Kronika Białego Orła [CK2]

Kazimierz II Wielki (1208 - 1259), część 1.



Jedenaście roków było jedynie młodemu Kazimierzowi, kądy otciec jego Mieszko, trzeci tego imienia, z światem doczesnym rozstawszy się, do domu Ojca w niebiesiech był powrócił, synowi swemu jedynemu władztwo wielkie zostawiwszy, ziemie od Łaby aż po Dźwinę i Dniestr obejmujące. I choć zbyt młody był następca mieszkowy by kraje owe we władanie objąć, powołali możni królestwa Wszebora Wratysławicza, księcia na Śląsku, na regenta królestwa, niechaj przeklęte będzie jego imię po wieki wieków. Ten zaś słabość młodego książęcia dojrzawszy, spisek z księżną Kujaw Ireną zawarł, królowi zaś wojną zagroziwszy do przyznania nowych wolności i praw lennikom swym szantażem ohydnym był przymusił. Zali zgubiła Wszebora i Irenę, chciwość ichnia. A stało się tak, iż gdy do sojuszu swego, arcybiskupa Sambora byli zaprosili, raz jeszcze na majestat królewski ważyli się rękę podnieść, sprzeciwili się im zaś palatyn Fiodor, takoż wójt Szczecina, podkanclerzy Franciszek. Ci zaś zacni mężowie, króla namówili by szantażowi nie uległ i wojnę zdradnikom wydał, Franciszek zaś w miejsce Wszebora stanowisko regenta objąwszy, na czele Królestwa był stanął.





Tak oto zostały rozdzielone kraje buntowników przez Wielką Polskę, którą by swe siły połączyć, przebyć musieli. I zostały rozbite wojska Wszebora w bitwie srogiej u grodu ostrzeszowskiego, dowództwo zaś nad hufcami objął był imiennik rebelizanta, Wszebor, książę Mazowsza. I ruszył dzielny wojewoda na Kujawy, kaj wielkie zwycięstwo nad wrażymi armiami odniósłszy, Inowrocławia był dobył, to jest stolicy buntowników. I choć wielkim to było ciosem dla nich, zebrawszy swe siły na Żmudzi, poczęli zdradnicy grody tamtejsze oblegać. Nie wiedzieli wszak, iże idą już z posiłkami dla wojewody Wszebora, Pieczyngowie najemni, przez wójta Franciszka, do Polski uprzednio sprowadzeni. Tak oto, połączywszy się z wszeborowymi, ruszyły koronne wojska na Podlasie, by tam rozprawić się z rebelią. I rozegrała się nad Bugiem batalia wielka, rzeka zaś na czerwono zabarwiła się od braterskiej krwi przelanej. I zwycięsko wyszedł wojewoda Wszebor z owej batalii, zwycięstwo nad buntem w bitwie pod Kaliszem pieczętując, gdzie kujawską Irenę do niewoli wziął. Tak oto zakończył się bunt Wszebora i Ireny, wszyscy zaś przywódcy rebelii pojmani zostali i do lochu wawelskiego wtrąceni. Co zaś się tyczy wójta Franciszka to w nagrodę za swe zasługi Cydzynę otrzymał, gdzie w niedługim czasie, rzemieślników licznych ze Szczecina i Wolina sprowadziwszy, port znaczny na rzece Odrze założył, skąd spławiane były dobra rozliczne do włości pomorskich kupców, stamtąd zaś wysyłane do portów w całym chrześcijańskim świecie. (…)



Tak oto, doszedłszy do sprawnych lat Anno Domini 1212, koronowan został Kazimierz w krakowskiej katedrze na Króla Polski, takoż Wielkiego Xięcia Litwy i Wołynia. ​

O początkach wielkiego króla, autor nieznany
​

​

​

Niechaj na zawsze sławne będzie w ludzkiej pamięci imię króla Kazimierza, przez lud Wielkim zwanego. To zaś za uczynki jego liczne i zacne, takoż mnogie fundacyje i wiekopomne dzieła, jakimi majestat Królestwa Polskiego po wielokroć pomnożył, państwa swe zaś do takiej potęgi i bogactwa wywyższył, jakich nie widziały polskie ziemie od czasów Mieszka, zwanego Wspaniałym. Tak oto król Kazimierz, dziedzictwo otca swego do życia przywróciwszy, raz jeszcze na brzeskie prawo powoławszy się, miasta nowe ufundował i rozlicznych osadników z Czech, Niemiec i Niderlandów do nich, na chwałę Bożą, sprowadził. We wdzięcznej pamięci chować go będzie stan mieszczański z grodów zacnych Tarnowa, Kleparza, Lądu, Obrzycka, odrzańskiego Kostrzyna, wielkim wysiłkiem wzniesionego Wojnicza oraz Drzenia, które to hojną ręką swą ufundował w dobroci swej i mądrości. Któż, jak nie sam król wawelskie podgrodzie w gród znaczny przekształciwszy i na brzeskim prawie ulokowawszy go, od imienia swego Kazimierzem go nazwał? Takoż to król, za radą Jego Eminencji arcybiskupa Dytryka, klasztor w Jędrzejowie ufundowawszy pobożnych mnichów benedyktynów do niego sprowadził.





To również za sprawą króla Kazimierza poczęli do Krakowa i na dwór królewski rozliczni uczeni, myśliciele, artyści i filozofowie ściągać by podstawy położyć pod powstanie Collegium Cracovium, następnie zaś sławnej Akademii Krakowskiej. Któż jak nie król Kazimierz, fortyfikacyje Wawelu umyśliwszy wzmocnić, potężną wieżę bramną wielkim kosztem wystawił, wespół z zacnym budowniczym, to jest sławnym mistrzem Wincentym współdziałając. By zaś budulec do wszystkich swech zamierzeń zapewnić, potężny kamieniołom nieopodal Krakowa polecił w skale wykuć.





Zaiste do wielkiego bogactwa i zacności wzrosło Królestwo Polskie za czasów Kazimierza, drugiego tego imienia. Poczęli odtąd sprowadzać się do Polski mieszkańcy czterech stron świata. Byli wśród nich Swije, Dunowie i Waregowie oraz Sasi, Szwabowie, Czesi, Frankowie i mieszkańcy Niderlandów, jak też Grecy, Węgrzy i Wołosi, ze wschodu również Rusowie i Tatarzy. I wielka mnogość dobra poczęła przepływać przez porty Pomorza i Prus. Kogi ciężkie od zbóż i miodów wypływały ku zachodowi, by na powrót przywieźć drogocenne tkaniny i flandryjskie sukna, takoż skóry i futra od Waregów, wino od Franków i owczą wełnę zaś od Anglów i Szkotów. ​

Kronika Krakowska, pióra biskupa krakowskiego, Marcina Ligęzy, XV w.​

Pierwsze niepokojące wieści ze wschodu dotarły na dwór krakowski około roku 1215.


Kraje wschodu przed przybyciem Mongołów.

(…) Podporządkowawszy sobie ostatecznie kraje Kitaju i Orientu ruszył był Temudżyn ku Zachodowi. Przyszedłszy zaś ku krajom watażków, walczących pomiędzy sobą od czasu upadku Chanatu Oguzów pogromił ich okrutnie, ślad ze spalonej ziemi za sobą pozostawiwszy. Tak oto, dobywszy świetnej Samarkandy ruszyli Tatarzy ku krainom południa, będących we władaniu wielkiego Szachanszacha Szajana. Zaiste potężnym wielce władcą był Szajan, panowanie zaś jego rozciągało się od Persji aż po legendarny Radżastan, leżący daleko za Indusem. Tak oto wystawił Szachanszach armię wielką, liczącą sobie niemal 100 tysięcy pieszego i konnego wojska, takoż i tysiąc słoni. I starły się armie Perskie i Tatarskie w bitwie walnej nad brzegami Chazarskiego Morza. Zali nieprzeparci byli najeźdźcy i wielkie straty Persom zadawszy na wieki wieków ich potęgę złamali. I wojowali jeszcze długo Tatarzy z Persami, kolejne zwycięstwa odnosząc. I stało się tak, iż zwrócili swoje oczy ku Kalifatowi i żyznym ziemiom Mezopotamii, Saffarydzi zaś za Indus zbiegłszy, władzę tam dzierżą po dziś dzień.


Około roku 1220 Temudżyn zdołał zjednoczyć ludy Wielkiego Stepu.

Tak oto podbiwszy Bagdad i Większą Armenię, zwrócił Dżyngis Chan ułusy swe ku północy. Pobiwszy zaś Waregów, zawołżańskie kraje wydarł im, wraz ze świetnym i bogatym Bułgarem, który do cna spaliwszy, zrównał z ziemią, mieszkańców wymordował, trupy zaś w rzece potopił, tak iż wody Wołgi czerwony kolor przybrawszy do Chazarskiego Morza wraz z krwią ofiar spłynęły. Nie oparli się tatarskiej nawale ni Ruś, ni sam Basileus i tak oto dotarli Tatarzy aż do Dniestru. I kądy zadrżeli Węgrzy przed mongolską potęgą i okrucieństwem pomarł Temudżyn w grodzie zwanym Saraj. Tak oto podzielił on imperium swe między synów. I otrzymał Jesunge południe wraz z Persją, Mezopotamią i Większą Armenią, przybrawszy zaś tytuł Ilchana z Arabami, takoż z samym Basileusem wojować począł. Czagataj otrzymawszy Transoksanię, nadzór objął takoż nad Mongolią i samym Kitajem. Ugudej zaś dostał w swe władanie zachód, jego zaś orda poczęła się zwać złotą. Nie zwlekawszy uderzył Ugudej na Ruś. Poczynił zaś na Zadnieprzu i Zalesiu spustoszenia tak okrutne, iże gdy ujrzał je kijowski kniaź, ugiął kolan przed Chanem by ludność słowiańską przed gniewem wrażym chronić. Sukcesem ośmielon pchnął chan ułusy swe na Polskę, przeciw królowi Kaźmirzowi. Ten zaś wici rozesławszy ruszył pośpiesznie ku wschodowi, na krajów swych zratowanie(…)​

O Tatarach, pióra Kosmy II, patriarchy Konstantynopola
​

Temudżyn zmarł w roku 1242, w sędziwym wieku 72 lat.


Imperium Mongolskie po śmierci Czyngis-Chana.​

 

Kazimierz II Wielki (1208 - 1259), część 2.



