskiej: HMS Donegal, HMS Ganges i HMS Vanguard. Zaskoczeni liczebnością wroga Niemcy nie stawiali zbyt dużego oporu, natomiast zachęceni zwycięstwem Duńczycy parli do przodu okupując kolejne tereny pruskiego pomorza, by ostatecznie w lutym 1851 roku wkroczyć do Berlina. Tymczasem wojna dla Holendrów przebiegała ze zmiennym szczęściem, po opanowaniu dawnego Księstwa Klevejskiego oraz Kolonii, ulegli armii pruskiej pod Dortmundem. Na południu połączone armie Austriacka i Węgierska zdołały przeprowadzić kontrofensywę, wyrzucając Prusy i opanowując Opole i Katowice, jednak ten wysiłek wojenny oznaczał kres możliwości państwa Habsburgów. Strony zasiadły do negocjacji pokojowych. Zarówno Prusy zrezygnowały z kolejnych roszczeń, walcząc na 3 frontach, jak i Austriacy, potrzebujący chwili wytchnienia od wojennej zawieruchy. Rezolucja pokojowa przewidywała następujące konsekwencje: Dania odzyskała dawne tereny Jutlandii, natomiast Szlezwik i Holsztyn uzyskały niepodległość, jako duńskie państwa marionetkowe. Niepodległość od Prus, odzyskła Saksonia, jako państwo podporządkowane Habsburgom. Prusy miały ograniczyć się do posiadania 10 okrętów, operujących tylko w granicach Bałtyku.

Wojska duńskie wracają po zwycięskiej kampanii​

Od 1851 roku zaczęło narastać napięcie pomiędzy Turcją i Rosją, a ich przedmiotem były z początku nieznaczne sprawy, choć z czasem na tym tle wybuchł dość poważny spór na tle religijnym. Od ponad dwóch stuleci w osmańskiej strefie wpływów pozostawały państwa, w których religią panującą było prawosławie. Z czasem Rosja zażądała od południowego sąsiada szczególnych uprawnień względem opieki nad ludnością niemuzułmańską tego kraju. Poszerzenie strefy wpływów o te tereny, nie było w smak Wielkiej Brytanii i Francji, które liczyły na podział tureckich wpływów między siebie. Brytyjczycy oczekiwali dostępu do cieśnin Tureckich, które byłyby świetnym punktem przystankowym w ich marszu na wschód, z kolei Francuzi spoglądali raz po raz na bliskowschodnie tereny afrykańskie. Sytuacja kolejny raz stała się napięta, gdy Turcja ogłosiła bankructwo, a car Mikołaj I wysłał do sułtana ultimatum z żądaniem spłaty udzielonego kredytu, lub oddania pod opiekę rosyjską obywateli prawosławnych. W efekcie dałoby to możliwość ekspansji Rosji w kierunku Morza Śródziemnego, a w konsekwencji opanowania całego półwyspu Bałkańskiego. Było to nieakceptowalne ze strony Brytyjczyków. Obecność Petersburga nad Morzem Śródziemnym zagrażałaby w sposób bezpośredni brytyjskiej drodze do Indii, a gdyby udało się Rosji zmonopolizować wpływy w Turcji, oznaczałoby także całkowite zniweczenie rozwijającego się handlu brytyjskiego ze Wschodem.

Przede wszystkim powodem, dla którego Rosja zainteresowała się Istambułem, jak i pozostałe większe mocarstwa europejskie była przegrana Turcji w wojnie z Egiptem pod koniec lat 30., która wykazała słabość i totalną dezorganizację pierwszej. Południowy sąsiad wydawał się łatwym kąskiem, by umocnić swoją pozycję nad Morzem Czarnym i w basenie Morza Śródziemnego. Jednakże kryzys ekonomiczny przelał czarę goryczy, którą Rosjanie skrzętnie chcieli wykorzystać…

Wymuszone Casus Belli​

 

Walnę posta coby się odcinki nie scaliły .

No i ostatnio na forum wysyp błędów typu: "którą Rosjanie skrzętnie chcieli wykorzystać…", "że niespokojnie było tylko na południu Europy – nic bardziej mylnego" czy "„Odcinek specjalny cz. 2”".