Kronika Białego Orła [CK2]

Zrobiłeś już konwersję na M&T?

 

Tak jak widać na obrazkach. Mapa jest już przeniesiona, podobnie władcy, następcy i królowe dla poszczególnych państw. Kiedy wrócę do domu pod koniec lipca przeniosę to wszystko na aktualną wersję M&T, podłubię trochę przy ideach i eventach i ruszę z rozgrywką. Początkowo planowałem czekać na implementację plemion jako estatu do M&T, ale nic nie wskazuje na to, że nastąpi to szybko i jeżeli do końca lipca się to nie zmieni to jednak odpuszczę.

 

A jaki masz komp, że ci M&T nie tnie?

Mi na:

Spoiler

I5 6200 2 rdzenie 2.3-2.8GHz 8GB RAM DDR4 NVidia GeForce 940MX 2GB DDR5

Tnie się jak emo nastolatka, nawet wersja 2.0

 

Procesor: Intel Core I5 6600k, 16 GB ramu, Karta graficzna NVidia GeForce GTI 1060 6GB. Nie jestem ekspertem ale to chyba ilość ramu jest kluczowa, na pewno karta graficzna nie ma dużego wpływu. Za obecny komputer dałem ponad 3k w październiku zeszłego roku, ale dal M&T było warto

 

Świat w roku 1386, część 2.

W walce o Albion

Wyprawa przeciw królestwu Northumbrii poprowadzona przez synów Ragnara Lodbroka zakończyła się pełnym zwycięstwem Normanów i pochwyceniem króla Aelli. Na podbitych terenach ustanowiono Danelaw, władany przez Halfdana Ragnarssona z Jorviku, ongiś kluczowego Northumbryjskiego grodu zwanego uprzednio Eoferwic. W wyniku dalszych walk z Sasami i Sceatlingami władza Halfdana poszerzyła się o wschodnią część Mercji i wybrzeża Irlandii. W tym samym okresie, chcąc dać odpór Duńczykom król Wessexu Ethelred podbił królestwo Wschodniej Anglii. Balans sił jaki wytworzył się w Anglii nie pozwolił ani Sasom ani Duńczykom na odniesienie ostatecznego zwycięstwa. Status quo przerwała znienacka napaść króla Alby Congallacha MacAilpina na ziemie Danelaw. Przez lata władcy Piktów i Szkotów konsolidowali swoją władzę na północy, skutecznie broniąc się przed napadami wikingów. U zarania X wieku poczuli się w końcu na tyle silni by wyruszyć na podbój Brytanii. Prawnuk Halfdana Gudfrid zwany Śmiałym, poniósł dotkliwą porażkę w bitwie pod Jorvikiem, w wyniku której został zmuszony do złożenia przysięgi wierności Congallachowi. Ostatnim Duńskim bastionem na wyspie stał się Lincoln, który przez pewien czas zależny od Szkotów, wybił się na wolność w wyniku rebelii Ofeiga, jednego z ostatnich potomków Halfdana Ragnarssona. Po śmierci Ofeiga, władzę w Lincolnie przejęli Sasi, by następnie ustąpić przed inwazją Norwegów, którzy utworzyli w ten sposób swój przyczółek w Anglii.


Bitwa pod Jorvikiem.

W tym samym okresie królestwo Wessexu i Wschodniej Anglii uległo silnemu podziałowi i ostatecznie znalazło się całkowicie pod władzą króla Alby. Jednakże również Szkoci nie uniknęli rozdrobnienia feudalnego. Mimo, iż MacAilpinowie zdołali zagarnąć całość Anglii i Irlandii, to już wkrótce utracili władzę w swoim gnieździe rodowym. Ostatecznie Brytania podzieliła się na trzy rywalizujące ze sobą królestwa, wszystkie znajdujące się pod władzą szkockich dynastii. Niepokoje wewnętrzne w Anglii, władanej przez króla Angusa wykorzystali Walijczycy, którzy w wyniku układów dynastycznych zdołali na krótko uzyskać koronę angielską. Ostateczny cios szkockiej dominacji w Brytanii zadał saski eldorman Wschodniej Anglii Ceolwulf Offing, który uzyskawszy ciche poparcie Rzymu podniósł bunt, pokonując Walijczyków i za zgodą papieża koronując się na króla Anglii. Panowanie Ceolwulfa stało się podwaliną pod budowę późnofeudalnego państwa angielskiego. Urzędnicy szkoccy i walijscy zostali zastąpieni przez możnowładztwo saskie, usprawniono system prawny i podatkowy, w wyniku czego wzrosło znaczenie korony. Panowanie rodu Lincolnów trwało niemal 200 lat, zaś szczyt ich potęgi datuje się na rok 1335, kiedy to królowa Elfhelda przeprowadziła udaną inwazję na pogrążoną w wewnętrznym konflikcie Francję i po zdobyciu Paryża koronowała się na królową Franków. Schyłek dynastii przypada na panowanie Oswina III Potwornego, zmuszonego do abdykacji na rzecz córki Elswidy i jej męża Sawara Karolinga, diuka Saragossy, który został królem Anglii de iure uxoris.


Rycerstwo królowej Elfheldy we Francji.

W 1386 roku Szkoci chociaż wypchnięci na północ nadal pozostają silnymi graczami. Ród MacGiriców włada nie tylko Szkocją, ale również północną Irlandią. MacAilpinowie zaś zdołali utrzymać władzę nad południową częścią Szmaragdowej Wyspy i tytułują się najwyższymi królami Irlandii. Pozostałością czasów wikingów jest królestwo Wysp, założone przez potomków Ivara bez Kości. Duńczycy utracili władzę nad wyspami w 1100 roku na rzecz Szkotów, tych zaś wyparli wyparła flota królów Walii. W roku 1386, królestwo władane przez walijską dynastię pozostaje w pełni niezależne, zaś jego silna flota jest solą w oku zarówno dla Anglików jak i Szkotów.


Europa północna w roku 1386.

Ku rekonkwiście

U schyłku IX wieku dominującą siłą w Iberii był potężny kalifat Kordoby, władany przez muzułmańskich władców z linii Umajjadów. Ostatnimi chrześcijańskimi punktami oporu było Królestwo Asturii uformowane pomiędzy łańcuchami górskimi północno-zachodniej Iberii, które za swoją stolicę obrało Oviedo. Hrabstwo Barcelony, znajdującą się pod protekcją frankijską, było ważnym centrum handlu, pośredniczącym między światem islamskim i chrześcijańskim. Baskowie z Nawarry zaś zajmowali tereny pirenejskie oraz doliny w obrębie Las Navas de Tolosa. Postępującą słabość militarną Umajjadów i upadek autorytetu kalifa pośród emirów wykorzystał król Asturii Fruela II, prowadząc z Saracenami liczne wojny i ostatecznie za zgodą papieża koronując się na króla Leonu. Wydarzenie to uznaje się za początek procesu rekonkwisty na półwyspie iberyjskim. Następcy Frueli kontynuowali jego dzieło zdobywając Salamankę, Lizbonę, Porto oraz Coimbrę i posuwając się wzdłuż Atlantyku na południe, zaś w 962 roku, w wyniku nabytków terytorialnych na wschodzie koronując się na królów Kastylii, a w 1002 roku zyskując koronę portugalską. XI wiek, był okresem osłabienia iberyjskich królestw w wyniku rozlicznych wojen domowych, które doprowadziły do wprowadzenia na tron Welfów, następnie zaś saskiej dynastii Staningów. Dopiero małżeństwo królowej Cuthburt z Galfrydem Kapetem, ustabilizowało sytuację i zapoczątkowało okres dominacji Kapetyngów w Iberii. W tym samym okresie król Franków Hajmon Apostoł zwyciężył w szeregu wojen z kalifatem i zdołał ostatecznie odepchnąć Maurów od Pirenejów, koronując się na króla Aragonii. Do końca XII wieku Kapetyngowie niemal dwukrotnie powiększyli terytorium swojego państwa, oswabadzając spod islamskiego panowania Toledo, Guadaliarę oraz Murcię. Ostateczny kres panowaniu Maurów w Iberii położyła VI krucjata, zwołana przeciw kalifatowi Kordoby przez papieża Aleksandra III, w wyniku której zdobyta zostały ostatnie bastiony islamu, takie jak Kordoba, Grenada, Sewilla i Cadiz, zaś wojska kalifa pobite zostały w bitwie nad Gwadalkiwirem. Ustanowione w miejscu kalifatu królestwo Andaluzji objęła we władnie niemiecka dynastia Kemptenów, szybko utraciła jednak władzę na rzecz Karolingów. Ci zaś wplątawszy się w długoletnią waśń o tron w Kordobie z niemieckim rodem Andechsów zostali obaleni w wyniku przewrotu pałacowego, dokonanego w 1341 roku przez Humberta Andechsa przeciw królowi Tybaltowi III.