Kądy pomarł w Czechach stary król Dzierżysław, otrzymał koronę syn jego młody, Henrykiem zwan. Córa zaś pomarłego władcy, na świętym chrzcie imię Berty otrzymawszy, za króla Kazimierza była poszła. Tak oto gdy zginął młodociany król w wypadku tragicznem, ruszył był Kazimierz wraz z małżonką swą do Pragi, gdzie na króla i królową Czech koronowani zostali. Długo nie mogli doczekać się Kazimierz wraz Bertą męskiego potomka i następcy, tak oto gdy mały Bolesław na świat przyszedł nie naweselono się wiele, dziecię wszak wkrótce pomarło. Dopiero Anno Domini 1245 przyszedł na świat królewicz Mieszko. Ten zaś zdrowym i silnym dziatkiem będąc dziecięctwo przeżył, na męża wielkiego wzrostu wyrósłszy.





W owym czasie pomarł w kraju Swijów dobry król Zelibrat, możni zaś, zjechawszy się w Uppsali uradzili by polskiego króla raz jeszcze na tron powołać. Przybywszy do Szwecji, odmówił pokorny Kazimierz korony, władzę zaś przekazał kuzynowi swemu Zygmuntowi, któren był w owym czasie książęciem w kraju Finów. I choć nie przyozdobiła korona Swijów skroni Kazimierza, to przyjąwszy on hołd od Grima Otyłego, władcy Liwlandii, obszar Królestwa Polskiego w swej mądrości powiększył, bez dobycia miecza i krwi przelania. Mnogo zaś czasu trwały batalie Polski z Dunami o władztwo na Kurlandią. Zaiste wiele krwi zostało rozlanej w bitwach rozlicznech, mnogich grodów dobyli raciądze polscy, takoż wielce bogate łupy z nich unosząc. Dopiero jednak wiktorię w dwóch wojnach odniósłszy wyparł Kazimierz Dunów ze wschodniego wybrzeża Bałtyku.



Zali dopiero napad tatarski miał wystawić wielkiego króla na próbę prawdziwą. Tak oto gdy przyszły do Krakowa wieści o upadku Rusi, zawezwał Kazimierz wojów swych, takoż posłów pchnął do Pragi, by wici w Czechach, tak też na Morawach i Słowaczyźnie rozesłać. I wystawił Kazimierz armię tak wielką, jakiej nie było nigdzie w Europie od czasu upadku Rzymu. 50 tysięcy raciądzów z pocztami, tarczowników, kuszników, ciurów i czeladzi zebrał Kazimierz ze wszystkich stron Królestwa. Byli pośród nich Pomorzanie, i Ślężanie, mieszkańcy Wielkiej i Małej Polski, Prusowie i Mazowszanie, Rusini i Litwini, Kurowie, Zemgalowie i Liwowie. 20 zaś tysięcy Czechów, Morawian, Słowaków i Sasów przybyło by wspomóc sojuszników swych w potrzebie. Tak oto mnogie narody chrześcijan zjednoczyły się by czoła stawić tatarskiej nawale.





Chan zaś w zadufaniu swem, nie wywiedziawszy się wpierw o potędze Kazimierzowej puścił w awangardzie wojsk swych tiumen w sile piętnastu tysięcy konnych wojów. Tak oto Tatarzy, dobywszy Drohobuża ruszyli ku Ostrogowi. Tam zaś oczekiwali na nich już Kazimierzowi, by walną bitwę najeźdźcy wydać. I niechaj błogosławiony będzie dzień 1 listopada Anno Domini 1246, kądy Tatarzyn po raz pierwszy pokonan został w polu. Nie był to wszak koniec owej wojny strasznej, chan tatarski wciąż wielką potęgą dysponując kolejny tiumen na Podlasie pchnąwszy Wołkowyska dobył, wielkich spustoszeń dokonawszy. I ruszył król wraz z raciądzami swemi na północ, by w bitwie pod Pińskiem po raz drugi roznieść Tatarów na kopiach i mieczach swego rycerstwa. Nie ustąpił wszak chan, na Wołyń raz jeszcze skierował się, Łucka dobył, mieszkańców zaś co do jednego pomordował. Zawiedziawszy się o tym zawrócił król wojska swe z Rusi, by dać odsiecz Wołyniowi. Tak oto rozegrała się pod Krzemieńcem największa batalia owej wojny. I 50 tysięcy wojowników pole zaległszy, zwarło się w starciu na śmierć i na życie. I raz jeszcze wyszła zwycięsko Polska z bitwy, zmusiwszy Tatarczucha do ucieczki. Zaiste dzień cały trwała batalia krzemieniecka i wielce wsławili się owego dnia polscy raciądze mnogo niewiernych pohan ubiwszy, takoż wziąwszy w niewolę. I po dziś dzień stoją pod Krzemieńcem kurhany wielkie, które owego dnia usypano, by poległych pochować.

​

I gdy poczęli owego dnia pierzchać Tatarzy spod Krzemieńca, puścił się w ślad za chańską gwardią książę Ernest Kujawski, doścignąwszy zaś niewiernych samego chana Ugedeja w niewolę wziąwszy, zbiegł z pola bitwy. Kądy zawiedział się o tym król zażądał od lennika swego, by ten chana mu wydał, tak by wojnę ową raz na zawsze zakończyć. Nie usłuchał się wszak suzerena swego wasal zdradziecki i okup w srebrze i złocie od Tatarów wziąwszy, na powrót chanowi wolność przywrócił. ​

Tak oto wojna dalej trwała, podle grodu Plesnecka po raz pierwszy raciądze polscy porażkę ponieśli, wobec przewagi wojsk wrażych. Cofnąć się musiał Kazimierz ku Sandomierszczyźnie, Wołyń na łaskę Tatarów wydając. Podle Wiślicy jednak z posiłkami od małżonki połączywszy się raz jeszcze powrócił pod Plesneck, gdzie ostateczną porażkę słabym już Mongołom był zadał. Tak oto pierzchnął Ugudej z ziem dobrych chrześcijan, polskie rycerstwo zaś, uratowawszy Europę całą przed Tatarskim zalewem wielką sławą i chwałą okryło się w owej wojnie, wdzięcznymi zgłoskami zapisując się w pamięci ludzkiej. I rozbrzmiały w kościołach takoż w Polsce, jak i w Czechach i na Litwie dźwięki Te Deum, i wznieśli wszyscy chrześcijanie modły do Jezukrysta w podzięce za zratowanie ojczyzny przed niewiernymi pohanami.
​

Roczniki Królestwa Polskiego, pióra Wincentego Potockiego, arcybiskupa Gniezna, XVI w.
​

W międzyczasie do Krakowa przybyły wieści o zwołaniu IV Krucjaty. Papież Celestyn IV dostrzegłszy okazję do dalszego osłabienia wpływów Bizancjum, poprowadził krzyżowców ku Antiochii.


W 1227 roku miasto zostało zdobyte. Sukces krucjaty zaowocował ustanowieniem drugiego państwa łacinników w Lewancie.


Kalif nie mógł puścić płazem takiej zniewagi. Cały świat islamu zjednoczył się przeciw krzyżowcom. Do 1257 roku łacinnicy zostali całkowicie wyparci z Lewantu.


Nowy papież Mikołaj IV podjął zdecydowane kroki i ogłosił V wyprawę krzyżową. Dzięki wysiłkom chrześcijańskiego rycerstwa Jerozolima została ponownie wydarta Saracenom, jednakże Kalif zdołał utrzymać Antiochię.​

 

Czy zgodnie z tradycją AARów z Polski w CK1/CK2 planujesz "imperializm" możliwie daleko na wschód?

 

Nie chcę za bardzo spoilerować, ale powiem tylko, że sprawy niedługo mogą się skomplikować

 

Król umiera, następca jest beznadziejny, a Mongołowie chcą rewanżu?

U kogoś w AARze z CK1 przyszły Mongoły i zaszli do połowy HRE. I zaś byli śniadzi Piastowie modlący się do Allaha.

 

Wielka herezja w Polsce i tej części Europy byłaby wielce interesująca. Jednak większe prawdopodobieństwo będzie z inwazją zewnętrzną.

 

Mieszko IV (1259 - 1279)


Jaropełk Łukinicz, książę Wołynia - człowiek ambitny i chorobliwie zazdrosny.


Regent wykorzystując swoją pozycję, zaczął odważnie sobie poczynać, uwięzienie Bezpryma Przemyskiego rozwścieczyło książąt Królestwa.

Kądy pomarł stary król Kazimierz następstwo po nim objął był syn jego jedyny Mieszkiem przezwan. Ten wszak, do lat sprawnych nie dorósłszy jeszcze w opiekę wzięty został przez Jaropełka Łukinicza, kniazia na Wołyniu, takoż palatyna królestwa. Zali nie w smak wszystkim xiążętom i możnym były porządki przez starego Kazimierza wprowadzone. Tak oto, słabość młodego królewicza dojrzawszy bunt podnieśli, obrali zaś na króla swego, Sieciecha, księcia na Sieradzu i Łęczycy, z linii Władysława Okrutnego, wywodzącego się. I powstali przeciwko Mieszkowi i Jaropełkowi kupcy pomorscy i mieszczanie Szczecina, takoż przystąpili do buntu książęta Gdański i Pruski. Przewodził zaś rebelizantom Wiesław Gozdawa, książę Mazowsza.




Terytorium kontrolowane przez buntowników.​

I wielką siłę zebrali byli buntownicy, skarbiec zaś królewski pustkami w owym czasie świecił. I pchnął posłów Jaropełk do matki królewskiej, w Pradze siedzącej, takoż do szwagra Mieszkowego, Ivara z Nowogrodu. Ten wszak, samemu z najeźdźcą walcząc, posiłków przysłać nie mógł. Tak oto wsparcia z Czech wyczekując cofnął się był Jaropełk z raciądzami swemi na Litwę. Tam jednak pobit został w bitwie srogiej pod Kiernowem. I pomarł znużony trudami wojny xiążę Wołynia, pieczę zaś nad królestwem objął był kanclerz koronny Bolesław Lubelski. I przybyły do Polski posiłki od czeskiej Berty, Sandomierz zaś wyzwoliwszy na ziemie rebelizantów skierowały się. I pobite zostały hufce buntownicze u Łowicza i wiktorię wielką odnieśli Władysławowi pomimo przewagi wrażej. Zali wiele jeszcze rozlane zostało krwi bratniej w owej wojnie. I choć odniosły wojska królewiczowi wierne, wiktorie u Wiślicy, Inowrocławia i Sieciechowa, to nie dźwięk cytry i śpiewy, lecz płacz i zgrzytanie zębów po nich rozbrzmiewał. I choć pojman został uzurpator Sieciech w potyczce, cztery lata niemal minęły od wojny wybuchu, kądy zjechali się książęta i możni w Sieradzu by nad pokojem radzić. Tak oto złożyli hołd rebelizanci królewiczowi Mieszkowi, buntu prowodyr to jest Wiesław Gozdawa wtrącon do lochu został, pozostali zaś zdradnicy królewskie przebaczenie uzyskali, a nawet urzędy znaczne i nadania w królewskiej radzie. I otrzymał pozycję koronnego kanclerza wójt Szczecina Krzesław, palatynem zaś na miejsce zmarłego Jaropełka Czcibor Topór z Gdańska ostał.



