Kroniki Cesarstwa - Brandenburgia AAR

Snufkin · 11 Grudzień 2010

Po uporaniu się z heskimi zapędami, margrabia zwrócił swój wzrok w stronę italijskich księstewek, które planował od dawna sobie podporządkować. Ten zamożny i ludny region wniósłby wiele złota do skarbca oraz pomógłby wystawić liczną armię przeciwko dalszym wrogom.
W międzyczasie napływały postępy z rozbudowy sieci drogowej, która dla Albrechta stanowiła sprawę priorytetową. Latem 1485 roku udało się z sukcesem wykorzystać pewne doświadczenia architektoniczne mediolańskich budowniczych. Dzięki temu mury naszych miast można było wznosić jeszcze większe i silniejsze. Brandenburski władca bardzo szybko nakazał poczynić przygotowania do ulepszenia wszystkich zacofanych lub wymagających remontu murów obronnych w granicach naszych.

Odwiedzając zachodnie ziemie, Albrecht nakazał również poszerzenie i pogłębienie koryta kilku rzek, by barki mogły spławiać większą liczbę towarów. Dodatkowo na Renie nakazał wybudowanie kilku miast portowych, które miały handlować naszymi towarami z Anglią i Portugalią. Dzięki nowym inwestycjom zwiększyły się w regionie wpływy do skarbca z podatków handlowych.

Albrecht planował również zabezpieczyć swoje wschodnie granice. O ile układy z Polską psuły czasami podjazdowe wojny zakonne, o tyle król polski nie zamierzał już jawnie przeciwko nam występować. To utwierdziło margrabiego w przekonaniu, że Polska nie będzie stanowić większych problemów, a dynastyczna polityka tego kraju nie ma w planach ekspansji na nasze ziemie.
Inaczej sprawa wyglądała z krajami władanymi przez Habsburgów. Wiedeń od wielu lat nie krył swoich planów wobec Brandenburgii. Co gorsza po swojej stronie Austriacy mieli najczęściej Węgrów, skoligaconych z dworem paryskim. A jak wiadomo Francja od połowy wieku urosła bardzo kosztem krain hiszpańskich.
Idealnym wyjściem było zatem przeciągnięcie króla czeskiego na swoją stronę. Choć Praga już od dawna zorientowana była na zbliżenie z Wiedniem (zwłaszcza po nieudanej unii personalnej z Polską) nie należało tracić nadziei. Przełom w naszych wzajemnych relacjach nastąpił dopiero zimą 1485 roku, za sprawą pewnego ożenku. Margrabia wydał córkę kuzynki swojej za jednego z synów króla czeskiego.

Jak się wkrótce okazało, była to ostatnia tak ważna decyzja Albrechta. W lutym poważnie zachorował na płuca i po kilku tygodniach zmarł w swojej rezydencji, otoczony najbliższą rodziną i rycerstwem. Na pogrzebie ciało jego niesiono na tarczach wszystkich miast i regionów Brandenburgii, a ciało przykryto sztandarem z orłem. Nowym władcą został Johann Cicero, syn zmarłego władcy.

Nowy władca już w czerwcu musiał podjąć trudną decyzję. Król francuski wzywał bowiem nas na pomoc w walce przeciwko Bretanii. Po naradzie udzielono wpsarcia Francuzom, ale tylko i wyłącznie w sytuacji obronnej. Brandenburgia miała ściegać wrogie wojska wyłącznie na swoim terytorium.

W efekcie Francja nie mogła liczyć na żadną realną pomoc w walkach, a mimo wszystko uratowano sojusz. Johann -zdaje się- uczynił to z rozmysłem, pamiętając zagrywki francuskie w wojnie z Burgundią. Brak jakichkolwiek działań wojennych zaowocował również bardzo szybkim zawarciem traktatu pokojowego, nie uwzględniającego strony francuskiej.

Król francuski zamierzał jednak najwidoczniej doprowadzić do upadku sojuszu, bowiem we wrześniu poprosił o wsparcie w wojnie z Burgundią. Tym razem jednak otrzymał bardzo szybką i zdecydowaną odpowiedź negatywną. W zasadzie Johann zgodził się udzielić wsparcia w wojnie w zamian za ziemie leżące na północ od Artois. Ziemie francuskie oczywiście...

Oczywiście doprowadziło to do upadku największego sojuszu na kontynencie. W efekcie tego Brandenburgia została osamotniona, a Francja pozostała z problemem wojen na wszystkich frontach.
Pod koniec października podpisano traktat z Czechami, na mocy którego nasze wojska będą mogły swobodnie przechodzić przez ich terytorium. Johann planował bowiem uporać się raz na zawsze z Austriakami.

W przeciwieństwie do swojego ojca, za realne zagrożenie uznawał on Habsburgów i ich koneksje. W związku z tym zamierzał uderzyć ich w samo serce, doprowadzając do upadku Austrii, a tym samym pozbawiając mniejsze kraje możliwości obrony politycznej i militarnej przed naszą ekspansją.
Margrabia nie planował jeszcze konkretnych działań wojennych, mimo wszystko zdawał sobie sprawę, że w tej wojnie potrzebować będzie sojuszników...militarnych oraz politycznych. Na razie po swojej stronie miał wyłącznie Czechów. Dlatego też udał się z wizytą do Krakowa, gdzie rozmawiał z królem polskim oraz węgierskim. Ostatecznie zawarto sojusz, do którego przyłączyła się również Litwa (rzekomo poprzez jakieś koneksje z Polakami).