Potyczka w trakcie VI krucjaty.

Męska linia kapetyńskich władców Kastylii, Portugalii i Leonu wymarła w 1287 roku. W wyniku małżeństwa Eglantyny Karolinki, wszystkie trzy korony zagarnąć mieli Karolingowie. Spotkało się to z niezadowoleniem możnowładztwa portugalskiego. Portugalczycy nie patrzyli przychylnie na nowe obowiązki feudalne i otaczanie się przez króla Ryszarda Karolinga francuskimi doradcami. Iskrą do wybuchu powstania było znieważenie na ulicy Coimbry portugalskiej mężatki przez dwóch francuskich żołnierzy, którzy zostali zabici przez tłum. Wezwaniem do powstania były dzwony bijące na nieszpory, karoliński garnizon Coimbry został wymordowany, zaś stany portugalskie ogłosiły swoim królem hrabiego Rogera, z bocznej linii Kapetyngów. Wydarzenie to przeszło do historii jako Nieszpory Coimbryjskie. Ostatecznie na mocy układu zawartego w Calatravie pomiędzy Rogerem Kapetem i Ryszardem Karolingiem dokonano podziału koron. Roger otrzymał tron Leonu i Portugalii, zaś Ryszard pozostał przy koronie kastylijskiej. Wkrótce linia Rogera Kapeta podzieliła, los głównej linii Kapetyngów, w wyniku czego korona Leonu i Portugalii zaoferowana została Wenzelowi Andechsowi.


Nieszpory Coimbryjskie.

Upadek kalifatu Kordoby w 1292 roku, nie położył kresu ambicjom iberyjskich władców. XIV wiek był okresem budowy potężnej chrześcijańskiej floty i licznych wypraw przeciw muzułmańskim Berberom. Już w trakcie trwania VI krucjaty, część krzyżowców przekroczyła słupy Heraklesa. Ród Stumpenhusenów, który otrzymał od królów Andaluzji zadanie obrony pierwszych chrześcijańskich przyczółków w Afryce systematycznie powiększał swoje wpływy zajmując w 1370 roku Fez, zaś w 1386 Marakesz. Ostatecznie orbita wpływów władców Andaluzji sięgnęła aż do Wysp Kanaryjskich. Bierni nie pozostawali również władcy Leonu, którzy w wyniku szeroko zakrojonej inwazji morskiej w 1329 roku zagarnęli Kabylię, zaś w 1366 podbili Emirat Tahartu.


Europa południowa i północna Afryka w 1386 roku. Portugalia znajduje się w unii z królestwem Leonu, ponadto hołd posiadaczowi dwóch koron składają książęta Galicji. Księstwo Katalonii stanowi lenno oksytańskie.​

 

To jeszcze HIP, czy już po konwersji?

 

Już po konwersji, ładniejsze mapy

 

Świat w roku 1386, część 3.

Pośród Słowian

Przybycie Ruryka do Nowogrodu w 862 roku rozpoczęło nowy rozdział w historii wschodnich Słowian. Zarówno plemiona słowiańskie, jak i ugrofińskie, nie były w stanie podjąć skutecznej walki z ciężkozbrojną normańską piechotą, stosującą taktykę muru tarcz. Również na morzach dominacja Waregów była nie do podważenia. Kontrola nad ujściem Newy, a także jeziorem Ilmeńskim zapewniła Rurykowi i jego następcom korzyści z handlu, jaki odbywał się między Normanami a Bizancjum. Spływając Newą i Dnieprem do Morza Czarnego, a następnie przeprawiając się do Konstantynopola Waregowie handlowali z Grekami skórami, futrami, miodem, woskiem, a także niewolnikami w zamian zaś uzyskując wino, przyprawy i drogocenne tkaniny. Ruryk szybko zdołał podporządkować sobie lokalne plemiona i jego państwo wkrótce obejmowało rozległe terytoria od Newy, aż po wybrzeża Morza Białego. Wkrótce Normanowie zaczęli nazywać ów kraj mianem Gardariki. Następcy Ruryka kontynuowali ekspansję. Jeszcze za życia ojca Oleg zdołał zająć Połock i Witebsk. Wnuk Ruryka Hakon podporządkował sobie Estonię, zaś jego bratanek Ragnar zdołał podbić plemiona Finów.

W międzyczasie nad środkowym Dnieprem i Dniestrem wyrastały nowe siły. Mokradła nad Desną wokół Czernichowa, Nowogrodu i Putywla zamieszkiwały plemiona Siewierzan. Ich na pół legendarny władca zwany Krzesławem zdołał odebrać gród kijowski Waregowi Dyriemu, ogłaszając się na jego miejsce wielkim kniaziem. Następcy Krzesława kontynuowali budowę scentralizowanego państwa, zaś do historii przeszedł wielki kniaź Afanazy, który przyjąwszy chrzest z rąk bizantyjskiego mnicha rozpoczął krzewienie chrześcijaństwa na terenie Rusi.


Ruscy wojowie.

W rejonie między Dniestrem a Prypecią żyły plemiona Dulebów i Wołynian. Ich pierwsi władcy zdołali powiększyć swoje terytoria poprzez wchłonięcie sąsiednich szczepów Drewlan i Dregowiczów. Jednakże dopiero na panowanie Nikity Potwornego datuje się początek ich potęgi. Ów władca zdołał pobić Litwinów w bitwie pod Lidą, zająwszy zaś Wilno całkowicie podporządkował sobie ów bałtyjski szczep, nawiązując przy tym liczne kontakty handlowe z Duńczykami, obecnymi na wschodnim wybrzeżu Bałtyku. Syn Nikity Mścisław Prawy umocnił swoje dziedzictwo, tworząc nowoczesne feudalne państwo rozciągające się od Niemna po Dniestr. Jeden z następców Mścisława, Demid przyjął chrzest z rąk wysłannika cesarza bizantyjskiego, zginął jednak w roku 1018 w bitwie z Chazarami. Zmierzch państwa Dulebów nastał wraz z najazdem króla Polski Władysława Okrutnego w 1047. Wykorzystując wewnętrzne niepokoje i reakcję pogańską zdołał on zdobyć większość najważniejszych grodów i osadzić na tronie w Haliczu swoją żonę Lubawę Siewierską. Niechętni polskim rządom bojarowie haliccy odrzucili po śmierci Lubawy kandydaturę jej syna Władysława, szukając zaś protekcji przyzwali do Halicza wielkiego księcia Kijowa Jaropełka Śmiałego. Jednakże już w 1130 roku wnuk Władysława i Lubawy Bolesław Lew upomniał się o swoje dziedzictwo i chociaż zmarł w trakcie kampanii, jego syn Mieszko z sukcesem dobywał kolejnych grodów i zimą 1131 roku ogłosił się wielkim księciem halicko – wołyńskim.