Bitwa pod Wiślicą.

Tak oto jesienią Anno Domini 1266 koronowan został Mieszko, czwarty tego imienia na Króla Polski, takoż Wielkiego Xięcia Litwy i Wołynia, wraz z nim zaś małżonka jego Kraki, córa wielkiego xięcia na Włodzimierzu, będącego w owym czasie poddanym tatarskim.


Mieszko IV, człowiek o niezwykle giętkim umyśle, a przy tym pobożny chrześcijanin.​

I dwa lata nie minęły od koronacji, kądy kraj znów w ogniu wojny znalazł się. I przybył do Krakowa w owym czasie książę Kurlandii i Semigalii, Cyryl z możnego domu Halickiego, króla upraszając by słuszne jego roszczenie poparł i na Złotą Ordę napadłszy Brasław od pohańskiego jarzma wyzwolił. A że był Mieszko człekiem pobożnym wielce, takoż dotarły na Wawel w owym czasie wieści o wojnach pośród Tatary, rozesłał wici po swech raciądzach i na ziemie chana z ogniem i mieczem wkroczywszy rozlicznych grodów dobył, wielkie łupy przy tym unosząc. I dotarły wojska królewskie aż nad Dniepr i tak oto wrócił Brasław raz jeszcze pod władzę dobrych krześcijan.




Wojska katolickie nie napotkały większego oporu ze strony tatarów. Po zajęciu szeregu zamków na Rusi, chan został zmuszony do zawarcia upokarzającego pokoju.
​

I wdzięcznym był wielce kniaź Cyryl Halicki królowi swemu, takoż na wielkim zjeździe możnowładztwa, Wielkiej Nocy Anno Domini 1270, poparł jego sprawę słuszną, umocniwszy władzę królewską na Wołyniu i w Litwie, liczne wolności i przywileje możnym i xiążętom przy tym odebrawszy. Zali nie trwał długo pokój w państwach Mieszkowych. Wpierw zbuntował się przeciw władzy królewskiej książę Bełski, z Prus korzenie swe wywodzący. I gdy zdławił już niemal rebelię król, napadł na jego ziemie Wareg Rognwald, dysponując zaś znaczną armią najmitów, takoż bandytów najzwyklejszych, raubritterów i Tatarów zdołał Bielska dobyć. Zali nie docenił ów Wareg potęgi Królestwa Polskiego. Pobit został i pochwycon w bitwie u Tykocina i niewielu wojów jego z życiem zdołało ujść z tej masakry. Sam zaś Rognwald sczezł wkrótce w wawelskim lochu.


Bitwa pod Tykocinem

Tak oto pokój długo wyczekiwany nastał wreszcie nad Królestwem. Anno Domini 1274 zmarła zaś królowa Czeska Berta, państwa swe synowi swemu ostawiwszy. I ruszył Mieszko do Pragi, wraz z synem najstarszym Władysławem, by hołd pomarłej matce oddać i koronę czeską na skronie swe przyjąć. I zjechali się w owym czasie do Pragi xiążęta rozliczni. A byli pośród nich xiążę Engrii Tobiasz z Harrachu, takoż młody xiążę na górnej Saksonii, takoż Wittemberdze Konrad III Opawski. I przybył na koronację gość znaczny wielce, to jest sam cesarz Fulko z Limburga, czwarty tego imienia. I począł radzić król Mieszko z Cesarzem nad uniknięciem wojny, która wydawać by się mogło, nieuchronnie wybuchnąć musiała o prawo sukcesji po Przemyślidach. I zgodził się polski król na zwolnienie z lennych powinności xiążąt Konrada i Tobiasza, tak by Ci mogli przed Cesarzem pokłonić się. W zamian zaś uznał Fulko władzę Mieszka nad Czechami, Morawami, takoż Łużycami. Tak oto siedem dni i siedem nocy trwały rozliczne biesiady i uroczystości koronacyjne. Zali po upływie tego czasu wyruszył Mieszko z Pragi do Krakowa, w Czechach uprzednio syna swego Władysława ostawiwszy.




Cesarz Fulko IV, znany ze swojej cierpliwości i sprawiedliwości, chcąc uniknąć wojny z Polską, spotkał się z Mieszkiem w Pradze, by załagodzić spór o prawo do sukcesji po wymarłej linii Przemyślidów. Wydarzenie to przeszło do historii jako Zjazd Praski.


Terytorium Królestwa Polskiego po zjeździe.
​

Zali nie bali się majestatu królewskiego wasale mieszkowi. I raz jeszcze, mimo potęgi królewskiej niezmierzonej posłuszeństwo mu wypowiedziawszy sztandar buntu podnieśli. I stanęli wiernie przy królu syn jego Władysław, takoż śląski xiążę Pelhrym. I zebrał Mieszko raciądzów i wojów w sile wielkiej trzydziestu tysiąców, ruszywszy zaś na rebelizantów u Łękna spotkał był się z nimi. I do wielkiej batalii doszło, Mieszko wojska swe osobiście do boju prowadząc, poległ z ręki księcia Pruskiego Zygmunta Kmity. Gdy zaś ujrzał to młody Władysław, nie wahając się poprowadził hufce swe by otca pomścić. I porażkę wielką ponieśli owego dnia buntowniki, margrabia zaś Łużyc, Szymon w niewolę Władysławą dostał się. ​

Roczniki Królestwa Polskiego, pióra Wincentego Potockiego, arcybiskupa Gniezna, XVI w.​

Terytorium kontrolowane przez buntowników.


Bitwa pod Łęknem.


Śmierć Mieszka IV.


Mieszko IV kontynuował dziedzictwo Kazimierza Wielkiego. Po tym jak jego ojciec sprowadził na dwór krakowski licznych uczonych, we współpracy z nimi oraz mieszczanami Krakowa, ufundowany został pierwszy uniwersytet na ziemiach polskich - Akademia Krakowska.​

 

Widze głównie problemy przejściowe podczas tworzenia Mitteleuropa

 

Władysław II (1279)

Rok 1279 był to dziwny rok, w którym rozmaite znaki na niebie i ziemi zwiastowały jakoweś klęski i nadzwyczajne zdarzenia. Współcześni kronikarze wspominają, iż z wiosny szarańcza w niesłychanej ilości wyroiła się z noteckich moczarów i zniszczyła zasiewy i trawy. Latem zdarzyło się wielkie zaćmienie słońca, a wkrótce potem kometa pojawiła się na niebie. W Krakowie widywano też nad miastem mogiłę i krzyż ognisty w obłokach; odprawiano więc posty i dawano jałmużny, gdyż niektórzy twierdzili, że pomór spadnie na kraj i wygubi rodzaj ludzki. Zaprawdę czy wspomina pamięć ludzka taki rok, w którym trzech aż władców miało Królestwo Polskie? Czy pomni ktoś na rok, w którym zaraza sroga trzebiła stada, morzyła ludność, takoż mieszczan, chłopów, duchownych jak i ślachciców? Rok, w którym razem z pomorem szła domowa wojna, głód i śmierć? W tym oto roku w bitwie łęckiej, poległ dobry król Mieszko, miejsce jego zaś zajął syn jego pierworodny Władysław. I ruszył młody królewicz po łęckiej wiktorii ku łęczyckiej ziemi. Tam zaś pod miastem Inowłódzem ze zbuntowanymi hufcami spotkawszy się posłał przeciw nim raciądzów swech. I z górą dzień cały trwała bitwa inowłódzka. Gdy zaś do boju ruszyła pancerna chorągiew królewskiej gwardii, szeregi rebelizantów rozbite zostały, ci zaś pierzchać poczęli. Tak oto skończył się bunt królobójcy Zygmunta Kmity, ten zaś pojman został i do krakowskiego lochu wtrącon.

​

Powróciwszy na stolicę swą w glorii triumfu, zamknąć przykazał Władysław bramy Wawelu, by przed zarazą ochronić się. Na nic jednak zdało się zamknięcie, na nic zdały się gusła, na nic driakwie różnorodne przez medyków królowi podane. Osiem jeno księżyców trwało panowanie Władysława, drugiego tego imienia. I kądy zmorzył króla Władysława pomór, nastąpił po nim syn jego, maleńki królewicz Mieszko. ​

Roczniki Polskie, pióra Augusta, mnicha z klasztoru w Opatowie, XV wiek​

​

​

 

Mi się zdaje, czy inspirowałes się wstępem do Ogniem i Mieczem?

 

A jakie masz plany dotyczące ekspansji?