Od początku jasne było, że sojusz ten zawarto w związku z atakiem na Austrię. Król węgierski zobowiązał się nawet wystawić spore chorągwie rycerstwa, oczekując jednak w zamian nadania części ziem austriackich. Oficjalnie strona brandenburska zaakceptowała takie warunki, zaznaczając jednak, że ostatnie słowo w przypadku traktatu pokojowego należeć będzie do margrabiego.
O wszystkim także wiedzieli Habsburgowie, którzy usilnie poszukiwali sojuszników w Italii. I choć nieoficjalnie uzyskali oni wsparcie dyplomatyczne od Francji oraz papiestwa, to formalnie zawarto jednak niewielkie sojusze z małymi krajami italijskimi.
Nasze działania spotkały się również z bardzo pozytywnym odzewem w całych Czechach.

W sierpniu 1489 roku nasze wojska były w pełni gotowe do wojny. Margrabia wezwał zatem na pomoc wszystkich sojuszników.

Na wezwanie odpowiedzieli jedynie Węgrzy. Polska i Litwa przesłały pisma posłami, że nie mogą mieszać się w spory dalekie, ze względu na niestabilne układy z Zakonem Krzyżackim. Tak też dokonało się, nasze wojska otrzymały rozkaz wymarszu....

Armie nasze miały zająć północne tereny, pozostawiając południowe dzielnice węgierskim oddziałom. Niebawem okazało się, że Węgrzy uderzyli na Austrię na całej linii i rozpoczęli walki we wszystkich przygranicznych prowincjach.
Tymczasem król polski zamierzał naprawić wspólne relacje, ofiarowując jedną ze swych córek bratu Johanna. Niestety margrabia nie zamierzał pobłogosławić tego związku.

W czerwcu 1490 roku brandenburskie wojska zajęły Wiedeń. Zgodnie z rozkazem margrabiego miasto spalono doszczętnie. Mieszkańców miasta rozkazano mordować, a szlachtę łupić z bogactwa. Dunaj przez dwa dni spływaj podobno czerwony krwią...

Pałac Habsburgów burzono przy pomocy dział i moździerzy. Natomiast jego właścicieli nie udało się pojmać nikomu. Niektórzy mawiali, że wydostali się tajnymi kanałami prowadzącymi za miasto.
Niebawem też zajęliśmy Górną Austrię.

W lipcu 1490 roku książę mazowiecki, przebywający w gościnie na dworze brandenburskim, uzyskał zapewnienie samego Johanna Cicero, że Zakon nie będzie najeżdżać jego ziem. Gwarancji tej udzielono na piśmie, a kopię listów wysłano do Marienburga. W przypadku wojny z Zakonem książę mógł liczyć na pomoc Brandenburgii. Oczywiście margrabiemu bliżej było do władców w Marienburgu niż Płocku, ale uznał to za doskonałą okazję we wmieszanie się w sytuację polityczną na wschodzie.

We wrześniu 1490 roku Brandenburgia weszła w unię personalną z Badenią. Hohenzollernowie planowali uzyskać zgodę na przemarsz przez tamte tereny do księstw italijskich, które wspierają austriackie wojska.

Tymczasem na ziemiach austriackich węgierskie wojska zaczynały działać inaczej niż uzgodniono w zapisach traktatu.

Snufkin · 11 Grudzień 2010

W marcu 1491 roku nasze wojska zajęły Salzburg.

Niebawem nadeszły wieści o zdobyciu ostatniej twierdzy w Karyntii.

W kilka dni po zwycięstwie do pułkowników naszych wojsk dotarły wieści o podpisaniu traktatu pokojowego z Austrią. Niestety pakt ów podpisał w naszym i swoim imieniu król węgierski, który nie uznawał zwierzchności margrabiego nad koronowaną osobą. Węgry zajęły ziemie rolnicze na lewym brzegu Dunaju oraz Krainę. Tymczasem według porozumień zawartych w Krakowie, do Węgier miały zostać przydzielone prowincje: Kraina, Karyntia i Steiermark. Król nie tylko zawarł niekorzystny dla nas pokój, ale pozostawił Austrii sporo ziem.

Johann Cicero był wielce wzburzony, kiedy posłyszał te wieści. Z wielka ochota wypowiedziałby zdradzieckiemu królowi węgierskiemu wojnę, lecz jego koronę chroniły rozległe sojusze. Sytuację spotęgował fakt, że margrabia nie przybył do Wiednia, by podpisać traktat pokojowy, co wywołało spory skandal na dworze i pogorszyło nasze wzajemne relacje z Królestwem Węgierskim.

Brandenburgia nie zamierzała zwlekać z uderzeniem na pozostałe ziemie austriackie. Jeszcze w grudniu 1491 roku powołano pod chorągwie nowe wojska.

Pojawił się jednak pewien problem. Otóż, by dostać się do naszych wojsk na południu, konieczne było uzyskanie zgody na przemarsz...Węgrów. Margrabia posłał pisma i posłów w tej sprawie jeszcze przez zakończeniem roku, by starając się uzyskać zgodę, mydlili oczy królowi koniecznością obrony naszych ziem. W efekcie tego fortelu udało się uzyskać zgodę...

Wojnę Austriakom wypowiedziano dopiero z końcem marca 1492 roku. Oczywiście margrabia w tym momencie zdecydował nie wzywać na pomoc węgierskich wojsk.

Przez długi czas nasze wojska musiały się borykać z problemami związanymi z dostarczeniem zaopatrzenia. Margrabia sądził, że do końca roku uda się powtórnie zająć zdobyte wcześniej miasta i zamki. Jednakże Austriacy poczynili przez ten czas spore postępy w umocnieniach. W efekcie czego Salzburg zdobyliśmy dopiero pod koniec stycznia 1493 roku, w dodatku miasto poddało się samo z głodu...