Bitwa pod Łubniami.

Postępującą słabość Waregów z Nowogrodu wykorzystywali wielcy książęta Kijowa w 953 roku zajmując Smoleńsk, zaś w 1042 Mińsk, Połock i Witebsk. Sukcesy na północy, nie współgrały z polityką południową wielkich książąt i w efekcie aż do rozpadu Kaganatu Chazarskiego u schyłku XII wieku władcy Kijowa po wielokroć zmuszani byli do wypłacania kaganowi znacznego trybutu, w zamian za bezpieczeństwo od łupieżczych najazdów. Zmierzch państwa Chazarów dał krótkie wytchnienie wielkim książętom, jednak już wkrótce przybycie Mongołów całkowicie zmieniło balans sił w regionie. Do roku 1240 zdołali oni zająć Bołgar, Saraj, Sarkel i Krym. Śmierć Czyngis – chana w 1242 roku nie zahamowała tatarskiego impetu i jeszcze tego samego roku chan Złotej Ordy Ugudej wyprawił się na Kijów, zadając klęskę wielkiemu księciu Jewstafijowi w bitwie pod Łubniami. Chociaż książę zdołał zbiec, ujrzawszy ogrom zniszczeń poczynionych przez tatarskie zagony na Zadnieprzu, zdecydował się ugiąć kolan przed chanem. Od tej pory każdy wielki książę Kijowa musiał stawić się w Saraju, aby z nadania chana otrzymać prawo do używania swojego tytułu tzw. jarłyk, co nierzadko było niezwykle upokarzającą ceremonią. W miastach Rusi zaś pojawili się poborcy podatkowi tzw. baskakowie, czuwający nad przestrzeganiem terminów składania odpowiedniej daniny. Ostatecznie nawałnica tatarska została zatrzymana w bitwie pod Krzemieńcem przez króla Polski Kazimierza Wielkiego, jednak pomimo to blisko sto lat po upadku wielkiego księstwa kijowskiego, jego los podzielił Nowogród. Tatarzy wykorzystali militarną słabość wielkich książąt po klęsce poniesionej z Polakami na jeziorze Pejpus i z łatwością narzucili im swoją zwierzchność.


Europa wschodnia w 1386 roku. Wielkie Księstwo Halicko - Wołyńskie znajduje się w unii z Polską, zaś Mołdawia z Węgrami. Gdańsk, Litwa, Śląsk i Mazowsze skaładają hołd królowi Polski, zaś Prusy zależne są od Szczecina. Władcy Kijowa, Nowogrodu, Turowa, Smoleńska, Tweru, Bołgaru i Permu kłaniają się Chanowi, zaś Połock i Biełoozierze znajdują się w zależności kolejno od Kijowa i Nowogrodu. Siedmiogród jest wasalem węgierskim, zaś Wołoszczyzna i Serbia bizantyjskim.

Między wschodem a zachodem

Bazyli Macedoński zaliczany jest to najwybitniejszych władców Cesarstwa Wschodniorzymskiego. Jego udana wyprawa przeciwko sycylijskim Saracenom przypieczętowana została zwycięską bitwą pod Syrakuzami. W 878 roku wyspa powróciła w obręb cesarstwa. Greckie wpływy wkrótce rozciągnęły się na Kalabrię, zaś region Neapolu został zdominowany przez potężnych kupców z Amalfi. Syn i następca Bazylego Leon, nie podzielał zdolności ojca i wkrótce został obalony w wyniku przewrotu pałacowego dokonanego przez Romana Lekapana. Rządy dynastii Lekapenów trwały blisko sto lat. W tym okresie doszło do najazdu Chazarów na Bułgarię. Klęska poniesiona przez Bułgarów nad Alutą przyczyniła się do upadku ich państwa i powstania władanego przez Chazarów chanatu Vidinu. Niepokoje w rejonie wkrótce wykorzystali Bizantyjczycy, którzy pobiwszy Chazarów sami zagarnęli terytoria bułgarskie i zdołali nawet przekroczyć Dunaj zajmując rejon Oltenii. W roku 1006 zmarła ostatnia cesarzowa z linii Lekapnów, początkując tym samym okres długotrwałego konfliktu o tron w Konstantynopolu pomiędzy rodzinami Rabduchów i Akapenów, do którego u schyłku XI stulecia przyłączył się dom Sklerosów.


Konstantynopol, stolica Cesarstwa Wschodniorzymskiego.

Agresywna polityka kalifatu Abbsasydów, który wyszedłszy z wewnętrznego kryzysu zdołał odzyskać Egipt, zachodnią część Persji, a także dążył do podporządkowania sobie wybrzeża Morza Kaspijskiego niepokoiła władców w Konstantynopolu. Nie zapomniano jeszcze klęskach poniesionych w walce z kalifatem Umajjadów i rocznym oblężeniu Konstantynopola w latach 717 i 718. Do końca XI wieku Grecy utracili nieliczne placówki na wybrzeżu Lewantu i zakrojona na szeroką skalę inwazja Arabów na Anatolię wydawała się nieunikniona. W tej sytuacji cesarz Doroteusz Pobożny z domu Rabduchów zdecydował się wysłać prośbę o pomoc do świata zachodniego. Ówczesny papież Grzegorz IX dostrzegłszy okazję do poszerzenia swoich wpływów podczas synodu w Clermont w roku 1122 ogłosił zwołanie wyprawy, mającej na celu odzyskanie Jerozolimy z rąk Saracenów. Do I krucjaty, przyłączyli się rozliczni książęta, hrabiowie i możnowładcy z całego świata. Kluczowe dla wyprawy było jednak uczestnictwo dwóch koronowanych głów: irlandzkiego króla Anglii Connala oraz króla Polski Bolesława Lwa. Podczas gdy wojska angielskie, a także armia zbierana przez Ojca Świętego w Rzymie ruszyły do Jerozolimy drogą morską, Bolesław wybrał przejście przez Węgry, Trację i Anatolię. W czasie gdy siły papieża, wsparte Genueńczykami oblegały Jaffę, Bolesław zdołał odnieść zwycięstwo nad Saracenami pod Hisn al-Akrad. Na wieść o głównych siłach kalifatu zmierzających na odsiecz Jaffie Bolesław zarządził forsowny marsz na południe wzdłuż wybrzeża. Mimo to polskie wojska spóźniły się, zaś siły papiesko-genueńskie były w rozsypce po przegranej bitwie. Nie mogąc liczyć na wsparcie Ojca Świętego Bolesław poniósł pod murami Jaffy dotkliwą klęskę i zmuszony został powrócić do kraju. Wycofanie się Polaków przesądziło o losach krucjaty, która ostatecznie zakończyła się niepowodzeniem.