 

Żadnej ekspansji nie będzie - a gdzie rozbicie dzielnicowe i skarłowacenie polskiego żywiołu do dwóch-trzech dzielnic? I tak bez płacenia trybutu chanowi? Trzeba byłoby wysyłać chociażby dworskie łabędzice do chana na pohańbienie, by rzeki nie stały się karmazynowymi

 

A no, chyba że tak

 

Jeśli chodzi o wstęp to niemal żywcem zerżnąłem z Sienkiewicza, cóż pasowało do sytuacji, a potrzebowałem czegoś czym mógłbym zapewnić takie krótkie panowanie. Jeśli chodzi o ekspansję, to cóż... Nie chcę za bardzo spoilerować toteż rzucę kilka luźnych sugestii. Od początku panowania Mieszka IV państwo rozpada się pod własnym ciężarem. Rozległe terytorium i liczni wasale są coraz trudniejsi do kontrolowania. W wielką potęgę urośli pomorscy kupcy, którzy na własną rękę podbijając wybrzeże Bałtyku i rozciągając swe ziemie aż po Lubekę wkrótce spojrzą na ziemie słabszych książąt, kontrola portów na Pomorzu Gdańskim czy też w Prusach może ostatecznie utwierdzić ich panowanie na Bałtyku. Szwedzi i Duńczycy do tej pory dość biernie obserwowali rozwój sytuacji, lękając się protekcji jaką Kraków roztaczał nad Pomorzanami. Teraz dostrzegłszy słabość mogą w każdej chwili skontestować morską potęgę Szczecina, narażając Polskę na kolejną wojnę. Tak naprawdę jedynym co pozwala kolejnym królom utrzymać się przy władzy jest wierność księcia Czech i liczebność lokalnego rycerstwa. Kiedy był nim przyszły Władysław II stał wiernie przy swoim ojcu Mieszku IV i pomagał mu w tłumieniu buntów. Teraz kiedy władzę nad Czechami objął syn Mieszka IV i brat Władysława II, Bolesław, zaś Władysław II zmarł, stał się on kluczową postacią na polskiej arenie politycznej. Z pewnością będzie dążył on do uzyskania tytułu regenta, jednak czy więzi łączące go z małym bratankiem wystarczą by zapewnić sobie jego wierność? Jednocześnie po śmierci Fulka z Limburga nowy cesarz nie będzie biernie spoglądał na postanowienia Zjazdu w Pradze i z pewnością zapragnie na powrót włączyć Czechy i Morawy w obręb swoich wpływów. Czy zagrożenie z zachodu będzie dla Bolesława wystarczającą motywacją by stać wiernie przy swoim bratanku? Nie wolno też zapominać o Mongołach. Otrząsnęli się oni już po bitwie pod Krzemieńcem i stłumiwszy bunty niepokornych klanów, a także księcia Kijowa wkrótce spojrzą na północ w kierunku bogactw Nowogrodu Wielkiego, od lat władanego przez potomków wareskich najeźdźców. Ostatnim punktem oporu na Rusi stanie się Wielkie Księstwo Wołyńskie, znajdujące się w unii z Polską. Chan tylko czeka na wybuch kolejnej wojny domowej i z pewnością będzie dążyć do podporządkowania sobie całości ziem ruskich, a kto wie czy nie spojrzy dalej w stronę Krakowa lub też ziem Litewskich.

 

Mieszko V Śmiały (1279-1301)





Kądy tylko zawiedział się Bolesław Czeski, iże roztworzyła królowa matka na powrót bramy Wawelu takoż przede smardami i prostym ludem, jaki i ślachcicami, wyruszył natychmiast z Pragi wraz z pięcioma setkami zbrojnych, by władzę jako regent królestwa objąć. Przybywszy zaś na miejsce, zawiedział się o poczynaniach królowej, która szantażowi książąt uległszy, nowe wolności i prawa im przyznała w zamian za uznanie praw młodego Mieszka. Ruszył zatem Bolesław na Wawel, zmusiwszy zaś królową do wydania mu władzy, takoż opieki nad królewiczem, na Węgry był ją odesłał, gdzie poślubić miała starego króla Lamberta.


Bolesław Czeski, przezwany później Mądrym. Człowiek wytrwały o ponadprzeciętnej inteligencji, doskonały dyplomata, do perfekcji opanował sztukę intryg i poruszania się pośród dworu królewskiego. Przez wielu późniejszych historyków zaliczany do najwybitniejszych spośród Piastów.


Dzięki działaniom Bolesława udało się choć na trochę wstrzymać plany Dytryka Świency, zakładające podporządkowanie sobie pruskich miast.


W roku 1286 cesarz Fulko IV Limburski rozpoczął przygotowania do zbrojnej wyprawy przeciw Królestwu Polskiemu.


Takie działania, będące jawnym pogwałceniem Traktatu Praskiego skłoniły Bolesława to podjęcia rokowań z królem Francji Roskelinem II, przyszłym teściem królewicza Mieszka, w celu zawarcia antycesarskiej koalicji. Jednakże nagła śmierć Fulka IV i sukcesja jego syna Henryka zwanego Pobożnym spowodowały przerwanie przygotowań do wojny.

Zali nie pozostał Bolesław długo w krakowskiej ziemi. Tak oto gdy zawiedział się o napadzie szczecińskiego wójta, Dytryka Świency, na Prusy, ruszył prędko na północ by konflikt zażegnać. Zmusiwszy zaś kupców do wycofania sił swych z Prus, do Pragi powrócił Bolesław na wieść o szerzącej się w jego dziedzinie zarazie. I wykorzystał zdradziecki Dytryk słabość Bolesława, ruszył tedy do Krakowa by samemu opiekę nad królewiczem i władzę nad królestwem przejąć. I wykorzystał szczeciński wójt władzę swą, na Prusy po raz wtóry napadając i zagarniając je dla siebie, potęgę rodu swego, takoż kupców pomorskich pomnażając po wielokroć. By zaś odwrócić uwagę od swych knowań, takoż zyszczyć sobie sprzymierzeńców pchnął Dytryk dwanaście tysiąców pieszego i konnego wojska na północ, by Jersikę wydrzeć z rąk nowogrodzkiego kniazia, prawa xięcia Kurlandii i Semigalii zbrojnie popierając. I burzyć się poczynali możni królestwa przeciwko władzy Dytryka, ten ogłosiwszy noworoczny zjazd możnowładztwa w Kaliszu, Anno Domini 1291, nowe prawa i wolności im przyznał, władzę króla ograniczając znacznie. Na tym skończyło się jednak panowanie podstępnego Dytryka, wszak podobnie jak wcześniej Bolesław, powrócić do Szczecina był zmuszon na wieść o pomorze wielkim, jaki na Pomorzu wybuchł. Pieczę zaś nad królewiczem przejął arcybiskup Gniezna Masław.
​

Roczniki Królestwa Polskiego, pióra Wincentego Potockiego, arcybiskupa Gniezna, XVI w.​

Gdy tylko Dytryk Świenca objął stanowisko regenta nic nie mogło go już powsrtrzymać przed zajęciem Prus. Wójtowie Szczecina urośli tym samym do rangi najpotężniejszych lenników polskich królów.


Dytryk wykorzystawszy swoje wpływy w Krakowie, sprawił iż pozycja króla w państwie stała się najsłabsza od czasów Kazimierza Prawodawcy.



(…) Tak oto poczuwszy się na powrót mocnym w państwach swych, po raz wtóry pchnął chan ordy swe na Wołyń. By zatrzymać ich pochód w głąb kraju, do czasu rozesłania wici ruszyło siedem tysięcy raciądzów z królewskiej drużyny na wschód, by dać Tatarom odpór. Ci, choć poruczenie swe spełnili, po dwakroć pobici zostali przez wraże wojska, wpierw pod Sumskiem, następnie zaś pod Włodzimierzem, ofiarę krwi za ochronę ziem ojczystych płacąc.

Gdy zaś wieści o tatarskiej nawale na Węgry dotarły, pchnęła dobra królowa Róża Zapolya raciądzów swych na pomoc dobrym krześcijanom. I zbierać się poczęły siły krześcijańskie pod Sandomierzem, gdy zaś zawiedział się o tym chan, podzielił swą ordę na dwie. Pierwsza Drohobuża i Ostroga dobywszy, mieszkańców zaś w jasyr wziąwszy, ku Łuckowi skierowała się. Pozostali wszak skierowali się w głąb kraju, by raciądzów pod Sandomierzem gromadzących się pobić. Nie zdawał sobie jednak chan sprawy, iże nie jedną ale dwoma armiami dysponuje królewicz Mieszko. Tak oto, gdy uderzył Tatarczuch na raciądzów polskich pod Sandomierzem, ci odpór mu dali, na posiłki wyczekując. I dzień cały batalia trwała, gdy zaś wydawało się, iż ustąpi Polska pod naciskiem tatarskim, dźwięk rogów zabrzmiał na wschodzie i wyłoniła się z mgieł, wpierw jazda najemnych Pieczyngów, następnie zaś raciądze Mazowsza, Prus i Litwy. I pobite zostały owego dnia czambuły tatarskie.



Wielka jednak była potęga chana, ten wszak na wieść o porażce, kolejną jeno ordę na Wołyń rzucił, która wkrótce dobyła i spaliła Włodzimierz. Tak oto dwie potężne ordy pustoszyć poczęły ziemię ruską. I ruszył naprzeciw nim xiąże śląski, wojewoda Pelhrim, Węgrzy zaś wkroczywszy od południa na odsiecz Łuckowi ruszyli. Tak oto związali w walce dzielni Madziarowie Tatarczucha, polscy raciądze zaś starłszy się z Ordą podle Bełza, wielką wiktorię odnieśli nad Tatarami, takoż posiłkującą ich Rusią, bratni kraj pustoszącą. I ruszył z pomocą węgierskim raciądzom polski xiążę i odnieśli zwycięstwo nad samym chanem u Plesnecka Polacy i Węgrzy, ramię w ramię stojący. I pokonane zostały tatarskie niedobitki u Ostroga, chan za zaś, do niewoli dostawszy się do pokoju przymuszon został, w zamian zaś za trybut wielki przyzwolono mu na Krym powrócić.

​

I miał już królewicz Mieszko roków szesnaście, kądy koronowan został na króla Polski i Czech, takoż Wielkiego Xięcia Litwy, Wołynia, pana i dziedzica ziemi krakowskiej, sądeckiej, sandomierskiej, kaliskiej i poznańskiej. I wielkie uroczystości wyprawiono z tej okazji w Krakowie, pośród gości zaś sama królowa Węgier Róża Zapolya była, takoż król Chorwatów Lizander. Rozliczni możni i xiążeta przybyli na Wawel, pośród nich zaś wujowie królewscy to jest xiąże Czech Bolesław oraz margrabia Moraw Henryk. Takoż xiążęta bełski, mazowiecki, śląski, trocki, gdański, nitrzański i liwoński, a także margrabia łużycki. I ja tam z gośćmi byłem, miód i wino piłem, a com widział i słyszał, w księgi umieściłem.
​

Kronika Polska, pióra arcybiskupa Gniezna, Masława
​

(…)Dufni wielce byli xiążęta Królestwa Polskiego, takoż do praw swych i przywilejów, przez wójta Dytryka ongiś im nadanych wielce przywiązani. Tak oto, kądy postanowił znieść król samowolę możnowładczą i władzę swą, przez Pana Boga wszak nadaną, umocnić, wystąpiły przeciw niemu Czechy, Śląsk, takoż Litwa, Semigalia i Liwonia. Pewni zaś byli rebelizanci, iże wraży najazd, ni od Tatara, ni od Cesarza nie grozi im w owym czasie. Trzeba wszak wiedzieć iż zajęty był Chan walką ze zbuntowanym kijowskim kniaziem, Cesarz zaś z własnymi możnymi i poddanymi uporać się nie mogąc, na wojenną ścieżkę był wkroczył. Tak oto spotkali się raciądze wierni Mieszkowi z hufcami rebelii na polach Łękna na gnieźnieńskiej ziemi, a było miejsce bitwy tym samym, gdzie ongiś król Mieszko IV życie swe złożył w walce z buntem. I raz jeszcze powtórzyła się historia owego przeklętego dnia Anno Domini 1301. Tak oto zwarł się walce król z litewskim xiążeciem Jemelianem, ten zaś zdradnik monarchę swego i suzerena powaliwszy, miecz swój w niego wraził. Tak oto zabit został król Mieszko na polach Łękna, tak jak jego dziad i imiennik przed dekadami dwiema. I choć przeważyli lojalni koronie raciądze w owej bitwie to wiele jeszcze miało czasu upłynąć nim zakończy się rozlew krwi bratniej, zdradnicy zaś pochwyceni zostaną i z surowością całą pokarani.
​

Roczniki Królestwa Polskiego, pióra Wincentego Potockiego, arcybiskupa Gniezna, XVI w.
​

W roku 1289, ośmielony sukcesami łacinników w Lewancie niemiecki papież Aleksander III ogłosił VI Krucjatę. Tym razem została ona skierowana przeciw sułtanom Kordoby.