Wiedeń pomimo ogromu zniszczeń w poprzedniej wojnie bronił się dzielnie do 26. kwietnia 1493 roku, kiedy to mieszkańcy zdecydowali się poddać miasto, oczekując jedynie zaniechania mordów, tak jak miało to miejsce poprzednio. Dowodzący oblężeniem pułkownik Rudolf Kipkee przystał na te warunki.

Najdłużej broniła się jednak twierdza Graz w Steiermarku. Zdobyto jej mury dopiero w sierpniu 1493 roku.

Johann Cicero nie zamierzał zwlekać z podpisaniem traktatu pokojowego. O hołdzie lennym Habsburgów mowy być nie mogło, ponieważ spora część ich włości italijskich leżała poza naszymi możliwościami militarnymi. Udało się jednak przyłączyć do Brandenburgii wszystkie pozostałe ziemie austriackie, wolnymi pozostawiając jedynie najbliższe tereny Wiednia.

Pod koniec marca 1494 roku z Badenii nadeszły wieści, że sojusz małych krajów południowych zamierza uderzyć na Brandenburgię w odwecie za zajęcie Austrii. Margrabia postanowił uprzedzić ich działania. W kwietniu wypowiedział wojnę Bawarii, licząc, że reszta jej sojuszników odmówi pomocy. Jednakże stało się inaczej i Brandenburgia pogrążyła się w kolejną wojnę...

Mimo formalnego sojuszu, nie wzywano już węgierskich wojsk na pomoc. Johann zdawał sobie doskonale sprawę, że na pomoc wschodnich królestw nie może liczyć, przynajmniej dopóki sam nie koronuje się na króla Brandenburgii. Tymczasem król czeski postanowił udzielić wsparcia księciu Wschodniej Bawarii, co wkrótce doprowadzi do jej anektowania przez Czechy i jeszcze bardziej skomplikuje sytuację margrabiemu.

Nasze wojska miały przede wszystkim uderzyć na ziemie Palatynatu i Bawarii. Pomniejsze oddziały formowane w nadreńskich dzielnicach miały pełnić role milicji w polu i nękać nieprzyjacielskie wojska napadami.
W czerwcu 1494 ogłoszono podpisanie przez Portugalię i Hiszpanię traktatu z Tordesillas, który dzielił wpływy kolonijne i przyszłe odkrycia pomiędzy oba kraje.

Snufkin · 11 Grudzień 2010

Monachium zajęliśmy pod koniec października 1494 roku. Wojska skierowano przez miesiąc do walki z buntownikami bawarskimi, a później miały zostać wysłane na zachodnie granice.

Nasza interwencja w Austrii wyzwoliła sporo przyjaznych gestów w stosunku do naszego władcy, zwłaszcza ze strony krajów italijskich, które dotąd były raczej skazane na władzę zwierzchnią Habsburgów.

Oprócz toczących się walk, Johann miał na głowie również dyplomację. Poważnie i długo zastanawiano się nad rozwiązaniem dla krajów na południu. Znaczna część dworskich doradców była zdania, że należy doprowadzić do złożenia przez wrogów hołdu lennego. W efekcie czego mógłby zyskać nasz prestiż. Margrabia zdecydował się jednak na drugie rozwiązanie: aneksję.
23. lutego 1495 roku anektowano Bawarię.

17. marca 1495 zajęto Ravensburg.

22. maja 1495 roku złamano ostatnią twierdzę Palatynatu. Wojska ruszyły natychmiast w stronę Badenii, gdzie miały w jak najszybszym czasie zająć wrogie miasta, zanim jeszcze wróg zakończy stawianie swoich chorągwi.

Książę palatyński zgodził się zawrzeć pokój dopiero 9. lipca 1495 roku. Na mocy traktatu pokojowego ziemie graniczące z Czechami miały zostać włączone do Brandenburgii, z pozostałych zaś utworzono zależne lenno.

Kilka tygodni później padła stolica Badenii.

Szybkie postępy w zajmowaniu kolejnych twierdz i miast zawdzięczano nowym planom oblężenia. Według nich wroga należało osaczyć, zasypać gradem pocisków, dokonując wyłomu w murach przeprowadzić szturm wszystkimi siłami. Kiedy 12. października 1495 roku zajęto w ten sposób Stuttgart, nikt nie miał wątpliwości, że Brandenburgia wygra tę wojnę.

6. kwietnia 1496 zdobyto ostatni bastion wroga, Berno w Alpach.

Dwa tygodnie później podpisano ostatni traktat pokojowy, na mocy którego wszystkie ziemie Księstwa Badenii miały zostać włączone do Brandenburgii. Stolica księstwa miała stać się rezydencją dla lennika brandenburskiego, któremu pozostawiono we władanie jedynie obszary położone wzdłuż Renu.

W otwartej kwestii pozostawała nadal sprawa Ravensburga, którego władca zbiegł gdzieś do Italii. Bez jego podpisu nie można było włączyć tych ziem w skład Brandenburgii. Margrabia Johann polecił rozesłać skrytobójców oraz szpiegów, którzy mieli ustalić miejsce pobyty uciekiniera.
Tymczasem do naszego kraju dotarła jakaś dziwna zaraza. Kapłani uważali, że jest to kara boska za krzywdy jakich dokonał na bliźnich poprzedni i obecny władca marchii.

Straty w ludziach były ogromne. Najbardziej jednak dotknęły ziemie nad Łabą i dolnym Renem.

Mapki będą niebawem.