Bitwa pod Hisn al-Akrad.​

II krucjata wyruszyła w roku 1160. Przy wsparciu możnych frankijskich, a także Normanów z Norwegii wojska krzyżowców zdołały pokonać i pojmać kalifa al-Mustakfiego w bitwie pod Cezareą. Cena za wyjście z niewoli okazała się wysoka. Kalif musiał zrzec się na rzecz krzyżowców rozległych ziem rozciągających się od Bejrutu aż po Gazę i Monreal. Krzyżowcy nie zdołali jednakże dobyć samej Jerozolimy. Pomimo braku pełnego sukcesu na podbitych terenach utworzono Królestwo Jerozolimskie, zaś na jego władcę koronowany został został Karol wywodzący się z rodu Ivara bez Kości. Syn Karola, Tord wysłał do Rzymu poselstwo z prośbą o zorganizowanie III krucjaty w celu zdobycia Jerozolimy. Tym razem, kalif pogrążony w wewnętrznych konfliktach nie zdołał stawić większego oporu i wkrótce wojska chrześcijańskie zdobyły święte miasto, dokonując okrutnej rzezi przebywających tam muzułmanów. Grób Pański ostatecznie został odzyskany. Dalsze losy walk o Ziemię Świętą toczyły się ze zmiennym szczęściem dla obu stron. Łacinnicy zostali ośmieleni sukcesem zdobyciem Jerozolimy i w 1225 roku ogłoszona została IV krucjata, stawiająca sobie za cel zdobycie Antiochii. W roku 1227 miasto upadło, zaś na króla podbitych ziem koronowany został Lutbalt z Niddy.


Oblężenie Bagdadu przez Mongołów.

Zajęcie całości lewantyńskiego wybrzeża było wielkim sukcesem chrześcijaństwa, ale jednocześnie kroplą która przelała czarę goryczy na dworze kalifa. Odcięcie kalifatu od włości w Egpicie i Abisynii, a także utrata istotnych portów nad Morzem Śródziemnym zmusiły Abbasydów do podjęcia poważnych środków zaradczych. Ogłoszenie Dżihadu przeciw łacinnikom spotkało się z entuzjazmem muzułmańskich władców. Dysponując potężniejszymi wojskami niż kiedykolwiek kalif al-Mustadi zdołał w 1252 podbić królestwo Antiochii, zaś w 1255 położył kres istnieniu królestwa Jerozolimy. Wieści o utracie Grobu Pańskiego zbulwersowały świat zachodni. Obrany nowym papieżem energiczny kardynał Arnulf von Diepholz podczas synodu w Sienie w 1257 roku ogłosił zwołanie V krucjaty. Krzyżowcy zdołali zaskoczyć i pobić al-Mustadiego oraz odebrać mu większość terenów królestwa Jerozolimskiego. Nowym królem koronowano Arnauda de Crysoing, syna hrabiego Prowansji. Jednocześnie od północy na kalifat zaczęli naciskać Bizantyjczycy, co zaskutkowało serią wojen, w której tereny dawnego królestwa Antiochii stale przechodziły z rąk do rąk. Syn Arnauda de Crysoing, Arnulf, mimo wielkich wysiłków nie zdołał odeprzeć wojsk kalifatu, które wyprawiły się na Jerozolimę w 1303 roku. Królestwo Jerozolimy upadło po raz drugi, zaś Arnulf zbiegł do Iberii, gdzie dożył swoich dni na dworze księcia Nawarry. W 1322 roku nowym papieżem obrany został francuski kardynał Guntard de Montbray. Podczas zjazdu w Wormacji w 1325 roku zdołał on namówić Cesarza Rzymskiego Ludolfa II Limburga do uczestnictwa w kolejnej krucjacie, która została ogłoszona podczas synodu w Weronie kolejnego roku. Krucjata prowadzona przez samego Cesarza toczyła się ze zmiennym szczęściem i dopiero w 1332 roku udało się zawrzeć pakt z kalifem, na mocy którego restytuowane zostało królestwo Jerozolimy. Jednocześnie kalifat przeżywał poważne problemy wewnętrzne. Utrata Bagdadu na rzecz Mongołów, którzy wcześniej zdołali podbić większą część Persji, sprawiła iż kalifowie stracili kontrolę nad dochodowym handlem indyjskim. Jednocześnie rosnąca pozycja potężnych sułtanów Egiptu, sprawiała że kontrolowanie rozległego terytorium ciągnącego się po obu stronach Morza Czerwonego było coraz trudniejsze. Sytuację tą spróbował wykorzystać papież Innocenty VIII podczas synodu w Nicei zwołując kolejną, VIII wyprawę krzyżową. Świat chrześcijański zajęty wewnętrznymi sporami nie zareagował na te wieści entuzjastycznie, jednakże ostatecznie wyprawa zakończyła się sukcesem i koronacją Adriana Welfa na króla Antiochii. Nieporadna polityka prowadzona przez Adriana i jego syna Arnolda, a także brak męskich potomków tego drugiego, doprowadziła do zagarnięcia tronu Antiochii przez prawosławną, grecką rodzinę Stylajosów, skoligaconą z lewantyńskimi Welfami. Utrata przez łacinników Antiochii bez przelania choćby kropli krwi, była wyraźnym sygnałem dla świata zachodniego. Era krucjat dobiegła końca.


Bliski wschód w 1386 roku. Potężny sułtan Egiptu pozostaje w formalnej zależności od Kalifatu. Irak i Isfahan są hołdownikami Ilchanidów. Tesaloniki, Arbanon i Epir są lennikami Despotatu Serbii, zaś sam Despota kłania się Cesarzowi Wschodniorzymskiemu.


Dynastie rządzące Europą w 1386 roku. Do najznaczniejszych należą Piastowie władający Królestwem Polskim, Wielkim Księstwem Halicko-Wołyńskim, Królestwem Szwecji i Królestwem Liwonii. Karolingowie rządzą w Królestwie Kastylii, Francji, Anglii, księstwie Nawarry, Aragonii i Burgundii, a także w hrabstwie Flandrii. Ezzoningowie należą do najważniejszych możnych w Rzeszy. Władają Marchią Austriacką, Księstwem Brabancji, Alzacji, Baru, Limburga, Oldenburga i Parmy, hrabstwami Turyngii, Hainaut i Tecklenburga. Welfowie należą do potężnych możnowładców we Francji i Niemczech. Wojciech Welf włada połączonymi unią księstwami Normandii, Bretanii i Andegaweni, a także hrabstwem Artois. Ponadto jego krewniacy władają królestwem Arelatu (Burgundii) oraz hrabstwami Altmarku, Ulmu i Prowansji.


Religie w 1386 roku.


Kultury w 1386 roku.​

 

Piastowie w Szwecji <3

 

Jeden z pierwszych AARów w którym to Polska albo jej odpowiednik nie jest w XIV wieku turbolechickopodobnym wielkim blobem :*

 

To jest w EU4? xD

 

Tak. Mod MEIOU & Taxes w skrócie M&T.
Ale do jego uruchomienia płynnego potrzeba sprzętu za 3-4 k.
A samo CK2 grał z modem Historical Immersion Project (HIP). Który mi płynnie chodzi już na lapku za 2500-2700.

 

Taka mała też nie jest. Weź pod uwagę unię z Haliczem i Śląsk, Gdańsk, Mazowsze i Litwę jako wasali. Jednakże utrzymanie tej hałastry będzie bardzo trudne. Planuję ściągnąć submoda, który zmienia nieco mechanizm liberty desire (chyba że zostanie wcześniej zaadaptowany do moda głównego). Zobaczymy jak to będzie wyglądać, ale stawiam że w końcu wybuchnie wyniszczająca wojna o niepodległość przy udziale sił zewnętrznych.