W roku 1291 krzyżowcy przypieczętowali swoje zwycięstwo, zaś sułtan zbiegł za Słupy Heraklesa. Nowopowstałe Królestwo Andaluzji objął we władanie niemiecki ród Kemptenów, jednakże już wkrótce na nowego władcę został wybrany Tybalt Żelaznoboki wywodzący się od samego Karola Wielkiego.


W międzyczasie do Krakowa dotarły wieści o Marco Polo - weneckim kupcu, który twierdził, iż wraz z ojcem i stryjem przez Konstantynopol, ziemie Złotej Ordy i Bucharę dotarł do władanego przez Mongołów legendarnego Kitaju. Już wcześniej do legendarnej stolicy Tatarów w Karakorum udała się misja franciszkanów: Italczyka Jana de Carpiniego, oraz tynieckiego mnicha Benedykta.


W międzyczasie rozprzestrzeniały się wieści o działalności Jana Wiklefa, studenta Oksfordu działającego na obszarze Królestwa Walii i głoszącego konieczność reformy Kościoła, a także autora przekładu Biblii na język angielski. Mimo pięciu papieskich bulli potępiających jego działalność nie został nigdy ekskomunikowany, zaś jego nauki miały stać się inspiracją dla pewnych ruchów w przyszłości...


W drugi dzień świąt Bożego Narodzenia jubileuszowego roku 1300 Tatarzy zdobyli i doszczętnie spalili Kijów, zaś Dniepr spłynął krwią mieszkańców tego niegdyś słynnego centrum handlu i rzemiosła. Był to odwet chana za bunt Wielkiego Księcia, który usiłował zrzucić zależność od Tatarów.

​

 

Tak wygląda świat w roku 1572 po próbnej rozgrywce jako obserwator na konwersji. Jak widać Polska rozebrana między Mazowsze, Węgry i Gdańsk. Kijów należy do światowych potęg, Złota Orda dawno przestała istnieć (znerfiłem ich dość mocno). Jednym słowem (lub dwoma): będzie ciekawie. Niestety M&T nie jest wolne od bugów. Ming jakimś cudem ma 60 technologię militarną i powstały dwie ligi katolickie :/

 

Wykorzystaj VeF ja bym tak zrobił gdyby częściej dawali updaty do nowszej wersji.

 

Nie no VeF, a M&T to jest teraz niebo i ziemia. Populacja, dynamiczne centra handlu, nowe mechanizmy estatów, to jest warte każdego buga. Zawsze w razie czego mogę użyć konsoli czy zedytować sava.

 

M&T 2.0 pograłbym jakby nie ciał na moim lapku.

 

Szybko to zleciało, zapraszam na przedostatni odcinek z CK2! Już wkrótce podsumowanie sytuacji w Europie ze screenami zarówno z konwersji jak i rozgrywki w CK2, a na koniec lipca/sierpień planuje pierwsze odcinki z konwersji. Na razie czekam na wersję 2.1. M&T, kiedy to zostaną dodane plemiona jako estate. Doda mi to sporo ciekawego contentu, a na razie trwa dopieszczenie szczegółów, próbne rozgrywki itd. Muszę coś zrobić z kolonizacją, bo w okolicy 1600 roku Europa nie odkrywa nawet Ameryki. Głównym kolonizatorom planuję dać na początku idee naval, exploration, expansion, a ponadto zmniejszyć kary za brak merytokracji (instytucja która pojawia się w Chinach, trzeba jakoś zbuffować Europę), zobaczymy co wtedy się wydarzy. A teraz zapraszam na meritum, czyli odcinek o Władysławie III (i nie tylko o nim ).​

Władysław III (1301-1329)

Klęska pod Czerwonym Dworem, należy do największych w historii polskiego oręża. Mimo iż wojewodowie wierni Władysławowu posiadali znaczną przewagę w ilości ciężkiego rycerstwa, to dali się wciągnąć w pułapkę lekkim zbrojnym Bolesława. Ciężkozbrojni rycerze Zostali zwabieni w moczary, gdzie dostali się pod ostrzał czeskich łuczników.​

W wyniku kolejnych porażek swoich wojewodów młody Władysław został zmuszony do zrzeczenie się korony czeskiej na rzecz Bolesława. Jego brat, Henryk złożył mu hołd lenny z Moraw.

​

​

XXXIV. Boleslaus I Piast, Z łaski Bożej król niemiecki, Rex Romanorum, król Czech

Zrodzon 3 dnia dnia listopada, Anno Domini 1263, jako drugi syn króla Polonii i Bohemii, Mescusa IV. Po śmierci otca, takoż koronacji brata Ladislausa II, dux bohemiae. Anno Domini 1301 przystąpił do buntu duxa silesiae, Pelhrima, przeciw bratankowi, królowi Mescusowi V, po jego zaś śmierci w bitwie podle grodu Luckna, walczył przeciw jego następcy Ladislausovi III. Po klęsce wojsk Ladislausa pod Czerwonym Dworem w Lituani, koronowany jako Rex Bohemiae. Anno Domini 1310, po przegranej wojnie z cesarzem Ludolfem Limburgiem i upadku Pragi złożył mu hołd lenny ze wszystkich swoich ziem. Anno Domini 1312, po śmierci cesarza Ludolfa obwołany przez książąt Rzeszy Rex Romanorum. Dążył to reformy cesarstwa i władzy umocnienia, nowy sposób zarządzania na obszarze Rzeszy wprowadziwszy, poparcie utracił tych co ongiś go królem niemieckim obrali. W ogniu wojny przykuty do łoża przez zapalenie płuc, władzę regencyjną przekazał wiernemu sobie królowi Burgundii, Arnulowi II z domu Welfów. Zmarł 14 dnia marca Anno Domini 1315. Nigdy wyprawy do Rzymu nie odbył, korony cesarskiej z rąk Ojca Świętego nie otrzymawszy.​

Poczet królów niemieckich, pióra Henryka, arcybiskupa Moguncji, XVII w.​

Cesarska wyprawa, podjęta wiosną roku 1310 szybko rozprawiła się z wojskami czeskimi i dobyła Pragi. Bolesław został zmuszony do złożenia hołdu Ludolfowi Limburgowi. Czechy i Morawy raz jeszcze stały się częścią Rzeszy.


Dziewiątego września 1312 roku zmarł cesarz Ludolf Limburg, wkrótce jego następcą został obrany król Czech, Bolesław Piast.​

Zaiste wielką był tragedią dla kraju bunt książąt Czech i Śląska. Cóż było gorsze? Czy śmierć króla Mieszka V na polach Łękna? Czy też klęska straszliwa polskich raciądzów pod Czerwonym Dworem? Może zaś wydarzenia które miały dopiero nadejść? Zaiste wiele nieszczęść i niepowodzeń nastąpiło nad Królestwem Polskim u zarania czternastego stulecia. Zmuszon został król Władysław III po klęskach rozlicznych, do rezygnacji z czeskiej korony na rzecz zdradzieckiego Bolesława Mieszkowica. Gdy zaś wydało się, iże chwilę wytchnienia otrzyma sponiewierane królestwo, Duńczyk wojną zagroziwszy, kupcom ze Szczecina, Wolina, takoż Lubeki, na ziemie swe przystępu wzbronił. Ci zaś rozsierdziwszy się wielce, do Krakowa przybyli, wypowiedzenia wojny żądając. Nie czuł się jednak mocny Władysław w ziemiach swych, kupcom zaś odmówiwszy o wielką złość był ich przyprawił. I stało się tak, iże pobuntowali się Pomorzanie przeciw królowi swemu, takoż szantaż wysunąwszy rebelią zbrojną zagrozili, jeżeli nie zwolni ich Władysław z lennych przysiąg. Tedy odłączyło się Pomorze od Korony, to zaś po czterystu latach odkąd Siemowit do władzy swojej je włączył. Wraz z Pomorzem, takoż Prusy, od czasów wójta Dytryka Świency w mocy Szczecina pozostające.


Mimo zagarnięcia dla siebie korony czeskiej Bolesław nie rezygnował ze swoich ambicji do tronu w Krakowie. Próba porwania młodego Władysława zakończyła się jednak niepowodzeniem, zaś głowy niedoszłych porywaczy zostały odesłane do Pragi.


Na Litwie w siłę rósł magnacki ród Halickich, aby zapobiec wyrośnięciu nowego zagrożenia dla swojej władzy Władysław i jego rada wymusili na księciu Jaropełku podział swych ziem między synów.

​

Nie na wiele zdały się wysiłki króla Władysława w celu wzmocnienia władzy w Inflantach, nie na wiele zdała się dwukrotna obrona Liwlandii przed najeźdźcami, niewiele przyszło z zajęcia Zadźwinia. Doprawdy bezradne były siły królewskie wobec trzeciego najazdu tatarskiego, który niczym grom z jasnego nieba na kraj spadł. Okrutną klęskę zadał Tatarczuch raciądzom Polskim u Czerwińska na Mazowszu, które spustoszył, ludność zaś w jasyr pobrał. I utracił król Władysław w wyniku owej porażki całość Podlasia, Wołynia, takoż przemyską ziemię. I wielki był to cios dla Królestwo Polskiego. I choć usiłował Władysław ziemie utracone z rąk chana na powrót wyrwać, z buntu kijowskiego kniazia skorzystawszy, raz jeszcze pobit został u Czartoryska, przez przeważające siły wraże. Wielki zaś trybut był zmuszon chanowi wypłacić, by ten plądrowania Małej Polski zaniechał.