Snufkin · 11 Grudzień 2010

Odcinek 7.

Od zarazy, która nawiedziła nasz kraj zmarł również nasz dotychczasowy władca. Jego miejsce zajął Joachim I Nestor.

Nie był on zwolennikiem krwawego rozwiązywania konfliktów z innymi rodami Europy. Cenił sobie natomiast nade wszystko politykę, oraz stojących w jej cieniu skrytobójców. Niektórzy uważali, że sam przyczynił się do śmierci ojca, ale ci którzy ośmielili się mówić o tym głośno również wyzionęli szybko ducha. Joachim uważał, że polityką Brandenburgia może uzyskać znacznie więcej niż w przypadku prowadzenia wojny, podając za przykład dawne dzieje swojego przodka.
24. kwietnia 1499 roku, wkrótce po objęciu tronu, zawarł traktat pokojowy z Ravensburgiem, gwarantujący powrót do status quo.

Bardzo szybko wysłano też posłów do króla węgierskiego z informacją o zerwaniu sojuszu. Nowy władca Brandenburgii zamierzał utrzymać stały kurs ekspansji kraju kosztem mniejszych państw. Sojusz z Węgrami był w tym momencie jedynie balastem w dalszym działaniu. Poza tym na Bałkanach co chwila wybuchały kolejne wojny, a to mogłoby wrzucić margrabiego w wojnę, której nie chce. Bardzo szybko też, bo 1. sierpnia 1499 roku, podpisano z królem czeskim traktat, na mocy którego oba kraje miały pomagać sobie wzajemnie wobec wroga. Umowa zawierała również tajną bullę, w której król czeski zobowiązał się złożyć w opiekę koronę i swój kraj margrabiemu brandenburskiemu, do czasu aż jego syn nie osiągnie pełnego wieku.

W listopadzie zmarł Wacław VIII, pozostawiając koronę czeską w rękach Joachima. Margrabia zamierzał dotrzymać postanowień traktatu oraz tajnej bulli. Wezwał jednak na swój dwór młodego następcę czeskiego tronu. Przez kolejne lata zamierzał wychować go w duchu brandenburskich wartości i obyczajów, separując na zawsze od wpływów Habsburgów.

W grudniu 1500 roku grupa szlachty domagała się przywrócenia dawnych przywilejów. Chodziło głównie o zniesienie sądów nad szlachtą w miastach, oraz pomniejszenie ceł na towary pochodzące gównie ze szlacheckich włości.

Margrabia jednak odmówił wszelkich roszczeń szlachty, sugerując nawet, że gotów jest powywieszać wszystkich wrogów jego rządów, nawet gdyby miało zabraknąć drzew w całej Brandenburgii.
Zimą 1502 roku Joachim zdecydował o przeniesieniu części mieszkańców Mittelmarku do Hanoweru, gdzie założono nowe wsie i osady.

Niestety nowatorskie podejście margrabiego do wielu spraw wkrótce zwróciło uwagę kleru. Dostojnicy kościelni postanowili również zakwestionować propozycję nowych podatków od cmentarzy.

Niestety w kwestii kościołów i kleru margrabia musiał postępować ostrożnie. Duże poparcie jakim cieszyli się kapłani mogłoby ściągnąć nań złość ludu, a to oznaczałoby abdykację.
W styczniu 1505 zebrano radę starszych doradców i szlachty na zamku w Magdeburgu, gdzie zamierzano radzić nad polityką w nadchodzącym roku. Rada wciąż domagała się zajęcia Sudetów, głównie ze względu na liczne kopalnie, jakie się tam znajdowały.

W lipcu 1505 roku doszło do napięć pomiędzy Brandenburgią a Czechami. Otóż sprawująca rolę namiestnika, czeska szlachta w Pradze usiłowała osadzić na tronie węgierskiego bratanka. Oczywiście interweniować musiały nasze wojska na Morawach. Zawrócono zdążającego na koronację Ludwika III z powrotem do Pesztu. Próba oderwania się od Brandenburgii zakończyła się porażką.

Sytuacja w Czechach dała do myślenia Joachimowi. Postanowił zmienić swoje plany odnośnie czeskiej korony. Zamierzał doprowadzić do wchłonięcia Czech, nie wiedział jeszcze jakim sposobem to uczynić.
Latem 1506. roku przeprowadzono wielką reformę dróg w całej marchii.

W czerwcu 1508 roku głośno było w całej Brandenburgii o wyroku sądowym, który wydał sam margrabia na pewnym komorniku. Ów komornik zbierając podatki i cła zapędził się nieco i dopuścił się do wydania niesłusznie kilku wyroków skazujących na długie lata więzienia. O całej sprawie zrobiło się głośno, kiedy już cała okolica nie była w stanie wytrzymać uciemiężenia. Wysłano więc przed oblicze Joachima delegację rajców. Po wysłuchaniu ich opinii wydano wyrok śmierci, poprzez ucięcie głowy toporem.

Oprócz oficjalnej polityki, margrabia brandenburski posiadał prawdziwą armię zauszników i skrytobójców. Zaskarbił sobie przychylność wielu elektorów cesarstwa, albo zwyczajnie ich zastraszył. W końcu osiągnął swój cel, wybrano go cesarzem w grudniu 1508 roku.

Jako cesarz postanowił też nieco unormować stosunki z Habsburgami, do których oczywiście nie pałał przyjaźnią, a których potrafił docenić. Po wielu latach korona cesarska wróciła na głowy margrabiów brandenburskich. Będąc jednak cesarzem, Joachim stał się jednocześnie wrogiem politycznym Francji i Polski (choć z królem na Wawelu łączyły go udane układy). By ustrzec się utraty ziem swoich wasali na korzyść Francuzów, zawarto 11. maja 1509 roku dodatkowe sojusze obronne.