Pochodzenie szwedzkich Piastów wyjaśnione jest w odcinku o Bolesławie Dobrym. Jego żona była córką ostatniego męskiego przedstawiciela linii Bjoerna Żelaznobokiego. Po jego śmierci możni szwedzcy drogą elekcji obrali na tron jej syna Mieszka Bolesławowica. Ten co prawda tronu nie utrzymał, ale mechanizmy dziedziczenia elekcyjnego sprawiły, iż na tron powołano przedstawiciela bocznej linii Piastów. Ci jednak wymarli już wkrótce i tron dostał się Kazimierzowi Wielkiemu, o czym również jest w odcinku. Nie chciałem jednak tej korony ze względu na immersję i zdecydowałem się nadać koronę szwedzką księciu Finlandii Zygmuntowi Piastowi. Udało mi się jednak przy okazji zachować zwierzchność nad księstwem Liwonii, na czym akurat mi zależało. Linia Zygmunta przetrwała dłużej i do tej pory włada Szwecją. Efektem tych przetasowań jest polska kultura, która w CK2 dominuje w Finlandii i północnej Szwecji. Zdecydowałem się nie oddawać tego w konwersji ze względu na realizm. Niestety wszystko wskazuje na to, że Piastowie władzę w Szwecji utracą, a to ze względu na eventy o Unii Kalmarskiej, których usuwać nie chcę, ponieważ rozdrobniona Skandynawia jest o wiele za słaba. Jest jednak niewielka szansa, że to Szwecja dostanie Danię i Norwegię jako junior partnera, ale o tym się przekonamy.


I teraz pytanie do wszystkich. W najnowszym updacie M&T na który czekam zmieni się podejście do idei narodowych. Od tej pory ma być ich 5, z czego 3 będą odblokowane od początku, a reszta również szybko się pojawi. Ponadto jedna idea ma dawać kilka bonusów. I co fajne dla konwersji mają się raczej odnosić do dziedzictwa danego państwa, nie zaś do przyszłości. Jeżeli ktoś ma pomysły na ciekawe idee dla skonwertowanej Polski i ewentualnie innych europejskich majorów to zapraszam do podzielenia się. Wszelkie sugestie są mile widziane

 

Unie personalne na kawał Europy to jednak co innego, niż np.: Polska od Odry po Ural prawie na koniec CK "1" w pierwszej megakampanii Kakoma

A jakie tobie automatycznie skonwertowało?

 

Wszystko przenosiłem ręcznie, konwertera co prawda użyłem, żeby uzyskać gotowych władców, ale idei nie dał żadnych. I nie dziwota, bo nie jest przystosowany do konwertowania HIPa.

 

W pierwszej megakampani po bandzie pojechałem teraz z mazowia się ograniczyłem.
Idee to trochę do Austrii bym zrobił podobne bo twoi Piastowie prawie jak Habsburgowie.

 

Z podforum HIPa na PDX
https://forum.paradoxplaza.com/forum/index.php?threads/swmh-friendly-converter-to-eu4.971737/

 

Kazimierz III (1386 - 1390)
Z bożej łaski król Polski, wielki książę Litwy, Halicza i Wołynia







Koronowan został Kazimierz, trzeci tego imienia 18 dnia sierpnia Anno Domini 1386. To zaś za jego przyczyną zjazd wielki w Krakowie ogłoszon został roku kolejnego, to jest Anno Domini 1387. I przybyły w owym czasie na zamek Wawelski poselstwa i monarchowie rozliczni z Europy całej. A byli pośród nich królowie Liwlandii i Burgundii to jest Henryk i Arnulf, takoż margrabia brandenburski, książę gdański i śląski. I podjął Kazimierz gości swoich wystawnie, tak iż wieści o wspaniałości i bogactwie Królestwa Polskiego rozeszły się w leciech kolejnych po czterech świata stronach. Zwieńczyła zaś ów kongres uczta wielka przez krakowską radę i zacnego kupca Mikołaja zwanego Wierzynkiem wyprawiona. Zaprosił zaś ów Wierzynek na ucztę do swego domu trzech królów i wszystkich książąt, panów i gości. Kiedy uzyskał od monarchów pozwolenie, żeby porozdzielał miejsca królom według własnego uznania, pierwsze i znaczniejsze miejsce kazał zająć królowi polskiemu Kazimierzowi, drugie królowi Liwlandzkiemu Henrykowi, trzecie królowi Burgundii i Arelatu, biorąc pod uwagę, że wobec żadnego z królów nie jest zobowiązany do większej czci, jak w stosunku do swego pana, króla polskiego Kazimierza za niezmierne dobrodziejstwa, którymi zaszczycił i wzbogacił, obcego przybysza. Przyjął ich wyszukanymi potrawami, nadto każdemu w czasie uczty ofiarował wspaniałe dary. (…)
​

O kongresie Krakowskim, pióra tynieckiego mnicha Janka z Człuchowa​

Ludzie wszelkiej płci i wieku! Wszystkie stany, spieszcie!
Pogrzeb kniazia Siemomysła w bólu dziś obaczcie!
Nad wielkiego męża zgonem ze mną w płacz uderzcie!

Biadaż nam, o Siemomyśle! Gdzież twa sława wielka?
Gdzie twe męstwo? Kędy blask twój? Kędy moc twa wszelka?
Jeno łzy ma dziś po tobie Polska-rodzicielka!
​

Fragment poematu o Siemomyśle Srogim, Anonim​

Doszły tedy Kazimierza wieści morowe o książętach – spiskowcach, knujących przeciw uświęconej przez Boga Wszechmogącego władzy królewskiej, to zaś wespół z królem Węgier, niechaj przeklęte będzie imię jego po wieki wieków. I w wielki gniew król popadł w owym czasie, pieniądze gromadzić zaś zaczął na wojenne cele, miecze, groty i zbroje wykuwać polecił, rycerstwo swe zaś pod broń powoływać począł. I zażądał monarcha od duchownych królestwa, by ci takoż do wojennego trudu się przyłożyli. Zali buńczuczny był nowy Gniezna arcybiskup przez Ojca Świętego wyznaczony. Zwał się on zaś Władysławem ze Żnina i w dumie swej oraz chciwości odmówił Kazimierzowi. Ten zaś w gniew wprzódy wpadłszy zbrojnych swych posłał na ziemie biskupa, by Ci wzięli to co zgodnie z prawem ludzkim i boskim mu się przynależało.

​

Tak oto, do nieuchronnej gotów będąc wojny posłał Kazimierz szlachetnego rycerza Ludwika z domu Paniewskich, by ten wojsko jego w sile dziesięciu tysiąców w przez góry poprowadził. Należy przy tym dodać, iże prowadził wówczas król Węgier wojnę z krewniakiem Kaźmirzowym, margrabią Moraw, takoż z samym cesarzem Baldwinem z Konradynów. I ruszył Ludwik do krainy Słowacyją zwanej, lub też Węgrami Górnymi. Dobywszy zaś grodów licznych w Spiszu spotkał się z Węgrzynem na polach pomiędzy Debreczynem i rzeką Cisą. I zwycięzcy byli owego dnia polscy rycerze, wielką klęskę wrażym siłom zadawszy. Skierował się tedy Ludwik ku Klużowi, zamkowi wielkiemu w kraju zwanym Siedmiogrodem lub też Transylwanią wzniesionemu. I tak gdy stało rycerstwo pod Klużem morowe wieści na ręce Paniewskiego się były dostały. To zaś o śmierci nagłej dobrego króla Kazimierza, która to przyszła za sprawą przeziębienia. I w smutku pogrążyło się rycerstwo pod Klużem stojące, na Wawelu zaś królowa Kunegunda z domu Welfów władzę objęła.
​

Rzecz o wojnie Słowackiej, pióra kanclerza koronnego Leszka Sieniawskiego​

Idee polskie







​

 

Fajnie że kontynuujesz megakampanię w drugiej grze, ale...