Po skutecznej kampanii na Zadźwiniu Władysław uzyskał papieską zgodę na ogłoszenie się królem Liwlandii.



By zaś dobre strony panowania Władysława wymienić, wspomnieć należy o wysiłkach jego, by choć krzynę znaczenie korony umocnić. I zdołał on poskromić nieco samowolę xiążąt, to zaś przy wsparciu kanclerza koronnego Sędzimira Topora, podkanclerzego Mieszka Gozdawy, takoż palatyna Jana Piasta. Zali nie w smak były owe zmiany poddanym Władysławowym. I podniósł rebelię arcybiskup Gniezna Dytryk. Pobit został jednak pośród litewskich moczarów, po zdobyciu zaś Gniezna pochwycon i do wawelskiego lochu wtrącon. I nawet interwencyja papieskiego legata gniewu królewskiego nie uładziła, tak oto Dytryk po kres żywota swego więźniem na Wawelu pozostał. I pomarł król Władysław III 15 dnia czerwca Anno Domini 1329. I jeno 29 wiosen liczył był sobie, kądy ostawił tron swemu małoletniemu synowi Bolkowi. Drugi zaś z jego synów, Henryk, księciem na Zadźwiniu został, pod opieką biskupa Dyneburga. Po osiągnięciu zaś dorosłości koronę Liwlandii miał otrzymać. ​

Roczniki Królestwa Polskiego, pióra Wincentego Potockiego, arcybiskupa Gniezna, XVI w.​

Królestwo Polskie i jego sąsiedzi u schyłku panowania Władysława III.


Po tym jak w roku 1300 Jerozolima po raz wtóry została zajęta przez Saracenów Ojciec Święty rozpoczął przygotowania do VII wyprawy krzyżowej. Krucjata została ogłoszona podczas synodu w Weronie 18 listopada 1326 roku. Do Ziemi Świętej ruszył sam Cesarz Rzymski Ludolf II Limburg, nazwany później Świętym.​

 

Bolesław III Nieustraszony (1329 - 1386)


Długotrwała regencja po raz kolejny nadszarpnęła autorytet monarchy. Palatyn koronny, pełniący funkcję regenta królestwa książę Mazowsza Mieszko Gozdawa na zjeździe książąt w Piotrkowie ogłosił wydanie tzw. Przywilejów piotrkowskich w znacznym stopniu ograniczających możliwość ingerencji Krakowa w wewnętrzne sprawy poszczególnych książąt. Ponadto potwierdzona została wyłączność szlachty do piastowania większości wysokich urzędów w wojsku, a także na dworze wawelskim. Przywileje piotrkowskie ustalały także maksymalną wysokość podatku w wysokości 2 groszy od łana.




Frakcja niechętna rządom Mieszka Gozdawy odrzuciła postanowienia zjazdu piotrkowskiego i zażądała dla siebie dodatkowych przywilejów. Jednakże buntownicy prowadzeni przez księcia Kurlandii i Semigalii Igora ponieśli dotkliwą klęskę.​

Roku Pańskiego 1334, dnia jedenastego miesiąca sierpnia, to jest dnia świętej Klary z Asyżu, koronowan został Bolesław Władysławowic na króla Polski i Liwonii, takoż Wielkiego Xięcia Litwy. Dokonała się owa uroczystość w katedrze gnieźnieńskiej, przewodził jej zaś arcybiskup Masław. Tak oto stanął owego dnia szlachetny Bolesław w jednym szeregu z najprzedniejszymi i najpotężniejszymi monarchami wszej Europy. I choć wielką siłę raciądzów i pieszego wojska miał, jako król, na swe rozkazy, niełatwe poruczenie czekało na niego, to jest wolę możnowładców potężnych poskromić, takoż ziemie utracone odzyszczyć i raz jeszcze Ojczyznę do chwały przywrócić, tak jak to pradziadowie jego ongiś czynili. By zaś nadzieje pokładane w nim spełnić, począł się Bolesław do wojny gotować, złoto w skarbcu swym gromadząc, takoż kowali rozlicznych i rzemieślników najmując, by ci gros mieczy, zbroic, strzał i bełtów dla wojsk jego naszykowali. (…)


Bolesław III odebrawszy staranne wykształcenie wyrósł na znakomitego dowódcę, nieulękłego w obliczu wroga, a także starannie planującego wszystkie swoje posunięcia.​

Roku Pańskiego 1336, pospolite ruszenie z kraju całego zwoławszy wyprawił się Bolesław przeciw Złotej Ordzie. A że był człowiekiem mężnym, takoż dowódcą zdolnym, sam na czele hufców swych wyruszył. I choć z początku sukcesy odnieśli raciądze polscy, Tatara pod Żwenigrodem pobiwszy, nie wystarczyło to by ostateczną wiktorię odnieść. Tak oto naszły tatarskie czambuły hufce Bolkowe u Drohobuża, dotkliwą klęskę im zadając. I rozpierzchło się rycerstwo po Rusi całej, część wojów zaś na Węgry zbiegła. I spotkał się król z chanem samym w Haliczu, tam zaś rozejm na pięć wiosen zawarłszy, w dwie świata strony rozjechali się.




Pomimo początkowych sukcesów rycerstwo polskie nie zdołało zadać Tatarom decydującej klęski i wkrótce zostało pokonane u Drohobuża. W tej sytuacji dalsze prowadzenie wojny nie było nikomu na rękę, co zaskutkowało ustaleniem pięcioletniego zawieszenia broni.

Źle zaś działo się w owym czasie na Zadźwiniu. Wpierw smardowie chwycili tam za broń, ślachciców reżąc, dwory zaś paląc. I wkroczył Nowogród od północy, zdradziecko na Polskę napadłszy. I dufał kniaź Sigurd, iże osłabionego po walkach z Tatarem Bolka pokonać może. Zali zebrał król hufce swe w sile bliskiej dwudziestu tysiącom, nad jeziorem Pejpus zaś klęskę zadał sigurdowym, tak iż ci skamląc błagalnie, o pokój zmuszeni byli prosić. I pokarał Pan Bóg w swej mądrości schizmatyków z Nowogrodu za ten napad zdradziecki. I ruszyć wkrótce miała orda na północ, jarzmo swe kniaziom tamtejszym narzucając po wieki.




Wczesne jesienne mrozy jakie nawiedziły Liwlandię i Ruś spowodowało, iż jezioro Pejpus już u schyłku października całkowicie zamarzło. Kniaź Sigurd licząc na zaskoczenie przeciwnika postanowił przeprawić się przez zamarznięty zbiornik. Bolesław jednakże przewidziawszy taki ruch posłał przeciw Nowogrodowi lekkozbrojną konnicę. Ci wciągnąwszy ruskich wojów i bojarów pod ostrzał ukrytych w nadbrzeżnych zaroślach kuszników spowodowali panikę w szeregach wroga. Oskrzydlające uderzenie jazdy, dowodzone przez samego króla doprowadziło do stłoczenia się Rusinów na małym obszarze i załamania powierzchni lodu, co ostatecznie przesądziło o losach bitwy.

Co zaś się tyczy Bolesława to powrócił on na Wawel, stamtąd zaś rządził zaś krajem mądrze i sprawiedliwie. I we wdzięcznej pamięci zachowają go mieszczanie Sandomierza, Poznania, takoż Cydzyny i Santoka które to grody na brzeskim prawie był lokował, liczne prawa, wolności i przywileje nadając im i do wzrostu ich bogactwa przyczyniając się wielce.(…)

​

Roku Pańskiego 1339 zwołał Bolesław zjazd wielki do Krakowa, by nad sprawami państwa uradzić, takoż samowolę możnowładczą poskromić, przygotowania zaś do wyprawy kolejnej poczynić. I zdołał zmusić król xiążąt królestwa do posłuchu, od którego odwykli byli, gdy król jeno dziecięciem był, władzę zaś w kraju podkanclerzy koronny, takoż xiążę Mazowsza, Mieszko Gozdawa był sprawował. By zaś woli zmarłego ojca, to jest króla Władysława, zadość uczynić, ustąpił był Bolesław z władzy nad Liwami, na rzecz brata swego młodszego. I koronowan został Henryk w wawelskiej katedrze dwudziestego trzeciego dnia lutego, to jest dnia świętego Polikarpa. By zaś zdarzenie owe uczcić, wielki turniej wyprawion został na błoniach wiślańskich. I wzięli w nim udział, chwałą okrywając się, raciądze z czterech stron królestwa przybyli. Co zaś się tyczy zwycięzcy, to był nim Mścisław Fiodorowicz z możnego domu Halickiego, w pojedynku zaś finałowym z siodła wysadził ów Litwina Zynwibida, domowego rycerza chełmskiego starosty. (…)






Zjazd w Krakowie wyprawiony z okazji koronacji Henryka na króla Liwlandii zaowocował cofnięciem części postanowień przywilejów piotrkowskich i wzmocnieniem autorytetu Bolesława.

Roku Pańskiego 1340 przystąpił król Bolesław do wojny przeciw pomorskim kupcom, prawa wasala swego, xięcia gdańskiego, Sędzimira Topora popierając. I rozniosły polskie hufce najmitów przez Pomorzan zaciągniętych, sztandary zaś z białym orłem i czarnym gryfem raz jeszcze nad Słupskiem i Sławnem były zawisły. I choć wiktoria ta do wielkich należała, była owa pomorska wojna jedynie lekkim zefirem, przepowiadającym jeno szkwał jaki miał nastąpić w leciech kolejnych. Tak oto Roku Pańskiego 1342 raz jeszcze pospolite ruszenie z kraju całego zwołał Bolesław, posłów zaś do Liwonii był pchnął by wsparcie brata dla sprawy swej zyszczyć. I ruszyły hufce Bolkowe w całej swej potędze przeciw Złotej Ordzie, miast licznych dobywając, ludność zaś spod tatarskiego jarzma wyzwalając. Pobite zostały czambuły w bitwie u Wołodariewa, chan zaś zmuszon był z Rusi Czerwonej ustąpić. Tak oto oswobodzeni zostali dobrzy chrześcijanie z ziem Przemyskiej, Sanockiej, Łuckiej, Zbaraskiej, Trembowelskiej, takoż Kamienieckiej. Niesieni zaś zapałem bitewnym polscy raciądze, na Halicz ruszyli, gród znajdujący się w owym czasie w mocy króla Węgier. Tak oto cała Ruś Czerwona na powrót zjednoczona została pod berłem króla Polskiego, co zaś ostatni raz miejsce miało przed laty dwustoma, to jest za panowania drugiego z Mieszków, zwanego Sprawiedliwym.