W styczniu 1510 roku rada starszych ponownie zwróciła uwagę, że należy zająć się sprawą przyłączenia sudeckich ziem do Brandenburgii.

Snufkin · 11 Grudzień 2010

Margrabia postanowił na zawsze rozwiązać sprawę czeską oraz kwestię Sudetów. 19. maja 1510 roku miła się odbyć koronacja następcy tronu czeskiego, dotychczasowego wychowanka na dworze brandenburskim. Joachim posunął się do podstępu... Otóż mającemu przyjąć koronę czeską Henrykowi przedłożono sfałszowane osoby zeznające, że w Pradze szlachta natychmiast zabije króla, obsadzając na swoim dworze ziomka polskiego władcy. Młody, niedoszły król postanowił, że pojedzie do Pragi i sam się rozezna w sytuacji, jeszcze przed koronacją.
Podczas podróży został jednak napadnięty przez czeskiego szlachcica i zamordowany. To doprowadziło do fali oburzenia wobec swawoli jakich dopuszczają się Czesi. Oczywiste było zatem, że arbitrem w tej kwestii będzie nikt inny jak cesarz....Joachim. Nasz margrabia wykorzystał sposobność i wydał bullę włączającą wszystkie ziemie czeskie w skład Brandenburgii. A każdego, kto się sprzeciwi skazywał na banicję do końca życia. Bulle podpisało wiele znamienitych rodów. Co ciekawe zaakceptowali to też Węgrzy i Austriacy, którym Joachim obiecał koronę cesarską...

Jednakże nie wszędzie zajęcie Czech przyjęte zostało z aprobatą. Werona otwarcie twierdziła, że Joachim maczał palce w zabójstwie Henryka, niedoszłego króla czeskiego. Doprowadziło to do sporego napięcia pomiędzy naszymi krajami.

Margrabia brandenburski postanowił włączyć w skład swojego sojuszu również Morawy.

Natomiast już 18. października doprowadził do aneksji Palatynatu.

Rzekomym powodem aneksji wasala miała być współpraca z Francją przeciwko seniorowi. Oczywiście nie było w tym nic z prawdy, ale większość ludzi w kraju uznała to za jedynie sensowne wytłumaczenie. Tymczasem w marcu 1511 roku zaanektowano Utrecht, będący dotąd spokojnym obszarem. Joachim uznał też, że nie musi argumentować swoich decyzji...

W maju anektowano Morawy, najstarsze lenno brandenburskie.

A w sierpniu 1511 Hesję.

Badenię włączono w skład ziem Brandenburgii dopiero 16. kwietnia 1513 roku.

Margrabia zjednoczył kraj, pozostawiając na poprzednich stanowiskach wszystkich wasali. Ograniczono jednak ich możliwości autonomii, dzięki czemu kraj mógł się lepiej bronić przed zagrożeniami zewnętrznymi.
W marcu 1514 roku margrabia postanowił założyć wielkie winnice nad Renem, które miały zaopatrywać dwór władcy.

W przyszłości region ten stanie się największym eksporterem wina w całej Brandenburgii, a smak wina rozpoznawany będzie od Portugalii po Danię. W grudniu 1514 roku przeprowadzono również wielką reformę aparatu administracji państwowej. Mianowano w wielu miastach dotychczasowych radców prawnych na sędziów. Sądy uzyskały prawo niezawisłości, które mógł korygować jedynie władca marchii.

W maju 1518 roku, za sprawą pewnego zbuntowanego zakonnika, niejakiego Lutra, rozpoczął się nowy okres w dziejach Brandenburgii.

Snufkin · 15 Grudzień 2010

Margrabia postanowił rozwiązać szybko również sprawę italijskich państewek i księstw, które znajdywały się wciąż pod silnymi wpływami papiestwa i Habsburgów. Jako cesarz mógł on wysuwać teraz roszczenia terytorialne, ale należało trzymać umiar, gdyż regionem interesował się również Francuz i Hiszpan. W lipcu 1524 roku utworzono trzy armie, które miały zaatakować państwa sojuszu padańskiego (kraje skupione wokół Mediolanu i Werony).

Wkrótce okazało się, że otworzono prawdziwą puszkę Pandory, bowiem do wojny przystąpiły inne mniejsze kraje. Prawdopodobnie za namową Wiednia. Mimo silnych wojsk wydano natychmiastowe rozkazy zaciągu nowych wojsk na granicach, oraz zwiększono liczbę milicji w miastach.

Wojna wybuchła 5. marca 1525 roku. Margrabia pod koniec kwietnia otrzymał od Rudolfa Habsburga ciekawą propozycję. Otóż w zamian za rękę swej siostrzenicy, Austriacy mieli przestać wspierać Italię. Oczywiście ziemie salzburskie jako wiano otrzymałby mąż, Habsburg. Joachim przystał na tę propozycję, zastrzegł jednak, że ziemie salzburskie otrzymają w spadku dopiero dzieci zrodzone z tego małżeństwa.

Wkrótce nadchodzić zaczęły pierwsze wieści z wojny w Italii. Zajęcie i kontrolowanie tyrolskich ziem zabezpieczy nasze dostawy dla wojska, które nie będzie w stanie wyżywić się z tego, co zastanie na wrogu.

Pod koniec lipca zajęliśmy ziemie Ravensburga, które od dawna nasz margrabia zamierzał przyłączyć do swoich. Sukces był podwójny, bowiem pochwycono również Jana II Sasa, możnego szlachcica skazanego na wygnanie za popieranie nauk Lutra. Szlachcic ów z Ravensburga nadal finansował tych bezbożników...a teraz była okazja ukrócić proceder. Jana II skrócono o głowę.