...czy tylko mi się wydaje że ten odcinek przygotowywany był jakby na zbyt szybko?

I czy zmieniasz tytuł AARu?

 

VeF czy M&T?

 

Dawno nie pisałem takich form, ostatnie odcinki do CK2 powstawały gdzieś w zimie, także wyszedłem trochę z wprawy. Mam nadzieję że z kolejnymi władcami będzie tylko lepiej Co do tytułu to musiałbym poprosić moderatora. To [CK2] można by zmienić na coś w rodzaju [CK2->EU4]

Przecież było mówione milion razy że M&T w wersji 2.01

 

Edytuj pierwszy post. Wtedy będziesz mógł zmienić nazwę tematu. Modów już nie ma został tylko Raf z pełnią uprawnień.

 

Bolesław IV (1390 - 1421)
Z bożej łaski król Polski, wielki książę Litwy, Halicza i Wołynia



Do zgody obopólnej doszli tedy książęta królestwa i możni, na regentkę królową Kunegundę burgundzką powoławszy, to zaś do czasu aż młody królewicz Bolesław lat sprawnych nie dojdzie. Trzeba zaś wiedzieć, iże była królowa niewiastą srogą i do posłuchu nawykłą. Przykazawszy przeto z Węgrem raz i na dobre rozprawić się, posłów ku Klużowi pchnęła. Nie dysponował wszak szlachetny Ludwik, ni zbrojnymi, ni machinami by szturm skuteczny poprowadzić. To dostrzegłszy głodem postanowił wziąć wrażą załogę. I poddał się ów zamek sierpniem Anno Domini 1390, to zaś po niemal siedmiu miesiącach od przybycia Polaków. Pozostawił tedy rycerz Ludwik wierną sobie załogę w Klużu i do kraju powrócił by wraz z wojskiem przezimować. Na wiosnę zaś ku Budzie skierowało się rycerstwo by wojnę ową raz i na dobre zakończyć. Zali nie dane było Paniewskiemu dobyć Arpadowej stolycy. To zaś za przyczyną wieści o nowej armii, którą gromadził król Węgier w kraju Wołochów. Wyruszyło tedy rycerstwo i zbrojni na wyprawę nad odległy Dunaj, tam zaś starło się z Węgrem w bitwie wielkiej u grodu zwanego Bukareszti. I po raz wtóry ustąpiło madziarskie rycerstwo przed polskim orężem i wiktorię wielką odniósł owego dnia mężny Ludwik Paniewski.



Ku końcowi miała się już wojna, tak oto kądy upadła Buda kwietniem Anno Domini 1392, do rokowań przystąpiono. Zobowiązał się tedy król Węgier do przekazania Polsce pogranicznego regionu, zwanego Szaryszem, to zaś z grodami Wielkim Szaryszem, Preszowem, Bardejowem, Sabinowem, Nowym i Starym Świdnikiem. I wielki okup wypłacić musiał Arpad w zamian za zwrócenie grodów podczas wojny utraconych, dług zaś swój wobec polskiej korony przez kolejne lata jeszcze spłacał. I przysiągł król Madziarów, iże od tej pory wspierania buntowników w Polsce zaprzestanie. 20 zaś maja łońskiego roku koronowan został królewicz Bolesław na króla Polski, takoż wielkiego księcia Litwy, Wołynia i Halicza. I pchnął Bolesław, czwarty tego imienia posłów na Węgry, pełnomocnictwa Ludwikowi Paniewskiemu przekazując, by ten pokojowy traktat zaprzysiągł.
​

Rzecz o wojnie Słowackiej, pióra kanclerza koronnego Leszka Sieniawskiego​

Jest Kraków, stolica Piastowa, miastem wielkim, z górą 40 tysięcy dusz liczącym sobie. I można przyrównać go jedynie do Szczecina, Pragi, czy też może Wrocławia. (…) Na dwa strzały z łuku od przesławnej Akademii Krakowskiej znajduje się rynek, który centrum miasta wyznaczając jest miejscem, gdzie towary pochodzące z najodleglejszych stron świata można nabyć. Pośrodku zaś rynku stoją Sukiennice, góruje wszak nad rynkiem potężny wielce gmach gildii kupieckiej, który król w porozumieniu z miejską radą przykazał wznieść. Obok zaś owego gmachu kamienica Macieja Wierzynka stoi, a jest ów kupcem zacnym i bogatym wielce, znanym powszechnie z tego, iże otciec jego do domu swego ongiś trzech królów zaprosił i biesiadą wielką ugościł. I wzbogaciła się familia Wierzynków wielce na handlu zbożem, który do Gdańska Wisłą spławiając, do krajów niemieckich, ziem Flamandów i nawet Franków czy Angielczyków posyłają. Stoją zaś ich spichrze nad rzeką samą, u boku tych które z polecenia dobrego króla Bolesława ongiś powstały.


​

Co zaś się tyczy samego króla to wraz z dworem i synami, Kazimierzem, Bolesławem i Zygmuntem, mieszka on na zamku wawelskim, nad całym miastem górującym. Mówi się, iże należy Wawel do najwspanialszych we wszej Europie, to zaś za przyczyną świętej pamięci króla Kazimierza III, który życie swe poświęcił jego rozbudowie, do wielkiej chwały wyniósłszy. Wciąż jednak najwynioślejszą pozostaje wspaniała wieża bramna, jeszcze za czasów Kazimierza Wielkiego wzniesiona.




​

(…) Mówi się pośród mieszczany, iże jest król Bolesław człekiem ze wszech miar ostrożnym, działań pochopnych nie lubiącym, a przy tym pobożnym wielce. Gdy zaś do miasta przybywa to jedynie w otoczeniu zbrojnej straży, o życie swoje lękając się bodaj. I pozostaje król w wielkiej komitywie z magnatami i możnymi, takoż mniejszą szlachtą. Są oni wszyscy wierni i wdzięczni Bolesławowi, to zaś za sprawą przywileju, który wydał król na zjeździe w Sączu Anno Domini 1395. I ustanowił ów przywilej zasadę neminem captivabimus nisi iure victum, to jest nietykalności osobistej ślachciców i raciądzów bez wyroku sądowego. Zobowiązał się takoż król by kary dla chłopstwa, za ucieczkę ze wsi zaostrzyć. I może ów chłop na uczynku takim przyłapany na chłostę, grzywnę, a i tortury choćby być skazanym.




(…) Jest tedy dwór wawelski w całym świecie sławnym, zjeżdżają na niego liczni artyści i rzemieślnicy, których król hojnie wspiera, by ci ad maiorem Dei gloriam dzieła swoje tworzyli. Są zatem pośród dworzan bolesławowych i Niemce, i Flamandowie, i Walonowie, takoż tłum cały italskich mistrzów rzeźbiarzy, malarzy i onych twórców wszelakich.