Podczas oblężenia Szczecina w roku 1340 po raz pierwszy na obszarze Europy wykorzystane zostały prymitywne armaty, w Polsce nazywane puszkami. Chociaż wysoce nieskuteczne, znacznie obniżyły morale obrońców i przyczyniły się do zdobycia miasta.


Doświadczenia pierwszej wojny ze Złotą Ordą sprawiły, iż Bolesław na szerszą skalę zaczął wykorzystywać przeciw Tatarom lekką jazdę oraz konnych kuszników i łuczników. Działania te przyniosły efekt w postaci bitwy pod Wołodariewem, która po bitwie pod Czerwińskiem stanowiła kolejny zwrot w historii wojen Polski ze Złotą Ordą.


Wykorzystawszy chaos wojny domowej panujący na Węgrzech Bolesław, wracając z Rusi, postanowił zająć ziemię halicką, pod pretekstem ochrony lokalnej ludności. Walczący między sobą o tron węgierski pretendenci, nie mieli innego wyjścia niż zaakceptować nowy status tych ziem.

Nie zaprzestał bynajmniej walk z Tatarami król Bolesław po owym zwycięstwie. W cztery lata po zdobyciu Rusi Czerwonej, to jest Roku Pańskiego 1348 ruszyły polskie hufce na Wołyń, kraj dopiero od niedawna pod jarzmem Ordy pozostający. I pobite zostały czambuły tatarskie wpierw pod Bakotą, następnie zaś pod Sumskiem i Plesneckiem. I witali mieszczanie Włodzimierza, Drohobuża, Ostroga i innych miast Wołynia, rycerstwo polskie niczym zbawicieli, którzy od tatarskiej niewoli byli ich wyzwolili. Tak oto wrócił Wołyń do macierzy Roku Pańskiego 1350, kościoły zaś w całym królestwie zagrały Te Deum, w dziękczynnej modlitwie za zwycięstwo nad niewiernymi. Gdy zaś powrócił Bolesław na Wawel, wielki zjazd możnych i xiążąt był ogłosił, ucztom zaś i biesiadowaniu przez z górą miesiąc nie było końca. (…)




Bolesław nie próżnował również w polityce zachodniej systematycznie podkopując dominującą pozycję szczecińskich kupców na Bałtyku.

Roku Pańskiego 1357 ruszyła ostatnia już z wypraw Bolesława przeciw Tatarom. I wielce słabymi byli wtedy Ordyńcy, takoż polskiego oręża lękali się wielce. Nie stawiały tedy miasta oporu wielkiego, sami zaś mieszczanie z utęsknieniem na wyzwolenie przez hufce Bolkowe wyczekiwali i bramy przed nimi z radością roztwierali. Tak oto gdy pobit został Tatar pod Drysą, powróciły do Polski Podlasie, takoż południowa część Litwy, podczas ostatniego najazdu stracone. Co zaś się tyczy Tatarzyna, to skaran został okrutnie ów lud dziki przez Pana Boga w Niebiesiech za swe niecne występki, takoż odwrócenie się od wiary prawdziwej. Trzeba wszak wiedzieć, iże Pomór srogi spadł na step w leciech kolejnych, któren ziemie chana spustoszywszy okrutnie, tysiące wojowników, takoż kobiet i dzieci, zabrał ze sobą, stada zaś do cna wytrzebił. I zaprzestały przybywać w owym czasie do Królestwa Polskiego handlowe karawany z krain odległych, to jest wołżańskiej Bułgarii, bajecznej Samarkandy, takoż legendarnego Kitaju, Wołyń zaś i Ruś Czerwona odetchnąć mogły od napadów łupieżczych. (…)


Tajemnicza, przedwczesna śmierć chana pogłębiła tylko chaos panujący na ziemiach pod panowaniem Złotej Ordy. Dawne imperium zaczynało chylić się ku upadkowi.

Wiele jeszcze lat miała trwać odbudowa krain wpierw spustoszonych podczas tatarskich najazdów za czasów króla Władysława, następnie zaś wyzwolonych przez raciądzów Bolkowych. Tak oto kolejne lata panowania Bolesława, trzeciego tego imienia, na umacnianiu się na ziemiach odzyszczonych upłynęły. Siła zaś nowych osadników została sprowadzona przez króla oraz xiążąt Szczęsnego Lachowicza i Miłosza Czartoryskiego, na Ruś Czerwoną, Wołyń i Podlasie, w miejsce tych, którzy ongiś w jasyr pobrani zostali i na Krym odległy przepędzeni. Wzmocnione zostały fortyfikacje i obwałowania wokół miast i grodów, poczyniono zaciągi liczne, drużyna zaś królewska w sile pięciu tysięcy rycerstwa i zbrojnych, bez ustanku obozem stała nad Dniestrem, na odparcie napadu wrażego gotową wciąż będąc. Tak oto raz jeszcze spokojnymi stały się kraje leżące za Bugiem i Dniestrem. Gdy zaś wymarła linia xiążąt wołyńskich wysłał król Bolesław syna swego i następcę, Kazimierza, by ten władztwo nad owymi krajami w jego imieniu objął, takoż piersią swą od Tatarzyna je osłonił.



By zaś świadectwo dać swojemu bogactwu i potędze począł król Bolesław rozliczne biesiady, jarmarki, festyny, takoż turnieje rycerskie wyprawiać. Największy zaś z nich miał miejsce Roku Pańskiego 1367, kądy zjechało się do Krakowa rycerstwo liczne, takoż lud prosty z krajów rozlicznych. I byli pośród gości Polacy i mieszkańcy Litwy, Pomorzanie, Sasowie, Bawarowie i Szwabowie, Italczycy oraz Grecy, Węgrzy i Ruś, Normanowie oraz mieszkańcy Nowogrodu, takoż Frankowie i Oksytańczycy. Zmagania zaś przez miesiąc cały trwały. I okrył się wielką chwałą sam król Bolesław, który mężnie do walki stanąwszy, w turnieju zwyciężył, pokonawszy w pojedynku ostatnim domowego rycerza starosty chełmskiego, Prusa zwanego Tulmekisem. (…)


Liczne jarmarki, festyny i turnieje organizowane w Krakowie umocniły status tego miasta, jako kluczowego w Europie Środkowej. Stolica Piastów porównana mogła być już tylko ze Szczecinem, Gdańskiem, czy też Pragą.


Trzeci syn Bolesława nazwany został Kazimierzem, przedwczesna śmierć jego braci Henryka i Bolesława sprawiła, iż to on miał zostać koronowany na kolejnego króla Polski jako Kazimierz III.

Roku Pańskiego 1386 kolejny już raz rozesłał król posłańców po ziemiach Królestwa by turniej nowy ogłosić. Zali nie doszedł on nigdy do skutku, gdyż pomarł w przeddzień zmagań król Bolesław III, zaś za zasługi swe rozliczne, takoż męstwo i waleczność, jakimi przez żywot cały wykazywał się w bitwach i pojedynkach mnogich, przezwan został przez lud prosty Nieustraszonym. ​

Rzecz o nieustraszonym królu, pióra mnicha tynieckiego, Janka z Człuchowa​

Dzięki poparciu Cesarza VII Krucjata zakończyła się pełnym sukcesem krzyżowców. Grób Pański został odzyskany, a nowym królem Jerozolimskim ogłoszono Hermanna z Fryzji.


Utworzone w wyniku sukcesu IV krucjaty królestwo Antiochii szybko upadło pod naciskiem Saracenów. Przejściowo tereny te opanował Cesarz Bizantyjski, ale i on musiał ostatecznie ustąpić. Świat chrześcijański zmęczony już ciągłymi wyprawami do Lewantu, nie zareagował entuzjastycznie na wieść o zwołaniu VIII krucjaty, ogłoszoną przez papieża Innocentego VI podczas synodu w Nicei. Mimo to chylący się ku upadkowi kalifat nie zdołał powstrzymać łacinników i w 1367 roku Adrian Welf został koronowany na króla Antiochii. Prowadzona przez niego i jego syna polityka dynastyczna okazała się nieskuteczna, co doprowadziło do zagarnięcia tronu w roku 1374 przez grecką, prawosławną dynastię Stylajosów. Był to policzek wymierzony w twarz Ojcu Świętemu, a także sygnał zmierzchu ery krucjat.​

 

Wpierw przeczytałem "Krucjata na Filistynów".

Jak w ogóle wygląda mapa feudalni-plemienni?

 

Mapa feudalni-plemienni wygląda tak że plemienni nie istnieją Cóż, Europa została zdominowana przez feudalne, katolickie królestwa. Tylko w Skandynawii musiałem trochę pomóc, żeby zachować jakieś prawdopodobieństwo historyczne. Btw, ktoś może wie czym w EU4 różni się ustrój Iqta od Feudal Monarchy?

 

Zapewne bonusami. Ewentualnie możesz lekko go zmodowac dodając mu harem jak u Ottomanów na vanilli.

 

Złe wieści są takie, że photobucket stwierdził, że od tej pory będzie kazać sobie płacić 400 dolarów rocznie za zamieszczanie zdjęć na stronach. Z tego powodu foty z AARa zaczynają znikać. Będę musiał na nowo zuploadować je na imgura i popodmieniać linki. Dobra wiadomość jest taka, że zapraszam na pierwszą z planowanych trzech części podsumowania sytuacji na świecie w roku 1386. Tym razem bez kronikarskiego stylu, opisywanie w ten sposób krótkiej historii poszczególnych państw byłoby mało realistyczne.

Świat w roku 1386, część 1.

Dziedzictwo Karolingów

Po śmierci syna Karola Wielkiego, cesarza Ludwika Pobożnego w 840 roku jego synowie Lotar, Karol i Ludwik zjechali się w Verdun, podjąć decyzję o przyszłości swojego dziedzictwa. Na mocy postanowień zawartego tam traktatu traktatu Karol, zwany Łysym otrzymał królestwo zachodniofrankijskie, z granicą na linii Mozy i Rodanu. Ludwik nazwany później niemieckim, dostał we władanie ziemie na wschód od Renu, zaś Lotar objął część środkową, rozległe państwo rozciągające się od Fryzji, przez Alpy aż do Italii, także Lotar uzyskał tytuł cesarski. Wkrótce doszło do kolejnych podziałów i decentralizacji. Karol Łysy wydzielił południową część królestwa dla swojego syna Ludwika, zaś Ludwik Niemiecki nadał Bawarię synowi Karlomanowi.


Państwa Karolingów w 867 roku.