Już we wrześniu Ravensburg stał się częścią naszego państwa, a cesarz osobiście pojawił się na południu by podpisać akt aneksji.

W lutym nasze wojska zdobywały i zajmowały kolejne italijskie twierdze. Udało się również osłabić Weronę, jako największego wroga.

Tymczasem w kwietniu 1526 roku anektowano ziemie należące do Konfederacji Szwajcarskiej, która poza wypowiedzeniem wojny nie prowadziła żadnych działań wojennych przeciwko nam. Co więcej, miasta praktycznie poddawały się bez walki, w odróżnieniu od kilku twierdz, których górale bronili zatwardziale. Cesarz uderzył na konfederatów głównie za namową swojego zausznika, biskupa Paula von Biglue. Ten ostatni spełniał wolę papieża, któremu nie podobał się ruch innowierców na ziemiach Konfederacji.

W kilka miesięcy później padł Trent.

10. sierpnia 1526 roku przestały istnieć dwa kolejne kraje. O ile trenckie (trydenckie) ziemie włączono bezpośrednio w skład Brandenburgii, o tyle konfederaci uzyskali pewną autonomię.

Kolejne miesiące trwały walki w imię woli cesarza. Z map politycznych znikały kolejne mniejsze kraje w dolinie Padu. Zdawało się, że wojska cesarskie (brandenburskie) są niezwyciężone. Tymczasem nasz kraj zaczynała jątrzyć choroba od wewnątrz. Wróg umysłów i dusz naszych poddanych - ruch Marcina Lutra zyskiwał coraz szersze kręgi poparcia. Wśród nich byli już nie tylko kupcy, czy rzemieślnicy wraz z chłopami, ale coraz szersze gałęzie szlacheckich rodzin. Sprawy te przez dłuższy czas traktowane były bez większego zainteresowania przez cesarza.
W maju 1528 władcy Werony złożyli nam hołd lenny z reszty swoich ziem, bowiem traktat pokojowy jaki z nimi zawarto odbierał im większość terytoriów.

W kolejnych latach wojna w Italii zeszła na zupełnie odległy tor. W kraju bowiem (zwłaszcza na północnych ziemiach) szerzyły się idee odmiany naszej odwiecznej wiary. Ten szaleniec Luter sądził, że może zmienić kościół, co oczywiście było najbardziej nie w smak papieżowi. Cesarz oczywiście musiał popierać stanowisko papieża, który go nominował do tej rangi. Problem zdawał się być jednak poważniejszy, bowiem w lipcu 1532 roku w Hanowerze zebrała się elita szlachecka, która popierała jawnie idee Lutra, domagając się nowych praw i niezależności religijnej. Cesarz oczywiście pojawił się na spotkaniu, ale z twardym stanowiskiem, że prędzej poskraca wszystkich o głowy, niżeli pozwoli na jakieś heretyckie praktyki. Tymczasem szlachta oznajmiła wyraźnie, że jeśli w ciągu pięciu lat władca brandenburski nie ustanowi swobód religijnych, ogłoszą bunt i oderwą swoje ziemie od tyranii. Wtem znikąd przed oczami Joachima pojawiła się wizja upadku władzy oraz rozpadu kraju. Margrabia postanowił przyobiecać częściowo swobody, a na boku zamierzał rozwiązać problem w sposób militarny.
W czerwcu 1534 roku anektowano kolejne państewka na półwyspie.

Po aneksji ostatnich ziem przeciwko naszej polityce obróciło się również papiestwo. Papież uznał bowiem Joachima za zbytnie zagrożenie i uprzedził, że kolejne walki na półwyspie pociągną za sobą konsekwencje, z ekskomuniką włącznie. Margrabia brandenburski w tym momencie stanął w jednej linii z heretykami luterańskimi i helweckimi.
Na domiar złego w wojnę zamieszani byli również Austriacy, którzy jednak zdecydowali się scedować italijskie ziemie na rzecz cesarza. Oczywiście dzięki temu nie spalono znowu Wiednia.
Wracając do Lipska margrabia zasięgał opinii doradców, w związku z nowymi ruchami religijnymi w kraju. Okazało się, że nawet na swoim własnym dworze znaleźli się odważni, popierający tego zakonnika. Spora część cesarskich ziem uznawała nauki Lutra, w Czechach i Morawach odżyły idee husyckie, a kalwini szerzyli swoje idee poza granicami autonomii helweckiej.

Brandenburgia od dłuższego czasu zwracała uwagę króla francuskiego, który w ostatnich latach przyłączył do swego królestwa sporą liczbę ziem. Nasz kraj otoczony z dwu stron przez wrogie rody andegaweńskie w zasadzie nie mógłby liczyć na pomoc innych krajów. Z pomocą jednak przyjść nam mogli Anglicy, którzy nie zapomnieli jeszcze ziemi normandzkiej, oraz Hiszpanie pragnący odzyskać ziemie utracone przez Kastylię na rzecz Francji podczas wielki rebelii. Sam margrabia rozważał coraz częściej możliwość ataku na Francję.

Jak sądzicie? Czy cesarz powinien zaatakować Francję? Co z religią? Czy popierających Lutra należałoby wypalić mieczem, a może przejść na ich stronę, skoro papież grozi już ekskomuniką?