​

Jest Bolesław władcą wpływowym wielce w Europie całej. By zaś jeszcze koneksyje swoje dodatkowo utwierdzić, posyła król posłów swych do rozlicznych chrześcijańskich monarchów. I ma Królestwo Polskie przedstawicieli swoich na dworach węgierskim, kijowskim, duńskim, szwedzkim, morawskim, cesarskim, a nawet francuskim i kastylijskim. I obiera król na posłów swych jedynie szlachetnie urodzonych rycerzy, którzy przesławną Akademię Krakowską lub też inny europejski uniwersytet wpierw ukończywszy, wierną służbą monarsze swemu zaprzysiągwszy, w cztery świata strony rozjeżdżają się. (…)
​

List Jana z Hradca, bakałarza Akademii Krakowskiej​

​

Zobowiązuje się w imieniu świadków i Pana Boga Wszechmogącego, obecny tu syndyk pruski, do przekazania koronie Polskiej ziemi elbląskiej, takoż terytorium warmińskiego biskupstwa z następującym przebiegiem granic (…) Takoż wypłacą Prusy sumę siedmiu tysiący kop groszy krakowskich królowi Polski, zaś dwóch tysięcy i ośmiuset kop margrabiemu Moraw, to zaś za wykup zdobycznych grodów, takoż rycerzy i ślachciców pojmanych podczas bitwy puckiej i nidzickiej. ​

Fragment traktatu pokojowego zawartego 17 maja Anno Domini 1414 pomiędzy królem Polski, a syndykiem Prus​

Książęta Gdański, Śląski i Litewski po raz kolejny porozumieli się z królem Węgier, i zawiązawszy we Wrocławiu konfederację podnieśli bunt przeciw swojemu królowi.
​

My książęta duchowni i świeccy, baronowie, dostojnicy i cała powszechność Wielkiego Księstwa Litewskiego, takoż księstw Śląskiego i Gdańskiego, wszyscy jednomyślnie oświadczamy niniejszym, że zważywszy pewne nieporządki, które zaczęły powstawać w Królestwie Polskim, a przejrzawszy dokumenty przodków naszych, wydane w Piotrkowie i Sączu, wytrwać pragniemy przy ich literze i ich artykułach, w szczególności zaś przy artykule następującym: Iż ktokolwiek by, będąc obywatelem Królestwa Polskiego i mając dobra w tymże Królestwie Polskim, chciał wszczynać wojny szkodliwe dla nas, dla Królestwa Polskiego i księstw Litewskiego, Mazowieckiego, Śląskiego i Gdańskiego, przeciw takiemu czy takim przyrzekamy i chcemy wszyscy powstać na ich zniszczenie, jakiegokolwiek byliby stanu, stopnia, stanowiska i godności, a to pod wiarą i honorem naszym.
​

Akt konfederacji Wrocławskiej​

(…) Kądy wojska konfederatów, wsparte posiłkami z Węgier, dzień drogi od Krakowa znalazły się, zbiegł król wraz dworem swym ku Lublinowi, stamtąd zaś udał się do Brześcia. I nie mogło liczyć nieszczęsne miasto na odsiecz. Stały wszak wojska królewicza Kazimierza pod Gdańskiem, zaś posiłki z Kijowa, Liwonii i Moraw na Litwie kampaniję prowadziły. I upadł Kraków 17 dnia lipca Anno Domini 1415, dymy zaś z płonącego miasta, aż z klasztoru w Tyńcu można było dostrzec.


​

Atoli wielkie sukcesy przyniosły walki na Pomorzu, takoż na Litwie. I zdobyto przed zimą zamki w Wilnie takoż w Gdańsku. I ukorzyć się przymuszeni byli książęta Witosz Gozdawa oraz Jan Turowski przed monarszym majestatem. I przekazała Litwa ziemię nowogródzką w zadośćuczynieniu królowi, ten zaś przyłączyć ją postanowił do Wielkiego Księstwa Wołynia. Księciu Gdańska zaś, odebrano ziemie tucholską, świecką, człuchowską, słupską, takoż zamki Lębork i Bytów. Gdy zaś potwierdzone zostały owe traktata skierował królewicz Kazimierz rycerstwo swe na południe. I choć porażek doznały sprzymierzone wojska podle Poznania, takoż Raciborza, nie cofnął się królewicz i rozbił Węgrów w bitwie srogiej na karpackich przełęczach, odwet biorąc okrutny za Krakowa złupienie. I skierował wojska swe na Morawy, gdzie w bitwie u Brna posiłki idące od cesarza był w puch rozbił i zniósł doszczętnie. Tak oto przesądzony został los zdradników i całej wrocławskiej konfederacji. Kądy tylko padły Wrocław i Buda do rokowań przystąpiono (…)
​

Fragment relacji zdanej królowi Danii, przez rycerza Zawiszę z Melsztyna, przedstawiciela Królestwa Polskiego w Kopenhadze
​

​

​

(…) Aczkolwiek wszystkie uniwersytety italskie i wiele innych oświadczyło się w pismach swoich za prawdą, stojącą świętym soborem w Cagliari i panem naszym i ojcem świętym, i wyraźnie ją wyznało, to jednak nie ma wśród nich żadnego, który by silniejsze i jaśniejsze racje i argumenty przytoczył niż Twój sławny uniwersytet krakowski. Ten bowiem tak rzecz stwierdził i wyłuszczył, iż nie ma już nikogo, kto by w nią wątpił, choć wielu rzeczy te inaczej próbuje tłumaczyć. Stają się też panowie Polacy bardzo wziętymi z powodu deklaracji tego uniwersytetu, i nie ma nikogo w kurii, kto by kopii nie posiadał. Do wziętości was wszystkich i królestwa waszego przyczynia się też i przyjęcie kapelusza kardynalskiego przez arcybiskupa Gniezna, które wraz z oświadczeniem posłuszeństwa przeprowadzone zostało za pośrednictwem Władysława Kalinowskiego, wybitnego doktora, męża z całą pewnością bardzo umiarkowanego i Twego przyjaciela. Sądzę, że to wszystko jest ci już wiadome, lecz mimo to miło jest to wspominać, ponieważ cieszę się ze wzrostu czci dla wszystkich Polaków. Pan Władysław zaś tak rzeczy swojej dochował, że pozyskał przez to z pewnością względy wszystkich. Taka zaś biła siła jego słów i przemówień, że wielu słuchaczów płakało, a i ja sam, choć twardego jestem serca, nie mogłem się wstrzymać od łez. Wielką sobie u wszystkich zjednał ten mąż życzliwość, i gdyby coś chciał zażądać, z łatwością by to otrzymał.​

Fragment listu Stefana de Catis, pisanego 26 sierpnia 1415 roku z soboru w Cagliari do dziekana krakowskiego Mikołaja Lasockiego​

Bolesław IV umiera w roku 1421 otruty przez nieznanych sprawców. Pozostawia tron swojemu najstarszemu synowi Kazimierzowi, który zostaje koronowany jako Kazimierz IV.​

 

Kazimierz IV (1421 - 1425)
Z bożej łaski król Polski, wielki książę Litwy, Halicza i Wołynia



Wywodzą się sieradzkie i łęczyckie linie Piastów w prostej linii od Mieszka Chromego, to jest brata młodszego samego króla Kazimierza zwanego Prawodawcą, który to łaskę Chrztu Świętego przyjąwszy, światłość niebiańską nad Królestwo Polskie był sprowadził. I są owe domy dumne wielce i starożytne, zali na znaczeniu w ostatnim czasie podupadłe. I choć należeli ongiś sieradzcy i łęczyccy Piastowie do największych i najmożniejszych magnatów w ziemiach Korony to w niełaskę króla Kazimierza, czwartego tego imienia, popadłszy znaczną część majątku swego zatracili.