Po śmierci Lotara jego państwo podzielone zostało między synów. Północną część, zwaną Lotaryngią otrzymał Lotar II, zaś Ludwik nałożył na skronie żelazną koronę Longobardów. Kres panowania Lotara położył najazd Ludwika Niemieckiego, który zagarnąwszy całość jego ziem, stał się poważnym pretendentem do korony cesarskiej. Jego ambitne plany zweryfikowała jednak śmierć, która przyszła po niego w sędziwym wieku 69 lat latem 875 roku. Jego syn Karloman odziedziczył rozległe królestwo, do którego przyłączył własną domenę składającą się z Bawarii. Jednak dopiero jego syn Ludwik, zwany później Wielkim zdołał przedsięwziąć udaną wyprawę do Italii, w wyniku której w roku 885 został koronowany żelazną koroną. Nie był to jednak koniec ambicji młodego władcy. Zimę 886 roku Ludwik spędził w Pawii, by po ustąpieniu roztopów udać się ze swoją armią na południe. Wkrótce wojska Ludwika stanęły u bram Rzymu, nie pozostawiając Ojcu Świętemu innego wyboru niż koronowanie go na Cesarza.


Koronacja Ludwika Wielkiego.

Panowanie Ludwika jako cesarza nie trwało jednak długo. Po powrocie do Niemiec, zastały go wieści o rebelii, jaką podniosła przeciw niemu część książąt. Ludwik Wielki, Cesarz Rzymski zginął w bitwie 16 marca 898 roku. Nie posiadał on męskiego potomka, w związku z czym książęta Rzeszy na zjeździe w Akwizgranie, który odbył się wiosną kolejnego roku obrali swoim władcą Fulka von Castell, księcia Frankonii. Od tej pory kolejni władcy Niemiec mieli być obierani drogą elekcji. Castellowie byli królami z krótką przerwą do roku 970, następnie książęta Rzeszy obawiając się silnego władcy na tronie dokonali elekcji pomniejszego rodu Ariboningów, wywodzącego się z linii książąt Górnej Bawarii. Śmierć cesarza Godfryda Dobrego w 1025 roku, i krótkotrwałe panowanie jego syna, zakończone przewrotem dworskim było początkiem okresu chaosu, który na krótko zastopowało obranie na króla księcia Brabancji Wolfhelma z rodu Ezzoningów. Panowanie jego oraz jego syna Wolfhelma II odznaczyło się pokonaniem Słowian połabskich i ustanowieniem Marchii Północnej, a także podporządkowaniem cesarstwu Czech i Moraw. W roku 1160, po krótkim epizodzie panowania frankońskiego rodu Konradynów, na tron powrócili Ariboningowie w osobie Adolfa Sprawiedliwego.



U zarania XIII wieku w Italii wybuchł spór między gwelfami i gibelinami. Książęta lombardzcy stali wiernie przy cesarzu, jednakże pomimo to księstwa Italii środkowej popierające gwelfów zdołały zrzucić zwierzchność niemiecką. Dopiero obranie w roku 1262 Fulka IV z Limburga na króla Niemiec przyniosło cesarstwu stabilizację. Chociaż jego wnuk Ludolf na mocy postanowień Traktatu z Pragi utracił Czechy na rzecz króla Polski, gdy tylko dostrzegł słabość sąsiada natychmiast przymusił ówczesnego króla Czech Bolesława Mądrego do złożenia sobie hołdu. Ludolf zmarł pozostawiwszy po sobie nieletniego syna, w związku z czym na tron niemiecki powołany został właśnie Bolesław, który swoimi działaniami w Polsce zdążył udowodnić już swoje zdolności. Książęta nie docenili jednak Bolesława, który podczas Sejmu Rzeszy zwołanego w Akwizgranie w 1313 roku próbował uzyskać wsparcie dla projektu reformy cesarstwa i wprowadzenia dziedziczności tronu. Książęta zawiązawszy koalicję przeciw Piastowi, podnieśli zbrojny bunt, zaś Bolesław zmarł w Pradze w roku 1315. Panowanie Bolesława przyjmuje się za datę ostatecznego upadku autorytetu cesarskiego. W roku 1345 na króla Niemiec obrano syna cesarza Ludolfa Limburga, który koronowany został jako Ludolf II. Wsławił się on uczestnictwem w VII krucjacie i zdobyciem Jerozolimy, za co został później kanonizowany. Limburgowie wkrótce ponownie utracili władzę, pozostając jednak w gronie najpotężniejszych możnowładców Rzeszy, jako margrabiowie Północy i królowie Sardynii. W roku 1379 królem niemieckim obwołano księcia Zähringen, Baldwina Konradyna, a następnie jego syna Baldwina II. Baldwin II zwoławszy w 1386 roku w Norymberdze sejm Rzeszy wydał Złotą Bullę regulującą podstawowe zasady ustrojowe cesarstwa. Jej najważniejszym założeniem było ustanowienie siedmiu elektorów, mających odtąd obierać cesarza, a także otrzymujących bardzo znaczną autonomię. Należało do nich trzech elektorów duchownych to jest arcybiskup Kolonii, jako arcykanclerz Niemiec, arcybiskup Moguncji, jako arcykanclerz Burgundii i arcybiskup Salzburga, jako arcykanclerz Italii, a także czterech elektorów świeckich to jest książę Zähringen jako arcystolnik Rzeszy, książę Czech jako arcypodczaszy Rzeszy, margrabia Miśni, jako arcymarszałek Rzeszy oraz margrabia Północy jako arcykomornik Rzeszy.


Królowie Niemiec.


Święte Cesarstwo Rzymskie po wydaniu Złotej Bulli.

Gdy w roku 873 w bitwie zginął Karol Łysy, władcą królestwa zachodniofrankijskiego został jego syn Ludwik II Jąkała, władający już uprzednio Oksytanią. W swoim testamencie Ludwik znów podzielił swoje państwo między synów. Koronę zachodnich Franków objął Ludwik III, zaś władzę nad Oksytanią otrzymał Karloman. Ludwik III został niebawem obalony przez bunt prowadzony przez hrabiego Flandrii Baldwina, który sam ogłosił się królem Franków. Ludwik zaś zbiegłszy na południe, władał jako król Burgundii (Arelatu). Dynastia Flandryjska władała Frankami do roku 966, kiedy to tron zagarnął Galfryd, karoliński książę Valois i Orleanu. X wiek był okresem bezustannych najazdów wikingów na frankijskie wybrzeże, których punktem kulminacyjnym było zdobycie i doszczętne złupienie Paryża. Normanowie, przybywali do kraju Franków nie tylko w celach łupieżczych. Wielu z nich było handlarzami, a także osadnikami. Mimo niepowodzenia wyprawy Rollona, usiłującego zagarnąć dla siebie ujście Sekwany, królowie frankijscy ostatecznie przyzwolili na osadnictwo normańskie na północnym wybrzeżu, co w kolejnych wiekach wywarło znaczny wpływ na kulturę, język i obyczaje samych Franków.


Oblężenie Paryża przez Wikingów.

Syn Galfryda, Hajmon zwany Apostołem, zaliczany jest do najwybitniejszych władców frankijskich. Zdołał on nie tylko po ponad 100 latach połączyć korony frankijską i oksytańską, ale także, przekroczywszy Pireneje stoczył zwycięską wojnę z kalifem Kordoby i zagarnął rozległe ziemie składające się z Aragonii i hrabstwa Barcelony. Po śmierci Hajmona tron objął jego syn Galfryd II, ten został jednak zmuszony do abdykacji i przekazania władzy swoim córkom. W efekcie królem Franków de iure uxoris stał się mąż Ermessindy Galfrydówny, hrabia Blois Baldwin Kapet, Kapetowie wkrótce jednak utracili tron w wyniku buntu Wincentego z Owernii. Panowanie Wincentego trwało niewiele ponad dekadę, gdy został on obalony przez Galfryda IV. W efekcie Karolingowie odzyskali władzę nad Frankami, kontrolując rozległe terytorium od Barcelony po Rouen. Śmierć Galfryda VI Błogosławionego w 1149 roku zapoczątkowała kryzys państwa Franków. Aż do połowy XIV wieku kraj był pogrążony niemal w bezustannej wojnie domowej, co skutkowało wybuchami epidemii, głodem i zdziesiątkowaniem ludności. Mimo nieustających rebelii i przewrotów korona Franków pozostawała w rękach Karolingów. Władza nad Oksytanią, została ostatecznie zagarnięta przez Emanuela z Tuluzy, którego potomkowie władali nią przez 50 lat, gdy zaś wymarła męska linia książąt Tuluzy władzę w Oksytanii objął Karol III z Owernii. Aragonia zaś pozostała we władaniu bocznych linii Karolingów, jej władcy zaś zostali ostatecznie zmuszeni do zrzeczenia się korony królewskiej.


Władcy Oksytanii.

W wyniku kolejnych starć nad Sekwaną koronę francuską przejściowo uzyskała niemiecka linia Ezzoningów. W 1334 roku na brzegach Francji wylądowali Anglicy, zaś po zwyciężeniu przetrzebionego francuskiego rycerstwa i zajęciu Paryża, krewniaczka królów Francji Elfhelda koronowała się na królową francuską, kosztem Roskelina III. Ten jednak nie poddał się i po trzech latach walk zdołał odzyskać Paryż i wyprzeć Anglików z powrotem za Kanał. Ten sukces przyniósł krótkotrwałą stabilizację, jednakże w wyniku buntu hrabiego Pontois wywodzącego się z rodu Piastów Karolingowie ponownie utracili tron, by uzyskać go na powrót po czterech latach. Hrabia Valois Ryszard zdołał pokonać Piasta i przekazać tron swojej córce Klarze, poślubionej dalekiemu kuzynowi Adalbertowi. U schyłku XIV stulecia Francja zaczyna wychodzić z długotrwałego okresu niepokojów. Mimo, iż ciągłe wojny przetrzebiły populację, zahamowały handel i wyniszczyły miasta Francuzi znajdują się w dobrej pozycji by rozpocząć odbudowę potencjału swojego państwa i na powrót wysunąć roszczenia do obszarów Oksytanii. Aby móc to osiągnąć konieczne będzie poskromienie woli potężnych możnowładców z rodu Welfów, władających Normandią, Bretanią, Andegawenią i Artois, a także karolińskich hrabiów Flandrii i książąt Burgundii.


Władcy Francji.​

Europa północna w 1386 roku. Książęta Poitiers i Limousin składają hołd królowi Oksytanii, zaś hrabia Flandrii oraz książę Normandii i książę Burgundii są lennikami korony francuskiej. Ponadto Normandia pozostaje w unii z Bretanią, Andegawenią i Artois.​