Snufkin · 9 Luty 2011

W połowie maja wydano specjalne pisma od namiestnika margrabiego, w których zlecał on wykonanie remontu oraz rozbudowę sieci drogowej w kilku prowincjach. Mimo kosztów poniesionych na wyżej wymienione przedsięwzięcie nasi kupcy będą mogli sprawniej podróżować, a do skarbca zaczną wpływać większe podatki.

Latem 1535 roku wprowadzono ulepszenia w porcie Bremy. Nowe podejście do funkcji portu (w tym nowe konstrukcje kamienne nabrzeża z miejscem dla kupców), oraz budowa falochronów przekonały doradcę władcy do wprowadzenia tych usprawnień w większych portach. Dzięki temu zaplanowano wstępnie budowę stoczni, w których można budować statki masowo.

Podczas nadzorowania budowy nabrzeża w Kagelhaven naszego władcę zabiła kłoda, która zerwała się z dźwigni. Ten nieszczęśliwy wypadek wprowadził 24. lipca 1535 roku na tron z tytułem cesarskim Joachima II zwanego Hektorem.

Niebawem pojawiły się głosy pośród szlachty i mieszczan na północy o rzekomym zamachu na życie poprzedniego władcy, którego sprawcą miał być sam Joachim II. Doszło do kilku aresztowań, a po zaprowadzeniu na szafot nielicznych mieszczan za podburzanie do buntu przeciwko prawowitemu władcy, część szlachty udała się na wygnanie do Państwa Zakonnego. Tam uzyskali poparcie samego Wielkiego Mistrza, brata obecnego króla francuskiego.

W pierwszych dniach 1357 roku cesarz przeszedł na wyznanie luterańskie, nakazując to samo swoim podwładnym.

Z kraju wygnano biskupów oraz księży, którzy nie zamierzali uznać wyboru cesarskiego, pozostawiając jedynie nielicznych plebanów po wsiach i osadach. Wielce to rozsierdziło papiestwo, które od dłuższego czasu zamierzało na tronie brandenburskim osadzić swojego człowieka.
Najwięcej jednak wzburzyło to Habsburgów, którzy władali Austrią (ostatnimi czasy przejęła ziemie węgierskie po śmierci tamtejszego władcy). Szykowała się w Europie nowa koalicja, która miała zamiar bronić starego świata porządku.
Tymczasem cesarz wydał dekret, zgodnie z którym każdy w kraju miał przyjąć nowe wyznanie. Największe opory pojawiły się po stronie dzielnic italijskich i alpejskich, ale zapał buntowników szybko ostudziły stalowe halabardy.
W lutym 1538 roku wydano nakaz zbudowania nowej stoczni w Bremie.

Sprawy religijne dały jednak o sobie niebawem znać. W krajach szwajcarskich przeciwko woli cesarskiej zbuntowali się chłopi i mieszczanie. Szerzyli oni nowy kult religijny. Wyznaczono do zdławienia buntowników pobliskiego namiestnika wojskowego.

W listopadzie 1538 roku nad Renem spotkał się cesarz i król francuski. W imieniu swoim i papiestwa przemawiali Francuzi. W zamian za opuszczenie ziemi na prawym brzegu rzeki Pad, a tym samym zwrócenie jej papieżowi król zgodził się oddać Alzację oraz zrzec się praw do Niderlandów. Pertraktacje trwały bardzo długo. Z ostatnim dniem kwietnia cesarz zerwał rozmowy, opuściwszy swój obóz pospiesznie.
Tymczasem 10. maja 1539 roku wybuchła wojna. Joachim II uznał, że rozmowy z królem to dobry sposób na odciągnięcie uwagi od zaciągów nowych wojsk na całej granicy.

Przebywającemu cesarzowi w ziemiach Ansbach przedstawiono mapę działań i planów wojennych. Na każdej z kostek napisano liczbę tysięcy wojska, a strzałkami wskazano główne ruchy naszych wojsk. Cesarza zmartwiły słabe siły w Italii, ale wiadome było, że ich jedynym zadaniem była asekuracja granic.

Gdy tylko pierwsze wieści o zwycięskich walkach dotarły do naszych poddanych, odbiły się szerokim echem. W dalekim Hinterpommern utworzono nawet specjalne 10 tysięcy jazdy, podobnie jak w Piemoncie.

Niebawem, po zajęciu pierwszych ziem nad Renem Francuzi wysłali posłów by pertraktowali nad pokojem. Zgodnie z cesarskim rozkazem wszystkich posłów pojmano i zamknięto w odosobnieniu, tak by króla trzymać przez jakiś czas w niepewności.

Oczywiście propozycję zawarcia pokoju odrzucono. Taki układ granic pozwoliłby na jakiś czas zaspokoić nasze ambicje, ale co gorsza dałby francuskiemu królowi czas na wystawienie licznego i silnego wojska.
W połowie listopada szerokim echem w kraju rozniosła się wieść o rozbiciu naszej floty w zatoce holenderskiej.

W tym samym czasie konieczne stało się powołanie nowych zaciągów. Jak się bowiem okazało liczne armie to również liczne dezercje. Cesarz jednak koniecznie chciał ujrzeć przerażone miny paryżan.

18. stycznia 1540 roku ponownie nadeszła wiadomość od króla francuskiego. Tym razem również nie udzielono żadnej decyzji. Cesarza jednak znudziło przetrzymywanie posłów, rozkazał więc posłać ich ścięte głowy w koszach z powrotem do Francji.