Stało się to bowiem Anno Domini 1424, kądy za podszeptami doradców swych, to jest kanclerza koronnego Władysława Kalinowskiego, podskarbiego koronnego Władysława z domu Piaseczyńskich, a także małżonki swej i siostry cesarskiej, to jest królowej Elżbiety Szeliżanki, postanowienie podjął Kazimierz o ukróceniu samowoli możnowładczej i dawnych długów, jeszcze w czasach nieustraszonego Bolesława zaciągniętych, ściągnięciu. Wysłał zatem król zbrojnych swych na ziemie krewniaków, by ci majątek ich dla Korony zrekwirowali. Tak oto pochwyceni zostali najstarsi z sieradzkiego i łęczyckiego domu, to jest Jan i Zbigniew. Synowie zaś ich i następcy ukorzyć się przed królewskim majestatem byli zmuszeni. I blisko trzysta i pięćdziesiąt wsi przeszło w owym czasie we władanie korony, podskarbi Piaseczyński zaś wynagrodzon został przez Kazimierza i znaczne nadanie ziemskie na ziemi sądeckiej od monarchy swego był otrzymał. Sam zaś król pomarł, niemocą nagłą zmożon, objeżdżając nabyte majątki w ziemi chełmińskiej, a stało się to 25. dnia lipca Anno Domini 1425.
​

Możne rody Korony Polskiej, pióra Piotra Gozdawy, kanonika katedry gnieźnieńskiej​

​

 

​

Bolesław V (1425 - 1450)
Z bożej łaski król Polski, wielki książę Litwy, Halicza i Wołynia

(…)Czwarte już stulecie mijało odkąd okręty szczecińskiej Rzeczy Pospolitej roztaczały swój słuszny prymat na bałtyckim morzu. Rozliczne dobra sprowadzano do rzecznych portów na Odrze w Cydzynie, Lubuszu i Wrocławiu, gdzie też sam Szczecin kantory swe miał i przedstawicielstwa. I spławiano owe dobra, pośród nich zaś zboża rozmaite, wełnę, sukna, wosk i drewno, ku szczecińskiemu i wolińskiemu portowi, stamtąd zaś na pokładach pękatych kog po całym świecie je rozprowadzano, uzyskując w zamian wina, jedwab, tkaniny, cukier, takoż inne rozmaitości z czterech świata stron pochodzące. I choć płynął pieniądz szerokim strumieniem, szczecińskie kantory rozciągały się od Southampton, przez Bergen, aż po Nowogród, zaś kupcy, rzemieślnicy i kapitanowie statków, żyli w większym dostatku niż kiedykolwiek było to wcześniej, to ciemne chmury zbierały się nad Rzeczą Pospolitą.

​

Był w owym niespokojnym czasie szczecińskim burmistrzem i konsulem wszego Pomorza Otton z domu Witów, syn konsula Franciszka, który to Franciszek doprowadził do utraty zwierzchniej władzy nad miastami Prus. Pomny błędów otcowych pchnął Otton swe poselstwo za morze, ku Sztokholmowi, by tam przychylność króla Szwecji Gustawa Wazy sobie zyszczyć. A działo się to Anno Domini 1428. Zali nie na wiele zdał się sojusz ze Szwedem, nic nie dały zbrojenia, kądy granice z Rzeczą Pospolitą, niezliczone rycerstwo polskiego Bolesława naruszyło. Przewodził im zaś Władysław Lanckoroński, krakowski kasztelan. I wdarli się Polacy w ziemie Rzeczy Pospolitej niby fala, która zalewa morski brzeg i niszczy wszystko co napotka na swej drodze. Rok nie minął kiedy znalazły się w ich rękach wszystkie znaczne grody w tym Kołobrzeg, Białogard, Barwałd, Kamień, Stargard, Pyrzyce, Wołogoszcz, Strzałów, a także sama królowa bałtyckich miast, to jest Szczecin. Co się zaś jego tyczy to bronili go zaciężni Czesi. Ci, widząc, że oblężenie zbyt długo się przewleka, zniecierpliwieni, zaczęli z kasztelanem Lanckorońskim, układać się za pośrednictwem Jaśka Sokoła, rycerza czeskiego, o poddanie zamku. I tak stanęła była między kasztelanem a Czechami umowa, że tej nocy, której straż zamku na nich przypadała, otworzyć mieli kasztelanowi bramy i wpuścić wojsko polskie do zamku, po czym w nagrodę poddania zamku, otrzymać mieli żołd zaległy i zupełne przebaczenie winy. Tak też się stało. I na próżno liczył konsul Otton na szwedzką odsiecz. Choć wylądowały wojska króla Gustawa na Dago i Ozylii, zajmując je, to pobite zostały one w bitwie u Goldyngi, dowódca zaś, zwany Folkiem z Koenigsmarcku, zbiegł z pola bitwy, by w kilka dni później słusznie zajęczą skórką obdarzonym zostać. Zmuszony został przeto do rokowań konsul Otton, i przygodziwszy się oddać Polsce ziemie białogardzką, barwałdzką oraz kołobrzeską, wielki okup musiał wypłacić Bolesławowi, w zamian za opuszczenie dobytych grodów. Szczecin zaś, przez Polaków okrutnie splądrowany długo jeszcze nie miał wrócić do dawnej świetności.

​

Nie był to jednak koniec nieszczęść Rzeczy Pospolitej. Anno Domini 1430 obrany nowym konsulem został możny kupiec i patrycjusz Emil ze Strzelec. Słaba była jednak jego władza nad pomorskimi stanami, tak jak i słaba była Rzecz Pospolita. I oto Duńczyk zdradziecki cieśniny swe dla szczecińskich okrętów zamknąwszy i na kantory szczecińskie w Roskilde, Bergen i Kopenhadze zdradliwie napadłszy, na Bornholmie i w pobliżu Lubeki wylądowawszy, tamtejsze miasta obległ. I gdy dostała się w duńskie ręce dumna Lubeka, pochwyceni zostali radni i ławnicy i na Długim Targu, ku uciesze żołdactwa obwieszeni. Ci zaś patrycjusze, kupcy i rzemieślnicy, którzy zdołali wymknąć się wrażemu żółdactwu, ku Brandenburgii, Saksonii i Polsce poczęli zbiegać.


​

I obnażona została raz i na zawsze w wojnie owej słabość Rzeczy Pospolitej. Tak oto rzuciły się na świeże jeszcze truchło kraje ościenne, niby drapieżne ptaki w walce o pokarm. I rozdarli Rzecz Pospolitą między siebie brandenburski Fryderyk i Polski Bolesław. I choć na wieści o pomorze wielkim, który przyszedł do środkowej Europy z krain południa, zmuszeni byli najeźdźcy do działań zawieszenia, to gdy Czarna Śmierć odeszła, z całą mocą na powrót byli uderzyli.




Tak oto zagarnął Polak ziemie na wschód od Odry, Brandenburczyk zaś na zachód. Konsul zaś ucieczką na Rugię salwować się był zmuszon. Co zaś się tyczy króla i margrabiego to trzy lata nie minęły nawet od broni zawieszenia, kądy do gardeł rzucili się sobie i wojnę na nowo wszczęli. I przekroczył wojewoda poznański, Stefan Rytwiański, zamarzniętą Odrę w lutowe dni Anno Domini 1447 i podle Lubusza Niemca pogromił tak okrutnie iże przed zimą kolejną jeszcze cały kraj w polskich rękach się znajdował. Tak oto zagarnęli Polacy dawne ziemie Rzeczy Pospolitej wraz ze Strzałowem, Wołogoszczą, Pyrzycami, jak i samym Szczecinem. Zmuszon był też margrabia Fryderyk oddać Bolesławowi ziemie lubuską, co też stało się ku gniewowi samego Cesarza.​

Powstanie i upadek Rzeczy Pospolitej Szczecina, Barnim z Wolina​

Król Bolesław V umiera bezdzietnie, zadławiwszy się winem, w roku 1450. Tron obejmuje najmłodszy z synów Bolesława IV, Zygmunt.


Królestwo Polskie i jego sąsiedzi u schyłku panowania Bolesława V.​