Snufkin · 17 Luty 2011

Pod koniec kwietnia 1540 roku, po zajęciu Paryża nasze wojska skierowano w ostatnie strategiczne punkty. Zajęcie młynów w Maine, Languedoc pomoże nam wyżywić naszych ludzi. Wszakże jeden chleb zabrany wrogowi, wart jest dwu przyniesionych z domu swego. Przede wszystkim jednak należało zająć Lyon, z tamtejszym centrum handlu. Olbrzymie dobra, jakie można było stamtąd zrabować poważnie zasiliłyby nasz skarbiec. Po stronie króla stanęli jednak jego wasale, dotychczas nie biorący udziału w wojnie. Nic jednak nie mogło pokonać chordy naszych wspaniałych żołnierzy.
W związku ze splądrowaniem młynów król francuski nie był już w stanie utrzymać stały poziom wyżywienia swoich wojsk. Jak to Francuzi mają w zwyczaju, z pustymi brzuchami walczyć nie chcą i masowo dopuszczali się dezercji. runk: Szeregi wroga dodatkowo przerzedził strach na wieść o nadciągających armiach naszych. Wróg nie miał innego wyjścia jak tylko zaproponować nam warunki pokoju.

Propozycje przedstawione przez posłów króla nasza rada wojenna analizowała dwa dni, po czym (ku zdziwieniu wyższego stanu) odprawiła posłów z pismami do króla. Cesarz owszem, chciał unicestwić to nieznośne i podporządkowane papieżowi królestwo, ale widząc ogólną biedę i niedostatek ludu uznał, że lepiej będzie poczekać. Ziemie francuskie były bowiem wyludnione, w niektórych miejscach do tego stopnia, że należałoby tam wysyłać kolonistów z centrum cesarstwa.
24. września 1540 roku zawarto traktat pokojowy, na mocy którego wszystkie sąsiednie ziemie dostały się pod panowanie cesarskie, jednocześnie uznając nową wiarę. Oczywiście ci, którzy nie chcieli popierać cesarstwa ( wyższy stan oraz kupcy i bogaci mieszczanie) mieli prawo opuścić nowo włączone ziemie i udać się do Francji.

W efekcie nowe ziemie były bardziej bezludne niż stepy krymskie na dalekim wschodzie Europy. Różni ludzie opowiadali, że można było dwa gościńce przejechać i żywej duszy nie spotkać. Cesarscy ministrowie planowali w związku z tym nowe wsie i miasta, a osadników zamierzano rekrutować z przeludnionych krajów centralnych.
W czerwcu 1541 roku narodził się następca tronu, co wywołało falę euforii i zadowolenia we wszystkich dworach cesarstwa... może poza domem von Vedmann, który jako jedyny na ziemiach luksemburskich popierał Habsburgów.

Rozrastające się państwo wymagało nowej reformy administracji państwowej, zdolnej do sprawnego zarządzania. Postanowiono zatem o mianowaniu części burmistrzów gubernatorami. Choć nie wydzielono jeszcze nowych guberni, ich ziemie miały obejmować przynajmniej trzy dzielnice.

Tymczasem w pierwszych dniach 1542 roku zawarto małżeństwo z dworem duńskim, co otworzyło nam nowe możliwości handlu, a przede wszystkim na jakiś czas zabezpieczyło północne ziemie i porty przed napaścią.

W marcu 1543 roku po całym cesarstwie chodziły słuchy o rzekomych zakazanych praktykach na ludzkich ciałach. Zamiast grzebać je w ziemi, zgodnie z obyczajem religijnym, ludzie ci rozbierali je i kroili na drobne części. Najgorsze było w tym wszystkim to, że podobno spisywali wszystko w jakiejś księdze, która według plotki miała posłużyć innym do bezczeszczenia zwłok. Kiedy plotka ta dotarła do uszu naczelnego cyrulika cesarskiego, nakazał on pojmać i przyprowadzić do siebie owych ludzi. W przeciągu tygodnia znaleźli się w cesarskim zamku.

Księga jaką spisywali wielce zaciekawiła naczelnego cyrulika cesarskiego tak wielce, że postanowił on przejrzeć ją z uwagą, stronę po stronie. Jako, że był to człek światły, nie zaś zabobonny i poddający się łatwo herezji papieskiej, postanowił przeprowadzić eksperyment razem z autorami księgi.

Wielce zastanowiło go operowanie głowy, bowiem cesarz od jakiegoś czasu cierpiał na silne bóle, które niejednokrotnie nie dawały mu spokojnie pracować. Po kilku tygodniach przemyśleń, analiz oraz rozmów naczelny cyrulik udał się do cesarza i prosił o zgodę na wydrukowanie owej księgi z myślą o innych cyrulikach w całym cesarstwie.
Księgę wydrukowano w sporym nakładzie. Zabieg ten uratował życie wielu ludziom, bowiem dzięki udostępnieniu ogólnej wiedzy wszyscy cyrulicy w cesarstwie mieli możliwość praktykowania podobnych zabiegów. Oczywiście papież ogłosił cesarza heretykiem i wezwał do zerwania układów dyplomatycznych wszystkich katolików.

23. lutego 1548 roku przeprowadzono reformę naszego wojska. Do służby weszły nowe oddziały łuczników wyposażone w szybkostrzelne kusze. Wprowadzono też pancerze płytowe wzorowane na rzymskich, które nie krępowały ruchów walczącego, zapewniając mu jednak należytą ochronę.

W listopadzie wydano nową mapę cesarstwa, uwzględniającą nowe ziemie odebrane francuskiemu królowi.

Jego cesarska mość zażyczył sobie dodatkowo informacji o zaludnieniu i gospodarczym dobrobycie cesarstwa. Według zawartych na mapie informacji najlepiej miały się najstarsze ziemie cesarskie, natomiast najbardziej nędznymi i wyludnionymi były krainy francuskie do niedawna.